«Ο άνθρωπος κουφάθηκε βαθιά από τις ιαχές της ανομίας και, το χειρότερο, αρχίζει να συνηθίζει. Δέχεται τα πάντα, εκτός από το μόνο που μπορεί να τον σώσει, να στραφεί στον άλλο και να χτίσει μια ζωή που δεν θα αξίζει να γκρεμίσουν οι θεοί…»

Αυτοί οι στίχοι από την εξαιρετική μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα δεν θα ακουστούν μόνο από το χορό αλλά και από την ίδια την Ιφιγένεια, ρίχνοντας έτσι την αυλαία στην παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και αποδεικνύοντας και με αυτό το στοιχείο μια σκηνοθετική οπτική του έργου που θέλει να αναδείξει τη σχέση της τραγικής σκέψης με τη φιλοσοφία και την έννοια της υπέρβασης.

Η κόρη του βασιλιά Αγαμέμνονα, που θα δεχτεί να θυσιαστεί για να φυσήξει ούριος άνεμος και να φύγουν από το λιμάνι της Αυλίδας τα καράβια των Ελλήνων, το λέει καθαρά: «Για τα λάφυρα της Τροίας με σκοτώνετε, όχι για την Ελλάδα». Η Ιφιγένεια παίρνει τη γενναία απόφαση γνωρίζοντας ότι πεθαίνει για «ένα πουκάμισο αδειανό…» Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστικός πόλεμος χωρίς κάποιο δήθεν «πατριωτικό» άλλοθι.

Στο μεγάλο ερώτημα της μεταστροφής της ηρωίδας η παράσταση φαίνεται να παίρνει θέση σαφώς πολιτική. Γι’ αυτό και τα λόγια της παρθένας όταν με θάρρος θα δεχτεί να πεθάνει ‒«Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το αναπόφευκτο: θα μας συντρίψει πριν μας συντρίψει. Απ’ όσα είδα κι άκουσα, κατέληξα πως πρέπει να πεθάνω. Θα το κάνω, αλλά περήφανα, γενναία, όχι μικρόψυχα: με κλάματα και οδυρμούς, αφού πρέπει να σώσω εγώ την τιμή της Ελλάδας – κι ας τιμήσει η Ελλάδα τ’ όνομά μου. Όταν με γέννησες, εσύ απέκτησες ένα παιδί κι εγώ δύο μάνες: αυτήν που μ’ έφερε στον κόσμο κι αυτήν που θα γινόταν για μένα ο κόσμος όλος»‒ προκαλούν μια δυσθυμία στο κοινό, από την οποία, αν μη τι άλλο, κυριαρχεί μια αποστροφή στον κόσμο της ηγεσίας, των δυνατών, που ασυνείδητα οδηγεί σε συγκρίσεις με το σήμερα, όπως μόνο τα μεγάλα έργα με τη διαχρονικότητά τους μπορούν να κάνουν. Αποστροφή που γίνεται απέχθεια όταν θα ακουστεί από την Ιφιγένεια της Παπαληγούρα το σπαρακτικά αποφασιστικό και συνάμα ιλαροτραγικό «Καλύτερα χίλιες γυναίκες νεκρές παρά ένας άντρας».

Ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας συνσκηνοθετούν την παράσταση στηρίζοντας το εγχείρημά τους στην ιδέα των τριών υποκριτών που στέκονται πάνω σε ξύλινα κινούμενα τρολ (σκηνικά Κωνσταντίνος Ζαμάνης), σχεδόν ακίνητοι, ντυμένοι-βαμμένοι στα λευκά, χωρίς υποδήματα, σαν άλλα αγάλματα, και περιτριγυρισμένοι από το χορό, σύγχρονες κοπέλες που άλλοτε περιεργάζονται τα εκθέματα, άλλοτε γίνονται θεατές των σκηνών τους και άλλοτε οι γυναίκες της Χαλκίδας, συμπαραστάτισσες στο δράμα, ενώ πάντα μετακινούν την ιστορία και φέρνουν στο προσκήνιο τον κάθε ήρωα. Έτσι τα πρόσωπα της τραγωδίας είναι είτε πιόνια σε ένα σύγχρονο αέναο παιχνίδι της μοίρας είτε βαριά κληρονομιά που στέκει εκεί αγέρωχη, έτοιμη να εξιστορήσει όσα στοιχειώσανε και στοιχειώνουν την Ελλάδα και τον άνθρωπο.

Με αυτή τη συνδιαλλαγή χορού και υποκριτών επιτυγχάνεται μια ενδιαφέρουσα συνομιλία του μύθου με το παρόν. Οι εννιά κοπέλες που τον απαρτίζουν, όλες μία και μία (Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου, Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη), με εντυπωσιακές φωνητικές δυνατότητες, το καταφέρνουν αυτό. Εξαιρετικές στην κίνησή τους (κίνηση: Αγγελική Τρουμπάκη), στις εκφράσεις τους, στη μεταξύ τους επικοινωνία. Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ξεχωρίζοντας ως μονάδες και ενθουσιάζοντας ως σύνολο.

Έχοντας την τύχη να τραγουδήσουν τα εμπνευσμένα, σύγχρονα και με άποψη χορικά του Σταμάτη Κραουνάκη, όπως αυτό για τον έρωτα ‒«Να μου λείπουν οι έρωτες, οι φλόγες και τα πάθη…»‒, με μόνο ένα αρκοντεόν επί σκηνής, ένας παράλληλος μουσικός κόσμος γεννήθηκε στο λιμάνι της Αυλίδας, όπου μαΐστρος και σορόκος ήταν πάντα συνεργάσιμοι.

Όσο και αν ήθελε κανείς να τονίσει ότι αυτές οι εννιά κοπέλες ζουν στο παρόν, θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε ακόμα και αν δεν ήταν ντυμένες με φτηνά ρούχα γνωστής αλυσίδας! Είναι κρίμα, γιατί η καλή δουλειά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη φάνηκε από τα ευέλικτα, εντυπωσιακά και προσεγμένα στις λεπτομέρειες κοστούμια των τριών υποκριτών.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Αθηνά Μαξίμου και η Λένα Παπαληγούρα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα μεγάλο υποκριτικό και σκηνοθετικό στοίχημα. Ακίνητοι σε πολλές στιγμές, χρησιμοποιώντας ελάχιστους μυς, όταν μιλούσαν, προσπαθούσαν κυρίως με το λόγο τους να μεταφέρουν τους κόσμους των ηρώων τους. Σε ελάχιστες στιγμές είδαμε σωματική επαφή μεταξύ τους και μόνο όταν η πλοκή είχε κλιμακωθεί.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, έχοντας ένα από τα μεγαλύτερα χαρίσματα για ρόλους αρχαίας τραγωδίας, τη στεντόρεια φωνή του, μας χάρισε έναν ηγετικό και απόλυτο Αγαμέμνονα, από τον οποίο μου έλειψε πρωτίστως το στοιχείο της πατρικής ενοχής και το αδιέξοδο για την απόφαση που κλήθηκε να πάρει. Ο Αχιλλέας του έδωσε μια κωμική ανάσα στην παράσταση και ο ηθοποιός με ευκολία μεταπηδούσε από τον ένα ρόλο στον άλλο, ενώ ήταν εντυπωσιακή και η ηλικιακή διαφορά που από το παίξιμό του έδειχναν να έχουν οι δύο άντρες.

Η Αθηνά Μαξίμου είχε ωραίες στιγμές ως Κλυταιμνήστρα, έχοντας κάνει εξαιρετική δουλειά στην εκφορά του λόγου. Ριψοκινδύνεψε με καρικατουνίστικες εκφράσεις και χαριτωμένες στάσεις που μάλλον σκηνικό ενδιαφέρον είχαν τελικά. Η πιο επικίνδυνη ακροβασία όμως ήταν το φλερτ με την υπερβολή, που είναι θέμα τριβής των παραστάσεων και νομίζω θα παρέλθει. Ενώ με τον Μενέλαο είναι σαφώς εκείνη που έχει να αντιμετωπίσει τον πιο κόντρα ρόλο και το κάνει επιλέγοντας μια ασφαλή οδό.

Η Λένα Παπαληγούρα κέρδισε το διττό στοίχημα. Ήταν αγνώριστη ως γέρος, καλυμμένη με την κουκούλα του κοστουμιού της, και με τη στάση του σώματος να μαρτυρά τα χρόνια του ρόλου, όπως και η φωνή. Ως Ιφιγένεια κατάφερε να παρουσιάσει στη σκηνή μια διαδρομή από την αθωότητα στη βίαιη ωρίμανση. Η μεταστροφή ενός αθώου κοριτσιού σε μια γυναίκα-σύμβολο. Ανάλαφρη σαν πούπουλο στην πρώτη της εμφάνιση, βαριά με τα πόδια στη γη, ανάμεσα στις γυναίκες στο φινάλε.

Η παράσταση, πέρα από κάθε ένσταση που μπορεί να έχει κάποιος, κερδίζει το σπουδαιότερο στοίχημα, να ακουστεί ο λόγος του Ευριπίδη μέσα από μια εκπληκτική μετάφραση και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στο ταξίδι που θα κάνει σε όλη την Ελλάδα. Αναζητήστε τη!

