Η φλόγα στα μάτια των ανθρώπων που ονειρεύονται. Που δεν τα παρατάνε όταν οι δυσκολίες τούς πνίγουν ως το λαιμό. Που δε βολεύονται. Που δε μένουν σε αυτό που τους δόθηκε, αλλά επιμένουν να εξερευνούν το άγνωστο. Που πιστεύουν στο όραμά τους. Που δε φοβούνται να σκοτώσουν τους γονείς τους κι έτσι τους γεννάνε εκείνοι για πρώτη φορά γενόμενοι των γονιών τους οι γονείς.
Γεννήθηκα το 1983, 35 χρόνια πριν. Από τότε ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο πολύ και συνεχίζει να αλλάζει. Το αίμα στα σκισμένα γόνατα της αλάνας έγινε αίμα προσομοιωμένο που δε στάζει και δε μυρίζει πια. Η φωνή της μάνας δεν αντηχεί στη γειτονιά. Ο έρωτας στο σκοτάδι παίζοντας κρυφτό έγινε ρετρό ανάμνηση, μόδα με σκοπό το κέρδος που όταν τα 'φέρει' τότε αποσύρεται. Ο έρωτας αποσύρεται δίνοντας τη θέση του στο like του έρωτα.
Με καίει που σήμερα μετράμε τα πάντα ξεχνώντας ότι το αμέτρητο εντός μας δε μετριέται. Ζούμε τη στιγμή όπως προστάζουν οι διαφημίσεις, μα η στιγμή μας διαφεύγει. Είμαστε κάπου αλλού συνδεδεμένοι μέσα από έξυπνες συσκευές που απενεργοποιούν τις αισθήσεις μας. Με καίει η επιθυμία για τον ερχομό ενός μακρινού μέλλοντος όπου το 'touch screen' θα έχει αντικατασταθεί από το 'touch people' και αυτό θα αρθρώνεται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Με τρόπο μη λεκτικό.
Με καίει η επιβολή του facebook ως κυρίαρχος τρόπος επικοινωνίας, τόσο πολύ που καταλήγω να το σκέφτομαι ανάποδα: book(a)face!
Rent a car, rent a room. Εσείς κλείσατε κάποιο πρόσωπο για απόψε; Καταναλωτές εικόνων! Τώρα μπορείς κι εσύ να κατασκευάσεις τη δική σου πραγματικότητα.
Με καίει το ανεπαίσθητο επαναλαμβανόμενο κλικ που απλώνεται στη σιωπή του δωματίου τη νύχτα.
Με καίει το παρόν ως χρόνος που αμέσως γίνεται παρελθόν και μας θυμίζει κάτι από το μέλλον. Με καίει η επιθυμία να υπάρξουμε αλλιώς. Συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον. Με κατανόηση, αποδοχή και αγάπη. Πρώτα στον εαυτό μας. Για να κάψουμε το ναρκισσισμό, την αντιπαλότητα, το ρατσισμό, το σκοπό και το κέρδος. Για να δώσουμε χώρο στους άλλους να καθρεφτιστούν μέσα μας. Και να καθρεφτιστούμε κι εμείς μέσα σε αυτούς. Για να υπάρξουμε ο ένας δίπλα στον άλλον όντας διαφορετικοί.
Με καίει το να γράψω αυτό το κείμενο. Χωρίς φτιασίδια. Με καίει το πηγαίο που ανοίγει ένα παράθυρο προς έναν ελεύθερο, ακατέργαστο και αλλόκοτο κόσμο. Έναν κόσμο όπου τα πράγματα και οι άνθρωποι δεν κρίνονται. Απλώς υπάρχουν.
Με καίνε τα λόγια του ήρωα που υποδύομαι: Στα μάτια των ανθρώπων φαίνεται αυτό που θα δουν. Όχι αυτό που έχουν δει. Αυτό που θα δουν.
Με καίει να μην παραιτηθούμε κι ας μας λένε πως έχει ήδη γίνει.
O ηθοποιός και πιανίστας Μελαχρινός Βελέντζας υποδύεται τον Χιλιαεννιακόσια στην παράσταση «Lemon» του Alessandro Barrico, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θεάτρο Radar.
