Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Η Ειρήνη Μουντράκη είναι μια από τις λίγες δραματολόγους μας που ξεχωρίζει για την πλούσια κι αεικίνητη συγγραφική της προσωπικότητα.

Είναι απόφοιτος, κάτοχος μεταπτυχιακού και αριστούχος διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε επίσης Ιταλική Τέχνη και Γλώσσα στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο ως υπότροφος. Είναι υπεύθυνη Δραματολογίου, Βιβλιοθήκης, Αρχείου και Διεθνών Σχέσεων στο Εθνικό Θέατρο, όπου εργάζεται ως ειδικός καλλιτεχνικός συνεργάτης από το 1999. Εμπνεύστρια, δημιουργός και υπεύθυνη του Greek Play Project (GPP), της δίγλωσσης διαδικτυακής πλατφόρμας για τη μελέτη, ενίσχυση και προώθηση του σύγχρονου ελληνικού έργου (greek-theatre.gr). Διδάσκει στα Μεταπτυχιακά Προγράμματα των Τμημάτων Θεατρικών Σπουδών στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Πελοποννήσου. Είναι Πρόεδρος της Γνωμοδοτικής Επιτροπής Επιχορηγήσεων Ελεύθερου Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού (2017-σήμερα). Είναι Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών.

Λίγο προτού διαβάσω το νέο της συγγραφικό πόνημα «Εντός, Εκτός κι Επί τα αυτά», που έχει ένα αρκετά ευρύ πεδίο και συνάμα εξειδικευμένες στοχεύσεις, είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε γι’ αυτό αλλά και γενικότερα για την εγχώρια και παγκόσμια δραματουργία, το θέατρο την εποχή του Covid (και του εκτενούς lockdown) και να στοχαστούμε πάνω στην επόμενη μέρα. Για την δραματολόγο, η εποχή που διανύουμε έχει αρκετές ομοιότητες με το Θέατρο του Παραλόγου, αφού «Το είδος αυτό άνθησε σε μία περίοδο ολικής καθίζησης όταν ο άνθρωπος βρισκόταν μπροστά σε ένα τρομακτικό κενό, όπου κάθε λογική είχε καταρριφθεί. Οι συγγραφείς στέκονταν μπροστά σε αυτό το απόλυτο κενό και προσπαθούσαν να δουν τη συνέχεια και την ελπίδα. Νομίζω, σε αντίστοιχη κατάσταση βρεθήκαμε και εμείς.» Δε θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε εύκολα, πόσο μάλλον αν θυμηθούμε τις παραστάσεις Το παιχνίδι της Σφαγής (Εθνικό Θέατρο) και Ρινόκερος (Κιβωτός), αμφότερες βασισμένα σε έργα του Ιονέσκο και σκηνοθεσία του Γ. Κακλέα. Το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο το θέατρο φαίνεται να βάλλεται από παντού με τα θέατρα κλειστά για σχεδόν ένα χρόνο, αλλά όπως σχολιάζει κι η Μουντράκη: «Το θέατρο θα ξαναβρεί τον βηματισμό του. Δεν απειλείται, έχει επιβιώσει πολύ πιο δύσκολων καταστάσεων. Οι άνθρωποί του περνάνε δύσκολα όμως το ίδιο βρίσκει τον τρόπο να συνεχίζει.»

«Εντός, Εκτός κι Επί τα αυτά», ένα τριμερές συγγραφικό πόνημα που καταπιάνεται από τον Σαίξπηρ και τον Γκολντόνι ως το Μαυριτσάκη και την Κιτσοπούλου. Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο και τι θα διαβάσουμε σε αυτό.

Το βιβλίο αυτό είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες. Το Εντός περιλαμβάνει κείμενα για τη νεοελληνική δραματουργία, για συγγραφείς που η γραφή τους σημάδεψε με έναν τρόπο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21^ου αιώνα. Το Εκτός είναι μια περιπλάνηση στον χρόνο και στον χώρο με κείμενα για την παγκόσμια δραματουργία, ξεκινώντας από το Ελισαβετιανό θέατρο και τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ για να φτάσει στη σύγχρονη δραματουργία του ιρλανδού Κόνορ ΜακΦέρσον. Το Επί τα αυτά, περιέχει κείμενα μιας ευρύτερης θεματικής για τη σκηνική πράξη όπως η δραματοποίηση λογοτεχνικών κειμένων, η θεατρική κριτική, το μουσικό θέατρο, οι επιχορηγήσεις, η παρενδυσία επί σκηνής.

Ποιος από τους μεγάλους συγγραφείς με τους οποίους έχετε ασχοληθεί είτε του παγκόσμιου είτε του ελληνικού ρεπερτορίου περιγράφει καλύτερα αυτό που ζούμε σήμερα;

Όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς, που έχουν στον πυρήνα τους τον άνθρωπο και την αλήθεια, είναι πάντοτε επίκαιροι. Ωστόσο, θα μπορούσα να πω ότι βρισκόμαστε σε μια αναλογία με τους συγγραφείς του παραλόγου. Αυτό που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια έχει μέσα του την έκπληξη, την απορία και την αμηχανία του Μπέκετ, του Πίντερ, του Ζενέ. Το είδος αυτό άνθησε σε μία περίοδο ολικής καθίζησης όταν ο άνθρωπος βρισκόταν μπροστά σε ένα τρομακτικό κενό, όπου κάθε λογική είχε καταρριφθεί. Οι συγγραφείς στέκονταν μπροστά σε αυτό το απόλυτο κενό και προσπαθούσαν να δουν τη συνέχεια και την ελπίδα. Νομίζω, σε αντίστοιχη κατάσταση βρεθήκαμε και εμείς.

Έχετε ασχοληθεί διδακτορικά με τον Γκολντόνι, ενώ έχετε ιταλικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο. Πόσο κοντά είναι η ιταλική δραματουργία στην ελληνική και τι κοινούς τόπους έχετε εντοπίσει ανάμεσα στα δύο θέατρα;

Αν και είμαστε δύο γείτονες χώρες με εύκολη επικοινωνία, και παρά το γεγονός πως έχουμε πολλά κοινά στοιχεία στην ιδιοσυγκρασία μας δυστυχώς δεν είμαστε πολύ «κοντά». Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και από το ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις η σύγχρονη ιταλική δραματουργία μας είναι παντελώς άγνωστη – και το ίδιο και η ελληνική για τους Iταλούς. Γίνονται μεμονωμένες προσπάθειες αλλά χρειάζεται δουλειά γιατί και στις δύο χώρες υπάρχει υλικό και μάλιστα καλό. Εάν πρέπει να αναφερθώ σε κοινούς τόπους θα έλεγα ότι ένα σημαντικό στοιχείο είναι σίγουρα η μεγάλη μας άνεση στο να κάνουμε αυτοκριτική από σκηνής, η τόλμη να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον χειρότερο εαυτό μας αξιοποιώντας παραδόσεις που έρχονται από τα βάθη του χρόνου. Επίσης θεματολογικά στον πυρήνα της σύγχρονης δραματουργίας των δύο χωρών βρίσκεται η αέναη υπαρξιακή αναζήτηση.

Πέραν από ειδικός συνεργάτης-δραματολόγος του Εθνικού, έχετε ασχοληθεί και ιστοριογραφικά/κριτικά με το θέατρο. Ποια πιστεύετε ότι είναι η αξία του κριτικού στις μέρες μας, όπου ο καθένας μπορεί να δημοσιεύσει την άποψη του στο διαδίκτυο;