 

Κυριακή 2/7, 21:30

Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, Πάτρα

Δευτέρα 3/7,  21:30

Θέατρο Κάστρου, Καλαμάτα

Πέμπτη 6/7, 21:30

Δημοτικός Κινηματογράφος Ελληνίς, Αγρίνιο

Παρασκευή 7/7, 21:30

Ανοικτό Θέατρο Δήμου Λευκάδας, Λευκάδα

Σάββατο  8/7, 21:30

Υπαίθριο Θέατρο ΕΗΜ-Φρόντζου, Γιάννενα

Κυριακή 9/7, 21:30

Θέατρο Βουνού, Καστοριά

Δευτέρα 10/7, 21:30

Δημοτικό Στάδιο Κοζάνης, Κοζάνη

Τρίτη 11/7, 21:30

Κηποθέατρο Αλκαζάρ, Λάρισα

Τετάρτη 12/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 13/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Παρασκευή 14/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Διαβάστε αναλυτικά όλους τους σταθμούς της περιοδείας εδώ

Μπορεί ο καύσωνας να έχει δυσκολέψει τη ζωή στην πόλη, στη γη της Αργολίδας όμως  απόψε το βράδυ, όση ζέστη και να έχει, όταν η Επίδαυρος θα γίνει μια αγκαλιά, όταν  θα πέσει απόλυτη σιωπή και θα ακούγονται μόνο οι διακριτικές νότες του γκιώνη από τις φυλλωσιές, όταν το φυσικό σκηνικό με τα πεύκα, σκεπασμένο με τα άστρα του ουρανού, θα υποδέχεται το χορό των «Επτά Επί Θήβας», εκείνη τη στιγμή ένα αεράκι αγαλλίασης θα δροσίσει την καρδιά του κοινού. Έτσι όπως μόνο η τέχνη μπορεί να κάνει.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους «μάγους», που θα φέρουν τη δροσιά, θα είναι και η Ισμήνη, της Ιώβης Φραγκάτου,που με την περσινή της συμμετοχή κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις, καταθέτοντας μια μεστή και καίρια ερμηνεία, χαρίζοντας στην παράσταση μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της, εκείνη του θρήνου.

Λίγες ώρες πριν τη φετινή πρεμιέρα η όμορφη ηθοποιός εξηγεί στο texnes-plus, γιατί αν και μετράει ήδη τρεις παρουσίες στην Επίδαυρο, «κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά». Μοιράζεται μαζί μας τα συναισθήματά της για το «αγκάλιασμα του κόσμου» και γυρίζει τον χρόνο πίσω στην παράσταση που την έκανε να πει: «Ναι, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου».  

 

 

Πώς προσεγγίζεις ξανά την ίδια ηρωίδα, ένα σχεδόν χρόνο μετά;

Νιώθω μεγάλη συγκίνηση που συναντώ ξανά την ηρωίδα μου. Γνωρίζοντάς την ήδη, μπορώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αναζητώ νέα επίπεδα στον χαρακτήρα της. Η προσέγγιση του ρόλου μου αυτού κάθε αυτού δεν έχει αλλάξει. Μολαταύτα, οι αλλαγές στον χορό και στους βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας, δίνουν διαφορετική μορφή στην απόδοσή του. Αυτό θα το παρατηρήσουν όσοι έχουν ήδη δει το έργο στην περσινή εκδοχή του, γι' αυτό είμαι βέβαιη ότι δεν θα έχουν την αίσθηση του déjà vu.

 Η περσινή μεγάλη επιτυχία της παράστασης σας δίνει άλλη διάθεση για να δουλέψετε ξανά πάνω στο κείμενο του Αισχύλου;

 Η αγάπη του κόσμου μας «αγκαλιάζει» και μας δίνει δύναμη, όπως είναι φυσικό. Η αθρόα προσέλευση των θεατών, όπου και αν παίχτηκε η παράσταση, είναι η επιβράβευση γι' αυτήν την πλούσια σε νοήματα εκδοχή του αριστουργήματος του Αισχύλου, υπό την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Τσεζαρις Γκραουνιτς και την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι κίνητρα για όσους παίζουμε σε αυτό το έργο, ώστε να κάνουμε την υπέρβαση και να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό κάθε φορά. Όπως λέει και ο σκηνοθέτης μας : «Θέλω να πετάξετε ! Όλοι! Να σας βλέπω να πετάτε !Είστε σωστοί,  είστε καλοί,  όμως θέλω να είστε ελεύθεροι  και να πετάτε!»

Πώς ήταν η εμπειρία των προβών με τον Τσέζαρις Γκραουζίνις;

 Η συνεργασία με τον Τσέζαρις είναι μία σπάνια εμπειρία, που με βοήθησε να εξελιχθώ και να ωριμάσω. Και αυτό γιατί ο ίδιος δημιουργεί ένα πλαίσιο «οργανωμένης ελευθερίας» μέσα στο οποίο μπορεί κάποιος να εκφραστεί με μέτρο χωρίς να σκέφτεται τους περιορισμούς της κριτικής. Αυτό το πλαίσιο συνθέτει μία ποιητική ατμόσφαιρα, που καλεί τον ηθοποιό να μεταδώσει το μήνυμα του έργου στο κοινό, όσο πιο καθαρά και ουσιαστικά γίνεται.   Συνειδητοποιώ πλήρως το πόσο έχω βοηθηθεί μέσα από την προσέγγισή του. Ακολουθώ στην πράξη πια αυτό που είχα μάθει από την σχολή,  κάτι που ο Τσεζαρις το έκανε απτό καθ' όλη τη διάρκεια των προβών: «Χωρίς εμένα δεν υπάρχω εγώ και χωρίς εμένα δεν υπάρχεις  εσύ».

Για σένα πιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της τραγωδίας;

Είναι το πάντα επίκαιρο θέμα της εμφύλιας διαμάχης και της διχόνοιας. Πως ακόμη και στην αδελφική αγάπη εισχωρεί η δίψα για εξουσία. Με ποιητικό τρόπο και σκοτεινό χιούμορ, η παράσταση αναδεικνύει τη γελοιότητα του πολέμου και το θέμα της εμφύλιας σύγκρουσης. Η διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων απορρέει από τον φθόνο, ο οποίος γεννιέται τη στιγμή που κάποιος λέει: «γιατί αυτός και όχι εγώ!». Και αυτό προέρχεται από το συναίσθημα μιας απροσδιόριστης και θολής «ανωτερότητας».  Η ανωτερότητα λοιπόν, ενυπάρχει τόσο στον καλό, όσο και στον κακό, στον ευφυή και τον ανόητο, στον ικανό και τον μη ικανό. Καθένας από αυτούς τους τύπους ανθρώπων την εκφράζει διαφορετικά. Όπως και να εκφράζεται αυτή όμως, αυτό που έχει σημασία σε μια οποιαδήποτε διαμάχη είναι να σωθεί η «πόλις», το σύνολο δηλαδή. Αυτό είναι πάντα, ακόμα και σήμερα το διακύβευμα  και θίγεται με καίριο τρόπο στην παράστασή μας.

Αν και νέα ακόμη, έχεις παίξει ήδη τρεις φορές στην Επίδαυρο. Ποια αίσθηση σου άφησε αυτή η εμπειρία;

 Είναι ,όντως, η τρίτη φορά που συμμετέχω σε παράσταση που παίζεται στην Επίδαυρο και έχω να πω πως κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά. Ξεχωριστή! Η συμμετοχή μου σε αυτόν τον ρόλο, σε ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα και η εμπειρία της παράστασης στο πιο επιβλητικό αρχαίο θέατρο με γεμίζει δέος, χαρά και αίσθηση ευθύνης. Θέλω να σταθώ αντάξια της τιμής που μου έγινε και φυσικά να μπορώ να απολαμβάνω αυτήν την εμπειρία ξανά και ξανά τα επόμενα χρόνια.

 Η Ισμήνη όπως και η Αντιγόνη έρχονται αντιμέτωπες μ’ ένα ηθικό δίλημμα, με το τι κάνουμε όταν υπάρχουν δύο «πρέπει». Έχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπη με μεγάλα διλήμματα ή αποφάσεις στη ζωή;

Έχω αντιμετωπίσει διλήμματα κάποιες φορές, ναι. Προσπάθησα όμως, όταν μου συνέβη να δω και τις δύο όψεις του νομίσματος, να αποστασιοποιηθώ για να αποφασίσω με καθαρό μυαλό, ζυγίζοντας ταυτόχρονα και το συναίσθημά μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό, αλλά οι μεγάλες αποφάσεις απαιτούν αυτήν την ψυχραιμία.

