Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η Νίκη Σερέτη πιστεύει ότι το θέατρο μας υπενθυμίζει όσα θέλουμε να ξεχάσουμε Κύριο

Συνέντευξη: Σοφία Γουργουλιάνη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Είναι απόγευμα 18:30 ή 19:30. Έξω από το μετρό Ακρόπολη συναντάμε τη Νίκη Σερέτη. Στην Πλάκα ακούς κάτι σκόρπια γαλλικά. Μπροστά από το Ηρώδειο ένα κορίτσι με μακριά ξανθά μαλλιά και ένα αγόρι με ένα μεγάλο τατουάζ στον ώμο πιασμένα χέρι-χέρι χαζεύουν τα αρχαία.

Αφήνουμε πίσω μας το Ηρώδειο. Τα δυο παιδιά κοιτιούνται –τώρα- στα μάτια. Σε ένα πεζούλι έχει ίσκιο. Καθόμαστε δίπλα σε ένα αγόρι που παίζει μουσική.

Θα συζητήσουμε για τις Βάκχες του Χρήστου Σουγάρη και για την Αγαύη που ερμηνεύει η Νίκη Σερέτη στην παράσταση. Το αγόρι θα συνεχίσει να παίζει μουσική.

Τώρα έχει ίσκιο παντού. Σηκωνόμαστε. Ανηφορίζουμε προς Φιλοπάππου. Στο λόφο φυσάει λιγάκι. Ανακαλύπτουμε δύο διπλανά βραχάκια με θέα και αεράκι. Η Νίκη Σερέτη μας μιλάει για τον ουρανό της Αφρικής, για την αθωότητα που χάνουμε και για το θέατρο που φανερώνει αυτά που –πάντα- κρύβουμε.

 sereti sofia texnes plus

Στη φωτογράφιση της παράστασης σας είδα σε μια παιδική χαρά, κρεμασμένους σε κούνιες…

Το σκηνικό μας αποτελείται από ο, τι εμπεριέχει ο εξοπλισμός μιας παιδικής χαράς. Τραμπάλα, τσουλήθρα, μύλο, κούνιες... Έτσι εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης μας τον σκηνικό χώρο. Αυτό το project το δουλεύει εδώ και 2 χρόνια. Αρχικά  η παράσταση ήταν να παρουσιαστεί σε κλειστό χώρο, στο Σύγχρονο Θέατρο Αθηνών. Αλλά λόγω της κατάστασης άλλαξαν τα πλάνα μας. Και τελικά νομίζω ότι όλη αυτή η ιδέα θα γράψει περισσότερο στους ανοιχτούς χώρους.

Γιατί παιδική χαρά; Τι συμβολίζει για ένα σκληρό έργο όπως οι Βάκχες;

Η ανάγνωση του Χρήστου Σουγάρη είναι ποιητική. Το ίδιο το θέατρο είναι ένα παιχνίδι. Η παιδική χαρά είναι σημείο αναφοράς από τα παιδικά μας χρόνια. Είναι μια μικρή ανοιχτή κοινωνία. Είναι το μέρος όπου συναθροίζονται πολλοί και διαφορετικοί τύποι ανθρώπων. Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά συστήνονται, μαθαίνουν το μοίρασμα, την κοινωνικότητα, τις συμπεριφορές, τα όρια. Λειτουργεί  ως σχόλιο. Στον δυτικό κόσμο, έχουμε χάσει την αθωότητα μας. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα εμείς γινόμαστε αφηγητές της ιστορίας των Βακχών. Το όραμα του σκηνοθέτη δεν είναι οι αναμενόμενες Βάκχες. Είναι ένας κωμικότραγικός εφιάλτης που όμως παραμένει απόλυτα πιστός σε αυτό που γράφει ο Ευριπίδης. Εχει όμως κάτι από κλοουνερί. Είναι πρόταση.

 

sereti texnes plus sunenteyksi

Η ιστορία σου;

Ο μπαμπάς μου ήταν Έλληνας Μυτιληνιός με επιχειρήσεις στο Βελγικό Κογκό. Εκεί γνώρισε την Κογκολέζα μαμά. Έχω έναν υπέροχο αδελφό, είμαστε δίδυμοι. Όταν ήμασταν 90 ημερών, ήρθαμε στην Ελλάδα. Δεν έχω πάει ποτέ στο Κογκό μιας και έχει εμφύλιο. Ίσως, κάποτε...

