«Θα ήθελες να δουλέψεις μαζί μου;» Ο Πεπάν τον ξαναφέρνει στην πραγματικότητα. «Ή είσαι ευχαριστημένος με ό,τι κάνεις τώρα;»

«Κάνω ό,τι μπορώ για να επιζήσω».

«Τότε, δέξου την προσφορά μου».

«Θέλεις να κάνω τατουάζ σε άλλους ανθρώπους;»

«Κάποιος πρέπει να τα κάνει».

«Εγώ δε νομίζω ότι μπορώ. Να σημαδεύω κάποιον, να τον πονάω… Αυτό πονάει, ξέρεις».

Το βιβλίο της Χέδέρ Μόρρις, «Ο Δερματοστίκτης του Άουσβιτς» (εκδόσεις  Ωκεανός, μετάφραση Γιάννη Σπανδώνη) δεν είναι μόνο μια βιογραφία του Λούντβιχ Άιζενμπεργκ, που τον φώναζαν Λάλε.

Στις 23 Απριλίου του 1942, ο Λάλε μεταφέρεται από το Κρομπάχι της Σλοβακίας στο Άουσβιτς. Του χάραξαν το τατουάζ 32407.

Η Χέδερ Μόρρις γνώρισε τον Λάλε, γέρο πια, σε ένα νοσοκομείο της Μελβούρνης. Της τον σύστησαν ως κάποιον που έχει μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί.

Τρία χρόνια κράτησε η φιλία τους, μέχρι που πέθανε – αφού είχε πει την ιστορία του. Ο ίδιος βιαζόταν να πει ό,τι έζησε. Και η Μόρρις κατέγραφε. Στην αρχή άρχισε να δουλεύει την ιστορία του ως σενάριο.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ. 

Την Τετάρτη 25 Απριλίου ο γνωστός μπάρμαν και ιδιοκτήτης cocktail μπαρ Butler’s cup (Κορυδαλλός) και Sinnerman (Αιγάλεω) Χρήστος Παρασκευόπουλος κατάφερε να βάλει το όνομα του στην ιστορία φτιάχνοντας το πρώτο στον κόσμο κοκτέιλ με την βοήθεια της φαρμακευτικής κάνναβης.

Παρουσίασε για πρώτη φορά σε επίπεδο παγκόσμιου διαγωνισμού την πρώτη μαργαρίτα με κάνναβη. Την πρωτότυπη αυτή συνταγή την έφτιαξε στα πλαίσια της νέας του έρευνας για ποτά που ρυθμίζουν την διάθεση (mood regulator drinks) η οποία έχει ξεκινήσει και εξαπλώνεται σιγά σιγά τους τελευταίους εννέα μήνες.

 Τα mood regulator drinks είναι συνταγές οι οποίες τα υλικά τους αλληλοεπιδρούν με νευρώνες στον εγκέφαλο και στο σώμα και  προσφέρουν ευεργετικές αντιδράσεις όπως χαρά, ενέργεια, διώχνουν το άγχος αλλά και μας ανεβάζουν την λίμπιντο!

Η γνωριμία μου με τον Χρήστο πάει πολλά χρόνια πίσω. Εργαζόταν στο marketing του Rock Fm, εγώ έκανα εκπομπή. Μετά χαθήκαμε και τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε στα μπαρ που έχει άλλα και στα tattoo convention, αφού και τους δύο μας χτύπησε η τρέλα του τατουάζ και γίναμε και τατουατζήδες.
Είναι ένα πρόσωπο όλο εκπλήξεις και τώρα με την ιδιαίτερη αυτή πρωτιά του θέλω να σας τον συστήσω.

Χρήστο, πότε έκανες το πρώτο σου κοκτέιλ;

Θυμάμαι στα παιδικά πάρτι που ενώ όλοι βάζανε απλά αναψυκτικά εγώ πάντα ανακάτευα κόλα με πορτοκαλάδα και λεμονάδα και έφτιαχνα ένα ποτό που μόνο εγώ θα απολάμβανα όταν μεγάλωσα και ασχολήθηκα με τα μπαρ ήταν η εποχή που όλοι μας έπρεπε να μάθουμε την συνταγή για καρπούζι η Β52.

Θα ενσαρκώσει την ντίβα γάτα Γκριζαμπέλα και θα ευτυχήσουμε να ακούσουμε το “memory” από την μαγική φωνή της.

Το Cats είναι ένα φαινόμενο. Η πρώτη παράσταση ανέβηκε στο Λονδίνο και παιζόταν αδιάκοπα για 21 χρόνια ενώ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η παραγωγή του Broadway κέρδιζε το χειροκρότημα του κοινού για 18 χρόνια χωρίς διακοπή. Είναι το 4^ο μακροβιότερο μιούζικαλ στην ιστορία του Broadway.

Είχα την τύχη να βρεθώ σε μια από τις τελευταίες πρόβες, λίγο πριν ανοίξει η αυλαία στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού (Λ. Πειραιώς 254) και πραγματικά η ατμόσφαιρα που έζησα ήταν μαγική.

Ηθοποιοί έβγαιναν με τα κοστούμια και τα εξαιρετικά μακιγιάζ, ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Μαλισσόβας  μιλούσε πότε σε όλους μαζί πότε σε μικρότερα πηγαδάκια, ο διευθυντής ορχήστρας, Αλέξιος Πρίφτης το ίδιο, όπως και ο χορογράφος, Θοδωρής Πανάς.
Αλλά τελικά δεν ήταν ηθοποιοί αυτό που βλέπαμε: ήταν γάτες! Γάτες που τραγουδούσαν, γάτες που χόρευαν, γάτες που έτρεχαν ανάμεσα στα καθίσματα του θεάτρου για ζέσταμα. Εξαιρετική κίνηση και φωνές που απέδιδαν την εξαιρετική μουσική του Βέμπερ αβίαστα και με πάθος. (Στο τέλος της συνέντευξης υπάρχει ένα βίντεο με όλες τις φωτογραφίες της πρόβας)

Απόψε ανοίγει η αυλαία γι’ αυτή τη φιλόδοξη παραγωγή και είναι μεγάλη μου τιμή η μικρή κουβέντα που κάναμε με την κορυφαία Ελληνίδα σοπράνο, κυρία Σόνια Θεοδωρίδου που θα ερμηνεύσει την Γκριζαμπέλα. Την πιο διάσημη από τις διάσημες «Γάτες».

Ποια η διαφορά της όπερας από το μιούζικαλ;

Το μιουζικαλ είναι μουσικό θέατρο όπως και η Όπερα, το οποίο περιλαμβάνει διαλόγους, τραγούδια, πολλά χορωδιακά και φυσικά χορό. Ο καλλιτέχνης οφείλει να μπορεί να τραγουδά ταυτόχρονα και να χορεύει. Επίσης η δομή της ορχήστρας είναι τελείως διαφορετική. Χρησιμοποιούνται ηλεκτρικά όργανα και όλοι οι συντελεστές έχουν μικρόφωνο.

Η όπερα είναι είναι μουσικό θέατρο επίσης με τελείως διαφορετική δομή. Οι τραγουδιστές τραγουδούν χωρίς μικρόφωνο ,υπάρχει μεγάλος όγκος ορχήστρας και οι διάλογοι αποδίδονται με μορφή τραγουδιού.

Κάποιος θεατής αμύητος και στα δύο είδη ποιο θα διάλεγε ποιο εύκολα, και γιατί συμβαίνει αυτό;

Σίγουρα το μιούζικαλ είναι πιο εύπεπτο, διασκεδαστικό και πόπ.

Είναι πιο λαϊκό .Η όπερα χρειάζεται μεγαλύτερη εμβάθυνση και περισσότερη παιδεία .

Με την δεδομένη οπερατική εμπειρία σας, ποιες δυσκολίες συναντήσατε στην εκμάθηση του ρόλου της Γκριζαμπέλα;

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr 

Η Νίνα Κουτελάκη επιστρέφει με το βιβλίο «Μικρά Μνημόσυνα», ένα καινούργιο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Bibliotheque μέσα στον Μάιο.

Τη γνώρισα πριν αρκετά χρόνια ως μια «σκοτεινή» μπλόγκερ εξειδικευμένη στο έγκλημα και την αστυνομική λογοτεχνία. Η «σκοτεινή» μπλόγκερ έκρυβε έναν χαμογελαστό κι ευγενή άνθρωπο που μιλούσε χωρίς ταμπού και που με τα κείμενά της συνέβαλε και αυτή στην άνθιση της αγάπης του κοινού στην αστυνομική λογοτεχνία.
Μετά, όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή, χαθήκαμε και πρόσφατα είδα ότι ετοιμάζει ένα καινούργιο βιβλίο. Το γεγονός ότι το εκδίδει με τον Βάσο Γεώργα των εκδόσεων Bibliotheque ήταν ένας συνδυασμός που μου έκανε «κλικ» καθώς πιστεύω ότι το πάθος που κρύβουν και οι δυο τους μπορεί να μας δώσει ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα «Μικρά Μνημόσυνα» έχουν κείμενο 12 ετών αλλά και κείμενο που διορθωνόταν μέχρι και λίγο πριν φύγει το βιβλίο για το τυπογραφείο.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Άρωμα γυναίκας στην παρουσίαση του βιβλίου της συναδέλφου μας Μαίρης Λαμπαδίτη

Γυναικεία η «ματιά» , αμιγώς γυναικείο και το πάνελ της παρουσίασης του μυθιστορήματος της δημοσιογράφου Μαίρης Λαμπαδίτη « Ένας γάμος και δέκα χωρισμοί» των εκδόσεων Ωκεανός που πραγματοποιήθηκε  στο Polis Art ( Στοά Βιβλίου)

Η Μαρία Χούκλη, η Μαρία Καρχιλάκη και η Νεφέλη Λυγερού μίλησαν άλλοτε με χιούμορ και ευαισθησία και άλλοτε με φιλοσοφική διάθεση για το μυθιστόρημα που «παρακολουθεί» τη ζωή μιας παρέας δημοσιογράφων «ξεφυλλίζοντας» ουσιαστικά και τις δικές τους εμπειρίες από το χώρο του Τύπου και της τηλεόρασης.

Το βιβλίο αναφέρεται σ΄ένα κανάλι που κλείνει και περιγράφει τις ανατροπές στη ζωή των ηρώων και ιδίως η «μετάλλαξή» τους τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Στο επίκεντρο βρίσκεται μια γυναικοπαρέα που μοιράζεται ρεπορτάζ, έρωτες, γάμους, διαζύγια και θανάτους. Τα κορίτσια του «γυαλιού» αγωνιούν να στεριώσουν σχέσεις τόσες ώρες που δουλεύουν, γοητεύονται από λάθος άντρες, όταν βρίσκουν τους σωστούς κάνουν οι ίδιες λάθη με αποτέλεσμα να χωρίζουν και να ξαναχωρίζουν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr 

Η «Ουρανία» είναι φίλη σου, αλλά μάλλον δεν το ξέρεις. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ν’ ανήκεις στους 240 φίλους της στο facebook. Στην πραγματική ζωή είναι κάπως δύσκολο να τη συναντήσεις μιας κι η «Ουρανία»  δε βγαίνει απ’ το σπίτι, παρά μόνο για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο…

Η «Ουρανία»  είναι ερωτευμένη. Πολύ. Και φοβάται περισσότερο. Η Ουρανία χαίρεται, θυμώνει, γελάει και κλαίει. Η Ουρανία έχει σκοτεινά μυστικά. Έχει κι ένα μεγάλο Όνειρο, αλλά αυτό θα σου το εκμυστηρευτεί μόνο αν σε εμπιστευτεί πραγματικά.

Με αφορμή τον μονολόγο «Ουρανία» που κάνει πρεμιέρα σήμερα στο Θέατρο 104, ας γνωρίσουμε την νέα ηθοποιό Δανάη Μπάρκα.

Πόση «Ουρανία» έχει σήμερα μέσα του το κοινό. Εσύ έχεις γνωστούς που ζουν μακριά από όλους και εν τέλει η πραγματικότητά τους είναι περισσότερο εικονική από ότι πραγματική;

Δυστυχώς δεν χρειάζεται να ζεις μακριά από όλους για να νιώθεις-ή να είσαι-μόνος. Παρατηρώ ανθρώπους γύρω μου που είναι συνέχεια ανάμεσα στον κόσμο, βγαίνουν, δείχνουν να περνάνε καλά όμως κατά βάθος δεν επικοινωνούν ουσιαστικά. Φαίνεται στο βλέμμα τους η μοναξιά που μπορεί να αισθάνονται ή ότι οι σκέψεις τους μένουν κλειδωμένες μέσα τους και δεν τις μοιράζονται. Η Ουρανία είναι ένα κομμάτι όλων μας. Είναι η αδυναμία επικοινωνίας που μπορεί όλοι να βιώσουμε κατά την επαφή μας με τον κόσμο! Η Ουρανία αφορά όλους μας. Κρυβουμε πολύ από εκείνη χωρίς να το ξέρουμε!

Πώς έχει η τεχνολογία αλλάξει τον τρόπο που ερωτευόμαστε;

Δε νομίζω ότι το έχει κάνει η τεχνολογία αλλά εμείς οι ίδιοι. Η τεχνολογία καθεαυτή δε νομίζω ότι μας κάνει κακό. Ίσα-ίσα… αν σκεφτούμε ποσό εύκολα βρίσκουμε πληροφορίες, ποσό γρήγορα μαθαίνουμε πράγματα που αναζητούμε με το πάτημα κάποιων κουμπιών η ποσό κοντά ερχόμαστε με φίλους η συγγενείς που ζουν μακριά θα πειστούμε ότι μας διευκολύνει στην καθημερινότητα. Ωστόσο εμείς την χρησιμοποιούμε αλόγιστα και ανεξέλεγκτα. Είμαι από τους ρομαντικούς ανθρώπους που θέλω να πιστεύω πως ενώ όλα στη φύση αλλάζουν και ενώ οι εξελίξεις στον κόσμο τρέχουν ραγδαία ο έρωτας θα παραμένει πάντα αναλλοίωτος. Όλοι τώρα πια είναι πίσω από μια οθόνη… ενδιαφέρονται για τα likes, την ωραιότερη #photooftheday και καθόλου για το μέσα τους. Το τοπίο δεν το κοιτάνε καθόλου παρά μόνο για την φωτογραφια. Υπάρχει πολλή έκθεση… και όπου υπάρχει πολλή έκθεση υπάρχουν πολλές απόψεις πολύ λογοκρισία πολλά μάτια και γενικά πολλή φασαρία. Ζούμε σ’ ένα σύστημα αξιών που οι ερωτευμένοι ή εκείνοι που γράφουν κάτι πιο προσωπικό στα σόσιαλ μίντια αντιμετωπίζονται σαν παρίες. Το να εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας θεωρείται αδυναμία όμως το να κάνουμε like σε ημίγυμνα προκλητικά σώματα είναι μόδα. Αυτό μας παγιδεύει σε μια συνθήκη στην οποία ορίζονται «πρέπει» που μπορεί να μη συνάδουν με τα δικά μας «θέλω» αλλά θα τα ακολουθήσουμε προκειμένου να είμαστε με «τους πολλούς». Εκει ίσως συγκρούεται η τεχνολογία με το «μέσα μας». Στο τι επιτρέπουμε να μας επηρεάζει και ποσό βολευόμαστε σε μια εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τους άλλους και όχι για εμάς. Και εκεί φυσικά εμφανίζεται η προσωπικότητα του καθενός και η αντίσταση του στα «πρέπει» και στο «φαίνεσθαι». Εν κατακλείδι ,δεν ξέρω πως ακριβώς η τεχνολογία έχει αλλάξει τον τρόπο που ερωτευόμαστε, δεν ξέρω καν αν ερωτεύονται πια οι άνθρωποι ή αν μένουν στην εικόνα και στο συμφέρον, προσωπικά πάντως δεν αφήνω καθόλου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να αλλοιώσουν τον τρόπο που σκέφτομαι, που ερωτεύομαι, που αγαπώ και που προοδεύω.

Εσύ έχεις υπάρξει «μόνη σε έναν κόσμο που δεν μπορείς να καταλάβεις και να σε καταλάβει» κάποια στιγμή και πώς «βγήκες» από αυτή την συνθήκη;

Στην πραγματικότητα μόνη δεν έχω υπάρξει ποτέ,όχι. Και χαίρομαι γι αυτό και φροντίζω γι’ αυτό. Προσπαθώ να με καταλαβαίνω πρώτα εγώ και μετά να επικοινωνήσω τα προβλήματα που με απασχολούν στους δικούς μου ανθρώπους. Σαφώς κρατάω πράγματα για εμένα χωρίς να τα μοιράζομαι, μου αρέσει και η μοναξιά κάποιες φορές… «Αυτά που μ’ αρέσουν είναι η μοναξιά μου. Δεν σιμώνει κανένας.» όπως έχει πει και ο Ελυτης. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι αυτά που με απασχολούν και να τα λύνω η να τα αναλύω μόνη. Κάποιες φορές αισθάνομαι πως πνίγομαι σε μια κουτάλια νερό αλλά οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μου-που είναι λίγοι αλλά «πολλοί» και «πολύ» για εμένα- μετατρέπονται σε σωσίβια και με γλιτώνουν απ τον πνιγμό. Θεωρώ σπουδαίο πράγμα να έχεις ανθρώπους να σε ακούν να σε νιώθουν να σε αγαπούν-και όλα αυτά να είναι αμοιβαία.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Νυχτολούλουδο ή Μιράμπιλις Τζαλάπα ή «Η ωραία της νύχτας». Με αφορμή ένα λουλούδι που ομορφαίνει τις νύχτες μας- αν πας όμως πολύ κοντά του το άρωμά του σε πνίγει-, η Ελένη Γκίκα στήνει μια από τις ωραιότερές της ιστορίες. Στο φόντο δύο φονικά: μια 26χρονη γυναίκα σκοτώνει τη σύζυγο του εραστή της μπροστά στα τέσσερα παιδιά τους- δυο δικά της, δυο του θύματος. Αφορμή η ερωτική αντιζηλία. Την αιτία θα την διερευνήσει η συγγραφέας στο μυθιστόρημα.

Η 26χρονη που είπαν πως είναι φόνισσα, είναι εγγονή μιας άλλης φόνισσας, που δεν άντεξε και έκαψε τον σύζυγο-βασανιστή της ζωντανό. Οι δυο γυναίκες στο βιβλίο της Ελένης Γκίκα παίρνουν φωνή, υπόσταση και χωρίς να απολογούνται αφηγούνται την ιστορία τους, πότε πρωτοπρόσωπα, πότε τριτοπρόσωπα, δεν ζητούν συγχώρεση αλλά έλεος. Μαζί τους και μια τρίτη αφηγήτρια, μια συγγραφέας και δημοσιογράφος που ψάχνει να επαναπροσδιορίσει τον κόσμο της. Αυτές οι τρεις γυναίκες κατορθώνουν με σπαρακτικό τρόπο να δέσουν την πλοκή, να φτιάξουν ένα μυθιστόρημα, που δεν είναι αστυνομικό, αλλά θα μπορούσε να είναι, που δεν είναι θρίλερ, αλλά έχει στοιχεία,που δεν είναι αρχαία τραγωδία· αλλά θα μπορούσε να είναι νέα.

Βασικό θέμα, όπως στα περισσότερα βιβλία της Ελένης Γκίκα, οι γυναίκες: η θέση τους, οι σκέψεις τους, η ζωή τους. Από την πιο βασανισμένη, αυτή που ανάγκασαν να παντρευτεί τον άντρα που τη βίαζε από τα 14 της, ως την πιο ανυπότακτη, την 26χρονη που δολοφόνησε την αντίζηλό της, από την πιο χαμηλότονη, το νυχτολούλουδου, τη Μιραμπιλίτσα, ως την πιο απογοητευμένη. Γυναίκες που ψάχνουν τρόπο να σταθούν σε μια κοινωνία που τις απορρίπτει μόλις λιγάκι αντισταθούν και δεν τοποθετήσουν τον εαυτό τους ακριβώς εκεί που τις θέλει.

Μεγάλος πρωταγωνιστής στο μυθιστόρημα ο Τόπος....Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Η άνοδος της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη δημιούργησε την ανάγκη να ερευνηθούν οι αιτίες ενός τέτοιου φαινομένου. Η είσοδος της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι ένα γεγονός που απασχολεί δημοσιογράφους, ερευνητές και σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ από ολόκληρη την Ευρώπη.

To 24o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας σε συνδιοργάνωση με το CineDoc, το Moving Docs και το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και σε συνεργασία με το Al Jazeera English, το Witness – Al Jazeera, το Νορβηγικό Ινστιτούτο Aθηνών, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, το Golden Dawn Watch, το Vouliwatch και την Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος Jail Golden Dawn, παρουσιάζουν το ντοκιμαντέρ Golden Dawn Girls (Τα Κορίτσια της Χρυσής Αυγής), σε σκηνοθεσία του Håvard Bustnes (Νορβηγία, 2017).

Διαβάστε τη συνέχεια στο viwetag.gr

Ο Κώστας Ευαγγελάτος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Ζωγράφος εικαστικός λογοτέχνης και θεωρητικός της σύγχρονης τέχνης. Φίλος εδώ και δεκαετίες,  προσωπικότητα με άμεση σχέση αλλά και επιρροές από τα 80’s, τολμηρός, αποκαλυπτικός, άνθρωπος που έχει να πει πολλά. Είναι από τους λίγους που γνώρισαν και έζησαν από κοντά τον κορυφαίο συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλο στο Παρίσι, έχει έντονη σχέση με τη μουσική, θυμάται το στίγμα της παράστασης- performance του στη Νέα Υόρκη με θέμα τους Beatles και τον John Lennon και σήμερα μέσα από μια αποκλειστική εξομολόγηση τα λέει όλα.

Φέτος όπως λέει αποφάσισε να κάνει ρεκόρ εμφανίσεων. Παρουσίασε  στην Αθήνα τα εικαστικά μικρογραφήματα του, όπως τα ονομάζει χαρακτηριστικά, από τις σειρές “παράκτια ευρήματα”, “αλίκτυπες μορφές” και « Ιδεογραφικά αγγεία» στα Art Weekends και στα Μαρτιάτικα Σάββατα Τέχνης στο χώρο του Art Studio Est-La Chambre. Μετά την αναδρομική έκθεση έργων του στο Espace Jano του Centre de Sevres στο Παρίσι συμμετέχει μέχρι και τον Μάιο στην ομαδική εικαστική έκθεση της Galerie d’ art Loc-Art-Paris με 6 πρόσφατες ζωγραφικές συνθέσεις του. Στις 28 Μαρτίου  συμμετέχει σε μεγάλη έκθεση στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, με θέμα «Ολυμπία, Το μονοπάτι της Εκεχειρίας» και στις 30 Μαρτίου θα διαβάσει ποιήματα από τη νέα ποιητική συλλογή του «Ερμητικές Λαμπίδες» , εκδόσεις « Άπαρσις»  στο Polis Art Café.

 

«Είναι γεγονός ότι φέτος κάνω ρεκόρ εμφανίσεων, τόσο στο εικαστικό όσο και στο λογοτεχνικό πεδίο. Οι πολλαπλές μου παρουσίες προκύπτουν από προτάσεις στις οποίες πρέπει επαγγελματικά να ανταποκριθώ με τον καλύτερο τρόπο. Δεν σας κρύβω ότι οι εκθέσεις έργων μου στο εξωτερικό αποτελούν τεράστια εμπειρία»

 Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Γράφει ο Γιάννης Καφάτος

Μαυρόασπρη τηλέοραση: Ποτέ την Κυριακή, στο σπίτι. 

Η Μελίνα στο λιμάνι, που δούλευε ο πατέρας μου. Εγώ βλέπω χρωματιστές εικόνες, αλλά και  μαυρόασπρες έχουν μια οικειότητα. Και μετά αρχίζει το τραγουδι στο κρεβάτι και οι στράκες με τα δάχτυλα.

Έγχρωμη εποχή, μαθαίνω κιθάρα και φυσικά τα “Παιδιά του Πειραιά”

Φοιτητής, επίσκεψη στη Βουλή. Να δω ρε παιδί μου τι γίνεται εκεί μέσα. Τυχερός! Η Μελίνα σηκώνεται από το έδρανο και πάει προς το βήμα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτές τις γάμπες. Ταγιέρ, μάλλον πράσινο ανοιχτό. Φώτισε η ολομέλεια. Δεν θυμάμαι τι είπε. Μόνο την κοίταζα, από μακριά μεν, αλλά πιο κοντά από την μεγάλη οθόνη και τις βιντεοταινίες που είχα δει εν τω μεταξύ.

Ειδικά σε εκείνη με την Γκλέντα Τζακσον, που έκαναν τις καλόγριες και η Αυριανή την έβριζε. Ήταν έξοχη.

Ο Κώστας, που μας πούλαγε βιβλία στον ΑΝΤ1 μου βρήκε το εξαντλημένο “Γεννήθηκα Ελληνίδα”. Το ρούφηξα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Το «θέσει και φύσει» μουτζούχλης, κατσούφης, ανάποδος, αιμορροϊδικός, τζαναμπέτης, μουρμούρης, μίρλας, μίζερος, στραβωμένος, συφιλιασμένος, τσιμπόκωλος, νταουνιασμένος,  και πολλά άλλα περιγραφικά νεολογοσμικά επίθετα δεν ήταν ποτέ του γούστου μου.
Ναι, έχω μάλλον βρεθεί στις περισσότερες από τις παραπάνω περιγραφές ως διάθεση, αλλά σε περιορισμένη εμβέλεια. Με ή χωρίς αφορμή.

Πάντα όμως αναζητούσα μια σκάλα, μια σανίδα, ένα σωσίβιο για να βγω από αυτήν την κατάσταση. Το κάνω ακόμη, τώρα που μεγαλώνοντας τα συμπτώματα είναι συνήθως πιο πυκνά σε συχνότητα και πιο έντονα, και οι αφορμές… χμ μάλλον σοβαρότερες και περισσότερες.
Αδυνατώ να μην μπορώ να δω τη διέξοδο και επουδενί δεν αντέχω τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση. Ξέρω ότι (μου) κάνει κακό, και κάνει κακό και στους τριγύρω μου.

Ίσως είναι κοινοτυπίες, αλλά να μερικοί λόγοι που μπορούν να κάνουν «πιο ‘κει» την κακή διάθεση, αρκεί να θέλει κανείς να το πετύχει.

• Ένα τραγούδι (ή και πολλά)
• Διαβάστε τους υπόλοιπους λόγους στο viewtag.gr

Από τον Γιάννη Καφάτο 

Κυριακή βράδυ, θέατρο «Βέμπο». Ουρά στο ταμείο, ουρά στην είσοδο, μυρωδάτο ποπ-κορν στο φουαγιέ, ευγενικές ταξιθέτριες, κατάμεστο θέατρο με τις απαραίτητες σέλφι στις παρέες, πρώτο κουδούνι, δεύτερο και μετά το τρίτο κουδούνι: γέλια, γέλια γέλια.

Η θεατρική παράσταση σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή είναι όντως μια «διαφορετική επιθεώρηση».

Το «Τι ζούμε», που έχει κλέψει τις καρδιές του αθηναϊκού κοινού, είναι μια παράσταση που βγάζει αβίαστο γέλιο,  διαπνέεται από μια ευγένεια, δίνει τροφή για σκέψη χωρίς ίχνος διδακτισμού, και με απόλυτο σεβασμό σε όλους τους θεατές που βρίσκονται στην αίθουσα.

Η έναρξη γίνεται με μια σάτιρα της κλασικής επιθεώρησης, αυτής που η παράσταση θέλει να ανατρέψει.  Δεν το έγραψα «σωστά». Αυτό που θέλει και κατά τη γνώμη μου καταφέρνει να ανατρέψει η παράσταση του Φισφή και του σκηνοθέτη, Γιάννη Καρακατσάνη, είναι η χυδαιότητα που στα μυαλά πολλών  ηθοποιών, συγγραφέων και σκηνοθετών  είχε πάρει τη θέση της «κλασικής επιθεώρησης» και κορυφώθηκε με δεκάδες αρπαχτές τη δεκαετία του 90 (τότε που η επίπλαστη ευμάρεια είχε καλύψει τα πάντα).

Καλός οιωνός. Ακόμη κι αυτή η αποδόμηση  είχε έξυπνα κείμενα που έβγαζαν γέλιο, είχε όλους τους αναγνωρίσιμους χαρακτήρες της προς σάτιρα «επιθεώρησης» ως καρικατούρες που «έβγαζαν» αυτό το ξεπερασμένο που ήθελε να μας δείξει ο συγγραφέας.

Η παράσταση «Τι ζούμε» είναι μια σπονδυλωτή συρραφή καταστάσεων, γνώριμων από όλους τους θεατές – ανεξαρτήτου ηλικίας με βασικό συνεκτικό ιστό το ταλέντο και τη ζεστασιά του κυρίου Φισφή που ως standup comedian έπαιζε με το κοινό προετοιμάζοντας το επόμενο σκετς.

 

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr 

Είναι ο άστεγος επαγγελματίας; Υπάρχει επαγγελματική ιδιότητα “άστεγος; Υπάρχει κωδικός στην Εφορία τέτοιου “επιτηδεύματος”; Μπορεί να μην υπάρχει, υπάρχει όμως ως πραγματικότητα η υποχρέωση αυτασφάλισης των αστέγων, όπως έγινε από τη “Σχεδία”, το περιοδικό δρόμου, που έδωσε διέξοδο σε πολλούς αστέγους, εξασφαλίζοντας ένα έστω μικρό ποσό για την επιβίωσή τους.

Διάβασα και τη διευκρινιστική ανακοίνωση της “Σχεδίας” που προσπαθεί να μετακυλήσει τη δαπάνη για τον ΕΦΚΑ στον αγοραστή (και καλά κάνει- και 5 ευρώ να πάει το περιοδικό εγώ θα το αγοράζω). Το δεδομένο όμως είναι ότι σύμφωνα με τα νέα δεδομένα η εισφορά βαρύνει αυτόν που λαμβάνει το ποσό, δηλαδή ΚΑΙ τον άστεγο- πωλητή. Απλώς στην περίπτωση της “Σχεδίας” η λύση που προκρίθηκε για να μην έχουν μείωση στο ποσό που λαμβάνουν οι πωλητές ήταν η αύξηση της τιμή του περιοδικού. Κατά την ταπεινή μου άποψη σε περιπτώσεις όπως αυτή των ανθρώπων της “Σχεδίας” η ασφαλιστική δαπάνη θα έπρεπε να καλύπτεται από το ίδιο το Κράτος. Ας έχουμε στο τέλος του έτους μερικά χιλιάρικα μικρότερα πλεονάσματα, ας μοιράσουμε μερικά χιλιάρικα μικρότερο μέρισμα. Είναι κάτι που δεν έπρεπε καν να το συζητάμε. Αντ’ αυτού όμως συζητάμε, αν είναι σωστή ή όχι η αυτασφάλιση (!!!) των αστέγων.

Επιβάλλεται μία κατ’ επίφαση νομιμότητα, καθώς προτάσσεται το επιχείρημα του ότι η ασφάλιση είναι καθολική και άρα αφορά και τους αστέγους. Οι οποίοι όμως δεν αντιμετωπίζονται ως κοινωνική ομάδα, η οποία χρήζει βοήθειας (αν όχι αυτή, ποιά άλλη;), αλλά ως «επαγγελματικός κλάδος» (δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις με τέτοιες αντιλήψεις), στην οποία επιβάλλονται ασφαλιστικές εισφορές, «όπως σε όλους τους άλλους». Επιβάλλεται έτσι μία «κανονικότητα» εξώφθαλμα μη κανονική.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Τι θα λέγατε για μια πρόγευση από τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει το 2018 στους απανταχού θαυμαστές του Jo Nesbo; Διαβάστε την αρχή του νέου του αιματοβαμμένου θρίλερ με τίτλο Μάκβεθ δύο μήνες πριν από την κυκλοφορία του από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Οι Έλληνες Nesbomaniacs μπορούν να το αναζητήσουν στα βιβλιοπωλεία από τις 5 Απριλίου 2018.

 

Ο αρχηγός των μοτοσικλετιστών είχε μήνες να εμφανιστεί, αλλά μόνο ένας άνθρωπος φορούσε κράνος με κέρατα ταύρου και οδηγούσε κόκκινη μοτοσικλέτα Indian Chief. Οι φήμες έλεγαν ότι ήταν μία από τις πενήντα που είχαν κατασκευαστεί κατά παραγγελία της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης με απόλυτη μυστικότητα το 1955. Στον δεξιό πλαϊνό προφυλακτήρα της γυάλιζε η κυρτή ατσαλένια θήκη της σπάθας του αναβάτη.
Ο Σβένο.
Μερικοί ισχυρίζονταν ότι ήταν νεκρός και άλλοι ότι το είχε σκάσει από τη χώρα, είχε αλλάξει ταυτότητα, είχε κόψει τις ξανθές κοτσίδες του και απολάμβανε τα γεράματά του και τα αγαπημένα του σιγαρίλος αραχτός σε μια βεράντα κάπου στην Αργεντινή.  
Κι όμως να τος. Ο αρχηγός συμμορίας και δολοφόνος αστυνομικών που…

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Από τον Γιάννη Καφάτο

Η Ζαν ντ’ Αρκ είναι πάντα το κορίτσι που ακούει φωνές, εμπνέει και στο τέλος πεθαίνει. 
Η εξαιρετική παράσταση με την ιστορία της, ελαφρώς πειραγμένη, που είδα όμως στο Θέατρο Φούρνος δεν έχει καθόλου φωνές! 
Μπορεί ο κάθε θεατής ήρεμα και καλά να βασανίζεται από τις φωνές μέσα στο δικό του κεφάλι, επί σκηνής όμως δεν ακούς τίποτα. 
Η παράσταση είναι μια παντομίμα! Και ήταν μια σπουδαία παράσταση!
Μια ιδέα –  για μένα που πρώτη φορά βρέθηκα στην παράσταση της ομάδας Splish–Splash pantomime+more – πρωτότυπη, μια θεατρική εμπειρία πρωτόγνωρη, και ένα αποτέλεσμα μοναδικό. 

Οι ηθοποιοί της παράστασης Αλέξης Βιδαλάκης, Βασίλης Ζαϊφίδης, Ευγενία Μαραγκού, Γιάννης Φιλίππου, Νάνσυ Χρυσικοπούλου και Johnny O καταφέρνουν με τις κινήσεις τους, την ενέργεια, το βλέμμα και τις εκφράσεις του καλομακιγιαρισμένου προσώπου τους να μεταφέρουν στον θεατή  το έργο στην ολότητα του.

Μετά το πρώτο σάστισμα, δεν σου λείπει η ομιλία. Βλέπεις τους ηθοποιούς να τρώνε ένα μήλο και ακούς στ’ αυτιά σου τον θόρυβο που κάνει η σάρκα του μήλου όταν της μπήξεις τα δόντια. Σχεδόν βλέπεις το κατακκόκινο ζουμερό μηλό που …παριστάνουν ότι κρατάνε.

Κι εδώ νομίζω είναι η μαγεία: Οι ηθοποιοί δεν παριστάνουν. Ζουν ό,τι κάνουν. Περνάει σε κάθε μυ του προσώπου και του σώματός τους. Γι’ αυτό και ως θεατής ζεις ό,τι υφίστανται κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Α, κάνουν ότι μιλάνε: κουνάνε τα χείλη τους δηλαδή, όπου το απαιτεί η σκηνοθεσία. Δεν κουνάνε απλώς τα χείλη. Μιλάνε τη γλώσσα της ηρωίδας: Γαλλικά.

Η ευρηματική σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Οικονόμου  που έχει επιμεληθεί και τις βίντεο – προβολές σε συνδυασμό με τους σωστούς για την ατμόσφαιρα φωτισμούς του Αποστόλη Τσατσάκου  συμβάλουν στη δημιουργία ενός εξαιρετικού θεάματος, που επαναλαμβάνω ακόμη και η απουσία ομιλίας είναι τελικά μια αμελητέα λεπτομέρεια!

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Οι δυο πολύ γνωστοί και καταξιωμένοι λογοτέχνες, ο Γάλλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Πωλ Κλωντέλ και ο Τσέχος συγγραφέας Φραντς Κάφκα είναι τα κεντρικά πρόσωπα του θεατρικού έργου του Φερνάντο Αρραμπάλ «Κλωντέλ και Κάφκα» (εκδόσεις Ηριαδανός) που έγραψε το 2000 σε συνεργασία με την Ρουθ Ράικελμπεργκ.

Τόπος συνάντησής τους «ο Παράδεισος, ο ουρανός, η Εδέμ», όπως αναφέρει ο συγγραφέας.

Συμμετέχουν στην φανταστική κουβέντα τους η Καμίγ, αδελφή του Κλωντέλ, η Ροζαλί Βελτς, ερωμένη του Κλωντέλ στο διάστημα που υπηρέτησε ως πρέσβης στην Κίνα, η Μιλένα Γιεσένκα, φίλη του Κάφκα με την οποία διατηρούσε ερωτική αλληλογραφία τουλάχιστον για δυο χρόνια, η νοσοκόμα που παραστάθηκε στον Κάφκα τα τελευταία χρόνια του.
Ως σαφείς αναφορές- επιρροές στις λογοτεχνικές διαδρομές των δύο συνομιλητών ακούγονται οι φωνές του Πωλ Σαρτρ και της Σιμόν ντε Μπωβουάρ, του Άλμπερτ Αϊνστάιν και του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Αλφρέντ ντε Μυσέ και του Τόμας Μαν.

Ποια μπορεί να είναι η σχέση ανάμεσα στις δυο αυτές τόσο διαφορετικές προσωπικότητες;

Κλωντέλ: Εσείς κι εγώ ταξιδέψαμε, πετάξαμε, υπερυψωθήκαμε γράφοντας.
Οι παραδοχές γύρω από τη ζωή τους είναι συγκλονιστικές:

Κλωντέλ: Έως την τελευταία ημέρα της ζωής μου, το θέατρο που έγραφα μου προσέφερε όσα η ζωή δεν μπορούσε πια να μου προσφέρει: τη μέθη του έρωτα, τη μεγαλειώδη φρενίτιδα, όλα όσα είχα θυσιάσει στον βωμό του καθήκοντος, στο βωμό της τεκνοποίησης!
Κάφκα: Όσα έγραψα εγώ έμειναν ημιτελή και προορίζονταν για την πυρά.
Οι διαφορές στον χαρακτήρα τους είναι εμφανείς από τις πρώτες κιόλας ατάκες που ανταλλάσσουν:
Κάφκα: Είμαι ο γιός του Χέρμαν Κάφκα, ιδιοκτήτη του καταστήματος της οδού Τσελεντά στην Πράγα. Το μικρό μου όνομα είναι Φραντς και το επώνυμο Κάφκα. Κάπα, άλφα, φι…
Κλωντέλ: …είμαι η Αυτού Εξοχότης Πωλ Κλωντέλ, ακαδημαϊκός και πρέσβης της Γαλλίας.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr 

“Αποφάσισα να τον πιστέψω, ξέροντας πως η ζημιά θα ’ταν ανεπανόρθωτη. Ο Ντανιέλ, σκυμμένος πάνω από το τραπεζάκι του μπαρ, έδινε τις λεπτομέρειες μιας υπόθεσης που διαγραφόταν ανησυχητική. Θυμάμαι τα λόγια του να πέφτουν αργά από το στόμα του, την κατάπληξη που προκαλούσαν, όχι μόνο επειδή αυτά που έλεγε είχαν να κάνουν με τον Μπόρχες, αλλά και επειδή δε θύμιζαν σε τίποτα τη συνήθη του μετριοπάθεια: Ο Μπόρχες είναι επινόημα, είναι ένα συλλογικό δημιούργημα… ακόμα και η Κοδάμα αγνοούσε όλα αυτά τα χρόνια πως ο συγγραφέας Μπόρχες δεν ήταν παρά μια κατασκευή, βάσει ενός συμφώνου που παρέμεινε σε ισχύ ως το θάνατό του.”

Κλείνοντας το βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου, με τη “Συνωμοσία Μπόρχες”, Γκαστόν Φιόρδα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το ξαναδιαβάσω.

Δεν μου έχει ξανατύχει. Ήθελα να συνεχίσω να ζω μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον που έφτιαξε ο συγγραφέας του μέσα σε λίγες σελίδες, από τις πολύ σπουδαίες που διάβασα τελευταίως.

Ο Αργεντινός δημοσιογράφος και πτυχιούχος φιλοσοφίας, Γκαστόν Φιόρδα έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα ψυχολογικό θρίλερ ακροβατώντας σε λογοτεχνικά μονοπάτια κάνοντας ήρωα του βιβλίου τον ίδιο τον αναγνώστη.

Η παράλογη υπόθεσή του είναι ότι ο Χορχέ Λουίς Μπόρχες δεν υπήρξε ποτέ ως αυτός που αναγνωρίζεται παγκοσμίως στη λογοτεχνία. Ήταν ένα δημιούργημα μιας ομάδας γύρω από το περιοδικό Sur, ένας ατάλαντος γραφιάς που υπέγραφε διηγήματα και ποιήματα της ομάδας.

Η αφήγηση του Φιόρδα είναι καταιγιστική ακόμη κι όταν η δράση είναι εσωτερική.

Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο του είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά αν το κατατάξει κάποιος σε αυτήν την κατηγορία σίγουρα είναι μεγαλειώδες.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Ο Michael Bolton είναι ένας καλλιτέχνης που διαθέτει το δικό του αστέρι στη λεωφόρο της φήμης και των διάσημων στο Hollywood. Είναι δηλωμένος οπαδός του ωραίου φύλου και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ερμηνευτές παγκοσμίως. Ένα φεγγάρι βρέθηκε στην Ελλάδα για συναυλίες και είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του αποκλειστικά.

Ένα μέρος της κουβέντας μας σας μεταφέρω σήμερα εδώ για να μάθετε μερικές από τις λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν έναν αληθινό αστέρα.
Ο Michael Bolotin, αυτό είναι το πραγματικό του επώνυμο, γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1953 στο New Haven του Κονέκτικατ των ΗΠΑ. Εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται ο κατ’ εξοχήν ερωτικός τραγουδιστής σε παγκόσμια κλίμακα. Οι πωλήσεις των άλμπουμ του ξεπερνούν τα 60 εκατομμύρια αντίτυπα. Έχει κερδίσει αμέτρητα βραβεία Grammy και διακρίσεις ως ο καλύτερος άντρας τραγουδιστής. Έχει τραγουδήσει μοναδικές επιτυχίες όπως To Love Somebody, When A man Loves a Woman, How I am Supposed to Live without You?, All for Love, Only A Woman Like You, Said I loved you but I lied, ενώ παράλληλα έχει διασκευάσει με τεράστια επιτυχία τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο Frank Sinatra όπως το «Fly me to the moon», «I’ve Got You Under My Skin», «My Funny Valentine».
Λάτρης της Ελλάδας
Όταν τον συνάντησα με πρόλαβε και άρχισε να μιλάει πρώτος για την Ελλάδα της οποίας δηλώνει λάτρης.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr 

Είδα τη παράσταση «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» στο Θέατρο Σημείο μέσα στις γιορτές. Με τα παιδιά μου, όπως και πολλοί άλλοι από τους θεατές. Προφανώς δεν είναι μια παράσταση για παιδιά αλλά η διαχρονικότητα του χιούμορ του Αρκά μας κράτησε σε όλη τη διάρκεια της παράστασης σε μια εύθυμη και γλυκόπικρη εγρήγορση.
Οι ηθοποιοί εναλλάσσονταν στη σκηνή που άλλαζε χάρη στο πολυμορφικό σκηνικό και οι ήρωες του Αρκά ήταν εκεί μπροστά μας.

Εκτός όμως από την γλύκα που σου αφήνει η παράσταση (ειδικά όταν έχεις διαβάσει τα κόμικς στην πρώτη τους έκδοση, δηλαδή πριν από περίπου 30 χρόνια) ένα πρόσωπο μου είχε μείνει στο κεφάλι.
Ο ηθοποιός που ενσάρκωσε το ανελέητο σπουργίτι  (αλλά και άλλους ρόλους από τους ήρωες του Αρκά),  Αλέξης Βιδαλάκης,  κέρδισε όλες τις εντυπώσεις με τον τρόπο που έπαιξε, τραγούδησε, και κινήθηκε πάνω στη σκηνή.
Με μια ακρίβεια, έναν εξαιρετικό ρυθμό, με μια φωνή που άλλαζε χρώματα όπως οι διαθέσεις του σπουργιτιού, και με μια αέρινη και συγχρόνως δυναμική κίνηση. Όμως εκείνο που περισσότερο μου έκανε εντύπωση ήταν η ευγένεια που - όταν υπάρχει δεν μπορεί να κρυφτεί και - έντεχνα τρύπωνε σε κάθε πτυχή της ερμηνείας του.
Κι αυτή η ευγένεια, μαζί με μια συστολή που τον διακρίνει «ήρθαν μαζί του» στο ραντεβού μας στο Κουκί, λίγες ώρες πριν ακόμη μια παράσταση.

Πριν σας αφήσω να διαβάστε και να γνωρίσετε τον Αλέξη Βιδαλάκη, επιτρέψτε μου να σας προϊδεάσω λέγοντας ότι  είναι ένας άντρας που ενώ σχεδόν έχει πιάσει το όνειρό του, όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι στην ηλικία του, σκέφτεται να τα παρατήσει όλα και να γυρέψει την τύχη του στο εξωτερικό. Κι αυτό το κομμάτι της συνέντευξης μαζί του με εξέπληξε.

Όμως, πιστέψτε με: Ο Βιδαλάκης έχει πολλά να προσφέρει στους τυχερούς θεατές που θα τον δουν στο σανίδι. Διαθέτει μια εσωτερική δύναμη και ισορροπία που αν του δοθούν οι ευκαιρίες θα γράψει εξαιρετικές ερμηνείες! Κι αυτό το λέω και ως δημοσιογράφος αλλά και ως επαγγελματίας της τηλεόρασης. Ελπίζω κάποιος να τον δει και να τον συμπεριλάβει σε ένα καστ!

Ώρα όμως να γνωρίσουμε μέσα από τις δικές του κουβέντες, τον Αλέξη Βιδαλάκη:

Είμαι 33 ετών. Είμαι επαρχιώτης, από τα Χανιά. Η μητέρα μου από το Καστέλι, από τον Μπάλο και ο πατέρας μου ήταν από το Αμυγδαλοκεφάλι (στην κορφή του βουνού πηγαίνοντας για το Ελαφονήσι). Είμαι από το βουνό και τη θάλασσα της Κρήτης. Ωραία μέρη. Εκεί μεγάλωσα.
Πέρασα στο Μαθηματικό και ήρθα στην Αθήνα. Και σιγά-σιγά με κέρδισαν άλλα πράγματα.

Είμαι απόφοιτος της σχολής Βεάκη. Αποφοίτησα  πριν από δύο χρόνια. Είμαι από τους τυχερούς. Δούλεψα κατευθείαν στο θέατρο. Ήμουν πέντε χρόνια στο θέατρο «Ιλίσια», στην παιδική σκηνή με τις «Μαγικές Σβούρες» και παράλληλα έχω κάνει μουσικές παραστάσεις και χοροθέατρο. Είμαι μέλος στον «Κινητήρα Studio». Ο Αρκάς είναι η πρώτη μου δουλειά μη παιδικού θεάτρου.
Δοκιμάζω τις δυνάμεις μου ως …σκηνοθέτης (δυσκολεύεται να το πει)
Συνήθως ή αντικαθιστώ ηθοποιούς ή φίλοι που θέλουν να κάνουν κάτι αλλά δεν έχουν τον τρόπο (χρήματα και γνωριμίες) για κάποιο λόγο εμπιστεύονται  τη ματιά και την οργάνωσή μου. Μέχρι τώρα έχω κάνει τρεις παραστάσεις. (Ο Φον Κουραμπίες και Δον Μελομακαρονος – παιδική Χριστουγεννιάτικη παράσταση, η άλλη είναι στο Θέατρο Καρτέλ το έργο μιας φίλης μου, της Νίκης Μαυροειδή (με αφορμή τις βομβιστικές επιθέσεις στην Ευρώπη ένα έργο πολύ σκληρό) «Who the Fuck is Alice» και η τρίτη παράσταση είναι ένα κείμενο πάλι μιας φίλης-συμμαθήτριας από τη σχολή. Ένα κείμενο για τη σχέση μιας μητέρας και της κόρης της. Ένα σκοτεινό και συμβολικό κείμενο αλλά πολύ ρεαλιστικά δοσμένο. Το έργο λέγεται: «Σιωπή, σε λίγο φεύγουμε», στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα. Και σκηνοθέτησα την παράσταση «Nightmare before Christmas» για την εκδοχή της στο bar Vault.

Γιατί δεν  τη λες τη λέξη «σκηνοθετώ» με την καρδιά σου, σε βλέπω διστακτικό…

Και το «ηθοποιός» μου φαίνεται βαριά λέξη, πόσο μάλλον το «σκηνοθέτης» - είναι δύσκολο. Οφείλει κανείς να έχει μια βάση γνώσης και μελέτης. Ηθοποιός έχω σπουδάσει, έχω την πρώτη βάση. Σκηνοθέτης …πώς να δηλώσω, μου φαίνεται περίεργο!

Παιδικό θέατρο ή Θέατρο για παιδιά, τι νομίζεις ότι πρέπει να λέμε;

Δεν πιστεύω στο «παιδικό θέατρο». Για κάποιο λόγο από την εποχή που μπήκα στη σχολή συνειδητοποίησα ότι το θέατρο δεν έχει κατηγορίες. Το  Παιδικό θέατρο είναι ένα Σωματικό θέατρο, ένα θέατρο φόρμας. Η θεματολογία του, απλώς, αναφέρεται σε θεατές που δεν είναι ακόμα ενήλικες. Είναι λίγο πιο αθώοι, πιο αγνοί, λιγότερο υποψιασμένοι και θέλουν να κρατήσουν την παιδικότητά τους και την αγνότητά τους λίγο παραπάνω. Δεν χρειάζεται να τους καταργήσουμε αυτές τους τις ιδιότητες που θα τους είναι – κατά τη γνώμη μου – πολύ χρήσιμες για το μέλλον.
Είναι ένα θέατρο φόρμας. Όπως η commedia del’ arte, όπως είναι το θέατρο που κάνει ο Bob Wilson. Φόρμα. Αν παιχτεί με ουσία, αλήθεια και είναι καλά οργανωμένο είναι για όλους. Δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Υπ’ αυτή την έννοια θεωρώ λάθος να λέμε «παιδικό θέατρο». Κάθε παράσταση πρέπει να είναι σωστά δομημένη, με στόχο και με όραμα.

Πώς μπήκες ως «σπουργίτης» στην παράσταση του Αρκά;

Με τον Δημήτρη Αγορά (σκηνοθέτης και ηθοποιός της παράστασης) δουλεύαμε μαζί στο παιδικό στο «Ιλίσια». Εκεί στην παράσταση «Δον Κιχώτης» …

Σε διακόπτω: Στον «Δον Κιχώτη» λένε όσοι σε είδαν ότι έκανες πολύ ξεχωριστή ερμηνεία.

Ο σκηνοθέτης μου επέτρεψε να παρέμβω στον ρόλο και να τον πάω εκεί που φανταζόμουν. Δεν πιστεύω ότι ήταν μια παιδική παράσταση. Τον αντιμετώπισα ως παράσταση για ενήλικες.
Εκεί λοιπόν ο Δημήτρης Αγοράς έκανε τον Σάντσο και με επέλεξε  για το «σπουργίτη». Με ήθελε γι’ αυτόν ακριβώς τον ρόλο, με είχε φανταστεί. Εγώ του είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω, είναι δύσκολος ρόλος. Αλλά ήταν  κάθετος. Πίστευε ότι θα τον κάνω καλά. Με αγαπάει τόσο πολύ που θεωρεί ότι μπορώ να αποδώσω καλύτερα από ότι φαντάζεται τον ρόλο.  Εκείνος πιστεύει πιο πολύ σε μένα από ότι εγώ για τον εαυτό μου.

Αν και η παράσταση είναι «μη παιδικό θέατρο» εντούτοις είναι γεμάτη παιδιά, πώς το εξηγείς αυτό;

Είναι οικογενειακή παράσταση. Ο Αρκάς δεν κάνει κόμικς για παιδιά. Είναι πολύ σκληρός και καυστικός και άγριος. Θίγει θέματα ταμπού. Για παιδιά πάντως δεν είναι. Είναι σίγουρα για εφήβους. Αλλά αυτό που συμβαίνει νομίζω ότι είναι τόση η αγάπη των γονιών για τις δουλειές του, εδώ και τριάντα χρόνια, που θέλουν να φέρουν τα παιδιά τους σε επαφή με τον «κόσμο» τους.

Ο ρόλος σου, το σπουργίτι, παιδί είναι ο κάτι σαν τον «ορισμό του κυνισμού». Πού συναντάς το κυνισμό σήμερα;

Ο Αρκάς γράφει με έντονο κυνισμό σε όλους τους ήρωες. Το σπουργίτι τον εξυπηρετεί μάλλον επειδή είναι «παιδί» να είναι πιο ευθύ και ο κυνισμός πιο άγριος. Νομίζω η Ελλάδα τα τελευταία 6-7 χρόνια είναι βουτηγμένη στον κυνισμό. Όλοι σαδίζουμε τον άλλον αλλά και την ίδια μας την ύπαρξη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος χώρος που να μην επικρατεί ο κυνισμός, η απόσταση, η επιθετικότητα, η σκληρότητα. Το αισθάνομαι παντού: είτε μπεις σε ένα μαγαζί, είτε σε κάποιο χώρο εργασίας. Νομίζω ότι τρωγόμαστε μεταξύ μας και ότι αυτός ο κυνισμός βγάζει μια άμυνα και δημιουργεί μια απόσταση.

Εσύ είσαι έτσι στη ζωή σου;

Όχι. Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους.

Πες μου αντίθετες έννοιες του κυνισμού που σε χαρακτηρίζουν

Η εμπιστοσύνη,  η αποδοχή – δέχομαι πολύ εύκολα τον άλλον όπως είναι και προσπαθώ να τον προσεγγίσω. Και η κατανόηση.
Πολύ σπάνια βγάζω την άμυνα «ποιος είσαι εσύ;» Από μικρός  το είχα αλλά και ως ηθοποιός μου αρέσει να παρατηρώ και να «κλέβω» πράγματα από χαρακτήρες. Είναι χρήσιμο.
Δεν έχω ποτέ την «άμυνα»: Γιατί με σκούντησες, γιατί εσύ, κλπ.

Εσύ το έχεις υποστεί αυτό;

Συνεχώς. Μόλις πας να μιλήσεις σε κάποιον η τάση του είναι να σε βάλει στη θέση σου: «Πρόσεξε είμαι αυτός, τι θα μου πεις γιατί μέχρι εκεί πάω…»
Εμένα μου αρέσει να δέχομαι και να αποδέχομαι τον άλλον.

Πώς δούλεψες λοιπόν για να μας αποδώσεις αυτόν τον ρόλο που είναι τόσο έξω από ‘σένα;

Πήρα την κατεύθυνση από τον σκηνοθέτη. Ήθελε να βρούμε την αλήθεια του ρόλου. Να παίξουμε ανθρώπους και όχι ζώα και δεν ήθελε να πλασάρουμε το αστείο ως αστεία ατάκα. Με αυτές τις οδηγίες, και τη δική μου ματιά – την οποία μου επέτρεψε να εντάξω στο ρόλο – φτάσαμε στο αποτέλεσμα που είδατε. Εγώ δεν παίζω ένα σπουργίτι, παίζω ένα παιδί. Ένα παιδί που έχει μεγάλο πρόβλημα με τον πατέρα του. Ο πατέρας διαβάζει μια εφημερίδα από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν του δίνει καμία σημασία. Δεν έχει μαμά και το παιδί αποζητά την προσοχή, την ασφάλεια και τη σταθερότητα από τον πατέρα του και δεν την έχει. Και όλο αυτό στην ηλικία του το ξεσπάει στον πατέρα του, αλλά επειδή είναι πολύ έντονο, όποιος περνάει από κοντά του υφίσταται τα ίδια.
Παίζω ένα μικρό παιδί που με κάθε τρόπο φωνάζει στον πατέρα του: Κοίτα με, είμαι εδώ! Σε παρακαλώ πολύ σταμάτα να αποφεύγεις τις ευθύνες σου. Σε έχω ανάγκη. Αυτό παίζω εγώ.

Εσύ αυτά τα είχες πει με τον τρόπο σου στον πατέρα σου;

Ναι. Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος. Τον αγαπούσαν όλοι. Αλλά σαν μπαμπάς ήταν … απών. Δεν μας διάβασε ποτέ. Σπάνιες φορές μου είχε αφήσει χαρτζιλίκι για το σχολείο. Δεν ήταν δίπλα μου. Πάντα είχα την ανάγκη να του τραβάω την προσοχή. Αλλά επειδή ήμουν το τρίτο παιδί είχα μάθει να είμαι αποστασιοποιημένος. Είχα ελευθερία. Πήγαινα μόνος μου σχολείο, είχα μια αυτονομία.
Και κάποια στιγμή το αποφάσισα: Δεν τον αγαπάω ως «μπαμπά» με την λατρεία που είχαν άλλα παιδιά τον σέβομαι γιατί μου έδωσε Ελευθερία. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, άλλα όχι πατρική φιγούρα. Δεν ήταν «μπαμπάς».
Έτσι το καταλαβαίνω αυτό το σπουργιτάκι που θέλει την προσοχή. Δεν έχω βεβαίως τον χαρακτήρα του. Αλλά το καταλαβαίνω. Είναι πολύ σκληρό να έχεις γονείς που δεν ασχολούνται  μαζί σου.

Για πάμε πιο πίσω:  Ήθελες να γίνεις ηθοποιός;

Πότε δεν το είχα σκεφτεί. Ήθελα όπως και τα αδέλφια μου να γίνω επιστήμονας. Δεν είχα φανταστεί ότι τραγουδάω ή ότι μπορώ να παίξω.

Αυτά βγήκαν στην επιφάνεια όταν βρέθηκα πρωτοετής στο Μαθηματικό στην Αθήνα. Επαρχιωτόπουλο στην Αθήνα, σε μια δύσκολη σχολή. Και βρέθηκα απέναντι σε ένα μεγάλο κομματικό bullying. Το πανεπιστήμιο ήταν γεμάτο με τα τραπεζάκια των κομμάτων και τους πρωτοετείς μας είχαν λίγο στην πίεση. Αυτή η συμπεριφορά με κλείδωσε. Άρχισα  να έχω αγοραφοβία. Έμενα κλεισμένος στο δωμάτιό μου, δεν ήθελα να βγω έξω.
Αλλά από μικρός είχα μια τάση: όταν κάτι αισθανόμουν ότι δεν πάει καλά, ότι κάτι με φοβίζει πήγαινα κόντρα. Φοβόμουν τη θάλασσα, πήγα σε σχολή ναυαγοσωστών. Έτσι πήγα να κάνω ερασιτεχνικό θέατρο. Αφού φοβούμουν να εμφανιστώ στη σχολή, να πάω σε παραδόσεις ή να πάω να δώσω τα μαθήματα μου σκεφτόμουν τι είναι αυτό που μπορεί να με βοηθήσει; Τι μπορώ να κάνω για εμφανίζομαι σε κόσμο χωρίς να έχω πρόβλημα Έπρεπε να εκτεθώ, ώστε να ανοίξει αυτό που είχε «κλειδώσει» μέσα μου! Έτσι ξεκίνησα! Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Πήγα σε μια ερασιτεχνική ομάδα στην τότε γειτονιά μου, στον Κολωνό που για καλό δικό μου την διοικούσαν πολύ καλοί άνθρωποι. Ήξεραν την δουλειά τους και μας δώσανε μια διέξοδο. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γεράσιμος Σπαθής ήταν αυτός που μας είχε αναλάβει. Κάνει τη θεατρική αγωγή σε ιδιωτικά σχολεία κι έχει φοβερή εμπειρία.

Κι έτσι το αγάπησα. Δεν ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω.

Κι έτσι από την πίεση στο Μαθηματικό που ήξερα ότι δεν με ενδιαφέρει να ακολουθήσω αντί να κάνω ψυχοθεραπεία βρέθηκα για εξετάσεις στη δραματική σχολή.

Για κόντρα. Πήρα την υποτροφία και τελείωσα τη σχολή και προχωράω.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;

Η ερώτησή σου είναι δύσκολη. Κι είναι δύσκολη γιατί είμαι στα πρόθυρα να τα παρατήσω.  Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Όσοι με ξέρουν και τους το λέω εκπλήσσονται, όπως εσύ. Κοίτα τι γίνεται να σου πω την αλήθεια μου: ξεκίνησα μαθηματικά, δεν πήρα πτυχίο δεν κάνω κάτι (παρά μόνο κάτι ιδιαίτερα για βιοπορισμό), είμαι διερμηνέας νοηματικής γλώσσας, έδωσα εξετάσεις δεν πέρασα για το πτυχίο και δεν έχω τα λεφτά για δεύτερη φορά. Είμαι ναυαγοσώστης δεν εξασκώ το επάγγελμα. Το «χορεύω, τραγουδάω, παίζω, κάνω θέατρο» δεν βιοπορίζομαι. Νομίζω ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να παράγει έργο. Αν είμαι 33 ετών κι έχω παράξει ελάχιστο έργο και το μέλλον δείχνει τόσο δυσοίωνο όσο είναι και δεν μπορώ να επιβιώσω, δεν μπορώ να κάνω οικογένεια (που θέλω πολύ!), δεν μπορώ στηρίξω ένα σπίτι, η ίδια η δουλειά χάνει την ουσία της. Δηλαδή το να δουλεύεις, να κάνεις αυτό που αγαπάς και να μην μπορείς να ζήσεις και να σε φθείρει και να το βασανίζεις κι εσύ, να μην είσαι χρήσιμος στην κοινωνία … Τι νόημα έχει;

Συζούσα με μια κοπέλα επτά χρόνια. Έφυγε και δουλεύει στην Αγγλία εδώ κι εφτά μήνες.  Δεν χωρίσαμε, είπαμε να δούμε πώς θα πάει.  Εκείνη βρήκε δουλειά, πήρε προαγωγή, ετοιμάζεται και γι’ άλλη προαγωγή. Εξελίσσεται και ριζώνει σιγά – σιγά. Σκέφτομαι λοιπόν κι εγώ να φύγω αν δεν μπορώ να κάνω κάτι εδώ.
(με την αγωνία της γενιάς του που βιώνει αυτό που δημοσιογραφικά ονομάζουμε «κρίση» μου μιλάει και πραγματικά βλέπω έναν άνθρωπο σε απόγνωση)

Αυτή τη στιγμή κάνω πέντε δουλειές και έχω λεφτά μέχρι για το νοίκι του Μαρτίου. Μετά; Είναι τόσο χαζά όλα. Και πόσα να κάνεις, και πώς να τα κάνεις όλα και πώς να τα κάνεις σωστά; Είναι μια τρέλα.
Και σκέψου εγώ είμαι και τυχερός. Ό,τι κάνω αφορά στο θέατρο (εκτός των ιδιαίτερων) άλλοι συνάδελφοί μου κάνουν από μπαρ και καφέ μέχρι λογιστικά.
Και εδώ και πέντε χρόνια που άρχισα – από το μηδέν – προχωράω κιόλας. Αλλά είναι μια τρέλα.

Σου έλεγα πριν για τον προορισμό μας. Τι κάνουμε. Η ζωή μας είτε είναι 50, 70, 80 χρόνια είναι σαν ένα δευτερόλεπτο για τη Γη, το σύμπαν. Σημασία έχει να έχει μια ουσία και μια αξία. Πρέπει να αφήσει κάτι. Αν περάσω και δεν αφήσω κάτι  είναι σαν να μην έζησα.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ μια καλλιτεχνική σφραγίδα και φανφάρες.  Μιλάω να κάνω κάτι που θα το θυμάται έστω ένας άνθρωπος: ότι του κράτησα το χέρι μια δύσκολη στιγμή. Αυτή είναι η δική μου κινητήριος δύναμη. Αυτό εννοώ.

Παίζοντας δεν  πιστεύεις ότι μπορεί εξίσου να κάνεις κάποιον νοερά να σε ευχαριστήσει;

Δεν ξέρω αν μπορώ να το καταφέρω. Μπορεί, δεν ξέρω. Παράτησα πολλά για να το παλέψω, και το δουλεύω το θέατρο. Αλλά μπορεί να μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Δεν ξέρω.

Όταν ξεκίνησα είχα βάλει ένα χρονοδιάγραμμα που έλεγα: ένας ηθοποιός χωρίς γνωριμίες, θέλει δέκα χρόνια για να καθιερωθεί και να κάνει κάτι. Κατέβασα το όριο στα επτά χρόνια, αλλά φοβάμαι θα το πάω στα έξι. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πρέπει να δω τι θα κάνω; Θέλω να κάνω οικογένεια. Θα μπορώ;
Δυστυχώς το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι για τη μέση τάξη. Πρέπει να έχεις λεφτά. Να μην έχεις ανάγκη. Το βλέπω κι από τους ανθρώπους που  γνωρίζω. Όσοι έχουν μια στήριξη κάνουν και πιο σωστές επιλογές και διαχειρίζονται πιο καλά το ταλέντο τους. Η ανάγκη να δουλέψουμε, όσοι δεν έχουμε κάποια λεφτά πίσω μας να μας στηρίξουν, μας οδηγεί σε λάθος κινήσεις και σε κακή χρήση των ταλέντων που μπορεί να έχει ο καθένας.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη που παραχώρησε ο ηθοποιός στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag εδώ.

Ο δίσκος «Η γιαγιά μου μαγειρεύει όνειρα τηγανητά» είναι ο τελευταίος που ηχογράφησε η αγαπημένη μας Αρλέτα, σε μουσική του Λάκη Παπαδόπουλου και στίχους της Sunny Μπαλτζή.

Ο δίσκος άρχισε να ετοιμάζεται το 2014, οι ηχογραφήσεις του ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο του 2017 και κυκλοφορεί πλέον σε CD αλλά και ψηφιακά από τη Feelgood Records. Σε αυτόν περιλαμβάνονται 13 νέα τραγούδια. Τα σκίτσα που φιλοτεχνούν το CD καθώς και το εισαγωγικό σημείωμα στο οποίο περιγράφεται η συνεργασία και η πολύτιμη σχέση των τριών συντελεστών του δίσκου, είναι της Αρλέτας.

Τα 13 τραγούδια του δίσκου είναι 13 διαφορετικές ιστορίες, με διαφορετική θεματολογία και μουσικό ύφος, αλλά με κοινό πάντα παρονομαστή τη μοναδική ερμηνεία της Αρλέτας. 13 ερμηνείες με την ωριμότητα αλλά και την παιδικότητα της φωνής της. Με νοσταλγία, χιούμορ, χαρά και λύπη, όπως όλα στη ζωή.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο και ακούστε το τραγούδι εδώ.