Είναι αλήθεια ότι καθοριστικό ρόλο στην απόφαση σου να γίνεις ηθοποιός έπαιξε το έργο του Ευγένιου Ο’Νήλ ''Το ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα''; Πώς ήταν που φέτος έπαιξες στην παράσταση αυτή πλάι στην Ρενή Πιττακή;

Είναι αλήθεια! Δεν είχα τελειώσει ακόμη το σχολείο όταν παρακολούθησα το ανέβασμα του έργου αυτού από τον, μετέπειτα δάσκαλό μου στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, τον Δημήτρη Καταλειφό, ο οποίος τότε υποδυόταν τον κύριο Ταιρόν. Το θυμάμαι σαν χθες!  Είχα ενθουσιαστεί τόσο, που είπα αυτό θέλω να κάνω, να αφηγούμαι ιστορίες! Φέτος, είχα την χαρά να παίξω αυτό το έργο και να αποκτήσω μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες της θεατρικής μου ζωής. Σε αυτό συντέλεσε η συνεργασία μου με τον Γιάννη Χουβαρδά και όλους τους συντελεστές της παράστασης. Καθώς ο ρόλος μου ήταν αρκετά αποστασιοποιημένος από τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας ,είχα την δυνατότητα να παρατηρώ όλες τις εξελίξεις επί σκηνής. Θέλω να σταθώ όμως, στο ότι είχα την ευκαιρία να παρατηρώ την Ρένη Πιττακή.  Μία από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου  που κάθε μέρα, μέσα από την ερμηνεία της, μας δίδασκε κάτι διαφορετικό για την τέχνη αυτή. Χωρίς καμία σκηνική έπαρση, με τον εαυτό της στην άκρη, αυτή η καθαρή παρουσία μας καθοδηγούσε ακόμη και από τις αναπνοές της κατά τη διάρκεια της παράστασης. Καμαρώνω που συνυπήρξαμε στην ίδια σκηνή και που μπορώ να την αποκαλώ πλέον φίλη μο

Μετά από αυτή την εμπειρία αλλά και από την μέχρι τώρα διαδρομή σου στο θέατρο. Ποιος προσωπικός ή επαγγελματικός σου μύθος καταρρίφθηκε από την πραγματικότητα;

Σίγουρα, όσο περισσότερα χρόνια, δουλεύει κανείς στο θέατρο, τόσο περισσότερο το απομυθοποιεί στο μυαλό του, χωρίς να παύει να το λατρεύει την ίδια στιγμή. Είναι οξύμωρο! Δεν μπορώ να το εξηγήσω λογικά, αλλά έτσι συμβαίνει. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, όπου από το τίποτα αναπτύσσεται ξαφνικά κάτι σημαντικό και ουσιαστικό. Ίσως λοιπόν αυτό που δεν περίμενα ήταν το να διατηρήσω την αγάπη μου γι' αυτή τη δουλειά, παρά τις δυσκολίες.

Από πού αντλείς δύναμη; Τι γεμίζει τις μπαταρίες σου;

Από το στήριγμά μου, την μητέρα μου, την οικογένειά μου και τους παιδικούς μου φίλους. Όσο για τις μπαταρίες, αυτές γεμίζουν από την διάθεση για δουλειά κάθε μέρα της ζωής μου.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.

Αυτό το διάστημα είμαι σε συζητήσεις αλλά ακόμη δεν έχω κάτι ανακοινώσιμο.

Φωτογραφίες: Tasos Thomoglou & Theophilos Tsimas

 

«Επτά επί Θήβας»  στο  Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου  (Φεστιβάλ Αθηνών  & Επιδαύρου)

Παρασκευή 30 Ιουνίου και Σάββατο 1 Ιουλίου, στις 21:00

«ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις

Σκηνικά – Κουστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν

Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης

Χορογραφία – Κίνηση: Έντι Λάμε

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σαμαρτζίδου

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά

Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου

ΔΙΑΝΟΜΗ: Γιάννης Στάνκογλου (Ετεοκλής), Γιώργος Καύκας (Άγγελος), Αλέξανδρος Τσακίρης (Κήρυξ), Κλειώ - Δανάη Οθωναίου (Αντιγόνη), Ιώβη Φραγκάτου (Ισμήνη), Γιώργος Παπανδρέου (Πολυνείκης).

ΧΟΡΟΣ: Λουκία Βασιλείου, Μομώ Βλάχου, Δημήτρης Δρόσος, Ελένη Θυμιοπούλου, Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Σταυριάννα Παπαδάκη, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Αλεξία Σαπρανίδου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Γιώργος Σφυρίδης, Ευανθία Σωφρονίδου, Κωνσταντίνος Χατζησάββας.

 

 

 

Από τα μέσα Ιουνίου, όταν οι αυλές των σχολείων λίγο μετά τη λήξη της σχολικής χρονιάς μένουν ορφανές από μαθητές, σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται μάρτυρες μιας θεατρικής μυσταγωγίας. Συχνά οι θίασοι πραγματοποιούν εκεί τις πρόβες τους, αναζητώντας μια προσομοίωση ανοιχτού χώρου.

Σε μια τέτοια αυλή, κάπου στο Νέο Ηράκλειο, η Ιώ Βουλγαράκη και η ομάδα ΠΥΡ βάζουν τις τελευταίες πινελιές στην «Άφιξη» που θα παρουσιάσουν στις 7 και στις 8 Ιουλίου στο Θέατρο της Μικρής Επιδαύρου. Πρόκειται για τις ραψωδίες φ και χ της «Οδύσσειας».

Είκοσι χρόνια μετά την αναχώρησή του από την Ιθάκη τίποτα δεν θυμίζει πια την παρουσία του Οδυσσέα στο νησί. Αυτό που αντικρίζει επιστρέφοντας στον τόπο του είναι ένα φάντασμα ονείρου. Έτσι το χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Όμηρος. Από το παλάτι
‒στο δικό του φαντασιακό‒ έχει μείνει μόνο ο σκελετός. «Η παράσταση είναι ένα μεγάλο υποκείμενο του Οδυσσέα, δηλαδή βλέπουμε τα πάντα μέσα από τα μάτια του. Το τέλος της ‘‘Οδύσσειας’’, στο οποίο εστιάζει η παράσταση, δεν έχει καμία σχέση με happy end. Είναι πολύ σκοτεινό. Ο Οδυσσέας δεν παίρνει καμία ανάσα ανακούφισης με την άφιξή του. Νιώθει ξένος στον τόπο του και ξεκινά αμέσως έναν αγώνα επιβίωσης και κυριαρχίας», θα μου πει η Ιώ Βουλγαράκη θέλοντας να μου δώσει ένα πρώτο στίγμα.

Οι ηθοποιοί έχουν ήδη πάρει τις θέσεις τους, ανάμεσα σε μια σειρά από ράβδους με led που σχηματίζουν την κάτοψη ενός σπιτιού, το οποίο όμως, αν το δεις από ψηλά, μοιάζει με οφθαλμαπάτη. Ακούγονται οι τελευταίες παρατηρήσεις. Η πρόβα ξεκινά… Η συνέντευξη μπορεί να περιμένει.

 

Σε τι φάση βρίσκεστε τώρα, δουλεύοντας πάνω σε ένα τόσο απαιτητικό κείμενο;
Είμαστε στην τελική ευθεία και αυτό είναι μια φάση που, ενώ είναι εξαιρετικά απαιτητική, είναι και ανακουφιστική συνάμα γιατί η παράσταση έχει πλέον μορφή. Φυσικά, δουλεύοντας πάνω σε ένα τέτοιο κείμενο, στο οποίο μια εικόνα μπορεί να ολοκληρωθεί σε οκτώ με δέκα στίχους και το βασικότερο εργαλείο είναι η προοπτική στο λόγο, απαιτείται μεγάλη εγρήγορση όταν συνθέτεις τη συνύπαρξη όλων των σκηνικών μέσων για να μην αφήσεις τον ήχο, τη σωματική παρτιτούρα, τις προβολές να το κατακερματίσουν. Απαιτείται τεράστια συγκέντρωση και από μένα και από τους ηθοποιούς.

Σκηνοθετικά είναι ένα στοίχημα για σας το Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου;
Ποια παράσταση δεν είναι ένα στοίχημα; Οι λόγοι βέβαια κάθε φορά είναι διαφορετικοί (δραματουργίας, φόρμας, χρονικής στιγμής στην οποία ανεβαίνει η παράσταση). Αναμετριόμαστε με το άγνωστο, προκαλούμε τον εαυτό μας. Το πιο ενδιαφέρον εδώ είναι, νομίζω, το στοίχημα της Μικρής Επιδαύρου συνολικά φέτος. Το φεστιβάλ επιχειρεί μια συνομιλία του Μεγάλου και του Μικρού Θεάτρου, μαζί και με το Λύκειο Επιδαύρου, πάνω σε ενιαία θεματική. Ταυτόχρονα δίνει στο Μικρό Θέατρο ένα θεατρικό στίγμα και όχι μουσικό, όπως κυρίως είχε.

