Ο Γερμανός συγγραφέας Πάτρικ Ζίσκιντ, διάσημος για το μυθιστόρημά του «Το Άρωμα», το οποίο πριν από λίγα χρόνια μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, στην πραγματικότητα κέρδισε ένα μεγάλο κομμάτι της φήμης του στις αρχές της δεκαετίας του '80 με το μονόπρακτό του «Το κοντραμπάσο».

«Αυτό που κανένας μουσικός δεν έχει συνθέσει ακόμα, το έγραψε ένας συγγραφέας: ένα έργο για σόλο κοντραμπάσο που θα γεμίσει μια ολόκληρη βραδιά», έχει γραφτεί για το έργο, που αποτελεί έναν εκ των πλέον δημοφιλών θεατρικών μονολόγων παγκοσμίως. Γράφτηκε το 1980 και τη σεζόν 1984-85 ανέβηκε σε περισσότερες από 500 γερμανικές σκηνές, ενώ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Τον έναν και μοναδικό ρόλο του έργου ερμηνεύει ο ταλαντούχος Ευάγγελος Βογιατζής στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου Εμπρός. Εμείς είχαμε μια σύντομη κουβέντα μαζί του μ' αφορμή τις νότες που μοιράζεται μόνος του επί σκηνής..

Tι σε γοήτευσε στο βιβλίο του Πάτρικ Ζίσκιντ όταν το πρωτοδιάβασες;

Όσα έμαθα σχετικά με την κλασσική μουσική, όσα θυμήθηκα για τους μεγάλους φόβους, τα συναισθήματα που ξύπνησαν από τους ανεκπλήρωτους έρωτες, την απέχθεια σε αυτά που μισώ, όσα έμαθα για το κοντραμπάσο, όσα θυμήθηκα και έμαθα για εμένα.

Είναι πιο απαιτητικό το θεατρικό είδος του μονολόγου;

Το θέατρο μιμείται τη ζωή, όταν είσαι μόνος απέναντι στον κόσμο όλα είναι αλλιώς, πιο απαιτητικά, πιο δύσκολα, πιο άγρια, πιο ποιητικά -επιβιώνεις τρώγοντας την σάρκα σου-. Και μετά χειροκρότημα για αντίο.

Ο μουσικός που υποδύεσαι στη σκηνή του Εμπρός παραπονιέται για τα δάχτυλά του που έχουν γεμίσει κάλους κι αυλάκια. Υπάρχουν αντίστοιχοι «κάλοι» από την δική σου ενασχόληση με το θέατρο; Αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;

ΑΚΡΟΑΣΗ:

Ψάχνουμε ο/η/το ηθοποιό, μεταξύ 20-23 ετών, να τραγουδάει σε τρεις (3) γλώσσες, να χορεύει σύγχρονο, τάνγκο και ζωναράδικο, να ξέρει ιππασία (με δικό του άλογο), να γνωρίζει απταίστως ιαπωνικά, ρώσικα και πορτογαλικά, να είναι ζυγός με ωροσκόπο ταύρο, Δία στον αιγόκερω, και να παίζει κοντραμπάσο. Πρόβες (πολλές πρόβες, πάρα πολλές πρόβες) χωρίς αμοιβή. Πληρωμή με ποσοστά.

Ο ήρωας στο «Κοντραμπάσο» ξεκινάει κατηγορώντας τον μικρόκοσμο της συμφωνικής συνεχίζει κατηγορώντας το ίδιο το κοντραμπάσο και εκφράζοντας την απέχθειά του γι' αυτό και καταλήγει να παραδεχτεί τη δική του μετριότητα ως το βασικό αίτιο της κατάστασής του. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να παραδεχθούμε τα δικά μας λάθη όταν βιώνουμε μια δυσάρεστη κατάσταση;

