Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Μέικ Απ, Φωτογραφίες αυτών που αγαπάω, το κείμενο του έργου, διάφορα αναμνηστικά που μού έχουν χαρίσει, παυσίπονα, νερό.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Το υπαίθριο καμαρίνι στο θέατρο των Φιλίππων, όπου στην παράσταση «Φοίνισσες» του Ευριπίδη -συμμετείχα στον χορό- καθόμασταν οπουδήποτε μέσα στα αρχαία μια και τα κανονικά καμαρίνια ήταν εντελώς δυσλειτουργικά. Ήταν το πιο ωραίο, όχι το πιο βολικό.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Τα καμαρίνια στο Θεατρικό Μουσείο όλων αυτών των μεγάλων ηθοποιών που δεν υπάρχουν πιά. Και είναι κρίμα στη χώρα που γέννησε το θέατρο να υπάρχουν τέτοια προβλήματα και να μη λειτουργεί το Θεατρικό Μουσείο.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Όταν μοιραζόμουν με την εκλεκτή συνάδελφο, φίλη και κουμπάρα Τζίνη Παπαδοπούλου ένα καμαρίνι στο θέατρο, όπου επειδή το έργο ήταν πολύ βαρύ δράμα, εμείς γράφαμε παράλληλα μια ιστορία-παρωδία που λεγόταν «Βαμμένη Ψυχή». Μάς έσωσε εκείνο τον χειμώνα το ότι γελούσαμε τόσο πολύ.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Διψάω; Όχι. Πεινάω; Όχι. Έχω πονοκέφαλο; Όχι. Είναι όλοι στη θέση τους; Ναι. Πάμε!
Η Γωγώ Μπρέμπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μετά το Βυσσινόκηπο» Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Μικρό Γκλόρια και στους «10 μικρούς νέγρους» στο Νέο Θέατρο Ακάδημος κάθε Δευτέρα και Τρίτη