Δραματουργικά πώς δουλέψατε πάνω στις δύο ραψωδίες του Ομήρου;
Η φ («Τόξου θέσις») έχει κοπεί αρκετά και η χ («Μνηστήρων φόνος»), που αποτελεί τον κύριο κορμό της παράστασης, παίζεται ολόκληρη. Το κείμενο δεν έχει υποστεί διασκευή, δεν έχει άλλες λογοτεχνικές προσθήκες, είναι Όμηρος και Μαρωνίτης. Υπήρξε ένα πρώτο στάδιο δικής μου επεξεργασίας πριν από τις πρόβες, που αφορούσε κυρίως τη διανομή, τη διαχείριση του αφηγηματικού λόγου και την επιλογή των κειμένων που είναι χορική αφήγηση και επομένως λέγονται από όλους. Στη συνέχεια, στη διαδικασία της πρόβας πια, πάνω σε αυτό τον καμβά το κείμενο πήρε την τελική του μορφή. Το ζητούμενο σε μια τέτοια επεξεργασία είναι οι επιλογές που γίνονται να κάνουν την ιδέα της παράστασης πιο ανάγλυφη, διασώζοντας τον πυρήνα του κειμένου.

Ξαναβρίσκεστε, ως ομάδα ΠΥΡ, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Τι αλλάζει στη λειτουργία της ομάδας με τα χρόνια;
Όταν τελειώνει μια δουλειά, νομίζω ότι νιώθουμε πως έχουμε μάθει πολλά σε όλα τα επίπεδα, τόσο στο ερευνητικό, καλλιτεχνικό κομμάτι όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης παραγωγής, με την οποία αναγκαστικά ασχολούμαστε, θέλοντας και μη. Όταν ξεκινάμε την επόμενη παραγωγή, αισθανόμαστε όμως ξανά πρωτάρηδες. Οπότε δεν ξέρω τι αλλάζει... Συνεχίζουμε προσπαθώντας να εμπνέουμε, να εμπιστευόμαστε, να σεβόμαστε και να ακούμε ο ένας τον άλλο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Προσωπικά πιστεύω πως με την πάροδο του χρόνου απαιτείται  μεγαλύτερη προσοχή προς το συνεργάτη, γιατί μπορεί και να τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους χωρίς να το πάρουμε είδηση. Απαιτούνται «κεραίες», όπως και σε μια σχέση.

 

Η παράστασή σας έχει κάτι σαν «προπαράσταση», ένα δρώμενο για 140 θεατές. Θέλετε να μας πείτε τι θα γίνει εκεί και πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; Ως ένα «κοινό ζέσταμα» ηθοποιών και θεατών;
Θα τραγουδήσουμε την «Οδυσσέως ἄφιξιν εἰς Ἰθάκην». Και θα συνοδεύσουμε τους θεατές στο αρχαίο θέατρο με αφηγήσεις καθ’ οδόν διάφορων ραψωδιών της «Οδύσσειας», που προηγούνται των φ και χ. Την ιδέα μάς υπαγόρευσε ο ίδιος ο τόπος, και βέβαια η «Οδύσσεια». Το Μικρό Θέατρο βρίσκεται δίπλα στο λιμάνι της Παλιάς Επιδαύρου, ενώνονται με ένα πανέμορφο μονοπατάκι μέσα από περιβόλια και πορτοκαλιές που μοσχοβολάνε. Έμοιαζε αδύνατο λοιπόν να μην εκμεταλλευτούμε το λιμάνι, όταν η ιστορία μας είναι η επιστροφή του Οδυσσέα. Υπάρχει όμως σε όλο αυτό και μια βαθύτερη θεματική σύνδεση με την κυρίως παράσταση: το εναρκτήριο δρώμενο δημιουργεί τη γιορτινή και ονειρική αίσθηση μιας επιστροφής. Για να αφηγηθεί στη συνέχεια η παράσταση το ανέφικτο αυτής της επιστροφής. Για μένα υπάρχει κάτι αμείλικτα πραγματικό σε τούτη τη δράση. Είναι όπως όταν κατεβαίνεις από το αεροπλάνο ύστερα από χρόνια απουσίας και φιλάς το χώμα του τόπου σου, βλέπεις την ομορφιά του και βγάζεις φτερά. Όμως έπειτα από λίγο δεν αναγνωρίζεις τίποτα στη ζωή που βρίσκεις να σε περιμένει εδώ. Ακόμα και οι δρόμοι έχουν αλλάξει.

Η «Άφιξις» θα παρουσιαστεί μόνο στη Μικρή Επίδαυρο;
Ναι.

Ο Οδυσσέας στις ραψωδίες φ και χ είναι ουσιαστικά ένας ξένος όταν επιστρέφει στο ίδιο του το σπίτι. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να μας κάνει να βιώσουμε αυτό το συναίσθημα; Εσείς το έχετε νιώσει;
Έχω ουσιαστικά δύο χρόνια που είμαι μόνιμα πίσω στην Ελλάδα, ορίζοντας ως επιστροφή μου τη στιγμή που απέκτησα διεύθυνση εδώ, και νιώθω έτσι, ναι. Είναι βέβαια μια πολύ προσωπική αίσθηση αυτή, που δύσκολα μοιράζεται κανείς, γιατί το να νιώθεις ξένος ήδη σημαίνει μια αναπηρία επικοινωνίας. Πάντως, δεν έχω βρει τον εδώ εαυτό μου και είμαι σε διαρκή σύγκρουση με ένα ιδανικό «σπίτι», που τελικά δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ. Απλώς, αν προσπαθήσω να αντικειμενικοποιήσω αυτό το συναίσθημα, να το μετατρέψω σε «πορτρέτο» μιας χώρας, φοβάμαι πως θα ακουστώ είτε ισοπεδωτική είτε αφελής.

Η «Άφιξις» είναι μια παράσταση για το ανέφικτο της επιστροφής. Ο καθένας μας θέλει κάπου να επιστρέψει. Ποια είναι η δική σας «Ιθάκη»;
Είναι τα χρόνια των σπουδών μου στη Μόσχα, τα χρόνια που άρχισα να βρίσκω την ταυτότητά μου, το νόημα των επιλογών μου, τα όρια του εαυτού μου, το δικό μου κέντρο βάρους. Αυτή η εποχή σφραγίστηκε, παρά τις δυσκολίες και τη σκληρότητα ενός «πρωταθλητισμού» που απαιτούν οι Ρώσοι στην εκπαίδευση γενικότερα, από την ανιδιοτελή αφοσίωση των δασκάλων μας σε μας. Αυτή είναι μια αγάπη που δεν θα πάρεις ποτέ ξανά από κανέναν στο επάγγελμα και σε καθορίζει. Τη νοσταλγώ. Και νοσταλγώ αυτόν τον άλλο μου εαυτό, τον εκεί.

Σπουδάσατε σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο Θεατρικής Τέχνης GITIS της Μόσχας. Τώρα διδάσκετε στο Ωδείο Αθηνών. Πώς ήταν για σας η φετινή εμπειρία της επίσκεψης των φοιτητών της παλιάς σας σχολής στο Ωδείο και η συνεργασία με τους Έλληνες φοιτητές στην αρχαία τραγωδία;
Καταρχήν να πω ότι η φετινή συνεργασία με το GITIS, που αυτή τη στιγμή έχει ορίζοντα τριετίας μπροστά της, είναι ένα κατόρθωμα, για το οποίο δουλέψαμε πολλοί άνθρωποι αλλά ξεκίνησε από τον αεικίνητο διευθυντή της σχολής, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη. Η ανταλλαγή δεν έγινε με το δικό μου έτος, οπότε δεν την έζησα στενά ούτε συμμετείχα στις πρόβες της «Ηλέκτρας». Ωστόσο αυτή η σύμπραξη των σχολών είναι κάτι μεγαλύτερο από τον καθένα μας. Ανοίγει μια προοπτική πραγματικά εμπνευστική και γόνιμη για τα παιδιά, Έλληνες και Ρώσους. Δημιουργεί δεσμούς, καλλιτεχνικούς και προσωπικούς. Για μένα είναι φυσικά συγκινητικό. Ούτε που θα μπορούσα να το φανταστώ όταν ήμουν εκεί.

Πώς στέκονται οι Ρώσοι απέναντι στην αρχαία τραγωδία;
Νομίζω με τεράστια περιέργεια ως προς το σκηνικό τρόπο που έχει ανάγκη αυτό το είδος και μάλλον αμήχανα απέναντι στο χορό και τη λειτουργία του.

Πιστεύετε πως τέτοιες πρωτοβουλίες ανταλλαγής φοιτητών, καθώς και άλλες, όπως το Λύκειο Επιδαύρου, μπορούν να έχουν ουσιαστικές καλλιτεχνικές ζυμώσεις ή είναι ακόμη πολύ νωρίς και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να είμαστε σε θέση να τις αποτιμήσουμε;
Πιστεύω πολύ σε αυτές τις πρωτοβουλίες. Η θεατρική τέχνη είναι πρώτα και πάνω από όλα επικοινωνία. Τέτοιες συνεργασίες και διοργανώσεις είναι καταρχήν συναντήσεις. Επίσης, προσφέρουν εμπειρίες, ανθρώπινο υλικό, ερεθίσματα, έκθεση στο άγνωστο... Δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη βασική εκπαίδευση, αλλά την πάνε παραπέρα, τη συμπληρώνουν και την αναζωογονούν.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
Η επόμενη δουλειά των ΠΥΡ είναι η «Μόλλυ Σουήνυ» του Μπράιαν Φρίελ. Θα παιχτεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τον Οκτώβριο του 2017. Συγχρόνως θα επαναληφθεί για δεύτερη χρονιά το «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ με την Αμαλία Καβάλη στο Skrow Theater όπου παίχτηκε και πέρυσι, αφού δώσουμε τέσσερις παραστάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο τέλος του Σεπτέμβρη.

 

7 και 8 Ιουλίου στη Μικρή Επίδαυρο
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δ. Ν. Μαρωνίτης
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Ιώ Βουλγαράκη
Σκηνικά: Άννα Φιοντόροβα
Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική: Σαβίνα Γιαννάτου
Κίνηση: Σοφία Πάσχου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Παίζουν: Γιώργος Δικαίος, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μαίρη Μηνά, Γιώργος Μπινιάρης, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου
Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και Εθνικό Θέατρο
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2017

 

 

 

 

 

 

 

Το 2ο Reborn in Athens επιστρέφει στο Θέατρο Θησείον, την 1η Ιουλίου, για να μας υπενθυμίσει ότι η καλλιτεχνική δραστηριότητα δεν σταματά στην πρωτεύουσα. Μπορεί η Αθήνα των 1.000 plus παραστάσεων τη σεζόν να βιώνει τον δικό της θεατρικό οργασμό, ποιος είπε όμως ότι στη Θεσσαλονίκη, στη Θήβα, στο Ναύπλιο και στην Κέρκυρα δεν υπάρχουν παραστάσεις που κινητοποιούν καλλιτέχνες και κοινό;

Εμείς μιλήσαμε με τους σκηνοθέτες των παραστάσεων, με νέους ανθρώπους γεμάτους όρεξη για δημιουργία και όνειρα για το μέλλον, που έρχονται στην Αθήνα με ενθουσιασμό αλλά και αγωνία για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.

 

 

 

 

 

Λάζαρος Παπαδόπουλος (Θήβα): «Βρήκαμε ένα χώρο παρατημένο και φτιάξαμε με τα χέρια μας θέατρο»

Με το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη από το Θηβαϊκό Πειραματικό Θέατρο, που έχει ξαναπαρουσιαστεί μάλιστα στην ίδια στέγη, θα κάνει πρεμιέρα το φεστιβάλ. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Λάζαρος Παπαδόπουλος μας λέει για το Reborn in Athens : «Όταν έμαθα για την ύπαρξη του Reborn in Athens, δεν ξέρω, αλλά ένιωσα ότι δεν είμαστε μόνοι όλοι αυτοί που παλεύουμε να κάνουμε πράξη όσα διαβάζουμε στα βιβλία, όσα βλέπουμε δίπλα μας. Ένιωσα ότι κάποιοι οργανώνουν τα πράγματα έτσι που να μπορούμε εμείς να ανταλλάξουμε απόψεις και γνώσεις για τη θεατρική πράξη. Αυτό ακριβώς επιδιώξαμε με τη συμμετοχή μας: την ανταλλαγή των θεατρικών απόψεων».

Αυτό που τον γοήτευσε στο έργο του Τριαρίδη είναι: «Μιλάει και φωτίζει τους ανώνυμους, το πλήθος που στήριζε το απόλυτο κακό, το φασισμό. Και να γκρεμίσουμε τον ανδριάντα από το βάθρο, θα εμφανιστούν άλλοι Άγγελοι Θανάτου, αν δεν σταματήσουν να υπάρχουν πρόθυμα χέρια να τους αναδεικνύουν».

Το εντυπωσιακό όμως είναι το πάθος της ομάδας να στεγάσει τα όνειρά της, που την οδήγησε στο να φτιάξει μόνη της ένα «χειροποίητο» θέατρο! Ο Λάζαρος μου εξηγεί: «Η παράσταση παίχτηκε για δύο μήνες στη Θήβα, σε ένα θέατρο που φτιάξαμε εμείς με τα χέρια μας, και η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη. Ένα μπλακ μποξ στο υπόγειο του 1ου Λυκείου της Θήβας. Ήταν ένας χώρος από μπετόν, παρατημένος, αποθηκευτικός. Τελικά, το κάναμε θέατρο και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Το σχεδιάσαμε, το δημιουργήσαμε. Τώρα είναι ένας χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει όχι μόνο ‘‘σκοτεινές’’ παραστάσεις αλλά και... ημιφωτισμένες. Η πιο μεγάλη δυσκολία ήταν να φτιάξουμε ένα σκηνικό που να εμπεριέχει και το... όνειρο, το υπερρεαλιστικό. Το έργο έχει και πολλά ποιητικά στοιχεία. Έπρεπε να τα οπτικοποιήσουμε. Νομίζω ότι κάτι καταφέραμε».

Και συνεχίζει με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας να διαγράφεται στα χείλη του: «Όσο για το κοινό της επαρχίας, μη νομίζετε ότι χαρίζεται εύκολα. Είναι πολύ ωμοί συχνά στην κριτική τους αλλά και ιδιαίτερα εκδηλωτικοί όταν κάτι τους αρέσει. Είναι ένα γλυκό άγχος όλο αυτό που γίνεται κάθε φορά. Να πηγαίνουμε βήμα βήμα κάθε στη νέα θεατρική πράξη». 

«Μένγκελε», 1 και 2 Ιουλίου

 

 

 

 

Μαρίνα Κακκούλη (Θεσσαλονίκη): «Το ίδιο το σύστημα δεν προωθεί τους νέους καλλιτέχνες»

Η Μαρίνα Κακκούλη, σκηνοθέτις της παράστασης «Απόκοπος» του Μπεργαδή, αναφέρει: «Αυτό το κείμενο γράφτηκε το 1500 περίπου και οι αξίες που προβάλλει είναι πανανθρώπινες και απόλυτα σύγχρονες. Μιλά για την ουσία της ζωής, που είναι η ίδια η ζωή και οι μικρές στιγμές της. Το κείμενο δεν ήταν δική μου επιλογή αλλά της Γεωργίας Πολοπετράκη (ηθοποιός). Εγώ δεν το γνώριζα. Επομένως, τυχαία, σε ένα καφέ, μου διάβασε η Γεωργία κάποιους στίχους. Γοητεύτηκα αμέσως από το λυρισμό, την οικουμενικότητα και τις εικόνες».

Πώς λοιπόν δούλεψαν πάνω σε αυτό το έργο; «Το κείμενο είναι γραμμένο σε μεσαιωνικά ελληνικά, είναι έμμετρο και έχει στοιχεία κρητικού ιδιώματος. Η δυσκολία στην αρχή ήταν μεγάλη. Πώς η απαγγελία γίνεται θεατρικό γεγονός και πώς αντιμετωπίζουμε άγνωστες λέξεις. Στη συνέχεια έπρεπε να παρθούν κάποιες αποφάσεις σε σχέση με τις έντονες και εξωπραγματικές εικόνες του. Το έργο αφηγείται για δράκους, νεκρούς κ.λπ. Ως ομάδα υποστηρίζουμε την αφηγηματική και σκηνική λιτότητα και έτσι πορευτήκαμε. Η αφήγηση μιας ιστορίας, ενός ονείρου, με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και με κύριο φορέα την αφήγηση, το σώμα και τη φωνή. Το ιδίωμα μας ήταν οικείο εξαιτίας της καταγωγής μας, εγώ είμαι Κύπρια και η Γεωργία Κρητικιά, έτσι το χειριστήκαμε με αγάπη και ενθουσιασμό, κάνοντας ελάχιστες παρεμβάσεις».

Οι δύο τους, όπως μου εξηγεί η Μαρίνα, ξεκίνησαν την παράσταση με αφορμή τη διπλωματική εργασία της Γεωργίας. Όταν όμως σκέφτηκαν να την παρουσιάσουν και έξω από τα πλαίσια του πανεπιστημίου, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα: «Κατά τη διαδικασία δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερες δυσκολίες, το κλίμα ήταν εξαιρετικό, γεμάτο χαρά και θετικότητα. Τα προβλήματα εμφανίστηκαν στην πορεία, όταν η παράσταση έπρεπε να προωθηθεί έξω από τα πλαίσια του πανεπιστημίου. Εκεί, τα γραφειοκρατικά και διαδικαστικά ζητήματα είναι τεράστια, αφού το ίδιο το σύστημα δεν προωθεί τους νέους καλλιτέχνες που θέλουν να κινηθούν αυτόνομα, ειδικά νέους που δεν ανήκουν σε κάποιο κρατικό φορέα».

Επιπλέον, για τη Μαρίνα το θέμα δεν είναι οι άνθρωποι του θεάτρου να πηγαίνουν να βλέπουν ανθρώπους του θεάτρου. «Το θέμα είναι πώς γίνεσαι αντιληπτός στον άνθρωπο που δεν ασχολείται με τα καλλιτεχνικά, στον πωλητή, στο δάσκαλο, στο σερβιτόρο, στο μαθηματικό, στα παιδιά κ.ο.κ. Αυτό το πρόβλημα θεωρώ ότι υπάρχει και στην επαρχία και στην Αθήνα».

