Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα τις «Δάφνες και πικροδάφνες», σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη Κύριο

Από τον Κώστα Ζήση

Ήταν το 1979 όταν ο Δημήτρης Κεχαΐδης και η Ελένη Χαβιαρά παρουσίασαν το πρώτο τους κοινό συγγραφικό έργο, σκηνοθετημένο από τον Κάρολο Κουν. Η μεταπολιτευτική δημοκρατία μπουσουλά ακόμα, πάνω στο ίδιο εδώ και χρόνια μετεμφυλιακό πολιτικό και κοινωνικό χαλί που έχουν στρώσει οι κρατούντες, που θα μπορούσες να το έλεγες και χάλι), και ο κόσμος αρχίζει να ελπίζει σε «Αλλαγές» που του υπόσχονται «Καλύτερες Μέρες».

Και αυτό ακριβώς είναι το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, που οι δύο συγγραφείς αναπτύσσουν τις «Δάφνες και πικροδάφνες», μια διαχρονική (δυστυχώς) πολιτική σάτιρα, για ένα πολιτικό σκηνικό που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να διαπρέπει πάνω στις ίδιες βάσεις και να εξελίσσεται πάνω στην ίδια ατελεύτητη λογική, ίσως σε άλλες συνθήκες αλλά σίγουρα με τους ίδιους όρους. Ελληνική επαρχία, τέσσερις κομματάρχες σε ένα διαρκές παζάρι επικράτησης, ανάδειξης, ισχυροποίησης και εξουσίας, σε μια υπόθεση εξαιρετικά απλή, χωρίς ανατροπές, χωρίς εκπλήξεις. Στη δομή του έργου, η πλοκή και η ανάπτυξή της έχει δευτερεύουσα σημασία γιατί όλα όσα διαμείβονται σε εκείνο το επαρχιώτικο σαλόνι, τα γνωρίζουμε ήδη όλοι, τίποτα δεν μας εκπλήσσει, τίποτα δεν μας είναι ξένο.

Η λέξη «πατρίδα» είναι αυτή που ακούγεται τόσες πολλές φορές, που καταλήγει κούφια, ανούσια, προσχηματική εντέλει. Γιατί στο κείμενο οι συγγραφείς τη συνοδεύουν με λέξεις όπως διορισμοί, παράγων, ιδιοκτήτης, κύριος, αφεντικό, κομματάρχης, «γνωριμίες», πούρα, σκάνδαλα, «σπρώξιμο», ευελιξία, μπουζούκια, λέξεις και ιδιότητες που την απαξιώνουν και την ευτελίζουν σκιαγραφώντας ένα νεοελληνικό πολιτικό σκηνικό ίδιο και απαράλλαχτο από καταβολής ελληνικού κράτους. Και κάποιος, που ίσως δεν έχει μελετήσει την Ιστορία του, θα έλεγε απλά ότι μετατρέπουν τις Δάφνες που έχει δρέψει η πατρίδα σε ανούσιες πικροδάφνες. Αλλά τελικά όχι, πάντα το ελληνικό κράτος από γενέσεως , με πικροδάφνες στολιζόταν που φρόντιζε πάντα να τις παρουσιάζει σαν δάφνες.

Ο Πέτρος Φιλιππίδης, μετά από πέντε χρόνια, είχε ανεβάσει το έργο με μεγάλη επιτυχία το 2015, ξανασυναντιέται με αυτό το κείμενο, σε μια νέα διανομή  και κάτω από το βάρος μιας νέας συνθήκης που επιβλήθηκε στην κοινωνική ζωή του τόπου από την πανδημία του κωρονοϊού. Μια πολύ εύστοχη επιλογή, να «παίξει» εκ νέου με αυτό το πολύ σπουδαίο κείμενο του συγγραφικού διδύμου, να μεταφέρει τη σπιρτάδα των διαλόγων του, σε ένα κοινό που διψάει μετά από μήνες καραντίνας για ένα χαμόγελο, έστω και πικρό. Ιδιαίτερα έμπειρος στην κωμωδία, με επιλογές σε έργα ρεπερτορίου και με υποκριτικές δεξιότητες αξιώσεων, γνωρίζει καλά πως σε αυτό το έργο, οι ερμηνείες είναι που βαρύνουν και σκηνοθετικά επενδύει πάνω σε αυτές.

