Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα διαδραστικό video game, η μανία των εφήβων το Fortnite κατακλύζει τη σκηνή και τις κολώνες του ιστορικού χώρου της στοάς Πεσμαζόγλου.
Ο 16χρόνος Άλεξ, κατά κόσμον Βαγγέλης Αμπατζής, είναι τόσο προσηλωμένος στο κινητό του, ώστε αυτό να μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι του κορμιού του. Κάθε κίνηση του ήρωα στην οθόνη, ενσωματώνεται ως φυσική απόρροια στο σώμα του ηθοποιού, το οποίο πολεμά ζόμπι, τέρατα και «επικοινωνεί» τους φίλους του.
Ο έφηβος πρωταγωνιστής, στο έργο που έγραψε και σκηνοθετεί η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Αδυνατώντας να αντέξει τη ζωή του, τα σπυράκια του, τους γονείς του και το σχολείο, δημιουργεί μια φανταστική περσόνα, τον Αλέξανδρο94! Ο Αλέξανδρος είναι όλα όσα θα ήθελα να είναι ο Άλεξ, ψηλός, όμορφος, πετυχημένος επαγγελματίας, ικανός να ρίξει ακόμα και την πανέμορφη Λου, που γνώρισε στο instagram.
Στη σκηνή εμφανίζονται σταδιακά, οι δύο κοπέλες η εικονική Λου(Μαριλένα Μόσχου), πάντα πίσω από την μεμβράνη του εμπνευσμένου σκηνικού (Βασίλης Αποστολάτος) και η Δομνίκη (Ναταλία Πελέκα), το κορίτσι από το Β3 που εδώ και μήνες τον ακολουθεί προσπαθώντας κάτι να του πει…
Παράλληλα, είναι έντονη και η παρουσία- απουσία του πατέρα του Άλεξ, τον οποίο ερμηνεύει ο Δημήτρης Μαγγίνας και εκείνος βουτιγμένος στον εθισμό του με τον τζόγο. «Το καζίνο δεν είναι κάτι παράνομο!» αναφωνεί στο τηλέφωνο.
Η σκηνοθέτις της παράστασης δίνει τις τελευταίες οδηγίες, στην τεχνική πρόβα, που παρακολουθήσαμε, λίγα εικοσιτετράωρα πριν την πρεμιέρα της 3ης Νοεμβρίου.Μοιάζει και η ίδια με σούπερ ηρωίδα, η οποία παλεύει με το θηρίο, που λέγεται «πρεμιέρα» ανάμεσα στις Συμπληγάδες πέτρες του άγχους και της καλλιτεχνικής αμφισβήτησης.
Και μπορεί όλα αυτά να δρουν υπόγεια, όμως η ίδια μοιάζει να έχει ενσωματωθεί τόσο με το σκηνικό χώρο του θεάτρου, που είναι σαν να ξεπήδησε από το Fortnite με τα μαγικά της μαύρα μποτάκια και τα μαλλιά πιασμένα έτοιμα για μάχη!
Όταν θα περάσει την πρώτη πίστα, θα ξεκλέψω πέντε λεπτά, για να λύσω μερικές απορίες μου.
Πρώτα απ’ όλα ποιος πάτησε το «go» στην πίστα που λέγεται «εφηβικό θέατρο στο Τέχνης»;
«Η παράσταση αυτή ήταν μια ανάθεση που μου έγινε από το Θέατρο Τέχνης το οποίο στο πλαίσιο της συνεργασίας του με το ΚΕΘΕΑ μου ζήτησε να κάνω μια παράσταση για τις εξαρτήσεις. Και μετά από μια πρώτη έρευνα κατέληξα ότι αντίθετα με όσα πίστευα πριν, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία η ουσία της εξάρτησης, το πόσο θελκτική είναι. Δεν είναι αυτή ο μαγνήτης. Εσύ είσαι που δεν αντέχεις κάτι στον εαυτό σου και αναζητάς λύση σε αυτούς τους μηχανισμούς. Οπότε θεώρησα πιο ενδιαφέρον να ασχοληθώ με μια εξάρτηση που σχεδόν αόρατα έρχεται να καταλάβει καθέναν από εμάς, την εξάρτηση από τα smartphones».
«Ωραία τα παιχνίδια, εικονικά και πραγματικά, αλλά πραγματικά πιστεύεις ότι μια παράσταση μπορεί να αλλάξει την οπτική των εφήβων πάνω στις εξαρτήσεις;» τη ρωτάω, σαν να ξέρω την απάντηση.
«Αδιαμφισβήτητα. Η ταχύτητα της εποχής μας κάνει να κάνουμε πολλά πράγματα ασυνείδητα, σχεδόν αυτόματα. Οπότε αν το θέατρο λειτουργώντας ως διεσταλμένος καθρέφτης σταθεί απέναντι μας και μας δείξει πτυχές τις καθημερινότητας μας που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει δε μπορεί παρά να μας επηρεάσει. Αν συνειδητοποιήσουμε με το παράδειγμά ενός τρίτου τί μας συμβαίνει και συχνά εκούσια το αγνοούμε, είναι σίγουρα ένα πρώτο βήμα προς την αλλαγή. Και το λέω αυτό γιατί και η δική μου οπτική άλλαξε πολύ μέσα από τη διαδικασία δημιουργίας αυτής της παράστασης», μου απαντά μ’ αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Ο Άλεξ στην παράσταση, που θα δούμε στο Υπόγειο έχει μια απούσα σχεδόν αδιάφορη οικογένεια, ίσως γι’ αυτό έχει οδηγηθεί σ’ αυτόν τον εικονικό κόσμο.
Η Εύα συμφωνεί: «Θυμάμαι ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στις συνεδρίες εξαρτημένων νέων από το διαδίκτυο- στις οποίες παραβρέθηκα την περίοδο της έρευνας για την παράσταση- είναι ότι το παιδί που εμφανίζει οποιαδήποτε εξάρτηση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου μιας λιγότερο ή περισσότερο προβληματικής κατάστασης στην οικογένεια. Οι ρυθμοί και οι ανάγκες της καθημερινότητας ωθούν τους γονείς να λείπουν συχνά από το σπίτι. Η κρίση έχει κάνει όλους τους ανθρώπους λίγο πιο γκρι. Και αυτό δε μπορεί να μην έχει αντίκτυπο στη γενιά που ενηλικιώνεται κάτω από αυτές τις συνθήκες. Συχνά, ως παιδιά προκειμένου να μην κάνουν φασαρία όταν οι γονείς δουλεύουν, έχουν περάσει πολλές ώρες πίσω από ένα tablet. Δεν αρκεί η φυσική παρουσία των γονιών στο σπίτι για να μεγαλώσει ένα παιδί. Χρειάζονται ποιοτικές και όχι ποσοτικές σχέσεις. Αυτό είναι αυτό που οδηγεί κυρίως στην εξάρτηση, η έλλειψη ουσιαστικών συνδέσμων».
Υπάρχει όμως, κάτι που η ίδια δεν θα μπορούσε να αποχωριστεί ποτέ; Η απάντησή της αφοπλιστικά ρομαντική, όπως και η ίδια:«Νομίζω εγώ δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αγάπη. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Και να δημιουργώ. Πιστεύω ότι αγάπη και δημιουργία είναι τα δύο συστατικά της ευτυχίας. Οπότε δε θα ήθελα με τίποτα να ζήσω #MiaMeraXwris αυτά».
Ραντεβού λοιπόν την Κυριακή στις 17:30 και κάθε Κυριακή στο Υπόγειο για να απολαύσουμε μια παράσταση, που μπορεί να δημιουργήθηκε για εφήβους αλλά σίγουρα το θέμα της και η αισθητική της, θα τραβήξουν και το δικό μας ενδιαφέρον.
#MiaMeraXwris
Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου- Βαμβακά
Σχεδιασμός σκηνικού και φώτων: Βασίλης Αποστολάτος
Ενδυματολογία: Ματίνα Μέγκλα
Επιμέλεια Κίνησης: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Πρωτότυπη μουσική: LOO ( Someone who isn’t e me)
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Αρβανίτη - Φλώρου
Παίζουν οι: Βαγγέλης Αμπατζής, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου, Ναταλία
Πελέκα
Στην παράσταση ακούγονται οι: Λιλή Νταλανίκα, Γιούλικα Σκαφιδά, Δημήτρης
Τσιγκριμάνης
Video παράστασης: Λιλή Νταλανίκα
Φωτογραφίες παράστασης: Μυρτώ Αποστολίδη
Κατασκευή Σκηνικού: Χάρης Κολοβός
Eυχαριστούμε θερμά τη Μελίσσα Νίκο για την πολύτιμη βοήθειά της και το Mosaikon
Hostel που φιλοξένησε τη φωτογράφισή μας.