Η ευκολία που υπάρχει πλέον στο διαδίκτυο στο να λέει ο καθένας τη γνώμη του και η σταδιακή κατάργηση του έντυπου τύπου συνέβαλαν καθοριστικά στην αποδυνάμωση του κριτικού λόγου. Επίσης, με αυτή τη ψευδαίσθηση της γνώσης που ουσιαστικά είναι η απόλυτη έλλειψή της και ο θρίαμβος της εφήμερης πληροφορίας όλο και περισσότεροι θεωρούν ότι είναι ικανοί να γράψουν κριτική είτε μέσα από ένα ηλεκτρονικό έντυπο, μία ιστοσελίδα, ένα blog ή απλά να την ποστάρουν. Κάπου αισθάνομαι ότι έχουμε μπερδέψει την κριτική με την αναπαραγωγή των δελτίων τύπου, των προσωπικών γνωμών και των δημοσίων σχέσεων. Για αυτό πιστεύω πως σήμερα, και μέσα σε ένα τόσο αχανές τοπίο θεατρικά αλλά και με τόσο περιορισμένο τον κριτικό νου συνολικά, γίνεται επιτακτική η παρουσία του κριτικού. Ο κριτικός καλείται κατ’ αρχάς να επιλέξει από τη δεξαμενή των παραστάσεων και στη συνέχεια να καταθέσει για τη θεατρική παράσταση μια τεκμηριωμένη, θεωρητική άποψη που να αποτελεί έναν παιδευτικό κώδικα για το κοινό και που να μπορεί να δώσει κλειδιά για την κατανόηση της θεατρικής τέχνης ενώ ταυτόχρονα πρέπει να βρίσκεται σε ένα διάλογο εμπιστοσύνης με τους καλλιτέχνες. Είναι ένας πολλαπλός ευεργετικός ρόλος, δεν «μεταφράζει» τον καλλιτέχνη στον αναγνώστη του. Απαιτεί από τον δημιουργό και τον αναγνώστη να απαιτήσουν περισσότερα από τον εαυτό τους.

" Η ευκολία που υπάρχει πλέον στο διαδίκτυο στο να λέει ο καθένας τη γνώμη του και η σταδιακή κατάργηση του έντυπου τύπου συνέβαλαν καθοριστικά στην αποδυνάμωση του κριτικού λόγου. "

"Ο κριτικός απαιτεί από τον δημιουργό και τον αναγνώστη να απαιτήσουν περισσότερα από τον εαυτό τους"

Στον απόηχο των καταγγελιών για κατάχρηση εξουσίας, για κάθε μορφής βία αλλά και βαρύτατες κατηγορίες προς εκπροσώπους του θεάτρου, πως πιστεύετε μπορεί να διασφαλιστεί πως δε θα έχουμε τη διαιώνιση ανάλογων συμπεριφορών στο μέλλον;

Δεν θα διασφαλιστεί. Δεν πιστεύω ούτε στην κάθαρση ως δια μαγείας ούτε σε ένα μέλλον όπου εργασιακά όλα θα είναι τέλεια. Μακάρι να είναι φυσικά. Σίγουρα πρέπει να γίνει σαφές σε όλους ότι δεν μπορούν να λειτουργούν χωρίς τον φόβο της τιμωρίας. Η ύβρις συνεπάγεται και τρομακτικές πτώσεις. Όμως πρέπει να σεβόμαστε κατ’ αρχάς εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, να στηρίζουμε και να υπολογίζουμε τα συλλογικά μας όργανα που και αυτά με τη σειρά τους θα πρέπει να λειτουργούν με καθαρές και ανεξάρτητες διαδικασίες και να μην κάνουμε τα στραβά μάτια όταν συμβαίνει δίπλα μας το κακό.

