Λίγο πριν την αλλαγή του νέου χρόνου βρεθήκαμε στο όμορφο και ζεστό θέατρο ΜΠΙΠ, στην Αγίου Μελετίου και παρακολουθήσαμε το έργο μιας νέας συγγραφέως, σκηνοθέτη και ηθοποιού, της Στέλλας Μαγγανά. Ο τίτλος του αρκετά ευρηματικός και υποσχόμενος «8’ 19’’» ή αλλιώς 8 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα. Μπαίνοντας στο γιορτινό φουαγιέ του θεάτρου, συλλαμβάνω με τη ματιά μου την ιδιαίτερη αφίσα της παράστασης (σχεδιασμένη από την Αλεξία Κωστή)..Σε αποχρώσεις μαύρου και κόκκινου ένα βρέφος κοιμάται μέσα σε ένα ρόδι και όλα αυτά καταλήγουν σε σταγόνες αίματος.

Εφιαλτικό παραμύθι για ενήλικες ! Αναρωτιέμαι αν διακρίνονται τα παραμύθια σε ανήλικους και ενήλικες και ποια είναι αυτή η ειδοποιός διαφορά που οδήγησε τη συγγραφέα του έργου να το χαρακτηρίσει «εφιαλτικό»…

Η αίθουσα της παράστασης γεμάτη με θεατές κυρίως νεαρότερης ηλικίας αλλά και εκείνους που ίσως τολμούν να δουν τη θεατρική προσπάθεια τριών νέων ηθοποιών της Στέλλας Μαγγανά, της Μαρίας Προϊστάκη και του Κωνσταντίνου Γεωργόπουλου.

Μια μεγάλη οθόνη δείχνει το χρόνο να μετράει αντίστροφα για τα 8’19’’ και η παράσταση -που διαρκεί περίπου μια ώρα- ξεκινάει.

Στη θάλασσα το νερό είναι μαύρο. Ξημερώνει.

Ένα κομμάτι του ανατέλλοντος ηλίου πέφτει στη γη και ένας άνθρωπος γεννιέται: «Είναι αγόρι!..καταπώς φαίνεται».

Ο απόηχος της χαραυγής ψιθυρίζει:

«Για να ζήσεις πρέπει πρώτα να πεθάνεις» και το αγόρι ξεκινάει. Περνάει δάση, πόλεις, ερήμους, θάλασσες διψασμένο και άπειρο εντελώς καινούριο ρωτώντας : «Συγγνώμη κύριε, πού μπορώ να βρω τον θάνατο;».

Οι άνθρωποι παγώνουν, εξαγριώνονται, αδιαφορούν, το ταξίδι συνεχίζεται, η ερώτηση πάντα επιμένει, η απάντηση μονίμως αιωρείται ενώ η δύση του ηλίου καταφθάνει όσο εκείνο καλπάζει αγκαλιά με ένα νεογέννητο πάλι πίσω προς τον ήλιο.

Οι τρεις ηθοποιοί (απόφοιτοι και οι τρεις τους από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών) σε απόλυτο συγχρονισμό και επικοινωνία μεταξύ τους επιδιώκουν μια αλληγορική πολυδιάστατη αφήγηση για το ταξίδι του ανθρώπου στη ζωή, μέσα από ένα σκοτεινό, λιτό, με digital στοιχεία σκηνικό. Σημαντικό και κομβικό ρόλο στην εξέλιξη και στην πλοκή της παράστασης η ξεχωριστή και συγκεκριμένα η πρωτότυπη μουσική που υπογράφει ο Αλέξης Χατζηιωάννου.

Παρακολουθούμε τους ηθοποιούς σε ρόλο αφηγητών σε αυτό το περίεργο και μυστηριώδες παραμύθι, οι οποίοι χτίζουν με το σώμα και τη φωνή τους έναν κόσμο φαντασιακό, με δικούς του κανόνες. Έναν κόσμο που ξεκινά σαν όνειρο και καταλήγει σε έναν μυστήριο εφιάλτη, ο οποίος συνεπαίρνει τους θεατές και τους τοποθετεί σε αυτά τα αρχέγονα ερωτήματα για το τι κρύβει η ζωή μετά τον θάνατο… Η επιμέλεια της κίνησης που υπογράφεται από τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο και η ενδυματολογία από την Κυριακή Καλπακίδου συμπληρώνουν χωρίς υπερβολές και περιττά στοιχεία το ύφος του θεατρικού ταξιδιού που καλούμαστε ως θεατές να βιώσουμε.

Τελειώνοντας η παράσταση, οι ηθοποιοί εισπράττουν το ζεστό χειροκρότημα του κοινού, το οποίο και τους το χαρίζει απλόχερα. Μια ενδιαφέρουσα παράσταση με στοιχεία αφήγησης, νοήματα, μηνύματα, αλήθειες και συναισθήματα για την ανθρώπινη φύση, που οι τρεις ηθοποιοί μεταφέρουν στον θεατή απλά και σύνθετα παράλληλα. Και τελικά πόσος χρόνος χωρίζει το σκοτάδι από το φως; Μήπως 8’19’’;

*Στο φουαγιέ του θεάτρου πωλείται το βιβλίο της παράστασης εικονογραφημένο από την Αλεξία Κωστή, με ασπρόμαυρα σκίτσα.

Διαβάστε επίσης:

Η Στέλλα Μαγγανά Μας Γράφει Γι' Αυτό Που Την «Καίει»

«Η παράσταση Ένας ήρωας του καιρού μας αποτελεί μια ενδοσκόπηση στην ανθρώπινη φύση. Μπαίνει σαν καθρέφτης απέναντι μας και μας προκαλεί να δούμε τον εαυτό μας. Όλα εκείνα τα στοιχεία που βλέπουμε αλλά κυρίως αυτά που δεν θέλουμε να βλέπουμε. Αυτά που αγνοούμε. Αυτά τα οποία λογοκρίνουμε. Στο έργο του Λέρμοντοφ δεν υπάρχει μια αλήθεια καθώς η αλήθεια από ό,τι φαίνεται δεν μπορεί να είναι αντικειμενική».

 

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που παρακίνησε την Ασημίνα Αναστασοπούλου, τον Κωνσταντίνο Γεωργαλής, τον Βασίλη Καλφάκη, τον Απόστολο Καμιτσάκη, τη Δάφνη Νικητάκη και την Περσεφόνη Παντοπούλου γνωστούς και ως Lab.oratorium, να ανεβάσουν το έργο του Μιχαήλ Λέρμοντοφ «Ένας ήρωας του καιρού μας» στο Θέατρο 104. Τα μέλη της ομάδας μας εξηγούν ποιούς θεωρούν ήρωες του καιρού μας και μας παρουσιάζουν το δικό τους μοναδικό «εργαστήριο». Υλικό τους ό,τι πιο απλό: λίγο χώμα, ένα σεντόνι, ένα φλιτζάνι. Όπως παίζανε μικροί.

Τι σας γοήτευσε στο έργο του Μιχαήλ Λέρμοντοφ και αποφασίσατε να το ανεβάσετε;

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Το έργο αποτελεί μια ενδοσκόπηση στην ανθρώπινη φύση. Μπαίνει σαν καθρέφτης απέναντι μας και μας προκαλεί να δούμε τον εαυτό μας. Όλα εκείνα τα στοιχεία που βλέπουμε αλλά κυρίως αυτά που δεν θέλουμε να βλέπουμε. Αυτά που αγνοούμε. Αυτά τα οποία λογοκρίνουμε. Στο έργο του Λέρμοντοφ δεν υπάρχει μια αλήθεια καθώς η αλήθεια από ό,τι φαίνεται δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Ο λόγος λοιπόν για να ανεβάσουμε αυτή την παράσταση ήταν η ευκαιρία να παρατηρήσουμε τη ζωή. Προσπαθούμε ακόμα και σήμερα να καταλάβουμε γιατί ο άνθρωπος, όταν η ευτυχία του χτυπά την πόρτα, επιλέγει να είναι δυστυχισμένος; Γιατί νιώθει όμορφα όταν εξουσιάζει τους άλλους ανθρώπους; Γιατί φοβάται τον έρωτα; Πού μπορεί να οδηγηθεί από τη φιλοδοξία του; και χιλιάδες άλλα ερωτήματα υπαρξιακής φύσεως που βασανίζουν αιώνες τον άνθρωπο. Ανάγκη μας λοιπόν ήταν να κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι αν όντως συνειδητοποιούμε ότι αυτό που βλέπουμε δεν μας αρέσει, τι κάνουμε τελικά πραγματικά για να το αλλάξουμε;

Ποιους ανθρώπους θεωρείτε «ήρωες του καιρού μας»;

Περσεφόνη Παντοπούλου: Τους ανθρώπους εκείνους που αποτολμούν μέσα από ασυνήθιστες συμπεριφορές και πράξεις να ελευθερώσουν αλήθειες κόντρα στο ρεύμα της εποχής, με έναν δικό τους τρόπο, λεπτό, εξευγενισμένο και βαθιά ανθρώπινο. Καθώς κι εκείνους που τις παραδέχονται ,και έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους.

Το μυθιστόρημα αυτό είναι αφενός το κύκνειο άσμα του εξομολογητικού ρομαντισμού και αφετέρου η αρχή του ρωσικού ρεαλιστικού μυθιστορήματος, δομήθηκε με τέτοια υλικά που το καθιστούν το πρώτο ψυχολογικό πεζογράφημα της Ρωσίας. Τα στοιχεία αυτά πώς αξιοποιούνται στη θεατρικότητα των χαρακτήρων επί σκηνής;

Βασίλης Καλφάκης: Ο Λέρμοντοφ έρχεται πραγματικά και παντρεύει στο έργο αυτό δύο φωνές που κυριαρχούν στη λογοτεχνική σκηνή. Από την μια αυτό που αποθεώνεται από του ρομαντικούς ποιητές του αιώνα ως η έσω φωνή ενός ήρωα που βασανίζεται με το οτιδήποτε γύρω του και από την άλλη όλα τα πορτρέτα από μανούλες, κορούλες, ταλαιπωρημένους επίδοξους γαμπρούς που έχει ήδη αρχίσει να παράγει η γραφή του Γκόγκολ. Είναι εξαιρετική αυτή η συνάντηση φωνών. Συναντήσεις διαφορετικών χαρακτήρων την πιο απρόσμενη στιγμή. Δίπλα στο πιο χαρούμενο φως της ημέρας μια σκιά. Αυτές οι αντιθέσεις ήταν που μας ώθησαν στην επί σκηνής διαπραγμάτευση των προσώπων.

Ποια ανάγκη σας οδήγησε στη δημιουργία της ομάδας Lab.oratorium ;

Κωνσταντίνος Γεωργαλής: Το Lab.oratorium δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2016. Δεν ξέρω αν λέγεται ανάγκη, αλλά ήταν μια κοινή επιθυμία ανθρώπων να βρεθούν και να αφηγηθούν μαζί μια ιστορία. Ξέραμε όντας ακόμα σπουδαστές στη δραματική σχολή ότι θέλουμε να δουλέψουμε, να παίξουμε και να δημιουργήσουμε μαζί. Η δημιουργία της ομάδας ήταν μια φυσική συνέχεια στα πράγματα. Στη πορεία της δημιουργίας του πρώτου μας έργου βρέθηκαν άνθρωποι που πίστεψαν σε αυτήν την ιδέα και θέλησαν να γίνουν μέρος της. Όπως δηλώνει και το όνομα της ομάδας, θελήσαμε να φτιάξουμε ένα εργαστήριο, μέσα στο οποίο ψάχνουμε τους κατάλληλους τρόπους και μέσα ώστε να δημιουργήσουμε ανταλλάσοντας μεταξύ μας ιδέες, υλικά και απόψεις. Ακούγοντας και μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον .

Τι ταυτότητα θα δίνατε στην ομάδα σας;

Βασίλης Καλφάκης: Θα έλεγε κανείς ότι είναι νωρίς για να δώσουμε μία ταυτότητα στην ομάδα μας. Να ονοματίσουμε αυτή την συνάντηση. Να βάλλουμε το μωρό στην κολυμπήθρα και να του πούμε ''Να έτσι θα σε λέμε''. Άστο. Αν είναι θα βουτήξει μόνο του. Ο χρόνος θα κρίνει. Σε μία διαδικασία ζωντανή όπως η πρόβα όπου όλα παίρνουν διαφορετική τροπή λεπτό το λεπτό είναι δύσκολο να σταθείς εύκολα από έξω και να πεις ''Να αυτό είναι.Έτσι πρέπει να γίνεται πάντα''. Ένα εργαστήριο είμαστε που κολλάμε και ξεκολλάμε μέχρι να βρεθεί μια ''σωστή'' εφαρμογή. Την ταυτότητα τουλάχιστον για τώρα ας την αποφύγουμε.

Μοιραστείτε μαζί μας μια ομαδική σας στιγμή που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για εσάς.

Αποστόλης Καμιτσάκης: Σε τελική ανάλυση όταν δοκιμάζεται η πίστη σου σίγουρα θα βρεθεί και μια στιγμή που θα σου μείνει αξέχαστη. Όχι τόσο για το συγκλονιστικό της υπόθεσης ούτε για κάτι αστείο αλλά για μια απλή στιγμή. Μια στιγμή εμπιστοσύνης. Με κλειστά τα μάτια. Χωρίς να σε νοιάζει τι θα γίνει μετά. Ξεκινήσαμε Σεπτέμβρη, μια Σεπτέμβρη για την ακρίβεια. Με πολύ δουλειά Αλλά και πάρα πολύ χρόνο μπροστά μας μέχρι την παράσταση. Βρεθήκαμε αρκετές φορές σε δυσκολίες, λειτουργικές κυρίως. Μέχρι που μια μέρα "δύσκολη" καταλάβαμε ότι αυτό που κάνουμε μπορεί να γίνει μόνο αν έχουμε πίστη σε αυτό που πάμε να κάνουμε και φυσικά στους συμπαίκτες μας. Το να πιστέψεις σε κάτι είναι εύκολο. Αλλά η δοκιμασία είναι στην επαλήθευση. Και επαληθεύσαμε την πίστη μας πολλές φορές. Καταλάβαμε ότι το μόνο όπλο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε. Για αυτήν τη στιγμή είναι που μιλάμε. Και που καμία φορά μας δίνει δύναμη.

 

Αν ήσασταν, εσείς ένας θεατής της παράστασής σας, ποιο είναι αυτό που θα θέλατε να ηχεί στα αυτιά σας και τη σκέψη σας φεύγοντας από το θέατρο;

Δάφνη Νικητάκη: Το τελευταίο διάστημα συνεχώς γυρνάει στο κεφάλι μου η φράση του έργου ''Αναρωτιέμαι γιατί τα κάνω όλα αυτά''. Θα ήθελα, λοιπόν, φεύγοντας από το θέατρο να πάω ήσυχα ήσυχα εκεί που θέλω ασχέτως αν με περιμένουν. Να είναι μια πραγματική φυγή.

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς

 

Info: «Ένας Ήρωας του Καιρού μας» του Μιχαήλ Λέρμοντοφ από την ομάδα Lab.oratorium στο Θέατρο 104.
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00

Θέατρο 104 Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 2103455020

Ένας σπουδαστής ζητάει από μια κοπέλα να τον συνοδέψει στο χορό του Πρίγκιπα. Εκείνη δέχεται με αντάλλαγμα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Ο χειμώνας όμως «πάγωσε τις φλέβες» της μόνης κόκκινης τριανταφυλλιάς. Καταστροφή…Δεν υπάρχει κανένα κόκκινο τριαντάφυλλο να της προσφέρει. Το αηδόνι τον ακούει και καταλαβαίνει το «μυστικό της θλίψης» του. Αποφασίζει να τον βοηθήσει. Ο μόνος τρόπος όμως, να του βρει το τριαντάφυλλο που λαχταρά, είναι να τραγουδήσει όλη νύχτα στην τριανταφυλλιά, όσο το αγκάθι της τρυπάει την καρδιά του. Έτσι, να κοκκινίσουν τα πέταλά της από το αίμα του και να ανθίσει ένα υπέροχο κόκκινο τριαντάφυλλο…

Αυτή η ρομαντική ιστορία, δεν είναι παρά η υπόθεση του γνωστού παραμυθιού Το «Αηδόνι Και Το Τριαντάφυλλο» που έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ και κάνει πρεμιέρα απόψε στο Θέατρο Φούρνος υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Κίτσου.

Η Χρύσα Κοτταράκου μια εκ των τριών πρωταγωνιστριών της παράστασης, λίγο πριν μας παραμυθιάσει μίλησε στο texnes-plus.

 

Πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο», πες μας δυο λόγια.

Το «Αηδόνι και το τριαντάφυλλο» είναι ένα διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ, που εγώ το θεωρώ από τα πιο χαρακτηριστικά του. Και οι τρεις κοπέλες που συμμετέχουμε (η Θεοδώρα Τζήμου, η Βαλέρια Δημητριάδου και εγώ)με τη βοήθεια του σκηνοθέτη, προσπαθούμε να μεταφέρουμε αυτό που μας συγκίνησε. Είναι αφήγηση, δεν παίζουμε ρόλους, απλά προσπαθούμε να μεταφέρουμε την ιστορία ως παρατηρητές σε ένα σκηνικό πολύ απλό που αποτελείται κυρίως από ένα αντικείμενο.

Τι σε γοήτευσε σε αυτήν την ιστορία;

Μετά από πολλές συζητήσεις που κάναμε με τους υπόλοιπους συντελεστές, κατέληξα στο ότι αυτό που κρατάω είναι ο τρόπος που το σύμπαν του κάθε χαρακτήρα προσπαθεί να επικοινωνήσει με ένα άλλο τελείως διαφορετικό σύμπαν. Και τελικά όντως συναντιούνται, αλλά το θέμα είναι πόσο επικοινωνούν. Για εμένα αυτό ήταν το βασικό θέμα.

Στο έργο το αηδόνι είναι αυτό που θυσιάζεται για την αγάπη του νεαρού φοιτητή για την κοπέλα. Πιστεύεις ότι η αγάπη τελικά απαιτεί θυσίες; Και αν ναι, που πρέπει να οροθετούνται;

Πιστεύω ότι θυσία την ονομάζουμε εμείς που βλέπουμε την κατάσταση σαν τρίτοι. Για τον άνθρωπο που εκείνη τη στιγμή κάνει αυτό που ονομάζουμε εμείς θυσία δεν είναι έτσι, γιατί εκείνος θεωρεί πως προσφέρει κάτι. Εμείς πιστεύουμε ότι θυσία είναι να χάνεις κάτι, ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει μοιράζομαι και προσφέρω. Σίγουρα για έναν τρίτο μπορεί να φανεί άδικο ή άνισο το ποιος προσφέρει περισσότερο, αλλά δεν βρίσκω τίποτα σωστό ή λάθος σε αυτό. Αν κάποιος σε μία σχέση θέλει να προσφέρει και να θυσιάζει πράγματα για τον άλλον, είναι επιλογή του, αυτή τη σχέση έχει επιλέξει και αυτή τη σχέση έχει φτιάξει.

Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει εσύ για την αγάπη;

Η μεγαλύτερη θυσία που θεωρώ ότι έχω κάνει για την αγάπη είναι κάποια στιγμή που άφησα όλα τα δικά μου προσωπικά πράγματα και αφιερώθηκα εντελώς σε κάποιον άνθρωπο αλλά με έναν εντελώς άτεχνο τρόπο. Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να χάσω τελείως τον εαυτό μου και φυσικά να διαλύσω τη σχέση που είχα.

Στην παράσταση όλα ξεκινούν όταν η κοπέλα ζητάει από το νεαρό φοιτητή ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ως αντάλλαγμα για να χορέψει μαζί του. Θεωρείς ότι πλέον οι σχέσεις βασίζονται μόνο στα ανταλλάγματα;

Δυστυχώς, ναι, έτσι πιστεύω. Είναι μια προϋπόθεση αυτό για να μετράμε πόσο μας αγαπάει ο άλλος και τι μας προσφέρει. Το δικό μου ιδανικό είναι να το βλέπουμε σαν να προσφέρουμε κάτι ο ένας στον άλλον και όχι σαν ανταλλάγματα. Έτσι χτίζουμε μαζί σιγά σιγά κάτι και φτιάχνουμε μια σχέση. Υπάρχει σίγουρα μια ανασφάλεια που μας κάνει να ζητάμε πράγματα όπως ένα ''Μου φέρνεις ένα ποτήρι νερό;'' ή ένα ''Μην πας εκεί, κάτσε μαζί μου'' αλλά σίγουρα όλα αυτά πρέπει να τα προσφέρουν και οι δύο, αλλιώς η σχέση θα διαλυθεί.

Την περίοδο που διανύουμε, πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει καλλιτεχνικά ένας νέος ηθοποιός;

Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να είσαι αξιόλογος στη δουλειά σου, αν και εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις. Δυστυχώς, όμως αυτό δεν αρκεί πάντα, χρειάζεται να είσαι και λίγο τυχερός. Πρέπει να βρεις ανθρώπους που να ταιριάζεις καλλιτεχνικά, να θέλετε τα ίδια πράγματα και να βρείτε όλοι μαζί έναν τρόπο να είναι βιώσιμο αυτό. Εγώ τουλάχιστον αυτό αναζητώ. Αλλά γενικά είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί και δυσανάλογα λιγότερες δουλειές. Γι’ αυτό και έχουν δημιουργηθεί πολλές ομάδες, γιατί ο καθένας κινείται μέσα σ’ αυτό που έχει ανάγκη και ελπίζει για το καλύτερο.

 

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει τάση η δραματοποιημένη λογοτεχνία στο θέατρο. Πως επιλέξατε εσείς να προσεγγίσετε τον θεατή μέσα από αυτή την οδό;

Από τη μία είναι πολύ δύσκολο γιατί και εγώ δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο αλλά από την άλλη είναι και πολύ απελευθερωτικό γιατί δεν έχεις δουλειά ταύτισης με το ρόλο. Είσαι πιο μαθηματικός, είσαι παρατηρητής της ιστορίας και δουλειά σου είναι να τη μεταφέρεις με όση μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται. Και αυτή είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία της αφήγησης, να μην παραβιάσεις το κάθε συμβάν, να το μεταφέρεις όσο γίνεται με ακρίβεια και να προσπαθήσεις η δική σου οπτική να μην το παραμορφώσει. Το ότι είμαστε άλλοι άνθρωποι φυσικά διαφοροποιεί τον τρόπο αφήγησης, αλλά υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο για το πως αφηγούμαστε την ιστορία με μερικές εξάρσεις λίγο πιο προσωπικές.

Αν και μέλος της ομάδα C for Circus. Όλοι σας δουλεύετε και ξεχωριστά. Πόσο σας ανατροφοδοτούν καλλιτεχνικά οι παραστάσεις εκτός ομάδας;

Μας ανατροφοδοτεί πολύ αυτό γιατί γνωριζόμαστε πολύ καιρό και όταν δουλεύει κάποιος εκτός ομάδας, έρχεται και κουβαλάει μαζί του καινούρια πράγματα και οποιαδήποτε καινούρια τριβή είχε με άλλους ανθρώπους ώστε να δοκιμάσουμε καινούρια πράγματα μαζί. Οπότε όλο αυτό είναι εξέλιξη για εμάς.

Στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα, οι καλλιτεχνικές ομάδες δεν αντέχουν στο χρόνο. Πόσο δύσκολο είναι να παραμείνετε ενωμένοι;

Ο λόγος που υπάρχει αυτή η ομάδα είναι επειδή εκφραζόμαστε όλοι μαζί μέσω αυτής και ο καθένας βρίσκει τον χώρο και το χρόνο να ψάξει τον εαυτό του καλλιτεχνικά και να δημιουργήσει με τον τρόπο που θέλει. Οπότε πιστεύω ότι όσο ισχύει αυτό, θα συνεχίζουμε να είμαστε ομάδα. Αν κάποια στιγμή πάψει να ισχύει και κάποιος βρει έναν άλλον τρόπο που τον εκφράζει περισσότερο φαντάζομαι θα αποχωρήσει από την ομάδα και αυτό είναι απολύτως αποδεκτό, δεν το θεωρώ κακό. Όλα κάνουν τον κύκλο τους.

Στην επόμενη παράσταση σας με την ομάδα «Το δακτυλίδι της μάνας» έχετε επιλέξει να υπάρχει μόνο ένας σκηνοθέτης, ενώ μέχρι τώρα σκηνοθετούσατε όλοι μαζί. Γιατί πήρατε αυτήν την απόφαση;

Η ομαδική σκηνοθεσία είναι πολύ όμορφο πράγμα και ταυτόχρονα πολύ χρονοβόρο και ψυχοφθόρο, γιατί πρέπει να συντονιστούν διάφορες γνώμες και απόψεις για να βγει ένα τελικό αποτέλεσμα. Εμείς αυτή τη φορά θέλαμε να το δοκιμάσουμε και αυτό από περιέργεια. Εξέφρασε ο Παύλος Παυλίδης την επιθυμία του να το κάνει και αυτό μας ιντρίγκαρε πολύ με έναν τρόπο. Θέλαμε να δοκιμάσουμε πως είναι να είναι ένας απέξω και να έχει αυτός την τελική ευθύνη για το όραμα του. Και με αυτόν τον τρόπο γνωριζόμαστε και εκ νέου μέσω όλης αυτή της διαδικασίας.

 

 

 

Info: Η Χρύσα Κοτταράκου παίζει στην παράσταση «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» που κάνει πρεμιέρα στις 16/4 στο Θέατρο Φούρνος.

«Το δακτυλίδι της μάνας» από την ομάδα C for Circus θα κάνει πρεμιέρα στις 28 Μαΐου στο BOB Festival και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί 1-10 Ιουνίου στο Tempus Verum.

 Συνέντευξη Δήμητρα Φίλη

Αν δεν είστε από τους τυχερούς που δραπετεύσατε από την πρωτεύουσα τις ημέρες του Πάσχα μην απογοητεύεστε. Με λίγη καλή διάθεση, ακόμα και με άδειο πορτοφόλι, μπορείτε να περάσετε υπέροχα…Οι δωρεάν εκδηλώσεις του μήνα (και όχι μόνο) για μικρούς και μεγάλους στην Αθήνα δίνουν ποικίλες λύσεις για ψυχαγωγία και είναι αρκετές ώστε να ικανοποιήσουν ακόμα και το πιο απαιτητικό κοινό.

Μαρία Φαραντούρη "Επιτάφιος"

Ο Επιτάφιος, το λογοτεχνικό ρέκβιεμ του Γιάννη Ρίτσου με τη στιβαρή γραφή και το αλύγιστο πνεύμα, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάζεται από τη διεθνώς καταξιωμένη Ελληνίδα τραγουδίστρια, Μαρία Φαραντούρη και τον διακεκριμένο βαθύφωνο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Τάσο Αποστόλου στο Κέντρο Πολιτισμού ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, την Μ. Τετάρτη 4/4. Ο Επιτάφιος γίνεται μια συνταρακτική εξομολόγηση, η οποία μέσα από την φωνή της Μαρίας Φαραντούρη και τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη παίρνει σάρκα και οστά και γίνεται μελωδία που αποχαιρετά νεκρούς και εμπνέει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στο πρώτο μέρος της παράστασης παρουσιάζεται εξ ολοκλήρου το έργο Επιτάφιος, ενώ στο δεύτερο μέρος η Μαρία Φαραντούρη αποδίδει μελοποιημένη ποίηση μέσα από το πρίσμα σημαντικών Ελλήνων συνθετών.

Φεστιβάλ Ελλάδας-Ιταλίας

Μουσική, θέατρο, χορός, κινηματογράφος, ζωγραφική, γλώσσα, μόδα και γαστρονομία είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά του Φεστιβάλ Ελλάδας- Ιταλίας που θα γίνει στην Τεχνόπολη στο Γκάζι από 13/4 έως 16/4. Πρόκειται για μια συνάντηση των δύο πολιτισμών, που στοχεύει στην ανάδειξη της στενής σχέσης μεταξύ των δύο χωρών μέσα από τα κοινά στοιχεία που τους ενώνουν, αλλά και από εκείνα που τους διαφοροποιούν, αποδίδοντας έτσι στον κάθε πολιτισμό το δικό του μοναδικό χαρακτήρα.Το Φεστιβάλ πλαισιώνουν με ομιλίες τους πανεπιστημιακοί καθηγητές και προσωπικότητες από το χώρο του βιβλίου, της μουσικής, των τεχνών, του κινηματογράφου και της γαστρονομίας. Ανάμεσά τους, η συγγραφέας Ζυράννα Ζατέλη, ο πιανίστας Riccardo Vaglini, το ελληνο-ιταλικό μουσικό σχήμα Grikanta, οι εικαστικοί Giovanni Albino, Giuseppe Palumbo, Γιώργος Μπότσος, Στέφανος Σάμιος, Ηλίας Πούλος, η ηθοποιός Lianca Pandolfini, οι καλλιτέχνες Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και Γιάννης Σαββιδάκης.

Fragmentation: Μια έκθεση του Ηλία Βασιλού

Με την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Depo Darm ο Ηλίας Βασιλός παρουσιάζει μέχρι τις 15/5 μια νέα σειρά ζωγραφικών έργων και γλυπτών που σχετιζονται με την έρευνά του γύρω από την έννοια του κατακερματισμού (fragmentation) και τις σχέσεις που εντοπίζει ανάμεσα στην μονάδα και το σύνολο, το μικροσκοπικό και το μακροσκοπικό. Μέσα από καμβάδες σε λάδι και επιχρωματισμένες ξύλινες κατασκευές ο καλλιτέχνης αναπτύσσει μια εικαστική πρόταση όπου η επανάληψη της χειρονομίας και η μαθηματικοποίηση της δημιουργικής διεργασίας γίνεται κατά κάποιο τρόπο μια “γραφή χρόνου”, που σε συνδιασμό με την ρυθμικότητά των έργων επιτρέπουν τη δημιουργία ενός εικονικού χώρου ενατένισης και φιλοσοφικού αναστοχασμού.

Αναδρομική έκθεση του Γιώργου Κουζούνη

Ο Δήμος Μοσχάτου- Ταύρου διοργανώνει αναδρομική έκθεση ζωγραφικής από 18/4 μέχρι 6/5 προς τιμήν του αείμνηστου ζωγράφου Γιώργου Κουζούνη στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Η έκθεση περιλαμβάνει αντιπροσωπευτικά έργα από όλες τις θεματικές ενότητες της καλλιτεχνικής του πορείας, εποπτικό τεκμηριωτικό υλικό (φωτογραφίες, χρονολόγιο, δημοσιεύσεις) καθώς και πλούσιο εκθεσιακό υλικό με σχέδια, βιβλία εργαλεία. Παράλληλα θα υπάρχουν αναφορές για τα παράλληλα καλλιτεχνικά ρεύματα και τις τάσεις της τέχνης για όλη τη χρονική περίοδο της μακράς καλλιτεχνικής πορείας του και για τις νοηματικές αφηγήσεις του. Η αναδρομική έκθεση του Γιώργου Κουζούνη στο Ίδρυμα Κακογιάννη θα επιχειρήσει να καταγράψει τη σημασία του έργου του και να την επικοινωνήσει σε ένα ευρύτερο κοινό.

Το Ημερολόγιο μίας μοδίστρας: Ομαδική έκθεση στη γκαλερί a.antonopoulou.art

Η γκαλερί a.antonopoulou.art. εγκαινιάζει την Πέμπτη 19/4 την ομαδική έκθεση «Το Ημερολόγιο μίας μοδίστρας. Μια φανταστική βιογραφία».Η τέχνη συναντά τη μόδα. Καταλύτης σε αυτή τη συνάντηση σύγχρονων Ελλήνων εικαστικών, σχεδιαστών και “μαστόρων της μόδας” είναι ένα Τετράδιο σημειώσεων μίας μοδίστρας του 1958, η οποία μαθήτευσε στον ελληνικό Οίκο Ραπτικής Τσοπανέλη.Το εύρημα, ανασύρεται από τον εγγονό της Μαρίκας Χατζή, αρχιτέκτονα Γιώργο Καλύβη και οι παραδόσεις του Τσοπανέλη προς τις μαθήτριες του προσφέρουν μια διαφορετική ανάγνωση της νεωτερικότητας. Από τις κατευθύνσεις του savoir vivre, την εκμάθηση πατρόν γυναικείων ρούχων και τις τεχνικές οδηγίες χρήσεις της ραπτομηχανής, οι σημειώσεις αυτές αποτελούν πηγή ερμηνείας μίας εποχής αλλά και του ίδιου του φαινομένου της μόδας στην Ελλάδα του 1958. Εποχή άλλωστε που ο μοντερνισμός διαχέεται και σκορπίζει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα μέσα από τους νέους τρόπους ζωής, τις νέες συνθήκες εργασίας και του ελεύθερου χρόνου όπως η διασκέδαση, οι εκδρομές, τα πάρτι και ο παραθερισμός.

Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου με θέμα «Το ταξίδι»

Επτά Γυμνάσια και Λύκεια του Δήμου Αμαρουσίου ενώνουν τις δυνάμεις τους σ’ ένα Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, που βλέπει το σχολικό θέατρο… αλλιώς.Για επτά μήνες εκπαιδευτικοί, θεατρολόγοι, ηθοποιοί και μαθητές εργάστηκαν αρμονικά με σκοπό τη μύηση των παιδιών στη θεατρική τέχνη μέσω της ενεργής συμμετοχής τους σε όλα τα στάδια προετοιμασίας μίας παράστασης. Ανάλογα με τη δεξιότητά του ο κάθε μαθητής συνέβαλε ουσιαστικά στην παραστασιακή διαδικασία πάνω και κάτω από τη σκηνή. Με τη βοήθεια και την επίβλεψη των καθηγητών τους, τα παιδιά δεν έκαναν μόνο πρόβες για την ερμηνεία των ρόλων τους, αλλά επίσης έφτιαξαν τα σκηνικά και τα κοστούμια της κάθε παράστασης, σχεδίασαν τους φωτισμούς, υπέγραψαν τη μουσική, επιμελήθηκαν το μακιγιάζ των ηθοποιών ή βρέθηκαν σε ρόλους φωτογράφου και οπερατέρ.Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, στην οποία συμμετείχαν μαθητές από επτά Γυμνάσια και Λύκεια του Δήμου Αμαρουσίου, προέκυψαν οκτώ ξεχωριστές παραστάσεις, με κοινή θεματική «Το ταξίδι», που θα παρουσιαστούν από τις 16/4 μέχρι τις 22/4 στο πρώτο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, που διοργανώνει ο Δήμος Αμαρουσίου στη Νεανική Εστία του Αγίου Αθανασίου.

Θάνος Μούρραης-Βελλούδιος – Ο 166ος Ντανταϊστής: Έκθεση στο The Box

Με κεντρικό άξονα τον Θάνο Μούρραη Βελλούδιο το ΤΗΕ ΒΟΧ και ο Δημοσθένης Αγραφιώτης προγραμματίζουν μια έκθεση και κύκλο δράσεων- εκδηλώσεων από 17/4 έως 17/5 με σκοπό να αναδείξουν ορισμένες πτυχές από το έργο του.Με κεντρικό άξονα λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο-ορχήστρα, που συνέλαβε την τέχνη αλλά και την ιστορία ως αέναο παιχνίδι και διαρκή δοκιμασία, το ΤΗΕ ΒΟΧ και ο ποιητής και καλλιτέχνης διαμέσων (intermedia) Δημοσθένης Αγραφιώτης προγραμματίζουν μια έκθεση και κύκλο δράσεων- εκδηλώσεων με σκοπό να αναδείξουν ορισμένες πτυχές από το έργο του Θάνου Μούρραη- Βελλούδιου και μέσα από αυτό την τύχη της Πρωτοπορίας στην Ελλάδα.

Yoga για Παιδιά

Στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος τα παιδιά 4-12 ετών θα έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη yoga. Μια παιδοκεντρική και διασκεδαστική προσέγγιση της yoga τους μαθαίνει να αναπτύσσουν δεξιότητες σε ένα μη ανταγωνιστικό περιβάλλον, να ελέγχουν το σώμα, την αναπνοή και τις σκέψεις τους, ενώ παράλληλα δυναμώνουν, βελτιώνουν την ευλυγισία τους και αποκτούν αυτοπεποίθηση. Οι μικροί συμμετέχοντες θα πρέπει να έχουν μαζί το δικό τους στρώμα yoga. Μέχρι 29/4.

Τουρνουά ποίησης Slam

Το Poetry Slam Gr είναι ένα project που προέρχεται από την αγάπη του Αρτέμη Μούλου και της Εύης Αγγελακοπούλου για την ποίηση και την εξέλιξή της. Στην Ποίηση Σλαμ δεν υπάρχουν μονοπάτια. Δεν χωράνε λογοτεχνικά βιογραφικά και βραβεία. Στις 21/4 στο Chimeres Space σε 3 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα, ο Σλάμερ πρέπει να συγκινήσει τους κριτές, οι οποίοι επιλέγονται τυχαία μέσα από το κοινό. Δίνεται η ευκαιρία σε οποιοδήποτε άτομο που γράφει ποίηση, να ανέβει σε μια σκηνή και να μας βάλει στο σύμπαν που έχει στο κεφάλι του. Στην Ποίηση Σλαμ, ο ποιητής γίνεται περφόρμερ, χωρίς να διαβάζει από χαρτί, αλλά κοιτάζοντας στα μάτια το κοινό του. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα ποιητικό σύμπαν από τους ποιητές και το κοινό. Ένας κόσμος μέσα από τον οποίο θα ανοίξουν οι ορίζοντές μας μέσα από τις λέξεις και την αναπαράστασή τους.

Ο Ρώσος στοχαστής Μιχαήλ Επστάιν στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη

Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη έχει τη μεγάλη χαρά και τιμή να υποδέχεται και να φιλοξενεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον φιλόσοφο, θεωρητικό της λογοτεχνίας και δοκιμιογράφο Μιχαήλ Ναούμοβιτς Επστάιν. Με αφορμή την ελληνική έκδοση του βιβλίου του "Ανθρωπιστικές εφευρέσεις και ηθική της μοναδικότητας" , ο Μιχαήλ Επστάιν θα παρουσιάσει στις 17/4 το έργο του, σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στην Ιστορική Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος. Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας θέτει και επιχειρεί να απαντήσει σε φλέγοντα ερωτήματα για το παρόν και το μέλλον των Ανθρωπιστικών Επιστημών, μέσα από έξι δοκίμια, όπου ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει το εύρος της σκέψης του Επστάιν, η οποία παρουσιάζεται εκτενώς στα ελληνικά για πρώτη φορά. Για το έργο του Επστάιν θα μιλήσει ο μεταφραστής Γιώργος Πινακούλας και ο Νικήτας Σινιόσογλου, Δρ. Φιλοσοφίας και ερευνητής του Εθνικού Κέντρου Ερευνών, ο οποίος προλογίζει την έκδοση.

 

Ομαδική έκθεση "Γεωμετρίες"

Οι "Γεωμετρίες" είναι ένα πυκνό πρόγραμμα σποράς και συγκομιδής, με πολύμηνο κύκλο ζωής, που θα πραγματοποιηθεί σε διάφορα σημεία του Γεωπονικού Πανεπιστημίου, προτείνοντας έναν πρωτότυπο περίπατο σύγχρονης γνώσης και τέχνης στους Αθηναίους. Η γη, η τροφή, οι σπόροι, το οικοσύστημα και οι έννοιες που προκύπτουν από τα πρωταρχικά υλικά της γης, αφού αναλυθούν επιστημολογικά και μέσα από τα βήματα της τεχνολογίας, θα αναμετρηθούν με το βλέμμα και τη σκέψη της τέχνης. Οι Cevdet Erek, Celine Condorelli, Hrair Sarkissian, Marjetica Potrč, Διοχάντη, Αθηνά Ιωάννου, Θανάσης Τότσικας είναι μερικοί από τους καλλιτέχνες που θα διαμορφώσουν νέα τοπία μέσα σε αυτό το συναρπαστικό περιβάλλον. Μέχρι 15/6

"Ταγκό μ’ ένα ξένο" στην Ξυλοτεχνία

Ο Δήμος Περιστερίου παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση "Ταγκό μ’ ένα ξένο" του Μάκη Αντωνόπουλου μια κοινωνική κωμικοτραγωδία στο Θέατρο "Ξυλοτεχνία" μέρι 21/4. Σε μια παραπαίουσα κοινωνία, το κυνήγι της επιβίωσης, οι ανέσεις και ο πλούτος των ισχυρών καταλήγουν ενίοτε στο ίδιο αποτέλεσμα. Ας προσπαθήσουμε να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας. Ας χορέψουμε "Ταγκό μ’ ένα ξένο".

Μαθήματα Καβάφη στην Ωνάσειο βιβλιοθήκη

Το Αρχείο Καβάφη και το Ίδρυμα Ωνάση ανοίγουν και φέτος τις πόρτες της Ωνασείου Βιβλιοθήκης και μας υποδέχονται με ένα πλούσιο πρόγραμμα εκπαιδευτικών δράσεων, το οποίο θα διαρκέσει από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούλιο του 2018, έχοντας πάντα ως επίκεντρο και αφετηρία την ποίηση του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή Κ.Π. Καβάφη. Εκπαιδευτικά προγράμματα για το ευρύ κοινό, αλλά και για φοιτητές, ερευνητές, ακαδημαϊκούς, έρχονται και αυτή τη χρονιά να μας μυήσουν στο έργο του Καβάφη, να αναδείξουν νέες προσεγγίσεις στο έργο του και να ανοίξουν νέους δρόμους στην καβαφική έρευνα. Μέχρι 15/6.

 

Μπορεί επίσημα η θεατρική σεζόν να ρίχνει αυλαία την Κυριακή των Βαΐων, τα τελευταία χρόνια όμως, όλο και περισσότερες παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα ακόμη και μετά το Πάσχα, έτσι λίγο πριν το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, θα ζήσουμε έναν καλλιτεχνικό αναβρασμό στις αθηναϊκές σκηνές με πάνω από είκοσι παραστάσεις να κάνουν πρεμιέρα!

 

 

«Ιούλιος Καίσαρ»: Ένας στρατηλάτης που σπέρνει τον διχασμό

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, πλαισιωμένος από τον εξαιρετικό κρουστό Πέτρο Κούρτη και τους μαθητές του Θεάτρου Τέχνης, εξιστορεί και ερμηνεύει την υπερβατική προσωπικότητα του Καίσαρα, τον δίκαιο Βρούτο, τη στρατιωτική πειθαρχία του Κάσσιου και την καρδιά του Αντώνιου, μέσα σε ένα πολυπληθές θέαμα γεμάτο κινηματογραφικές εικόνες που λαμβάνουν χώρα εντός και εκτός του θεάτρου τέχνης, σαν σε θεατρικό «μονοπλάνο» που εξερευνά τα κίνητρα των πολλών στην ποιητική σκέψη του ενός. Το έργο του Ο. Σαίξπηρ σκηνοθετεί η Νατάσα Τριανταφύλλη.

Πρεμιέρα 12/4

«Εκκλησιαστής»: Ο άνθρωπος που αναζητά την θεϊκή του υπόσταση

Στο BIOS ο Αντώνης Αντωνόπουλος παρουσιάζει την παράσταση «Εκκλησιαστής», μια όπερα δωματίου ο Lowtronik τον συνοδεύει με τις συνθέσεις του.Το βιβλίο με τη βαθιά παρατήρηση και τη μεγάλη ψυχική πείρα. Με την αηδία της ζωής και τον κόρο της γνώσης και της σοφίας. Το αμαρτωλό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Το επικούρειο κ’ υλιστικό σχεδόν με τη σκανδαλιστική γοητεία και την αιώνια ζωντάνια κι επικαιρότητα. Το βιβλίο της πιο τραγικής απαισιοδοξίας και της ανθρώπινης ματαιότητας. Με την αδρή και ρωμαλέα λυρική διάθεση στα περισσότερα και πιο γνήσια σημεία του, με την πηγαία ποιητική του πνοή, που όλη τη γνωμική του φιλοσοφία και σκέψη κατόρθωσε να την κάνει ένα σωστό λογοτέχνημα ο συγγραφέας του. Μέσα από τα δώδεκα κεφάλαια του Εκκλησιαστή, αυτή η δυαδική ορχήστρα εξερευνά τα όρια ανάμεσα στη μουσική αφήγηση και την αναπαράσταση.
Πρεμιέρα 12/4

«Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ»: Η επανάσταση απέναντι στην έλλειψη ανθρωπιάς

Το έργο που μόλις έλαβε το πρώτο Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2016 από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού έρχεται στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος». Είναι το Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ του νέου θεατρικού συγγραφέα Ιάσονα Σίγμα.

Σ’ ένα κοντινό μέλλον ένα παιδί, αφού διαγνώστηκε φορέας του «επιθετικού γονιδίου», παραδόθηκε από τους γονείς του στο σκληρό καθεστώς του στρατού προκειμένου να μην γίνει εγκληματίας. Μα όταν η φύση μέσα του εκρήγνυται ο νεαρός στρατιώτης δραπετεύει. Η Ελένη Μποζά αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της παράσταση. Στη σκηνή θα δούμε τους Θανάση Βλαβιανό, ο Νίκο Γιαλελή, η Σεραφείτα Γρηγοριάδου και ο Νέστορα Κοψιδά.
Πρεμιέρα 12/4

«Ο ηλίθιος»: Πόσο «ηλίθιος» είναι ένας καλός άνθρωπος;

Ο Νίκος Διαμαντής με ένα πολύ δυνατό καστ (Πέτρος Φιλιππίδης, Γιάννης Στάνκογλου, Μαρία Κίτσου, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργος Κωνσταντίνου, Γιώτα Φέστα κ.α) θέτει επί σκηνής, στην Κεντρική Σκηνή «Δημήτρης Ροντήρης» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τα ερωτήματα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι: Τι είναι η αγάπη; Τι σημαίνει «καλός» άνθρωπος; Πόσο δύσκολο είναι να είσαι καλός; Στην εποχή μας, και σε κάθε εποχή, «χωράνε» οι καλοί άνθρωποι; Και πάνω από όλα υπάρχει περίπτωση να μην τους «σταυρώσουμε»; Στο μυθιστόρημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι κεντρικός ήρωας είναι ο πρίγκιπας Μίσκιν… Ο «Ηλίθιος» είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που θέλει να ξορκίσει το κακό και μοιάζει να αναζητά το καλό.
Πρεμιέρα 13/4

«Αναζητώντας τον Αττίκ»: Μια μεγάλη επιτυχία επιστρέφει στο Παλλάς

Η αγαπημένη παράσταση επιστρέφει στο Θέατρο Παλλάς με ανανεωμένη διάθεση κι έναν δυναμικό θίασο όπου πρωταγωνιστούν ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Άκης Σακελλαρίου, η Κατερίνα Παπουτσάκη, η Νάντια Κοντογεώργη, ο Μίνως Θεοχάρης, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, καθώς και μια μεγάλη ομάδα από ταλαντούχους ηθοποιούς, τραγουδιστές και μουσικούς σε σκηνοθεσία και χορογραφίες της Σοφίας Σπυράτου. Ιδιαίτερα τιμητική η παρουσία της μοναδικής Ζωζώς Σαπουντζάκη, σε μια από τις μεγάλες στιγμές στην εντυπωσιακή της καριέρα. Ο Αττίκ και η εποχή του αναβιώνουν μοναδικά τη «μεγάλη τέχνη των μικρών τραγουδιών» που εξακολουθεί να μας αφορά και να μας εμπνέει.
Πρεμιέρα 13/4

«Η Εβραία - Ο Χαφιές»: Η φρίκη του φασισμού

Όταν ο Μπρεχτ έγραφε τα 24 μονόπρακτα, του έργου του «Τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ» ήταν εξόριστος (1935-1939) και δεν είχε ακόμα αποκαλυφθεί όλη η φρίκη της φασιστικής εξουσίας. Το αίσθημα, όμως, μιας βαριάς ατμόσφαιρας στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο των ανθρώπων στην Γερμανία ήταν έντονο. Η καταπίεση, η δυσπιστία και η υποκρισία, κυριαρχούσαν σε ένα τοπίο σκοτεινό με έντονη την οσμή του τρόμου. Η Ανδρονίκη Χριστάκη σκηνοθετεί στο Από Μηχανής Θέατρο δύο μονόπρακτα του έργου του Μπρεχτ «Τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ», «Η Εβραία - Ο Χαφιές», με τη Μαρλέν Καμίνσκυ και τη Δώρα Τσίγκα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Πρεμιέρα 13/4

«Εθνικός Ελληνορώσων»: Μια κωμωδία για τα παιδιά της γειτονιάς

Οι Στάθης Σταμουλακάτος, Μάκης Παπαδημητράτος, Θάνος Αλεξίου, Κώστας Φυτίλης Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου .Εδώ και τρία χρόνια, σε μια γειτονιά σε μια άκρη του δήμου της Αθήνας, στο Ελληνορώσων, έξι φίλοι γύρω στα σαράντα, μαζεύονται, μια φορά τον μήνα, για ένα «μπασκετάκι». Το ραντεβού συνήθως πέφτει Σάββατο - εκεί, κατά το απογευματάκι - στο ίδιο πάντα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Το κάνουν όπως λένε «για να ξεσκουριάζουν»… και να πίνουν μετά καμιά μπύρα χωρίς ενοχές. Και σήμερα το ίδιο. Συναντήθηκαν, είπαν τα νέα τους, έκαναν το ζέσταμά τους, πήραν την μπάλα στα χέρια και το παιχνίδι άρχισε.
Πρεμιέρα 14/4

«Ευγενία ντε Φρανβάλ»: Οι τραγικές συνέπειες μιας λανθασμένης διαπαιδαγώγησης

Το θέατρο VAULT φιλοξενεί την παράσταση «Ευγενία ντε Φρανβάλ» του Μαρκησίου ντε Σαντ με τους Δημήτρη Κάτση, Αλέξανδρο Μητρόπουλο, Μαρία Μπακέα, Μαργαρίτα Παπαντώνη να σκηνοθετούν τους εαυτούς τους. Η ιστορία της Ευγενίας και του πατέρα της, Μεσιέ ντε Φρανβάλ, ο οποίος αναλαμβάνοντας αποκλειστικά την εκπαίδευσή της, τη διαπαιδαγωγεί με απόλυτη ελευθερία, ελλείψει ηθικών και θρησκευτικών αξιών, οδηγώντας την ως τη σύναψη αιμομικτικής σχέσης μεταξύ τους. Όταν οι υποψίες της γυναίκας του, Μαντάμ ντε Φρανβάλ, επιβεβαιώνονται, η ίδια απελπισμένη απευθύνεται για βοήθεια στη μητέρα της και τον πνευματικό καθοδηγητή τους. Οι προσπάθειές τους να συνετίσουν το ανήθικο ζευγάρι έχουν ως αποτέλεσμα την έναρξη μιας διαμάχης, που μοιραία οδηγεί τους ήρωες σε τραγική κατάληξη.
Πρεμιέρα 14/4

«Έλα να παίξουμε»: Μια αληθινή ερωτική ιστορία

ΕΚΕΙΝΗ μπαίνει στο μπαράκι. ΕΚΕΙΝΟΣ την προσέχει αμέσως. Το βλέμμα της καρφώνεται επάνω του. Το παιχνίδι έχει μόλις αρχίσει. Τα πιόνια έχουν στηθεί. Ο χρόνος μετράει κιόλας αντίστροφα. Κι ύστερα… Πρώτος έρωτας. ΕΚΕΙΝΟΣ κι ΕΚΕΙΝΗ μαζί. Επιδίδονται στο κυνήγι της ευτυχίας. Ανταγωνίζονται ποιος αγαπάει περισσότερο! Κι ο χρόνος να κυλάει. Κι ύστερα… Μία λάθος κίνηση. Κι ύστερα… ΕΚΕΙΝΟΣ κι ΕΚΕΙΝΗ. Μόνοι πια. Να μη θυμούνται. Να μη θέλουν να θυμούνται. Αλλά να ξέρουν και οι δυο πως μια παρτίδα έχει μείνει μισοτελειωμένη. Ή μήπως έληξε; Ισοπαλία; «Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα». Εκείνος και εκείνη επιστρέφουν, στο Black Box του Επί Κολωνώ, για να μας αφηγηθούν και πάλι την πιο απίθανη - μα πέρα για πέρα αληθινή - ερωτική ιστορία. Τη δική τους! Ο Στέφανος Παπατρέχας και η Γεωργία Πιερρουτσάκου επιστρέφουν, στο Black Box του Επί Κολωνώ, για να μας αφηγηθούν και πάλι την πιο απίθανη - μα πέρα για πέρα αληθινή - ερωτική ιστορία. Τη δική τους!
Πρεμιέρα 14/4

Περί σώματος: Η σύνδεση του ανθρώπινου σώματος με το σύμπαν

Τα 5 στοιχεία της φύσης η φωτιά, η γη, το νερό, ο αέρας και ο αιθέρας (πεμπτουσία) δημιουργούν έναν άνθρωπο-σύμβολο. Εκείνος κινείται από ένα κατώτερο επίπεδο σε ένα ανώτερο. Ένας συμπαντικός χορός συνδέει τον μικρόκοσμο (ανθρώπινο σώμα) με τον μακρόκοσμο (σύμπαν). Η παράσταση Περί Σώματος περιλαμβάνει χορό, κίνηση και λόγο και πραγματεύεται το ανθρώπινο σώμα , τη γέννηση, τον έρωτα, τον θάνατο, την ντροπή, την ομορφιά και την ασχήμια. Η Στέφανι Τσάκωνα σκηνοθετεί και χορογραφεί τους Κρισάνα Αλεφαντινού, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Λευτέρη Καταχανά, Καλλιόπη Καραμάνη,Δέσποινα Κυριακίδη και Περικλή Σκορδίλη στη σκηνή του θεάτρου Olvio, εμπνεόμενη από το κείμενο του Πλάτωνα «Τίμαιος».
Πρεμιέρα 16/4

 

«Βάτραχοι-project»: Αριστοφάνης… αλλιώς

Πώς θα παιζόταν ένα έργο του Αριστοφάνη σε μια μικρή κλειστή σκηνή, δίχως χορούς και πανηγύρια, δίχως την υποχρέωση του "μεγάλου θεάματος" που όλοι αναμένουν στα ανοιχτά θέατρα; Εμείς θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε εξαρχής αυτόν τον τόσο σημαντικό --αλλά και τόσο "άβολο"-- αρχαίο κωμωδιογράφο, επανεφευρίσκοντας τη σχέση μας με την έννοια "κωμωδία". Τέσσερις ηθοποιοί επιστρατεύουν όλα τα μέσα για να μεταφέρουν το "πνεύμα", και όχι το "γράμμα", αυτής της καθόδου στον Άδη προς αναζήτηση του χαμένου ποιητή. Αλήθεια, εσείς ως σύγχρονοι Έλληνες, ποιον θα θέλατε να φέρετε πίσω από τον Κάτω Κόσμο; Το έργο «Βάτραχοι-project» βασισμένο στους «Βατράχους» του Αριστοφάνη παρουσιάζεται φέτος στο Από Μηχανής Θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου με τους Μιχάλη Πανάδη και Χρήστο Κοντογεώργη και τις Δήμητρα Βλαγκοπούλου και Άννα Κλάδη.
Πρεμιέρα 16/4

 

«Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο»: Η αγάπη ζητάει ανταλλάγματα

«Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» του Όσκαρ Ουάιλντ ανεβαίνει στο Θέατρο Φούρνος σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κίτσου με τις Θεοδώρα Τζήμου, Βαλέρια Δημητριάδου, Χρύσα Κοτταράκου. Ένας σπουδαστής ζητάει από την Κοπέλα να τον συνοδέψει στο χορό του Πρίγκιπα. Εκείνη του ζητάει ως αντάλλαγμα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Ο χειμώνας όμως «πάγωσε τις φλέβες» της μόνης κόκκινης τριανταφυλλιάς, οπότε δεν υπάρχει κανένα κόκκινο τριαντάφυλλο να της προσφέρει. Το Αηδόνι τον ακούει και καταλαβαίνει το «μυστικό της θλίψης» του. Αποφασίζει να τον βοηθήσει. Ο μόνος τρόπος όμως, να του βρει το τριαντάφυλλο που λαχταρά, είναι να τραγουδήσει όλη νύχτα στην τριανταφυλλιά, όσο το αγκάθι της τρυπάει την καρδιά του. Έτσι, να κοκκινίσουν τα πέταλά της από το αίμα του και να ανθίσει ένα υπέροχο κόκκινο τριαντάφυλλο.
Πρεμιέρα 16/4

«Φάρσες και ηθικολογίες»: Ο αμφίρροπος ρόλος της πολιτείας

Έξι θεατρικά μονόπρακτα παιδαγωγικού και ηθικολογικού χαρακτήρα από τον καυστικό Γάλλο συγγραφέα Οκτάβ Μιρμπώτης Μπέλ Επόκ .Η αγάπη είναι μια κοροϊδία, ο γάμος ένα τέλμα. Η εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτους έχει κλονιστεί ή μάλλον ποτέ δεν υπήρξε. Η κατάρρευση της πεποίθησης πως η πολιτεία παράγει κοινωνικό έργο. Ο νόμος, καταπιεστικός. Η εξουσία, υπερβατική και ανεύθυνη. Η αστυνομία, αυθαίρετη και κατασταλτική. Ο διαχωρισμός των τάξεων και η παραπληροφόρηση του Τύπου δημιουργούν έναν παθητικό και περήφανο πολίτη που μας κάνει να γελάμε με ό,τι θα έπρεπε να μας απελπίζει. Το δηκτικό χιούμορ και η ευαισθησία του συγγραφέα μάς υπενθυμίζουν ότι «είμαστε στο βούρκο μέχρι τα μπατζάκια κι ακόμα αυτάρεσκα χτενιζόμαστε». Στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Σταυρούλας Κοντοπούλου και Ζωής Μυλωνά.
Πρεμιέρα 16/4

«ΚΤΕΛ για Κρέστενα»: Ένα επαρχιακό δράμα

Μετά την παράσταση Γάμος (Βραβείο “Queer Gender Fuck”, Queer Awards 2017), ο Γιώργος Καλογερόπουλος και η ομάδα του επιστρέφουν με μια νέα διασκευή. Ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τη γνωστή Drag Queen της Αθήνας “Zackie Oh”, αναμορφώνουν και αποδομούν το ίσως γνωστότερο έργο του Αμερικανού Συγγραφέα Τ.Ουίλιαμς, στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου. Ένα επαρχιακό δράμα. Μια ωδή στην Ελληνική ύπαιθρο. Μεγάλη Εβδομάδα, η Μπλανς καταφθάνει με το ΚΤΕΛ στο χωριό που ζει η αδερφή της με τον καταπιεστικό της σύζυγο, ο ευγενής, καλοπροαίρετος, οικογενειακός τους φίλος και η γειτόνισσα. Ένοχα μυστικά, ήθη και έθιμα και θάνατος, που το αντίθετο είναι πόθος. Ο πόθος γίνεται πάθος – Τα πάθη του Χριστού – κι όλοι μαζί προσδοκούν μιαν επερχόμενη Ανάσταση. Ένα παραδοσιακό γλέντι (;), με χορό, τραγούδια και το πατροπαράδοτο σούβλισμα του αρνιού.
Πρεμιέρα 18/4

 

«Ένας Ήρωας του Καιρού μας»: Ένα περίεργο παιχνίδι διεκδίκησης

Ο Βασίλης Καλφάκης σκηνοθετεί την παράσταση «Ένας Ήρωας του Καιρού μας», ένα έργο βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μιχαήλ Λέρμοντoφ, στο Θέατρο 104 με τον ίδιο να συμπρωταγωνιστεί με τους Ασημίνα Αναστασοπούλου, Κωνσταντίνο Γεωργαλή, Απόστολο Καμιτσάκη, Δάφνη Νικητάκη, Περσεφόνη Παντοπούλου. Τέλη της δεκαετίας 1830.Ένα ημερολόγιο ανοίγει. 10 Μαΐου. Στο δρόμο για τον Καύκασο ο αξιωματικός Γκριγκόρι Αλεξάντροβιτς Πετσόριν σταθμεύει στα ιαματικά λουτρά μιας περιφερειακής πόλης της Ρώσικης αυτοκρατορίας. Το Πιατιγκόρσκ θυμίζει ένα τοπίο παραμυθιού. Στα σύνορα του οι επιθέσεις Τσερκέζων, λαών που ψάχνουν την ταυτότητα τους απέναντι στον Ηγεμόνα-Τσάρο, μαίνονται. Εκεί ο ήρωας θα συναντήσει έναν φίλο από το μέτωπο και απαλλαγμένοι από τα στρατιωτικά τους καθήκοντα θα έρθουν αντιμέτωποι με την πλήξη. Ο ερχομός της πριγκίπισσας Μαίρης θα αλλάξει τα πράγματα. Ένα παιχνίδι διεκδίκησης ξεκινάει. Μια συνομωσία συνθέτει μια σειρά από γεγονότα που θα οδηγήσουν σε μια αναπάντεχη αναμέτρηση.
Πρεμιέρα 18/4

«Μετά την πρόβα»: Μια διαφορετική σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού

Tο έργο «Μετά την πρόβα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν θα παρουσιαστεί στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής σε νέα μετάφραση του Χρήστου Μαρσέλλου και σκηνοθεσία του Περικλή Μουστάκη με πρωταγωνιστές τη Μαρία Ναυπλιώτου, την Πηνελόπη Τσιλίκα και τον ίδιο το σκηνοθέτη. Ο ηλικιωμένος σκηνοθέτης Χένρικ Βόγκλερ – όπως και ο ίδιος ο Μπέργκμαν - ανεβάζει για πέμπτη φορά στη ζωή του, το αινιγματικό «Ονειρόδραμα» του Στρίντμπεργκ. Τον παρακολουθούμε μετά την πρόβα, στη σκηνή του θεάτρου, να σημειώνει τις παρατηρήσεις του. Ξαφνικά εισβάλλει στη σκηνή η Άννα Έγκερμαν, η νεαρή ηθοποιός που παίζει τον ρόλο της Άγκνες -της κόρης του Ίντρα στο «Ονειρόδραμα» - με το πρόσχημα ότι της είχε πέσει το βραχιόλι της. Γρήγορα, η συζήτηση μεταξύ τους γίνεται έντονη αναδεικνύοντας τη σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού σε όλη της την εμβέλεια: Ερωτισμός, εγωισμός, ναρκισσισμός, αβυσσαλέες αντιπαλότητες αλλά και αγιάτρευτα τραύματα και ενοχές, έρχονται στο φως.
Πρεμιέρα 18/4

«Ο Γλάρος»: Μπερδεμένες σχέσεις σε ένα κλασσικό έργο του Άντον Τσέχωφ

Ο Δάσκαλος θέλει τη Μάσα που κυνηγάει τον Τρέλπιεφ, ο οποίος είναι ερωτευμένος με τη Νίνα αλλά εκείνη ερωτεύεται τον Τριγκόριν, ο οποίος συζεί με την Αρκάντινα, που είναι πρώην ερωμένη του Γιατρού, με τον όποιο έχει σχέση η Πολίνα, η σύζυγος του επιστάτη. Μια λίμνη, ένα αυτοσχέδιο θέατρο, μυρωδιά από θειάφι, έρωτες, λόγια, λόγια, λόγια, πυροβολισμοί, τραγούδια, χοροί, ένας σκοτωμένος γλάρος. Ο λόγος για τις περίπλοκες σχέσεις του «Γλάρου» του αριστουργήματος του Αντον Τσέχωφ που θα παρουσιάσουν η Ομάδα Χρώμα και ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Χατζής στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι :Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Κλέων Γρηγοριάδης, Θανάσης Δήμου, Τζίνα Θλιβέρη, Μάγδα Λαδά, Νικόλας Μακρής, Ηλέκτρα Νικολούζου, Γιώργος Παπαπαύλου, Ένκε Φεζολλάρι, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένο
Πρεμιέρα 19/4

«Η Γκέμμα»: H φιλοσοφία στη σκηνή

Με την Γκέμμα του Λιαντίνη ο Πάνος Αγγελόπουλος επανέρχεται στο Θέατρο Βρετάνια.Το σπουδαίο έργο του σύγχρονου ποιητή φιλόσοφου Λιαντίνη συμπυκνώνει φιλοσοφία και ποίηση σε μορφή πρόζα. Έργο καθαρής φιλοσοφικής σκέψης σε ελεύθερο ρυθμό βιώματος και φαντασίας με χαρακτηριστικό την αναγνωρίσιμη καλλιτεχνική γραφή έκφρασης. Το περιεχόμενο του βιβλίου προσδιορίζεται με την επισήμανση του τρόπου «πως γίνεσαι άνθρωπος». Η Γκέμμα του Λιαντίνη αποτελεί θησαυρό φιλοσοφικό ποιητικό και λογοτεχνικό για κατάθεση της δικής του βιωματικής «αλήθειας», λέξη με την οποία κλείνει ο Λιαντίνης τη Γκέμμα του: « Έζησα την αλήθεια». Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι ανήκουν στους Νίκο Καλογερόπουλο, Κατερίνα Διδασκάλου, Βασίλη Παλαιολόγο, Βίκυ Μαραγκάκη, ,Κρυσταλλία Κεφαλούδη , Δανάη Λουκάκη και ο Μιχαήλ Γιαννικάκης.
Πρεμιέρα 20/4

«Ο Μισάνθρωπος»: Σε κόντρα με την υποκρισία

Έξι ήρωες επί σκηνής, όλοι θύτες και θύματα μιας μακράς, ατομικής και ομαδικής, υποκρισίας με σκοπό το κέρδος των εντυπώσεων και μια καλή θέση στα μάτια των άλλων. Μόνος αντίπαλος με την πραγματικότητα, ο ειλικρινής Άλκηστος. Με την εμμονική του ροπή προς την αλήθεια με κάθε κόστος και κυρίως τον ατελείωτο και ατελέσφορο έρωτά του για τη γοητευτική Σελιμένη, να δεσπόζουν ως πηγές της δυστυχίας του. Τον «Μισάνθρωπο», την πιο πικρή κωμωδία του Μολιέρου σκηνοθετεί η Ιόλη Ανδρεάδη, σε μετάφραση Γιάγκου Ανδρεάδη στο Σύχγρονο Θέατρο με τους Μιλτιάδη Φιορέντζη, Βασιλική Τρουφάκου, Θύμιο Κούκιο, Δανάη Επιθυμιάδη, Ορέστη Καρύδα και Μελίνα Θεοχαρίδου.
Πρεμιέρα 20/4

«Η Κυρά της Θάλασσας»: Μια γυναίκα που κλείνεται στην δική της φυλακή

Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου παρουσιάζουν στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου μία ελεύθερη μεταφορά του έργου του Χένρικ Ιψεν «Η Κυρά της Θάλασσας» με τον ίδιο τον Δημήτρη Αγαρτζίδη, τη Βίκυ Κατσίκα, τον Άρη Μπαλή, την Τατιάνα Άννα Πίττα και τη Μαρία Μοσχούρη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η Ελίντα Βάνγκελ, κόρη φαροφύλακα, παιδί της ανοιχτής θάλασσας, ζει μια καταπιεσμένη ζωή με τον γιατρό σύζυγό της και τις δύο κόρες του, από προηγούμενό γάμο, σε έναν τόπο αποκλεισμένο και ασφυκτικό. Αισθάνεται φυλακισμένη και ονειρεύεται τη θάλασσα. Το καλοκαίρι κολυμπάει καθημερινά στη λίμνη. Μια μέρα χάνει τις αισθήσεις της μέσα στο νερό και ένας ξένος άντρας τη σώζει. Εκείνος εισβάλλει στον οικογενειακό κλοιό και ταράζει τις ισορροπίες.
Πρεμιέρα 20/4

 

«Τίμων ο Αθηναίος»: Ένα διαχρονικό κωμικοτραγικό σύμβολο

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου υπογράφει στη σκηνοθεσία στο εμβληματικό έργο του Σαίξπηρ και αυτό από μόνο του είναι πολλά υποσχόμενο. Τη μετάφραση υπογράφει ο Νίκος Χατζόπουλος και στη σκηνή του «Rex», θα δούμε ένα δυνατό καστ και στον ομώνυμο ρόλο τον Βασίλη Ανδρέου. Ο Στάθης Λιβαθινός επιστρέφει στον Σαίξπηρ με ένα από τα πιο αινιγματικά και γοητευτικά έργα του μεγάλου δραματουργού και με έναν ήρωα που έχει «υμνηθεί» μες τους αιώνες όσο λίγοι. Από τον Αριστοφάνη, τον Στράβωνα, τον Πλούταρχο, τον Διογένη, τον Φρύνιχο, τον Αντιφάνη ως τον Μένανδρο και τον Σαίξπηρ, ο Τίμων ο Αθηναίος παραμένει ένα διαχρονικό κωμικοτραγικό σύμβολο για τον άνθρωπο που χάνει την πίστη του στον Άνθρωπο.
Πρεμιέρα 20/6

 

«Στα ξένα Έλληνας και στην Ελλάδα "ξένος"»: Μια παράσταση για την ξενιτιά και τον ρατσισμό

Ο Γιώργος Σουξές σκηνοθετεί το έργο «Στα ξένα Έλληνας και στην Ελλάδα "ξένος"» του Θανάση Σκρουμπέλου, στο θέατρο Αθηνών με τον ίδιο και τον Λευτέρη Ελευθερίου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μια παράσταση που αφηγείται την ιστορία ενός μετανάστη και αποτελεί αναφορά στην Ελληνική κοινωνία και στην ξενιτιά, στις σχέσεις των λαών, στην ίδια τη ζωή! Η δράση τοποθετείται στη Γερμανία τη δεκαετία του ’60, αλλά δεν ξεκινά από εκεί.
Πρεμιέρα 21/4

 

«Το τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε»: Έρωτας και θάνατος δυο συνυφασμένες έννοιες

Η θεατρική ομάδα Ubuntu παρουσιάζει επί σκηνής για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο του Rainer Maria Rilke «Το τραγούδι του έρωτα και του θανάτου του σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε» στο Θέατρο 104. Η κάμαρα του πύργου σκοτεινή. Όμως φωτίζουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου με το χαμόγελό τους. Ψηλαφούν μπροστά τους σαν τυφλοί και βρίσκουν ο ένας τον άλλον σαν μια πόρτα. Σχεδόν σαν παιδιά που φοβούνται τη νύχτα, σφίγγονται ο ένας μες στον άλλο. Κι όμως, δε φοβούνται. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εναντιωθεί. Μήτε το χτες, μήτε το αύριο - γιατί ο χρόνος κατέρρευσε. Κι εκείνοι ανθίζουν μέσα από τα συντρίμμια του.
Πρεμιέρα 21/4

«Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης»: Όταν η ζωή εκδικείται

Μετά την εκπληκτική παράσταση του Ζοέλ Πομερά ο αγαπημένος Νίκος Μαστοράκης επιστρέφει στο Υπόγειο του Θέατρο Τέχνης με το έργο του Έντεν φον Χόρβατ και ένα υπέροχο καστ πρωταγωνιστών: Μάγια Λυμπεροπούλου, Ναταλία Τσαλίκη, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ιωάννα Μαυρέα, Αλέξανδρος Σωτηρίου, Θάνος Τοκάκης, Νίκος Αλεξίου, Δημήτρης Δεγαΐτης κ.ά. «Τίποτε δεν μας δίνει τόσο την αίσθηση του άπειρου όσο η βλακεία». Η νεαρή Μαριάννε θέλει να αντισταθεί στην ανοησία του κόσμου που την περιβάλλει. Προσπαθεί να ξεφύγει από το τέλμα της καθημερινότητας, διαλύει τον αρραβώνα που της έχει επιβάλει ο πατέρας της και ρισκάρει τη ζωή της ακολουθώντας έναν γοητευτικό τυχοδιώκτη που ζει από τον ιππόδρομο. Όμως πολύ σύντομα μέσα από ένα δύσβατο οδοιπορικό και πολλές άτυχες περιπέτειες θα οδηγηθεί εξαντλημένη και πάλι στην αγκαλιά του πρώην αρραβωνιαστικού της: ό,τι πεισματικά και ηρωικά προσπάθησε να αποφύγει, της απονέμεται στο τέλος ως νομοτελειακή δικαιοσύνη, ενώ γύρω της η ανοησία συνεχίζει να βασιλεύει θριαμβευτικά. Η δράση του έργου τοποθετείται χρονικά την περίοδο του Μεσοπολέμου, λίγο πριν από την άνοδο του ναζισμού στην Ευρώπη. Το πολιτικό σκηνικό μέλλει να αλλάξει δραματικά, οι άνθρωποι όμως προς το παρόν ζουν ευτυχισμένοι στην ηθελημένη άγνοιά τους – χορεύοντας, φλερτάροντας και φλυαρώντας άσκοπα, ενώ το τέρας του φασισμού παραμονεύει απειλητικά
Πρεμιέρα 22/4

«Έναν Καλό Λόγο»: Ένας κυβερνητικός αξιωματούχος δίνει έναν διαφορετικό λόγο

Στο Θέατρο οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής η Ελίνα Μαντίδη και ο Αργύρης Πανταζάρας σκηνοθετούν «Έναν Καλό Λόγο» με τον σκηνοθέτη να ερμηνέυει τον δυνατό μονόλογο. Ένας κυβερνητικός Αξιωματούχος, λίγες στιγμές πριν απευθύνει δημόσιο διάγγελμα, προετοιμάζεται να ανέβει στο βήμα. Συνεργάτες του εισβάλουν στο χώρο, στον προσωπικό του χώρο. Κάθε εισβολή και μια ώθηση να πάει παρακάτω. Να βγει στο κοινό και να δώσει ένα «παυσίπονο» λόγο στην κοινωνία. Η σκηνή μεταμορφώνεται σε τηλεοπτικό πλατό και ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Μέσα από το πρίσμα της προετοιμασίας ο ήρωας προβαίνει σε εξομολόγηση, σε παραδοχή της σκοτεινής φύσης, της διεφθαρμένης, της μπερδεμένης, της οργισμένης, της ανθρώπινης φύσης. Ο άνθρωπος μπορεί να παραδέχεται, δεν μπορεί όμως να αλλάξει.
Πρεμιέρα 23/4

 

«Γάτες»: Τις νύχτες τα νιαουρίσμαρα ζωντανεύουν

Ένα από τα διασημότερα μιούζικαλ όλων των εποχών, οι «Γάτες» του Andrew Lloyd Webber, έρχεται στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα. Το «Cats» λέει την ιστορία μίας φυλής γατιών τη νύχτα που αποφασίζουν ποια από αυτές θα ανέβει στον ουρανό και θα επιστρέψει σε μία νέα ζωή. Στο ρόλο της Grizabella η Σόνια Θεοδωρίδου. Στου Gus ο Κώστας Αρζόγλου.
Πρεμιέρα 25/4

«Όνειρα γλυκά» μας τραγουδά η Σαλίνα Γαβαλά μαζί με την Ελπίδα στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου ζωντανεύοντας ένα δικό της όνειρο. Συνάντησα τη γνωστή τραγουδίστρια, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση στο αγαπημένο της στέκι στο Γκάζι, και σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μου εξομολογήθηκε τους λόγους που την οδήγησαν να μεταπηδήσει από το τραγούδι στην υποκριτική και μάλιστα παρουσιάζοντας ένα δικό της έργο στη σκηνή, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ιδιαίτερα ευδιάθετη και λόγω της επιτυχίας της παράστασης, άμεση και αφοπλιστικά ειλικρινής, η Σαλίνα μου εξήγησε μεταξύ άλλων γιατί τα τριάντα είναι μια κομβική ηλικία για τις γυναίκες, και γιατί μεγαλώνοντας τα όνειρα μας μικραίνουν…

 

«Όνειρα γλυκά» λοιπόν, πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Είναι πραγματικά το πιο γλυκό μου όνειρο. Αυτή η παράσταση είναι κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια, γιατί συνδυάζω και τραγούδια που αγαπάω αλλά και δικά μου τραγούδια μαζί με ένα θεατρικό κείμενο που δεν είναι απλά συνδετικό και νομίζω ότι αυτή είναι και η πρωτοτυπία της δουλειάς αυτής. Είναι ένα θεατρικό κείμενο που έχει αρχή, μέση και τέλος που σε πάει κάπου, που σου δίνει πράγματα και καταλήγει λυτρωτικά στο τέλος. Τα τραγούδια είναι και αυτά μέρος της εξέλιξης, χρησιμοποιούνται άλλοτε ως διάλογοι και άλλες φορές ως μονόλογοι. Η ιστορία μιλάει για μια γυναίκα γύρω στα τριάντα που περνάει μια κρίση στη ζωή της, με τα επαγγελματικά, με τα προσωπικά αλλά και με άλλους τομείς και που ταυτόχρονα μετακομίζει και νιώθει αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε όλοι όταν αλλάζουμε. Σε αυτή λοιπόν την κρίσιμη φάση έρχεται ο φανταστικός μελλοντικός της εαυτός σαν όνειρο για να την βοηθήσει να αγαπήσει ξανά τον εαυτό της, τα όνειρα της, να συμφιλιωθεί με τα λάθη της και να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή.

