Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Η Κατερίνα Δαμβόγλου, η Φρίντα, ο Φελίνη κι ο περιπτεράς του Rex

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Έχω καθυστερήσει στο ραντεβού μας και στον δρόμο. τρέχω σαν την παλαβή. Στρίβω στο στενάκι, της Φειδίου, πίσω από το Εθνικό Θέατρο, όπου αυτές τις μέρες γίνονται από τους Fly Theater εντατικές πρόβες για το ανέβασμα του «La Strada», της διασκευής του οσκαρικού αριστουργήματος του Φελίνι.

Σταματάω στον αριθμό 6, στο Frau, και παγώνω για μερικά λεπτά βλέποντας από τη τζαμαρία στη θέση της Κατερίνας Δαμβόγλου, τη Φρίντα Κάλο! Ακόμα και με το ανάλογο σκηνικό, ως background, από τη φουτουριστική τοιχογραφία του μπαρ.

Η ομοιότητα είναι εντυπωσιακή και, φυσικά, σ’ αυτό συμβάλλει κι η σπουδαία παράσταση, «Frida κι’ άλλο» για τη ζωή της Μεξικανής ζωγράφου.

Η γοητευτική καλλιτέχνης από την Κρήτη, που μικρή ήθελε να γίνει αρχαιολόγος, κουβαλάει στην καθημερινότητά της τους ήρωες, με τους οποίους καταπιάνεται στη δεδομένη θεατρική συνθήκη. «Σκέψου ότι όταν αρχίσαμε να διαβάσουμε το La Strada, σκεφτόμασταν ότι ο Φελίνι θα μπορούσε άνετα να είναι γιος της Φρίντα και του Ντιέγκο!»

Τώρα, μου μιλάει για τον Φεντερίκο Φελίνι, σαν να τον είχε γνωρίσει, κι ομολογεί: «Τον άτιμο, πόσο ρομαντική μ’ έχει κάνει;» και πιστεύει πώς «Όλοι μας έχουμε μέσα μας και τον Ζαμπανό, και την Τζελσομίνα και τον Τρελό». Απαντάει στον φασισμό της καθημερινότητας με την τέχνη της και μου εξηγεί, γιατί θέλει να δώσει μια πρόσκληση στον περιπτερά της οδού Πανεπιστημίου και δέχεται «παραγγελιές» από κοινό και συναδέλφους για την επόμενη σπουδαία προσωπικότητα που θα ερμηνεύσει.

 

FRIDA ΚΙ ΑΛΛΟ NEW 5

«La Strada» του Φεντερίκο Φελίνι, έλαβε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1956, ενώ το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην πρώτη δεκάδα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Τι είναι για σένα αυτή η ταινία;

Είναι η ταινία, η οποία έστω και συμβολικά, έδωσε τέλος στον νεορεαλισμό. Ο Φεντερίκο Φελίνι γεννήθηκε μαζί με τον φασισμό, η Ιταλία πέρασε από τον Ναζισμό στον φασισμό και μετά στη φτώχεια της μεταπολεμικής Ιταλίας.

Και ξαφνικά έρχεται το «La Strada», το οποίο είναι λίγο ονειρικό για κάποιους, λίγο μελοδραματικό για άλλους. Δεν μιλάει, ακριβώς, για την Ιταλία του 1954. Η ταινία θάφτηκε από τους κριτικούς αμέσως, αλλά κέρδισε το κοινό στην επαρχία. Γι’ αυτό και τότε κατηγορήθηκε ο Φελίνι, ότι λόγω καταγωγής έχει μια επαρχιακή ματιά. Όταν, όμως, η ταινία βγήκε εκτός Ιταλίας, άλλαξαν κι οι κριτικοί γνώμη.

