Αν η διασκευή κλασικών κειμένων έχει καθήκον να ανανεώνει απόλυτα το λογοτεχνικό της παρελθόν, τότε οι «Μικρές Κυρίες», με τη μη απολυτότητα, της ανανεωτικής τους προσπάθειας, απέτυχαν. Αν, το καθήκον αναλώνεται και εξαντλείται –τελικά- στη φρέσκια ματιά και στη χρυσή τομή ανάμεσα σε παράδοση και καινοτομία, τότε οι «Μικρές Κυρίες» αποτελούν άρτια διασκευή του κλασικού έργου της Λουίζα-Μέι Άλκοτ.

Η Γκρέτα Γκέργουικ, εδώ, σαν έτοιμη χρόνια για τα χολιγουντιανά σαλόνια, μοιάζει να ξέρει να πατήσει όλα εκείνα τα καλιφορνέζικα κουμπιά που θα την κάνουν να αποφύγει τις κινηματογραφικές κακοτοπιές. Και παραδίδει, εν τέλει, ένα προϊόν προορισμένο να αγαπηθεί από τη μάζα. Ένα, δηλαδή, προϊόν που, ναι, το σύγχρονο σινεμά έχει ανάγκη αν θέλει, ακόμα, να αυτοπροσδιορίζεται ως ενεργός φορέας αισθητικής.

Μαρσάροντας ,όμως, την σινεφιλική της κούρσα πρώτη στο πράσινο φανάρι του Χόλιγουντ, χάνει τη ρόδα της ορμής του ανεξάρτητου σινεμά και την ικανότητα να πιάσει από τα μαλλιά το κλασικό κείμενο και να το αναδομήσει δημιουργικά. Σκηνοθετεί, λοιπόν, τις «Μικρές» της «Κυρίες» χωρίς πάθος και νεύρο, χαρίζοντας στο κοινό της 7^ης τέχνης εικόνες μιας κάποιας συγκρατημένης ακαδημαϊκής ομορφιάς. Διαθέτει ένα σενάριο το οποίο αποφεύγει τους αναίτιους μελοδραματισμούς και χαρίζει, εν τέλει, στην ταινία τη φρεσκάδα που διακαώς έψαχνε. Ενώ, αποσπώντας εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών της, διαθέτει ένα νεανικό καστ (Saoirse Ronan, Emma Watson, Florence Pugh, Eliza Scanlen, Timothee Chalamet) που θα προσδώσει τις αναγκαίες ψηφίδες χολιγουντιανής λάμψης αλλά και ερμηνευτικής ουσίας σε μια κατά τα άλλα άνευρη απόδοση.

Συμπερασματικά, η Γκρέτα Γκέργουικ κλείνει πονηρά το μάτι στο Χόλιγουντ αποδεικνύοντας με συνοπτικές διαδικασίες πως ήρθε για να μείνει.

2,5/5