Ο Όσκαρ Ουάιλντ σημάδεψε τον 19ο και τον 20ο αιώνα με το ανατρεπτικό και σπινθηροβόλο πνεύμα του και θεωρείται σήμερα κλασικός δημιουργός. Έργα του το αριστουργηματικό μυθιστόρημα «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ» του 1890, «Η σημασία να είναι κανείς σοβαρός» (The importance of being Earnest), μια χαρακτηριστική αγγλική κωμωδία ηθών του 1895, το «De Profundis», μια επιστολή ογδόντα σελίδων που έγραψε το 1897 ενώ βρισκόταν στη φυλακή, με την οποία απευθύνεται στον εραστή του Άλφρεντ Ντάγκλας και πολλά άλλα έργα. Μετά την αποφυλάκιση του πήγε στο Παρίσι όπου έζησε ως το θάνατο του στα 46 του χρόνια, άρρωστος και άπορος.
Στο Θέατρο Αλκμήνη τα τελευταία χρόνια έχουμε παρακολουθήσει αρκετά ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Φέτος μεταξύ άλλων ανεβαίνει «Η σημασία να είναι κανείς ειλικρινής», όπως αποδόθηκε ο τίτλος του έργου του Ουάιλντ από τη μεταφράστρια και σκηνοθέτιδα του έργου Όλγα Τζωρτζ. Η αλλαγή του σοβαρός των προηγούμενων αποδόσεων με το ειλικρινής έχει να κάνει με τις λεπτές αποχρώσεις του όρου του πρωτοτύπου Earnest. Η λέξη earnestness ενέχει τις έννοιες σοβαρότητα και ειλικρίνεια, οι σχέσεις των ανθρώπων όμως για να είναι αληθινές βασίζονται κατά κύριο λόγο στην ειλικρίνεια που προϋποθέτει ασφαλώς σοβαρότητα. Το έργο γράφτηκε στο απώγειο της καλλιτεχνικής ωριμότητας του συγγραφέα και στόχο είχε να στηλιτεύσει την κοινωνία της βικτωριανής Αγγλίας. Όντας ο ίδιος στο περιθώριο αυτής, θέλησε να την αποκωδικοποιήσει αποτυπώνοντας τη στα έργα του με κριτικό βλέμμα. Οι πρωταγωνιστές είναι καλλιεργημένοι τύποι της καλής κοινωνίας χωρίς συγκεκριμένη απασχόληση, ενώ οι νεαρές που διεκδικούν για ταίρι τους, φαίνονται αλλά δεν είναι αθώες. Πρόκειται για το τελευταίο θεατρικό του Ιρλανδού συγγραφέα που του χαρίζει θεατρική υπόσταση παγκοσμίου φήμης. Υπάρχει το σύνηθες για τα έργα του μοτίβο των δύο πρωταγωνιστών που διατηρούν δύο διαφορετικές περσόνες ο καθένας προκειμένου να ξεγλιστρούν από τα αυστηρά πλαίσια των κοινωνικών υποχρεώσεων που τους επιβάλλει ο περίγυρος τους. Κανείς δεν ειλικρινής απέναντι στον άλλο, αντιθέτως όλοι καλύπτονται πίσω από ψέματα και βγάζουν προς τα έξω εγωιστική συμπεριφορά, φιλαρέσκεια και υποκρισία. Ο Τζακ Ουόρδινγκ διατηρεί άλλο όνομα στην εξοχή και υιοθετεί το όνομα Έρνεστ στην πόλη. Ενώ ο δεύτερος πρωταγωνιστής Άρτσι Μοκρίφ, για να ζει όπως επιθυμεί, άσωτα, ‘’μπαμπουρίζει’’,επικαλείται δηλαδή τον αόρατο φίλο ‘’Μπάμπουρι’’, ο οποίος όποτε τον χρειάζεται τον βγάζει από τη δύσκολη θέση. Σε μια κωμωδία παρεξηγήσεων και συμπτώσεων κερδισμένος βγαίνει ο θεατής.
Εν προκειμένω, ο Άρτσι, Γιάννης Δαμάλας στο ρόλο του γοητευτικού τυχοδιώκτη Άλγκερνον άλλοτε πείθει και άλλοτε μοιάζει αμήχανος. Κρατάμε από την ερμηνεία του την ατάκα «Ετοίμασε μου τα πράγματα μου, πάω να μπαμπουρίσω». Ο Έρνεστ ή Τζακ, Γιώργος Στυλ επιδέξια κράτησε το ρόλο πλούσιου αστού με αμφίβολη καταγωγή, ενώ εξαιρετικό ήταν το πέρασμα της Ιωάννας Μαρίας Μπατή, ως Λαίδη Μπράκνελ ή Θεία Αυγούστα, όπως την αποκαλεί ο Άρτσι. Απευθυνόμενη στην κόρη της Γκουέντολιν λέει «Δεν αρραβωνιάστηκες κανέναν. Ο αρραβώνας ενός κοριτσιού πρέπει να είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη έκπληξη από τους γονείς της». Ενδιαφέρουσα ερμηνεία απολαύσαμε από την Βίκυ Μιχαλοπούλου στο ρόλο της αθώας προστατευόμενης του Τζακ, Σέσιλι. Δροσερή και χαριτωμένη είχε όλα τα στοιχεία της αιθέριας ύπαρξης που σκιαγράφησε ο συγγραφέας. Η ατίθαση και φιλελεύθερη Γκουέντολιν, κόρη της Λαίδης Μπράκνελ , ρόλος που τον ερμηνεύει η Εύα Ζουμπουνέλλη ήταν επίσης αρκετά καλή. Ως ατάκα της κρατήσαμε «Πάντα ήθελα να αγαπήσω κάποιον με το όνομα Έρνεστ. Εμπνέει εμπιστοσύνη. Θείο όνομα, παράγει παλμικές δονήσεις».
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί Ελεάννα Χρυσανθοπούλου ως παιδαγωγός Μις Πρισμ, Θάνος Κρομμύδας ως εφημέριος και Φοίβος Παπακώστας, ως Μπάτλερ κινήθηκαν σε αξιοπρεπή επίπεδα. Η σκηνοθεσία της Όλγας Τζωρτζ προσθέτει μια ατμοσφαιρικότητα στο έργο με τις μουσικές, που παίζει ζωντανά στο πιάνο η Κατερίνα Δεληγιαννίδου.
Πέρασαν ευχάριστα δύο ώρες με μια παρέα νέων ηθοποιών που έπαιξε με κέφι και μπρίο! Θα γελάσετε σίγουρα! Η παράσταση είναι ιδανική και για μικρότερους θεατές και παίζεται κάθε Σάββατο στις 19:00 στο θέατρο Αλκμήνη.
Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
