Με καίει που προσπαθώ τόση ώρα να απαντήσω αυτή την ερώτηση χωρίς να βουτήξω στην αρνητικότητα. Ρωτά με καλύτερα τι μπορώ να κάνω και πάμε να το κάνουμε. Γιατί αυτό που με καίει δεν είναι αυτό που με πονά. Αυτό που με καίει είναι δύναμη, είναι φωτιά.

Ίσως να με άλλαξε και η τριβή μου με τη Φρίντα. Η δίκη της φωτιά. Κουράστηκα να κοιτώ τον κόσμο με ματιά αρνητική. Φυσικά δεν αγνοώ πράγματα που με ανησυχούν, με πληγώνουν, με απωθούν κτλ. Παραδείγματος χάριν, το παιχνίδι της εξουσίας, η αξία που δίνουμε στην εξουσία, η αξία που δίνουμε στον πόνο, η σύγκριση με όλους και με όλα. Όμως, αισθάνομαι πως όσο επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά τόσο επικυρώνουμε τη δύναμη της πόλωσης, του ρατσισμού, την τοξική μας σχέση με τον πόνο. Και ύστερα μένουμε εκεί. Διαχωρισμένοι και περιχαρακωμένοι. Κοιτάμε τη ζωή μέσα από τα προβλήματα και όχι σαν δρόμο προς λύση, αλλαγή, μεγάλωμα ψυχής και νου. Γιατί να δυσκολέψουμε τη ζωή μας γεμίζοντας την με εμπόδια και τρικλοποδιές; Έχει δικά της σκαμπανεβάσματα. Γιατί επιμένουμε να τη φορτώνουμε με τραύματα; Να κρύβουμε συναισθήματα; Ειδικά τα θετικά.

Έτσι θα απαντήσω όπως νιώθω. Δηλαδή, με ειλικρίνεια και αγάπη. Γιατί τα αρνητικά αυτά με κάνουν να μην αγαπώ. Με σταματούν από τα θετικά αυτής της ζωής. Είναι σαν τιμωρία, σαν αλυσίδα γύρω από το σώμα. Θα απαντήσω λοιπόν με λόγια για να πω πως: η ζωή είναι εδώ για να την ζούμε. Και θέλω να τη ζω με δράση, όχι με λόγια. Με αγάπη, αγκαλιές και γλυκιά μελαγχολία, γιατί η ζωή περνά πιο γρήγορα από όταν ήμουν παιδί. Άνθρωποι φεύγουν, ο κόσμος αλλάζει, απογοητεύσεις και νίκες πηγαινοέρχονται. Σαν επισκέπτες. Αυτό είναι και οι σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας. Επισκέπτες. Κι όλα αφήνουν σημάδια, σπόρους...Ας αφήσουμε, λοιπόν, σπόρους γόνιμους, ενωτικούς. Κοινότοπο, ίσως, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Viva la vida, που ζωγράφισε κι η Φρίντα...