Ο Ιταλός Danilo Caputo ,στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, αφηγείται την ιστορία της επιστροφής μιας 21χρονη φοιτήτριας γεωπονίας στην γενέτειρα της, την ύπαιθρο της Απουλίας, και την απέλπιδα προσπάθεια της να σώσει τα ελαιόδεντρα της οικογένειας της από βέβαιο αφανισμό. Στον βωμό, όμως, της σωτηρίας των δέντρων θα θυσιάσει την οικογενειακή της γαλήνη και οικονομική ευημερία που μοιάζει να εξαρτάται ,μόνο, από τα επικείμενα κρατικά επιδόματα σε περίπτωση ολοσχερούς καταστροφής των ήδη άρρωστων δέντρων.
Ο Caputo διαθέτει εδώ μια σεναριακή βάση που είναι ,εκ πρώτης όψεως, ικανή να φυσήξει ούριους κινηματογραφικούς ανέμους και να πλεύσει ήρεμη και ανεμπόδιστη προς έναν κινηματογράφο αξιώσεων. Η πρώτη, όμως, όψη διαψεύδεται γρήγορα με τους χαρακτήρες να φαντάζουν από ανερμάτιστοι έως καρικατούρες. Τα ηθικά διλήμματα, ευτυχώς, διατηρούνται -ακόμα και εν μέσω σιωπής- διασώζοντας το σενάριο από το απόλυτο ναυάγιο.
Σκηνοθετικά, ο Caputo είχε στα χέρια του ένα απόλυτα αβανταδόρικο τοπίο απόλυτα ικανό να προσφέρει την φυσική ομορφιά του στην 7η τέχνη. Η ικανότητα, όμως, εδώ αποδείχτηκε σαφώς κατώτερη των περιστάσεων, χαρίζοντας στο τοπίο ρόλο δευτεραγωνιστή, με πρωταγωνιστή την κακή αισθητική μίας φωτογραφίας παντελώς ανίκανης να χειριστεί την ίδια της την έμπνευση.
Ένα σεμινάριο για τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο καταστροφής μιας καλής ιδέας.
1,5/5
