Από τη Δήμητρα Πέτρου

Σε μια κωμόπολη του αμερικανικού Νότου, το κομμωτήριο έχει γίνει στέκι για έξι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Εκεί μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους, λένε τα μυστικά τους και ανταλλάσσουν συμβουλές. Όταν μία από αυτές παρουσιάζει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, οι υπόλοιπες πέντε της συμπαρίστανται με τον πιο τρυφερό τρόπο. Το πρόβλημα της μιας γίνεται πρόβλημα και της άλλης και έτσι προκύπτει η ένωση.

Η Βάσω Γουλιελμάκη είναι μία από αυτές τι έξι γυναίκες. Υποδυόμενη την Κλαιρ στις «Ανθισμένες Μανόλιες», έρχεται αντιμέτωπη με την απώλεια του άντρα της και κάνει άμυνά της το χιούμορ για να μπορέσει να προχωρήσει.

Με αφορμή την παράσταση, μού μίλησε για τα κοινά χαρακτηριστικά που έχει με την ηρωίδα της, για τον ρόλο που διαδραματίζει η φιλία αλλά και η μοναξιά στη δική της ζωή αλλά και για το πώς την έχει επηρεάσει ο κορωνοϊός.

Πες μας δυο λόγια για το έργο

Οι «Ανθισμένες Μανόλιες» είναι ένα πάρα πολύ ωραίο έργο, και όσο το διαβάζω τόσο το αγαπώ περισσότερο, γιατί είναι πολύ ανθρώπινο και μπορείς να αναγνωρίσεις κομμάτια του εαυτού σου μέσα σε αυτό. Υπάρχουν σημεία του ρόλου που με αντιπροσωπεύουν και που μου θυμίζουν καταστάσεις που έχω βιώσει. Η Κλαιρ, η ηρωίδα που υποδύομαι, είναι μια γυναίκα που αντιμετωπίζει την απώλεια του άντρα της, ο οποίος ήταν 25 χρόνια μεγαλύτερός της. Η άμυνά της είναι το χιούμορ της, έτσι το ξεπερνάει και αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό που μας συνδέει. Και εγώ με χιούμορ βλέπω τη ζωή. Γενικά το έργο έχει να κάνει με έξι γυναικείες προσωπικότητες, οι οποίες συναντιούνται μέσα σε ένα κομμωτήριο και το κάνουν στέκι τους. Είναι ένα γυναικείο άβατο που συναντιούνται και λένε τις αλήθειες τους. Η μία στηρίζει την άλλη, η καθεμία κουβαλάει τον δικό της προσωπικό σταυρό, και παρόλ' αυτά, μέσα από τις άσχημες καταστάσεις, μπορούν και τις ξεπερνούν γιατί η φιλία είναι πολύ δυνατό χαρτί.

Τι κοινά έχεις με την ηρωίδα που υποδύεσαι;

Την ευαισθησία της, τις αγωνίες της, τη δοτικότητά της, το ότι της αρέσει να βοηθάει. Είναι χαρούμενος άνθρωπος και της αρέσει όπως και σε μένα, να χαμογελάει πέρα από τις δυσκολίες.

Το έργο αναφέρεται πολύ στη γυναικεία φιλία. Στη δική σου ζωή τι ρόλο παίζει;

Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Οι φίλες μου ήταν αυτές που με βοήθησαν και ήταν δίπλα μου στις χαρές και τις λύπες μου. Και έχω κάνει και ένα μεγάλωμα παιδιού, στηριγμένη στις φίλες μου. Οι φίλες μεταξύ τους, ειδικά όταν έχουν στην ίδια ηλικία παιδιά, είναι σωτήριες.

Στο έργο συναντάμε και τη γυναικεία μοναξιά. Τι σημαίνει για εσένα να είναι κανείς μόνος;

Προσωπικά η μοναξιά δεν μου αρέσει καθόλου, δεν την επιλέγω. Ακόμα και όταν μερικές φορές θέλω να απομακρυνθώ για λίγο, δεν τα καταφέρνω και θέλω να είμαι πάλι με κόσμο. Δεν έχω συμφιλιωθεί μαζί της. Έχω συνηθίσει να είμαι με παρέα, αν και τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Μου αρέσει να μοιράζομαι τον χρόνο μου με ανθρώπους, να κουβεντιάζω, να συμμετέχω.

Οι έξι γυναίκες χαρακτηρίζονται από μια γυναικεία αλληλεγγύη. Στις μέρες βλέπουμε αυτό να γίνεται όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Γιατί οι άνθρωποι είμαστε όντα εγωκεντρικά και μας ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μας. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στην γυναικεία αλληλεγγύη, πρέπει να αγαπάμε και να προστατεύουμε η μία την άλλη. Δεν μου αρέσει να βλέπω να πολεμάμε μεταξύ μας. Πρέπει η μία να ακουμπάει πάνω στην άλλη και να τη φροντίζει, γιατί είναι σαν να φροντίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σου έχει συμβεί να βρεθείς σε έναν χώρο με αγνώστους και να καταλήγετε να μοιράζεστε τους προβληματισμούς σας;

Ναι, μου έχει συμβεί. Είμαι πολύ αυθόρμητη και δεν φοβάμαι να εκτίθεμαι, το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση. Είναι όμορφο να συνομιλείς με ανθρώπους που εκείνη τη στιγμή είστε στο ίδιο μήκος κύματος και μπορούν να σε καταλάβουν. Και μόνο που θα ακούσει κάποιος τους προβληματισμούς σου, νιώθεις όμορφα, είτε είναι γνωστός, είτε είναι άγνωστος.

Ο αυθορμητισμός και η ευαισθησία που σε χαρακτηρίζει, σου έχει βγει ποτέ σε κακό;

Ναι, αρκετές φορές, αλλά έχω μάθει να ζω με αυτό και μου αρέσει. Κάποιες φορές το έχουν εκμεταλλευτεί αυτό αλλά δεν θέλω να το αλλάξω. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυθορμητισμό και ευαισθησία, ούτε θα μπορούσα να είμαι με έναν άνθρωπο που δεν τα έχει αυτά.

Πάμε λίγο στο κεφάλαιο «κορωνοϊός». Πώς το βιώνεις όλο αυτό;

Είναι πολύ δύσκολα και τώρα και στην καραντίνα. Δεν θέλω να ξανατύχει. Ήμουν μόνη μου μέσα στο σπίτι με την κόρη μου, που είναι στην εφηβεία, και αυτό δεν ήταν και το πιο εύκολο. Βέβαια, δεν μπορώ να μην αναφέρω και τα καλά που είχε όλη αυτή η ιστορία. Ήρθαμε πολύ κοντά με την κόρη μου, συζητήσαμε, παίξαμε, φάγαμε και γενικά κάναμε πράγματα που στην καθημερινότητά μας μπορεί να μην γίνονται γιατί κινούμαστε με διαφορετικούς ρυθμούς. Αυτό τόνωσε τη σχέση μάνας και κόρης και είναι μια περίοδος που σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Παρόλ' αυτά όμως, δεν θέλω να ξαναϋπάρξει αυτή η περίοδος του εγκλεισμού.

Τι αντίκτυπο πιστεύεις ότι θα έχει στο θέατρο;

Έχει κάνει πάρα πολύ κακό στη δουλειά μας, μας έχει πάει πίσω πολλά χρόνια. Με πιάνει θλίψη με αυτή την κατάσταση, που με αναγκάζει να μην μπορώ να ασχοληθώ με τη δουλειά που αγαπώ. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει ο κόσμος και αν έρθει στο θέατρο. Ήδη το αντίκτυπο που έχει, είναι ότι είμαστε οκτώ μήνες χωρίς δουλειά, από την οποία ζούμε. Εκτός δηλαδή από το ότι μου λείπει πολύ, είναι και το θέμα της επιβίωσης. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνονται κάποια πράγματα. Δεν μπορεί να είναι ανοιχτά τα εστιατόρια, οι καφετέριες, οι λαϊκές ή να γίνονται οι πτήσεις κανονικά, και να είναι κλειστά τα θέατρα ή να λειτουργούν μόνο με το 30%. Ο κόσμος συνωστίζεται σε πολλά μέρη γιατί δεν γίνεται να τον ελέγχεις παντού. Στο θέατρο που κρατάς τις αποστάσεις, είσαι με μάσκα και δεν μιλάς, ούτε έρχεσαι σε επαφή με τον άλλον, γιατί να γίνεται αυτό; Δεν είναι σωστό να χάνεται ο πολιτισμός ούτε για τον κόσμο αλλά ούτε και για τους ηθοποιούς που ζουν από αυτό.

Έχεις συμμετάσχει και σε αρκετές τηλεοπτικές επιτυχίες. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην τηλεόραση αυτή την περίοδο;

Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλές δουλειές, και κάποιες από αυτές είναι πολύ καλές και ελπίζω να πηγαίνουν καλά. Φυσικά, προτιμώ τα σίριαλ από τις γελοιότητες που υπάρχουν στα ριάλιτι, που πολλές φορές προσβάλλουν την ίδια την ανθρώπινη φύση.

«Ανθισμένες Μανόλιες»
Θέατρο Χυτήριο
Παίζουν: Άννα Αδριανού – Ηρώ Μουκίου – Βάσω Γουλιελμάκη – Κατερίνα Μπιλάλη – Κρίστη Παπαδοπούλου – Εύη Δαέλη

Ο Μάριος Λεβέντης είναι ένας νέος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας με καταγωγή από το Ηράκλειο Κρήτης, που με τον δοτικό τρόπο γραφής του, περιοδεύει στην Ελλάδα των λέξεων με τον «θίασο της υπομονής».

Εξιτάρει τη ματαιότητα στο φωτεινό θεατράκι της ανθρώπινης ύπαρξης και κάνει «αφίσα» τη θαλπωρή στους ευπαθείς στύλους της προτεραιότητάς μας.

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Πόστερ», ο Μάριος Λεβέντης, ένας από τους πιο σημαντικούς νέους των γραμμάτων, μου μίλησε για τη μεγάλη του αγάπη στο θέατρο, το μεγαλύτερό του όνειρο αλλά και τη στιγμή της ζωής του που θα έκανε «αφίσα».

Πες μας δυο λόγια για το νέο σου βιβλίο με τίτλο «Πόστερ».

Το «Πόστερ» είναι μια σύγχρονη ιστορία σε δύο μέρη. Παρακολουθείται το χρονικό μιας σχέσης που παρασύρεται και το οδοιπορικό μιας κοινωνίας που διασύρεται.

Ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες;

Το σήμα του έργου είναι η θαλπωρή. Αυτή γίνεται αφίσα και υψώνεται στους στύλους της πρόθεσής μου: Να βρούμε τις ρίζες μας στη ζεστασιά.

Ποια στιγμή της ζωής σου θα έκανες «αφίσα»;

Τις στιγμές που είμαι στη σκηνή και παρουσιάζω ένα έργο. Τις στιγμές που μου αναλογεί το μικρόφωνο για ν’ απαγγείλω την ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Την κατάφαση στη ζωή.

Πώς θα χαρακτήριζες τον τρόπο γραφής σου;

Δοτικός. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Όλα τ’ άλλα, είναι φιλοφρονήσεις στη λέσχη της φιλολογίας.

Ποιες είναι οι επιρροές σου;

Δεν είχα ποτέ επιρροές. Είχα ένα σύρμα μέσα στο κεφάλι μου. Ο πρώτος ποιητής, πριν και μετά τον άνθρωπο, είναι ο πόνος. Κι επειδή αυτό το σύρμα πονάει, μαθαίνεις να φτιάχνεις τις αγκυλώσεις του. Το ίδιο σύρμα γίνεται μετά ο συνδετήρας που κρατάει τα πρακτικά μιας ολόκληρης γενιάς. Αυτό είναι το ταλέντο. Το αποτύπωμα που αφήνει ο συνδετήρας του καθενός μας.

Γνωρίζω ότι έχεις μεγάλη αγάπη στο θέατρο και μάλιστα σπουδάζεις πάνω σε αυτό. Τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;

Το θέατρο είναι η βίβλος του καλλιτεχνικού μου κόσμου. Η θεατρική αύρα είναι μια Κυρία που ξέρει να χειρίζεται τον πληθυντικό ευγενείας και όχι της απόστασης.

Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να υπάρχουν για να μεταφέρεις ένα έργο σου στο θεατρικό σανίδι;

Εμπορικές και ποιοτικές. Η ποιότητα έχει να κάνει με τις ψυχολογικές αξίες ενός έργου και η εμπορικότητά με το πλήθος που απευθύνεται το έργο. Εγώ θωράκισα την εντιμότητα μου, δεν ήθελα να παρεκκλίνω από την αίσθηση και την αισθητική της. Απευθύνομαι σε όλο τον κόσμο. Απευθύνομαι στον άνθρωπο. Στον δυνατό και στον αδύναμο. Στον προδομένο και στον προδότη...

Μετά από ένα θεατρικό έργο επέλεξες να επιστρέψεις με ποιήματα. Ποια «ανάγκη» του ανθρώπου πιστεύεις ότι καλύπτει η ποίηση;

Αυτό συμβαίνει γιατί εργάζομαι σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, με σκοπό να ξεκουράζω τους πνεύμονες των έργων. Για μένα η ποίηση είναι το περιεκτικό θέατρο. Λέει σε μια σκηνούλα στροφών όλα αυτά που η καθημερινότητα αγνοεί.

Ποια είναι η γνώμη σου για τα ψηφιακά βιβλία;

Οτιδήποτε χειροπιαστό είναι και ελπιδοφόρο πως ακόμη μπορούμε ν’ αγγίζουμε. Γιατί υπάρχει μια εκσυγχρονισμένη τάση που ήρθε να αφανίσει την επαφή μας με τη ζωντάνια. Μα το ζωντανό είναι που σπαρταράει, που δονείται, που αισθάνεται, που ανταποδίδει.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;

Αυτό που ταράζει τους ονειροκρίτες! Το ανέλπιστο!

Περίγραψέ μας τον εαυτό σου με πέντε λέξεις.

Δοκιμασμένος, Δοτικός, Ευαίσθητος, Τολμηρός, Ηθοποιός.

Υπάρχει κάτι νέο στα σκαριά;

Το «Πόστερ» που κυκλοφόρησε μόλις, ολοκληρώνει την «Τριλογία του πορτρέτου», που συμπεριλαμβάνει τα έργα «Αυτόγραφο» και «Μετρητά», τα οποία κυκλοφορούν ξεχωριστά από τις Εκδόσεις Οδός Πανός. Σε όλα, προτείνω μια ζωή που έχει το σθένος να συνεχίσει...

Το «Πόστερ» του Μάριου Λεβέντη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Από τη Δήμητρα Πέτρου 

Φωτογράφιση για το texnes-plus:Κοσμάς Ινιωτάκης  

Οι δρόμοι της πρωτεύουσας σταδιακά ερημώνουν, η ζέστη και οι μάσκες συνεχίζουν να δυσκολεύουν την καθημερινότητα όσων παραμένουν στο κλεινόν άστυ. Μεταξύ αυτών και ο ηθοποιός Βασίλης Κούκουρας, που ετοιμάζεται από τις 21 Αυγούστου να μας πει από τη «δροσερή» αυλή του θεάτρου Χυτήριο, «Κι εγώ σ'αγαπώ»! 

Το έργο του Βρετανού συγγραφέα Doug Lucie κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες και ο Βασίλης μοιάζει να το απολαμβάνει, έστω κι αν η παράσταση τον «αναγκάζει» να παραμείνει στην Αθήνα τον Αύγουστο. Σ’ ένα ήσυχο καφέ στους Αμπελόκηπους, ο χρόνος μοιάζει να σταματά όταν πατάω το rec για την ηχογράφηση.  

Και μπορεί η συνέντευξη να έγινε μ’ αφορμή το νέο του θεατρικό εγχείρημα, ωστόσο η κουβέντα δεν θα μπορούσε παρά να πάει και σ’ άλλα σημαντικά μονοπάτια της ζωής του.  

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση 

Πρόκειται για το έργο του Doug Lucie «Κι εγώ σ'αγαπώ». Το κείμενο αναφέρεται στο πόσο έχει εξευτελιστεί η έννοια της αγάπης, πόσο τη χρησιμοποιούμε αλλά και πόσο την εννοούμε.  

Το έργο δεν είναι κωμωδία και αυτό με ιντρίγκαρε πολύ. Είναι από τα πιο δύσκολα έργα που έχω παίξει. Συνεργάζομαι με τρεις νεότερους συναδέλφους και χαίρομαι πολύ γιατί νιώθω ότι μαθαίνω κοντά τους. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Γιάννης Αϊβάζης. Είναι ένας σκηνοθέτης με φοβερό επαγγελματισμό, ευρηματικός και ταλαντούχος. Εξεπλάγην από τις ικανότητές του και μαθαίνω από αυτόν, όπως και αυτός από εμένα. 

Τι σε γοήτευσε σε όλο αυτό; 

Νομίζω το ότι προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ μας, με κοινό γνώμονα να βγάλουμε αυτό από το οποίο πάσχει αυτή τη στιγμή η κοινωνία. Δηλαδή από δύο λέξεις που αρχίζουν από «α»: την αδιαφορία και την αγάπη. Η μία είναι συνυφασμένη με την άλλη, δηλαδή δρα και επιδρά η μία στην άλλη. Αυτό που κάνουμε είναι να καταθέσουμε στο κοινό ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Νομίζω ότι αυτή η παράσταση θα είναι σταθμός στη θεατρική μου καριέρα.  

Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στο κοινό; 

Το μήνυμα της αφύπνισης. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει πάθει μια νάρκωση. Και πιστεύω ότι αυτή η παράσταση δεν θα τον ξυπνήσει μόνο κατά τη διάρκειά της, αλλά θα φύγει από το θέατρο με μια γροθιά στο στομάχι.  

Το έργο ανεβαίνει για δεύτερη φορά στην Ελλάδα. Είχες δει την πρώτη εκτέλεση με τη Βάσια Παναγοπούλου; 

Όχι, γιατί είχε παίξει μόνο στη Θεσσαλονίκη. Συνεπώς, κάπου θα ήμουν και δεν θα μπορούσα να πάω. Οι συντελεστές όμως ήταν φανταστικοί τότε. 

Τι σημαίνει για εσένα «σ' αγαπώ»;

Σημαίνει να «βιάσω» το εγώ μου. Αν ο άνθρωπος το καταφέρει αυτό, όχι να το απορρίψει, ούτε να το αγνοήσει, να το «βιάσει», τότε αρχίζει και αγαπά. 

Το έχεις αφήσει ποτέ αναπάντητο;

Ναι, το έχω αφήσει. Και το έχω πει και κοροϊδευτικά. Τα έχω κάνει όλα. Και μου το έχουν αφήσει αναπάντητο. Συνήθως όταν οι άνθρωποι λένε «σ' αγαπώ», περιμένουν ν’ ακούσουν από τον άλλον «και εγώ». Όταν αρχίζεις να «βιάζεις» το εγώ σου, το λες και δεν περιμένεις τίποτα. Και να μην πάρεις απάντηση, δεν σημαίνει τίποτα... 

Έχεις προδώσει ποτέ το «σ' αγαπώ» που έχεις πει; 

Αν προδώσεις την αγάπη, δεν προδίδεις τον άλλον, προδίδεις τον εαυτό σου. Αυτό, όμως, πρέπει να είσαι έτοιμος να το συνειδητοποιήσεις. Η συνείδησή σου πρέπει να στο πει.  

Έχεις κάνει ποτέ κάτι ακραίο για την αγάπη;

Έψαχνα να βρω ένα ανθοπωλείο και πήγα από Φάληρο - Αθήνα με τα πόδια για να πάρω σε κάποια λουλούδια. Και τελικά δεν της τα έδωσα. Έκανα ό, τι έκανα αλλά όταν έφτασα στο σημείο να τα προσφέρω, τελικά τα πέταξα. Αυτή η διαδρομή όμως, με έκανε να σκέφτομαι έτσι όπως σκέφτομαι τώρα. 

Η παράσταση ήταν να ανέβει λίγο πριν ξεκινήσει η πανδημία αλλά αναβλήθηκε όπως και πολλές άλλες. Τι αντίκτυπο πιστεύεις ότι θα έχει ο κορωνοϊός στο θέατρο από εδώ και πέρα; 

Υπάρχει ήδη ένα πολύ αρνητικό αντίκτυπο, γιατί το πρώτο πράγμα που έκλεισε ήταν το θέατρο, με αποτέλεσμα εκατοντάδες επαγγελματίες του χώρου να μείνουν άνεργοι.  

Ο κόσμος είναι πολύ επιφυλακτικός και αυτός ο φόβος νομίζω ότι δεν θα τον αφήσει να συγκεντρωθεί στην εκάστοτε παράσταση. Πιστεύω ότι ο κορωνοϊός «έχει πληγώσει» το θέατρο ανεπανόρθωτα, και σκέψου ότι ακόμα είναι και καλοκαίρι. Φαντάσου τον χειμώνα που θα είμαστε και σε κλειστό χώρο. Η βλάβη είναι μεγάλη και δεν ξέρω πώς και αν θα ξεπεραστεί. 

Το θέατρο ενώνει τους ανθρώπους, τους δυναμώνει. Ανοίγει το μυαλό. Εάν εξαφανιστεί, θα έχουμε πρόβλημα. Μπορεί να είναι λίγο υπερβολικό αυτό που θα πω αλλά θεωρώ ότι επειδή με το θέατρο ανοίγει το μυαλό του κοινού, ανταλλάσει ιδέες, κάποιοι θέλουν να το σταματήσουν αυτό γιατί δεν τους συμφέρει. Υπάρχει μια στοχοποίηση. Σίγουρα όμως δεν μπορούμε να είμαστε πολιτισμένοι, μένοντας κλεισμένοι μέσα στο σπίτι.  

Στην καραντίνα είδαμε και πολλές μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις. Πώς σου φάνηκε αυτή η πρωτοβουλία;

Αυτό υποκαθιστά το θέατρο για να μην χάνουμε την επαφή μας 100% και για να μην αποξενωθούμε. Το υποκαθιστά σε ένα βαθμό κάτω του μετρίου κατά την άποψή μου. Είναι όμως ένας αγώνας. Επομένως, συμφωνώ με αυτό που έγινε, όμως να μην γίνει κανόνας, «να μην κοιμηθεί» το μυαλό του θεατή. Μην γίνει συνήθεια. Η ευκολία του να μπω κάπου και να δω αυτό που μου αρέσει ανά πάσα στιγμή, δεν είναι προετοιμασία πνευματική και ψυχολογική για να γίνουμε διαφορετικοί άνθρωποι.  

Πώς βίωσες το διάστημα της καραντίνας;

Το βίωσα πάρα πολύ άσχημα γιατί αυτός ο υποχρεωτικός εγκλεισμός  ήταν πρωτόγνωρος και δεν μου αρέσει ο περιορισμός. Έχασα τη δουλειά μου, δεν είχα χρήματα, δεν ήμουν δημιουργικός.  

Το «Κι εγώ σ'αγαπώ» θα ήταν η δεύτερη παράσταση που θα επαιζα. Ήμουν στο «Ξενοδοχείον ο Παράδεισος» και θα έκανα και αυτό. Οπότε, βρισκόμουν σε έναν καλλιτεχνικό οργασμό, και μάλιστα με δύο διαφορετικά έργα: μια κωμωδία και ένα δράμα.  

Οπότε, όταν αυτό μου το στερείς και μου λες και «κάτσε και σπίτι» ή «βγες έξω αλλά φόρα μάσκα», με τρελαίνεις. Δεν γίνεται να μην έχουμε επαφή. Η αφή είναι αυτή που θα σε οδηγήσει να νιώσεις τον άλλον. Άμα χάσεις τη μυρωδιά και το φιλί, τι μας μένει; Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει όλη αυτή η ιστορία, θεωρώ ότι θα υπάρξουν ριζοσπαστικές καταστάσεις. Τι να πω, κάθε γενιά καλείται να πληρώσει κάτι... Πάντως, βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο της ιστορίας. 

Ανάμεσα σε θέατρο και τηλεόραση, τι προτιμάς;

Η τηλεόραση μού έδωσε μεγάλη ώθηση. Βέβαια, όταν έκανα τηλεόραση, ήμουν ήδη 15 χρόνια στο θέατρο. Η αναγνωρισιμότητα με βοήθησε πολύ. Δεν την απορρίπτω αλλά προτιμώ το θέατρο. Η τηλεόραση είναι ένα πράγμα πάρα πολύ δύσκολο, χρειάζεται ειδική τεχνική, έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα από αυτήν. Είναι ένα πολύ σοβαρό μέσο αρκεί να μην μας βολέψει. Γιατί έτσι και την καταλάβεις, την κάνεις εύκολα και επαναπαύεσαι.  

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες να παίξεις αλλά δεν έχει προκύψει μέχρι στιγμής;

Πολλοί. Μου αρέσουν οι κλασικοί ρόλοι, όπως οι τραγωδίες που τα κείμενά τους είναι «ωκεανοί». Επίσης πολλοί ρόλοι του Τενεσί Ουίλιαμς που είναι ο αγαπημένος μου. Υπάρχουν δεκάδες ρόλοι που θα ήθελα να παίξω. Γιατί δεν μπορείς να πεις, «έπαιξα αυτόν τον ρόλο, άρα εντάξει έκλεισα». Ποτέ δεν κλείνεις. 

Κάποιος ρόλος είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο που να έχεις «ζηλέψει»;

Συνήθως δεν ζηλεύω, αλλά θα ήθελα να έχω συμμετάσχει σε μεγάλες παραγωγές, όπως το «Νησί» ή οι «Άγριες Μέλισσες». Θέλω να κάνω ρόλους που να είναι ανατρεπτικοί και διαφορετικοί μεταξύ τους.  

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με πέντε λέξεις; 

Χαρούμενα λυπημένος, καθαρός, συναισθηματικός, εγωιστής και λαίμαργος. 

Διακοπές θα καταφέρεις να πας;

Ναι, θα πάω επτά ημέρες για να ξεκουραστώ πριν την παράσταση.  

Το έργο του σημαντικού Βρετανού συγγραφέα Doug Lucie, ανεβαίνει στο θέατρο Χυτήριο – Σημείο Πολιτισμού από τις 21 Αυγούστου μέχρι και τον Οκτώβρη, κάθε Παρασκευή και Σάββατο και ώρα 22.30. 

«Κι εγώ Σ'αγαπώ»

Μετάφραση: Βάσια Παναγοπούλου 

Σκηνοθεσία: Γιάννης Αϊβάζης 

Φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης 

Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου 

Μουσική: Βασίλης Κουμεντάκης 

Ενδυματολόγος: Ελένη Μπλέτσα 

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Φρίγγας 

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μάλλιαρης 

Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Κούκουρας, Παναγιώτης Καρμάτης, Χριστίνα Δαλαμάγκα, Φωτεινή Λεβογιάννη 

Προπώληση εισιτηρίων 10 ευρώ στο https://www.viva.gr/tickets/theater/xytirio-proavlio/ki-ego-s-agapo/

Χυτήριο Σημείο Πολιτισμού, Ιερά Οδός 44, Κεραμεικός. Τηλ: 210 3412313 – 6951787821. | www.chytirio.gr

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Η τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες» σίγουρα έχει πολλούς φανατικούς θαυμαστές σ' όλη την Ελλάδα. Ένας ζαχαροπλάστης όμως ανήκει σίγουρα στους κορυφαίους fans της σειράς, αφού κατάφερε να κάνει τους αγαπημένους του πρωταγωνιστές... τούρτα!

Ο Απόστολος Τσομπανάκης ζαχαροπλάστης από τη Ν Πέλλα αξιοποίησε το ταλέντο του και δημιούργησε καταπληκτικές ζαχαρόπαστες, έργα τέχνης, με φιγούρες από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά!

Η Λενιώ, ο Δούκας, η Μυρσίνη και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της αγαπημένης σειράς είναι έτοιμοι... για φάγωμα.

Οι «Άγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1 είναι από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές όχι μόνο της φετινής σεζόν, αλλά  της ελληνικής τηλεόρασης γενικότερα.

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Δεν έχω κάποιο αγαπημένο αντικείμενο που να έχω πάντα μαζί μου στο καμαρίνι,ίσως γιατί πια τα περισσότερα θέατρα φιλοξενούν πολλές παραστάσεις και το καμαρίνι είναι κοινό για όλους! Οπότε αναγκαστικά παίρνω μαζί μου τα απαραίτητα,καλλυντικά και καφέ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ ήταν στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση (Βασικά με λεν Θανάση), ενώ ακόμα ήμουν μαθήτρια στη σχολή. Το θέατρο και ο χώρος ήταν ολοκαίνουριος, ήταν πεντακάθαρα, είχε αρκετό χώρο και το κυριότερο, ήταν το πρώτο μου καμαρίνι. Ένιωθα ως πρωτοεμφανιζόμενη μεγάλη θαλπωρή ενώ ετοιμαζόμουν εκεί! Όταν είσαι στην αρχή του ονείρου σου όλα τα βλέπεις φανταστικά! Έχουν υπάρξει μετέπειτα και ωραιότερα αντικειμενικά καμαρίνια αλλά εγώ αυτό έχω κρατημένο στη μνήμη μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τρελαίνομαι για τα καμαρίνια της Επιδαύρου! Όχι γιατί είναι τα πιο ωραία αλλά γιατί θα ήθελα πολύ να με φιλοξενούσε ένα για 2 παραστάσεις.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στο παλιό θέατρο 104 στην Καλλιδρομίου, με την παράσταση (Ένα μάτσο βιόλες) του Παναγιώτη Παναγόπουλου συνυπήρχαμε σε ένα καμαρίνι 5τμ, 10 γυναίκες και ο Παναγιώτης. Απίστευτα γέλια, πλάκες, γκάφες, πειράγματα μεταξύ μας, κάποιες άλλαζαν στη βεράντα, κάποιες στη σκάλα ακόμα και στη ταράτσα! Δεν τσακωθήκαμε ούτε μια φορά, ήμασταν κ είμαστε πολύ αγαπημένοι! Σπάνιο…

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου

Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν φύγω από το καμαρίνι, είναι να κοιταχθώ στον καθρέφτη για να δώ αν είμαι εντάξει.Τελευταίο τσεκ και ……φύγαμε για παράσταση!

Η Ασπασία Κοκόση πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Κενή Διαθήκη» στο Θέατρο ΠΚ, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 18:15

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Έξι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα αστυνομικό τμήμα για να εξιχνιάσουν μαζί με τον αστυνόμο την υπόθεση απαγωγής ή κλοπής ή εξαφάνισης ενός χρυσόψαρου. Ο καθένας όμως παρουσιάζει τη δική του εκδοχή της ιστορίας, και τότε όλα μπερδεύονται.

Ο Δημήτρης Νταούλης γράφει και σκηνοθετεί «Το χρυσόψαρο», ένα έργο που θέτει ζητήματα ελευθερίας της σκέψης στον χαοτικό κόσμο της σύγχρονης καθημερινότητας.

Εγώ τον συνάντησα στο θέατρο ΜΠΙΜΠ και έχοντας ως «μουσική υπόκρουση» το ζέσταμα της  παράστασης μιλήσαμε για την ελευθερία, για το τι τον ενέπνευσε να γράψει αυτό το έργο αλλά και για το ποια είναι η δική του «γυάλα».

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Το «χρυσόψαρο» είναι ένα έργο για την ελευθερία που το έγραψα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Προσπαθώ μέσα από αυτό να μιλήσω για τον παραλογισμό τον οποίο βιώνουμε εμείς οι άνθρωποι, Μέσα από αυτόν οι άνθρωποι βιώνουν περίεργες καταστάσεις που τους κάνουν να ξεχάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Μέσα από αυτό το έργο βλέπουμε κάποιους χαρακτήρες για τους οποίους το χρυσόψαρο συμβολίζει κάτι διαφορετικό. Βλέπουμε ένα χρυσόψαρο που έχει κλαπεί, και καθέναν από τους χαρακτήρες να έρχεται στο αστυνομικό τμήμα να καταθέσει αν το έκλεψε. Ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι ο ένοχος και ακούμε όλες τις εκδοχές της ιστορίας για την κλοπή του χρυσόψαρου. Και μέσα από αυτήν την εξιστόρηση των γεγονότων για το τι έγινε σε αυτό το pet shop βλέπουμε ότι ο καθένας θυμάται διαφορετικά το περιστατικό της κλοπής. Οπότε καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα συμβολικό έργο για την μνήμη, που είναι ένστικτο, που ο καθένας θυμάται διαφορετικά τα πράγματα και που τελικά το χρυσόψαρο συμβολίζει κάτι διαφορετικό για τον καθένα.

Για εσένα τι συμβολίζει το χρυσόψαρο;

Για τους Κινέζους το χρυσόψαρο είναι σύμβολο καλής ενέργειας. Για εμένα το χρυσόψαρο συμβολίζει πολλά πράγματα που δεν θα ήθελα να αποκαλύψω γιατί για τον θεατή μπορεί να είναι κάτι προσωπικό και δεν θέλω να τον επηρεάσω. Θα μπορούσε να συμβολίζει ακόμα και την Ελλάδα που ο καθένας θέλει να εκμεταλλευτεί. Για εμένα είναι κάτι πολύ προσωπικό πάντως.

Ποιο μήνυμα θες να περάσεις μέσα από το έργο;

Όταν γράφεις ένα έργο έχεις κάτι στο μυαλό σου αλλά οι χαρακτήρες σε πηγαίνουν μόνοι τους και τελικά ξεπηδούν πολλά πράγματα που δεν περίμενες. Νομίζω πως αυτό που βγαίνει σαν γενικότερη αίσθηση από αυτήν την παράσταση είναι ότι ζούμε έναν πολύ μεγάλο καταιγισμό πληροφοριών τον οποίο ο καθένας δεν μπορεί να διαχειριστεί αλλά και ότι είναι δύσκολο να παραμείνεις αληθινός μέσα στην αναζήτηση του εαυτού σου.

Σκηνοθετικά τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Σκηνοθετικά αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς οκτώ άτομα.

Τι σε εμπνέει συνήθως;

Με εμπνέουν πολύ οι δύσκολες καταστάσεις που περνάει η χώρα μας σε κοινωνικό επίπεδο. Εννοώ τις οικογενειακές καταστάσεις, τις ζυμώσεις τις οποίες περνάμε αλλά και τις συζητήσεις που κάνουν οι άνθρωποι. Αλλά με εμπνέει και η φύση, ο ήλιος, η θάλασσα ακόμα και τα πιο απλά πράγματα.

Θα ήθελες να έχεις την μνήμη ενός χρυσόψαρου;

Κάποιοι λένε ότι αυτό με τα τρία δευτερόλεπτα που λένε ότι κρατάει η μνήμη ενός χρυσόψαρου είναι μύθος. Εγώ γράφοντας αυτό το κείμενο συνειδητοποίησα ότι δεν ισχύει. Οι περισσότεροι άνθρωποι πάντως το πιστεύουν γι' αυτό και το κράτησα στο έργο. Εγώ νομίζω ότι έχω μνήμη ελέφαντα γιατί θυμάμαι πολύ καλά τη ζωή μου μέχρι τώρα με πολλές λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να τη χάσω αυτή τη μνήμη. Ακόμα και τα άσχημα γεγονότα μας μαθαίνουν να γινόμαστε καλύτεροι. Ακόμα και όταν θυμάσαι μια άσχημη κατάσταση σου θυμίζει ότι εσύ συνεχίζεις να ζεις και μετά από αυτό έχοντας κρατήσει ένα δίδαγμα. Οπότε δεν θα ήθελα να σβήσω τις άσχημες στιγμές.

Τι πιστεύεις όμως ότι οδηγεί τους ανθρώπους να επιλέγουν μερικές φορές να έχουν μνήμη χρυσόψαρου;

Κάποιος μου είπε πρόσφατα ότι η μνήμη είναι ένστικτο. Οπότε αυτό τους οδηγεί. Δεν ξέρω αν ισχύει, το ανθρώπινο μυαλό είναι ένα μυστήριο οπότε πολλά πράγματα είναι ανεξήγητα.

Το χρυσόψαρο χάνει την ελευθερία του γιατί είναι κλεισμένο μέσα σε μια γυάλα. Αν υποθέσουμε ότι εσύ είσαι το χρυσόψαρο ποια είναι η δική σου γυάλα;

Οποιοδήποτε καλούπι για μένα είτε από τους γονείς, είτε από την κοινωνία, είτε από τα στερεότυπα, είναι η δική μου γυάλα και θα ήθελα να ζω έξω από αυτήν. Εννοείται ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει κάποια όρια αλλά ονειρεύομαι μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα έχει το γνώθι σαυτόν, που θα αυτοπεριορίζεται. Αυτό είναι μια ιδανική κοινωνία και δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει. Μπορεί να λέω μπούρδες αυτή τη στιγμή αλλά για εμένα όποιος βάζει όρια στον άλλον του ασκεί και μια μορφή βίας.

Τι είναι η ελευθερία για εσένα;

Για εμένα την ελευθερία μόνο να την βιώσεις μπορείς, δεν μπορείς να την περιγράψεις γιατί με τον να την ορίσεις είναι σαν να την περιορίζεις αμέσως. Η ελευθερία είναι σαν το νερό, σαν μια βουτιά στην θάλασσα, σαν τον ήλιο. Ο άνθρωπος μόνο αν ζούσε στη φύση ελεύθερος θα μπορούσε να την βιώσει πραγματικά. Δυστυχώς έχει φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ο πολιτισμός που ο άνθρωπος έχει σκλαβωθεί κάτω από το χρήμα και δεν μπορεί να τη βιώσει γιατί είναι δουλεύει για τα χρήματα.

Προσωπικά υπάρχει κάτι που νιώθεις ότι σε περιορίζει και σε κάνει να χάνεις τη δική σου ελευθερία;

Θα ήταν άδικο για τους άλλους ανθρώπους που ζουν πολύ πιο περιορισμένοι από εμένα να πω κάτι τέτοιο, γιατί ζω σε ένα πολύ ελεύθερο σπίτι οπότε είμαι ήδη πολύ πιο ελεύθερος από άλλους ανθρώπους. Μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα στην κοινωνία μας που μας ασκούν καταπίεση. Εγώ δεν θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ελευθερίες, νιώθω ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ ελεύθερος.

Το έργο περιστρέφεται γύρω από την εξαφάνιση ενός χρυσόψαρου, κάτι που φαινομενικά είναι ασήμαντο. Εσύ έχεις χάσει ποτέ κάτι που για εσένα ήταν πολύ σημαντικό αλλά για τους άλλους ήταν ασήμαντο;

Πρόσφατα μου λήστεψαν το σπίτι και έχασα όλα τα γράμματα που είχα ανταλλάξει με την πρώτη μου κοπέλα. Και μέσα σε ένα σωρό άλλα άσχετα πράγματα μου κλέψανε και αυτά που για κάποιον άλλον σίγουρα είναι ασήμαντα αλλά για εμένα όχι.

Ως παιδί συμμετείχες και στην τηλεοπτική σειρά «Λατρεμένοι μου γείτονες». Πως βίωσες όλη αυτή την εμπειρία;

Ήταν μια πολύ διδακτική εμπειρία, κυρίως γιατί έμαθα τον χώρο της τηλεόρασης. Πως είναι δηλαδή να πηγαίνεις στην ώρα σου, να μαθαίνεις τα λόγια σου, να ανταποκρίνεσαι στη σκηνή και όλα αυτά. Απλά το παράπονό μου είναι ότι έπρεπε σαν παιδί να ανταποκριθώ σε μια δουλειά ενήλικα. Τον πρώτο χρόνο δεν καταλάβαινα και πολύ τι γινόταν από τον ενθουσιασμό μου. Τον δεύτερο χρόνο ήμουν πιο άνετος και είχα και κάποια παράπονα, το είχα πάρει και λίγο πάνω μου. Δεν μου άρεσε καθόλου που με αναγνώριζαν στο δρόμο. Στο σχολείο με έλεγαν ομοφυλόφιλο και χοντρό και γι' αυτό μετά δεν ήθελα να ασχοληθώ καθόλου ούτε με το θέατρο, ούτε με την τηλεόραση ούτε με τίποτα σχετικό. Επίσης, θέλω να πω ότι είχα μεγάλη αγάπη στους ηθοποιούς που παίζαμε μαζί γιατί ήξεραν πόσο δύσκολο ήταν αυτό για εμάς και μας πρόσεχαν. Και φυσικά και οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες και ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Όλα ήταν πολύ καλά και υπάρχει σαν μια πολύ καλή ανάμνηση. Ήταν κάτι που το είχα επιλέξει εγώ δεν μου το επέβαλλε κανείς. Ήθελα από μικρό παιδί να παίξω σε σίριαλ, ήταν κάτι που μετά από κάστινγκ κατάφερα μόνος μου, και αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα το ξαναέκανα.

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Αμέτρητες οι ιδιότητες μια γυναίκας σε μία ανδροκρατούμενη, θεοκρατική κοινωνία. Και μια τέτοια περίπτωση γυναίκας ήταν και η Έμιλυ Ντίκινσον.Η ζωή της εντυπωσιακή όσο και το έργο της.

Ασάλευτη, μειδιούσα, παιγνιώδης, υπαινικτική και παθιασμένη μίλησε μέσα από τα ποιήματα της και επηρέασε όσο λίγοι την παγκόσμια λογοτεχνία.

Φέτος η Έμιλυ Ντίκινσον «ζωντανεύει» στο θέατρο 104 για να απολαύσει τη φήμη που τόσο λαχταρούσε, αλλά ποτέ δεν γνώρισε αλλά και να μας μυήσει στο... τελευταίο της όνειρο.

Ο Κωνσταντίνος Δανίκας, ένας εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης, μίλησε για την σπουδαία δημιουργό, για την γοητεία που ασκεί πάνω του, αλλά και για τους λόγους που θεωρεί ότι οδήγησαν τα ποιήματά της να γίνουν γνωστά μετά τον θάνατό τηΠείτε μας δυο λόγια για την παράσταση.

Η παράσταση "Το τελευταίο όνειρο της Εμιλυ Ντίκινσον" είναι μια ουσιαστική γνωριμία με την μεγάλη αυτή ποιήτρια. Διασκευάζοντας το κείμενο του Σταμάτη Πολενάκη, ένα χαρτογράφημα της ευφυΐας και της μοναδικής αντίληψης της, ο Δημοσθένης Φίλιππας με την βοήθεια της Ευαγγελίας Καπόγιαννη, δημιούργησαν ένα βαθύ και στοχευμένο ψυχογράφημα εξερευνώντας στοιχεία του χαρακτήρα της και απαντώντας σε πολλά καθολικά ερωτήματα.

Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος;

Ο ρόλος μου, αυστηρός και πολυδιάστατος, είναι ο διευθυντής σκηνής. Επηρεασμένος εν μέρη από τον Θόρτον Γουάιλντερ είναι ο σύνδεσμος της Έμιλυ στον κόσμο.

Τα πάντα! Η Εμιλυ Ντίκινσον δεν ήταν απλά μια πολύ καλή ποιήτρια, ήταν ένας ανυπέρβλητος άνθρωπος. Συνειδητοποίησε νωρίς το ταλέντο της και τάχθηκε στην ποίηση, κλείστηκε όλη της τη ζωή σε ένα δωμάτιο και αφιερώθηκε στην τέχνη της. Τέτοια προσωπική θυσία μόνο θαυμασμό και σέβας μου προκαλεί.

 Ο δικός σας ρόλος δεν ήταν από την αρχή γραμμένος. Τι κάνει τόσο απαραίτητη την προσθήκη του;

Είναι ένας χαρακτήρας που εντάχθηκε εκ των υστέρων για να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες του έργου. Ποιητής, ερευνητής, δήμιος, θαυμαστής, εραστής ακόμα και Θεός, είναι κάποιες από τις ιδιότητες του. Ιδιότητες απαραίτητες και αναγκαίες για να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές προσωπικότητες της Ντίκινσον.

Τι ρόλο παίζει η μουσική στην παράσταση;

Η μουσική της Κατερίνας Ελοσίτου λειτουργεί (μαζί με την παρουσία της) ως ο τέταρτος ηθοποιός. Ένας ξεχωριστός χαρακτήρας που σχολιάζει, υπογραμμίζει, δημιουργεί ατμόσφαιρες αλλά και λέει την δικιά του ιστορία.

Πως πιστεύετε ότι είχε επηρεάσει την Έμιλυ Ντίκινσον η αυστηρότητα με την οποία τη μεγάλωσε οι οικογένειά της;

Οι συνθήκες διαβίωσης σε μια τέτοια κοινωνία, εκείνη την εποχή, υπό τις αυστηρές αξίες μιας πατριαρχικής οικογένειας δεν άφηναν πολλά (έως κανένα) περιθώρια επιλογής. Ο τρόπος που μεγάλωνες και εκ των υστέρων ζούσες την ζωή σου, ήταν προκαθορισμένος. Φανερά επηρεασμένη από τους οικογενειακούς και κοινωνικούς θεσμούς, κάτι που διακρίνουμε συνεχώς στα ποιήματά της, έκανε μια επιλογή όχι για να αποξενωθεί από τους ανθρώπους αλλά για να αφοσιωθεί στο έργο της.

φωτογραφία από την παράστσαση στο θέατρο 104

Για ποιους λόγους θεωρείτε ότι τα ποιήματά της έγιναν γνωστά μετά τον θάνατό της;

Θα ήθελα πολύ να απαντήσω πως ήταν δική της επιλογή αλλά δυστυχώς όχι. Τα ποιήματα της απορρίφθηκαν πολλάκις κατά την διάρκεια της ζωής της. Οι τότε άνθρωποι των γραμμάτων, θεώρησαν την γραφή της αφελή, ίσως και ανώριμη. Έπρεπε να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι υπό τις κατάλληλες συνθήκες για να αναγνωριστεί η ευφυΐα της γραφής της.

Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που κάνει τα ποιήματα αλλά και τη ζωή της Έμιλυ Ντίκινσον τόσο επίκαιρα;

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της Ντίκινσον ήταν η οπτική ματιά της. Η αντίληψη της απέναντι στον κόσμο και στα δρώμενα των συνανθρώπων της. Αυτό, μαζί με όλα τα άλλα συστατικά της πολύπλευρης προσωπικότητάς της, καθιστούν το έργο της διαχρονικό και καθολικό.

 Έχετε ασχοληθεί αρκετά και με το παιδικό θέατρο. Τι έχετε αποκομίσει από αυτό;

Πολλά και όμορφα συναισθήματα. Ένα διαφορετικό κοινό με τη δική του ιδιαίτερη ματιά. Τα παιδιά δέχονται μόνο την αλήθεια, την εσωτερική αλήθεια. Αυστηρά και ταυτόχρονα τόσο ανοιχτόκαρδα. Έτοιμα για ακραίες συμπεριφορές και σκληρές κριτικές.

Φέτος συμμετέχετε και στις «Άγριες Μέλισσες». Που πιστεύετε ότι οφείλεται η τόση μεγάλη επιτυχία που κάνει;

Η συνταγή είναι απλή. Ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης, μια ταλαντούχα σεναριογράφος, ο καθένας τους με την προσεκτικά επιλεγμένη ομάδα του και μια τόσο εύστοχη διανομή ρόλων. Ήταν από την αρχή ένα στοίχημα, μια μεγάλη παραγωγή σε μια καθημερινή σειρά. Ένα στοίχημα που πιστεύω με τη σειρά του μπορεί να αλλάξει τις ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές.

«Το τελευταίο όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Φίλιππας
Δραματουργική επεξεργασία, βοηθός σκηνοθέτη: Eυαγγελία Καπόγιαννη
Ζωντανή πρωτότυπη μουσική: Κατερίνα Ελοσίτου
Παίζουν (αλφαβητικά): Kωνσταντίνος Δανίκας, Ιωάννα Μυλωνά, Μαρία Ροβάκη
Σκηνικά –κοστούμια : Mυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Mελίνα Μάσχα
Εικαστική επιμέλεια εντύπων : Δικαίος Χατζηπλής
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γουβέλης
Παραγωγή: Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Αντιγόνη», ομάδα ΔΟΚΙΜΗ

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Από 20 Νοεμβρίου μέχρι 23 Ιανουαρίου
Εισιτήρια: Oλόκληρο: 12 ευρώ\ Μειωμένο:8 ευρώ\ Ατέλειες: 5 ευρώ
Ηλεκτρονική προπώληση : Viva.gr
Διάρκεια:70 λεπτά
Θεάτρο 104 (Black Box)
Ευμολπιδών 41, Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός)
11854 Αθήνα
Τηλ: 2103455020

Κλείστε εγκαίρως τις θέσεις σας μέσω viva

Διαβάστε επίσης:

Δημοσθένης Φίλιππας: «Οι Αξίες Μας,Πλέον, Είναι Εντελώς Φθηνές. Η Υπέρτατη Αξία Είναι Η Ομορφιά Και Το Φαίνεσθαι»

Aντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μoυ αρέσει το καμαρίνι να το νοιώθω σαν το σπίτι μου, να φτιάξω μια αίσθηση οικειότητας, γιατί για μένα το καμαρίνι δεν είναι απλά ο χώρος που θα ντυθώ, είναι ο χώρος στον οποίο θα προετοιμαστώ ψυχολογικά, σωματικά και πνευματικά πριν βγώ στη σκηνή, εκεί θα συνδεθώ με τους συναδέλφους μου, εκεί θα νοιώσω την ασφάλεια να αποθέσω το τρακ και τους φόβους μου.

Έτσι, πάντα υπάρχει εκεί η πετσέτα μου, οι πάτοι της πλατυποδίας μου, ένα ρεσώ που συχνά ανάβω ενώ προετοιμάζομαι, μια εικόνα, πρόσφατα μου έκαναν δώρο μια εικόνα του αγίου Πορφυρίου του μίμου που ήταν ηθοποιός και τον έχω για προστάτη στα θεατρικά μου. Σίγουρα βάζω μουσική που να με εμπνέει, ένας φελλός για το φωνητικό ζέσταμα που κάνω στο λόγο μου, και πάντα ένα άρωμα, σε κάθε μου ρόλο βάζω ένα διαφορετικό άρωμα πριν βγω στη σκηνή. Πλέον δε βάφομαι, αν δεν το απαιτεί ο ρόλος. Μ αρέσει που μεγαλώνω, κι όσο τα βρίσκω με τον εαυτό μου, τόσο πιο αληθινός θέλω να βγαίνω στη σκηνή.
Σε φιλω,
Μιχάλης

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το πιο όμορφο καμαρίνι, σαν χώρος, ήταν στο θέατρο του Νέου Κόσμου, δεν υπάρχει θέατρο που να νοιώθω πιο άνετα και σαν το σπίτι μου πιο πολύ απ αυτό, συνήθως σε κάποιο διπλανό καμαρίνι είναι πάντα άλλος θίασος που ετοιμάζεται για άλλο έργο. Είναι όμορφος αυτός ο συγχροτισμός, και αισθητικά ο χώρος είναι πολύ όμορφος.

Πέρα όμως απ αυτό, το καμαρίνι γίνεται ωραίο όταν η παρέα είναι όμορφη, και σε οδηγεί σε μια ακόμα πιο όμορφη και θερμή παράσταση. Το καμαρίνι, ακόμα και σήμερα του Αρίστου στο θέατρο Άνεσις, με τη Φιλαρέτη, το Γιάννη και τον Αλκιβιάδη, αλλά και του Art στο Μικρό Παλλάς, το έχουν αυτό. Καθόμαστε πάντα με τον Θοδωρή και τον Άλκι στο καμαρίνι του πρώτου, και πίνουμε μαζί τον καφέ μας, ακούγοντάς μουσική και λέγοντας τα νέα της ημέρας πριν πάει ο καθένας στο δικό του να ετοιμαστεί, αυτό είναι το πιο σημαντικό ζέσταμα. Παλιότερα, ήμουν πολύ πιο μονόχνωτος, καθόμουν μονάχος μου κάπως απομονωμένος, σήμερα καταλαβαίνω τη σημασία της επαφής με τους ανθρώπους στο καμαρίνι, πριν συναντηθούμε στη σκηνή.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα καμαρίνια του θεάτρου του Ήλιου, της Αριάν Μνουσκίν είναι τα πιο ονειρικά που έχω δεί. Σε όλες τις παραστάσεις είναι στημένα σαν καταυλισμός νομάδων που ταξιδεύουν, σαν μια κοινότητα, κάτω από πολύχρωμες τέντες, και μάλιστα φανέρα στους θεατές που περνάνε από δίπλα τους καθώς πάνε για τις θέσεις τους. Δεν τους νοιάζει να προδώσουν την έκπληξη της προετοιμασίας, γιατί ούτως ή άλλως η έκπληξη συμβαίνει σε αυτό που διαμείβεται μεταξύ κοινού και ηθοποιών επί σκηνής.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Ας πάρω το πρώτο που μου ‘ρχεται. Με τον «Κυκλισμό του Τετραγώνου» του Δ. Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά είμαστε στη Λισαβόνα και ετοιμαζόμαστε για παράσταση σε ένα φανταστικό θέατρο , το Gulbekian Foundation, που η σκηνή του βλέπει σε μια λίμνη. Υπάρχει εκεί ένα πιάνο και ο Γιάννης ο Κλίνης αν θυμάμαι καλά, αρχίζει να παίζει τραγουδάμε, χοροπηδάμε, και γελάμε όλοι, μια παρέα, με μια απίστευτη ανεμελιά, σαν παιδιά, λίγο πριν βγούμε στη σκηνή. Το καλύτερο ζέσταμα.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κάνω το σταυρό μου, παίρνω μια βαθειά ανάσα χαμογελώντας, και πάντα, μα πάντα τσεκάρω αν είναι κλειστό το φερμουάρ μου (η σταθερή μου ανασφάλεια).

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Φωτογραφίες: Βικτωρία Σκαφιδά 

Η Ντόρα, μια νοσοκόμα κοντά στα σαράντα, ζει μια άχρωμη και βαρετή ζωή ως η «μοναχική» ερωμένη του Κέβιν, ενός γαλατά παντρεμένου με παιδί.

Μέσα σε αυτήν την πνιγηρή ματαίωση, εισβάλει ένα βράδυ επεισοδιακά στο σπίτι της ένας κύκνος, που σύντομα μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια της σε έναν άντρα που την ερωτεύεται, την ζηλεύει και την διεκδικεί.

Ένα πλάσμα που θα τους παρασύρει σε ένα αναπάντεχο ερωτικό τρίγωνο.

Συνάντησα την Υρώ Λούπη, την Ντόρα της παράστασης, λίγο μετά την πρόβα στο φουαγιέ του θεάτρου «Αγγέλων Βήμα» και μιλήσαμε για τη δική της σχέση με τα ερωτικά τρίγωνα, για τις αιτίες που μπορούν να σε «παγιδεύσουν» σε μια τέτοια κατάσταση αλλά και για τα δικά της ζητούμενα μέσα σε μία σχέση.

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση;

Είναι μια παράσταση που έχουμε αγαπήσει πολύ, έχουμε κάνει πολύ δημιουργικές πρόβες, δεθήκαμε πολύ και γίναμε ομάδα. Είναι ο «Κύκνος» της Elizabeth Egloff και μιλάει ουσιαστικά για ένα ερωτικό τρίγωνο. Μόνο που το τρίτο μέλος αυτού του τριγώνου είναι ένας κύκνος. Αυτό κάνει το έργο να ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό και να έχει μια ποιητικότητα. Ο κύκνος στην πορεία του έργου εξανθρωπίζεται, ανδρώνεται και διεκδικεί την Ντόρα. Θεωρώ ότι είναι ένα έργο που μιλάει στις καρδιές των θεατών, διαπραγματεύεται την αγάπη και αυτό είναι ένα θέμα που αφορά όλους, και θα αφορά όσο υπάρχει ζωή σε αυτόν τον πλανήτη.

Τι σε γοήτευσε στο ρόλο σου;

Είναι μια γυναίκα η οποία έχει κλείσει τα σαράντα. Έχουν περάσει για αυτήν τα χρόνια και έχει στο βιογραφικό της μια σειρά από αποτυχημένες σχέσεις που της έχουν αφήσει μια ανοιχτή πληγή, γιατί όλοι οι σύντροφοί της την έχουν παρατήσει και αυτό είναι το μεγάλο της παράπονο. Είναι μια σκληρή γυναίκα γιατί και ο τόπος που ζει η Νεμπράσκα είναι ένας άγονος και σκληρός τόπος. Ζει μόνη της, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, έχει φοβερές μεταπτώσεις, είναι πολύ έντονος ρόλος και σύνθετος. Νομίζω ότι δίνει την δυνατότητα στον ηθοποιό να ερμηνεύσει έναν ολοκληρωμένο ρόλο.

Έχεις κοινά στοιχεία μαζί της;

Όχι, κανένα.

Στο έργο συναντάμε και το μεταφυσικό στοιχείο. Τι συμβολίζει;

Δεν είναι τόσο μεταφυσικό όσο ποιητικό. Προσπαθεί να ενώσει αυτούς τους δύο κόσμους του ρεαλισμού και της στειρότητας. Έναν κόσμο αυστηρό με έναν πιο χρωματιστό, πιο συναισθηματικό. Λειτουργεί σαν γέφυρα στο έργο και οι δύο αυτοί κόσμοι κάπως γεφυρώνονται με την αγάπη.

Στην παράσταση ακούμε τη φράση «Θέλω τόσο να είμαι ελεύθερος, που θα κάνω ότι χρειαστεί». Πόσο σημαντική είναι για εσένα η ελευθερία και μέχρι που μπορείς να φτάσεις για να την αποκτήσεις;

Η ελευθερία είναι το ζητούμενό μου σ’ όλες μου τις σχέσεις. Αυτό που θέλω περισσότερο από όλα είναι η ελευθερία μου, όταν μου την παίρνεις μπορείς να με φυλακίσεις για πάντα. Είναι απαραίτητο συστατικό για να μπορέσω να δημιουργήσω μια σχέση, όχι μόνο ερωτική αλλά και φιλική. Είναι το Α και το Ω για εμένα. Μόνο έτσι ο άνθρωπος νομίζω μπορεί να είναι δημιουργικός και να δίνει το καλύτερο που έχει. Όταν οριοθετηθεί από άλλους ανθρώπους είναι ένα άγριο βάσανο. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν αντέχω χωρίς την ελευθερία μου. Αν είχα να επιλέξω σε έναν μεγάλο έρωτα και στην ελευθερία θα επέλεγα την ελευθερία... Αν τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου τον σέβεσαι, σέβεσαι την οντότητά του, τότε δεν μπορείς να τον οριοθετήσεις.

Η Ντόρα ζει μια άχρωμη ζωή σαν ερωμένη του Κέβιν. Ποιοι λόγοι οδηγούν κάποιον στο να επιλέξει μια τέτοια πληκτική ζωή;

Συνήθως διαλέγουμε αυτό που πονάει λιγότερο. Το να επιλέξει μια γυναίκα σαν τη Ντόρα να είναι μόνη της, που το βασικό ζητούμενό της είναι να βρίσκεται μέσα σε μία σχέση, έχει πιο μεγάλο βαθμό δυσκολίας από το να είναι σε μια σχέση που δεν της προσφέρει πολλά πράγματα και δεν είναι ευτυχισμένη μέσα σε αυτή. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι κάνουν αυτή την επιλογή. Επιλέγουν να είναι σε μια σχέση ακόμα και αν δεν περνάνε καλά μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους, δεν μπορούν να υπάρξουν μόνοι. Δεν αντέχουν την μοναξιά τους, δεν έχουν συμβιβαστεί με τον εαυτό τους, δεν έχουν ισορροπία, οπότε θέλουν έναν άνθρωπο δίπλα τους έστω και αν είναι διακοσμητικός.

Και μετά βρίσκεται στον δρόμο της ένα πλάσμα που την «τραβάει» από αυτή τη ζωή και της προσφέρει κάτι διαφορετικό, μπλέκοντάς την όμως σε ένα ερωτικό τρίγωνο. Ποια είναι η γνώμη σου για τη «διέξοδο» που επέλεξε;

Εγώ δεν προτιμώ καθόλου τα ερωτικά τρίγωνα, είμαι καλοπερασάκιας. Προτιμώ να είμαι ευτυχισμένη και ήρεμη. Αυτό νομίζω ότι μόνο πρόβλημα μπορεί να φέρει. Δεν έχω μπλεχτεί ποτέ στη ζωή μου σε ένα ερωτικό τρίγωνο. Είμαι υπέρ της ειλικρίνειας. Και επίσης είμαι και μονογαμικός άνθρωπος δεν μπορώ να μοιράζομαι. Νομίζω ότι θέλει πολύ κόπο να συντηρείς δύο σχέσεις και δεν είμαι της ταλαιπωρίας.

Έχεις έρθει σε θέση ποτέ να πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στη σιγουριά και το ρίσκο;

Ναι φυσικά. Τέτοια ρίσκα συμβαίνουν στη ζωή μας συχνά πυκνά. Και ειδικά στη δουλειά του ηθοποιού. Συνήθως η επιλογή μου είναι να ρισκάρω. Γενικά αν ήθελα μια σιγουριά και μια σταθερή στη ζωή μου δεν θα επέλεγα αυτό το επάγγελμα. Οπότε είμαι πιο πολύ υπέρ του ρίσκου.

Έχεις συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές της «χρυσής εποχής» και τώρα συμμετέχεις στο «Έλα στη θέση μου» στον Alpha. Τι έχει αλλάξει από τότε στον κόσμο της τηλεόρασης;

Σίγουρα δεν υπάρχουν τα λεφτά του τότε. Όχι μόνο στις αμοιβές των ηθοποιών αλλά και στα λεφτά που χρειάζεται μια παραγωγή. Παλιά υπήρχαν πιο πολλές διαφημίσεις. Αυτό σίγουρα είναι ένα πρόβλημα Από την άλλη δεν έχει νόημα να μένουμε στα παλιά. Βάσει των σημερινών συνθηκών προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο. Σίγουρα αυτές οι εποχές όπως έχουμε όλοι καταλάβει έχουν περάσει ανεπιστρεπτί αλλά το να καθόμαστε να θυμόμαστε αυτές τις «χρυσές» εποχές και να τις νοσταλγούμε δεν έχει νόημα. Κοιτάμε μπροστά και κάνουμε το καλύτερο με αυτά τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας αυτή τη στιγμή. Σίγουρα φτιάχνουν τα πράγματα, πέρασε η βαθιά κρίση. Ήδη γίνονται πιο πολλές δουλειές στην τηλεόραση, η πίτα γίνεται όλο και πιο μεγάλη. Επειδή είμαι και εκφωνήτρια διαφημιστικών σποτ, βλέπω και ότι εκεί υπάρχει περισσότερη δουλειά. Και όπως ξέρουμε η διαφήμιση στηρίζει την τηλεόραση. Οπότε νομίζω είμαστε σίγουρα καλύτερα από πριν.

Έχεις χαρίσει τη φωνή σου και σε πάρα πολλά κινούμενα σχέδια. Πως ήταν αυτή η εμπειρία σου;

Είναι ένα πολύ δημιουργικό επάγγελμα η μεταγλώττιση και έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με αυτό. Συνήθως κάνουμε ντέμο και τα στέλνουμε στις εταιρείες παραγωγής και επιλέγουν τις φωνές μας για να παίξουμε αυτούς τους ήρωες. Έχω κάνει πάρα πολλές φωνές και είναι πολύ δημιουργικό γιατί απομονώνεις τη φωνή και μέσω αυτής προσπαθείς να δημιουργήσεις εικόνες.

Ετοιμάζεις κάτι άλλο μετά τον «Κύκνο»;

Ήδη κάνω πάρα πολλά πράγματα, μιας και έχω και την τηλεόραση, και δεν είμαι υπέρ του να τρέχω συνέχεια. Μου αρέσει πολύ να σπαταλάω το χρόνο μου, οπότε άμα βρω θα σπαταλήσω λίγο και για εμένα.

Η Υρώ Λούπη πρωταγωνιστεί στην παράσταση της Elizabeth Egloff «Ο Κύκνος» που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα.

Ο Κύκνος της Elizabeth Egloff

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Σταύρος Στάγκος
Σκηνικά / Κοστούμια: Κατερίνα Χατζοπούλου
Μουσική: Louise Violet
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Κίνηση: Στέλλα Κρούσκα
βοηθός σκηνοθέτη: Αιμιλιάνα Σοφιά
Παίζουν: Υρώ Λούπη, Κώστας Ανταλόπουλος, Συμεών Κωστάκογλου

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Καλλυντικά (αν και πάντα κάποια συνάδελφος ξέρει να βάφεται καλύτερα από εμένα και με αναλαμβάνει!) νερό, διάφορα αντικείμενα που αφορούν την παράσταση και το δαχτυλίδι μου, το γούρι μου. Το αφήνω πίσω πριν βγω στη σκηνή και είναι το πρώτο πράγμα που φοράω όταν επιστρέφω.

Το πιο όμορφο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Μεγάλο, έχει τα πάντα, αρχοντικό. Και φυσικά το καμαρίνι μας τώρα στο Θέατρο Αργώ μου αρέσει πολύ. Το μπουντουάρ είναι ξύλινο σαν από άλλη εποχή και όποτε μπαίνω έχω μια αίσθηση, σαν να είμαι σπίτι μου.

Το ωραιότερο καμαρίνι που έχω δει στη ζωή μου.
Για μένα το ωραίο δεν έχει να κάνει με το πού αλλά με το ποιον. Τα ωραιότερα καμαρίνια έγιναν ωραία όταν με τους συνεργάτες μου είμαστε ομάδα, έχουμε γίνει ένα σαν αδέρφια. Δε μας νοιάζει αν ντυνόμαστε ή ξεντυνόμαστε μπροστά στους άλλους, δεν προσέχουμε πως είμαστε ή τι λέμε. Τότε το καμαρίνι γίνεται πανέμορφο. Ευτυχώς τώρα, με το Ντέστινυ, έχω ένα πανέμορφο καμαρίνι.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Όποτε συμβαίνει αυτό που περιέγραψα παραπάνω, που το «γλυκό πέτυχε», όλες οι στιγμές
είναι ωραίες. Δεν μπορώ να περιγράψω κάτι συγκεκριμένο είναι κυρίως μια αίσθηση, πως
εκεί που πας είναι το σπίτι σου.

Το τελευταίο πράγμα - κίνηση - σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Τέσσερις βαθιές εισπνοές και εκπνοή με «σσσς» και καθαρίζω τελείως τη σκέψη μου, δεν σκέφτομαι τίποτα μετά μόνο αυτό που έχω να κάνω, που είμαι πάνω στη σκηνή. Η Εμμανουέλλα μένει πίσω στο καμαρίνι και με περιμένει να επιστρέψω.

Η Εμμανουέλλα Κοντογιώργου πρωταγωνιστεί αυτή την περίοδο στη γλυκόπικρη κωμωδία «Ντέστινυ» του Άκη Δήμου, που παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο A Small Argo full of Art, σε σκηνοθετική επιμέλεια της Χρύσας Καψούλη.

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Φωτογραφίες Πάτροκλος Σκαδιφάς 

Συνάντησα τον Γιώργο Χρανιώτη σε μια ήσυχη μπιραρία στο κέντρο της πόλης, λίγο μετά την πρόβα του για την παράσταση «Reigen - Δέκα λογοι για το Σεξ». Στην κουβέντα μας δεν δίστασε να μου αποκαλύψει, με μια δόση χιούμορ, ότι θα δεχόταν με ευχαρίστηση περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστεί για την πρεμιέρα του «REIGEN - Δέκα διάλογοι για το Σεξ», που σκηνοθετεί η Αλίκη Δανάλη στο Θεάτρο Θησείον.

Ο ίδιος μου ομολογεί ότι αυτή η παράσταση είναι «ό,τι πιο δύσκολο έχει κάνει στο θέατρο». Ένα απαιτητικό έργο του Α. Σνίτσλερ, που ανεβαίνει σε μια καθόλου συνηθισμένη εκδοχή του, καθώς σ’ αυτή την περίπτωση δύο μόνοι ηθοποιοί θα ερμηνεύσουν τα δέκα διαφορετικά ζευγάρια.

Το άγχος του αρκετό, αλλά δημιουργικό. Η κουβέντα μας χαλαρή κι άνετη.

Ανάμεσα στα θέματα συζήτησής μας μου μίλησε για τις «παγίδες», που κρύβει η παράσταση, για τον σημαντικό ρόλο που παίζει το σεξ σε μια σχέση, για τον έρωτα, την απόφασή του να παντρευτεί αλλά και τις αναμνήσεις που κρατάει από τη σπουδαία κυρία του θέατρου μας, Αντιγόνη Βαλάκου, η οποία «δεν γέρασε ποτέ, έφυγε πιτσιρίκα, στα 83 της χρόνια».

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Πρόκειται για το έργο του Άρθουρ Σνίτσλερ, γραμμένο 1897. Στην εποχή του θεωρήθηκε πορνογραφικό. Παρουσιάζει πέντε διαφορετικά ζευγάρια σε δέκα διαφορετικές ιστορίες, όλες ξεκινούν με τους δύο χαρακτήρες να μιλούν και στη συνέχεια να κάνουν σεξ και να μιλούν και μετά από αυτό. Οπότε το πορνογραφικό της εποχής αντικαθίσταται, μ’ έναν τρόπο, με το υπαρξιακό του σήμερα. Ονομάζεται «Δέκα διάλογοι για το σεξ», γιατί είναι όλα αυτά τα λόγια που λέμε εμείς οι άνθρωποι πριν και μετά από αυτήν την πράξη, αλλά και όλα τα λόγια που κρύβονται πίσω από τις λέξεις.

Γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράσταση;

Δεν έχω ιδέα. Είναι μια ερώτηση που όταν την απαντούν οι ηθοποιοί κι οι συντελεστές με μια ευκολία δεν την εμπιστεύομαι καθόλου. Η αίσθηση που έχω είναι ότι όσοι δικοί μας άνθρωποι έχουν δει τις πρόβες έχουν βλέμματα απορίας και γελάνε γιατί έχει πολύ χιούμορ.

Αλλά, κυρίως, αφήνει μια επίγευση από την εποχή μας, η οποία είναι μια πολύ μοναχική κι όχι μοναχική εποχή. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν νομίζω ότι επιλέγει να είναι μόνος. Ακόμα κι ο μοναχικός άνθρωπος, μέσα σε ένα κοινωνικό θόρυβο, επιλέγει να απομονωθεί και να μπει σε ένα πεδίο ησυχίας. Νομίζω ότι αυτό τώρα δεν συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό. Οι περισσότεροι από εμάς χωρίς να το καταλαβαίνουμε νομίζουμε ότι έχουμε μια ψευδαίσθηση της έλλειψης της μοναξιάς, αλλά ουσιαστικά αυτό δεν ισχύει. Γιατί ακόμα και αν είμαστε μόνοι μας έχουμε πάντα το κινητό μας και βλέπουμε ανθρώπους, εικόνες και απόψεις που δεν αφήνουν το κεφάλι μας να είναι καθαρό.

Τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε στο έργο του Σνίτσλερ;

Η απελπισία. Νομίζω το πρώτο πράγμα που διέκρινα, αν θεωρήσουμε ότι το σεξ είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, είναι ότι οι άνθρωποι και σε αυτό το έργο, και στη ζωή μας, και στη δική μου ζωή πολλές φορές έχουμε τόσο ανάγκη να έρθουμε κοντά με τον άλλον που το κάνουμε με λάθος ανθρώπους, με ανθρώπους που ξέρουμε ότι δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ στη ζωής μας, λέγοντας απίστευτες βλακείες και ψέματα προκειμένου να ακουμπήσουμε τον άλλον, να τον φιλήσουμε, να μπούμε μέσα του. Αλλά νομίζω ότι όλο αυτό το πράγμα δεν έχει να κάνει με μια ναρκισσιστική διαδικασία, αλλά με μια απελπιστική διάθεση να μπορέσουμε να αγαπηθούμε. Αλλά αυτό είναι ένα έργο που με έναν τρόπο προφητεύει ότι οι μελλοντικές σχέσεις των ανθρώπων, ειδικά οι ερωτικές, είναι δύσκολες. Και δεν νομίζω ότι ζούμε στα 70's που δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ευκολία να επικοινωνήσουν δύο άνθρωποι, είμαστε κοντά στο 2020 και τα πράγματα είναι απελπιστικά εύκολα.

Είναι ένα από τους στόχους σας να ταυτιστεί ο θεατής με αυτές τις ιστορίες;

Προσωπικός μου στόχος είναι να ακουστεί το κείμενο. Αλλά όλοι θα αναγνωρίσουν στιγμές τους, είτε από το γλυκό κορίτσι, είτε από τον στρατιώτη, είτε από τον ποιητή, είτε από τον κώμη, είτε από την πόρνη. Ο Αριστοτέλης λέει ότι ο μελαγχολικός άνθρωπος εμπεριέχει μέσα του όλες τις εκδοχές τους ανθρώπινου χαρακτήρα. Σίγουρα μπορείς κι είναι και πολύ θετικό να αναγνωρίσεις μέσα σου τον ψεύτη, τον γοητευτικό, τον αληθινό, τον μη γοητευτικό, τον αριβίστα, τον σεξουαλικά εμμονικό, τον ανασφαλή. Όλοι μας, ίσως, έχουμε περάσει κάτι τέτοιο. Το σίγουρο είναι ότι εγώ ακούγοντας ή διαβάζοντας αυτό το κείμενο υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορούν να μην τρυπώσουν μέσα στο κεφάλι μου. Και μάλλον αυτό είναι για καλό.

Στο έργο οι ιστορίες δέκα ζευγαριών που, όμως, τους υποδύεστε όλους εσύ και η Θεοδώρα Τζήμου. Το να ερμηνεύεις τόσους διαφορετικούς ρόλους στο ίδιο έργο κρύβει παγίδες;

Είναι ένα έργο που εγώ ακόμα δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα το παίξω, ότι θα ανέβω στη σκηνή και θα τα καταφέρω. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που επαγγελματικά έχω τρομάξει τόσο πολύ. Είναι πολύ δύσκολο και παρά το γεγονός ότι σαν ηθοποιός δίνω στον εαυτό μου δικαίωμα στην αποτυχία, δεν έχω νιώσει ότι έχω αποτύχει ποτέ σε κάποιον ρόλο. Εδώ είναι η πρώτη φορά που δεν έχω καμιά σιγουριά ότι θα τα καταφέρω. Ελπίζω να είναι η ανασφάλεια του ηθοποιού, αλλά νομίζω ότι αν μου έλεγαν να ανέβει η παράσταση σε έξι μήνες θα έλεγα ναι. Είναι τόσο δύσκολο που χρειάζεται και χρόνος να αφομοιώνεις όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν. Δεν αισθάνομαι καθόλου έτοιμος αλλά ελπίζω να το ευχαριστηθώ.

Το έργο ανεβαίνει πολύ συχνά. Γιατί πιστεύεις ότι είναι τόσο ελκυστικό για τους σκηνοθέτες;

Υπάρχουν πολλά είδη καλλιτεχνών. Ένας από αυτούς είναι αυτός που προσπαθεί να επενδύσει σε μια παράσταση προκειμένου να έρθει κόσμος και να γελάσει, γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη το γέλιο. Είναι τέτοια η ανάγκη του ανθρώπου να ξεσπάσει κάπου, και το γέλιο είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος, οπότε επενδύει κάποιος και πιστεύει ότι θα έχει επιτυχία η παράσταση επειδή θα γελάσει ο κόσμος. Μια άλλη μερίδα σκηνοθετών, ίσως, να θέλει να επενδύσει στο σεξουαλικό κομμάτι και να σκέφτεται ότι από τη στιγμή που θα βγουν οι πρωταγωνιστές με τα εσώρουχα μπορεί αυτό να είναι ενδιαφέρον. Στη δική μας παράσταση δεν συμβαίνει αυτό, αλλά νομίζω ότι όταν ο ερωτισμός μεταξύ δύο ανθρώπων μπορεί να σου δώσει την αφορμή για μερικές αστείες, μελαγχολικές, υπαρξιακές στιγμές και φιλοσοφικές συζητήσεις, έχει έναν αισθησιασμό. Οπότε το να βλέπεις φλεγόμενα κορμιά να συζητούν μπορεί να ιντριγκάρει έναν σκηνοθέτη.

Τι ρόλο παίζει το σεξ σε μια σχέση;

Πάρα πολύ σημαντικό. Σε πολύ θεωρητικό επίπεδο μπορούμε να καυχηθούμε κάποιοι ότι έχουμε νιώσει ένα με τη φύση, ένα με τη μητέρα μας, ένα με έναν φίλο μας. Στο σεξ γινόμαστε όντως ένα, οπότε παύει να είναι μια θεωρητική ατάκα. Είμαστε δύο άνθρωποι που στο σεξ για μερικά δευτερόλεπτα, λεπτά ή ώρες γινόμαστε ένα. Και αυτό είναι μια διαδικασία κάπως σπάνια. Γιατί, συνήθως, είμαστε μοναδικοί, δεν είμαστε σιαμαίοι, δεν έχουμε ένα όργανο μέσα μας συνέχεια. Οπότε το σεξ μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που λέγεται αγάπη. Και όπως λέει και στο έργο ''Όταν πιστεύεις στην αγάπη πάντα θα βρίσκεις κάποιον να σε αγαπά''. Αλλιώς θα είσαι μόνος σου και δεν μπορεί ένας άνθρωπος όταν δεν κάνει σεξ να μην είναι μόνος του, θα είναι η απουσία ολοκληρωτική. Ένας από τους τρόπους που ορίζουμε την αγάπη είναι το σεξ.

Υπάρχει έρωτας χωρίς σεξ;

Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό να ήμουν ερωτευμένος με μια κοπέλα που δεν είχαμε κάνει σεξ. Αλλά επειδή μετά ξέρεις πως είναι να είσαι ερωτευμένος και να έχεις κάνει και σεξ, επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι πιο άπληστος οπότε θέλεις όλο το πακέτο, γιατί μετά είναι κάτι ανολοκλήρωτο.

Γιατί το θέμα σεξ θεωρείται ακόμα θέμα-ταμπού;

Η θρησκεία έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό. Για παράδειγμα αν κάποιος δηλώνει ότι είναι χριστιανός, δεν υπακούει στον χριστιανικό Θεό από τη στιγμή που δεν κάνει έρωτα μόνο για αναπαραγωγή. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ενδίδει στη θρησκεία και τηρεί κατά γράμμα αυτά που λέει, τότε έχει μια πολύ πιο συντηρητική άποψη για το σεξ. Το να μην είναι ταμπού το σεξ είναι κάτι που εγώ το θεωρώ πολύ υγιές. Δεν χρειάζεται, όμως, να διαλαλήσεις ότι είσαι υπέρ του σεξ και να επενδύσεις τη ζωή σου μόνο σε αυτό και στην αναζήτηση συντρόφων για να γεμίζεις το χρόνο σου. Δεν θεωρώ, ας πούμε, ότι πρέπει να το μοιραστείς με την παρέα σου, επειδή στο σεξ εμπλέκονται δύο άνθρωποι και καλό είναι να μένει εκεί. Μπορείς να μιλήσεις για αυτό που κάνεις μόνος σου. Από κει και πέρα νομίζω ότι μοιράζεσαι πράγματα, τα οποία αντέχεις να μοιραστείς χωρίς να θέλεις να δώσεις πολλές πληροφορίες και να εξάψεις τη φαντασία του άλλου. Αυτό που δεν μου αρέσει στην σημερινή εποχή είναι ότι επειδή μέσω π.χ. των social media η περιέργεια των ανθρώπων έχει αυξηθεί για όλα αυτά τα ζητήματα. Π.χ. με ποιον είμαστε, που πάμε μαζί του κτλ. Πιθανότατα στο μέλλον αυτό να εξελιχθεί και να θέλουν να μάθουν και τι κάνουμε με αυτόν τον άνθρωπο. Και αυτό είναι τρομακτικό.

Αν σου ζητούσα να μου περιγράψεις με μια πρόταση ''Τι είναι έρωτας'' τι θα μου απαντούσες;

Η πιο μυστηριώδης και γοητευτική πύλη που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος.

Η συμμετοχή σου στο «Survivor» πως σε επηρέασε προσωπικά και πως επαγγελματικά;

Σε προσωπικό επίπεδο, όσο ήμουν εκεί, αποφάσισα να παντρευτώ. Επαγγελματικά δεν νομίζω ότι μου έχει διαφοροποιήσει τόσο τη ζωή μου. Ένα πράγμα που μου αρέσει είναι ότι αισθάνομαι μια αγάπη από πιτσιρικάδες, οι οποίοι ως τώρα δεν με ήξεραν. Και επειδή σε αυτό το παιχνίδι αποκαλύφθηκαν, θέλοντας ή μη, κάποιες πτυχές της προσωπικότητάς μου και του χαρακτήρα μου, και έτυχε οι περισσότερες από αυτές να είναι αποδεκτές από τον κόσμο, θεωρώ ότι αυτό έχει εκτιμηθεί εισπράττοντας πάρα πολύ αγάπη. Δεν με έχει φωνάξει κάποιος σε μια παράσταση, επειδή ήμουν στην επικαιρότητα τότε. Όταν βγήκα από το παιχνίδι δεν είχα πολλές προτάσεις για να είμαι ειλικρινής και μάλιστα με είχε τρομάξει κιόλας γιατί νόμιζα ότι ο κόσμος από τη δουλειά μου δεν θα το αποδεχτεί, θα το θεωρήσει σαν κάτι που έκανα και δεν έχει σχέση με το επάγγελμά μου. Εγώ όμως δεν υποστηρίζω ότι κάνω πάντα πράγματα που έχουν σχέση με τη δουλειά μου. Πολύ εύκολα θα μπορούσα να κάνω μαθήματα σερφ σε παιδιά ας πούμε για να βιοπορίζομαι. Την δουλειά του ηθοποιού την κάνω γιατί την αντέχω και μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν διατείνομαι ότι κάνω πάντα πράγματα που έχουν να κάνουν με αυτό όμως. Παίζω μουσική, έχω τη μπάντα μου, παίζω πολλές φορές dj, κάνω θέατρο, κάνω σινεμά, κάνω τηλεόραση και πήγα και στο Survivor. Αν αύριο κρίνω ότι θέλω να ασχοληθώ με το κλασικό μπαλέτο δεν θα ρωτήσω κάποιον, θα το κάνω.

Στην τελευταία σου δουλειά, τη «Μαντάμ Φλο», συνεργάστηκες και με την σπουδαία Αντιγόνη Βαλάκου. Τι κρατάς από εκείνη;

Νομίζω ότι κρατάω το πόσο θηλυκό ήταν. Εκείνη τη χρονιά της έλεγα ότι είναι το κορίτσι μου και την αντιμετώπιζα λες και όντως ήταν. Είχαμε μια πολύ ερωτική σχέση, με έλεγε συνέχεια «αγοράκι μου». Ξεκίνησα πάρα πολύ φοβισμένος σε αυτή τη δουλειά και μετά όταν είδα τις πολύ φυσιολογικές ανασφάλειές της άρχισα να την προστατεύω εγώ. Και ξαφνικά αντιστράφηκαν κάπως οι ρόλοι και ενώ ήμουν εγώ ο πιο φοβισμένος έβλεπα την Αντιγόνη να φοβάται και αυτή για την πρεμιέρα. Αγαπηθήκαμε πάρα πολύ. Θυμάμαι την τελευταία φορά που της μίλησα στο τηλέφωνο, είχα πάει στην Πορτογαλία για σερφ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αξιοπρέπειά της, το πόσο αληθινός άνθρωπος ήταν, το πόσο προσβλητική θα μπορούσε να γίνει μόνο και μόνο για να πει αυτό που ήθελε και πόσο παράλληλα γοητευτική ήταν. Ήταν ένα από αυτά τα μεγάλα παιδιά τα οποία δεν γερνάνε ποτέ και φεύγουν πιτσιρίκια ακόμα και 83 ετών.

INFO

«Θησείον, ENA ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ»

Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή)

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Από 16 Οκτωβρίου έως 10 Νοεμβρίου 2019

Τετάρτη έως Κυριακή στις 19:00

Από 13 Νοεμβρίου 2019 έως 12 Ιανουαρίου 2020

Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή 21:15 και Παρασκευή 19:00

ΠΑΙΖΟΥΝ: Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργος Χρανιώτης

Από τη Δήμητρα Πέτρου 

φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης

Τον συναντώ, μετά την πρόβα του, και καθόμαστε στο ολοκαίνουργιο φουαγιέ του Studio Μαυρομιχάλη. Λίγα λεπτά, νωρίτερα, οι νότες από το πιάνο της Μάγκυ Μελισσάρη, τραβούν αυτόματα την προσοχή μου οδηγώντας με μπροστά στην πόρτα της σκηνής, όπου με κλεφτές ματιές παρακολουθώ, όλα όσα θα δούμε εδώ, από τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου.

«Οι ρυθμοί, λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα, είναι πάντα εντατικοί», μου επισημαίνει, χωρίς να χάνει στιγμή το χιούμορ του. Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου δείχνει ικανοποιημένος και σίγουρος για το αποτέλεσμα της παράστασης «Χειμωνιάτικο ταξίδι».

Πρόκειται για το ομώνυμο έργο του βραβευμένου συγγραφέα, Σταμάτη Πολενάκη, το οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο, σε σκηνοθεσία Έφης Ρευματά και πρωταγωνιστές τον ίδιο, αλλά και τους ταλαντούχους Μάρω Μελισσάρη και Βασίλη Μπατσακούτσα.

Στην παράσταση θα τον δούμε στον ρόλο του αφηγητή - πανδοχέα. Η κουβέντα μας, ανάμεσα στα φωτογραφικά κλικ του Κοσμά Ινιωτάκη, θα οδηγηθεί σε πολλά μονοπάτια.

Η παράσταση

Το έργο λέγεται «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» και βασίζεται στην τελευταία μέρα του ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ και της Ενριέττε Φόγκελ, οι οποίοι αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζί, τον Νοέμβριο του 1811, στις όχθες της λίμνης Βανζέε. Παράλληλα, αφηγείται και δύο άλλες ιστορίες, από τις οποίες η μία είναι, επίσης, πραγματική, καθώς συνέβη το 1842, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Πρόκειται για μια μυστική συνάντηση των SS για να πάρουν κάποιες αποφάσεις σχετικά με την εξόντωση των Εβραίων. Η δεύτερη ιστορία αφορά ένα φανταστικό τρίτο πρόσωπο, τον ποιητή Σουβάροφ. Αυτές οι τρεις ιστορίες, που τρέχουν παράλληλα και χωρίς να είναι χρονολογικά την ίδια στιγμή, συνδέονται με την αφήγηση του πανδοχέα του ξενοδοχείου, στο οποίο έμεναν ο ποιητής κι η Ενριέττε Φόγκελ μια ημέρα πριν την αυτοκτονία τους.

Εγώ υποδύομαι τον πανδοχέα, ο οποίος αφηγείται την ιστορία ζωντανεύοντάς την ξανά, αποτελώντας τον συνδετικός κρίκο ανάμεσα σε αυτές τις τρεις διαφορετικές ιστορίες.

Η μουσική στην παράσταση

Τα κομμάτια είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός που παντρεύει το ένα το άλλο. Είναι αυτά που είχε γράψει ο Σούμπερτ για το «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» θεωρώντας τα  ορόσημο της ρομαντικής εποχής. Δεν έχουν απλά συνοδευτικό χαρακτήρα, παίζουν μαζί με τους ηθοποιούς παρασύροντας ο ένας τον άλλον.

Το μνημείο

Μπορεί κανείς να φτάσει στον τάφο του Χάινριχ φον Κλάιστ και της Ενριέττε Φόγκελ πηγαίνοντας με το τρένο μέχρι τη στάση του S-bahn Wannsee. Κατά τους θερινούς μήνες, μπορεί κάποιος να δανειστεί κι ακουστικά από ένα περίπτερο, που έχει τοποθετηθεί δίπλα στη στάση του τρένου για να ακούσει τις σχετικές με την αυτοκτονία καταθέσεις, καθώς και πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα. Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα της επετείου του θανάτου τους, διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις στο σημείο του τάφου.

Κατάθλιψη κι ερωτική απογοήτευση

Όλοι περνάμε στη ζωή μας διάφορες φάσεις, άλλες φορές μπορεί να ζήσουμε μια κατάθλιψη κι άλλες μια ερωτική απογοήτευση. Εδώ, ο ποιητής ήταν διαπιστωμένο ότι είχε κατάθλιψη, με αποτέλεσμα μέσα από το θέμα του ρομαντικού κινήματος να αποζητά τη λύτρωση μέσω της αυτοκτονίας. Όλοι έχουμε ζήσει μια ερωτική απογοήτευση, στην οποία τα βλέπουμε όλα μαύρα ή μια επαγγελματική αποτυχία, που μας κάνει να νιώθουμε πολύ χάλια. Η διαφορά του έργου με εμένα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι μετουσίωσαν τη ζωή τους σε ένα έργο.

Φάροι αισιοδοξίας

Σίγουρα, όσο δύσκολα κι να έχουμε περάσει, το ζήτημα είναι να είμαστε δίπλα σε ένα περιβάλλον, που να μπορεί να κρατήσει αυτά τα στοιχεία στην επιφάνεια και να μην βυθιστούμε στην κατάθλιψη και την απελπισία.

Δεν υπάρχει κηδεία, χωρίς γέλιο...

Ο ρόλος είναι ενός απλού ανθρώπου, τον οποίο διατρέχει η άγνοια. Δεν καταλαβαίνει γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι. Ακριβώς το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνει είναι που κάνει τον ρόλο κωμικό με έναν τρόπο. Όλα αυτά που συνέβησαν στον χώρο του, που τα έχει βιώσει και μας μιλάει για αυτά, είναι πράγματα που δεν τα χωράει το μυαλό του, είναι έξω από τη λογική του. Αυτό το κάνει να έχει μια πιο ανάλαφρη νότα. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει ένας ποιητής να πάσχει από μελαγχολία.

Το δικαίωμα της ευθανασίας

Δεν νομίζω να γίνει ποτέ αποδεκτό, γιατί είμαστε ένας λαός, ο οποίος έχει μια άλλη αντίληψη για τη ζωή, συνεχίζουμε να έχουμε μια κοινωνικότητα. Γιατί όλα αυτά συνδέονται με το πως ένας άνθρωπος απομονώνεται μέσα σε μία κοινωνία. Η δική μας κοινωνία είναι μια κοινωνία, στην οποία μοιράζεται κάποιος τις αγωνίες του, οπότε αυτό το πράγμα εκτονώνεται. Εγώ, προσωπικά, είμαι κατά των απαγορεύσεων. Είναι δικαίωμα του καθενός να θέλει να «φύγει». Εγώ προσωπικά, τώρα δεν θα το έκανα, αλλά σε δέκα χρόνια μπορεί να έχω αποφασίσει, ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να «φύγω». Οι άνθρωποι αλλάζουμε στη ζωή μας.

Ηθοποιός, σεναριογράφος ή σκηνοθέτης;

Συνεχίζω να κάνω και τα τρία, ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκομαι. Ανάλογα με το έργο που έχω διαλέξει ή μου έχουν προτείνει. Είναι τρία διαφορετικά πράγματα, τα οποία κάνω με την ίδια χαρά, κάθε φορά, και τα υπηρετώ χωρίς να θεωρώ ότι είναι κάποιο ανώτερο ή κατώτερο. Είναι αλλιώς να είσαι στη σκηνή και να πρέπει να πειθαρχείς στις οδηγίες κάποιου, αλλιώς να έχεις τη μπαγκέτα και να κατευθύνεις κάποιους ανθρώπους κι αλλιώς το γράψιμο. Το καθένα είναι διαφορετικό, αλλά έχει τη δική του γοητεία.

Back to the past

Πάντα υπάρχει η νοσταλγία, που κάνει τον κόσμο να θέλει να επιστρέψει σε κάτι παλιό. Γι’ αυτό και στο θέατρο επαναλαμβάνονται, τα τελευταία χρόνια, παλιές ελληνικές ταινίες. Η επανάληψη μιας σειράς είναι με έναν τρόπο δίκοπο μαχαίρι σίγουρα, όμως, «πατάει» πάνω στη νοσταλγία του κόσμου. Δεν νομίζω ότι οφείλεται στην έλλειψη ιδεών, απλά έχει γίνει μια τάση. Φέτος, ίσως, είναι εντονότερη από ποτέ για την ελληνική τηλεόραση. Ίσως οι υπεύθυνοι, αποφασίζουν, γνωρίζοντας ότι ο κόσμος θέλει να τα ξαναδεί.

Νέες σειρές

Δεν έχω προλάβει να δω ακόμα. Είδα λίγο τις «Άγριες Μέλισσες», που ξεκίνησαν κι είδα ότι είναι μια πάρα πολύ φροντισμένη σειρά, που δείχνει ότι μπορεί να κάνει μεγάλη επιτυχία και αυτό είναι πολύ αισιόδοξο.

Από πανδοχέας ... Δήμαρχος!

Τον Φλεβάρη θα παίξω στον Επιθεωρητή, του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, στο θέατρο « Άλφα. Ιδέα». Εκεί θα αναβαθμιστώ! Θα είμαι δήμαρχος! (γέλια)

Infο

«Χειμωνιάτικο ταξίδι» πρεμιέρα 7/10 και για 20 παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Στούντιο Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134 Αθήνα), τηλέφωνο κρατήσεων: 21 0645 3330. Από τις 7 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 για 20 παραστάσεις. Διάρκεια : 70 λεπτά. Τιμές: 12 ευρώ  κανονικό, 10 εύρω μειωμένο (φοιτητικό, άνω των 65), 8ευρώ (ατέλεις, ανέργων).

 Διαβάστε επίσης:

Ετοιμάζουμε Βαλίτσες Για Ένα «Χειμωνιάτικο Ταξίδι» - Είδαμε Την Πρόβα Στο Studio Μαυρομιχάλη

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Είναι ο 5ος χρόνος που συγκατοικούμε με την Μαρία Σκούντζου στο ίδιο καμαρίνι στο θέατρο Radar. Γενικά δεν έχουμε πολλά αντικείμενα. Τα απολύτως απαραίτητα για το μακιγιάζ. Μερικές φορές μάλιστα ξεχνάμε κάτι και τότε δανείζει η μια την άλλη. Απλά επειδή εμένα "πιάνουν τα χέρια μου" έχω και κάποια αντικείμενα παραπάνω για να αντιμετωπίσω το απρόοπτο, μια πένσα ένα κατσαβίδι μια δερματόκολα.. Για παράδειγμα στο «φαινόμενο Ρασομόν» που είχαμε μεσαιωνικά κοστούμια, και μάχες επί σκηνής, όλο και κάτι συνέβαινε, κάτι χάλαξε κάτι σκιζόταν, οπότε για τις επισκευές περνούσαν από το καμαρίνι μου. Η Μαρία με πείραζε και γινόταν μεγάλη πλάκα.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α)Ως χώρο

Είναι αυτό που έχω τώρα. Από την αρχή που φτιαχνόταν έχω φροντίσει να είναι ένας φιλόξενος ζεστός και ατμοσφαιρικός χώρος. Να έχει κάποιες μικρές ανέσεις θέρμανση, νυπτήρα και άλλα απλά πράγματα που όμως κάνουν τον ηθοποιό να αισθάνεται καλά, να μην τον απασχολούν τα εξωτερικά στοιχεία στην μετάβαση από την καθημερινότητα στον ρόλο του.

β) Με ποιους συναδέλφους.

Όποτε είχα την δυνατότητα να επιλέξω, προτιμούσα να είμαι μόνη, μου αρέσει η ησυχία. Την ομορφιά της παρέας στο καμαρίνι την ανακάλυψα με την Μαρία Σκούντζου. Μπορούμε να είμαστε και μαζί και μόνες. Εκείνης της αρέσει να αποδομεί τον ρόλο της πριν βγει στην σκηνή, να αυτοσαρκάζεται να αστειευεται ενώ εμένα μου αρέσει να μεταφέρομαι στον ρόλο μου με άλλο τρόπο. Πάντως και οι δυο μας βρίσκουμε τον προσωπικό μας χώρο στο καμαρίνι.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Όταν κάνω flash back διαπιστώνω ότι οι εντυπώσεις μου δεν αποτυπώνονται από τον εξωτερικό διάκοσμο. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι το δέος που ένοιωσα όταν έπαιξα στην Επίδαυρο με τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη. Ήταν η περίοδος που διευθύντρια του Εθνικού ήταν η Ντόρα Τσάτσου. Τα καμαρίνια δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο, όμως η ενέργεια που μεταφέρουν είναι απίστευτη. Και μόνο στην σκέψη ότι βρισκόμουν στο ίδιο καμαρίνι από όπου πέρασαν όλες οι μεγάλες προσωπικότητες του θεάτρου μας με έκανε να το βλέπω σαν το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα δει ποτέ στη ζωή μου.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Δεν ήταν ακριβώς καμαρίνι. Ήταν ένας αυτοσχέδιος χώρος στον Λόφο του Στράνη στην Ζάκυνθο πίσω από το μικρό αμφιθέατρο που υπάρχει εκεί. Παίζαμε την παράσταση «Η Ζάκυνθος Ομιλεί» με την Τζένη Ρουσέα, την Γεωργία Ζώη, τον Κώστα Καποδίστρια τον Γιώργο Βούτο, την Κατερίνα Τσάβαλου. Εκεί είχα πολλαπλές ιδιότητες, έγραφα σκηνοθετούσα, έπαιζα αλλά είχα και την ευθύνη του θιάσου. Καμαρίνι δεν υπήρχε, επομένως κάτι έπρεπε να κάνω για να γίνει η παράσταση. Είχα κοντά μου την σκηνογράφο και ενδυματολόγο Ειρήνη Παγώνη, οπότε ανασκουμπωθήκαμε κλαδέψαμε μερικά φυτά, καθαρίσαμε τα χορτάρια, στήσαμε τραπεζάκια και καθρέφτες και φωτίσαμε το «καμαρίνι» με κεριά και φακούς. Αυτό δεν θα το ξεχάσω.

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα.

Info:

«Καληνύχτα Μητέρα»: για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Radar

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Φωτογραφίες Αγγελική Κοκκοβέ 

Πώς να περιγράψεις με λέξεις, το δράμα της «Μήδειας» του Ευριπίδη; Σίγουρα, το ακραίο πάθος, η οργή, η εκδίκηση και το απόλυτο έγκλημα είναι αυτά που σου έρχονται πρώτα στο μυαλό.

Το αριστούργημα του Ευριπίδη έχει απασχολήσει πολλούς καλλιτέχνες, ίσως, επειδή όπως όλα τα σπουδαία έργα είναι ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς παρουσιάζει μια νέα εκδοχή, στηριζόμενος στα σύμβολα του έργου και το αποτέλεσμα στη σκηνή του Μπάγκειον είναι εξαιρετικό!

Στον ομώνυμο ρόλο, απολαμβάνουμε τη Τζούλη Σούμα σε μια καθηλωτική ερμηνεία.

Τη συνάντησα λίγο πριν την παράσταση στο ιστορικό ξενοδοχείο της Ομόνοιας και μ’ αφορμή τον δύσκολο και απαιτητικό ρόλο της, είχαμε μια απολαυστική κουβέντα για την απιστία στη σημερινή εποχή, για το ακραίο έγκλημα της παιδοκτονίας, αλλά και για το πως συμπεριφέρεται εκείνη όταν έρχεται «αντιμέτωπη» με τον φτερωτό θεό του έρωτα.

Πώς προσεγγίσατε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο;

Με τη βοήθεια του Δημήτρη Γεωργαλά, του σκηνοθέτη μας, μπήκα στον κόσμο και τη μελέτη που είχε κάνει για αυτό το έργο και γι’ αυτόν τον ρόλο. Ο Δημήτρης ασχολείται περίπου τρία χρόνια με αυτό το έργο, έχει μια βαθιά και σαφή σπουδή πάνω σε αυτό κι επειδή η παράσταση έχει ήδη παιχτεί στη Χάγη, έχει φτιάξει έναν κόσμο ολόκληρο, στον οποίο εγώ καθοδηγήθηκα από αυτόν με έναν ιδανικό τρόπο. Από κει και πέρα βρήκα κι εγώ τα δικά μου πατήματα για να προσεγγίσω το ρόλο αποφεύγοντας, ίσως, κάποια δεδομένα και κλισέ πράγματα, προσπαθώντας να καταλάβουμε την αληθινή διαδρομή αυτής της γυναίκας, η οποία είναι μια ηρωίδα πολυσχιδής και πολύπλευρη. 'Όσο και να το ψάχνουμε γεννιούνται συνεχώς καινούριες πλευρές και πτυχές που θέλουμε να φωτίσουμε. Οπότε είναι σαν ένας θησαυρός που έχει εξερευνηθεί έχοντας ακόμα πολύ δουλειά για να γίνει.

Προσωπικά, τι σας γοητεύει στο κείμενο του Ευριπίδη;

Με γοητεύει το απόλυτο πάθος που έχει η Μήδεια. Έχει ακραίο ερωτικό πάθος, το οποίο βέβαια την οδηγεί στην απόλυτη εκδίκηση.  Επίσης με γοητεύει το ότι δια μέσου αυτής της ηρωίδας ο Ευριπίδης δίνει ισχυρό λόγο και θέση στη γυναίκα των τότε χρόνων που όμως είναι απόλυτα επίκαιρο και για τις γυναίκες του σήμερα. Δηλαδή, βάζει τη γυναίκα, που τότε ήταν εντελώς ανατρεπτικό, να έχει πολιτική και κοινωνική θέση. Παίρνει αποφάσεις που μόνο οι άνδρες είχαν το δικαίωμα να πάρουν. Είναι μια ισχυρή προσωπικότητα, ένας ισχυρός χαρακτήρας ο οποίος μου ασκεί τεράστια γοητεία.

Τι συμβολίζει η Μήδεια στη σημερινή εποχή;

Πιστεύω ότι έχει πολλές πλευρές. Είναι ένα πρίσμα, το οποίο από όποια πλευρά και αν το δεις, έχει ενδιαφέρον και φως. Συμβολίζει πολλά στο σήμερα, είναι μια γυναίκα που αγαπά με πάθος, που διεκδικεί, που ζει τα πάντα με ακραίο τρόπο, την αγάπη, το πάθος, τον θυμό, την οργή. Ο Δημήτρης έδωσε και μια άλλη διάσταση. Επειδή η Μήδεια είναι ξένη προς την Ελλάδα φώτισε τη διάσταση του μεταναστευτικού. Δηλαδή, η Μήδεια θα μπορούσε να είναι μια γυναίκα, η οποία έχει έρθει από κάποια άλλη χώρα για οποιουσδήποτε λόγους. Εδώ ήρθε για τον άντρα που επέλεξε, και βλέπουμε ότι δεν της φέρονται πάντα πάρα πολύ καλά όπως και σήμερα δεν φέρονται στους μετανάστες. Μακάρι να έχουμε και στην κοινωνία και στην πολιτική και γενικότερα σε θέσεις στις οποίες λαμβάνονται αποφάσεις οι οποίες αφορούν όλους μας, γυναίκες με ευθυκρισία, με δύναμη, με διάνοια τέτοια που να μπορούν να καθοδηγήσουν τους λαούς. Η Μήδεια είναι μια τεράστια, ισχυρή προσωπικότητα και όχι μόνο μια απατημένη γυναίκα, η οποία εκδικείται τον άνδρα της.

Μπορεί μια ηθοποιός να βρει κοινά στοιχεία με τη Μήδεια;

Ναι και πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε. Εξερευνώντας και σκάβοντας για να βρεις την αλήθεια του ρόλου περνάς από διαδρομές ανακαλύπτοντας κοινά πράγματα. Μην ξεχνάμε ότι ο Ευριπίδης είναι ο τραγικός συγγραφέας, ο οποίος είναι πιο κοντά στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Σαφέστατα το ακραίο ερωτικό πάθος, ο ακραίος θυμός, η λατρεία κι η μεγάλη αγάπη που έχει για τα παιδιά της, η αγάπη για το σπίτι που έχει χάσει, την οικογένεια της, τον πατέρα της, όλα αυτά σίγουρα έχουν αναφορές σε μένα γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και στο κομμάτι παιδιά που εγώ δεν έχω δικά μου, αλλά τα αγαπώ πάρα πολύ, το κομμάτι μητρότητα και το πόσο μπορεί μια γυναίκα να φτάσει σε αυτήν την ακραία απόφαση, οφείλω να πω ότι με προβλημάτισε, αλλά είδαμε δουλεύοντας ότι η απόφασή της αυτή είναι πέρα από την ίδια την πράξη. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό το ότι η Μήδεια δεν τιμωρείται από Ερινύες, όπως άλλοι ήρωες της αρχαίας τραγωδίας. Το να υποδυθείς έναν ρόλο, που έχει ισχυρά συναισθήματα που αισθανόμαστε όλοι μας, αλλά να διαπράξει μια επαίσχυντη πράξη και στο τέλος να μην τιμωρηθεί αλλά να θεοποιηθεί δεν είναι και πολύ εύκολο να προσεγγιστεί.

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο ερμηνεύοντας αυτόν τον ρόλο;

Ένα μεγάλο κομμάτι είναι το ότι δεν είναι στην καθημερινότητά μας όλα αυτά που ζει και αποφασίζει να πράξει η Μήδεια. Τα συναισθήματα είναι κοντά σε εμάς απλώς εδώ είναι στην απόλυτη έντασή τους. Με δυσκόλεψε να βρω τη διαδρομή της, αλλά θα πω ότι ο Δημήτρης (Γεωργαλάς), που ήξερε πάρα πολύ καλά το πως να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς, αλλά κι εμένα προσωπικά για αυτόν τον ρόλο, θεωρώ ότι φώτισε και ανέδειξε πολύ καλά τη διαδρομή της, πολύ καθαρά και με σαφήνεια. Μάλιστα στις παραστάσεις που έχουμε κάνει, οφείλω να πω ότι το είπαν κι οι θεατές, το οποίο είναι μεγάλη υπόθεση. Η ματιά του σκηνοθέτη και κατ’ επέκταση του ηθοποιού που θα υποδυθεί τους ρόλους είναι αυτό που αλλάζει         .

Ποια εσωτερική ανάγκη μας οδηγεί στο να βλέπουμε ξανά και ξανά αυτή την ιστορία εκδίκησης;

Η ανάγκη που έχουμε να επιστρέφουμε στα μεγάλα κείμενα. Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε συνέχεια τα έργα των μεγάλων τραγικών. Είναι ποίηση που μας αγγίζει και μας αφορά όλους. Τα μεγάλα αυτά έργα μας οδηγούν στο να σκεφτούμε, να αποκωδικοποιήσουμε αλλιώς, να εμβαθύνουμε σε πράγματα που ζούμε, πράγματα που σκεφτόμαστε, μας δίνουν δρόμους για να σκεφτούμε σε βάθος, μας πάνε σε πιο φιλοσοφικές διαδρομές. Είναι ένας πλούτος ανεξάντλητος, σαν ένα ορυχείο που έχει διαμάντια και όσο σκάβεις τόσο πολύ θα σου δώσει καινούριο πλούτο. Τι κρίμα που η καθημερινότητα κι ο τρόπος ζωής, που έχουμε όλοι μας, δεν μας επιτρέπει να ανατρέχουμε συχνά στους μεγάλους ποιητές και φιλοσόφους, έστω και σαν ανάγνωση. Γι’ αυτό γεμίζουν τα θέατρα, η Επίδαυρος ή όπου στον κόσμο ανεβαίνουν αυτά τα κείμενα, γιατί μας αφορούν εκατό τοις εκατό ακόμα και σήμερα.

 Στη σημερινή εποχή τι πιστεύετε ότι οδηγεί έναν άνδρα στην προδοσία;

Πολλά. Μπορεί να τον οδηγήσει η θέλησή του να επιβεβαιωθεί, να επιβεβαιώσει το εγώ του. Επίσης η φιλοδοξία, πολλές φορές μπορείς να απιστήσεις για κάποια οφέλη, που μπορεί να έχεις. Η διάθεση του ανικανοποίητου. Λόγω προηγούμενων έργων, που έχω παίξει, έχω σκεφτεί πολύ τι μπορεί να οδηγήσει έναν άνδρα στην απιστία και κατέληξα ότι το εγώ και το υπερεγώ των ανδρών, αλλά και των γυναικών πολλές φορές, μας οδηγεί στο να μην είμαστε σταθεροί. Επίσης, όντως οι άνθρωποι δεν είναι μονογαμικά όντα, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Από φύση δεν είναι, αλλά μπορεί να είναι από επιλογή. Απλώς εδώ είναι αδιανόητο το γεγονός ότι παντρεύτηκε κρυφά. Βέβαια η θέση της γυναίκας τότε ήταν υποδεέστερη οπότε ήταν πολύ εύκολο κάποιος «να πατήσει τους όρκους», όπως του λέει η Μήδεια. Νομίζω ο πυρήνας κι η κινητήρια δύναμη είναι αυτά.

Η Μήδεια, λίγο πριν σκοτώσει τα παιδιά της, αμφιβάλλει για τις ίδιες της τις πράξεις. Με ποιο τρόπο στη σημερινή εποχή μπορούμε να καταπνίξουμε τον «κακό» μας εαυτό;

Δεν ξέρω να πω ακριβώς τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνουμε. Ουσιαστικά, για οτιδήποτε θέλουμε να πράξουμε είτε δύσκολο, είτε εύκολο, για κάτι που πρέπει να πάρουμε μια σημαντική κι ενδεχομένως ακραία απόφαση για τη ζωή μας παλεύουμε με τον εαυτό μας, με το ασυνείδητό μας, με την ιδιοσυγκρασία μας, με τον χαρακτήρα μας και πάρα πολλές φορές είμαστε μέσα σε αυτήν τη διελκυστίνδα που έχει και η Μήδεια του να το κάνω ή να μη το κάνω. Είναι ένα σημείο, με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί κάποιος. Ελάχιστοι έχουν δίλημμα να σκοτώσουν ή να μην σκοτώσουν τα παιδιά τους, όμως έχουν διλήμματα ηθικά, υπαρξιακά, προσωπικά, επαγγελματικά και πολλές φορές ακούμε τον εσωτερικό μας εαυτό και του μιλάμε. Η Μήδεια μιλάει στον εαυτό της και λέει «σκέψεις μου φύγετε, θυμέ μου σε παρακαλώ φύγε». Αποκλείεται κάποιος να μην βρει στον τρόπο, με τον οποίο σκέφτεται και κάνει τον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό της στιγμές που να ταυτιστεί. Αυτό είναι το υπέροχο, ότι ο θεατής βλέποντας οποιοδήποτε κείμενο που έχει ουσιώδη πράγματα να του πει, προσπαθεί να μετακινηθεί και να ταρακουνηθεί. Είναι σημαντικό ο θεατής να ακουμπάει στη σκέψη και στη διάνοια των ηρώων και να τον αφορά και να τον αγγίζει και γι’ αυτό όλα αυτά τα έργα έχουν διασωθεί μέχρι τώρα.

Η Μήδεια βλέπουμε ότι στην αρχή κάνει τα πάντα για τον έρωτά της για τον Ιάσονα. Εσείς μέχρι που έχετε φτάσει για τον έρωτα;

Είναι δύσκολο να φτάσεις, σίγουρα, σε τόσο ακραίες πράξεις γι’ αυτό κι οι τόσο ακραίες πράξεις γίνονται σημεία αναφοράς στην καθημερινότητά μας, όταν γίνονται εγκλήματα πάθους ή εγκλήματα εκδίκησης ή μεγάλων συναισθημάτων. Αυτό που μπορώ να πω εγώ για εμένα είναι ότι στον έρωτα δίνω το χίλια τοις εκατό του εαυτού μου και της ύπαρξής μου. Και νομίζω αυτό είναι το πιο σημαντικό, να ακουμπάς και να προσπαθείς να αφουγκραστείς τον κόσμο του, τον εαυτό και τις ανάγκες του άλλου και να συμπορευτείς μαζί του. Δεν πιστεύω ότι βρίσκουμε το άλλο μας μισό, γιατί δεν υπάρχει. Βρίσκουμε ένα ολόκληρο κι εμείς με το δικό μας ολόκληρο μπορούμε να προχωρήσουμε και να ολοκληρωθούμε μαζί. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας ολοκληρώσει κάποιος άλλος ντε και καλά. Το δικό μου δόσιμο σε αυτό το κομμάτι είναι το ότι είμαι εκεί πάντα και στο απόλυτο νοιάξιμο και δόσιμο. Πιστεύω πολύ στο δούναι και λαβείν. Ευτυχώς, δεν μου έχει τύχει να προδώσω τα πιστεύω μου για έναν άνδρα, δεν έχει χρειαστεί.

Στην προδοσία του Ιάσονα πιστεύετε ότι υπάρχουν ελαφρυντικά;

Ο Ιάσονας είναι υπέρμετρα φιλόδοξος. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος βάζει πάρα πολύ ψηλά τον πήχη για τον εαυτό του και θεωρεί ότι μπορεί να τσαλακώσει και να εξαπατήσει τα συναισθήματα των άλλων, εξού και παντρεύτηκε κρυφά. Στον μύθο το απώτερο σκαλί είναι να γίνεις βασιλιάς, γιατί μετά περνάς στην αθανασία. Ο Ιάσονας δεν σκέφτεται το να μην πληγώσει, το να μην προδώσει, το να μην πονέσει. Δυσκολεύομαι να δώσω ελαφρυντικά με την έννοια ότι δεν ζούμε στη σημερινή εποχή. Είναι επίορκος, όπως και να το κάνουμε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ανθρώπου είναι πάρα πολύ δύσκολο να επέμβεις. Είναι αυτό που λένε οι ψυχολόγοι ότι δεν μπορείς να πεις σε κάποιον τι να κάνει, ο άλλος θα κάνει ό,τι θέλει. Το θέμα είναι εσύ τι θα κάνεις απέναντι σε αυτό που έκανε. Πολλές φορές εγώ λέω «μα γιατί μου το έκανε αυτό», αλλά στην πραγματικότητα ο άλλος είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει, το θέμα είναι εσύ τι θα κάνεις. Θα μπορούσε να είναι ένα ελαφρυντικό αν η Μήδεια δεν μπορούσε να του κάνει παιδιά. Λέει στο κείμενο «ίσως σε συγχωρούσα αν άλλη παντρευόσουν αν δεν μπορούσα να σου δώσω παιδιά». Το γεγονός, όμως, ότι έγιναν όλα αυτά κρυφά είναι για μένα πάρα πολύ σημαντικό.

Υπάρχει σωτηρία ή λύτρωση για κάποιον που διαπράττει ένα έγκλημα, όπως η παιδοκτονία;

Πιστεύω πως όχι, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να κάνει ένα τόσο μεγάλο έγκλημα και να μην τυραννιέται από τις τύψεις όλη του τη ζωή ή να μην τρελαθεί ή να μην πάει σε ένα μοναστήρι να κλειστεί και να μην βλέπει κόσμο. Η Μήδεια έκανε ένα βήμα στο μετά. Όποιος άνθρωπος κάνει μια τόσο ακραία πράξη πάει σε ένα στάδιο μετά που εμείς που είμαστε στο πριν στάδιο δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε. Οι άνθρωποι, που φτάνουν σε αυτές τις ακραίες αποτρόπαιες πράξεις το μυαλό κι η ψυχή τους έχουν ταραχτεί, τους έχουν συμβεί δυστυχίες. Έχουν πάθει για να πράξουν. Όλοι εμείς έχουμε πάθει, αλλά δεν φτάνουμε σε αυτήν την ακραία πράξη, η Μήδεια και όσοι φτάνουν σε αυτές τις πράξεις κάνουν ένα τεράστιο βήμα και πάνε στο μετά. Αυτό το μετά είναι που μας αφήνει κι εμάς ενεούς, μας σοκάρει, μας ταράζει, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Μετάνοια μπορεί να υπάρξει, αλλά δεν πιστεύω ότι δεν θα τυραννιέται από τύψεις και δεν θα έχει περάσει σε άλλο στάδιο ζωής. Και να μετανιώσει η ψυχοσύνθεσή του έχει διαλυθεί. Πάλι θα ανατρέξω στο κείμενο εκεί που λέει «τώρα δεν έχω πια αισθήματα, είμαι νεκρή». Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που έχει διαπράξει μια τόσο ακραία πράξη να έχει τα ίδια συναισθήματα με αυτά που είχε πριν, κάτι έχει νεκρωθεί στα κύτταρά του και στο είναι του.

Ηθοποιοί: Τζούλη Σούμα, Κυριακή Καραλουκά, Γιώργος Σταυριανός, Νίκος Δερτιλής,  Σταύρος Γιαννακόπουλος

Μετάφραση : Γιώργος Χειμωνάς

Σκηνοθεσία– Επεξεργασία: Δημήτρης Γεωργαλάς

Μένουν 7 παραστάσεις:

Πέμπτη 27 Ιουνίου

Παρασκευή 28 Ιουνίου

Σάββατο 29 Ιουνίου

Κυριακή 30 Ιουνίου

Πέμπτη 4 Ιουλίου

Παρασκευή 5 Ιουλίου

Σάββατο 6 Ιουλίου

Ώρα έναρξης: 21:30

Μπάγκειον, Πλατεία Ομονοίας 19, Κέντρο

τηλέφωνο κρατήσεων 6944665561