Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Είδα το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», σε σκηνοθεσία Χειλάκη-Δούνια Κύριο

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη
 
Μετά από μια μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία, η παράσταση «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» των Χειλάκη-Δούνια προσγειώθηκε στο ανανεωμένο θέατρο Βεάκη. 
Η αγαπημένη σαιξπηρική κωμωδία παρουσιάζεται σε μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και πρωτότυπη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα. Το θεατρικό δίδυμο των επιτυχιών «Ταρτούφος» και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», επιστρέφει στην κλασσική δραματουργία, ανεβάζοντας την κωμωδία του έρωτα, γραμμένη το 1595. 
 
Λίγο πριν το γάμο του βασιλιά της Αθήνας Θησέα με την βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη, τέσσερις νέοι καταφεύγουν στο δάσος της Αθήνας για να διεκδικήσουν το ερωτικό αντικείμενο του πόθου τους. Είναι η νύχτα του μεσοκαλόκαιρου – μια νύχτα που όλα μπορούν να συμβούν- οι πιο μύχιες σκέψεις και φαντασιώσεις τους σύντομα θα πραγματοποιηθούν. Στο μυθικό δάσος της Αθήνας έρχονται σε επαφή με τον κόσμο των ξωτικών: με τον βασιλιά Όμπερον που φιλονικεί με την Τιτάνια και τον Πουκ και ξεκινάει ένα παιχνίδι παρεξηγήσεων και μαγικών παρεμβάσεων. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όταν στο δάσος καταφθάνει μια ομάδα ερασιτεχνών θεατρίνων. Άνθρωποι και ξωτικά, πραγματικότητα και φαντασία γίνονται ένα κάτω από τον μανδύα του παραμυθιού και του ονείρου. Μέσα στο δάσος – ένα χώρο μαγεμένο, επικίνδυνο- οι φόβοι διογκώνονται, τα πάθη εκφράζονται ανεξέλεγκτα και άνθρωποι και θεοί γίνονται έρμαια του ερωτικού τους πάθους.
 
Η παράσταση 
 
Ο Αιμίλιος Χειλάκης κι ο Μανώλης Δούνιας μας έχουν συνηθίσει σε παραστάσεις που σερβίρουν ενδιαφέρουσες εικόνες και διαφορετική ανάγνωση πάνω σε κλασσικά έργα. Προσωπικά θεωρώ πως εδώ όπως και στον Ταρτούφο, έχουμε πιο «καθαρές» προτάσεις σε αντίθεση με τις σκηνοθεσίες του πάνω στο Αρχαίο Δράμα. Στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» σκηνοθετούν ένα υπερθέαμα με φρέσκιες ερμηνείες πάνω στους κλασσικούς ρόλους. Κι ενώ υπηρετούν ένα ποιοτικό εμπορικό θέατρο, αισθάνομαι πως ανοίγουν τη θεματική του έργου, από τα ερωτικά παράδοξα της μαγείας των ξωτικών, στην σεξουαλική ετερότητα. Η δραματουργία της παράστασης, «ακούει» την σεξουαλική ελευθερία του έργου, και δίνει στιγμές λανθάνοντος ομοερωτισμού ανάμεσα στα ζευγάρια των νεαρών ερωτευμένων. Παράλληλα, οι «ηθοποιοί» της παράστασης προς τιμήν του Θησέα, δείχνουν ανοιχτοί στο να καταργήσουν το φύλο τους και να περάσουν σε μία κατάσταση. 
 
Το σκηνικό περιβάλλον της παράστασης οργανώνουν οι Τέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου, δίνοντας έξυπνες λύσεις, που δίνουν εντυπωσιακές εικόνες. Τα μοντέρνα κοστούμια, συμπληρώνονται από ένα πάνκ make-up που δίνει μια ποπ αισθητική. Η κατασκευή των κοστουμιών των βασικών πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικής κατασκευής, με πιο ξεχωριστά εκείνα της Τιτάνια και του Πουκ.
 
Η Τιτάνια (Αθηνά Μαξίμου) φοράει ένα μπεζ κοστούμι που παραπέμπει σε πεταλούδα, και έχει απίστευτη κίνηση που προσδίδει μια μαγική αίσθηση στην παράσταση.
 
