Αγαπά το θέατρο, το σχολείο και τα παραμύθια. Τα συνδύασε όλα και όταν μεγάλωσε αποφάσισε να κάνει το μάθημα της θεατρικής αγωγής στο δημοτικό σχολείο. Στο σχολείο φτιάχνει με τα παιδιά φανταστικούς κόσμους για να ζήσουν μέσα σε αυτούς. Τα βράδια γράφει παραμύθια για να τα διαβάζουμε όλοι μαζί! Από τις εκδόσεις διάπλαση κυκλοφορούν "Της μουσικής το παραμύθι" κι "Ο Άνιχνος". Τον ελεύθερο χρόνο της βλέπει παραστάσεις και σκαρφίζεται παιχνίδια για να παίξουμε με αυτές. "Μια φορά κι έναν καιρό μια παράσταση ιδέες δίνει εκατό!"
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Ο Ηλίας Καρελλάς είναι πάντοτε εγγύηση, είτε πρόκειται για θέατρο σκιών, είτε για παιδικό θέατρο. Αλλά αυτήν την φορά το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες! Η ζωντανή μουσική των String demons απογείωσε την παράσταση στο Θέατρο Κάππα με την θεσπέσια φωνή της Λυδίας Μπουντούνη να αφήνει άφωνο το κοινό. Ήχοι παραδοσιακοί, κλασσικοί, ρεμπέτικο, heavy metal, όλα εναρμονισμένα στις ανάγκες της παράστασης!
Για άλλη μια φορά το παιχνίδι με τις σκιές ενσωματώνεται άψογα στη σκηνοθεσία ενώ ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η σκηνή του πολέμου. Μια χορογραφία με σύρματα έδωσε όλη τον παραλογισμό του πολέμου. Σύρματα που υψώνουμε ανάμεσα σε χώρες, ανάμεσα σε ανθρώπους, ανάμεσά μας. Για να κλειστούμε τελικά εμείς οι ίδιοι μέσα σε αυτά τα συρματοπλέγματα.
Ο Λευτέρης Ελευθερίου υπέροχος Συρανό ντε Μπερζεράκ!
Άψογοι επίσης και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, Κατερίνα Αθανασιάδη, Χρήστος Καπενής, Φάνης Παυλόπουλος. Πολλά μπράβο και στους χορευτές Κατερίνα Γεβετζή και Ναπολέων Μανάτο.
Η ομορφιά και πώς αυτή ορίζεται και το αιώνιο θέμα της αγάπης και της αποδοχής αποτελούν την βαθύτερη ουσία του Συρανό. Του Συρανό που η αγάπη του για την Ρωξάνη είναι τόσο μεγάλη ώστε να θυσιάσει την δική του ευτυχία για την δική της. Χαίρεται να την βλέπει χαρούμενη και όταν ο ανταγωνιστής του πεθαίνει δεν σπεύδει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία αλλά αντίθετα πονά για την απώλεια μαζί με την Ρωξάνη. Η αγάπη είναι πολύπλοκη στα δικά μας μάτια αλλά τόσο ξεκάθαρη στα μάτια ενός ποιητή κι ενός παιδιού.
Κρατάω σαν πολύτιμο θησαυρό τα λόγια του 6χρονου γιου μου μετά την παράσταση «Μαμά αφού ο ντε Γκις αγαπούσε την Ρωξάνη γιατί έστειλε τον άντρα της στον πόλεμο;». Γιατί για ένα παιδί κι έναν ποιητή, όπως ο Συρανό όταν αγαπάς σκέφτεσαι πρώτα αυτόν που αγαπάς και μετά τον εαυτό σου.
Παιχνίδια με σκιές κατά τη διάρκεια της παράστασης και παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Τι κοιτάς; Ε τι κοιτάς; Πώς πρέπει να ‘μαι για να μ’ αγαπάς;
Η μεγαλύτερη αλήθεια κρύβεται στους τελευταίους στίχους που ακούγονται από όλο τον θίασο και ξεσηκώνουν το κοινό. Έχει τελικά σημασία η μύτη μας, τα αυτιά μας και τα ρούχα μας; Αυτά καθορίζσουν το κατά πόσο είμαστε αποδεκτοί; Αυτά εξασφαλίζουν την αγάπη των άλλων; Ή μήπως τελικά η ουσία βρίσκεται αλλού; Σε έναν κόσμο όπου η εξωτερική εμφάνιση έχει φτάσει να καταπιέζει αυτούς που αναλώνονται στο κυνήγι της, ο Συρανό δίνει μια άλλη διάσταση της αγάπης!
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Η ομάδα Κοπέρνικος μας ενθουσιάζει και πάλι κι αυτή την φορά…γιορτινά στο Θεάτρο Olvio! Την παράσταση μπορείτε να δείτε και αυτή την Κυριακή 12 Ιανουαρίου. Ένα ξωτικό αποδιωγμένο, τιμωρημένο για σφάλμα βαρύ, βρίσκεται στην Πόρτα του Δαναού Στρίγκου, εργοστασιάρχη παιχνιδιών και γνωστού τσιγκούνη. Γέλιο, συγκίνηση και αγάπη πλημμύρισε η αίθουσα του Olvio και συνιστούμε ανεπιφύλακτα να μην την χάσετε! Θα μάθουμε από αυτό το γλυκύτατο ξωτικό ότι τα Χριστούγεννα είναι μοίρασμα, είναι αγάπη, είναι περισσότερο να δίνεις και λιγότερο να παίρνεις.
Ο Γκάυ Στεφάνου υπογράφει την σκηνοθεσία κι αυτό αποτελεί από μόνο του εγγύηση! Εργοστάσιο παιχνιδιών, παιδικά δωμάτια, βουνά, κατσίκες και ποτάμια ζωντανεύουν μπροστά μας. Εξαιρετικοί όλοι οι ηθοποιοί, Γιάννης Δρακόπουλος, Γιώργος Κισσανδράκης, Μιχάλης Πανάδης και Σωσώ Χατζημανώλη, καθως και η κούκλα Πι. Ειδικά η ερμηνεία του Γιάννη Δρακόπουλου μας έκανε να ξεκαρδιστούμε στα γέλια.
Σε στίχους Εμης Σίνη και μουσική του Άγγελου Αγγέλου η ζωντανή μουσική της παράστασης.
Η περίοδος των Χριστουγέννων είναι η πιο μαγική του χρόνου. Κι αν έχεις παιδιά την ζεις λιγάκι διαφορετικά, αφού βλέπεις τα πράγματα μέσα από τα δικά τους μάτια. Χριστούγεννα= παιχνίδια! Κι αφού τα δώρα- παιχνίδια τα ανέλαβε ο Ροτοτιπ, εμείς εδώ θα προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Ας ανοίξουμε αυτές τις μέρες την πόρτα μας στα «έκπτωτα ξωτικά» κι ας τα ακούσουμε! Θα δούμε μια άλλη διάσταση της ζωής κι ίσως επανεξετάσουμε τι είναι και τι όχι σημαντικό. Και τα ξωτικά δεν είναι καλικάντζαροι! Μπορούν να μείνυν μαζί μας και μετά τα Φώτα! Να μας μάθουν να προσφέρουμε και να δίνουμε…
Ο Τζιάνι Ροντάρι έχει χαραχτεί στη μνήμη μας όχι τόσο ως δάσκαλος και δημσιογράφος, όσο ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Η ομάδα Τόπι επιλέγει φέτος να φέρει στην σκηνή 7 ιστορίες του από τα βιβλία «Παραμύθια από το Τηλέφωνο» και «Παραμύθια για να σπάτε κέφι».
Οι ηθοποιοί Στέλιος Ξανθουδάκης, Εύη Καρρά, Στέλλα Μαγγανά και Δημήτρης Πλειώνης, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του τελευταίου, ζωντανεύουν με κέφι επτά επίκαιρες και διαχρονικές ιστορίες ενός σύγχρονου παραμυθά. Η μουσική του Νάσου Σωπύλη κάνει τους θατές να χορεύουν από τις θέσεις τους κι ενίοτε και όρθιοι!
Η διαδραστικότητα της παράστασης πέρα από το κέφι και τον ρυθμό που δίνει, πέρα από την διασκέδαση, επιτελεί κι έναν άλλο ρόλο. Ο ίδιος ο Ροντάρι στο βιβλίο του «Η Γραμματική της Φαντασίας» αναφέρει ότι: Οι ιστορίες με το παιδί για να είναι πιο «αληθινές», πρέπει να έχουν οπωσδήποτε την «ιδιωτική» πλευρά τους…οι λέξεις πρέπει να είναι γεμάτες με οικογενειακούς υπαινιγμούς. Και κάπως έτσι οι ιστορίες που είδαμε από την ομάδα Τόπι έγιναν δικές μας. Γιατί μιλήσαμε για αυτές, είχαν τα ονομάτά μας και τους γονείς μας και γιατί παίξαμε κι εμείς εκεί!
Ο Ροντάρι μίλησε πολύ νωρίς για τη σχέση θεάτρου και παιχνιδιού. Σε ένα από τα παιχνίδια επινόησης ιστοριών (Η Γραμματική της Φαντασίας) γράφει: Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι ήδη θέατρο, είναι η ελάχιστη μονάδα δραματοποίησης. Παιχνίδια λοιπόν για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!!!!
ΠΡΙΝ…
Διαβάζουμε. Οτιδήποτε από τον Ροντάρι. Γιατί ό,τι κι αν διαβάσετε σίγουρα θα το διασκεδάσετε μικροί και μεγάλοι. Τώρα αν θέλετε να πάτε προετοιμασμένοι στην παράσταση διαβάστε τα βιβλία «Παραμύθια από το Τηλέφωνο» (εκδ. Μετάιχμιο) και «Παραμύθια για να σπάτε κέφι» (εκδ. Κέδρος). Ειδικά το «Παραμύθια για να σπάτε κέφι» είναι μια συλλογή παραμυθιών που θα σας διασκεδάσει ιδιαίτερα καθώς για κάθε ιστορία υπάρχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές για το τέλος. Διαλέξτε ποια σας αρέσει πιο πολύ κι αν έχετε όρεξη γράψτε κι ακόμα ένα τέλος εσείς!
ΜΕΤΑ…
Παραμύθια από την ανάποδη: Η ιδέα ανήκει στον Τζιάνι Ροντάρι. Αν σας άρεσε η ιστορία της «Πρασινοσκουφίτσας» μπορείτε να πάτε ένα ακόμα βήμα πιο πέρα. Αντί να μπερδέψετε απλώς ένα παραμύθι, μπορείτε να ανατρέψετε εντελώς το θέμα του. Η Χιονάτη που συναντά όχι εφτά νάνους, αλλά εφτά γίγαντες ληστές και γίνεται τελικά αρχηγός της συμμορίας. Μια παλιοτεμπέλα Σαχτοπούτα που φέρνει σε απόγνωση την καλή μητριά της. Μια Κοκκινοσκουφίτσα που παγιδεύει με κόλπο τον καημένο λύκο και τελικά τον βασανίζει κάνοντάς τον νούμερο για το περιπλανώμενο τσίρκο της. Οι ιδέες αμέτρητες. Πάνω στην ιδέα αυτή βασίζεται άλλωστε και το πασίγνωστο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά «Τα τρία μικρά λυκάκια».
Το μαγικό αν…: Παρμένο από τη μέθοδο του Στανισλάβσκυ το μαγικό «αν…» μπορεί να γίνει η βάση του θεάτρου, της τέχνης και της επιστήμης. Αν ήμουν κάποιος άλλος…Αν δεν υπήρχε ο τέταρτος τοίχος στο δωμάτιο και όλοι με έβλεπαν…Αν μπορούσα να αλλάξω αυτό ή εκείνο…Οι περισσότερες ιστορίες προκύπτουν από αυτήν την μικρή λεξούλα, το «αν»…Με αυτήν ενεργοποιείται η φαντασία. Τι θα συνέβαινε εάν έβγαιναν οι άνθρωποι από την τηλεόραση; Τι θα συνέβαινε εάν υπήρχε μια μηχανή που έκανε όλα τα μαθήματα; Στο παιχνίδι δεν υπάρχουν λάθη και στην φαντασία δεν υπάρχουν όρια. Ξεκινήστε με τις πιο απλές ερωτήσεις και θα προκύψουν οι πιο σπουδαίες ιδέες! Τι θα συνέβαινε αν μια μέρα δεν έβγαινε ο ήλιος; Τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά όλοι ξεκινούσαν να περπατούν με τα χέρια;
Ο Ροντάρι ήταν υπέρμαχος των αξιών που πρεσβεύει η παιδική ηλικία. Κι ειλικρινά δεν μπορώ να βρω τίποτα πιο ταιριαστό από τα δικά του λόγια για να υπερασπιστώ την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι κι ευχάριστες στιγμές. «…είναι ανάγκη το παιδί να κάνει προμήθειες αισιοδοξίας και εμπιστοσύνης, για να προκαλέσει τη ζωή».
Από τη Σπυριδούλα Μπιρμπίλη
«Μικρός Πρίγκιπας», παραμύθι τόσο γνωστό και τόσο διαδεδομένο όπως η Κοκκινοσκουφίτσα. Γλώσσα λιτή κι απέριττη που κρύβει την ουσία του κόσμου, την αλήθεια που κατέχουμε ως παιδιά και χάνουμε μεγαλώνοντας. Η ομάδα των 5 εποχών παρουσιάζει για 2η χρονιά, στο Θέατρο 104 το αριστούργημα του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ και μάλιστα με τρόπο που του κολλάει γάντι και του έρχεται…κουτί! Μικρός Πρίγκιπας με όρους θεατρικού παιχνιδιού. Μια παράσταση διαδραστική όπου συμμετέχουν ενεργά όχι μόνο οι μικροί, αλλά και οι μεγάλοι!
Την σκηνοθεσία και τον σχεδιασμό των δραστηριοτήτων κάνει η Σοφία Παπαδοπούλου, η οποία ασχολείται ενεργά με το θεατρικό παιχνίδι και μέσω αυτού μυεί το ανήλικο κοινό της στο θέατρο. Με κέφι και διάθεση παιχνιδιάρικη ξεσηκώνει μικρούς και μεγάλους. Κι αν δεν χορτάσετε παιχνίδι στον Μικρό Πρίγκιπα σας περιμένει για ένα δεύτερο γύρο διαδραστικής παράστασης με την παράσταση «Χριστουγεννιάτικα Παιχνιδομαγέματα».
Στον «Μικρό Πρίγκιπα» δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στον… Μικρό Πρίγκιπα, κατά κόσμον Μιράντα Ζησιμοπούλου που κατάφερε να μας μαγέψει και να μας παρασύρει στο μαγικό του ταξίδι στους πλανήτες του γαλαξία αυτού. Παρουσία αέρινη που με ηρεμία μετέφερε όλα τα νοήματα που κουβαλά ο Μικρός Πρίγκιπας ως σύμβολο. Δίπλα της ο Μιχάλης Κατσούδας ανταποκρίνεται άριστα στους πολλαπλούς του ρόλους. Αγάπη κι επικοινωνία με το παιδί φαίνεται να είναι το μυστικό τους και τελικά τα παιδιά το εισπράττουν.
Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι το σύμβολο του παιδιού. Είναι το αιώνιο παιδί, αυτό που κρύβουμε μέσα μας και δεν το αφήνουμε να ακουστεί. Ένας τρόπος υπάρχει να το θυμηθούμε. Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!!!!
ΠΡΙΝ…
Διαβάζουμε. «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ. Οι εκδόσεις πολλές, ακόμα και τρισδιάστατη έκδοση υπάρχει. Και μην το διαβάσετε μια φορά. Βάλτε το σε θέση περίοπτη και γυρίζετε συχνά να ξανασυναντάτε τον ήρωα και όσους συναναστράφηκε. Κι αν τα παιδιά σας είναι λίγο μεγαλύτερα υπάρχει και οπτικοακουστικό υλικό. Η ομώνυμη ταινία του Μαρκ Όσμπορν (2015) όπου με εφαλτήριο το παραμύθι του Μικρού Πρίγκιπα μας μιλά για τη σημερινή κοινωνία αλλά και για το ταξίδι της ενηλικίωσης.
Ξεχωρίζει το βιβλίο των εκδόσεων Πατάκη με τις κινούμενες εικόνες του.
Ζωγραφίζω…λίγο διαφορετικά: Ο Πικάσο είχε πει «Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας... Μου πήρε τέσσερα χρόνια να ζωγραφίσω σαν το Ραφαήλ, αλλά μια ολόκληρη ζωή για να ζωγραφίσω σαν παιδί». Ας ελευθερώσουμε λοιπόν το ταλέντο του παιδιού μας μετά την αφήγηση και λίγο πριν την παράσταση. Πώς θα ζωγράφιζαν τα παιδιά σας ένα βόα που χωνεύει έναν ελέφαντα; Ή πως θα ζωγράφιζαν ένα αρνί;
Εδώ βλέπετε ξεκάθαρα έναν ελέφαντα μέσα σε ένα βόα. Σχέδια από ζωγράφους 4 και 6 ετών.
ΜΕΤΑ…
Αυτοσχεδιασμός: Ο Μικρός Πρίγκιπας συνάντησε στο ταξίδι του διάφορους τύπους ανθρώπων. Τον ματαιόδοξο, τον άπληστο, τον σοβαρό και τον αρχηγό. Ας δημιουργήσουμε ακόμα μια στάση στο ταξίδι του κι ας συναντήσει στον πλανήτη Α2019 έναν τύπο που θα φτιάξουμε εμείς. Θα γίνουμε μικροί συγγραφείς, θα δημιουργήσουμε έναν ρόλο κι έπειτα θα τον ενσαρκώσουμε. Η διανομή είναι δική σας υπόθεση. Ίσως να είστε εσείς ο Μικρός Πρίγκιπας, ίσως να είστε ο καινούριος ρόλος. Διαλέξτε τα κατάλληλα αξεσουάρ, ένα σκηνικό και να μια ακόμα περιπέτεια στο θεατρικό ταξίδι του Μικρού Πρίγκιπα.
Ένα γράμμα από το διάστημα: Πολλές φορές εμείς οι μεγάλοι ρωτάμε τα παιδιά που νομίζουν ότι πήγε ο Μικρός Πρίγκιπας. Συνήθως απαντούν ότι γύρισε τον πλανήτη του και στο τριαντάφυλλό του. Τι κάνει όμως τώρα; Μπορείτε να τους ζητήσετε (αν είναι σε ηλικία που ξέρουν να γράφουν) να γίνουν εκείνα ο Μικρός Πρίγκιπας και να σας γράψουν ένα γράμμα περιγράφοντας τη ζωή του μετά την αναχώρησή του από τη Γη. Πού βρίσκεται; Τι κάνει το τριαντάφυλλό του; Πώς περνά η μέρα του; Ή αν το παιδί είναι μικρό μπορεί να ζωγραφίσει το μέρος που βρίσκεται ο Μικρός Πρίγκιπας, σα να μας στέλνει μια φωτογραφία. Ιδού μια ιδέα από ένα 6χρονο θεατή:
Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι στον πλανήτη του και φρονίζει το τριαντάφυλλό του. Σήμερα ήρθε επίσκεψη η «Μόδα» (= ο ματαιόδοξος) και ο Μικρός Πρίγκιπας του δείχνει τον πλανήτη του. Η Μόδα όταν είδε το λουλούδι είπε ότι είναι πιο όμορφο από αυτήν.
«Είναι ο καιρός που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου, που το κάνει σπουδαίο». Ας το θυμόμαστε συχνότερα εμείς οι γονείς πώς οι σχέσεις χτίζονται με τον χρόνο που περνάς με κάποιον κι ας παίζουμε λιγάκι περισσότερο…
Από τη Σπυριδούλα Μπιρμπίλη
Σε μια εποχή που οι αξίες περνούν κρίση και ο καθένας τρέχει να προλάβει υποχρεώσεις, επιθυμίες και ανάγκες το παραμύθι της Παπλωματούς μας θυμίζει ότι τα «τέρατα» της καθημερινότητας μπορούν να καταπολεμηθούν μόνο αν αποφασίσουμε να συμπαρασταθούμε στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη.
Η Μαριάνα Τόλη άφησε σπουδαίο έργο πίσω της και τιμώντας την απουσία της, οι συνεργάτες της αναβιώνουν το έργο που διασκεύασε και σκηνοθέτησε η ίδια. Στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου ο εννιαμελής θίασος* κατορθώνει με τα τραγούδια και τον χορό να μας κάνει να ταξιδέψουμε μαζί με την παπλωματού και να γίνουμε κι εμείς κοινωνοί του έργου της και της προσφοράς της. Υπέροχες οι ερμηνείες όλων, αλλά πιο αγαπημένος των παιδιών είναι νομίζω ο Σωκράτης Μαιδώνης που μας κάνει να σκάσουμε από τα γέλια στον ρόλο του κακού βασιλιά.
Τα κουστούμια του Μιχάλη Σδούγκου μαγεύουν τα παιδιά. Και σε ένα μιούζικαλ δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στις εξαιρετικές χορογραφίες του Αλέξανδρου Κουζίτσκιν.
Βλέπουμε την παπλωματού να αλλάζει μετά το ταξίδι της και να καταλαβαίνει ότι αυτό που έχει αξία είναι η προσφορά. Ας ζήσουμε λοιπόν κι εμείς το ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση με παιχνίδια.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Μακάρι τα λόγια της παπλωματούς να ηχούν στα αυτιά μας για χρόνια και να τα ακολουθούμε πάντα· «Κάνε το καλό».
*Παίζουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί: Παπλωματού : Λητώ Αμπατζή, Άπληστος Βασιλιάς : Σωκράτης Μαιδώνης, Μοδίστρα-Νεράιδα: Δήμητρα-Ιόλη Εξάρχου Αρκούδα-Ένορκος-Παλιατζής: Σταύρος Μπέκας Πουλί –Πλούσια κυρία: Ελεάννα Κόλλια Δικαστής-Αυλικός: Αντώνης Παπαδάκης Κυρία της αυλής-Κορίτσι: Πηνελόπη Σκαλκώτου Αγοράκι-Αυλικός-Ένορκος: Στέφανος Λούρος Γριούλα-Κυρία της αυλής: Ντόρα Γκέγκα
Ιστορίες αγαπάμε, ιστορίες ξεκινάμε,
Αλλά μια συγκεκριμένη την αγαπάμε πιο πολύ…
Πιο αληθινή εισαγωγή δεν θα μπορούσα να γράψω. Με αυτά τα λόγια ξεκινά η ομάδα «Μικρός Νότος» την παράσταση και αυτή είναι και η δική μου αλήθεια. Αν έπρεπε κάποτε να διαλέξω ένα μόνο παραμύθι θα ήταν «Ο ραφτάκος των λέξεων» του Αντώνη Παπαθεοδούλου. Κι είναι τεράστια η χαρά μου που είδα την ομάδα «Μικρός Νότος» να μεταφέρουν στην σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, όχι μόνο το παραμύθι, αλλά και τα νοήματά του, την ατμόσφαιρά του, την μαγεία του και την αλληλεπίδραση του παραμυθιού με το κοινό.
Και για να πιάσουμε το νήμα από την αρχή ας ξεκινήσουμε με τα όργανα! Καχόν, μελλόντικα, μεταλλόφωνο, κουίκα, κιθάρα, αυγά, ζίλιες, καστανιέτα, αφρικανικό σέικερ, βροντή, βροχή και μουσική γαβάθα. Με αυτά το παραμύθι ζωντανεύει και εμείς ταξιδεύουμε στο μικρό χωριό του ραφτάκου και στην πόλη αργότερα. Η ζωντανή μουσική είναι ένα από τα μεγάλα ατού της παράστασης και θα το διαπιστώσετε όταν τα μικρά σας ανέβουν στην σκηνή μετά το τέλος για να γνωρίσουν τα μουσικά όργανα.
Ο Νίκος Αξιώτης, ο Δημήτρης Γιαννής και η Γιούλη Καρναχωρίτη είναι μια ομάδα γεμάτη κέφι και αγάπη για τα παιδιά. Πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση είναι εκεί για να μας καλοσωρίσουν, να αστειευτούν με τα παιδιά και να δημιουργήσουν ένα κλίμα θετικό, εγκάρδιο και φιλικό. Η παρουσία τους στην σκηνή πληθωρική μεταφέρει τους θεατές στην πόλη του ραφτάκου και μας κάνουν κοινωνούς της αλήθειας του. Μαζί με το κοινό κατορθώνουν το ακατόρθωτο (ξεπαγώνουν ακόμα και την Σμαρώ!), γιατί οι λέξεις ενώνουν τους ανθρώπους. Όπως τα υλικά του ραφάκου που ήταν απλά, έτσι κι οι συντελεστές της παράστασης με υλικά απλά, χωρίς περιττά φτιασίδια, με το σώμα, την φωνή, το χιούμορ τους και την αγάπη τους για τα παιδιά δημιουργούν μια παράσταση «χειροποίητη» που ζεσταίνει τις καρδιές μας.
Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου ξέρει το μυστικό του ραφτάκου. «Οι λέξεις είναι αυτές που ζεσταίνουνε, δροσίζουν κι ομορφαίνουν πιο πολύ από όλα τα υλικά του κόσμου». Παιχνίδια με λέξεις λοιπόν για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Στις πόλεις αυτές τις μεγάλες που ζούμε, «που τα σπίτια είναι τόσο κοντά κι οι καρδιές μακριά» ο ραφτάκος τραγουδά συνταγή πανάρχαιη και μαγική!
Λεξιπλέκω, λεξιράβω της αγάπη ράμματα
Ένα ένα γραμματάκι, λέξεις, πλέξεις, γράμματα.
Οι κλωστές του λέξη λέξη περασμένες στην κλωστή.
Και τελικά καταλήγουμε να τραγουδάμε κάτω από μια τεράστια κουβέρτα
Μι και άλφα, ζήτα, γιώτα
Φτιάχνουν όλα το ΜΑΖΙ!
Ας φτιάξουμε επιτέλους το ΜΑΖΙ γιατί όλοι έχουμε να προσφέρουμε αν μη τι άλλο τις λέξεις μας!
Έβαλα μέλι, ζάχαρη και μεταξένια χτένια
Και παραμύθι έφτιαξα για να το πω σε σένα.
Μήλο μου και μανταρίνι κείνο που παμε θα γίνει.
Η Βίκυ Θαλασσινού μας ετοίμασε ένα παραμύθι σε δεκαπεντασσύλαβο στίχο με ζωντανή μουσική και συμμετοχή των παιδιών στη σκηνή του θεάτρου« Βαφείο- Λάκης Καραλής»
Ένα παραμύθι που μιλά για την κακία, το μίσος, την ζήλια και όλα όσα μας δηλητηριάζουν. Πώς κατάφεραν όλα αυτά και πέρασαν από τα παραμύθια στη μυθολογία και μετά να φωλιάσανε στην ιστορία; Το μήλο της Χιονάτης γλίστρησε από το παραμύθι, πέρασε κάμπους και βουνά και να! Αν για όλα φταίει αυτό το μήλο τότε μπορούμε να το νικήσουμε! Κι είναι αυτό το σπουδαιότερο μήνυμα του έργου κατά τη γνώμη μου. Εμείς έχουμε τη δύναμη να διαλέξουμε αν θα δαγκώσουμε ή όχι το δηλητηριασμένο μήλο…
Η Λήδα Γρηγοριάδου με το λαούτο και την υπέροχη φωνή, η Βίκυ Θαλασσινού και η Δώρα Θωμοπούλου μας ταξίδεψαν με ένα μήλο σε χρόνους και τόπους διαφορετικούς. Μας προσκάλεσαν να χορέψουμε σε γάμους, να κάνουμε παρελάσεις, μας δίδαξαν πώς να φερόμαστε μπροστά σε ένα μαγικό καθρέφτη και τελικά μας έμαθαν να τραγουδάμε τραγούδια μαγικά που αλλάζουνε τον κόσμο. Κι αν δεν αλλάξει το θέατρο τον κόσμο, αν δε σου δώσει την σπίθα της θέλησης να τον αλλάξεις, ποιος άλλος μπορεί να το κάνει καλύτερα;
«Ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα», ολόσωστη παροιμία για την σωματική μας υγεία. Εμείς εδώ θα παραφράσουμε λίγο και θα πούμε «Ένα παιχνίδι την ημέρα την λύπη κάνει πέρα». Παινχίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση για να κρατήσουμε μακριά τα «δηλητηριασμένα μήλα»!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Δηλητηριασμένα μήλα υπάρχουν πάντα και παντού. Στα παραμύθια, στους μύθους, στην ιστορία και στην καθημερινότητά μας. Ας επιλέξουμε να μην τα δαγκώσουμε κι ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί ενωμένοι τραγούδια μαγικά που διώχνουν την κακία μακριά!
Η μουσικοθεατρική παράσταση «Το κίτρινο βαγόνι» είναι ένα συμβολικό ταξίδι σε καταστάσεις τόσο καθημερινές που είναι αδύνατον να μην ταυτιστείς! Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω ένας γονιός στον κόσμο που λίγο πριν τον ύπνο δεν έχει ακούσει τις φράσεις «πεινάω, βαριέμαι, θέλω να παίξω, δε νυστάζω». Και την ίδια στιγμή που τα ακούς αυτά βλέπεις βλέφαρα να γέρνουν από τον ύπνο. Ένα κίτρινο βαγόνι που ξεκινά και σταματά με μουσική, σαν τα νανουρίσματα πριν τον ύπνο. Ένα βαγόνι που θα σε πάει εκεί που θες αφού κάνεις μερικές στάσεις γιατί πάντα πριν τον ύπνο χρειάζεται να κάνεις «ταξίδια»· μια ανασκόπηση της ημέρας και να σχεδιάσεις την αυριανή και όλα αυτά στη σκηνή του Πόλις Πολυχώρος.
Οι μουσικές της παράστασης απόλυτα ταιριαστές με τους σταθμούς του βαγονιού, μας ταξιδεύουν στην Κάτω Ιταλία, στην Ισπανία, στην Αργεντινή και στην Άπω Ανατολή πριν μας αφήσουν τελικά στο κρεβάτι μας. Κι όλα αυτά με ζωντανή μουσική, την Μπαρτζόκα Κατερίνα στο πιάνο και την Χριστίνα Σουβαλτζή στο ακορντεόν. Δίπλα τους οι ηθοποιοί Βασίλης Μπατσακούτσας και Φακάλου Ελεάνα που με το κέφι τους παρασύρουν τους μικρούς θεατές στον δικό τους φανταστικό κόσμο.
Ο Νέστορας ο μηχανοδηγός (αν τον λένε και Νέστορα δηλαδή…) επινοεί ένα σωρό παιχνίδια για να γίνει η καθημερινή ρουτίνα πιο διασκεδαστική. Εμείς θα σας προτείνουμε μερικά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ…τα παιχνίδια του Νέστορα!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Θυμάμαι ως παιδί που η κουβέρτα μου είχε πάνω ένα άλογο κι εγώ έκανα ότι ίππευα και ταξίδευα. Συνήθως πήγαινα στη γιαγιά. Αν και πέρασαν χρόνια κι η κουβέρτα μου δεν έχει πια άλογο τα ταξίδια πριν τον ύπνο είναι πάντα τα πιο δημιουργικά κι αγχολυτικά. Μουσική και παιχνίδι και οι μέρες φτάνουν στο τέλος τους με περισσότερη χαρά όπως όταν ήμασταν παιδιά. Μπείτε στο κίτρινο βαγόνι και καλά σας ταξίδια!
Η Κέλλυ Σταμουλάκη μας παρουσιάζει φέτος την μεγάλη της επιτυχία «Ως την άκρη του ονείρου». Σε πρωτότυπη μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (στον οποίο είναι κι αφιερωμένη η παράσταση) και με τον ερμηνευτή Βασίλη Λέκκα στο ρόλο του φύλακα άγγελου θα συγκινηθούμε, θα γελάσουμε και θα ταξιδέψουμε μαζί με την μικρή Πετρίνα…ως την άκρη του ονείρου!
Ακολουθώντας την δομή παραμυθιού, η Κέλλυ Σταμουλάκη μας παρουσιάζει ένα ταξίδι ενηλικίωσης όπου βοηθοί του ήρωα, (της ηρωίδας στην συγκεριμένη περίπτωση), είναι η αγάπη, η υπομονή και η πίστη. Πίστη στο ότι υπάρχουν φύλακες άγγελοι, πίστη στους ανθρώπους, πίστη ότι όλα τελικά θα πάνε καλά. Και πηγαίνουν καλά! Γιατί τα παιδιά, κι εμείς οι μεγάλοι, έχουμε ανάγκη να μας πει κάποιος ότι όλα θα πάνε καλά. Έχουμε ανάγκη να μας διαβάσουν παραμύθια κι αυτό κάνει η Κέλλυ Σταμουλάκη.
Παραμυθένια και τα κουστούμια του Μάριου Καραβασίλη, όπως επίσης και τα σκηνικά του Γιώργου Λυντζέρη. Τα σκηνικά πλαισιώνουν με αριστοτεχνικό τρόπο η ζωντανή μουσική με τα δεκάδες μουσικά όργανα. Πνευστά και κρουστά, αρμόνιο και βιολεντσέλο, ακόμα και άρπα (!) μας ταξιδεύουν σε δάση και σε λίμνες με βατράχια κι αγριόκοτες, σε βροχή και σε φωτιά.
Ο δεκαμελής θίασος συνεργάζεται άψογα και ανταποκρίνεται τόσο στο υποκριτικό μέρος όσο και στο μουσικό, αφού οι ηθοποιοί παίζουν μουσικά όργανα και τραγουδούν ζωντανά. Πέρα από την Νέλλη Γκίνη και τον Βασίλη Λέκκα, ξεχώρισαν ο Νικόλας Μπράβος (υποκριτικά και μουσικά) και η Έλενα Δελακούρα. Και φυσικά ακόμα γελάμε με τα παιδιά μου με τις ατάκες του Τζερόμ Καλούτα και την ξεκαρδιστική ερμηνεία του!
Η μικρή Πετρίνα παρόλες τις ατυχίες και τις δυσκολίες δεν χάνει την πίστη της και την αισιοδοξία της. Ξεκινά το ταξίδι της για να βρει τον παππού της, τις ρίζες της και τη οικογένειά της. Σε έναν κόσμο παιδικό, που μπορείς να σβήσεις μια φωτιά με κουβαδάκια, εμείς προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση ώστε η μαγεία και το όνειρο να κρατήσουν λίγο ακόμα!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Η Πετρίνα αντιλαμβάνεται μέσα από το ταξίδι της ότι η ζωή έχει αξία όταν προσπαθείς για όσα επιθυμείς. Όταν όλα εμφανίζονται «μαγικά» μπροστά σου η ζωή μοιάζει πιο σύντομη, «δεν ζεις»! Θα καταλάβει ότι η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής και ότι όλοι, ξένοι και ντόπιοι, είμαστε άνθρωποι. Η Πετρίνα θα μας μάθει ότι ζωή σημαίνει να προσπαθείς, να αγαπάς, να πιστεύεις και να συνεχίζεις ως την άκρη του κόσμου για να κατακτήσεις το όνειρό σου!
Αν κι η θεατρική σεζόν των παιδικών θεάτρων τελείωσε, γράφω για το «Το πιο τρελό τριήμερο» της Κέλλυς Σταμουλάκη, καθώς αγγίζει ένα θέμα που θα απασχολήσει γονείς και παιδιά στις διακοπές. Τα σχολεία έκλεισαν και «το πιο τρελό δεκαπενθήμερο» έφτασε. Αλλά ενώ κάποτε οι διακοπές σήμαιναν μπάλα στην πλατεία, φίλους και βόλτες, τώρα σημαίνει άπειρες ώρες μπροστά σε οθόνες. Το θέμα της υπερβολικής χρήσης της τεχνολογίας θίγει με το φετινό της έργο η Κέλλυ Σταμουλάκη και το καλύτερο είναι ότι έχει και τη λύση του προβλήματος! Παιχνίδι! Μέσα από τα στόματα των ηθοποιών μας λέει: παίξτε με τα παιδιά, γίνετε ένα μαζί τους, ακούστε τα και όλα θα πάνε θαυμάσια.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια της Δέσποινας Βολίδη εναρμονίζονται άριστα με τον σύγχρονο χαρακτήρα του έργου. Η μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα όπως πάντα υπέροχη και σύμφωνη με το νεανικό πνεύμα. Ο Μαυρίκιος Μαυρικίου ντυμένος πιάνο συντονίζει τα πάντα επί σκηνής. Ο Πασχάλης Τσαρούχας και η Νέλλη Γκίνη πλαισιωμένοι από μια ομάδα υπέροχων, νέων παιδιών μας χαρίζουν ένα ξεκαρδιστικό δίωρο διάλειμμα από την καθημερινότητα, παρουσιάζοντάς μας…την καθημερινότητα αλλιώς!
Στην παράσταση η γιαγιά του Ιάσονα μας λέει ότι «το παιχνίδι είναι ο τρόπος για να μάθουν οι άνθρωποι τον κόσμο». Ιδού μερικά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ….
Ένα είναι το μυστικό με τα παιδιά. «Να μην τα ακούμε με τα αυτιά αλλά με την ψυχή». Και τότε όλα τα τριήμερα θα είναι τρελά και μαγικά!
Η μαγεία ξεκινά μπαίνοντας στην αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής. Μια τεράστια πολύχρωμη σκηνή (σκηνικά Θάλεια Μέλισσα), κίτρινος φωτισμός (στους φωτισμούς η Στέλλα Κάλτσου) και μαξιλάρες που σε κάνουν να νιώσεις σαν βεδουίνος στην έρημο. Η 4χρονη κόρη μου είπε διασχίζοντας τον διάδρομο για να μπούμε στην αίθουσα ‘’Μαμά από εδώ ξεκινά ο παραμυθένιος κόσμος;’’.
Και πράγματι πρόκειται για έναν παραμυθένιο κόσμο. Ένα παραμύθι, που οι ηθοποιοί υπηρετούν λιτά και απέριττα όπως πρέπει να υπηρετούνται τα παραμύθια. Χωρίς πολλά φτιασίδια, με μόνο σύμμαχο το σώμα και την φωνή μας παραδίδουν το παραμύθι για να το κάνουμε δικό μας και στη συνέχεια να το αφηγηθούμε κι εμείς. Και δεν είναι παράδοξο που διάλεξαν ένα ανέκδοτο παραμύθι για να μας παρουσιάσουν. Γιατί στην ουσία τους τα παραμύθια έτσι μεταδίδονται. Από στόμα σε στόμα. Έτσι ζουν και αναπνέουν. Μέσα από τις αφηγήσεις του καθενός μας. Μοναδική συνοδοιπόρος του παραμυθιού η μουσική (Νίκος Κυπουργός), αλλά αυτή, σαν πανάρχαιη τέχνη και του λόγου της, έχει το δικαίωμα να βρίσκεται εκεί και να γίνεται ένα με το παραμύθι.
Άριστη η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου μας μεταφέρει με το διασκευασμένο από την Άνδρη Θεοδότου παραμύθι του Νίκου Καζαντζάκη στη μακρινή Ανατολή, εκεί που πάντα συμβαίνουν θαύματα. Ο δωδεκαμελής θίασος συνεργάζεται για να αποδώσει όλους τους ρόλους και αυτό που εισπράττει ο θεατής είναι η συνεργασία και ένα αρμονικό αποτέλεσμα. Το γεγονός ότι ο χώρος της σκηνής που παίζουν οι ηθοποιοί είναι τόσο μεγάλος σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα στον κόσμο του παραμυθιού κι όχι ότι παρακολουθείς παράσταση.
Πολύ πολύ παλιά, πριν ακόμα οι άνθρωποι γίνουν σοφοί όπως σήμερα, οι αλήθειες βρίσκονταν στα παραμύθια και μέσω αυτών μεταδίδονταν η γνώση του κόσμου. Αυτά ήταν η διασκέδαση και η παρηγοριά των ανθρώπων. Με παιχνίδια απλά, όπως ταιριάζει στην τέχνη του παραμυθά, προτείνουμε να συνοδεύσουμε το ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ της παράστασης.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Σαν όλα τα παραμύθια έτσι κι αυτό τελειώνει με το θρίαμβο της αγάπης. Γιατί τα παραμύθια ασχολούνται με τα σοβαρά του κόσμου με τρόπο απλό. Και τι πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από την αγάπη! «Είναι μάγος; Είναι άγγελος;» ρωτάνε όλοι στο τέλος. «Τίποτε από αυτά. Είναι ο άντρας της».
Γη και αέρας και φωτιά
Δε με σταματάνε,
Την αγάπη μου θα βρω
Κρυμμένη όπου και να ‘ναι.
Μουσική και φίλοι είναι η συνταγή
Πανικός και γέλια μέχρι το πρωί
Την ζωή θα φάμε σαν παγωτό
Και το βράδυ θα ‘ναι καταπληκτικό!
Η παράσταση αυτή… Όχι μισό λεπτό λάθος. Δεν πρόκειται για παράσταση…Θα έλεγα καλύτερα συναυλία ή πάρτυ!!!! Οι Burger Project με το γνωστό τους κέφι και με «τρέλα» απογειώνουν τη διάθεσή μας και τελικά το θέατρο μετατρέπεται σε συναυλιακό χώρο με πιτσιρίκια να χορεύουν όρθια σε ξέφρενους ρυθμούς και γονείς που (πολύ θα ήθελαν να σηκωθούν) να χορεύουν καθιστοί.
Οι Προφέσορ Cosmic, Αλ Μαλαπόλας, Έλεν Τρέλεν και Μίστερ Φίνγκερ είναι τα alter ego των κατά κόσμον Θάνου Κοσμίδη, Αλέκου Γεωργόπουλου, Έλενας Ιωάννου και Αλέξη Ιωάννου. Συνθέτουν μια παράσταση με υπόθεση…μουσική. Μας ταξιδεύουν με… μουσική. Και τελικά η λύση του προβλήματός τους βρίσκεται στη…μουσική!
Η παράσταση, είναι άκρως διαδραστική γιατί οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται! Θα χρειαστεί να βοηθήσετε αρκετές φορές τους Burger Project, αλλά μην ανησυχείτε. Δεν χρειάζεστε μουσικές γνώσεις. Το μόνο που χρειάζεστε είναι κέφι και όρεξη για παιχνίδι.
Όλη η παράσταση είναι θεότρελη κι αν θέλετε να μην σταματήσει ποτέ το κέφι έχουμε παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Φεύγοντας από το θέατρο Πόρτα ένα κορίτσι εξηγούσε σε μια φίλη του (συζήτηση 5χρονων να τονίσω) ότι « ξινίλα είναι κατσουφιά». Προσοχή προσοχή λοιπόν! Αν υποψιάζεστε ότι πάσχετε από τέτοιου είδους ασθένεια μην χάσετε την παράσταση! Είναι άμεση ανάγκη να την παρακολουθήσετε και πιστέψτε με. Θα γιατρευτείτε!
Μ ο υ σ ι κ ή κ α ι Φ ί λ ο ι
Burger Project
Από 4 έως 104 χρόνων2
2ος χρόνος
Μουσική-Σενάριο-Σκηνοθεσία: The Burger Project
Κείμενα: Θάνος Κοσμίδης
Σκηνοθετική υποστήριξη: Γιάννης Σαρακατσάνης
Κοστούμια: The Burger Project
Σκηνικά- Μάσκες -Κούκλες: Playroom
Φωτισμοί: Θάνος Κοσμίδης
Επιμέλεια ήχου: Αντώνης Νικηφόρος
Φωτογραφίες: Θοδωρής Βρανάς, Nick Zarago
Παίζουν: Αλέξης Ιωάννου (κιθάρα, τραγούδι), Θάνος Κοσμίδης (πλήκτρα, τραγούδι), Έλενα Ιωάννου (τύμπανα, φωνητικά), Αλέκος Γεωργουλόπουλος (ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά)
Μέρα και ώρα παραστάσεων: Σάββατο στις 12:00 μ.μ.
Διάρκεια: 90 λεπτά (με διάλειμμα)
Σε μια παράσταση για τους φόβους το μόνο που δεν περιμένεις να ακούσεις είναι η φράση «Σβήσε το φως». Ένα κείμενο με χιούμορ, έμπνευση και ανατροπή που κάνει μικρούς και μεγάλους να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Οι συγγραφείς της ομάδας Κοπέρνικος, Έμη Σίνη και Άγγελος Αγγέλου, μας χαρίζουν μια φανταστική, τρυφερή και ξεκαρδιστική παράσταση.
Απολαυστικοί και υπέροχοι οι Ελισσαίος Βλάχος και Βασίλης Χατζηδημητράκης παραλίγο να μας «πεθάνουν» από τα γέλια. Ανταποκρίνονται άριστα σε όλους τους ρόλους (και δεν είναι και λίγοι!). Τα κουστούμια της Όλγας Μπρούμα εξυπηρετούν άριστα το πνεύμα της λιτής παράστασης.
Ιδιαίτερα εμπνευσμένη η ιδέα με το θέατρο σκιών στην παράσταση. Γιατί τελικά το σκοτάδι μπορεί να γίνει διασκεδαστικό και παιχνιδιάρικο. Γιατί λοιπόν να το φοβόμαστε;
Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ την παράσταση και μερικά παιχνίδια για ΜΕΤΑ.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Ο Μάξιμος ξεπερνά τον φόβο του, σβήνει το φως και τελικά «σβήνει» έτσι και τον φόβο των άλλων. Την ημέρα που παρακολούθησα την παράσταση παρακολουθούσε και ένα σχολείο παιδιών που είχαν φτάσει στην χώρα μας «με τις βάρκες». Βλέποντάς τα συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούν από τους φόβους τους είναι η λύση που μας δίνει το έργο. Οι φόβοι τρέφονται και μεγαλώνουν από την άγνοια και τις προκαταλήψεις. Μόνο ξεπερνώντας τους δικούς μας φόβους θα καταφέρουμε μαζί να νικήσουμε και τους φόβους των άλλων…
Χίλιους δεκατρείς θα βρεις να σου πουν δεν μπορείς
Κι ανάποδα όλα να ρθουν κοίτα μπροστά
Χέρια θα βρεις να πιαστείς
Αίθουσα Διδασκαλίας, Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Για παιδιά 4-10 ετών
Κάθε Κυριακή στις 15:00, Διάρκεια: 70 λεπτά
Εισιτήρια: € 10, € 8 (ομαδικό)
Ποτέ ξανά δεν θα’μαστε μόνοι,
άμα κοιτάμε τι μας ενώνει.
Μοιάζουμε μα είμαστε ίδιοι
Εμείς κοινό και εσείς θεατρίνοι.
Η ιστορία του «Πρίγκιπας και φτωχός» του Μαρκ Τουέιν είναι γνωστή και η υπόθεσή της έχει εμπνεύσει κατά καιρούς σενάρια ταινιών. Ένας πρίγκιπας κι ένας φτωχός που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό αλλάζουν θέσεις κι ο ένας βλέπει τη ζωή μέσα από τα μάτια του άλλου. Ο πρίγκιπας ζει ανάμεσα στους φτωχούς βιώνοντας τις δυσκολίες τους, κι ο φτωχός προσπαθεί με την αναπάντεχη δύναμη που αποκτά να βοηθήσει το λαό γνωρίζοντας ποια είναι τα προβλήματά του.
Ένα έργο που μιλάει για την ανισότητα στην κοινωνία, για την αδικία και τη δικαιοσύνη, την φιλία, την αλληλεγγύη, την εξουσία και πάνω απ’ όλα δίνει την ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν με πίστη κι επιμονή. Τελικά μπορεί ο φτωχός να γίνει πρίγκιπας ακόμα κι αν όλοι προσπαθούν να τον πείσουν ότι το όνειρό του δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Η σκηνοθεσία της Σοφίας Βγενοπούλου κατορθώνει να περάσει στο παιδικό κοινό τα μηνύματα του έργου. Η μουσική και τα τραγούδια του Τριανταφύλλου δίνουν ένα άρωμα μιούζικαλ στην παράσταση με στίχους που αναδιεκνύουν τις μεγάλες αλήθειες του έργου.
Τα σκηνικά της Ελ.Μανωλοπούλου, με τα χάρτινα περιγράμματα παραπέμπουν σε κόμικ και τα κουστούμια κατορθώνουν να σε μεταφέρουν στον αγγλικό 16ο αιώνα.
Ο 15μελής θίασος λειτουργεί σαν μια ομάδα και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.
Τα δυο αγόρια ξεκινούν ένα παιχνίδι που τελικά αποδεικνύεται μάθημα ζωής και για τους δυο. Γιατί τα παιχνίδια τελικά είναι πρόβες ζωής και μας βιηθούν να μπούμε στη θέση του άλλου. Ας δούμε μερικά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Το έργο είναι ένας ύμνος στην αλληλεγγύη και στο έλεος που οφείλουμε να δείχνουμε όταν βρεθούμε σε θέση ισχύος. Η αγάπη, κινητήρια δύναμη του κόσμου ετούτου, η αγάπη που μετακινεί βουνά, η αγάπη που εξυμνήθηκε σε όλες τις μορφές τεχνης, είναι κι εδώ κυρίαρχη δύναμη. Αγάπη προς τον συνάνθρωπο κι όλα μπορούν να διορθωθούν!
Οι καρδιές μας δεν χορταίνουν με μίσος,
λίγο έλεος αν δείχναμε ίσως
να γινόταν ο κόσμος αλλιώς.
Η συμπόνια μας γέφυρες χτίζει
Για να έρθουν κοντά ν’ αγγιχτούν…
Η Κάρμεν Ρουγγέρη μας συστήνει στο θέατρο Κιβωτός, τον πατέρα του βαλς, τον Γιόχαν Στράους. Η υπέροχη μουσική του αυστριακού συνθέτη ντύνει τα έξι παραμύθια και ταξιδεύει το κοινό στους χορούς των παλατιών.
Οι αξίες που μεταφέρουν τα λαϊκά παραμύθια είναι αδιαμφισβήτητες και δεν χρειάζονται ανάλυση. Η επιλογή των παραμυθιών είναι εξαιρετική. Πολύ γνωστά παραμύθια και άλλα λιγότερο γνωστά, κατανοητά και με χιούμορ, κερδίζουν τα παιδιά και τα καθηλώνουν για δυο ώρες.
Όλη η ομάδα των ηθοποιών συνεργάζεται αρμονικά και ανταποκρίνονται τόσο στο ρόλο του ηθοποιού όσο και σε αυτό του τραγουδιστή αφού το έργο βασίζεται στη μουσική. Ξεχωρίζει με την φωνή της η Άντα Αθανασοπούλου η οποία έχει και εξαιρετική χημεία με τους μικρούς θεατές.
Στα πολύ θετικά της παράστασης τα υπέροχα κουστούμια της Χριστίνας Κουλουμπή. Ειδικά οι ευφάνταστες περούκες και τα καπέλα κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Παραμύθια, παιδιά και παιχνίδι είναι μια τριάδα αδιάσπαστη. Πριν παρασυρθείτε από τη μουσική του Στράους και αφού δείτε έξι υπέροχα λαϊκά παραμύθια προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Στράους. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Κάρμεν που ένωσε τις ιστορίες τους κι έντυσε τα παραμύθια με κλασική μουσική. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Παίζουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):
Άντα Αθανασοπούλου, Αθηνά Δημητρακοπούλου, Ιουστίνα Μάτσιασεκ, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Αντώνης Παπαδάκης, Νικόλας Παπακωνσταντίνου, Ορφέας Τσαρέκας
Η μαγεία στην παράσταση αυτή ξεκινά από την είσοδο στο θέατρο. Δηλαδή όχι στο θέατρο, στο βαγόνι! Και μόνο ο χώρος εξάπτει την φαντασία των παιδιών, μιλάνε για ταξίδια και τρένα και αναρωτιούνται αν το τρένο είναι αληθινό (εννοώντας αν μπορεί να ταξιδέψει). Η ομάδα Κοπέρνικος έχει πια καθιερωθεί στη συνείδηση των θεατών ως η ομάδα των επιτυχιών. Και η παράσταση «Δυο ξεροκέφαλες κουτάλες» απλώς το επιβεβαιώνει.
Οι ηθοποιοί άψογοι στους ρόλους τους, έχουν ήδη κερδίσει το κοινό τους, γονείς και παιδιά, πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση. Με χιούμορ και κέφι, γεμάτοι ενέργεια, καλοσωρίζουν τους επισκέπτες, κάνουν αστεία και δημιουργούν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Πολλά συγχαρητήρια και μπράβο στους Δημοσθένη Ξυλαρδιστό, Φοίβο Συμεωνίδη και Φίλιππο Τσαουσέλη που κατορθώνουν ακόμα και τις συστάσεις για ησυχία και τις κάνουν παιχνιδιάρικα.
Η σκηνοθεσία του Γκάυ Στεφάνου εναρμονίζεται με τον χώρο και αισθάνεσαι ότι η παράσταση αυτή δε θα μπορούσε να είχε παιχτεί πουθενά αλλού εκτός από το Τρένο στο Ρουφ. Και η αίσθηση γίνεται πεποίθηση όταν το τρένο ξεκινά… Ετοιμαστείτε λοιπόν για το πιο τρελό, ξεκαρδιστικό και αναπάντεχο ταξίδι. Ένα ταξίδι που μας μαθαίνει ότι όσο μεγάλοι κι αν είμαστε, δεν τα ξέρουμε όλα. Ότι πρέπει να ακούμε, κι ότι η συνεργασία έχει πάντοτε καλύτερα αποτελέσματα. Κι αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η ομάδα Κοπέρνικος.
Ο μικρός πρίγκηπας ζητά απεγνωσμένα λίγο χρόνο για παιχνίδι, αλλά ο βασιλιάς πατέρας του επιμένει ότι το κρυφτό είναι χάσιμο χρόνου. Εμείς όμως που γνωρίζουμε την αξία του παιχνιδιού σας παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Ο βασιλιάς κατεβαίνει τελικά από το βάθρο του, αναγνωρίζει ότι δεν ξέρει τα πάντα και καταλαβαίνει την αξία της συνεργασίας και του παιχνιδιού. Μάλιστα αποφασίζει να παίξει μαζί με το γιο του. Ας γίνει η παράσταση αυτή η αφορμή να ακούσουμε τα παιδιά και να παρασυρθούμε μαζί τους στα σημαντικά της ζωής.
Ό,τι και να σου πούνε
Δυο χέρια δεν αρκούνε,
Αυτιά χρειάζονται ανοιχτά ν’ ακούνε.
Ο μεγάλος ποιητής Σαίξπηρ μπορεί να έγραψε έργα για μεγάλους, αλλά οι αλήθειες τους απευθύνονται σε όλους. Κι έτσι εδώ έχουμε το αντίστροφο των παραμυθιών (επίσης φορείς πανανθρώπινων αληθειών και διαχρονικών αξιών), ένα έργο για μεγάλους που διασκευάζεται για παιδιά. Η δικαιοσύνη, η αποδοχή του διαφορετικού, η αγάπη και η δύναμή της, το χρήμα και η φιλία είναι μερικές από τις αξίες που πραγματεύεται η κωμωδία του μεγάλου δραματουργού.
Η διασκευή του έργου από την Ελένη Βλάχου, η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία, κατορθώνει να μεταφέρει τα νοήματα του ποιητικού λόγου του Σαίξπηρ με απλό τρόπο στους μικρούς θεατές. Η φράση «Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός», ο μονόλογος του Σάιλοκ για την διαφορετικότητα και η σκηνή του δικαστηρίου αποδίδονται με απλό και κατανοητό τρόπο. Ιδιαίτερη μνεία και συγχαρητήρια στην επιλογή της να μην ακουστεί η καταγωγή του Σάιλοκ. Ακούγεται μονάχα ότι είναι «από αλλού, από μακριά» και με αυτόν τον τρόπο ο Σάιλοκ γίνεται η ενσάρκωση του ξένου και διαφορετικού που στο πρόσωπό του μπορούμε να δούμε όλους όσους περιθωριοποιούνται στο πέρασμα των εποχών και σήμερα.
Η ζωντανή μουσική του Ηλία Βαμβακούση και τα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα δίνουν ζωντάνια σε ένα κλασικό έργο διατηρώντας ταυτόχρονα τη μαγεία του παρελθόντος.
Πριν ξεκινήσει το έργο, οι ηθοποιοί βρίσκονται επί σκηνής σε ρόλο παιδιών που παίζουν. Τελικά αποφασίζουν να παίξουν ένα θεατρικό έργο, τον «Έμπορο της Βενετίας». Αφού παίζουν οι ηθοποιοί, ας παίξουμε κι εμείς! Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Αν έπρεπε να κρατήσω μια σκηνή από το έργο θα ήταν εκείνη του μονόλογου του Σάιλοκ που μιλά για την διαφορετικότητα. Για δυο λόγους. Πρώτον γιατί μέσα από αυτόν τον μονόλογο ο συγγραφέας μας δείχνει την οπτική γωνία του «κακού», φωτίζοντας τις πράξεις του και τις σκέψεις του πίσω από αυτές. Δεύτερον γιατί στη σημερινή πολυπολιτισμική κοινωνία (όπως η Βενετία του Σάιλοκ) ο μονόλογος αυτός μας φέρνει αντιμέτωπους με τα δικά μας πιστεύω, τα δικά μας λάθη και τι δικές μας ευθύνες απέναντι στον διαφορετικό συνάνθρωπο.
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Η θεατρική ομάδα Μποέμ παρουσιάζει στο Θέατρο Σταθμός, το παραμύθι της Γεωργίας Παρασκευά ‘’Η επιστροφή των παραμυθιών’’ (εκδόσεις Δωδώνη). Οι ήρωες των παραμυθιών, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά πολίτες της ίδια ‘’χώρας’’ ενώνονται μπροστά στον κίνδυνο της εξαφάνισής τους από την τεχνολογία. Ενωμένοι νικούν και τελικά καταφέρνουν να κάνουν την τεχνολογία σύμμαχό τους. Γιατί ο ‘’κακός’’ στα παραμύθια (εδώ η τεχνολογία) δεν είναι ποτέ ένας μονοδιάστατος ήρωας και πάντα είναι η κινητήριος δύναμη για να ενεργοποιήσει τον ήρωα.
Από την πενταμελή ομάδα των ηθοποιών ξεχωρίζω τον Πάνο Καλατζή για τις υποκριτικές του ικανότητες. Σε ρόλο κακού, αλλά και καλού κατορθώνει να μας πείσει και ταυτόχρονα μας κάνει να γελάσουμε πολύ.
Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου προσιτή στους νεαρούς θεατές. Προσωπικά μου φάνηκε κάπως ελλιπής η μουσική επένδυση και θα ήθελα μάλλον κάτι παραπάνω σε αυτό το κομμάτι της παράστασης.
Ευχάριστη έκπληξη η εμφάνιση των ηθοποιών μετά το τέλος της παράστασης για να μιλήσουν με τα παιδιά. Άμεσοι και με χιούμορ προσεγγίζουν τα παιδιά με αγάπη και είναι εκεί για να ακούσουν τα πάντα.
Η συγγραφέας Γεωργία Παρασκευά παίζει με τα παραμύθια και τελικά μας χαρίζει ένα καινούριο παραμύθι. Ας παίξουμε κι εμείς παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
(‘’Φτιάξε τη δική σου παραμυθοσαλάτα’’, εκδ. Άμμος. ‘’Παρα-μύθοι στο μίξερ’’, εκδ.Νίκας, ‘’Με ένα ΦΙ και ένα ΠΙ φτιάχνω παραμύθια’’, εκδ.Ελληνικά Γράμματα)
Ο 5,5 ετών γιος μου μερικές μέρες μετά την παράσταση ξύπνησε ένα πρωινό και μου αφηγήθηκε ένα τέλειο όνειρο (όπως είπε χαρακτηριστικά) που είδε. ‘’Όλοι οι ήρωες των παραμυθιών ήταν λέει μαμά μαζεμένοι σε ένα σταθμό τρένου’’. Εμπρός λοιπόν ας ανεβούμε στο τρένο των παραμυθιών κι ας έχουμε την τεχνολογία αρωγό. Κι όπως λέει και το τζίνι: ‘’Να θυμάστε ότι όλοι έχουμε ανάγκη από λίγο παραμύθι’’…
Θέατρο Σταθμός
(Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα, στάση ΜΕΤΡΟ-Μεταξουργείο
Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή στις 3.00μ.μ.
Από Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Όταν πάτε σπίτι όλοι
να προσέξετε
όλα γίνονται Μορμόλης
για να παίξετε.
45 χρόνια μετά την πρώτη παράσταση του θιάσου της Ξένιας Καλογεροπούλου ο Μορμόλης επιστρέφει! Ήταν συγκινητικό ότι μπροστά μου καθόταν μια κυρία η οποία είχε δει την πρώτη παράσταση με τον γιο της και τώρα έφερνε τον εγγονό της…Γιατί ο Μορμόλης είναι πάντα επίκαιρος αφού τα παιδιά είναι πάντα παιδιά και οι μεγάλοι πάντα…μεγάλοι. Αν και υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης για τους μεγάλους, όπως το ζεύγος Χαζοπέτρου που στο τέλος δείχνουν να αντιλαμβάνονται πλήρως τους ‘’κανόνες του παιδικού παιχνιδιού’’.
Ο Μορμόλης είναι ουσιαστικά το παιχνίδι των παιδιών, η φαντασία τους, και η σκηνοθεσία οφείλει να γίνει με όρους θεατρικού παιχνιδιού και αποστασιοποίησης. Οι σκηνοθέτες Γιώργος Παλούμπης και Βασίλης Κουκαλάνι πέτυχαν με την σκηνοθεσία τους να διατηρήσουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ παράδοσης (μιλάμε για ένα έργο μισού αιώνα) και σύγχρονης οπτικής.
Σε αυτό βοήθησαν πάρα πολύ θεωρώ τα σκηνικά και τα κουστούμια των Αλεξάνδρα Σιάφκου και Αριστοτέλη Καρανάνου, τα οποία παραπέμπουν στη δεκαετία του 1970 και ταυτόχρονα θυμίζουν παιδικό παιχνίδι όπου όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να μεταμορφωθούν.
Τα τραγούδια του Γιάννη Σπανού δεν χρειάζονται καμία ιδιαίτερη μνεία από εμένα. Το ‘’Μπράβο’’ του και η ανταμοιβή του είναι οι χιλιάδες παιδικές φωνές που έχουν τραγουδήσει τον Μορμόλη όλα αυτά τα χρόνια.
Η ομάδα των ηθοποιών με τα απολύτως απαραίτητα σκηνικά και κουστούμια, χωρίς υπερβολές και με πολλή φαντασία κατορθώνει να μας μεταφέρει από την αρχική ρομαντική ατμόσφαιρα του παραμυθιού στο σύγχρονο παιδικό κόσμο. Όμορφες ερμηνείες, αρμονική συνεργασία και ευχάριστο κλίμα που παρασύρει τους θεατές στα μυστικά της παιδικής ηλικίας.Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και Αντώνης Χρήστου δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής!
Ο Μορμόλης δεν είναι παρά η φαντασία των παιδιών. Είναι ό, τι αυτά θέλουν να είναι. Αρχικά ένα κουτί και μετά ένα μπουρί σόμπας. Ο Μορμόλης είναι το παιχνίδι αυτοπροσώπως. Παιχνίδι ο Μορμόλης, παιχνίδια και εμείς για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Το τραγούδι που δέχτηκε το πιο ηχηρό χειροκρότημα ήταν το ‘’Με πιάνει το παράπονο και κλαίω’’. Ίσως γιατί ακόμα κι εμείς οι παρεξηγημένοι μεγάλοι αντιλαμβανόμαστε ότι λέμε περισσότερα ‘’ΜΗ’’ από όσα θα θέλαμε κι επιβάλλουμε περισσότερα ‘’ΠΡΕΠΕΙ’’ από όσα πραγματικά πιστεύουμε. Είναι σίγουρο ότι αγαπάμε τα παιδιά μας και τα ακούμε, απλώς ίσως μερικές φορές η βιασύνη της καθημερινότητας δε μας αφήνει να κάνουμε όσα θα θέλαμε και πέφτουμε στην παγίδα της ευκολίας των ‘’πρέπει και μη’’. Τι θα γινόταν όμως αν αφήναμε για λίγο τον Μορμόλη να μπει στην ζωή μας, να την ανακατέψει και να την πασπαλίσει με λίγη ζαβολιά και πολύ διασκέδαση; Και τότε όλοι οι φράχτες, μεταφορικοί και κυριολεκτικοί θα καταρρεύσουν!
Με πιάνει το παράπονο και λέω
δε θα ‘ρθει κάποτε η στιγμή
να ρίξουν τα παιδιά τους φράχτες
κάτω να μπουν και να χαρούν τη γη
Διαβάστε επίσης:
Είσαι τα δέντρα που σκαρφάλωσες, είσαι οι θάλασσες που πέρασες,
Είσαι οι δρόμοι που περπάτησες, είσαι εκείνα που ονειρεύτηκες.
Πάντα η καρδιά θα χτυπά, θα ‘σαι εκείνος που κρύβεις
Κάπου εκεί βαθιά…
Χριστούγεννα χωρίς ‘’Χριστουγεννιάτικη ιστορία’’ και Σκρουτζ είναι σαν Χριστούγεννα χωρίς…αγάπη! Αυτός είναι ο ένας λόγος που πρέπει να παρακολουθήσετε την παράσταση του Εθνικού θεάτρου. Ο δεύτερος λόγος είναι η όμορφη σκηνοθεσία, συνδυασμένη με υποκριτικό ταλέντο, εξαιρετικούς φωτισμούς και αστραφτερά κουστούμια.
Η ιστορία του Εμπενέζερ Σκρουτζ, του πασίγνωστου τσιγκούνη που απεχθάνεται τα Χριστούγεννα, έρχεται για να μιλήσει στις καρδιές όλης της οικογένειας. Μας μιλά για την αγάπη στον συνάνθρωπο αλλά και για την πορεία μας ως άνθρωποι. Που έχουμε φτάσει; Γιατί είμαστε αυτό που είμαστε; Μπορούμε να αλλάξουμε αν θέλουμε και πώς τελικά φτάνουμε να θέλουμε να αλλάξουμε; Ο Γιάννης Μόσχος επιτυγχάνει με την διασκευή και την σκηνοθεσία του να μας παρουσιάσει ένα έργο για όλη την οικογένεια. Ο καθένας θα πάρει αυτό που χρειάζεται και αυτό που μπορεί να αντιληφθεί, αλλά όλη η οικογένεια θα φύγει σίγουρα μαγεμένη από την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.
Το σκηνικό της Τίνας Τζόκα, λειτουργικό και μαγικό, παραπέμπει σε Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής της Αγγλίας. Η περιστρεφόμενη σκηνή μου θύμισε τον ‘’κύκλο’’ που κάνει η ζωή μας πολλές φορές, κι ακόμα κι αν δεν ηταν αυτή η πρόθεση της σκηνογράφου, θεωρώ ότι ένα σκηνικό που ‘’μιλάει’’ στην καρδιά του θεατή είναι ένα επιτυχημένο σκηνικό. Όσον αφορά τα κουστούμια, θα μιλήσω ως μαμά που εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι τα παιδιά δεν φοβήθηκαν τα φαντάσματα. Αν και υπήρχε η ανησυχία από μέρους των παιδιών μου για τα ‘’φαντάσματα’’ τελικά μέσα από τα εντυπωσιακά αλλά ανθρώπινα κουστούμια τους, εστιάσαμε στον ρόλο τους και όχι στην όψη τους κι αυτό θεωρώ ότι ήταν ένα μεγάλο στοίχημα που κερδήθηκε.
Μιλώντας για φαντάσματα να υπογραμμίσω ότι ήταν εξαιρετικό το σκηνοθετικκό εύρημα του τρίτου φαντάσματος. Δεν ξέρω αν τελικά οι άνθρωποι αλλάζουν. Αν όμως αυτό μπορεί να συμβεί, είμαι πεπεισμένη ότι θα συμβεί από αγάπη κι όχι από φόβο. Κι ίσως τελικά οι μεγάλες αλλαγές στην ζωή μας να οφείλονται σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Θεωρώ πιο πιθανό ο Σκρουτζ να άλλαξε επειδή θυμήθηκε πώς ήταν να αγαπά κάποιον παρά επειδή τρόμαξε από ένα απόκοσμο πλάσμα.
Όλη η ομάδα των ηθοποιών είναι άψογη και άριστα συγχρονισμένη.Θα ξεχώριζα τον Χρήστο Στέργιογλου (Μπομπ Μάρλευ), τον Αλέξανδρο Μυλωνά (Σκρουτζ), τον Λαέρτη Μαλκότση (αφηγητής) και τον Παναγιώτη Παναγόπουλο (φάντασμα τωρινών Χριστουγέννων).
Θα ήταν παράλειψη σε ένα μιούζικαλ να μην αναφερθώ στην πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και στους υπέροχους στίχους του Σταύρου Σταύρου. Τέλος, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου πρόσθεσαν ένα λιθαράκι ακόμα στη μαγευτική ατμόσφαιρα του έργου, ειδικά στην εμφάνιση του φαντάσματος των φετινών Χριστουγέννων.
Και για να κρατήσει η μαγεία των Χριστουγέννων πιο πολύ προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Το εργο του Ντίκενς είναι διαχρονικό γιατί οι βαθύτερες αλήθειες του μας αφορούν ακόμα. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα από τα νοήματά του θα ήταν αυτό που το πνεύμα του παρόντος είπε στον Σκρουτζ: ‘’Αρνήθηκες κάθε ευθύνη για τον κόσμο γύρω σου, αλλά έβγαλες όσα περισσότερα μπορούσες από αυτόν’’. Φοβάμαι ότι ο Σκρουτζ δεν είναι παρά η προσωποποίηση του κόσμου μας. Ίσως αν ο καθένας μας ξεχωριστά παίρναμε την ευθύνη που μας αναλογεί, τα φετινά Χριστούγεννα να ήταν ομορφότερα για πολλούς συνανθρώπους μας. Γιατί…
Κάπου εκεί που ζει η αγάπη, έλα και κράτα μου το χέρι εκεί να με πας.