Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά επικρατεί αναβρασμός. Σκηνικά πάνε και έρχονται στους όμορφους διαδρόμους του επιβλητικού κτιρίου. Ο Γιάννης Στάνκογλου, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αλίκης Δανέζη Κνούτσεν, ετοιμάζεται για τον «Καλιγούλα». Δείχνει πανέτοιμος και μου μιλά με ζέση για το μεταιχμιακό κείμενο, μέσα στο οποίο κυοφορούνται ανατροπές και αναθεωρήσεις της δραματικής γραφής, που έγιναν αισθητές λίγα χρόνια αργότερα και όχι μόνο στα έργα του ίδιου του Καμύ.

«Στόχος μου είναι να συμπαθήσουν οι θεατές αυτό τον άνθρωπο εξαρχής και να ταυτιστούν σε κάποια σημεία μαζί του, ώστε να τον κατανοήσουν. Έτσι, όταν θα αρχίσει να φέρεται παρανοϊκά, θα πουν ότι έχει δίκιο σε αυτό που υποστηρίζει», μου εξηγεί καθισμένος στα βελούδινα καθίσματα του θεάτρου. Μου μιλά για τον Ρωμαίο αυτοκράτορα σαν να είναι ένας φίλος που έπιναν μαζί ρακιές χθες βράδυ.  

«Είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω πού βρίσκομαι. Δεν το έχω ξαναπάθει ποτέ αυτό. Μπορεί να είναι και πολύ καλό…» μου εξομολογείται κάποια στιγμή. 

Για πες μου λοιπόν τι εννοείς λέγοντας «δεν ξέρω πού βρίσκομαι»; 

Ξέρω τι κάνω, υπάρχει πάρα πολλή δουλειά από κάτω. Μερικές φορές όμως δεν ξέρω πού βρίσκομαι με αυτόν το χαρακτήρα. 

Μήπως αυτό συμβαίνει επειδή είναι πολύ δύσκολο να αποδοθούν θεατρικά κείμενα με τέτοιο αξιακό, εννοιολογικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο; 

Σίγουρα. Όταν τα κείμενα δεν έχουν δράση, πολλές φορές είναι δύσκολο να γίνουν αποδεκτά. Όμως ο Καμύ έχει γράψει ένα έντονο κείμενο, με δράση. Όλες οι σκηνές, μία μία, είναι διαμαντάκια. Ωστόσο παίζει ρόλο και το να συζητάς για τόσο βαθιά θέματα και να προσπαθείς να βρεις την αλήθεια τους, κάτι  εξαιρετικά πολύπλοκο. Πόσο μάλλον όταν επιθυμείς να έχεις στο πλευρό σου και τους θεατές, να σε ακούσουν και να κατανοήσουν το κείμενο. Ένα βιβλίο, αν δεν το κατανοήσεις, μπορείς να το διαβάσεις και δύο και τρεις φορές, στο θέατρο όμως δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα. Πρέπει με τη μία φορά που θα προβάλεις το λόγο του συγγραφέα οι θεατές να τον ακούσουν. 

Πόσο έτοιμο είναι το κοινό να ακούσει; 

Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια το κοινό είναι αρκετά εκπαιδευμένο. Οι θεατές καταλαβαίνουν πότε μια παράσταση είναι καλή και την αποδέχονται, όσο δύσκολη και αν είναι. Αυτό οφείλεται και στον Γιώργο Λούκο, που τόσα χρόνια φιλοξένησε στο Φεστιβάλ Αθηνών παραστάσεις από το εξωτερικό και νέα πράγματα. 

Ο Καλιγούλας είναι ήρωας δαιμονοποιημένος. Πώς τον προσεγγίζεις; Έχεις κατά νου το «ουδείς εκών κακός» του Σωκράτη για να τον δικαιολογήσεις; 

Πράγματι ιστορικά έχει καταγραφεί ως ένας αυτοκράτορας που διέπραττε άσχημες πράξεις. Στο συγκεκριμένο έργο ο Καμύ παίρνει ένα χαρακτήρα, που έχει τη φήμη του κακού, και τον τοποθετεί στην εξουσία για να μιλήσει για υπαρξιακά ζητήματα, οντολογικές έννοιες, για θέματα που όλους λίγο πολύ μας απασχολούν. Αναζητώ λοιπόν σημεία ταύτισης με αυτόν το «δαιμονοποιημένο» χαρακτήρα που ο Καμύ τον παρουσιάζει έτσι – με αυτό που του συνέβη είναι λογικό να αντιδρά έτσι, αυτός είναι λογικός, οι πράξεις του είναι τρελές. 

Μέσα από τη διαδρομή μου, μέσα από αυτόν το ρόλο, ανακάλυψα ότι ταυτίζομαι σε πάρα πολλά πράγματα. Όταν, για παράδειγμα, λέει: «Αν το Δημόσιο Ταμείο έχει σημασία, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει». 

Προσπαθώ να εντοπίσω τις ευαίσθητες χορδές αυτού του χαρακτήρα και όχι το στοιχείο της παράνοιας που βγάζει μέσα στο κείμενο ο Καμύ για τον Καλιγούλα. Στόχος μου είναι να συμπαθήσουν οι θεατές αυτό τον άνθρωπο εξαρχής και να ταυτιστούν σε κάποια σημεία μαζί του, ώστε να τον κατανοήσουν. Έτσι, όταν θα αρχίσει να φέρεται παρανοϊκά, θα πουν ότι έχει δίκιο σε αυτό που υποστηρίζει. 

Πέρα από το σημείο με το Δημόσιο Ταμείο σε ποιο άλλο σημείο ταυτίζεσαι με τον Καλιγούλα; 

Σε πάρα πολλά σημεία. Μιλά για το φόβο. Βάζει όλους τους πατρικίους να γελάσουν και εκείνοι σηκώνονται, του κάνουν το χατίρι και γελούν. Τότε λέει: «Κοίταξέ τους, το φόβο, αυτό το αγνό συναίσθημα, ανόθευτο, σπάνιο, που η ειλικρίνειά του πηγάζει από τα σπλάχνα». Αναφέρεται στο πώς μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει το φόβο. Επίσης λέει ότι πλέον κατάλαβε τη χρησιμότητα της εξουσίας: «Η εξουσία δίνει χρησιμότητα στο αδύνατο». Θα μπορούσε η εξουσία να είναι πιο λογική και να βοηθήσει ώστε να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. 

Εσύ έχεις φτάσει τα πράγματα στα άκρα, όπως ο Καλιγούλας, για να προκαλέσεις αντιδράσεις; 

Θα σου μιλήσω με μια ατάκα του Καλιγούλα, την οποία ασπάζομαι απόλυτα: «Η ελευθερία κερδίζεται πάντα εις βάρος κάποιου άλλου». Το έχω κάνει, έφτασα στα άκρα, εις βάρος του ίδιου μου του εαυτού. Έχω κάνει ελεύθερη πτώση από τα 14.000 πόδια και νίκησα τη βαρύτητα για ένα λεπτό. Δεν πέθανα, έζησα. Ένιωσα ελεύθερος ένα λεπτό. Εις βάρος της βαρύτητας ένιωσα ελεύθερος. Γενικά νομίζω πως το να κινείσαι λίγο στα άκρα ή να κάνεις πράγματα τα οποία σε μετατοπίζουν είναι σημαντικό, το έχεις  ανάγκη. 

Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό post σου στο facebook: «Κοιτάξτε τον εαυτό σας σε αυτή την άθλια χώρα, στην οποία άλλοι ζουν με το ροκ και άλλοι με τα γαρίφαλα… Αλλά μην ξεχνάτε, όταν γίνεστε επικριτικοί, πρώτα να κρίνετε τον ίδιο σας τον εαυτό». Νομίζω ήταν προφητικό και για την παράσταση. Είναι τελικά στη φύση μας η αβίαστη κριτική; 

Νομίζω πως είμαστε τέτοια φυλή. Ενώ έχουμε πολλά χαρίσματα ως λαός, έχουμε και αυτό το ελάττωμα, κρίνουμε πολύ εύκολα τους άλλους, αβίαστα, και με έναν τρόπο πολύ επιφανειακό. Λυπόμαστε πολύ εύκολα με τη δυστυχία του άλλου, όμως δεν χαιρόμαστε με τη χαρά του. Ζούμε σε μια εποχή πολύ δύσκολη. Πιστεύω πως έχουν χαθεί κάποιες αξίες και πρέπει να ξαναδιαβάσουμε ορισμένα πράγματα εξαρχής. Είναι σημαντικό να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και να απαιτήσουμε καλύτερη παιδεία, αν όχι για μας, τουλάχιστον για τα παιδιά μας. Τώρα βγήκε ο Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική! Τα περιμένεις όλα από αυτόν! 

Και έχει αρχίσει να τα εφαρμόζει… 

Βέβαια! Έχει αρχίσει να τα εφαρμόζει! Και εσύ είσαι σε μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, που εδώ και δέκα χρόνια βιώνει την κρίση. Ενώ η Ελλάδα ήταν ένα έθνος που επαναστατούσε, πλέον δέχεται όλο αυτό το πράγμα έτσι απλά, κάτι που είναι πολύ σκληρό. Δεν νομίζω πως αυτό που συμβαίνει εδώ, να κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να απολύουν κόσμο, αν είχε συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχε περάσει έτσι. Εδώ καμία αντίδραση. Στην αρχή μόνο πήγε κάτι να γίνει. Τώρα υπάρχει μια σιγή. 

Γιατί πιστεύεις πως δεν αντιδράμε; 

Δεν ξέρω, νομίζω πως έχουμε δεχτεί πράγματα χωρίς να τα σκεφτόμαστε. Δεν πιστεύουμε πως τα πράγματα μπορεί και να αλλάξουν. 

Δεν πιστεύει κανένας πως τα πράγματα θα αλλάξουν δηλαδή; 

Αυτή την αίσθηση έχω. Γιατί, αν το πιστεύαμε, θα ήμασταν όλοι στους δρόμους – και δεν αναφέρομαι μόνο στην πολιτική. Να βγούμε στους δρόμους για να διώξουμε τον τάδε πολιτικό, για να απαιτήσουμε μια καλύτερη ζωή. Λοιπόν αυτά λέει και ο Καλιγούλας. Άσχετα από το τι κάνει και από το αν φτάνει κάποια στιγμή στην παράνοια. Οδηγείται στην παράνοια γιατί συνειδητοποιεί ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα και δεν κατανοεί τις αληθινές αξίες. 

 Ας πάμε σε κάτι πιο αισιόδοξο, σε έναν τομέα που τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν, στο ελληνικό σινεμά. Απέσπασες το Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Φλωρεντίας για το «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη. 

Δεν το έχω πάρει ακόμη, το έχει ο Αθανίτης! Καλά που μου το θύμησες να του τηλεφωνήσω (γέλια). Αυτός πάει στις προβολές με την ταινία και τρέχει από εδώ και από εκεί. Είναι ωραία ταινία, παίζεται στο Παλάς τώρα, είναι μια σύγχρονη δουλειά, low budget, με ένα ωραίο σενάριο. Προσωπικά τη χάρηκα πάρα πολύ! 

 Υπάρχουν και δύο ελληνικές συμμετοχές στα Όσκαρ. Κάνεις όνειρα και εσύ για το κόκκινο χαλί; Δεδομένου ότι έχεις ήδη ταινία στο Μπόλιγουντ και ερμηνείες στα αγγλικά; 

Μου άρεσε πολύ και το ντοκιμαντέρ και ο «Αστακός», νομίζω πως είναι η καλύτερη ταινία του Λάνθιμου και χαίρομαι πολύ γι’ αυτές τις συμμετοχές. Την ταινία του Μπόλιγουντ δεν την έχω δει ακόμη. Ήρθαν εδώ, μου έκαναν πρόταση και δέχτηκα! Δεν χορεύω όμως, μη φανταστείς! Έναν κακό παίζω. Μου αρέσει πολύ το σινεμά, μου αρέσει όλη η διαδικασία. Αγαπώ πολύ τους ανθρώπους που κάνουν σινεμά, είναι όλοι πωρωμένοι, το γουστάρουν πάρα πολύ! Θέλουν όλοι το καλύτερο. Γίνεσαι ομάδα και περνάς δύο τρεις  μήνες πολύ έντονα. 

Είναι πολύ σημαντικό για το ελληνικό σινεμά και το γεγονός ότι πλέον πολλοί νέοι έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό κινηματογράφο. Επιπλέον έχουν βελτιωθεί πολύ και τα σενάρια. Θυμάμαι πριν πεντέξι χρόνια διάβαζα κάτι σενάρια που δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που παίρνω τώρα στα χέρια μου. 

 Το καλοκαίρι θα επανέλθεις με τους «Επτά επί Θήβας». Πέρυσι είχες την πρώτη σου εμπειρία με αυτή την παράσταση στην Επίδαυρο. Πώς τη βίωσες; 

Χαίρομαι πολύ που θα επαναλάβουμε την παράσταση και που την αγάπησε ο κόσμος. Για μένα η Επίδαυρος ήταν μια τρομερή εμπειρία και ανυπομονώ να ξαναπαίξουμε εκεί. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι η πανσέληνος, την πρώτη μέρα των προβών. Επίσης, όταν άνοιξα το στόμα μου να πω τα λόγια του Αισχύλου, ακουγόταν η φωνή μου από παντού, σαν Dolby Surround. Ξεχνούσα τα λόγια μου με όλο αυτό που συνέβαινε! Δεν το πίστευα και ξεχνούσα τα παρακάτω λόγια. Το απόλαυσα πάρα πολύ, γιατί είναι και ένας χώρος για την ψυχή, σαν καθαρτήριο. 

 Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη

 

Ο «Καλιγούλας» του Αλμπέρ Καμύ, σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη Κνούτσεν, κάνει πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου. Παίζουν οι Γιάννης Στάνκογλου, Θεοδώρα Τζήμου, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Μιχάλης Afolayan, Δημήτρης Κίτσος/Κώστας Νικούλι, Αριστοτέλης Αποσκίτης, Χάρης Εμμανουήλ, Δημήτρης Λιόλιος, Γιώργος Νάκος, Στράτος Σωπύλης, Κώστας Λάσκος.

 φωτογραφίες παράστασης "Καλλιγούλα" Bill Georgoussis

 

«Ο Θεός δεν είναι εύκολος. Κι εγώ έγινα σκληρός». 

Το Εθνικό Θέατρο έπειτα από 80 χρόνια ανεβάζει ξανά, στην Κεντρική Σκηνή, το αριστούργημα του Ευγένιου Ο’Νηλ «Πόθοι κάτω από τις λεύκες», σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. 

 Το κλασικό αριστούργημα του Ο’Νηλ εκδόθηκε και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1924. Βαθιά επηρεασμένος τόσο από τον Άουγκουστ Στρίντμπεργκ όσο και από την αρχαία ελληνική τραγωδία, ο συγγραφέας συνθέτει ένα σύγχρονο ποιητικό δράμα, μια διασκευή του «Ιππόλυτου» του Ευριπίδη, στο οποίον η Φαίδρα ερωτεύεται το γιο του συζύγου της, Θησέα. 

 Το έργο διαδραματίζεται στο αγρόκτημα του Εφραίμ Κάμποτ, μετανάστη από την Ιρλανδία, που πασχίζει να στήσει τη ζωή του στη Νέα Αγγλία των ΗΠΑ. Εκεί ζει με τους τρεις γιους του, τον Πήτερ και τον Σιμεόν, από τον πρώτο του γάμο, και τον Ήμπεν, από το δεύτερο. Η σκληρή δουλειά και η καταπίεση από το δεσποτικό πατέρα, μετά την τρίμηνη απουσία του, θα ωθήσει τους δύο μεγαλύτερους γιους να μεταναστεύσουν στη «Γη της Επαγγελίας», που, για την εποχή στην οποία αναφέρεται το έργο, είναι η Καλιφόρνια. Στο κτήμα θα παραμείνει ο τρίτος γιος, ο Ήμπεν, ο οποίος θα ερωτευτεί τη νέα όμορφη σύζυγο του πατέρα του, την Άμπη. 

 Η συγκυρία οδηγεί στη δημιουργία ενός ισχυρού ερωτικού τριγώνου, μέσα από το οποίο ο Ο’Νηλ αποτυπώνει τις υπαρξιακές του ανησυχίες και τις πολιτικές του αναζητήσεις. Σε αυτό το έργο καταφέρνει να μετατρέψει τους απλούς αγρότες σε σύμβολα του σύγχρονου κόσμου, οι οποίοι, όπως και οι ήρωες της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, συνομιλούν διαρκώς με τη σύγχρονη πραγματικότητα. 

Νομίζω πως ένα έργο, όσο σπουδαίο και αν είναι, αν ο σκηνοθέτης δεν αναλογιστεί τι είναι αυτό που τον αγγίζει από το πρωτότυπο και δεν το μεταφέρει με έναν τρόπο στο σήμερα, μοιάζει τραγικά παλιακό και ξεπερασμένο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν παρακολουθήσαμε μια παράσταση με λεξιλόγιο σύγχρονο που να μας αφορά. Αντίθετα, οι ηθοποιοί ήταν αφημένοι σε ένα παλιομοδίτικο παίξιμο, φλερτάροντας έντονα με την υπερβολή. Η  παράσταση πάσχει σε ρυθμό και έμπνευση και χαρακτηρίζεται από ατελείωτα χάσματα στις μεταβάσεις των σκηνών. 

Από τον έμπειρο θίασο διασώζεται μόνο η Μαρία Κίτσου στο δεύτερο μέρος. 

Μοναδικό στήριγμα της παράστασης η εξαιρετική μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, μια εκπληκτική σύνθεση που δημιουργεί ένα παράλληλο σύμπαν σε σχέση με τη σκηνική δράση.

 

Περικλής Γιαννόπουλος-Σοφία Λασκαρίδου: ένας τραγικός έρωτας. Μια μεγάλη αγάπη, από αυτές που τα κοριτσόπουλα ονειρευόμαστε να ζήσουμε, από αυτές που αναστενάζεις βαθιά όταν τις διαβάζεις στα άρλεκιν. Η μυθιστορηματική αυτοκτονία με την οποία επέλεξε εκείνος να κλείσει για πάντα αυτό το κεφάλαιο συγκινεί βαθιά ακόμη και σήμερα. Έναν αιώνα μετά οι 4Frontal, αυτή η απίθανη θεατρική ομάδα, αποφασίζει να μας παρουσιάσει επί σκηνής το love story. 

Καθοδηγητής του εγχειρήματος ο Παντελής Δεντάκης, ο οποίος, όπως μου ανέφερε, νιώθει λίγο σαν «μεγάλος αδερφός ή μπαμπάς» των παιδιών. Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα μιλήσαμε με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση για έρωτες, απογοητεύσεις και θέατρο. 

 Η οικογένεια 4Frontal 

Κάναμε τον «Μουνή» και έπειτα από δύο χρόνια μια παράσταση με τον τίτλο «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αν και ορισμένα μόνο μία φορά». Έχουμε μια πάρα πολύ ωραία σχέση, οικογενειακή, σαν να είμαι λίγο ο μεγάλος τους αδερφός, ο μπαμπάς τους. Μαθαίνουμε πολλά ο ένας από τον άλλο, και εγώ από αυτούς και εκείνοι από μένα, ελπίζω. Είναι μια σχέση ανταλλαγής, μια πολύ ζωντανή σχέση, με τις συγκρούσεις μας και τις καλές μας στιγμές. Η ανταλλαγή είναι ουσιαστική, καθώς, όταν συμβαίνει, μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε και τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και σωστά. 

 Περικλής Γιαννόπουλος, ο «αυτόχειρας του Σκαραμαγκά»: τόσο κοντά και τόσο μακριά στους απανταχού ερωτευμένους… 

Οι μεγάλες ερωτικές ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ, περνούν στην αιωνιότητα. Αναφορικά με την πράξη της αυτοκτονίας, αυτή καθαυτή είναι κάτι άγριο και συνάμα θλιβερό. Όσο για την αυτοχειρία του Περικλή Γιαννόπουλου, γίνεται με έναν τρόπο ποιητικό, που φαίνεται ότι τον σκεφτόταν δέκα χρόνια πριν. Γράφει η ίδια η Λασκαρίδου ότι σε μια συνάντησή τους το πρώτο διάστημα της γνωριμίας τους, που είχαν πάει μια βόλτα στο Σκαραμαγκά, της είχε πει: «Αν ποτέ με εγκαταλείψεις, θα μπω σε αυτή τη θάλασσα καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, αλλά, μην ανησυχείς, θα βάλω πέτρες στις τσέπες μου και το άλογο θα βγει […]» Βέβαια αυτό δεν ξέρουμε αν ήταν αληθινό. Το συγκεκριμένο love story εξάλλου είναι μια καταγραφή της Λασκαρίδου. Έχω την εντύπωση όμως ότι ταιριάζει με αυτό τον άνθρωπο, τουλάχιστον από όσο τον έχω μελετήσει και τον έχω καταλάβει. Όσον αφορά την εποχή μας, και σε σύγκριση με το 1900-1910, είναι πιο γειωμένη, πιο πεζή. Έχω την αίσθηση ότι στο πέρασμα του χρόνου ορισμένα πράγματα τα εντάσσουμε στη σφαίρα της ποίησης. Φαίνεται πως πλέον γινόμαστε πιο κυνικοί, πιο στεγνοί. Βέβαια ο έρωτας είναι έρωτας, δηλαδή οι εκρήξεις είναι πάντα ίδιες, απλώς στην εν λόγω ιστορία ο έρωτας μετουσιώνεται σε μια δημιουργία, σε ποίηση στην περίπτωση του Γιαννόπουλου, σε ζωγραφική στην περίπτωση της Λασκαρίδου. Μας ξενίζει λοιπόν η αυτοκτονία για έναν έρωτα, ωστόσο είναι κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει. 

Η αισθητική της παράστασης 

Εγώ λειτουργώ πάντα με βάση τη λογική της αφαίρεσης. Δεν μου αρέσει η φλυαρία. Θέλω οι θεατές να βλέπουν ένα χώρο που θα έχει σαφώς το χαρακτήρα του χώρου αλλά θα επιδέχεται συμπλήρωση. Αυτό ισχύει και για το χώρο και για τον τρόπο με τον οποίο στήνεται μια παράσταση. Θέλω οι θεατές να είναι συνδημιουργοί, να υπάρχει χώρος ώστε να «πλάσουν» ένα κομμάτι του έργου, της υποκριτικής, της ιστορίας, του σκηνικού. Επίσης θέλω οι θεατές να έχουν χώρο να επικοινωνήσουν με τα δικά τους συναισθήματα και όχι με τα συναισθήματα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί είναι απαραίτητο να ανοίγουν ένα χώρο πάνω στη σκηνή ώστε οι θεατές να συνδιαλέγονται με τις δικές τους σκέψεις. Να μην τα παίρνουν όλα έτοιμα. Αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή χρειάζεται να δίνεται έτσι ώστε να ανοίγονται δίοδοι επικοινωνίας των θεατών με τον εαυτό τους. Νομίζω πως, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, η καλή τέχνη αυτό κάνει. Παράλληλα στη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχουν και τα κοστούμια που μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, σε μια εποχή που θεωρώ πως έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον για μας σήμερα. Γίνεται μια ωραία συνομιλία, ο σκηνικός χώρος είναι αρκετά πετυχημένος. 

Όλα τα έργα για τον έρωτα και το θάνατο 

Η τέχνη με το συγκεκριμένο θέμα ασχολείται. Όλα τα υπόλοιπα, που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται να ασχολούνται με αυτό, ουσιαστικά αυτό κάνουν. Εξάλλου όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είναι υποδιαιρέσεις του έρωτα και του θανάτου. Ο έρωτας είναι το εργαλείο, το όπλο απέναντι στο θάνατο. 

Ανάγκη να «διαγράψεις» μια παράσταση 

Ναι, το έχω νιώσει. Και παρόλο που θεωρητικά πιστεύω πως όλα είναι ανάλογα της αξίας κάποιου, έχουν υπάρξει και παραστάσεις με τις οποίες δεν έμεινα ικανοποιημένος – παραστάσεις που έχω κάνει εγώ και παραστάσεις στις οποίες έχω παίξει. Δεν το έχω βιώσει όμως ως ακραίο μαρτύριο. Ο Γιαννόπουλος δεν είχε απογοητευθεί από το έργο του, αλλά από την απήχηση που αυτό είχε. Και επειδή το πάλεψε αρκετά χρόνια και επέμεινε στις ιδέες του, στις απόψεις του, κάποια στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Οπότε ένιωσε ότι, εφόσον το έργο του δεν μπορούσε να το επικοινωνήσει, δεν είχε αξία, άρα δεν έπρεπε να υπάρχει. Έχω την εντύπωση ότι δεν αμφισβήτησε ο ίδιος το έργο του. Απογοητεύτηκε διότι δε είχε την ανταπόκριση που προσδοκούσε. 

 

Απογοήτευση από το κοινό 

Περισσότερο απογοητεύομαι όταν η δημιουργία της ομάδας στην οποία συμμετέχω δεν ενεργοποιεί το κοινό. Σαφώς με απασχολεί το κοινό, δηλαδή η παιδεία του, οι προσδοκίες και οι προσλαμβάνουσες που κάθε φορά έχει από μια παράσταση. Υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι ότι ορισμένοι θεατές είναι λιγότερο εκπαιδευμένοι από το πότε και με τι θα γελάσουν, από το αν είναι συγκεντρωμένοι, από το αν χρησιμοποιούν τα κινητά τους την ώρα που παίζουμε κ.λπ. Ναι, μπορεί να απογοητευτώ από το κοινό, αυτό όμως που κυρίως με αποκαρδιώνει είναι η μη ενεργοποίησή του μέσω της δουλειάς της ομάδας στην οποία συμμετέχω. 

«Ντριν Ντριν» την ώρα που παίζω 

Δεν είναι τρομερό που χτυπάνε τα τηλέφωνα. Το τρομερό είναι ότι είμαστε τόσο εξαρτημένοι από αυτά. Είμαστε διαρκώς με ένα κινητό στο χέρι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπου και αν πάμε. Αυτό βέβαια παρατηρείται παγκοσμίως, με εξαίρεση το Παρίσι, όπου συναντάς και ανθρώπους με ένα βιβλίο ανά χείρας. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, όταν κάποιος έρχεται στο θέατρο, δεν μπορεί να αποχωριστεί εύκολα το κινητό του. 

 

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί την ομάδα 4Frontal στην παράσταση «Σοφία Λασκαρίδου, μια αγάπη μεγάλη», που ανεβαίνει στο Θέατρο 104, στην κεντρική σκηνή. Προγραμματισμένη πρεμιέρα Παρασκευή 27 Ιανουαρίου. 

 Παίζει στις «Τρεις Αδερφές» στο Θέατρο Πορεία κάθε Τρίτη. 

Από 27 Φεβρουαρίου θα σκηνοθετήσει το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» στο Θέατρο Τέχνης.

 

 

Κεντρική φωτογραφία Παντελή Δεντάκη: Δομνίκη Μητροπούλου

φωτογραφίες παράστασης: Σταύρος Χαμπάκης 

«Από μια πεποίθηση ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής, αντίθετος στη φθορά, στην ασχήμια και στην έκπτωση» ξεκίνησαν όλα για τη Χριστίνα Μαξούρη και τα «Δανεικά παπούτσια» της. Τι πιο όμορφο και αισιόδοξο από μια τέτοια δήλωση; 

Όπως φάνηκε, το κοινό εισέπραξε αυτή την ενέργεια από την ταλαντούχα ηθοποιό και τραγουδίστρια, που οι ερμηνείες της στον «Αβελάρδο και Ελοΐζα» του Γιάννη Καλαβριανού, καθώς και στην «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου υπήρξαν η απαρχή για να απολαύσουμε το συνδυασμό υποκριτικού ταλέντου και φωνητικού χαρίσματος. 

Με αυτή τη σόλο περφόρμανς στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με έναν ανεπιτήδευτο τρόπο αποδεικνύει ότι για να κάνεις συνταξιδιώτη σου το θεατή δεν χρειάζεσαι ακριβές παραγωγές, αλλά έμπνευση και δυναμική σκηνική παρουσία. Η σκηνή τής ανήκει και την κατακτά με άνεση. Δείτε τη και θα το καταλάβετε. 

 

«Δανεικά παπούτσια»: τα πρώτα τους βήματα 

Ξεκίνησαν από μια ώθηση ανασύνταξης και επαναπροσδιορισμού. Από μια ανάγκη να σωθεί ό,τι αγαπούσα και πίστευα πως πλησίαζε στην απώλειά του. Από μια πεποίθηση ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής, αντίθετος στη φθορά, στην ασχήμια και στην έκπτωση. Η ιδέα είναι δική μου εξ ολοκλήρου, όπως και η επιλογή τραγουδιών, κειμένων, καλεσμένων, συνεργατών και χώρων. 

 

Οι μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι, του Βασίλη Τσιτσάνη, της Ελένης Καραΐνδρου, του Ζορζ Μπιζέ, του Τομάς Μέντες με τα κείμενα των Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη, Μανώλη Αναγνωστάκη και Τζελαλεντίν Ρουμί 

Τα κείμενα προηγούνται ή παρεμβάλλονται των τραγουδιών και έτσι επιτυγχάνεται –θέλω να πιστεύω– μια αλληλοσυμπλήρωση. Το ένα συμπυκνώνει και διευρύνει το νόημα και την ατμόσφαιρα του άλλου. Τα κείμενα και τα τραγούδια υπάρχουν μέσα στην παράσταση ως «ζευγάρια». Για παράδειγμα, ένα απόσπασμα από τον «Αγαμέμνονα» του Ρίτσου προηγείται ενός τραγουδιού του Θεοδωράκη, ένα ποίημα του Σαχτούρη προλογίζει ένα τραγούδι του Ξαρχάκου κ.ο.κ. Ο κοινός άξονας αυτών των «ζευγαριών» είναι η θεματική, το περιεχόμενο. 

 

Ερμηνεία solo και a cappella vs ερμηνεία με τη συνοδεία μουσικής 

Είναι κάποια τραγούδια που από εκ φύσεως φέρουν μια άλλη διάσταση, πολυφωνική, πολύπλοκη και διευρυμένη. Αυτά θα ήταν λάθος να παρουσιαστούν γυμνά, θα έμοιαζαν άδεια και μικρά, ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο. 

Σε κάποια άλλα όμως η ερημιά και οι ρωγμές τους παραμένουν ατόφιες, ακόμα και αν απογυμνωθούν. Αυτά στην παράσταση τραγουδιούνται a cappella. 

 

Στην παράσταση μας λέτε μια ιστορία για δύο άντρες που ερωτεύτηκαν την ίδια γυναίκα και προτίμησαν να μην το εκδηλώσουν ποτέ για χάρη της φιλίας τους. Μπορεί η φιλία να είναι πιο ισχυρή από τον έρωτα; 

Ασφαλώς. Η φιλία και ο έρωτας είναι σχέσεις και κάθε ανθρώπινη σχέση μπορεί να υπερισχύσει μιας άλλης. Εξαρτάται από το πού και για ποιον θα βάλεις τα δυνατά σου. 

 

Το σχόλιο που θα θυμάμαι…

Κάποτε μου είπε ένας θεατής ότι είδε να περνούν μπροστά του πολλές ηλικίες. Του ανθρώπου ως οντότητας, αλλά και προσωπικές δικές του. 

 

«Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» 

Είναι ουσιαστικά η καταγραφή της δημιουργικής συνάντησης τριών καλλιτεχνών. Του συνθέτη Άγγελου Τριανταφύλλου, της στιχουργού Ελένης Φωτάκη κι εμού. Και φυσικά δεινών μουσικών και ηχοληπτών. Συνάντηση που προέκυψε ακριβώς από την επιθυμία να πραγματοποιηθεί και όχι από κάποιο εξωγενές επαγγελματικό σχέδιο ή φιλοδοξία. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε το πρώτο κομμάτι ως single με τον τίτλο «Τι κάθαρμα που είσαι» και ακολουθεί ολόκληρο άλμπουμ τον ερχόμενο Μάρτιο, που θα φέρει τον τίτλο «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ», από τη Feelgood Records. 

 

Επόμενα σχέδια 

Μια διπλή συνεργασία με το συγκρότημα Κουρελού που εδρεύει στο Λονδίνο και περιλαμβάνει συναυλίες στο Λονδίνο και στη Στοκχόλμη, ενδεχομένως μια νέα παράσταση βασισμένη στα τραγούδια του δίσκου και κάτι ακόμα μουσικό που ονειρεύομαι από καιρό, πιθανότατα για το ερχόμενο καλοκαίρι. 

 

Η Χριστίνα Μαξούρη τραγουδά και ερμηνεύει αποσπάσματα από τα «Δανεικά παπούτσια» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (για λίγες παραστάσεις).

 

Στο  Θέατρο Τέχνης θα ανέβει το εμβληματικό έργο του Ντάριο Φο "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω" του Ντάριο Φο.

 Με ένα δυνατό θίασο ηθοποιών:Την Κάτια Γέρου, τον Γιώργο Μακρή, την Ερατώ Πίσση, Χρήστο Μαλάκη και τον Πέτρο Σπυρόπουλο.

Το «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» μολονότι γράφτηκε 60 χρόνια πριν, αντικατοπτρίζει με εκπληκτικούς διαλόγους τη σημερινή πραγματικότητα και μας χαρίζει δύο ώρες ξεγνοιασιάς χαλάρωσης και γέλιου.

Ο σπουδαίος λογοτέχνης, Ντάριο Φο, έφυγε από τη ζωή  τον Οκτώβριο του 2016 και είχε συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, που πρώτο  ανέβασε στην Ελλάδα το έργο «Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975.

 

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 27 Φεβρουαρίου στη σκηνή της  Φρυνίχου (Φρυνίχου 14 Πλάκα)

 

 

 

«Τρε-λαί-νο-μαι!» μου λέει όταν μου περιγράφει τη Σαρλότ που θα ερμηνεύσει σε λίγες μέρες στη Στέγη, στην παράσταση «Ο Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, και οι συλλαβές ηχούν σαν… πάρτι στα αυτιά μου! Χάρη στο γέλιο της, στον ενθουσιασμό της και στο πάθος της για το καθετί οι απαντήσεις της μοιάζουν κομμάτι μιας μικρής, ξεχωριστής παράστασης. 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου χρόνια πριν σαρώσει με τη «Λυσιστράτη» στην Επίδαυρο και κάθε φορά που τη βλέπω στη σκηνή επιβεβαιώνεται η αρχική μου εντύπωση. 

 

Δον Ζουάν: Ένας ήρωας με ουδέτερο πρόσημο 

Από την παράσταση να περιμένετε κάτι άλλο από αυτό που έχετε στο μυαλό σας για τον Δον Ζουάν. Όταν ακούμε αυτό το όνομα, αναμένουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Γι’ αυτό λέμε κιόλας «Αυτός είναι Δον Ζουάν», δηλαδή είναι εραστής, δεν υπολογίζει τίποτα και όλα τα σχετικά. Του αρέσουν όλες οι γυναίκες, είναι ένας γόης! Ψάξαμε  όμως την ιστορία και δουλέψαμε και πάνω σε άλλα κείμενα, διότι η παράσταση δεν στηρίζεται μόνο στο έργο του Μολιέρου. Ασχοληθήκαμε, για παράδειγμα, με το λιμπρέτο του Λορέντσο ντα Πόντε, προσπαθήσαμε να δούμε ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Δον Ζουάν, δίχως να τον κρίνουμε και χωρίς να του βάλουμε πρόσημο, είτε θετικό είτε αρνητικό. Αυτό το θεωρώ πολύ ωραίο και νομίζω πως ανοίγει άλλους δρόμους στη σκέψη. Παλιά, όταν σκεφτόμουν αυτό τον ήρωα, είχε για μένα ένα μικρό αρνητικό πρόσημο. Τώρα όμως, έχοντας μπει στη συγκεκριμένη διαδικασία με αυτή την ιστορία και με τον εν λόγω θίασο, έχω την αίσθηση πως θα ήθελα πολύ να ήμουν αυτός ο Δον Ζουάν. Με την έννοια της ελεύθερης σκέψης. 

 

Το τίμημα της διαφορετικότητας 

Το τίμημα της ελεύθερης σκέψης με έχει απασχολήσει και προσωπικά πάρα πολύ, γιατί είναι σαν να κρίνουμε τον άνθρωπο που είναι διαφορετικός σαν να πρέπει κάτι να πάθει. Παρατηρείται αυτό γενικά, μιλάω από προσωπική πείρα. Εδώ ο μύθος τι μας λέει; Ότι έλκεται από καθετί ωραίο και αυτό το βρίσκει σε κάθε γυναίκα. Μπορεί να γοητευτεί από την παραμικρή λεπτομέρεια, για παράδειγμα, από τα δάχτυλα των χεριών. 

 

Η παράσταση ακροβατεί στα όρια του σινεμά και του θεάτρου 

Χρησιμοποιούμε πολύ την «τεχνολογία» –μικρόφωνα και κάμερες– για να  εστιάσουμε στις λεπτομέρειες της κάθε εικόνας. Επειδή ανεβαίνει και σε μια μεγάλη σκηνή, στη Στέγη, νομίζω πως θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θεατή να μπορέσει να παρατηρήσει τόσο μικρά πράγματα αλλά και τόσο ουσιώδη. 

 

Μιχαήλ Μαρμαρινός 

Μερικές φορές αναρωτιέσαι τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου. Εμένα τα τελευταία χρόνια μού έχουν προκύψει πράγματα που ούτε καν φανταζόμουν! Πάντα θαύμαζα τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και, όταν προέκυψε η συνεργασία μας το καλοκαίρι στη «Λυσιστράτη», δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ξαφνικά ανοίγεται ένας δρόμος που δεν ήξερες. Εμένα αυτό μου αρέσει με τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, να μαθαίνω πράγματα. Τρελαίνομαι! 

 

Γυμνό στην Επίδαυρο 

Αυτό είναι κάτι προσωπικό, τελείως δικό μου. Πρέπει να έχεις κάνει ειρήνη με το σώμα σου και αυτό ακριβώς που είσαι. Το γυμνό είναι κάτι που δεν το είχα ακουμπήσει. Ξεκίνησε με τον Θωμά (Μοσχόπουλο) και ένα πολύ σημαντικό πράγμα είναι να σου εξηγήσει ο σκηνοθέτης για ποιο λόγο γίνεται. Προσωπικά, και ως θεατής, δεν μου αρέσει να βλέπω ένα γυμνό αν δεν καταλαβαίνω το λόγο που γίνεται. Στις «Τραχίνιες» μας εξήγησε και ήμουν μαζί του, αλλά στη «Λυσιστράτη» δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Έτσι όπως δόθηκε, ήταν απόλυτα δικαιολογημένο. Μάλιστα στην πρόβα παρατηρούσα εγώ η ίδια από κάτω τα υπόλοιπα σώματα και, έχοντας την ησυχία και την ηρεμία να βλέπω δεκατρία διαφορετικά σώματα, αυτό μου άνοιξε μια καινούργια ιστορία στο μυαλό μου. Επίσης ήταν πολύ ωραίο που ένιωσα κομμάτι όλου αυτού, παρόλο που είχα διαφορετικό σωματότυπο, και αυτό οφείλεται τόσο στον Μιχαήλ Μαρμαρινό όσο και στις υπόλοιπες συναδέλφους. 

 

Μουσική και θέατρο 

Η μουσική με βοηθά πάρα πολύ στη δουλειά μου στο θέατρο, και ειδικά ο ρυθμός είναι πολύ σημαντικός. Κυρίως ο εσωτερικός ρυθμός. Κάποια πράγματα που συμβαίνουν με τον εσωτερικό ρυθμό είναι λίγο μαγικό όταν γίνονται. Έχει να κάνει με το ρυθμό της παράστασης, σε συμπληρώνει και συμπληρώνεται η σωστή λειτουργία του ρυθμού. Είναι σαν να προάγει την εξέλιξη της ιστορίας. 

 

Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς – Η φάλτσα σοπράνο 

Την αγάπησα πολύ τη Φλόρενς! Έχει να κάνει και με αυτό που λέγαμε προηγουμένως, με το πώς έχουμε στο μυαλό μας ένα χαρακτήρα, πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη γυναίκα που ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Η επιτυχία αυτής της παράστασης για μένα βασίστηκε στο πώς την είδε ο Γιάννος (Περλέγκας) που τη σκηνοθέτησε, ο οποίος δεν έβαλε θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην ηρωίδα. Δεν ήταν χαζή η Φλόρενς. Εγώ εκεί τρελάθηκα και η παράσταση μου άνοιξε νέους δρόμους. Για μένα είναι πολύ σημαντική η φράση που λέει: «Εγώ ακούω μόνο τη μουσική». 

 

Δικαίωμα στο όνειρο 

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω πως όλοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα! Δηλαδή ακόμα και ένας φάλτσος, που του λένε ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει, με δουλεία και μαθήματα ένα τουλάχιστον τραγούδι θα το πει σωστά. Είμαι σίγουρη ότι, αν το βάλει στόχο, θα τα καταφέρει. Δεν θα πω ότι για να τραγουδήσεις ή να παίξεις θέατρο πρέπει να έχει ταλέντο. Τι είναι το ταλέντο; 

 

Πώς ξεκίνησαν όλα 

Όταν είχα ξεκινήσει κλασικό τραγούδι, πήγα σε μια ακρόαση θεάτρου της Κάρμεν Ρουγγέρη και δεν με πήρε, γιατί δεν είχα τελειώσει δραματική σχολή. Είδε όμως στο βιογραφικό μου ότι είχα σπουδάσει κλασικό τραγούδι. Έτσι, όταν χρειάστηκε κάποια κοπέλα για τη λυρική, με πήρε. Αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωή μου μέχρι τότε, στα είκοσι ένα μου. Μετά προέκυψαν και άλλες δουλείες και έμεινα πέντε χρόνια μαζί της στη λυρική. Ώσπου μια μέρα με ρώτησε: «Έχω και ένα ρόλο για παιδική παράσταση, θα σε ενδιέφερε;» Απάντησα αμέσως «Ναι». Εκεί, στο θέατρο, συνάντησα άλλους έντεκα ηθοποιούς, μαγεύτηκα από τον τρόπο δουλειάς τους και αποφάσισα ότι εκεί ανήκω. Τότε ξεκίνησα και τη σχολή. Πέρασα πάρα πολύ ωραία! Γνώρισα και τους συμφοιτητές μου τους υπέροχους και ακόμα είναι σαν να μην έχω τελειώσει τη σχολή. 

 

4Frontal 

Φέτος δεν συμμετέχω στις παραστάσεις μας, αλλά πάντα είναι σαν να είμαι εκεί. Για μένα η ομάδα λειτουργεί σαν φάρμακο. Τις εμπειρίες που παίρνουμε από αλλού και εγώ και τα άλλα τα παιδιά τις μοιραζόμαστε πάντα με την ομάδα και αυτό μας βοηθά να εξελισσόμαστε. 

 

Το μέλλον 

Αυτό που ονειρεύομαι είναι κάτι άσχετο με το θέατρο. Ονειρεύομαι οικογένεια και παιδιά. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι για να είμαι καλά στη δουλειά μου πρέπει να έχω ισορροπία στην προσωπική μου ζωή, γιατί διαφορετικά το θέατρο γίνεται σαν εμμονή ότι «μόνο αυτό έχω να κάνω στη ζωή μου. 

 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη πρωταγωνιστεί στον «Δον Ζουάν» που σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Πρεμιέρα 25 Ιανουαρίου. Τον Απρίλιο θα τη δούμε στην «Οπερέτα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο.

 

 

«Θυμήσου, αγάπη μου, να ζεις…» 

Σαν δύο έμβρυα που ετοιμάζονται να βγουν στο φως ή να χαθούν για πάντα στο σκοτάδι. Σαν μια Οφηλία που ψάχνει εναγωνίως για τον Άμλετ της. Σαν έναν ψίθυρο που θα ξεσπάσει σε κραυγή. Σαν μια μάχη αέναη που δεν έχει τέλος. Σαν τον έρωτα, σαν τη ζωή και σαν το θάνατο ήταν αυτή η μοναδική σκηνική εμπειρία που έζησα στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής». 

Η Στεφανία Γουλιώτη και ο Αργύρης Πανταζάρας κατάφεραν με τις μοναδικές τους ερμηνείες να μας θυμίσουν γιατί ο λόγος του Σαίξπηρ είναι πάντα διαχρονικός, ακόμα και σε κείμενα όπως τα σονέτα του, με το απόσταγμα του λυρισμού του, που είναι πιο σπάνιο να τα απολαύσει κανείς. 

Η σύλληψη και η διασκευή των κειμένων ανήκει και στους δύο και το αποτέλεσμα είναι καθ’ όλα άρτιο. Η αριστοτεχνική συρραφή σονέτων και σκηνών από έργα του μεγάλου δραματουργού, η εναλλαγή τους και το μέτρο συμβάλλουν ώστε η εν λόγω παράσταση, μια όαση μέσα στην πολύβουη καθημερινότητά μας, να παρακολουθείται απνευστί. 

Με τη γλώσσα του σώματός τους οι δύο ηθοποιοί πετυχαίνουν μικρά σκηνικά θαύματα, λειτουργώντας τις περισσότερες φορές σαν ένα σώμα. Από το πιο απλό νεύμα μέχρι το πιο περίπλοκο ακροβατικό όλα αποδίδονται αβίαστα και το σκηνικό δίδυμο καθηλώνει. 

Πολύτιμη και η συμβολή των Rootless Root, της Λίντας Καπετανέα και του Josef Frucek στο κομμάτι της κίνησης. 

Εξαιρετική ατμόσφαιρα δημιουργούν οι φωτισμοί στου Γιώργου Καρβέλα, που σε συνδυασμό με τη μουσική επιμέλεια του Γιώργου Πούλιου απογειώνουν την ατμόσφαιρα. 

«Amors» σημαίνει έρωτας και θάνατος, όπως μας υπενθυμίζει ο Σαίξπηρ διά στόματος Στεφανίας Γουλιώτη και Αργύρη Πανταζάρα. Στο τέλος η φωνή του αγαπημένου γίνεται η φωνή μας. 

 

ΥΓ: Η παράσταση θα επαναληφθεί μόνο 4 φορές. Δευτέρα 23 και Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017, στις 19.30 & 21.00 στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων -Λευτέρης Βογιατζής. 

 

 

«Αυτός ο έρωτας δεν τελείωσε ποτέ… Είμαστε  μέχρι το τέλος της ζωής μας βαθιά ερωτευμένοι…» 

 

Σαν ντίβα του παλιού σινεμά η Μίνα Χειμώνα ανεβαίνει τα σκαλιά του Θεάτρου Altera Pars τραγουδώντας «Πάρε με κοντά σου». Έπειτα από λίγα λεπτά ανάβει τσιγάρο και καθισμένη στο μπουντουάρ της αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι μιας ιστορίας γοητευτικής, που πολλοί δεν γνωρίζουν και οι λεπτομέρειές της ξαφνιάζουν. 

 

Στην παράσταση η ηθοποιός αφηγείται τη ζωή της Μελπομένης Τσιριγώτη, που με καλλιτεχνικό νονό τον Ορέστη Λάσκο καθιερώθηκε στην ιστορία του πενταγράμμου ως Μάγια Μελάγια. Το μικρό όνομα και το επίθετό της τα εμπνεύστηκε στη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Αίγυπτο: «Μάγια» σημαίνει νερό και «Μελάγια» είναι η κελεμπία που φορούν οι Αιγύπτιοι. Όνομα εύηχο και συνάμα παράξενο, τραβούσε την προσοχή, όπως και το μελαχρινό χυμώδες κορίτσι που έκλεβε καρδιές πάνω και κάτω από την πίστα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το αγαπημένο της τραγούδι ήταν το «Πάτωμα» των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου και συγκεκριμένα ο στίχος «γιατί οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια».

 

Ο Δημήτρης Χαλιώτης σκηνοθετεί το βιβλίο του Γιώργου Βασιλειάδη «Με αγάπη… Μάγια Μελάγια», υπογράφοντας και τη δραματουργική επεξεργασία, και καταφέρνει κάτι πολύ σπουδαίο, να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα της εποχής και μια γλυκιά νοσταλγία, χωρίς ωστόσο η παράσταση να μυρίζει ναφθαλίνη ή η ηθοποιός του να οδηγείται σε εύκολους μελοδραματισμούς. Επιπλέον προσδίδει στο κείμενο ζωντάνια, τοποθετώντας τη Μίνα Χειμώνα ανάμεσα στο κοινό του φουαγιέ και κάνοντας τους θεατές μέλη της παράστασης. Η διαδραστικότητα είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά της παράστασης. 

 

Τα εύσημα όμως θα πρέπει να αποδοθούν και στη Μίνα Χειμώνα, η οποία χάρη στη σκηνική της εμπειρία τραγουδά, παίζει, χορεύει και φροντίζει να επικοινωνήσει αυτό που κάνει. Από τις λίγες εικόνες της Μάγιας Μελάγια που προβάλλονται διαπιστώνει κανείς πως σε ό,τι αφορά την εμφάνιση και μόνο δεν έχει γίνει η ιδανική διανομή. Παρ’ όλα αυτά, και σε αυτό συνίσταται η μεγάλη επιτυχία της  ηθοποιού, η Μίνα Χειμώνα δίνει το δικό της στίγμα, αποφεύγοντας να γίνει μια καρικατούρα, ένα απείκασμα. Και τα καταφέρνει πολύ καλά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εντυπωσιακή ρωγμή του ρόλου, όταν μετά το εγκεφαλικό καταλαβαίνει πια ότι δεν θα ξανατραγουδήσει. Ένα σημείο που πραγματικά συγκινεί. 

 

Στο πιάνο και στο ακορντεόν τη συνοδεύει ο Νίκος Πλάτανος και μαζί λένε τραγούδια που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση η Μάγια Μελάγια και σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, όπως το «Αδύνατον να κοιμηθώ», τη «Βαλίτσα», το «Μονοπάτι», το «Σκότωσε με» (που μετά έγινε γνωστό από τη Μαίρη Λίντα, αλλά η Μελάγια το έχει δισκογραφήσει πρώτη το ’55). Επίσης το τραγούδι «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», το οποίο δίδαξε στη Σοφία Λόρεν στα γυρίσματα της ταινίας «Το παιδί και το δελφίνι» στην Ύδρα το ’57. 

Μια παράσταση για την «αυτοκράτειρα της νύχτας», που ερωτεύτηκε με πάθος, ενέπνευσε δημιουργούς, γοήτευσε βιομηχάνους, εργάτες, ξεπέρασε σε φήμη την Παξινού, πικράθηκε από «τα διάφορα σχόλια», αλλά κατάφερε να ζήσει όπως ήθελε. «Στη ζωή μου τα γεύτηκα όλα στον απόλυτο βαθμό. Την επιτυχία, τον έρωτα, τη δόξα, τα πλούτη…».

 «Είναι μια δύναμη που περνά ήρεμα, αλλά πάντα την προσέχεις. Σε όποιο ρόλο και να τη βάλεις και σε ένα πέρασμα να περάσει η Ρένη θα είναι πάντα πρωταγωνίστρια», δήλωσε ο Αλέξανδρος Αβρανάς για εκείνη και νομίζω πως είναι ό,τι πιο περιεκτικό και συνάμα αντιπροσωπευτικό έχω ακούσει και διαβάσει για τη Ρένη Πιττακή. Μια σπουδαία κυρία του ελληνικού θεάτρου μιλά στο texnes-plus με αφορμή την παράσταση «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην;»

Το σκηνικό της συνέντευξής μας μοιράστηκε στοιχεία από ταινία του Χόλιγουντ και άρωμα καμαρινιών. Σαν να μη θέλησε να μείνει παραπονεμένη ούτε η κόπια του φιλμ του ’62 ούτε το θεατρικό έργο που ανεβαίνει σε παγκόσμια πρώτη υπό την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη.

Μακιγιέζ και κομμώτριες ετοιμάζουν πυρετωδώς τις δύο πρωταγωνίστριες. Εκεί, ανάμεσα σε πιστολάκια που βουίζουν, ρόλεϊ, σκιές, ψεύτικες βλεφαρίδες, κοστούμια. Στο φαίνεσθαι που ξετυλίγεται η μαγεία του θεάτρου η Ρένη Πιττακή μου μιλά για ιστορίες που δόμησαν το είναι του θεάτρου και για την ουσία τού «να προσπαθείς να αποτύχεις καλύτερα…»

Το «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην;» πέρα από διάσημο θρίλερ του αμερικανικού κινηματογράφου με πρωταγωνίστριες τις Μπέτυ Ντέηβις και Τζόαν Κρόφορντ είναι και θεατρικό έργο. Εσείς πού στηριχτήκατε για να στήσετε την παράσταση;

Ξεκινήσαμε και υπήρχε ένα ψάξιμο. Δεν είχαμε αποφασίσει εξαρχής πού θα στηριζόμασταν, διότι είχαμε αφενός το θεατρικό έργο «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην;», αφετέρου τη γνωστή ταινία που σημείωσε τεράστια επιτυχία τη δεκαετία του 1960. Έτσι ο Απόλλων Παπαθεοχάρης, ο οποίος εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και τη δραματουργική επιμέλεια, πήρε την απόφαση να βασιστούμε στην ταινία. Γενικότερα ήταν επείγουσες οι συνθήκες, από άποψη χρόνου, γιατί ο Γιώργος Λυκιαρδόπουλος πήρε τα δικαιώματα, που «απελευθερώθηκαν» πολύ πρόσφατα από τον Χένρυ Φάρελ, και αποφασίστηκε να ανέβει η παράσταση σε πολύ σύντομο διάστημα.

Τους ρόλους σας τους είχατε προαποφασίσει;

Ναι, οι ρόλοι ήταν προαποφασισμένοι. Προχωρήσαμε αμέσως. Για το κείμενο και τις  σκηνές προβληματιζόμασταν συνεχώς.

Και στο έργο «Αέρα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σας είδαμε σε μια αδελφική σχέση-σύγκρουση επί σκηνής…

Ναι, υπήρχε επίσης μια σχέση αλληλεξάρτησης και αγάπης. Ωραία το σκεφτήκατε. Στην «Μπέημπι Τζέην» βλέπουμε ακόμα περισσότερο πόσο δρα και επηρεάζει το συμφέρον τις δύο αδερφές. Σε πρώτη φάση έχουμε την Μπέημπι Τζέην, το παιδί- θαύμα που φέρνει όλα τα λεφτά στο σπίτι και η επιβίωση της οικογένειας εξαρτάται από εκείνη. Έπειτα από λίγα χρόνια γυρνά ο τροχός, εκείνη φεύγει από το προσκήνιο και έρχεται η Μπλανς, η οποία συντηρεί πλέον την οικογένεια. Υπάρχει όμως ένα ψυχολογικό επίπεδο από πίσω, που αφορά την έλλειψη αγάπης της καθεμίας σε κάποια φάση της ζωής της. Η πρώτη το βιώνει όταν χάνει την κυριαρχία και δεν είναι πια το παιδί-θαύμα και η Μπλανς από πολύ μικρή, όταν κανένας δεν της δίνει την απαραίτητη φροντίδα.

 

 

 Πιστεύετε ότι η σχέση τους είναι τόσο δύσκολη επειδή είναι άτομα του ίδιου  φύλου;

Προσωπικά δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό. Εγώ ήμουν πάντα μοναχοπαίδι και το επίκεντρο του κόσμου. Δεν είχα να μοιράσω τίποτα. Επομένως δεν το έχω βιώσει αυτό.

Είχατε όμως δίδυμο αδερφό.

Ναι, ο οποίος χάθηκε στους έξι μήνες, οπότε δεν τον θυμάμαι. Ούτε μπόρεσα πότε να καταλάβω μια μητέρα που θρηνούσε για την απώλεια του γιου της. Εγώ χαιρόμουν που ήμουν το κέντρο του κόσμου, που είχα δύο γονείς να με προσέχουν και να με αγαπούν, που είχα ξαδέρφια να παίζω και φίλους και φίλες στο σχολείο. Δεν είχα πει ποτέ «Α! Να είχα ένα αδερφάκι!»

Στην παράσταση σας βλέπουμε καθηλωμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Στην ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence» ήσασταν βυθισμένη στη σιωπή. Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να στερείται κάποιο βασικό εκφραστικό του μέσο;

Ένας ηθοποιός είναι για όλα και υποκριτική είναι όλα! Είναι λόγος, είναι σώμα, είναι σιωπή, είναι παύση. Αυτό είχα την τύχη να το διδαχτώ από πολύ μικρή, από το δάσκαλό μου, τον Κάρολο Κουν, στο Θέατρο Τέχνης με τα έργα του Χάρολντ Πίντερ. Στα έργα του Πίντερ ο λόγος είναι ελάχιστος και μετρούν όλα τα άλλα. Το θέατρο είναι σώμα, είναι παύση, είναι πνεύμα… Είναι όλο το είναι, όχι μόνο το λεκτικό.

Εσείς που μαθητεύσατε πλάι στον Κάρολο Κουν βιώσατε τη χρυσή εποχή του Θεάτρου Τέχνης. Πώς θα μεταφέρατε μια αίσθηση, έστω, σε έναν άνθρωπο που δεν είχε την τύχη να τα ζήσει όλα αυτά παρά μόνο μέσα από βιντεοσκοπημένες παραστάσεις;

Δεν μπορούν να μεταφερθούν οι παραστάσεις, όπως πολύ σωστά λέτε. Γιατί και εγώ που βλέπω παραστάσεις τις οποίες είχα παρακολουθήσει τότε ζωντανά διαπιστώνω ότι χάνουν τη μαγεία τους βιντεοσκοπημένες. Επίσης όλα αυτά που έλεγε ο Κουν δεν μπόρεσαν να γραφτούν ως διδασκαλία, γιατί βασίζονταν στην επαφή της κάθε στιγμής! Το κυρίαρχο στοιχείο του χαρακτήρα του Κουν ήταν ότι «καιγόταν» γι’ αυτό που έκανε και αυτό ζητούσε και από τους άλλους, την πλήρη αφοσίωση. Και πάνω στην τριβή και στην πλήρη αφοσίωση αναζητούσε την ώθηση, την ανακάλυψη, την έκπληξη και πάντα το παραπέρα!

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι «Όρνιθες» που ξέρετε όλοι από το Θέατρο Τέχνης είναι μια παράσταση που δεν στήθηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Η παράσταση του 1959 που εγώ δεν είχα δει –την είδα το 1965– έκανε μια τεράστια διαδρομή για να κερδίσει τόσα βραβεία διεθνώς και να περιοδεύσει σε όλη την Ευρώπη. Μόνο στην Αμερική δεν παίχτηκε, γιατί δεν υπήρχαν τα χρήματα. Εν ολίγοις… το θέλω, το κάνω, το προσπαθώ… Ακόμα καλύτερα, όπως λέει ο Μπέκετ: «Πάντα να προσπαθείς. Να προσπαθείς να αποτύχεις. Να προσπαθείς ξανά να αποτύχεις καλύτερα». Γιατί πάντα υπάρχει κάτι τελειότερο από αυτό που κάνεις και, όταν φτάνεις σε αυτό, ποτέ δεν πρέπει να θεωρείς ότι είσαι σπουδαίος, αλλά πάντα να εξετάζεις και να προσπαθείς για το ακόμα καλύτερο. Ο Κουν αυτό έκανε μέχρις ότου, για λόγους υγείας, δεν μπορούσε να το κάνει.

Αυτό λείπει από τους νεότερους; Έχετε πει: «Οι νέοι καλλιτέχνες λάμπουν, αλλά σπάνια έχουν διάρκεια».

Η διάρκεια προϋποθέτει αντοχή και πίστη. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, μόνο το ταλέντο. Μπορεί να αντιμετωπίσεις φοβερές αντιξοότητες. Η διάρκεια είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Επίσης σήμερα δεν υπάρχουν πλέον πόλοι. Κέντρα που να «συγκρατούν» τους ηθοποιούς.

Όπως ήταν ο Λευτέρης Βογιατζής;

Ακριβώς, ήταν ένα σημαντικός πόλος που οι ηθοποιοί έμεναν. Επίσης υπήρχε μια καλλιέργεια, μια εκπαίδευση. Το ίδιο συνέβη κάποτε και στο Αμόρε. Έμεναν καιρό εκεί οι ηθοποιοί και μάθαιναν, ακόμα και με μικρούς ρόλους. Το έχει πει πολύ ωραία η Μάγια Λυμπεροπούλου χρησιμοποιώντας τον όρο «ώρες πτήσης». Δεν προφταίνουν τα παιδιά τώρα. Γιατί, αν δεν έχεις χρόνο να δοκιμάσεις, να αποτύχεις, να το δεις, να το κάνεις καλύτερο, δεν μπορείς να μεστώσεις ως ηθοποιός με δύο παραστάσεις το χρόνο, όπως κάνουν τώρα τα νέα παιδιά.

 Στην παράσταση η Μπλανς την οποία υποδύεστε είναι μια πρώην ηθοποιός. Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε αντίστοιχη θέση; Να αποτελέσει δηλαδή το θέατρο για εσάς παρελθοντική κατάσταση;

Δεν το έχω σκεφτεί. Απλώς έχω κάνει και στο παρελθόν μεγάλα διαλείμματα. Από τη στιγμή που έχω την επιθυμία και έχω και προτάσεις δεν έχω μπει ακόμη σε αυτή τη διαδικασία. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει, ένα κομμάτι της ζωής μου, πολύ ουσιαστικό και πολύ ζωτικό. Μου δίνει ενέργεια, χαρά, δύναμη! Πολλές φορές βέβαια συνεπάγεται και κούραση και άγχος και νεύρα και αγωνία, όμως η χαρά, η συνολική ικανοποίηση, τα αντισταθμίζει όλα. Νιώθω χαρά στο θέατρο.

Εγκλωβισμένη αισθανθήκατε ποτέ όπως η ηρωίδα σας;

Ναι, το έχω νιώσει κατά διαστήματα και κάποια στιγμή στο παρελθόν έκανα μια απόδραση. Κατέβηκε ένα έργο και ήταν η πρώτη φορά που πήγα ένα ταξίδι μόνη μου, ξέχωρα από περιοδεία. Έχω νιώσει αυτό το «Αχ! Αχ! Να καθίσω να ξεκουραστώ!» ή το «Να φύγω!» Θυμάμαι που είχα περάσει ένα χειμώνα που σκεφτόμουν πώς θα ήταν ο χειμώνας αυτός που δεν θα είχα δουλειά και έκανα δύο ταξίδια που με γέμισαν τόσο πολύ! Είδα μια άλλη πλευρά…

Υπάρχει ζωή και έξω από το θέατρο…

Αυτό θέλω να πω! Και τώρα, όταν μου λένε για το καλοκαίρι, τους λέω: «Α! Όχι το καλοκαίρι!» Γιατί και τώρα, τελειώνοντας από εδώ, θα φύγω τρέχοντας κυριολεκτικά για την Κύπρο που θα ερμηνεύσω το φοβερό ρόλο της Μέρι Ταϊρόν στο «Μακρύ ταξίδι μιας μέρας μέσα στη νύχτα» του Ο’Νιλ, την παράσταση που θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Χουβαρδάς στον ΘΟΚ. Οπότε έπειτα από αυτό θα έχω μια γεμάτη σεζόν. Επομένως μετά θα ήθελα να ξεκουραστώ. Θέλω να έχω ανάσες, οι ρυθμοί μου είναι αργοί. Αναγκάζομαι και προσαρμόζομαι.

Για τη νέα χρονιά τι ευχές κάνετε;

Θα πω αυτό που έλεγε η θεία μου η Κορνηλία: υγεία, αγάπη και δουλειά!

Η Ρένη Πιττακή πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην;» στο Θέατρο Σφενδόνη.

 

 

Φωτογραφίες παράστασης: Σταύρος Χαμπάκης

 

 

 

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τα τσιγάρα μου και νερό.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Δεν δένομαι με τους χώρους, αλλά με τους ανθρώπους. Το καμαρίνι είναι οι άνθρωποι. Αναφορικά με τους συναδέλφους, είναι δύσκολο να επιλέξεις. Κάθε φορά και μια ξεχωριστή εμπειρία. Ίδιες αγωνίες διαφορετικά ειπωμένες. Τώρα είμαι σε μια πολύ ωραία παρέα! Δώδεκα υπέροχοι άνθρωποι «στριμωγμένοι» σε δύο μικρά καμαρίνια (η Βιβή, η Ελεάνα, οι Νατάσες, η Εύα, ο Πάρης, ο Σπύρος, ο Ευθύμης, ο Χρήστος, ο Γιώργος, ο Κωνσταντίνος). Συζητήσεις, σοβαρές και μη. Εξομολογήσεις, μικροεντάσεις (και αυτές έχουν τη χάρη τους), ατελείωτη πλάκα. Μπερδεύονται τα μολύβια, μπερδεύονται τα γέλια, μπερδεύονται οι σκέψεις.

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα υπαίθρια καμαρίνια στις περιοδείες. Μέσα στο δάσος, δίπλα στη θάλασσα, πάνω σε αρχαίες πέτρες. Να προσπαθείς να στηρίξεις το καθρεφτάκι για να βαφτείς, να βιάζεσαι να προλάβεις το φως.

 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Μια διαδρομή από το καμαρίνι στην ορχήστρα της Επιδαύρου.

 

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μια γουλιά νερό, κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

 

Η Μαρούσκα πρωταγωνιστεί στις «Τρεις αδελφές» του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά

στο Θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις

Iάκχου 19, Γκάζι Τ: 210. 3425170

 

Πέθανε, σήμερα στις 9:30 μετά από χρόνιο αναπνευστικό νόσημα, ο  σημαντικός σκηνογράφος Γιώργος Ασημακόπουλος.

 «Η Ηρα και το παγόνι», θέατρο Βρετάνια, «Τι είδε το χρυσόψαρο», θέατρο Αθηνών, «Εξ επαφής», θέατρο Δημήτρης Χορν, «Σεσουάρ για δολοφόνους», θέατρο Αποθήκη, «Ψυχολογία Συριανού συζύγου», θέατρο Χυτήριο, «Ξανθιά φράουλα», θέατρο Κάππα, «Φον Δημητράκης», θέατρο Βεάκη, «Μπαμπάδες με ρούμι», θίασος Χαλκιά - Παρτσαλάκη σε περιοδεία, «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Ο Βιολιστής στη Στέγη» είναι μόνο μερικά από τα σκηνικά του που θα θυμόμαστε. 

Όταν τον ρωτούσαν «Ποια είναι τα κριτήρια για να δεχθείτε να σκηνογραφήσετε μια παράσταση;» Απαντούσε: «Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να μου δίνει το έναυσμα να κάνω κάτι καινούργιο. Το να κάνω πράγματα που έχουν ειπωθεί ή που έχω ξανακάνει δεν μου λέει κάτι».

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη στις 14:00 στο Α’ Νεκροταφείο. 

 

Οι δρόμοι της πόλης βιώνουν το δικό τους κυκλοφοριακό έμφραγμα λόγω εορτών. Έχει κανείς την αίσθηση πως δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του. Στο φιλόξενο φουαγιέ του Θεάτρου Ιλίσια Βολανάκης επικρατεί απόλυτη ησυχία καθώς το « Ring» βρίσκεται σε εξέλιξη. Το διασχίζω ακροποδητί και μπαίνω στο καμαρίνι της Βαγγελιώς Ανδρεαδάκη, που με ένα ρόλο έκπληξη στο «Φοβάσαι;» του Άνταμ Σάιντλ κερδίζει τις εντυπώσεις . Εκεί, ανάμεσα στην μπλε τούρτα της αγαπημένης της Τζοάν, μιας «καλής Σαμαρείτισσας», που, «όπως είναι εμφανές και στο κείμενο, δεν έχει παιδιά»,μου δηλώνει με βαθιά ενσυναίσθηση για την ηρωίδά της, κατανοείς αμέσως γιατί η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη καταφέρνει όλα αυτά τα χρόνια να μας εκπλήσσει στη σκηνή και στην οθόνη.  

 

Το συγκεκριμένο έργο κινείται στα ρευστά όρια νοσηρού και κανονικού. Εσείς πού τοποθετείτε την ηρωίδα την οποία υποδύεστε;

Νομίζω πως η Τζοάν είναι μια κανονική γυναίκα, η γειτόνισσα, η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Όμως, επειδή το έργο έχει δύο ακραίους χαρακτήρες, η εν λόγω γειτόνισσα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, δεν είναι μια βαρετή ύπαρξη. Σε ορισμένα θέματα έχει μια δόση υπερβολής.

Αυτό είναι ίδιον των σύγχρονων κοινωνιών; 

Συνήθως με τους γείτονές μας αντιμετωπίζουμε διάφορα προβλήματα. Στην καλύτερη και σπάνια περίπτωση η γειτνίαση μπορεί να είναι αγαστή και όλα πολύ ωραία, αλλά, όπως και οι γειτονικές χώρες έχουν συχνά πρόβλημα μεταξύ τους, έτσι και οι γείτονες μιας περιοχής έχουν μονίμως διάφορα θέματα. Είναι ζήτημα ορίων, κατά πόσο ο ένας σέβεται τα όρια του άλλου, κατά πόσο τα ξεπερνά ή δεν τα ξεπερνά. Η Τζοάν, πέρα από το ότι έχει την περιέργεια να γνωρίσει τους γείτονές της, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους ανθρώπους, θέλει να προσφέρει. Η ίδια είναι γραμμένη σε πολλούς συλλόγους, πηγαίνει στους χορούς των βετεράνων, διοργανώνει γεύματα, μάλιστα επισκέπτεται τους γείτονές της με μια τούρτα ανά χείρας. Επιθυμεί να συμμετέχει ενεργά στην κοινότητα. Οι άλλοι άνθρωποι είναι το υλικό της. Μέσω αυτών, μέσω της προσφοράς, νιώθει χαρούμενη. Έχει το σύνδρομο του καλού Σαμαρείτη.

Το γεγονός ότι ο συγγραφέας σάς επισκέφτηκε, είδε την παράσταση και τον γνωρίσατε, πόσο βοηθητικό είναι για έναν ηθοποιό;

Τον γνωρίσαμε αφότου είχε ανέβει η παράσταση. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, γιατί διαπιστώσαμε πόσο του άρεσε. Ενθουσιάστηκε από τη ματιά με την οποία είναι ιδωμένο το έργο, καθώς και από τους ρόλους. Χάρηκε πολύ με την Τζοάν του, με τον τρόπο που την υποδύομαι. Τον ρώτησα αν η Τζοάν έχει παιδιά και μου απάντησε ότι δεν έχει, κάτι που άλλωστε είναι εμφανές στο κείμενο, αφού μιλά για διάφορες ασχολίες αλλά όχι για παιδιά. Είχα την αίσθηση πως, αν και δεν έχει η ίδια παιδιά, βλέπει τους γύρω της σαν παιδιά που πρέπει να τα φροντίσει. 

Η Τζοάν είναι τόσο υγιής και χαρούμενη όσο φαίνεται;

Φυσικά και δεν είναι, φυσικά και έχει μέσα της ρωγμές και τραύματα. Μάλιστα κάποια στιγμή λέει ότι έχει αισθανθεί και η ίδια αποξενωμένη. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ήθελα να νιώσω πως ανήκω κάπου». Αυτό που τη βοήθησε ήταν να αισθανθεί πως ανήκει στην κοινότητα των ανθρώπων, ώστε να μην αποξενωθεί. Έτσι κατάφερε να επουλώσει τις πληγές της. Όταν λοιπόν έχεις όλα αυτά τα στοιχεία για ένα ρόλο, μπορείς να τον φανταστείς, μπορείς σιγά σιγά να τον προσεγγίσεις από πολλές πλευρές. Η Τζοάν, μολονότι δεν έχει παιδιά, προσεύχεται για όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι ένας άνθρωπος που αποζητά την ομορφιά γύρω του. Θέλει να βλέπει όμορφους τους κήπους της, αγαπά τις τουλίπες της. Επίσης έχει πάρει τη ζωή στα χέρια της. Λέει: «Όταν σε παίρνει από κάτω, πρέπει να παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου». Και όλα αυτά τα εκφράζει με έναν τρόπο ανάλαφρο, χαριτωμένο. 

Στο «Smac» του Ηλία Δημητρίου μας εντυπωσιάσατε και κερδίσατε και το Α΄ Βραβείο της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Δηλώσατε σε συνέντευξή σας ότι ο ρόλος σας ήταν πολύ δύσκολος και ότι είχατε κάνει τρομερή έρευνα. Έτσι ενεργείτε και στο θέατρο; Ποια είναι τα εργαλεία σας για να βγείτε στη σκηνή;

Βασίζομαι στην έρευνα, στη φαντασία, στην παρατήρηση. Παρατηρώ ανθρώπους, συμπεριφορές, τύπους. Το ρόλο επιβάλλεται να τον προσεγγίσεις από πολλές πλευρές, να αντλήσεις όσο πιο πολλά στοιχεία μπορείς, και από την πραγματικότητα και από τη φαντασία. Να πλάσεις με το μυαλό σου κορυφαίες στιγμές. Χρειάζεται να τα δουλέψεις όλα αυτά μέσα σου για να τα εκφράσεις στη σκηνή, για να σταθείς ως χαρακτήρας.

Οι πρωταγωνιστές του έργου «Φοβάσαι;» μετά την πρώτη συνάντηση έρχονται αντιμέτωποι με τη δυσκολία που συνεπάγεται η συμβίωση. Εσείς έχετε καταφέρει να συνυπάρξετε αρκετά χρόνια με έναν άνθρωπο, και μάλιστα του ίδιου χώρου. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Το έργο μιλά για την αγάπη και τη δέσμευση, καθώς και για το πόσο η δέσμευση είναι για τους τολμηρούς. Σε μια σχέση δηλαδή χρειάζεται να τολμά κάποιος να μπει σε αυτή. Κανένας δεν γνωρίζει τι θα φέρει το αύριο, το μόνο που ξέρει είναι το τώρα. Εγώ είμαι πολύ τυχερή που έχω βρει τον άνθρωπό μου, με τον οποίο μοιράζομαι τη ζωή μου.

Είναι θέμα τύχης;

Όχι, δεν είναι θέμα τύχης. Έχει σχέση με τις λάθος επιλογές που έχεις κάνει, με το κατά πόσο έχεις επαναπροσδιορίσει τον εαυτό σου και τα θέλω σου. Όταν ξεκαθαρίσεις τα πράγματα, όταν τα βρεις με τον εαυτό σου, όταν καταλήξεις σχετικά με το πώς είσαι, ποιος είσαι, τι θέλεις, η ζωή θα σου φέρει το σωστό ταίρι.  

Το θέατρο σας βοήθησε σε αυτό;

Ναι, με βοήθησε. Αν δεν είχα αυτή τη διέξοδο, πιστεύω πως δεν θα τα είχα καταφέρει. 

Έχετε παίξει και οικογενειακώς στην ταινία του συζύγου σας, Περικλή Χούρσογλου, στον «Διαχειριστή». Πώς ήταν να παίζετε όλοι μαζί;

Εγώ στην αρχή δεν ήθελα να ερμηνεύσουν τους ρόλους των παιδιών και κάναμε οντισιόν. Όμως, μόλις το πληροφορήθηκαν, ήρθαν και τα δύο πάρα πολύ λυπημένα, με κατεβασμένα τα μούτρα, και μας είπαν: «Γιατί κοιτάτε άλλα παιδιά; Εμείς δεν είμαστε κανονικά παιδιά; Θέλουμε να παίξουμε». Επιθυμούσαν να λάβουν μέρος σε αυτό το «πάρτι» του γυρίσματος, οπότε συμβουλεύτηκα μια φίλη μου ψυχολόγο. Μου επισήμανε ότι, αν τους ξεκαθαρίζαμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήμασταν ο μπαμπάς και η μαμά, αλλά δύο άτομα που ερμήνευαν ρόλους, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να ενταχθούν ομαλά στο «παιχνίδι». 

 

Τα παιδιά έχουν επηρεαστεί από αυτή την εμπειρία; Θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο σας;

Όχι. Δεν έρχονται καν να δουν τις παραστάσεις μου. Ο μικρός πηγαίνει στην τρίτη γυμνασίου και ο μεγάλος φοιτά στο πανεπιστήμιο. Έχουν πολύ καλό κριτήριο και προσλαμβάνουν αμέσως το σωστό. Όμως προς το παρόν δεν έχουν δείξει κάποια κλίση προς αυτό τον τομέα. 

 

Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη πρωταγωνιστεί στο «Φοβάσαι;» του Άνταμ Σάιντλ  στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης μαζί με την Αλεξία Καλτσίκη και τον Νίκο Ψαρρά την σκηνοθεσία υπογράφει η Έλενα Καρακούλη

 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Τετάρτη 21.00

Παρασκευή 22.30

Σάββατο 19.00

Κυριακή 18.00

https://www.ticketservices.gr/event/Fovasai-Theatro-Ilissia-Volanakis/?lang=el

 

 

 «Είναι παράλογο να ποθείς κάθε νύχτα αυτόν που δεν μπορείς να βλέπεις τη μέρα».

Θέατρο και μουσική. Δύο τέχνες συναντιούνται και το αποτέλεσμα είναι ένα μοναδικό ταξίδι. Μια παράσταση που ευτύχησε στο σύνολό της και συγκαταλέγεται στις σπουδαίες φετινές  παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης. Ο λόγος για τη «Σονάτα του Κρόιτσερ».

Όλα αρχίζουν σε ένα βαγόνι τρένου, όπου ο πρωταγωνιστής αναπολεί το παρελθόν. «Εμένα η μουσική με κατέστρεψε… Είχαν ξεκινήσει όλα τόσο σωστά», θα μας πει σε κάποια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς μας εντυπωσιάζει και στην τρίτη του φετινή παράσταση, μετά το «Μαυροπούλι» και τον «Αύγουστο», που παίζεται παράλληλα στο Θέατρο Χορν. Σαρωτικός στη σκηνή, δεν αφήνει λέξη να πέσει κάτω. Απίστευτες συναισθηματικές μεταπτώσεις, υψηλού επιπέδου κορυφώσεις, εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση. Ο ηθοποιός δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.

Ο αυτοσαρκασμός και η λεπτή ειρωνεία θριαμβεύουν σε ένα κείμενο σκηνοθετημένο άρτια στην παραμικρή του λεπτομέρεια.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου καταφέρνει μέσα από την ανάγνωσή της να χαρίσει στο κοινό μια παράσταση που δεν στερείται τίποτα από την έντονη και τη χειμαρρώδη μουσική σύνθεση του Μπετόβεν, χωρίς όμως να στέκεται μόνο εκεί. Αναδεικνύει κάθε πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων και παίζει με το χωροχρόνο δημιουργώντας μαγικές εικόνες και ταξιδεύοντας το θεατή.

Χαρακτηριστική είναι η σκηνή στην οποία οι νότες του εξαιρετικού Θοδωρή Οικονόμου –μεγάλο δώρο της παράστασης–, σε συνδυασμό με τις περιγραφές του Αλέξανδρου Μυλωνά και τα φώτα της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη, φώτιζαν τα μαλλιά και τους αγκώνες της γυναίκας-πειρασμού στον εξώστη του θεάτρου – η σκηνοθέτις αξιοποίησε κάθε γωνιά του σκηνικού χώρου.

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ» θα ακουστεί και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής θα γίνει θεατής για να την απολαύσει. Εδώ η σκηνοθεσία συνδιαλέγεται για μία ακόμα φορά με τις εικόνες, τις λέξεις και τα νοήματα. Ο πρωταγωνιστής μιλά για βιολί και ο Θοδωρής Οικονόμου παίζει μοναδικά πιάνο. Το θαύμα της τέχνης ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας: ένας άντρας ξεχνά τη ζήλια του, τον πληγωμένο του εγωισμό μπροστά στη γοητεία που του ασκεί η μουσική.

Η Κατερίνα Φωτιάδη, στο ρόλο της άπιστης συζύγου, μιλά ελάχιστα, αλλά η εκφραστικότητά της είναι εντυπωσιακή. Συγκινητική και στην εξομολόγησή της: «Ίσως, για μια στιγμή… να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, στο βράδυ πριν από την κρουαζιέρα στη λίμνη, πριν από το φεγγάρι – πριν από τη μουσική. Ίσως για μια στιγμή να μπορούσαμε να ξαναδούμε ο ένας τον άλλο όχι ως σύζυγοι, αλλά ως εραστές. Και να χαρίσουμε ο ένας στον άλλο την ελευθερία του».

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ», μια νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που αναφέρεται στα πιο διαχρονικά θέματα, τον έρωτα, τις σχέσεις, τη φθορά τους, βρίσκει σε αυτή την παράσταση λόγο ύπαρξης στο σήμερα.

 

 

 

 

 

 

Το 2016 σε λίγα εικοσιτετράωρα θα είναι παρελθόν. Λίγο πριν από την εκπνοή του χρόνου ζητήσαμε από αγαπημένους μας ηθοποιούς να φτιάξουν τα δικά τους «Αλφαβητάρια» της χρονιάς που πέρασε, κάνοντας έτσι, με τη βοήθεια των  είκοσι τεσσάρων γραμμάτων μια μικρή ανασκόπηση στο 2016. 

Αλφαβητάρια, αισιόδοξα, απαισιόδοξα, με χιούμορ, με παιγνιώδη διάθεση, με σκέψεις, με προβληματισμούς για όλα όσα βιώνουμε. Λέξεις και φράσεις της καθημερινότητας αλλά και σπουδαία γνωμικά θα περάσουν από την οθόνη σας…

Και μπορεί όλοι να είμαστε διαφορετικοί, όμως αυτή η χρονιά είχε έναν κοινό συντελεστή δυσκολίας… Αυτό μόνο θα σας πω και θα σας αφήσω να παίξουμε το καθιερωμένο μας παιχνίδι. Ποια λέξη λοιπόν είναι κοινή στα περισσότερα αλφαβητάρια;

 

Οι σκέψεις της Λένας Παπαληγούρα για την χρονιά που πέρασε:

Α-νάγκη. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας πεινάνε που κρυώνουν. Θυμώνω και θλίβομαι. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά το 2017 να μην υπάρχει άνθρωπος που να χρειάζεται να κοιμάται στο δρόμο, κανένας άνθρωπος που να πεινάει.

Β-ιασύνη. Όλο τρέχω να προλάβω και όλο αργώ. Τι βάσανο

Γ-ιατί; Γιατί; Γιατί; Από παιδί όλο ρωτάω

Δ-ιάβασμα. «Επικίνδυνος οίκτος» του Στέφαν Τσβάιχ. Υπέροχη αναγνωστική εμπειρία.

Ε-λπίδα. Με νύχια και με δόντια παλεύω να τη διατηρήσω. Είναι ο μόνος τρόπος να ξυπνάω το πρωί.

Ζ-αΐρα. Το όνομα της μάνας μου.

Ή-λιος. Φως.

Θ-έατρο. Η δουλειά μου, που με ζορίζει, αλλά με γεμίζει χαρά.

Ι-στός. Εύκολο το μπέρδεμα, δύσκολο το ξεμπέρδεμα.

Κ-αλοκαίρι. Κρατάω καλά φυλαγμένες τις στιγμές του καλοκαιριού. Τον ήλιο και τη θάλασσα. Στα ζόρια και στις κακοκαιρίες με κάνουν δυνατή.

Λ-ένα Παπαληγούρα.

Μ-αρζαβέλ. Ο πρωταγωνιστής του έργου του Ευγένιου Λαμπίς, που κάνουμε αυτή τη στιγμή πρόβα. Ο Μαρζαβέλ και το ζωτικό του ψεύδος.

Ν-ερό. Μεγάλη και μόνιμη ανάγκη για να ξεδιψάσω.

Ξ-έρω. Δεν ξέρω, αλλά παλεύω να μάθω.

Ο-υρανός. Όταν τον κοιτάζω, γαληνεύω.

Π-αραμύθι. Όσο και αν μεγαλώνω τα παραμύθια τα έχω ανάγκη.

Ρ-οή. Την αναζητώ διαρκώς, στη σκηνή και στη ζωή μου.

Σ-ιωπή. Άλλοτε με ηρεμεί, άλλοτε με τρομάζει.

Τ-αξίδια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά τα έχω πάντα ανάγκη.

Ύ-πνος. Ξυπνώντας ένα πρωί ο Γκρέγκορ Σάμσα, έπειτα από έναν ταραγμένο ύπνο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο έντομο (Φραντς Κάφκα).

Φ-ωνή. Αγαπώ το θέατρο που δίνει χώρο, χρόνο και φωνή σε όσους δεν τα έχουν στη ζωή τους.

Χ-άος. Το χάος μέσα και γύρω μου.

Ψ-υχή. Ταξιδεύει διαρκώς.

Ω-ραίος. Αυτός που έρχεται στην ώρα του.

 

 

Οι σκέψεις της Λουκίας Μιχαλοπούλου για την χρονιά που έφυγε:

 Α -Αλαζονεία ..αποφάσισα πως είναι η λέξη που με ενοχλεί περισσότερο

 Β-Βουτιές στην θάλασσα..στον εαυτό μου ..

 Γ-Γαλήνη..λέγεται η ηρωίδα που παίζω στην ταινία LIve Better.

 Δ-Δουλειά..γιατί αλλιώς δε γίνεται.

 Ε-Ελλάδα..χωρίς προοπτική.

 Ζ-Ζωή,όνειρα απογοητεύσεις ελπίδες δυστυχία  ευτυχία ..

 Η-Ήλιος..,το καλοκαίρι..θάλασσα  απρόβλεπτη ..μου λείπει.

 Ι-Ίωση κάνεις δεν γλιτώνει.  

 Κ-Καλοσύνη συνάντησα ανθρώπους που γλύκαναν την ψυχή μου.

 Λ-Λουκία το όνομά μου αρχίζω να το συμπαθώ...

 Μ-Μανούλα την αγαπάμε κ ας μας εκνευρίζει

 Ν-Νεράιδες είναι μια από τις κοριτσίστικες αγάπες μου έχω συλλογή ..

 Ξ-Ξιφασκία θέλω να ξεκινήσω..

 Ο-Όπερα μ' αρέσει να ακούω τα πρωινά που ξυπνάω άκεφη..

 Π-Πατέρας μου λείπει...

 Ρ-Ράκος αισθάνομαι τον τελευταίο μήνα....

 Σ-Σούρουπο η αγαπημένη μου ώρα.. 

 Τ-Ταινίες με μανία βλέπω και χάρηκα που μόλις τελείωσα γυρίσματα για 2 ταινίες που πιστεύω πολύ..

 Υ-Υπνοςςς είμαι σε φάση που θέλω να κοιμάμαι πολύ..

 Φ-Φόβος πάντα στο πλάι μου..

 Χ-Χωρισμός η λέξη που με διαλύει..

 Ψ-Ψώνια η αμαρτία μου...

 Ω-Ωροσκόπος ιχθύς με δίδυμος  είμαστε τέσσερις ζωή να χουμε......καλή χρονιά!

 

Οι σκέψεις του Βασίλη Παλαιολόγου για την χρονιά που έφυγε:

 Α-Αφθονία....(σε)....να τα έχουμε όλα!!!

Β-Βιώματα...μόνο έτσι ζούμε πραγματικά!!!

Γ-Γιατί;...(το) δεν έχει πάντα απάντηση.

Δ-Δεκτικοί πρέπει να είμαστε.

Ε-Ευτέλεια....καλό είναι να την αποφεύγουμε.

Ζ-ΖΩΗ μου!

Η-Ηθική...ας την κρατήσουμε ακέραια!!!

Θ-Θ Ε Ω Ν Η ....μου λείπει!!!

Ι-Ιδανικά (τα)...σε υψηλό επίπεδο.

Κ-Κέφι...αμείωτο να είναι.

Λ-Λεφτά...καλοδεχούμενα.

Μ-Μοιράζομαι...σημαντικό για υγιής κοινωνίες.

Ν-Νίκες....οι μικρές καθημερινές, κερδίζουν τους πολέμους.

Ξ-Ξεγνοιασιά....είναι απαραίτητη.

Ο-Όραμα...αλίμονο αν δεν έχουμε.

Π-Πίστη...σε ότι θέλει ο καθένας.

Ρ-Ρήξεις...μπορεί να συμβούν μπορεί και όχι.

Σ-Σκεπτόμενοι άνθρωποι...ζουν ανάμεσά μας.

Τ-Τέλος...κάποια στιγμή έρχεται

Υ-Υπομονή...τεράστια αρετή.

Φ-Φως στις ζωές μας.

Χ-Χαρούμενες στιγμές.

Ψ-Ψυχές...γύρω μας.

Ω-Ω ...ανεστραμμένο συμβολίζει τη μονάδα ηλεκτρικής αγωγιμότητας.

 

Οι σκέψεις της  Ράνιας Παπαδάκου  για την χρονιά που έφυγε:

 

Α-"Ανάγκη...τι μυτερή βελόνα"! που λέει κ ο Shakespeare . Όλα φωτίστηκαν διαφορετικά,μέσα από το πρίσμα της"ανάγκης".Συγχωροχάρτια στον εαυτό μας κ στους άλλους

Β -Βαλίτσες ! Πολλές ετοιμάστηκαν μέσα  στη χρονιά που έφυγε.Στην πραγματικότητα ή στη σκέψη,η τάση φυγής ήταν πιο έντονη από ποτέ.

Γ -Γελαστή κ γελασμένη, αυτή ήταν η αίσθηση μου, παραφράζοντας του στίχους του 'Αλκη Αλκαίου. 

Δ-Δύναμη :Μ'αρέσει πολύ αυτό του Jimi Hendrix : "Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη,ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη".

Ε-Έρωτας,αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο !!! Το απόλυτο ξόρκι 

Ζ -Ζόρι ! Παντού ! Σαν να έχει κολλήσει μια παγκόσμια μηχανή κ να αγκομαχάει...

Η- Ήττα . Προσπαθώ να την αντιμετωπίζω  πάντα σαν κάτι προσωρινό,άλλωστε πάντα πίστευα οτι η ήττα κ η νίκη είναι δυο όψεις του  ίδιου νομίσματος τελικά,αν επικεντρωθείς στις λεπτομέρειες.

Θ- Θαύματα .Συντάσσομαι με τον Αntoine de Saint- Exupery που λέει οτι τα πραγματικά,κάνουν λίγο θόρυβο. Το πιστεύω ακράδαντα

Ι- Ιδιοκτησία. Βασανισμένη,πολύπαθη λέξη κ έννοια .

Κ-Καλοσύνη ! Τόσο αφοπλιστική κ ερωτεύσιμη ! Μόνο αυτήν αναζητώ πια στους ανθρώπους

Λ- Λόγια !!!! Χωρίς συγκεκριμένα ...

Μ- Μουσική. Φροντίζω κ επενδύω μουσικά έστω κ νοερά τις στιγμές μου κ ευτυχώς ακόμα τη βάζω πάντα δυνατά κ εκτονώνομαι 

Ν-Ναυάγια : Κυριολεκτικά κ μεταφορικά ασκούσαν παιδιόθεν πάνω μου,μια ακατανίκητη έλξη

Ξ-Ξανά : Μου  βγάζει μια αισιοδοξία, μια δύναμη κ μια ελπίδα  αυτή η λεξούλα

Ο-Ομορφιά : Σαν τον Βaudelaire κ εγώ ,δε μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς ,στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία . 

Π- Πάθος. Αλλιώς γιατί ;;;

Ρ-Ρατσισμός. Δεκάδες μικροί εμφύλιοι παντού,καθημερινά,γύρω μας,τόσο κοντά μας,σε τόσες πτυχές της καθημερινότητας μας που είναι σοκαριστικό κ τρομακτικό.

Σ-Σοκολάτα . Η παυσίπονη !!! Βοήθεια μας...

Τ-Τώρα. Έχοντας μια τάση να σέρνω πολύ παρελθόν μαζί μου,προσπαθώ να εξοικειωθώ μαζί του κ να το εκτιμήσω.

Υ-Ύλη. Υπερεκτιμημένη .Υπέρβαση . Αυτά τα τρία μαζί  !!!

Φ-"Φαίνεσθαι ". Πόσες θυσίες,πόσα θύματα  στο βωμό του...

Χ- Χαρά !!! Ανάγκη κ ευχή !!!

Ψ-Ψέματα. Τα ζωτικά τα δικά  σου τα πιο επικίνδυνα

Ω-Ώπα . Στο παρκάρισμα, στις συναλλαγές,αλλά κυρίως στο κέφι για να κάνουμε φινάλε αισιόδοξο...

 

Οι σκέψεις της Άνδρη Θεοδότου για την χρονιά που έφυγε:

Α-Αγκαλιά

Β-Βράδια δύσκολα

Γ-Γιαγιά αντίο

Δ-Διώνη-Δημήτρης

Ε-Ελλάδα κράτα γερά

Ζ-Ζωή να έχουμε

Η-Ησυχία στο πλατό

Θ-Θεσσαλονίκη at Christmas time

Ι-Ιδιαιτερότητες ...

Κ-Κύπρος!!!!!

Λ-Λίγη αγάπη παραπάνω

Μ-Μπάμπαλη στο καμαρίνι

Ν-Νέα σχέδια

Ξ-Ξύπνημα νωρίς, πολύ νωρίς

Ο-Οικογένεια

Π-Πρόβες,πρόβες....

Ρ-Ρρρρ (όπως στα κόμιξ)

Σ-Σέρλοκ Χόλμς

Τ-Τρέχουμε τώρα

Υ-Υπομονήηηη

Φ-Φιλιώ Χαϊδεμένου

Χ-Χέρια φιλικά

Ψ-Ψωμί της μαμάς το Χειμώνα

Ω-Ώρες ατέλειωτες μαζί τους

 

Οι σκέψεις του Αλέξανδρου Καλπακίδη για την χρονιά που πέρασε

Α –Αλληλεγγύη: Είναι αυτό που θα μας κρατήσει  όρθιους.

Β – Βλακεία: Πρέπει να την καταπολεμήσουμε.

Γ- Γέλιο: Το χάσαμε! Πρέπει να αντισταθούμε.

Δ- Δυσκολία: Δεν υπάρχει!

Ε- Ελλάδα: Όταν λέω Ελλάδα, Ελλάδα! Στην υγειά μας ρε!!

Ζ- Ζωή: Υποτιμημένη έννοια τα τελευταία χρόνια.

Η- Ήλιος: Μην μου τον σκιάζετε.

Θ-Θεοί: Πόσοι πια…???!!!

Ι- Ιμπεριαλισμός: Αυτός μας έφαγε!

Κ- Κουβέντα: Μου λείπει!

Λ- Λευτεριά: Τι ωραία λέξη!

Μ- Μίσος: Είδαμε αρκετό την χρονιά που πέρασε. Ας ελπίσουμε να δούμε λιγότερο την χρονιά που έρχεται.

Ν- Νίκη: Η νέα μου θεατρική δουλειά για το 2017! Βλέπε ΄΄Νίκη του Χρήστου Χωμενίδη΄΄

Ξ- Ξένος: Όλοι ξένοι είμαστε.

Ο- Ομορφιά: Μέσα στην ψυχή μας.

Π-Παγκάκι: Η παράστασή μας!!! 

Ρ- Ρατσισμός: Άνοδος…Γιατί;

Σ-Στωικός: Παραμένω!

Τ- Ταξίδι: Καλοκαίρι του 2016: Φιλαδέλφεια, Ατλάντικ Σίτυ, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη. Τέλεια!!

Υ- Ύμνος: Στην ζωή!

Φ- Φώτα: Πολλά στην σκηνή.

Χ- Χαρά: Το Θέατρο!

Ψ- Ψέμα: Μακριά από εμάς.

Ω-Ωχ!!!

 

Οι σκέψεις της Κίττυ Παϊταζόγλου για την χρονιά που πέρασε:

Α- Aνάγκη και Αφοσίωση : Ο,τιδήποτε μου φαίνεται αληθινό και άξιο, πάντα βλέπω να ξεπηδάει από μιαν ανάγκη. Και μιαν αφοσίωση.

Β- Βαριέμαι: Τους μεγάλους μονολόγους, την αυτολύπηση, την απολυτότητα. Τον εαυτό μου, όταν κολλάει εμμονικά σε κάτι.

Γ- Γνώμες: Πήξαμε στις γνώμες. Λόγια που δεν αναλαμβάνουν ευθύνη. Μόνο οι πράξεις  έχουν νόημα.

Δ-Διαψεύσεις: Πολιτικές. Ηθικές. Συναισθηματικές. Μαζεύτηκαν αρκετές φέτος.

Ε –Ελλάδα: Δεν ξέρω πότε σε αυτή την -κατά τ’άλλα υπέροχη- χώρα θα μπορέσουμε να κάνουμε σταθερά βήματα προς κάτι, κι όχι μονίμως νευρωτικά, κυκλοθυμικά και αποσπασματικά.

   -Έμπνευση: Δεν ξέρεις πότε θα έρθει, μα πρέπει κάθε μέρα να παλεύεις να είσαι εκεί μήπως και έρθει.

Ζ- Ζαριά: Η τύχη. Το σωστό timing. Δεν είμαστε κι οι καλύτεροι φίλοι. 

Η-Ηθοποιός: «Αυτός που παλεύει να συναντηθεί με κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι νεκρό»

   -Ήρωες: Όλοι όσοι ρισκάρουν. Αληθινά ρισκάρουν.

Θ- Θαύματα: Πιστεύω πολύ στα μικρά, καθημερινά θαύματα (μα και στα μεγάλα και ανεξήγητα)

 Ι-Ιστορίες: Όταν όλα έχουν ειπωθεί, μένει ο τρόπος και ο χρόνος που λέγονται οι ιστορίες για να μας αγγίξουν ξανά.

Κ- Κάφκα: «..Πήραμε τη ζωή μας λάθος», μόνο που «δεν αλλάξαμε ζωή». Το είδε όλο το παράλογο του κόσμου μας. Νιώθω χαρά μεγάλη που συμμετέχω στην παράσταση αυτή της «Δίκης» του Κάφκα, στο Θέατρο Πόρτα, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Λ- Λάθη: Με αυτά προχωράμε μπροστά. Όχι με τα σωστά. Με τα λάθη και τις απώλειες.

Μ-Mαρία: Aγαπημένη φίλη και φωτεινό πρότυπο για πολλά πράγματα.

    -Mαλακότητα: Έχω μια έμφυτη αγωνία για όλα, μαθαίνω όμως τελευταία  πώς να μπαίνω  μαλακά  στα πράγματα. Στη ζωή. Και στην τέχνη.

Ν-Ντροπές: Συνεχείς. Κοριτσίστικες και ενήλικες. 

Ξ- Ξενοφοβία: Όλα ξεκινούν από την έλλειψη παιδείας και επιστρέφουν σε αυτή.

Ο-Ομάδα: Νομίζω μόνο με το «μαζί» μπορεί να γίνει κάτι. Στην ομάδα δε σημαίνει ότι ισοπεδώνονται οι προσωπικότητες, ίσα-ίσα, καθένας φέρνει τον εαυτό του στα καλύτερά του και μαζί με τον άλλον τον πάει ακόμα πιο πέρα. Όταν έχεις κοινούς κώδικες, εμπιστοσύνη, τότε ρισκάρεις να εκτεθείς κι άλλο. Να εκτεθείς μαζί με τον άλλον.

Π-Πατάρι Πρότζεκτ (Patari Project): Η απόδειξη του πώς το «μαζί» μπορεί να δημιουργήσει μαγεία. 

 Ρ-Ρουτίνα: Καταλαβαίνω πια πως, ίσως, έχει μια γλύκα και μια ασφάλεια.

Σ-Σύνορα: Aνοιχτά.

Τ-Τέχνη: Λέει κάπου ο Σεφέρης πως «η Τέχνη είναι μια απέραντη αλληλεγγύη». Σε αυτό θέλω να προσθέσω: Aν όχι έτσι, τότε ας το αφήσουμε καλύτερα.

  -Tαξίδια: Στην Αργεντινή. Στο Βιετνάμ. Στις λίμνες στον Καναδά. Μελλοντικοί αγαπημένοι προορισμοί.

Υ-Υγεία: Ένα καθόλου αυτονόητο αγαθό.

Φ-Φως: Να κοιτάς με φως ακόμα και το πιο βαθύ σκοτάδι.

Χ-Χιούμορ: Σχετικοποιεί και παρηγορεί. Ενίοτε. Το ψάχνω πολύ στους ανθρώπους.

Ψ- Ψάχνω: Άρα κάποια στιγμή θα βρω κιόλας.

Ω-  Ώπα!: Έτσι, χωρίς λόγο, για να τελειώσουμε περήφανα και με χαρά!

 

Οι σκέψεις της Εύας Οικονόμου- Βαμβακά για την χρονιά που έφυγε:

Α-Ανέφικτο, για αυτό που τελικά ενεργοποιείς πάντα όλες σου τις δυνάμεις.

Β-Βρικόλακας. Μικρός. Ο Ρούντιγκερ.  Όταν ήμουν μικρή ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο και αν με ρωτούσες τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα «μικρός βρικόλακας» και τρόμαζα τον κόσμο. 

Γ-Γόνατο. Σημείο ευαίσθητο του σώματος, αν δεν το προσέξεις σε αφήνει συχνά πίσω. 

Δ-Δρόμος. Πορεία  προς κάτι. Φυγή.

Ε-Έρωτας. Δικαιωματικά.

Ζ-Ζάρι. Τύχη, αυτό μου με τίποτα δεν ελέγχεις.

Η-Ήλιος. Γιατί το φως του είναι βασικός συντελεστής της ανθρώπινης ευτυχίας. 

Θ-Θέατρο. Επίσης δικαιωματικά. Έχει βαφτίσει για πάντα τα Θ μου, εξορίζοντας ακόμα και τη Θάσο και το Θάνατο από αυτά.

Ι-Ίμερος. Μυθικός θεός του έρωτα, η αγάπη του κληρονομιά από το μπαμπά μου.

Κ-Καλοκαίρι. Μετράς πάντα 9 μήνες ανάποδα για να έρθει. Το τέλος του χρόνου και ας βρίσκεται στο μέσο του. 

Λ-Λωτός. Μυστήριο φρούτο. Από όλες τις απόψεις. 

Μ-Μαύρο. Χιόνι. Δε θα μπορούσε αλλιώς. Η παράστασή μας - κάθε νιφάδα του αγάπη. 

Ν-Νησί. Ο τόπος μου, η Θάσος.

Ξ-Ξανά. Δεύτερη ευκαιρία. Δε θα πάψω ποτέ να τη ζητάω.

Ο-Όλο. Ολοκληρωμένο, τελειωμένο, άπληστο και άψογο.

Π-Πόρτα. Έξοδος, είσοδος, αλλαγή επιπέδου. Τελευταία… και θέατρο. 

Ρ-Ρακούν. Το γνωστό. Που βοηθάει στην κατανάλωση γλυκών. 

Σ-Σφυρίχτρα. Η λέξη που έβαζα πάντα στην κρεμάλα και δεν την έβρισκε κανείς.  

Τ-Τρόπος. Μέθοδος. Μονοπάτι που δύναται ασφαλώς ή επισφαλώς να οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Υ-Υπερ -θεματίζω, -βάλλω, -αναλύω. Όλα στον υπερ-θετικό.

Φ-Φιμπονάτσι.  Η αγαπημένη μου ακολουθία. Ό,τι πιο γοητευτικό έχω συναντήσει. 

Χ-Χτένα. Σύμμαχος. Θα ήθελα να γνωρίσω τον εφευρέτη της. 

Ψ-Ψάρι. Δεν ξέρω γιατί αυτό, τα φοβάμαι και λίγο. 

Ω-Ώρα. Περνάει, χάνεται, πάντα θες μια ή και πολλές παραπάνω. 

 

Οι σκέψεις της Μαρίας Τζάνη για την χρονιά που έφυγε:

Α-Αγάπη:Πήρα και έδωσα το 2016 και το «κατάλαβα» περισσότερο από τις άλλες  χρονιές.

Β- Βαρεμάρα: Βαρέθηκα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά.

Γ-Γάτος: Ένα χρόνο παρέα με τον γάτο μου τον Μπιρμπίλη.

Δ-Διακοπές: Πήγα στην Σχοινούσα με τους φίλους μου. Τέλεια!

Ε- Εξωγήινοι  Ούτε φέτος δεν ήρθαν.

Ζ- Ζάχαρη: Θα μπορούσα να είχα φάει και λιγότερη.

Η-Ήλιος: Φωτοσύνθεσα όσο γινόταν.

Θ-Θάλασσα: Πολλά μπάνια.

Ι- Ικανοποίηση: Υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα.

Κ- Κρήτη: Πήγα στο σπίτι μου πολλές φορές.

Λ-  Λάθη: Καλά, κάθε χρόνο έκανα, κάνω και θα κάνω.

Μ-Μάθημα: Ένα μάθημα ήταν για μένα όλο το 16’, άσε που αντάλλαξα και πολλά μαθήματα.

Ν-Ντιβάνι: η ιντερνετική μου εκπομπή “Στο Ντιβάνι με την Τζάνη”

Ξ-Ξυπνητήρι:Κάθε πρωί χτυπάει να πάω να παίξω στο «Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο ρουμπίνι»

Ο-Ομοιοπαθητική: Βρήκα την υγειά μου!

Π-Πόρτες: Άνοιξαν καινούργιες.

Ρ-Ραβδί: Να είχα ένα μαγικό να πραγματοποιούσα όνειρα ανθρώπων

Σ-Συνεργασίες: Δούλεψα παρέα με ωραίους ανθρώπους.

Τ-Ταξίδια: Δεν πήγα στο εξωτερικό,θα πάω το 2017

Υ- Ύπνος: Άρχισα να κοιμάμαι νωρίς 

Φ-Φροντίδα: Το 2016 με φρόντισα!

Χ-Χάρος: Πήρε πολύ κόσμο φέτος.

Ψ- Ψέμματα:Αλήθεια  δεν είπα ούτε ένα!

Ω-Ώρα: Δεν βλέπω την ώρα να έρθει το 2017 να δω τι θα μας φέρει…

 

 

 Οι σκέψεις της Αρκαδίας Ψάλτη για την χρονιά που πέρασε

Α -αμνήμονας άμμος

Β -βάτραχος

Γ-γιόλο

Δ-δάσος

Ε-έρημος

Ζ-ζάφτι

Η-ήλιος

Θ-θόλος

Ι-ικέτης

Κ-καπέλο

Λ-λάφυρο λούνα παρκ

Μ-μάρτυρας

Ν-ναός

Ξ-ξίφος

Ο-όπερα

Π-πειρατής

Ρ-ρόσο αντίκο

Σ-σιρόπια

Τ-τυφλά

Υ-υφαντό

Φ-φύτρο

Χ-χιόνι

Ψ-ψηλά

Ω-ωκεανός που θα βγω

 

Οι σκέψεις της Νάνσυ Μπουκλη για την χρονιά που έφυγε:

Α- Αλησµονώ και χαίροµαι

Β- Bios

Γ- Γεµάτη

Δ- Δέκα β.

Ε- Εδώ παρόν

Ζ- Ζω Ή

Η- ΉλιοςΉλιοςΉλιος

Θ- Θέλετε να χορέψοµε Μαρία;

Ι- Ιρίακολακ

Κ- ΚιΚ µπόξινγΚ

Λ- Λευκάδα

Μ- Μουσική

Ν- Ντι Τζέι

Ξ- Ξξξξ

Ο- Όλα

Π- Περί φύσεως

Ρ- Ρωτώντας πας στην πόλη

Σ- Συντονίζ.ω,ονται,µος

Τ- Τώρα

Υ- Υπόθεση

Φ- Φωτιά

Χ- Χωρίς

Ψ- Ψέµµατα

Ω- Ωραία!

 

Οι σκέψεις του Χρήστου Καρασαββίδη για την χρονιά που έφυγε:

Α - Αγάπη: χωρίς αυτό, ούτε ανάσα

Β - Βία: στις ζωές, στις σχέσεις, στους δρόμους. Γιατί;

Γ - Γυναίκες: η έμπνευση

Δ - Δημιουργία: οφείλουμε να ξαναδημιουργήσουμε τον κόσμο μας

Ε - Ερωτευμένο θέατρο: το ωραιότερο είδος θεάτρου

Ζ - Ζωή: ωραία

Η - Ηθοποιός: επάγγελμα κι όχι χόμπι

Θ - Θράσος: καλώς εννοούμενο, χρειάζεται πίστη στις ικανότητές μας

Ι - Ιδέες: αμέτρητες

Κ - Κάπνισμα: δυστυχώς δυσκολεύομαι πολύ να το μειώσω

Λ - Lolita Reversed: διασκευάζω ελεύθερα και σκηνοθετώ την ιστορία της Λολίτας του Ναμπόκοφ, απόν Απρίλιο, για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και υπόσχομαι πως θα καταθέσω ένα διαφορετικό θέατρο.

Μ - Μυαλό: επιθετικό κι αποκλίνον

Ν - Νομίζω: γενικώς

Ξ - Ξενοφοβία: Είναι ντροπή μας

Ο - Όραμα: μαζί με τον έρωτα, οι δυο λόγοι που ζούμε

Π - Περσινές Βροχές: ο μονόλογος που έγραψα και σκηνοθέτησα, η πρώτη μου ολοκληρωτική δημιουργία, η αρχή των πάντων, η παράσταση που νιώθω τρομερά περήφανος για το κάθε της δευτερόλεπτο

Ρ - Ρίσκο: σε οτιδήποτε

Σ - Σκηνοθεσία: δημιουργική, αλλιώς δεν έχει νόημα οτιδήποτε

Τ - Ταλέντο: το νέο

Υ - Υποκριτική: επιστήμη

Φ - Φωνές: διαφορετικές κι απαραίτητες για να πάμε μπροστά

Χ - Χωρισμοί: συμβαίνουν

Ψ - Ψυχή: όταν λείπει από μια παράσταση, αποκλείεται να είναι καλή

Ω - Ώριμος: δεν είμαι

 Οι σκέψεις της Άρτεμις Γρύμπλα για την χρονιά που πέρασε:

Α-χ. Αχ, 2016.

Β-αχ. Βαχ, 2016.

Γ-γάτα, η τελευταία μαύρη. Του Ευγένιου Τριβιζά, στο Θέατρο Άλφα Ιδέα. Το 2016 ένωσε ξανά την αγαπημένη γατοπαρέα και μας χάρισε μοναδικές στιγμές εντός και εκτός σκηνής.

Δ-δίαιτα. Άλλη μια χρονιά φεύγει χωρίς πετυχημένη δίαιτα.

Ε-εκδρομή. Τη ζητάω επίμονα ολόκληρο το 2016. Μια εκδρομή δεν μου χαρίστηκε, αλλά με αισιοδοξία κοιτάω το χάρτη και σχεδιάζω το 2017.

Ζ-ζαβολιές. Το 2016 ήταν γεμάτο από αυτές, ευτυχώς.

Η-ήθελα. Το 2016 ήθελα να… αλλά αποχαιρετάμε το δαιμονισμένο έτος και μαζί την αναβλητικότητα. Ελπίζω.

Θ-θεία. Έγινα θεία! Κλασική Ελληνίδα θεία, με τρέλα και υστερία. Το πρώτο μου ανίψι είναι το πιο όμορφο και έξυπνο μωρό του κόσμου. Δείχνω τις φωτογραφίες της συνέχεια σε όλους, τις έχω ντέσκοπ, μπακγκράουντ, στο κινητό, στο πορτοφόλι, στο ψυγείο, και δεν χάνω ευκαιρία για ρουφηχτά φιλιά σε χεράκια και μπουτάκια.

Ι-Improv/λατινικό μεν, αλλά καμία άλλη λέξη δεν μπορεί να έρθει στην επιφάνεια από τότε που το Improv μπήκε δυναμικά στη ζωή μου. Μία αποκάλυψη του 2016 που χρωστάω σε αγαπημένους φίλους και με οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε γέλια μέχρι δακρύων κάθε Κυριακή βράδυ!

Κ-ουίντα. Το σπίτι που φτιάξαμε για μπαρ ή το μπαρ που έγινε σπίτι. Κυριαρχεί σε κάθε κάπα, σε κάθε μέρα και κάθε μπίρα, με τη ζεστασιά, τη χαρά και τις στιγμές που μας προσφέρει

Λ-λάθη. Γεμάτο λάθη αλλά και λαμπρές στιγμές.

Μ-μελομακάρονα. Το 2016 θα μείνει στην προσωπική μου ιστορία ως η πρώτη και ελπίζω τελευταία χρόνια που έφαγα ολόκληρο το ταψί με τα μελομακάρονα που έφτιαξα.

Ν-Ναι και. Η βασική αρχή του Improv ήρθε και προσγειώθηκε στη ζωή μου σαν κεραυνός. Λέμε ναι σε ό,τι μας έρχεται και βάζουμε δίπλα ένα και, συνεχίζοντας. Βασική οδηγία πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Ξ-απλίνι. Όλα τα Ξ οδηγούν στο μοναδικό σκυλί που με συντροφεύει και το 2016 κλείσαμε έναν καταπληκτικό χρόνο παρέα, από τότε που με περιμάζεψε από τον δρόμο και κουρνιάσαμε στο λευκό μου καναπέ, με αποτέλεσμα τίποτα πια να μην είναι το ίδιο. Αποκορύφωνα η αλλαγή του χρώματος του καναπέ, που είναι λευκός μόνο στις μακρινές αναμνήσεις.

Ο-ΟΡΕΓΑΜΩΤΟΚΕΡΑΤΟ, η λέξη μου στις περισσότερες εκπνοές.

Π-αντρειά. Το 2016 ήταν έτος γάμων. Γάμοι έγιναν, γάμοι σχεδιάστηκαν, γάμοι, γάμοι παντού! Το 2016, επίσημο έτος παντρειάς.

Ρ-αντεβού. Η μεγάλη μου αποτυχία: δεν κατάφερα να είμαι στην ώρα μου ούτε σε ένα.

Σ-υνεργάτες. Η χρονιά φεύγει και με βρίσκει πολύ πλουσιότερη σε όμορφες συνεργασίες και αγαπημένους συνεργάτες, τους οποίους ελπίζω να ξανασυναντήσω σύντομα.

Τ-ραγωδία. Η λέξη που είπα πιο συχνά μέσα στη χρονιά.

Υ-στέρνια Τήνου. Επιστροφή για λίγο στο μαγικό νησί με τις αγαπημένες μου φίλες. Δύο μέρες όαση μέσα στη χρονιά, με κοκτέιλ και αλμύρα.

Φ-ίλοι και φιλιά. Συντροφιά στις δύσκολες και στις όμορφες μέρες

Χ-ριστίνη. Το 2016 ανήκει εξ ολοκλήρου στην ανιψιά μου που ήρθε στη ζωή το Φεβρουάριο και έκτοτε στολίζει τις μέρες μας και κρατά στα μικροσκοπικά χοντροχεράκια της τις καρδιές μας.

Ψ-ιτ κοπελιά. Αυτή η μάστιγα και το 2016.

Ω-ριμότητα. Το 2016 μου πρόσφερε τη γνώση ότι δεν υπάρχουν καλές και κακές χρονιές. Όσο μεγαλώνεις τόσο τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο.

  

 Η λέξη ΖΩ-ΖΩΗ νίκησε και φέτος, γιατί όσο δύσκολες και αν είναι οι χρονιές μας, η ζωή πάντα θα μας ξεπερνά! 

Γιατί πολύ απλά τελικά «Ζωή: (είναι) ωραία» ή «Ζω Ή» και ας μην κάνουμε «Ζ-ζάφτι» πολλά. Ακόμα και αν δεν τηρούμε την υπόσχεση ότι «Ζάχαρη: Θα μπορούσα να είχα φάει και λιγότερη». Γιατί τελικά τι είναι και η ζωή; «Ζάρι. Τύχη, αυτό μου με τίποτα δεν ελέγχεις». Με άλλα λόγια «Ζαριά: Η τύχη. Το σωστό timing. Δεν είμαστε κι οι καλύτεροι φίλοι» και όμως «Ζωή: Υποτιμημένη έννοια τα τελευταία χρόνια» και δυστυχώς «Ζ-Ζόρι! Παντού! Σαν να έχει κολλήσει μια παγκόσμια μηχανή και να αγκομαχάει...», αλλά ερωτεύεσαι και λες «Ζ-ΖΩΗ μου!» και μπορεί και να τη λένε «Ζ-αΐρα. Το όνομα της μάνας μου» και μετά πάλι «Ζωή, όνειρα απογοητεύσεις ελπίδες δυστυχία, ευτυχία» Στο φινάλε όμως; 

«Ζ-Ζωή να έχουμε» και με«Ζαβολίες» να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! 

Το 2017 να δημιουργήσετε το αλφαβητάρι που ονειρεύεστε και σας αξίζει!

 

 

 

Δραστήρια και πολυτάλαντη θυσίασε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στη δικηγορία για χάρη της υποκριτικής. Παιδί του θεάτρου Τέχνης, συνεργάζεται, σχεδόν κάθε χρόνο με τις σκηνές του. Φέτος την απολαμβάνουμε και στο θέατρο Πόρτα και το υπέροχο «Μαύρο Χιόνι» του Κώστα Φιλίππογλου. Λίγο οι γιορτές, λίγο το κλίμα του  Μπουλγκάκοφ αποφασίσαμε να τα πούμε σ’ ένα πιο γιορτινό και χιονισμένο τοπίο… στην Πεντέλη!

 Ένα ανολοκλήρωτο και αυτοβιογραφικό έργο του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ. Πώς δουλέψατε πάνω σε αυτό; Πώς σας επηρέασαν τα επίθετα «ανολοκλήρωτο» και «αυτοβιογραφικό»;

Νομίζω πως η δυσκολία δεν έγκειται τόσο στα επίθετα όσο στο ουσιαστικό. Μυθιστόρημα. Στις 29 Σεπτέμβρη που ξεκινήσαμε πρόβες είχαμε στα χέρια μας ένα υπέροχο βιβλίο 280 σελίδων και κάποιες ωραίες σκόρπιες ιδέες. Μέσα σε εννέα βδομάδες το βιβλίο αυτό δεν μετατράπηκε απλώς σε θεατρικό αλλά σε παράσταση. Δουλέψαμε πολύ και σε επίπεδο συγγραφής. Είχαμε βέβαια μαζί μας και μια πολύ έμπειρη δραματολόγο, τη Δ. Κονδυλάκη, που μας βοήθησε ιδιαίτερα. Μας έβαζε συχνά σε τροχιά όταν από ενθουσιασμό παρεκκλίναμε. Ωστόσο για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδικασία. Και μετά, κοιτώντας πίσω, νιώθεις παντοδύναμος. Αυτή η παράσταση, εκτός από τα αναρίθμητα πράγματα που μου έμαθε, μου άνοιξε νέους ορίζοντες, με αποτέλεσμα να βλέπω σχεδόν όλα τα διηγήματα ως εν δυνάμει θεατρικά έργα με έναν πολύ πρακτικό και δημιουργικό τρόπο.

Τα επίθετα δηλαδή δε σας επηρέασαν καθόλου;

Αυτοβιογραφικά πιστεύω πως είναι όλα τα έργα. Είναι τόσο δεμένα με την ύπαρξη του δημιουργού τους. Εμπεριέχουν εν μέρει τις εμπειρίες του, τις φαντασιώσεις του, τις αποστροφές του. Νομίζω πως το στοίχημα θα ήταν κάποιος κάποτε να γράψει ένα μη αυτοβιογραφικό έργο. Τώρα ότι το δικό μας έχει και τα διαπιστευτήρια του αυτοβιογραφικού συνέβαλε στην έρευνα που έπρεπε να κάνουμε προκειμένου να το κατανοήσουμε. Και κάπως έτσι ο –σχεδόν άγνωστός μας– Μπουλγκάκοφ κυριάρχησε στις μέρες μας. Το ανολοκλήρωτο από την άλλη θεωρώ πως σε φέρνει αντιμέτωπο με ένα δίλημμα. Κάνεις μαζί του όλο το ταξίδι και κάπου –λίγο μετά τη μέση σε εμάς– σε αφήνει. Και, έχοντας τη φόρα από όλα όσα έχουν προηγηθεί, μπαίνεις στον πειρασμό να συνεχίσεις, να δώσεις εσύ το τέλος που πιστεύεις πως ο έως τώρα συνοδοιπόρος σου θα έδινε. Και εκεί υπεισέρχεται η λογική, η οποία σου υπενθυμίζει ότι μάλλον δεν έχεις το δικαίωμα να βάλεις τελεία σε ό,τι κάποιος άλλος επινόησε αλλάζοντας την τελική μορφή του. Και αυτή η μάχη δεν τελειώνει ποτέ. Ωστόσο νομίζω πως όλα τα μεγάλα έργα τελειώνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με άρση.

«Αυτοκτόνησε ένας συγγραφέας και θα σας πω την ιστορία του». Αυτή η εναρκτήρια φράση δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας ή κάνω λάθος;

Σε όλη την παράσταση ακολουθούμε την πορεία αυτού του συγγραφέα ώσπου να φτάσει στο σημείο να αυτοκτονήσει. Και ενώ ως γεγονός φαντάζει τραγικό, το κείμενο του Μπουλγκάκοφ ξεχειλίζει από μαύρο χιούμορ. Σπάνια συναντάς αυτή την οπτική. Όταν ξεκινήσαμε πρόβες, δεν ξέραμε σε τι παράσταση θα οδηγηθούμε. Αφεθήκαμε λοιπόν ελεύθεροι στα ερεθίσματα του κειμένου και αόρατα γλιστρήσαμε στη μαύρη κωμωδία. Άλλωστε, όπως είχαμε καταλήξει, ο Μπουλγκάκοφ βάζει τον ήρωά του να αυτοκτονήσει για να μπορέσει ο ίδιος, κάνοντας την ίδια διαδρομή, να παραμείνει στη ζωή. Και αυτό από μόνο του έχει κάτι βαθιά αισιόδοξο.

 

Οι περιπέτειες ενός συγγραφέα πόσο κοντά πιστεύεις πώς είναι στις περιπέτειες ενός ηθοποιού;

Οι περιπέτειες του συγκεκριμένου συγγραφέα είναι πολύ κοντά στις περιπέτειες ενός ηθοποιού, καθώς, όντας δημιουργικός και αντισυμβατικός, προσπαθεί να εισχωρήσει σε ένα κατεστημένο που δεν του ταιριάζει και συνθλίβεται από αυτό. Δεν δέχεται να κάνει συμβιβασμούς και το πληρώνει.

 Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Κώστα Φιλίππογλου;

Μαγική. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Και είναι τέλειο να το νιώθεις αυτό στο «ταμείο», όταν έχει ήδη συμβεί και είσαι μακριά από την αρχική παρόρμηση και τον ενθουσιασμό μιας νέας συνεργασίας. Είναι εκπληκτικός άνθρωπος ο Κώστας. Πολύ εμπνευσμένος, δημιουργικός και –σπάνιο στο χώρο μας– εξαιρετικά γενναιόδωρος. Σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια, να θες να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό. Ίσως οφείλεται στο ότι πριν από ηθοποιός και σκηνοθέτης είναι και δάσκαλος. Πολύ τυχεροί αυτοί που συναντά στο δρόμο του… Όμως και όλη η ομάδα ήταν υπέροχη. Σπάνια έχεις την ευκαιρία να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους με τέτοια ενέργεια. Να χαίρεσαι για όσα δίνεις και για όσα παίρνεις. Νομίζω πως είναι μια συνεργασία που θα τη θυμάμαι για πολύ πολύ καιρό. Νιώθω –και ας μην πιστεύω στον Θεό– ευλογημένη.

 Πρόσφατα είχες μια εμπειρία από το Βασιλικό Θέατρο της Χάγης με τη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία του Δ. Γεωργαλά; Τι αποκόμισες;

Πάρα πάρα πολλά! Καταρχήν πρώτη φορά συμμετείχα σε παράσταση αρχαίου δράματος. Ήταν μοναδική εμπειρία. Είναι τελείως διαφορετικός ο κώδικας δουλειάς, άλλα τα μεγέθη, και ας ήταν σκηνοθετημένη για κλειστό χώρο. Τα όπλα που έχεις αναπτύξει για να διαχειριστείς το θέατρο δωματίου είναι εκεί σχεδόν ανενεργά. Πρέπει να μεγαλώσεις, να αποκτήσεις άλλη βαρύτητα. Η ερμηνεία σου είναι προϊόν συνθετικής αφαίρεσης και αυτό είναι ταυτόχρονα προκλητικό και δύσκολο. Νομίζω όμως πως τα καταφέραμε πολύ καλά. Ο Δημήτρης, παρακινούμενος από ένα μοναδικό ένστικτο, έστησε μια παράσταση στέρεα, όμως πολύ σύγχρονη. Και αισθητικά υπέροχη. Χωρίς να θυσιάσει τίποτε από την ουσία της, της έδωσε άλλους τόνους, την έκανε να αφορά ουσιαστικά. Και, μολονότι σε ελληνική γλώσσα, κατάφερε να κερδίσει το ολλανδικό κοινό. Ήμασταν και στις τρεις παραστάσεις sold out και, αν δεν έπρεπε να γυρίσουμε άμεσα πίσω, θα μπορούσαμε να δώσουμε και άλλες.

 

Θα υπάρξει συνέχεια;

Ελπίζουμε. Είναι μια πολύ ξεχωριστή παράσταση και θα ήταν κρίμα να είναι τόσο θνησιγενής. Να αρχίσει τελειώνοντας με τρεις παραστάσεις στη Χάγη. Συζητάμε με τους ανθρώπους της Ολλανδίας για μια μικρή περιοδεία στο εξωτερικό, αν και πιστεύω πως όλοι ευχόμαστε κάποια στιγμή να βρει χώρο και στην Ελλάδα. Θεωρώ πως θα είχε μεγάλη απήχηση.

Είσαι απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης και διατηρείς δεσμούς με αυτό, συνεργαζόμενη σχεδόν κάθε χρόνο. Φέτος σε βλέπουμε πάλι σε εφηβική παράσταση. Πόσο εύκολα αντιλαμβάνονται οι νέοι τον Τσέχωφ;

Θεωρώ το Θέατρο Τέχνης λίγο σαν οικογένεια. Δουλεύω σε αυτό από το δεύτερο έτος της σχολής και στις δύο χρονιές που έλειψα από τους κόλπους του το αίσθημα ήταν λίγο περίεργο. Δένομαι κάπως και συναισθηματικά. Εδώ και τέσσερα χρόνια με πρωτοβουλία του Κωστή Καπελώνη και με έναν πυρήνα αποφοίτων του Θεάτρου Τέχνης έχουμε στήσει την Εφηβική Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης. Ήταν νομίζω κάτι που έλειπε, να τοποθετήσει το θέατρο στο επίκεντρο τον έφηβο και να οργανώσει παραστάσεις ειδικά γι’ αυτόν, φέρνοντάς τον μάλιστα σε ένα χώρο ιστορικό όπως είναι το Υπόγειο, συστήνοντάς του ένα νέο γι’ αυτόν κόσμο. Είναι ειδικό κοινό οι έφηβοι, δύσκολο. Λένε πάντα την αλήθεια. Δεν σου χαρίζονται, δεν έχουν μυηθεί ακόμη στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό που συναντάς στους μεγάλους. Οπότε μόνο με ειλικρίνεια μπορείς να τους αντιμετωπίσεις.

Φέτος για πρώτη φορά το έργο που ανεβάζουμε δεν ανήκει σε αυτό που θα λέγαμε εφηβικό ρεπερτόριο. Αρχικά φοβόμουν πολύ την ενασχόληση με έναν τόσο κλασικό και μεγάλο συγγραφέα, αλλά περιέργως τα παιδιά το παρακολουθούν με τεράστια προσήλωση και ενδιαφέρον. Είναι νομίζω η έμπρακτη εφαρμογή της έννοιας του κλασικού, του ουσιαστικά διαχρονικού.

 Υπάρχει κάποιος ρόλος ή συνεργασία που ονειρεύεσαι;

Νομίζω ονειρεύομαι περισσότερο συνεργασίες παρά ρόλους. Θεωρώ το θέατρο την πλέον ομαδική δουλειά και πιστεύω πως τελικά έχει μεγαλύτερη σημασία με ποιους συμπορεύεσαι παρά το τι κάνεις. Οι συναντήσεις με τους ανθρώπους είναι αυτές που σε εξελίσσουν. Οι ρόλοι είναι απλώς οι αφορμές.

 Επόμενα επαγγελματικά σχέδια

Όσες φορές έκανα σχέδια σε αυτόν το χώρο ανατράπηκαν… Το έχω αποδεχτεί, οπότε εμπιστεύομαι το απρόβλεπτο. Αν μπορούσα να ευχηθώ κάτι και να πιάσει, θα ήταν οι άνθρωποι που με ενέπνευσαν και με εξέλιξαν να ξαναβρεθούν στο δρόμο μου…

 Φωτογράφιση για το Texnes-plus Μάριος Θεολόγης 

Η Εύα πρωταγωνιστεί στο "Μαύρο Χιόνι" στο Θέατρο Πόρτα και στην εφηβική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης«Η Ζωή είναι Ωραία» (Οδηγός Ευδαιμονίας από τον Τσέχωφ)

 

 

Δεν πρόλαβε να αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού και η μια κορυφαία συνεργασία διαδεχόταν την άλλη βράβευση. Προκάλεσε αίσθηση από την πρώτη του επαγγελματική δουλειά πλάι στον Δημήτρη Καταλειφό στον «Επιστάτη» του Πίντερ. «Ακόμη δεν έχω καταλάβει την πολυπλοκότητα αυτού του ρόλου», θα μου πει με μια περιέργεια μικρού παιδιού καθώς θα πίνει το πράσινο τσάι του.

 Τον ρωτώ αν είναι αλήθεια ότι δεν έχει υπολογιστή. «Δεν γίνεται από αντίσταση, δεν είναι φοβερό θέμα για κάποιον που δεν έχει. Είναι φοβερό για κάποιον που έχει. Και μετά για κάποιον που έχει γίνεται το θέμα. Τυπάρεσαι, γίνεσαι ο τύπος που δεν έχει υπολογιστή. Ενώ δεν είναι κάτι εξωφρενικό».

Αδυνατώντας να το κατανοήσω, επιμένω: «Και τι κάνεις τώρα με τη νέα παράσταση; Πώς δουλεύεις;»

«Έχω πάρα πολύ πράγμα να διαβάσω, που δεν θα προλάβω καν…» μου απαντά ατάραχος και με έχει πλέον πείσει. Στη συνέχεια η συζήτηση θα ξεφύγει από την τεχνολογία και ο Χάρης Φραγκούλης από τα λεγόμενά του θα αφήσει να διαφανεί γιατί είναι ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της γενιάς του.

«Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» ή «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;»

Δεν ξέρω τι είναι η αγάπη και νομίζω πως αυτό ακριβώς το ερώτημα πραγματεύεται η παράσταση. Αν ξέραμε, το έργο θα ήταν μόνο μία σκηνή. Θα είχε σαφές τέλος ή κάποιος που το παρακολουθούσε θα είχε καταλήξει κάπου, θα είχε μια συγκεκριμένη τοποθέτηση. Από την έκφραση «Δεν ξέρω» προκύπτουν οι λέξεις, προκαλούνται οι  συγκρούσεις.

Ποια ιστορία σε αγγίζει περισσότερο;

Η ιστορία που με συγκινεί πιο πολύ –οι λέξεις και το νόημά της– είναι αυτή που έχει ως θέμα το Αλτσχάιμερ, έτσι όμως όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Δεν αναφέρεται σε κάποιον που για να σώσει μια σχέση και να βλέπει το αγαπημένο του πρόσωπο καθημερινά καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Επί σκηνής παρακολουθούμε μια γυναίκα που νόσησε από Αλτσχάιμερ, αλλά εγώ βλέπω μια γυναίκα που κατάφερε με αντίτιμο τη ζωή της να βλέπει κάθε μέρα τον αγαπημένο της για πρώτη φορά!

Σπονδυλωτό έργο και δυσκολίες

Έχει δυσκολίες που μπορεί να μη φαίνονται. Για παράδειγμα, της όχι μιας έναρξης. Εμένα πάντα με απασχολούσε τι γίνεται στο ενδιάμεσο, ανάμεσα στο καμαρίνι, την κουΐντα, το κυλικείο, μέχρι να μπεις στη σκηνή. Ποιος είσαι; Τι συμβαίνει; Γενικότερα με απασχολεί αυτό στο θέατρο.

Περπάτημα… τι δύσκολο πράγμα!

Είχα κάνει μια παράσταση με τον Χουβαρδά, τον «Άμλετ», και κάποια στιγμή χορεύαμε πολύ ώρα με τον Ορφέα (Αυγουστίδη) και πολύ έντονα. Στην αρχή έπρεπε να κάνουμε ένα περπάτημα για να φτάσουμε μπροστά μπροστά στη σκηνή και να καταλήξουμε να χορεύουμε έτσι. Αυτό το περπάτημα ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. «Πώς πάω εκεί;» Υπό αυτή την έννοια και το σπονδυλωτό έργο που παίζουμε φέτος έχει δυσκολίες.

Νίκος Μαστοράκης και η ομάδα

Με την Κωνσταντίνα (Τάκαλου) είναι η τρίτη φορά που δουλεύουμε μαζί και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Ορισμένοι ηθοποιοί δεν ήταν πέρυσι στα «Παιδιά του ήλιου». Αισθανόμαστε όμως ομάδα και είναι βασικό χαρακτηριστικό του Νίκου (Μαστοράκη) το ότι θέλει να συνεργάζεται με ανθρώπους με τους οποίους να νιώθει οικειότητα. Γι’ αυτό του βγαίνει και ένας πολύ γλυκός και τρυφερός εαυτός όταν δουλεύει. Το βασικό του στοιχείο, που δεν είναι καθόλου αυτονόητο, πίστεψέ με, είναι ότι δεν λειτουργεί αφ’ υψηλού. Αν δηλαδή βγούμε έξω για ποτό, δεν θα καταλάβει κανένας στην παρέα ότι ο Νίκος είναι ο σκηνοθέτης και εμείς οι ηθοποιοί. Με τον ίδιο τρόπο σκηνοθετεί. Δεν λειτουργεί από μια θέση εξουσίας. Συζητάμε μαζί.

Ερασιτέχνης σκηνοθέτης

Δεν έχω φιλοδοξίες όσον αφορά τη σκηνοθεσία. Έκανα τέσσερις δουλειές με την ομάδα μας και τις χάρηκα πολύ. Όταν σκηνοθέτησα το έργο «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει», μου έλεγαν ότι υπάρχει κάτι πολύ ειδικό και επειδή και από πρόθεση και από αναφορές και από ένα feedback που πήρα, μόνο από ανθρώπους του χώρου, το οποίο υποστήριζε η παράσταση είχε κάτι πολύ ειδικό. Αντίθετα όσοι από το κοινό δεν ήταν ηθοποιοί κατάλαβαν απόλυτα την παράσταση. Τότε λοιπόν είχα δηλώσει ότι για μένα ο Άρντεν ήταν μια παράσταση λαϊκή με στοιχεία επιθεώρησης.

Στόχοι

Αυτό που θέλω κάθε φορά εξαρτάται από τους ανθρώπους που συναντώ και από το έργο. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη προσδοκία ή αγωνία ταυτότητας. Σίγουρα ένα μέλημα είναι να ξεφύγω –να ξεφύγουμε– από αυτό που ζούμε. Αν κάτι «απαγορεύεται», είναι η επικαιρότητα. Αν δηλαδή μου πουν «Δεν μιλάει αυτό για το σήμερα», «Δεν αναγνωρίζουμε στοιχεία στις μορφές κ.λπ.», είναι το ιδανικό για μένα.

Επόμενα σχέδια για την Ομάδα Kursk

Η επόμενή μας παράσταση θα είναι το έργο «Λεντς» του Γκέοργκ Μπίχνερ που θα κάνει πρεμιέρα στις 20 Απριλίου στο Bios.

Αυτά που γράφουν οι άλλοι…

Είναι μεγάλη κουβέντα, υπό την έννοια ότι είναι κάτι σύνθετο. Το τι είναι η κριτική και ποιοι γράφουν. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι γράφουν. Ωστόσο δεν είναι αλήθεια. Ότι αν, ας πούμε, κάποιος γράψει κάτι άσχημο για μένα δεν στενοχωριέμαι ή αν γράψει κάτι καλό δεν χαίρομαι. Ξέρεις όμως ποιο είναι το σύνθετο; Ποιος χαίρεται όταν χαίρομαι και ποιος στενοχωριέται όταν στενοχωριέμαι; Θέλω να πω ότι, αν αναφερθούμε στο τι γράφεται και τι λέγεται από τον καθένα, πρέπει να εξετάσουμε τα κίνητρα. Από πού κινείται αυτός που γράφει; Ποια είναι η αισθητική του; Φυσικά και με ενδιαφέρει, αλλά δεν σημαίνει ότι, όταν κάποιος γράφει ότι μια παράσταση είναι αριστούργημα, αυτό όντως ισχύει.

Ακραίο παράδειγμα

Έχει γραφτεί κριτική και γελούσαμε με τον Αργύρη (Πανταζάρα) όταν ανεβάζαμε το «Θερμοκήπιο», τη δεύτερη φορά που ο Λευτέρης (Βογιατζής) αρρώστησε και τελικά δεν κατάφερε να παίξει και το ρόλο του ερμήνευσε ο Γιώργος (Γάλλος). Ήρθε λοιπόν  ο Αργύρης και μου είπε: «Γράφτηκε κριτική στο ‘‘Αθηνόραμα’’!» «Μα», του απάντησα, «δεν έχει ανέβει η παράσταση!» «Και όμως έγραψαν!» Και μάλιστα έγραψαν για τη Μαρία Σκουλά, ότι ήταν η μόνη που διασώθηκε από μια παράσταση που δεν είχαν δει!

Το πίσω κείμενο…

Πολλές φορές προσποιούμαστε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πάρα πολύ σύνθετο πράγμα, και πολύ σκοτεινό και πολύ φωτεινό. Και λέμε αυτός είπε αυτό. Αυτή είναι η γνώμη του, γιατί τα περισσότερα πράγματα οι άνθρωποι, όπως τα κάνουν όπως ευγενή κίνητρα τα κάνουν και από ευτελή κίνητρα.  Πολλές φορές, κινούνται από φόβο και από ζήλια, παρά από γενναιοδωρία και χαρά.

Ποιο είναι το κίνητρο κάθε φορά είναι δύσκολο να το ανακαλύψεις. Ήταν μια κριτική για μια παράσταση που δεν έγινε! Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι γράφουν με κακή πρόθεση, αλλά η συνθετότητα και η πολυπλοκότητα στον άνθρωπο υπάρχουν ερήμην του.

«Θέλω να εκφραστώ…»

Τώρα πλέον ρωτάς τα παιδιά στις δραματικές σχολές: «Γιατί θες να γίνεις ηθοποιός;» Και σου απαντούν: «Για να εκφραστώ!» Δεν λένε «Γιατί θέλω να συναντηθώ με τον Μαστοράκη, με τον Παπαβασιλείου, με τον Καραζήση, με τον Μαρμαρινό, με τον Καρατζά…» Πώς να εκφραστούν αφού ακόμη δεν ξέρουν τι είναι έκφραση;

 

Οι φωτογραφίες είναι του Ερωτόκριτου Κοτσιλίνη από τα γυρίσματα της ταινίας "Το Μαγικό Δέρμα" του Κωστή Σαμαρά, που γυρίστηκε το περασμένο καλοκαίρι και βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ αυτή την περίοδο.

Ο Χάρης Φραγκούλης πρωταγωνιστεί στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» στο Θέατρο Τέχνης.

Από τις 7 Φεβρουαρίου θα πρωταγωνιστεί στον «Δον Ζουάν» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και τον Απρίλιο θα σκηνοθετήσει τον «Λεντς» στο Βios.

 

 

 

Γεμάτα μαγεία και λύσεις για όλα. Αρκεί να πιστέψεις και όλα μπορούν να συμβούν. Παραμύθια που ανοίγουν μια πόρτα σε άλλους κόσμους. Ιδανικό δώρο για τις γιορτές, τα περισσότερα με κόστος κάτω από δέκα ευρώ. Εμείς διαβάσαμε μερικά για όλες τις ηλικίες και σας προτείνουμε αυτά που ξεχωρίσαμε.

«Το μαγικό άγγιγμα», Γιώτα Λιβάνη, εκδόσεις Λιβάνη (ηλικίες 3-6 ετών)
Ένα βιβλίο επίκαιρο, καθώς η ιστορία του είναι χριστουγεννιάτικη! Τι θα απογίνει το μικρό ελαφάκι που τρέμει από την παγωνιά και το φόβο;

Τι και αν είσαι διαφορετικός; Έρχεται μια στιγμή που αλλάζουν όλα. Ένα χάδι, μια τρυφερή αγκαλιά σού δίνει δύναμη. Και όλα φαίνονται μαγικά, καινούργια. Αρκεί να το πιστέψεις!

Εντυπωσιακή είναι και η εικονογράφηση. Ο Αϊ-Βασίλης, το δάσος, οι πιγκουίνοι ζωντανεύουν μοναδικά την ιστορία και εξάπτουν τη φαντασία των μικρών μας φίλων.

«Παπούτσια με φτερά», Μαρία Παπαγιάννη, εκδόσεις Πατάκη (ηλικίες 9-99 ετών)
Τι είναι ουτοπία; Πόσο θα θέλαμε ένα ζευγάρι παπούτσια με φτερά για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα! Η μικρή Ρόζα μεγαλώνει με τον πατέρα της που είναι ψαράς όμως στα κρυφά γράφει ποιήματα. Εξάλλου ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει αν ο ποιητής ψαρεύει και ο ψαράς γράφει ποίηση! Στο μαγικό κόσμο της μικρής Ρόζας, στην οδό Μοιρών όπου κατοικεί, δίνονται οι αφορμές ώστε σε καθένα από τα 25 κεφάλαια του βιβλίου να γίνει αναφορά σε κάποιο στίχο ή ποίημα – εξού και οι τίτλοι των κεφαλαίων. Έτσι τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τον κόσμο της ποίησης και οι γονείς ανακαλύπτουν πάλι τη γοητεία της. Τα «Παπούτσια με φτερά» όμως δεν χτίζουν μόνο μαγικούς κόσμους και θέτουν σε εγρήγορση τη φαντασία, αλλά δημιουργούν και παραμυθένιες εικόνες. Επιτυγχάνουν, κατά τη γνώμη μου, κάτι πολύ πιο σημαντικό: αντιμετωπίζουν την Ελλάδα του σήμερα και τα προβλήματα της καθημερινότητας κατάματα. Η Ρόζα, ένα παιδί με αναπηρία, αγωνίζεται και τα καταφέρνει. Χωρίς ίχνος διδακτισμού και λέγοντας την αλήθεια στα παιδιά με γλώσσα καθημερινή και συνάμα τρυφερή, η Μαρία Παπαγιάννη γράφει μια ιστορία που την κουβαλάς για καιρό.

 

«Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι», Ευγένιος Τριβιζάς, εκδόσεις Κέδρος (ηλικίες 5-12 ετών)
Μια υπέροχη ιστορία του μάγου-παραμυθά Ευγένιου Τριβιζά που κάνει τη φαντασία των παιδιών να καλπάζει. Μια υπόσχεση που δόθηκε και πρέπει να τηρηθεί ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα χιονάνθρωπο: να της μείνει πιστός και να μη λιώσει ποτέ. Μέχρι να φτάσει όμως στο κατάλληλο μέρος, οι περιπέτειες και τα ταξίδια του θα συντροφεύουν μοναδικά μικρούς και μεγάλους. Από το κουκούτσι του δαμάσκηνου μέχρι τη φυλακή των πιγκουίνων θα περάσει ο αγαπημένος μας ήρωας και φυσικά θα γνωρίσει τόπους και πλάσματα που θα τον εντυπωσιάσουν – και μαζί με αυτόν και εμάς.

 

«Τα Χριστούγεννα των παιδιών», Βαγγέλης Ηλιόπουλος, εκδόσεις Πατάκη (ηλικίες 6-12 ετών)
Τέσσερις ιστορίες, στις οποίες η παράδοση, τα έθιµα και ο τρόπος που γιορτάζονταν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά στην ελληνική ύπαιθρο συναντούν τα σημερινά παιδιά και τα σύγχρονα Χριστούγεννα της πόλης.

Με μια εντυπωσιακά ζωντανή αφήγηση, που θυμίζει ημερολόγιο στην πρώτη ιστορία, ένα κοριτσάκι περιγράφει τη νέα του ζωή μετά την άφιξη του αδερφού του. Τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Τα φετινά Χριστούγεννα πρέπει να υποστεί πολλά… ακόμα και ο πιστός της Άλομπαρ ξενιτεύτηκε σε ξενοδοχείο σκύλων.

 

«Η αγάπη φτάνει για όλους», Κατερίνα Μαυρομμάτη, εκδόσεις Κέδρος (ηλικίες 6-10 ετών)

Ένα βιβλίο ύμνος στη φιλία, τρυφερό, με αυτοτελή παραμύθια, που έχεις την ευκαιρία να τα απολαύσεις σε πολλές διαφορετικές στιγμές. Κατάλληλο για πολύ μικρά παιδιά αλλά και για παιδιά δημοτικού. Οι ιστορίες μπορούν εύκολα να δραματοποιηθούν στην τάξη ή και στο σπίτι. Στις 109 σελίδες θα ανακαλύψετε 40 διαφορετικά ζώα που πασχίζουν να δείξουν μέσα από καθημερινές ιστορίες τις αξίες που οδηγούν σε μια καλύτερη ζωή. Τι σχέση έχει το γουρουνάκι με τη μέλισσα; Το κουνέλι με τα μυρμήγκια; Η καμηλοπάρδαλη με το σαλιγκάρι; Η ζέβρα και ο χιμπατζής; Δεν έχετε παρά να το ανακαλύψετε…

«Χιονομπαλού», Μάρω Θεοδωράκη, εκδόσεις Μίνωας (ηλικίες 3-6 ετών)
Ένα ακόμα παιδικό βιβλίο στο πνεύμα των εορτών. Η Μάρω Θεοδωράκη ζωντανεύει την ιστορία της Χιονουμπαλούς, μια νιφάδας που ξεφεύγει μέσα στη νύχτα, ταξιδεύει σε νέους κόσμους και ανακαλύπτει το φως των Χριστουγέννων.

«Μαμά, μην πας στη δουλειά», Θάλεια Κουκούνη, εκδόσεις Λιβάνη (ηλικίες 3-6 ετών)
Πόσες φορές έχετε ακούσει αυτή τη φράση από τα παιδιά; Υπάρχει παιδάκι που δεν θέλει κοντά τη μαμά του;

Η Θάλεια Κακούνη στην ιστορία της, που είναι εμπνευσμένη από τη φύση και τα χελιδόνια, πραγματεύεται με έξυπνο τρόπο ένα θέμα που ταλανίζει τη σύγχρονη οικογένεια.

«Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων», Θοδωρής Κούκιας, εκδόσεις Κέδρος (ηλικίες 12 ετών και άνω)
Ένα βιβλίο για την εφηβική κατάθλιψη και το bulling, που προσεγγίζει το θέμα τελείως διαφορετικά. Ένα βιβλίο που μέσα από την καθημερινότητα δύο παιδιών, της Νεφέλης και του Ίωνα, του facebook, των βιβλίων, των μαθηματικών, αναδεικνύει μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του ανθρώπου, αυτή της ενηλικίωσης. Ο Θοδωρής Κούκιας, έχοντας εμπειρία από το σχολικό περιβάλλον, αποτυπώνει πολύ ρεαλιστικά τη σύγχρονη πραγματικότητα.

«Της Μουσικής το παραμύθι», Σπυριδούλα Μπιρπίλη, εκδόσεις Διάπλαση (ηλικίες 5-9 ετών )
Ένας κακός βασιλιάς σε μια μακρινή χώρα ταλαιπωρεί τους κατοίκους του βασιλείου με παράλογες διαταγές. Θέλει να είναι χορτάτοι οι σκύλοι και να μένουν οι πίτες ολόκληρες, και κάθε μέρα σκαρφίζεται κάτι καινούργιο. Παρ’ όλα αυτά οι κάτοικοι της χώρας κατορθώνουν να είναι ευτυχισμένοι, να χορεύουν και να τραγουδούν. Όμως όλα αλλάζουν τη μέρα που ο βασιλιάς σκέφτεται κάτι σατανικό: καταστρώνει ένα σχέδιο και φυλακίζει τη Μουσική…

Τι θα συνέβαινε αν χανόταν η Μουσική από τον κόσμο; Γιατί ο βασιλιάς θέλει να την εξαφανίσει και πώς τα καταφέρνει; Και πώς τελικά ένα παιδί με τη βοήθεια μιας μυστήριας κοντής γριούλας θα ξαναφέρει πίσω τη Μουσική; Μια ιστορία για τη Μουσική, τη Φαντασία και τη Δημιουργικότητα που εκτυλίσσεται κάπου, σε κάποια φανταστική χώρα με κακούς βασιλιάδες. Ή μήπως μπορεί να εκτυλιχθεί και τώρα;

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν ιδέες για θεατρικό παιχνίδι βασισμένο στο παραμύθι.

«Ο ραφτάκος των λέξεων», Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδόσεις Μεταίχμιο (ηλικίες 3-6 ετών)
Μια υπέροχη ιστορία του Αντώνη Παπαθεοδούλου, εικονογραφημένη από την Ίριδα Σαμαρτζή, που περιλαμβάνεται στη σειρά «Μικρές Καληνύχτες». Η σειρά «Μικρές Καληνύχτες» είναι μικρά βιβλία με όμορφες ιστορίες για τη δύσκολη ώρα της καληνύχτας. Είναι βιβλία με ήρωες των παραμυθιών, ήρωες χωρίς όνομα. Ιστορίες γραμμένες με ρυθμό και εικονογραφημένες με φαντασία. Κάθε βράδυ έρχονται να μας κρατήσουν συντροφιά πριν από την καληνύχτα. Στα πολύ θετικά και η ιδιαίτερα προσιτή τιμή.

Ένας ραφτάκος που αντί για κλωστή χρησιμοποιεί… λέξεις, λέξεις από παραμύθια, ποιήματα, λεξικά και εγκυκλοπαίδειες.

Ένα χωριό που γίνεται πόλη και ένας βαρύς χειμώνας που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε με καλοριφέρ ούτε με σόμπες. Τι μπορεί να μας ζεστάνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πάνω στη Γη;

Μια φορά κι έναν καιρό… δηλαδή χτες ή σήμερα ή και αύριο… Νάνοι και νεράιδες, δράκοι, μάγισσες και βασιλιάδες πάνε κι έρχονται ανάμεσα στα παραμύθια και στην αλήθεια. Δρόμο παίρνουν και δρόμο αφήνουν, φτάνουν στις άκρες του κόσμου κι ύστερα πάλι γυρίζουν πίσω. Και τέλος ζουν και ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

«Το αγόρι που το είπαν... Χριστούγεννα», Χέιγκ Ματ, εκδόσεις Πατάκη (ηλικίες 6-12 ετών)
Αν πιστεύετε πως κάποια πράγματα είναι αδύνατα, αφήστε αμέσως αυτό το βιβλίο (διότι είναι ΓΕΜΑΤΟ πράγματα που θεωρούνται αδύνατα). Εσείς ξέρετε την αληθινή ιστορία του Πατέρα Χριστούγεννα, του γνωστού μας Αϊ-Βασίλη; Μπορείτε να τον φανταστείτε σαν ένα παιδί, όπως όλα τα άλλα, που πίστευε στην ευτυχία, στα τρολ και στα ξωτικά;

*Το άρθρο δεν είναι διαφημιστικό.