Η καραντίνα μας συνέστησε ή τουλάχιστον διεύρυνε την παρουσία των θεαμάτων σε live streaming/on demand. Τα θέατρα παρέμειναν κλειστά για παραπάνω από 6 μήνες, ενώ μεγάλα παγκόσμια μουσικά φεστιβάλ ή events «δοκιμάστηκαν» σε υβριδικά θεάματα με ψηφιακό κοινό/εισιτήριο. Τι σκέψεις σας γέννησε η «νέα κανονικότητα»;

Εγώ αγαπώ τη τελετουργία του θεάτρου: μου αρέσει η μετάβαση, αγαπώ τον χώρο του θεάτρου, το σκοτάδι του, θέλω να με χτυπάει η μουσική, να είμαι μέρος της διαδικασίας αυτής, να είμαι «εκεί», να αισθάνομαι τη θερμοκρασία της σκηνής και του κοινού. Όμως, με όλα τα θέατρα κλειστά έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος να λειτουργήσει το θέατρο. Όχι μόνο πρακτικά για να εργάζονται οι άνθρωποι αλλά και για λόγους δημιουργικότητας και έκφρασης. Χρειαζόμασταν μία διέξοδο. Τα live streaming και οι on demand παραστάσεις ήταν ένα υποκατάστατο και όχι κάτι για να αντικαταστήσουμε τη ζωντανή εμπειρία του θεάτρου κατά τη γνώμη μου. Από την άλλη βέβαια οφείλω να πω πως μας δόθηκε η δυνατότητα να παρακολουθούμε παραστάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και αυτό είναι ένα κέρδος. Νομίζω ότι κάποιες πρακτικές θα επιβιώσουν και στην μετά covid εποχή και είναι στο χέρι μας να τις αξιοποιήσουμε προς όφελός μας.

" Τα live streaming και οι on demand παραστάσεις ήταν ένα υποκατάστατο και όχι κάτι για να αντικαταστήσουμε τη ζωντανή εμπειρία του θεάτρου κατά τη γνώμη μου." 

Τι να περιμένουμε στη συνέχεια από το θέατρο σ’ ένα τοπίο όπου φαίνεται αβέβαιο;

Το θέατρο θα ξαναβρεί τον βηματισμό του. Δεν απειλείται, έχει επιβιώσει πολύ πιο δύσκολων καταστάσεων. Οι άνθρωποί του περνάνε δύσκολα όμως το ίδιο βρίσκει τον τρόπο να συνεχίζει. Νομίζω ότι σίγουρα θα επηρεαστεί πολύ η θεματολογία όμως θα πρέπει να περάσει πρώτα ένα διάστημα, να έχουμε μια μικρή απόσταση για να παραχθούν σημαντικά έργα που θα έχουν αφομοιώσει τα όσα ζήσαμε. Επίσης, η τεχνολογία θα είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιηθεί από όποιον το επιθυμεί, αφού πλέον είμαστε περισσότερο εξοικειωμένοι με αυτήν.

Πληροφορίες:

Το «Εντός, Εκτός κι Επί τα αυτά» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως σε φυσικά και ψηφιακά βιβλιοπωλεία.

Εντός, εκτός και Επί τα αυτά. Το νέο βιβλίο της Ειρήνη Μουντράκη είναι αφιερωμένο στη σαγήνη της μελέτης του θεατρικού σύμπαντος και περιλαμβάνει ένα πλούσιο υλικό με κείμενα για τη νεοελληνική, την παγκόσμια δραματουργία και τη σκηνική πράξη. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως, σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.

Εντός, Εκτός και Επί τα Αυτά.

Κείμενα για τη νεοελληνική, την παγκόσμια δραματουργία και τη σκηνική πράξη.

της Ειρήνης Μ. Μουντράκη

Εκδόσεις Αιγόκερως

Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Εντός, Εκτός και Επί τα Αυτά της Ειρήνης Μουντράκη γράφτηκαν από τη συγγραφέα μέσα σε ένα διάστημα περίπου δεκαπέντε ετών και με διαφορετικές αφορμές. Η σύνθεσή τους διατρέχει όψεις της ιστορίας του θεάτρου και αποτυπώνει ανάγλυφα προσωπικές αναγνώσεις και θέσεις για τη δραματολογία και τους συγγραφείς αλλά και για το θέατρο γενικότερα.