Πως γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Ξεκίνησα να γράφω κάτι που δεν ήξερα που θα με πάει και τότε ήταν που είδα την ταινία «La La land», που νομίζω ενέπνευσε όλους τους καλλιτέχνες και μας βοήθησε να γίνουμε δημιουργικοί. Κάπως έτσι και εμένα με έβαλε στη διαδικασία να γράψω. Γενικά έχω μια αγάπη στη γραφή, έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή, έχω γράψει στίχους, ποιήματα και από τότε που με θυμάμαι ήταν πάντα στο μυαλό μου να κάνω και κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στο έργο;

Σίγουρα από μένα ξεκίνησε όλο αυτό, ήθελα να βρω τον εαυτό μου και να κάνω την δικιά μου ψυχανάλυση και την δικιά μου άσκηση θετικής σκέψης. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία θετικής σκέψης και έχω προσπαθήσει να δουλέψω με τον εαυτό μου και με το να βλέπω τα πράγματα πιο θετικά και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Είναι το ίδιο με το να γυμνάζεσαι, χρειάζεται την ίδια δύναμη, την ίδια όρεξη για να γυμνάζεις το μυαλό σου στο θετικό, γιατί οι εποχές μας σπρώχνουν στο αρνητικό, δεν είναι εύκολο να τα βλέπεις όλα θετικά σε έναν κόσμο που όλα είναι δύσκολα.. Παρόλ' αυτά οι ασκήσεις θετικής σκέψης και το κείμενο μου σε βοηθάει να προσανατολιστείς στις μικρές στιγμές και να καταλάβεις ότι αυτές είναι η πραγματική ευτυχία. Αν νιώσουμε ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, τότε θα έρθουν καλύτερα πράγματα και πιο σημαντικά. Ήταν κάτι για τον εαυτό μου που θέλω να βοηθήσει όλους όσους παρακολουθούν την παράσταση.

Η παράσταση ξεκινάει με τη φράση «Μέχρι τα 30 θα τα είχα καταφέρει», Πιστεύεις πως τα τριάντα είναι μια κομβική ηλικία για τη ζωή ενός ανθρώπου;

Νομίζω πως για τη γυναίκα είναι, γιατί αρχίζεις λίγο να νιώθεις ότι έχεις ένα deadline για να προλάβεις να πετύχεις επαγγελματικά και να κάνεις οικογένεια, ενώ οι άντρες δεν το έχουν τόσο πολύ αυτό το πρόβλημα. Μεγαλώνουν και γίνονται γοητευτικοί, εμείς μεγαλώνουμε και ο χρόνος μετράει αντίστροφα και εναντίον μας, οπότε νιώθω και εγώ πώς βρίσκομαι σε αυτή τη φάση. Είμαι 30 ξανά και για πάντα και ήθελα να το μοιραστώ αυτό. Άνθρωποι που έχουν δει την παράσταση μου λένε πως συνειδητοποιούν ότι τελικά είμαστε ίδιοι όλοι, όλοι τους ίδιους φόβους έχουμε, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες απογοητεύσεις έχουμε ζήσει και έχουμε την ίδια να ανάγκη να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

 

«Ο έρωτας είναι μια διαδρομή από το γοητεύομαι στο απογοητεύομαι» συμπεραίνεις στο κείμενο σου. Γιατί πιστεύεις ότι ισχύει αυτό;

Το πιστεύω γιατί δυστυχώς έτσι ξεκινάνε όλα, στην αρχή έχουμε μια τάση να τα μυθοποιούμε όλα, να θεωρούμε πως όλα είναι υπέροχα και στην πορεία όλο αυτό το βγάζουμε από το βάθρο, το ρίχνουμε κάτω και από κει που αγαπούσαμε τα πάντα, και γοητευόμασταν από τα πάντα, μας ενοχλούν τα πάντα. Αρχίζει η φθορά και το τέλος και δυστυχώς έτσι έχουν γίνει πια οι σχέσεις. Προσεγγίζουμε πολύ εύκολα αυτή τη διαδρομή πια, ενώ παλιά ίσως να προσπαθούσαν περισσότερο οι άνθρωποι να κρατήσουν τη γοητεία στη σχέση.Πλέον, όπως και με τα υπόλοιπα αντικείμενα που όταν χαλάνε τα πετάμε και παίρνουμε άλλα έτσι και στις σχέσεις μας όταν απογοητευόμαστε ψάχνουμε το επόμενο που θα μας γοητεύσει.

Αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες;

Νομίζω ότι γοητευόμαστε πιο εύκολα και πιο γρήγορα όταν είμαστε νέοι αλλά η απογοήτευση έρχεται με τους ίδιους ρυθμούς σε όποια ηλικία και αν είσαι. Πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το κερδίσουμε αυτό, να μην απογοητευόμαστε, να μην έχουμε τόσο μεγάλες προσδοκίες, να μην είμαστε τόσο αυστηροί ούτε με τους άλλους ούτε με τον εαυτό μας. Να συγχωρούμε τα λάθη, ώστε να μην φθάνουμε στην απογοήτευση τόσο εύκολα.

Το έργο χαρακτηρίζει την υπομονή ως αξία. Πόσο ωφελεί η υπομονή στον έρωτα; Γιατί όσο μεγαλώνουμε η υπομονή εξαντλείται;

Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις με τον καιρό, όταν έχεις κάνει υπομονή. Όταν είσαι νέος δεν το καταλαβαίνεις γιατί το μόνο που έχεις είναι ανυπομονησία για όλα. Εγώ ήμουν πάντα ανυπόμονη, γιατί γενικά έχω μάθει να είμαι πολύ γρήγορη σε ταχύτητες και τα πράγματα πάντα μου ερχόντουσαν με καθυστέρηση οπότε ταλαιπωρήθηκα για να φτάσω στην υπομονή. Νομίζω όμως ότι και στον έρωτα χρειάζεται η υπομονή, στην αρχή για να σιγουρευτείς ότι αυτός ο άνθρωπος που σε γοήτευσε σε γοήτευσε για τους σωστούς λόγους και πιο μετά για να κάνεις υπομονή στα λάθη του και να προσπαθείς να τα διορθώσεις και όχι να τα γκρεμίσεις. Όσο για τον λόγο που όσο μεγαλώνουμε εξαντλείται η υπομονή μας, σε μένα έχει γίνει το αντίθετο, όσο μεγαλώνω τόσο βρίσκω την υπομονή που δεν είχα μικρότερη. Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις εξαντλείται η διάθεση που έχεις στο να αφιερώνεις χρόνο σε πράγματα που δεν έχουν ουσία και σε ανθρώπους που δεν θα σε πάνε κάπου. Επιλέγεις που χρειάζεται να επενδύσεις χρόνο και όταν δεν χρειάζεται το αφήνεις για να μην κουβαλάς αρνητικά πράγματα και σχέσεις.

Πιστεύεις ότι όσο μεγαλώνουμε τα όνειρα μας μικραίνουν;

Φοβάμαι πως ναι γιατί συμβιβαζόμαστε. Κάποια όνειρα μας απογοητεύουν γιατί αλλιώς τα φανταζόμασταν και αλλιώς τα φέρνει η ζωή. Μαθαίνουμε να περιοριζόμαστε σε ένα πλαίσιο πολύ συγκεκριμένο και σταματάμε να ονειρευόμαστε, γινόμαστε λίγο ρομπότ. Και τελικά καταλήγουμε να είμαστε τι; Αυτό που κάνουμε, αυτό που σκεφτόμαστε ή απλά ένα τίποτα;

Ποια πιστεύεις ότι είναι η σχέση έρωτα και χρόνου; Μήπως τελικά ο έρωτας δεν γιατρεύεται με το χρόνο αλλά με την ωριμότητα που αποκτάει ο άνθρωπος;

Με το χρόνο κάποια πράγματα βρίσκουν τη σωστή τους διάσταση. Όσο περνάει ο χρόνος, θα γυρίσεις πίσω και θα πεις ''Κοίτα να δεις, ήμουν εγώ τόσο ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο. γιατί;''. Τα βλέπεις πιο αποστασιοποιημένα, με καθαρό βλέμμα χωρίς αυτό το πάθος που σε τυφλώνει και τότε καταλαβαίνεις. Και η ωριμότητα έχει σίγουρο κάποιο ρόλο αλλά νομίζω ότι ο χρόνος από μόνος του φέρνει την χρονική απόσταση που χρειάζεται από τα πράγματα για να τα δεις με άλλο μάτι. Είναι αλληλένδετα.

Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για μια γυναίκα για να κάνει την εσωτερική της αναζήτηση;

Νομίζω όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, αλλά αν δεν το έχεις καταφέρει πριν, νομίζω ότι στα 30 είναι αναγκαίο .Και η αλήθεια είναι ότι έχω την αίσθηση ότι οι πιο πολλοί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας, να μιλήσουμε με εμάς, μας φαίνεται λίγο σχιζοφρενικό να μιλάμε με τον εαυτό μας. Είναι όντως περίεργο αλλά είναι τόσο αναγκαίο. Εγώ ήμουν τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου, δεν του έδωσα το «μπράβο» που θα έπρεπε τις κατάλληλες στιγμές για να μπορέσω να κάνω περισσότερα. Έχουμε όλοι την τάση να μεγεθύνουμε τα κατορθώματα των γύρω μας και να μειώνουμε τα δικά μας. Και σε αυτό βοηθάει πολύ η εποχή του instagram και του facebook που βλέπουμε φωτογραφίες των άλλων και δεν συνειδητοποιούμε ότι είναι απλά φιλτραρισμένες και σκόπιμα ωραίες. Δεν γίνεται να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι όλη τη μέρα.

Πως είναι η συνεργασία σου με την Ελπίδα;

Η Ελπίδα ήταν μια ιδέα του Αντώνη Λουδάρου που αποδείχθηκε πολύ καλή. Για τις φωνητικές τις ικανότητες δεν χρειάζεται να μιλήσουμε, η φωνή της είναι αναλλοίωτη αλλά και σαν ηθοποιός πραγματικά είναι έκπληξη γιατί έχει μια υπέροχη αμεσότητα και βγάζει μια ζεστασιά πάνω στη σκηνή . Έχει μια ωραία ενέργεια και την αγαπάει ο κόσμος. Είχε κάνει μια αποχή χρόνων και είναι τιμή μου το γεγονός οτι δέχτηκε να επιστρέψει μέσα από το έργο μου. Η χημεία μεταξύ μας βγαίνει πολύ έντονα πάνω στη σκηνή και γενικά μέσα από αυτό έργο αγαπηθήκαμε και είδαμε πόσα κοινά έχουμε. Ξεκινήσαμε όπως ξεκινάς με τον εαυτό σου που απλά το δουλεύεις στην αρχή και μετά φτάνεις να τον αγαπήσεις.

Στην παράσταση βλέπουμε μια σύμπραξη θεάτρου και τραγουδιού. Αν σε έβαζα να επιλέξεις ανάμεσα στα δύο, τι θα επέλεγες;
Γι’ αυτό έκανα αυτό το έργο για να μην πρέπει να επιλέξω γιατί ουσιαστικά θέλω να συνδυάζω και τα δύο, γιατί από πάντα αγαπούσα εξίσου τη μουσική και την υποκριτική. Ο σκηνοθέτης μας ο Αντώνης Λουδάρος το ονόμασε μιούζικαλ δωματίου και αν και δεν υπάρχει αυτός ο όρος νομίζω ταιριάζει απόλυτα. Έτσι λοιπόν θα ήθελα να πορευτώ από δω και πέρα, με μιούζικαλ δωματίου, δηλαδή με μουσικοθεατρικές παραστάσεις που να βγάζουν αυτό το έντονο συναίσθημα.

Σαν παιδί σου έλειψε η πατρική φιγούρα;

Οι δικοί μου χώρισαν όντως νωρίς και με τον μπαμπά μου δεν είναι ότι χαθήκαμε, απλά δεν είχα ποτέ την εμπειρία του πατέρα στην οικογένεια γιατί δεν έχω μνήμες. Είχα όμως έναν παππού που ήταν περισσότερο από πατέρας, οπότε δεν μου έλειψε αυτό το πρότυπο και αυτή η παρουσία, έστω και αν αυτόν τον ρόλο τον έπαιξε άλλο πρόσωπο. Ένιωθα ότι μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια και δεν μου έλειψε αυτό παρόλο που κουβαλάω κάποια θέματα σε σχέση με τον πατέρα μου, τα οποία νιώθω ότι τα έχω βρει μέσα μου και ας μην τα έχουμε λύσει επί της ουσίας μαζί. Κάποια πράγματα δεν είναι απαραίτητο να λυθούν, μπορεί αν τα βρεις μέσα σου και βάλεις εσύ τον επίλογο, να λυθούν έτσι. Έχουμε μια σχέση με τον πατέρα μου, όχι αυτή που θα έπρεπε να έχουμε αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα.

Τα δικά σου «όνειρα γλυκά» ποια είναι από δω και πέρα;

Τα δικά μου όνειρα είναι αυτή η παράσταση να έχει μέλλον, να συνεχίσει και του χρόνου αλλά και να ταξιδέψουν τα όνειρα μας και στην Κύπρο και στη Θεσσαλονίκη. Γενικά θα ήθελα να το μάθει όσο πιο πολύς κόσμος γίνεται γιατί όσοι έρχονται και το βλέπουν το έχουν αγαπήσει και τα σχόλια και οι αντιδράσεις τους είναι τόσο συγκινητικά. Χαίρομαι που τους έχουμε αγγίξει οπότε εύχομαι να το δουν όσο πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται.

 

Η Σαλίνα Γαβαλά έγραψε και πρωταγωνιστεί μαζί με την Ελπίδα στην παράσταση «Όνειρα Γλυκά» στο Σύγχρονο Θέατρο.

Σας αρέσει το μυστήριο; Πίσω από κάθε παράξενο γεγονός αναζητάτε τη λύση; Θέλετε να συνδυάσετε θέατρο και φαγητό την ίδια στιγμή; Τρεις φαινομενικά ασύνδετες ερωτήσεις που όμως φέτος βρίσκουν μια κοινή απάντηση. Το θεατρικό δείπνο μυστηρίου «Προσεχώς Απόδραση», εμπνευσμένο από την ομάδα «Βρες τον δολοφόνο» έρχεται για να γεμίσει τις Κυριακές σας και να εξασκήσει το αστυνομικό σας δαιμόνιο. Η Φιλιώ Λαζανά, ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Βρες τον δολοφόνο», μας μίλησε για τους λόγους που μας προσελκύει τόσο πολύ το μυστήριο, για τις δυσκολίες του αυτοσχεδιασμού αλλά και για το τι την οδήγησε στο να συνδυάσει θέατρο, φαγητό και παιχνίδια μυστηρίου.

Μίλησε μας λίγο για την παράσταση «Προσεχώς Απόδραση».

Κάθε Κυριακή η ομάδα του «Βρες τον Δολοφόνο» σας προσκαλεί για Απόδραση στο El Convento del Arte! Στο φετινό μας δείπνο μυστηρίου, το κοινό καλείται να βοηθήσει τον άδικα φυλακισμένο ήρωα Γιάννη Ποντίκη να αποδράσει! Αρχικά, το κοινό παρακολουθεί το  θεατρικό δρώμενο και στη συνέχεια αναλαμβάνει ρόλο... ντετέκτιβ: αξιολογεί τα στοιχεία που του δίνονται, ανακρίνει τους ηθοποιούς, οι οποίοι έρχονται κοντά του, αυτοσχεδιάζουν και απαντούν αυθόρμητα σε ό,τι τους ρωτάνε, και λύνει τους γρίφους που θα βοηθήσουν τον ήρωά μας να δραπετεύσει!

Πως προέκυψε η ιδέα των Δείπνων Μυστηρίου; Τι σε οδήγησε να συνδυάσεις φαγητό, θέατρο και παιχνίδια μυστηρίου;

Το 2012 συμμετείχα σε ένα παιχνίδι μυστηρίου στην Αγγλία κι ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Έτσι, μαζί με τον σύζυγό μου, Γιάννη Πιττά, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα, συνδυάζοντας το θέατρο, το παιχνίδι και το φαγητό σε ένα πρωτότυπο για τα δεδομένα δρώμενο. Απευθυνθήκαμε στον Γιάννη Σαρακατσάνη, ο οποίος αγκάλιασε την ιδέα μας από την πρώτη στιγμή. Έτσι από το 2013 συνεργαζόμαστε με τη θεατρική ομάδα των Abovo, που φημίζεται για την κωμική της φλέβα και σας καλούμε να λύσετε ένα μυστήριο τρώγοντας!

Γιατί πιστεύεις ότι μας προσελκύει τόσο πολύ το μυστήριο;

Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν επίδοξο ντετέκτιβ! Μας αρέσει να δίνουμε τη δική μας εκδοχή σε πράγματα που μπορεί να μην είναι προφανή, να συμπληρώνουμε τα πληροφοριακά κενά. Είναι μια υγιής περιέργεια, έμφυτη στον άνθρωπο. Μια καλογραμμένη ιστορία μυστηρίου ανεβάζει την αδρεναλίνη και την αγωνία κι επιτρέπει στο θεατή της παράστασης ή τον αναγνώστη ενός βιβλίου να ζήσει με τους ήρωες ένα συναρπαστικό ταξίδι.

Εσένα τι σε εξιτάρει στο μυστήριο και το έχεις επιλέξει ως βασική θεματική;

Νομίζω ότι με έχει κερδίσει το μυστήριο γιατί θέλει φαντασία κι εγώ, αν μη τι άλλο, διαθέτω αρκετή και κάπου πρέπει να τη διοχετεύσω! Αντλώ έμπνευση από πράγματα και εικόνες που υπάρχουν στην καθημερινότητά μου και μάλιστα, συχνά με πιάνω να ταξιδεύω με τα μάτια ανοιχτά σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Στο «Προσεχώς Απόδραση» υπάρχει και αρκετός αυτοσχεδιασμός, ο οποίος τον τελευταίο καιρό επιλέγετε όλο και περισσότερο σε παραστάσεις. Γιατί πιστεύεις ότι προσελκύει τόσο το κοινό;

Το κοινό αναζητά το γνήσιο και πηγαίο χιούμορ – έχει κουραστεί από τα κλισέ και τις «ετοιματζίδικες» και στημένες ατάκες. Του αρέσει να βλέπει το πώς ο ηθοποιός θα χειριστεί ζωντανά, χωρίς κείμενο, μια κατάσταση από την οποία μάλιστα καλείται να βγάλει και γέλιο. Βέβαια, η ικανότητα του αυτοσχεδιασμού είναι ένα ταλέντο. Οι καλλιτέχνες που είναι προικισμένοι με αυτό έχουν πηγαίο και αβίαστο χιούμορ, ευστροφία, αυτοσυγκέντρωση. Γι’ αυτό είμαι εξαιρετικά υπερήφανη που ο θίασος του «Βρες τον Δολοφόνο» μπορεί να αυτοσχεδιάζει και να κάνει τον κόσμο να γελά αβίαστα.

Πόσο δύσκολο πιστεύεις ότι είναι για έναν ηθοποιό να ερμηνεύει το ρόλο του και ο κόσμος από κάτω να τρώει;

Τα θεατρικά δείπνα μυστηρίου είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε και ο ηθοποιός να μην ενοχλείται όταν ερμηνεύει, αλλά και το κοινό να μπορεί να παρακολουθήσει και να δειπνήσει παράλληλα, χωρίς το ένα να δυσκολεύει το άλλο.

Ποιο είναι το πιο ευτράπελο που έχει συμβεί σε δείπνο μυστηρίου;

Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια συγκεκριμένη στιγμή. Αυτό που κρατώ είναι ότι κάθε Κυριακή βράδυ η παράσταση κλείνει με διαφορετικό τέλος, όμως αυτό που δεν αλλάζει ποτέ είναι ότι το κοινό γελάει τόσο πολύ και φεύγει με ένα συναίσθημα πληρότητας και ευφορίας.

Έχεις επιλέξει να κάνεις κάτι παρόμοιο και για τα παιδιά. Μίλησε μας για τις δράσεις CSI Kids.

Μετά τη θερμή υποδοχή που είχε η ιδέα του «Βρες τον Δολοφόνο»  από τους μεγάλους, σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι για τους μικρούς μας φίλους. Κι έτσι, το 2014, γεννήθηκε η ιδέα του CSI Kids. Απευθύνεται σε παιδιά 4-12 ετών που τους αρέσει το μυστήριο και η περιπέτεια. Μέσα από τις διάφορες δράσεις που έχουμε σχεδιάσει, όπως πάρτυ μυστηρίου, κυνήγια θησαυρού, μυστήρια δι’ αλληλογραφίας, τα παιδιά γίνονται ντετέκτιβ και εξιχνιάζουν μυστήρια!

Για παράδειγμα, στα πάρτυ μυστηρίου, τα παιδιά γίνονται ντετέκτιβ και αναλαμβάνουν  να ρίξουν φως σε μια από τις προτεινόμενες υποθέσεις: το μυστήριο στην πασαρέλα για τα κορίτσια, το χαμένο τρόπαιο για τα αγόρια, το μυστήριο στο διαγωνισμό τραγουδιού για τους μικρούς καλλιτέχνες και πολλά άλλα σενάρια! Οι μικροί ντετέκτιβ,  με την καθοδήγηση επαγγελματιών ηθοποιών, φοράνε τα γάντια τους, συλλέγουν και ερευνούν τεκμήρια, εξετάζουν δακτυλικά αποτυπώματα, κάνουν αναλύσεις με μικροσκόπια και χημικά τεστ στην προσπάθειά τους να εξιχνιάσουν την υπόθεση.

Πως επιλέγεις και σχεδιάζεις τα παιδικά παιχνίδια;

Αυτό είναι το αγαπημένο μέρος της διαδικασίας για εμένα, αφού μου δίνεται η ευκαιρία να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών. Τι είναι αυτό που κεντρίζει την προσοχή τους, εξάπτει τη φαντασία τους και κυρίως τα κάνει να απομακρυνθούν από τάμπλετ και τηλεοράσεις; Τι είναι αυτό που μπορεί να συναρπάσει τα σημερινά παιδιά, τα οποία έχουν αμέτρητα ερεθίσματα, χιλιάδες παιχνίδια και γενικά είναι πολύ μπροστά για την ηλικία τους; Πάντα προσπαθώ να δώσω απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα και βέβαια όταν τελειώσω το σχεδιασμό του παιχνιδιού, τη σκυτάλη παίρνει η κόρη μου και η παρέα της, που είναι οι πιο απαιτητικοί, αλλά αλάνθαστοι δοκιμαστές της κάθε μου απόπειρας.

Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο λόγος που το μυστήριο έχει κερδίσει τόσο πολύ τα παιδιά;

Θεωρώ ότι ο συνδυασμός «μυστηρίου» και «παιχνιδιού» είναι ιδανικός για παιδιά, αφού οι μικροί μας φίλοι έχουν έμφυτη περιέργεια, τους αρέσει να εξερευνούν και να αναζητούν απαντήσεις στα πολλά ερωτήματά τους!

 

Τα γεύματα μυστηρίου γίνονται κάθε Κυριακή στο El Convento del Arte.

Ερμηνεύουν: Θανάσης Ζερίτης, Μάνος Κανναβός, Αλεξάνδρα Ούστα, Χρήστος Πίτσας, Γιάννης Σαρακατσάνης, Σωσώ Χατζημανώλη.

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γιάννης Σαρακατσάνης.

Με διάθεση Καρναβαλιού, τη σκυτάλη παίρνει η Καθαρά Δευτέρα που από πολλούς θεωρείται η πρώτη μέρα της άνοιξης. Πέρα από το καθιερωμένο μενού που περιλαμβάνει ταραμοσαλάτα, λαγάνα και θαλασσινά, το πρόγραμμα απαιτεί χαρταετό και άφθονη διασκέδαση για μικρούς και μεγάλους. Για εκείνους που θα βρίσκονται στην Αθήνα και δεν θα έχουν την ευκαιρία να μεταβούν στην εξοχή εμείς βρήκαμε τρόπους για να περάσουν το ίδιο διασκεδαστικά σε διάφορα σημεία της πόλης.

Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Το ΚΠΙΣΝ δεν θα μπορούσε να γιορτάσει φέτος την Καθαρά Δευτέρα χωρίς τα καθιερωμένα έθιμα, αλλά και το πέταγμα του χαρταετού. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία μαζί με το Ελληνικό Σωματείο Διάσωσης & Διάδοσης της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς «Οι Μωμόγεροι» να αναβιώσουν το αποκριάτικο έθιμο: Γενίτσαροι και Μπούλες της Νάουσας, αλλά και το έθιμο του Μπέη από τη Βόρειο Ελλάδα. Και όλα αυτά μαζί με την πολιτιστική εταιρεία ορχηστρικής τέχνης «Βάκχαι». Όσο για τους μικρότερους επισκέπτες το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος τους προσκαλεί να κατασκευάσουν τη δική τους στολή σούπερ ήρωα αλλά και το δικό τους σούπερ χαρταετό. Παράλληλα, σ’ ένα εργαστήριο που απευθύνεται σε όλους, οι επισκέπτες θα γνωρίσουν την Κυρά Σαρακοστή, ένα παλιό αυτοσχέδιο ημερολόγιο για τη μέτρηση των εβδομάδων μέχρι και την Κυριακή του Πάσχα, από τις 11.30 έως τις 14.30 στο Παιδικό Εργαστήριο της ΕΒΕ.

Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις είναι δωρεάν.