Αρχίζουν κι ανακαλύπτουν, σχεδόν συναισθητικά, την αξία αυτού που προσφέρει ο Φελίνι, ο οποίος έγραψε χαρακτηριστικά σ’ ένα γράμμα ότι «είναι περισσότεροι οι Ζαμπανό σ’ αυτή τη ζωή από τους κλέφτες ποδηλάτων και το να κοιτάμε τον γείτονά μας, είναι εξίσου σημαντικό από μια απεργία».

Πώς αποφασίσατε να το ανεβάσετε; Ήταν δική σου πρόταση; Αποφασίστηκε από το Εθνικό Θέατρο;

Ξεκινήσαμε με μια πρόταση στην Πειραματική του Εθνικού. Από εκεί και πέρα, μας κάλεσαν και ξεκινήσαμε συζητήσεις. Διαβάσαμε πολλά έργα και στο τέλος αμφότεροι πελαγώσαμε, γιατί υπήρχε κι ένα project, το οποίο θέλαμε να κάνουμε, αλλά δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα δικαιώματα. Μια μέρα, λοιπόν, που καθόμασταν με τον Ανέστη (Αζά) στο γραφείο του πέταξα την ιδέα. Συγκεκριμένα του είπα: «Μου είπε η μαμά μου να ανεβάσουμε το La Strada» (γέλια). Και πήραμε μια έγκριση, σχεδόν αυτόματα κι από τον καλλιτεχνικό διευθυντή. Ο,τι θέλαμε να πούμε βρήκαν τον κόσμο τους στο La Strada.

Στην ταινία παρακολουθούμε μια αλληγορική σύγκρουση της αθωότητας και του ονείρου με τη μυϊκή δύναμη και τα ζωώδη ένστικτα. Η παράσταση που εστιάζει;

Ναι, από την άποψη ότι το «La Strada» μας αφήνει, περισσότερο, μια αίσθηση που έχει να κάνει με αρχέτυπα και στερεότυπα συμπεριφοράς, τα οποία μπορούμε να τα τοποθετήσουμε σε οποιαδήποτε κοινωνία κι εποχή. Φτάσαμε σ’ ένα σημείο, όπου μας θύμισε πολύ την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ.

Κι επειδή έχουμε και τον Φελίνι μέσα στην παράσταση, ως προσωπικότητα, η οποία βγαίνει πάνω από τις ταινίες του, δουλέψαμε πάνω σ’ αυτό το τετράπτυχο των ρόλων Πρόσπερο που είναι ο Φελίνι, Κάλιμπαν που είναι το ζώο, το ένστικτο για τον Ζαμπανό, Άριελ που είναι ο τρελός και Μιράντα που είναι Τζελσομίνα. Καταλάβαμε, όμως, ότι στη σχέση αυτών των τριών, που όπως λέει και ο Φελίνι «Τους έφερε η μοίρα κοντά, ενώ δεν έχουν να πουν τίποτα, ο ένας στον άλλον» υπάρχει μια μικρή μετατόπιση. Ο Άριελ, το πνεύμα, ο αέρας, ο ισορροπιστής αυτός είναι και Κάλιμπαν, όπως κι ο Ζαμπανό. Η Μιράντα έχει, επίσης, λίγο Άριελ μέσα της.

katerina damvoglou texnes plus

Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer 

Πώς είναι που σ’ αυτή τη δουλειά των Fly Theatre σκηνοθετείς μόνο και δεν είσαι επί σκηνής;

Παναγία μου, δεν παίζω! Γιατί δεν παίζω! (γέλια). Διαβάζοντας για τον Φελίνι, ένα πράγμα που μάθαμε κι εγώ και ο Robin (Beer) ήταν ότι βρισκόταν πάντα δίπλα στο πλάνο και μπορούσε να παίξει όλους τους ρόλους, ανά πάσα στιγμή. Έχω μάθει κι εγώ σχεδόν όλο το κείμενο απ’ έξω και μπορώ να παίξω όλους τους ρόλους. Μου λείπει σαν ενέργεια, αλλά δεν ζηλεύω. Εξάλλου, έχω πολύ δουλειά με τη Φρίντα, οπότε θα ικανοποιηθεί κι αυτή η ανάγκη.