“…Η δική μου μοίρα είναι τυπικό παράδειγμα της ζωής ενός κοντραμπασίστα:Κυριαρχικός πατέρας, υπάλληλος και αυτός, εντελώς άμουσος. Αδύνατη μητέρα, παίζει φλάουτο, τρελή και παλαβή για την μουσική. Εγώ έχω θεοποιήσει την μητέρα, η μαμά αγαπάει το μπαμπά, ο μπαμπάς αγαπάει την μικρή μου αδελφή, εμένα δεν με αγαπάει κανείς. Υποκειμενικά όλα αυτά. Από μίσος λοιπόν για τον πατέρα, αποφασίζω να μην γίνω υπάλληλος, αλλά καλλιτέχνης. Για να εκδικηθώ όμως τη μητέρα, διαλέγω το πιο μεγάλο, το πιο άβολο όργανο, που δεν σου δίνει καμία απολύτως δυνατότητα να γίνεις σολίστας. Και για να ολοκληρώσω την εκδίκησή μου, και να δώσω ένα τελειωτικό χτύπημα, στον μακαρίτη πια πατέρα μου, γίνομαι τελικά υπάλληλος. Κοντραμπασίστας στην κρατική ορχήστρα, τρίτο αναλόγιο... Εγώ δεν μπορώ να παίξω όμορφα. Δικό μου είναι το λάθος!...”.

Είναι επώδυνη ή ανακουφιστική η αυτογνωσία;

Όπως ακριβώς ο ορισμός της τραγωδίας κατά τον Αριστοτέλη στο έργο του Περί Ποιητικής:

«…δι' ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Αυτή η στάση του μουσικού ( που αρνείται την ευθύνη του) είναι και ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει τους Νεοελλήνες;

Η ευθύνη έγκειται συνεπειών, οι συνέπειες φέρνουν φόβο, ο φόβος οδηγεί στην άρνηση. Στην άρνηση των ευθυνών και στην επίρριψη τους στους άλλους, σε παγκόσμιο επίπεδο ανά τους αιώνες.

Ο ήρωας είναι η προσωποποίηση του μέτριου, ο «μέσος όρος». Γιατί το έχουμε ενοχοποιήσει αυτό;

Στην περίπτωση που έχουμε ένα νόμισμα και το γυρίσουμε, αυτό που ενώνει τις δύο όψεις, την μία που κερδίζει και την άλλη που χάνει, είναι ο μέσος όρος .

Τα εύσημα ή τα κατηγορώ τα δίνουμε σε αυτούς που ξεχωρίζουν και όχι στο σύνολο που τους έκανε να ξεχωρίσουν.

Τι θέλεις να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από το Εμπρός;

Αφού έρθει σε επαφή με τον “κοντραμπασίστα” που ζει κλεισμένος μέσα του, να τον απελευθερώσει, να του επιτρέψει να αυτοσχεδιάσει παίζοντας τζαζ, να τον αφήσει να ζήσει.

Και από το χώρο, να μην ξεχάσει ότι κανείς δεν είναι ξένος στο Εμπρός. Μια ελεύθερη καλλιτεχνική στέγη για όλους.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν; 

Πρόβες, ως σκηνοθέτης αυτήν την φορά, με τη θεατρική ομάδα της Γαλλικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, με υπεύθυνη καθηγήτρια την κα Μαρίνα Βήχου και με την βοήθεια της ηθοποιού Μαρίας Μενεγάκη, θα μεταφέρουμε σε θεατρική μορφή ένα διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν τη “Χοντροπαλού”, που θα παρουσιαστεί στα τέλη Μαΐου.

Ημερομηνίες παραστάσεων: 

7, 8, 11,13, 20, 21/2
Ώρα έναρξης: 21:00

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός

Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή

Σκηνοθεσία: Τατιάνα Σκανάτοβιτς
Σκηνικά: Δημήτρης Νίκας
Φωτισμοί: Βαγγέλης Σαγρής
Ενδυματολόγος: Κατερίνα Κωστάλα
Βοηθός σκηνοθέτις: Μαριλού Κούφη
Επιμέλεια οπτικοακουστικού υλικού: Άντυ Δήμα
Σχέδιο αφίσας: Όλγα Μαυρομμάτη
Κοντραμπάσο παίζει ο Ilya Algaer