Λόφος Φιλοπάππου

Ο Δήμος Αθηναίων, που φέτος διοργάνωσε περισσότερες αποκριάτικες εκδηλώσεις από ποτέ άλλοτε, δεν θα μπορούσε να αφήσει κενή τη μέρα της Καθαράς Δευτέρας. Έτσι, στον Λόφο Φιλοπάππου θα στηθεί από το πρωί παραδοσιακό γλέντι μαζί με το Εργαστήρι Ελληνικής Μουσικής δήμου Αθηναίων και τον Βαγγέλη Κονιτόπουλο υπό τη μουσική της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Αθηναίων. Από το πρόγραμμα δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα παραδοσιακά κούλουμα και το πέταγμα του χαρταετού για μικρούς και μεγάλους.

Φρεαττύδα

Οι εκδηλώσεις του Δήμου Πειραιά που έχουν ξεκινήσει από πολύ νωρίς, κορυφώνονται την Καθαρά Δευτέρα στη Φρεαττύδα με το πέταγμα του χαρταετού, αλλά και πλούσιο παραδοσιακό γλέντι. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει σαρακοστιανά εδέσματα, χορό και μουσική και υπόσχεται ξέφρενη διασκέδαση σε μικρούς και μεγάλους επισκέπτες. Η εκδήλωση είναι δωρεάν για όλους μετά από χορηγία της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Ιππόδρομος Αθηνών

Την Καθαρά Δευτέρα ο Ιππόδρομος Αθηνών θα γεμίσει χαρταετούς, χρώμα, μουσική, και παιδικά χαμόγελα. Οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν, δωρεάν μια σειρά μοναδικών δράσεων, που υπόσχονται μία αξέχαστη εμπειρία. Ειδικές καντίνες θα προσφέρουν δωρεάν λαγάνες, φασολάδα και νηστίσιμους μεζέδες σε όλους. Ακόμα, θα πραγματοποιηθεί ένα μοναδικό air show ακροβατικών με πρωτότυπους χαρταετούς. Ιπτάμενα χταπόδια, μέδουσες και πολλά σχέδια θα γεμίσουν με χρώμα τον ουρανό προσφέροντας ένα μοναδικό θέαμα, που αναμένεται να καθηλώσει όλους τους επισκέπτες. Για τα παιδιά ο Ιππόδρομος Αθηνών επιφυλάσσει βόλτες με πόνυ, παιδικά εργαστήρια και παιχνίδια, αλλά και μαθήματα ασφαλούς οδήγησης ποδηλάτου, που υπόσχονται στιγμές ξεγνοιασιάς και γέλιου. Η γιορτή πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Δήμου Μαρκόπουλου.

Πώς να επιλέξει κανείς παραστάσεις για τον έρωτα; Το ερώτημα θα ήταν αν υπάρχουν έργα που δεν αναφέρονται σε  αυτόν.

Από το αρχαίο δράμα και τον Σοφοκλή με το «Έρως ανίκατε μάχαν» μέχρι τον Σαίξπηρ και τον αποχωρισμό της Ιουλιέτας στο μπαλκόνι ‒«Τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει»‒ η παγκόσμια δραματουργία ανά τους αιώνες εμπνέεται από κάθε λογής ερωτική ιστορία.

Ο έρωτας βγάζει τον άνθρωπο από τη λογική της μονάδας και να τον κάνει σύμφωνα με τον Πυθαγόρα «δυάς». Για τον Σάμιο φιλόσοφο αυτός ο αριθμός  αντιπροσώπευσε το πρώτο στάδιο προς τη διαδρομή της δημιουργίας. Η δυάδα αντιπροσώπευσε την πόλωση, την αντίθεση, την απόκλιση, την ανισότητα και την αστάθεια. Καλείται συχνά τόλμη, καθώς διασκορπίζει την τελειότητα και την ενότητα της μονάδας.

Μόνο δύο λοιπόν στη σκηνή, στη ζωή, στον έρωτα…

Το Texnes-plus σας παρουσιάζει παραστάσεις στις οποίες τα ζευγάρια πρωταγωνιστών διηγούνται μια διαφορετική ερωτική ιστορία αλλά είναι μόνο οι δυο τους στη σκηνή…

 

«Η Βοσκοπούλα»: Ένας βουκολικός έρωτας
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Δώμα, μέχρι 1/4, Τετάρτη-Κυριακή

 Άραγε υπάρχει ακόμη  αγνή και ανιδιοτελής αγάπη; Ο βουκολικός έρωτας του βοσκού για τη βοσκοπούλα μάς ταξιδεύει σε μια  ιστορία του παρελθόντος και μας κάνει να ξαναπιστέψουμε στους ρομαντικούς έρωτες. Ένας βοσκός συναντά στην εξοχή μια πανέμορφη βοσκοπούλα και λιποθυμά χτυπημένος από την ομορφιά της. Ένα έργο για μια εποχή που οι βοσκοπούλες είναι ασπροντυμένες, οι Έρωτες κρατούν τόξα, οι ερωτευμένοι αναστενάζουν, οι σπηλιές είναι ειδυλλιακές, η αγάπη εύκολη και ο θάνατος εύκολος. Στο ρόλο του βοσκού ο Γιώργος Παπανδρέου και της βοσκοπούλας η Πηνελόπη Τσιλίκα. Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η  Δέσποινα Αναστάσογλου σκηνοθετούν το αυθόρμητο δημιούργημα της λαϊκής ζωής της Κρήτης που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1627.

 

«Το σπίτι στη λίμνη» : Ένα ταξίδι στο παρελθόν με οδηγό την αγάπη
Θέατρο Αγγέλων Βήμα,παίζεται για τέσσερις τελευταίες παραστάσεις, ως εξής: Παρασκευή 16/2 ,Σάββατο 17 /2, Σάββατο 24 /2 και Σάββατο 3 /3  και στη συνέχεια στηΘεσσαλονίκη (Θέατρο Αθήναιον) μόνο για τρεις παραστάσεις στις 16, 17 και 18 Μαρτίου. 

Μια αγάπη με θεμέλια την αγάπη για το συνάνθρωπο εξελίσσεται σε  έναν έρωτα γεμάτο πάθος. Ένας άντρας, ο Ντέιβιντ, βρίσκεται ξαφνικά σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, ανήμπορος να θυμηθεί ακόμα και πώς βρέθηκε εκεί. Δίπλα του στέκεται η ψυχίατρος Άλις, η οποία αναλαμβάνει να τον ταξιδέψει πίσω στο παρελθόν του, στο μυστικό του λαβύρινθο, στα έγκατα της μνήμης και του νου. Μια δραματική ιστορία για δύο ανθρώπινα πλάσματα που ακροβατούν ανάμεσα στο ένστικτο και στη λογική, στην αλήθεια και στο ψέμα, με πρωταγωνιστές τον Αντώνη Φραγκάκη και την Κερασία Σαμαρά. Τη σκηνοθεσία  του έργου του Αϊντάν Φενεσί υπογράφει η Κερασία Σαμαρά.

 

«Misery»: Όταν ο έρωτας γίνεται εμμονή
Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης, μέχρι 31/3, Τετάρτη-Κυριακή

 Αρρωστημένος είναι ο έρωτας που ξετυλίγεται στο θρίλερ «Misery», στο οποίο η αγάπη και το πάθος παίρνουν διαφορετική διάσταση, μια διάσταση λίγο πιο ασυνήθιστη, που σπάει τους κανόνες του ρομαντισμού. Ένα δυνατό θρίλερ εμπνευσμένο από το ομώνυμο μπεστ σέλερ του Στίβεν Κινγκ έρχεται σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, με πρωταγωνιστές τη Ρένη Πιττακή και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο. Ένας διάσημος συγγραφέας στο δρόμο για το σπίτι του παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα, αλλά σώζεται από τη νοσοκόμα Άννι Γουίλκς που τον πηγαίνει στο απομονωμένο σπίτι της. Η Άννι όμως βρίσκεται σε μια ασταθή ψυχολογική κατάσταση και ο Πολ καταλήγει παγιδευμένος, χτυπημένος και στο έλεός της. Το έργο είναι γνωστό από την κινηματογραφική εκδοχή του με πρωταγωνιστές τον Τζέιμς Κάαν και την Κάθι Μπέιτς, που κέρδισε Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της.

 

 

 

«Το κάλεσμα της Λορίν»: Ένα τολμηρό παιχνίδι αποκαλύψεων
Θέατρο Αργώ, από 14/2 μέχρι 1/4, Κάθε Τετάρτη

Οι προκαθορισμένοι παραδοσιακοί ρόλοι μπορεί να είναι ό,τι πιο σταθερό και σίγουρο έχουμε στις ζωές μας, αλλά σε μια κοινωνία που συνεχώς εξελίσσεται οι ρόλοι αλλάζουν και η κοινωνία οφείλει να συμβαδίζει. Μια θεατρική παράσταση που θίγει αυτό το τολμηρό θέμα, υποστηρίζει σθεναρά την ελευθερία του ατόμου. Ένας άντρας (Πέδρο) μεταμφιέζεται σε Λορίν Μπακόλ, ενώ μια γυναίκα (Ρόζα) σε Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Αυτό που ξεκίνησε ως παιχνίδι, η αναζήτηση της ανανέωσης στη σχέση τους, μετατρέπεται σε αποκάλυψη: ο άντρας προτείνει στη γυναίκα να παίξουν με ένα αντικείμενο που αγόρασε στο sex shop,  αλλά εκείνη χαλάει το «παιχνίδι». Τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν προκαθορισμένοι «ρόλοι»; Ερωτισμός και καταπίεση συνυπάρχουν. Παραδοσιακοί ρόλοι παρωδούνται. Πόσο στέρεη είναι η βάση στην οποία στηρίζεται η κοινωνία; Οι κοινωνικοί ρόλοι που απονέμονται και υιοθετούνται ακόμα και από την παιδική ηλικία αρχίζουν να αμφισβητούνται. Ένα έργο της Παλόμα Πεδρέρο για την κοινωνική απομόνωση που υφίσταται κάποιος από την κοινωνία, με πρωταγωνιστές τον Ιωάννη Αθανασόπουλο και τη Βιργινία Ταμπαροπούλου, σε σκηνοθεσία της Φένιας Αποστόλου.

 

«Πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη»: Έρωτας βγαλμένος από βιβλίο
Δευτέρα και Τρίτη στο Bios

Την  ερωτική ιστορία δύο εκκεντρικών, της Κλοτίλδης Τρολ και του Φιλιμάριο Ντιπλέ, που δεν αντέχουν ο ένας τον άλλο, μέχρι που η Κλοτίλδη καταλαβαίνει ότι αγαπά τον άνθρωπο που αντιπαθεί, μέχρι που ο Φιλιμάριο θα αγαπήσει αυτή που μέχρι πρότινος απεχθανόταν, αφηγούνται με μοναδικά ευφάνταστο τρόπο στη σκηνή η  Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης. Οι δυο τους βιώνουν έναν έρωτα εμπνευσμένο από το  βιβλίο του Γκουαρέσκι (εκδόσεις Αστάρτη) σε μια παράσταση στην οποία αυτοσκηνοθετούνται και κέρδισε τις εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή
(νικήτρια παράσταση του Scratch Night του Bob Theater Festival 2016).

 

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο»: Η μεγαλύτερη ιστορία αγάπης όλων των εποχών
Θέατρο Άλφα-Ιδέα, κάθε Τετάρτη

Εδώ κάναμε μια μικρή εξαίρεση στο Just the 2 of us, καθώς η παράσταση είναι ιδανική για την ημέρα, πώς αλλιώς; Αφού η Αθηνά Μουστάκα και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής επιδίδονται σε ένα μαγικό θεατρικό παιχνίδι και καταφέρνουν να ερμηνεύουν όλους τους ρόλους του έργου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στη σκηνή. Όμως δεν είναι οι δυο τους. Συνοδοιπόρος τους είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο οποίος ντύνει μελωδικά πολλές στιγμές παίζοντας πιάνο, κιθάρα και κρουστά. Το πόσο σπουδαίοι είναι όλοι τους το αποδεικνύει το γεγονός ότι συνεχίζουν για πέμπτη σεζόν!

 

«Η κυρία Κούλα»: Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά
Faust, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 

Έρωτας σε βαγόνι ενός τρένου, σε μια διαδρομή του ηλεκτρικού. Η μια είναι γυναίκα ώριμη, συντηρητική, παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Ο άλλος, νέος, ανέμελος φοιτητής. Συναντιούνται κάθε μέρα την ίδια ώρα σε ένα  βαγόνι του ηλεκτρικού, στη διαδρομή από το Θησείο έως την Κηφισιά. Με ενδιάμεσους σταθμούς το Μοναστηράκι όπου ανεβαίνει εκείνη και τον ‘Άγιο Νικόλαο όπου διατηρεί γκαρσονιέρα εκείνος, πλέκεται η ερωτική τους ιστορία. Γύρω, η χαοτική Αθήνα και η ανελέητη καθημερινότητά της. Μια ιστορία απλή, με ήρωες συνηθισμένους, που τολμούν να κάνουν για λίγο το όνειρο πραγματικότητα. Η ιστορία που μόλις διαβάσατε δεν είναι άλλη από τη νουβέλα με τον τίτλο «Κυρία Κούλα» (1978) που έγραψε ο αδικοχαμένος Μένης Κουμανταρέας και σκηνοθετεί η Έφη Θεοδώρου. Το παράνομο ζευγάρι ενσαρκώνει με ζηλευτή σκηνική χημεία η Μαρία Ζορμπά και ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος.

 

«Μια πορνογραφική σχέση»: Αρκεί μόνο το σεξ;
Από Μηχανής Θέατρο, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη

 Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου για να εκπληρώσουν μια σεξουαλική φαντασίωση. Δεν ξέρουν ο ένας το όνομα του άλλου. Το μόνο που επιθυμούν είναι μια καθαρά σαρκική σχέση. Όμως η μια συνάντηση διαδέχεται την άλλη. Πλέον τους ενώνει κάτι παραπάνω από το σεξ. Τι είναι πιο τρομακτικό; Το να πραγματοποιήσεις μια ανομολόγητη ερωτική φαντασίωση ή το να τολμήσεις να «απογυμνωθείς» στα μάτια του άλλου; Μπορεί μια σαρκική συνάντηση να οδηγήσει σε μια ιστορία αγάπης; Αυτά τα ερωτήματα θέτουν ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Χριστίνα Δενδρινού στην παράσταση που σκηνοθετεί  εμπνευσμένα ο πρώτος και βασίζεται στην ομώνυμη ταινία, «Μία πορνογραφική σχέση», του Φρεντερίκ Φοντέιν, που είδαμε το 1999 στις κινηματογραφικές αίθουσες και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.

 

«Σεξ Λεξικόν: Η Επιστήμη του Έρωτα»: Ερωτική πράξη με οδηγίες προς ναυτιλλομένους
Θέατρο 104, Δευτέρα, Τρίτη και Κυριακή

Η Κάτια και ο Τάκης, οι χαρακτήρες της κωμωδίας «Σεξ Λεξικόν: Η επιστήμη του έρωτα» του Σπύρου Δ. Μιχαλόπουλου, είναι δύο πρόσωπα βγαλμένα από άλλη εποχή. Κάποτε υπήρξαν. Και ήταν υπέροχοι. Και οι δύο. Η Φωτεινή Αθερίδου και ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης πρωταγωνιστούν στην κωμική ιστορία με άξονα την πρώτη ερωτική εμπειρία δύο νέων ανθρώπων και με έναν ήπιο πολιτικό σχολιασμό στις άκαμπτες ερωτικές πεποιθήσεις και προκαταλήψεις της παλιάς Ελλάδας, του 20ού αιώνα, όπου η γυναίκα δεν επιτρέπεται να έχει «ανεξέλεγκτες σεξ-επαφές» και ο άντρας «πρέπει να αποφεύγει την αυτοϊκανοποίηση για να μην πάθει νευρώσεις». Ένα ταξίδι ενηλικίωσης ενός ζευγαριού, μια παράσταση με πολύ χιούμορ και τρυφερότητα.

 

 

 

«Heisenberg»: Τα ετερόνομα έλκονται

Θέατρο του Νέου Κόσμου, Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή

Η Τζόρτζι και ο Άλεξ είναι δύο άτομα που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα έλεγαν ούτε «γειά».  Εκείνη  είναι Αμερικανίδα, 42, πληθωρική, φλύαρη, αρέσκεται να μιλάει πολύ και να βρίζει και ισχυρίζεται πως αναζητά το 19χρονο γιο της που την εγκατέλειψε και πήγε στην Αμερική. Εκείνος είναι Ιρλανδός, στα 75, χασάπης, προτιμά να ακούει, ήρεμος, πράος, σχεδόν παραιτημένος από τη ζωή. Η γνωριμία τους τυχαία στο σταθμό του St. Pancras, αυτή τον βλέπει καθισμένο σε ένα παγκάκι, τον πλησιάζει και του σκάει ένα φιλί! Μετά χάνονται, στη συνέχεια τον αναζητά στο Google και πηγαίνει να τον βρει στο μαγαζί του. Και κάπως έτσι ξεκινά μια σχέση μεταξύ τους, ένα σχεδόν απελπισμένο ρομάντζο, που διερευνά αυτά που τους ενώνουν και αυτά που τους χωρίζουν.

Στο «Heisenberg» του Simon Stephens που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος η Κόρα Καρβούνη και ο Περικλής Μουστάκης ζουν μια τρυφερή ιστορία αγάπης αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις «χτυπά» με το βέλος του παντού και όλα μπορούν να ξεκινήσουν μ’ ένα πεταχτό φιλί…

 

 

 

 

 

Από τη Δήμητρα Φίλη

Συνάντησα τη Φωτεινή Ντεμίρη λίγο μετά το τέλος της παράστασης «Δουλειές με φούντες» στις άδειες θέσεις της θεατρικής σκηνής «Ζωή Λάσκαρη». Το άρωμα της σπουδαίας πρωταγωνίστριας μοιάζει να είναι ακόμη εκεί, εξάλλου η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη της.

Η συγκίνηση είναι διάχυτη σε κάθε λέξη της Φωτεινής Ντεμίρη, που συνεργαζόταν μαζί της όλο το καλοκαίρι γι’ αυτή την παράσταση.

Στα άνετα μοβ καθίσματα λοιπόν, με το βλέμμα της στραμμένο πότε στο σκηνικό της παράστασης και πότε στους συμπρωταγωνιστές της που αποχωρούσαν σταδιακά, μιλήσαμε για τα ευαίσθητα θέματα που θίγει η παράσταση, την αντιμετώπιση της σεξουαλικής διαφορετικότητας αλλά και για το πόσο την επηρέασε η μεγάλη επιτυχία του «Καφέ της Χαράς» που ακόμη προβάλλει ο Ant1.

 

Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση «Δουλειές με φούντες» και για το ρόλο σας.
Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο έργο, που το έγραψε με μεγάλη ευαισθησία και εξυπνάδα ο Χάρης Μπόσινας και μιλά για τις δύσκολες συνθήκες της ζωής και για το πώς μπορείς να κάνεις ένα λάθος αν βρεθείς στριμωγμένος. Θίγει επίσης το ζήτημα της διαφορετικότητας και πώς αντιμετωπίζεται καθώς και άλλα ευαίσθητα θέματα. Η δική μου ηρωίδα, η Λούσι, έχει ζήσει όλη τη ζωή της πολύ ωραία, χωρίς να σκέφτεται, και ξαφνικά από τις δυσκολίες τις ζωής ωριμάζει και ανακαλύπτει ουσιαστικά πράγματα.

Τι σας έκανε να ενδώσετε σε ένα νέο θεατρικό έργο;
Το ναι γι’ αυτή την παράσταση με έκανε να το πω η αξέχαστη Ζωή Λάσκαρη. Διάβασα το έργο και αφέθηκα εν λευκώ. Αυτή η δουλειά έγινε με τη φροντίδα της κόρης της, της Μαρίας-Ελένης Λυκουρέζου, η οποία, παρά την ξαφνική απώλεια της μητέρας της, συνέχισε και όλοι μαζί καταφέραμε να ανεβάσουμε την παράσταση και είμαστε πολύ χαρούμενοι που τελικά τα καταφέραμε.

Τον Αντώνη Λουδάρο τον ξέρουμε ως ηθοποιό. Εδώ τον βλέπουμε στο τιμόνι του σκηνοθέτη. Πώς είναι να σας σκηνοθετεί ένας συνάδελφος;
Είναι καταπληκτικός, είναι ένα πάρα πολύ ταλαντούχο πλάσμα. Έχει τρομερό ένστικτο, εξυπνάδα και κάναμε την υπέρβαση και εμείς και ο Αντώνης και σε είκοσι μέρες και με πολύ λίγες πρόβες ανεβάσαμε αυτό το έργο. Δεν μας πανικόβαλε, δεν μας άγχωσε και με ηρεμία, σιγουριά και σταθερότητα μας οδήγησε και βγάλαμε αυτό το αποτέλεσμα, που, όπως πληροφορούμαστε, αρέσει πολύ.

Στην παράσταση σας βλέπουμε σε αρκετά σημεία να μονολογείτε. Είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό να διαχειρίζεται αυτό το κομμάτι στη σκηνή;
Όταν ήμουν μικρή, στο ξεκίνημά μου, είχα κάνει το μονόλογο του Στρίντμπεργκ
«Η πιο δυνατή», που ήταν από τις πρώτες παραστάσεις μου. Τότε λοιπόν είχα λιώσει από το άγχος, είχα αδυνατίσει, δεν έτρωγα τίποτα. Τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια, είναι κάτι δύσκολο, αλλά, αν έχεις λίγη πείρα και έχεις δουλέψει αρκετά και έχεις τριφτεί πάνω στη σκηνή, δεν είναι κάτι τρομερό. Εξάλλου, βοηθά το ότι δεν είναι ακριβώς μονόλογος, γιατί είμαστε όλοι πάνω στη σκηνή και εγώ απλώς εξηγώ κάποια πράγματα. Γιατί ο μονόλογος έχει μια μοναξιά, ενώ αυτό δεν έχει μοναξιά.

Το έργο θίγει έμμεσα τη σχέση ανθρώπου-χρήματος. Εσείς μέχρι πού μπορείτε να φτάσετε στην προσωπική σας ζωή για τα χρήματα;
Δεν φτάνω καθόλου μακριά για το χρήμα. Βάζω πάνω από όλα τις προσωπικές σχέσεις, τις προσωπικότητες, και το χρήμα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν το έχω σε πρώτη μοίρα. Έτσι έχω μάθει από την οικογένειά μου.

Έχετε πει ποτέ ναι σε κάποια δουλειά που δεν σας εκφράζει μόνο και μόνο γιατί χρειαζόσασταν χρήματα;
Φυσικά, γιατί έχω μια οικογένεια να θρέψω, και εγώ και ο άντρας μου. Ζούμε και οι δύο από αυτή τη δουλειά, καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς, οπότε υπήρξαν στιγμές που είπα το ναι σε μια δουλειά που δεν με εξέφραζε και τόσο.

Το έργο θίγει και το θέμα της σεξουαλικής διαφορετικότητας. Ποια είναι η δική σας άποψη γι’ αυτό;
Εγώ δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους, με διαφέρει να ζούμε όλοι αρμονικά μεταξύ μας, χωρίς να βλάπτουμε ο ένας τον άλλο, και να υπάρχει αγάπη. Όλα τα άλλα είναι δικαιώματα του καθενός, να διαχειρίζεται τον εαυτό του και την προσωπικότητά του όπως θέλει, εφόσον δεν βλάπτει τον άλλο.

Φέτος συμμετέχετε και στην «Παρθένα Ζωή» στον ANT1. Πώς επιλέξατε να κάνετε αυτή τη δουλειά;
Στην αρχή μού φάνηκε κάπως περίεργο που θα έκανα ένα καθημερινό. Στη συνέχεια συζήτησα με τον κύριο Καραγιάνη, είδα τους συντελεστές, που ήταν επιλεγμένοι με προσοχή, και ένας σημαντικός παράγοντας ήταν και ο Πιερό Δρακάκης, που είναι στη σκηνοθετική επιμέλεια, ο οποίος με έκανε να πω το ναι. Επίσης, οι σκηνοθέτες, ο Αλέξανδρος Πανταζούδης και ο Σπύρος Μιχαλόπουλος, που εγγυώνται ένα ωραίο αποτέλεσμα. Είδα ότι όλο το team ήταν επιλεγμένο με μεγάλη προσοχή, ότι δεν ήταν μια αρπαχτή, ότι ήταν μια δουλειά στην οποία όλοι είχαν πέσει με τα μούτρα για να είναι καλή. Και φυσικά δεν το συζητώ και για τους ηθοποιούς. Ενώ στην αρχή λοιπόν ήμουν διστακτική, μετά είχα μεγάλη χαρά που συμμετείχα σε αυτό και όντως είναι πάρα πολύ ωραία η συγκεκριμένη συνεργασία έτσι όπως κυλάει και εύχομαι να κυλήσει.

Τι πιστεύετε ότι έχει αλλάξει στο τηλεοπτικό τοπίο;
Η κρίση έχει επηρεάσει οπωσδήποτε την τηλεόραση. Τότε υπήρχαν πιο πολλά χρήματα, εννοείται, αλλά και πιο πολύς χρόνος, ενώ τώρα πρέπει να γίνουν όλα πιο γρήγορα και με λιγότερα μέσα. Τεχνικά ο καθένας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, δεν υπάρχει έκπτωση στο καλλιτεχνικό. Φυσικά οι μισθοί έχουν πέσει, δεν το συζητώ αυτό, αλλά δεν μπορείς να κάνεις έκπτωση στην τέχνη σου. Πέσανε πράγματα που δεν έχουν σχέση με την τέχνη. Ίσως κάποιοι να επιλέγουν πλέον πιο νέους ηθοποιούς που έχουν λιγότερες απαιτήσεις, όμως και αυτοί είναι πάρα πολύ καλοί, μπορεί να μην έχουν πείρα, αλλά και αυτοί κάπως πρέπει να αναδειχθούν.

Το «Καφέ της Χαράς» προβάλλεται συνεχώς σε επανάληψη. Η τόση προβολή πόσο έχει επηρεάσει την εικόνα σας και την καλλιτεχνική σας πορεία;
Είμαι ευγνώμων για το «Καφέ τη Χαράς», γιατί με γνώρισε ο κόσμος και μας αγάπησε. Δεν είχα δουλέψει μέχρι τότε στην τηλεόραση, είχα κάνει μόνο κάτι guest εμφανίσεις σε κάτι αυτοτελή. Ήμουν πολύ τυχερή, γιατί ήταν πολύ καλή δουλειά, με πολύ καλούς συνεργάτες. Ο Χάρης Ρώμας και η Χατζησοφιά ήταν όλοι καταπληκτικοί, όλο το team. Οι περισσότεροι είχαμε συνεργαστεί και στο θέατρο πριν και έτσι έβγαινε μια πολύ ωραία σχέση μεταξύ μας. Ο Χάρης είχε κάνει και ένα πολύ έξυπνο cast και σε καθένα ταίριαζε πάρα πολύ αυτό που έδωσε. Φυσικά οι επαναλήψεις και η μεγάλη επιτυχία σε χαρακτηρίζουν. Ήμουν και είμαι η Κανέλλα του «Καφέ της Χαράς» και αυτό μου έχει στερήσει κάποιες δουλειές, περισσότερο στον κινηματογράφο. Ωστόσο με έχει βοηθήσει στο θέατρο ίσως περισσότερο και στο να με γνωρίσει και να με αγαπήσει ο κόσμος. Πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Δεν μου ταιριάζει να παραπονιέμαι.

Πώς έχει επηρεάσει την καθημερινότητά σας το γεγονός ότι είστε παντρεμένη με έναν άνθρωπο που κάνει το ίδιο επάγγελμα;
Δεν έχουμε πρόβλημα, ούτε όταν τα παιδιά μας ήταν μικρά, το ρυθμίζαμε. Αν δουλεύαμε και οι δύο στο θέατρο, είχαμε κάποιον να κρατάει τα παιδιά. Στην καθημερινότητά μας είναι ωραία, μας αρέσει γιατί και οι δύο είμαστε παθιασμένοι με τη δουλειά μας, το επάγγελμα που κάνουμε είναι ο εαυτός μας. Υπήρξαν κάποιες δυσκολίες μετά την κρίση, που είχαμε μείνει και οι δύο χωρίς δουλειά, ήταν μια δύσκολη περίοδος. Όμως τώρα, στην κρίση, ποιος μπορούμε να πούμε ότι έχει σταθερή δουλειά; Αυτή η ανασφάλεια που αφορά και τους δύο μας δυσκολεύει, αλλά αγαπάμε τόσο πολύ την τέχνη μας, που είναι πάνω από όλα το να μπορούμε να επικοινωνούμε μέσω αυτής και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο.

 

 

 

 

Με δέκα ήδη μυθιστορήματα στη φαρέτρα της από τις εκδόσεις Ψυχογιός η συγγραφέας Μαρία Τζιρίτα σε λίγες μέρες (8/2) θα κυκλοφορήσει το ενδέκατο βιβλίο της με τίτλο «Η καρδιά του βράχου». Η ίδια, πολυάσχολη, καθώς το γράψιμο είναι ένα μόνο από τα ταλέντα της, αφού εργάζεται ως υπεύθυνη πωλήσεων σε κατασκευαστική εταιρεία στη Γλυφάδα, ενώ αρθρογραφεί και σε ηλεκτρονικό περιοδικό. Μίλησε στο texnes-plus και εξήγησε γιατί πιστεύει πως αυτό το καλλιτεχνικό παιδί της είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα…

 

Τι σημαίνει για σας το εν λόγω βιβλίο;
Είναι ένα βιβλίο που με συγκινεί ιδιαίτερα, γιατί σε αυτό μοιράζομαι έντονους προβληματισμούς με τους αναγνώστες μου. Ιδιαίτερα το ότι πολλές γυναίκες επηρεασμένες από την ηλικία τους κάνουν λανθασμένη επιλογή συντρόφου!

Σε τι διαφέρει από τα προηγούμενα;
Κυρίως στο ότι ο πρωταγωνιστής είναι άντρας και όχι γυναίκα όπως συνήθως. Παρακολουθούμε τα πράγματα, τις σχέσεις, από την πλευρά ενός άντρα και αυτό σίγουρα έχει ενδιαφέρον.

Από πού εμπνευστήκατε την ιστορία σας;
Από έναν άνθρωπο σαν τον ήρωα μου, τον Μάξιμο. Έναν άντρα «παλιάς κοπής», που πλέον είναι είδος προς εξαφάνιση ‒ δυστυχώς! Ειδικά όταν άκουσα τα λόγια του παππού του που τον σημάδεψαν για όλη του τη ζωή, τότε μου γεννήθηκε η ιδέα για το συγκεκριμένο βιβλίο!

Τι επιδιώκετε να κρατήσουν οι αναγνώστες;
Θα ήθελα οι άντρες να ξαναθυμηθούν τι σημαίνει «Άντρας» και οι γυναίκες να μην κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους μέχρι να βρουν πραγματικά εκείνον που τους αξίζει για να είναι ευτυχισμένες.

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ένα μυθιστόρημα για να αγαπηθεί από το κοινό;
Νομίζω πως θα πρέπει να πλημμυρίζει από συναίσθημα και να περνάει μηνύματα τέτοια που οι αναγνώστες να ταυτίζονται και να βρίσκουν απαντήσεις σε όσα τους απασχολούν.

Στο βιβλίο γίνεται λόγος για αδικία. Η Μαρία Τζιρίτα πόσο έχει αδικηθεί στη ζωή της και πώς το αντιμετώπισε;
Δόξα τω Θεώ δεν έχω νιώσει καθόλου αδικημένη στη ζωή μου ‒  τουναντίον! Και ίσως όχι γιατί δεν με αδίκησε κανένας, αλλά επειδή εγώ ποτέ δεν το εισέπραξα ως αδικία. Σε ό,τι μου πήγαινε στραβά ποτέ δεν έριχνα την ευθύνη στους άλλους. Αναζητούσα τα δικά μου λάθη, ήθελα να βρω σε τι έφταιξα εγώ. Γιατί, όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης, «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».

 

Λίγα λόγια για την υπόθεση του βιβλίου:

«Ποτέ να μην αδικήσεις κανέναν άνθρωπο. Η αδικία είναι ό,τι χειρότερο στη ζωή, αγόρι μου. Και να πληγωθείς και να πονέσεις, πόνο μη δώσεις. Και ν’ αδικηθείς, μην αδικήσεις. Να είσαι ταπεινός. Την καρδιά σου βράχο να κάνεις αν χρειαστεί, μα στην αδικία μην παραδοθείς...»

Ο Μάξιμος, γεννημένος σε ένα χωριό της Ορεινής Κορινθίας, έπειτα από πολλά χτυπήματα της μοίρας προσπαθεί να παραμείνει πιστός στα λόγια του παππού του που τον συνοδεύουν μια ζωή. Από μικρός τρέφει ζήλια και μίσος για τον μικρότερο αδερφό του λόγω της αδυναμίας που του έδειχνε ο πατέρας τους. Τα δύο αδέρφια μεγαλώνοντας χάνονται και ο Μάξιμος, ο οποίος έχει γίνει ένας τίμιος και ακέραιος χαρακτήρας, θα χτυπηθεί από τη ζωή και θα μεταμορφωθεί σε έναν σκληρό βράχο. Η καρδιά του όμως θα ζωντανέψει ξανά όταν βρεθεί στον δρόμο του η Σαβίνα και, ενώ οι πληγές του παρελθόντος δείχνουν να έχουν επουλωθεί, ο μικρός αδερφός του επιστρέφει στη ζωή του και διαταράσσει ξανά τις ισορροπίες του. Θα καταφέρει τελικά ο Μάξιμος να μείνει πιστός στα λόγια του παππού του ύστερα από τόσα χτυπήματα της μοίρας;

 

 

Ένας νέος συναντά μια κοπέλα τυχαία στην παραλία και την ερωτεύεται παρά την απίθανη ανταπόκριση της. Ένας έρωτας που ξεκίνησε μια χειμωνιάτικη μέρα και έμελλε να είναι καθοριστικός. Δύο διαφορετικές ιστορίες με μοναδικό τους κοινό σημείο συνάντησης τη δύναμη της αγάπης αλλά και τις δικές τους ξεχωριστές «Νύχτες» παίζονται σε δύο διαφορετικά θέατρα της Αθήνας.

«Νύχτες» : Ένας ανέλπιδος έρωτας και ο φόβος της μοναξιάς

Μία καλοκαιρινή νύχτα ένας νέος συναντά τυχαία σε μια παραλία μία κοπέλα. Μετά από αρκετές συναντήσεις αποφασίζουν να ανοίξουν τις καρδιές τους και να ξεδιπλώσουν τα σκοτάδια τους. Η Νάστενκα μιλάει για τον έρωτα που περιμένει και τον άντρα των ονείρων της χωρίς να ξέρει ότι ο ήρωας τρέφει ερωτικά συναισθήματα για εκείνη. Όταν της εξομολογείται τον έρωτα και τα όνειρα του δεν βρίσκει την ανταπόκριση που επιθυμεί και καταφεύγει σε μια ζώη εγκλωβισμένη στα παιχνίδια του ανθρώπινου μυαλού.

Εμπνευσμένη από τις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο 104 με τους Σταύρο Μαρκάλα, Ντένια Στασινοπούλου, Κωνσταντίνο Αρνόκουρος και Μάρω Μελισσάρη από την ομάδα Apparatus.

Η ομάδα Apparatus είναι μια νέα ομάδα δημιουργών στον χώρο του θεάτρου και των εικαστικών τεχνών, με βασικά της μέλη τους Βάσια Χρονοπούλου, Λένα Λέκκου, Δημήτρη Μπαλτά, Αντώνη Λέκκο και Μάνθα Καραδήμα.

«Οι Λευκές μας Νύχτες» : Ένας έρωτας με καταλυτικό χαρακτήρα

Στην Πλάκα συναντήθηκαν δυο νέοι όταν ο έρωτας τους άγγιξε μια χειμωνιάτικη νύχτα του 60'. Μαζί, ο Πάρης και η Ελενίτσα, θα πορευτούν στο όνειρό τους και θα σφραγίσουν τη ζωή τους, αποδεικνύοντας η αγάπη νικά τα πάντα. Ο έρωτάς τους θυμίζει τους δύο ήρωες της ρομαντικής νουβέλας του Ντοστογιέφσκι.

Ο Δημήτρης Παπάς και η Σοφία Υψιπύλη Σοφία από 31 Ιανουαρίου θα μας παρουσιάζουν στο Θέατρο «Μπέλλος» την παράσταση «Οι Λευκές μας Νύχτες» του Κώστα Παπαπέτρου σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Τις χορογραφίες και όλη την κινησιολογία υπογράφει ο Φώτης Μεταξόπουλος.

 

 

Το «TOC TOC» επέστρεψε στο Θέατρο Ήβη με ανανεωμένο θίασο και τον Κώστα Σπυρόπουλο σταθερά στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Στην κωμωδία του Λοράν Μπαφιέ έξι άνθρωποι, ο καθένας με το δικό του ασυνήθιστο πρόβλημα, συναντιούνται στον προθάλαμο του ιατρείου ενός ψυχολόγου, όλοι με την ελπίδα ότι ο διάσημος αυτός γιατρός θα καταφέρει να τους κάνει καλά! Καθώς όμως ο γιατρός καθυστερεί να έρθει, οι ασθενείς ξεκινούν μια συζήτηση που καταλήγει σε ένα αυτοσχέδιο group therapy.

Ο Ομάρ Ταρίφ (Κώστας Σπυρόπουλος) είναι ένας τρελός Θεσσαλονικιός, και εννοείται παοκτζής, που κατεβαίνει με το ταξί του στην Αθήνα με σκοπό να πολεμήσει την αριθμομανία του. Ο Μπάμπης Γραμμένος (Πέτρος Λαγούτης) αρνείται να πατήσει πάνω σε γραμμές, καθώς, όταν τις βλέπει, τραυλίζει και επιπλέον παθαίνει ψύχωση με τη συμμετρία! Ο «Ζαν Λουί» Φώτης Μαυρίδης (Ζανό Ντάνιας) πάσχει από ένα σύνδρομο γεμάτο μπινελίκια και γαβγίσματα, ονόματι «Jill de la Turret». Η Μαρία Κλεοπάτρα Μπιμπίκα (Σόφη Ζανίνου) με το παραμικρό σταυροκοπιέται και αρνείται να δεχτεί το πρόβλημά της. Η Λίλη Παπαγεωργοδημητρομανωλάκη (Μένη Κωσταντινίδου) το μόνο πρόβλημα που έχει είναι πως ό,τι και να λέει το λέει δύο φορές. Η Λαρισαία Νίτσα Τσιάνο (Στέλλα Κωστοπούλου) καθαρίζει οτιδήποτε ακουμπά κάποιος άλλος εκτός από εκείνη ‒ όταν τον αφήνει φυσικά.

Ο Κώστας Σπυρόπουλος ως σκηνοθέτης καταφέρνει να δώσει ροή στην παράσταση και να κρατήσει τους θεατές σε αγωνία. Ως ηθοποιός χαρίζει στιγμές γέλιου με την κοφτή αμεσότητά του και τις γεμάτες χιούμορ ατάκες του και μπαίνει πραγματικά στο ρόλο. Μειονέκτημά του, κάποιες σκηνές με δραματικό χαρακτήρα.

Ο Πέτρος Λαγούτης υποδύεται σωστά τον άνθρωπο που έχει φοβία με τις γραμμές, πετυχαίνοντας σε ικανοποιητικό βαθμό το τραύλισμα που απαιτεί ο χαρακτήρας, αν και κάποιες στιγμές μοιάζει παραπάνω σοβαροφανής, γεγονός που του στερεί την ερμηνευτική πληρότητα του ρόλου.

Η Μένη Κωσταντινίδου κλέβει τις εντυπώσεις σε έναν αβανταδόρικο ρόλο.

Η Στέλλα Κωστοπούλου ξεχωρίζει με την καταπληκτική ερμηνεία της και μας κάνει να νομίζουμε ότι όντως κατάγεται από τη Λάρισα ‒ σε αυτό συμβάλλει και η εξαιρετικά δουλεμένη κίνησή της.

Η καλύτερη ερμηνεία της παράστασης είναι αυτή του Ζανό Ντάνια, ο οποίος δεν σταματά λεπτό να κάνει τον κόσμο να ξεκαρδίζεται στα γέλια με τον απίστευτα ρεαλιστικό και αβίαστο τρόπο που μπινελικώνει τους πάντες. Ο Ζανό Ντάνιας παίρνοντας το ρίσκο κατάφερε να κάνει απολαυστικό κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε ακόμα και να «ενοχλήσει» το κοινό. 
Η Σόφη Ζανίνου έχει μια ικανοποιητική παρουσία, που βοηθά στην εξέλιξη της ιστορίας.

Καλόγουστα τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου, σε αντίθεση με το σκηνικό του Γιάννη Μουρίκη, που δεν προσδίδει κάτι στην παράσταση, το ίδιο και οι φωτισμοί του Δημήτρη Κουτά.

Τα μηνύματα που περνά το έργο είναι ξεκάθαρο, αλλά το τέλος όχι αναμενόμενο και καθόλου ονειρικό όπως συνηθίζεται, κάτι αρκετά ανατρεπτικό και ευχάριστο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το κέφι που βγάζει όλος ο θίασος στο τέλος με το τραγούδι της παράστασης του Πάνου Κιάμου ‒«Αγάπη ρε Μο@@ια»‒ είναι απίστευτο και παρασέρνει ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή.

 

 

 

Λίγο προτού ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Βέμπο και μας κάνει για άλλη μια φορά να σκάσουμε από τα γέλια, συνάντησα τον σαρωτικό Ζήση Ρούμπο και ανακάλυψα ότι το μεγάλο του ταλέντο δεν εξαντλείται στη σκηνή… Με αφορμή την επιθεώρηση «Τι ζούμε» σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνης στην οποία και πρωταγωνιστεί μου αποκάλυψε τον τρόπο που η τηλεόραση επηρέασε τη ζωή του, τι τον ενοχλεί γενικά αλλά και ειδικά στους συναδέλφους του αλλά και το «τι ζει» ο ίδιος αυτήν την περίοδο….

Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

H παράσταση λέγεται «Τι ζούμε», είναι μία επιθεώρηση, η οποία είναι γραμμένη από τον Λάμπρο Φισφή και την σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης, που παντρεύει το stand up, sketch comedy θα το έλεγε κανείς. Είναι μια ιστορία που ασχολείται με διάφορα σκετσάκια και με θέματα που απασχολούν την καθημερινότητά μας μέσα από ένα κωμικό πάντα πρίσμα.

Τι διαφορετικό θεωρείς ότι έχει αυτή τη παράσταση από τις προηγούμενες που σ’ έχουμε δει;

Είναι η τέταρτη φορά που συμμετέχω σε σπονδυλωτή παράσταση με σκετσάκια και το ενδιαφέρον με αυτές τις παραστάσεις και τα sketch comedy που είναι ένα πολύ διαδεδομένο είδος στο εξωτερικό, είναι οτι συνεχώς αντιμετωπίζουν την πρόκληση ότι πρέπει να ανανεώνουν το ενδιαφέρον του θεατή με κάθε σκετσάκι που παρουσιάζεται, και εμένα μ’αρέσει πάρα πολύ αυτό γιατί είναι πάρα πολύ φρέσκο και κάθε κομμάτι έχει διαφορετική πρόκληση και συνθήκη.

Έχετε επιλέξει να μην υπάρχει κανένα πολιτικό σχόλιο στην παράσταση, Με αυτόν τον τρόπο προσπαθείτε απαξιώνετε τον πολιτικό κόσμο;

Όχι δεν νομίζω. Καταρχάς τα κείμενα τα έχει γράψει ο Λάμπρος οπότε είναι το στυλ του Λάμπρου, αλλά κατ΄επέκταση και εγώ όπως και ο Λάμπρος, που είμαστε φίλοι και συνεργάτες χρόνια, η κωμωδία που κάνουμε δεν έχει μέσα πολιτική, όπως δεν έχει και επικαιρότητα πολύ. Εγώ ειδικά στο stand up μου δεν ασχολούμαι καθόλου με πολιτική και επικαιρότητα γιατί δεν είναι αυτό το στυλ της κωμωδίας που μας αρέσει. Όχι οτι είναι μια στάση ή οτι είναι αποχή ή καταξίωση απλά δεν είναι αυτό το στυλ μας και το χιούμορ μας.

Πιστεύεις ότι καταφέρατε να κάνετε ένα νέο είδος επιθεώρησης με τη αυτή τη δουλειά;

Γενικά είναι μεγάλη κουβέντα να πεις ότι επαναπροσδιορίζεις ένα είδος ή ότι ανακαλύπτεις από την αρχή κάτι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν νομίζω οτι σκοπός μας ήταν να ξαναφέρουμε την επιθεώρηση, γιατί έτσι και αλλιώς δανειζόμαστε πάρα πολλά στοιχεία από αυτήν. Απλά πολλές φορές στα media έχει κυκλοφορήσει ο όρος μέτα-επιθεώρηση γιατί ακριβώς παντρεύει και το stand up του Λάμπρου και γιατί ουσιαστικά εισάγουμε το δικό μας στυλ και το δικό μας χιούμορ, το οποίο μπορεί να είναι κάτι καινούριο για τον μέσο θεατή που ακούει επιθεώρηση και σκέφτεται ένα κλασσικό είδος που γνωρίζει.

Τι θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό; Να παίζει σε μια κωμωδία ή να κάνει ένα stand up comedy;

Επειδή έχω κάνει και τα δύο νομίζω οτι το πιο δύσκολο πράγμα για μένα είναι το stand up comedy. Το stand up comedy δεν έχει να κρυφτείς πίσω από σενάριο, ρόλο, σκηνικά ή άλλους ηθοποιούς, είσαι εσύ με το χιούμορ σου απέναντι σε ένα κοινό και είτε θα αποτύχεις, είτε θα πετύχεις. Και η αποτυχία στο stand up comedy έχει τεράστια διαφορά από το να μην πάει καλά μια κωμωδία, είναι πολύ πιο δύσκολο. Είναι οτι πιο δύσκολο έχω κάνει.

Έχεις πει ότι ενώ έκανες θέατρο δέκα χρόνια, έγινες γνωστός σε μια νύχτα λόγω της τηλεόρασης. Σε ενόχλησε αυτό;

Δεν με ενόχλησε, αλλά με σόκαρε πάρα πολύ γιατί έκανα όντως δέκα χρόνια θέατρο και ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα με το πρώτο επεισόδιο του «Κάψε το Σενάριο» με είδαν 700.000 άνθρωποι. Και στα δέκα χρόνια με είχαν δει 20.000. Και όταν έβαλα κάτω τα νούμερα σοκαρίστηκα, δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα, Αλλά δεν με ενόχλησε γιατί αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη δύναμη που έχει η τηλεόραση αλλά και κατ'επέκταση πόσο λάθος χρησιμοποιείται.

Από το «Κάψε το Σενάριο» τι κρατάς και τι αφήνεις;

Κρατάω την παρέα με τα παιδιά , με τα οποία είμαστε ακόμα φίλοι και συνεργάτες. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη δική μου πορεία το να γνωρίσω αυτά τα παιδιά, εκ των οποίων με τον Δημήτρη και τον Λάμπρο είμαστε ακόμα στη σκηνή μαζί. Κρατάω την αναγνώριση, το γεγονός οτι συμμετείχα σε μια δουλειά, η οποία έτυχε να είναι και η πρώτη μου μεγάλη δουλειά στην τηλεόραση, που ήτανε κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί ο αυτοσχεδιασμός  είναι κάτι που αγαπάω. Υπάρχουν μόνο θετικά γενικά.

Μέχρι τώρα με ποιόν ή με ποια ηθοποιό είχες μεγαλύτερη χημεία στη σκηνή;

Σίγουρα με τον Λάμπρο και με τον Δημήτρη και με τον Γιώργο τον Αγγελόπουλο που κάναμε και παράσταση πέρσι μαζί.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το στίγμα που έχει αφήσει η οικονομική κρίση στο θέατρο;

Επηρέασε πάρα πολύ την προσέλευση του κόσμου. Δηλαδή, ο κόσμος πια το θέατρο το θεωρεί μια πολυτέλεια πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν, οπότε αυτό κατάφερε ένα πολύ μεγάλο χτύπημα στον αριθμό των ανθρώπων που πηγαίνουν θέατρο με αποτέλεσμα να κλείσουν πολλά θέατρα, να μείνουν χωρίς δουλειά πολλοί άνθρωποι, γιατί δυστυχώς όπως είπα θεωρείται μια πολυτέλεια. Νομίζω ότι όταν ξεκίνησε η κρίση, ήμασταν από τα πρώτα επαγγέλματα, που όταν έγινε το μπραφ και φοβηθήκαμε όλοι, νιώσαμε αυτό το χτύπημα. Γιατί ο κόσμος άρχισε να μαζεύει από παντού, οπότε η πολυτέλεια δηλαδή το θέατρο, οι τέχνες, κοπήκανε. Μετά επανήλθε κάπως η κατάσταση, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που ήταν στο παρελθόν.

Πόσο δύσκολος είναι ο αυτοσχεδιασμός για έναν ηθοποιό;

Είναι πολύ δύσκολος. Επειδή τώρα τυχαίνει και να τον διδάσκω, είναι πολύ δύσκολος γιατί δυστυχώς βγαίνουν από τι σχολές χωρίς να έχουν κάποια βασικά εργαλεία όπως είναι η ετοιμότητα, η απαλλαγή από τον φόβο στην έκθεση και η ομαδικότητα, που είναι απαραίτητα στοιχεία του αυτοσχεδιασμού. Είναι τελειόφοιτοι και δεν ξέρουν να συνυπάρχουν με τον άλλον και αυτό είναι πολύ βαρύ. Τα μαθαίνουμε όλα θεωρητικά και πρακτικά λείπει ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι.

Υπάρχει κάτι που έχει κάνει κάποιος συνάδελφός σου κατά τη διάρκεια της συνεργασίας σας και σε έχει ενοχλήσει πολύ;

Ήμουν σε μια δουλεία όπου υπήρχε ένα συνάδελφος, ο οποίος δεν με άφηνε να μιλήσω, να τελειώσω τα λόγια μου πάνω στη σκηνή και πάταγε πάνω μου επίτηδες και ήταν πολύ ενοχλητικό Αυτά γίνονται πολύ στο χώρο μας. Δεν ήταν η μόνη φορά, το έχω αντιμετωπίσει και άλλες φορές. Δυστυχώς αυτή η ομαδικότητα που λέγαμε λείπει από την παιδεία κάποιων ηθοποιών. 

Πολλοί κωμικοί ηθοποιοί δεν αντιμετωπίζουν με το ίδιο χιούμορ την προσωπική τους ζωή και συχνά τους βλέπουμε πιο αυστηρούς. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Δεν ξέρω αλήθεια που οφείλεται. Εγώ πάντως σαν άνθρωπος δεν είμαι έτσι. Με μένα μάλλον συμβαίνει το αντίθετο, μάλλον φέρνω το γέλιο που έχω μέσα μου και στη ζωή μου και πάνω στη σκηνή. Έχω σαν πολιτική και σαν ιδεολογία ότι η μέρα χωρίς γέλιο, είναι μια μέρα χαμένη και προσπαθώ να αντιμετωπίζω με πάρα πολύ αισιοδοξία ότι συμβαίνει, γιατί ξέρω και έχω μάθει πως για να ασχολείσαι με την κωμωδία πάει να πει οτι έχεις γνωρίσει και έχεις βιώσει το αντίθετο της στη ζωή σου, οπότε αντλείς από αυτό για να δημιουργείς την κωμωδία. Επειδή έχω αποδεχθεί ότι η ζωή είναι δύσκολη διαλέγω συνειδητά να είμαι αισιόδοξος και χαρούμενος και να γελάω πολύ, να χρησιμοποιώ σαν ευκαιρία για γέλιο το οτιδήποτε. Γιατί θεωρώ ότι οι στιγμές που πρέπει κάποιος να είναι σοβαρός θα έρθουν έτσι και αλλιώς, δεν έχω λόγο να το παίζω σοβαροφανής είτε σε συνεντεύξεις είτε με τον κόσμο έξω είτε γενικά στους δικούς μου ανθρώπους. Τώρα γιατί το κάνουν κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρω. 

Ο Ζήσης Ρούμπος «τι ζει» αυτή τη περίοδο;

Θα το πω με κίνδυνο να ακουστώ πολύ γραφικός, αλλά ο Ζήσης Ρούμπος αυτή τη στιγμή ζει ένα παραμύθι. Με πετυχαίνεις σε μια πάρα πολύ ωραία περίοδο της ζωής μου, είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί έχω ένα παιδάκι 15 μηνών. Είμαστε με τη γυναίκα μου πάρα πολύ καλά, είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε τον γιο μας, επαγγελματικά είμαι επίσης πολύ ωραία γιατί ξεκινάει και μια καινούρια σειρά που έγραψα στο Netwix, το «Athens Dark», η οποία είναι η πρώτη σειρά με βρικόλακες, σοβαρή και όχι κωμωδία. Θα ξεκινήσει το Φεβρουάριο.

 

Το σινεμά συνεχίζει να εμπνέει και φέτος σκηνοθέτες και καλλιτέχνες έτσι σε πολλά θέατρα της πόλης βλέπουμε ή θα δούμε παραστάσεις που βασίζονται σε κάποιο κινηματογραφικό έργο ίσως με την σκέψη της δοκιμασμένης συνταγής…Τα δείγματα πάντως από τη φετινή θεατρική σοδειά μέχρι στιγμής είναι κάτι παρά πάνω από ενθαρρυντικά! Εμείς ξεχωρίσαμε πέντε παραστάσεις και σας τις παρουσιάζουμε…Οι τέσσερις παίζονται ήδη την μια την αναμένουμε σε λίγες μέρες.

 

«Proof»: Η σχιζοφρένεια και η μαθηματική ευφυία

Το «Proof» στο Απο Μηχανής Θέατρο του Ντέιβιντ Όμπερν είναι ένα συγκινητικό έργο που περιγράφει τη ζωή μιας κοπέλας, της Κάθριν που ζει με τον πατέρα της, έναν ιδιοφυή αλλά ψυχικά διαταραγμένο μαθηματικό. Μέσα από αγωνιώδες ερωτήματα και τον φόβο της κληρονιμικότητας το έργο μιλάει για την φύση της διάνοιας και τη δύναμη της αγάπης αλλά και για την αφοσοίωση και τη συμφιλίωσή μας με την οικογένεια. Το έργο έχοντας αποσπάσει τα βραβεία Pulitzer Prize for Drama και Tony Award for Best Play το 2001, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2005 με  την Γκουίνεθ Πάλτροου και τον Άντονι Χόπκινς στους κεντρικούς ρόλους, ενώ οι παραστάσεις σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο γνώρισαν τεράστια επιτυχία με εξαιρετικές διακρίσεις και κριτικές. Φέτος το απολαμβάνουμε στο Από Μηχανής Θέατρο με τον Χρήστο Βαλαβανίδη και την Ελεάνα Στραβοδήμου σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά.

 

«Μια πορνογραφική σχέση»: Ένας έρωτας αλλιώτικος από τους άλλους

Στο ίδιο θέατρο συναντάμε την παράσταση « Μια πορνογραφική σχέση» του Φιλίπ Μπλασμπάντ με την Χριστίνα Δενδρινού και τον Βαγγέλη Παπαδάκη να υποδύονται δύο ανθρώπους που συναντιούνται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου για να εκπληρώσουν μια σεξουαλική τους φαντασίωση. Παρά το γεγονός οτι δεν αναζητούν κάτι παραπάνω από μια σαρκική σχέση μετά από αρκετές συναντήσεις δένονται και αναγκάζονται να έρθουν σε επαφή με μια καινούρια πραγματικότητα.Το 1999 είδαμε την ταινία «Μια πορνογραφική σχέση» στις κινηματογραφικές αίθουσες με την Ναταλί Μπαγέ και τον Σέρζι Λόπεζ και τον Ζακ Βιαλά με την Ναταλί Μπαγέ να κερδίζει το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

 

«Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν»: Ενας Φασμπίτερ που σπάει κόκκαλα

«Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ το 1979, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του Γερμανικού κινηματογράφου και θεάτρου. Φέτος παρουσιάζεται στο Θέατρο «Λευτέρης Βογιατζής» με την Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο να κλέβει τις εντυπώσεις σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα και έναν εκλεκτό θίασο (Μάξιμος Μουμούρης, Γιάννης Νταλιάνης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Νίκος Γεωργάκης). Η Μαρία παντρεύεται τον Χέρμα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εκείνος την επόμενη μέρα φεύγει για τον μέτωπο. Όταν ο πόλεμος τελειώνει η Μαρία πληροφορείται ότι ο Χέρμαν έχει σκοτωθεί. Εκείνη προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της και όταν ο Χέρμαν επιστρέφει ανατρέπει ριζικά την εξέλιξη των πραγμάτων. Η ταινία αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με θέμα την ιστορία της Γερμανίας, αμέσως μετά την ήττα του Ναζισμού, κατά την περίοδο του «οικονομικού θαύματος».

 

«Αμφιβολία»: Ένα σκάνδαλο για Πούλιτζερ

Από τις 7 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Ροές θα γνωρίσουμε την «Αμφιβολία» σε διασκευή και σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη το γνωστό έργο  του Τζον Πάτρικ Σάνλει. Η Ρούλα Πατεράκη, ο Νίκος Κουρής, η Λίλα Μπακλέση και η Πηνελόπη Μαρκοπούλου θα βρεθούν σε ένα θρησκευτικό σχολείο που προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί ενάντια όμως στις αυστηρές αρχές της διευθύντριας του σχολείου. Όταν θα προσπαθήσει βασιζόμενη σε μια αφορμή να διώξει τον ιερέα του σχολείου θα βάλει σε κίνδυνο και τη θέση του ιερέα αλλά και τη συνοχή της κοινωνίας του σχολείου. Η «Αμφιβολία» έγινε ταινία το 2008 με την Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ήταν υποψήφια για 44 βραβεία, έχοντας ήδη στο ενεργητικό της από το 2005 το Βραβείο Πούλιτζερ για το θεατρικό του κείμενο.

 

 

 «Φονική Παγίδα»: Το τέλειο έγκλημα από την οθόνη στη σκηνή

 

Το διάσημο θρίλερ-κωμωδία «Φονική Παγίδα» (Deathtrap) σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά με τον Αντώνη Λουδάρο, την Τζένη Μπότση, τον Γιάννη Κουκουράκη, τον Αργύρη Γκαγκάνη και την Αλεξάνδρα Παντελάκη. Ένας διάσημος συγγραφέας θρίλερ με αρκετές αποτυχίες τα τελευταία χρόνια λαμβάνει ταχυδρομικώς ένα έργο που ονομάζεται Deathtrap (Φονική Παγίδα). Απελπισμένος από τα μεγάλα οικονομικά χρέη, ο Sidney σχεδιάζει με τη γυναίκα του το τέλειο έγκλημα προκειμένου να κλέψει το έργο και να το παρουσιάσει σαν δικό του.Από το  1978 που πρωτοπαρουσιάστηκε το Deathtrap έχει μεταφραστεί και παρουσιαστεί σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο. Έτσι το 1982 μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Michael Caine, την Dyan Cannon, τον Christopher Reeve και την Irene Worth. Το Deathtrap προτάθηκε για το Βραβείο Tony και έγινε το μακροβιότερο θρίλερ-κωμωδία στο Broadway.

Δύο πρώτες ξαδέρφες που μοιράζονται τα πάντα, προσπαθούν να ισορροπήσουν την διαφορετικότητα τους και να συνυπάρξουν παρά τις όποιες διαφορές στον χαρακτήρα τους. Έρχονται αντιμέτωπες με τις ίδιες ανησυχίες αλλά τις αντιμετωπίζουν τόσο διαφορετικά.

Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη ανεβαίνει φέτος σε σκηνοθεσία του Στράτου Λύκου και ξετυλίγει μπροστά μας με πλήρως ρεαλιστική προσέγγιση τη ζωή δύο κοριτσιών από τα 8 έως τα 88 τους χρόνια. Τις συναντάμε σε όλες τις φάσεις της ζωής τους να αλλάζουν μορφές, ρόλους και πρόσωπα.

Πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο γεμάτο χιούμορ και συγκίνηση το οποίο προκαλεί πολλά συναισθήματα στους θεατές και προσπαθεί να τους μυήσει σε μια κοινή ζωή δύο διαφορετικών κοριτσιών που όμως μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες σε κάθε περίοδο της ζωής τους. Θα καταφέρει όμως η αγάπη που μοιράζονται οι δύο ξαδέρφες να υπερνικήσει τις δυσκολίες της κάθε ηλικίας;

Η παράσταση ξεκινάει με τα δυο κορίτσια να είναι σε μικρή ηλικία και να μοιράζονται τα ίδια βάσανα, αυτά του σχολείου αλλά και των γονιών.Η Καίτη (Μαρίνα Σαμάρκου) κάνει τεράστιες προσπάθειες να είναι μια καλή μαθήτρια και να θυμηθεί «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» αλλά δεν καταφέρνει και πολύ καλά, ενώ η Λίζα (Εβίτα Συρίγου) καταφέρνει να είναι μέσα σε όλα χωρίς πολύ προσπάθεια. Τα δυο κορίτσια μοιράζονται τα νεύρα για τους γονείς τους αλλά και όλες τις παιδικές ανησυχίες τους που όμως τις αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο.

Στη συνέχεια στα εφηβικά τους χρόνια έρχονται αντιμέτωπες με τους νεανικούς έρωτες και αντιμετωπίζουν την τελείως διαφορετική τους προσέγγιση στο άλλο φύλο καθώς βλέπουμε την Καίτη (Μαρίνα Σαμάρκου) να μην μπορεί να ξεφύγει από τις ανασφάλειες της σε αντίθεση με τη Λίζα (Εβίτα Συρίγου) η οποία είναι άνετη με τα αγόρια και το μόνο που θέλει είναι να τα «σοκάρει». Οι δύο ξαδέρφες ενδόμυχα ζηλεύει η μια την προσωπικότητα της άλλης με την Καίτη να το αντιλαμβάνεται πιο γρήγορα.

Στην ώριμη ηλικία πια όπου η Καίτη έχει κάνει οικογένεια και η Λίζα συνεχίζει να ζει την ανεξάρτητη και ανέμελη ζωή της η Λίζα χωρίς να το καταλαβαίνει εκδηλώνει τη ζήλια της μέσω του άπιστου συζύγου της Καίτης και μπαίνει ανάμεσά τους εν αγνοία της Καίτης. Πως όμως θα αντιδράσουν τα δύο κορίτσια όταν αποκαλυφθεί το μυστικό;

Όταν τα δυο κορίτσια αλλάζουν ζωές, η σχέση τους έρχεται σε ρήξη. Και τελικά καταλήγουν στο συμπέρασμα οτι με τις προηγούμενες ζωές τους ήταν πραγματικά ευτυχισμένες.

Το έργο τελειώνει με τα δύο κορίτσια να έχουν φτάσει στην ηλικία των 88 και μαζί πια να προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν το αλτσχάιμερ και την άνια.

Η παράσταση που έστησε ο σκηνοθέτης Σταύρος Λύκος στο Θέατρο Άβατον είναι πολύ καλά δουλεμένη και τα σκηνικά της Εμμανουέλας Αλφιέρης πολύ έξυπνα και λειτουργικά, που βοηθούν πολύ στη ροή της ιστορίας και σε κάνουν να μη σκέφτεσαι τη μικρή σκηνή του θεάτρου.

Η μουσική υπόκρουση του Jerome Kaluta προσδίδει ζωντάνια στις σκηνές της παράστασης.

Τα δύο κορίτσια της παράστασης κάνουν τις ατάκες του έργου κομμάτι της ερμηνείας τους και σε παρασέρνουν με την απίστευτη χημεία που έχουν μεταξύ τους στη σκηνή. Οι ατάκες τους είναι έξυπνες και δημιουργικές με μόνη εξαίρεση κάποιες κακές αναφορές σε θέματα θρησκείας που σε αποξενώνουν λίγο, κυρίως γιατί δεν χρειάζονται.

Η Καίτη (Μαρίνα Σαμάρκου) υποδύεται έξυπνα τον χαρακτήρα της με πολύ ρεαλιστικό τρόπο και καταφέρνει να παίζει πολύ καλά τον ρόλο την ανασφαλής κοπέλας.Στο δραματικό κομμάτι της παράστασης ήταν αρκετά δυνατή, και έπαιζε τον ρόλο σαν να ήταν γραμμένος για εκείνη.

Η Λίζα (Εβίτα Συρίγου) από την άλλη είχε ως δυνατό της κομμάτι τις σκηνές που ήταν σε μικρή ηλικία καθώς η παιδικότητα και η άνεση της έβγαιναν αβίαστα και σε αντίθεση με την Μαρίνα Σαμάρκου ήταν πιο αδύναμη στο δραματικό κομμάτι. Ο κωμικός της χαρακτήρας της πηγαίνει απόλυτα και μας χαρίζει μια εξαιρετική ερμηνεία. Οι ρόλοι ήταν πολύ καλά και έξυπνα δοσμένοι και τα δυο κορίτσια αλληλοσυμπληρώνονται.

Η παράσταση σου αφήνει μια πολύ ευχάριστη διάθεση και φεύγοντας παίρνεις μαζί σου μια όμορφη αίσθηση αλλά και πολλούς προβληματισμούς.

 Εν κατακλείδι, είναι ένα πολύ καλό αποτέλεσμα που με το χιούμορ και την έξυπνη ροή του αλλά και τις καλές ερμηνείες του καταφέρνει να σε κρατήσει σε μια πολύ ευχάριστη διάθεση.

  

 

Υπάρχει μια ώρα της ημέρας όπου το κέντρο της Αθήνας, και συγκεκριμένα το Μοναστηράκι, είναι τόσο ήσυχο και γαλήνιο που σε παρασέρνει στην ηρεμία του, και αυτό συμβαίνει νωρίς το πρωί. Μια τέτοια ώρα συναντήθηκα με την Κυριακή Δοξαρά, τη σκηνοθέτη και πρωταγωνίστρια της παιδικής παράστασης «Αγαλματάκια Ακούνητα... μέρα ή νύχτα;» εκεί σ’ ένα ήσυχο καφέ μιλήσαμε για τις μεγάλες της αγάπες: τα παιδιά και τη τέχνη της κούκλας, ενώ μου αποκάλυψε και τον πιο αυστηρό κριτή της δουλειάς της...

Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση που ανεβάζετε φέτος;

Η παράσταση αυτή διαδραματίζεται μέσα σε ένα μουσείο, ένα αρχαιολογικό μουσείο που ζωντανεύει. Ξεκίνησε από μια ιδέα, του πως θα αισθανθεί κανείς, και κυρίως ένα παιδί, αν ήταν νύχτα μέσα σε ένα μουσείο και να θα είχε τη δυνατότητα να ακούσει τις ιστορίες των αγαλμάτων, των αγγείων, των ηρώων που βρίσκονται μέσα σε ένα μουσείο. Από κει λοιπόν ξεκίνησε και η δικιά μας ιστορία, που θα λέγαμε οτι είναι μια αστυνομική ιστορία αγάπης, για ένα άγαλμα που βρίσκεται...μισό στην προθήκη του μουσείου. Η όμορφη Γαλάτεια θα ήθελε να βρει τον αγαπημένο της μιας και κάποτε αυτό το άγαλμα συμβόλιζε και τους δυο μαζί, την αγάπη τους. Στην παράσταση μας μπορεί να δει κανείς και του ηθοποιούς και τις κούκλες να συνυπάρχουν και ταυτόχρονα να μυηθεί σε παιχνίδια μνήμης, ιστορίας και μυθολογίας.

Πόσο δύσκολο είναι σε μια παράσταση να συνδυάζονται και ηθοποιοί και κούκλες;

Για εμάς δεν είναι πολύ δύσκολο γιατί δουλεύουμε έτσι πολλά χρόνια. Όλοι οι άνθρωποι που συνεργαζόμαστε έχουμε εκπαίδευση και στο θέατρο και στην κούκλα, έτσι λοιπόν την ώρα της δημιουργίας μιας παράστασης, δουλεύονται ξεχωριστά τα κομμάτια αυτά. Δηλαδή όταν θα πρέπει να συγκεντρωθούμε στα θεατρικά της μέρη, δουλεύουμε με τις ειδικές υποκριτικές ατμόσφαιρες που χρειάζονται και στην κούκλα πρέπει να αφηνόμαστε στη μαγεία της και να υπηρετήσουμε την ποίηση της, κάτι που μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός, που έχει μυς που έχει εκφραστικότητα στο πρόσωπο, και δεν το κάνει μια κούκλα, άρα αυτά είναι τα κομμάτια που παίζονται από τους ηθοποιούς. Όμως τα ποιητικά κομμάτια, τα κομμάτια της φαντασίας και του ονείρου τα υπηρετεί πολύ καλύτερα μια κούκλα και είναι αυτή η ψυχή που ζωντανεύουμε πάνω στη σκηνή.

Πιστεύετε οτι είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό να παίζει σε μια παιδική παράσταση, από το να παίζει για ενήλικο κοινό;

Σίγουρα τα παιδιά είναι πιο άμεσα στις αντιδράσεις τους, δηλαδή αν δεν τους αρέσει κάτι θα το καταλάβεις. Αν πάλι τους αρέσει κάτι θα είναι άμεση η ανταπόκριση. Εμείς παρατηρούμε ότι όταν μια παράσταση είναι φτιαγμένη στην πραγματικότητα για όλους, σαν να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά όχι σαν μικρούς ενήλικες αλλά σαν διαφορετικούς ανθρώπους που απλά έχει τύχει να έχουν μικρότερη ηλικία, κατανοούν καλύτερα σκηνές που είναι πιο «μεγαλίστικες» με περισσότερες σιωπές και θα μπουν στην ιστορία με μεγαλύτερη ειλικρίνεια από τους μεγάλους. Τα παιδιά δεν είναι λιγότερο έξυπνα από τους μεγάλους είναι ίσως πολύ περισσότερο. 

Έχετε εμπειρία από σπουδές και δουλειά στο εξωτερικό. Σε τι διαφέρουν τα πράγματα στο εξωτερικό για έναν ηθοποιό;

Θα έλεγα ότι στην πρώτη επαφή υπάρχει μεγαλύτερος επαγγελματισμός. Αυτό ανατρέπεται όμως τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Εκεί θα έλεγα οτι τηρούνται περισσότερο οι αναγκαίες αποστάσεις όταν συνεργάζεσαι, για να νιώθεις μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια στη δουλειά σου. Εδώ πρέπει κανείς να διαλέξει τους κατάλληλους συνεργάτες, τους κατάλληλους χώρους όπου να ταιριάξει η φιλοσοφία του για να υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις. Και σίγουρα πλέον υπάρχουν πολλοί τέτοιοι χώροι και εδώ απλά πρέπει να είσαι λίγο πιο εκλεκτικός. Διότι  όταν βρεις τους ανθρώπους που πραγματικά αξίζει να συνεργαστείς μαζί  τους, και τους χώρους, και τους παραγωγούς, γιατί είναι πιο ανθρωποκεντρικές οι ομάδες μας και όχι τόσο στον τομέα της παραγωγής, πρέπει να βρούμε και τους ανθρώπους αυτούς που θα μεταφέρουν το μήνυμα που θέλουμε. Αλλά νομίζω τα πράγματα τώρα είναι πολύ καλύτερα αναλογικά με παλιά. Στον τομέα βέβαια τον δικό μου του θεάτρου και της κούκλας ακόμα υπάρχουν πολλά στεγανά στο μυαλό των θεατών ίσως γιατί έχουν δει παλαιότερα πιο πρόχειρα πράγματα. Δηλαδή πλέον όταν βλέπει κανείς μια παράσταση θεάτρου και κούκλας δεν περίμενε να δει αυτό που είδε, γιατί έχουν δει πολύ συχνά προχειροφτιαγμένα πράγματα. Αυτό στο εξωτερικό στον δικό μου τομέα δεν υπάρχει. Οι απαιτήσεις είναι υψηλές γιατί τα παιδιά έχουν δει πολύ καλές τέτοιες παραστάσεις.

Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τους συνεργάτες σας πέρα από τις σπουδές που έχουν κάνει;

Σίγουρα πρέπει να έχουν μια αύρα που να ταιριάζει και στη δική μας ομάδα, να είναι θετικοί και να αγαπούν τα παιδιά αλλά να είναι και λίγο πολυσχιδείς προσωπικότητες. Πολύ συχνά οι συνεργάτες μας δεν έχουν μόνο έναν τομέα εκπαίδευσης, μπορεί ας πούμε ένας ηθοποιός να είναι εξαιρετικός στο θέατρο αλλά να μην μπορεί να ζωντανέψει μια κούκλα γιατί ακριβώς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει σε αυτή τη ψυχή του. Ένας κουκλοπαίχτης από την άλλη μπορεί να μη θέλει να βγει έξω στα θεατρικά κομμάτια και να παίξει, οπότε οι συνεργάτες είναι πάντα άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί σε πολλά πεδία γνώσεων και στην κουκλοπαιχτική και στο θέατρο και είναι ανοιχτοί. Σίγουρα διαθέτουν υψηλή φαντασία.

Πως επιλέξατε να στραφείτε στο παιδικό θέατρο;

Δεν ξέρω αν το επέλεξα ή αν ήρθε από μόνο του. Όταν επέστρεψα από την Αγγλία συνεργαζόμουν και με θιάσους για ενήλικο θέατρο και για παιδιά, που αφορούσαν πάντα την κούκλα. Ενώ δεν ήμασταν τόσο εξασκημένοι σε παραστάσεις με κούκλες που αφορούσαν ενήλικες οι πρώτες μας παραγωγές ήταν για ενήλικες. Σιγά σιγά όμως βλέποντας τα ίδια τα παιδιά και τις τρομερές δυνατότητες που έχουν, άρχισε αυτό να κινείται φυσικά και οι ιστορίες να βγαίνουν από μόνες τους. Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ να αφηγούμαι ιστορίες, οπότε το να αφηγηθείς μια ιστορία στα παιδιά που είναι πολύ καθαρά στον τρόπο που σε ακούνε είναι τρομερά γοητευτικό. Νομίζω οτι είναι το ίδιο το ποτάμι της ζωής που μας πηγαίνει προς τα εκεί και είναι πολύ όμορφο.

Τι μήνυμα περνάτε στα παιδιά μέσω της παράστασης;

Θα ήθελα να μην μείνουν μόνο στο πρώτο επίπεδο οτι είναι μια ιστορία αγάπης αλλά θα θέλαμε να παρακινηθούν να ανακαλύψουν τα μουσεία, και κυρίως τα αρχαιολογικά μας μουσεία που είναι φορείς της ιστορίας και του παρελθόντος και της μνήμης, γιατί η παράσταση αυτή είναι μια ιστορία μνήμης για τα παιδιά για να τα ενώσει με το παρελθόν που έχει η χώρα μας .Να ενωθούν λοιπόν με την ιστορία, την μυθολογία, τις αρχές του πολιτισμού μας και να νιώσουν οτι αυτές οι ιστορίες μπορεί να έχουν ενδιαφέρον και σήμερα και οτι η αγάπη μπορεί όλα να τα λύσει. Από εκεί ξεκινάνε όλα.

Η παράσταση έχει μέσα αναφορές στη μυθολογία. Κάποιοι όμως θεωρούν ότι η μυθολογία έρχεται σε αντίφαση με τη θρησκεία μας. Εσείς τι πιστεύετε γι' αυτό;

Θα έλεγα ότι μάλλον η θρησκεία μας έχει επηρεαστεί πολύ από τη μυθολογία μας όσο και αν ακουστεί περίεργο αυτό που λέω. Προφανώς και η μυθολογία και η θρησκεία βασίζονται σε κάποια κοσμοϊστορικά γεγονότα. Οι άνθρωποι λοιπόν και μέσα από τη θρησκεία και μέσα από τη μυθολογία, προσπάθησαν να εξηγήσουν τον κόσμο όσο καλύτερα μπορούσαν. Θεωρώ λοιπόν οτι δεν έρχονται σε αντίφαση αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Ας πάρουμε παράδειγμα την ιστορία του κατακλυσμού ας πούμε. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία είναι ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο και στα ινδικά έπη. Συνέβη λοιπόν μια μεγάλη πλημμύρα ένας κατακλυσμός στην ανθρωπότητα και αυτό έπρεπε κάπως οι άνθρωποι να το εξηγήσουν. Είτε γιατί ένιωθαν οτι είχαν κάνει πολλές αμαρτίες , είτε γιατί έπρεπε να αλλάξουν τα γεωφυσικά φαινόμενα. Όλη λοιπόν η μυθολογία μας είτε είμαστε Έλληνες είτε Ινδοί είτε Ανατολίτες αφορά την επεξήγηση του κόσμου και στην πραγματικότητα και η θρησκεία μας αυτό κάνει μας βοηθά να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε και που βρισκόμαστε. 

Ποια ήταν η έμπνευσή σας για την συγκεκριμένη παράσταση;

Όπως θα δείτε στην παράσταση υπάρχει μια σκηνή όπου από ένα κομμάτι μαρμάρου ζωντανεύει μια κούκλα, βγαίνει από μέσα του και έρχεται να μας δώσει το κλειδί της ιστορίας. Η σκέψη λοιπόν οτι θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια σκηνή όπου θα δημιουργείται μια κούκλα από το μάρμαρο και θα φτιάχνεται επί σκηνής, για μένα ήταν φοβερά γοητευτική, ήταν η  απαρχή του όλου γεγονότος. Από αυτή την ιστορία φτιάχτηκε και το παραμύθι, από τη μαγεία του να δεις ένα άψυχο μάρμαρο να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου και μέσα σε μια σκηνή απόλυτης σιωπής, μια σκηνή που ομολογουμένως είναι δύσκολη για τα παιδιά, που όμως αυτή θυμούνται περισσότερο από όλο το έργο μόλις τελειώσει η παράσταση γιατί μαγεύονται . Νιώθω ακριβώς αυτή τη δυνατότητα, του να δοθεί ψυχή στην άψυχη ύλη, πόσο μάλλον όταν έχει να μας πει μια τόσο συγκλονιστική ιστορία.

Όταν γράφετε ένα καινούριο έργο, προσπαθείτε να μπείτε στη θέση των παιδιών; Στο παιδικό μυαλό και στη παιδική ψυχολογία;

Ναι, ευτυχώς όλα αυτά τα χρόνια που είμαι και δασκάλα θεάτρου και κούκλας και μαμά, έχουν βοηθήσει αρκετά και επίσης η επικοινωνία μας με τα παιδιά, γιατί  πάντα μας επισκέπτονται σχολεία και παίζουμε για αυτά και κάνουμε θεματικές και πριν και μετά την παράσταση. Όλα αυτά λοιπόν ακόμα και από προηγούμενες παραστάσεις ακόμα και να είχαν άλλη θεματική τα αξιοποιούμε σε κάθε επόμενο έργο μας. Τα παιδιά λοιπόν, θέλουν να μην τα ξεγελάς, να είσαι πολύ ειλικρινής μαζί τους, να τα αφορούν οι ιστορίες που έχεις να αφηγηθείς. Αυτό σε συνδυασμό με τη προσωπική σου ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, γιατί αν κανείς κάνει μια παράσταση επι τούτου μόνο και μόνο για να πουλήσει στα παιδιά, είναι φρικτό. Ίσως και να πουλήσει, αλλά θα έχεις αυτοσαμποτάρει την δημιουργία σου. Μπορεί να γίνει ένα θέαμα πιο φθηνό και ευκαιριακό και να το αφήσεις εκεί, ενώ εμάς οι παραστάσεις μας παίζουν δυο και τρία χρόνια όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στα σχολεία και σε περιοδείες και φεστιβάλ εντός και εκτός Ελλάδος, ακριβώς γιατί στόχος μας είναι να είναι μια ιστορία που να μπορεί να αντέξει στο χρόνο. Ούτε θελήσαμε μέχρι στιγμής να ασχοληθούμε με κάτι που να αφορά επετειακή συνθήκη ή γιορτή. Μπορεί με κάποιο τρόπο να το ακουμπήσει αυτό, αλλά επιτούτου δεν το κάνουμε, δεν είναι το στυλ των παραστάσεων μας.Θα θέλαμε να είναι διαχρονικές όσο είναι δυνατόν. 

Τον γιο σας τον συμβουλεύεστε πριν ανεβάσετε μια παράσταση;

Δεν θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς είναι πάρα πολύ αυστηρός κριτής. Για παράδειγμα ο γιος μου δεν θέλει με τίποτα να είναι βαμμένοι οι ηθοποιοί στις παραστάσεις. Μου λέει δηλαδή ''αν το σκηνοθετούσα εγώ αυτό θα έβγαζα πάγια εντολή να μην ξαναβαφτούν ποτέ οι ηθοποιοί στις παραστάσεις. γιατί μου αρέσει να βλέπω φυσικά τα πρόσωπα''. Σε κάποιες το τηρούμε σε κάποιες όχι, εξαρτάται πόσο θεατράλε πρέπει να είναι το βάψιμο. Τον συμβουλεύομαι ,έχει πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια στην αισθητική των παραστάσεων γιατί και ο ίδιος ζωγραφίζει πολύ καλά. Και μάλιστα επειδή σχεδιάζει τόσο καλά νομίζω θα σχεδιάσει τις κούκλες της επόμενης παράστασης. Σίγουρα είναι μαζί μου, γνωρίζει οτι είναι η δουλειά των γονιών του και είναι τόσο όσο επιθυμεί. 

Πως είναι να συνδυάζεται την οικογενειακή ζωή σας ζωή με τη δουλειά σας που και πάλι έχει σχέση με παιδιά; 

Στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολο, και ήταν ιδιαίτερα κωμικό, μάλιστα όταν ήμουν έγκυος, φτιάχναμε την καινούρια παράσταση και ταυτόχρονα δίδασκα σε μια σχολή για ενήλικες, όπου ο διευθυντής του σχολείου μάλιστα έλεγε '' μήπως ήρθε η ώρα να μην ξαναέρθεις γιατί μόνο γέννα δεν έχουμε κάνει σε αυτή τη σχολή;'', ήταν αρκετά ιδιαίτερο μέχρι να το συνηθίσω, γιατί διχάζεσαι, είσαι μαμά και είσαι εκεί και πρέπει να κρατάς και κάποιες πειθαρχίες και ταυτοχρόνως  είσαι και εσύ ο ίδιος πολύ παιδί κάνοντας αυτή τη δουλειά. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις οτι άμα εκδηλώνεις την παιδικότητα σου στην καθημερινότητα σου είναι πιο πολύ υπέρ παρά κατά, πιο πολύ για την οικογένεια σου αλλά και για τη δουλειά σου γενικότερα. Και νομίζω οτι έτσι κάνεις και τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα,

Έχετε ακόμα μπροστά σας δύο παραστάσεις μια στις 16/12 και μια στις 23/12. Μετά πως θα συνεχίσετε;

Αρχικά, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που πήγε εξαιρετικά η παράσταση και όλη η συνεργασία με το θέατρο Radar και τελειώνοντας τον κύκλο των παραστάσεων εκεί, θα συνεχίσουμε σε σχολεία που διαθέτουν καλά διαμορφωμένους χώρους και σίγουρα θα ταξιδέψουμε σε φεστιβάλ και πολιτιστικούς φορείς εντός και εκτός Ελλάδος.

 

Διαβάστε εδώ τις ιδέες της Σπυριδούλας Μπιρμπίλη για παιχνίδι πριν και μετά την παράσταση.

 

 

 

Τα Χριστούγεννα είναι μια ανάσα μακριά και μικροί και μεγάλοι έχουν μπει για τα καλά στο κλίμα τον γιορτών. Οι χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις όλο και πληθαίνουν και προσκαλούν τους πάντες να διασκεδάσουν και να χαρούν με την ψυχή τους σε χώρους όπου το ατελείωτο παιχνίδι και οι εκπλήξεις δεν σταματούν ποτέ.

Και φέτος το Christmas Factory στο Γκάζι είναι γεγονός και προσφέρει στους μικρούς φίλους αλλά και στους γονείς τους πλήθος παιχνιδιών, όπως η αγαπημένη σε όλους ρόδα, το τρενάκι καθώς και τα συγκρουόμενα. Εκεί οι μικροί επισκέπτες θα παραδώσουν το γράμμα τους στον Αϊ-Βασίλη, θα φτιάξουν τα δικά τους παιχνίδια και θα χορτάσουν διασκέδαση στα ολοκαίνουργια ειδικά σχεδιασμένα escape rooms. Φυσικά όλοι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μοναδικές... τούμπες καθώς από έναν τέτοιο χώρο δεν θα μπορούσε να λείπει το φανταστικό παγοδρόμιο. Όσο οι μικροί θα διασκεδάζουν υπό τους ήχους των ιδιαίτερα ταλαντούχων dj, οι ενήλικες θα κάνουν τις βόλτες τους και θα αγοράσουν τα δώρα τους στα μικρά και εκπληκτικά μαγαζιά όλων των ειδών. Και μόλις τα μαγουλάκια αναψοκοκκινίσουν και είναι απαραίτητη μια ανάσα ξεκούρασης, οι καφετέριες και τα μαγαζάκια με τις απίστευτες λιχουδιές θα είναι εκεί και θα σας περιμένουν.

 

Μαζί σας αυτή τη χριστουγεννιάτικη περίοδο είναι και το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, το οποίο προσκαλεί μικρούς και μεγάλους να περάσουν ξεχωριστές στιγμές με ένα πλούσιο και διαφορετικό πρόγραμμα. Θα γνωρίσετε το απίθανο παγοδρόμιό του, θα γίνεται βοηθοί του Αϊ-Βασίλη και θα τον βοηθήσετε να αποκαταστήσει το χάος που επικρατεί με τα δώρα αυτή την περίοδο (14,21, 28/12 και 4/1). Παράλληλα θα παρακολουθήσετε διαχρονικές ταινίες, όπως ο «Πίτερ Παν» και η «Σταχτοπούτα», που εντάσσονται στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Η μουσική δεν θα λείπει από το πρόγραμμα, αφού θα διοργανωθούν πλήθος συναυλιών, όπως αυτές των Gumbo Ya Ya λίγο πριν από τη λήξη των εορταστικών εκδηλώσεων αλλά και του Διονύση Σαββόπουλου, που με έναν ξεχωριστό τρόπο θα αφηγηθεί το κλασικό χριστουγεννιάτικο παραμύθι «Ο Σιδερόγιαννος». Στην Εθνική Λυρική Σκηνή θα φιλοξενηθεί επίσης ένα μουσικό πανόραμα από τις ταινίες του πιο αγαπητού μάγου, του Χάρι Πότερ (18,19/12). Πολλές ακόμα εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί στον πανέμορφο χώρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος κάτω από τον εκπληκτικό εορταστικό στολισμό, ο οποίος θα σας εντάξει στο κλίμα των Χριστουγέννων και θα σας ωθήσει να φτιάξετε χριστουγεννιάτικες κάρτες και στολίδια, να χορέψετε και να κάνετε οικογενειακώς πικνίκ με τον Αϊ-Βασίλη. Όσοι πάλι δεν επιθυμείτε να ξεφύγετε από τους ρυθμούς της καθημερινότητάς σας, ο κύκλος ομιλιών του καθηγητή Βασίλη Κάλφα ολοκληρώνεται αυτό το μήνα, με θέμα τους προσωκρατικούς Παρμενίδη, Δημόκριτο και Γοργία.

 

Τα δύο επόμενα Σαββατοκύριακα το Παιδικό Μουσείο έχει ετοιμάσει για τους μικρούς φίλους διάφορες εκδηλώσεις και σας προσκαλεί να ανακαλύψετε τη μαγεία των Χριστουγέννων με βάση τις αισθήσεις σας (16/12 και 23/12) αλλά και να δώσετε μια χριστουγεννιάτικη συναυλία παράγοντας διάφορους ήχους με το σώμα σας και με ό,τι αντικείμενα βρείτε μπροστά σας (17/12 και 30/12) ‒ για παιδιά ηλικίας 1-3 ετών.

Το Μικρό Εθνικό γιορτάζει τα πρώτα του Χριστούγεννα με μοναδικές εκπλήξεις από 23/12 έως 6/01(διαβάστε αναλυτικά εδώ)

Αν θέλετε να συνδυάσετε τα ψώνια σας με το παιχνίδι των μικρών παιδιών, μέχρι τις 24/12 και 27-30/12 στο εμπορικό κέντρο River West θα απολαύσετε τα τεράστια θεότρελα κουνέλια, τα Rabbits, που υπόσχονται ξέφρενη διασκέδαση. Θα ανεβάσουν τους μικρούς επισκέπτες σε ένα τρένο που θα τους ξεναγήσει σε όλο το εμπορικό κέντρο και στο τέλος θα τους οδηγήσει στον Αϊ-Βασίλη και στον βοηθό του τον Ρελόχ, οι οποίοι θα τους υποδεχτούν για χριστουγεννιάτικες ευχές. Και όλα αυτά όσο εσείς θα κάνετε τη βόλτα σας για τα δώρα και τις αγορές των ημερών.

 

Όσοι πάλι επιθυμείτε να συνδυάσετε τη διασκέδαση με τη μάθηση, στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος θα μάθετε πολλά από τα έθιμα της Ιταλίας, της Νορβηγίας και της Ολλανδίας μέσα από διασκεδαστικά παιχνίδια (17/12). 

 

 

 

 

 

Κατά καιρούς όλοι έχουμε την τάση να ακολουθούμε τη μόδα της εποχής είτε είναι στα ρούχα μας είτε σε οτιδήποτε άλλο. Γιατί να μην κάνει το ίδιο και το θέατρο; Φέτος ακολουθεί τη δική του μόδα, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί Φριντομανία. Και αυτό γιατί θα δούμε δύο ‒ναι δύο‒ παραστάσεις με θέμα ‒τι άλλο;‒ τη Φρίντα Κάλο. Φαίνεται πως η καταθλιπτική ζωγράφος γοητεύει πολύ το κοινό, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που θεατρική παράσταση είναι αφιερωμένη σε αυτή ‒ αυτό συνέβη και πέρυσι, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Η Έλλη Χρονιάρη ενσαρκώνει τη Φρίντα Κάλο, αλλά και πολλά ακόμα πρόσωπα που έπαιξαν μικρό ή μεγάλο ρόλο στη ζωή της διάσημης ζωγράφου, στην ομώνυμη θεατρική παράσταση «Frida» στο Cabaret Voltaire από Παρασκευή έως Κυριακή από τις 8 Δεκεμβρίου. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Έλενας Βισερής και του Πέτρου Παπαζήση θα ερμηνεύσει τη ζωή της διάσημης Μεξικανής ζωγράφου από τη γέννησή της μέχρι και το θάνατό της. 

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η Κατερίνα Δαμβόγλου που υποδύεται τη Φρίντα Κάλο στην παράσταση «Φρίντα κι άλλο» στο Θέατρο 104. Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer, δηλαδή οι Fly Theatre, αφηγούνται της ζωή της γνωστής ζωγράφου και παρουσιάζουν την ιστορία της με τη βοήθεια του βίντεο και του ήχου.

Η Φρίντα Κάλο θεωρείται σύμβολο επιμονής, αντοχής και ελευθερίας και μάλλον αυτό είναι που εμπνέει πολλούς σκηνοθέτες να ασχοληθούν μαζί της και ηθοποιούς να την ενσαρκώσουν. Το σίγουρο είναι πως σε όσες παραστάσεις και να τη δούμε και σε όσα εστιατόρια και να μας κρατάει συντροφιά ‒καθώς πολλοί έχουν επιλέξει να τη συμπεριλάβουν στο ντεκόρ τους‒ η Φρίντα Κάλο μας αρέσει και δεν χορταίνουμε να την απολαμβάνουμε.

 

 

Περίμενα τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο έξω από το Σταθμό Πανεπιστήμιο, όπου είχαμε πει πως θα συναντιόμασταν. Όντας πολύ συνεπής στο ραντεβού μας, όταν ήρθε, ψάξαμε να βρούμε μια ήσυχη καφετέρια προκειμένου να αρχίσουμε την κουβέντα μας. Άνετος και χαλαρός, μας μίλησε για πολλά, με ένα ύφος που μαρτυρούσε πως υπάρχουν ακόμη ηθοποιοί απλοί και προσιτοί, όπως άλλωστε θα έπρεπε να είναι όλοι.

Ας ξεκινήσουμε με την παράσταση. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτή. Πώς είναι η συγκεκριμένη εμπειρία;

Η παράσταση βασίζεται στη νουβέλα του Μένη Κουμανταρέα «Η κυρία Κούλα», την οποία έχουμε μεταφέρει στο θέατρο. Αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι ότι οι δύο ηθοποιοί που παίζουμε είμαστε αφηγητές του έργου, δηλαδή κατά μια έννοια ο συγγραφέας που αφηγείται την ιστορία. Όπου υπάρχει διάλογος, τον μετατρέπουμε σε μια λογική στιγμή μέσα στην παράσταση. Σε μια σκηνή, για παράδειγμα, είμαστε σε ένα ζαχαροπλαστείο  που μιλάνε οι δύο ρόλοι μεταξύ τους και ξαφνικά αλλάζουν και γίνονται αφηγητές. Επίσης, η παράσταση περιλαμβάνει μια κάμερα, που βοηθάει πολύ στην αφήγηση.

Πιστεύετε ότι όλη αυτή η ιστορία θα μπορούσε να ενταχθεί στο σήμερα, με όλη αυτή την τρέλα και το άγχος που έχει ο κόσμος όταν μετακινείται;

Ναι, άλλωστε η ίδια τρέλα, η σημερινή, υπάρχει και στο έργο.

Ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος θα μπορούσε να ταυτιστεί με όλο αυτό; Είχατε ποτέ σχέση με μεγαλύτερη γυναίκα;

Η μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας που είχα ήταν οκτώ χρόνια. Εδώ μιλάμε για μια διαφορά περίπου τριάντα χρόνων, οπότε δεν είναι το ίδιο. Να ταυτιστώ, ναι, θα μπορούσα, γιατί όχι; Εξάλλου, το έργο εμπεριέχει και ένα οιδιπόδειο σύμπλεγμα, αφού ο νεαρός βλέπει μια μητέρα στα μάτια της κυρίας Κούλας. Αυτό τον κάνει να σαγηνευτεί και να παθιαστεί με τη συγκεκριμένη γυναίκα. Αυτή δηλαδή είναι μια περίεργη σχέση μητέρας-γιου, που είναι παθιασμένη και πάει μέχρι και στο ερωτικό.

Άρα, πιστεύετε ότι αυτό οδηγεί έναν άντρα στο να ερωτευτεί μια μεγαλύτερη γυναίκα;

Στο εν λόγω έργο τουλάχιστον αυτό οδηγεί τον Μίμη να πάει σε μια μεγαλύτερη γυναίκα. Γενικά, θεωρώ πως η αιτία που ένας άντρας ερωτεύεται μια μεγαλύτερη γυναίκα πρέπει να αναζητηθεί στους αιμομικτικούς πόθους της παιδικής ηλικίας.

Η συνεργασία σας με τη Μαρία Ζορμπά πώς είναι; 

Νομίζω ότι έχουμε πολλή χημεία στη σκηνή με τη Μαρία . Είναι φοβερή ηθοποιός. Παίζουμε πρώτη φορά μαζί, είναι η πρώτη μας συνεργασία, και είναι φοβερή, πάρα πολύ καλή.

Ο κόσμος τι θα κρατήσει από αυτή την παράσταση;

Κοίτα, αυτό είναι πάντα υποκειμενικό. Για τη συγκεκριμένη παράσταση ελπίζω να κρατήσουν μια επιθυμία για πάθος οποιασδήποτε ηλικίας και οποιουδήποτε ήθους, δηλαδή να είμαστε παθιασμένοι στη ζωή μας ακόμα και αν φτάνουμε στα πενήντα και στα εξήντα και στα εκατό. Γιατί υπάρχει δυστυχία στον κόσμο, εξαιτίας όλης αυτής της κατάστασης, υπάρχει στενοχώρια, και πρέπει να βρίσκουμε πού κρύβεται το πάθος, η προσωπική επιθυμία κάθε ανθρώπου. Αυτό νομίζω το έργο δεν είναι απλώς μια επιφανειακή ερωτική ιστορία, μιλάει γι’ αυτό, για τα πράγματα με τα οποία μπορούμε να παθιαστούμε.

Τι πιστεύετε ότι οδηγεί μια γυναίκα στο να αναζητά ένα μικρότερο σύντροφο;

Θα ξαναπάω πίσω στο οιδιπόδειο θέμα και θα σου πω ένα παράδειγμα. Μια γυναίκα κάνει ένα παιδί και έχει και τον άντρα της. Το παιδάκι τής αρέσει, είναι ο νέος της σύντροφος όταν είναι μωρό, η νέα της ασχολία και επιθυμία. Αφήνει τον άντρα της παραπέρα, γιατί πρέπει να μεγαλώσει το παιδί της και να είναι συνεχώς μαζί του. Οπότε, όταν μια γυναίκα παίρνει αυτή την τεράστια αγάπη, που είναι μια αγάπη μεγαλύτερη από ένα σύντροφο τις περισσότερες φορές, όσο μεγαλώνει το παιδί τη χάνει αυτή την επιθυμία και την ξαναθέλει. Μια γυναίκα η οποία δεν έχει κάνει παιδί έχει μέσα της αυτή την επιθυμία να έχει μια τέτοια αγάπη, οπότε, άμα θέλει να πάει σε έναν μικρότερο άντρα, είναι διότι εκεί κρύβεται αυτή η στοργή. Πολλές φορές στις ερωτικές ιστορίες δεν υπάρχει στοργή, ενώ σε αυτή τη διαφορά ηλικίας υπάρχει αυτή η στοργή που την έχουμε ανάγκη όλοι οι άνθρωποι και μπορεί και οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, που πλέον έχουν φτάσει σε ένα σεξουαλικό τέλμα με το σύντροφό τους ή άμα δεν έχουν σύντροφο μέχρι μεγάλη ηλικία, μπορεί να έχουν ανάγκη  ένα νέο πάθος αλλά ταυτόχρονα και μια στοργή που κρύβει μια σχέση μητέρας-γιου.

 Είχατε πει παλιότερα ότι ήσασταν καχύποπτος με την τηλεόραση. Η εμπειρία σας από τη «Μουρμούρα» σας έκανε να το αναιρέσετε αυτό;

Ναι, η αλήθεια είναι ότι το χω πει. Ήμουν καχύποπτος πριν με πάρουν. Στη «Μουρμούρα» η εμπειρία ήταν πάρα πολύ ωραία. Όλοι οι συνεργάτες ήταν φοβεροί. Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες, ότι όσο δουλεύουν σε σίριαλ φωνάζουν και βρίζονται. Σε αυτή τη σειρά όμως ήταν όλοι πάρα πολύ ευγενικοί, είχα πάρα πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο τι βγάζει ο ηθοποιός από την φαντασία του, αυτοσχεδιασμούς στα κείμενα, αυτοσχεδιασμούς στο πως θα φτιαχτεί ο ρόλος, τα οποία δεν τα φανταζόμουνα και η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία ήταν φοβερή. Καχύποπτος με την τηλεόραση παραμένω βέβαια, γιατί δεν θα μου άρεσε αν δεν ήμουνα σε αυτή τη δουλειά. Εγώ δηλαδή μπορώ να ασχοληθώ μόνο με τα σίριαλ, βλέπω όμως πλέον ότι στην τηλεόραση δεν προοδεύει ο ηθοποιός, προοδεύει ο σόουμαν, το οποίο δεν έχει καμία σχέση. Έχει σχέση με την υποκριτική στη νέα της μορφή, του να είσαι τα πάντα, να προσφέρεις ψυχαγωγία, κάτι που το κάνει και ο ηθοποιός, αλλά πρέπει να το κάνει μέσα από τη δουλειά του και να είναι υπηρέτης μιας ιστορίας και όχι ενός προϊόντος, ενός σόου δηλαδή, από το «Ελλάδα έχεις ταλέντο» μέχρι το «Survivor». Δεν είναι αυτή η δουλειά του, αλλά στην Ελλάδα έχουμε φτάσει στο σόου. Όμως εμένα δεν με ενδιαφέρει.

Το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει στη δουλειά σας;

Στη σχολή, σε ένα ρόλο. Ενώ είμαι γυμνός και είμαι με τη συμπαίκτριά μου, στην οποία έχουν πει να πάει μπροστά μου και να φαίνεται σαν να γίνεται στοματικός έρωτας, μου έχει τύχει να ρευτώ.

Μέχρι τώρα ποια δουλειά σου ξεχωρίζεις και γιατί;

Ξεχωρίζω την πρώτη δουλειά που έκανα με ένα συμμαθητή μου, τον Γιώργο Τζούλιο Κατσή. Την έλεγαν «ΣΤΕΝ» και βασιζόταν στο βιβλίο του Θανάση Βαλτινού «Κάθοδος των εννιά». Την ξεχωρίζω γιατί ήμουν άσχετος, μόλις είχα τελειώσει τη σχολή και δεν είχα καμία εμπειρία από παραστάσεις και ήμασταν πάρα πολύ αθώοι με τον Γιώργο (ο οποίος είναι πάρα πολύ καλός μου φίλος ακόμη και παίζουμε μαζί σχεδόν κάθε χρόνο, εκτός από φέτος). Αυτό το έργο μιλούσε για μια φιλία και είναι πάρα πολύ δυνατό αυτό. Έρχονται έπειτα από χρόνια και μου μιλάνε άσχετοι στο δρόμο και μου λένε γι’ αυτή τη παράσταση και εγώ νόμιζα ότι μας είχαν δει μόνο οι φίλοι μας. Καταλαβαίνω το λόγο, γιατί ήταν πάρα πολύ αθώο, κάτι που δεν μπορεί να ξαναγίνει ποτέ, γιατί ήδη τέσσερα χρόνια που έχω δουλέψει λίγο στην τηλεόραση, λίγο στο θέατρο ήδη έχει χαθεί η αθωότητα.

 

Ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος πρωταγωνιστεί μαζί με την Μαρία Ζορμπά στην "Κυρία Κούλα" τη νουβέλα του Μένη Κουμανταρέα που ανεβαίνει στο Faust σε σκηνοθεσία της Έφης Θεοδώρου.