Επομένως, η «Φρίντα κι’ άλλο» θα συνεχίσει το ταξίδι της;

Ναι, ευτυχώς δεν παίζουμε αυτή τη σεζόν, επειδή είναι πολύ απαιτητικό το «La Strada»,ασ αλλά με το που ανεβαίνει η παράσταση φεύγουμε για περιοδεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο Παρίσι, θα την παίξουμε στα γαλλικά.

Πάντα είχα την απορία: όσο και καλά να γνωρίζεις μια γλώσσα δεν είναι δύσκολο να μην παίζεις στη μητρική σου;

Ρώτα με μετά το Παρίσι, να σου πω! Νομίζω, ότι είναι αλλά συνηθίζεται.

Είσαι λίγο….Φρίντα νομίζω και στο στυλ κι έχεις δηλώσει ότι από μικρή σου έλεγαν γι’ αυτή την ομοιότητα….

Ναι, πάντα ήμουν λουλουδάτη κι, ευτυχώς, μετά τη Φρίντα μου έχει φύγει λίγο. Πράγματι, από μικρή άκουγα πως μοιάζω με μια γυναίκα που δεν γνώριζα κι ήθελα να δω τους πίνακές της για να καταλάβω τι πλάσμα ήταν, αποτέλεσε την αρχή γι’ αυτή την παράσταση. Δεν μ’ ενδιέφερε να παίξω τη Φρίντα, επειδή της μοιάζω, με ενδιαφέρει ότι αυτή η γυναίκα στο Zeitgeist είναι απόλυτα επίκαιρη κι εκμεταλλεύσιμη την ίδια στιγμή. Και το «La Strada» έτσι θα το πορευτούμε με τους ηθοποιούς, θα έχουμε τα ζώα και τα ζώα της κοινωνίας. Είναι τρομερή η τάση, που έχουμε, ειδικά μετά την οικονομική κρίση, να μεμψιμοιρούμε και να ρίχνουμε το φταίξιμο αλλού. Υπάρχει πάρα πολύ βία και στην ταινία βλέπουμε πολύ τον φασισμό του επαρχιωτισμού.

katerina damvoglou texnes plus

Μοιάζει νομίζω λίγο κι η Ιταλία εκείνης της εποχής με την Ελλάδα του σήμερα…

Ναι, νομίζω, όμως, ότι πάμε ανάποδα! Με το «La Strada» έφευγαν από τον φασισμό κι εμείς σε μια περίοδο στην οποία, δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα δυνατό σαν φωνή είναι πολύ εύκολο οι ακραίες φωνές να αποκτήσουν οπαδούς.

Σε ποιες εκφάνσεις της καθημερινότητάς σου βιώνεις τον φασισμό;

Στο διάλειμμα μιας πρόβας, έξω από το REX, ένας κλέφτης, από ανάγκη φαντάζομαι, έβαλε το χέρι του στην τσέπη ενός ανθρώπου κι εκείνος γύρισε και άρχισε να τον βαράει ανελέητα. Βγήκαν οι άνδρες, γιατί ζούμε και σε μια τέτοια κοινωνία, της θεατρικής ομάδας και του είπαν «Άστον, όλα καλά! Τι θα καταφέρεις αν συνεχίσεις να τον χτυπάς; Θα βρεις και εσύ τον μπελά σου». Ήταν πεσμένος στα γόνατα…

Σαν τον Ζακ Κωστόπουλο….

Ναι, κι ο Ζακ είναι, θέλοντας και μη, μέσα στην ιστορία του «La Strada», όταν έχεις έναν τρελό να λέει «Εγώ δεν κρατούσα το μαχαίρι» και πεθαίνει από το χέρι ενός Ζαμπανό, νομίζω ότι ο παραλληλισμός γίνεται άμεσα.

Εμάς ο στόχος μας, δεν είναι να καταδικάσουμε τον Ζαμπανό, όλοι είμαστε ένας Ζαμπανό κι από την ταινία βλέπουμε ότι μ’ αυτόν μένουμε στο τέλος.

Τι φταίει που όλοι μας είμαστε ένας Ζαμπανό;

Όλοι μας έχουμε μέσα μας και τον Ζαμπανό και την Τζελσομίνα και τον τρελό. Το θέμα είναι ποιον έχουμε απέναντί μας και, πολλές φορές, αυτός που έχουμε απέναντί μας είναι ο εαυτός μας.

Για να σου συνεχίσω, όμως, την ιστορία μ’ αυτόν που ξυλοφόρτωνε τον κλέφτη, δεν ήταν αυτό το περίεργο του γεγονότος. Ο άνθρωπος καταλάγιασε τον θυμό του, κατάλαβε τι έκανε, ήταν εν βρασμώ. Το τρομερό, όμως, ήταν ότι βγήκε ο περιπτεράς και άρχισε να ωρύεται εναντίον του κλέφτη! Προβοκάτορας κανονικός! Του έλεγε «Αν αυτός μπει στο σπίτι και σου βιάσει την μάνα δεν θα τον σκοτώσεις;». Εύκολα, λοιπόν, πάει ο νους μας από το μηδέν στο εκατό. Έχουμε αρχίσει και δικαιολογούμε τα άσχημα βιώματά μας και βάζουμε παρωπίδες, για να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι.

Προβληματίστηκα πάρα πολύ μ’ αυτό αλλά και με τον Ζακ, κυρίως, για τις αντιδράσεις που διάβασα μετά στα social media.

Θα ήταν πολύ ρομαντικό, αν λέγαμε ότι μια παράσταση μπορεί να μετατοπίσει, έστω και λίγο ή για λίγο κάποιους ανθρώπους;

Μακάρι, έχω προβληματιστεί πάρα πολύ! Γιατί ξέρω, ότι πολύς κόσμος θα χρησιμοποιήσει την ταινία, ως πρόσχημα ή κάποιοι θα πιστέψουν ότι δίνουμε δύναμη και φωνή στην περσόνα του Ζακ. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Αντιθέτως, μετά τον περιπτερά, αυτό που είπαμε είναι ότι, ίσως, χρειάζεται να του δώσουμε μια πρόσκληση. Το μεγάλο μήνυμα του έργου είναι ότι η μοναξιά δεν είναι η λύση.

Είστε από τις λίγες ομάδες, με βάση σας την Ελλάδα, που ταξιδεύουν σε τόσες πολλές χώρες, αλλά κάνουν και περιοδεία εντός. Σε τι διαφέρει το κοινό στο Παρίσι από μια μικρή επαρχιακή χώρα της Ελλάδας;

Δεν υπάρχει διαφορά, γιατί ουσιαστικά η συναισθηματική κατάσταση του θεατή είναι αυτή που αλλάζει την παράσταση. Για μένα η διαφορά έγκειται στον όγκο του κοινού. Αλλιώς είναι να παίζεις με 2.000 άτομα κι αλλιώς με τρία. Πολλές φορές το τρία είναι καλύτερο από το 1000. Υπάρχει... complicite! Δεν είναι τυχαίο που αυτός ο άνθρωπος έβγαλε αυτόν τον όρο στην ομάδα του.

Αν με ρωτάς, για το μορφωτικό επίπεδο, δεν νομίζω ότι αλλάζει κάτι, γιατί στο θέατρο μυριζόμαστε. Έχουμε αφήσει πίσω την εποχή του Μπρεχτ, όπου πρέπει να γίνει διάλογος. Σκοπός μας είναι δίνοντας το μερικό να ανοίξουμε τη φαντασία. Το έλεγε κι ο Λεκόκ: «Το σώμα ξέρει πιο πολλά από τον νου». Αν αφήσουμε το κοινό να ανοίξει τη φαντασία του, σιγά-σιγά θα ανοίξει κι η καρδιά και το μυαλό.

frida katerina damvoglou texnes plus

Αυτό έχεις κρατήσει κι από τις σπουδές σου στη σχολή του Λεκόκ;

Ναι, ότι δεν γίνεται να μάθουμε μέσα από μίμηση και καταπίεση πρέπει να αγγιχτούμε με τα μάτια και τις καρδιές.