«Απόκοπος» του Μπεργαδή, 3 Ιουλίου

 

 

 

 

 

Σίμος Τζίτζης (Ναύπλιο) ‒ Όταν ο pikatchu γίνεται… ο θεός Δίας

Για το σκηνοθέτη Σίμο Τζίτζη η αναμέτρηση με τον Οιδίποδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, όπως θα μου ομολογήσει ο ίδιος: «Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο έργο δεν ήταν προσωπική μου επιλογή αλλά του καθηγητή μου Γιάννη Λεοντάρη, που μου το πρότεινε προκειμένου να αποδοθεί το έργο μέσω διαφορετικών οπτικών των φοιτητών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών και του Πανεπιστημίου University of St Mark & St John του Πλίμουθ με το οποίο συνεργαζόμαστε. Έτσι, αν και φοβόμουν να αναμετρηθώ τόσο νωρίς με ένα αδιαμφισβήτητα σπουδαίο έργο, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και μπορώ να πω ότι εντέλει όλοι μας γοητευτήκαμε από το πόσο επίκαιρο είναι».

Ο ίδιος βλέπει το 2ο Reborn in Athens σαν μια ευκαιρία: «Αποτελεί ένα δίαυλο επικοινωνίας ομάδων της επικράτειας που επιδιώκουν να παρουσιάσουν το έργο τους σε ένα ευρύτερο κοινό. Έτσι, μέσω αυτής της συνδιαλλαγής καλλιτεχνικών απόψεων επιδιώκουμε να προβάλουμε τη δική μας οπτική για όσα συμβαίνουν μέσω ενός κλασικού έργου όπως ο «Οιδίποδας», καθώς και να πάρουμε ερεθίσματα από τις υπόλοιπες ομάδες και το αθηναϊκό κοινό. Με αυτό τον τρόπο το Reborn in Athens κατορθώνει να αντιστρέψει τη συνήθεια οι ομάδες της Αθήνας να προβάλλουν τη δουλειά τους στην επαρχία παίρνοντας το ρίσκο για το ακριβώς αντίστροφο. Μένει να δούμε αν το ρίσκο αυτό θα βγει σε καλό».

Ποια ήταν όμως η μεγαλύτερη δυσκολία που είχαν στο ανέβασμα της παράστασης; «Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, όμως μπορώ να πω ότι τις τελευταίες μέρες πριν από το ανέβασμά της είχα άγχος για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει το κοινό τη χρήση των pokemon (συγκεκριμένα του pikatchu ως θεού Δία) καθώς και τη χρήση των pokeball για την αναζήτηση της αλήθειας. Ευτυχώς το κοινό δεν εστίασε σε αυτά, αλλά κατανόησε ότι χρήση τους ήταν καθαρά και μόνο ώστε η απόδοση του έργου να είναι σαφής και άμεση, με βάση την εποχή στην οποία ζούμε, αποτυπωμένη από νέους καλλιτέχνες. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και στην Αθήνα».

«Οιδίπους», 7 Ιουλίου

 

 

 

 

 

 

Θωμάς Βελισσάρης (Θεσσαλονίκη): «Δεν υπάρχουν εχέγγυα για την ανανέωση του ραντεβού μας με το κοινό»

Ο Θωμάς Βελισσάρης, σκηνοθέτης της ομάδας του Θεάτρου Εταιρότητα, αναζητά στο 2ο Reborn in Athens ένα πολύ πιο «ανοικτό» κοινό απέναντι στο καλλιτεχνικό τους στίγμα. «Ανοικτό, είτε ασκώντας θετική κριτική είτε αρνητική».

Εξάλλου, αυτό που τον προβληματίζει στη Θεσσαλονίκη είναι ότι: «Το κοινό της πόλης, που αναλογεί σε τέτοιες προσπάθειες –εκτός Κρατικού Θεάτρου–, είναι πολύ περιορισμένο σε σχέση με αυτό των Αθηνών. Δυστυχώς, με το τέλος των κρατικών επιχορηγήσεων δεν μπόρεσε να διαμορφωθεί ένα ικανός θεατρικός χάρτης της πόλης που να μπορέσει να στηριχτεί από το κοινό. Και ενώ μας ανακαλύπτει εύκολα, κάτι που λειτουργεί ευεργετικά, δεν υπάρχουν τα εχέγγυα για ανανέωση του ‘‘ραντεβού’’ μας με το κοινό, έτσι το ίδιο εύκολα αισθανόμαστε μετά το τέλος μιας παράστασης ακατοχύρωτοι απέναντι στους ανθρώπους που παρακολουθούν τη δουλειά μας».

Αυτή τη φορά η ομάδα επέλεξε να παρουσιάσει το «Βίο του Ευστράτιου». «Είναι το μυθιστόρημα του Κάρλος Φουέντες «Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους». «Νομίζω πως ο τρόπος που περιγράφεται το Μεξικό της δεκαετίας του ’60 σε αυτό το μυθιστόρημα έχει κάποια ανατριχιαστικά κοινά στοιχεία με την Ελλάδα του σήμερα. Επίσης, με έναν πολύ υπόγειο τρόπο, η κουλτούρα των λαών είναι σχετικά συγγενική. Αποφάσισα λοιπόν να μεταφέρω μέσω ενός πρωτότυπου θεατρικού έργου την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος στη θεατρική σκηνή». Αναφορικά με τους ηθοποιούς, ο Θωμάς μου λέει: «Οι ηθοποιοί πάντα πρέπει να είναι δημιουργοί. Και μάλιστα πρωτότυποι, όπως ένας συγγραφέας ή ζωγράφος. Θέλω να πιστεύω πως αυτές οι πεποιθήσεις αποτυπώνονται στο αποτέλεσμα και της συγκεκριμένης δουλειάς».

Πώς όμως σχολιάζει το γεγονός ότι ακόμα και σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας δεν φτάνουν ποτέ παραστάσεις, για παράδειγμα, του Εθνικού Θεάτρου (η φετινή περιοδεία της «Άλκηστης» μετά την Επίδαυρο θα είναι σε έξι μόλις πόλεις) και το ότι οι περισσότεροι θίασοι θυμούνται τις πόλεις της Ελλάδας, εκτός Αττικής, μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες; «Τα τελευταία επτά χρόνια είναι θαύμα το ότι γίνονται παραστάσεις. Το να ταξιδέψουν στην επαρχία είναι πλεονασμός. Θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να αλλάξει πλήρως η νοοτροπία των μεγάλων θεάτρων για να χαραχτεί μια καινούρια πολιτιστική πολιτική. Υπονοώ προφανώς το Εθνικό και το Κρατικό. Ενώ έχει ληφθεί υπόψη η οικονομική κρίση, σε επίπεδο τιμών των εισιτηρίων, για παράδειγμα, δεν έχει ληφθεί σε επίπεδο παραγωγών. Συνεχίζουν εν ολίγοις να κάνουν παραγωγές που ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση το κόστος τους θα ήταν σκανδαλώδες, πόσο μάλλον τώρα. Οι ελεύθεροι θίασοι από την άλλη λειτουργούν όπως πάντα, ως αμιγώς εμπορικοί. Οπότε, το καλοκαίρι ενδείκνυται».

«Ο βίος του Ευστράτιου», 10 Ιουλίου 

 

 

 

 

 

 

Ναταλί Μάνδηλα (Κέρκυρα): «Η σύγχρονη τέχνη έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στην επαρχία»

Στην παράσταση χορού με τίτλο «Feral» εμφανίζονται επί σκηνής μια χορεύτρια και ένας μουσικός. Η Ναταλί Μάνδηλα, που χορογράφησε ίδια τη χορογραφία της, μας είπε για τη μοναδική παράσταση χορού του φεστιβάλ: «Το έργο είναι δικής μου σύλληψης, αν μπορεί κανείς απόλυτα να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Και το λέω αυτό γιατί, ενώ η ιδέα για το έργο αυτό υπήρχε στη σκέψη μου κάποια χρόνια, όταν τελικά το ολοκλήρωσα και το είδα απέξω, συνειδητοποίησα πως πρόκειται για ένα αγαπημένο θέμα τόσο στην τέχνη όσο και στο χώρο του μάρκετινγκ. Αφότου είχα ήδη παρουσιάσει το έργο, κάποια αγαπημένα πρόσωπα μου πρόσφεραν ένα βιβλίο με τον τίτλο ‘‘Μεταμοντέρνο σώμα’’, το οποίο περιείχε ένα δοκίμιο της Μαρίας Γιαγιάννου για το ρόλο του Ζωανθρώπου. Μου λύθηκαν αρκετές απορίες σχετικά με τις ίδιες μου τις επιλογές και για το τι πραγματικά θέλει να εκφράσει η εποχή μας μέσα από το δίπολο άνθρωπος-ζώο». Όσο για την υποδοχή της παράστασή της στην Κέρκυρα, η Ναταλι δηλώνει τυχερή: «Έχω την τύχη να πω ότι δεν συνάντησα καμία δυσκολία στο ανέβασμα της παράστασης και αυτό γιατί είχα την απόλυτη υποστήριξη του Garage Performing Arts Center, το οποίο διευθύνουν η Ευαγγελία και η Μαίρη Ράντου. Το έργο αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Residency του Garage, το οποίο έχει φιλοξενήσει πληθώρα καλλιτεχνών. Είμαι λοιπόν από τους τυχερούς, καθώς συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν όρεξη και όραμα να ανοίξουν το χώρο του σύγχρονου χορού στην επαρχία. Την προώθηση του έργου ανέλαβαν οι ίδιες με απόλυτη επιτυχία, καθώς ήμασταν sold out και τις τρεις μέρες».