Ο τίτλος, Εντός, Εκτός και Επί τα αυτά, υποδεικνύει την επιμέρους κατανομή των κειμένων σε τρεις ενότητες. Στο πρώτο μέρος, το Εντός, περιλαμβάνονται κείμενα για δεκαπέντε έλληνες συγγραφείς που σημάδεψαν με τη γραφή και το έργο τους το θέατρο του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα και των δύο πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα: Λούλα Αναγνωστάκη, Γιώργος Διαλεγμένος, Γιώργος Μανιώτης, Μάριος Ποντίκας, Γιάννης Σολδάτος, Μαρία Λαϊνά, Λεία Βιτάλη, Μιχάλης Ρέππας – Θανάσης Παπαθανασίου, Βασίλης Κατσικονούρης, Άκης Δήμου, Σάκης Σερέφας, Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Μαυριτσάκης, Πένυ Φυλακτάκη.

Το Εκτός περιλαμβάνει δεκατέσσερα κείμενα για την παγκόσμια δραματουργία. Μια διαδρομή από τον 16ο αιώνα μέχρι και έργα της πρόσφατης εσοδείας του παγκοσμίου θεάτρου, με το κύριο βάρος στους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Άφρα Μπεν, Κάρλο Γκολντόνι, Άντον Τσέχωφ, Γκαμπριέλε ντ΄ Αννούντσιο, Άρθουρ Μίλλερ, Τενεσί Ουίλιαμς, Σάμουελ Μπέκετ, Ευγένιος Ιονέσκο, Ζαν Ζενέ, Χάρολντ Πίντερ, Ντέιβιντ Μάμετ, Άριελ Ντόρφμαν, Φρανσίς Βεμπέρ, Άντονι Νίλσον, Κόνορ Μακφέρσον, Λέοπολντ φον Ζάχερ-Μαζόχ.

Το τρίτο μέρος, Επί τα αυτά, περιέχει δεκατρία κείμενα που καλύπτουν θέματα όπως η κριτική, το ελληνικό έργο, η κυπριακή δραματουργία, η λογοτεχνία στο θέατρο, το μουσικό θέατρο, το φαινόμενο της παρενδυσίας, ο ρόλος του δραματολόγου, η σημασία των επιχορηγήσεων.

Από το προλογικό σημείωμα

Τα θέατρα και τα βιβλία είναι οι «χώροι» που έχω περάσει, και συνεχίζω να περνάω, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Πηγαίνω από το ένα στο άλλο, μελετώ και τροφοδοτούμαι από αυτήν την αέναη αναζήτηση της ουσίας και του πυρήνα της ύπαρξής μας. Όσο με γοητεύει η διαδικασία της πράξης, των δοκιμών, της γόνιμης πορείας που οδηγεί στην παράσταση άλλο τόσο με σαγηνεύει η μελέτη των θεατρικών κειμένων, η ανάλυσή τους, η προσπάθεια να ξεκλειδωθούν οι κόσμοι που φέρουν, να ανακαλυφθούν οι ήρωες, να τα δούμε μέσα στη διαχρονία, να τα κατανοήσουμε και μέσα από αυτά να κατανοήσουμε τον κόσμο και την ύπαρξή μας. H δική μου ζωή στο θέατρο είναι γεμάτη από διαβάσματα, κείμενα, έργα, θεατρικούς ήρωες, πρόβες και παραστάσεις. Είναι κυρίως όμως γεμάτη από τους ανθρώπους του θεάτρου - συγγραφείς, θεατρολόγους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, σκηνογράφους, τεχνικούς - και τη συνεχόμενη αγωνία τους, τις προσπάθειες, τη διαρκή αναζήτηση, την πρόσκαιρη ικανοποίηση και τη μόνιμη αμφισβήτηση που οδηγεί σε νέες περιπέτειες, σε νέες προκλήσεις. Άλλωστε, το θέατρο μπορεί να γεννιέται από την ανάγκη να υμνηθεί ένας θεός όμως γρήγορα γίνεται τέκνο της ελεύθερης σκέψης και μία από τις βασικές αποστολές που αναλαμβάνει είναι να συνδράμει τον μικρό θεό, τον άνθρωπο, να συλλάβει τον κόσμο στο σύνολό του, την ίδια του την ύπαρξη μέσα σε αυτόν και να συμβάλλει σε μια πολυπόθητη λύτρωση από πάθη, φόβους, αγωνίες αλλά και ματαιοδοξίες. Με λίγα λόγια να εξυμνήσει αυτόν τον μικρό θεό σε όλες του τις εκφάνσεις.

