Κι αν δεν υφίσταται παρθενογένεση στην τέχνη, υφίστανται πάντα κόκορες που κάνουνε χρυσά αυγά. Κι έτσι, εδώ, ο Παλαιστίνιος Elia Suleiman πατάει πάνω στον κανόνα της μη-παρθενογένεσης και στην παράδοση του Ζακ Τατί για να γεννήσει ένα μικρό κωμικοτραγικό κινηματογραφικό διαμάντι. Μια ταινία που χαρίζει και αυτή ένα ταξίδι αλά Play-Time στον «μοντέρνο» κόσμο για να μιλήσει, όμως, όχι για το καθολικό της αλλοτρίωσης αλλά για το ειδικό, της αναζήτησης εθνικής ταυτότητας.  Ένας παλαιστίνιος, λοιπόν, σκηνοθέτης ξεκινά ένα ταξίδι ευχόμενος να βρει την Ιθάκη του σε κάποιον μεγάλο κινηματογραφικό παραγωγό του Παρισιού ή της Νέας Υόρκης. Η καλλιτεχνική όμως απόρριψη θα αποδειχτεί χυλόπιτα μεγατόνων, με παραγωγούς να αναλώνονται σε ασάφειες περί ταινίας για την Παλαιστίνη που δεν είναι αρκετά για την Παλαιστίνη και σε μεγαλόσχημες δηλώσεις πως αν κάποτε, κάτι αλλάξει, ίσως ναι, αλλά και όχι. Ένα ταξίδι που έχει, όμως, μόνο ως σεναριακή αφορμή την αναζήτηση χρηματοδότησης της ταινίας, για να μιλήσει, τελικά, για έναν άνθρωπο εκπρόσωπο ενός εξωτικού φρούτου όμορφου πλην άνοστου και ενός λαού οικείου και ταυτόχρονα απόλυτα ξένου.

Ο Elia Suleiman σκηνοθετεί την ιστορία με μία αισθητική που χαρίζει στον ρεαλισμό της την αναγκαία ποιητικότητα και στο κωμικό της το αναγκαίο τραγικό. Και αν ανά στιγμές αναφωνήσουμε «κάπου σε ξέρω, κάπου σ’ έχω ξαναδεί» ψάχνοντας γνώριμες κινηματογραφικές αναφορές, τελικά , ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα της διακριτής κινηματογραφικής αισθητικής και να τέρψει τα σινεφιλικά μας μάτια.

Ενώ, ποντάροντας σε ένα σενάριο που επενδύει στην εικόνα και λιγότερο στον λόγο καταφέρνει να φέρει στο προσκήνιο Μπάστερ Κίτον και Ζακ Τατί ανανεώνοντας τους προβληματισμούς της αποξένωσης και της δυσκολίας επιβίωσης σε έναν κόσμο που εκμοντερνίζεται γρηγορότερα από τις αντοχές μας. Και χαρίζοντας τους την αύρα ενός σύγχρονου σινεμά που ξέρει να χειρίζεται άριστα την πρώτη του ύλη και να βγαίνει νικητής.

3,5/5