Είναι πιο εύκολα τα πράγματα στην επαρχία, δεδομένου του σαφώς μικρότερου ανταγωνισμού; «Σαφώς στην επαρχία τα ερεθίσματα είναι λιγότερα, άρα το κοινό μαθαίνει πιο γρήγορα για μια παράσταση. Επίσης, έρχεται να τη δει με πολύ περισσότερο ενθουσιασμό, και κυρίως όταν πρόκειται για έναν τοπικό καλλιτέχνη. Για μένα αυτό λειτούργησε πολύ ευεργετικά, καθώς ήταν η πρώτη μου δουλειά και δεν ξέρω πώς θα είχα καταφέρει να την προωθήσω στο πλαίσιο μιας μεγαλούπολης. Ωστόσο, κάθε μέρος έχει τους δικούς του μικροπεριορισμούς και γενικά η σύγχρονη τέχνη έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στην επαρχία προκειμένου να γεμίσει τα θέατρα».

«Feral» (χορός), 12 και 13 Ιουλίου 

 

 

 

 

 

Βαγγέλης Κοσμίδης (Θεσσαλονίκη): «Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε από το αθηναϊκό κοινό»

Αυλαία για το φεστιβάλ θα δώσει μια ακόμα ομάδα από τη Θεσσαλονίκη με την παράσταση «Rendez-vous?-Meet me on facebook». Για το σκηνοθέτη Βαγγέλη Κοσμίδη η παράσταση αυτή ήταν ένα όνειρο, όπως ο ίδιος εξομολογείται: «Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να κάνω μια παράσταση που να μην έχει προϋπάρχον κείμενο, να μιλά για τις ερωτικές σχέσεις των νέων ανθρώπων σήμερα και για το πως αυτές επηρεάζονται από τα social media. Το υλικό της παράστασης ήθελα να είναι αρχικά οι πολύ προσωπικές ιστορίες των μελών της ομάδας που μοιραστήκαμε μεταξύ μας αλλά και αποτέλεσμα έρευνας και συνεντεύξεων που θα παίρναμε από φίλους και γνωστούς. Θεωρώ ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα κατανοήσεις πραγματικά σε βάθος αυτό που έρευνας, θα το δεις πολυπλεύρως και δεν θα βασιστείς απλώς σε κάποια γεγονότα ζωής που άκουσες ή έζησες και σε διέγειραν, ώστε να ασχοληθείς με τούτο το θέμα. Έτσι και έγινε. Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που γοητεύομαι από το να βάζω κάθε φορά πιο δύσκολους και πιο μεγαλεπήβολους στόχους, οπότε ένα βασικό ζήτημα το οποίο με τράβηξε ώστε να ξεκινήσω να δουλεύω αυτή την παράσταση ήταν η δυσκολία του εγχειρήματος και το ρίσκο που πήραμε με την ομάδα όταν ξεκινούσαμε ένα χρόνο πριν. Δεν ξέραμε πού θα μας οδηγούσε όλο αυτό που ετοιμάζαμε: τα πάντα προέκυψαν μέσα από την πολλή δουλειά και την έρευνα. Μετά απλώς αφήσαμε το ίδιο το υλικό να μας οδηγήσει».

Όσο για το πώς θα ανταποκριθεί το αθηναϊκό κοινό στην παράσταση, ο Βαγγέλης μου λέει: «Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι περιμένουμε. Ξέρουμε πολύ καλά την ειλικρίνεια με την οποία μιλάμε, την αλήθεια του υλικού μας, ξέρουμε ποσό σημαντικό για εμάς τουλάχιστον είναι όλο αυτό το εγχείρημα-παράσταση και ελπίζουμε να έχουμε την ίδια θερμή αντιμετώπιση και εκτίμηση όπως στη Θεσσαλονίκη».

Για τον νεαρό σκηνοθέτη η μόνη λύση ώστε το κοινό της επαρχίας να απολαμβάνει παραστάσεις που θα περιοδεύουν σε πολλά μέρη της Ελλάδας, από τα κρατικά κυρίως θέατρα, είναι: «Απλώς να ελπίζουμε σε χρυσές τομές και σε ανθρώπους ευέλικτους και κάποιες στιγμές ριψοκίνδυνους, που είναι σε καίριες θέσεις και λαμβάνουν αποφάσεις».

«Rendez-vous?-Meet me on facebook»,14 και 15 Ιουλίου

 

 

Για πρώτη φορά θα παρουσιαστεί στο αθηναϊκό κοινό η μονόπρακτη κωμωδία του Ζωρζ Φεϋντώ «Léonie  est en avance ou le mal joli» (προσωρινός τίτλος «Η Λεονή ένα βήμα μπροστά ή το όμορφο κακό») στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας το Μάρτιο του 2018 σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Κεφαλά.

Στο θίασο θα συμμετέχουν η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Νίκος Γιαλελής, η Όλγα Δαμάνη, ο Κώστας Μπάσης, η Βιργινία Ταμπαροπούλου κ.ά.

Το έργο αναφέρεται στην εγκυμοσύνη της Λεονή και στην περιπέτεια που βιώνει έως τη στιγμή που θα φέρει στον κόσμο το παιδί. Ένα σπάνιο έργο, με την καυστική γραφή του Φεϋντώ, που σαρκάζει την αστική κοινωνία της Ευρώπης και τις μικροπρέπειές της, ακόμα και όταν πρόκειται για δραματικές οικογενειακές στιγμές.

Ο Φεϋντώ κρατά τις αποστάσεις του από το βοντβίλ για να συνθέσει συζυγικές φάρσες, όπου το κωμικό είναι ανελέητο και σπαραξικάρδιο, ανανεώνει το είδος του βοντβίλ με μια πιο βαθιά σπουδή των χαρακτήρων, καυτηριάζει κυρίως τη μετριότητα της αστικής τάξης την οποία γελοιοποιεί.

Το κωμικό στα έργα του δεν αποκλείει και κάποια αλήθεια. Μέσα σε αυτή την αλήθεια η αστική τάξη του τέλους του 19ου αιώνα αναγνωρίζει τον εαυτό της, τις φαντασιώσεις και τους ανικανοποίητους πόθους της. Επιπλέον, το ότι η τιμή σχεδόν πάντα σώζεται, είναι φανερό πως οφείλεται στη θεατρική σύμβαση.

Τα έργα του είναι αγαπητά στους θιάσους και παρουσιάζονται συχνά. Τη σεζόν που μας πέρασε ανέβηκε με επιτυχία το «Έξυπνο πουλί» στο Θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις σε σκηνοθεσία- διασκευή των Μάνου Βαβαδάκη και Γιώργου Κατσή και θα συνεχιστεί από Οκτώβριο στην ίδια θεατρική στέγη. Παράλληλα, αυτούς τους μήνες κάνει περιοδεία και η κωμωδία του «Γουρούνι στο σακί» από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη (με τους Πιατά, Τσαλταμπάση , Γιαννόπουλο, Παλαιολόγου, Γεωργιάδου κ.ά.).

 

 

 Τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, όταν ο ήλιος έδυε στα βράχια του επιβλητικού και συνάμα τρυφερού σαν αγκαλιά κατάμεστου Κατράκειου, τρία μπουζούκια από τους συνολικά δεκατρείς μουσικούς που βρίσκονταν στη σκηνή έδωσαν το έναυσμα για το ορχηστικό κομμάτι με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία.Λίγα λεπτά αργότερα τρεις σπουδαίες κυρίες του ελληνικού πενταγράμμου ντυμένες στα λευκά εμφανίστηκαν στη σκηνή. Μια «Γυναικεία υπόθεση» είχε ήδη ξεκινήσει και κράτησε τρεις απολαυστικές ώρες.

Η πρώτη συνάντηση της Μαρινέλλας με την Ελένη Βιτάλη και τη Γλυκερία ξετύλιξε μπροστά μας ένα ανεξάντλητο ρεπερτόριο με τραγούδια-σταθμούς από την πορεία τους. Τραγούδια αγάπης, χωρισμού, επανασύνδεσής, γλεντιού. Τραγούδια της χαράς και της λύπης, που συνδέθηκαν άρρηκτα με κομμάτια της ζωής μας.Η καθεμία με το δικό της μοναδικό στίγμα ανέβηκε στη σκηνή και ερμήνευσε επιτυχίες από την προσωπική της δισκογραφική διαδρομή, και όχι μόνο.

Από τη βραδιά δεν έλειψαν και τα εκπληκτικά ντουέτα αλλά και τα εκρηκτικά τρίο.