 

dafnes

Ο ίδιος άλλωστε και ως ερμηνευτής, ελίσσεται και μεταλλάσσεται πάνω στη σκηνή προσδίδοντας στον Βασίλη χαρακτηριστικά έκφρασης που αποτυπώνουν την κουτοπονηριά και την υστεροβουλία του χαρακτήρα. Κινείται σχεδόν έρποντας, εκφράζεται σχεδόν «κουτσαβάκικα», συμπεριφέρεται αλαζονικά. Αντίπαλο δέος του, ο Τάσος Χαλκιάς με γνώση και ωριμότητα, αποτυπώνει τη στιβαρότητα του Κώστα, ο οποίος στο πρόσωπό του συμπυκνώνει το παλαιοκομματικό κατεστημένο, με έναν ρομαντισμό που αποδεικνύεται αν όχι επίπλαστος και φαινομενικός, σίγουρα πάντως διαβρωμένος. Έχει εξαιρετικές στιγμές ο Τάσος Χαλκιάς, μέσα στη σιγουριά και την ηρεμία που χτίζει τον ρόλο. Αναπτύσσει επί σκηνής μια μοναδική χημεία με τον Πέτρο Φιλιππίδη.

Κι αν οι υψηλές ερμηνείες των έμπειρων Πέτρου Φιλιππίδη και Τάσου Χαλκιά, θεωρούνται δεδομένες και η επιτυχημένη σύμπραξή τους είναι αναμενόμενη, θα πρέπει να επισημάνουμε πόσο καλά και ικανά αναπτύσσει ένα μάλλον κόντρα ρόλο,και ίσως κάτω από δύσκολες ενδυματολογικές συνθήκες, αυτόν του Τάσου, ο Θανάσης Πατριαρχέας. Ο οποίος κλήθηκε να ερμηνεύσει έναν χαρακτήρα έξω από τη στερεοτυπική αντίληψη της εγχώριας σόου-μπιζ που θα τον ήθελε οπωσδήποτε γοητευτικό ζεν πρεμιέ, και κεντά αποσπώντας το χειροκρότημα του κοινού. Ο Τάσος του, έχει όλη την μεγαλοπρέπεια του διπρόσωπου, πονηρού και μέγα οπορτουνιστή και τυχοδιώκτη. Η μεγάλη ερμηνεία όμως έρχεται από τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, ο οποίος εξελίσσει με γεωμετρική πρόοδο τον αφελή Αλέκο, προσδίδοντας του ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, εκφράσεις-αντιδράσεις-χειρονομίες, αποδίδοντας έναν χαρακτήρα τόσο γνώριμο και τόσο οικείο στις κοινωνικές μας συναναστροφές. Από το μόνιμο απορημένο και ανασφαλές βλέμμα μέχρι το στα όρια του ψυχαναγκασμού παίξιμο με τα μανίκια του πουλόβερ, γίνεται το ιδανικό δουλοπρεπές «ανθρωπάκι», που δια της συγκολλήσεως ψάχνει την κοινωνική καταξίωση.

Τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, ακολούθησαν και εξυπηρέτησαν  το  κείμενο και τη  σκηνοθεσία ενώ το σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη τοποθέτησε τους ήρωες στο απόλυτο ρεαλιστικό φυσικό περιβάλλον τους.

Το έργο τελειώνει με το αγκάλιασμα της ελληνικής σημαίας. «Σαν τραπεζομάντηλο», θα έχει σχολιάσει προηγουμένως η σκηνική παρέα όταν ορκίζεται σε αυτή, σαν το ύφασμα δηλαδή που στρώνεται για να φάμε. Και αυτή ακριβώς η ατάκα των δύο λέξεων, θα μπορούσε να είναι και ο υπότιτλος αυτής της θεατρικής πατριδογνωσίας: «Δάφνες και πικροδάφνες-σαν τραπεζομάντηλο».

 

Διαβάστε επίσης: 

O Γιάννης Μπέζος,O Πέτρος Φιλιππίδης Και O Ορφέας Αυγουστίδης Στο Texnes-Plus 

Ο Τάσος Χαλκιάς Και Η Μαρία Ζορμπά Μιλούν Στο Texnes-Plus Μ' Αφορμή Τον "Νικήρατο"

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία