Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

Η αγάπη, η απουσία της, η διαλεκτική της, η πολυπλοκότητα της ύπαρξης και των εκδοχών της, αποτελούν το βασικό ζήτημα που πραγματεύεται για δεύτερη χρονιά η ομάδα Blow up με τίτλο «Αγάπη ή φαντάσματα ενός μη τόπου», σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Ελένης Καλαρά. Η «Αγάπη» αυτή φιλοξενήθηκε στο μοναδικό χώρο του ξενοδοχείου Μπάγκειον, στην καρδιά της πόλης. 

Πρόκειται για ένα work in progress, διαδραστικό δρώμενο που παράλληλα αποτελεί και εικαστική έκθεση. Η ιδέα της παράστασης βασίζεται στο devised theater, καθώς συμβαίνει σε κατακερματισμένες πράξεις και διαφορετικούς χώρους οι οποίοι μεταμορφώνονται συνεχώς. Πρόκειται γι' αυτό που ονομάζουμε επινοητικό θέατρο, όπου σκηνοθέτης και ηθοποιοί πειραματίζονται, συνεργάζονται κι αυτοσχεδιάζουν για να δημιουργήσουν επί σκηνής, χρησιμοποιώντας ποικίλες μεθόδους δουλειάς για να το πετύχουν αυτό.

Η ομάδα Blow up έτσι δημιούργησε ένα θέαμα, βασισμένο στην έννοια της αγάπης, με μια πρωτότυπη δομή και πολυποίκιλο περιεχόμενο, που σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική έκθεση έκανε τη διαφορά. Στους διάφορους χώρους-δωμάτια του Mπάγκειον, οι ηθοποιοί έπαιζαν, απήγγειλαν, τραγουδούσαν, έκλαιγαν, στέκονταν, υπήρχαν εκεί που υπήρχε αγάπη, ή όπου η αγάπη τους είχε δημιουργήσει, ή και σε έναν μη τόπο όπου το ζήτημα της αγάπης παρέμενε το κρισιμότερο. Κάθε είδους αγάπη ήταν εκεί, αλλά ήταν κι εκεί και η μη βιωμένη αγάπη ως ζητούμενα ανοιχτά να τα προσλάβει κανείς, για λύτρωση, για αποδοχή .

Τα ερωτήματα κι οι προτάσεις για την αγάπη, εκφράστηκαν μέσα από ενδιαφέροντα προσωπικά αλλά και λογοτεχνικά και φιλοσοφικά κείμενα όπως αυτά των Μπερνάρ Μαρί Κολτές, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Αντόνιο Νέγκρι, Ίταλο Καλβίνο, Πολ Ρικέρ, Χάνα Άρεντ, Τζελαλεντίν Ρουμί, Σάρα Κέην, Χ. Λ. Μπόρχες, Απόστολος Παύλος, Άσμα Ασμάτων, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Νίκου Γ. Πεντζίκη, Κώστα Κωστάκου, Σάββα Μιχαήλ, Σταύρου Ζουμπουλάκη, Ιωάννη Χρυσοστόμου, Μαρίνας Τσβετάγιεβα, Χέρμαν Μελβίλ. Οι ερμηνευτές αλληλεπιδρούσαν συνεχώς με τους θεατές, κάνοντάς μας να βιώνουμε σε κάθε νέο δρώμενο και κάτι καινούργιο σχετικά με το ζήτημα της αγάπης.

Η αγάπη αγκαλιάστηκε μέσα από την εικαστική τέχνη, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, τη μουσική, τις γεύσεις, τους ήχους, την φωτογραφία, τους αποστομωτικούς μονολόγους και παράλληλα τα γλυκά χαμόγελα νοσταλγίας και οικειότητας, μιας και όλοι μαζί κι ο καθένας μας ξεχωριστά έχει έρθει αντιμέτωπος με την μεγάλη αυτή πραγματεία, που δεν παύει, που δημιουργεί φαντάσματα σε έναν μη τόπο και μέσα από εκεί ξαναγεννιέται. Οι μνήμες, η νοσταλγία, το παράπονο, ο έρωτας, ο θυμός, έμπλεκαν το ένα μέσα στο άλλο, καθώς οι ιστορίες ξετυλίγονταν μπροστά μας –και μαζί με εμάς.

Η Ελένη Καλαρά σκηνοθέτησε ένα δρώμενο-performance, όπως ακριβώς θα απαιτούσε η πολυπλοκότητα της ίδιας της αγάπης, δημιουργώντας ένα κλίμα οικείο αλλά και πολύ παράξενο, κάνοντάς την αισθητή σε διάφορες εκφάνσεις και προσλήψεις της από όλους. Οι φωτισμοί (Χάρης Δάλλας) αποτέλεσαν κομβικό στοιχείο της παράστασης, καθώς συμπλήρωναν και συνόδευαν άρτια κάθε μικρή σκηνή και έργο μέσα στο κτίριο.

Οι ηθοποιοί ( Ηλίας Βογιατζηδάκης, Ορφέας Γεωργίου, Μυρτώ Δελημιχάλη, Ελένη Καλαρά, Αναστασία Κατσιναβάκη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Ευαγγελή Φίλη,Χάρης Φραγκούλης και Αλεξάνδρα Χασάνη) βίωναν έντονα, κάθε σκηνή, ζητώντας παράλληλα και  την ενεργή συμμετοχή του κοινού στα δρώμενα!

 Το ισόγειο κι ο τρίτος όροφος είχαν διαμορφωθεί για να υποδεχτούν το  δρώμενο: αντικείμενα, φωτογραφίες, γλυπτά, σκηνικά, μουσικές, πίνακες, οθόνες, έπαιζαν διπλό ρόλο: και εικαστικές παρεμβάσεις, και χρηστικά μέσα για τις πράξεις των ηθοποιών.

Οι εικαστικοί Μαργαρίτα Αθανασίου, Αντώνης Αντωνίου, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Γιάννης Ισιδώρου, Αλεξία Καραβέλα, Χριστίνα Κατσάρη, Καρολίνα Κρασούλη, Άννα Λάσκαρη, Κυριακή Μαυρογεώργη, Βασίλης Παπαγεωργίου πλαισίωσαν την παράσταση με τα έργα τους, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό εικαστικό περιβάλλον. 

Πρόκειται για ένα εγχείρημα πολύ διαφορετικό, ευφυές και ενδιαφέρον, το οποίο πραγματεύεται το ζήτημα της αγάπης υπαρξιακά, ιστορικά, ανθρωπολογικά, αισθητηριακά κι αισθησιακά.

Μπορεί αποχωρώντας από το Μπάγκειον κάποιος να νιώσει πιο ανάλαφρος, άλλος προβληματισμένος ή συγκινημένος. Σίγουρα, όμως όλοι θα έχουν καθρεφτίσει προσωπικές τους πτυχές, διότι αυτό το θέαμα δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.

Να σπεύσετε. Με αγάπη.

Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

Την Δευτέρα στις 16 Δεκεμβρίου, «Το χρυσόψαρο» θα κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο Θέατρο MΠΙΠ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Νταούλη και Έλλης Ταμπάκη. Πρόκειται για το νέο έργο του πρώτου, ο οποίος αν και νέος συγγραφέας, έχει κάνει αίσθηση με τα έργα του. Αυτή τη φορά μια σουρεαλιστική κωμωδία με πολλές ανατροπές, που πραγματεύεται το ζήτημα της ελευθερίας μας δίνει ραντεβού στη μικρή σκηνή της Κυψέλης. 

Πριν την πρεμιέρα συναντήσαμε και τους επτά ηθοποιούς της παράστασης οι οποίοι απάντησαν πολύ ανοιχτά στις… περί μνημονικού ερωτήσεις μας!

-          Μνήμη χρυσόψαρου ή ελέφαντα.. ; Τι χαρακτηρίζει περισσότερο εσένα ;

Βερόνικα Μπακόλα: Ελέφαντα!Με χαρακτηρίζει η μνήμη χρυσόψαρου γι' αυτό θα’θελα το αντίθετο.

Δημήτρης Μπούρας: Ανάλογα τη φάση που βρίσκομαι είναι αυτό νομίζω. Υπάρχουν στιγμές που θα τις θυμάμαι πάντα και άλλες που διαγράφονται αυτόματα μετά από λίγα λεπτά. Είναι σαν να έχεις μια ελαττωματική κάρτα μνήμης.

Σάββας Βασιλειάδης: Μνήμη Ελέφαντα ξεκάθαρα.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Και τα δύο. Ευχάριστες ή δυσάρεστες καταστάσεις συνήθως θυμάμαι ( παρόλο που τις δυσάρεστες τις θυμάμαι με την ευχάριστη οπτική τους). Ξεχνάω ανούσιες πληροφορίες ή μάλλον... αυτές δεν τις ακούω!!

Δώρα Πανταζοπούλου: Ελέφαντα γενικά αλλά με τα ονόματα καμία φορά χρυσόψαρου

Ανδριανή Κυλάφη: Μνήμη ελέφαντα που θέλει ενίοτε να γίνει μνήμη χρυσόψαρου.

Γιώργος Ημέρης: Διαλέγω μνήμη ελέφαντα, αλλά δυστυχώς έχω μνήμη χρυσόψαρου.

-          Γιατί ξεχνούν οι άνθρωποι;

Βερόνικα Μπακόλα: Γιατί δε δίνουν την αρμόζουσα σημασία στα πράγματα. Οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στους εαυτούς τους και δεν δίνουν σημασία στο τι συμβαίνει τριγύρω. Αυτό τους κάνει να ξεχνούν γιατί στην πραγματικότητα δεν άκουσαν ποτέ! Αυτό ίσως τους κάνει πιο ευτυχισμένους.

Δημήτρης Μπούρας: Γιατί δεν δίνουν στις στιγμές τη σημασία που πρέπει. Αφήνουμε να περνάνε πράγματα χωρίς να καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν για μας. Χωρίς να καταλαβαίνουμε τι σπουδαίο δώρο είναι οι στιγμές.

Σάββας Βασιλειάδης: Γιατί έχουν πολλά στο κεφάλι τους και θέλουν να ξεχάσουν ή γιατί περνάει ο χρόνος και απλά ξεχνάνε!

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Έχουμε το λιγότερο δύο ειδών μνήμες τη βραχυπρόθεσμη και τη μακροπρόθεσμη. Η πρώτη έχει διάρκεια λίγα δευτερόλεπτα ενώ η δεύτερη μπορεί να είναι αιώνια. Η πρώτη αν επαναλαμβάνεται μπορεί να ενταχθεί στην δεύτερη, αλλιώς λησμονείται. Η δεύτερηαν και μπορεί να μην επαναλαμβάνεται περνάει στη μορφή ανάμνησης μέσω κάποιας συσχέτισης γεγονότων ή καταστάσεων. Κάψιμο.

Οι άνθρωποι δηλαδή ξεχνάνε ό, τι δεν τους «άγγιξε» αρκετά.

Δώρα Πανταζοπούλου: Είναι αναγκαίο για την ομαλή λειτουργία του μυαλού να πετάει πληροφορίες που θεωρεί άχρηστες προφανώς ,δεν θα ήταν λειτουργικό να θυμάται κάθε λεπτομέρεια γιατί θα γινόταν ακριβώς το ίδιο που γίνεται με έναν υπολογιστή υπερφορτωμένο θα κράσαρε...Επομένως κρατάμε αυτά που θεωρούμε σημαντικά τα υπολοιπα απλά τα ξεχνάμε, καμία φορά γίνεται και σαν άμυνα αποβάλλουμε αρνητικές αναμνήσεις δεν ξέρω αν γίνεται σε όλους σ εμένα πάντως όταν αναζητώ κάτι στην μνήμη μου τα χαρούμενα γεγονότα είναι πιο καθαρά και λεπτομερή...

Ανδριανή Κυλάφη: Οι άνθρωποι ξεχνούν γιατί δεν τους αρέσει να πονούν. Είναι μηχανισμός άμυνας. Επικεντρώνεσαι στα θετικά ή -έστω- σ' αυτά που αντέχεις να θυμάσαι και τα άλλα επιλέγεις να τα ξεχάσεις. Γι' αυτό, άλλωστε, επιμένουμε πεισματικά να υπάρχουμε.

Γιώργος Ημέρης: Από μόνος του ο οργανισμός προσπαθεί να πετάξει όσα μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα ή ασήμαντα. Γι’ αυτό ξεχνάει ο άνθρωπος, κατά τη γνώμη μου.

-          Ποια είναι η δική σου γυάλα;

Βερόνικα Μπακόλα: Μερικές φορές ίσως είναι ο καθωσπρεπισμός που μου επιβάλλεται ασυναίσθητα απ' τα κοινωνικά πρότυπα.

Δημήτρης Μπούρας: Δεν ξέρω, νομίζω ότι είναι μια γυάλα στην οποία όλοι κολυμπάμε. Ο φόβος. Και αυτό μας εγκλωβίζει, μας εμποδίζει να ζήσουμε πραγματικά. Νομίζω ότι έχω κάνει μεγάλα βήματα για να ξεφύγω από αυτή τη γυάλα, αλλά δεν ξέρω αν κανείς είναι πραγματικά ελεύθερος ποτέ από αυτή.

Σάββας Βασιλειάδης: Ο εαυτός μου στην κακή του εκδοχή.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Η γυάλα της ώρας. Όλα τα ρολόγια έχουν ένα μικρό γυαλίμπροστά που προστατεύει τους δείκτες. Πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν δεν κοιτάγαμε συνέχεια ένα ρολόι. Όπως λέει και ένα αγαπημένο τραγούδι: «Γιατί σπάμε τα κεφάλια μας, μάνα»; της είπα.

«Αυτή η ζωή είναι δανεική, δες το ρολόι στο σαλόνι».

Δώρα Πανταζοπούλου: Έχω προσπαθήσει να βγαίνω από κάθε γυάλα που με βάζω με δυσκολεύει αυτή της τελειομανίας και του ελέγχου θέλω να παίρνανε όλα απ το χέρι μου για να είμαι σίγουρη πως γίνονται όπως θέλω και να νιώθω κάποια σιγουριά, πράγμα πρακτικά αδύνατο αλλά εντάξει νομίζω θα σπάσει κ αυτή η γυάλα σύντομα και θα αφεθώ στην ροη του χρόνου... ελπίζω να μην με πάρει και με σηκώσει! (γέλια..)

Ανδριανή Κυλάφη: Η καθημερινότητα. Σίγουρα. Και η προσπάθεια να συμβιβάσω την πραγματικότητα με το όνειρο.

Γιώργος Ημέρης: Αν ήξερα ακριβώς θα είχα βγει από κει μέσα!

-          Έχεις ευχηθεί να μπορούσες να σβήσεις κάτι από τη μνήμη σου για πάντα..;

Βερόνικα Μπακόλα: Όχι.

Δημήτρης Μπούρας: Όχι. Γιατί οι αναμνήσεις είναι στοιχείο του εαυτού μας, της προσωπικότητας μας. Αν σβήσω μια ανάμνηση σβήνω κάτι από μένα. Και είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω.

Σάββας Βασιλειάδης: Κάποιες νύχτες που δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ γιατί σκέφτομαι διάφορα.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Όχι! Νιώθω πολύ καλά με όσα θυμάμαι!

Και να ήθελα άλλωστε... (βλέπε τη δεύτερη ερώτηση!)

Δώρα Πανταζοπούλου: Μπα δεν νομίζω η αν το ευχήθηκα δεν το θυμάμαι πράγμα που σημαίνει πως η ευχή μου πραγματοποιήθηκε....

Ανδριανή Κυλάφη: Ναι. Το ότι είμαι θνητή, αλλά δεν ξεχνιέται γαμώτο.

Γιώργος Ημέρης: Όχι, θέλω να τα θυμάμαι όλα, είναι ένα μάθημα για να προχωράμε στη ζωή!

ΤΟ ΕΡΓΟ: Έξι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα αστυνομικό τμήμα για να εξιχνιάσουν μαζί με τον αστυνόμο την υπόθεση απαγωγής ή κλοπής ή εξαφάνισης ενός χρυσόψαρου.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:

Το χρυσόψαρο δεν είναι στη γυάλα του πια. Ένας Κύριος κατηγορεί μια Κυρία και την πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα, ο Αστυνόμος αναγκάζεται να παρακολουθήσει τις καταθέσεις μιας σειράς προσώπων που έρχονται να παρουσιάσουν την δική τους εκδοχή της ιστορίας απαγωγής ή εξαφάνισης του χρυσόψαρου από το κατάστημα μικρών ζώων. Ένα παιχνίδι του μυαλού και της μνήμης μέσα από μια κωμωδία καταστάσεων κι ένα έργο που θέτει ζητήματα ελευθερίας της σκέψης στον χαοτικό κόσμο της σύγχρονης καθημερινότητας. Μια παράσταση που θέτει το ερώτημα: Ποιος δεν θα ήθελε να έχει τη μνήμη του χρυσόψαρου για να ξεχάσει αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Ένα έργο που ρωτά: πρέπει κανείς να ζει «μέσα στη γυάλα» ή μήπως όχι; Κι αν ζει «έξω από τη γυάλα» είναι ικανός να τα καταφέρει η χρειάζεται πάντα κάποιος να τον προστατέψει και να τον επαναφέρει στην τάξη όταν αυτό χρειάζεται;

Δημήτρης Νταούλης

ΘΕΑΤΡΟ ΜΠΙΠ

Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη

τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θεάτρο ΜΠΙΠ από 16 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Φεβρουαρίου (εκτός από 31/12)

Κείμενο: Δημήτρης Νταούλης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Νταούλης, Έλλη Ταμπάκη

Επιμέλεια Κίνησης: Έλλη Ταμπάκη.

Μουσική: Λένα Σέρρα.

Σκηνικά - Κοστούμια: Δώρα Πανταζοπούλου.

Φωτισμοί: Βασίλης Καρανταλης

Φωτογραφίες-Βίντεο: Άρης Γεωργίου.

Οργάνωση Παραγωγής: Δώρα Πανταζοπούλου.

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν, καταθέτουν, τραγουδούν: (Με σειρά εμφάνισης) Δημήτρης Μπούρας, Γιώργος Ημέρης, Δώρα Πανταζοπούλου, Βερόνικα Μπακόλα, Ανδριανή Κυλάφη, Σάββας Βασιλειάδης, Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου.

Διάρκεια: 80 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 12 € κανονικό 8€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες)

Από την Μυρτώ Παπαιωάννου

Στο θέατρο Άβατον, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ύστερα από την θερμή ανταπόκριση του κοινού, ανεβαίνουν και πάλι οι «Συρματένιοι Ξεσυρματένιοι· Όλοι». Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, το οποίο γράφτηκε το 2006.

Ο συγγραφέας

Ο Γιάννης Μακριδάκης γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά και το 1997 ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου. Οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό “Πελινναίο”.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα, ο οποίος εδώ συγκέντρωσε και κατέγραψε προσωπικές αφηγήσεις από πρόσφυγες της Χίου που εγκατέλειψαν τον τόπο τους και (δι)έφυγαν με βάρκες από Χίο προς Μέση Ανατολή (Συρία, Κύπρο, Παλαιστίνη) μέσω Τουρκίας, κατά τη διάρκεια των ετών 1941-1944. Οι επιζήσαντες εξιστορούν στο βιβλίο αυτό τις συνθήκες πείνας κι εξαθλίωσης στη Χίο μετά την άφιξη των Γερμανών, τις απόπειρες απόδρασης από το νησί με βάρκες, τις περιπέτειες στη θάλασσα, την υποδοχή τους σε Τουρκία και Κύπρο, την ζωή στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Μέσης Ανατολής, τον εγκλεισμό τους στα «σύρματα», τον Ιερό Λόχο και μέχρι και την απελευθέρωση και την επιστροφή –για κάποιους- στο νησί.

Το έργο

Το έργο μέσα από αυτές τις μαρτυρίες μας ταξιδεύει στα γεγονότα της περιόδου εκείνης με μια χρονολογική συνοχή, ξεκινώντας από την επίταξη της Χίου από τους Γερμανούς, την περίοδο της κατοχής. Η ζωή των κατοίκων εξαθλιωμένη, δεν τους μένει άλλη επιλογή παρά να φύγουν. Ξεκινούν οι προσφυγικές ροές από τη Χίο προς τα τουρκικά παράλια με απώτερο προορισμό τη Μέση Ανατολή. Πολλοί πρόσφυγες προωθούνται από την Αγγλία μέσω της Τουρκίας στην Κύπρο, που ήταν βρετανική αποικία, όπου και γίνεται μία διαλογή ανάμεσα σε «στρατεύσιμους» και «άμαχους».

Οι «στρατεύσιμοι» προωθούνται εν συνεχεία στην Αίγυπτο, στη Συρία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη και αλλού για εκπαίδευση και οι «άμαχοι» οδηγούνται σε προσφυγικούς καταυλισμούς στην Παλαιστίνη, στο Σινά, στο Λίβανο, μέχρι και το Βελγικό Κονγκό και την Γκάνα. Το 1942 οι Βρετανοί αποφασίζουν να μεταφέρονται πλέον οι Έλληνες πρόσφυγες από τα Μικρασιατικά παράλια κατευθείαν στο Χαλέπι της Συρίας, διασχίζοντας με τρένα την Τουρκική ενδοχώρα. Στη Συρία πλέον θα γίνεται ο διαχωρισμός των προσφύγων σε «στρατεύσιμους» μη «στρατεύσιμους» και θα προωθούνται εν συνεχεία ανάλογα στους προορισμούς τους. Είναι αυτοί », αυτούς που αποκαλούνται στο έργο «συρματένιοι» και «ξεσυρματένιοι». Το 1943 ξεκινά η διαλογή των στρατολογημένων από τους Άγγλους Ιερολοχίτες, για να πολεμήσουν σε διάφορες μάχες. Το 1944 αποχωρούν οι Γερμανοί από τη Χίο, ωστόσο οι Χιώτες πρόσφυγες, οι «συρματένιοι» και οι «ξεσυρματένιοι», επιστρέφουν πίσω στον τόπο τους μέσα τα επόμενα δύο χρόνια.

Μέσα από τους μονολόγους που ερμηνεύει η Χριστίνα Λυκοτσέτα, οι αφηγήσεις παίρνουν σάρκα και οστά. Ενσαρκώνει διαδοχικά πολλούς ρόλους, ανδρών και γυναικών, μεγάλων και μικρών με πολύ πάθος και εκφραστικότητα, μεταδίδοντας και στους θεατές όλο το κλίμα της εποχής εκείνης μαζί με τα συναισθήματα του καθενός από τις ιστορίες. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα κατά την γνώμη μου το γεγονός ότι παρά την διάκριση της μιας ιστορίας από την άλλη, μέσω του φωτισμού, τη μουσικής και της διακριτικής αλλαγή ύφους από την ερμηνεύτρια, ωστόσο δίνονται στα πρόσωπα των προσφύγων μια συνέχεια, μια ομοιότητα στην υπόστασή τους. Η σκηνοθέτιδα Μελίνα Σκούφου αναδεικνύει με μεγάλη αμεσότητα αυτό το στοιχείο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η συνέχεια στην δραματοποίηση των προσώπων αποτελεί τον σημαντικότερο συμβολισμό, καθώς ενώνει τις ιστορίες αλλά και τα προφίλ των προσφύγων, διαπιστώνοντας όλοι μας αυτή την τραγικότητα ακόμα βαθύτερα: ότι οι πρόσφυγες είναι παντού και πάντα ίδιοι, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, ηλικία και σύνορο.

Κατά τα άλλα πρόκειται για μια σκηνοθετική ματιά που επενδύει στην απλότητα, μέσα από την οποία το ανθρώπινο δράμα αποκαλύπτεται ωστόσο χωρίς επίκληση στο συναίσθημα και χωρίς διαθέσεις θυματοποίησης, επικεντρώνοντας στην κάθε ανθρώπινη ιστορία, όπως εκείνη βιώθηκε.

Τα σκηνικά της Γεωργίας Μπούρδα ήταν κατάλληλα με την ιστορική περίσταση, τα πιο βασικά και απαραίτητα αντικείμενα της εποχής, καθημερινής ως επί το πλείστον χρήσης, το ίδιο και τα κοστούμια, που αποτελούνταν από ρούχα εποχής τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Η μουσική από τον Ανδρέα Σκούφο ήταν εξίσου ταιριαστή με το κλίμα και την δραματικότητα της εποχής.

Πρόκειται για μια παράσταση που δημιουργεί προβληματισμούς ως προς το ζήτημα της προσφυγιάς, και της ατέρμονης διαιώνισής της μέσα στις εποχές. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να ακούς και να έρχεσαι κοντά στις δραματικές ιστορίες των Χιωτών προσφύγων, όταν στις μέρες μας είναι η Χίος ένα από τα νησιά που υποδέχεται τους πρόσφυγες που συρρέουν στην Ελλάδα.

Το έργο αυτό αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία για όσους δεν γνωρίζουν αυτή την πτυχή της ελληνικής ιστορίας, αλλά και για όσους θεωρούν πως γνωρίζουν, να ξανασκεφτούν κι ίσως να αναπλαισιώσουν τις σκέψεις τους για τις πανανθρώπινες αυτές οντότητες, τους πρόσφυγες. Επιπλέον, πέρα από τους ενήλικες θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να παρακολουθήσουν την παράσταση και μαθητές Λυκείου, καθώς πρόκειται για μια παράσταση καθόλου δυσνόητη για την ηλικία τους, που θα τους πρόσφερε αφορμή για προβληματισμούς και παραλληλισμούς.

Κάθε Κυριακή στις 18:00 στο θεάτρο Άβατον περισσότερες πληροφορίες εδώ

Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

Φωτογραφίες: Άννα Κόκα

Στο θέατρο Φούρνος, από την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου και για είκοσι παραστάσεις θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση της ομάδας Άλμπατρος «Γιαλήτες ή αλλιώς αλήτες του γιαλού», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιάννη Κόκα.

Η νεοσύστατη καλλιτεχνική ομάδα συστήνεται στο κοινό μ’ ένα έργο, το οποίο βάζει στο επίκεντρο την πιο δυνατή σχέση του ανθρώπου, τη φιλία. Οι Άλμπατρος μας υπόσχονται πολύ γέλιο αλλά και συγκίνηση μέσα από μια ιστορία καθημερινών ανθρώπων, μια ιστορία της διπλανής πόρτας ή και όχι...Φαντασία, έρωτας και φιλία συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό στη φιλόξενη σκηνή του θεάτρου της οδού Μαυρομιχάλη. 

Πριν την πρεμιέρα της παράστασης  συναντήσαμε τους Γιαλήτες!

Συζητήσαμε με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς της παράστασης, και ζητήσαμε από τον καθένα ξεχωριστά να μοιραστεί μαζί μας κάποιες δικές τους σκέψεις και βιώματα που αφορούν πάντοτε στον έρωτα και τη φιλία, που αποτελούν και διακύβευμα στο έργο τους. Οι απαντήσεις τους είχαν πολύ ενδιαφέρον, συναίσθημα και πολύ γέλιο..

Η πρώτη ερώτηση ήταν και η πιο αφοπλιστική:

-          Ποια ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες από έρωτα ;

Γιάννης Κόκας, σκηνοθέτης : Η τελευταία φορά που έκλαψα από έρωτα ήταν όταν αποχαιρέτησα φέτος στις διακοπές μου τη Νίσυρο. Ερωτεύτηκα το νησί...

Βαγγέλης Αμπατζής : Μάλλον πριν από ένα χρόνο. Νομίζω δεν είναι πάντα καθαρό για ποιο λόγο κλαίμε. Αν δηλαδή είναι ατόφια για έρωτα, για προδοσία, για αγάπη κλπ.

Εύη Αργυρίου: 14/09/2019.

Γιάννης Βασιλώττος : Πριν μερικούς μήνες όταν γνώρισα μια κοπέλα που με έκανε να νιώθω πως δεν θέλω κάτι άλλο μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Έφυγε για την πόλη της. Δεν μένει Αθήνα. Δυστυχώς.

Αλέξανδρος Κωχ : Ευτυχώς, σχετικά πρόσφατα. Γιατί έρωτας σημαίνει είμαι ζωντανός, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Βερόνικα Μπακόλα: Είχε περάσει κάμποσος καιρός που ήμασταν μακριά με τον φίλο μου και όταν βρεθήκαμε ξανά και περάσαμε μια μέρα πολύ όμορφη μαζί στο τέλος τα έμπηξα.. είναι αυτό το συναίσθημα ότι "ναι ακόμη νιώθω το ίδιο". Ο μεγαλύτερος φόβος για μένα στις σχέσεις είναι μη χάσεις τον έρωτα σου!

Τζιάλα Χριστίνα:Μέσα στον χειμώνα. Έβλεπα αγκαλιά, με καλοκαιρινό έρωτα από τις διακοπές που διήρκησε… και μετατράπηκε και σε χειμερινό έρωτα, διαστημική ταινία. Από το χάος του χρόνου και το γεγονός ότι, από τη δημιουργία του κόσμου, χωροχρονικά συναντηθήκαμε, με έκανε να αισθανθώ υπαρξιακή αγωνία και να κλάψω από έρωτα.

Τσιτσία-Γεωργαντά Κωνσταντίνα:Η τελευταία φορά που έκλαψα από έρωτα ήταν πριν από περίπου ενάμιση χρόνο.

-          Ποια είναι η καλύτερη έκπληξη που σου’ χουν κάνει φίλοι σου ;

Γιάννης Κ : Όταν ήρθαν έκπληξη πριν δύο χρόνια οι φίλοι μου εκεί που έκανα διακοπές τον Ιούνιο. Και την ίδια χρονιά τους πέτυχα εγώ κατά λάθος τον Αύγουστο!

Βαγγέλης : Ένα πάρτυ έκπληξη για τα γενέθλια μου. Μου έχουν κάνει κάμποσα τέτοια πάρτυ μέσα στα χρόνια όμως εκείνο το θυμάμαι έντονα γιατί το μαγαζί που βρισκόμασταν τότε το θυμάμαι με νοσταλγία μιας και δεν υπάρχει πια. Οι Συχνότητες στα Εξάρχεια.

Εύη : Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη εμπειρία..

Γιάννης Β. : Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάποια τούρτα σε κάποιο μαγαζί σε κάποια γενέθλιά μου.

Αλέξανδρος : Ότι μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουν να με αγαπούν και να πιστεύουν σε μένα, ότι συνεχίζουμε παρέα.

Κωνσταντίνα:Η καλύτερη έκπληξη που μου έχουν κάνει φίλοι είναι σε μέρα γενεθλίων μου. Ήμουν μόνη, άσχημα ψυχολογικά και ξαφνικά βρέθηκα με πολλούς φίλους τούρτες και πολύ γέλιο! Πάνω στην προσπάθεια τους να καλύψουν τις εκπλήξεις που έρχονταν γινόντουσαν διάφορα ευτράπελα... 3. Έχεις πει κι εσύ στη ζωή σου "πονάω όταν σε βλέπω"

Χριστίνα: Στα 28α γενέθλια μου… Δύσκολη περίοδος της ζωής μου τότε. Η αδερφή μου, οι δύο κολλητές μου και φίλοι αρκετοί μου έκαναν μια καντάδα έκπληξη κάτω από το μπαλκόνι μου. Έχω έρωτα με τις καντάδες!

-          Έχεις πει κι εσύ στη ζωή σου «πονάω όταν σε βλέπω» ;

Γιάννης Κ. : Κάθε φορά που κοιτάω τον καθρέφτη μου το πρωί. Έπειτα μου λέω «Καλημέρα»! και ξεκινάει η μέρα μου...

Βαγγέλης : Όχι.

Εύη : Ναι. Αλλά όσο μεγαλώνω τόσο πιο σπάνια το λέω.

Γιάννης Β. : Δεν το έχω πει. Ασφαλώς το έχω νιώσει. Όπως όλοι νομίζω.

Αλέξανδρος : Δεν ξέρω αν το έχω πει, σίγουρα όμως το χω νιώσει.

Κωνσταντίνα:Δεν έχω πει "πονάω όταν σε βλέπω", αλλά έχω νιώσει το να στεναχωριέται ο άλλος κι ενώ είμαι μια χαρά να κλαίω επειδή πονάει. Να πονάω επειδή πονάει.

Χριστίνα:Το έχω πει με κάθε τρόπο αλλά όχι λεκτικά, στον εφηβικό μου έρωτα. Πόνεσα που δε του είπα ποτέ λεκτικά ότι πονάω. Πολλοί, αν δε το πεις με λέξεις δε καταλαβαίνουν το κάτω κείμενο. Και όταν έκανε οικογένεια… ένιωσα σα να πέθανα χωρίς να έχω εξομολογηθεί.

Βερόνικα:Δε θυμάμαι αν το χω πει, σίγουρα όμως το 'χω νιώσει και σίγουρα έχω πει στις κολλητές μου "πονάω και μόνο που τον βλέπω τυχαία να περνάει τον δρόμο".

-          Ποια ήταν η καλύτερη φάση που έχεις περάσει με παρέα ;

Γιάννης Κ. : Πέρσι το χειμώνα, μια κρύα Παρασκευή, πήγα με τους φίλους μου σε ένα μαγαζί. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τους φίλους μου εκείνο το βράδυ . Μόνο χαμόγελα και αγάπη.

Βαγγέλης : Με το παρεάκι των φίλων σε διακοπές. Έχουμε βρεθεί αρκετές φορές σε διαφορετικά μέρη που τις θυμάμαι με χαρά και συγκίνηση. Στις πιο "γλυκές" αναμνήσεις βάζω την πρώτη φορά που βρεθήκαμε σε μια παραλία στην Εύβοια με ελάχιστο κόσμο. Ήταν Σεπτέμβρης κι εμείς ανέμελοι.

Εύη : Ξενύχτι σε μπαλκόνι κλαίγοντας, γελώντας, πίνοντας, κλαίγοντας, γελώντας, πίνοντας, κλαίγοντας, γελώντας, πίνοντας.

Γιάννης Β. : Πριν μερικούς μήνες συμμετείχα σε μια ταινία. Μετά το γύρισμα κάθε βράδυ αράζαμε με τους ηθοποιούς και τα παιδιά του συνεργείου σε κάποιο δωμάτιο του ξενοδοχείου που μέναμε και πίναμε μπύρες. Μου έχει λείψει αυτό το παρεάκι.

Αλέξανδρος : Δεν υπάρχει καλύτερη, η κάθε βραδιά, η κάθε φάση που το εγώ ήταν μικρότερο από το εμείς είναι ανεκτίμητη.

 Βερόνικα:Τριήμερο σε μια παραλία που έφτανες μόνο κολυμπώντας ή κάνοντας αναρρίχηση. Ήμασταν εμείς οι 8 που από πριν γνωριζόμασταν μόνο οι 5 και άλλο ένα ζευγάρι παραδίπλα.

Κωνσταντίνα:Η καλύτερη φάση με παρέα δεν είναι μία συγκεκριμένη… Είναι διάφορες στιγμές σε καλοκαιρινές διακοπές σε ελεύθερο camping, όπου πρωταγωνιστούν η ξεγνοιασιά, η χαλαρότητα, το γέλιο!!!

Χριστίνα:Το περασμένο καλοκαίρι εργαζόμουν σε ένα νησί μαζί με δύο φίλες μου. Μετά τη δουλειά πήραμε ένα μπουκάλι κρασί βρήκαμε ένα τέλειο σποτ, έναν ανεμόμυλο, και καθίσαμε να δούμε την πανσέληνο. Το σκηνικό ήταν σουρεαλιστικό. Ο Μήλος ήταν δίπλα σε ένα νεκροταφείο που χωρίς να το ξέρουμε μέσα στα σκοτάδια περάσαμε από μέσα. Ζωή και θάνατος. Και ζωή

ΤΟ ΕΡΓΟ :

Ο Αλέξανδρος και η Φανή χωρίζουν. Οι κολλητοί του για συμπαράσταση χωρίζουν και εκείνοι. Τα τέσσερα αγόρια, ο Αλέξανδρος, ο Βαγγέλης,ο Βασίλης και ο Γιάννης και αποφασίζουν να πάνε διακοπές όλοι μαζί σ’ ένα νησί μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα, όχι όμως από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα 23 Οκτώβρη και κάθε Τετάρτη-Πέμπτη στις 21:00 στο θέατρο Φούρνος

Έως την Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου

Συντελεστές:

Κείμενο-Σκηνοθεσία : Γιάννης Κόκας              

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Μπησάρα

Βοηθός δραματουργίας : Αλέξης Πετρίχος

Ενδυματολογία/Σκηνογραφία: Ηλέκτρα Σταμπούλου

Χορογραφίες/Κινησιολογία: Παρασκευή Κάπα

Φωτισμοί:Απόστολος Τσατσάκος

Μουσική επιμέλεια:   Χρήστος Παπαδόπουλος

Μουσική διδασκαλία: Έλλη Βασιλάτου

Γραφιστική επιμέλεια: Άννα Κόκα

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Βαγγέλης Αμπατζής, Εύη Αργυρίου, Γιάννης Βασιλώττος, Γιάννης Κόκας, Αλέξανδρος Κωχ, Βερόνικα Μπακόλα, Χριστίνα Τζιάλλα, Κωνσταντίνα Τσιτσία – Γεωργαντά

Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

«Το σώμα του ανθρώπου είναι ο ναός του Θεού και ο μόνος Θεός του ανθρώπου είναι το σώμα του» .

Έχοντας στο νου μου την πρόταση αυτή του Δημήτρη Δημητριάδη, δεν θα μπορούσα να βρεθώ σε καταλληλότερο χώρο από αυτόν της Αγγλικανικής Εκκλησίας του Αγίου Παύλου για να παρακολουθήσω τους πέντε μονολόγους του θεατρικού συγγραφέα , «Ήττα- Μνήμη-Μετάνοια-Τέχνη-Λήθη».

Η Βίκυ Αδάμου κι ο Χρίστος Καπενής σκηνοθετούν τα μοναδικά κείμενα της «Λήθης», δίνοντάς τους σάρκα και οστά, σωματοποιώντας και αποκαλύπτοντας το μεγαλείο των λέξεων και των νοημάτων της ύπαρξης, της ύπαρξης και της ανυπαρξίας που προϋπήρχε και ακολουθεί. Ενώ τα κεφάλαια του έργου είναι ξεχωριστά, επιτυγχάνεται μεταξύ τους η απόλυτη εναρμόνιση κι αίσθηση συνέχειας , ως το τέλος του έργου.

Σε ένα μυστηριώδες κατανυκτικό σκηνικό με έντονο το στοιχείο της φύσης γύρω μας , τέσσερις ηθοποιοί εξομολογούνται.

Ο πρώτος μονόλογος «Ήττα», προδιαθέτει και μυεί τους θεατές στο να αφουγκραστούν μια φωνή, που αντηχεί σε όλη την εκκλησία, μια φωνή που δίνει την αίσθηση ότι είναι η εσωτερική τους φωνή, σαν από καθαρτήριο, δημιουργώντας από το πρώτο λεπτό ένα κλίμα σύμπραξης.  

Στη «Μνήμη», ένας καθημερινός άνδρας (Χρήστος Καπενής) θυμάται, όσο μια γυναίκα (Βίκυ Αδάμου), ντυμένη σα νύφη χαμένη (οι Νεφέλη Κλαπή και Αριστοτέλης Γεώργιος Ζώγας κατασκεύασαν ένα επιβλητικό νυφικό φόρεμα) συναντιούνται, κοιτάζονται αντανακλώντας ο ένας στον άλλο την βιωμένη μοναξιά, αλλά και τον έρωτα, ως μόνη λύτρωση.

Μπροστά τους έρχονται να καλύψουν όσα δεν λέγονται, ένας Γερμανός ρήτορας (ο βαρύτονος Joe Tornabene) που χάνεται στα πολλά και περιττά λόγια που αφορούν στην «Μετάνοια» και την προσπάθεια που καταβάλλεται να μιλήσουμε για ό,τι είμαστε, όσο η μικρή (Κλειώ Ροκανά) με στόμφο και καθαρό λόγο διορθώνει και συμπληρώνει, για να τονίσει τα σημαντικά του Λόγου του, σε εκείνον και στο κοινό.

Στο κεφάλαιο της «Τέχνης», οι Βίκυ Αδάμου και Χρήστος Καπενής σαν πρωταγωνιστές του βωβού κινηματογράφου ερμηνεύουν εξαιρετικά τον μονόλογο με μορφή διαλεκτική πάνω στην Τέχνη και την αδυνατότητα κατάκτησής της, όσο οι θεατές παρακολουθούν καθηλωμένοι.

Ο τελευταίος μονόλογος του έργου, «Λήθη», βρίσκει τους τέσσερις ηθοποιούς να αλληλεπιδρούν μέχρι να οδηγηθούν στην ανυπαρξία τους . Η Βίκυ Αδάμου απαγγέλει σταθερά τον λόγο όσο οι υπόλοιποι γύρω της ταράσσουν με κινήσεις αποφυγής τον φόβο- σιγουριά της λήθης. Στο τέλος τα κεριά σβήνουν, τα φώτα κλείνουν, «όλα έχουν τελειώσει».

Μελανό σημείο στο τελευταίο κεφάλαιο υπήρξε η ένταση του εκκλησιαστικού οργάνου. Ενώ κατά τα άλλα έδενε απολύτως αρμονικά στον χώρο αυτόν και το παίξιμο από την Χριστίνα Αντωνιάδου ήταν άρτιο, ακουγόταν τόσο δυνατά ώστε να μην ακούγεται καθαρά ο μονόλογος, που κατά την γνώμη μου αποτελεί το κρισιμότερο κομμάτι του έργου αυτού.

Η παράσταση αυτή, βυθίζει στα μύχια της σκέψης τον θεατή, αλλά παράλληλα τον απελευθερώνει. Υπεύθυνη για τη κίνηση ήταν η Πετρίνα Γιαννάτου η οποία όπως φάνηκε εργάστηκε ουσιαστικά με τους τέσσερις ηθοποιούς-περφόρμερς πάνω στο έργο. Πράγματι οι ηθοποιοί της παράστασης , απαγγέλλουν, χορεύουν, τραγουδούν, μετασχηματίζοντας τους μονολόγους σε πράξεις που εξυμνούν το σώμα, το σφάλμα, τη φύση των ανθρώπων, τον καθημερινό μας θάνατο και την αναγέννηση.

Καταλυτικής σημασίας ο φωτισμός (Βασίλης Αποστολάτος) καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, δημιουργεί το ιδανικότερο κλίμα φωτίζοντας όσα χρειάζονται να αναδειχθούν και σκιάζοντας τους “ψιθύρους”. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Ορέστη Τάνη κυρίως με τα πρωτότυπα ενδιαφέροντα ηλεκτρονικά στοιχεία, συμβάλει έντονα στο μυστηριακό κλίμα του έργου.

Η αναγνώριση κι η ανάδειξη ενός τόσο δύσκολου και αξιόλογου κειμένου είναι αξιέπαινη, και οι τρεις μονάχα παραστάσεις δυσάρεστα λιγοστές!

Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου, Φιλελλήνων 27, Σύνταγμα

2, 4 & 5 Οκτωβρίου στις 21.15

 Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

Στο studio Μαυρομιχάλη, επιστρέφει τον Οκτώβριο, το παραμύθι για ενήλικες που υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκης, με τίτλο «Μέχρι να μας ενώσει ο θάνατος». Μια μαύρη κωμωδία, που παίζεται για δεύτερη χρονιά και για έξι μοναδικές  παραστάσεις.

Η παράσταση άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά σε ένα σεμινάριο παραμυθιού με δάσκαλο τον Βασίλη Μαυρογεωργίου για να παρουσιαστεί πρώτη φορά, με δύο γυναίκες ηθοποιούς, μπροστά στο κοινό του Off Off Athens theater festival 2018 του θεάτρου Επί Κολωνώ και στη συνέχεια, με δύο άντρες ηθοποιούς, στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά στο πλαίσιο του 2ου φεστιβάλ νέων δημιουργών "Ανοιχτές Πόρτες" τον Νοέμβριο του 2018 καθώς και σε μία εκδοχή με τρεις ηθοποιούς, στο θέατρο ΠΚ τον Μάιο του 2019.

Λίγο πριν την πρεμιέρα, εμείς συναντήσαμε τον σκηνοθέτη και τους ερμηνευτές της παράστασης και τους ζητήσαμε να μας δώσουν ο καθένας τους την δική τους απάντηση στο σημαντικότερο σημείο του έργου: -Μέχρι να μας ενώσει ο θάνατος...θα…..(τι θα κάνετε) ;

Γιάννης Αγγελάκης, σκηνοθέτης - Θα προσπαθήσουμε. Θα αποτύχουμε. Θα ξαναπροσπαθήσουμε. Θα πονέσουμε. Θα κυνηγήσουμε τα όνειρα μας. Θα απογοητευθούμε. Θα γελάσουμε. Θα κλάψουμε. Θα ερωτευθούμε χωρίς αντίκρισμα. Γιατί έτσι είναι η ζωή.

Κατερίνα Γεωργούση, ηθοποιός - Θα ζήσω.

Μάιρα Γραβάνη, ηθοποιός -Θα κάνουμε υπομονή.

Θανάσης Καφενταράκης, ηθοποιός -θα βρούμε μία λύση.

Γιώργος Κυριαζόπουλος, ηθοποιός -θα πεθαίνουμε χωριστά.

ΤΟ ΕΡΓΟ:

Μια φορά κι έναν καιρό, στο αχανές βασίλειο του Κρόου, που μια πανάρχαιη κατάρα το στοιχειώνει, μια πριγκίπισσα μετά τον θάνατο των γονιών της ετοιμάζεται να στεφθεί βασίλισσα. Για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να παντρευτεί. Ένα σκιάχτρο που ζει σε ένα διπλανό χωράφι είναι κρυφά ερωτευμένο μαζί της και θέλει απεγνωσμένα να την παντρευτεί. Μία κομμώτρια που ο καημός της είναι να παντρευτεί έναν πρίγκιπα. Ένα κοράκι που κινεί τα νήματα... Ένα σκοτεινό παραμύθι για εφήβους και ενήλικες. Ένα σύγχρονο έργο που μιλάει για τον έρωτα και τον θάνατο. Μία μαύρη κωμωδία όπου τρεις διαφορετικοί σημειολογικοί κώδικες εναλλάσσονται αρμονικά.

Προγραμματισμένη πρεμιέρα Τετάρτη 2 Οκτωβρίου

Για 6 παραστάσεις Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 Έως την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου

Συντελεστές Κείμενο – Σκηνοθεσία – Σκηνικά: Γιάννης Αγγελάκης

Μουσική: Φώτης Σιώτας

Επιμέλεια κίνησης: Γιάννα Μελλά

Σχεδιασμός φωτισμών: ΑλέξανδροςΚανελλόπουλος

Κοστούμια: Lili Pain Βοηθός σκηνοθέτη: Άντα Πουράνη

Φωτογραφίες: Έλενα Τηνιακού

Trailer παράστασης: Έλενα Τηνιακού, Κωνσταντίνα Αδάμη

Αφίσα: Φωκάς Πάτρας

Επικοινωνία: Μαρία Κωνσταντοπούλου

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Κατερίνα Γεωργούση, Μάιρα Γραβάνη, Θανάσης Καφενταράκης, Γιώργος Κυριαζόπουλος Studio Μαυρομιχάλη Μαυρομιχάλη 134,Νεάπολη Εξαρχείων Τηλ.: 2106453330

Παραστάσεις: 2, 3, 9, 10, 16 & 17 Οκτωβρίου 2019

Ώρα έναρξης: 21:15

Διάρκεια: 60 λεπτά