 DSC7712
 
Ο Πουκ (Μιχάλης Σαράντης) φοράει ένα total black ντύσιμο, που θυμίζει ροκ σταρ. Από τα βασικά σκηνικά, είναι τέσσερις ασύμμετρες σκάλες, που από την πίσω πλευρά, έχουν κρεμασμένα φύλλα και κλαριά που παραπέμπουν στο μαγικό δάσος του βασικού μέρους της δραματουργίας. Είναι εξαιρετική ιδέα με τις σκάλες, αλλά υπήρχαν μικροπροβλήματα στην εφαρμογή τους. Νομίζω πως αν υπήρχαν μικρά στοπ/σφήνες, θα ήταν πιο σταθερές και ασφαλείς. 
 
Σε αντιδιαστολή αυτού του μαγικού περιβάλλοντος, κινήθηκαν ως προς την απόδοση των ερασιτεχνών ηθοποιών, που «σπάνε» την μαγεία και αποδομούν τη θεατρικότητα. Οι ηθοποιοί παρουσιάζονται με εργατικές φόρμες, και μασκαρεύονται όπως-όπως με κοστούμια κατασκευασμένα πρόχειρα. Εντύπωση μου προκάλεσε το γυναικείο κοστούμι από οικοδομικά υλικά. Αυτά τα κοστούμια ήταν πιο πρόχειρα και όχι τόσο καλαίσθητα αλλά νομίζω ήταν μια εκούσια επιλογή ακατέργαστης αισθητικής, που «τσακάλωνε» την τελειότητα της βασικής δραματουργίας. 
 
Αυτή η αντίθεση περνάει και στην υποκριτική, δίνοντας δύο «περιβάλλοντα» σε συνδιαλλαγή. Από τη μία έχουμε, ένα ρομαντικό, σχεδόν σαγηνευτικό περιβάλλον, όπου οι νεαροί πρωταγωνιστές «κυνηγούν» την αγάπη κι από την άλλη ένα γκροτέσκο περιβάλλον που μας βάζει πίσω από την θεατρική πράξη. Το δραματικό εναλλάσσεται με το κωμικό, και το εκλεπτυσμένο με το χοντροκομμένο θυμοειδές. 
Κεντρική φιγούρα στην παράσταση είναι ο Πουκ του Μιχάλη Σαράντη, που φαίνεται να είναι ο μοχλός της δράσης, καθώς σαν μαριονοπαίχτης κινεί τα νήματα των ηρώων. Η πυρηνική μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα κουμπώνει άριστα με την εξαιρετική σωματικότητα του Σαράντη. Η αρχική μηχανικότητα στην κίνηση, σπάει και δίνει μια μεγαλύτερη ευλυγισία στη συνέχεια (κίνηση Αντωνία Οικονόμου). Νομίζω πως το δεύτερο περιγράφει καλύτερα την μαγική φύση των ξωτικών.
 
Οι ηθοποιοί της διανομής είναι σε θέση να αποδώσουν τόσο το ρομαντικό ύφος του έργου όσο και μια πιο ανάλαφρη εκδοχή αυτού, φωτίζοντας τις ιδιαίτερες αποχρώσεις των χαρακτήρων τους χαρίζοντας το χαμόγελο και «κλείνοντας το μάτι» στο θεατή. Οι σκηνοθέτες έχουν δουλέψει σε μία πολύ δυναμική κατεύθυνση στην απόδοση των τεσσάρων νεαρών ερωτευμένων (ο Αλέξανδρος Βάρθης, η Λένα Δροσάκη, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς και η Χριστίνα Χειλά- Φαμέλη). Προσωπικά τάσσομαι περισσότερο προς αυτή την μεριά του έργου, παρά στο γκροτέσκο, αλλά πρόκειται για δύο αλληλένδετα συστατικά της συγκεκριμένης δραματουργίας, που το καταλαβαίνει κανείς αμέσως αν έρθει σ’ επαφή με το έργο. 
 DSC8070
 
Συνολικά, η παράσταση «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» των Χειλάκη-Δούνια, φέρνει έναν φρέσκο αέρα στην αγαπημένη σαιξπηρική κωμωδία, και μας δείχνει πως το εμπορικό θέατρο μπορεί να προσφέρει πέρα από αισθητική και τροφή για περαιτέρω διεργασία. Τα όρια της σεξουαλικότητας είναι ρευστά και διάχυτα ανάμεσα στους ανθρώπους (και τα πλάσματα). Είναι μια παράσταση που ρέει και διαμορφώνει τη δική της γλώσσα.