Δουλεύοντας ως ομάδα και στο εξωτερικό, ποιες διαφορές βλέπεις σε σχέση με τη χώρα μας;

Νομίζω ότι οι σκηνοθέτες, εδώ, είναι πιο σκληροί σε σχέση μ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει εμείς στο εξωτερικό. Φυσικά, κι εκεί υπάρχουν σκληρές προσωπικότητες κι εμπάθειες. Επίσης, βλέπω ότι εδώ είμαστε πιο γρήγοροι και νομίζω ότι στην Ελλάδα οι δημιουργοί έχουν περισσότερα να πούνε, αρκεί να μάθουμε να κοιτάμε στο εδώ και να μην στρέφουμε τα μάτια μας στο εκεί.

Eίχες ποστάρει στο facebook: «Η αλήθεια είναι σαν την ποίηση κι οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν την ποίηση». Το θέατρο σαν τι είναι;

Το θέατρο είναι η ζωή. Είναι μια δύσκολη μορφή ψυχαγωγίας, πια, γιατί συνηθίζουμε σε κάτι πιο δύσκολο και πιο εύπεπτο, ενώ εδώ απαιτείται από τη σχέση θεατή και θεώμενου συνύπαρξη, σχέση! Ένας θεατής είναι εκεί ψυχή και σώμα, όλες οι αισθήσεις ανοίγουν.

Συνήθως, ανοίγουν και τα smart phones….

Δεν με πειράζει, στη Φρίντα το εντάσσω κανονικά.

Το θυμάμαι, συνέβη και στην παράσταση που είδα.

Συμβαίνει συχνά κι επειδή είναι εύκολος ο θυμός πρέπει να το προσπαθούμε. Εννοείται ότι δεν μου αρέσει να βλέπω κινητά, αλλά επιμένω, όπως λέει κι ο Λεκόκ «να είμαι στο ναι, όχι στο όχι». Φυσικά, ο άνθρωπος που το κάνει εκείνη τη στιγμή, δεν καταλαβαίνει ότι είναι ένας φάρος και όλοι γύρω του, τον παρακολουθούν γιατί έχει αλλάξει τη συνθήκη. Είναι εγωισμός, είναι μοναδισμός και κρύβει και μια μικρή έπαρση. Γίνεται, όμως ασυναίσθητα, επομένως προσπαθώ να το εντάξω, ώστε να περνάμε όλοι καλά. Νομίζω, ότι το θέατρο μας μαθαίνει, πώς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Μετά την Φρίντα, ποια άλλη θρυλική προσωπικότητα έχει βάλει στο μάτι;

Δεν έχω αποφασίσει κάτι ακόμα, μου έχουν βάλει όμως οι άλλοι… Για παράδειγμα την Coco Channel.

 

«La strada» Μια παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Φεντερίκο Φελίνι

Από 1 Φεβρουαρίου στην Πειραματική Σκηνή-Ι Θέατρο Rex Σκηνή «Κατίνα Παξινού»

Σε σκηνοθεσία της ομάδας FlyTheatre (Κατερίνα Δαμβόγλου-Robin Beer)

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Μιχάλης Βαλάσογλου, Σοφία Μαραθάκη, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κωνσταντίνος Mωραΐτης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Ρόζα Προδρόμου, Γιώργος Σύρμας, Εριφύλη Στεφανίδου, Απόστολος Ψυχράμης

Διαβάστε επίσης:

Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία