Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

Η τάση της εποχής να διασκευάζονται λογοτεχνικά έργα, γραμμένα για να διαβαστούν και όχι να παρασταθούν σε σκηνή θεάτρου, μας έφερε στο θέατρο Altera Pars για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», βασισμένο στο μονόπρακτο του Luigi Pirandello του 1923 «L’Uomo dal fiore in bocca». Ο Pirandello στην ώριμη περίοδο συγγραφής του και έχοντας περάσει τα πενήντα πέντε του χρόνια ήταν σε θέση να εκτιμά το πολύτιμο δώρο της ζωής και να γράψει αυτό το εξαιρετικό, κλασικό σήμερα κείμενο. Έναν ύμνο στη ζωή, η οποία κατά τη διασκευή του Τάσου Ιορδανίδη είναι: «εύθραυστη, πολύτιμη και απρόβλεπτη. Κάθε μέρα είναι ένα δώρο, όχι ένα κεκτημένο δικαίωμα».

Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο έργο το έχουμε δει σε πολλές versions, η φετινή με πρωταγωνιστή τον πολύπλευρο ηθοποιό Άρη Λεμπεσόπουλο, (κατά τη γνώμη μου πάντα και χωρίς πρόθεση να θίξω τις προηγούμενες, άλλωστε δεν τις έχω δει όλες), είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες. Τίθεται μια φρέσκια ματιά σε ένα κλασικό κείμενο. Μονόλογος, αν και στο πρωτότυπο έχουμε τον άνθρωπο με το λουλούδι να συνδιαλέγεται με κάποιον φιλήσυχο πολίτη. Εδώ, μία μουσικός (Ευαγγελία Βελλή Κοσμά) ακούει αμίλητη τον άνθρωπο με το λουλούδι στο στόμα να της μιλά για τη μουσική, τα χρήματα, τις γυναίκες, τον έρωτα, το θάνατο, ενώ παίζει ακορντεόν στη σκηνή και ξεσηκώνει τη διάθεση του ήρωα και των θεατών, δίνοντας έμφαση στην αξία της μουσικής.

Ο Pirandello είχε δηλώσει: «Είμαι φασίστας γιατί είμαι Ιταλός». Ο Μουσολίνι τον θαύμαζε και ο ίδιος δύο χρόνια μετά τη συγγραφή του εν λόγω έργου, το 1925, συνυπογράφει το Μανιφέστο των φασιστών του Μαρινέττι. Στο έργο ακούγεται το μεταγενέστερο αντι φασιστικό τραγούδι Bella Ciao, μεταξύ άλλων το Tiri Tomba, ο Σουλτάνος της Βαβυλώνας του Branduardi και άλλα που αν και δεν είναι στο ύφος του Pirandello δεν ενοχλούν, αντιθέτως.

Το σκηνικό αποτελείται από ζωγραφιές παιδιών. Τα παιδιά βάζουν χρώμα στη γκρίζα ζωή μας, γιατί ευτυχώς τα βλέπουν όλα ροζ.

Ο Άρης Λεμπεσόπουλος, ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα μπαίνει στη σκηνή σα σίφουνας με ένα ποδήλατο που σέρνει κόκκινα μπαλόνια. Χειροκροτεί μαγεμένος από τη μουσική του ακορντεόν. Χορεύει, τραγουδάει, οργώνει τη σκηνή και ξαφνικά καλύπτεται από μια αδιόρατη θλίψη. Θάνατος. Αρρώστια. Συναντήθηκε με το θάνατο του χάρισε στο στόμα το «γλυκό» επιθηλίωμα και του έδωσε ραντεβού σε έξι μήνες. Σε αυτό το διάστημα πρέπει να ζήσει. Γραπώνεται από τις ζωές των άλλων, συνομιλεί με αγνώστους και εύχεται «να έχω άλλη μια χρονιά γενέθλια, να ζήσω άλλη μια χρονιά Χριστούγεννα με τη γυναίκα μου». Ο Λεμπεσόπουλος είναι ένας ηθοποιός με χίλια πρόσωπα. Σε κάθε του δουλειά μας δείχνει ένα από αυτά. Στο συγκεκριμένο έργο πολλά παραπάνω. Απογειώνει το κείμενο, συγκινεί με την δυνατή ερμηνεία του και κάνει το θεατή να σκέφτεται την παράσταση και μετά το πέρας της.

Το αισιόδοξο μήνυμα δημιουργεί την κάθαρση και οι ήχοι του ακορντεόν μια ευφορία. Η σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη, ο οποίος επιμελήθηκε τα σκηνικά, τα κοστούμια, τη διασκευή του έργου, φωτίζει το κείμενο του Pirandello, ενώ η παρουσία της μουσικού της προσδίδει ατμόσφαιρα και συγκίνηση.

 Διαβάστε ακόμη:Αφιέρωμα Στον Λουίτζι Πιραντέλο: Πόσα Έργα Του Ανεβαίνουν Αυτή Τη Σεζόν;