Το «Αγάπης Αγώνας Άγονος» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Είχα πάνω από δέκα χρόνια να συμμετάσχω σε πολυπληθή θίασο και είχα ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι να μοιράζεσαι την ίδια θεατρική σκηνή, να δίνεις χώρο και να υποχωρείς όταν είναι αναγκαίο, να σέβεσαι την αναπνοή, την τονικότητα και τη λειτουργία του άλλου.

Η συγκεκριμένη θεατρική ομάδα μου υπενθύμισε ότι ο ηθοποιός οφείλει να εξελίσσεται, να μην επαναπαύεται σε ευκολίες και μανιέρες αλλά, απεναντίας, να αναζητά νέες μεθόδους, καινούργια μέσα έκφρασης, να είναι ανοιχτός στη διαφορετική μεθοδολογία, ως προς την προσέγγιση των διαφόρων ρόλων, και να διευρύνει τους ορίζοντες του μυαλού συνεχώς, με γαλήνη και ηρεμία. Νιώθω ευτυχής, διότι στον συγκεκριμένο θίασο ανήκουν άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν μέσα σε πίνακες ζωγραφικής, μουσικές νότες, βιβλία και σε σκηνές θεατρικές. Ένας από αυτούς είναι και ο σκηνοθέτης της ομάδας Λύσανδρος Σπετσιέρης.

Τελικά, αληθεύει ότι παίρνεις δύναμη και θάρρος από συναντήσεις με ανθρώπους οι οποίοι, στον αγώνα της ζωής, πολεμούν αυτή την απάνθρωπη εποχή που διανύουμε με μοναδικό όπλο την τέχνη. Όταν πραγματεύεται κάποιος πρωταρχικά, θεμελιώδη ζητήματα όπως ο έρωτας, η αγάπη, η μελαγχολία, ο θάνατος, επαναστατεί, κατ’ ουσίαν, ενάντια στην περιρρέουσα, σχεδόν επιβεβλημένη πλέον και επιτακτική ροπή του ανθρώπου προς την απάθεια, το ψυχικό μούδιασμα και τη δουλικότητα σε κάθε μορφή εξουσίας.

Στο συγκεκριμένο θεατρικό έργο, ο Σαίξπηρ ασχολείται με ανυπέρβλητη μαεστρία με αυτά ακριβώς τα θέματα. Το «Αγάπης Αγώνας Άγονος» συγκαταλέγεται μεν στις κωμωδίες του Σαίξπηρ, η πραγματικότητα όμως είναι ότι είναι αδύνατον να ενταχθεί σε κάποιο είδος με απολυτότητα. Είχε δίκιο ο Πήτερ Μπρούκ όταν έλεγε ότι αυτό το έργο του Σαίξπηρ είναι σαν να βγήκε από πίνακα του Γάλλου ζωγράφου Αντουάν Βαττώ. Όποιος παρατηρήσει πίνακές του διαπιστώνει ότι, αν και τα θέματά του είναι συνήθως γιορτές, χαρούμενες συνάξεις στις εξοχές και τα δάση, ερωτικές συναντήσεις, όλα αυτά ζωγραφισμένα με χρώματα ζεστά, απαλά και τρυφερά θα έλεγα, υπάρχει μια διάχυτη μελαγχολία και πολλές φορές μια απροσδιόριστη μαύρη φιγούρα κάπου μέσα στον πίνακα. Η μελαγχολία και το μαύρο ενσωματώνονται και συνυφαίνονται τόσο ομαλά με τη χαρά και τα ζεστά χρώματα αντιστοίχως που, ενδεχομένως, η μοναδική λέξη ικανή να εκφράσει και να χαρακτηρίσει αυτή τη σύνθεση είναι: Ζωή.

Από τους πίνακες του Βαττώ και από το συγκεκριμένο έργο του Σαίξπηρ ξεπηδούν μορφές που φέρνουν στο μυαλό, τον Άμλετ, τον Συρανό Ντε Μπερζεράκ, τον Δον Κιχώτη, την Οφηλία και τόσους άλλους γνώριμούς μας, οικείους μας.

Τέλος επειδή πρέπει να αναφερθώ επιτέλους και στην ερώτηση: Τι με καίει;

Θα ήθελα να απαντήσω ότι, αν στα χρόνια που έρχονται δεν γεννηθούν Συρανό Ντε Μπερζεράκ που θα ζούνε με βιβλία αλλά και σπαθί τότε δε θα μας καίει τίποτε απολύτως, γιατί θα έχουμε προ πολλού ολοσχερώς καεί.

Αγάπης Αγώνας Άγονος

του William Shakespeare

Θέατρο Δεκατέσσερα

Από 13 Ιανουαρίου

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Κάθε Σάββατο στις 18:00