Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα την «Παρέλαση» στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας

Ο Άρης και η Ζωή. Δύο έφηβα αδέλφια κλεισμένα στο παιδικό τους δωμάτιο. Κάπου. Κάποτε. Ένα παιχνίδι εξουσίας μέσα σε τέσσερις τοίχους. Κι έξω από το παράθυρο η πόλη. Μία παρέλαση που πρόκειται να γίνει. Ο άλλος κόσμος που τους περιβάλλει. Με τους δικούς του κανόνες, τις δικές του ψευδαισθήσεις. Πόσο διαπλέκεται το μέσα με το έξω; Πού συναντά το ιδιωτικό το δημόσιο; Πόσο ξέχωρα είναι τελικά;

Δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες συγγραφείς της γενιάς του ’60 και του ’70, των οποίων τα έργα τους να μπορούν να συνομιλήσουν αποτελεσματικά με το σήμερα. Η Λούλα Αναγνωστάκη είναι μία εξαίρεση. Ίσως γιατί είχε εγκαίρως καταλάβει αυτό που δήλωνε στην τελευταία, πριν από περίπου έναν χρόνο, συνέντευξή της: «Ένα καλό έργο -δεν μιλάω για τα δικά μου, αυτό να το γράψετε παρακαλώ- πρέπει να έχει πάντα κάτι που να το κάνει επίκαιρο».

Το μονόπρακτο «Η Παρέλαση» της Αναγνωστάκη γράφτηκε το 1965, αλλά θα μπορούσε να είχε γραφτεί και σήμερα. Έργο πολιτικό, αλληγορικό, αλλά βαθιά ανθρωποκεντρικό, που κρύβει στον πυρήνα του αυτή την αλλόκοτη δύναμη της ποίησης. Ένας ρεαλισμός που σιγά σιγά αποκαλύπτει τις ρωγμές του. Μία ομολογία της ήττας. Για τον κόσμο που φτιάξαμε, για το τέρας μέσα μας.

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου, που παρουσιάζουν το έργο σε δική τους σκηνοθεσία, κρατώντας παράλληλα και τους δύο βασικούς ρόλους, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, κατανόησαν τη βαθύτερη ουσία του, συντονίστηκαν με τις παύσεις του και τις ανάσες του, βούτηξαν στα σκοτάδια του χωρίς να παραγνωρίζουν το πικρό του χιούμορ και μας χάρισαν μία παράσταση σφιχτή και παλλόμενη, με λόγο ύπαρξης. Είναι εντυπωσιακή η ενέργεια και η χημεία τους επί σκηνής και πολύ ενδιαφέρουσες οι σκηνοθετικές, αλλά και οι σκηνογραφικές τους λύσεις που βρήκαν με την αρωγή της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη  και του Μπάμπη Καμπανόπουλου. Ο σχεδιασμός του ήχου (Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου) και των φωτισμών (Μελίνα Μάσχα) συμπληρώνουν ιδανικά ένα πολύ αξιόλογο σκηνικό αποτέλεσμα, που αναδεικνύει στο έπακρο τη διαχρονική δύναμη του κειμένου της Αναγνωστάκη.

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία