Η Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας μεταμορφώνεται για μια ακόμα φορά τη φετινή χρονιά. Το σκηνικό παιχνιδιάρικο και ζεστό. Το ξύλο πρωταγωνιστεί και ένα αριθμητάρι παρέα με μια κουνιστή πολυθρόνα ανασύρουν μνήμες αλλοτινών εποχών. Και ενώ είσαι έτοιμος να ταξιδέψεις στη γλυκιά νοσταλγία, το βαμμένο στο χρώμα της μούχλας δάπεδο σαν να δυσαρεστεί την όσφρησή σου και σε κάνει να κοιτάξεις πιο προσεκτικά. Εκεί όπου απλώνεται το βαθύ κόκκινο κουβάρι και ξεπροβάλλει το παράθυρο στο κέντρο της σκηνής. Κάπως έτσι η πλοκή αλλάζει, όλα θυμίζουν σοφίτα και σαν να ταιριάζουν με τη γνωστή σου «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη.

Από τις σκέψεις μου θα με βγάλουν οι δύο πρωταγωνιστές του έργου, τα δύο αδέρφια της ιστορίας, ο Άρης και η Ζωή, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Μάρκελλος και Ελένη Στεργίου. Εκεί, στα πρώτα καθίσματα του θεάτρου, τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας This Famous Tiny Circus Theater Group θα ξεδιπλώσουν το δικό τους πολύχρωμο κουβάρι με τις εμπειρίες τους από μια παράσταση που συνσκηνοθέτησαν, δούλεψαν αρκετό καιρό και μελέτησαν ενδελεχώς γι’ αυτή, έπαιξαν σε πολλές πόλεις της επαρχίας και τώρα είναι πανέτοιμοι να την παρουσιάσουν στο αθηναϊκό κοινό.

 

Με την «Παρέλαση» πριν έρθετε στην Αθήνα κάνατε μια περιοδεία σε κάποια μέρη της Ελλάδας. Τι έχετε αποκομίσει από αυτή την εμπειρία;
Ελένη Στεργίου: Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία και δεν έχει τελειώσει ακόμη. Θα συνεχίσουμε. Θα παίζουμε στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας Σάββατο και Κυριακή και μέσα στη βδομάδα θα παίζουμε σε πόλεις της επαρχίας. Ξεκινήσαμε τις παραστάσεις μας από την Πάτρα, στα μέσα του Μαρτίου, και στη συνέχεια πήγαμε στην Πρέβεζα, στις Σέρρες και στα Γιάννενα. Στα Γιάννενα είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε παραστάσεις και το βράδυ για το κοινό και το πρωί για τα σχολεία. Η επαφή με τα παιδιά ήταν κάτι ξεχωριστό! Στις συζητήσεις που ακολουθούσαν μας άφησαν άφωνους με τις ερωτήσεις τους…

Δηλαδή;
Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Ήταν αποκαλυπτικό το πώς εισέπραξαν τα παιδιά αυτό το δύσκολο έργο. Μας έκαναν κάποιες ερωτήσεις από τις οποίες προέκυψαν καινούργια ερωτήματα.

Ελένη Στεργίου: Φωτίσανε σημεία που δεν τα είχαμε αντιληφθεί με αυτό τον τρόπο, αλλά ήταν τόσο ενδιαφέροντα και από μια οπτική τόσο αθώα και πιο ειλικρινή. Μας εξέπληξαν ευχάριστα.

Θυμάστε κάποια ερώτηση που σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση;
Ελένη Στεργίου: Πολλές… Για παράδειγμα: «Αυτή η μάνα πού βρίσκεται;», «Ο Άρης είναι υιοθετημένος;», «Είναι όντως αδέρφια;», «Ο πατέρας γιατί τους φέρεται με αυτό τον τρόπο και γιατί λείπει;»

Κωνσταντίνος Μάρκελλος: «Και τι δουλειά κάνει ο πατέρας;», «Γιατί βγαίνει έξω στα σκοτάδια και ψάχνει κάποιον;»

Ερωτήματα που φαντάζομαι ενεργοποιούν και τη φαντασία του ηθοποιού και σας ανατροφοδοτούν.
Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Φυσικά. Είναι ερωτήματα που και εμάς μας απασχόλησαν. Δεν δώσαμε κάποια συγκεκριμένη απάντηση, γιατί είναι μερικά κομμάτια που τα κρατάμε για εμάς, έτσι ώστε κάθε φορά να είναι ζωντανά και να είμαστε ενεργοί στην παράσταση.

Παρ’ όλα αυτά, η παράσταση δεν είναι αμιγώς για εφηβικό κοινό. Πώς προέκυψε η ιδέα να την παρουσιάσετε σε παιδιά γυμνασίου;
Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Όντως δεν είναι μια παράσταση για παιδιά. Ούτε το έργο ούτε η παράσταση, όπως είναι δομημένη. Απλώς θέλαμε να κάνουμε αυτό το πείραμα, το οποίο μας προτάθηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων που είναι και συμπαραγωγός μας. Θέλαμε να δούμε πώς θα εισπράξουν τα παιδιά της επαρχίας την παράσταση. Το εγχείρημα πέτυχε και πράγματι, όπως τόσα χρόνια λέμε, η επαρχία διψάει για θέατρο. Επειδή λοιπόν τα παιδιά είναι οι μελλοντικοί θεατές, θα πρέπει όλες οι παραστάσεις, ανεξαρτήτως, ύφους, προσανατολισμού και περιεχομένου, να πηγαίνουν στην επαρχία και στα σχολεία. Εμείς θα διαμορφώσουμε τους θεατές του μέλλοντος.

Με αφορμή την παράσταση ή και παλιότερα έχετε έρθει σε επαφή με την κυρία Αναγνωστάκη;
Ελένη Στεργίου: Θα θέλαμε πάρα πολύ να γνωρίσουμε την κυρία Αναγνωστάκη και μακάρι να ερχόταν να δει την παράστασή μας. Θα ήταν τεράστια η χαρά μας. Ήρθαμε σε επαφή με το γιο της, τον Θανάση Χειμωνά, ο οποίος μας έδωσε πολλές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο της, αλλά και για τη σχέση της με τον αδερφό της, τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Στηριχτήκαμε πολύ σε αυτή τη σχέση και ήρθαμε σε επαφή και με το έργο του Μανόλη Αναγνωστάκη, γιατί βρήκαμε κοινές αναφορές. Περιγράφουν και οι δύο ίδιες εικόνες, γιατί έχουν κοινές μνήμες, ως αδέρφια, από τα παιδικά τους χρόνια, και όχι μόνο. Εξαιτίας της φυλάκισης του ποιητή το ’48 και της καταδίκης του σε θάνατο το ’49 για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τα χρόνια που ήταν φυλακισμένος μέχρι το ’51 που ελευθερώθηκε η Λούλα Αναγνωστάκη τον επισκεπτόταν συνέχεια, οπότε αυτό αποτυπώνεται στην «Παρέλαση» πάρα πολύ καθαρά. Μελετώντας τα ποιήματα του Αναγνωστάκη μπορέσαμε να βρούμε κάποιες απαντήσεις-ερωτήσεις για την «Παρέλαση». Υπάρχει μία φράση από την οποία αντλήσαμε πάρα πολλά στοιχεία για το έργο.

Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Ξεκλείδωσε στην ουσία το έργο…

Ποια είναι αυτή η φράση;
Ελένη Στεργίου: «Τάχα μια έκθαμβη παρέλαση, στο βάθος όλες οι δικές σου αποτυχίες».

Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Στην ουσία και τα δύο αδέρφια, παρόλο που είναι βαθιά πολιτικοποιημένα άτομα, έχουν μια έντονα ανθρωποκεντρική και οικουμενική γραφή. Έχουν συντονιστεί ως προς την ερμηνεία της σχέσης του ατομικού με το συλλογικό ή του ιδιωτικού με το δημόσιο. Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έχει βιώσει και τη ματαίωση από τους φίλους του, γιατί μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο ήρθε το παρακράτος της Θεσσαλονίκης και εξανέμισε κάθε ελπίδα του για αναγέννηση. Ακόμα και για τους δικούς του ανθρώπους, που είχαν τα ίδια πολιτικά φρονήματα, νιώθει αυτή τη ματαίωση, ότι τελικά δεν συναντήθηκαν, δεν ενώθηκαν. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η Αναγνωστάκη και βάζει δύο αντίθετους κόσμους σε ένα δωμάτιο να προσπαθούν να συναντηθούν, αλλά να μην τα καταφέρνουν ποτέ. Και τη μοναδική φορά που συναντιούνται είναι όταν πραγματικά απειλούνται από έναν εξωτερικό παράγοντα, από τον έξω κόσμο.

Σήμερα πιστεύετε πως έχουμε συσπειρωθεί απέναντι στον «κοινό εχθρό» που βρίσκεται έξω;
Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Όχι, κάθετα! Σε τέτοιες εποχές που απειλείται η ίδια σου η ύπαρξη, τα «πιστεύω» σου, η οικογένειά σου, οι ιδεολογίες σου, η ζωή σου η ίδια, φαίνεται ότι είναι δύσκολο να απλώσεις το χέρι, είτε για να ζητήσεις βοήθεια είτε για να δώσεις. Εγώ νιώθω δηλαδή ότι είμαστε όλοι απομονωμένοι, ο καθένας στο δικό του κόσμο, και αντί να συνασπιστούμε για να αντιμετωπίσουμε έναν κοινό εχθρό, ρίχνουμε ο ένας την ευθύνη στον άλλο.

Ελένη Στεργίου: Αυτό συμβαίνει, αλλά εγώ πιστεύω πως σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Βλέπω ότι σιγά σιγά απλώνεται το χέρι. Γιατί περάσαμε μια περίοδο ουτοπικής ευμάρειας, κατά την οποία κανένας δεν είχε ανάγκη κανέναν. Είχαμε τα πάντα και αυτό δεν έχει σβηστεί από το DNA μας, το κουβαλάμε ακόμη. Όμως πιστεύω ότι η πραγματική ανάγκη σε κάνει να κοιτάξεις έξω από το παράθυρο και να δεις τι συμβαίνει πέρα από σένα.

Και ποιος είναι τελικά αυτός «εχθρός»;
Ελένη Στεργίου: Νομίζω πως δεν είναι η οικονομική κρίση αλλά η κρίση αξιών. Η οικονομική κρίση μάς ξεγυμνώνει και αποκαλυπτόμαστε. Φαίνεται ποιοι πραγματικά είμαστε. Γίνεται σαφές ότι είναι ανισόρροπες οι ιδεολογίες μας, οι αξίες μας, και προσπαθούμε να βρούμε ένα πάτημα.

Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Στην ουσία στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης διαφάνηκε  ότι όλα αυτά για τα οποία μιλάει η Αναγνωστάκη στο έργο της, το συλλογικό τραύμα, καθώς και όλα όσα σε ατομικό επίπεδο κουβαλάμε από την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, το παρακράτος της Θεσσαλονίκης, τη χούντα, δεν τα έχουμε ξεπεράσει.

Οι δυο σας έχετε δημιουργήσει την ομάδα This Famous Tiny Circus Theater Group» το 2012. Πώς σας έχει βοηθήσει μέχρι τώρα η λειτουργία της ομάδας;
Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Αυτή είναι η τρίτη μας δουλειά. Ξεκινήσαμε με τον «Ταρτούφο» του Μολιέρου στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και πέρυσι παρουσιάσαμε το «Οφσάιντ-Εκτός Παιδιάς» του Σέρτζι Μπελμπέλ στο Από Μηχανής Θέατρο. Η δημιουργία της ομάδας έχει βοηθήσει από την άποψη ότι βρήκαμε ένα χώρο και μια φόρμουλα να εκφραστούμε κάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερες εκπτώσεις. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη, να εκφράζεται δίχως περιορισμούς. Από την άλλη, είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη, γιατί εμείς τρέχουμε παράλληλα και την παραγωγή, ωστόσο εγώ προσωπικά είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον.

Ελένη Στεργίου: Είναι πολύ θετικό να συνεργάζεσαι με κάποιους ανθρώπους πάρα πολλά χρόνια, γιατί αποκτάς έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας που εξελίσσεται. Από εκεί και πέρα, γνωρίζουμε και άλλους ανθρώπους που εμπλουτίζουν αυτό που ήδη έχουμε φτιάξει και είμαστε ανοιχτοί στο να μαθαίνουμε. Σίγουρα όμως είναι μια δύσκολη συνθήκη, εντούτοις αυτή είναι η πραγματικότητα και οφείλεις να την αντιμετωπίσεις. Αυτό που κατάλαβα από ένα σημείο και μετά είναι ότι παντού συναντάς συνέχεια εμπόδια και αυτό σε κάνει να εξελίσσεσαι, να βρίσκεις τρόπο να τα ξεπερνά και να συνεχίζεις ‒ παλιά πίστευα πως κάποια στιγμή θα φτάσω σε ένα σημείο που όλα θα λειτουργούν ομαλά. Κατάλαβα ότι απλώς θα βρίσκω τρόπους να γίνομαι πιο ευέλικτη για να πηγαίνω παρακάτω.

Σας προβληματίζει το γεγονός ότι στις αθηναϊκές σκηνές φέτος ανέβηκαν τόσες «Παρελάσεις»; Σε τι νομίζετε ότι οφείλεται αυτό;
Ελένη Στεργίου: Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το έργο πέρυσι τέτοια εποχή. Όταν είδα πόσες παραστάσεις ανεβαίνουν, έπαθα ένα σοκ. Ωστόσο συμβαίνει πολλές φορές με διάφορα έργα να συντονίζονται οι άνθρωποι. Η Λούλα Αναγνωστάκη έχει αφήσει ένα πολύ σημαντικό στίγμα που αφορά και τη σύγχρονη ιστορία, οπότε ως νέοι έχουμε την ανάγκη να το ανακαλύψουμε και να το μελετήσουμε. Εγώ ήθελα πολύ να δουλέψω πάνω σε αυτό το κείμενο και είμαι πολύ χαρούμενη που τα καταφέραμε.

Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Προσωπικά θεωρώ θετικό το γεγονός ότι τόσο πολλοί θίασοι ανεβάσαμε το συγκεκριμένο έργο. Αποδεικνύεται αυτό που λέει η Ελένη, ότι έχουμε μια ανάγκη να επιστρέψουμε σε κάτι πιο βασικό, πιο αρχετυπικό, που είναι οι ίδιες μας οι ρίζες.

Έχετε σκεφτεί το επόμενο έργο που θα ανεβάσετε;
Ελένη Στεργίου: Ναι, χέρι χέρι με την «Παρέλαση» πάει και άλλη μια ιδέα μας για ένα έργο με θέμα τη σχέση μητέρας και κόρης. Για μένα είναι ένας ύμνος αγάπης για κάθε μητέρα, είναι ένα έργο που δεν έχει ξαναπαιχτεί και θα το ανακοινώσουμε άμεσα.

Παραστάσεις
ΑΘΗΝΑ
Από 29 Απριλίου και για λίγες μόνο παραστάσεις
Σάββατο στις 21.00, Κυριακή 20:00
Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, Β΄ Σκηνή, Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη
Πληροφορίες-κρατήσεις: 210 8838727

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Δευτέρα 15 και Τρίτη 16 Μαΐου
Θέατρο Αυλαία, Πλατεία ΧΑΝΘ
Πληροφορίες-κρατήσεις: 2310 237700
Ώρα έναρξης: 21.00

ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Παρασκευή 12 Μαΐου

Θα ανακοινωθούν σύντομα και άλλα μέρη ανά την Ελλάδα.

 

 

 

Μια ακόμη συνεργασία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη με τα Αθηναϊκά Θέατρα που θα σπάσει ταμεία ετοιμάζεται για τη νέα θεατρική σεζόν στο θέατρο "Εμπορικόν". 

Ο πολυπράγμων ηθοποιός και σκηνοθέτης αναμένεται να σκηνοθετήσει το έργο του David Hare "Skylight". Στη σκηνή θα δούμε τον σπουδαίο Δημήτρη Καταλειφό και την ταλαντούχα Λουκία Μιχαλοπούλου, ενώ ο τρίτος ηθοποιός δεν έχει "κλείσει" ακόμη. Η μετάφραση είναι της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.

Ο Δημήτρης Καταλειφός και η Λουκία Μιχαλοπούλου είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στο ίδιο θέατρο με την "Ολεάννα" του Ντέιβιντ Μάμετ.

 

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Ζωή Μυλωνά: Το κοστούμι μου.

Σταυρούλα Κοντοπούλου: Το ρολόι μου. Ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται .

Σοφία Μαρία Κικιλίντζια:  Ένα μπουκάλι βότκα. Δυστυχώς δεν είχα πολλά καμαρίνια στην ζωή μου μέχρι τώρα. Ελπίζω να έρθουν πολλά στο μέλλον.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α)Ως χώρο

Ζωή Μυλωνά: Μου αρέσει να νιώθω το υπνοδωμάτιό μου καμαρίνι τα πρωινά.

Σταυρούλα Κοντοπούλου: Μια καρέκλα σχολείου στην πλατεία του χωριού όταν δουλεύω σε μπουλούκι.

Σοφία Μαρία Κικιλίντζια: Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

 β) Με ποιους συναδέλφους.

Ζωή Μυλωνά: Τώρα! Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας Β σκηνή!

Σταυρούλα Κοντοπούλου: Με τη Ζωή Μυλωνά και τη Ρεβέκκα Τσιλικαρίδου.

Σοφία Μαρία Κικιλίντζια: Είμαι σίγουρη πως δεν θα ξεχάσω ποτέ το καμαρίνι μας στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας Β’ σκηνή! Θα το θυμάμαι πάντα με αγάπη.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Ζωή Μυλωνά: Broadway, baby.

Σταυρούλα Κοντοπούλου: Σίγουρα κάποιο που δεν ήταν δικό μου.

Σοφία Μαρία Κικιλίντζια: Στα μπουζούκια.

 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Ζωή Μυλωνά: Όποτε εχω την ευκαιρία να κοιταχτώ στον καθρέφτη κάνω μία ωραία ανάμνηση.

Σταυρούλα Κοντοπούλου: Αυτή που δεν έχω ζήσει ακόμη.

Σοφία Μαρία Κικιλίντζια: Στο Δημοτικό Θέατρο Μυκόνου, να περνάω τα λόγια μου και να με χτυπάει ο μυκονιάτικος αέρας.

 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Ζωή Μυλωνά: Ντύνομαι. Είμαι της τελευταίας στιγμής.

Σταυρούλα Κοντοπούλου: Κοιτάζω τα παπούτσια μου ευχόμενη πως θα με υπακούσουν. 

Σοφία Μαρία Κικιλίντζια: Κλείνω το φως.

 

Οι τρεις κυρίες σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν στο έργο «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες» του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και κάνει πρεμιέρα απόψε 24 Απριλίου στη Β' σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας. 

 

 

Το Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού έδωσε το έναυσμα και ο Μάνος Βαβαδάκης με τη Χαρά-Μάτα Γιαννάτου και τον Γιάννη Νιάρρο είχαν μια πρωτότυπη ιδέα: να μιλήσουν για τον έρωτα στην εποχή των μνημονίων ιδωμένο από την οπτική της επιθεώρησης.

Το πώς θα συνδυαστούν σκηνικά θα το ανακαλύψουμε στις 20 Απριλίου, στην  πρεμιέρα της παράστασης «Το Μεγάλο Κρεβάτι», με την οποία ξεκινά το Φεστιβάλ «7 χρόνια φαγούρα – Ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων».

Εμείς μιλήσαμε με το σκηνοθέτη, συγγραφέα και ηθοποιό του εγχειρήματος, Μάνο Βαβαδάκη, για να πάρουμε μια πρώτη γεύση και να ανακαλύψουμε, μεταξύ άλλων, αν η Αθήνα είναι τελικά ένα… Μεγάλο Κρεβάτι.

«Το Μεγάλο Κρεβάτι»: Πώς σκεφτήκατε να συνδυάσατε την επιθεώρηση με τον έρωτα;
Το φεστιβάλ της Πειραματικής έχει ως θέμα τον έρωτα στα τελευταία εφτά χρόνια των μνημονίων. Έχει να κάνει δηλαδή με το εδώ και το τώρα. Έτσι σκεφτήκαμε με τον Γιάννη και τη Χαρά ότι η επιθεώρηση είναι καλή λύση όταν θες να μιλήσεις γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα, χωρίς να προσπαθείς με το ζόρι να κάνεις επίκαιρο ένα θεατρικό έργο. Στόχος μας ήταν να χρησιμοποιήσουμε τη δομή και κλισέ στοιχεία αυτής της φόρμας, ασκώντας όμως κριτική στην ιστορία της. Εξαρχής τέθηκαν δύο πυλώνες σκέψης. Ο ένας ασφαλώς είναι ο έρωτας και ο δεύτερος η Αθήνα και η καθημερινότητά της. Έτσι βρέθηκε και ο τίτλος. Το Μεγάλο Κρεβάτι το άκουγα για την Αθήνα από τότε που ήρθα φοιτητής και έπειτα από 13 χρόνια εδώ μπορώ να το επιβεβαιώσω.

Η κρίση την οποία βιώνουμε έχει αλλάξει τον τρόπο που ερωτευόμαστε;
Ο τρόπος που ερωτευόμαστε δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες. Δύο άνθρωποι συναντιούνται και δημιουργείται δόνηση. Τουλάχιστον εμένα έτσι μου συμβαίνει. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος προσέγγισης, το φλερτ, το κόρτε. Όλα κινούνται πιο γρήγορα. Όμως αυτό δεν έχει να κάνει με την κρίση αλλά με τον τρόπο παραγωγής. Η κατάσταση απλώς έχει εντείνει την προσμονή για το καινούργιο και έτσι δεν δίνουμε χρόνο στον έρωτα να οδηγηθεί στην ωριμότητα.

Στις τελευταίες παραστάσεις είσαι υπεύθυνος (συν-υπεύθυνος) τόσο για τη συγγραφή (ή διασκευή) όσο και για τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία. Πόσο δημιουργικό είναι αυτό; Σε ποια ιδιότητα αισθάνεσαι πιο κοντά;
Για μένα η σκηνοθεσία είναι το πιο δημιουργικό κομμάτι του θεάτρου. Σε κάθε παράσταση φτιάχνεις ένα μικρό τμήμα του προσωπικού σου σύμπαντος, συμπληρώνοντας κομμάτια στο παζλ της ιδεατής εικόνας της ζωής. Ναι, ίσως απολαμβάνω να γίνομαι θεός. Ωστόσο δεν αντέχω να μην είμαι κομμάτι αυτού του κόσμου και να μην τον χαίρομαι κάθε βράδυ μαζί με φίλους, οπότε επιδιώκω, όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες, να συμμετέχω και ως ηθοποιός.

Θα μπορούσε η επιθεώρηση να διαδραματίσει ένα διαφορετικό ρόλο σήμερα, αν δεν ήταν ένα «παρεξηγημένο» είδος;
Καθόλου παρεξηγημένο δεν είναι. Η κριτική που της ασκείται είναι ορθή. Η αθηναϊκή επιθεώρηση άνθησε τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και στην πορεία άρχισε να παρακμάζει. Έχασε τον πολιτικό της χαρακτήρα λόγω της λογοκρισίας. Ακόμα και σε αυτά που αποκαλούνταν «πολιτικά νούμερα» είχε υιοθετήσει ένα λαϊκιστικό πλαίσιο επιδερμικής κριτικής. Έγινε ένα καθαρά ψυχαγωγικό είδος, οπότε, όταν η ψυχαγωγία μετατοπίστηκε σε πιο σύγχρονα μέσα, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, έχασε την απήχηση που είχε. Σήμερα, αν στρεφόταν στη σκληρή και έξυπνη κριτική της επικαιρότητας, θα μπορούσε να ανακάμψει, αναπληρώνοντας το κενό κριτικής που αφήνουν τα ΜΜΕ. Αρκεί να κινηθεί σε καθαρή θεατρική φόρμα και να αφήσει την τηλεόραση εκτός.

Αν ο έρωτας για σένα ήταν θέατρο τι είδος θεάτρου θα ήταν;
Το θέατρο που κάνω. Στο οποίο δεν μπορώ να βάλω ταμπέλα.

 

 

 

«Το Μεγάλο Κρεβάτι», 20 και 22 Απριλίου 19: 00 / 21 και 23 Απριλίου 21:30 στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου

 

Ταυτότητα παράστασης

Σύλληψη: Μάνος Βαβαδάκης, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Γιάννης Νιάρρος

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Μάνος Βαβαδάκης

Συνεργασία στο κείμενο: Πάνος Παπαδόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου, Θάνος Τασσόπουλος

Σκηνογραφία: Μαριέττα Παυλάκη, Κυβέλη Ζωή

Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού

Μουσική: Γιάννης Νιάρρος

Χορογραφίες: Τάσος Ξιαρχογιαννόπουλος

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Ενορχήστρωση: Χρήστος Μαστρογιαννίδης

Μουσική παραγωγή: Βασίλης Μάλαμας

Βοηθός ενδυματολόγου: Κάτια Κουμαριανού

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Μάνος Βαβαδάκης, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Μαρία Μοσχούρη, Γιάννης Νιάρρος, Πάνος Παπαδόπουλος, Νάνσυ Σιδέρη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

 

 

 

 

 

 

Σε απόσταση αναπνοής από το Πάσχα και μέσα σε δέκα μόλις μέρες, που εντάσσονται ημερολογιακά στον Απρίλιο, αναμένεται να κάνουν πρεμιέρα αρκετές ακόμα παραστάσεις. Ξεχωρίσαμε αυτές που μας κέντρισαν την προσοχή και τις περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και σας τις παρουσιάζουμε.

Πάρτε μια μικρή γεύση από όσα πολύ σύντομα θα απολαύσουμε!

«Οπερέττα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς

Ο Νίκος Καραθάνος εννέα μήνες μετά τους πολυσυζητημένους «Όρνιθες» ανεβάζει στο Εθνικό Θέατρο ένα σουρεαλιστικό και ελάχιστα γνωστό έργο, την «Οπερέτα» του Πολωνού συγγραφέα Βίτολντ Γκομπρόβιτς. Ο σκηνοθέτης έχει πάλι στο πλευρό του τους σταθερούς του συνεργάτες, τον ταλαντούχο μουσικό Άγγελο Τριανταφύλλου και έναν εκλεκτό θίασο (Νάντια Κοντογεώργη, Εύη Σαουλίδου, Μιχάλη Σαράντη, Χάρη Φραγκούλη, Λυδία Φωτοπούλου, Γαλήνη Χατζηπασχάλη κ.ά.).

Από 29/4 στο Θέατρο REX-Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

 

«Θεία Κωμωδία» του Δάντη

Ένα πνευματικό road trip. Μια υπαρξιακή φαντασμαγορία. Τρεις οριακοί σταθμοί: Κόλαση, Καθαρτήριο, Παράδεισος. Για πρώτη φορά Έλληνες δημιουργοί καταπιάνονται με το κορυφαίο έργο της μεσαιωνικής Ευρώπης. Η σκηνοθέτις Αργυρώ Χιώτη και η ομάδα VASISTAS, με πορεία εντός και εκτός συνόρων, επιστρέφουν στη Στέγη, δύο χρόνια μετά τα «AIMATA», και παρουσιάζουν τη «Θεία Κωμωδία», αυτή τη μνημειώδη «οραματική αυτοβιογραφία» του Δάντη, το φανταστικό ταξίδι του στο βασίλειο των νεκρών.

Από 22/4 στην Κεντρική Σκηνή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

«Η Τάξης μας» του Ταντέους Σλομποντζιάνεκ

Το συγκλονιστικό έργο του Πολωνού Ταντέους Σλομποντζιάνεκ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο. Η σκηνοθεσία είναι του Τάκη Τζαμαργιά, ενώ την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Δημήτρης Μαραμής, ο οποίος εμπνεύστηκε από την πολωνική και εβραϊκή μουσική παράδοση. Καταγράφει με ψυχραιμία αλλά και γερές δόσεις συναισθήματος πώς οι ιστορικές συγκυρίες στιγματίζουν τις ζωές των ανθρώπων, φέρνουν στην επιφάνεια τον «κρυμμένο» μας εαυτό και διαλύουν τους πιο ισχυρούς ανθρώπινους δεσμούς.

Στη σκηνή μια δεκαμελής ομάδα ηθοποιών, με προεξάρχοντες τους Ράνια Οικονομίδου, Θέμη Πάνου, Γιώργο Πυρπασόπουλο, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Καίτη Κωνσταντίνου.

Από 27/4 στο Εθνικό Θέατρο-Κεντρική Σκηνή

 

«Ο Εραστής» του Χάρολντ Πίντερ

Η Μίνα Αδαμάκη επιστρέφει ύστερα από 45 χρόνια στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης από όπου ξεκίνησε, σκηνοθετώντας τον «Εραστή» του Χάρολντ Πίντερ. Τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους θα ερμηνεύσουν ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος και η Ευτυχία Γιακουμή.

Από 24/4 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης

«Ο Παπαγάλλος μου» της Σοφίας Τρικούπη

Στη θεατρική της στέγη και σε δική της σκηνοθεσία θα παρουσιάσει η Άννα Κοκκίνου την παράσταση «Ο Παπαγάλλος μου». Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο σπάνιο κείμενο-αντίκα της Σοφίας Τρικούπη και πρωταγωνιστούν η Άννα Κοκκίνου, η Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου και ο Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος. Ένα θησαύρισμα εκ βαθέων για το χαμό ενός αγαπημένου πλάσματος, στο οποίο αναμειγνύονται καλειδοσκοπικά εικόνες της πολιτικής ζωής του 19ου αιώνα.

Από 28/4 στο Θέατρο Σφενδόνη

«Colossus», βασισμένο στην τραγωδία του Αισχύλου «Αγαμέμνων»

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί την παράσταση «Colossus» («Κολοσσός») βασισμένη στην τραγωδία «Αγαμέμνων» του Αισχύλου. Έτσι ολοκληρώνει το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας «Carnage» («Σφαγή»), προτείνοντας τόσο δραματουργικά όσο και σκηνοθετικά μια ελεύθερη απόδοση της «Ορέστειας» του Αισχύλου. Στο ρόλο της μητέρας η Μαρία Καλλιμάνη (Αντικατάσταση της Σοφίας Χιλλ)

Από 27/4 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

«Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες» του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας

Το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του καινοτόμου Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες» ανεβαίνει στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, στη Β΄ Σκηνή, από τις 24 Απριλίου, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία τριών νέων ηθοποιών, της Σοφίας Μαρίας Κικιλίντζια, της Σταυρούλας Κοντοπούλου και της Ζωής Μυλωνά. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται έργο του διεθνώς αναγνωρισμένου και ιδιαίτερα δημοφιλούς συγγραφέα στο ελληνικό θέατρο.

Από 24/4 στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, στη Β΄ Σκηνή

«Η Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου συνσκηνοθετούν και συμπρωταγωνιστούν στο μονόπρακτο της τριλογίας της «Πόλης» της Αναγνωστάκη. Έπειτα από μια πετυχημένη περιοδεία σε πόλεις της Ελλάδας κάνουν στάση στην Αθήνα. Υπαρξιακό θρίλερ ή αλληγορία επώδυνου σουρεαλισμού, η «Παρέλαση» με την ιλιγγιώδη πλοκή της σκαρφαλώνει ασθμαίνοντας προς την κορυφή: μόλις φτάσει εκεί, το σκοινί θα κοπεί απότομα. Η κάθαρση δεν θα έρθει για κανέναν.

Από 29/4 στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, στη Β΄ Σκηνή

 

Θεματικό Φεστιβάλ: «7 χρόνια φαγούρα - Ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων»

Η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου διοργανώνει το διάστημα 20-30 Απριλίου το Θεματικό Φεστιβάλ «7 χρόνια φαγούρα - Ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων».

Τέσσερις ομάδες καταθέτουν την άποψή τους στο Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.

Διαβάστε το πρόγραμμα των τεσσάρων παραστάσεων εδώ.

20-30 Απριλίου 2017

 

Ο τίτλος της παράστασης και οι φωτογραφίες της κλέβουν την προσοχή άμα τη εμφανίσει τους. Στη συνέχεια η περιγραφή της ίδιας της σκηνικής σύνθεσης, που είναι βασισμένη στον πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι «Ο Μυστικός Δείπνος» και σε κείμενα των Οκτάβιο Πας, Ροντρίγκο Γκαρσία και Αν Σέξτον, την κάνει ακόμα πιο ελκυστική, σε συνδυασμό πάντα με την ομάδα των συντελεστών.

Έτσι αποφασίσαμε να μάθουμε περισσότερα για την παράσταση «Κόσμοι από γάλα» από την «ηθική αυτουργό», τη σκηνοθέτιδα και ηθοποιό Κατερίνα Κλειτσιώτη. 

Ξεκινώντας από την αρχή αναρωτηθήκαμε πώς έγινε η συρραφή αυτών των διαφορετικών κόσμων. Σύμφωνα λοιπόν με την Κατερίνα: «Όλα αυτά έχουν κατά βάση ένα κοινό πυρήνα. Ο Γκαρσία υπήρξε τα τελευταία χρόνια ο κύριος προβοκάτορας του δυτικού πολιτισμού, η Σέξτον έγραφε για να εκτονώσει την απελπισία της, για να αντέξει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούσε, ενώ ο Πας έγραψε τον ύμνο για έναν ανίκανο να υπάρξει θεό. Όλοι λίγο πολύ έδιναν την εντύπωση πως είχαν την ίδια επιθυμία: της ισοπέδωσης αυτού του κόσμου και της αναδημιουργίας ενός άλλου ολότελα ανατρεπτικού . Από την άλλη στο μυστικό δείπνο έχουμε τη συνάντηση των μαθητών με τον Ιησού-Σωτήρα, που η θυσία του θα φέρει τη ριζική αλλαγή του μέχρι τότε κόσμου. Έχοντας κανείς στη διάθεσή του όλο αυτό το υλικό είναι νομίζω εύκολο να το συνδυάσει». 

Αλήθεια, όταν συμμετέχει κάποιος σε μια παράσταση που διερευνά τα αιώνια ζητήματα του Θεού, της προδοσίας, της αγάπης, του θανάτου και της αναζήτησης μιας βιώσιμης ευτυχίας, βρίσκει απαντήσεις ακόμα και σε δικά του ερωτήματα; Η Κατερίνα με διαβεβαιώνει: «Νιώθω ότι ο καθένας μας είχε ήδη την απάντηση σε όλα αυτά, ίσως όχι απόλυτα αποκρυσταλλωμένη, όπως άλλωστε οφείλει να είναι μια απάντηση πάνω σε τέτοια ζητήματα. Έπειτα, αυτό που ο καθένας μας έκανε ήταν να δοκιμάσει τη δυναμική των απαντήσεων αυτών».

Όσο για τους θεατές; Θα μου πει μ’ ένα μικρό μειδίαμα: «Ελπίζω ο καθένας απλά να φύγει έχοντας εκπληρώσει την όποια επιθυμία τον οδήγησε στο να έρθει». 

Όταν η κουβέντα επιστρέφει στα κείμενα και στους συγγραφείς, η Κατερίνα μου εξομολογείται και άλλες αδυναμίες: «Παλιότερα είχα πολύ μεγάλη αγάπη στη Σάρα Κέιν. Βλέποντας το “Καθαροί πια’’ του Λευτέρη Βογιατζή αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο. Με τον καιρό διαβάζεις, διαβάζεις και αρχίζεις να εκτιμάς και τους “κλασικούς”. Ίσως να ξεχώριζα από όλους τον Τσέχοφ, άλλα σίγουρα δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω το μούδιασμα που ένιωσα όταν πρωτοδιάβασα Μπέκετ».

Τι γίνεται όμως με τη σκηνοθεσία; Τι την ωθεί κάθε φόρα στην καρέκλα του σκηνοθέτη; Και τι δηλώνει σκηνοθέτις ή ηθοποιός; Η Κατερίνα μου διασαφηνίζει τα πράγματα: «Νομίζω πως στο θέατρο σήμερα οι αμιγώς ξεκάθαρες ιδιότητες τείνουν να εκλείψουν. Ιδίως στις μικρές ομάδες όλοι καταπιανόμαστε με όλα, είτε πετυχημένα είτε όχι, κι αυτό κάνει τη δουλειά μας πολύ πιο δημιουργική. Προσωπικά δεν μπορώ να διαχωρίσω τη μια ιδιότητα από την άλλη και θα ήθελα πολύ να μπορώ ταυτόχρονα να είμαι και μουσικός και χορογράφος και εικαστικός και οτιδήποτε άλλο...»

Στην παράσταση «Κόσμοι από γάλα» δεν υπάρχει εισιτήριο, απλά το περίφημο «κουτί», στο οποίο μπορεί κανείς να συνεισφέρει κατά το δοκούν. «Αυτή η απόφαση βασίστηκε στην κοινή αντίληψη της ομάδας ότι στο θέατρο θα πρέπει να έχουν πρόσβαση όσοι το επιθυμούν, είτε μπορούν είτε όχι να ανταποκριθούν οικονομικά. Τα τελευταία χρόνια το “κουτί” μπήκε πολύ έντονα στη θεατρική ζωή. Δεν ξέρω αν είναι απόρροια της κρίσης, άλλα σίγουρα σιγά σιγά διαμορφώνει μια πιο ισότιμη σχέση θεατή και παράστασης».

Πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στην Ελλάδα της κρίσης για έναν καλλιτέχνη; Η απάντηση της Κατερίνας Κλειτσιώτη δεν εστιάζει στη «δυσκολία» τη δεδομένη χρονική στιγμή: «Νιώθω πως πάντα ήταν δύσκολο να δουλεύεις και να ζεις κάνοντας αυτό που αγαπάς κι αυτό δημιουργεί μια πιο έντονη, εσωτερική κρίση».

 

«Κόσμοι από γάλα»

Κείμενα: Οκτάβιο Πας, Ροντρίγκο Γκαρσία, Αν Σέξτον

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Κλειτσιώτη

Φωτισμοί: Γιάννης Βολέλης

Βίντεο-Αφίσα: Γιώργος Ευθυμίου

Κοστούμια: Ντόνα Πλατανιώτου

Φωτογραφίες: Γιάννης Μισουρίδης

Παίζουν: Πόλυ Ανδρεάδη, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Μαγδαληνή Κρυσταλλινού, Βαγγέλης Ντίνος, Βασίλης Χατζηδημητράκης

Τοποθεσία: Θέατρο Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών

Διεύθυνση: Πειραιώς 256, Ταύρος

Ημερομηνίες Παραστάσεων: από Δευτέρα 20 Μαρτίου έως Τρίτη 11 Απριλίου 2017

Ημέρες Παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη

Ώρα Έναρξης: 21:00

Διάρκεια Παράστασης: 70 λεπτά

Είσοδος: Ελεύθερη συνεισφορά

Links: Facebook παράστασης | Facebook Θεάτρου ΑΣΚΤ

 

Η Αίθουσα της Πειραιώς 260 ήταν κατάμεστη από καλλιτέχνες και δημοσιογράφους. Όλοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του καλλιτεχνικού διευθυντή Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ένα χρόνο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, για την παρουσίαση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, που είναι αφιερωμένο στην έλευση του ξένου.

Στο μότο του φεστιβάλ δηλώνεται χαρακτηριστικά: «Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον [...] ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ».

Τη συνέντευξη προλόγισε η υπουργός Πολιτισμού, κυρία Λυδία Κονιόρδου:

Το φετινό φεστιβάλ στοχεύει, όπως ανέφερε ο κύριος Θεοδωρόπουλος, να προσελκύσει περισσότερους νέους, γι’ αυτό και δίνεται ένα νεανικό στίγμα με ένα προ-φεστιβάλ! Αυτό θα ξεκινήσει στην Πειραιώς 260 στις 22 Μαΐου, θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Μαΐου και θα φιλοξενήσει δύο αυτοδιαχειριζόμενες πλατφόρμες. Πρόκειται για το δημοφιλές Βοb Festival, που προσφέρει βήμα πειραματισμού σε νεοσύστατες θεατρικές ομάδες, και την queer πλατφόρμα Sound Acts, που περιλαμβάνει ένα σύνολο από περφόρμανς σχετικά με την έμφυλη, φυλετική και σωματική ταυτότητα.

Μεγάλο στοίχημα του φεστιβάλ είναι η εκπαίδευση. Γι’ αυτό, όπως είχε ανακοινωθεί ήδη από πέρυσι, εγκαινιάζεται το Λύκειο της Επιδαύρου. Μάλιστα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατατέθηκαν 150 αιτήσεις για τις μόλις 100 θέσεις των συμμετεχόντων. «Από την πρώτη μέρα που ανέλαβα τα καθήκοντά μου ως καλλιτεχνικός διευθυντής έθεσα ως πρωταρχικό στόχο τη σύνδεση της καλλιτεχνικής διαδικασίας με την εκπαίδευση και το διάλογο στο χώρο των παραστατικών τεχνών, και αυτόν ακριβώς το στόχο υπηρετεί η ίδρυση του Λυκείου Επιδαύρου», δήλωσε ο κύριος Θεοδωρόπουλος.

Επιπλέον μεγάλη βαρύτητα δίνεται φέτος σε συνεργασίες, κοινές δράσεις και συμπαραγωγές. Χαρακτηριστικό είναι ότι από τις 11 παραστάσεις που θα παρουσιαστούν στα δύο θέατρα της Επιδαύρου οι δύο είναι συμπαραγωγές με ΔΗΠΕΘΕ: το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας και το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων.

Ταυτόχρονα ενισχύεται το στίγμα κάθε χώρου. Η Πειραιώς 260, όπως πάντα, ανήκει κατά κύριο λόγο στη σύγχρονη θεατρική και χορευτική δημιουργία, ενώ το Ηρώδειο θα έχει κυρίως μουσική ταυτότητα, καθώς θα φιλοξενήσει παραστάσεις λυρικού θεάτρου, ορχήστρες και συναυλίες κλασικής και σύγχρονης, βυζαντινής, παραδοσιακής και έντεχνης ελληνικής μουσικής. Στο Ηρώδειο θα επαναληφθεί επίσης, τιμώντας τη μνήμη του, η τελευταία παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου, ο «Αμύντας» του Γεωργίου Μόρμορη.

Επίσης, στο πλαίσιο της προσπάθειας να γίνει πιο ουσιαστική η σχέση του καλλιτεχνικού κόσμου αλλά και του κοινού με τα έργα του προγράμματος, δίνεται έμφαση στις εκπαιδευτικές δράσεις (εργαστήρια, συζητήσεις, ημερίδες κ.λπ.), συνεχίζοντας την πολιτική που εφαρμόστηκε το καλοκαίρι του 2016.

Το φεστιβάλ όμως δεν μένει μόνο στους χώρους του, αλλά «κάνει άνοιγμα στην πόλη» με δράσεις σε μη θεατρικούς χώρους, δραματουργίες site specific, ποιητικές και μουσικές παραστάσεις καθώς και ακτιβιστικές παρεμβάσεις σε ευαίσθητες περιοχές.

Επιπλέον, μετά τη μετεγκατάσταση της Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το Φεστιβάλ Αθηνών μπαίνει για δύο μήνες (Ιούνιο και Ιούλιο) στο Θέατρο Ολύμπια της οδού Ακαδημίας. Ο κύριος Θεοδωρόπουλος ευχαρίστησε τον κύριο Κουμεντάκη για την καλή συνεργασία και για την παραχώρηση του χώρου με όλο τον εξοπλισμό.

Όσον αφορά τα οικονομικά του φεστιβάλ, όπως επισήμανε ο υπεύθυνος οικονομικός διευθυντής, κύριος Σταυριανός, φέτος ο προϋπολογισμός είναι πολύ μικρότερος από άλλες χρονιές, αφού φτάνει τα 10.000.000 ευρώ, από τα οποία τα τέσσερα ουσιαστικά προορίζονται για το αμιγώς καλλιτεχνικό έργο.

Ο κύριος Θεοδωρόπουλος προανήγγειλε και τη θεματική της επόμενης χρονιάς, που θα αφορά την πολιτεία και τους πολίτες.

 

Ακολουθεί το αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017:

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

 

[Όλες οι παραστάσεις θα έχουν αγγλικούς υπέρτιτλους.]

 

Τσέζαρις Γκραουζίνις – Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος

Επτά επί Θήβας του Αισχύλου

 

Μετά την αποκάλυψη των φρικτών πράξεών του, ο Οιδίποδας άφησε τον θρόνο στους δύο γιους του, οι οποίοι συμφώνησαν να κυβερνούν τη Θήβα εναλλάξ. Όταν ήρθε, ωστόσο, η σειρά του Πολυνείκη να αναλάβει την εξουσία, ο Ετεοκλής δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Εξοργισμένος ο Πολυνείκης συμμάχησε με τον βασιλιά του Άργους Άδραστο και οργάνωσε εκστρατεία εναντίον της Θήβας. Επτά αρχηγοί των δύο αντίπαλων στρατευμάτων παρατάχθηκαν εκατέρωθεν των επτά πυλών της πόλης, με τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη αντιμέτωπους στην έβδομη πύλη. Κεντρικός ήρωας της τραγωδίας είναι ο Ετεοκλής· η Θήβα βρίσκεται σε ασφυκτική κατάσταση πολιορκίας κι εκείνος προσπαθεί να οργανώσει την αντεπίθεση σε μια μάχη καταδικασμένη, χωρίς πραγματικό νικητή. Από τις μεγάλες επιτυχίες του περυσινού προγράμματος της Επιδαύρου, οι Επτά επί Θήβας επαναλαμβάνονται και φέτος, ανοίγοντας το πρόγραμμα των Επιδαυρίων 2017. Μια παράσταση που ερευνά πώς το κοινό μας ένστικτο επιβίωσης συμβαδίζει με την ανάγκη να παραμείνουμε άνθρωποι, παρά τον φόβο, την ανασφάλεια, την απελπισία.

 

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας • Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις • Σκηνικά – Κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν • Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης • Χορογραφία – Κίνηση: Έντι Λάμε • Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος • Παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου (Ετεοκλής), Κλειώ-Δανάη Οθωναίου (Αντιγόνη), Ιώβη Φραγκάτου (Ισμήνη), Γιώργος Καύκας (Άγγελος), Αλέξανδρος Τσακίρης (Κήρυκας) κ.ά.

 

[30 Ιουνίου - 1 Ιουλίου]

Σταύρος Τσακίρης 

Οιδίπους επί Κολωνώ του Σοφοκλή

 

Στην τελευταία τραγωδία του Σοφοκλή, ο Οιδίπους φτάνει στο άλσος του Κολωνού, στις παρυφές της πόλεως των Αθηνών, ζητώντας φιλοξενία – ένας «ξένος», τυφλός και ρακένδυτος μετά από δεκαετή περιπλάνηση. Χρειάζεται έναν τόπο ν’ αναπαυθεί, καθώς διαισθάνεται το τέλος να πλησιάζει. Μόνος συμπαραστάτης του η κόρη-αδελφή του Αντιγόνη. Μετά από διαπραγματεύσεις, του επιτρέπεται να κατοικήσει στα «σύνορα», στο μεταίχμιο νομιμότητας και παρανομίας, ζωής και θανάτου. Μέσα από τις συναντήσεις του με τον Θησέα, τον Κρέοντα, τη μικρότερη κόρη-αδελφή του Ισμήνη και τον γιο-αδελφό του Πολυνείκη κάνει ανασκόπηση της ζωής του και στοχάζεται επάνω στο παράλογο του ανθρώπινου βίου. Σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, που υιοθετεί εδώ τη φόρμα του αφηγηματικού θεάτρου, ο θίασος εξιστορεί στους θεατές αυτή την ιστορία-«παραβολή», σ’ έναν άδειο χώρο, με ελάχιστα αντικείμενα. Οι ηθοποιοί ενδύονται τους ήρωες, που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται σαν οπτασίες του ετοιμοθάνατου Οιδίποδα. Η μουσική, σε σύνθεση Μίνωα Μάτσα, εκτελείται ως παράλληλο κείμενο από τις φωνές των ηθοποιών και δίνει στο θέαμα τον χαρακτήρα ενός επικολυρικού ποιήματος. Στον ομώνυμο ρόλο ο σπουδαίος Κώστας Καζάκος.

 

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης • Σκηνοθεσία: Σταύρος Τσακίρης • Σκηνικά: Κέννυ ΜακΛέλλαν • Κοστούμια: Θάλεια Ιστικοπούλου • Μουσική: Μίνως Μάτσας • Παίζουν: Δημήτρης Λιγνάδης (Ξένος), Κώστας Καζάκος (Οιδίπους), Κόρα Καρβούνη (Αντιγόνη), Τζένυ Κόλλια (Ισμήνη), Γιάννος Περλέγκας (Θησέας), Δημήτρης Ήμελλος (Κρέων), Δημήτρης Λάλος (Πολυνείκης), και 8μελής χορός ηθοποιών. Παραγωγή: Venus A.E.

 

[7 - 8 Ιουλίου]

 

Έκτορας Λυγίζος – ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας

Βάκχες του Ευριπίδη

 

Ο θεός Διόνυσος φτάνει στην πόλη με ανθρώπινη μορφή και ο βασιλιάς Πενθέας παλεύει να οχυρώσει εαυτόν και το άστυ απέναντι στην έλευση μιας θρησκείας που εξισώνει τους πάντες –νυν και πρώην βασιλιάδες, θεούς και δούλους, μάντεις και αγγελιοφόρους, γυναίκες και άνδρες– σε έναν κόσμο συμφιλίωσης του ανθρώπου με τα πιο ζωώδη, αλλά και αγνά του ένστικτα. Πρόκειται για τη μοναδική σωζόμενη τραγωδία όπου ο Διόνυσος συμμετέχει ως πρόσωπο του δράματος, αλλά και ως παντεπόπτης σκηνοθέτης- συγγραφέας. Η παράσταση εξερευνά τη σύγκρουση ανάμεσα στην ατομικότητα του ήρωα και την πολυφωνικότητα του χορού: οκτώ αφηγητές, εντάσσοντας τα χορικά στη βασική πλοκή, παρακολουθούν τη διαδικασία της σταδιακής σύνθεσης και αποσύνθεσης ενός μικτού συνόλου, την αντίσταση των μελών του, αλλά και τη λαχτάρα τους να ανέβουν φαντασιακά στο ιερό βουνό ως μαινάδες και να μετατραπούν σε βάκχες. Μια τελετή μύησης στη λατρεία του «άλλου», της οποίας πρώτο στάδιο είναι να σταθούν δύο άτομα αντιμέτωπα υπό το βλέμμα ενός θεατή- μάρτυρα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς • Διασκευή – Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος • Σκηνικά – Κοστούμια: Κλειώ Μπομπότη • Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης • Δραματολογική συνεργασία: Κατερίνα Κωνσταντινάκου • Σωματική προετοιμασία: Βίκυ Παναγιωτάκη • Φωνητική προετοιμασία: Ρηνιώ Κυριαζή • Παίζουν: Ανθή Ευστρατιάδου, Έκτορας Λυγίζος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Άρης Μπαλής, Αργύρης Πανταζάρας, Ανέζα Παπαδοπούλου, Μαρία Πρωτόπαππα, Χρήστος Στέργιογλου. Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας.

 

[14 – 15 Ιουλίου]

Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης – Εθνικό Θέατρο

Ειρήνη του Αριστοφάνη

 

Μια μουσική παράσταση σε σύνθεση του Νίκου Κυπουργού

 

Το Εθνικό Θέατρο ανέθεσε στον σπουδαίο συνθέτη Νίκο Κυπουργό τη μουσική σύνθεση και στον ταλαντούχο νέο συγγραφέα Δημοσθένη Παπαμάρκο το λιμπρέτο για τη δημιουργία μιας μουσικής παράστασης που βασίζεται στην Ειρήνη του Αριστοφάνη. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, ενώ τον ρόλο του Τρυγαίου ερμηνεύει ο πάντοτε απρόβλεπτος Τζίμης Πανούσης. Η Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του διεθνούς φήμης μαέστρου Γιώργου Πέτρου, συνοδεύει ζωντανά την παράσταση στην Επίδαυρο. Η Ειρήνη παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια το 421 π.Χ., αποσπώντας το δεύτερο βραβείο, λίγες μόλις ημέρες πριν από τη σύναψη της Νικίειας Ειρήνης, που συνοδευόταν από ελπίδες για το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου. Αυτή ακριβώς η εύθραυστη, όπως αποδείχθηκε, ισορροπία μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης, το ηρακλείτειο ρητό «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί» και το ακανθώδες ερώτημα κατά πόσο η ειρήνη είναι συνώνυμο της ευτυχίας και της αρετής εμπνέουν τους συντελεστές της ιδιαίτερης αυτής παράστασης.

 

Λιμπρέτο: Δημοσθένης Παπαμάρκος • Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης • Video mapping: Στάθης Μήτσιος • Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου • Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου • Συμμετέχει η Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου. Παίζουν: Τζίμης Πανούσης (Τρυγαίος), Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Ερμής), Ειρήνη Καράγιαννη (Ειρήνη), Αιμιλιανός Σταματάκης (Πόλεμος). Χορός: Ασημίνα Αναστασοπούλου, Θωμάς Βελισσάρης, Δημήτρης Γεωργιάδης, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Νίκος Καρδώνης, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Γιάννης Κλίνης, Νάντια Κοντογεώργη, Ελίτα Κουνάδη, Ηλίας Κουνέλας, Ελένη Μπούκλη, Μαρία Νίκα, Μαρίνα Σάττι, Γιωργής Τσουρής, Αντιγόνη Φρυδά.

 

[21 – 22 Ιουλίου]

Κατερίνα Ευαγγελάτου – Εθνικό Θέατρο

Άλκηστη του Ευριπίδη

 

Το Εθνικό Θέατρο προσεγγίζει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και συγχρόνως προκλητικά έργα του Ευριπίδη, την Άλκηστη, αναθέτοντας την παρουσίασή της στην Κατερίνα Ευαγγελάτου, που θα πραγματοποιήσει την πρώτη της σκηνοθεσία στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Έργο που φέρει επί σκηνής τον θρίαμβο επί του θανάτου, η Άλκηστη, το πρώτο από τα σωζόμενα του Ευριπίδη (438 π.Χ.), προκάλεσε ατελεύτητες συζητήσεις για το είδος στο οποίο ανήκει, εξαιτίας της συνύπαρξης τραγικών και κωμικών στοιχείων. Παράλληλα, η εμφανής σοφιστική επίδραση πυροδότησε σειρά από θέματα ηθικής των διαπροσωπικών σχέσεων. Σε έναν κόσμο όπου έχει κανείς τη δυνατότητα να ανταλλάξει τον θάνατό του με τη ζωή κάποιου άλλου, ο συγγραφέας του «Αθηναϊκού Διαφωτισμού» υποβάλλει σε εξονυχιστικό έλεγχο σχέσεις «αδιαμφισβήτητης» ανιδιοτέλειας και θέτει επί τάπητος τολμηρά ερωτήματα: Πώς αποδεικνύεται η αγάπη; Μέχρι πού φτάνει η αφοσίωση; Ποια ζωή έχει μεγαλύτερη αξία, και για ποιον λόγο; Οι νόμοι των ανθρώπων δίνουν επαρκείς απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα; Και τι γίνεται όταν η παρέμβαση των θεών αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού;

 

Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης • Σκηνοθεσία – Επεξεργασία μετάφρασης: Κατερίνα Ευαγγελάτου • Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη • Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα • Κίνηση: Πατρίσια Απέργη • Μουσική: Γιώργος Πούλιος • Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου • Παίζουν: Νίκος Κουρής (Άδμητος), Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Ηρακλής), Μαρία Κίτσου (Άλκηστη), Γιάννης Φέρτης (Φέρης), Κώστας Βασαρδάνης (Απόλλων), Σωτήρης Τσακομίδης (Θάνατος), Δημήτρης Παπανικολάου (Δούλος). Χορός: Κωνσταντίνος Βουδούρης, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Γιώργος Ζυγούρης, Στάθης Κόικας, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Γιώργος Νούσης, Χρήστος Ξυραφάκης, Στέλιος Παυλόπουλος, Δημόκριτος Σηφάκης, Περικλής Σκορδίλης, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Βαλάντης Φράγκος. Συμμετέχουν πέντε μουσικοί επί σκηνής.

 

[28 – 29 Ιουλίου]

 

 Μαριάννα Κάλμπαρη – Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων

Μήδεια του Ευριπίδη

 

Η βαρβαρότητα του έρωτα

 

«Δύο φορές βάρβαρη η Μήδεια, από καταγωγή και από έρωτα» γράφει στον πρόλογο της αξεπέραστης μετάφρασής του ο Γιώργος Χειμωνάς. Δύο όψεις έχει ο έρωτας: τη «βάρβαρη», τη βυθισμένη στον πόνο και στο σκοτάδι, αλλά και την ονειρική, την ηδονική, τη λουσμένη στο φως. Μέσα από το έργο του Ευριπίδη, αλλά και κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας (Σαπφώ, Πλάτων, Θεόφραστος κ.ά.), τραγουδώντας τη γιορτή και το πένθος του έρωτα, η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης διερευνά τον τρόπο με τον οποίο το βαθύ, τρομακτικό σκοτάδι της άγριας πλευράς του έρωτα καταπίνει βάναυσα κάθε τι ωραίο και ευγενές, οδηγώντας την ψυχή στο απόλυτο κακό. Στην επιτακτική ανάγκη να προκαλέσει τον ίδιο ακριβώς πόνο που ένιωσε. Γιατί «δεν υπάρχει οργή πιο φοβερή και αθεράπευτη από αυτήν που γεννιέται ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν αγαπηθεί»...

 

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς • Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη • Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης • Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος • Χορογραφία: Μαρίζα Τσίγκα • Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου • Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου • Παίζουν: Μαρία Ναυπλιώτου, Χάρης Φραγκούλης, Αλεξάνδρα Καζάζου, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Θεοδώρα Τζήμου, Σύρμω Κεκέ, Ιωάννα Μαυρέα, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Γεράσιμος Γεννατάς, Δημήτρης Πασσάς και σπουδάστριες της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Συμμετέχουν τέσσερις μουσικοί. Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν.

 

[4- 5 Αυγούστου]

Άρης Μπινιάρης  –  Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου

Πέρσες του Αισχύλου

 

Για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, σε μια παραγωγή του ΘΟΚ με πλειάδα σπουδαίων Ελλαδιτών και Κυπρίων ηθοποιών, ο νεότατος Άρης Μπινιάρης, που έχει διακριθεί για τις εκρηκτικές παραστάσεις του τα τελευταία χρόνια, προτείνει μια ζωντανή σύνθεση ποιητικού λόγου, μουσικής και θεατρικής δράσης. Όχημα της παράστασης, που δομείται στη συνάντηση του ρυθμού και της λέξης, είναι η μουσικότητα. Όλοι οι βασικοί χαρακτήρες, όπως και ο χορός, ερμηνεύονται με τρόπο που αποκαλύπτει τη μουσική υφή του έργου. Η παράσταση ξεδιπλώνεται μέσα από τη δράση, τη λέξη, το τραγούδισμα και τον χορό, αναζητώντας μια θεμελιώδη απλότητα, που θα αναδείξει τις αδιάκοπες εσωτερικές δονήσεις του αρχαίου ελληνικού δράματος.

 

Μετάφραση: Παναγιώτης Μουλλάς • Σκηνοθεσία – Mουσική δραματουργία: Άρης Μπινιάρης • Δραματουργική συνεργασία: Αντώνης Σολωμού • Μετρική διδασκαλία: Θεόδωρος Στεφανόπουλος • Σκηνικά: Κωνσταντίνος Λουκά • Κοστούμια: Ελένη Τζιρκαλλή • Κινησιολογία: Λία Χαράκη • Σχεδιασμός φωτισμού: Γεώργιος Κουκουμάς • Ηχητικός σχεδιασμός: Γιώργος Χριστοφή • Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Άτοσσα), Χάρης Χαραλάμπους (Αγγελιαφόρος), Νίκος Ψαρράς (Δαρείος), Αντώνης Μυριαγκός (Ξέρξης). Χορός: Ηλίας Ανδρέου, Πέτρος Γιωρκάτζης, Γιώργος Ευαγόρου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μάριος Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Λάρκου, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Μίνως, Άρης Μπινιάρης, Ονισήφορος Ονισηφόρου, Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Μάνος Πετράκης, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής.

 

[11-12 Αυγούστου]

Ρενέ Πόλλες – I Love you, but I’ve Chosen Entdramatisierung /Σ’ αγαπώ, αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση

Γιορτή λήξης

Εδώ είν’ αλώνι για χορό!

 

Το Φεστιβάλ Επιδαύρου τιμά τη μουσικοχορευτική παράδοση του Μοριά

 

Με αφετηρία τον επτάσημο ρυθμό του συρτού καλαματιανού (που απαντάται ήδη στον Αριστοφάνη) και τον αρχαίο τσακώνικο τελετουργικό χορό, το Φεστιβάλ Επιδαύρου θα ολοκληρώσει τον κύκλο των φετινών παραστάσεων με ένα τιμητικό-γιορταστικό αφιέρωμα στην πλούσια μουσικοχορευτική παράδοση του Μοριά, ως διαχρονική κιβωτό της ταυτότητας και της ιστορικής μνήμης. Η ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου μετατρέπεται στο μεγάλο αλώνι-χοροστάσι του Χρόνου, για να υποδεχτεί τους σύγχρονους συμποσιαστές, τραγουδιστές, οργανοπαίκτες και χορευτές απ’ όλη την Πελοπόννησο, σε μιαν ανοιχτή πρόσκληση για συμμετοχή στον κύκλο και την τελετουργία του ελληνικού παραδοσιακού γλεντιού.

 

Καλλιτεχνική – Μουσική επιμέλεια: Λάμπρος Λιάβας • Σκηνική επιμέλεια: Σοφία Σπυράτου • Σχεδιασμός φωτισμού: Λευτέρης Παυλόπουλος • Συνεργασία: Κέντρο Ελληνικής Μουσικής «Φοίβος Ανωγειανάκης», Λύκειον των Ελληνίδων Καλαμάτας.

 

[19 Αυγούστου]

 

Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου

 

[Όλες οι παραστάσεις θα έχουν αγγλικούς υπέρτιτλους.]

Δημήτρης Καραντζάς

Μήδεια του Ευριπίδη

 

Η παράσταση επιχειρεί να ανασύρει και να τοποθετήσει το ζήτημα «Μήδεια» στο επίκεντρο. Τρεις άντρες βρίσκονται πάνω στη σκηνή προκειμένου να αναρωτηθούν, να επανεξετάσουν, να επιχειρήσουν να δώσουν απαντήσεις στον «θρύλο» της Μήδειας από αντρική σκοπιά. Σε ποια σημεία η Μήδεια «υποκρίνεται», σε ποια σημεία επιχειρηματολογεί επαρκώς, ποια μέρη του έργου είναι αμιγώς λογικά και δικαιολογημένα και πού σφάλλει; Πώς τρία πρόσωπα αντίθετου φύλου από αυτό του ρόλου μπορούν να δικαιολογήσουν και να αθωώσουν την πράξη της Μήδειας; Η παράσταση επανέρχεται στο έργο για να θέσει όλα αυτά τα ζητήματα σε έναν πάγκο ανατομικής μελέτης της ρυθμολογίας και της επιχειρηματολογίας του, σε μια «ψιθυριστή» παράσταση που προσπαθεί να αγγίξει το «σύμπτωμα» της Μήδειας υπό τους ήχους ζωντανής μουσικής.

 

Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης • Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς • Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Καραντζάς, Θεοδώρα Καπράλου • Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ • Σκηνικά: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου • Κοστούμια : Ιωάννα Τσάμη • Φωτισμοί : Αλέκος Αναστασίου • Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος • Παίζουν: Γιώργος Γάλλος (Μήδεια, Τροφός), Χρήστος Λούλης (Ιάσων, Κρέοντας, Παιδαγωγός, Αιγέας, Άγγελος), Μιχάλης Σαράντης (Χορός).

 

[30 Ιουνίου - 1 Ιουλίου]

 

 

 

Ιώ Βουλγαράκη – ΠΥΡ

Άφιξις

 

Με αφετηρία τη Μνηστηροφονία από την ομηρική Οδύσσεια

 

Πέρα και πριν από οποιαδήποτε απόπειρα ερμηνείας, η Οδύσσεια είναι ένα τραγούδι επιστροφής, προερχόμενο από μια εποχή που τα μακρινά ταξίδια των ναυτικών γεννούσαν τραγούδια για την απουσία. Επιστρέφοντας στην Ιθάκη, έπειτα από είκοσι χρόνια, ο Οδυσσέας θα σκοτώσει 108 άνδρες που διεκδικούν τη γυναίκα και τον θρόνο του, ξεκληρίζοντας το νησί. Αυτό το μακελειό εγείρει τα ερωτήματα: Σε τι επιστρέφει ο Οδυσσέας; Ποιος θυμάται τον απόντα βασιλιά και ποιος είναι σήμερα αυτός ο άντρας; Και γιατί χρειάζεται να χυθεί τόσο αίμα; Η παράσταση επικεντρώνεται στη στιγμή της επιστροφής, για να μιλήσει ακριβώς για το ανέφικτο της επιστροφής. Ποτέ δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε καμιά πατρίδα, αφού ο χρόνος κινείται αμείλικτα μόνο προς τα μπρος και τίποτα δεν παραμένει όπως το έχει διαφυλάξει η μνήμη. Έτσι, ο Οδυσσέας επιστρέφει σε ένα «φάντασμα ονείρου». Ανοίγοντας τη δράση πέρα από τα όρια του θεατρικού χώρου, με όχημα τη σπουδαία μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη, και επενδύοντας στην αφήγηση και όχι στον ρεαλισμό, η παράσταση της Ιώς Βουλγαράκη και της ομάδας ΠΥΡ, που έχει συνιδρύσει με τον Αργύρη Ξάφη και τη Δέσποινα Κούρτη, επιχειρεί να φωτίσει την ψυχική μας σύνδεση με μια από τις πιο αιματηρές σκηνές της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.

 

Μετάφραση: Δ.Ν. Μαρωνίτης • Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ιώ Βουλγαράκη • Σκηνικά: Άννα Φιοντόροβα • Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού • Μουσική: Σαβίνα Γιαννάτου • Κίνηση: Σοφία Πάσχου • Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου • Παίζουν: Γιώργος Δικαίος, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μαίρη Μηνά, Γιώργος Μπινιάρης, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου.

 

Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Εθνικό Θέατρο.

 

[7-8 Ιουλίου]

Μάρτα Γκόρνιτσκα, The Hymn to Love / O ύμνος στον έρωτα

 

Παντελής Δεντάκης

Κύκλωπας του Ευριπίδη

 

Ένας κόσμος αντρικός, ωμός και βίαιος, κόσμος αλληλοεξόντωσης και ανθρωποφαγίας, όπου το δίκαιο ορίζεται από τον εκάστοτε ισχυρό. Στη χώρα των Κυκλώπων ο ξένος δεν περιθάλπεται, δεν φιλοξενείται, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης ή κατασπαράσσεται. Εκεί δεν μπορείς να είσαι ούτε καλός ούτε κακός. Εκεί μπορείς να είσαι μόνο φοβισμένος και απελπισμένος ή σκληρός και ανελέητος. Τα πρόσωπα του Ευριπίδη ακροβατούν ανάμεσα στην ελαφράδα, τη γελοιότητα, την πονηριά, τον καιροσκοπισμό, την ηθική παρακμή, την αγριότητα. Γελοιοποιούν και γελοιοποιούνται. Συντρίβουν και συντρίβονται.

 

Η παράσταση, με αποκλειστικά γυναικεία διανομή, διερευνά αυτόν τον άκρως αντρικό κόσμο, μέσα από τη γυναικεία φύση. Μέσα από τον ψυχισμό, τα εκφραστικά μέσα, το σώμα της γυναίκας. Και αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στο σοβαρό και το γελοίο, ανάμεσα στο σπλάτερ και την κωμωδία.

 

Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας • Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης • Σκηνικά – Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα • Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου • Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης • Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης • Παίζουν: Στεφανία Γουλιώτη (Κύκλωπας), Άννα Καλαϊτζίδου (Οδυσσέας), Κατερίνα Λυπηρίδου (Σιληνός), Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαρία Μοσχούρη, Αμαλία Νίνου, Μυρτώ Πανάγου, Ελένη Τσιμπρικίδου (Σάτυροι).

 

Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Εθνικό Θέατρο.

 

[21-22 Ιουλίου]

Ολιβιέ Πυ

Προμηθέας Δεσμώτης, Ικέτιδες του Αισχύλου

 

Για ακόμα μια φορά, ο αιρετικός ηθοποιός, ποιητής και σκηνοθέτης Olivier Py (Ολιβιέ Πυ) επιχειρεί να νοηματοδοτήσει το παρόν μέσα από την επανανάγνωση εμβληματικών έργων του παρελθόντος, εδώ του Προμηθέα Δεσμώτη και των Ικετίδων του Αισχύλου. Η παράσταση, σε μινιμαλιστική φόρμα, με μια διανομή τριών ηθοποιών, σε δική του μετάφραση και σπονδυλωτή σκηνοθεσία, έκανε πρεμιέρα πέρυσι το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Στον Προμηθέα Δεσμώτη, έργο συγχρόνως μεταφυσικό και βαθιά πολιτικό, ένας τιτάνας βασανίζεται από τους θεούς εξαιτίας της αγάπης που τρέφει για την ανθρωπότητα. Μετατρέπεται έτσι σε αιώνιο σύμβολο ανυπακοής, ένας κατεξοχήν πολιτικός κρατούμενος. Ο Προμηθέας, κατά τον Πυ, μας «διδάσκει την έννοια της εξέγερσης». Αλλά και οι Ικέτιδες θίγουν διαχρονικά πολιτικά ζητήματα, μεταξύ αυτών τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, τον νόμο, τον σεβασμό για τον ξένο και για τη γυναίκα. Το έργο απηχεί την άποψη του Αισχύλου ότι ο νόμος δεν μπορεί να είναι η απάντηση για τα πάντα. Γι’ αυτόν τον λόγο, άλλωστε, το θέατρο καθίσταται απαραίτητο ως χώρος που προσφέρεται για δημόσια συζήτηση και στοχασμό. Η παραδοσιακή έννοια της κάθαρσης, ως πράξη θεαματικής εκκαθάρισης, θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί: ο θυμός δεν πρέπει να επικρατήσει.

 

Γαλλικό κείμενο – Σκηνοθεσία: Olivier Py • Καλλιτεχνική συνεργασία – Κοστούμια: Pierre André Weitz • Παίζουν: Philippe Girard, Frédéric Le Sacripan, Mireille Herbstmeyer. Παραγωγή του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Résidence FabricA Φεστιβάλ της Αβινιόν. Υποστήριξη: Spedidam. Περιοδεύουσα παράσταση. Πρώτη παρουσίαση: 6.07. 2016 στο πλαίσιο του 70ού Φεστιβάλ της Αβινιόν. Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Στα γαλλικά, με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

 

[4-5 Αυγούστου]

Ολιβιέ Πυ, Προμηθέας Δεσμώτης, Ικέτιδες του Αισχύλου

Λύκειο Επιδαύρου

 

Διεθνές θερινό σχολείο αρχαίου δράματος

4 - 19 Ιουλίου 2017

 

Φέτος το καλοκαίρι θα λειτουργήσει για πρώτη φορά το Λύκειο Επιδαύρου, ένα διεθνές κέντρο για την εφαρμοσμένη μελέτη του αρχαίου δράματος, που θα πραγματοποιείται κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, στην περιοχή της Επιδαύρου. Το Λύκειο Επιδαύρου απευθύνεται σε σπουδαστές και σπουδάστριες ακαδημιών θεάτρου, δραματικών σχολών και τμημάτων θεατρικών σπουδών με κατεύθυνση θεατρικής πρακτικής, καθώς και σε αποφοίτους ανάλογων σχολών από όλον τον κόσμο.

 

Το Λύκειο επικεντρώνεται στην έρευνα της παράστασης του αρχαίου δράματος(τραγωδίας, κωμωδίας, σατυρικού δράματος) σε πρακτικό και σε θεωρητικό επίπεδο. Οι διαφορετικές αισθητικές τάσεις, καλλιτεχνικές σχολές, μέθοδοι και ερμηνευτικές προσεγγίσεις, από τις πιο παραδοσιακές έως τις πιο πειραματικές, θα αναπτύσσονται μέσα από κύκλους μαθημάτων, μάστερκλας, εκπαιδευτικές επισκέψεις και άλλες δράσεις που θα πραγματοποιούνται σε διάφορες τοποθεσίες της γύρω περιοχής (αρχαία θέατρα, αρχαιολογικούς χώρους, φυσικά τοπία, σχολεία), ειδικά επιλεγμένες για τους σκοπούς αυτού του θερινού σχολείου, σε συνεργασία με τους αντίστοιχους φορείς.

 

Σκοπός του Λυκείου είναι η ανάπτυξη της θεατρικής παιδείας μέσα από την υποκριτική, την κίνηση, τον χορό, το τραγούδι, τη μουσικότητα και άλλα δομικά στοιχεία για την εξοικείωση του ηθοποιού με το αρχαίο δράμα. Με 170 ώρες διδασκαλίας, 8 διαφορετικούς κύκλους σεμιναρίων και έως 100 σπουδαστές και σπουδάστριες, το Λύκειο έχει φέτος ως θέμα την «Έλευση του ξένου», θεματική που διατρέχει και τις παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου.

 

Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί αυτή την πρώτη χρονιά λειτουργίας του Λυκείου στιςρίζες του αρχαίου θεάτρου, σε αρχετυπικές δομές κοινές σε παλαιούς πολιτισμούς, όπως ο ελληνικός, ο ινδικός, ο κινεζικός, και στον τρόπο με τον οποίο οι δομές αυτές εκφράζονται δημιουργικά στη σύγχρονη σκηνή. Ανάμεσα στους καθηγητές είναι ο διεθνούς φήμης και πολυβραβευμένος Ρώσος σκηνοθέτης και καθηγητής Adolf Shapiro (Άντολφ Σαπίρο), ο γνωστός σκηνοθέτης Phillip Zarrilli (Φίλιπ Ζαρρίλι), ερμηνευτής και δάσκαλος μιας μοναδικής μεθόδου για ηθοποιούς που συνδυάζει γιόγκα και πολεμικές τέχνες, οι Simon Abkarian (Σιμόν Αμπκαριάν) και Catherine Schaub–Abkarian (Κατρίν Σωμπ-Αμπκαριάν), από τους βασικούς συντελεστές του θρυλικού «Θεάτρου του Ήλιου» της Αριάν Μνουσκίν, η Rosalba Torres Guerrero (Ροζάλμπα Τόρρες Γκερρέρο), από τα βασικά μέλη της ομάδας Rosas της Αν Τερέζα Ντε Κεερσμάκερ, ο ευφάνταστος χορευτής και χορογράφος Koen Augustijnen (Κοέν Ωγκουστίνεν), στενός συνεργάτης των Μπαλέτων C de la B, ο δραματουργός χορού Guy Cools (Γκυ Κουλς), ο ηθοποιός και δάσκαλος Enrico Bonavera (Ενρίκο Μποναβέρα), από τους βασικούς συνεργάτες του Piccolo Teatro του Μιλάνου, ο σκηνοθέτης Σωτήρης Καραμεσίνης, γνωστός στη Βραζιλία για την ανάπτυξη της μεθόδου MUSA, που εισάγει τη μουσική ως θεμελιώδες στοιχείο στην καθημερινή εκπαίδευση του ηθοποιού, οι RootlessRoot (Λίντα Καπετανέα και Γιόζεφ Φρούτσεκ), δημιουργοί της μεθόδου Fighting Monkey για την έρευνα αξιών και αισθητικών απόψεων μέσω του χορού και της κίνησης, η  ερμηνεύτρια, ηθοποιός και σκηνοθέτις Μάρθα Φριντζήλα, ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας, η ηθοποιός και δασκάλα φωνητικής Ρηνιώ Κυριαζή, ο σκηνοθέτης και πρωτοχορευτής στο Λύκειο Ελληνίδων Κωνσταντίνος Ντέλλας, η λαογράφος-εθνολόγος Μιράντα Τερζοπούλου, με μακροχρόνια έρευνα στην παραδοσιακή μουσική, τη λαϊκή λατρεία και τις λαϊκές τελετουργίες, η θεατρολόγος, μεταφράστρια και κριτικός Ελένη Βαροπούλου κ.ά.

 

Στις δράσεις του Λυκείου Επιδαύρου εντάσσονται επίσης βιωματικά εργαστήριαγια παιδιά, εφήβους και ενηλίκους της περιοχής, σε συνεργασία με τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης.

 

Το Λύκειο Επιδαύρου υλοποιείται σε συνεργασία με το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Ταυτόχρονα, έχει ενταχθεί στο Διεθνές Δίκτυο Αρχαίου Δράματος που θεσμοθετήθηκε πρόσφατα από το Υπουργείο Πολιτισμού, στο οποίο συμμετέχουν επίσης το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Αττικό Σχολείο Αρχαίου Δράματος της Ελευσίνας 2021, Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης.

 

Πληροφορίες και αίτηση συμμετοχής: http://greekfestival.gr/gr/epidaurus_lyceum

Μάρθα Φριντζήλα

Βάκχες: μια λειτουργία

 

Με τη συμμετοχή των σπουδαστών του Λυκείου Επιδαύρου

 

Με πυρήνα τον αρχετυπικό χαρακτήρα του Διονύσου ως ξένου και με κεντρικό άξονα τη μουσική και την εξουσία της πάνω στους ανθρώπους, η παράσταση των Βακχών παρουσιάζεται ως μουσικό θεραπευτικό δρώμενο που ενώνει την «οργιαστική» ροκ με τους αφρικανικούς ρυθμούς και τους αραβικούς μουσικούς δρόμους. Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στο Αρχαίο Στάδιο της Επιδαύρου με τη συμμετοχή των σπουδαστών του Λυκείου.

 

Μετάφραση: Νικολέττα Φριντζήλα • Σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα • Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης • Χορογραφία: RootlessRoot (Λίντα Καπετανέα, Γιόζεφ Φρούτσεκ) • Ηθοποιοί – Τραγουδιστές: Νάνσυ Σιδέρη, Σταυρούλα Παυλίκου, Μάρθα Φριντζήλα, Μιχάλης Πανάδης, Φοίβος Συμεωνίδης, Τάσος Δημητρόπουλος • Mουσικοί: Βασίλης Μαντζούκης (ηλεκτρική κιθάρα, tapes, φωνή), Αντώνης Μαράτος (μπάσο), Νίκος Παπαβρανούσης (τύμπανα), Kώστας Νικολόπουλος (ηλεκτρική κιθάρα), Πανού Μανού (ηλεκτρική κιθάρα, φωνή), Βαγγέλης Παρασκευαΐδης (τύμπανα, κρουστά), Κοσμάς Λαμπίδης (νέι).

 

[Aρχαίο Στάδιο Επιδαύρου, 18 Ιουλίου]

Εκπαιδευτικές δράσεις στην Αργολίδα

Στο πλαίσιο της προσπάθειας ενδυνάμωσης των σχέσεων με την τοπική κοινωνία της Αργολίδας, το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, σε συνεργασία με το Δήμο Ναυπλιέων και το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ξεκίνησε από τον Μάρτιο σειρά δράσεων, που στοχεύουν στην εξοικείωση με το περιεχόμενο και τη μορφή των παραστάσεων του φετινού προγράμματος. Στις δράσεις αυτές λαμβάνουν μέρος ομάδες μαθητών από την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά και ομάδες ενηλίκων, με εμψυχωτές έμπειρους θεατροπαιδαγωγούς και θεατρολόγους, καθώς και καλλιτέχνες από την Αργολίδα.

 

Δημιουργική απασχόληση παιδιών

Συνεχίζεται και φέτος η δημιουργική απασχόληση παιδιών στην Επίδαυρο, που θεσμοθετήθηκε πρώτη φορά πέρυσι, με μεγάλη επιτυχία. Το καλλιτεχνικό και εκπαιδευτικό αυτό πρόγραμμα για παιδιά 4 έως 12 ετών, που πραγματοποιείται κάθε Παρασκευή και Σάββατο, σε άμεση συνάρτηση με τις παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, δίνει τη δυνατότητα στους μεγάλους να παρακολουθούν τις παραστάσεις απερίσπαστοι, ενώ τα παιδιά απασχολούνται προσεγγίζοντας τις έννοιες και το περιεχόμενο των έργων μέσα από το θεατρικόπαιχνίδι.

Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού

Μονοπάτια πολιτισμού

Το πρόγραμμα «Μονοπάτια πολιτισμού» της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, που εγκαινιάζεται φέτος στην Επίδαυρο, μας φέρνει κοντά στην ιστορία, τον πολιτισμό και το περιβάλλον, αξιοποιώντας αρχαία μονοπάτια που ένωναν στο παρελθόν πόλεις και χωριά. Με τη συνεργασία της τοπικής αυτοδιοίκησης και των κατοίκων κάθε περιοχής, με μελετημένη επιλογή διαδρομών και σηματοδότηση, τα μονοπάτια γίνονται πάλι προσβάσιμα και ελκυστικά, ενώ τονώνουν την οικονομία, παρακινώντας τους επισκέπτες να ανακαλύψουν τις ομορφιές και τα προϊόντα του τόπου. Το Σάββατο 1η Ιουλίου 2017, με την έναρξη του Φεστιβάλ Επιδαύρου και σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας, εγκαινιάζονται τα «Μονοπάτια πολιτισμού» στην περιοχή της Επιδαύρου. Ένας ξεχωριστός περίπατος στο ιστορικό μονοπάτι που περιβάλλει τον αρχαιολογικό χώρο, διάρκειας 1 ½ ώρας περίπου, θα οδηγήσει τους περιπατητές στο αρχαίο θέατρο για να παρακολουθήσουν την παράστασηστα χνάρια των βημάτων των αρχαίων θεατών.

 

[1η Ιουλίου]

Αθήνα

 [Με την υποστήριξη του Δικτύου Πολιτισμού Athens Culture Net]Πόλη: μύθος και ιστορία

 

Γιώργος Σαχίνης – UrbanDig Project

Στάση Ομόνοια

 

Από τον Νοέμβριο του 2015, οι άνθρωποι του UrbanDig (καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, θεατρολόγοι) έχουν «κατασκηνώσει» στην Ομόνοια και την «ανασκάπτουν» πυρετωδώς. Πάνω και κάτω από την επιφάνεια της πλατείας, στους χώρους του Ηλεκτρικού, του μετρό και των υπόγειων στοών περιμετρικά, η ανασκαφή φέρνει στο φως ιστορίες, τραγούδια, μουσικές, εικόνες, συνήθειες, όνειρα και ευχές των θαμώνων της, παλιών και νέων, μικρών και μεγάλων, μόνιμων και περαστικών. Ένα ευρύ πολιτισμικό αρχείο, γραπτό και οπτικοακουστικό, χτίζεται μέσα από ανοιχτές συμμετοχικές διαδικασίες. Ο τόσο συκοφαντημένος και αμφιλεγόμενος δημόσιος χώρος της Ομόνοιας ξανασυστήνεται ως ζωντανός τόπος συνύπαρξης, συνεργασίας, ανάπτυξης και κοινού βηματισμού. Με έμπνευση το αρχείο, την επιτόπια δυναμική και το πώς θέλουν την πλατεία οι άνθρωποί της, η ομάδα δημιουργεί τη Στάση Ομόνοια, μια παράσταση περιπατητική που συναντά το θέατρο, τον χορό, τη μουσική και την εικαστική παρέμβαση στον δημόσιο χώρο.

 

Σκηνοθεσία: Γιώργος Σαχίνης, Ειρήνη Αλεξίου • Χορογραφία: Ειρήνη Αλεξίου • Ομάδα έρευνας – δραματουργίας: Κατερίνα Κωνσταντινάκου, Άννα Μαγουλιώτη, Γιώργος Σαχίνης, Ειρήνη Αλεξίου, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Κατερίνα Πρωτονοταρίου • Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Άννα Μαγουλιώτη, σε συνεργασία με ομάδα συμμετοχικού σχεδιασμού από τη διατομεακή ερευνητική κοινότητα του project UrbanDig_Omonia της ομάδας όχι παίζουμε • Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα • Παίζουν: Αγγελική Δαλαγγέλη, Κλήμης Εμπέογλου, Pauline Huguet, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Εμμανουέλα Κορκή, Κατερίνα Πρωτονοταρίου, Νάντια Σιώκου κ.ά.

 

 Γκίγκη Αργυροπούλου – Mkultra

AfterLives

 

Στα χρόνια της κρίσης αναπτύχθηκαν από πολίτες και ομάδες νέες μορφές πολιτικής και καλλιτεχνικής δράσης, καθώς και αυτοοργάνωσης, που προσδίδουν διαφορετική διάσταση στη λεγόμενη κοινωνική στροφή της τέχνης. Ενεργοποιώντας τη σύμπραξη καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων, ερευνητών και κατοίκων, η καλλιτεχνική κολεκτίβα Mkultra προτείνει ένα εργαστήρι κριτικής επαναπροσέγγισης της πόλης, με τη μορφή μιας σειράς από εναλλασσόμενες και εξελισσόμενες κοινωνικές και πολιτισμικές πρακτικές. Το AfterLives εξετάζει συγκεκριμένα πώς το κοινωνικό φαντασιακό διαμορφώνει την ασαφή σχέση μας με το αστικό τοπίο, και εξερευνά τη δυνατότητα νέων κριτικών πρακτικών. Συνδυάζοντας θεωρία και πράξη, το εξελισσόμενο αυτό εργαστήρι θα περιλάβει μια site-specific περφόρμανς στο κέντρο της Αθήνας, σειρά ομιλιών από καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες για τις χρήσεις του αστικού χώρου και τις γεωγραφίες που παράγουν και μια ανοιχτή συζήτηση για την καλλιτεχνική παρέμβαση στον δημόσιο χώρο, δράσεις που θα πραγματοποιηθούν σε στενή σύνδεση και συνάρτηση μεταξύ τους.

 

Συμμετέχουν: Υπατία Βουρλούμη, Κωνσταντίνα Θεοδώρου, Πέντερ Κερκ, Καρλότα Σκιόλντο, Νατάσσα Σιουζουλή κ.ά.

 

 

Forced Entertainment, Complete Works: Table Top Shakespeare /Όλος ο Σαίξπηρ σ’ ένα τραπέζι

 

Άννα Τζάκου – Ομάδα Γεωποιητική

277 μέτρα*

 

Τόπος: λόφος του Λυκαβηττού

Χρόνος: θερινό ηλιοστάσιο, 6 Σάββατα του Ιουνίου και του Ιουλίου, 6 π.μ.

Διάρκεια: 3 ώρες

 

Η περφόρμανς 277 μέτρα καλεί σε συμμετοχική περιήγηση στο υψηλότερο σημείο της Αθήνας, στον Λυκαβηττό. Χρόνος της δράσης η ανατολή του ηλίου, τότε που η σκιά του λόφου υποχωρεί σταδιακά, αφήνοντας την πόλη στο φως. Το δάσος με τους αθανάτους, η θέα από το εκκλησάκι προς τις κεραίες, τις ταράτσες και το τσιμέντο εξετάζονται πρισματικά ως ονειρικές μορφές της πόλης, αναστέλλοντας, έστω και προσωρινά, τις στερεοτυπικές θεωρήσεις της. Οι θεατές καλούνται να ψηλαφήσουν τις ανάγλυφες υφές του πρωινού τοπίου, σαν τα μοτίβα ενός μισοτελειωμένου υφαντού, που τα ανακαλύπτουν σε παρόντα χρόνο. Μετατοπίζονται από το προφανές στο απρόσμενο, από το θέαμα στο βίωμα, με στόχο να ανακαλύψουν, συνειρμικά, αφηγήματα της πόλης λανθάνοντα και ενδόμυχα, πιθανούς τρόπους σύνδεσης του καθενός με το σώμα της.

 

* 277 μέτρα είναι η απόσταση της κορυφής του Λυκαβηττού από την επιφάνεια της θάλασσας.

 

Σκηνοθεσία: Άννα Τζάκου • Δραματολογία: Μάριος Χατζηπροκοπίου • Εικαστική σύνθεση και επιμέλεια: Αντώνης Αντωνίου • Παίζουν: Μαρία-Όλγα Αθηναίου, Στάθης Κόκκορης • Performance Artists: Αντώνης Αντωνίου, Θοδωρής Τράμπας.

 

Δίκτυο Οργανώσεων και Πολιτών για ένα Βιώσιμο Ιστορικό Κέντρο – 
Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού

Αθήνα: τόποι μνήμης

 

Το Δίκτυο Οργανώσεων και Πολιτών για ένα Βιώσιμο Ιστορικό Κέντρο και η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών σχεδιάζουν σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων στις γειτονιές του Ιστορικού Κέντρου, με τίτλο «Αθήνα: τόποι μνήμης». Στόχος είναι να ευαισθητοποιηθούν οι πολίτες ώστε να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη κάθε γειτονιάς μέσα από την αναβίωση καλλιτεχνικών δρωμένων που σχετίζονται με συγκεκριμένα σημεία και το παρελθόν τους, αναδεικνύοντας τη διαδρομή της πόλης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στη σειρά των εκδηλώσεων περιλαμβάνονται: παράσταση Καραγκιόζη στο Μνημείο του Λυσικράτη (τόπο που συνδέεται με το θέατρο Σκιών), οθωμανική μουσική στον Πύργο των Αέρηδων, πολιτιστικός περίπατος στους ιστορικούς λόφους του Αθήνας, φιλοσοφικός περίπατος στην Ακαδημία Πλάτωνος, περίπατος στα βήματα της δημοκρατίας από την Αρχαία Αγορά μέχρι τον λόφο των Νυμφών, καθώς και μαθήματα αρχαίας ελληνικής γαστρονομίας.

 

Το Δίκτυο Οργανώσεων και Πολιτών για ένα Βιώσιμο Ιστορικό Κέντροδημιουργήθηκε χάρη στην πρωτοβουλία κάποιων κατοίκων του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, που διαπιστώνοντας την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στην περιοχή, τον Ιούλιο του 2014 απευθύνθηκαν σε οργανώσεις από κάθε γειτονιά, με εντυπωσιακή ανταπόκριση. Σήμερα ομάδες εθελοντών όλων των ειδικοτήτων εργάζονται με κοινό στόχο την αναβάθμιση της πιο ιστορικής πόλης της Ευρώπης. Μετέχουν: Γειτονιά – Πολιτιστικός Σύλλογος Εξαρχείων & Νεάπολης, Εξωραϊστικός, Πολιτιστικός & Αθλητικός Σύλλογος Ο Αρδηττός, Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Πλάκας, Κίνηση Πολιτών Άνω Πετραλώνων, Κίνηση Πολιτών Κολωνακίου, Κίνηση Πολιτών Φιλοπάππου, Μέγας Αλέξανδρος (Γκάζι-Κεραμεικός-Ρουφ), Κίνηση ΠΕΖΗ, Σύλλογος των Αθηναίων, Πολιτιστικός Σύλλογος Μακρυγιάννη, Σύλλογος Κατοίκων & Επαγγελματιών Τα Εξάρχεια, Σύλλογος Κατοίκων Θησείου. Συντονισμός: Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού

Φρανκ Κάστορφ, Der Spieler / Ο Παίκτης του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

 

Βιτόρια Κωτσάλου

Day Οut of Time

 

«H αρκούδα αναδύεται χορεύοντας… τη μετενσάρκωση της κοινωνίας.»

Tyrone O’Ros

 

Από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου, είκοσι χορευτές, ο καθένας ξεχωριστά σε κάποιο δημόσιο χώρο στο κέντρο της Αθήνας, αφιερώνουν την ημέρα στο να είναι στην «κατάσταση» του χορού. Πρόκειται για μια πρακτική που ξεκίνησε από προσωπική ανάγκη, ως ένας τρόπος αναζήτησης και δοκιμής της αντίληψης του χορού σε προσωπικό, κοινωνικό και κοσμικό επίπεδο. Ανιχνεύοντας την ποίηση που υπάρχει εν κινήσει μέσα και γύρω μας, μια δράση αφιερωμένη στην ένωση του χορού και της ζωής. Ένας διάλογος με τα όρια και τη φύση. Μια διερώτηση για το πώς αναδύεται ο χορός.

 

Συμμετέχουν: Βιτόρια Κωτσάλου, Μάρθα Πασακοπούλου, Βασιλική Χρυσανθακοπούλου, Λία Βασδάρη, Μαριέλα Νέστορα, Νικολέτα Καρμίρη, Ανδρονίκη Μαραθάκη, Λία Καράμπελα, Σταυρούλα Σιάμου, Πόπη Σφήκα, Χρυσάνθη Μπαδέκα, Ιωάννα Αντώναρου, Michael Doolan, Γιώργος Αμέντας, Νώντας Δαμόπουλος, Δημήτρης Σωτηρίου, Γιώργος Φριντζήλας, Άρης Παπαδόπουλος, Γιάννης Τσιγκρής.

 

 

 

ΚΕΘΕΑ

Καλλιτεχνικές δράσεις στο δημόσιο χώρο

 

Στοχεύοντας στην ενίσχυση της ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ πολιτισμού και ακτιβισμού, και ειδικότερα στην ευαισθητοποίηση γύρω από το πρόβλημα των εξαρτήσεων, το Φεστιβάλ Αθηνών συνεργάζεται με τα προγράμματα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ και φιλοξενεί δράσεις που συνδυάζουν την τέχνη με τη φροντίδα για τον δημόσιο χώρο. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ομάδες ατόμων σε απεξάρτηση θα συμμετάσχουν στην ανάπλαση σημείων χρήσης σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, όπου στη συνέχεια θα πραγματοποιήσουν θεατρικές, μουσικές και χορευτικές παρεμβάσεις με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Από εστίες χρήσης ουσιών, τα εσωστρεφή αυτά σημεία «ανοίγουν» στην πόλη και στους κατοίκους της και μεταμορφώνονται σε εστίες πρόληψης, συνάντησης, επικοινωνίας, πολιτισμού.

 

Το ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) είναι το μεγαλύτερο δίκτυο υπηρεσιών απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης στην Ελλάδα. Βρίσκεται δίπλα στους χρήστες ουσιών και τις οικογένειές τους από την ίδρυση της Ιθάκης, της πρώτης ελληνικής θεραπευτικής κοινότητας, το 1983. Όλες οι υπηρεσίες του παρέχονται δωρεάν και χωρίς λίστες αναμονής, στον δρόμο, στα σωφρονιστικά καταστήματα, σε μονάδες σε όλη την Ελλάδα. To KEΘΕΑ απευθύνεται επίσης σε όσους αντιμετωπίζουν πρόβλημα με άλλες μορφές εξάρτησης, όπως το αλκοόλ, ο τζόγος και το διαδίκτυο.Ποιητικά και Μουσικά Πάθη

Θοδωρής Γκόνης

 

Εθνικός Κήπος

 

Mια ποιητική περιήγηση στον πρώτο οργανωμένο χώρο διακοσμητικού πρασίνου της νεότερης Ελλάδας

 

Επίσημα χαρακτηρισμένος ως ιστορικός τόπος, ο Εθνικός (άλλοτε Βασιλικός) Κήπος είναι ένα μάτι του κυκλώνα στο κέντρο της Αθήνας: σημείο νηνεμίας τριγυρισμένο από την ένταση της πόλης, που φέρει μέσα του τη μνήμη και την ιστορία της. Εκεί όπου η ζωή ησυχάζει χωρίς να ησυχάζει ποτέ. Ανάμεσα στα 500 είδη φυτών, που ήρθαν απ’ όλο τον κόσμο με τη φροντίδα της βασίλισσας Αμαλίας και των βοτανολόγων της, περιμένουν να συναντήσουν τους επισκέπτες μορφές μαρμάρινες, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής κι ο Ευριπίδης, λίγο πιο πέρα ο Λόρδος Μπάυρον κι ο Διονύσιος Σολωμός, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης κι ο Καποδίστριας, ο Ζαν Μωρεάς, ο Αχιλλέας Παράσχος, άξια τέκνα μιας Ελλάδας που δεν της έλειψε η φωτισμένη ηγεσία. Ο Θοδωρής Γκόνης προτείνει μια ποιητική διαδρομή με υλικά κείμενα και ντοκουμέντα αυτών των μόνιμων κατοίκων του Κήπου, των ποιητών, των πολιτικών, των γεωπόνων και των μηχανικών που τον διαμόρφωσαν. Μαζί εικόνες, λόγια και μουσικές αυτών που σήμερα τον περπατάνε. Έναν τουριστικό οδηγό συνάντησης των μεν με τους δε.

 

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης • Eπιμέλεια κειμένων – Δραματουργική επεξεργασία: Θοδωρής Γκόνης σε συνεργασία με την Μάρα Ψάλτη και την Ελένη Στρούλια • Φιλολογικός σύμβουλος: Νάσος Βαγενάς • Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Στρούλια • Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας • Στην περιήγηση θα συμμετάσχουν 5 ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης και η Ελένη Κοκκίδου.

 

 

Αφσανέχ Μαχιάν – Shieveh Theatre Company, Από το υπόγειο στην ταράτσα της Μαχίν Σαντρί

 

Γιάννης Σκουρλέτης – bijoux de kant

Οι κόρες

 

Η νέα ποιητική της Αθήνας

 

H bijoux de kant ανοίγει το σεντούκι με την ποιητική προίκα της πόλης των Αθηνών για να την απλώσει στο νυφικό κρεβάτι. Ο λόρδος Μπάυρον κι ο Παλαμάς αλλάζουν ρούχα, πετάνε πατρογονικές φορεσιές, κάπες και καπέλα, για να συναντήσουν τη μαύρη καλλονή της Λένας Πλάτωνος και τα μοντέρνα κτήρια του Ασλάνογλου. Μέσα από το παιχνίδι της Νούλας και της Νανάς τα ποιήματα για την Αθήνα γίνονται το μαγικό πασπαρτού μιας νέας ελευθερίας, μιας νέας περιπλανώμενης ποίησης, που ανακαλύπτει εκ νέου την πόλη που της ανήκει. H bijoux de kant αφηγείται τις μουσικές, τα τοπία, τις λέξεις αυτού του αρχαίου βρέφους. Το παλιό που βαραίνει και το νέο που καταργεί τη βαρύτητα του κληροδοτήματος απαγγέλλουν και υπόσχονται. Ένα ακρόαμα απεξάρτησης, σε αναζήτηση μιας νέας συνθήκης ελευθερίας για την Αθήνα που είμαστε όλοι εμείς.

 

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία – Κοστούμια: Γιάννης Σκουρλέτης • Ποιητική ανθολόγηση: Χριστόφορος Λιοντάκης • Κείμενο: Γλυκερία Μπασδέκη • Συνεργάτις σκηνοθέτις: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη • Συνεργάτης σκηνογράφος: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης • Συνεργάτις ενδυματολόγος: Δήμητρα Λιάκουρα • Συνεργάτης μουσικός: Βασίλης Ζιάκας • Παίζουν η Λένα Δροσάκη και η Άλκηστις Πουλοπούλου. Συμμετέχει 15μελής χορός.

 

[Μικρό Χρηματιστήριο Αθηνών]

 

Χριστίνα Μαξούρη

20+1 μεταπολεμικά λαϊκά τραγούδια με μπαρόκ ορχήστρα

 

Η αρχοντιά του ρεμπέτικου της Μεταπολεμικής περιόδου συναντά τον συναισθηματισμό της μπαρόκ μουσικής του 17ου αιώνα. Τα μπουζούκια και η κιθάρα δίνουν τη θέση τους στη βιόλα ντα γκάμπα και στα βιολιά, δημιουργώντας ένα συμπαγές και καλλιεπές αστικό μουσικό περιβάλλον για τη δωρική φωνή της Χριστίνας Μαξούρη. Η ξεχωριστή ερμηνεύτρια, μετά από ποικίλες προσεγγίσεις του ρεμπέτικου τραγουδιού, καλεί τον έμπειρο διευθυντή ορχήστρας και ενορχηστρωτή Μιχάλη Παπαπέτρου και μερικούς από τους εξέχοντες ερμηνευτές της παλαιάς μουσικής να περπατήσουν μαζί σε ρεμπέτικους δρόμους και μπαρόκ μονοπάτια. Ανακατεύουν πενιές και δοξαριές και συστήνουν μιαν ιδιότυπη συναυλία, με μυσταγωγική, πλην όμως μερακλήδικη ατμόσφαιρα, στην Αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου. Ερμηνεύτρια και μουσικοί καλούν την πολυσχιδή Λένα Κιτσοπούλου να εισέλθει σ’ αυτόν τον ελκυστικό κόσμο, τραγουδώντας με τον δικό της μοναδικό τρόπο κάποια από τα τραγούδια.

 

Ιδέα – Επιλογή τραγουδιών – Ερμηνεία: Χριστίνα Μαξούρη • Μεταγραφή μουσικού υλικού – Ενορχήστρωση: Μιχάλης Παπαπέτρου • Σκηνοθετική επιμέλεια: Γιάννης Καλαβριανός • Σκηνογραφική επιμέλεια: Ευαγγελία Θεριανού • Ηχητικός σχεδιασμός – Ηχοληψία: Γιάννης Παξεβάνης • Φωτιστικός σχεδιασμός: Νίκος Βλασόπουλος • Μουσικοί: Φαίδων Μηλιάδης (μπαρόκ βιολί), Αγγελική Κασδά (μπαρόκ βιολί), Ηλέκτρα Μηλιάδου (βιόλα ντα γκάμπα), Ιάσων Ιωάννου (μπαρόκ τσέλο), Δημήτρης Τίγκας (βιολόνε) • Φιλική συμμετοχή: Λένα Κιτσοπούλου.

 

[Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου]

 

 

 

Παραστάσεις εκτός των τειχών

 

 

 

Αγγελική Γκιργκινούδη – Vice Versa

Πεντηκοστή του Ντέιβιντ Έντγκαρ

 

Σε κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης, μια τοιχογραφία ανεκτίμητης αξίας –παρόμοια με τον «Θρήνο για τον Χριστό» του Τζιόττο– γίνεται μήλο της έριδος ανάμεσα στην Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία, όταν στον ναό όπου βρίσκεται εισβάλλει μια ομάδα προσφύγων, κυνηγημένων από τις αρχές της χώρας. Το έργο πραγματεύεται τη μετανάστευση, την κρατική βία, τις θρησκευτικές αντιπαλότητες, τον ρόλο της τέχνης και την εκμετάλλευσή της από κύκλους συμφερόντων. Στην παράσταση, που σκηνοθετεί η Αγγελική Γκιργκινούδη, εκτός από 6 ηθοποιούς, συμμετέχουν 15 πρόσφυγες από 13 χώρες. Η θεατρική ομάδα Vice Versa ιδρύθηκε το 2009 και τα μέλη της είναι Έλληνες και ξένοι, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, φοιτητές και εργαζόμενοι, άνθρωποι από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα, που αντιστέκονται μέσω του θεάτρου στις δύσκολες συνθήκες των τελευταίων χρόνων στην Αθήνα, με τις ξενοφοβικές εκδηλώσεις και τα μύρια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.

 

Mετάφραση: Κυριακή Kαζελίδου • Σκηνοθεσία: Aγγελική Γκιργκινούδη • Κίνηση: Aγγελική Στελλάτου • Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ • Σκηνικά – Εικαστική επιμέλεια: Στέλλα Μπολωνάκη • Μουσική: Άννα Λάκη • Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος • Παίζουν: Ελένη Ουζουνίδου, Γιάννης Τσορτέκης, Χρήστος Σαπουντζής, Θύμιος Κούκιος, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Κρις Ραντάνοφ και 15 πρόσφυγες.

 

[Παλαιός Ατμοηλεκτρικός Σταθμός ΔΕΗ, Νέο Φάληρο]

 

 

 

Μαργαρίτα Αμαραντίδη – Homo Ludens Theatre

Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ

 

Το κλασικό έργο του Σαίξπηρ σε μια site specific παράσταση με περιπατητικό χαρακτήρα, η οποία εξελίσσεται γύρω από την Ακρόπολη – από τη Στοά του Αττάλου ως το Αστεροσκοπείο. Στοχεύοντας σε μια βιωματική θεατρική εμπειρία σύμφωνη με την πλοκή του έργου, που διαδραματίζεται τη μέρα του θερινού ηλιοστασίου, η πρώτη παράσταση θα δοθεί την 21η Ιουνίου. Με αυτόν τον τρόπο η ιστορία του Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας θα μεταφερθεί χωροχρονικά στο παρόν, συνδέοντας τη σαιξπηρική ιστορία με τη σύγχρονη ζωή. Δημιουργοί της νέας γενιάς ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια νέα «σαιξπηρική συντεχνία»…

 

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Μαργαρίτα Αμαραντίδη • Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα • Επιμέλεια Κίνησης – Χορογραφία: Αυγουστίνος Κούμουλος • Παίζουν: Δημήτρης Μαμιός, Κώστας Μαγκλάρας, Αποστόλης Ψαρρός, Νότης Παρασκευόπουλος, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Γιάννης Δενδρινός, Γιώργος Αβραμίδης, Κλείτος Κωμοδίκης, Ευθύμης Γεωργόπουλος.

 

[Σημείο Εκκίνησης: Στοά Αττάλου]

 

 

 

Αντώνης Κουτρουμπής – Ομάδα Πλεύσις

Στο στόμα του λύκου

 

Ένα σπονδυλωτό έργο με θέμα τα διλήμματα του σύγχρονου ανθρώπου και τη λεπτή ισορροπία μεταξύ της προσωπικής επιθυμίας και των κοινωνικών συμβάσεων. Λειτουργώντας αντιστικτικά ως προς τη συμβολική φόρτιση του Μικρού Χρηματιστηρίου Αθηνών, που παραπέμπει στον πλούτο και την υλική ευμάρεια, η σκηνική σύνθεση της ομάδας Πλεύσις έχει επίκεντρο τη φαντασία, τη μνήμη, το οικείο και την ποίηση της μικρής καθημερινής στιγμής. Χωρίς εκφερόμενο κείμενο, αλλά με μια ευδιάκριτη σωματική αφηγηματικότητα, οι ερμηνευτές δημιουργούν ποιητικές φιγούρες που κλείνουν το μάτι στη σκληρή όψη της πραγματικότητας και σχολιάζουν με μαύρο χιούμορ τα αδιέξοδα της ύπαρξης. Ένα σύνθετο θέαμα όπου συνυπάρχουν το σωματικό θέατρο, ο σύγχρονος χορός, το θέατρο αντικειμένων, το εικαστικό περιβάλλον, η σύνθεση ηλεκτροακουστικών τοπίων, live electronics και graphic animation.

 

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Σκηνικά: Αντώνης Κουτρουμπής •  Ερμηνεία – Χορογραφία: Όλγα Γερογιαννάκη, Αντώνης Κουτρουμπής • Μουσική σύνθεση – Live electronics: Μηνάς Εμμανουήλ • Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου • Κοστούμια: Όλγα Γερογιαννάκη • Βίντεο – Graphic animation: Ακριβή Αναγνωστάκη • Κινηματογράφηση – Κάμερα: Ειρήνη Στείρου.                         

 

[Μικρό Χρηματιστήριο Αθηνών]

Μαρία Σάββα – Εταιρεία Θεάτρου Παίκτες

Το ξύπνημα της μνήμης. Παιδιά-πρόσφυγες του ελληνικού Εμφυλίου

 

Παιδιά που ξεριζώθηκαν από τα χωριά τους και βίωσαν την καταστροφή, προσφυγόπουλα είτε στις Ανατολικές χώρες είτε στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Σ’ αυτή την παράσταση, που βασίζεται σε ιστορικά ντοκουμέντα και σε προσωπικές μαρτυρίες από το βιβλίο Παιδιά του ελληνικού Εμφυλίου.Πρόσφυγες και πολιτική της μνήμης που υπογράφουν η Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν και ο Λόρινγκ Ντάνφορθ, οι εξιστορήσεις παιδιών γίνονται μέρος μιας συλλογικής βιωματικής αφήγησης, μιας κοινής ιστορίας για τη βίαιη αποκοπή από τη μάνα, την οικογένεια και το σπίτι-πατρίδα. Ζωντανεύει έτσι ένας ιδιότυπος χορός από γερασμένα παιδιά που θυμούνται γιατί δεν μπορούν να ξεχάσουν, σε μια σκηνική σύνθεση που επιζητεί να ξυπνήσει την ενσυναίσθηση γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα δίπλα μας.

 

Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Μαρία Σάββα • Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου • Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης • Παίζουν: Θωμάς Καζάσης, Μαρία Σάββα, Άννα Χανιώτη, Γιώργος Ψυχογιός, Φαίδρα Παπανικολάου, Κώστας Ξυκομηνός.

 

 

 

Έλλη Παπακωνσταντίνου – ODC Ensemble

Λουιζιέττα: το καμαρίνι μιας επανάστασης

 

Το νέο έργο της Έλλης Παπακωνσταντίνου διαδραματίζεται στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας, όπου παρακολουθούμε τα γυρίσματα μιας ταινίας εποχής με θέμα τη Γαλλική Επανάσταση. Τι συμβαίνει, όμως, στα διαλείμματα των γυρισμάτων; Τι είναι «κανονικό» και τι ανατρεπτικό, επαναστατικό; Την «κανονικότητα» ποιος την ορίζει; Τι σημαίνει επανάσταση σήμερα; Και τι σχέση μπορεί να έχει Ο θάνατος του Μαρά ή η Ηρωική του Μπετόβεν με την εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ; Στη Λουιζιέττα (όπως αποκαλούσε χαϊδευτικά την καρμανιόλα ο Μαρά), ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι οι μαθητές με ειδικές δεξιότητες του Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου Ελευσίνας, που εδώ συνεργάζονται με ηθοποιούς, μουσικούς και εικαστικούς. Η παράσταση θα έχει περιπατητικό χαρακτήρα, ενώ αποτελεί συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών με την Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, και επιστέγασμα μιας ευρύτερης συνεργασίας της ομάδας ODC Ensemble με τους μαθητές του Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου Ελευσίνας, στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Grand Central.

 

Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου • Μουσική: Τηλέμαχος Μούσας • Δραματουργική συνεργασία: Στέλλα Ράπτη • Σκηνικά – Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου • Βίντεο: Παντελής Μάκκας • Xορογραφία: Αθανασία Κανελλοπούλου • Φωτισμοί: Ολυμπία Μυτιληναίου • Παίζουν: Adrian Frieling, Δάφνη Μαρκάκη, Αντώνης Πριμηκύρης, Άλκηστις Πολυχρόνη, Ρόζα Προδρόμου, Θοδωρής Σκυφτούλης, καθώς και εθελοντές, εκπαιδευτικό προσωπικό και μαθητές του Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου Ελευσίνας • Μουσικός επί σκηνής: Νεφέλη Μαρκάκη.  
Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης

 

[Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας]

 

 

 

Πειραιάς

Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες

 

Μάνια Παπαδημητρίου

B.ound - το σκηνικό που φοβάται της Christiana Lambrinidis

 

Μια παράσταση που πραγματεύεται το θέμα της ιθαγένειας. Άνθρωποι φερμένοι από αλλού και άλλοι γεννημένοι σε χώρες που δεν υπάρχουν πια. Άνθρωποι που είχαν πατρίδες μέχρι πριν λίγο και άλλοι που τους δεξιώνονται στις δικές τους πρέπει τώρα να αναγνωριστούν από την αρχή και να προσδιορίσουν τις σχέσεις τους υπό τις νέες συνθήκες, που και αυτές δεν είναι μόνιμες. Τι άλλο μένει να τους συνδέει εκτός από την αφήγηση των προσωπικών ιστοριών, της μνήμης του καθενός; Όμως πόσο η μνήμη ευνοεί την επικοινωνία; Ποιο κομμάτι της βοηθά στη σύγκλιση και ποιο θα οδηγεί πάντα σε αποκλίσεις; Τι να πετάξεις και τι να κρατήσεις, αν θες να συνυπάρξεις; Και τι χρειάζεται μια σκηνή θεάτρου για όλα αυτά; Χρειάζεται, γιατί η σκηνή μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς αυτό που μπορεί να μη θες να καταλάβεις, να προσεγγίσεις το βίωμα της οδύνης των ανθρώπων που δίπλα σου στερούνται τα αυτονόητα για σένα.

 

Μετάφραση: Νάνσυ Τρικαλίτη • Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου • Σκηνικά – Κοστούμια: Άρτεμις Θεοδωρίδη • Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου • Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη • Βίντεο: Μάτα Καστρησίου • Αυτοσχεδιασμοί – Κίνηση: Αγγελική Καρυστινού • Παίζουν: Τάσος Αντωνίου, Ιουλία Γεωργίου, Γιώργος Γιαννακάκος, Καίτη Ιωαννίδου, Μάτα Καστρησίου, Μαρία Κόμη-Παπαγιαννάκη, Ιωάννα Μακρή, Ανδρέας Μαυραγάνης, Μάνια Παπαδημητρίου. [ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ]

 

 

 

Ντουέτο Κριστόφ Κα Ρολ

Στη σκιά των ήχων

 

Ηχητική βιβλιοθήκη με αφηγήσεις ονείρων

 

Από το 2007 η Carole Rieussec (Καρόλ Ριεσσέκ) και ο J-Kristoff Camps (Ζι-Κριστόφ Καμπ) συλλέγουν αφηγήσεις ονείρων και δημιουργούν μιαν ηχητική βιβλιοθήκη. Μετά το Παρίσι, την Μπαρτσελονέτ και τη Σετ στη Γαλλία, το Τορίνο, το Ζάγκρεμπ, το Κάιρο και άλλες πόλεις, το ντουέτο Kristoff K. Roll (Κριστόφ Κα Ρολ) καταφθάνει στον Πειραιά για να ηχογραφήσει αφηγήσεις ονείρων των κατοίκων. Οι Κριστόφ Κα Ρολ αναζητούν και έναν «μηχανισμό μετάφρασης» για τις αφηγήσεις των ονείρων, που να επιτρέπει να ξεχωρίσει το ηχητικό μέρος από τη σημασιολογία τους. Πίσω από κάθε σημείο με ακουστικά θα υπάρχει ένα μικρό ηχείο, το οποίο θα δημιουργεί ένα τρίτο σημείο –έμμεσης– ακρόασης, «θολώνοντας» την κυρίως αφήγηση.

 

[Πλαζ Βοτσαλάκια]

 

Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου

 

 

 

Κωνσταντίνος Μίχος

Ιφιγένεια εν Αυλίδι

 

Οι θυσίες για να πλεύσουν τα πλοία. Αυτό είναι το θέμα της τραγωδίας του Ευριπίδη, την οποία διασκευάζει ο Κωνσταντίνος Μίχος κάνοντας να συναντηθούν δεκάδες επαγγελματίες ηθοποιοί και ερασιτέχνες, κάτοικοι, εργαζόμενοι και σπουδαστές του Πειραιά. Έχοντας στο παρελθόν χορογραφήσει έργα σε δημόσιους χώρους, όπως τα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας (2003), τα πρώην υπόγεια κρατητήρια των γερμανικών δυνάμεων κατοχής στο κτήριο της Ασφαλιστικής (2004), το Νοσοκομείο Σωτηρία (2005), αυτή τη φορά επιλέγει την πειραϊκή ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και τις δεξαμενές συντήρησης των πλοίων. Το σώμα που πέφτει, πλακώνεται, ακρωτηριάζεται, καίγεται, ασφυκτιά, τολμά, προσφέρεται, συμπαρίσταται, περιμένει, παρουσιάζεται από χορευτές, ηθοποιούς, καθημερινούς ανθρώπους μέσα από αφηγήσεις των ίδιων των εργαζόμενων. Συμμετέχουν, μετά από ανοικτό κάλεσμα, σπουδαστές της ανώτερης επαγγελματικής Σχολής Χορού «Αλέξανδρος Χατζιάρας», της ερασιτεχνικής σχολής «Χοροέκφραση» Μαρίας Πολίτη, μαθητές του Καλλιτεχνικού Σχολείου Γέρακα και του Μουσικού Σχολείου Πειραιά, μέλη θεατρικών και μουσικών θιάσων και πολλοί άλλοι, όπως και εργαζόμενοι και συνταξιούχοι της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης μαζί με τις οικογένειές τους.

 

[Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος]

 

 

 

Χρήστος Οικονόμου – Γιάννης Χρυσούλης

Διαδρομές

 

Δύο σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς, ο Χρήστος Οικονόμου και ο Γιάννης Χρυσούλης, επεξεργάζονται με τη μορφή μονολόγων δύο από τα πιο βασανιστικά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας: τη μετανάστευση και την ανεργία. Με πρωταγωνιστές έναν άντρα και μια γυναίκα, κάθε συγγραφέας με τον δικό του τρόπο και την προσωπική του αισθητική, κάποτε με το στοιχείο του τραγικού, συχνά με εκείνο του σουρεαλισμού και του χιούμορ, προσπαθεί να καταδείξει τις βαθύτατες επιδράσεις αυτών των προβλημάτων στην καθημερινή ζωή, στον ψυχισμό και στα ματαιωμένα όνειρα πολλών συνανθρώπων μας.

 

[Στάσεις και διαδρομές αστικής συγκοινωνίας]

 

 

 

Αποστολία Παπαδαμάκη

In the Eyes of God - Ολονυχτία

 

Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα, μια απέραντη ενιαία και αδιαίρετη ενότητα. Μέσα σε αυτή την ενότητα χάνεται η έννοια «άτομο» και «εγώ». Τι ρόλο παίζει η πίστη στον παραπάνω συλλογισμό, που τελευταία αποδείχτηκε και επιστημονικά; Ο Πειραιάς υπήρξε πάντα ένας τόπος συνάντησης Ανατολής και Δύσης. Οι δύο πόλοι σκέψης, του Δυτικού πολιτισμού και της Ανατολικής φιλοσοφίας, θα λειτουργήσουν σε ένα παράλληλο επίπεδο. Οι θεατές-πρωταγωνιστές καλούνται να συναντηθούν σε μια ολονυχτία, να αλληλεπιδράσουν, να εγκαθιδρύσουν μια βαθιά ανθρώπινη επαφή μέσα από την τέχνη, σε ένα υπερβατικό δικό τους δημιούργημα με θέμα την πίστη και γύρω από το ερώτημα: «Τι νομίζουμε ότι είναι ο θεός;». Καθοδηγητές η χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη μαζί με τον συνθέτη Τρύφωνα Κουτσουρέλη και τους συνεργάτες τους από τον επιστημονικό και τον καλλιτεχνικό χώρο.

 

[Δημοτικό Θέατρο Πειραιά]

 

 

 

Άρια Μπουμπάκη

dance meetings (piraeus version)

 

Το dance meetings (piraeus version) είναι ένα χορευτικό πρότζεκτ που θέτει σε κίνηση τον Πειραιά. Κάτοικοι της πόλης συναντιούνται με τη χορογράφο και χτίζουν μαζί έναν κόσμο με κύρια εργαλεία το σώμα, την κίνηση, το περιβάλλον τους (εικαστικό, φυσικό, αστικό), τον ρυθμό και τον χορό. Χωρίς προκαθορισμένο σενάριο ή χορογραφία, σώματα που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους ακολουθούν τη φυσική πορεία των βημάτων τους, δίνοντας έναν νέο χορευτικό ρυθμό στην πόλη.

 

[Κοινωνικές Δομές του Πειραιά]

 

 

 

Βάσια Βαλκανιώτη

Ορίζοντας δρόμου

 

Μια χορευτική διαδήλωση, ένα ανοιχτό κάλεσμα στους ανθρώπους της πόλης του Πειραιά να συναντηθούν, να εκφραστούν ξυπνώντας το σώμα τους κινητικά, να πορευτούν προς του καθενός το «ιερό», το «ασφαλές», το «αγαπημένο», να νιώσουν πιο ζωντανοί μέσω του χορού. Μια διαδρομή στους δρόμους του Πειραιά, που αναζητά νέους τρόπους/πιθανότητες/προοπτικές να βιώσει κανείς την ελευθερία τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ο χορός ανοίγει στον δημόσιο χώρο σαν αφορμή διαπολιτισμικού, καλλιτεχνικού και πολιτικού διαλόγου.

 

[Δρόμοι της πόλης]

 

 

 

Ανθή Γουρουντή

Κώστας Νούρος: ξένος δυο φορές

 

Παράσταση σε ταβέρνες

 

Ο Κώστας Μασσέλος ή Νούρος υπήρξε μια ιδιαίτερη περίπτωση τραγουδιστή, του οποίου το ταλέντο άνθησε τόσο στη Σμύρνη όσο και στον Πειραιά. Η φωνή, αλλά και η ζωή του σφράγισαν μοναδικά και ανατρεπτικά το ρεμπέτικο. Μοναχικός και αλύτρωτος τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο βίο του, σφράγισε με τη βελούδινη φωνή του την πρώτη περίοδο του σμυρνέικου/ρεμπέτικου τραγουδιού και δημιούργησε ρήγμα στα στερεότυπα ερωτικής συμπεριφοράς του ρεμπέτη. Δύο φορές πρόσφυγας, μπόλιασε με τη φινέτσα του το μπρούτο πειραιώτικο ρεμπέτικο, μένοντας συγχρόνως αόρατος, μια ντελικάτη φιγούρα που δεν χωρούσε στα στερεότυπα μιας συντηρητικής κοινωνίας.

 

[Ταβέρνες στον Κορυδαλλό και στον Πειραιά]

 

 

 

Εύα Στεφανή

Χαιρετισμοί

Βίντεο 10’

 

Πορτρέτα γυναικών διαφορετικών ηλικιών, κοινωνικών τάξεων και εθνοτήτων από την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Μέσα από αποσπάσματα αφηγήσεων επιχειρείται ένα παλίμψηστο ιστοριών και μια τοιχογραφία προσώπων. Η διαφορετικότητα γίνεται το έναυσμα για την αφήγηση, στο κέντρο της οποίας παραμένει η γυναικεία μορφή.

 

[Δημοτικό Θέατρο Πειραιά]

 

 

 

Ελένη Κυραμαργιού

 

Παίζοντας με την Ιστορία

Οι πυκνοί καπνοί, η κόκκινη από το θειάφι θάλασσα, το μολυσμένο υπέδαφος, οι ήχοι των μηχανών θα περιμένουν τους μικρούς μαθητές των σχολείων της πόλης που θα ξεχυθούν στον χώρο του πρώην εργοστασίου της Εταιρείας Λιπασμάτων. Μέσα από δημιουργικά παιχνίδια και κατασκευές ζωντανεύει η ιστορία ενός εγκαταλειμμένου εργοστασίου και οι μικροί μαθητές μεταμορφώνονται από θεατές σε πρωταγωνιστές παιχνιδιού. Στο τέλος της δράσης δημιουργούν οικολογικές κατασκευές και φυτεύουν φυτά στον χώρο.

 

[Εργοστάσιο Λιπασμάτων Δραπετσώνας]

 

 Γιάννης Γονατίδης – Χρήστος Χρυσανθόπουλος / Αρχείων Τάξις

Πειραιολογία

 

Συναντήσεις μνήμης: άνθρωποι με αφηγήσεις, φωτογραφίες, αντικείμενα, αρχεία, γεύματα σε δημόσιους χώρους διαμορφώνουν ένα πλαίσιο διαλόγου ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Ένα ζωντανό μουσείο για την καταγωγή, το φύλο και τη θρησκεία μέσα στην πόλη του Πειραιά. Ανταλλαγή εμπειριών και αναμνήσεων σε μια επανεξέταση του ιδιωτικού και του δημόσιου, του ατομικού και του συλλογικού.

 

[Προσφυγικά Νίκαιας, Πάρκο Δηλαβέρη, Πλατεία Καστέλλας, Μανιάτικα]

 

 

 

Ειρήνη Μαργαρίτη

Οι Πειραιώτες ανοίγουν τα σπίτια τους

 

Τι είναι το σπίτι μας; Η πατρίδα μας, το μέρος όπου γεννηθήκαμε, το σπίτι όπου ζουν οι αγαπημένοι μας, ή απλώς ο χώρος όπου κατοικούμε; Το καταφύγιό μας ή το μέρος όπου μπορεί ακόμη και να κινδυνεύουμε; Τα σπίτια έχουν να πουν τις δικές τους ιστορίες. Μικρές και μεγάλες. Μια σειρά δράσεων που λαμβάνει χώρα σε σπίτια. Μια αφορμή για να ανακαλύψουμε τις ιστορίες των άλλων. Να επισκεφτούμε τις διαφορετικές ζωές που κρύβονται σε τέσσερις τοίχους, και που ίσως στην πραγματικότητα να μην είναι τόσο διαφορετικές.

 

[Σπίτια στον Πειραιά]

 

 

 

Χρήστος Χρυσόπουλος – Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών

Κοινός τόπος

 

Ο συγγραφέας Χρήστος Χρυσόπουλος και η εικαστικός Αναστασία Δούκα επιμελούνται, σε συνεργασία με το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά και με την υποστήριξη της πλατφόρμας Fairead, ένα πρόγραμμα συμμετοχικής δημιουργίας στο οποίο οι διδάσκοντες και οι μαθητές του ΑΣΜΠ διερευνούν συνεργατικά και παρουσιάζουν με ποικίλα μέσα το «σχολείο» ως ιδανικό κοινό τόπο μάθησης, κατανόησης, ονείρου και ζωής.

 

[Δημοτική αγορά Πειραιά, Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών]

 

 

 

Άννα Τσίχλη – Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Έρωτας ή τίποτα. Ιστορίες του Πειραιά

 

Ιστορίες από διαφορετικές εποχές, διαφορετικές καταστάσεις και διαφορετικούς χώρους: οι βομβαρδισμοί του Πειραιά στον πόλεμο, οι πρόσφυγες του χτες και του σήμερα, οι άνθρωποι και οι χώροι, η πύλη Ε7 του λιμανιού, ο σταθμός του ΗΣΑΠ, τα παράνομα στέκια του Πειραιά φωτίζονται μέσα από τις παραστάσεις των φοιτητών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Οι παραστάσεις βασίζονται στις τεχνικές του θεάτρου-ντοκουμέντου και του θεάτρου της επινόησης.

 

[Σταθμός ΗΣΑΠ]

 

 

 

Σεβαστή Στρογγυλού – Ενιαίο Λύκειο Καμινίων

Καπέλων δρώμενα

 

Ένα πρόγραμμα συλλογικής δημιουργικής συγγραφής θεατρικού έργου με άξονα τη σημειολογία του καπέλου και στόχο τη γεφύρωση οικογενειακών, κοινωνικών και πολιτισμικών αντιθέσεων. Βασισμένο σε συνεντεύξεις από άτομα που φορούν καπέλο από επιλογή ή υποχρεωτικά, με στόχο τον αυτοπροσδιορισμό ή/και τον ετεροπροσδιορισμό τους.

 

[Πλατείες της πόλης]

 

 

 

Νίκος Διαμαντής – Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ

Bridging Diversities

 

Πώς να γεφυρώσεις διαφορετικότητες μέσα από την τέχνη; Προσευχές, όνειρα, συναισθήματα και γνώσεις συνδιαμορφώνουν ποικίλες δράσεις σε διάφορα σημεία του Πειραιά. Στο επίκεντρο των δράσεων των φοιτητών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών βρίσκονται θέματα όπως τα άτομα με αναπηρία, διαφορετικές εκδοχές του τόπου, το φύλο κ.ά.

 

[Διαβάσεις στην πόλη, Τρούμπα, Λατρευτικοί χώροι]

 

 

 

 

 

Πειραιώς 260

 

 

 

Χρήστος Θεοδωρίδης – Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων

Η σφαγή των Παρισίων του Κρίστοφερ Μάρλοου

 

Από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις του περυσινού μας προγράμματος, Η σφαγή των Παρισίων της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων κέρδισε το κοινό χάρη στη σφιχτή δραματουργία και τον καταιγιστικό ρυθμό της στην υπηρεσία ενός δύσκολου όσο και επίκαιρου έργου – από τα πιο αινιγματικά και παρεξηγημένα του Μάρλοου. Μετά τον Άμλετ, η ομάδα συνεχίζει να ερευνά τη σκηνική «στιγμή» του ελισαβετιανού θεάτρου, επιλέγοντας ένα έργο που ξεφεύγει από όλους τους κανόνες δραματουργίας της εποχής. Η σφαγή των Παρισίων του Κρίστοφερ Μάρλοου εστιάζει σε μια από τις πιο αιματηρές σελίδες της ιστορίας, το 1572, ανήμερα της γιορτής του αγίου Βαρθολομαίου, όταν Γάλλοι Καθολικοί σφαγιάζουν γύρω στους 3.000 Ουγενότους (Γάλλους Προτεστάντες). Μια τέτοια νύχτα κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει μόνο έναν ρόλο: του σφαγιαστή ή του σφαγιαζόμενου. Μέσα από τη γρήγορη, σχεδόν κινηματογραφική πλοκή του έργου, οι δημιουργοί της παράστασης αναδεικνύουν την ποίηση που κρύβεται πίσω από τη δράση και εστιάζουν στον αέναο κύκλο της βίας, με εργαλεία τη χορικότητα, την κίνηση και τη μουσική.

 

Μετάφραση: Σεραφείμ Βελέντζας • Δραματουργική επεξεργασία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου, Χρήστος Θεοδωρίδης • Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης • Χορογραφία: Ξένια Θεμελή • Σκηνογραφία – Κοστούμια: Τίνα Τζόκα • Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας • Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης • Ερμηνεύουν: Παναγιώτης Εξαρχέας, Ξένια Θεμελή, Γιώργος Κισσανδράκης, Ντένης Μακρής, Μαρία Μπαγανά, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Σαμψών Φύτρος, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Γιώργος Χριστοδούλου.

 

[Πειραιώς 260]

Νικίτα Μιλιβόγεβιτς

Το γεφύρι του Δρίνου

 

Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ίβο Άντριτς

 

«Στα μάτια μου οι γέφυρες είναι πιο σημαντικές από τα σπίτια, πιο ιερές από τους ναούς.»

 

Το γεφύρι του Δρίνου, ένα μυθιστόρημα-ορόσημο των σερβικών γραμμάτων, αντίστοιχο του Πόλεμος και ειρήνη, είναι το πιο διάσημο έργο του Ίβο Άντριτς, ο οποίος παραμένει ο πλέον μεταφρασμένος Σέρβος λογοτέχνης και ο μοναδικός συγγραφέας της πρώην Γιουγκοσλαβίας που έχει τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ. Η ιστορία μιας γέφυρας που παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς ανά τους αιώνες, ενώ γύρω της τα πάντα έρχονται και παρέρχονται, μεταφέρεται στη σκηνή από έναν κορυφαίο σκηνοθέτη της Σερβίας, τον Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. Μια παράσταση που θα συγκινήσει όχι μόνο Έλληνες και Σέρβους, που μοιράζονται παρόμοια ιστορικά βιώματα, αλλά και κάθε θεατή, ανεξαρτήτως προέλευσης, αφού η γέφυρα αποτελεί πανανθρώπινο σύμβολο επικοινωνίας, δημιουργίας, επιβίωσης.

 

Σκηνοθεσία: Νικίτα Μιλιβόγεβιτς • Σκηνικά – Κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν • Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός • Χορογραφία: Amalia Bennett • Παίζουν: Σοφία Κόκκαλη, Θάνος Τοκάκης, Κώστας Μπερικόπουλος, Προμηθέας Αλειφερόπουλος.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Σίμος Κακάλας – Εταιρεία Θεάτρου Χώρος

Greek Freak

all star game

 

Ο Σίμος Κακάλας καταπιάνεται με το αγαπημένο του είδος, δίνοντας ένα αυτοσαρκαστικό, αυτοαναφορικό βαριετέ «πριν καταρρεύσει το οικοδόμημα του θεάτρου πάνω στα σαστισμένα κεφάλια μας». Μας παρουσιάζει έναν χορό σεσημασμένων καλλιτεχνών, καταδικασμένων από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Διαδικτύου να βρίσκονται ισοβίως επί σκηνής, με την υποχρέωση να παράγουν συνεχώς άρτια καλλιτεχνικά προϊόντα, να διασκεδάζουν και να γοητεύουν κοινό και κριτικούς. Μέσα τους βαθιά ξέρουν ότι, σε περίπτωση αποτυχίας, τους περιμένει ο καλλιτεχνικός Καιάδας του καλοκαιριού, η πείνα και ο θάνατος. Πλειάδα προσωπικοτήτων θα τους συντρέξει στη μάταιη αυτή προσπάθεια να αποδείξουν ότι, αν και κουρέλια, τραγουδάνε ακόμα. Θα υπάρξει άραγε ένας από μηχανής θεός που θα τους γλιτώσει από το θέαμα που είναι αναγκασμένοι να προσφέρουν; Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη των «εκατοντάδων θυμάτων της διαδικτυακής κριτικής».

 

Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας • Σύνθεση: Σίμος Κακάλας, Δημήτρης Καλακίδης • Σκηνογραφία: Αντώνης Δαγκλίδης • Ενδυματολογία: Κλαιρ Μπρέισγουελ • Ενορχήστρωση: Χρήστος Θεοδώρου • Μάσκες: Μάρθα Φωκά • Παίζουν: Σίμος Κακάλας, Δήμητρα Κούζα, Μιχάλης Βαλάσογλου κ.ά.

 

[Θέατρο Ολύμπια]

 

 

 

Γιάννης Παρασκευόπουλος – ΚΘΒΕ

Festen / Οικογενειακή γιορτή

 

Βασισμένο στην ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ – Θεατρική διασκευή: David Eldridge

 

Μια οικογενειακή γιορτή γίνεται αφορμή να διαταραχτεί η επίπλαστη αρμονία που για χρόνια επικρατούσε μέσα στο σπίτι της οικογένειας Χάνσεν. Τιμώμενο πρόσωπο είναι ο πατέρας, ο Χέλγκε, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο οποίος γιορτάζει τα εξηκοστά του γενέθλια περιστοιχισμένος από συγγενείς και στενούς φίλους. Τα καλά κρυμμένα μυστικά της οικογένειας αποκαλύπτονται, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να συγκλονίζουν κανέναν. O καλοκουρδισμένος μεγαλοαστικός μηχανισμός αντιστέκεται. Η γιορτή συνεχίζεται κανονικά. Το Festen έγινε γνωστό στο ελληνικό κοινό από την ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ, που τάραξε τα κινηματογραφικά δεδομένα της εποχής όταν προβλήθηκε, το 1998. Ήταν η πρώτη ταινία του Δόγματος 95, της κινηματογραφικής «σχολής» που δημιούργησε ο Λαρς Φον Τρίερ, μαζί με άλλους Δανούς κινηματογραφιστές, με στόχο τη δημιουργία μιας κινηματογραφικής φόρμας που δεν θα στηριζόταν στα τεχνικά μέσα, στα ειδικά εφέ και στις συμβάσεις που δημιουργούν στους θεατές μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Μέσα από τη σκηνοθεσία αυτής της παράστασης, που ανέβηκε με εγκωμιαστικές κριτικές στο ΚΒΘΕ (Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών) τον περασμένο χειμώνα, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος δημιουργεί με τους συνεργάτες του το δικό του Δόγμα, επιστρέφοντας στον πυρήνα του θεάτρου: τον άνθρωπο.

 

Μετάφραση: Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν, Μανώλης Δούνιας • Ελεύθερη απόδοση στίχων: Μαγδαληνή Μπεκρή • Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος • Σκηνικά – Κοστούμια: Σοφία Παπαδοπούλου • Μουσική: Μάνος Μυλωνάκης • Κίνηση: Αλέξης Τσιάμογλου • Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης • Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Χρίστος Στυλιανού (Κρίστιαν), Στεφανία Ζώρα (Το μικρό κοριτσάκι), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Μίκαελ), Σταυρούλα Αραμπατζόγλου (Μέττε), Κωνσταντίνος Λιάρος (Λαρς), Ιωάννα Παγιατάκη (Ελένε), Γιολάντα Μπαλαούρα (Έλσι), Βασίλης Σπυρόπουλος (Χέλγκε), Κλειώ-Δανάη Οθωναίου (Πία), Νίκος Καπέλιος (Χέλμουντ), Αλέξανδρος Τσακίρης (Παππούς), Νεφέλη Ανθοπούλου (Πάουλα), Γιάννης Παρασκευόπουλος (Κιμ), Βασίλης Παπαγεωργίου (Μπάτοκαϊ).

 

[Αίθουσα εκδηλώσεων Εθνικού Θεάτρου]

 

 Νίκος Χατζόπουλος

Ο αλαβροστοισειώτης του Παύλου Λιασίδη

 

Έμμετρο έργο, γραμμένο σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στην Κύπρο του ’60 από τον λαϊκό ποιητή Παύλο Λιασίδη, ο Αλαβροστοισειώτης πραγματεύεται τη σύγκρουση ανάμεσα στο φυσικό και το μεταφυσικό, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, που σημαίνει «ο ονειροπαρμένος, ο κυριευμένος από νεράιδες». Η παράσταση, μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών με το Σπίτι της Κύπρου, σε σκηνοθεσία του Νίκου Χατζόπουλου, ανιχνεύει τη συγγένεια του έργου με την αρχαία τραγωδία. Πέντε υποκριτές ισορροπούν ανάμεσα στην ταύτιση και την αφήγηση, κρατώντας αναλλοίωτο το στοιχείο της γλώσσας, το τοπικό χρώμα της κυπριακής διαλέκτου με το στίγμα της εποχής που γράφτηκε το έργο. Η κυπριακή κοινότητα στην Ελλάδα, αλλά και το ευρύτερο κοινό αναμένεται να αγκαλιάσουν αυτό το εγχείρημα που ζωντανεύει την αέναη σύγκρουση του ανθρώπου με τα στοιχεία και τα στοιχειά της φύσης με όρους τόσο ποιητικούς όσο και ρεαλιστικούς.

 

Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζόπουλος • Διασκευή – Δραματουργική επεξεργασία: Ανδρέας Τσουρής • Μουσική: Σταύρος Λάντσιας • Διαμόρφωση σκηνικού χώρου – Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα • Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης • Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπακωνσταντίνου • Παίζουν: Μαρίνα Αργυρίδου, Άντρη Θεοδότου, Κλείτος Κωμοδίκης, Γιωργής Τσουρής κ.ά. Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Σπίτι της Κύπρου.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Γεωργία Μαυραγάνη – Εταιρεία Θεάτρου Χάπι Εντ

Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι του Τέννεσση Γουίλλιαμς

 

Ένας ομοφυλόφιλος ποιητής κατασπαράσσεται από ένα αγριεμένο πλήθος παιδιών. Αυτό είναι και το τελευταίο του –άγραφο– ποίημα. Πίσω του αφήνει μια γυναίκα-μάρτυρα του έργου και της μοίρας του, που δεν θα διστάσει να αρθρώσει αυτό το ποίημα, παρά τον αδυσώπητο πόλεμο που υφίσταται από τους συγγενείς προκειμένου να σωπάσει. Όχι σαν επιθανάτια κραυγή μιας ενοχικής συνείδησης που αυτοτιμωρείται, αλλά σαν σπαραχτικό ύμνο στην αγάπη που, παρ’ όλ’ αυτά, επιβιώνει. Το έργο και η αυτοβιογραφική του διάσταση είναι γνωστά. Στόχος, ωστόσο, της σκηνοθεσίας δεν είναι να δώσει μια παράσταση ανάλυσης της προσωπικότητας και της ζωής του Τέννεσση Γουίλλιαμς, αλλά να επιχειρήσει να κρατήσει αυτόν τον προσωπικό τόνο για να «αυτοβιογραφήσει», μέσω της ποίησής του, τη δική μας επιθυμία. Ένας θίασος σημαντικών ηθοποιών θα αφηγηθεί αυτή την ιδιαίτερη ιστορία του Τέννεσση Γουίλλιαμς σαν μια παραβολή για την εποχή μας.

 

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη • Σκηνικά – Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα • Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας • Παίζουν: Μαρία Κεχαγιόγλου, Βαγγέλης Αμπατζής, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Άννα Μάσχα, Γρηγόρης Μπαλλάς, Ελίνα Ρίζου, Ναζίκ Αϊδινιάν.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Βασίλης Νούλας – Nova Melancholia

Θερμά θαλάσσια λουτρά

 

Βασισμένο σε διηγήματα του Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου

 

Στον πυρήνα της νέας παράστασης της πρωτοποριακής ομάδας Nova Melancholia, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα, βρίσκονται τρία σύντομα διηγήματα του Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου από τη συλλογή Θερμά θαλάσσια λουτρά. Η περφόρμανς θα κινηθεί σε μια ατμόσφαιρα θερινής αμεριμνησίας και ραστώνης· η μελαγχολία, όμως, και το υπαρξιακό άλγος θα ελλοχεύουν, όπως τα σκοτεινά φύκια κάτω από τη γαλανή θάλασσα. Το ύφος των διηγημάτων είναι χαμηλόφωνο, οικείο, ακριβές και ρέει με έναν απλό, φυσικό τρόπο, σε αντίθεση με την ανησυχία των προσώπων, που κάνει παραπλανητική την επιφάνεια της καλοκαιρινής σαγήνης. Με τον χαρακτηριστικό παιγνιώδη και αποδομητικό τρόπο της ομάδας, η αποχαυνωμένη ονειροπόληση του καλοκαιριού ακολουθείται από μια διάθεση απομαγευτική, με έναν ελαφρύ αυτοσαρκασμό. Η περφόρμανς θα αντλήσει επιπλέον υλικό από κινηματογραφικές επιτυχίες και τραγούδια που συνδέονται με το καλοκαίρι και την παραθαλάσσια ζωή.

 

Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας • Σκηνικά: Κώστας Τζημούλης • Μουσική επί σκηνής: Γεωργία Καρύδη • Παίζουν: Αντώνης Γκρίτσης, Ελένη Καραγεώργη, Αθανάσιος Κουβούσης, Βίκυ Κυριακουλάκου, Αλέξια Σαραντοπούλου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου.

 

[Πειραιώς 260]

Μαρία Πανουργιά

Ο άγιος Κάρτακ και το μικρό λουλούδι

 

Βασισμένο στον «Θρύλο του αγίου Πότη» του Γιόζεφ Ροτ

 

Και άγιος και πότης; Την παράθεση δυο φαινομενικά ασύνδετων κόσμων επιχειρεί στη «διαθήκη» του, το τελευταίο του διήγημα, ο συγγραφέας Γιόζεφ Ροτ. Ωστόσο, γρήγορα διαπιστώνει κανείς πως η αγιότητα, όπως και η μέθη, ανήκουν αποκλειστικά στον χώρο μιας άστατης ιδιοτροπίας: το μόνο που τις εμψυχώνει είναι η επιθυμία. Η παράσταση, βασισμένη στο έργο του Ροτ σε διασκευή του Ευθύμη Φιλίππου, στήνεται ως παραμύθι μέσα σε μια εφήμερη κατασκευή. Ο ήρωας, προσκολλημένος σε μιαν «αιώνια» καθημερινότητα, διασταυρώνεται με ένα «θαύμα». Ακόμη και αν τα θαύματα έρχονται ξανά και ξανά για να τον στηρίξουν, να τον περιθάλψουν, εκείνος επιστρέφει, ασκητικά, στο ποτό. Μια «ελεήμων ειρωνεία» τον ακολουθεί έως τη συνάντησή του με το «μικρό λουλούδι», την αγία Τερέζα. Εάν η ζωή κάθε ανθρώπου προς το τέλος της γίνεται βίος αγίου, τότε η μέθη και το άδοξο τέλος του ήρωα δεν είναι μόνο τεκμήρια μιας αγιοσύνης παράδοξης, αλλά και μια υπενθύμιση ότι η αιώνια ζωή συνδέεται με την αγιότητα, όπως και με το αντίθετό της. Τέσσερις ηθοποιοί θα παραστήσουν τα δέκα πρόσωπα του αφηγήματος. Πέντε γυναίκες θα τραγουδήσουν ζωντανά το «θαύμα».

 

Σκηνοθεσία: Μαρία Πανουργιά • Διασκευή: Ευθύμης Φιλίππου • Σύμβουλος δραματουργίας: Τάσος Κουκουτάς • Σκηνογραφία: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου • Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη • Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Δρακουλαράκος • Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου • Σύνθεση – Μουσική διδασκαλία: Γιώργος Πατεράκης • Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Δομνίκη Μητροπούλου, Σοφία Ίτο.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Λίλο Μπάουρ

Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει

 

Εμπνευσμένο από διηγήματα του Ντίνο Μπουτζάτι

 

«Πώς πέφτει κανείς με τόση χαρά στα δεκαεννιά του!»

 

Μια νεαρή κοπέλα, η Μάρτα, στέκεται στην κορυφή ενός ουρανοξύστη και ατενίζει την απίστευτη κοσμοσυρροή στην πόλη, που φαντάζει πανέμορφη στο νυχτερινό φως. Τέτοια ώρα οι πόλεις γεμίζουν με έμπνευση. Στους δρόμους συναντήσεις, φώτα, γλέντια, πόθοι. Τα πνευμόνια της Μάρτας φουσκώνουν από έναν αέρα γεμάτο υποσχέσεις. Γέρνει πάνω στο κιγκλίδωμα και αφήνεται στο κενό. Τι είναι αυτό που την περιμένει; Η Μάρτα δεν φοβάται. Χωρίς να το καταλάβει, δραπετεύει από τους νόμους αυτού του κόσμου, του χρόνου και της βαρύτητας. Το κορίτσι που πέφτει μας οδηγεί σ’ ένα ταξίδι μέσα στη ζωή. Η Λίλο Μπάουρ σκηνοθετεί αυτό το παραμύθι για τη νιότη και τη δύναμη της φαντασίας, που αντλεί την έμπνευσή του από κείμενα του Ιταλού συγγραφέα Ντίνο Μπουτζάτι.

 

Σκηνοθεσία: Λίλο Μπάουρ • Δραματουργία: Λίλο Μπάουρ, Κώστας Φιλίππογλου • Σκηνογραφία: Όλγα Μπρούμα • Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα • Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα • Παίζουν: Μαρία Καλλιμάνη, Κώστας Φιλίππογλου, Γιώργος Συμεωνίδης, Εριφύλη Στεφανίδου, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Τάσος Δημητρόπουλος, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Θάνος Λέκκας, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Κίττυ Παϊταζόγλου.

 

[Εθνικό Θέατρο – Ρεξ]

 

 

 

blitz

Το Ινστιτούτο της παγκόσμιας μοναξιάς

 

Εμπνευσμένο από το «Μαγικό βουνό» του Τόμας Μαν

 

Το Ινστιτούτο της παγκόσμιας μοναξιάς έχει ως πηγή έμπνευσης και σημείο εκκίνησης Το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν. Η ομάδα blitz, επηρεασμένη από την ατμόσφαιρα του βιβλίου, γράφει και σκηνοθετεί την ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων που έχουν καταφύγει οικειοθελώς σε ένα ιδιότυπο ινστιτούτο, μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, προκειμένου να θεραπευθούν από τον ιό της μοναξιάς που απειλεί την ανθρωπότητα. Κάποιοι είναι εκεί για χρόνια, κάποιοι θεωρούν τη διαμονή τους πρόσκαιρη, μια κατάσταση που δεν θα κρατήσει πολύ, κάποιοι είναι χαρούμενοι καθώς πιστεύουν ότι η μοναξιά είναι πάντα ένας τρόπος να ατενίζει κανείς την εσωτερική του ησυχία. Η παράσταση αφηγείται το ημερήσιο πρόγραμμα στο ινστιτούτο, τις ασκήσεις εναντίον της μοναξιάς, τις εξομολογήσεις των ηρώων για τη ζωή τους, τα παιχνίδια που επινοούν προκειμένου να περάσει ο χρόνος, τις συζητήσεις τους αργά το βράδυ. Το Ινστιτούτο της παγκόσμιας μοναξιάς είναι μια παράδοξη κωμωδία που μιλά για τη μοναξιά του ανθρώπου μέσα στην πόλη και κάτω από τον άδειο ουρανό, για τη μοναξιά της Ευρώπης και την απομόνωση της Δύσης, αλλά και για τη μοναχικότητα ως απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να αντιληφθεί κανείς το μυστήριο του χρόνου και της ζωής.

 

Σκηνοθεσία: Ομάδα blitz (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής) • Δραματουργός: Άγγελος Σκασίλας • Ενδυματολόγος: Βασιλεία Ροζάνα • Μουσική – Ηχητική επεξεργασία: Coti K • Χορογραφία – Κίνηση: Γιάννης Νικολαΐδης • Παίζουν: Γιώργος Βαλαής, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ρωμανός Καλοκύρης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Catherine Hargreaves. Συμπαραγωγοί: La Comédie de Reims, Festival Reims Scènes d’Europe, Culturescapes. Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Φωτεινή Παπαδόδημα

Όταν σε λίγο κατεβήκαμε στη θάλασσα

 

Μια μουσική παράσταση με αφετηρία την ομηρική Οδύσσεια

 

Πέντε νέοι ηθοποιοί-τραγουδιστές και πέντε μουσικοί επί σκηνής δημιουργούν μια δική τους γλώσσα παίζοντας με τον λόγο, τον ρυθμό, τη μελωδία, το σώμα. Ανοίγουν έναν διάλογο ανάμεσα στην ομηρική Οδύσσεια και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μέσα από μαρτυρίες, στοχασμούς, ανοιχτά ερωτήματα, τραγούδια και μουσική μιλούν για τη μνήμη, την απώλεια, τον ξεριζωμό, τη νοσταλγία, την αγωνία, τη δικαιοσύνη, το πρόσωπο, την ταυτότητα, τον ξένο, το οικείο και το ανοίκειο – θεματικές επίκαιρες για όλους σε μια Ευρώπη που διαρκώς μεταλλάσσεται. Μεταφορικά και ρεαλιστικά, η φυγή μέσω της θάλασσας, του νερού, είναι ο δρόμος του νόστου. Στο νερό –πεδίο μύησης και δοκιμασίας, στοιχείο μεταμόρφωσης μέσα από τα δάκρυα, τον ιδρώτα, το αίμα του ανθρώπου– χαράζεται η πορεία του νόστου, που σημαίνει διάσωση, επιστροφή. Επιστροφή στο σπίτι. Αλλά πού βρίσκεται πλέον το σπίτι για τον καθένα από μας σήμερα;

 

Μουσική – Σκηνοθεσία: Φωτεινή Παπαδόδημα • Σκηνικά – Κοστούμια: Όλγα Μπρούμα • Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου • Παίζουν: Φωτεινή Παπαδόδημα, Αμαλία Τσεκούρα, Ελεάνα Καυκαλά, Χρυσούλα Παππά, Αλέξανδρος Αχτάρ, Νίκος Λεκάκης • Μουσικοί: Φωτεινή Παπαδόδημα, Γιώργος Παλαμιώτης, Λεωνίδας Σαραντόπουλος, Νίκος Σιδηροκαστρίτης.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Ένκε Φεζολλάρι

Ορκισμένη παρθένα της Ελβίρας Ντόνες

 

Η ορκισμένη παρθένα Χάνα/Μαρκ, μια ιδιόμορφη βαλκάνια Αντιγόνη, διαμαρτυρόμενη ενάντια στον ανορθολογισμό της εξουσίας αιώνες μετά από εκείνη την κόρη-σύμβολο, αποφασίζει να θάψει όχι το σώμα ενός νεκρού αδελφού, αλλά το δικό της σώμα, στα πέτρινα τοπία της Σκόδρας, στη Βόρεια Αλβανία. Το γυναικείο σώμα διωκόμενο, θαμμένο ζωντανό στον «πέτρινο τάφο» του, βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του σύγχρονου μύθου. Η Χάνα δέχεται να αποποιηθεί τη γυναικεία της φύση, να ουδετεροποιηθεί πίσω από το ανδρικό της όνομα Μαρκ, για να εξασφαλίσει το ελάχιστο που οφείλεται σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και στην ελευθερία. Υιοθετώντας αυτόν τον ιδιόρρυθμο τρόπο για να παρακάμψει τη βία ενός πατριαρχικού, ολοκληρωτικού καθεστώτος όπως της Αλβανίας του Χότζα, δομεί τελικά μια καθ’ όλα διακριτή και σεβαστή ταυτότητα. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η «προοδευτική» Δύση «απελευθερώνει» αυτά τα σώματα; Ταξιδεύοντας στην Αμερική για να ξαναβρεί τους αγαπημένους της, η ηρωίδα θα έρθει αναπόφευκτα αντιμέτωπη με τη σύγκρουση ανάμεσα στη φύση της και την αρσενική φυλακή στην οποία κλείστηκε.

 

Μετάφραση: Ελεάνα Ζιάκου • Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Ένκε Φεζολλάρι • Διασκευή – Θεατρική απόδοση: Μαρία Σκαφτούρα σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη • Δραματουργική επεξεργασία: Ναταλί Μηνιώτη • Εικαστική επιμέλεια: Εύα Νάθενα • Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Συρίγος • Σκηνικά – Κοστούμια: Δάφνη Κολυβά, Εβελίνα Δαρζέντα • Παίζουν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Γεωργιάννα Νταλάρα, Γιούλικα Σκαφιδά, Μαρία Σκαφτούρα, Στάθης Σταμουλακάτος, Αντώνης Φραγκάκης.

 

 

 

[Πειραιώς 260]

Ζωή Χατζηαντωνίου

Οι προεδρίνες του Βέρνερ Σβαμπ

 

Ο Αυστριακός συγγραφέας Βέρνερ Σβαμπ, που ελάχιστα γνωρίζουμε στην Ελλάδα, θεωρείται ότι ανανέωσε την παράδοση του γερμανικού εξπρεσιονισμού με μια γραφή που εξερευνά το αποκρουστικό, ποτισμένη από την αυστριακή παράδοση της μαύρης κωμωδίας. Το πρώτο του έργο, Οι προεδρίνες (Die Präsidentinnen), πρωτοπαρουσιάστηκε στο Theater im Künstlerhaus της Βιέννης το 1990. Οι προεδρίνες –η Έρνα και η Γκρέτε, συνταξιούχες καθαρίστριες, και η Μαριέντλ, καθαρίστρια με ειδικότητα στο ξεβούλωμα των απόπατων– δεν ομιλούν, «ομιλούνται», «σέρνονται πίσω από τη γλώσσα όπως σέρνονται τα τσίγκινα κουτάκια πίσω από την ουρά ενός σκυλιού». Η Έρνα, η Γκρέτε και η Μαριέντλ μαζεύονται να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα και την καινούργια έγχρωμη τηλεόραση της Έρνας. Ο πνευματικός τους ορίζοντας δεν ξεπερνάει ποτέ τη μικροαστική μπαναλιτέ, τη βιαιότητα και τον θρησκευτικό φανατισμό. Ζούνε σ’ έναν φαντασιακό κόσμο και η απώλεια του ελέγχου των φαντασιώσεών τους οδηγεί σε αποτρόπαιο φινάλε.

 

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας • Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Ζωή Χατζηαντωνίου • Σκηνογραφία: Ελίνα Λούκου • Παίζουν: Μαρία Κατσιαδάκη (Γκρέτε), Εύη Σαουλίδου (Μαριέντλ) και μία ακόμη ηθοποιός.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Δημήτρης Κουρτάκης

Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου

 

Σύνθεση κειμένων βασισμένη σε πεζά του Σάμιουελ Μπέκετ

Διατρέχοντας το πεζογραφικό έργο του κορυφαίου Ιρλανδού δραματουργού, ο Δημήτρης Κουρτάκης δημιουργεί μια multimedia παράσταση με ένα επιτελείο σημαντικών διεθνών συνεργατών και τον Άρη Σερβετάλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένας περφόρμερ, κλεισμένος στο εργαστήριό του, αποχωρισμένος από τον κόσμο, χρησιμοποιεί το σώμα του ως υλικό και πεδίο για πείραμα, μέχρι την οριστική διάλυση του Εαυτού και την εξάντληση των λέξεων, σε έναν χώρο στον οποίο προσπαθεί, διαρκώς και μάταια, να κατοικήσει· έναν μη-τόπο. Μέσα στο εκμαγείο του εσωτερικού ενός διώροφου κτίσματος, ο περφόρμερ κινηματογραφεί, σαν άλλος Κραπ, τον εαυτό του και τον χώρο. Οι θεατές, καθισμένοι εκατέρωθεν του κτίσματος, προσκαλούνται σε μια λαθραία και εν τέλει απατηλή θέαση, αφού σύντομα ανακαλύπτουν ότι και αυτοί μοιράζονται τη συνθήκη του: είναι και οι ίδιοι έγκλειστοι στον δικό τους προθάλαμο· σε μια μάταιη αναμονή. Η παράσταση, που αναζητά συγγένειες και παραλληλίες με τη σύγχρονη Ελλάδα σε μια μεταιχμιακή και οριακή ισορροπία, συνομιλεί με εικαστικούς όπως οι Bruce Nauman, Vitto Acconci, Terry Fox, Gordon Matta-Clark, Rachel Whiteread κ.ά., που αναφέρονται, άλλοτε ηθελημένα, άλλοτε ασυνείδητα, στο μπεκετικό σύμπαν.

 

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Σκηνικά: Δημήτρης Κουρτάκης • Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Κουρτάκης, Ελένη Παπάζογλου, Αναστασία Τζέλλου • Βίντεο: Jérémie Bernaert • Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός • Καλλιτεχνική συνεργασία: Έφη Μπίρμπα • Ερμηνεία: Άρης Σερβετάλης.

 

[Πειραιώς 260]

 

Αφιέρωμα στη μνήμη του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου

Αμύντας του Γεωργίου Μόρμορη


 

Μια «ποιμενική κωμωδία» του 1745

 

Στη μνήμη του Σπύρου Ευαγγελάτου θα παρουσιαστεί εκ νέου στο Ηρώδειο ο Αμύντας, η τελευταία του παράσταση, που έκανε πρεμιέρα πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών. Στο πρόγραμμα ο σκηνοθέτης, ακαδημαϊκός και πανεπιστημιακός δάσκαλος σημείωνε: «Το 1745 τυπώνεται ανωνύμως στη Βενετία μια ελεύθερη μετάφραση στην τότε ομιλουμένη ελληνική της θρυλικής κωμωδίας του Τορκουάτο Τάσσο Aminta. Πριν από χρόνια είχα την τύχη να ανακαλύψω πως κάτω από την ανωνυμία κρυβόταν ο Επτανήσιος από τα Κύθηρα ιατροφιλόσοφος και ποιητής Γεώργιος Μόρμορης (1720-1790). Ο Αμύντας ανήκει στην ονομαζόμενη «ποιμενική κωμωδία» (commedia pastorale) και εκτυλίσσεται σε δάση όπου κυκλοφορούν ερωτευμένοι βοσκοί, πρόβατα, παρθένες αμαζόνες, αλλά και άγρια, ανύπαρκτα στην Ευρώπη θηρία, καθώς και μυθικά πρόσωπα όπως σάτυροι, δράκοι και θεοί του έρωτα. Η μόδα αυτών των έργων επηρέασε την πανευρωπαϊκή δραματουργία, ακόμη και τον Σαίξπηρ (Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας, Όπως σας αρέσει, Τρικυμία κ.ά.). Το ελληνικό κείμενο ακτινοβολεί μια αίσθηση εφηβικής δροσιάς με γοητευτικό χιούμορ και συναρπαστική γλώσσα, ανάμειξη κοινής με ιδίωμα των Κυθήρων, ενώ δεν λείπουν λόγια ή ψευδολόγια στοιχεία. Η όλη σύνθεση της παράστασης επιδιώκει να “φέρει” κάτι από τη γεύση του ονείρου, που άλλοτε θα ρέπει προς έναν ευμενή εφιάλτη και άλλοτε θα εκτινάσσεται προς μια ποιητική φάρσα».

 

Διασκευή κειμένου – Σκηνοθεσία: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος • Αναβίωση σκηνοθεσίας: Κατερίνα Ευαγγελάτου • Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας • Μουσική σύνθεση – Διδασκαλία: Γιάννης Αναστασόπουλος • Κινησιολογική επιμέλεια: Αντιγόνη Γύρα • Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου • Παίζουν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Φαίη Ξυλά, Βίκυ Βολιώτη, Θανάσης Κουρλαμπάς, Θανάσης Δήμου, Χριστιάννα Μαντζουράνη, Θωμάς Γκαγκάς, Γεράσιμος Σκαφίδας, Μάριος Σαραντίδης. Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Λυκόφως-Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

 

[Ηρώδειο]

 

 

 

Νέο ελληνικό θέατρο στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ

Η υποστήριξη της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας υπήρξε εξαρχής από τις προτεραιότητες της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Φεστιβάλ. Σ’ αυτό το πλαίσιο απευθύναμε πρόσκληση σε πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς και λάβαμε περισσότερα από 80 έργα: από πρωτόλεια και έργα εν εξελίξει έως έργα-«ποταμούς», μεταγραφές αρχαίων μύθων, τραγωδίες και αναξιοποίητα σενάρια. Μέσα στο άνισο αυτό δείγμα, λιγοστά έργα είχαν κατακτημένο προσωπικό ύφος διαθέτοντας ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να αγγίξουν ευρύτερο κοινό. Πώς μια ιστορία ενδιαφέρουσα για εκείνον που τη γράφει, μπορεί να αναχθεί σε συλλογική ανάγκη, στην ανάγκη να δούμε μαζί επί σκηνής μια ιστορία που μας αφορά: αυτό αναζητήσαμε. Καθώς, για πρακτικούς λόγους, ήταν αδύνατον να υποστηρίξουμε όλα τα έργα που ξεχώρισαν, επιλέξαμε το αρτιότερο. Το έργο του Γιάννη Κωνσταντινίδη «Ο οικοδιδάσκαλος ή το δικαίωμα στην αμεριμνησία» μάς κέρδισε με την πρωτοτυπία, το χιούμορ και την ευφυΐα του, καθώς και με τη διεισδυτικότητα με την οποία προσεγγίζει το ζήτημα της στάσης των διανοουμένων σε εποχές κρίσης. Το ραδιόφωνο προσφέρεται για την ανάδειξη του συγκεκριμένου έργου καθώς, μαζί με τις αμιγώς θεατρικές αρετές του, διαθέτει, επίσης, ιδιαίτερα επεξεργασμένη γλώσσα.

 

Το θέατρο στο ραδιόφωνο, με αφετηρία κλασικά έργα του ρεπερτορίου, είχε διαμορφώσει επί δεκαετίες την κουλτούρα του θεατρόφιλου κοινού. Εκείνο που δίνει αμιγώς φεστιβαλικό χαρακτήρα στη συνεργασία μας με το Τρίτο Πρόγραμμα είναι ότι το συγκεκριμένο έργο θα μεταδοθεί ζωντανά και παρουσία κοινού. Η πρακτική αυτή έχει καθιερωθεί ως ιδανικό μέσο για την υποστήριξη νέων θεατρικών έργων στην Ευρώπη (BBC Radio Theatre, France Culture-Fictions κ.ά.), καθώς ευνοεί μια ευεργετική εστίαση στον λόγο σε μια εποχή κούρασης από τον υπερπληθωρισμό των εικόνων, ενώ συμβάλλει αποτελεσματικότερα από τα αναλόγια στη διάδοση και την κυκλοφορία νέων έργων. Ταυτόχρονα, προωθεί την ανανέωση της παράδοσης του ραδιοφωνικού θεάτρου, αλλά και την τόνωσή του ως ξεχωριστό παραστασιακό είδος.

 

Ο οικοδιδάσκαλος ή το δικαίωμα στην αμεριμνησία

του Γιάννη Κωνσταντινίδη

 

Ο οικοδιδάσκαλος ή τα πλεονεκτήματα της κατ’ οίκον εκπαίδευσης είναι έργο του Γιάκομπ Μίχαελ Ράινχολντ Λεντς (1751-1792). Επιχειρώντας μια «βίαιη» διασκευή του, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης παραδίδει μια πολυσύνθετη ιστορία πίστης και προδοσίας που εξελίσσεται στην Πρωσία του 1774 και στην οποία οι ασύδοτοι γλιτώνουν χωρίς σημαντικές απώλειες, ενώ οι δίκαιοι και συνεπείς εξολοθρεύονται ποικιλοτρόπως, αφού παγιδευτούν στα αδιέξοδά τους. Η μεταγραφή αυτή εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από την οπτική του Μπρεχτ, που διασκεύασε επίσης το έργο του Λεντς το 1950, προκειμένου να επικρίνει την τάση των διανοουμένων να αναπτύσσουν «σχέσεις εξυπηρέτησης και κολακείας» με τους οικονομικά ισχυρότερους, ώστε οι ίδιοι να απολαμβάνουν μια ευκολότερη ζωή. Το κείμενο του Κωνσταντινίδη διαφοροποιείται ως προς το ότι αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτής της «μεσαίας τάξης που φέρει τον πολιτισμό, τη διανόηση, τον ηθικό νόμο και το βάρος της προάσπισης του κοινωνικού ιστού» να προαπαιτεί ένα ελάχιστο διευκολύνσεων διαβίωσης. Όμως δεν χύνει ούτε ένα δάκρυ για τον χαμό της λόγω της απροθυμίας και ανημποριάς της να ξιφουλκήσει όταν οφείλει να το κάνει. Το έργο έχει 20 πρόσωπα τα οποία θα αποδοθούν από 10 ηθοποιούς.

 

Ραδιοσκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

[Ραδιομέγαρο ΕΡΤ]

 

 

 

Ημερίδα

Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών

Λογοτεχνία και θέατρο: δρόμοι και αδιέξοδα

 

Εγκαινιάζοντας τη συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών με την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών διοργανώνεται ημερίδα αφιερωμένη σ’ ένα θέμα που έχει λάβει πια  «εθνικές» διαστάσεις, καθώς αφορά το σύνολο σχεδόν του ελληνικού θεάτρου και απασχολεί εκπροσώπους της νεότερης και παλαιότερης γενιάς δημιουργών τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό: τη διασκευή λογοτεχνικών κειμένων στη σύγχρονη σκηνή. Στο πλαίσιο της ημερίδας θα παρέμβουν με σύντομες εισηγήσεις τους ο πρόεδρος της Ένωσης Κριτικών, Σάββας Πατσαλίδης και ορισμένα μέλη της, αλλά και η Δήμητρα Κονδυλάκη, από την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών, καθώς το ρεπερτόριο του φετινού προγράμματος είναι απόλυτα σχετικό με την προβληματική της ημερίδας. Τις σύντομες εισηγήσεις θα ακολουθήσει στρογγυλό τραπέζι, το οποίο θα συντονίσουν μέλη της Ένωσης Κριτικών και στο οποίο θα συμμετάσχουν επιλεγμένοι καλλιτέχνες και ειδικοί, που θα καλύψουν με τις ολιγόλεπτες παρεμβάσεις τους τις διάφορες πτυχές του θέματος. Την ημερίδα θα κλείσει συζήτηση με τη συμμετοχή του κοινού.

 

[29 Ιουνίου, ώρα: 16.00]

 

 

 

Αφιέρωμα στη Φόλκσμπύνε

 

Φρανκ Κάστορφ

Der Spieler / Ο Παίκτης του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

 

Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι έγραψε τον Παίκτη σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Μετά από χρόνια εξορίας σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία, επέστρεψε στο σπίτι του και βρήκε τη γυναίκα του ετοιμοθάνατη. Λίγο αργότερα, ο αδελφός του και ο καλύτερός του φίλος βρήκαν πρόωρο θάνατο. Συντετριμμένος, ταξίδεψε στη Γερμανία προκειμένου να ξεφύγει από τους δανειστές του. Πολύ γρήγορα έχασε στον τζόγο τα τελευταία του χρήματα και τα δικαιώματα όλων των βιβλίων του. Έχοντας επειγόντως ανάγκη από χρήματα, έγραψε τον Παίκτη μέσα σε είκοσι έξι ημέρες. Ο Φρανκ Κάστορφ, απερχόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής της Φόλκσμπύνε, έχει ήδη διασκευάσει στο παρελθόν μυθιστορήματα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα. Στον Παίκτη χρησιμοποιεί την τεχνική της ζωντανής κινηματογράφησης, σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικό σκηνοθετικό του στυλ και ένα ισχυρό καστ ηθοποιών. Ο σκηνοθέτης βλέπει το λογοτεχνικό μανιφέστο που έγραψε ο Ντοστογιέφσκι για τον εθισμό στα τυχερά παιχνίδια σαν «ένα μεγαλειώδες, ζωηρό, δυναμικό πυροτέχνημα στασιμότητας και ακινησίας», που εμπνέεται από τη σπαρακτική ζωή του συγγραφέα.

 

Συμπαραγωγή: Volksbühne am Rosa-Luxemburg-Platz & Wiener Festwochen 2011

 

[Πειραιώς 260]

 

Χέρμπερτ Φριτς

Murmel Murmel / Μουρμουρητό του Ντίτερ Ροτ

 

Ένα σχέδιο που κυοφορούνταν εδώ και καιρό στο μυαλό του Γερμανού σκηνοθέτη Herbert Fritsch (Χέρμπερτ Φριτς) ζωντανεύει. Πρόκειται για τη νουβέλα του Dieter Roth (Ντίτερ Ροτ) Μουρμουρητό, που κυκλοφόρησε το 1974 με αυτοέκδοση. Στις 178 σελίδες του βιβλίου, ενός λεπτού τόμου σχήματος octavo, επαναλαμβάνεται μία μόνο λέξη: «Murmel». Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Ροτ έδωσε την άδεια στον Φριτς να διασκευάσει το έργο του για το θέατρο. Το 2012 ο Φριτς εκπλήρωσε την υπόσχεσή του για πρώτη φορά. Από τους σημαντικότερους ηθοποιούς που συνδέθηκε με τη Φόλκσμπύνε, τα τελευταία χρόνια ο Φριτς έχει καθιερωθεί ως σκηνοθέτης με τις βραβευμένες μαύρες κωμωδίες του. Στην ξεκαρδιστική, θεοπάλαβη παράστασή του, δεκατέσσερις ηθοποιοί μουρμουρίζουν αδιαλείπτως τη μοναδική λέξη του βιβλίου και μεταμορφώνουν το κείμενο σε μια υπνωτιστική, ψυχεδελική εμπειρία που δικαιώνει τον εκλιπόντα πλέον Ροτ, πληθωρικό, πειραματικό καλλιτέχνη που το έργο του διακρίνεται για τη δεξιοτεχνία, την άγρια ενέργεια και τη σκοτεινή του αίσθηση.

 

[Εθνικό Θέατρο – Ρεξ]

 

Ρενέ Πόλλες

I Love you, but I’ve Chosen Entdramatisierung / Σ’ αγαπώ, αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση

 

Εδώ και τριάντα χρόνια, ο σκηνοθέτης και δραματουργός René Pollesch (Ρενέ Πόλλες) προσπαθεί να επινοήσει μια νέα θεατρική γλώσσα. Έχει εμπνευστεί επανειλημμένως από κείμενα κορυφαίων κοινωνιολόγων προκειμένου να πραγματευτεί επί σκηνής επίκαιρα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, αναμειγνύοντάς τα με αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Στη συγκεκριμένη παράσταση, θέτει προς προβληματισμό έννοιες όπως το σπίτι/μη-σπίτι, η επικοινωνία και η αποτυχία της επικοινωνίας. Η ιδέα του βιοτικού και βιώσιμου χώρου μπορεί να είναι προσωπική και δύσκολο να εξηγηθεί. Μπορεί να είναι δύσκολο να την αντιληφθεί κανείς υπό συγκεκριμένους όρους, ακόμα και μέσα από έναν εποικοδομητικό διάλογο. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια του «μέλλοντος». Ίσως τελικά να μην υφίστανται ως έννοιες ούτε το «σπίτι» ούτε το «μέλλον». Μια καυστική, αστεία παράσταση που θέτει σημαντικά φιλοσοφικά ερωτήματα γύρω από την πολιτική, τον χρόνο, τον χώρο, την πραγματικότητα και την πρόοδο, και θα διαδραματίζεται στα φορτηγά του «Rollende Road Show» της Φόλκσμπύνε, στον Κήπο της Πειραιώς 260.

 

[Πειραιώς 260]

 

Μάστερκλας με τον Χανς-Τις Λέμαν

Το μεταδραματικό θέατρο, ο Ρενέ Πόλλες και η βερολινέζικη Φόλκσμπύνε

 

Με αφορμή το αφιέρωμα στη Φόλκσμπύνε, προσκεκλημένος του Φεστιβάλ είναι ο σπουδαίος Γερμανός θεωρητικός του θεάτρου Hans-Thies Lehmann (Χανς-Τις Λέμαν). Συγγραφέας της μελέτης-ορόσημο Postdramatisches Theater (1999, Μεταδραματικό θέατρο), ο Λέμαν θα δώσει μάστερκλας με τίτλο «Το μεταδραματικό θέατρο, ο Ρενέ Πόλλες και η βερολινέζικη Φόλκσμπύνε». Θα αναλυθεί η έννοια του μεταδραματικού θεάτρου και οι διάφορες παρανοήσεις του όρου, καθώς και η συμβολή της Φόλκσμπύνε και σημαντικών δημιουργών που έχουν συνδεθεί με το εμβληματικό αυτό θέατρο, στη διεθνή σκηνή.

 

 

 

Ρόμπερτ Γουίλσον – Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ

Letter to a Man / Γράμμα σ’ έναν άντρα

 

Βασισμένο στα ημερολόγια του Νιζίνσκι

 

Οι σπουδαίοι Ρόμπερτ Γουίλσον και Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να διεισδύσουν στο διαλυμένο μυαλό ενός από τους διασημότερους χορευτές όλων των εποχών, του Βάσλαβ Νιζίνσκι. Η σόλο παράσταση βασίζεται στα ημερολόγια του εμβληματικού χορευτή, ένα πραγματικό έργο τέχνης που καταγράφει την κάθοδό του στην τρέλα και σκιαγραφεί τη βασανισμένη σεξουαλικότητα και πνευματικότητά του, όπως επίσης και την τρικυμιώδη σχέση του με τον ιδρυτή των Ρωσικών Μπαλέτων, ιμπρεσάριο Σεργκέι Ντιαγκίλεφ, στον οποίον αναφέρεται και το γράμμα του τίτλου. Η παρτιτούρα του Χαλ Γουίλνερ, εν είδει κολάζ, συνυφαίνει ηχητικά αποσπάσματα από το ημερολόγιο με τραγούδια και μουσικές των Τομ Γουέιτς, Άρβο Περτ, Χένρυ Μαντσίνι και του Σοβιετικού φουτουριστή συνθέτη Αλεξάντερ Μοσόλοφ. Γοητευμένος εδώ και καιρό από το ημερολόγιο του Νιζίνσκυ, ο Μπαρίσνικοφ, κορυφαίος χορευτής της γενιάς του, άλλοτε χορεύει και άλλοτε τρεκλίζει μέσα στο τοπίο του Γουίλσον, καθώς παρουσιάζει μιαν εκπληκτική, συγκινητική μαρτυρία των τελευταίων στιγμών διαύγειας στη ζωή ενός ανθρώπου. Όπως έγραψε ο Χένρυ Μίλλερ: «Αν δεν είχε καταλήξει στο άσυλο, ο Νιζίνσκι-συγγραφέας θα γινόταν ισάξιος με τον Νιζίνσκι-χορευτή».

 

Παραγωγή: Change Performing Arts και Baryshnikov Productions. Σε συνεργασία με την: Αττική Πολιτιστική Εταιρεία (Attiki Cultural Society). Ανάθεση: Spoleto Festival dei 2Mondi, BAM, Cal Performances, University of California, Berkeley, Center for the Art of Performance at UCLA, Théâtre De La Ville

 

[Εθνικό Θέατρο  – Κτίριο Τσίλλερ – Κεντρική Σκηνή]

 

 

 

Ζυλιέν Γκοσλέν – Si vous pouviez lécher mon cœur

Les Particules élémentaires / Τα στοιχειώδη σωματίδια του Μισέλ Ουελμπέκ

 

Έχοντας μαγέψει το κοινό με το 2066 του Ρομπέρτο Μπολάνιο, που παρακολουθήσαμε πέρυσι, ο τριαντάχρονος Ζυλιέν Γκοσλέν (Julien Gosselin), από τους πιο δυναμικούς σύγχρονους Γάλλους σκηνοθέτες, επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με τα Στοιχειώδη σωματίδια του βραβευμένου, αλλά και αμφιλεγόμενου Μισέλ Ουελμπέκ (1998). Στη διασκευή του ο Γκοσλέν αξιοποιεί το εγγενώς θεατρικό, πολυφωνικό, μεταμοντέρνο ύφος του συγγραφέα για να ζωντανέψει ένα βιβλίο που συνιστά ανατρεπτική εκδοχή του κλασικού οικογενειακού μυθιστορήματος. Δέκα ηθοποιοί επί σκηνής ενσαρκώνουν τόσο τους χαρακτήρες όσο και τους αφηγητές. Η ζωντανή μουσική, ο φωτισμός και η χρήση βίντεο συνθέτουν ένα σύμπαν γυμνό από άλλες διακοσμητικές λεπτομέρειες. Οι δύο βασικοί χαρακτήρες, ο σεξουαλικά καταπιεσμένος Μισέλ και ο σεξομανής Μπρουνό, προσωποποιούν την παρακμή των δυτικών κοινωνιών. Οι θεματικές του Ουελμπέκ –έλλειψη αγάπης και στοργής μέσα σ’ έναν αδιάφορο κόσμο– είναι ακόμα πιο επίκαιρες σήμερα. Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης: «Για μένα είναι προφανές ότι εγώ, δηλαδή όλοι μας είμαστε η σημερινή εκδοχή του Μισέλ και του Μπρουνό». Ο Γκοσλέν παίζει με τις προσδοκίες που έχουν οι θεατές για τους χαρακτήρες, την αφήγηση και την ταύτιση, με στόχο να μας προσφέρει μια ριζοσπαστική εκδοχή των αντιλήψεών μας περί ταυτότητας.

 

Συμπαραγωγή: Si vous pouviez lécher mon cœur, Théâtre du Nord -Théâtre National Lille Tourcoing Région Nord Pas-de-Calais, Le Festival d’Avignon, Le Phénix de Valenciennes, La Rose des vents, Scène Nationale Lille Métropole – Villeneuve d’Ascq, Le Théâtre de Vanves et Le Mail, Scène Culturelle de Soissons. Υποστήριξη: Ministère de la Culture et de la Communication / DRAC Hauts de France, Conseil Régional Nord Hauts de France, SACD Beaumarchais, Conseil Général du Pas de Calais και la Ville de Lille. Η ομάδα Si vous pouviez lécher mon cœur και ο Julien Gosselin συνεργάζονται με τα: Phénix scène nationale Valenciennes· pôle européen de création, TNT – Théâtre National Toulouse και Théâtre National de Strasbourg. Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου

 

[Πειραιώς 260]

Μίλο Ράου – International Institute of Political Murder

Empire / Αυτοκρατορία

 

Ποια μορφή θα έχει η νέα Ευρώπη; Μήπως η λέξη «πατρίδα» έχει αποκτήσει μια καινούργια έννοια; Μετά το Dark Αges, που παρακολουθήσαμε πέρυσι, ο διακεκριμένος Ελβετός σκηνοθέτης Μίλο Ράου επανέρχεται φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Empire, το φινάλε της Ευρωπαϊκής Τριλογίας, μιας τριετούς διερεύνησης του ουμανιστικού μύθου και της πραγματικότητας της Ευρώπης, που μας παρουσιάζει τις βιογραφίες προσφύγων. Ηθοποιοί από την Ελλάδα, τη Συρία και τη Ρουμανία αφηγούνται ιστορίες βασανιστηρίων, φυγής, θρήνου, θανάτου και αναγέννησης. Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που έχουν χάσει την πατρίδα τους και τα υπάρχοντά τους; Η Ευρώπη παρουσιάζεται σαν μια κατακερματισμένη ήπειρος με αβέβαιο μέλλον. Τρία χρόνια στοχασμού πάνω στις πολιτισμικές ρίζες και το πολιτικό παρόν και μέλλον της Ευρώπης φτάνουν στο τέλος τους, με ένα επικών διαστάσεων προσωπικό πορτρέτο μιας μυθικής αυτοκρατορίας. Οι Ευρωπαίοι ως κομιστές των αρχαίων παραδόσεων στέκονται απέναντι στον homo migrans, τον άνθρωπο μετανάστη. Στην παράσταση παίζουν, μεταξύ άλλων, η Μάγια Μόργκενστερν και ο Ακύλλας Καραζήσης, ενώ η μουσική είναι της Ελένης Καραΐνδρου.

 

Παραγωγή: IIPM – International Institute of Political Murder. Συνεργασία: Zürcher Theater Spektakel, Schaubühne am Lehniner Platz Berlin και steirischer herbst festival Graz. Χορηγία: Κυβερνήτης Δήμαρχος του Βερολίνου – Κυβερνητικό Συμβούλιο – Τομέας Πολιτισμού, Hauptstadtkulturfonds Berlin, Pro Helvetia και Migros-Kulturprozent. Ευγενική υποστήριξη: Kulturförderung Kanton St. Gallen και Schauspielhaus Graz. Στην αραβική, ελληνική, κουρδική και ρουμανική γλώσσα με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Αφσανέχ Μαχιάν – Shieveh Theatre Company

Από το υπόγειο στην ταράτσα της Μαχίν Σαντρί

 

Το θέατρο-ντοκουμέντο της Μαχίν Σαντρί, σε σκηνοθεσία της Αφσανέχ Μαχιάν, αφηγείται την ιστορία των «Yellow Dogs», ενός αντεργκράουντ ροκ συγκροτήματος από την Τεχεράνη. Αντιμέτωπο με τις δυσκολίες της ζωής στο Ιράν, το συγκρότημα μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη. Το 2013, ένα από τα μέλη του συγκροτήματος δολοφόνησε τρία και τραυμάτισε ένα από τα υπόλοιπα μέλη. Κατόπιν αυτοκτόνησε. Το βραβευμένο έργο, που έχει λάβει εγκωμιαστικές κριτικές, δομείται σε τέσσερις μονολόγους που μπλέκονται μεταξύ τους: από την αδελφή του δολοφόνου, τον μοναδικό επιζώντα, την κοπέλα του ντράμερ και έναν παλιό φίλο. Ο κάθε μονόλογος αποκαλύπτει και μια διαφορετική πτυχή της σύγχρονης ιρανικής ζωής: καταπίεση, μετανάστευση, μουσική, κουλτούρα των ναρκωτικών. Η παράσταση μας ταξιδεύει από ένα υπόγειο στην Τεχεράνη σε μια ταράτσα στο Μπρούκλυν, σκιαγραφώντας με μελανά χρώματα την εμπειρία του να είναι κανείς μετανάστης.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Ρομέο Καστελλούτσι – SocÌetas Raffaello Sanzio

Democracy in America

 

Το 1835 ο Γάλλος διπλωμάτης Αλεξίς ντε Τοκβίλ (1805-1859) έγραψε ένα δίτομο δοκίμιο για την ανθούσα δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών με τίτλο Η δημοκρατία στην Αμερική. Το δοκίμιο του Τοκβίλ, ένα από τα πρώτα θεμελιώδη κείμενα που ανέλυσαν το αναδυόμενο μοντέλο δημοκρατίας, υποδεικνύει ένα νέο πολιτικό όραμα για τη Δύση, ενώ συγχρόνως διαβλέπει την παρακμή της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας και την κόπωση της Ευρώπης. Εμπνευσμένος από το έργο του Τοκβίλ, ο Καστελλούτσι με την παράσταση αυτή θα επιχειρήσει να αναδείξει τις σκοτεινές πλευρές της «δημοκρατικής τυραννίας», η οποία, εν ονόματι της πλειοψηφίας, αδρανοποιεί τον πολίτη και περιορίζει τις θεμελιώδεις ελευθερίες του. Μεταφέροντάς μας στην εποχή του Τοκβίλ και στον κοινοτικό βίο των Πουριτανών και των ιθαγενών της Αμερικής, ο Ιταλός δημιουργός φωτίζει το φαινόμενο της δημοκρατίας στην εποχή μας. Το θέαμα και η ισχύς έχουν πλέον υποκαταστήσει την εμπειρία της Τραγωδίας, της υπέρτατης, κατά Καστελλούτσι, μορφής αυτοσυνείδησης και πολιτικής ταυτότητας του ατόμου.  Σε ανάστροφη πορεία, ο Καστελλούτσι μας καλεί να ανακαλύψουμε τους σπόρους του νεότερου δημοκρατικού πολιτεύματος πολύ πριν αυτό βλαστήσει και εξαπλωθεί στον Δυτικό κόσμο.

 

Εκτέλεση παραγωγής: Socìetas Συμπαραγωγή, deSingel International Artcampus, Wiener Festwochen, Festival Printemps des Comédiens à Montpellier, National Taichung Theatre (Taichung), Holland Festival (Άμστερνταμ), Schaubühne-Berlin, Festival d’Automne à Paris με το MC93 Maison de la Culture de Seine-Saint-Denis à Bobigny, Le Manège – Scène nationale de Maubeuge, Teatro Arriaga Antzokia de Bilbao, So Luiz Teatro Municipal (Λισαβόνα), Peak Performances Montclair State University (ΗΠΑ). Συμμετοχή: Théâtre de Vidy-Lausanne και Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Υποστήριξη: Ministero Beni e Attività Culturali, Regione Emilia Romagna, Comune di Cesena

 

[Θέατρο Ολύμπια]

 

 

 

Forced Entertainment

Complete Works: Table Top Shakespeare / Όλος ο Σαίξπηρ σ’ ένα τραπέζι

 

Αλατιέρα και πιπεριέρα στη θέση του βασιλιά και της βασίλισσας αντίστοιχα. Βάζο στη θέση του πρίγκιπα. Σπιρτόκουτο στη θέση του υπηρέτη. Χαρτί υγείας στη θέση του πανδοχέα. Μπουκάλι νερό στη θέση του αγγελιαφόρου. Μέσα σε εννιά μέρες, οι ερμηνευτές της Forced Entertainment δημιουργούν συμπυκνωμένες εκδοχές όλων των έργων του Σαίξπηρ, το ένα μετά το άλλο, μέσα από 36 μικρογραφίες έργων του, χρησιμοποιώντας καθημερινά αντικείμενα τα οποία υποκαθιστούν τους χαρακτήρες. Η δράση εκτυλίσσεται στην επιφάνεια ενός τραπεζιού, μια θεατρική σκηνή ενός μέτρου όπου τα έργα ζωντανεύουν σε μορφή μινιατούρας μέσα από απλές, χειροποίητες μαριονέτες. Στο Όλος ο Σαίξπηρ σ’ ένα τραπέζι, οι ερμηνευτές εξερευνούν τη δύναμη της αφήγησης μέσα από αυτήν την απλή και ιδιαίτερη σύνοψη των έργων του Σαίξπηρ –κωμωδίες, τραγωδίες, ιστορικά και όψιμα έργα– δημιουργώντας ζωηρούς όσο και παράξενους κόσμους.

 

Παραγωγή: Forced Entertainment. Συμπαραγωγή: Berliner Festspiele – Foreign Affairs Festival & Theaterfestival Basel. Χωρίς ελληνικούς υπέρτιτλους

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Μάρτα Γκόρνιτσκα

The Hymn to Love / O ύμνος στον έρωτα

 

Η Πολωνή σκηνοθέτιδα και ιδρύτρια της ρηξικέλευθης ομάδας Χορός Γυναικών, Μάρτα Γκόρνιτσκα (Marta Gόrnicka), παρουσιάζει το τελευταίο μέρος του τρίπτυχου (M)other Courage, όπου στηλιτεύεται η υποκρισία της Πολωνίας και κατ’ επέκταση ολόκληρης της Ευρώπης στο ζήτημα των ανθρωπιστικών αξιών. Η γηραιά ήπειρος συσπειρώνεται, καθώς το ένα έθνος μετά το άλλο κραυγάζει: «Δώστε μας την πατρίδα μας πίσω»! Ο χορός, που διαδοχικά τραγουδά, φωνάζει και ψιθυρίζει, παρελαύνει ενίοτε επί σκηνής, σαν να πρόκειται περί στρατιωτικής μπάντας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως μας θυμίζει το «Τραγούδι του έθνους που λησμονεί». Η Γκόρνιτσκα στηλιτεύει την πανάρχαια λογική του «εμείς» εναντίον «αυτών» και θολώνει τα όρια μεταξύ «εαυτού» και «άλλου». Η περίτεχνη μουσική ενορχήστρωση της Teoniki Rozynek απογειώνει τη φωνητική δύναμη του χορού, σε μια δυνατή παράσταση που είναι συγχρόνως πολεμική ιαχή και καμπανάκι για την Ευρώπη. Το ετερόκλητο καστ περιλαμβάνει άντρες και γυναίκες, ενήλικες και παιδιά, επαγγελματίες και ερασιτέχνες.

 

Συμπαραγωγή των: The chorus of women Foundation, Polish Theatre in Poznan, Ringlokschuppen Ruhr, Maxim Gorki Theater. Σε συνεργασία με τα: Goethe-Institut, Center for Contemporary Art Ujazdowski Castle. Συγχρηματoδότηση από τον Δήμο Βαρσοβίας, τον Δήμο Πόζναν και το Kunststiftung NRW

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Χόφες Σέχτερ

Grand Finale

 

Στη νέα του δημιουργία, που θα κάνει πρεμιέρα τον Ιούνιο στο Παρίσι (La Villette, σε συνεργασία με το Théâtre de la Ville), ο εγκατεστημένος στη Βρετανία, Ισραηλινής καταγωγής χορογράφος και συνθέτης Hofesh Shechter (Χόφες Σέχτερ) θα μας δείξει έναν κόσμο σε ελεύθερη πτώση. Έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα θα φτάσει στην τελική της κατάληξη μέσα από κλιμακούμενες σκηνές γεμάτες σουρεαλισμό και συναίσθημα. Το όραμα του Σέχτερ, μυθικό και κωμικό, ζοφερό και πανέμορφο, σκιαγραφεί έναν κόσμο που βρίσκεται σε σύγκρουση με τον εαυτό του, πλημμυρισμένο από αναρχική ενέργεια και βίαιη κωμικότητα. Τα περίτεχνα σμιλεμένα χορογραφικά μοτίβα και η δυναμική μουσική που θα ερμηνεύεται ζωντανά επί σκηνής διασταυρώνονται για να δημιουργήσουν ένα μεθυστικό μείγμα δύναμης και συναισθήματος και να αφηγηθούν από κοινού μια ιστορία για το ανθρώπινο πνεύμα. Η ιστορία ενσαρκώνεται από την εξαιρετική ομάδα του Σέχτερ, που περιλαμβάνει χορευτές από οκτώ διαφορετικές χώρες.

 

Παραγωγή: Hofesh Shechter Company, με ανάθεση από την Georgia Rosengarten. Συνεργασία: Sadler’s Wells Theatre, Théâtre de la Ville-Paris / La Villette-Paris και Brighton Dome and Festival. Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, Colours International Dance Festival Stuttgart, Les Théâtres de la Ville de Luxembourg, Romaeuropa Festival, Theatre Royal Plymouth, Marche Teatro / Inteatro Festival μαζί με Danse Danse Montréal, HELLERAU-European Center for the Arts Dresden, Dansens Hus Oslo, HOME Manchester & Scène Nationale d’Albi. Με την ευγενική υποστήριξη του International Music and Arts Foundation

 

[Πειραιώς 260]

 

 Πέρε Φάουρα

Sweet Fever

 

Ο Καταλανός χορογράφος Pere Faura (Πέρε Φάουρα) ενσωματώνει στοιχεία της ποπ κουλτούρας στο έργο του και τα επαναδιατυπώνει σε εμφανώς θεατρική φόρμα. Το Sweet Fever, που εντάσσεται στην τριλογία Sweet Suites, αποτελεί μια χορογραφία-λούπα με αφετηρία τον εμβληματικό χορό της «Fever Night» από τη θρυλική ταινία Πυρετός το Σαββατόβραδο. Η χορογραφία του Φάουρα προορίζεται να ερμηνευθεί από ομάδα εθελοντών και επαγγελματιών χορευτών και δομείται με τη μορφή επανάληψης, που ξεκινά από την πιστή ανάπλαση της αρχικής χορογραφίας και, με την εισαγωγή σταδιακών αλλαγών, φτάνει στο σημείο της πλήρους παραμόρφωσής της. Η παράσταση βρίσκεται σε διάλογο με ποικίλα θεατρικά στοιχεία, βίντεο, μουσική, φώτα κ.ά. Ο καλλιτέχνης επανερμηνεύει και επενδύει εκ νέου με νόημα μια διάσημη χορογραφία σ’ ένα τελετουργικό, εκστατικό ταξίδι που ειρωνεύεται το διαρκές κυνήγι των απολαύσεων: Αντιπαραθέτει την εικονική ευτυχία της αναπαράστασης του χορού στη μεγάλη οθόνη με τη σωματική ευχαρίστηση του πραγματικού βιώματος. [ΒΙΟS – Θα ακολουθήσει ντίσκο πάρτι!]

 

 

 

Ευριπίδης Λασκαρίδης

Τιτάνες

 

Πριν το «πριν» και μετά το «μετά». Δύο μοναχικά πλάσματα ανακαλύπτουν ξανά και ξανά την αιωνιότητα, τα υλικά του κόσμου, μικρά και μεγάλα, τα θρύψαλα της καθημερινότητας, τα φώτα των άστρων, τον ακίνητο χρόνο. Όλα τα αντίθετα βρίσκονται μαζί, δεν έχουν αλλού να πάνε. Οι Τιτάνες αποτίνουν φόρο τιμής σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, σε κάθε ατομική ή συλλογική αποτυχία για την εδραίωση ενός άθραυστου εαυτού, ενός άμωμου κόσμου. Έχοντας ήδη ταξιδέψει σε είκοσι διεθνή φεστιβάλ με το Relic, η ομάδα του Ευριπίδη Λασκαρίδη παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό το νέο της έργο, με τίτλο Τιτάνες, κάνοντας πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Αθηνών προτού συνεχίσει σε Βαρκελώνη, Τορίνο, Άμστερνταμ, Παρίσι κ.ά.

 

Σκηνοθεσία – Χορογραφία – Σκηνογραφία: Ευριπίδης Λασκαρίδης • Ερμηνευτές: Ευριπίδης Λασκαρίδης, Δημήτρης Ματσούκας • Κοστούμια: Άγγελος Μέντης • Μουσική σύνθεση – Ηχητικός σχεδιασμός: Γιώργος Πούλιος • Ηχητική εγκατάσταση: Νίκος Κόλλιας, Κωνσταντίνος Μιχόπουλος • Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου • Φωτιστική εγκατάσταση: Κωνσταντίνος Μαργκάς, Γιώργος Μελισσαρόπουλος • Σύμβουλος δραματουργίας: Αλέξανδρος Μιστριώτης • Καλλιτεχνικοί συνεργάτες: Διογένης Σκαλτσάς, Δρόσος Σκώτης.Συμπαραγωγοί: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, Théâtre de la Ville (Γαλλία), Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, με τη στήριξη του Fondation d’entreprise Hermès στο πλαίσιο του προγράμματος New Settings. Υποστήριξη: O Espaço do Tempo (Πορτογαλία), Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, Centre Culturel Hellénique (Γαλλία), Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρας & Ραϋμόνδου Ντάνκαν. Χορηγός αερομεταφορών: Aegean Airlines. Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου [Πειραιώς 260]

 

 

 

RootlessRoot / Λίντα Καπετανέα – Jozef FruCek

Όταν χίμηξαν τα σκυλιά

 

Πώς θα μας θυμούνται οι μελλοντικές γενιές; Άραγε δημιουργούμε κάτι που αξίζει να το θυμούνται; Πώς εξαφανίστηκε η έννοια του «για πάντα»; Το μέλλον είναι η ηλιθιότητα, κι αυτό το μέλλον είναι εδώ κι είναι εξαιρετικά σαγηνευτικό, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις που μπορεί αυτό να έχει σε ηθικό επίπεδο. Μα πόσο ανόητα και τετριμμένα είναι τα σύγχρονα κινήματα; Πόσο κούφια; Και ποιος νοιάζεται; Έρχεται ποτέ το τέλος του κόσμου ή είναι πάντα εδώ; Η ομάδα RootlessRoot ιδρύθηκε από τη Λίντα Καπετανέα (Ελλάδα) και τον Γιόζεφ Φρούτσεκ (Σλοβακία) το 2006. Έργα τους έχουν παρουσιαστεί σε πολλά σημαντικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, αποσπώντας βραβεία και τιμητικές διακρίσεις.

 

Σύλληψη – Χορογραφία: Λίντα Καπετανέα, Γιόζεφ Φρούτσεκ • Συνθέτης: Βασίλης Μαντζούκης • Κοστούμια: Isabelle Lhoas • Σχεδιασμός φωτισμού: Περικλής Μαθιέλης • Δραματουργία: Martin Kubran • Σχεδιασμός ήχου: Χρήστος Παραπαγίδης • Μουσικοί επί σκηνής: Βασίλης Μαντζούκης, Θάνος Καζαντζής, Νίκος Παπαϊωάννου, Παναγιώτης Μανουηλίδης • Συνδημιουργοί – Ερμηνευτές: Manuel Ronda, Anna Calsina-Forrellad, Nathan Jardin, Λίντα Καπετανέα. Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και RootlessRoot [Πειραιώς 260]

 

Λενιώ Κακλέα

A Hand’s Turn

 

Η νέα χορογραφική δουλειά της Λενιώς Κακλέα απευθύνεται σε έναν ή δύο μόνο επισκέπτες-θεατές κάθε φορά. Η χορογράφος θα δέχεται κόσμο, καθημερινά από το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα, για έναν ολόκληρο μήνα. Η περφόρμανς της Κακλέα διερευνά τη διάκριση «δεξί - αριστερό» και τις λειτουργικές και συμβολικές διαστάσεις της, από το πεδίο του σώματος ως τη σφαίρα της πολιτικής. Μετά τη συνάντηση, οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ένα αποτύπωμα της χορογραφίας σε μορφή βιβλίου. Αυτό που αρχικά ήταν μια «συνομιλία» μεταξύ επισκέπτη-θεατή και ερμηνεύτριας, θα μπορεί τώρα να γίνει μια νέα προσωπική εμπειρία για τον ίδιο τον θεατή όταν θα βρεθεί μόνος του, αφού θα έχει τη δυνατότητα να πάρει το βιβλίο μαζί του, να το αφήσει στο γραφείο του, να το διαβάσει ή να το ερμηνεύσει για λογαριασμό κάποιου τρίτου.

 

Ιδέα – Χορογραφία – Κείμενο – Ερμηνεία: Λενιώ Κακλέα • Επιμελητική συνεργασία: Lou Forster • Σκηνικά – Φωτισμός: Σωτήρης Βασιλείου • Styling: Yonatan Zohar • Ήχος: Eric Yvelin • Σχεδιασμός βιβλίου: Studio Christos Lialios • Μετάφραση – Επιμέλεια κειμένων: Ελένη Τρανούλη • Έλεγχος δοκιμίων: Macklin Kowal • Monitoring: Agnes Henry – extrapole. Production and distribution: Anne Becker – PLAT. Εντάσσεται στο δίκτυο [DNA] Departures and Arrivals που χρηματοδοτείται από το Creative Europe Programme/ EuropeanCommission.  Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Κατερίνα Ανδρέου

Α Kind of Fierce

 

Μια παράσταση που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2016 και κατόπιν παρουσιάστηκε στο ImPulsTanz Festival (Βιέννη), στο CDC Atelier de Paris, στο NEXT (Valenciennes), στο Εθνικό Κέντρο Χορογραφίας της Νάντης και στο Φεστιβάλ Parallèle (Mασσαλία). Έχοντας βραβευτεί με το ευρωπαϊκό Prix Jardin d’Europe 2016, το έργο της Κατερίνας Ανδρέου επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η αμφίσημη φύση του κανόνα και η σχετική έννοια της ελευθερίας κεντρίζουν το ενδιαφέρον της δημιουργού και την οδηγούν σε γραφές που αφήνουν την ψευδαίσθηση της ελεύθερης βούλησης. Το A Κind of Fierce είναι ένα σόλο. Παρατηρεί τη μοναχική του φύση και παίζει με την ιδέα της έκθεσης και της έκφρασης, προσπαθώντας να μην ξεχάσει ότι η σκηνική δράση αφορά την παρούσα στιγμή. Γυροφέρνει την ιδέα της τόλμης, ψάχνοντας τη δική του εκδοχή, με στόχο να αφήσει χώρο σε μερικές στιγμές ελευθερίας. Μέσα από μια διαδικασία που συνδέει την οξύτητα της σκέψης με την αμεσότητα της παρόρμησης, η Ανδρέου επινοεί τους κανόνες για να τους χειριστεί, και παίζει με την αντίθεση, με τις ίδιες της τις αναφορές, με τις ίδιες της τις εμμονές. Το έργο της αυτό προσπαθεί να αποφύγει τη νοσταλγία, τον φόβο, το μοιραίο ή την ελπίδα – όλα είναι σημαντικά και τα πάντα ασήμαντα. Είναι ο δικός της «ελεύθερος χορός».

 

Χορογραφία - Ερμηνεία – Σύλληψη ήχου: Κατερίνα Ανδρέου • Βοηθός δραματουργίας: Mυρτώ Κατσίκη • Σχεδιασμός φωτισμών: Yannick Fouassier.Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, CDC Atelier de Paris, Le Quartz. Υποστήριξη των: CND Paris, Espace Pasolini, Honolulu-Loic Touzé/Oro, La Métive, Le Pad, Le Volapuk, La Tierce. Εντάσσεται στο δίκτυο [DNA] Departures and Arrivals που χρηματοδοτείται από το Creative Europe Programme/ EuropeanCommission. Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου

 

[Πειραιώς 260]

Σύνδεσμος Χορού

Rapidly Becoming

 

Πέντε χορογράφοι, δώδεκα νέοι χορευτές, ένα καλλιτεχνικό πείραμα. Το Rapidly Becoming είναι ταυτόχρονα μια παράσταση, μια χορογραφική διαδικασία, μια μεθοδολογία συνεργασίας, ένα πλαίσιο παραγωγής καλλιτεχνικού έργου και ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Ο τίτλος του έργου παραπέμπει στην ίδια τη δημιουργική διαδικασία: η λέξη rapidly αποδίδει τη διάθεση ταχύτητας και δυναμικής κατά τη διάρκεια σύνθεσης του έργου, ενώ το becoming δηλώνει τη λειτουργία επαναπροσδιορισμού και διαρκούς εξέλιξης. Χωρίς εκ των προτέρων θεματολογία ή αισθητική, το Rapidly Becoming αποτυπώνει τη διαδικασία δημιουργίας ενός συλλογικού έργου με στόχο οι διαφορετικές φωνές των πέντε δημιουργών να συγχωνευτούν σε ένα ενιαίο έργο με κοινή χορογραφική γραμμή, με έμφαση στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και στη δημιουργία μιας συνεκτικής, αλλά συνάμα αναπάντεχης δραματουργίας. Με υλικά το σώμα, την κίνηση, τον λόγο, τον ήχο, το φως και τον σκηνικό χώρο, οι χορογράφοι μαζί με τους νεαρούς ερμηνευτές και τους υπόλοιπους συντελεστές δημιουργούν ένα έργο από κοινού.

 

Συν-Χορογραφία: Βάσω Γιαννακοπούλου, Ίρις Καραγιάν, Μαρία Κολιοπούλου, Μαριέλα Νέστορα, Kατερίνα Σκιαδά • Ερμηνεία: Ιωάννα Αγγελοπούλου, Μίνα Ανανιάδου, Άννα Απέργη, Νάντη Γώγουλου, Paola Rebbeca Drea, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, Δάφνη Κραζούδη, Βάσια Κολλιού, Ναταλία Μπάκα, Κωσταντίνα Μπάρκουλη, Christina Reinhardt, Αφροδίτη-Μυρτώ Τριχείλη • Μουσική σύνθεση: Aντώνης Παλάσκας • Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας • Δραματουργική επιμέλεια: Μπετίνα Παναγιωταρά • Σκηνογραφία – Εικαστική επιμέλεια: Βασίλης Γεροδήμος • Ενδυματολόγος: Βασιλεία Ροζάνα.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Ιωάννα Πορτόλου – Ομάδα GriffÓn

Πορνό

 

Χρειαζόμαστε ένταση, χρειαζόμαστε ο άλλος να μας υποκινεί και μαζί να μας καθησυχάζει. Έχουμε ανάγκη να συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο μέσα από διαφορετικές ταυτότητες, θέλουμε να νιώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη συγκίνηση, είμαστε έτοιμοι να χάσουμε τα πάντα προκειμένου να βρούμε το αδιανόητο, να ζήσουμε οριακά, να συντριβούμε μυστικά. Τον όρο πορνό καθιέρωσαν οι Βικτωριανοί, προσφέροντάς μας και μια εικονοποιία από πολύ ενδιαφέρουσες, εξεζητημένες ερωτικές σκηνές. Ο κόσμος του πορνό, φευγαλέος, τεχνητός, υπερβολικός, εύθραυστος, απαιτητικός, ονειρικός και τρομακτικός, καλυμμένος και επικίνδυνος, απαγορευμένος και μυστικός, βιώνεται σε μια ιερή στιγμή, του εορτασμού-στο-χείλος-του-γκρεμού, μια στιγμή άρσης των απαγορεύσεων, κατάργησης του συστήματος, ακόμη και του ίδιου του εαυτού. Με το Πορνό η ομάδα Griffόn ολοκληρώνει την τριλογία έργων που ξεκίνησε το 2014. Διερευνώντας την έννοια των προσωπικών και κοινωνικών ορίων, την υπέρβαση, αλλά και τη λειτουργία τους, το έργο δομείται μέσα από ένα παλίμψηστο εικόνων που αντικατοπτρίζουν τη μεταβαλλόμενη φύση τους, εστιάζοντας στο ζευγάρι των ερμηνευτών.

 

Χορογραφία - Έρευνα: Ιωάννα Πορτόλου • Μουσική: Αντώνης Παλάσκας • Χορευτές: Γιάννης Νικολαΐδης, Σεσίλ Μικρούτσικου • Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας • Κοστούμια - Σκηνικός χώρος: Ιωάννα Τσάμη. Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και ομάδα Griffόn

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Kinkaleri

Real Good Time / All!

 

Τα μέλη της ιταλικής ομάδας Kinkaleri αξιοποιούν τη μακρά εμπειρία τους στον χώρο του πειραματικού θεάτρου, των installation και των εκθέσεων στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν ένα νέο είδος γλώσσας, που δεν καθορίζεται από το στυλ, αλλά από την άμεση σχέση της με τα αντικείμενα. Το All! είναι ένα πρότζεκτ που εμπνέεται από τον Αμερικανό συγγραφέα Γουίλλιαμ Μπάρροουζ, ο οποίος έβλεπε τη γλώσσα σαν σύνορο, σαν μια ανατρεπτική, δημιουργική και πολιτική πράξη. Πεδίο μάχης είναι πάντοτε το σώμα: όχι ως αφηρημένη έννοια, αλλά ως περιοχή που υπόκειται σε μια σειρά δυνάμεων. Με αφορμή έναν στίχο του Lou Reed, η παράσταση Real Good Time δημιουργεί μια νέα χορογραφία. Σε αυτή την παιγνιώδη διασταύρωση συναυλίας και παράστασης χορού, η μουσική καθορίζεται από αισθητήρες τοποθετημένους στα σώματα των χορευτών, οι οποίοι ενεργοποιούν ηχητικές εκπομπές που μιξάρονται ζωντανά επί σκηνής.

 

[Βios]

 

 

 

Αναστασία Βαλσαμάκη

Sync

 

Η πρωτοεμφανιζόμενη Αναστασία Βαλσαμάκη στήνει ένα ομαδικό έργο για εννέα χορευτές που διερευνούν τη σχέση ατομικότητας και ομαδικότητας και αποζητούν την αρμονική τους συνύπαρξη. Η σωματική επαφή και οι τροχιές των χορευτών στον χώρο διαμορφώνουν το σκηνικό όχημα πάνω στο οποίο στήνεται και κορυφώνεται η δραματουργία του συνόλου. Με μια μεθυστική, σχεδόν παλινδρομική και επιταχυνόμενη αίσθηση ρυθμού, το έργο προσκαλεί σε μια ενατένιση και εμβάθυνση στη συνθήκη της ομαδικότητας. Εικόνες, βλέμματα, αγγίγματα αναδεικνύουν την υλικότητα των αισθήσεων, την ανάσα των σωμάτων, το εύθραυστο της ύπαρξης. Το έργο έχει επιλεγεί από το ευρωπαϊκό δίκτυο χορού Aerowaves και θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Spring Forward 2017.

 

Χορογραφία: Αναστασία Βαλσαμάκη • Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος • Χορεύουν: Αριάννα Ζαρμακούπη, Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Δημήτριος Μυτιληναίος, Μυρτώ Κατσού, Κωνσταντίνα Μπάρκουλη, Νατάσα Παντερμαλή, Νικόλαος Χατζηβασιλειάδης, Μαρία Πασχαλίδου, Μάρω Σταυρινού, Νεφέλη Αστερίου.

 

[Πειραιώς 260]

Μέτε Ίνγκβαρτσεν

69 Positions

Το έργο της Δανής χορεύτριας και χορογράφου Mette Ingvartsen (Μέτε Ίνγκβαρτσεν) διερευνά το ζήτημα της σεξουαλικότητας, την αλληλεπίδραση μεταξύ φυσικού και τεχνητού, και τα όρια μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χώρου. Στο 69 Positions, η Ίνγκβαρτσεν οδηγεί εξήντα επισκέπτες σε έναν χώρο με διάφορες περφόρμανς, ταινίες, βιβλία, κείμενα και εικόνες, τα οποία ζωντανεύουν μέσω της κίνησης και του λόγου προκειμένου το κοινό να βιώσει τη σύνδεση μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας. Η ξενάγηση σε αυτό το αρχείο γύρω από τη σεξουαλικότητα επιτρέπει στην καλλιτέχνιδα να εξερευνήσει άλυτα ζητήματα που αφορούν στις σύγχρονες σεξουαλικές πρακτικές. Τοποθετώντας τη γυμνή ανθρώπινη μορφή στο μέσον του κοινού και ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή του, η Ίνγκβαρτσεν παραπέμπει στις ερωτικά και πολιτικά φορτισμένες περφόρμανς της δεκαετίας του ’60. To εν λόγω σόλο εγκαινιάζει έναν νέο κύκλο στο έργο της Δανής ερμηνεύτριας, με έμφαση στη σεξουαλικότητα και στη σχέση ανάμεσα στις πολιτικές του σώματος και στις κοινωνικές δομές.

 

Ακατάλληλο για ανηλίκους

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Μαρλένε Μοντέιρο Φρέιτας – P.OR.K

Bάκχες: πρελούδιο κάθαρσης

 

Η Marlene Monteiro Freitas (Μαρλένε Μοντέιρο Φρέιτας), μια δυνατή και ανερχόμενη παρουσία στον σύγχρονο χορό, και η ομάδα της, P.OR.K (Πορτογαλία / Πράσινο Ακρωτήρι), δραματοποιούν την αιώνια διαπάλη μεταξύ των δύο πόλων της ύπαρξης: της λαμπερής μορφής του Απόλλωνα και της χαοτικής αμορφίας του Διονύσου. Στις Βάκχες που ετοιμάζει αυτή την εποχή πρωταγωνιστεί μια ομάδα χορευτών και μουσικών σε ένα σκηνικό με επιρροές από την όπερα, τη μυθολογία, την ανάλυση του Νίτσε γύρω από το απολλώνιο και το διονυσιακό, και τον σημαντικό και αμφιλεγόμενο πίνακα του Γκυστάβ Κουρμπέ «Η προέλευση του κόσμου». Η παράσταση περιλαμβάνει ετερογενή στοιχεία, μουσική, χορό και μυστήριο, και διερευνά το ζήτημα της πολλαπλότητας και του μυστηρίου της μορφής με έναν τρόπο που φέρνει στη μνήμη τις Βάκχες του Ευριπίδη. Η ηρεμία, η αμφισημία, η προσποίηση και η παραμόρφωση είναι κυρίαρχα συστατικά μιας παράστασης που εξυμνεί και ταυτόχρονα αποδομεί τον Δυτικό κανόνα.

 

Συμπαραγωγοί: TNDMII (Λισαβόνα, Πορτογαλία), Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες, Βέλγιο), steirischer herbst festival (Γκρατς, Aυστρία) & Alkantara (Λισαβόνα, Πορτογαλία) με την υποστήριξη Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (Αθήνα, Ελλάδα). NXTSTP- Πρόγραμμα Πολιτισμού της ΕΕ. NorrlandsOperan (Ume, Σουηδία). Festival Montpellier Danse 2017 (Μονπελλιέ, Γαλλία). Bonlieu Scène nationale Annecy (Αννεσύ, Γαλλία) & La Bâtie-Festival de Genève (Γενεύη, Ελβετία) στο πλαίσιο του FEDER – programme Interreg France-Suisse 2014-2020. Teatro Municipal do Porto (Πόρτο, Πορτογαλία). Le Cuvier – Centre de Développement Chorégraphique (Nouvelle-Aquitaine, Γαλλία). HAU Hebbel am Ufer (Βερολίνο, Γερμανία). International Summer Festival Kampnagel (Αμβούργο, Γερμανία). Münchner Kammerspiele (Μόναχο, Γερμανία), Kurtheater Baden (Μπάντεν, Ελβετία). SPRING Performing Arts Festival (Ουτρέχτη, Ολλανδία). Zürcher Theater Spektakel (Ζυρίχη, Ελβετία). Nouveau Théâtre de Montreuil – centre dramatique national (Μοντρέιγ, Γαλλία). Les Spectacles Vivants / Centre Pompidou (Παρίσι, Γαλλία). Εντάσσεται στο δίκτυο [DNA] Departures and Arrivals που χρηματοδοτείται από το Creative Europe Programme/ EuropeanCommission

 

[Πειραιώς 260]

Ντοροτέ Μυνιανεζά – Compagnie Kadidi

Unwanted /Ανεπιθύμητα

 

Γεννημένη στη Ρουάντα και εγκατεστημένη στη Γαλλία, η χορεύτρια, χορογράφος, τραγουδίστρια και ηθοποιός Dorothée Munyaneza (Ντοροτέ Μυνιανεζά) ήταν μόλις δώδεκα ετών όταν στην πατρίδα της ξέσπασε η γενοκτονία του 1994. Αντλώντας από τη φρικιαστική εμπειρία του εμφύλιου πολέμου, η Μυνιανεζά συνέλαβε και χορογράφησε μια παράσταση που αποτίνει φόρο τιμής στις γυναίκες που βίωσαν την κτηνωδία και των οποίων τα σώματα κακοποιήθηκαν, βιάστηκαν, εξευτελίστηκαν, σώματα-αντικείμενα, ανεπιθύμητα. Όλες εκείνες τις γυναίκες «που ο βιασμός τους ισοδυναμούσε με όπλο μαζικής καταστροφής», όπως αναφέρει η καλλιτέχνιδα, και  όλα εκείνα τα παιδιά που γεννήθηκαν ανεπιθύμητα. Η παράσταση συνδυάζει χορό, ηχητικό υλικό με μαρτυρίες υπό τη διεύθυνση του ηλεκτρονικού συνθέτη Alain Mahé, χορωδία δύο φωνών με την Holland Andrews και την ίδια τη Μυνιανεζά, και τα έργα τέχνης του φημισμένου καλλιτέχνη Bruce Clark. Η Μυνιανεζά οραματίζεται την παράσταση σαν μια κληρονομιά που παραδίδεται από τη μια γυναίκα στην άλλη, μια κληρονομιά που δεν πρέπει να λησμονηθεί. Το έργο έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών αμέσως μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Αβινιόν.

 

Παραγωγή: Compagnie Kadidi, Anahi. Συμπαραγωγή: Festival d’Avignon, Théâtre de Nîmes – scène conventionnée pour la danse contemporaine, Le Liberté – Scène Nationale de Toulon, Pôle Arts de la scène – Friche la Belle de Mai, La Chartreuse de Villeneuve-lez-Avignon – Centre national des écritures du spectacle, Musée de la Danse – Rennes, Théâtre Garonne – scène européenne – Toulouse, Maison de la Culture de Bourges, Bois de l’Aune – Aix en Provence, BIT Teatergarasjen-Bergen, Pôle Sud – Centre de développement chorégraphique de Strasbourg, L’échangeur CDC Hauts de France, Escales danse en Val d’Oise, Théâtre de St Quentin-en-Yvelines, Scène nationale, Théâtre du fil de l’eau – ville de Pantin, Théâtre Forum Meyrin, Genève, Tanz im August/HAU Hebbel am Ufer, Berlin, Festival d’Automne à Paris. Υποστήριξη: DRAC PACA – Μinistère de la Culture et de la Communication, Région PACA, Arcadi Ile-de-France, Fonds de dotation du Quartz – Brest, Creative Exchange Lab – Portland Institute for Contemporary Art, Andrew W. Mellon Foundation, Africa Contemporary Arts Consortium/USA, Ford Foundation, Baryshnikov Arts Center, New York, NY, CICR – Comité International de la Croix-Rouge. Συμβολή: Montevideo – Marseille. Η Compagnie Kadidi υποστηρίζεται για τις περιοδείες της στο εξωτερικό από το Γαλλικό Ινστιτούτο.  Με την υποστήριξη του Teatroskop στo πλαίσιo του FranceDanse Orient-Express. Το Teatroskop είναι ένα πρόγραμμα του Γαλλικού Ινστιτούτου, του Υπουργείου Πολιτισμού και Επικοινωνίας και του Υπουργείου Εξωτερικών και Διεθνούς Ανάπτυξης. Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Μάστερκλας και εργαστήριο από τον Ρούντι Λέρμανς

 

Καθηγητής κοινωνικής θεωρίας στο Τμήμα Κοινωνικών Επιστημών του πανεπιστημίου KU Leuven του Βελγίου, ο Rudi Laermans (Ρούντι Λέρμανς) συμμετέχει στο θεωρητικό πρόγραμμα της σχολής χορού P.A.R.T.S. από τη σύσταση της ομάδας (1995). Καλεσμένος του Φεστιβάλ Αθήνων, θα δώσει μάστερκλας με τίτλο: «Αποσαφηνίζοντας το ηθικό, το κοινωνικό και το κριτικό στην πολιτική τέχνη» και θα καθοδηγήσει τριήμερο εργαστήριο με τίτλο «Μέσα, τρόποι και ηθικές της συνεργασίας».

 

 

 

Ωδείον Ηρωδου του Αττικού

 

 

 

Εθνική Λυρική Σκηνή

Μαντάμα Μπαττερφλάι του Τζάκομο Πουτσίνι

 

Διάσημη για τις υπέροχες άριες, την πρόδηλα μελωδική μουσική και τη δραματική θεατρικότητά της, η Μαντάμα Μπαττερφλάι συγκινεί διαχρονικά και αποτελεί ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα του Τζάκομο Πουτσίνι. Η μεγαλειώδης παραγωγή, σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Αργεντίνου σκηνοθέτη Ούγκο ντε Άνα, επιστρέφει για πέντε μοναδικές παραστάσεις στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού. Η υπόθεση της όπερας εκτυλίσσεται με πυρήνα τον μοιραίο έρωτα της δεκαπεντάχρονης γκέισας Τσο-Τσο-Σαν για τον Πίνκερτον, υποπλοίαρχο του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ύστερα από τρία χρόνια απουσίας, ο αξιωματικός επιστρέφει με την Αμερικανίδα σύζυγό του στην Ιαπωνία, μαθαίνοντας ότι έχει αποκτήσει γιο από τη Μπαττερφλάι. Εκείνη δέχεται να παραδώσει το παιδί στον Πίνκερτον, αλλά στη συνέχεια αυτοκτονεί. Η «γιαπωνέζικη τραγωδία» του Πουτσίνι, η οποία σκιαγραφεί αριστοτεχνικά τον χαρακτήρα της Τσο-Τσο-Σαν, φωτίζει μουσικά την αντιπαράθεση των δύο πολιτισμών, του ιαπωνικού και του δυτικού-αμερικανικού. Στις πέντε παραστάσεις της δημοφιλέστατης Μπαττερφλάι, το κοινό θα απολαύσει σπουδαίους μονωδούς όπως οι Τσέλια Κοστέα (Τσο-Τσο-Σαν), Ελένα Κασσιάν (Σουτζούκι), Στέφανο Σέκκο / Δημήτρη Πακσόγλου (Μ. Φ. Πίνκερτον), Διονύση Σούρμπη (Σάρπλες) κ.ά.

 

Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός • Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια: Ούγκο ντε Άνα • Φωτισμοί: Βινίτσιο Κέλι • Σχεδιασμός προβολών: Σέρτζιο Μετάλλι – Ideogamma • Κινησιολογία: Λέντα Λογιοντίτσε • Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος. Με την Ορχήστρα, τη Χορωδία και μονωδούς της ΕΛΣ. Στην ιταλική γλώσσα, με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

 

 

 

Εθνική Λυρική Σκηνή

Τροβατόρε / Τροβαδούρος του Τζουζέππε Βέρντι

 

Η δεύτερη μεγάλη καλοκαιρινή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, που ολοκληρώνει και την καλλιτεχνική περίοδο 2016-2017, είναι η δημοφιλέστατη όπερα Τροβατόρε, μία από τις σημαντικότερες του Τζουζέππε Βέρντι. Πρόκειται για το αρχετυπικό μελόδραμα του Ρομαντισμού, στο οποίο τα συναισθήματα εκφράζονται μέσα από μουσική μελωδική και ορμητική, άριες και ντουέτα γεμάτα πάθος, όπως επίσης διάσημα χορωδιακά, που δίκαια έχουν χαρίσει στην όπερα αυτή την αθανασία. Στον Τροβατόρε όλα διαδραματίζονται ανάμεσα στη φωτιά και στο φεγγαρόφωτο, ανάμεσα στη φλόγα του πάθους που καίει στα σωθικά και των τεσσάρων βασικών χαρακτήρων και στο ψυχρό φως του φεγγαριού, που φωτίζει ακραίες καταστάσεις. Κείμενο και μουσική μοιάζουν με σύνοψη των στερεοτύπων του είδους. Η υπόθεση, γεμάτη απρόσμενες ανατροπές, παρουσιάζει δύο αδέλφια, τα οποία δεν γνωρίζουν τη συγγένειά τους, ερωτευμένα με την ίδια γυναίκα. Πρόσωπο-κλειδί είναι μια Τσιγγάνα, που προκειμένου να εκδικηθεί για τον άδικο θάνατο της μητέρας της έριξε κατά λάθος στη φωτιά το δικό της παιδί. Η εντυπωσιακή παραγωγή, σε σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια, φωτισμούς του Στέφανο Πόντα, πρωτοπαρουσιάστηκε στο Ηρώδειο το καλοκαίρι του 2012, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Ο Τροβατόρε είναι μια κατ’ εξοχήν «όπερα τραγουδιστών», καθώς απαιτεί κορυφαίους ερμηνευτές στους βασικούς ρόλους. Στην παραγωγή της ΕΛΣ συμμετέχουν μερικοί από τους σημαντικότερους ερμηνευτές παγκοσμίως, όπως οι Πιέρο Πρέττι / Βάλτερ Φρακκάρο (Μανρίκο), Τσέλια Κοστέα (Λεονόρα), Γελένα Μανίστινα (Ατσουτσένα), Δημήτρης Πλατανιάς / Δημήτρης Τηλιακός (Κόμης ντι Λούνα), Τάσος Αποστόλου (Φερράντο).

 

Μουσική διεύθυνση: Μίλτος Λογιάδης • Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί: Στέφανο Πόντα • Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος • Με την Ορχήστρα, τη Χορωδία και μονωδούς της ΕΛΣ. Στην ιταλική γλώσσα, με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

 

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Θωρηκτό Ποτέμκιν

Σεργκέι Αϊζενστάιν, Ντμίτρι Σοστακόβιτς

 

Το Θωρηκτό Ποτέμκιν του Σεργκέι Αϊζενστάιν (1898-1948), αριστούργημα και ορόσημο στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης, που θεωρείται ως το πληρέστερο δημιούργημα στην ιστορία του βωβού κινηματογράφου, θα προβληθεί στο Ηρώδειο, με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να ερμηνεύει ζωντανά τη μουσική του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Σ’ αυτή τη μουσική εκδοχή, αποσπάσματα από πέντε Συμφωνίες (4, 5, 8, 10 και 11) του Σοστακόβιτς «συμπορεύονται» με τη συγκλονιστική 65λεπτη κινηματογραφική αφήγηση από τον Αϊζενστάιν, υπό τη μουσική διεύθυνση του διακεκριμένου Γερμανού αρχιμουσικού Jens Troester (Γενς Τρέστερ). Το Θωρηκτό Ποτέμκιν αφηγείται την πρώτη αιματηρή εξέγερση στην τσαρική Ρωσία (1905), που προηγήθηκε της Οκτωβριανής Επανάστασης, από την οποία συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια. Το πρωτοποριακό μοντάζ (μοντάζ-ατραξιόν) μαζί με τη μουσική, κυρίως από την Ενδεκάτη Συμφωνία του Σοστακόβιτς, αποτέλεσαν μια μνημειώδη κινηματογραφική στιγμή, στην οποία έχουν αποτίσει φόρο τιμής πολλοί μεγάλοι σκηνοθέτες, από τον Κόππολα μέχρι τον Γούντυ Άλλεν.

 

Μουσική διεύθυνση: Γενς Τρέστερ.

 

 

 

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Μάρτα Άργκεριχ – Θεοδοσία Ντόκου

 

Έργα Πουλένκ, Σαιν-Σανς, Μιγιώ, Ραβέλ

 

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, υπό τη διεύθυνση του Στέφανου Τσιαλή, παρουσιάζει στο Ωδείο Ηρώδου Αττκού μια μουσική βραδιά με τη Μάρτα Άργκεριχ, έναν ζωντανό μύθο του πιάνου και ηγετική προσωπικότητα των τεχνών του 20ού και του 21ου αιώνα. Η Άργκεριχ συμπράττει με την αγαπημένη της μαθήτρια και ταχύτατα ανερχόμενη Ελληνίδα πιανίστα Θεοδοσία Ντόκου, ερμηνεύοντας το Κοντσέρτο για δύο πιάνα του Φρανσίς Πουλένκ. Δασκάλα και μαθήτρια θα βρεθούν επίσης μαζί στη σκηνή για να ερμηνεύσουν το δημοφιλέστατο έργο του Καμίγ Σαιν–Σανς Το καρναβάλι των ζώων, με τη Γαλλίδα ηθοποιό και κόρη της Άργκεριχ, Ανν Ντυτουά, να αναλαμβάνει το εμβόλιμο αφηγηματικό μέρος (με ελληνικούς υπέρτιτλους). Το πρόγραμμα της βραδιάς περιλαμβάνει και τα εξίσου δημοφιλή έργα Το βόδι στη στέγη του Νταριούς Μιγιώ και Μπολερό του Μωρίς Ραβέλ.

 

Μουσική διεύθυνση: Στέφανος Τσιαλής • Σολίστ: Μάρτα Άργκεριχ, Θεοδοσία Ντόκου • Αφήγηση: Ανν Ντυτουά.

 

 

 

Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης

Γιούρι Τεμιρκάνοφ

 

Έργα Ρίμσκι-Κόρσακοφ, Τσαϊκόφσκι, Ραχμάνινοφ, Στραβίνσκι 

 

Η Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης, υπό τη διεύθυνση του σπουδαίου Γιούρι Τεμιρκάνοφ, προσκαλεί το κοινό σε δύο ξεχωριστές βραδιές κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης. Στις 6 Ιουλίου θα παρουσιαστεί το έργο του Ρίμσκι-Κόρσακοφ Ο θρύλος της αόρατης πολιτείας του Κιτέζ και στη συνέχεια, με τον Ισπανό τσελίστα Πάμπλο Φερράντες (Pablo Ferrándes), που σε ηλικία μόλις 25 ετών έχει ήδη συνεργαστεί με τις μεγαλύτερες ορχήστρες παγκοσμίως, θα παρουσιαστεί το σπουδαίο έργο του Τσαϊκόφσκι για τσέλο και ορχήστρα, Παραλλαγές ροκοκό. Η βραδιά θα κλείσει με την τελευταία σύνθεση του Ραχμάνινοφ, Συμφωνικοί χοροί. Στις 7 Ιουλίου, ο Ρώσος πιανίστας Ντένις Ματσούεφ θα ερμηνεύσει το Κονσέρτο για πιάνο αρ. 3 του Ραχμάνινοφ, ενώ η Φιλαρμονική θα κλείσει με τη μουσική από το μπαλέτο Πετρούσκα του Στραβίνσκι.

 

Μουσική διεύθυνση: Γιούρι Τεμιρκάνοφ • Σολίστ: Πάμπλο Φερράντες (τσέλο), Ντένις Ματσούεφ (πιάνο).

Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης

Βασίλης Βαρβαρέσος

 

Έργα Κωνσταντινίδη, Ραχμάνινοφ, Τσαϊκόφσκι

 

Ο Βασίλης Βαρβαρέσος, πιανίστας με σημαντική διεθνή καριέρα, συμπράττει με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης σε μια μεγάλη συναυλία. Πρόκειται για έναν σημαντικό σταθμό στη παγκόσμια περιοδεία του που έχει σχεδιαστεί για τη διετία 2017-18 και περιλαμβάνει εμφανίσεις σε διεθνή φεστιβάλ (Κωνσταντινούπολη, Enescu Festival, Festival Les Musicales du Golfe, Festival de la Rochelle, Sommets Musicaux de Gstaad, Culturescapes Βασιλείας), συνεργασίες με διεθνείς ορχήστρες (Ορχήστρα της Νορμανδίας, Φιλαρμονική του Freiburg, Φιλαρμονική G. Enescu) και προετοιμασία της επόμενης δισκογραφικής δουλειάς του. Στη συναυλία στο Ηρώδειο, υπό τη διεύθυνση του Γεωργίου Βράνου, ο Β. Βαρβαρέσος και η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης θα ερμηνεύσουν τη  Δωδεκανησιακή σουίτα αρ. 1 του Γιάννη Κωνσταντινίδη, το Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 σε ντο ελάσσονα, έργο 18 του Σ. Ραχμάνινοφ και τη Συμφωνία αρ. 5 σε μι ελάσσονα, έργο 64 του Τσαϊκόφσκι.

 

Μουσική διεύθυνση: Γεώργιος Βράνος.

 

 

 

Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ

21 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής

 

Έργα Ελλήνων συνθετών

 

Για μια ακόμη χρονιά, η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής με μια μεγάλη συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Στις 21 Ιουνίου η βραδιά θα είναι αφιερωμένη σε έργα διακεκριμένων Ελλήνων συνθετών.

 

 

 

El Sistema Greece

Η Νεανική Ορχήστρα Sistema Europe (SEYO) αποτελείται από 190 νεαρούς μουσικούς, ηλικίας 10-20 ετών, και 30 δασκάλους μουσικής από 27 χώρες που εφαρμόζουν τα προγράμματα της Sistema με στόχο την «κοινωνική δράση μέσω της μουσικής». Τα μέλη της SEYO θα έρθουν φέτος στην Αθήνα για την ετήσια καλοκαιρινή συνάντησή τους, όπου και θα γιορτάσουν τη δύναμη της μουσικής και την ικανότητά της να γεφυρώνει λαούς, θρησκείες, πολιτισμούς μέσα από τη νεολαία, ιδίως στους σημερινούς δύσκολους καιρούς για την Ευρώπη. Το SEYO 2017 Summer Camp θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα από τις 19 Ιουλίου έως τις 2 Αυγούστου, με τη φιλοξενία του El Sistema Greece. Τη διοργάνωση του θεσμού έχει αναλάβει η Sistema Europe, ένα δίκτυο προγραμμάτων που εμπνέεται από το El Sistema, το οποίο ιδρύθηκε πριν από 42 χρόνια στη Βενεζουέλα από τον José Antonio Abreu. Το SEYO έχει φιλοξενηθεί στην Αυστρία (2013), την Τουρκία (2014) και την Ιταλία (2015). Νεαροί μουσικοί από διάφορες χώρες θα συμβιώσουν και θα κάνουν μαζί εντατικές πρόβες, υπό την καθοδήγηση εξαιρετικών δασκάλων και μουσικών διευθυντών, συμμετέχοντας σε συναυλίες και ανεπίσημες εμφανίσεις σε μεγάλες ευρωπαϊκές σκηνές.

 

Διευθύνουν οι μαέστροι: Μπρούνο Κάμπο και Σαμουέλ Μάτους (Γουατεμάλα), Ετιέν Αμπελέν (Ελβετία), Χουάν Κάρλος Ματζιοράνι, Φέλιξ Μπρισένιο και Ρον Νταίηβις Άλβαρεζ (Βενεζουέλα), Φαίδρα Γιαννέλου (Ελλάδα).

 

 Βυζαντινός Χορός «Τρόπος» – Σωκράτης Σινόπουλος – Σύνολο Τούρκων τραγουδιστών – KOYΝΤΣΙ ΕΡΓΚΙΟΥΝΕΡ

Βυζαντινή και Οθωμανική μουσική: συνάντηση δύο μουσικών πολιτισμών

 

Η βυζαντινή μουσική συναντά την οθωμανική σε μια μεγάλη συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Ο Βυζαντινός Χορός «Τρόπος» τραγουδά μαζί με σύνολο Τούρκων τραγουδιστών θρησκευτικής μουσικής, με γέφυρα δύο όργανα: τη λύρα που έπαιζαν οι Έλληνες της Πόλης και το νέι, το μουσικό όργανο των δερβίσηδων. Η συναυλία καλύπτει το ευρύ φάσμα της μουσικής της Ανατολής, που περιλαμβάνει το βυζαντινό μέλος και την οθωμανική μουσική και μας μεταφέρει στην Πόλη. Στη σκηνή θα βρίσκονται ο Kudsi Ergüner, περίφημος δεξιοτέχνης του νέι και πρεσβευτής της Ουνέσκο για την τέχνη, και ο δεξιοτέχνης της πολίτικης λύρας Σωκράτης Σινόπουλος. Ο Βυζαντινός Χορός «Τρόπος» – Κέντρο Μελετών Ψαλτικής Τέχνης ιδρύθηκε το 2005 από τον Κωνσταντίνο Αγγελίδη και τους συνεργάτες του, με σκοπό τη μελέτη και την προβολή της βυζαντινής μουσικής. Έχει πραγματοποιήσει πλήθος εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχει ηχογραφήσει 13 ψηφιακούς δίσκους.

 

Στον βυζαντινό χορό συμμετέχουν: Αβραάμ Εμμανουήλ, Ιμπραχήμ Ντάας Νικήτας, Καλλιακμάνης Δημήτριος, Μαλισιόβας Γεώργιος, Μηδάς Φώτιος, Μουτάφης Κωνσταντίνος, Μούτος Παντελής, Νέντας Δημήτριος, Νικολαΐδης Κοσμάς, Ρούσσος Διονύσιος, Σάββας Γεώργιος, Σωτηρόπουλος Ελευθέριος, Τρύφωνος Κωνσταντίνος, Τσαρούχης Χαρίλαος, Τσάλλος Χρίστος, Χάλαρης Αντώνιος, Χάλαρης Κοσμάς, Χατζηαποστόλου Δημήτριος • Διευθύνει ο πρωτοψάλτης και δάσκαλος της ψαλτικής τέχνης Κωνσταντίνος Αθ. Αγγελίδης • Kudsi Ergüner Ensemble: Ahmet Faruk Ayaz, Muhammed Emin Ayaz, Yunus Balcioglu, Bekir Buyukbas, Sezi Cesitli, Hamdi Demircioglu, Caglar Fidan, Bora Uymaz, Ilhan Yazici, Umit Yazici • Kudsi Ergüner (Κούντσι Εργκιουνέρ): νέι • Σωκράτης Σινόπουλος: πολίτικη λύρα.

 

 

 

Οι μουσικές της Κρήτης

 

Εξήντα μουσικοί και τραγουδιστές και είκοσι χορευτές θα μεταφέρουν στη σκηνή του Ηρωδείου την ψυχή της Κρήτης, μέσα από τραγούδια που συνθέτουν το μουσικό πανόραμα του νησιού και συμπυκνώνουν συλλογική μνήμη και γνώση. Από την Κρήτη στο Ηρώδειο, μια μοναδική παράσταση-αφιέρωμα στον πλούτο και την ομορφιά της κρητικής μουσικής. Η παράσταση θα περιλάβει σκοπούς και τραγούδια αντιπροσωπευτικά των μουσικών ιδιωμάτων ολόκληρου του νησιού: ριζίτικα, ταμπαχανιώτικα με μπουλγαρί, καντάδες με βιολί και μαντολίνο, ασκομαντούρες και θιαμπόλια από τον Ψηλορείτη, αλλά και γνωστά τραγούδια από την κληρονομιά των κορυφαίων της κρητικής μουσικής. Θα αναδείξει, ακόμη, τη γυναικεία παρουσία στη μουσική παράδοση της Κρήτης, μέσα από νανουρίσματα, μαντινάδες της νύφης, αποσπάσματα από τον Ερωτόκριτο κ.ά. Λύρες και βιολιά από τα Χανιά μέχρι το Λασίθι θα πλημμυρίσουν για μια βραδιά τη σκηνή του ρωμαϊκού ωδείου με μια μουσική που παραμένει ζωντανή και εξακολουθεί να εμπνέει και να συγκινεί.

 

Επιμέλεια προγράμματος – συντονισμός: Κώστας Παντερής.

 

 

 

Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας

 

Μη μου γράφεις γράμματα…

 

Η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια μελέτης και δημιουργίας στα μουσικά ηχοχρώματα της Μεσογείου και παρουσιάζει στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού μια μουσική παράσταση που δίνει το μήνυμα της ενότητας, της ειρήνης και της προσφοράς σε όλους όσους βιώνουν τη μετανάστευση και την προσφυγιά. Ένα σπαρακτικό μουσικό οδοιπορικό με τραγούδια για τον ξεριζωμό, από λαούς της νότιας Ευρώπης και της Μεσογείου που τον βίωσαν έντονα – Έλληνες, Ιταλούς, Πορτογάλους και Άραβες. Στην παράσταση η Εστουδιαντίνα, που αναβίωσε το 1998 έναν τύπο ορχήστρας του 19ου αιώνα δημιουργώντας και προτείνοντας νέες φόρμες στην ελληνική μουσική, συμπράττει επί σκηνής με σημαντικούς καλλιτέχνες: τον Γιώργο Νταλάρα, που συνεργάζεται με την ορχήστρα από το ξεκίνημά της, το μουσικό συγκρότημα Χαΐνηδες, τους Encardia, μουσική κολεκτίβα που μελετά τη μουσική της Κάτω Ιταλίας, τον τραγουδοποιό Λεωνίδα Μπαλάφα, την ερμηνεύτρια του παραδοσιακού και του ρεμπέτικου τραγουδιού Ασπασία Στρατηγού και την ανερχόμενη Μαρίνα Σάττι.

 

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Ανδρέας Κατσιγιάννης • Φωτισμοί: Γιάννης Μανιατάκος.

 

Μαρία Φαραντούρη – Τζιχάν Τούρκογλου – Μαρια ντελ μαρ μπονετ

Πέρα από τα σύνορα: ταξίδι από την Ανατολή στη Δύση

 

Η Μαρία Φαραντούρη συναντάει τον Τζιχάν Τούρκογλου (Cihan Türkoglu)Τούρκο συνθέτη που ζει στην Ελλάδα, σ’ ένα πρωτότυπο έργο του, με στίχους της Αγαθής Δημητρούκα. Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά, μαζί με τραγούδια από την παράδοση της Μεσογείου, ελληνικά, τούρκικα, σεφαραδίτικα και αραβικά, διασκευασμένα από τον ίδιο συνθέτη. Στο μουσικό αυτό έργο συναντώνται παραδόσεις μουσικές από τη Μεσοποταμία μέχρι την Ευρώπη, σμίγοντας με μουσικούς κλάδους όπως η μεσαιωνική και η κλασική μουσική, η τζαζ, ο μινιμαλισμός. Σ’ αυτόν τον συγκερασμό ηχοχρωμάτων, και με τη Μαρία Φαραντούρη, συμπράττουν εκλεκτοί σολίστ διεθνούς φήμης από την Αρμενία, τη Γερμανία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Στο δεύτερο μέρος, μαζί της στη σκηνή ανεβαίνει η διάσημη Καταλανή τραγουδίστρια Maria del Mar Bonet (Μαρία ντελ Μαρ Μπονέτ), με τραγούδια ισπανικά και καταλανικά, πλαισιωμένη από τους μουσικούς της.

 

Σύνθεση – Ενορχήστρωση – Φωνή – Σάζι – Κοπούζ: Τζιχάν Τούρκογλου • Στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα • Μουσικοί: Anja Lechner (τσέλο), Meri Vardanyan (κανονάκι), Izzet Kιzιl (κρουστά), Χρήστος Μπάρμπας (νέι).

 

Θάνος Μικρούτσικος

Τα πιο ωραία μου τραγούδια θα σου πω

 

Το Φεστιβάλ Αθηνών τιμά το ελληνικό τραγούδι και έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες, τον Θάνο Μικρούτσικο, με μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο. Ο συνθέτης θα παρουσιάσει τραγούδια του που αγαπήθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά όπως: «Εμπάργκο», «Η αγάπη είναι ζάλη», «Όλα από χέρι καμένα», «Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια», «Συγγνώμη για την άμυνα», «Volpe d’amore», «Στου αιώνα την παράγκα», «Θάλασσα στη σκάλα», «Άμλετ της Σελήνης» κ.ά. Ο Θάνος Μικρούτσικος ξεκίνησε τη δημόσια παρουσία του στη μουσική και στο τραγούδι το 1967. Με την έκδοση του πρώτου, μεγάλου του δίσκου, Πολιτικά τραγούδια (1975), καθιερώνεται ως μεγάλη δύναμη στο ελληνικό τραγούδι και συνεχίζει για 50 χρόνια μέχρι τον φετινό του δίσκο, Ομίχλη των καιρών. Αιχμή του δόρατος της τραγουδοποιίας είναι ο Σταυρός του Νότου, που κυκλοφόρησε το 1979 σπάζοντας το φράγμα των δύο εκατομμυρίων αντιτύπων, ρεκόρ για τη μελοποιημένη ποίηση σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

 

Τραγουδούν μαζί του: Γιάννης Κότσιρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Χρήστος Θηβαίος, Κώστας Θωμαΐδης, Μαριάννα Πολυχρονίδη • Συμμετέχουν σολίστ υπό τη διεύθυνση του Θύμιου Παπαδόπουλου.

 

 

 

Αφιέρωμα στον Μανώλη Ρασούλη

Όλα σε θυμίζουν…

 

Ο Μανώλης Ρασούλης υπήρξε στιχουργός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής, συγγραφέας και δημοσιογράφος με δεκάδες αγαπημένα τραγούδια, εκατοντάδες άρθρα, ραδιοφωνικές εκπομπές, τηλεοπτικές συνεντεύξεις και αφιερώματα. Έχει χαρακτηριστεί από τους καλύτερους στιχουργούς των τελευταίων ετών – και οι στίχοι του μοιάζουν σήμερα επίκαιροι όσο ποτέ. Πολλά τραγούδια του έχουν ερμηνευθεί από σημαντικούς καλλιτέχνες και κάποια από αυτά διαμόρφωσαν μουσικά την εποχή τους – ο δίσκος Η εκδίκηση της γυφτιάς, με τον Νίκο Ξυδάκη, τον Νίκο Παπάζογλου κ.ά., άλλαξε κυριολεκτικά την πορεία του λαϊκού τραγουδιού στη χώρα μας. Η μουσική παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού περιλαμβάνει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του, από τις συνεργασίες του με σημαντικούς συνθέτες και ερμηνευτές όπως ο Μάνος Λοΐζος, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Πέτρος Βαγιόπουλος, η Βάσω Αλλαγιάννη, ο Νίκος Παπάζογλου, η Χαρούλα Αλεξίου, η Ελένη Βιτάλη, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, η Μελίνα Κανά και τόσοι άλλοι.

 

Ερμηνεύουν: Ελένη Βιτάλη, Θοδωρής Κοτωνιάς, Σοφία Παπάζογλου, Μάνος Πυροβολάκης, Ναταλία Ρασούλη, Μπάμπης Στόκας, Αγγελική Τουμπανάκη και ο συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος • Κείμενα διαβάζει ο Πασχάλης Τσαρούχας • Μουσικό σχήμα: Σωκράτης Γανιάρης (τύμπανα – κρουστά), Αλέξανδρος Ιακώβου (βιολί), Βασίλης Κετεντζόγλου (κιθάρα), Βαγγέλης Λιόλιος (μπουζούκι), Δημήτρης Λιόλιος (μπουζούκι), Τάσος Αθανασιάς (ακορντεόν), Στέλιος Φραγκούς (πιάνο), Τάκης Φραγκούς (κοντραμπάσο) • Επιμέλεια ορχήστρας: Τάκης Φραγκούς • Επιμέλεια προγράμματος: Ναταλία Ρασούλη, Έλλη Ρουμπέν • Επιμέλεια οπτικού υλικού: Δημήτρης Ιωαννίδης.

 

 180 χρόνια Πανεπιστήμιο – 180 χρόνια τραγούδια!

 

Μουσική εκδήλωση για την επέτειο των 180 χρόνων από την ίδρυση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μια αναδρομή στην παράλληλη πορεία της πόλης της Αθήνας και του Πανεπιστημίου της. Τι «άκουσαν» τα Προπύλαια στα χρόνια αυτά; Μέσα από κείμενα εποχής, ήχους, μουσικές και τραγούδια αποτυπώνεται το ιστορικό και κοινωνικό κλίμα κάθε περιόδου από το 1837, όταν άνοιξε τις θύρες του το πρώτο Πανεπιστήμιο στην «οικία Κλεάνθους» στην Πλάκα, έως τις μέρες μας.

 

Έρευνα: Βαγγέλης Καραμανωλάκης (Ιστορικό Αρχείο ΕΚΠΑ), Λάμπρος Λιάβας (Τμήμα Μουσικών Σπουδών Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ) • Συμμετέχει η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ (διεύθυνση: Τάσος Συμεωνίδης) με τη σύμπραξη γνωστών τραγουδιστών και της Χορωδίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ (διεύθυνση: Νίκος Μαλλιάρας) • Σκηνική επιμέλεια: Σοφία Σπυράτου • Σχεδιασμός φωτισμών: Λευτέρης Παυλόπουλος.

 

Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής

Σουήνυ Τοντ, ο δαιμόνιος κουρέας της οδού Φλητ

 

Το μιούζικαλ, μεταφρασμένο στα ελληνικά

 

Στο τρίτο ετήσιο ραντεβού της με το μιούζικαλ, η Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και ο Γιώργος Πέτρου εκπλήσσουν για άλλη μια φορά το αθηναϊκό κοινό, παρουσιάζοντας ένα έργο που οι κριτικοί χαρακτήρισαν ως το σπουδαιότερο καλλιτεχνικό επίτευγμα του Μπροντγουαίυ: Τo μουσικό θρίλερ Sweeney Todd (Σουήνυ Τοντ), σε μουσική και στίχους του μεγαλύτερου ζωντανού θρύλου του αμερικανικού μουσικού θεάτρου, Stephen Sondheim (Στήβεν Σοντχάημ) και κείμενο του Hugh Wheeler (Χιου Γουήλερ), το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1979, σαρώνοντας τα βραβεία Τόνυ. Το Σουήνυ Τοντ ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών σε μια εντυπωσιακή παραγωγή, με 26μελή θίασο από δημοφιλείς ηθοποιούς και λυρικούς τραγουδιστές, καθώς και ένα 35μελές συμφωνικό σύνολο. Η δράση τοποθετείται στο ζοφερό, βικτωριανό Λονδίνο του 19ου αιώνα. Εκεί διαδραματίζεται μια τραγική ιστορία με ισχυρές δόσεις μαύρου χιούμορ, που αποτελεί μια παραβολή γύρω από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης και της κοινωνίας.

 

Μουσική διεύθυνση – Σκηνοθεσία: Γιώργος Πέτρου • Σκηνικά: Πάρις Μέξης • Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού • Φωτισμοί: Γιώργος Τέλλος •  Κινησιολογία – Χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου • Μετάφραση: Γιώργος Πέτρου • Μουσική προετοιμασία – Διδασκαλία: Δημήτρης Γιάκας • Ερμηνεύουν: Χάρης Ανδριανός (Σουήνη Τοντ), Νάντια Κοντογεώργη (κυρία Λάβετ), Άρης Πλασκασοβίτης (Τομπίας), Μυρσίνη Μαργαρίτη (Τζοάννα),  Χριστόφορος Σταμπόγλης (δικαστής Τέρπιν), Γιάννης Καλύβας (Άντονυ), Γιάννης Χριστόπουλος (Αντόλφο Πιρέλλι), Άννα Κουτσαφτίκη (Ζητιάνα), Χρήστος Κεχρής (επίτροπος Μπάμφορντ). Συμμετέχουν: Λητώ Μεσσήνη, Χριστίνα Μιχαλάκη, Μαριλένα Χρυσοχοΐδη, Μαρία Μουρκούση, Αναστασία Κότσαλη, Μιράντα Μακρυνιώτη, Αθηνά Καστρινάκη, Βαγγέλης Αγγελάκης, Σταύρος Ζουλιάτης, Χρήστος Χριστοδούλου, Γιάννης Μανιατόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης, Νικόλας Μπογιατζής, Σωτήρης Τριάντης, Αντώνης Δήμου, Άγγελος Χονδρογιάννης.

 

Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής

 

 

 

Γιαν Τίρσεν

Solo in Concert

 

Ο Yann Tiersen (Γιαν Τίρσεν), κατεξοχήν λυρικός Ευρωπαίος συνθέτης, έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό το 2001 μέσω της υπέροχης μουσικής που έγραψε για την ταινία του Ζαν-Πιερ Ζενέ Αμελί. Ο Τίρσεν μετράει ήδη στο ενεργητικό του εννέα στούντιο άλμπουμ, αρκετές συμμετοχές, live άλμπουμ και τρία υπέροχα σάουντρακ (Amelie, Good bye, Lenin!, Tabarly). Ο τελευταίος του δίσκος, με τον τίτλο Eusa, αντλεί την έμπνευσή του από το μικρό νησί στις όχθες της Βρετάνης (Ιle d’Ouessant), όπου κατοικεί τα τελευταία χρόνια. Aγαπημένος του κοινού στην Ελλάδα, επισκέπτεται και πάλι τη χώρα για μια μοναδική παράσταση στο Ηρώδειο, κορωνίδα της περιοδείας του σε περίφημους χώρους όπως η Όπερα του Σύδνεϋ και το Barbican Center. Από την πρώτη του εμφάνιση στην Εθνική Λυρική Σκηνή ως σήμερα ο Γιαν Τίρσεν δεν παύει να μας συγκινεί.

 

Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου

 

 

 

Ιμανύ

 

Η Ιμανύ έγινε γνωστή στην Ελλάδα ήδη από το πρώτο της σινγκλ, το «You will never know», που τραγουδήθηκε πολύ, και άλλες επιτυχίες της που αγαπήθηκαν. Η ίδια δηλώνει ότι η επαφή που έχει με το ελληνικό κοινό είναι μοναδική και η Ελλάδα από τους αγαπημένους της προορισμούς. Η Ιμανύ έρχεται αυτό το καλοκαίρι στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, καλεσμένη από το Φεστιβάλ Αθηνών, για μια μοναδική συναυλία, στην οποία θα τραγουδήσει παλιές, αλλά και νέες επιτυχίες της από τον τελευταίο της δίσκο, The Wrong Kind of War, που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Μέσα από στίχους τραγουδιών όπως το «Clap your Hands», η φωνή της φτάνει σ’ εμάς σαν κραυγή για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα. Το κοινό θα απολαύσει την εξωτική, νοσταλγική, ρομαντική, ευαίσθητη, αλλά και δυναμική φωνή της κάτω από την Ακρόπολη.

 

Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου

 

 Θέατρο Ολυμπια

 

Stile Antico

In a Strange Land

 

Το πολυφωνικό σύνολο Stile Antico, που έχει αφοσιωθεί στη μελέτη της αναγεννησιακής μουσικής και από το 2005 έχει διαπρέψει σε διεθνείς διοργανώσεις με τις εμφανίσεις του, έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών για να παρουσιάσει μια ξεχωριστή παράσταση. Το In a Strange Land είναι ένα μουσικό αφιέρωμα σε συνθέτες που διώχθηκαν από τη βασίλισσα Ελισάβετ A΄ της Αγγλίας εξαιτίας της υποστήριξής τους στον Καθολικισμό. Έργα των Philips, Dering και Dowland, που πήραν τον δρόμο της εξορίας, αλλά και των William Byrd και Robert White, που παρέμειναν στη χώρα και εξέφρασαν την αντίθεσή τους μέσω του έργου τους, θα ερμηνευθούν με μοναδικό τρόπο από το ταλαντούχο δωδεκαμελές σχήμα. Οι Stile Antico δουλεύουν χωρίς μαέστρο και έχουν κατακτήσει κοινό και δισκογραφία με το ρεπερτόριό τους, που κινείται από τους λαμπρούς συνθέτες της εποχής των Τυδόρ μέχρι τα έργα της φλαμανδικής και της ισπανικής σχολής και το πρώιμο μπαρόκ.

 

 

 

Λένια Ζαφειροπούλου – Αντρέι Χόβριν

Transit Songs

 

Ρεσιτάλ μπροστά σ’ ένα ποιητικό τοπίο

 

Η μεσόφωνος Λένια Ζαφειροπούλου και ο Andrej Hovrin (Αντρέι Χόβριν) στο πιάνο παρουσιάζουν μια βραδιά τραγουδιού, ποίησης και video art αφιερωμένη στις απτές και άυλες μεθοριακές γραμμές, στα σύνορα των τόπων, του χρόνου και της ψυχής. Από τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν ως τον Μπέντζαμιν Μπρίττεν, οι άνθρωποι τραγουδούν για να διασχίσουν απτόητοι τα σκοτεινά δάση και τα ασαφή όρια της ύπαρξης. Το τραγούδι είναι η επίκληση όσων στέκουν από την άλλη μεριά των συνόρων και ατενίζουν απροσπέλαστες τις πατρίδες, τον χαμένο χρόνο ή τον ίδιο τον εαυτό τους. Το τραγούδι αναπλάθει ό,τι τα σύνορα έχουν κρύψει από το βλέμμα μας. Το τραγούδι είναι αυτο-μάγεμα για να περάσεις ατρόμητος από την παρούσα στιγμή στη στιγμή που φοβάσαι ή ελπίζεις ή προσμένεις. Είναι η βοήθεια όταν οι λέξεις δεν αρκούν για να μεταβείς από τη νηφαλιότητα στην έκσταση. Είναι η κίνηση της ψυχής, η λέμβος που διασχίζει κάθε μεθοριακό ποταμό. Τραγούδια των Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, Φραντς Σούμπερτ, Ρόμπερτ Σούμαν, Φέλιξ Μέντελσσον, Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόσφσκι, Μοντέστ Μουσόργκσκι και Μπέντζαμιν Μπρίττεν. Μεταφράσεις κειμένων: Λένια Ζαφειροπούλου.

 

 

 

Στέφανος Νάσος

Ρεσιτάλ πιάνου

 

Έργα Μπέλα Μπάρτοκ, Τζον Λούθερ Άνταμς, Γιώργου Σισιλιάνου

 

Ο γνωστός πιανίστας Στέφανος Νάσος παρουσιάζει ένα πρόγραμμα στο οποίο πιάνο και κρουστά συνεργάζονται σε διάφορους συνδυασμούς, με επίκεντρο τη Σονάτα για δύο πιάνα και κρουστά του σπουδαίου Ούγγρου συνθέτη Μπέλα Μπάρτοκ – έργο από το καθιερωμένο διεθνώς ρεπερτόριο για πιανίστες και κρουστούς. Αν και δεν ανήκουν στη λεγόμενη πρωτοπορία, τα έργα αυτά έχουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, που τα κάνει ξεχωριστά. Σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση θα εκτελεστεί το Red Arc / Blue Veil (2001) για πιάνο, μάλετ και ηλεκτρονικούς ήχους, του Τζον Λούθερ Άνταμς (Πούλιτζερ, 2015), του οποίου ο ήχος είναι ιδιαίτερος και αναγνωρίσιμος. Η Ταναγραία, op. 17 a (1957), σουίτα μπαλέτου για δύο πιάνα και κρουστά, του Γιώργου Σισιλιάνου, θα παιχτεί ως ελάχιστος φόρος τιμής στον σπουδαίο Έλληνα συνθέτη – είναι ένα έργο που έχει παρουσιαστεί ελάχιστα στη συγκεκριμένη μορφή, ενώ ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά σε CD από τους συντελεστές της συναυλίας μόλις το 2016. John Luther Adams: Red Arc / Blue Veil [2001] (για πιάνο, μάλετ, και ηλεκτρονικούς ήχους) [πρώτη πανελλήνια παρουσίαση], Γιώργος Σισιλιάνος: Ταναγραία, op. 17a [1957], σουίτα μπαλέτου για δύο πιάνα και κρουστά, Béla Bartόk: Σονάτα για δύο πιάνα και κρουστά.

 

Παίζουν: Στέφανος Νάσος και Απόστολος Παληός (πιάνο), Μάριος Νικολάου και Μαρίνος Τρανουδάκης (κρουστά).

 

 

 

Φίλιππος Τσαλαχούρης – Χορωδία Σπουδαστών του Ωδείου Αθηνών – Sofia Sinfonietta

…ο πόνος του πολέμου, το πένθος και η φυγή

 

Ο συνθέτης Φίλιππος Τσαλαχούρης παρουσιάζει τρία έργα του σε σύμπραξη με τη Χορωδία Σπουδαστών του Ωδείου Αθηνών και τη διεθνούς φήμης συμφωνική ορχήστρα της Σόφιας Sofia Sinfonietta. Το Αλέξινατς 1999, op. 31, για έγχορδα, που είχε πρωτοπαιχτεί από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Πάζαρτζικ, μιλάει για το σερβικό χωριό Αλέξινατς, που ισοπεδώθηκε από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ κατά λάθος και εν μέσω εκεχειρίας. Οι επτά λόγοι του Χριστού επάνω στο Σταυρό, op.65, αρ.1 ήταν μια παραγγελία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, όπου και παίχτηκε το 2009, υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Αντωνίου και με αφηγητή τον Μιχαήλ Μαρμαρινό – ο οποίος θα είναι και τώρα ο αφηγητής της παράστασης. Η Συμφωνία αρ.5, op.87, Των μακρών μεγάλων δρόμων, έργο του 2014, που θα παρουσιαστεί σε παγκόσμια πρώτη εκτέλεση, έχει ως θέμα την τραγική διαδρομή που ακολουθούν συχνά οι άνθρωποι και διαρθρώνεται σε τέσσερα μέρη: απελπισία, περισυλλογή, νοσταλγία και απόφαση για φυγή.

 

 

 

Ergon Ensemble

Madness / Τρέλα

 

 

 

Το Ergon Ensemble επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών, παρουσιάζοντας μια μουσική πρόταση πάνω στην τρέλα. Ο Πάρις Μέξης επιμελείται σκηνοθετικά τρία αριστουργήματα του σύγχρονου μουσικού ρεπερτορίου, που ερμηνεύουν ο εξαιρετικός βαρύτονος Holger Falk (Χόλγκερ Φαλκ) και η ανερχόμενη σοπράνο Άρτεμις Μπόγρη, υπό τη διεύθυνση του μόνιμου συνεργάτη της ομάδας, διεθνούς φήμης μαέστρου Kasper de Roo (Κάσπερ ντε Ρο). Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει την Κασσάνδρα του Ιάνη Ξενάκη, έργο για βαρύτονο και σόλο κρουστά (1987), που αποτελεί μέρος του μοναδικού σκηνικού έργου του συνθέτη, Ορέστεια. Στη συνέχεια το My Illness Is the Medicine I Need (Η αρρώστια μου είναι το γιατρικό που χρειάζομαι) του Thomas Larcher (Τόμας Λάρχερ), έργο για σοπράνο, πιάνο, βιολί και τσέλο (2002/2013), που βασίζεται σε εσωτερικούς μονολόγους ασθενών σε ψυχιατρεία. Tέλος, το Eight Songs for a Mad King (Οκτώ τραγούδια για έναν τρελό βασιλιά) του Peter Maxwell Davis (Πήτερ Μάξγουελ Νταίηβις), έργο για ανδρική φωνή και ενόργανο σύνολο (1969), που αναφέρεται στη διαταραγμένη προσωπικότητα του βασιλιά Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου.

 

Ερμηνεύουν: Χόλγκερ Φαλκ (βαρύτονος), Άρτεμις Μπόγρη (σοπράνο) • Διεύθυνση ορχήστρας: Κάσπερ ντε Ρο • Σκηνοθετική επιμέλεια – Σχεδιασμός σκηνικών και κοστουμιών: Πάρις Μέξης • Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης • Σχεδιασμός ήχου: Κατερίνα Βάμβα • Καλλιτεχνική επιμέλεια: Αλέξανδρος Μούζας • Ergon Ensemble: Νίκος Νικόπουλος (φλάουτο), Κώστας Τζέκος (κλαρινέτο), Χρήστος Σακελλαρίδης (πιάνο), Μπάμπης Ταλιαδούρος (κρουστά), Κώστας Παναγιωτίδης (βιολί), Δημήτρης Τραυλός (τσέλο).

 

 

 

ARTéfacts Εnsemble

Αφιέρωμα στον Φρανκ Ζάππα

 

Το δραστήριο και πάντα δημιουργικό σχήμα ARTéfacts Εnsemble παρουσιάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών μια παράσταση-συναυλία προς τιμήν του Φρανκ Ζάππα, από τους σημαντικότερους μουσικούς του 20ού αιώνα. Συνδυάζοντας στοιχεία από τη ροκ, την τζαζ, ακόμη κι από τη λαϊκή μουσική,  αλλά και τη σύγχρονη κλασική, ο Ζάππα ήταν ένα πνεύμα ασυμβίβαστο που δεν έπαψε να ασκεί κριτική, μέσω των στίχων του, ακόμα και στη μουσική βιομηχανία που τον υποστήριζε. Η παράσταση καλύπτει ένα ευρύ φάσμα του έργου του και ξεφεύγει από το πλαίσιο μιας συνηθισμένης συναυλίας, καθώς περιλαμβάνει σκηνική δράση με θεατρικά και χιουμοριστικά στοιχεία, σε ύφος παρόμοιο με αυτό των συναυλιών του καλλιτέχνη. Οι μουσικοί του δωδεκαμελούς σχήματος συζητούν μεταξύ τους, τραγουδούν ή παίζουν διαφορετικά όργανα, στοχεύοντας στη σάτιρα και τον κοινωνικό σχολιασμό.

 

Σκηνοθεσία: Λουίζος Ασλανίδης • Μουσικοί: Ai Motohashi (πιάνο), Guido De Flaviis (σαξόφωνο), Σπύρος Τζέκος (κλαρινέτο), Λαέρτης Κοκολάνης (βιολί), Μάριος Δαπέργολας (βιόλα), Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά), Κώστας Σερεμέτης (κρουστά) • Μεταγραφές πρωτότυπης μουσικής: Μάνος Βεντούρας. 

 

 

 

 

 

Πειραιώς 260 – Κήπος

 

Νίκος Ξυδάκης

Αθάνατη Αφροδίτη

 

Τραγούδια για τον έρωτα και την αγάπη

 

Ο Νίκος Ξυδάκης, από τους σημαντικότερους συνθέτες της γενιάς του, τραγουδισμένος από τους σπουδαιότερους ερμηνευτές, έχει δείξει και στο παρελθόν την αγάπη του για την ποίηση. Φέτος παρουσιάζει στον Κήπο της Πειραιώς 260 μια μουσική παράσταση με μελοποιήσεις ποιημάτων για τον έρωτα και την αγάπη. Με έμπνευση από την ποίηση της Σαπφώς (σε απόδοση Οδυσσέα Ελύτη), του Μιχάλη Γκανά και του Διονύση Καψάλη, ο Ξυδάκης γράφει μουσική και τραγούδια, πολλά εκ των οποίων θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών. Τα τραγούδια θα ερμηνεύσουν, μαζί με τον συνθέτη, η Μαρίνα Σάττι μαζί με το εξαιρετικό γυναικείο φωνητικό σύνολο fonέs – γνωστό από τις πετυχημένες world διασκευές του. Μαζί τους συμπράττει το κουαρτέτο εγχόρδων Ηχώ, καθώς και ένα τρίο από πιάνο, σαξόφωνο και βιόλα ντα γκάμπα, που θα καλύψει με μουσικά ιντερμέδια μπαρόκ μουσικής τα περάσματα ανάμεσα στα μέρη της συναυλίας.

 

Ερμηνεύουν: Νίκος Ξυδάκης, Μαρίνα Σάττι • Φωνητικό σύνολο fonέs: Ειρήνη Αραμπατζή, Ευγενία Λιάκου, Ερασμία Μαρκίδη, Άννη Ντουμούζη, Έλενα Παπαδημητρίου, Ελένη Ποζατζίδου, Μαρίνα Σάττι, Βιργινία Φραγκούλατζη • Κουαρτέτο εγχόρδων Ηχώ: Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Μιχάλης Βρέττας (βιολί), Ηλίας Σδούκος (βιόλα), Μιχάλης Πορφύρης (βιολοντσέλο) • Σολίστες: Δημήτρης Μπουζάνης (πιάνο), Δημήτρης Χουντής (σαξόφωνο), Άγγελος Ρεπαπής (βιόλα ντα γκάμπα) • Επιμέλεια προγράμματος: Νίκος Ξυδάκης • Επιμέλεια ορχήστρας: Δημήτρης Μπουζάνης • Υπεύθυνος ήχου: Γιώργος Καρυώτης.

 

 

 

Τακίμ

Γιατί, γλυκό μου sweet heart

 

Τζαζ και χιτζάζ: από το Έλις Άιλαντ στο Σικάγο

 

Την περίοδο 1891-1924 υπολογίζεται ότι μετανάστευσαν στην Αμερική περίπου 500.000 Έλληνες (το 15% του συνολικού πληθυσμού). Για τους μετανάστες το τραγούδι, η μουσική και ο χορός λειτούργησαν ως στοιχεία ταυτότητας και σύμβολα εθνικής και κοινωνικής προέλευσης. Ανάμεσά τους υπήρξαν μουσικοί και τραγουδιστές που σταδιοδρόμησαν στα κέντρα διασκέδασης της ομογένειας, με μουσικές που ξεκινούσαν από τα μικρασιάτικα συρτά, τους καρσιλαμάδες και τα ζεϊμπέκικα, τους εβραϊκούς χορούς και τις ανατολίτικες μελωδίες για να δημιουργήσουν ένα έξοχο πάντρεμα με την τζαζ, το σουίνγκ, τις οπερέτες. Το κανονάκι, το ούτι και το κλαρίνο πήραν θέση δίπλα στις αμερικάνικες μπάντες πνευστών, σε τραγούδια που ηχογραφήθηκαν και τραγουδήθηκαν πολύ.

 

Συγκρότημα Τακίμ: Θωμάς Κωνσταντίνου (ούτι, λαγούτο), Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος (κλαρίνο), Γιώργος Μαρινάκης (βιολί), Πάνος Δημητρακόπουλος (κανονάκι), Κώστας Μερετάκης (κρουστά), Γιάννης Πλαγιαννάκος (μπάσο) • Μαζί με τους Τακίμ τραγουδούν ο Γιάννης Νιάρχος και η Κατερίνα Τζιβίλογλου • Συμμετέχει ο Πετρολούκας Χαλκιάς.

 

 

 

Ανδριάνα Μπάμπαλη Quartet

Από τη Δύση ως την Άπω Ανατολή

 

Η Ανδριάνα Μπάμπαλη, συμμετέχοντας σε ένα αμιγώς γυναικείο κουαρτέτο, θα ταξιδέψει το κοινό της Πειραιώς 260 από τη Δύση ως την Άπω Ανατολή. Ένας μουσικός γύρος του κόσμου, με όχημα πρωτότυπες διασκευές τραγουδιών από όλα τα σημεία της γης, σε συνδυασμό με τραγούδια από την ελληνική παράδοση, αλλά και από την προσωπική της δισκογραφία. Η δημοφιλής ερμηνεύτρια έχει στο ενεργητικό της έξι προσωπικούς δίσκους, ενώ έχει συνθέσει και πρωτότυπη μουσική για παραστάσεις.

 

Ανδριάνα Μπάμπαλη Quartet: Ανδριάνα Μπάμπαλη (τραγούδι, κιθάρα), Βασιλική Μαζαράκη (βιολί), Μαρί Χασάπη (κοντραμπάσο), Εύη Μάζη (πιάνο, φλάουτο, τραγούδι) • Ενορχηστρώσεις – Διασκευές: Άκης Κατσουπάκης.

 

 

 

Κώστας Βόμβολος

Homesickness Blues: οι Έλληνες στο υπόγειο της Αμερικής

 

«I’ll never forget the day I left my home…» είναι οι πρώτοι στίχοι του «Homesickness blues», ενός από τα πρώτα υπάρχοντα ηχογραφημένα μπλουζ (1916). Όσο κι αν εμπίπτει εύκολα στην κατηγορία του στερεότυπου, η φράση αυτή μπορεί να γεφυρώσει δύο εντελώς διαφορετικά μουσικά είδη που γεννιούνται σχεδόν ταυτόχρονα: την τζαζ και το ελληνικό αστικό τραγούδι. Στη μουσική παράσταση που προτείνουμε, επιλεγμένα κομμάτια πρώιμου σουίνγκ και μπλουζ συνυπάρχουν με παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια στην αστική εκδοχή τους, όπως μας έχουν διασωθεί στις πρώτες ηχογραφήσεις των Ελλήνων στην Αμερική. Η ξενάγηση σ’ αυτό το μουσικό τοπίο γίνεται μέσα από την αφήγηση της Μαρίας Σαραντοπούλου- Οικονομίδου Οι Έλληνες της Αμερικής όπως τους είδα (εκδόθηκε το 1916 και περιγράφει τις εντυπώσεις από ένα ταξίδι του 1913). Δύο ηθοποιοί, η μία στον ρόλο της συγγραφέως-αφηγήτριας και η άλλη σε τρεις ρόλους, της τραγουδίστριας-κονσοματρίς σε έναν καταυλισμό ανθρακωρύχων, της Αμερικανίδας κοπέλας ενός εργάτη και της συζύγου σε έναν μικτό γάμο, δημιουργούν το σκηνικό πλαίσιο για την ανάδειξη αυτής της μουσικής συνύπαρξης.

 

Σύλληψη – Eπιλογή κομματιών – Eνορχήστρωση: Κώστας Βόμβολος • Εκτέλεση μουσικών κομματιών: The Speakeasies Swing Band! • Αφηγήτρια: Μαριλού Βόμβολου • Στους υπόλοιπους ρόλους: Κατερίνα Σισίννι • Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης • Δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου, Ροδιά Βόμβολου.

 

 Nίνα Λοτσάρη – Opera Chaotique

Καμπαρέ Τρούμπα: από τα λιμάνια του κόσμου στο λιμάνι του Πειραιά

 

Η δημοφιλής και λαμπερή περφόρμερ Νίνα Λοτσάρη και το σουρεαλιστικό ντουέτο των Opera Chaotique (Γιώργος Τζιουβάρας – Χρήστος Κουτσογιάννης), που έχει ξεχωρίσει τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μας ταξιδεύουν με γνωστές μελωδίες στα μεγαλύτερα λιμάνια του κόσμου. Με ένα πλήθος μουσικές από τον κινηματογράφο και μέσα από ανατρεπτικές διασκευές και χιουμοριστικές ιστορίες μας φέρνουν στο λιμάνι του Πειραιά και την Τρούμπα του παρελθόντος. Η Νίνα Λοτσάρη, γνωστή για τη δυναμική παρουσία της στην όπερα και σε θεάματα καμπαρέ και μιούζικαλ, και οι Opera Chaotique, με τη μοναδική αισθητική και τη σαρωτική σκηνική παρουσία τους, υπόσχονται μια βραδιά απόδρασης από την καθημερινότητα, σε ύφος παρισινού καμπαρέ, στον Κήπο της Πειραιώς 260. Συμμετέχει πενταμελής ορχήστρα.

 

 String Demons

The Athens Demon Concert

 

Οι «δαίμονες των εγχόρδων» Κωνσταντίνος Μπουντούνης (βιολοντσέλο, κρουστά) και  Λυδία Μπουντούνη (βιολί) γνωρίζουν πώς να συμφιλιώνουν με μοναδικό και εκρηκτικό τρόπο την κλασική μουσική με το χέβι μέταλ, την παραδοσιακή/λαϊκή με το ροκ, και να ταξιδεύουν το κοινό όπου φτάνει η μουσική, με ρυθμό, τρέλα, χιούμορ, κρουστά-τύμπανα και έγχορδα. Το βιολοντσέλο του Κωνσταντίνου, το βιολί της Λυδίας, η ματιά τους πάνω στις συνθέσεις των Βιβάλντι, Βαμβακάρη, Queen, Iron Maiden δημιουργούν μια μοναδική βραδιά, όπου η Lady Gaga θα συναντηθεί με τα λαϊκοδημοτικά, οι Abba με τα ποντιακά, και τα ακούσματα από τη βυζαντινή μουσική με τον ηλεκτρονικό ήχο. Στον Κήπο της Πειραιώς 260, τα δύο αδέλφια θα παρουσιάσουν επίσης καινούργιες τους διασκευές και συνθέσεις από τον τρίτο τους δίσκο, που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Οι String Demons, μετά από έναν έντονο συναυλιακό χειμώνα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έρχονται με ανανεωμένη μουσική ορμή, και με τη γνωστή τους ανατρεπτικότητα καλούν το κοινό σε μια μουσική εκδρομή με πολλές εκπλήξεις.

 

 

 

Το Τρίτο παίζει Πειραιώς 260!

Μια ακόμα συνεργασία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Μια καινούργια πρόταση για τους φιλότεχνους θεατές: συναυλίες ραδιοφωνικής δομής και ταυτόχρονα οπτικοποιημένες εκπομπές στα ερτζιανά. Το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ και οι παραγωγοί του παρουσιάζουν επί σκηνής, στον κήπο της Πειραιώς 260, παραγωγές διαφορετικού ύφους (μπαρόκ μουσική, πολυσυλλεκτική τζαζ, αθηναϊκό τραγούδι εποχής) με απευθείας ραδιοφωνική μετάδοση, αλλά και πρωτότυπη συναυλιακή παρουσίαση. Νύμφες, ξωτικά, νεράιδες και ποιμένες ξεπροβάλλουν από τους θάμνους του κήπου της Πειραιώς 260 μέσα από μπαρόκ μουσικές ερμηνείες, σαξόφωνα, κρουστά, πλήκτρα και έγχορδα κυριαρχούν σε έναν διήμερο μαραθώνιο τζαζ αυτοσχεδιασμού με πολυ-πολιτισμικό χαρακτήρα, ενώ το πιάνο και οι φωνές συνδιαλέγονται με ένα κουιντέτο χάλκινων πνευστών στους χορευτικούς ρυθμούς και τις μελωδίες της παλιάς Αθήνας. Ακούτε και… βλέπετε Τρίτο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

 

 

 

Day/Night Jazz Session

Διήμερος Μαραθώνιος ελληνικών σχημάτων

 

Γνωστά μουσικά σχήματα δημιουργούν μια κεφάτη ατμόσφαιρα για δύο ξεχωριστές καλοκαιρινές βραδιές. Η πρώτη συναυλία αναδεικνύει τη δυναμικότητα της αμιγώς ελληνικής τζαζ σκηνής, με τη συμμετοχή τριών σχημάτων από τη χώρα μας: The Next Step Quintet, Χάρης Λαμπράκης Quartet και Γιώργος Κοντραφούρης Quartet. Στη δεύτερη βραδιά συμμετέχουν τρία γκρουπ, που με τη σύνθεση των μουσικών τους και το μουσικό τους ύφος καταδεικνύουν την πολυπολιτισμική μουσική πραγματικότητα της ελληνικής τζαζ σκηνής: Ziad Rajab Trio, Adedeji Adetayo Afreekanism Project, Haig Yazdjian Quartet.

 

1η μέρα: The Next Step Quintet, Χάρης Λαμπράκης Quartet, Γιώργος Κοντραφούρης Quartet.

2η μέρα: Ziad Rajab Trio: Ziad Rajab, Συρία (ούτι), James Wylie, Νέα Ζηλανδία (σαξόφωνο), Κώστας Αθανασιάδης (ντραμς) • Adedeji Adetayo Afreekanism Project, με Νιγηριανούς και Έλληνες μουσικούς • Haig Yazdjian Quartet: Haig Yazdjian (ούτι, φωνή), Πέτρος Βαρθακούρης (κοντραμπάσο), Θάνος Χατζηαναγνώστου (ντραμς), Jann Keerim (πιάνο).

 

 

 

Ex Silentio – σύνολο παλαιάς μουσικής

Νύμφες, ξωτικά, νεράιδες και ποιμένες

 

Έργα Μοντεβέρντι, Πέρσελ, Τζ. Μπλόου, Χαίντελ κ.ά.

 

Μουσική παράσταση αφιερωμένη στα μυθικά πλάσματα του Μεσαίωνα, της Αναγέννησης και του Μπαρόκ. Το σύνολο παλαιάς μουσικής Ex Silentio συναντά τη σοπράνο Φανή Αντωνέλου και με τις αφηγήσεις της Τζουλιέττας Καρόρη δημιουργεί μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, στην οποία ζωντανεύουν νύμφες, νεράιδες, ξωτικά και ποιμένες από τραγούδια, μουσικές και αφηγήσεις του παρελθόντος. Το σύνολο Ex Silentio δημιουργήθηκε το 2001 και ειδικεύεται στην παλαιά μουσική και στην ιστορική ερμηνεία. Έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως η Σαβίνα Γιαννάτου, ο Michael Chance κ.ά. και έχει εμφανιστεί σε φεστιβάλ μουσικής δωματίου στην Ελλάδα, καθώς και σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και φεστιβάλ του εξωτερικού. Έχει ηχογραφήσει για τις γερμανικές εταιρείες Talanton και Carpe Diem. Ο δίσκος Μνήμη απέσπασε το βραβείο Supersonic του περιοδικού Pizzicato και προτάθηκε για τα βραβεία της International Classical Music Awards.

 

Iδέα – Κείμενα – Απαγγελία: Τζουλιέττα Καρόρη • Ex Silentio – σύνολο παλαιάς μουσικής: Φανή Αντωνέλου (σοπράνο), Δημήτρης Κούντουρας (διεύθυνση, φλάουτο με ράμφος, τραβέρσο), Φανή Βοβώνη (μπαρόκ βιολί), Ανδρέας Λινός (βιόλα ντα γκάμπα), Πάνος Ηλιόπουλος (τσέμπαλο).

 

 

 

Δαυίδ Ναχμίας

Στον καιρό της Αθήνας

 

Ένα μουσικό ταξίδι στα τραγούδια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα της παλιάς Αθήνας, μια περίοδο κατά την οποία μεγαλούργησαν σπουδαίοι Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές, που προσέγγισαν μουσικά τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους, αναπτύσσοντας ένα πλούσιο ρεπερτόριο τάνγκο, φοξ τροτ, σουίνγκ και βαλς. Αττίκ, Γιαννίδης, Χαιρόπουλος, Σουγιούλ, Δανάη, Βέμπο, Γούναρης είναι μερικοί μόνο από τους δημοφιλείς καλλιτέχνες της εποχής που, είτε με «μεταγλωττισμένα» είτε με πρωτότυπα τραγούδια, παραμένουν ζωντανοί, ανθεκτικοί και αγαπημένοι έως τις μέρες μας. Η παράσταση περιλαμβάνει ιδιαίτερες επιλογές τραγουδιών εκείνου του καιρού, άλλα μεταφρασμένες επιτυχίες, άλλα αδίκως παραγνωρισμένα.

 

Καλλιτεχνική επιμέλεια – Ενορχήστρωση – Πιάνο: Δαυίδ Ναχμίας • Ερμηνεύουν: Θάνος Πολύδωρας, Εβελίνα Νικόλιζα, Λητώ Μεσσήνη, Καίτη Πάντζαρη.

 

 

 

Athens Open Air Film Festival

 

Η παρέα των λύκων (1984)

Σκηνοθεσία: Neil Jordan (Νηλ Τζόρνταν)

 

 

 

STanD up COMEDY

Summer Comedy Party

 

Stand up comedy, improv comedy και ό,τι άλλο προκύψει. Μια βραδιά αφιέρωμα στα νέα είδη κωμωδίας, όπου εκπρόσωποι του stand up comedy και του κωμικού αυτοσχεδιασμού συναντιούνται επί σκηνής και δημιουργούν ένα διαδραστικά σατιρικό summer comedy party, γεμάτο με απολαυστικές στιγμές αγνής κωμωδίας και μουσικές νότες. Στο πρώτο μέρος της παράστασης μεταφερόμαστε σε ένα comedy club από το οποίο θα παρελάσουν μερικοί από τους καλύτερους stand up κωμικούς που έχει να επιδείξει η Ελλάδα. Στο δεύτερο μέρος τη σκηνή γεμίζει η ομάδα του Κωμικού Μπουμ, που σε συνεργασία με το κοινό δημιουργούν μια αυτοσχεδιαστική παράσταση χωρίς σενάριο, χωρίς πρόβες και χωρίς ντροπή.

 

Παίζουν: Λάμπρος Φισφής, Γιώργος Χατζηπαύλου, Δημήτρης Μακαλιάς, Γιάννης Σαρακατσάνης, Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Ζήσης Ρούμπος, Γιώργος Αγγελόπουλος, Αριστοτέλης Ρήγας • Επιμέλεια παράστασης: Λάμπρος Φισφής, Γιώργος Χατζηπαύλου.Γουίλλιαμ Κέντριτζ

More Sweetly Play the Dance / Παίξτε τον χορό ακόμα πιο γλυκά

 

Σε αυτήν της μεγάλης κλίμακας κινηματογραφική προβολή, ο Νοτιοαφρικανός William Kentridge (Γουίλλιαμ Κέντριτζ) παρουσιάζει μια πομπή από σκιώδεις φιγούρες που προχωρούν υπό τους ήχους μιας ορχήστρας με χάλκινα πνευστά. Ένα καραβάνι σκιών σαράντα μέτρων προβάλλεται σε οκτώ οθόνες, παραπέμποντας στο μεσαιωνικό danse macabre.  Ωστόσο, η πομπή αυτή έχει να κάνει περισσότερο με τη ζωή παρά με τον θάνατο. Το θέαμα των ανθρώπων που συντρίβονται υπό το βάρος των πραγμάτων τους, ενώ οδεύουν προς ένα άγνωστο μέλλον, φέρνει αναπόφευκτα στον νου την προσφυγική κρίση. Το μοτίβο της πομπής μεταμορφώνεται έτσι σε διαχρονικό σύμβολο μετακίνησης, φυγής και πολιτικών αλλαγών. Ο Κέντριτζ θίγει το ζήτημα της υπαρξιακής μοναξιάς του περιπλανώμενου οδοιπόρου, απεικονίζοντας ανθρώπους να περπατούν ο ένας πίσω από τον άλλον, από τη μια χώρα στην άλλη, από τον γνώριμο τρόμο του πολέμου στον φόβο και την ελπίδα του άγνωστου προορισμού. Ο τίτλος της παράστασης εμπνέεται από τον στίχο ενός ποιήματος του Πάουλ Τσέλαν: «Παίξτε τον θάνατο ακόμα πιο γλυκά». Όμως ο Κέντριτζ δεν απεικονίζει έναν χορό νεκρών, αλλά μια λιτανεία από σκιές που παρελαύνουν μέσα στο σπήλαιο του Πλάτωνα.

 

[Πειραιώς 260]

 

 Γιούλιαν Ρόζεφελντ

Μανιφέστο

 

Ο Γερμανός καλλιτέχνης και κινηματογραφιστής Julian Rosefeldt (Γιούλιαν Ρόζεφελντ) δημιουργεί μια κινηματογραφική εγκατάσταση με θέμα τον ρόλο του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία. Το Μανιφέστο είναι το πιο πρόσφατο έργο του, δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της Άαρχους 2017 Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, στη Δανία, και εκτίθεται εκεί μέχρι τα τέλη Απριλίου. Δεκατρείς γιγαντοοθόνες προβάλλουν 13 βίντεο, εμπνευσμένα από τα μεγάλα καλλιτεχνικά μανιφέστα (Φουτουρισμό, Νταντά, Fluxus, Σουπρεματισμό, Καταστασιακούς, Δόγμα 95 κ.ά.), αλλά και από ανεξάρτητους καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, χορευτές, κινηματογραφιστές. Σε όλα τα βίντεο πρωταγωνιστεί η βραβευμένη Αυστραλή ηθοποιός Καίητ Μπλάνσετ, ενσαρκώνοντας μοναδικά δεκατρείς διαφορετικούς χαρακτήρες, μεταξύ των οποίων μία δασκάλα, μία κουκλοπαίχτρια, μία εργάτρια, έναν άστεγο. Ένα μανιφέστο των μανιφέστων, που δίνει φωνή σε διάσημους και άσημους δημιουργούς, από διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ο Γιούλιαν Ρόζεφελντ είναι στενός συνεργάτης του θεάτρου Schaubühne am Lehniner Platz. Έργα του περιλαμβάνονται στις συλλογές των σημαντικότερων μουσείων του κόσμου.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης

Μια άλλη ζωή: ανθρώπινες ροές, άγνωστες Οδύσσειες

 

Το Φεστιβάλ Αθηνών φιλοξενεί, στην Πειραιώς 260, τη μεγάλη έκθεση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης αφιερωμένη στους πρόσφυγες και τη μετανάστευση. Συμμετέχουν 26 φωτογράφοι –οι περισσότεροι από αυτούς ενεργοί φωτοδημοσιογράφοι– με περισσότερα από 160 έργα τους, που παρουσιάζουν τη δραματική ανθρώπινη περιπέτεια του ξεριζωμού από την πατρίδα και του ταξιδιού προς το άγνωστο. Η Ελλάδα, που λόγω της θέσης της υπήρξε ανέκαθεν σημείο υποδοχής πληθυσμιακών μετακινήσεων, έγινε και αυτή τη φορά αποδέκτης της προσφυγικής κρίσης. Η έκθεση αφηγείται με τον δικό της μοναδικό τρόπο το μεγάλο αυτό τραύμα της σύγχρονης ιστορίας. Οι φωτογράφοι αποτύπωσαν τη δίνη των γεγονότων, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους στο ανθρώπινο στοιχείο και απεικονίζοντας την αγωνία, την απώλεια, την απόγνωση και τα αδιέξοδα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι πρόσφυγες. Η επαγγελματική φωτοδημοσιογραφία οικοδομεί τον κύριο κορμό της έκθεσης και πλαισιώνεται από τη «δημοσιογραφία των πολιτών», που καταγράφει τις αλληλέγγυες δράσεις, αλλά και την πολυσυζητημένη αυτοαναπαράσταση των ίδιων των προσφύγων.

 

Συμμετέχουν οι φωτογράφοι: Αλέξανδρος Αβραμίδης (Reuters), Πέτρος Γιαννακούρης (Associated Press), Λουίζα Γκουλιαμάκη (Agence France Presse), Γιώργος Καραχάλης (Associated Press), Γιώργος Κατσάγγελος, Αλέξανδρος Κατσής, Γιάννης Κολεσίδης (Εuropean Pressphoto Agency, ΑΠΕ), Γιάννης Κόντος (Polaris), Άλκης Κωνσταντινίδης (Reuters), Γιώργος Μάκκας (Panos Pictures), Άρης Μεσσήνης (Agence France Presse), Σάκης Μητρολίδης (Agence France Presse), Δημήτρης Μιχαλάκης, Γιώργος Μουτάφης, Γιάννης Μπεχράκης (Reuters), Γιάννης Παπανίκος (Fos Photos, Associated Press), Αντώνης Πασβάντης, Νίκος Πηλός (LAIF), Λευτέρης Πιταράκης (Associated Press), Θανάσης Σταυράκης (Associated Press), Άγγελος Τζωρτζίνης, Δημήτρης Τοσίδης (INTIME), Κωνσταντίνος Τσακαλίδης (SOOC), Κώστας Τσιρώνης, Milos Bicanski (Getty Images), Enri Canaj • Επιμέλεια έκθεσης: Ηρακλής Παπαϊωάννου, Πηνελόπη Πετσίνη.

 

[Πειραιώς 260]

 

 

 

Στοχεύοντας σ’ ένα νεανικό και εναλλακτικό κοινό, το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2017 αγκαλιάζει νέες ομάδες και συλλογικά καλλιτεχνικά εγχειρήματα εν τη γενέσει τους, εγκαινιάζοντας μια προφεστιβαλική περίοδο που θα φιλοξενήσει το Bob Festival και την κουήρ πλατφόρμα Sound Acts. Και οι δύο δράσεις θα πραγματοποιηθούν την τελευταία εβδομάδα του Μαΐου, προσκαλώντας μας σε μια γιορτή της ποικιλομορφίας, του πειραματισμού και της ελευθερίας της έκφρασης.

 

 

 

Βοb Festival

 

Το δημοφιλές Βοb Theatre Festival ξεκίνησε το 2008 από την ομάδα AbOvo και από τότε, κάθε Μάιο, προσελκύει μεγάλα πλήθη νεανικού κοινού και προσφέρει βήμα πειραματισμού σε νεοσύστατες θεατρικές ομάδες. Χάρη σ’ αυτή την αυτοδιαχειριζόμενη πλατφόρμα θα παρουσιαστούν στο Φεστιβάλ Αθηνών οι νεανικές παραστάσεις που ξεχώρισαν κατά τη φετινή σεζόν, ειδικές πρεμιέρες από παραστάσεις που θα δούμε του χρόνου, αλλά και ο διαγωνισμός Scratch Night, όπου περισσότερες από 20 ομάδες παρουσιάζουν 15 λεπτά από τις, υπό διαμόρφωση, παραστάσεις τους. Γράφοντας και παίζοντας επί τόπου εκ του μηδενός, οι ερμηνευτές θα έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν μια δοκιμαστική εκδοχή των έργων τους εν εξελίξει, περιμένοντας το κοινό να έρθει και να τις ψηφίσει στην πορεία τους για το μεγάλο βραβείο.

 

[Πειραιώς 260, 22-28 Μαΐου]

 

 

 

Sound Acts

 

Ορμώμενη από το κουήρ κίνημα, η πλατφόρμα Sound Acts παρουσιάζει σύνολο από περφόρμανς που εξερευνούν ζητήματα σχετικά με την ταυτότητα –έμφυλη, φυλετική και σωματική– σε συνάρτηση με τον ήχο. Το τριήμερο 26-28 Μαΐου θα είναι αφιερωμένο σε περιθωριοποιημένες ή «παθολογικοποιημένες» κοινωνικές ομάδες, είτε πρόκειται για τρανς άτομα, είτε για χοντρά άτομα, είτε για άτομα που έχουν υποστεί φυλετικές διακρίσεις, είτε για άτομα που έχουν στιγματιστεί λόγω οποιασδήποτε σωματικής ή πνευματικής διαφοράς. Διεθνείς περφόρμερ θα εκτελέσουν έργα με επιρροές από το Νταντά, την αντι-τέχνη, την εννοιολογική τέχνη (conceptual art), τον φεμινισμό, την cyborg theory, το spoken word, τα ντραγκ σόου, τα καμπαρέ και την post-performance. Tο πρόγραμμα θα περιλαμβάνει επίσης προβολές, συζητήσεις, workshops και installations.

 

[Πειραιώς 260, 26-28 Μαΐου]

 

 

 

Πάρτυ από τον ραδιοφωνικό σταθμό ΒEST 92,6

 

 

 

 

 

 

 

 

Πολλές φορές ευθύνεται η κρίση που κάποιες παραγωγές δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες για σκηνικά μέσα, έτσι η φαντασία και η εφευρετικότητα των συντελεστών χτυπάνε κόκκινο! Άλλες πάλι τα ίδια τα έργα είναι προσαρμοσμένα στη μη ύπαρξη σκηνικού περιβάλλοντος. Όπως και να έχει, υπάρχουν σκηνοθέτες και ηθοποιοί που αποδεικνύουν περίτρανα ότι ακόμα και χωρίς αυτά, ακόμα και με το τίποτα, μπορούν να στήσουν παραστάσεις-διαμαντάκια, όπως αυτές που απολαύσαμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον, μας κινητοποίησαν, μας συγκίνησαν, άνοιξαν δρόμους στην καρδιά και στην ψυχή. Τι σπουδαιότερο για ένα έργο τέχνης;

 

Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα – Τα φωνάζουμε μαζί
Θέατρο με post-it καρδούλες. Φυσικά αυτό είναι μόνο η αρχή ή μάλλον ένας από τους έξυπνους τρόπους που η παράσταση γίνεται διαδραστική, καθώς η Μελίνα Θεοχαρίδου δεν αφήνει στην κυριολεξία κανέναν θεατή αμέτοχο στην ιστορία της. Μάλιστα κάποιοι από το κοινό μετατρέπονται σε συμπρωταγωνιστές της.

Το πολυβραβευμένο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» των Duncan Macmillan και Jonny Donahοe ευτύχησε χάρη στη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, τη σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη και την ελεύθερη διασκευή της ίδιας και του Άρη Ασπρούλη να γίνει μια ευφυής, πολυεπίπεδη και σπάνιας ευαισθησίας παράσταση.

Η ταλαντούχα Μελίνα Θεοχαρίδου, μόνη στη σκηνή, εντυπωσιάζει με την απίστευτη ευκολία που μεταβαίνει από τη μια συναισθηματική κατάσταση στην άλλη καθώς και με την ετοιμότητά της να παίξει με το κοινό. Ένα σακάκι μεταμορφώνεται σε σκύλο και η ίδια από εφτάχρονη σε έφηβη και σε νύφη.

Θέατρο του Νέου Κόσμου

 

Αθηνά Χατζηεσμέρ ετών 17 – Όλα είναι ένας χτύπος
Μια αληθινή ιστορία που διηγήθηκε η ΕΠΟΝΙΤΙΣΑ γιαγιά της στην Ηλιάνα Μαυρομάτη για μια συναγωνίστριά της στάθηκε η αφορμή να συναντηθεί με τη Θαλλασιά Αντωνοπούλου και να της προτείνει να γράψει το θεατρικό έργο. Έτσι η Ηλιάνα Μαυρομάτη μαζί με τον Ισίδωρο Πάτερο και τη Φαίδρα Σούτσου έκαναν θεατρική παράσταση την ιστορία της Αθηνάς Χατζηεσμέρ.

Η Ηλιάνα Μαυρομάτη σε ένα μονόλογο, με μηδενικά σκηνικά, χωρίς καν κοστούμι εποχής, μέσα και σε ένα έρημο σκηνικό σύμπαν με ζοφερές αποχρώσεις, κατορθώνει να σωματοποιήσει με τον αναγκαίο δυναμισμό, με μέτρο αλλά και με τις σωστές κορυφώσεις, που κόβουν την ανάσα, τον ανείπωτο πόνο μιας 17χρονης που παλεύει για την ελευθερία, για ένα καλύτερο αύριο, μένοντας πιστή στα όνειρα και στα πιστεύω της γενιάς της.

Μοναδικά σκηνικά αντικείμενα τα μουσικά όργανα του Ισίδωρου Πάτερου και οι πρωτότυπες μελωδίες που παράγουν για χάρη της παράστασης. Οι ήχοι εναρμονίζονται με τους χτύπους της καρδιάς και η ηρωίδα «ακούει το αίμα της» και εμείς μαζί της…

Θέατρο Επί Κολωνώ

 

Το Κάλεσμα Της Άγριας Φύσης – Το παιδικό πιανάκι και ο Μπακ
Μια παράσταση εξαρχής διαφορετική από τις άλλες, αφού ο προορισμός της ήταν να ταξιδέψει σε πολλές γωνιές της χώρας, και μάλιστα σε μέρη που η πρόσβαση στο θέατρο δεν είναι εύκολη, όπως τα νοσοκομεία, οι φυλακές, τα ψυχιατρικά ιδρύματα αλλά και τα σχολεία.

Η Ελένη Ευθυμίου σκηνοθέτησε το αλληγορικό μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον «Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης» με στόχο να γίνει μια απολαυστική παράσταση για άτομα κάθε ηλικίας. Έτσι η Ελισάβετ Αντάπαση (σκηνικά και κοστούμια) χρησιμοποίησε τα πιο απλά υλικά και η ομάδα των έξι αεικίνητων ηθοποιών (Στέφανος Αχιλλέως, Ηλίας Βογιατζιδάκης, Δήμητρα Κούζα, Τάνια Παλαιολόγου, Αγγέλικα Σταυροπούλου, Βαλάντης Φράγκος) λειτουργώντας ως ένα εξαιρετικά καλοδουλεμένο σύνολο καταφέρνουν να διεγείρουν τη φαντασία μικρών και μεγάλων και με τα πιο απλά αντικείμενα να τους ταξιδέψουν στην ιστορία του σκύλου Μπακ.

Εξαιρετικές ατμόσφαιρες δημιουργούνται μέσα από τη μουσική (που παίζουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί με παιδικά μουσικά όργανα) αλλά και τα τραγούδια που ερμηνεύουν.
Σε αυτή την παράσταση σκηνικό δεν υπάρχει, εξάλλου δεν είναι ποτέ το ίδιο, διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες των εκάστοτε θεατών, έτσι απαιτείται διαρκής εγρήγορση και ετοιμότητα από όλη την ομάδα.

Πληροφορίες για το πού θα ταξιδέψει η παράσταση τον Απρίλιο και το Μάιο στο site της Στέγης εδώ

 

Μύτη – Ισορροπώντας στα καθίσματα
Η Σοφία Πάσχου εμπνέεται από την ομώνυμη κλασική νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ δημιουργώντας ουσιαστικά ένα νέο έργο όπου όλα είναι αντεστραμμένα. Οι θεατές παρακολουθούν τα δρώμενα από τη σκηνή και οι ηθοποιοί παίζουν με σκηνικό του τις θέσεις του Θεάτρου Πόρτα! Οι Patari Project δουλεύοντας με κοινό κώδικα πετυχαίνουν την ίδια αναπνοή, δρώντας πολλές φορές σαν ένα σώμα.

Ο Ηλίας Μουλάς, η Κίττυ Παϊταζόγλου, Θάνος Λέκκας, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Θεοδόσης Κώνστας και η Εριφύλη Στεφανίδου ακροβατούν σαν άλλοι ζογκλέρ στις πλάτες των καθισμάτων, χωρίς να χάνουν στιγμή την υποκριτική τους δεινότητα.

Στην παράσταση βέβαια θαυμάζουμε και τα εντυπωσιακά κοστούμια της Κλαιρ Μπρέισγουελ.

Θέατρο Πόρτα

 

Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2 – Το τρίο Ιδέα
Εδώ η αφορμή ήταν το Low Budget Festival, και συγκεκριμένα το 3ο Low Budget Festival, η παράσταση όμως ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Παίζεται χρόνια με μεγάλη επιτυχία σε πολλούς χώρους, όχι μόνο στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, κατακτώντας μάλιστα και διεθνή βραβεία (1ο Βραβείο στο 38ο Almagro off Festival της Ισπανίας κ.λπ.).

Η Αθηνά Μουστάκα και ο Κώστας Μπιμπής αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το γνωστό κείμενο του Σαίξπηρ ερμηνεύοντας όλους τους ρόλους του έργου σε ένα τρελό παιχνίδι παρενδυσίας και μεταμορφώσεων, ενώ ο Κώστας Γάκης εμπλουτίζει την ιστορία παίζοντας live μουσική. Έτσι η πιο ρομαντική ιστορία του κόσμου ζωντανεύει στη σκηνή με τα λιγότερα δυνατά μέσα και είναι υπέροχη!

 

Θέατρο Άλφα Ιδέα

Η θεατρική σεζόν τελειώνει παραδοσιακά την Κυριακή των Βαΐων, στις 9 Απριλίου. Κάποιες παραστάσεις παίρνουν διαβατήριο και για λίγες εβδομάδες μετά το Πάσχα, ενώ άλλες θα συνεχίσουν και για δεύτερη σεζόν.

 

Εμείς ξεχωρίσαμε έξι παραστάσεις που θεωρούμε ότι, αν τις δείτε αυτές τις λίγες μέρες που απομένουν, σίγουρα δεν θα σας απογοητεύσουν. Παραστάσεις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους που όμως έχουν έναν κοινό παρανομαστή, το σεβασμό στο θεατή και τις σπουδαίες ερμηνευτικές στιγμές.

 

Πλατεία Ηρώων
Το κύκνειο άσμα του Αυστριακού Τόμας Μπέρνχαρντ, η «Πλατεία Ηρώων», ευτύχισε σε μια ακριβή και προσεγμένη στη λεπτομέρεια σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Καραντζά, μ’ έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών επί σκηνής και μια Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μια αξεπέραστη ερμηνεία που θα θυμάσαι για χρόνια. Για μένα η ερμηνεία της χρονιάς.

*Μέχρι 9 Απριλίου στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής»

Ήταν όλοι τους παιδιά μου
Η σκηνοθετική πρόταση του Γιάννη Μόσχου, που υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου, είναι σαφέστατη: μια καθαρή ανάγνωση του εκπληκτικού κειμένου, την οποία στηρίζει ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών.

Πρωτεργάτης ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος υποδύεται υπέροχα τον Τζο Κέλλερ, με απίστευτη εσωτερική ροή, που όχι μόνο απογειώνει το συγκλονιστικό μονόλογο του ήρωα, αλλά κάνει ακόμα και τις καθημερινές στιγμές του να φαντάζουν απαράμιλλα γοητευτικές. Επίσης εξαιρετική στο ρόλο της συζύγου η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Αφοπλιστική στη λιτότητά της, μετατρέπεται σε μια σπαρακτική μάνα που είναι αδύνατο να σε αφήσει ασυγκίνητο.

Αύγουστος
Στη χώρα μας το θεατρικό έργο του Τρέισι Λετς είναι γνωστό από την επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία με τη Μέριλ Στριπ και την Τζούλια Ρόμπερτς.

Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη κατάφερε να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο τις βαθύτερες πληγές της οικογένειας, τα ψυχικά τραύματα των ηρώων, ισορροπώντας παράλληλα μοναδικά το δραματικό και το κωμικό στοιχείο. Στον «Αύγουστο» και οι έντεκα ηθοποιοί χαρίζουν στο κοινό μερικές εντυπωσιακές ερμηνευτικές στιγμές. Από τη Μαρία Πρωτόπαππα που καθηλώνει στον πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι την Ορόρα Μαριόν στο ρόλο της βοηθού-νοσοκόμας.

*Μέχρι  9/4 στο Θέατρο Δημήτρης Χορν

  

Ο άγριος σπόρος
Το τελευταίο έργο του Γιάννη Τσίρου (2013), ένα σπουδαίο ελληνικό κείμενο, ζωντάνεψε μοναδικά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη και ο κεντρικός ήρωας, ο Σταύρος, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο ερμηνευτή από τον Τάκη Σπυριδάκη. Ενδιαφέρουσες σκηνικές περσόνες και η Ντάνη Γιαννακοπούλου και ο Ηλίας Βαλάσης. Οι τρεις τους δημιουργούν μια πολύ δυνατή ομάδα.

Αυτή την περίοδο το ρόλο του Σταύρου ερμηνεύει ο Στάθης Σταμουλακάτος, ο οποίος έκλεψε τις εντυπώσεις στο «Στέλλα Κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη το χειμώνα στο Εθνικό και η παράσταση θα επαναληφθεί.

*Μέχρι μέχρι 21 Μαΐου στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Λαμπεντούζα
Το άκρως επίκαιρο έργο του Άντερς Λουστγκάρτεν (γράφτηκε το 2015 ύστερα από παραγγελία του Θεάτρου Σόχο του Λονδίνου) χτυπάει κατευθείαν στο ψαχνό. Δύο άνθρωποι αφηγούνται όλα αυτά που ζει σήμερα η σύγχρονη Ευρώπη. Το προσφυγικό, η κρίση, η φτώχεια, η αποξένωση, η ανεργία, η μοναξιά των ανθρώπων είναι σε πρώτο πλάνο.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί το αγαπημένο του είδος, το αφηγηματικό θέατρο, δίνοντας βάση στο λόγο, που ρέει τόσο φυσικά και αβίαστα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Ο Αργύρης Ξάφης μοιάζει τόσο λιτός, ενώ έχει κάνει τα πάντα ερμηνευτικά για να σε κατακτήσει και αυτό γιατί όλα γίνονται αβίαστα και αληθινά. Με καθαρό λόγο και χωρίς φλύαρες και ανούσιες κινήσεις και η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου.

*Μέχρι 9/4 Θέατρο του Νέου Κόσμου

1984
Στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα «1984» ο Τζωρτζ Όργουελ περιγράφει μια κοινωνία τρόμου και αυτό που καθιστά το βιβλίο του μοναδικό, και όχι απλώς επίκαιρο, είναι το γεγονός ότι είναι μπροστά από την εποχή του.

Μάλιστα, μετά την εκλογή του Τραμπ στην Αμερική οι πωλήσεις του αυξήθηκαν αισθητά.

Η παράσταση βασίστηκε σε μια εμπνευσμένη διασκευή (Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζεται η ιστορία υπό το πρίσμα του Ουίνστον/Όργουελ εν είδει εγκεφαλογραφήματος. Ο ήρωας είναι αντιμέτωπος με τα παιδικά του βιώματα, με το παρόν που αδυνατεί να συλλάβει μέσα σε μια κοινωνία που υποτάσσεται στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού και με ένα καλύτερο μέλλον που ονειρεύεται.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί μια αριστουργηματική παράσταση. Καταφέρνει να συγχρονίσει κάθε σκηνή με τις ανάσες του κοινού. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα θρίλερ (που ενισχύει η μουσική του Γιώργου Πούλιου), κινηματογραφικές εικόνες, εντυπωσιακά γρήγορες εναλλαγές και άρτια αξιοποίηση των τεχνικών μέσων. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιο μοναδικό συγκερασμό πλάνων οθόνης και σκηνών.

Τολμά και φτάνει στα άκρα το εγχείρημά της και σοκάρει με τις σκηνές βασανισμού. Αρωγοί της στη συγκεκριμένη προσπάθεια τα καταπληκτικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (φωτισμένα εκπληκτικά από τον Νίκο Βλασόπουλο). Το «1984» ευτύχησε στη διανομή. Με τους εξαιρετικούς Αργύρη Πανταζάρα, Νίκο Κουρή και Λένα Δροσάκη στους κεντρικούς ρόλους αλλά και έναν υπέροχο θίασο.

*Μέχρι  9/4 στο Θέατρο Βασιλάκου

 

 Γιώτα Δημητριάδη 

Μία από τις θεατρικές ομάδες που προκαλούν αίσθηση και οι δουλειές της τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει talk of the town είναι οι C. for Circus. Μια υπέροχη παρέα που ξεκίνησε ως φοιτητική θεατρική ομάδα στη Θεσσαλονίκη και κατάφερε να έχει στους κόλπους της επαγγελματίες ηθοποιούς που παίζουν σε σπουδαίες παραστάσεις, αλλά δεν ξεχνούν να γυρνούν στον πυρήνα τους.

Με τον Παναγιώτη Γαβρέλα, τη Χρύσα Κοτταράκου, την Ειρήνη Μακρή, τον Νικόλα Παπαδομιχελάκη, τον Παύλο Παυλίδη, τη Νατάσα Ρουστάνη και τον Σπύρο Χατζηαγγελάκη συναντηθήκαμε στο φιλόξενο Θέατρο 104, όπου παρουσιάζεται η τελευταία τους δουλειά με τον ευρηματικό τίτλο «ГЛУМ», βασισμένη στο «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Αλεξάντρ Οστρόφσκι.

Στην πορεία της κουβέντας μας είχα την τύχη να παρακολουθήσω και να θαυμάσω τα παιδιά, τόσο για την υποκριτική τους δεινότητα όσο και για την ευφυή σκηνοθετική τους προσέγγιση. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 2012 δουλεύουν χωρίς σκηνοθέτη.

 

Τι σημαίνει «ГЛУМ»; Γιατί επιλέξατε αυτό τον τίτλο;
Η αλήθεια είναι ότι αργήσαμε να καταλήξουμε στον τίτλο της παράστασης. Ο αυθεντικός τίτλος του έργου ‒όπως σωστά έχει μεταφραστεί στα αγγλικά‒ είναι «Enough stupidity in every wise man». Μας άρεσε που είναι πιο γενικός και δεν δηλώνει συγκεκριμένη θέση ως προς το βασικό ήρωα (σε αντίθεση με το «Ημερολόγιο ενός απατεώνα», που ευθύς εξαρχής σε προδιαθέτει σε σχέση με τον ήρωα). Το 1923 ο Αϊζενστάιν μετέφερε στην οθόνη μια σύντομη δική του εκδοχή του έργου με τον τίτλο «Glumov’s Diary». Με αυτή την αφορμή σκέφτηκα ότι για τους Ρώσους το όνομα Glumov αποτελεί καθαρό λογοπαίγνιο και όντως υπονοεί ότι ο ήρωας είναι απατεώνας, καθώς glum σήμαινε κοροϊδία, υποτίμηση, απάτη. Άλλο όμως να εμπεριέχει το επίθετο του ήρωα την απάτη και άλλο να χαρακτηρίζεται ως απατεώνας. Κρατώντας λοιπόν τη λέξη ως έχει στα ρωσικά, δηλαδή ГЛУМ, και εξηγώντας τη σημασία της, το αποτέλεσμα θα ήταν να ακούει ο θεατής Γκλούμοφ και να καταλαβαίνει την ετυμολογία του επιθέτου. Επίσης, όσον αφορά τον ήχο καθαυτό, σε σχέση με άλλους τίτλους που σκεφτήκαμε, του τύπου «Ουδείς σοφός άνευ βλακείας» κ.λπ., ο συγκεκριμένος είναι πολύ πιο απλός και εύκολος, σχεδόν χαριτωμένος.

Τι σας γοήτευσε στο έργο του Αλεξάντρ Οστρόφσκι και το ανεβάζετε;
Όταν βρισκόμασταν στην περίοδο επιλογής έργου, κάναμε ομαδικές αναγνώσεις διάφορων έργων, αρκετά ετερόκλητων ομολογουμένως. Ίσως ήταν τυχαίο, ίσως η συγκυρία ήταν άσχετη με την ίδια την ανάγνωση, πάντως θυμάμαι ότι κάπως μας ταίριαξε, μας «κόλλησε» με τέτοιο τρόπο που το διασκεδάσαμε αφάνταστα και πειστήκαμε ότι θα ήταν πραγματικά συναρπαστικό να το επιχειρήσουμε. Αυτή η σειρά των τόσο παράδοξων καταστάσεων, παλιακών αλλά και σύγχρονων, οι χαρακτήρες, τόσο στερεοτυπικοί και γκροτέσκοι στη συμπεριφορά τους αλλά τόσο ανθρώπινοι στην ουσία τους, ήταν στοιχεία που μας γοήτευσαν. Στη συνέχεια προέκυψε η ανάγκη να το αποκωδικοποιήσουμε, να βρούμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε να πούμε εμείς μέσα από αυτό.

Μιλήστε μου για την αισθητική της παράστασης.
Η αισθητική της παράστασης προέκυψε στη διάρκεια της διαδικασίας και κατά βάση σχετίζεται με το τι είναι Ρωσία και πώς αντιλαμβάνεται το ρωσικό στοιχείο ο καθένας μας. Από τις φλοράλ ενδυμασίες μέχρι το τραγούδι του Tetris και το παχύ λάμδα της Ρωσίδας μετανάστριας γειτόνισσας. Είναι μια διαδικασία, δεν ολοκληρώνεται παρά μία μέρα πριν ανέβει η εκάστοτε παράσταση, αποτελεί κομμάτι της έρευνάς μας. Η αισθητική διαμορφώνεται μέσα από ζυμώσεις ,σκηνικές και μη, και είναι σχεδόν αυθύπαρκτο κομμάτι στη δουλειά μας. Προσπαθούμε να εμπιστευτούμε αυτό το «μίξερ» μέσα στο οποίο πετάμε τα υλικά και τις σκέψεις μας, μέχρι το αποτέλεσμα να είναι ομοιογενές. Όμως αυτό προκύπτει μέσα από την τριβή, ο καθένας προσφέρει και λαμβάνει από τους άλλους, ψηφίδες που μπορούν να συνθέσουν και να εκτοξεύσουν την προσωπική του έρευνα, και έτσι είναι μάλλον αναπόφευκτη η κοινή αισθητική.

Στην έρευνα αυτή καταλυτικός ήταν ο ρόλος της Τίνας Τζόκα και της Τζέλας Χριστοπούλου, που επιμελήθηκαν τα σκηνικά και τα κοστούμια και πολύ υπομονετικά αφουγκράστηκαν τις ανάγκες μας, ακόμα και όταν ήταν εντελώς χαοτικές. Αντίστοιχα οι φωτισμοί της Σεσίλιας Τσελεπίδη, με την οποία δουλεύουμε για δεύτερη φορά, και οι πινελιές της φίλης μας Βαλέριας Δημητριάδου ολοκλήρωσαν την εικόνα που είχαμε πλάσει κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημερινό αποτέλεσμα. Η συμβολή τους ήταν καίρια και πραγματικά πολύτιμη στο εικαστικό αποτέλεσμα – είναι μεγάλη τύχη να συνδιαλέγεσαι κατ’ αυτό τον τρόπο με τους συνεργάτες σου.

Πώς δουλέψατε κατά τη διάρκεια των προβών;
Το πρώτο στάδιο στο διάλογό μας με το έργο ήταν η ομαδική αφήγηση της ιστορίας, σε μια προσπάθεια να αφουγκραστούμε τη ραχοκοκαλιά της και να εντοπίσουμε τα γεγονότα. Το παιχνίδι ξεκίνησε όταν η ίδια η ιστορία μάς σήκωσε από το τραπέζι. Σειρά είχε μια εκτεταμένη σειρά ασκήσεων που εξάσκησαν την ετοιμότητά μας, ενίσχυσαν το μεταξύ μας δέσιμο και ερέθισαν την έμπνευσή μας ως προς την αίσθηση του έργου. Κάπου σε αυτό το σημείο άρχισαν να εμφανίζονται και οι προσωπικές μας αναφορές αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας μας συνδέεται με τα θέματα που πραγματευόμαστε. Στη συνέχεια προσπαθήσαμε να συντάξουμε το υλικό που είχαμε στα χέρια μας έτσι ώστε να έχει το νόημα που θέλαμε και με τη βοήθεια φίλων και συνεργατών, όπως οι Βαλέρια Δημητριάδου, Τίνα Τζόκα, Τζέλα Χριστοπούλου, Σεσίλια Τσελεπίδη, φτάσαμε στο σημερινό αποτέλεσμα.

Στη παράστασή σας ο Γκλούμοφ θα κάνει τα πάντα, θα πει ψέματα, θα «γλείψει», θα μηχανορραφήσει για να γίνει αρεστός και απαραίτητος στα μεγάλα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας. Ποιο τύπο ανθρώπου της σημερινής κοινωνίας σάς θυμίζει;
Στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ-έρευνα «Μήδεια» του Νίκου Γραμματικού, ψάχνοντας ο ίδιος ποιος ήταν ο Ιάσονας, παίρνει κάποια στιγμή μια συνέντευξη από έναν έμπορο στη Βαρβάκειο. Η απάντηση εκείνου είναι: «[…] το λαμόγιο, ο κοστουμάκιας, ο βολεψάκιας… ο γαμπρός μου… ο πρώην γαμπρός μου». Η εικόνα αυτή μου ήταν πολύ έντονη και κατά τη διάρκεια της δουλειάς πάνω στο συγκεκριμένο έργο. Ο Γλούμοφ είναι Αυτός που πληγώνει.

Ο Γκλούμοφ είναι ο άνθρωπος που βλέπει μεν και έχει συνείδηση της σήψης της κοινωνίας με τον τρόπο που διαρθρώνεται, ωστόσο είναι ο ίδιος ο «τρόπος» που υπόρρητα του έχει εμφυτεύσει την πίστη σε μια «αξιοκρατία». Μια κοινωνία όπου η επισφαλής εργασία μαστίζει τα νέα άτομα, που είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν με εκείνη την αίσθηση της «αξιοκρατίας» της μεσαίας τάξης του ’80: «τα αγαθά κόποις κτώνται». Απάτη. Ο Γκλούμοφ λοιπόν είναι αυτός που πιστεύει ότι χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα του θα «τα καταφέρει». Αυτό όμως προϋποθέτει ότι υπάρχουν άλλοι μη έξυπνοι ή λιγότερο έξυπνοι από αυτόν. Και εδώ ξεκινά ο κανιβαλισμός. Ok τέλος, κωμωδία κάνουμε!

Επιλέγετε να λειτουργείτε χωρίς κάποιον επικεφαλής, αλλά από κοινού. Αυτή η επιλογή υπάρχουν περιπτώσεις που σας δημιουργεί προβλήματα;
Η συγκεκριμένη επιλογή προέκυψε ως ανάγκη και είναι η τρίτη μας παραγωγή ως ομάδας που οργανώνεται με αυτό τον τρόπο. Σίγουρα στην πορεία προκύπτουν διάφορα προβλήματα. Άλλωστε ποια συλλογικότητα λειτουργεί εντελώς… αναίμακτα; Είναι όμως ο τρόπος με τον οποίο συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Είναι ο τρόπος μας να αντισταθούμε και να μιλήσουμε. Είναι ο τρόπος με και για τον οποίο κάνουμε θέατρο. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι βρισκόμαστε σε μια μακρόχρονη διαδικασία έρευνας, σε σχέση με αυτό το κομμάτι, και έχουμε ήδη κάποια γνώση και εμπειρία σε σχέση με μονοπάτια που δεν λειτουργούν τόσο ομαλά. Συνεχίζουμε λοιπόν τη χαρτογράφηση.

C. for Circus είστε μια θεατρική ομάδα που πρωτοσχηματίστηκε το 2008 στο υπόγειο ενός μπαρ στη Θεσσαλονίκη. Τότε ήσασταν φοιτητές και μέλη της θεατρικής ομάδας της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ. Εννέα χρόνια αργότερα τι εικόνα έχετε για τη θεατρική δημιουργία;

Ήταν τόσο έντονα εκείνα τα χρόνια. Κάναμε πρόβες σαν τρελοί σε αυτό το υπόγειο, ιδρώναμε, ξεθεωνόμασταν, χωρίς όμως κανένας από μας (στην αρχή τουλάχιστον) να σκέφτεται σοβαρά πως θέλει να γίνει ηθοποιός. Μας άρεσε αυτό που συνέβαινε και δεν το σκεφτόμασταν ατομικά ή μακροπρόθεσμα. Θέλαμε απλώς να μάθουμε όσο γίνεται περισσότερα και αυτό κάναμε. Αργήσαμε να βάλουμε ως στόχο την παράσταση.

Δουλεύαμε εργαστηριακά και γνωριζόμασταν όλο και καλύτερα μέσα από μια διαδικασία πολύ πιο ουσιαστική από το να πηγαίναμε για μια μπίρα. Αυτό είναι που μας ένωσε. Γίναμε φίλοι. Οικογένεια πραγματική. Και σιγά σιγά άρχισαν τα ομαδικά όνειρα. Νοικιάσαμε χώρο δικό μας, κάναμε εταιρία, παραστάσεις, συμμετείχαμε σε φεστιβάλ… Και σιγά σιγά συνειδητοποιούσαμε ότι όλο αυτό ήταν πολύ πιο ισχυρό από τις όποιες σχολές τελειώναμε τότε (Φυσικό, Πολυτεχνείο, Νομική κ.λπ.). Και αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με αυτό επαγγελματικά. Εξ ου και η Αθήνα και οι σπουδές και οι ατομικές συμμετοχές σε άλλες παραστάσεις. Παρ’ όλα αυτά έχουν περάσει όντως εννιά χρόνια, οπότε ο δεσμός μας έχει γίνει ακόμα πιο ισχυρός. Ίσως να μην είμαστε τόσο ανέμελοι όσο τότε, ίσως να έχουμε σκληρύνει κάπως και να έχουμε περισσότερες απαιτήσεις από τους εαυτούς μας και από τους υπόλοιπους, ίσως πολλές φορές να είναι ψυχοφθόρο και επίπονο, αλλά δεν είναι λογικό αφού όντως με αυτό θέλουμε να ασχοληθούμε; Πώς αλλιώς αν δεν σου στοιχίζει; Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο είμαστε ακόμη παιδιά και κουβαλάμε μια δόση τρέλας στην ψυχή όλα θα πάνε καλά.

Πώς βιώνει μια νέα ομάδα την Ελλάδα της κρίσης;
«Η Ελλάδα της κρίσης» δεν είναι μια οριοθετημένη περιοχή όπου μπορούμε να «μπούμε» και να « βγούμε» κατά βούληση κάθε φορά που αναζητάμε μια εμπειρία. Δεν είναι καν μια εποχική γρίπη που περνά σε μία βδομάδα. Είναι μια κατάσταση η οποία μας ορίζει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Είναι γνωστή η ανεργία, γνωστή και η επισφάλεια, γνωστή και η αφραγκία. Όμως τα άλλα, το πώς σκεφτόμαστε, πώς φανταζόμαστε, τι οραματιζόμαστε, τι ελπίζουμε, τι ονειρευόμαστε, πώς ερωτευόμαστε, είναι ανεξάρτητα κομμάτια που έχουν ξεγλιστρήσει και έχουν γλιτώσει. Το πώς διαμορφώνεται το μέσα μας από το πλαίσιο που το περιβάλλει. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν έχουμε επιλέξει να φτιάξουμε τη δομή που θα μας επιτρέψει να εκφραστούμε, να δημιουργήσουμε, να εργαστούμε με τους όρους που θα βάλουμε εμείς. Έχοντας ως δεδομένο ότι δεν θα έχουμε εύκολα οικονομικές απολαβές από τη δουλειά μας, έχουμε επιλέξει οι συνεργάτες μας να είναι οι φίλοι μας, οι άνθρωποι με τους οποίους περνάμε ωραία, μοιραζόμαστε εμπειρίες και κώδικες και καθορίζουμε τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε, σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες.

 

Το «ГЛУМ» παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 11854 Αθήνα).

 

 

«Ήταν σαν γιορτή. Όχι επειδή δεν πληρώσαμε, αλλά επειδή πρώτη φορά κάναμε κάτι όλοι μαζί».

Όλοι ξέρουμε συνανθρώπους μας που δεν πληρώνουν το αντίτιμο του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ορισμένοι υπερασπίζονται αυτή τους τη στάση με πάθος, προβάλλοντας τρανταχτά επιχειρήματα, ενώ για τους επικριτές τους θεωρούνται «τζαμπατζήδες». Πριν από λίγο καιρό ο κόσμος, εξαγριωμένος με τις ιδιαίτερα αυξημένες τιμές των διοδίων και την κάκιστη ποιότητα των δρόμων, σήκωνε τις μπάρες και περνούσε. Το «Δεν πληρώνω», που πήρε διαστάσεις κινήματος, φαίνεται να έχει γερές βάσεις. Μπορεί να ξεκίνησε ως ιδεολογία, πλέον όμως έχει καταλήξει στο «Δεν έχω, δεν πληρώνω» .

Ο Ντάριο Φο έγραψε το 1974 το έργο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και το 2010 άλλαξε τον τίτλο σε «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω», καθώς έλαβε υπόψη τα νέα δεδομένα, την οικονομική κρίση στην Ιταλία του 21ου αιώνα.

Στο έργο παρακολουθούμε την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, που αδυνατεί να επιβιώσει, επειδή ξεζουμίζεται κυριολεκτικά από το σύστημα. Όλα ξεκινούν από ένα περιστατικό που δεν διαδραματίζεται επί σκηνής, αλλά το περιγράφει η κεντρική ηρωίδα στη φίλη της. Μια ομάδα γυναικών μπουκάρει σε σούπερ μάρκετ και αρνείται να πληρώσει τα προϊόντα, καθώς εξαιτίας της κρίσης οι τιμές έχουν υπερδιπλασιαστεί. Δημιουργούν τρομακτική σύγχυση στο ταμείο, έρχονται σε ανοιχτή ρήξη με το διευθυντή, σχεδόν τον απειλούν με λιντσάρισμα, και τελικά αρπάζουν τα αγαθά πληρώνοντας κατά βούληση. Όταν φτάνει η αστυνομία, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί οι γυναίκες έχουν μπερδέψει πολύ την κατάσταση και οι περισσότερες έχουν ήδη διαφύγει με τα λάφυρα-τρόφιμα. Η προσπάθεια των δύο γυναικών να κρύψουν ό,τι άρπαξαν από το σούπερ μάρκετ οδηγεί σε απίστευτα κωμικοτραγικά μπερδέματα τόσο τις ίδιες όσο και τους συζύγους τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι την επαναστατική πράξη της κλοπής κάνουν οι γυναίκες εν αγνοία των αντρών. Με αυτή την επιλογή ο συγγραφέας, χωρίς να στοχεύει σε κάποιο φεμινιστικό μανιφέστο, δείχνει ξεκάθαρα τη θέση της γυναίκας, ενός σημαντικού θύματος του καπιταλισμού, που είναι παράλληλα επιφορτισμένη με τη διαχείριση του σπιτιού.

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετώντας την παράσταση επιτυγχάνει να φωτίσει τις παραπάνω πτυχές του έργου, ακροβατώντας εξαιρετικά ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό κομμάτι. Παράλληλα όμως αξιοποιεί ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά των έργων του Ντάριο Φο, το παιχνίδι. Στοιχείο που έχει δουλέψει και στις ερμηνείες των ηθοποιών. Έτσι η καταγγελτικότητα του πολιτικού θεάτρου δεν μοιάζει με μανιφέστο κομμουνιστικού κόμματος, αλλά αγγίζει την αλήθεια του θεατή και τον φέρνει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που βιώνει ή, ακόμα χειρότερα, με αυτά που φοβάται πως θα βιώσει.

Ο θίασος είναι καλοκουρδισμένος και συγχρονισμένος, παρουσιάζοντας μια παράσταση συνόλου. Η Κάτια Γέρου και ο Γιώργος Μακρής με την εμπειρία τους ερμηνεύουν μοναδικά το ζευγάρι εργατών που έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Αποφεύγουν κάθε είδους μανιέρα και χτίζουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες, χρωματίζοντας τις ευαίσθητες χορδές τους. Εξίσου καλό και το νεότερο ζευγάρι (Ερατώ Πίσση και Πέτρος Σπυρόπουλος), με σκηνική εγρήγορση και κωμικό ταπεραμέντο. Υποκριτικό δώρο της παράστασης ο Χρήστος Μαλάκης, οι σκηνές του οποίου, ως δημοτικού αστυνομικού και καραμπινιέρη, είναι ξεκαρδιστικές.

Εν κατακλείδι, μια έντιμη κωμωδία, που θα σας ψυχαγωγήσει, με ένα άρωμα παλιού καλού Θεάτρου Τέχνης.

 

Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου και ο κινηματογραφιστής Δημήτρης Ζάχος βρίσκονται στο παρά πέντε της πρεμιέρας τους στο Θέατρο Πόρτα. Αυτή τη φορά θα ανέβουν και οι ίδιοι πάνω στη σκηνή μαζί με τους χορωδούς τους. Η πρώτη για να διευθύνει αυτή την πρωτότυπη σκηνική σύνθεση και ο δεύτερος για να τραγουδήσει μαζί τους. Οι απορίες μου πολλές για τη νέα τους δουλειά. Οι δυο τους γεμάτοι ενθουσιασμό και πάθος μού μιλούν για τη «Χορωδία Ανέργων», υποστηρίζοντας ότι «Όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν».

Τους ρωτάω πώς γεννήθηκε η ιδέα και η Ελένη δίνει αμέσως τα εύσημα στον Δημήτρη, ο οποίος μου λέει: «Σίγουρα έχει να κάνει με ιστορίες και εμπειρίες που κουβαλάμε μέσα μας αλλά και ιστορίες φίλων και κοντινών συγγενών  που έμειναν άνεργοι γιατί έκλεισαν δουλειές ή απολύθηκαν ή παραιτήθηκαν. Οπότε όλο αυτό το πλέγμα δημιουργεί μια σχέση με την εργασία που νιώσαμε ότι έπρεπε να το επικοινωνήσουμε και να εξετάσουμε πώς καθορίζει τη ζωή μας η εργασία. Να διερευνηθεί στο πλαίσιο ενός καλλιτεχνικού έργου. Η ιδέα για τη χορωδία γεννήθηκε επειδή ήξερα τη δουλειά της Ελένης και πώς το τραγούδι και η μουσική μπορούν να είναι πολύ άμεσα και πολύ ενδεικτικά στον τρόπο επικοινωνίας ενός τέτοιου προβλήματος».

Όσο για τον αν είναι πρακτικά δύσκολο να δουλεύεις με μη επαγγελματίες, μου εξηγεί: «Δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί ούτε μουσικοί ούτε τραγουδιστές. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βιώνουν τις καταστάσεις που αφηγούνται μέσω του τραγουδιού. Αυτό τους βάζει σε μια ιδιαίτερη διαδικασία, που αποκτά ένα ξεχωριστό βάρος, το βάρος της εμπειρίας και της ευθύνης για όσα λέμε».

Γιατί όμως επέλεξαν να δημιουργήσουν μια χορωδία; Το τραγούδι ανακουφίζει σε σχέση με την πρόζα; Η Ελένη αναφέρει: «Το θέμα που είναι βαρύ και αμαυρώνει την καθημερινότητά μας μέσα από το τραγούδι αποκτά μια διάσταση πιο ποιητική, πιο απελευθερωτική. Ενδυναμώνει τους ανθρώπους στο πλαίσιο του συνόλου. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε μέσα από το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν είναι όσα αφηγούνται οι χορωδοί στην παράσταση, αλλά ότι εκείνοι που δεν γνωρίζονται μπορούν να δημιουργήσουν μια ομάδα και να μοιραστούν το πρόβλημα».

Και συμπληρώνει: «Το εγχείρημα καθαυτό είναι μια πρόταση προς το κοινό, μια πρόταση για τη δημιουργία, μια πρόταση για την αναθεώρηση των προτεραιοτήτων μέσα από την ανεργία. Απώτερος στόχος να δουν αυτή την κατάσταση σαν μια ευκαιρία για αναθεώρηση των επιθυμιών και των ευκαιριών».

«Να δούμε την ανεργία σαν ευκαιρία;» αναρωτιέμαι. Ο Δημήτρης Ζάχος σπεύδει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Η ανεργία είναι μια πάρα πολύ δυσάρεστη κατάσταση και δεν επιδιώκουμε σε καμία περίπτωση να αναπαραγάγουμε τα κοινωνικά στερεότυπα που αφορούν τον άνεργο, είτε έχουν σχέση με την ανικανότητά του να λειτουργήσει στο πλαίσιο της μισθωτής εργασίας είτε με το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι λειτουργικοί ή είναι τεμπέληδες και δεν κάνουν τους απαραίτητους συμβιβασμούς για να τα καταφέρουν. Η παράσταση δεν έχει τόνο εμφανώς καταγγελτικό, ούτε πολιτικά ούτε κοινωνικά, και δεν φέρει το βάρος που συνήθως υπάρχει όταν μιλάμε για την ανεργία».

Πώς κατέληξαν στα μέλη της χορωδίας τους; «Δημιουργήσαμε μέσα από φίλους, γνωστούς και τον κοινωνικό περίγυρο ένα δίκτυο ανθρώπων με τους οποίους αρχικά κάναμε μια κουβέντα και τους δώσαμε ένα ερωτηματολόγιο με προβληματισμούς που δεν είχαν σχέση με επιστημονική έρευνα. Από αυτούς τους ανθρώπους προέκυψε ο πυρήνας της ομάδας. Μας βοήθησε πολύ και το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» στο οποίο απευθυνθήκαμε και τελικά από αυτό το δίκτυο συμμετέχουν στη χορωδία μας τρεις πωλητές».

Πολλοί διερωτώνται αν θα υπάρξει κάποια αμοιβή για τους ανέργους. Η Ελένη μου διευκρινίζει: «Είναι ένα εγχείρημα χωρίς υλικές απολαβές. Ούτε εμείς ούτε εκείνοι θα πάρουμε κάποια αμοιβή και είμαστε όλοι σύμφωνοι σε αυτό. Αποφασίσαμε να το κάνουμε για δική μας απόλαυση. Από εκεί και πέρα αυτό που έχουμε πει στους ανθρώπους και ισχύει είναι πως ό,τι χρήματα βγουν από τα ενοίκια του θεάτρου θα πάνε σε εκείνους».

Οι δυο τους από την αρχή της κουβέντας δείχνουν αποφασισμένοι η χορωδία να έχει μέλλον και να μην τελειώσει στις τέσσερις παραστάσεις του Θεάτρου Πόρτα. Τα σχέδιά τους λοιπόν είναι δύο: «Καταρχήν το υπάρχον σχήμα να πάει σε διάφορα φεστιβάλ. Έχουμε, για παράδειγμα, κάνει αίτηση στην Ελευσίνα. Επίσης θέλουμε να εξελιχθεί, γιατί αυτό που θα παρουσιάσουμε τώρα είναι ένα πρώτο σχεδίασμα. Το δεύτερο σχέδιο είναι να πάμε σε φεστιβάλ εκτός Αθήνας και να συστήσουμε μια καινούργια χορωδία με τους ανέργους της εκάστοτε περιοχής».

Η Ελένη Ευθυμίου όμως δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα. Έχει ήδη στο βιογραφικό της μια παράσταση για την ενδοοικογενειακή βία, το «Με χτύπησε στις 2.45». Επίσης δύο εξαιρετικές παραστάσεις με την ομάδα Εν Δυνάμει στις οποίες πρωταγωνιστούσαν παιδιά με ειδικές ανάγκες και τώρα την παράσταση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών «Το κάλεσμα της Άγριας Φύσης» που παρουσιάζεται σε ιδρύματα και νοσοκομεία όλης της χώρας.

Αισθάνεται ότι κάνει ένα είδος θεάτρου, κοινωνικό θέατρο; «Με αφορά πολύ η σύνδεση του ανθρώπου με την κοινωνία, η επιρροή της κοινωνίας στον άνθρωπο και η επιρροή του ανθρώπου στην κοινωνία. Δεν μου αρέσει η ταμπέλα του κοινωνικού θεάτρου ούτε του θεάτρου ντοκιμαντέρ. Με γοητεύει πολύ η ιδέα τού να κοινοποιείται κάτι κρυμμένο, κάτι για το οποίο δεν μιλάμε. Πάντα όμως με ενδιαφέρει από καλλιτεχνική σκοπιά. Επιπλέον με κινητοποιεί το γεγονός ότι μέσα από την εργασία μαθαίνω πράγματα που μόνη μου δεν θα τα έψαχνα. Με συναρπάζει η ιδέα της πρωτότυπης δραματουργίας, το ότι ξεκινάς με λευκό χαρτί, με την πραγματικότητα ως υλικό για επεξεργασία και για έμπνευση. Η χορωδία είναι ιδέα ενός καινούργιου ανσάμπλ. Μου αρέσει πάρα πολύ η σκέψη ότι δημιουργώ μια κοινή γλώσσα με ανθρώπους που πιο πριν δεν είχαν ένα κοινό ερέθισμα. Οπότε φτιάχνουμε από την αρχή μια καινούργια γλώσσα».

 

«Χορωδία Ανέργων"
Ελένη Ευθυμίου-Δημήτρης Ζάχος
«Όσα δε μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν»

Μέρες και ώρες παραστάσεων: 16 Μαρτίου-6 Απριλίου, κάθε Πέμπτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 8 ευρώ άνεργοι, ΑΜΕΑ, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων)
Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου, τηλ. 210 7711333

 

 

«Γιατί πήραν εκείνη και όχι εμένα;»

Το πολυβραβευμένο έργο του Κλαούντιο Τολκατσίρ ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαριτίνας Πάσσαρη. Αφού έκλεισε έναν πετυχημένο κύκλο παραστάσεων τα Δευτερότριτα την πρώτη σεζόν, επιστρέφει και πάλι στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Το κείμενο ήταν το αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερης έμπνευσης- πειράματος του συγγραφέα. Στο σπίτι του στο Μπουένος Άιρες, στο φημισμένο Timbre 4, οι καλλιτέχνες επί μήνες αυτοσχεδίαζαν πώς να ενταχθούν σε μια οικογένεια , ποιο χαρακτήρα να δημιουργήσουν. Στο τέλος προέκυψε μια οικογένεια όπως οι Κόλεμαν.

Τα μέλη της παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια και οι μεταξύ τους σχέσεις είναι τεταμένες. Όσο για την επικοινωνία τους, ως επί το πλείστον επιτυγχάνεται διά της βίας.

Η Μαριτίνα Πάσσαρη κατάφερε να φωτίσει μοναδικά τόσο τις κωμικές όσο και τις τραγικές πτυχές του έργου, παραδίδοντας στο κοινό μια παράσταση στην οποία το γέλιο εναλλάσσεται σε κλάσματα δευτερολέπτου σχεδόν με κάθε δυσάρεστη σκέψη.

Δούλεψε, και αυτό φαίνεται, εξαντλητικά τις σκηνές, ώστε οι σχέσεις των ηρώων να μοιάζουν καθημερινές και όλα να κυλούν ομαλά και αβίαστα, σαν να παρακολουθεί κανείς από κλειδαρότρυπα τι συμβαίνει στο διπλανό διαμέρισμα.

Κυρίαρχη στην πινακοθήκη των προσώπων είναι η γιαγιά, η Αλεξάνδρας Παντελάκη, που λειτουργεί ουσιαστικά ως πυλώνας ισορροπίας στο σπίτι. Γι’ αυτό μετά το θάνατό της όλοι επιλέγουν ξεχωριστούς δρόμους. Η ηθοποιός με τη σκηνική της εμπειρία προσφέρει μια ατόφια ερμηνεία, αποδίδοντας το συναισθηματικό φορτίο της γυναίκας που ψάχνει απεγνωσμένα λύσεις.

Ένα δικό της κόσμο, ο οποίος όμως συνδιαλέγεται με τους υπόλοιπους ήρωες, φέρνει στο σανίδι η Εύρη Σωφρονιάδου ως Μεμέ. Μια μητέρα που δεν έχει καταφέρει να ενηλικιωθεί, έχει γεννήσει παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες και επιμένει να κοιμάται ακόμη με το γιο της, τον Μαρίτο.

Σε αυτόν το ρόλο ο Μιχάλης Πανάδης μας χαρίζει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία. (Νομίζω πως του αξίζει τουλάχιστον μια υποψηφιότητα για το Βραβείο Δημήτρης Χορν.) Κάθε ατάκα του προσδίδει άλλο τόνο στην ατμόσφαιρα. Με υπερβάλλοντα κυνισμό, ειρωνεία και υποδόριο χιούμορ, ο ήρωάς του λειτουργεί σαν μικρό διαβολάκι για τα μέλη της οικογένειας και βάζει φωτιά στα πάντα.

Η Γκάμπι της Αντιγόνη Δούμου μοιάζει με τη φωνή της λογικής στην οικογένεια και αποκτά μεγαλύτερο σκηνικό ενδιαφέρον στο δεύτερο μέρος.

Η Μαρσέλα Λένα, ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, ο Πάνος Τζίνος και ο Στέργιος Κοντακιώτης, αν και δεν έπαιζαν την πρώτη σεζόν και εντάχθηκαν τώρα στην ομάδα, δείχνουν να έχουν ενσωματωθεί πλήρως.

Το εικαστικό κομμάτι της παράστασης (επιμέλεια σκηνικού και κοστουμιών: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη) πιστεύω πως δεν πρόσθεσε τίποτα στα δυνατά χαρτιά της. Αντιθέτως, υπήρξαν κάποια κενά στις μεταβάσεις των σκηνών λόγω της μη εύρεσης σκηνικών λύσεων και εξαιτίας αυτού του ατελείωτου γιουσουρούμ που είχαν οι ηθοποιοί να τακτοποιήσουν στις εκάστοτε αλλαγές σκηνών.

«Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν» είναι μια παράσταση που σου θυμίζει γιατί αγαπάς το θέατρο. Απλή, αλλά τόσο ουσιαστική, στηρίζεται σε ένα δυνατό και επίκαιρο κείμενο, μιλά για το σπιτικό μου και για το σπιτικό σου, αναδεικνύοντας σπουδαίες ερμηνευτικές στιγμές που μυρίζουν έντονα «ανθρωπίλα» γι’ αυτό και σε αγγίζουν τόσο.

 

Κάθε φορά που τη συναντώ το ενδιαφέρον μου για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει είναι ανάλογο με την αγωνία μου να τη δω στη σκηνή. Ίσως επειδή και στα δύο καταφέρνει να με εκπλήσσει μόνο ευχάριστα. Οι απαντήσεις της μοιάζουν με τις ερμηνείες της, είναι απρόσμενα ειλικρινείς.

Αυτή την περίοδο την απολαμβάνουμε στον «Αύγουστο» του Τρέισι Λετς, σε μια ερμηνεία που σπάει κόκαλα και ισορροπεί αριστοτεχνικά το κωμικό με το δραματικό στοιχείο. Η Μαρία Πρωτόπαππα, αν ήταν στην Αμερική, θα ήταν σίγουρα και εκείνη υποψήφια για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα, όπως η Τζούλια Ρόμπερτς που ερμήνευσε τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία. Τη Μαρία όμως «δεν την ενδιαφέρει μόνο το επάγγελμά της» και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την ελληνική γλώσσα και τον ήλιο. Από αυτόν είχαμε μπόλικο καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας. Η μέρα έκανε τα πάντα για να επιβεβαιώσει τη ρήση «Από Μάρτη καλοκαίρι…»

 

Τον «Αύγουστο» στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε μέσα από την κινηματογραφική επιτυχία. Είναι ρίσκο πιστεύεις να ανεβαίνουν στη σκηνή έργα τα οποία οι θεατές έχουν ταυτίσει τόσο πολύ με συγκεκριμένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ;

Δεν το είδα έτσι. Ούτε συνέκρινα τον εαυτό μου με την Τζούλια Ρόμπερτς και το πώς ερμήνευσε το ρόλο. Είναι τελείως διαφορετικό το πλαίσιο, άλλη σκηνοθεσία. Το κείμενο είναι διαφορετικό, όμως και η παράσταση έχει άλλη λογική από ό,τι η  ταινία. Χαρακτηριστικό είναι το κωμικό στοιχείο, που είναι πολύ έντονο στη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου (Μαρκουλάκη) καθώς και μια «ελαφρότητα». Από την άλλη, όταν υπάρχει ταινία, έχεις και ένα δείγμα.

Επομένως την έχεις δει την ταινία;

Ναι, παλιά, και την ξαναείδα, και την αμερικανική παράσταση την παρακολούθησα στο ίντερνετ.  Όλα τα έψαξα, στο πλαίσιο της έρευνας, αναζήτησα τις συνεντεύξεις συντελεστών, όσα είπε ο  συγγραφέας για το έργο. Άλλωστε πάντα στη μετάφραση χάνεται ένα κομμάτι της αμερικανικής κουλτούρας, που είναι διαφορετική από τη δική μας. Γι’ αυτό χρειάζεται μια έρευνα, προκειμένου να οικειοποιηθείς ένα κομμάτι που είναι έξω από σένα. Και φυσικά «έκλεψα» κιόλας! Είναι φανερό δηλαδή, δεν χρειάζεται να πας στη Νέα Υόρκη να δεις την παράσταση. Τι, να λέμε ψέματα; Όλοι «κλέβουν».

Φαντάζομαι ότι για κάθε ρόλο υφίσταται το «κλέψιμο», ασχέτως αν υπάρχει ταινία…

Ναι, φυσικά. Μπορείς να κλέψεις και από λάθος επίσης. Να διαπιστώσεις ότι κάτι δεν κάθεται σε κάποιον που το δοκίμασε, οπότε να μην το επιχειρήσεις. Όσον αφορά πολύ παλιές παραστάσεις, για τις οποίες δεν υπάρχει διαθέσιμο υλικό καθώς έχουν ανεβεί, για παράδειγμα, πριν από το ’50, ψάχνω κριτικές. Μέσα από αυτές αναζητώ τον παλμό, τι περίπου είχαν κάνει, τι άρεσε, τι δεν άρεσε… Από παντού μπορείς να αντλήσεις έμπνευση, να πάρεις ιδέες.

Τώρα πάντως έχεις δηλώσει ότι, όταν είσαι σε μια παράσταση, δεν διαβάζεις κριτικές…

Δεν τα ψάχνω. Αν πέσει κάτι στην αντίληψή μου ή κάτι μου πουν, το κοιτάω. Έχω καταλάβει ότι, όταν είσαι μέσα σε μια δουλειά, το καλύτερο είναι να έχεις θετική σκέψη και να πιστεύεις αυτό που κάνεις, διότι η απόδοση κατά ένα μεγάλο μέρος έχει σχέση με την πίστη. Σε όσες περιπτώσεις δεν τα είχα καταφέρει αυτό με αποδυνάμωνε και δεν βοηθά.

Στο δεύτερο μέρος της παράστασης βλέπουμε την Μπάρμπαρα να γίνεται ίδια η μητέρα της. Πιστεύεις πως γεννιόμαστε ή είμαστε ίδιοι με τους γονείς μας;

Νομίζω πως έχει να κάνει με το πώς μεγαλώνουμε. Γινόμαστε ό,τι βλέπουμε. Ένα κομμάτι είναι βιολογικό, δηλαδή, αν κάποιος δεν έχει μεγαλώσει με τους βιολογικούς του γονείς, κάτι θα έχει κληρονομήσει, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι είναι επίκτητο λόγω της μίμησης αυτών που βλέπουμε.

Σε ώθησε η παράσταση να διερευνήσεις λίγο περισσότερο τη σχέση με τη μητέρα σου;

Όχι, γιατί δεν είναι κάτι καινούργιο. Με αυτά τα υλικά δουλεύουμε πάντα και η σχέση μας με τους γονείς μας μας απασχολεί όλους στη ζωή μας. Υπάρχουν πράγματα που χάρηκα που τα μιμήθηκα και άλλα που δεν θα ήθελα να τα έχω από τη μητέρα και νομίζω το ίδιο ισχύει και για την Μπάρμπαρα.

Τον Οκτώβριο στη συνέντευξη Τύπου της Πειραματικής Σκηνής, όταν ο Ανέστης Αζάς ανακοίνωσε ότι η «Γλυκιά Τυραννία του Οιδίποδα», η παράσταση που σκηνοθέτησες, θα πάει σε φεστιβάλ της Γερμανίας, δήλωσε πολύ χαρούμενος, γιατί, όπως είπε, «πολεμήθηκε πολύ από τους κριτικούς». Εσύ πώς το εισέπραξες όλο αυτό;

Δεν ήξερα ότι πολεμήθηκε τόσο πολύ… Εγώ δεν εισέπραξα κάτι κακό. Ίσως γιατί έλειπα και τον περισσότερο καιρό στην Κρήτη. Διάβασα όμως και θετικά και αρνητικά σχόλια, όπως άρμοζε νομίζω και ήταν δίκαιο να συμβεί. Σε όσους δηλαδή δεν άρεσε η παράσταση κατανόησα γιατί συνέβη, σε όσους πάλι άρεσε επίσης κατανόησα το γιατί. Δεν αισθάνθηκα όμως ότι πολεμήθηκε, καθόλου. Το feedback που έφτανε σε μένα που ήμουν μακριά ήταν θετικό.

Αισθάνθηκες πως δεν είμαστε ανοιχτοί σε μια «πειραματική» σκηνή; Να δούμε δηλαδή το αρχαίο δράμα με μια τελείως διαφορετική οπτική;

Επειδή ακριβώς είναι μια πειραματική σκηνή, στόχος μου δεν ήταν να αποδείξω αν μπορώ να κάνω καλά τον «Οιδίποδα Τύραννο». Αν συνέβαινε αυτό, θα δοκίμαζα στην Επίδαυρο και ο στόχος θα ήταν εμπορικός. Η ευτυχία ήταν ότι είχα το περιθώριο λόγω του επιθετικού προσδιορισμού «πειραματική» να δοκιμάσω νέους δρόμους. Κάποια πράγματα μου βγήκαν όπως τα ήθελα, ενώ άλλα όχι. Αισθάνθηκα όμως ελεύθερη να δοκιμάσω κάτι σε σχέση με τα υλικά που είχα, τις συνθήκες. Δεν είχα καμία υπέρμετρη φιλοδοξία να αποδώσω το δράμα. Γι’ αυτό και το ευχαριστήθηκα. Ήταν μάθημα για μένα, γιατί σκέφτηκα ότι για να μάθεις πρέπει να τολμήσεις πιο παρορμητικά.

Πήγες στη Γερμανία με την παράσταση;

Μόνο μιάμιση μέρα για να στήσω.

Παλαιότερα είχες πάει και στην Πράγα για σπουδές. Δεδομένης της κατάστασης στην Ελλάδα, αν σου δινόταν μια επαγγελματική ευκαιρία, θα έφευγες;

Κανονικά θα έπρεπε να πω ναι. Κατάλαβα όμως, όσες φορές έλειψα, ότι δεν μπορώ χωρίς την ελληνική γλώσσα και τον ήλιο. Να αφήσω την προσωπική και την κοινωνική μου ζωή τώρα το θεωρώ πολύ δύσκολο. Δεν με ενδιαφέρει μόνο το επάγγελμά μου αυτή τη στιγμή. Όταν ήμουν μικρότερη, μπορεί να το έκανα, αλλά και πάλι δυσκολεύτηκα.

Τώρα που τελείωσε η «Λέξη που δεν λες» τι θεωρείς πως αποκόμισες από αυτή την εμπειρία;

Επειδή έχουν καπακώσει καινούργια πράγματα, νιώθω ήδη μια απόσταση. Πρακτικά απόλαυσα πάρα πολύ το γεγονός ότι βρέθηκα εκτός Αθηνών.  Ότι αναγκάστηκα να προσαρμοστώ σε έναν άλλο τρόπο ζωής, λειτουργίας και αντιμετώπισης του χρόνου. Δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή, αλλά ήταν πολύ ανθρώπινα και ζεστά, ήταν πολύ καλή ομάδα. Το διάστημα που πέρασα εκεί υπήρχαν φάσεις που ήμουν ευτυχισμένη, όμως ταυτόχρονα υπήρχε και άγχος, ειδικά προς το τέλος που έπρεπε να προλάβουμε χρονοδιαγράμματα.

Γιατί πιστεύεις πως άγγιξε τόσο κόσμο η σειρά;

Απενοχοποιήθηκε στην ελληνική τηλεόραση η ύπαρξη ενός θέματος που δεν είναι ερωτικό και δεν έχει σχέση με ίντριγκες. Όπως προέκυψε, μπορεί να υπάρξει και διαφορετική θεματολογία. Είναι όπως τα τραγούδια που λες, τα παλιά τα rock, τα heavy metal, ή όπως οι μπάντες που ασχολούνται και με άλλα θέματα πέρα από την καψούρα, ενώ το ελληνικό mainstream είναι εκεί κολλημένο. Νομίζω πως υφίσταται αυτό και στην τηλεόραση και αυτό το πράγμα άνοιξε με κάποιο τρόπο και αφορούσε και μια ειδική μερίδα της κοινωνίας που είναι κουκουλωμένη.

Άλλαξε κάτι σε αυτή την «κουκουλωμένη» μερίδα της κοινωνίας;

Νομίζω πως συζητήθηκε, κυρίως θετικά, το θέμα. Ωστόσο και αρνητικά να συζητήθηκε πάλι έχει αντίκρισμα, γιατί ασχολήθηκε ο κόσμος με τον αυτισμό. Επίσης ορισμένοι άνθρωποι που τους αφορά άμεσα αισθάνθηκαν πως είναι ορατοί.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Το καλοκαίρι θα είμαι στις «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Έκτορα Λυγίζου.

 

Η Μαρία Πρωτόπαππα πρωταγωνιστεί στον «Αύγουστο» του Τρέισι Λετς σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Δημήτρης Χόρν.

 

 

«Η υπέρτατη ηδονή του έρωτα μόνο με την υπέρτατη ηδονή του θανάτου μπορεί να συγκριθεί».

Αθήνα 1960. Πώς η μεγαλύτερη ευτυχία και δυστυχία της ζωής μπορεί να κριθεί από μία και μόνο συνάντηση; Το ποτάμι του Ιλισού, ο μενεξεδένιος Υμηττός, ο συννεφιασμένος ουρανός, η αττική γη στρώνουν το σκηνικό του μεγάλου έρωτα. Κάπου εκεί θα δοθεί και το πρώτο τους πύρινο φιλί.

Εκείνη προικισμένη με ένα θεϊκό ταλέντο θα γίνει η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος που θα ζητήσει χάρη από το βασιλιά και θα σπουδάσει στο Πολυτεχνείο, ενώ θα συνεχίσει για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Εκείνος θα μείνει πιστός στο φως της Αθήνας και θα συνεχίσει να γράφει διηγήματα, να μεταφράζει έργα μέχρι να κάψει ό,τι δημιούργησε με τα ίδια του τα χέρια.

Σοφία Λασκαρίδου και Περικλής Γιαννόπουλος έζησαν ένα μυθιστορηματικό έρωτα με τραγικό φινάλε, που απελπισμένος επέλεξε ο ίδιος ο Γιαννόπουλος, πραγματοποιώντας μια υπόσχεση που της είχε δώσει «αν ποτέ τη χάσει…»

Στεφανωμένος πάνω στο άσπρο άλογό του μπαίνει στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Αυτοκτονεί με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Στην παράσταση παρακολουθούμε την ιστορία από την πλευρά της Σοφίας Λασκαρίδου. Η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη δίνει στο θεατή τα απαραίτητα στοιχεία για να ταξιδέψει με τη φαντασία του. Από την εποχή κρατά το κοστούμι (σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης) και τη νοσταλγική μουσική (μουσική σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης). Έτσι στη σκηνή του 104 βλέπουμε τέσσερις Σοφίες ντυμένες στα λευκά, σαν αιώνιες νύμφες πιστές στην υπόσχεση το πρώτου έρωτα.

Η Ελένη Κουτσιούμπα, η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Αμαλία Νίνου και η Αριστέα Σταφυλαράκη κατορθώνουν αντίστοιχα να χρωματίσουν με τις ερμηνείες τους εξαιρετικά κάθε έκφανση αυτής της πολύκροτης προσωπικότητας.

Ο Σταύρος Γιαννουλάδης δίνει μια πιο μελαγχολική φιγούρα στον Περικλή Γιαννόπουλο που σε ταξιδεύει σε μια belle époque. Δυναμική και η παρουσία του Θανάση Ζερίτη, τόσο στο ρόλο του ποιητή όσο και στους υπόλοιπους – χαρακτηριστική η σκηνή με το βασιλιά Γεώργιο.

Το πιο δυνατό χαρτί της παράστασης είναι το φινάλε της. Η Μαριέττα Σγουρδαίου, χωρίς κοστούμι της εποχής, ακίνητη, ανάμεσά μας, μας εξιστορεί τους προβληματισμούς μιας γυναίκας λίγο πριν από τη δύση της ζωής.

Και εκεί συνειδητοποιείς ότι η ιστορία αυτή δεν ήθελε κατακερματισμό.

Υπήρχαν σημεία που ένιωθα ότι χρειαζόμουν περισσότερο λόγο σε κάποια ηθοποιό, να μου αφηγηθεί ακόμα και απνευστί την ερωτική έξαψη ή την απόγνωση της ζωγράφου και όχι τόσο πολύ μοίρασμα. Σαν να με διασπούσε όλο αυτό το πινγκ πονγκ από τη μια γωνιά της αίθουσας στην άλλη. Σαν να μίκραινε η ιστορία.

Παρ’ όλα αυτά η σύντομη διάρκεια της παράστασης, η χημεία της ομάδας, οι καλοδουλεμένες ερμηνείες και η δυνατή ιστορία κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον.

 

Έχει παίξει ίσως την καλύτερη Κλυταιμνήστρα που έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» που σκηνοθέτησε η Μαρία Πρωτόπαππα για το Φεστιβάλ Αθηνών το 2013. Σε κάθε παράταση καταφέρνει να ξεχωρίζει.

Φέτος στην πρώτη της συνεργασία με την ομάδα ΝΑΜΑ και την Ελένη Σκότη πετυχαίνει για μια ακόμα φορά μια εκπληκτική ερμηνεία ως Ματριόνα, μια αδίστακτη χωριάτισσα που σπρώχνει το γιο της μεταξύ άλλων μέχρι το έγκλημα για το χρήμα.

Μετά το τέλος της δίωρης και ιδιαίτερα εξαντλητικής παράστασης μοιάζει τόσο ενθουσιασμένη και χαρούμενη καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας που ξεχνάς ότι η Αγορίτσα Οικονόμου ήταν η γυναίκα η οποία κινούσε τα νήματα στη «Δύναμη του σκότους» του Λεβ Νικολάγεβιτς Τολστόι. Η αδυσώπητη Ματριόνα έχει μεταμορφωθεί σε φωτεινό άγγελο και μου μιλά για τον «ελεήμονα θεό του θεάτρου»…

 

Μετά την ενασχόλησή σου με το συγκεκριμένο έργο ποια νομίζεις πως είναι τα συμπεράσματα του Τολστόι για την ανθρώπινη φύση;

Καταρχήν το έργο το έγραψε γύρω στο 1886, προς το τέλος της ζωής του. Ήταν απογοητευμένος και πηγή έμπνευσης για το εν λόγω κείμενο ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Το 1880 κάποιος στο γάμο της πρόγονής του αποκάλυψε μπροστά σε όλους ότι μαζί της έκανε παιδί, το σκότωσε και είχε σκοτώσει και ένα άλλο παιδί του. Αυτό τον τάραξε, γιατί μέχρι τότε στη Ρωσία επικρατούσε η άποψη ότι κακοί και διεφθαρμένοι ήταν οι αριστοκράτες, οι βασιλιάδες, ενώ οι μουζίκοι, οι αμόρφωτοι, οι οποίοι δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ και πίστευαν στον Θεό, ήταν καλοί και αγνοί. Έπειτα από το συγκεκριμένο συμβάν ο Τολστόι κλονίστηκε, αν και δεν ζούσε στον κόσμο του. Έγραψε λοιπόν ένα έργο η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται σε μια ρωσική επαρχία, σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, που το μαστίζει η φτώχεια και στο οποίο γίνονται απίστευτα εγκλήματα που όλοι γνωρίζουν αλλά κανένας δεν αναφέρεται σε αυτά. Θεωρώ πως ο Τολστόι ήταν βαθύτατα απογοητευμένος, όμως, επειδή έτρεφε τεράστια αγάπη και θαυμασμό για το ανθρώπινο είδος που είναι ελαττωματικό, υποστήριζε ότι όλοι είναι εν δυνάμει ικανοί για τα πάντα, από τους πολύ πλούσιους μέχρι τους πιο φτωχούς, από τους πολύ θρησκευόμενους μέχρι τους άθεους.

Γι’ αυτό κατά κάποιο τρόπο δικαιολογεί τους ήρωες;

Νομίζω πως ναι. Άλλωστε και οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, όταν είναι αντιμέτωποι με αρνητικούς ρόλους, είναι υποχρεωμένοι να βρουν ελαφρυντικά. Και στο συγκεκριμένο έργο, το οποίο κατά την άποψή μου είναι ένα αριστούργημα, ο Τολστόι τους δικαιολογεί όλους, ακόμα και εμένα. Αναφέρεται συνέχεια ότι στην περίπτωσή της δεν γίνεται αλλιώς, ότι επιβάλλεται να σκοτωθεί το νεογέννητο.

Υπάρχει πάντως μια τάση η μάνα να δικαιολογείται, με το πρόσχημα ότι τα κάνει όλα για το παιδί της. Αυτό το ελαφρυντικό τής δίνεις και εσύ;

Ναι, αλλά η Ματριόνα φτάνει στο έγκλημα. Και αυτό δεν έχει σχέση μόνο με το μωρό. Το πρώτο της έγκλημα αφορά τα χρήματα. Θεωρώ πως όλα τα κάνει για την επιβίωσή της. Μπορεί να μη συμφωνούμε, μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά συμβαίνει και αυτό.

Πώς δικαιολογείς μέσα σου τη Ματριόνα;

Είναι παντρεμένη με έναν άνθρωπο που δεν αγάπησε ποτέ, είναι βαθύτατα ερωτευμένη με το γιο της, ζει μέσα στην ανέχεια και προσπαθεί με οποιονδήποτε τρόπο να βελτιώσει τη ζωή της.

Το έργο δεν το έχουμε ξαναδεί στην Αθήνα. Έχει ανέβει μόνο μία φορά στη Θεσσαλονίκη. Εσύ γνώριζες το κείμενο;

Όχι.

Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν το διάβασες;

Τρελάθηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο Τολστόι έγραψε αυτό το έργο το 1886 με τόσο χιούμορ. Όταν το διάβαζα, γελούσα πάρα πολύ. Είναι η γραφή του τέτοια. Πιστεύω πως πολλοί σημαντικοί συγγραφείς έχουν πάρα πολύ χιούμορ, γιατί είναι διάνοιες, τόσο απλά. Τώρα, αν εμείς το αντιληφθούμε, θελήσουμε να το ενστερνιστούμε και να το προβάλουμε και στο κοινό, είναι θέμα απόφασης. Θεωρώ πως όλα τα σπουδαία έργα έχουν χιούμορ. Η «Ορέστεια», για παράδειγμα, έχει πάρα πολύ χιούμορ. Ο Ευριπίδης έχει πάρα πολύ χιούμορ. Όλοι οι τραγικοί, οι μεγάλοι συγγραφείς. Και ο Τολστόι είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας. Γι’ αυτό έπαθα πλάκα, επειδή δεν το περίμενα. Είναι ιδιαίτερα σκληρός, βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο, αλλά έχει και πάρα πολύ χιούμορ.

Η συνεργασία σου με την Ελένη Σκότη και την ομάδα ΝΑΜΑ πώς ήταν;

Αριστούργημα. Είναι πολύ ανοιχτά μυαλά, διαβάζουν, μελετούν, ψάχνουν, κάνουν έρευνα. Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι. Γι’ αυτό εξάλλου είναι στο χώρο τόσα χρόνια και πάει καλά το θέατρό τους. Δεν είναι τυχαία η επιτυχία που σημείωσε, για παράδειγμα, το «Αγαπητή Ελένα». Είχα έναν ενδοιασμό γιατί καμιά φορά, όταν ακούς Τολστόι, σκέφτεσαι ότι το κείμενο θα είναι πολύ σοβαρό. Όμως, όταν το διάβασα, εξεπλάγην με το χιούμορ του και είχα μια φοβία μήπως το προτείνω και δεν υπάρχει ανταπόκριση. Ωστόσο η πορεία ήταν κοινή. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, διότι με την πάροδο των προβών διαπιστώσαμε ότι συμβαδίζουμε.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας;

Γι’ αυτό ευθύνονται η Πέγκυ Τρικαλιώτη και ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Είπαν στην Ελένη (Σκότη) ότι ήξεραν μια ηθοποιό που πίστευαν πως θα έκανε για το ρόλο και άξιζε να με δει.

Σε ποια συνθήκη νιώθεις πιο δημιουργική, στις πρόβες ή στην παράσταση;

Και στις πρόβες και στην παράσταση. Στις πρόβες έχεις το πλεονέκτημα ότι, αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι, σταματάς και ξαναρχίζεις. Στην παράσταση δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια. Πρέπει να μπαλώσεις το οτιδήποτε άρον άρον. Ο θεός του θεάτρου όμως είναι μεγάλος και ελεήμων, είναι δίπλα μας.

Έχεις αναφέρει ότι δεν θέλεις να έρχονται οι δικοί σου στις πρεμιέρες. Γιατί;

Ναι, αυτό ίσχυε πιο παλιά. Δεν το έχω ξεπεράσει εκατό τοις εκατό, αλλά το δουλεύω. Είναι λίγο δύσκολο. Στην πρεμιέρα έχεις μεγάλη αγωνία, να πάνε όλα καλά, να πεις σωστά τα λόγια. Μια μητέρα, για παράδειγμα, πώς να την πείσεις; Αφού βλέπει το παιδί της. Υπάρχει και ένα δεύτερο, τρίτο επίπεδο. Μια αγωνία να είσαι καλή, να τα καταφέρεις, να στηρίξεις. Δεν είναι εύκολο. Αν έρθουν και οι δικοί μου, αυτό ενισχύεται.

Έχεις ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά είδη. Σε έχουμε δει από μιούζικαλ, παιδική παράσταση, μέχρι αρχαία τραγωδία. Εσύ πού αισθάνεσαι καλύτερα;

Μου αρέσουν όλα. Προσπαθώ και έχω κάνει πάρα πολλά είδη και με διαφορετικούς συνεργάτες. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο αρχαίο δράμα. Για κάποιον ανεξήγητο ρόλο νιώθω οικεία. Αγαπώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο είδος και έχω παίξει σε αρκετές παραστάσεις. Ξεκίνησα με τις «Τρωάδες», στις οποίες γνώρισα και την Πέγκυ. Εκεί με είδε και ο Δημήτρης Λιγνάδης και με πήρε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ωστόσο αγαπώ και άλλα είδη. Το μιούζικαλ, για παράδειγμα, το αγαπώ πάρα πολύ και, όταν μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία πέρυσι, ξετρελάθηκα.

Αν και πολλά χρόνια στο θέατρο, στην τηλεόραση σε έχουμε δει μόνο στο «Κάτω Παρτάλι». Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Πολύ ωραία, διότι οι πιο πολλοί ήμασταν γνωστοί. Με τους περισσότερους είχαμε ξαναδουλέψει στο θέατρο, οπότε το θέμα της επικοινωνίας είχε λυθεί. Είχαμε κατά κάποιο τρόπο προϋπηρεσία.

Απογοητεύτηκες που έληξε έτσι άδοξα η σειρά;

Δεν μου άρεσε. Θέλω να πω, όταν γίνεται μια δουλειά με τόση αγάπη, τόσο ταλέντο και τέτοια αφοσίωση από όλους, σημειώνει τόση επιτυχία και καταλήγει έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι θλιβερό. Αντιλαμβάνομαι την κατάσταση, αλλά είναι στενόχωρο.

 

 Ποιος προσωπικός ή επαγγελματικός σου μύθος έχει καταρριφθεί; Τι πίστευες και περίμενες από αυτή τη δουλειά και απογοητεύτηκες;

Πίστευα πως, αν είσαι πάρα πολύ καλός, θα σε πάρουν, για παράδειγμα, μέσα από κάποια ακρόαση. Με την πάροδο των χρόνων συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ισχύει, γιατί πολύ απλά ίσως να μην είσαι αυτό που θέλει ο άλλος. Μπορεί να περάσεις από ακρόαση και να είσαι αριστούργημα, έτοιμος, πάρα πολύ καλός, αλλά όχι αυτό που αναζητά ο σκηνοθέτης. Για παράδειγμα, βλέπει ένας σκηνοθέτης σε μια ακρόαση μια κοπέλα ένα και ογδόντα, μελαχρινή, πάρα πολύ καλή, όμως για το συγκεκριμένο ρόλο αναζητά κάποια ξανθωπή, πιο αδύνατη και πιο κοντή. Γιατί έτσι την έχει φανταστεί. Μια ενδεχόμενη απόρριψη δεν έχει πάντα σχέση με την αμφισβήτηση της αξίας ή του ταλέντου του ηθοποιού. Αυτή λοιπόν ήταν μια αλήθεια που ανακάλυψα, καθώς ήμουν πεπεισμένη ότι, αν είσαι πολύ καλός, σε προτιμούν. Βεβαίως ενδέχεται να σε δει κάποιος, να ξετρελαθεί και να σε επιλέξει μεμιάς. Και αυτό συμβαίνει. Όλα αυτά τα κατάλαβα στη διάρκεια της δουλειάς. Κατά τα άλλα δεν έχει καταρριφθεί κάτι. Άλλωστε εγώ δεν ήμουν ποτέ αιθεροβάμων. Μπήκα και μεγάλη στη σχολή, όχι στα δεκαεπτά, στα δεκαοκτώ, όπως μπαίνουν πολλά παιδιά. Ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη και ήξερα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Ότι έπρεπε να προχωρήσω βήμα βήμα. Ότι απαιτείται πάρα πολλή δουλειά, πάρα πολλή δουλειά.

Ακούγεται κάποια στιγμή στην παράσταση ότι «του αθώου τα δάκρυα πέφτουν σαν μπόρα πάνω στον ένοχο». Αυτό τη συγκεκριμένη περίοδο τι συνειρμούς σού δημιουργεί;

Είμαι λίγο απαισιόδοξη. Αυτή λοιπόν η φράση μού φέρνει στο μυαλό όλον αυτό τον κόσμο, όλα αυτά τα παιδιά που έχουν έρθει σε μας και έχουν πάει και σε άλλες χώρες. Όλοι αυτοί διά της βίας εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, τη ζωή τους για να σωθούν. Αυτή η αγριότητα με συγκλονίζει. Με ταράζει το γεγονός ότι οι υψηλά ιστάμενοι δεν ενδιαφέρονται και φοβάμαι ότι καμία χώρα δεν θα νοιαστεί γι’ αυτούς. Μόνο οι απλοί άνθρωποι βοηθούν, δίνουν από το υστέρημά τους, φιλοξενούν, προσφέρουν ό,τι μπορούν. Δεν ξέρω αν το είχατε ακούσει, αλλά πριν από πολλά χρόνια στο πλαίσιο μιας έρευνας σε διάφορες χώρες έβαλαν κάποιον να λιποθυμήσει για να διαπιστώσουν αν ο κόσμος ευαισθητοποιείται μπροστά σε ένα τέτοιο συμβάν. Όπως προέκυψε, μόνο στην Ελλάδα έτρεξαν. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά το έχω ακούσει. Είμαστε ένας πονεμένος λαός. Έχουμε περάσει πάρα πολλά και περνάμε και δυστυχώς θα περνάμε. Οπότε μόνο ο ένας με τον άλλο. Καμία συμπόνια από τους κρατούντες.

Η Αγορίτσα Οικονόμου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η δύναμη του σκότους» του Λέοντα Τολστόι στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία-καλλιτεχνική επιμέλεια Ελένης Σκότη-Γιώργου Χατζηνικολάου.

 

«Σήμερα είναι όλα πιο άσχημα απ’ ό,τι πενήντα χρόνια πριν».

Το κύκνειο άσμα του Αυστριακού Τόμας Μπέρνχαρντ, η «Πλατεία Ηρώων», με αφορμή μια αυτοκτονία βγάζει στην επιφάνεια το παρελθόν της φιλοναζιστικής Αυστρίας του ’30, το οποίο μοιάζει τραγικά παρόν σε μια Ευρώπη που ο φασισμός έχει εισβάλει για τα καλά. Το έργο προφητεύει τη σημερινή άνοδο των εξτρεμιστικών οργανώσεων, τις πρακτικές φυλετικού διαχωρισμού και εθνικιστικών προκαταλήψεων.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα το 1988, τη χρονιά που πέθανε ο Τόμας Μπέρνχαρντ. Ορισμένοι την αποθέωσαν, ενώ άλλοι ενοχλήθηκαν από τον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας μίλησε τόσο ανοιχτά για το πικρό πρόσφατο παρελθόν, γι’ αυτό η παρουσία της αστυνομίας στο θέατρο είχε κριθεί αναγκαία.

Όλα συμβαίνουν μέσα σε μία μέρα, τη μέρα της κηδείας του καθηγητή Γιόζεφ Σούστερ, στο διαμέρισμα της οικογένειας Σούστερ στην Πλατεία Ηρώων, από όπου ο ίδιος αυτοκτόνησε βουτώντας στο κενό. Είναι η πλατεία στην οποία το 1938 ο Χίτλερ κήρυξε την προσάρτηση της Αυστρίας στο Ράιχ μπροστά σε 200.000 Αυστριακούς που ζητωκραύγαζαν ξέφρενα. Ακριβώς πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του Χίτλερ στην Αυστρία ο Εβραίος καθηγητής Γιόζεφ Σούστερ αυτοκτονεί από το παράθυρο του σπιτιού του.

Ο Δημήτρης Καρατζάς επιλέγει σπουδαίους ηθοποιούς και το καστ είναι πραγματικά ονειρεμένο. Τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής μια τρύπα-κορμό (τα ευρηματικά-πολυμορφικά σκηνικά είναι της Κλειώς Μπομπότη) και εστιάζει στην αυτοκτονία-απώλεια του καθηγητή. Ο Σούστερ λειτουργεί έτσι σαν ένας κορμός, που με τις ρίζες του ενώνει την οικογένεια. Για να τιμήσουν τη μνήμη του θα κάτσουν όλοι σε ένα κοινό τραπέζι, έστω και αν αυτό για να σταθεί θα χρειαστεί δεκανίκια, έστω και αν το αντίβαρό του στο κέντρο θα είναι τα λουλούδια που τόσο μισούσε.

Έτσι το προσωπικό δράμα φωτίζεται πρωτίστως στην παράσταση από όλες τις πλευρές, για να οδηγηθούμε κατόπιν στις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της πράξης του. Για να γίνει το ατομικό συλλογικό.

Η παράσταση επιτυγχάνει να συνδιαλαγεί με τον κόσμο του Μπέρνχαρντ, αναπτύσσοντας εξαιρετικά τα συνηθισμένα μοτίβα που συναντώνται και πολλές φορές γίνονται σκόπελοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επανάληψη στους μεγάλους μονολόγους. Στο σημείο αυτό η σκηνική ανάγνωση καταφέρνει να εστιάσει στην εκπληκτική γλώσσα του συγγραφέα, που φανερώνει μια υπέρτατη προσπάθεια αποτύπωσης αληθινού και πύρινου λόγου.

Αυτό που ίσως μου έλειψε είναι οι φωνές που δεν ακούσαμε. Δεν ξέρω δηλαδή πόσο το ατομικό δράμα έγινε συλλογικό, πόσο υπονοήθηκε και πόσο θα έπρεπε να είχε γίνει πιο έντονο. Δεν είμαι σίγουρη αν οι ήχοι που ακούγονταν (μουσική Γιώργος Πούλιος) έδωσαν στους θεατές να καταλάβουν το δράμα των Εβραίων και ποια ακριβώς ήταν η εν λόγω πλατεία. Δεν ένιωσα την παρουσία του Χίτλερ στην Πλατεία Ηρώων.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς, δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω από την κυρία Τσίτερ, την αφοσιωμένη οικονόμο, την οποία υποδύεται η Καριοφυλλιά Καραμπέτη. Μια ερμηνεία κομψοτέχνημα, προσεγμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια. Η σχέση λατρείας με το κοστούμι, ο ψυχαναγκαστικός τρόπος που σιδερώνει τα πουκάμισα, αλλά και το βλέμμα της στο δεύτερο μέρος είναι μοναδικά. Νομίζω μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της.

Ο Χρήστος Στέργιογλου με απίστευτη φυσικότητα και αμεσότητα αντιπροσωπεύει και τα πιο κωμικά στοιχεία του κειμένου, που σατιρίζουν το ίδιο το θέατρο και τους ανθρώπους του. Απολαυστικός και όταν απευθύνεται στο κοινό.

Η Μαρία Σκουλά και η Άννα Καλαϊτζίδου ως αδερφές με αντίθετους χαρακτήρες εντυπωσιάζουν άμα τη εμφανίσει τους. Δυνατές από την πρώτη σκηνή με τον καθρέφτη, εξαιρετικές και στη συνέχεια.

Η Υβόννη Μαλτέζου, η Σύρμω Κεκέ, ο Γιώργος Μπινιάρης και ο Παναγιώτης Εξαρχέας αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν χρειάζονται μεγάλοι ρόλοι για να λάμψει κανείς.

Ένα τραγικά προφητικό έργο σε μια Ευρώπη που η ακροδεξιά κερδίζει συνεχώς έδαφος. Τι θα έγραφε σήμερα ο Τόμας Μπέρνχαρντ, τρεις δεκαετίες μετά, όταν στις εκλογές του Δεκεμβρίου στη χώρα παρά τρίχα να εκλεγεί ο Νόρμπερτ Χόφερ και να γίνει ο πρώτος ακροδεξιός πρωθυπουργός;

 

Πρωταγωνιστεί σε μία από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις των τελευταίων ετών. Οι «12 ένορκοι» σημειώνουν απανωτά sold-out και κερδίζουν το κοινό, όπου και αν ανεβαίνουν. Δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μου. Ο Βασίλης Παλαιολόγος είναι ο μυστηριώδης ένορκος με τον αριθμό 4. Στο πλαίσιο μιας συζήτησης προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας. Δεν αρκεστήκαμε όμως μόνο σε αυτό, καθώς η κουβέντα με τον Βασίλη είναι πάντα απολαυστική και αποκαλυπτική… Όπως και ο ίδιος.

Οι «12 ένορκοι» και η μεγάλη επιτυχία

Πρόκειται για μια ιστορία δικαίου με τεράστια δύναμη ανατροπής. Για ένα έργο που χαρακτηρίζεται από την άρτια δομή του. Σε μια εποχή που όλα κρίνονται χωρίς πολλή σκέψη ένα φωτεινό παράδειγμα υπομονής είναι αναμφίβολα καλός οδηγός. Οι «12 ένορκοι» αγαπήθηκαν πραγματικά, αν και δεν διαφημίστηκαν με τον κλασικό τρόπο. Η ουσία του κειμένου άγγιξε τον καθένα ξεχωριστά, που έγινε πρεσβευτής της προσπάθειάς μας.

Από την οθόνη στη σκηνή…

Η πιο μεγάλη δυσκολία είναι η μεταφορά μιας ταινίας με τέτοιο τρόπο ώστε να μη χαθεί η μαγεία που υπάρχει στην οθόνη. Επίσης το κείμενο πρέπει να αποδοθεί με πιστότητα, διαφορετικά θα αποτελεί διασκευή (κάτι που ενέχει ρίσκο) και επιβάλλεται να αναφέρεται. Τέλος οι συντελεστές καλό είναι να αποφεύγουν τη σύγκριση εν είδει ανταγωνισμού.  

Ο ένορκος Νο 4

Όταν επικοινώνησα με τη σκηνοθέτρια της παράστασης, την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, είχε ήδη ξεκινήσει τη διανομή και της είχαν απομείνει τέσσερις ή πέντε ρόλοι, ένας εκ των οποίων ήταν και αυτός του ενόρκου Νο 4. Μου είπε να διαβάσω το κείμενο και να της πω ποιον θα με ενδιέφερε να ενσαρκώσω. Ο έρωτας με τον ένορκο Νο 4 ήταν σχεδόν κεραυνοβόλος και αυτό το χρησιμοποίησα ως μέσο για να την κάνω να δει τον εν λόγω χαρακτήρα μέσα από μένα. Νομίζω πως το αποτέλεσμα μας έχει ανταμείψει αμφοτέρους.

Τα μυστικά πίσω από το χτίσιμο του ρόλου

Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να ζωντανέψεις με το δικό σου τρόπο χαρακτήρες οι οποίοι έχουν με τέχνη αποδοθεί στο χαρτί, σχεδόν αντανακλαστικά ενεργοποιούνται μηχανισμοί που καμιά φορά ούτε ο ίδιος γνωρίζεις ότι μπορείς να υπερκεράσεις και εισέρχεσαι σε δύσβατα μονοπάτια. Προσπάθησα να αντιμετωπίσω το ρόλο μου ως κομμάτι του συνόλου, ως αυτόνομη μονάδα στις παρυφές του συνόλου. Επιδίωξα να είμαι ο παρατηρητής και ταυτόχρονα μια σιωπηρή δύναμη υπεράσπισης της λογικής αλληλουχίας των γεγονότων. Μέχρι να καταλήξω στην πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή, υιοθέτησα πολλές προσωπικότητες διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας και έφτασα στο σημείο να  παγιδεύσω το χαρακτήρα που υποδύομαι σε ένα τετράγωνο σχεδόν αποστειρωμένο πλαίσιο φτιαγμένο από πλεξιγκλάς.

Κριτική και καταδίκη: τι εύκολο πράγμα…

Δυστυχώς η κριτική και η άποψη επί παντός επιστητού είναι πλέον κανόνας. Όλοι κρίνουν τους πάντες χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Η γνώση περνά σε δεύτερη μοίρα όταν υπάρχουν απαντήσεις για το καθετί. Καλό θα ήταν προτού η μηχανή κάνει κιμά το κρέας να πρυτανεύουν η λογική και η ορθή σκέψη.

Το φρικτό έγκλημα στην Κομοτηνή με θύτη και θύμα δύο ανήλικα κωφάλαλα παιδιά: η ετυμηγορία

Αν ήμουν ο ένορκος Νο 4, θα βασιζόμουν στη λογική εξέλιξη των γεγονότων μέχρι οι αποδείξεις να με οδηγήσουν στη σωστή απόφαση. Ταυτόχρονα θα προσπαθούσα να μπω στη θέση των ανθρώπων που έχουν διαφορετική συμπεριφορά και πιστεύω. Το πιο σημαντικό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να λειτουργούμε απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις. Πρέπει με κάποιο τρόπο να βλέπουμε πίσω από τα γεγονότα.

Μια ανάμνηση κρυμμένη σαν φυλακτό

Ακόμα και οι δυσάρεστες στιγμές όταν ιδωθούν από μια διαφορετική οπτική μπορεί να αφήσουν μια γλυκιά γεύση. Πόσο μάλλον οι στιγμές οι οποίες μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι που δουλέψαμε σκληρά για να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις ενός ρόλου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν υποκλινόμασταν στο τέλος της παράστασης το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη στο  κατάμεστο Θέατρο Άλμα. Ο κόσμος χειροκροτούσε όρθιος και η Άννα Βαγενά γύρισε και μου είπε να μην ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα. Να την κουβαλάω πάντα, γιατί είναι ό,τι πιο σπουδαίο μπορεί να ζήσει ένας ηθοποιός.

Η επιστροφή στη μικρή οθόνη

Ξεκίνησα με ιδιαίτερη χαρά, δεδομένου ότι για να συμμετέχω σε μια δουλειά πρέπει καταρχήν να με ενδιαφέρει ο ρόλος. Έτσι κι έγινε. Είχα σχεδόν δέκα χρόνια να λάβω μέρος σε τηλεοπτική σειρά και σε ένα βαθμό το χάρηκα πολύ. Δυστυχώς όμως διαπίστωσα ότι, όπως και τότε, έτσι και τώρα οι δυσκολίες εξακολουθούν να υφίστανται. Το θέμα είναι πως ό,τι συμβαίνει σε μια δουλειά –είτε θεατρική είτε κινηματογραφική είτε τηλεοπτική– σε επίπεδο παραγωγής έχει αντίκτυπο στους ηθοποιούς και αυτό έρχεται σε εκ διαμέτρου αντίθεση με το δεκάλογο του σπουδαίου σκηνοθέτη Κεν Λόουτς.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια

Είμαι δεκτικός και διαθέσιμος να συζητήσω οτιδήποτε μου προταθεί. Προς το παρόν συνεχίζω με τους «12 ενόρκους» μέχρι το Πάσχα. Κατόπιν θα ανεβούμε για δύο βδομάδες στη Θεσσαλονίκη και στις 5, 6 και 7 Μαΐου θα είμαστε στην Πάτρα.

Οι «12 ένορκοι» του Αμερικανού συγγραφέα Ρέτζιναλντ Ρόουζ  παίζονται για τρίτη χρονιά στο Θέατρο Αλκμήνη σε μετάφραση-σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Θα ακολουθήσουν παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα.

 Φωτογραφίες: Στέφανος Καστρινάκης 

 

«Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας, μόνο την καλοσύνη της ψυχής μας». 

 

Μια γυναίκα-σύμβολο, που έζησε 108 χρόνια παρά τις απίστευτες δυσκολίες που αντιμετώπισε. Μια ζωή-νίκη στο παράλογο του πολέμου. Η Φιλιώ Χαϊδεμένου γεννήθηκε το 1899 στα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Το 1922, με το διωγμό, έχασε αδέρφια και πατέρα, ενώ η ίδια μαζί με τη μητέρα της κατάφερε να φτάσει Ελλάδα, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή της. 

Δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα της, υπήρξε ενεργό μέλος πολλών μικρασιατικών σωματείων και βραβεύτηκε επανειλημμένως για τη δράση της. Συνέβαλε στην ίδρυση ενός μουσείου στη Νέα Φιλαδέλφεια αφιερωμένου στον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, που φέρει το όνομά της: Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού «Φιλιώ Χαϊδεμένου». 

Εξιστόρησε τη ζωή της στην εγγονή της και έτσι εκδόθηκε το ομώνυμο βιβλίο. Η Άνδρη Θεοδότου έκανε μια εξαιρετική διασκευή για τη σκηνική του αναπαράσταση. 

Ο Βασίλης Ευταξόπουλος επέλεξε ένα λιτό ανέβασμα, με σεβασμό στο κείμενο, στηριζόμενος κατά κύριο λόγο στην εκπληκτική πρωταγωνίστριά του. Η σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη μέσα από ένα συγκλονιστικό ταξίδι στο παρελθόν με όχημα τις ανεξίτηλες μνήμες της Φιλιώς συγκινεί βαθύτατα. 

Ο σκηνοθέτης δεν προσπάθησε να εντυπωσιάσει με τεχνολογικά μέσα –χρησιμοποίησε ελάχιστα το βίντεο, μόνο για τις ανάγκες του σκηνικού περιβάλλοντος– ούτε με ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις στις οποίες εύκολα μπορεί να υποπέσει κάποιος. Διατήρησε το μέτρο και ενέταξε αριστοτεχνικά στο όλο εγχείρημα τη ζωντανή μουσική, το σαντούρι και τα κρουστά, που παραπέμπουν άμεσα στο χώρο και στο χρόνο που διαδραματίστηκαν τα τραγικά γεγονότα. 

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, δέκα χρόνια μετά το «Μάνα Κουράγιο», μας θυμίζει γιατί μας είχε λείψει τόσο πολύ. Είναι πραγματικά συγκλονιστική και δίνει προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς ακόμα και τα δάχτυλά της. Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Θα κουβαλάω για καιρό την ιστορία με τα σκουλαρίκια. 

Με τον Ζαχαρία Καρούνη, που στέκεται δίπλα της όχι σαν απλός παρατηρητής, αλλά σαν αληθινός συνοδοιπόρος σε αυτό το νοσταλγικό και συνάμα οδυνηρό ταξίδι στο χρόνο, έχουν ουσιαστική επικοινωνία. Ο ίδιος μαγεύει με την υπέροχη φωνή του. 

Οι δυο τους μας βοηθούν να κατανοήσουμε γιατί εκείνη η θάλασσα λείπει στη Φιλιώ. Εκείνη η θάλασσα με το πολύ γαλάζιο... 

Στην παράσταση συμμετέχουν επίσης η Μαίρη Σαουσοπούλου, ο Δημήτρης Kαραβιώτης, η Εμμανουέλα Χαραλάμπους-Ένγκελ και ο Γιώργος Φλωράτος, που υποδύονται τα άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος της Φιλιώς. Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε όλες τις σκηνές, εκ των οποίων άλλες λειτουργούν πιο αρμονικά με την αφήγηση και άλλες είναι αρκετά περιγραφικές. 

Σπαρακτική είναι η Μαίρη Σαουσοπούλου στη σκηνή που ζητά να ρίξει λίγο χώμα στα μάτια του σκοτωμένου συζύγου της έχοντας το κεφάλι του στην αγκαλιά της. Εξίσου σημαντικές είναι οι κωμικές σκηνές με τον Δημήτρη Καραβιώτη ως σύζυγο της Φιλιώς και την Εμμανουέλα Χαραλάμπους-Ένγκελ όταν απασχολεί το Γερμανό στρατιώτη. Προσδίδουν μια ευχάριστη νότα στην παράσταση και εξυπηρετούν τη ροή της. 

Η Φιλιώ Χαϊδεμένου ξυπνά στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη επώδυνες μνήμες και τα δάκρυα των θεατών είναι αφιερωμένα σε παππούδες και γιαγιάδες προγόνους. Το αντιπολεμικό όμως μήνυμα που περνάει –ιδίως όταν λέει «Πρώτα οι Έλληνες βίαζαν Τουρκάλες με την προσάρτηση της Σμύρνης για να έρθουν μετά οι Τούρκοι να κάνουν τα ίδια»– μας βάζει σε σκέψεις. Ο πόλεμος κάνει τον άνθρωπο αγρίμι σε όποια πλευρά και αν ανήκει. Όταν το βίωμα γίνεται τέχνη, συγκινεί. Το ζήτημα είναι πότε θα κινητοποιήσει. Γιατί η ιστορία σίγουρα δεν διδάσκει. 

 

Μένουν λίγες ακόμα παραστάσεις μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου και οι περισσότερες είναι ήδη sold-out!

 

 

 

Η συνάντησή μας ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Πώς να αντισταθώ και να μη θελήσω να τα μάθω όλα για την παράσταση με τον τίτλο «Τα θανατερά»; Πόσο μάλλον όταν η Ελένη Καρακάση και ο Δημήτρης Χαλιώτης έχουν στη φαρέτρα τους ήδη σπουδαίες συνεργασίες που με εντυπωσίασαν, όπως τη θρυλική «Κολοκύθα». 

Ο θάνατος είναι τόσο αλληλένδετος με τον έρωτα, ώστε η παράσταση ήρθε σαν φυσική συνέχεια μετά το «Είναι το στρώμα μου...διπλό!» όπου εξυμνούσαν τον μικρό φτερωτό Θεό με ερωτικά τραγούδια! Στη συνέχεια η Ελένη, με το απίστευτο ταλέντο, θα μου μιλήσει για οδυνηρούς αποχωρισμούς που η ζωή έντυσε με μαύρο χιούμορ, για τα μιούζικαλ που τόσο αγαπά, για το θέατρο, την τηλεόραση, τη Μέριλ Στριπ και τη Δέσποινα Βανδή. Αν αναρωτιέστε πώς όλα αυτά χωρούν σε μια συζήτηση σε ένα καφέ στο Κολωνάκι, ψάξτε απλώς τους αστρολογικούς μας χάρτες. Πολύς αέρας! 

 

 

«Τα θανατερά» λοιπόν. Πώς προέκυψε η ιδέα για μια παράσταση με τραγούδια του θανάτου; 

Με τον Δημήτρη Χαλιώτη συνεργαζόμαστε την τελευταία πενταετία. Είμαι η Μούσα του. (Γέλια!) Κάναμε μια παράσταση στην οποία τραγουδούσαμε για τον έρωτα, για όλες τις φάσεις του έρωτα. Στην αρχή της παράστασης εν είδει αστείου λέγαμε: «Φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράσταση για τον έρωτα και του χρόνου, πρώτα ο Θεός καλά να ’μαστε, θα κάνουμε μια παράσταση για να υμνήσουμε το θάνατο». Είχαμε φτιάξει και ένα μικρό κόνσεπτ. Λέγαμε τρία αστεία θανατερά τραγούδια. Κάποιος φίλος του Δημήτρη του είπε: «Περιμένω να δω αυτή την παράσταση που θα είναι αφιερωμένη στο θάνατο». Αυτό έκανε κλικ στον Δημήτρη. Ψάχναμε και ένα θέμα για ένα καινούργιο κόνσεπτ, οπότε με ρώτησε: «Γουστάρεις να το κάνουμε;» Και του απάντησα: «Γουστάρω. Αν θέλεις, βγαίνω και από το φέρετρο, δεν έχω πρόβλημα». Έτσι αποφασίσαμε να υλοποιήσουμε όλο αυτό. 

 

Πώς έγινε η επιλογή των τραγουδιών; 

Δυσκολευτήκαμε αρκετά, γιατί υπάρχουν πάρα πολλά τραγούδια θανατερά. Την επιλογή την έκανε ο Δημήτρης. Όμως τα περισσότερα είναι «λαϊκά τραγούδια». Εγώ τραγουδώ λαϊκό ρεπερτόριο, αλλά δεν είμαι λαϊκή τραγουδίστρια. Μπορώ να ερμηνεύσω συγκεκριμένα λαϊκά. Αυτή ήταν μια δυσκολία, καθώς φοβόμουν ότι ορισμένα τραγούδια δεν θα μπορούσα να τα πω σωστά. Ελπίζω να τα έχουμε καταφέρει. Θα δείξει. 

 

Η ιδέα των guest πώς έπεσε στο τραπέζι; 

Πάντα μου αρέσει να έχω αντρική συντροφιά δίπλα μου και μας πήγε πολύ καλά που είχαμε guest και στην παράσταση για τον έρωτα. Εκεί θέλαμε μια αντρική παρουσία για να ερμηνεύσουμε τα υπέροχα ερωτικά ντουέτα. Σκεφτήκαμε λοιπόν να υιοθετήσουμε και στη συγκεκριμένη παράσταση τους guest και για εμπορικούς λόγους και διότι είναι πολύ ωραίο να υπάρχει εναλλαγή στο πρόγραμμα. Επίσης, επειδή όπως ανέφερα τα περισσότερα τραγούδια είναι «λαϊκά» και πολλά από αυτά είναι αντρικά, τα οποία δεν θα μου ταιριάζουν και κάποια αναγκαστικά θα κατέβω να τα μοιραστώ με τον κόσμο – έχω επίγνωση του τι μπορώ να πω καλά και τι όχι. Μας άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να έχω παρέα. Έχω κάνει μονολόγους, ειδικά μαζί με τον Δημήτρη, αλλά μου αρέσει η παρέα. Είμαι άνθρωπος της παρέας, εκεί έχω καταλήξει. 

 

Γι’ αυτό επιλέξατε τη Σφίγγα; Λόγω ρεπερτορίου; 

Όχι, καθόλου. Γνώρισα την Ελένη Παπουτσάκη και αυτή μου το πρότεινε. Εμείς θέλαμε να κάνουμε ένα άνοιγμα στις καθαρά μουσικές σκηνές, καθώς μέχρι τώρα ήμασταν σε μουσικοθεατρικές. Μετά την πρόταση της Ελένης Παπουτσάκη το συζητήσαμε με τον Δημήτρη, μας άρεσε η ιδέα. Εξάλλου ο συγκεκριμένος χώρος είναι πολύ ωραίος, είναι πολύ όμορφη η σκηνή και γίνονται πολύ όμορφα πράγματα. Το συζητήσαμε λοιπόν με τους ιδιοκτήτες του μαγαζιού και αποφασίσαμε να το τολμήσουμε. Ελπίζουμε να πάνε όλα καλά. 

 

Πώς συνδέεις τον έρωτα με το θάνατο; 

Η εξήγηση δίνεται στην παράσταση. Υπάρχει, για παράδειγμα, η φράση του Μανώλη Ρασούλη «Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι το ίδιο πράγμα / και μόνος και αθάνατος είναι το τέλειο θαύμα». Νομίζω πως εννοεί ότι το θάνατο τον ξεπερνάς με τον έρωτα. Ότι κάθε φορά που τελειώνει ένας έρωτας είναι ένας μικρός θάνατος. Κάπως έτσι μπορώ να το ερμηνεύσω, αν και δεν έχω μπει και πάρα πολύ σε αυτή τη διαδικασία. Όμως, αν το σκεφτείς, πολλά ερωτικά τραγούδια είναι θανατερά. 

 

Έχεις βιώσει κάποιο θάνατο, κάποια απώλεια πολύ άσχημα; 

Έχω χάσει αρκετούς ανθρώπους. Από τις πιο μεγάλες απώλειες που έχω βιώσει είναι του πατέρα μου το 1994, πριν από είκοσι τρία χρόνια, τη μέρα των γενεθλίων μου. Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου πέθανε και η αδερφή του, πάλι τη μέρα των γενεθλίων μου. Πολύ μεγάλη απώλεια επίσης ήταν όταν σκοτώθηκε ο αδερφός της μητέρας μου στον Καναδά, ο οποίος ήταν και νονός μου, πολύ αγαπημένος και πολύ νέος άνθρωπος, που με είχε βοηθήσει και οικονομικά στις σπουδές μου. 

 

Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί κανείς την ιδέα του θανάτου τη δεδομένη στιγμή; 

Καθόλου εύκολο. Νομίζω πως εκείνη την ώρα ψάχνουμε κάτι να βρούμε ώστε να ξεφύγουμε. Θυμάμαι, για παράδειγμα, στην κηδεία του πατέρα μου ήμουν το μαύρο μου το χάλι. Ξαφνικά άκουσα πίσω μου τη χορωδία. Ήταν τόσο χάλια, που η σκέψη μου έφυγε και ξέχασα τον πόνο μου, τα πάντα. Ήταν τόσο άθλιο αυτό το οποίο άκουγα, που εκείνη τη στιγμή ξέφυγα από την κατάσταση που βίωνα. Όταν το σκέφτηκα αργότερα, μου φάνηκε αστείο. Επίσης συνέβη το εξής: Επειδή είχα τα γενέθλιά μου τη μέρα που πέθανε, οι φίλοι μου θα έρχονταν για μένα, αλλά τελικά ήρθαν για τον μπαμπά μου που έφυγε. Αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, όμως δεν περιμέναμε να πεθάνει. Ήρθαν λοιπόν σπίτι για τα γενέθλια –τους είχα ενημερώσει βέβαια– και κάναμε τα σχετικά με την κηδεία. Γίναμε φέσι, ήπιαμε. Θεωρώ πως έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε από αυτό που ζούμε και τις περισσότερες φορές καταπιεζόμαστε να μην ξεδώσουμε. Πιστεύω πως αυτή είναι η βιολογική μας ανάγκη τη δεδομένη στιγμή. Ωστόσο καταπιέζουμε τον εαυτό μας ότι πρέπει να βάλουμε μαύρα, να κλάψουμε, μας νοιάζει τι θα πουν οι γύρω μας. Εγώ αυτά δεν τα καταλαβαίνω και δεν τα έχω κάνει και ποτέ. 

 

Μιλάς για την κοινωνική καταπίεση που δέχεται κάποιος ενώ βιώνει το πένθος του; 

Ακριβώς. Θυμάμαι, όταν πέθανε ο πατέρας μου, κάποιος είπε στη μάνα μου ότι έπρεπε να μείνει σαράντα μέρες μέσα στο σπίτι. Δεν μπορώ να το αντιληφθώ αυτό. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του στους συγγενείς αυτού που έχει φύγει. Ούτε τα μαύρα καταλαβαίνω ούτε τίποτε. Αν κάποιος νιώθει την ψυχή του μαύρη και επιθυμεί να εξωτερικεύσει τον πόνο του με το ρούχο, ας το κάνει γι’ αυτόν, όχι για τη γνώμη των γύρω του. 

 

Εσύ πώς ξεφεύγεις τις δύσκολες στιγμές; 

Ως υδροχόος, τα πάω καλά στα δύσκολα. Τα εύκολα γίνονται πιο εύκολα. Στα δύσκολα βάζω σε τάξη τα πράγματα, αποφασίζω τι πρέπει να κάνω και πότε. Όταν τελειώσει η δυσκολία, ξεσπάω. Στην περίπτωση του μπαμπά μου ήμουν η δυνατή που έπρεπε να τα κανονίσει όλα. Ο μπαμπάς μου πέθανε Σάββατο πρωί και η κηδεία έγινε Δευτέρα. Εγώ έκανα παράσταση Σάββατο μεσημέρι και Κυριακή δύο παραστάσεις. Τότε, το 1994, ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα επαγγελματικά στο θέατρο, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Μετά την κηδεία ξέσπασα. Είπα σε ένα γνωστό μου: «Φέρε καμιά ταινία να ξεσκάσουμε. Όχι κανένα βαρύ δράμα, καμιά κωμωδία». Και έφερε τον «Μπαμπά της νύφης». Μόνο όταν τελείωσε η ταινία κατάλαβε τι είχε φέρει. Νομίζω πως όλη η ζωή μου είναι έτσι, μαύρο χιούμορ. 

 

Χιούμορ έχει από μια άποψη να σου ζητούν να υποδυθείς τη Μέριλ Στριπ. Θέλω να μου πεις πώς ήταν. 

Όταν μου ανατέθηκε, σκέφτηκα πως ήταν δίκοπο μαχαίρι. Ή θα πήγαινε πάρα πολύ καλά ή πολύ χάλια. Όσο το συνειδητοποιούσα, δηλαδή τη μέρα του live, έκλαιγα συνεχώς. Έμπαινα στο καμαρίνι, έβαζα σταγόνες στα μάτια μου να ξεκοκκινίσουν και έβγαινα πάλι έξω. Ήταν φυσικά και η φόρτιση, γιατί το τραγούδι ήταν πολύ φορτισμένο συναισθηματικά. Επίσης το γεγονός ότι πήγαινα να συγκριθώ με τη σημαντικότερη ηθοποιό του αιώνα. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν ότι η φωνή της δεν είναι αναγνωρίσιμη, επειδή δεν είναι τραγουδίστρια. Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε μέσα σε δυόμισι λεπτά να εκτυλιχθεί στην τηλεόραση μια υπέροχη σκηνή από την ταινία. Εγώ φυσικά είχα πιο ωραίο παρτενέρ, τον Αντώνη Καρυστινό, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν στο πλατό η θάλασσα, ο ήχος, η αύρα του ελληνικού νησιού. 

 

Μελετώντας τη λίγο κατάλαβες γιατί θεωρείται η πιο σπουδαία ηθοποιός του αιώνα; 

Δεν χρειαζόταν να τη μελετήσω για να καταλάβω ότι είναι η πιο σπουδαία ηθοποιός. Αυτή η γυναίκα εκείνη τη χρονιά έκανε εκτός από τη συγκεκριμένη ταινία και τις «Αμφιβολίες», στην οποία υποδυόταν μια καλόγρια. Επρόκειτο για δύο εντελώς αντίθετους ρόλους. Σε πολλούς δεν άρεσε η ταινία, το «Mamma Mia!», εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. 

 

Όπως και όλα τα μιούζικαλ! 

Ναι, το ομολογώ. Μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Μου άρεσε η συγκεκριμένη ταινία. Όταν βλέπω μια παράσταση ή μια ταινία, δεν την παρακολουθώ ως επαγγελματίας. Αν τη δω έτσι, θα εστιάσω μόνο στα μειονεκτήματα. Προσπαθώ να τη δω ως απλός θεατής. Και σκέφτομαι ότι, αν ως απλός θεατής περνάω καλά με αυτό που βλέπω, τότε είναι μια ωραία ταινία. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αναλύουμε τα πάντα τόσο πολύ. Είναι μια ωραία ταινία, γυρισμένη στην Ελλάδα και η Μέριλ Στριπ είναι μαγική. Ειδικά αυτό το τραγούδι, αν παρακολουθήσεις προσεκτικά όλη την ταινία, θα διαπιστώσεις ότι το ερμηνεύει διαφορετικά από ό,τι τα υπόλοιπα κομμάτια. Η φωνή της είναι πιο μιουζικαλέ στα άλλα τραγούδια, ενώ το συγκεκριμένο το απέδωσε ως ηθοποιός. Εγώ τη θεώρησα σπαρακτική, με συγκίνησε πάρα πολύ. 

 

Τη θεατρική παράσταση «Mamma Mia!» την είδες; Η Δέσποινα Βανδή σου άρεσε; 

Ναι, και μου άρεσε πάρα πολύ. Έχω ακούσει καλά σχόλια για την παράσταση. Δεν είναι το μιούζικαλ όπως έχει ανέβει στο εξωτερικό, όπου υπάρχει ανάλογη παιδεία και ειδική τοποθέτηση όσον αφορά τη φωνή. Η Βανδή τραγουδά με τη φωνή της, όμως είναι εξαιρετική, πάρα πολύ σωστή, πολύ συγκινητική, κωμική όπου πρέπει να είναι και πολύ σωστή υποκριτικά. Η Μπέτυ Μαγγίρα επίσης είναι εξαιρετική. Τα σκηνικά είναι πολύ ωραία, καθώς και οι χορογραφίες, και η παραγωγή πλούσια. 

 

Με αφορμή το «Mamma Mia!», που είναι ένα μεγάλο κόνσεπτ, εσύ έπειτα από μια μεγάλη παραγωγή, το «Ας ερχόσουν για λίγο», περνάς στα «Θανατερά», που θα είσαι μόνη στη σκηνή. Γενικότερα ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά στοιχεία μιας ομαδικής δουλειάς σε σχέση με ένα μονόλογο; 

Οι μεγάλες παραγωγές –έχω πάρει μέρος σε πολλές από τότε που ξεκίνησα– είναι δουλειές ενός συνόλου που πρέπει να κουρδιστεί καλά και σωστά. Μου αρέσουν τέτοιες παραγωγές. Μου αρέσει η παρέα. Μου αρέσει να βρίσκομαι στη σκηνή, είτε είμαστε δύο άνθρωποι είτε δέκα είτε τριάντα είτε πενήντα. Όταν είσαι με πολύ κόσμο, νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια. Έχεις την ευθύνη, εφόσον υπάρχουν και άλλοι, να μην είσαι παράταιρος, αλλά έχεις και τη σιγουριά ότι υπάρχουν και άλλοι. Όταν είσαι μόνος, έχεις ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη. Καταρχήν πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις. Παράλληλα υπάρχει το περίεργο συναίσθημα ότι είσαι μόνο εσύ και το κοινό από κάτω. Ότι εσύ πρέπει να επικοινωνήσεις μόνος με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Τον πρώτο μουσικό μονόλογο που έκανα με τον Δημήτρη τον φοβόμουν πάρα πολύ. Τον ετοιμάσαμε μέσα σε ένα μήνα. Ήταν μία ώρα και είκοσι λεπτά μονόλογος και τραγούδι. Και το υποκριτικό στοιχείο υπερτερούσε του τραγουδιστικού. Όμως ήταν μαγικό αυτό που γινόταν πάνω στη σκηνή, αυτό το παιχνίδι με τον κόσμο. Ωστόσο δεν μπορώ να κάνω μόνο ένα πράγμα. 

 

Κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για τη νέα τηλεοπτική σειρά στην οποία θα πρωταγωνιστείς. 

Θα κάνω λοιπόν και ένα καθημερινό. Ήρθε σε πολύ καλή στιγμή η πρόταση από τον κύριο Αρβανίτη και τον κύριο Δασκαλάκη. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη, στο «Ας ερχόσουν για λίγο», και δεν είχα κλείσει τίποτε άλλο για μετά. Υπήρχαν μόνο τα «Θανατερά», για πολύ λίγες όμως παραστάσεις, και χάρηκα που προέκυψε κάτι. Ξεκινήσαμε γυρίσματα και η σειρά θα αρχίσει να προβάλλεται τον Μάρτιο. Ο τίτλος θα είναι «Αρένα». Θα είναι μια μουσική- δραματική σειρά. 

  {youtube}IeSoturfiwk{/youtube}

Η Ελένη Καρακάση θα εμφανιστεί στη μουσική σκηνή Σφίγγα στις 7, 21 και 28 Φεβρουαρίου, στην παράσταση «Τα θανατερά», σε κείμενα-καλλιτεχνική επιμέλεια Δημήτρη Χαλιώτη. Guest: Παναγιώτης Πετράκης (7/2), Γιάννης Κρητικός (21/2), Μιχάλης Μαρίνος (28/2).