 

sereti vakses texnes plus

Το κομμάτι της Αφρικής ως πατρίδα το νιώθεις καθόλου;

Δεν το έχω καθόλου ως γνώση, μόνο ως πληροφορία. Και δεν ξέρω καν, αν χωρίς το θέατρο θα το ανακάλυπτα. Διάφοροι φωνητικοί και κινησιολογικοί αυτοσχεδιασμοί  μου πιστοποιούσαν "υλικά του μίγματος" μου! Πότε μιλούσε κάποιος "φύλαρχος" και άλλοτε η κίνηση μου ήταν κάτι αλλιώτικο, δεν ξέρω πώς να στο περιγράψω. Όμως όλες μου οι αναφορές και τα βιώματα ήταν μόνο από την Ελλάδα. Να φανταστείς, όταν επέστρεψα το 2000 από την Κένυα (είχαμε πάει για τα γυρίσματα του "Μαύρου Ωκεανού" Αnt1) όλοι με ρωτούσαν πώς ένοιωσα μιας και το μισό μου κομμάτι κατάγεται από την Αφρική. "Τίποτα" τους απαντούσα. Μου φαινόταν τόσο παράξενη η ερώτηση... "Ουρανός" τους έλεγα. Ένας υπέροχος ουρανός που νόμιζες ότι θα τον αγγίξεις. Τόσο κοντά στην γή έφτανε. Αυτό ήταν το πιο έντονο συναίσθημα που ένοιωσα. Αργότερα ήρθε  η ψυχοθεραπεία και  μαζί η συνειδητότητα και η αποδοχή όλης μου της ιστορίας και των προγόνων μου. Με είδα ολόκληρη. 

 sereti sofia texnes plus

Στην Ελλάδα υπάρχουν φορές που έχεις νιώσει να μην σε αποδέχονται;

Στο παρελθόν το ένοιωθα συχνά. Όμως η μη αποδοχή ξεκινάει πρώτα απ' όλα, από εμάς τους ίδιους. Αν εγώ δεν αποδεχτώ τον εαυτό μου γιατί να με αποδεχτεί ο άλλος; Γιατί να με αγαπήσει ο άλλος; Μεγαλώνοντας, είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι έλκουμε αυτά που φοβόμαστε ή όλα τα καλά που πιστεύουμε ότι μας αξίζουν.Ο, τι δεν μου αρέσει σε μένα, αναλαμβάνω την ευθύνη και το μετασχηματίζω. 

 sereti texnes plus vakxes

Ο ιός βγάζει το θέατρο στο δημόσιο χώρο. Έχει αυτό προοπτική;

Είναι ένα στοίχημα καινούριο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, για παράδειγμα, στην παράσταση μας τα φώτα θα είναι φώτα πλατείας. Δεν θα είναι φώτα που αναβοσβήνουν. Νιώθω ότι με αυτή την κατάσταση γυρνάμε σε εποχές που δεν έχω ζήσει, αλλά τις αγαπώ πολύ, όπως τα μπουλούκια ή το ότι οι αρχαίες τραγωδίες παίζονταν με το φως της μέρας. Οπότε έχει πολύ ενδιαφέρον το θέμα του δημόσιου χώρου. Και, νομίζω ότι ο κόσμος τελικά το έχει πολλή ανάγκη. Εξάλλου έχουμε και έναν αβέβαιο χειμώνα. Και ήδη τα όσα ακούω για παραστάσεις είναι πολύ θετικά. Έχει αρκετό κόσμο στους ανοιχτούς χώρους. Και ο Σουγάρης είναι η πρώτη φορά που δίνει τα διαπιστευτήρια του σε ανοιχτό χώρο. Είχαμε ξανακάνει αρχαία τραγωδία, αλλά, μόνο, σε κλειστό χώρο, τον Αίαντα και τον Οιδίποδα.

sereti niki texnes plus

 

 

Μετά την αρχική αδιαφορία της κυβέρνησης για τους καλλιτέχνες, θεωρείς ότι οι κινητοποιήσεις που γίνανε είχανε κάποιο αποτέλεσμα;

Για μας ήταν τεράστιο πλήγμα. Ήμασταν από τους πρώτους που πληγήκαμε. Γίνανε κάποιες κινητοποιήσεις, αλλά τελικά δεν ξέρω αν είχανε κάποιο αποτέλεσμα. Βέβαια, με κάθε κίνηση κάτι μπορεί να κινηθεί. Υπάρχει δράση, υπάρχει αντίδραση. Αλλά τα πράγματα είναι ακόμη πολύ πίσω, στη διεκδίκηση στις πληρωμές, στο ποιοι είμαστε, στο πόσοι είμαστε.

Πώς προσέγγισες το ρόλο της Αγαύης; Είναι δύσκολος ρόλος…

Προτιμώ να μην μιλάω και να λέω πολλά για τον ρόλο που καλούμαι να ερμηνεύσω κάθε φορά. Το θέατρο είναι δράση. Όμως μιας και αγαπάω πολύ την ποίηση θα αναφέρω ένα στίχο του Όσκαρ Γουάϊλντ. "Μα ο καθένας από μας σκοτώνει ο, τι αγαπάει". Είτε από πολλή αγάπη, είτε από αδιαφορία. Είναι μια αέναη μάχη. Κι από την άλλη κυριαρχεί συνήθως το Υπερεγώ. Οι Βάκχες είναι ένα πολύ άγριο και δύσκολο έργο. Με πολλές αναγνώσεις. Την Αγαύη και όλους τους ήρωες, ακόμα τους αφουγκράζομαι. Και σε κάθε παράσταση θα ανακαλύπτω και κάτι καινούριο. Αυτή είναι η μαγεία αυτών των κειμένων. Σε μετακινούν διαρκώς. 

Στην Ελλάδα είμαστε έτοιμοι να αγκαλιάσουμε το διαφορετικό;

Είναι τόσο ωραίο και cool να είσαι διαφορετικός! Όμως είμαστε πάντα φοβισμένοι. Δεν δίνουμε τον χώρο να το κατανοήσουμε, να συνομιλήσουμε μαζί του. Λείπει το από κοινού, η έγνοια για τον άλλο. Ο άλλος είναι ο καθρέφτης μας και όχι το μίασμα. Ευτυχώς έρχεται το θέατρο για να υπενθυμίσει όλα αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε. 

 sereti niki texnes plus sunenteuksi

Στις Βάκχες βλέπουμε μια τραγική σύγκρουση ανάμεσα σε δυο γενιές, μάνα-γιος. Και μια μάνα που, τελικά, πενθεί γιατί σκοτώνει το γιο της. Σήμερα πως αντιμετωπίζουμε τις συγκρούσεις αυτές και το πένθος που τυχόν τις ακολουθεί;

Εδώ υπάρχει ο Πενθέας που είναι ένα μικρομέγαλο και έχει πάρει όλα τα μοτίβα και τις αναφορές από την Αγαύη και λειτουργεί σαν μικρός δικτάτορας. Αν το νέο αίμα δεν μπορεί να δεχτεί το παλαιό, τότε πόσο μάλλον το παλαιό να δεχτεί το νέο. Τον Πενθέα, τελικά, αυτή η έπαρση και ο ξερολισμός, είναι που τον οδηγούν και στο θάνατο. Είναι το πένθος που λέει και το όνομα του. Στις μέρες, νομίζω, δεν μπορούμε να δεχτούμε το πένθος. Κι αυτό ακόμα λέμε να μην το αγγίξουμε. Να πάρουμε, ας πούμε, χάπια για να μην το νιώσουμε. Είμαστε σε ένα φόβο του πένθους. Και του μαζί και της ανάληψης των ευθυνών.

Το θέατρο θα ξαναβρεί τα πατήματα του;

Πρέπει να γίνουν μεγάλες αλλαγές. Κυρίως ως προς την σκέψη και την συνειδητότητα. Ο κορονοϊός είναι μια καλή ευκαιρία να στοχαστούμε τα λάθη του παρελθόντος. Υπάρχουν χάσματα αλλά και γέφυρες. Δεν ξέρω όμως αν θα αλλάξει τελικά προς το καλύτερο. Είμαστε πολύ σαστισμένοι ακόμα και σε μεγάλη αβεβαιότητα. 

 sereti

Φαντάζομαι πως όταν έκανες τηλεόραση, η αναγνωρισιμότητα που κέρδισες ήταν τεράστια. Στόχος σου, όμως, ήταν από πάντα το θέατρο;

Δεν ήταν ποτέ στα σχέδια μου να γίνω ηθοποιός. Μικρότερη ούτε που θα το φανταζόμουν. Παρόλο που πρόσφατα μια φίλη των παιδικών μου χρόνων μου θύμισε ότι τα καλοκαίρια εκεί που παραθερίζαμε πιτσιρίκια, ντυνόμουν με σεντόνια και έπαιζα θέατρο. Το είχα ξεχάσει εντελώς. Μέσα από το θέατρο έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου. Από την αρχή δούλευα ταυτόχρονα και στην τηλεόραση και στο θέατρο. Πρόλαβα τις καλές εποχές με ωραία σενάρια, που πληρωνόσουν καλά και σου έφερναν μέχρι και τον καφέ σου. Εχω γλυκές αναμνήσεις από την τηλεόραση. Όμως κάποια στιγμή ένοιωσα ότι έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα. 

Η αναγνωρισιμότητα της τηλεόρασης θεωρείς ότι σου έκανε, τελικά, καλό η κακό;

Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Κάτι μου έδωσε κάτι μου πήρε. Πλήττω όμως αφάνταστα με αναφορές σε τηλεοπτικούς μου ρόλους του πάλαι ποτέ, οι οποίοι σώνει και καλά πρέπει να σηματοδοτούν και το τώρα μου. 

Μου αρέσει που μεγαλώνω και η αλήθεια είναι ότι  δεν στέκομαι στο παρελθόν. Μόνο στο παρόν. Ο κόσμος που με αγάπησε μέσα από κάποιους ρόλους τότε, ας με  μάθει κι από αυτά που κάνω τώρα. Πέρυσι την Ιοκάστη και την Τιτάνια, φέτος την Αγαύη... Ο κιτρινισμός όμως των ΜΜΕ δεν βοηθάει ώστε να εκπαιδευτούν οι άνθρωποι. Εκεί πάσχει το πράγμα και γενικότερα στην παιδεία μας. Πάντως σίγουρα δεν ξεπουλιόμαστε όλοι για τα κλικ και τον ντόρο. Ας τιμάμε τους εαυτούς μας και τους άλλους περισσότερο. Είναι πασιφανές ότι έχουμε φτάσει στο τέλος. Ας υπάρξει και μια νέα αρχή. 

 niki sereti texnes plus 2 sunenteuksi

Ως καλλιτέχνης νιώθεις ότι τη δουλειά σου τη σέβονται;

Παλιότερα είχε μια τελετουργία. Πήγαινες στο θέατρο, έβαζες τα ρούχα σου τα ωραία, το τιμούσες. Τώρα είναι χύμα. Έχει χάσει μία αίγλη που είχε. Αλλά μπορεί αυτό το πράγμα να πρέπει να πεθάνει για να γεννηθεί κάτι καινούριο πιο φρέσκο. Κάτι που να μπορεί να μιλήσει.

Οι μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, τα web plays μπορούν να λειτουργήσουν ως μια τέτοια πρόταση;

Για να πω την αλήθεια σχετικά με τις παραστάσεις μέσω Ίντερνετ ,ως μια φρέσκια πρόταση, ήμουν κάθετη. Είδα μόνο παραστάσεις εξωτερικού που η κινηματογράφηση τους είναι μόνο γι’ αυτό. Είδα κάποιες συγκλονιστικές παραστάσεις από τη Ρωσία όπως «Οι τρεις αδερφές» του Τσέχωφ. Αλλοίμονο αν αρχίσει το θέατρο να είναι μόνο από κει. Το θέατρο δεν είναι δυνατό να πεθάνει.

Σχέδια για του χρόνου έχεις;

Περιμένουμε όλοι να δούμε πως θα λειτουργήσουν τα θέατρα. Κάποιοι έχουν ήδη ξεκινήσει πρόβες για να είναι, σε κάθε περίπτωση, έτοιμοι από Οκτώβριο. Εγώ ακόμη φοβάμαι αν θα μπει ο κόσμος στα θέατρα.

 sereti texnes plus den


 Κλείστε εδώ τις θέσεις σας και δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα.

 

Βάκχες

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Θεόδωρος Στεφανόπουλος

Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης

Μουσική: Στέφανος Κορκολής

Σκηνικά - Κουστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος - Αλεξάνδρα Σιάφκου

Κίνηση: Στέφανι Τσάκωνα

Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικόλας Ιωακειμίδης

ΔΙΑΝΟΜΗ
Διόνυσος: Γιώργος Κοψιδάς

Τειρεσίας: Νίκος Καρδώνης

Κάδμος: Δημήτρης Ήμελλος

Πενθέας: Στάθης Κόικας

Θεράπων: Κρις Ραντάνοφ

Α΄ Άγγελος: Χριστόδουλος Στυλιανού

Β΄ Άγγελος: Μανώλης Μαυροματάκης

Αγαύη: Νίκη Σερέτη

Βάκχες: Μυρτώ Αλικάκη, Μαρίζα Τσάρη, Γωγώ Καρτσάνα, Ηλέκτρα Σαρρή, Ξένια Ντάνια, Δέσποινα Μαρία Μαρτσέκη

Γυναίκα: Ρούλα Πατεράκη

Άνδρας: Κώστας Λάσκος

Τυμπανιστής: Άρης Καλλέργης

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2020

                                         ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ

 

                                Βάκχες του Ευριπίδη

                      Σκηνοθεσία Χρήστος Σουγάρης


                    Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου ΗΡΩΔΕΙΟ

           Στο πιάνο επί σκηνής ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΡΚΟΛΗΣ


           31/8 & 1/9 Σχολείο της Αθήνας - Ειρήνη Παππά

                                       12/9 Βεάκειο