Τα κείμενα που έγραψα στη διάρκεια όλων αυτών των ετών είναι αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας μεταξύ θεωρίας και πράξης. Κείμενα που γράφτηκαν με αφορμή παραστάσεις που ανέβηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και έχουν εκδοθεί σε θεατρικά προγράμματα. Κείμενα που αποτελούν προλογικά σημειώματα για εκδόσεις θεατρικών έργων. Άλλα προέρχονται από ομιλίες που έκανα στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε συνέδρια και σε θεατρικές συναντήσεις. Κάποια γράφτηκαν για δημοσίευση σε εφημερίδες, περιοδικά ή συλλογικούς τόμους. Αισθάνθηκα την ανάγκη να ανασύρω κάποια από αυτά και να τα συλλέξω σε έναν τόμο, καθώς ενώ γράφτηκαν σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μου και με διαφορετικές αφορμές, η σύνθεσή τους ακολουθεί την ιστορία της δραματολογίας και άλλα σχετικά θέματα ενώ ταυτόχρονα αποτυπώνει ανάγλυφα προσωπικές μου αναγνώσεις και θέσεις στα κείμενα, τους συγγραφείς ή ζητήματα άλλα θεατρικά. Η επιλογή των κειμένων αποδείχθηκε μια μεγάλη πορεία ανασκόπησης, καταβύθισης και προσωπικής αναμέτρησης αλλά και μια γόνιμη διαδικασία που μου χάρισε νέες προοπτικές στην ανάγνωσή τους. Επέλεξα να μην τα ομογενοποιήσω αλλά να διατηρήσω τον αρχικό χαρακτήρα τους. Ο τίτλος, Εντός, Εκτός και Επί τα αυτά, διόλου θεατρικός, «παίζει» με αυτή τη διττή μου επαγγελματική παρουσία, υποδεικνύοντας παράλληλα την επιμέρους κατανομή των κειμένων αυτών σε τρεις ενότητες.

Δρ. Ειρήνη Μ. Μουντράκη

Η Ειρήνη Μουντράκη είναι απόφοιτος, κάτοχος μεταπτυχιακού και αριστούχος διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε επίσης Ιταλική Τέχνη και Γλώσσα στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο ως υπότροφος. Είναι υπεύθυνη Δραματολογίου, Βιβλιοθήκης, Αρχείου και Διεθνών Σχέσεων στο Εθνικό Θέατρο, όπου εργάζεται ως ειδικός καλλιτεχνικός συνεργάτης από το 1999. Εμπνεύστρια, δημιουργός και υπεύθυνη του Greek Play Project (GPP), της δίγλωσσης διαδικτυακής πλατφόρμας για τη μελέτη, ενίσχυση και προώθηση του σύγχρονου ελληνικού έργου (greek-theatre.gr). Διδάσκει στα Μεταπτυχιακά Προγράμματα των Τμημάτων Θεατρικών Σπουδών στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Πελοποννήσου. Είναι Πρόεδρος της Γνωμοδοτικής Επιτροπής Επιχορηγήσεων Ελεύθερου Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού (2017-σήμερα). Είναι Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών.

Εντός, Εκτός και Επί τα Αυτά

της Ειρήνης Μ. Μουντράκη

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ / ΘΕΑΤΡΟ

ISBN 978-960-322-607-9

Σελίδες 322

Τιμή 20€