 

 Πρώτη η Γλυκερία με ένα ταξίδι που συμπεριέλαβε από Μάριο Τόκα και Στέλιο Φωτιάδη μέχρι Θοδωρή Κοτρωνά και Μιχάλη Χατζηγιάννη. Παράλληλα μας χάρισε και μια νέα επιτυχία από τον τελευταίο της δίσκο, το κομμάτι «Πατρίδα» (στίχοι: Ευανθία Μάγνη, μουσική: Φράνκι Λούβαρης-Μελίνα Μακρή).

Τη σκυτάλη πήρε η Ελένη Βιτάλη με τον «Ξαφνικό Έρωτα» του Σταμάτη Σπανουδάκη και ακολούθησαν άλλα γνωστά και αγαπημένα κομμάτια, όπως το «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια» (στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής, μουσική: Νότης Μαυρουδής), και φυσικά η δική της «Κιβωτός».

Αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια της βραδιά όμως ήταν η Μαρινέλλα, η οποία σάρωσε τη σκηνή με το εκτόπισμά της, τη θεατράλε παρουσία της και την απίστευτη ερμηνευτική της δεινότητα. Έχοντας πάντα υπόψη της τον κάθε θεατή ξεχωριστά, απηύθυνε την ενέργειά της σε κάθε σπιθαμή του Κατράκειου, διαπερνώντας το με την ηλεκτρική τάση του ανυπέρβλητου ταλέντου της και κάνοντάς το να της παραδοθεί από τα πρώτα λεπτά. Σπουδαία!

 

 

Πέρα από τις γνωστές της επιτυχίες, ευχάριστη έκπληξη ήταν και η διασκευή του «Δε ζητάω πολλά» (στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, μουσική: Κωστής Μαραβέγιας), το οποίο φυσικά όχι μόνο τραγούδησε αλλά και χόρεψε άψογα!

Η «γυναικεία υπόθεση» θα ταξιδέψει σε επιλεγμένους σταθμούς ανά την Ελλάδα. Αναζητήστε τη και απολαύστε μια υπέροχη βραδιά!

 

Το πρόγραμμα των συναυλιών

Πάτρα: Γήπεδο Παναχαϊκής, 3 Ιουλίου

Θεσσαλονίκη: Θέατρο Γης, 12 Ιουλίου

Ηράκλειο: Παγκρήτιο Στάδιο, 17 Ιουλίου

Αρχαία Ολυμπία: Θέατρο Φλόκα, 2 Αυγούστου

Φεστιβάλ Ολύμπου: Αρχαίο Θέατρο Δίον, 9 Αυγούστου

Χαλκιδική: Θέατρο Σίβηρη, 11 Αυγούστου

Μεσσήνη: Αρχαίο Στάδιο, 18 Αυγούστου

 

Προπώληση εισιτηρίων

www.ticketservices.gr

Εκδοτήρια Πανεπιστημίου 39

Τηλ. κέντρο 210 7234567

Ώρα έναρξης: 9.00 μ.μ.

Τιμή εισιτηρίου:15€

 

 

 

 

 

   

 

        

        

 

 

Σε δέκα μέρες ξεκινά και επίσημα το Φεστιβάλ Επιδαύρου και πολλοί θεατρόφιλοι και μη έχουν ήδη κάνει το πρόγραμμά τους. Άλλοι πάλι παραμένουν αναποφάσιστοι ανάμεσα στις επτά παραγωγές που θα ανέβουν στην Επίδαυρο. Εμείς μοιραζόμαστε μαζί σας τις επτά πρώτες σκέψεις που κάναμε βλέποντας το πρόγραμμα. Εξάλλου θα ήταν τουλάχιστον άδικο και άτοπο να πούμε περισσότερα πριν καν παρουσιαστούν. Γνώμη δικαιούμαστε να έχουμε μόνο για εκείνη που ανοίγει το Φεστιβάλ των Επιδαυρίων, την οποία είδαμε ιδίοις όμμασι.

Ιδού λοιπόν οι 7 αρχαίες τραγωδίες και οι 7 πρώτοι λόγοι που θέλουμε να τις παρακολουθήσουμε!

 

Η παράσταση: «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου (30/6-1/7)
Τσέζαρις Γκραουζίνις, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
Ο λόγος: Είναι το μόνο «σιγουράκι». Ξέρεις, αν μη τι άλλο, ότι δεν θα απογοητευτείς. Εξαιρετική μετάφραση (Γιώργος Μπλάνας), μια σκηνοθεσία που δίνει μια ουσιαστικά σύγχρονη ματιά σεβόμενη το κείμενο και μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Γιάννη Στάνκογλου.

Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης.

 

 

Η παράσταση: «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή (7-8/7)
Σταύρος Τσακίρης
Ο λόγος: Ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών (Δημήτρης Λιγνάδης, Κώστας Καζάκος, Κόρα Καρβούνη, Άρης Τρουπάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Λάλος) – η μουσική του Μίνωα Μάτσα.

 

 

Η παράσταση: «Βάκχες» του Ευριπίδη (14-15/7)
Έκτορας Λυγίζος, ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας
Ο λόγος: Ο ίδιος ο σκηνοθέτης (παίζει και στην παράσταση), που φαίνεται να ερευνά εδώ και χρόνια (το 2013 είχαμε δει παράστασή του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου), και ο θίασος, στον οποίο συμμετέχουν ορισμένοι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους (Στέργιογλου, Πρωτόπαππα, Πανταζάρας, Ευστρατιάδου κ.ά.).

Η παράσταση: «Ειρήνη» του Αριστοφάνη (21-22/7)
Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, Εθνικό Θέατρο
Ο λόγος: Εκτός του ότι είναι η μοναδική κωμωδία που θα ανέβει φέτος στα Επιδαύρια, για τους φιλόμουσους και μόνο η συμμετοχή της Καμεράτας είναι βασικό κίνητρο.

 

 

Η παράσταση: « Άλκηστη» του Ευριπίδη (28-29/7)
Κατερίνας Ευαγγελάτου, Εθνικό Θέατρο
Ο λόγος: Μια τραγωδία που σπάνια ανεβαίνει, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της ταλαντούχας Κατερίνας Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο και ένας θίασος εξαιρετικών ηθοποιών.

 

 

Η παράσταση: «Μήδεια» του Ευριπίδη (4-5/8)
Μαριάννα Κάλμπαρη, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων
Ο λόγος: Για να δεις τη Μαρία Ναυπλιώτου ως Μήδεια να μάχεται ενάντια στον Χάρη Φραγκούλη ως Ιάσονα.

 

 

Η παράσταση: «Πέρσες» του Αισχύλου (11-12/8)
Άρης Μπινιάρης, Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου
Ο λόγος: Ο ΘΟΚ επιστρέφει στην Επίδαυρο και η επιλογή του Άρη Μπινιάρη στο σκηνοθετικό τιμόνι προδιαθέτει πολύ θετικά, σε συνδυασμό με την πολύπειρη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.

Αυτοί είναι μόνο κάποιοι λόγοι για να ξεκινήσει κανείς την εκδρομή για το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Είμαστε σίγουροι ότι οι καλλιτέχνες θα αναδείξουν πολλούς περισσότερους. Επιλέξτε τους δικούς σας, βάλτε στο πρόγραμμα την παράσταση που εκφράζει τα γούστα σας, πάρτε την κατάλληλη παρέα και ξεκινήστε για τη γη της Αργολίδας. Εκεί, όταν τα φώτα σβήσουν, υψώσεις το βλέμμα στον ξάστερο ουρανό, ακούσεις μέσα στη σιωπή τον γκιώνη και παρακολουθήσεις το χορό να βηματίζει αργά προς το κοίλον, είσαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι στο σωστό μέρος, στη μήτρα του θεάτρου.

*Θα ακολουθήσει άρθρο για το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου.

 

 

 

Σε εντατικές πρόβες βρίσκεται αυτή την περίοδο ο σπουδαίος σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος και η ομάδα του για το ανέβασμα των "Τρωάδων", που είναι αφιερωμένες στη μνήμη του Γιάννη Κουνέλλη και θα κάνουν πρεμιέρα στο Αρχαίο Ωδείο της Πάφου στις 7 και 8 Ιουλίου, στο πλαίσιο της Πάφου Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2017. Τον ρόλο της Εκάβης θα ερμηνεύσει η μοναδική Δέσποινα Μπεμπεδέλη, που και πέρσι το καλοκαίρι καθήλωσε ως Εκάβη στην παράσταση «Εκάβη, μια πρόσφυγας» μετά από 2100 χρόνια σιωπής στο αρχαίο θέατρο της Δήλου. Η ηθοποιός  δήλωσε σε συνέντευξή της στο texnes-plus : "Εγώ πάντα παραλληλίζω την τέχνη του ηθοποιού με τον πρωταθλητισμό και αναφέρω χαρακτηριστικά: Ένα παιδί στο σχολείο τρέχει και το βλέπει ο καθηγητής της γυμναστικής και λέει ότι θα γίνει αθλητής. Το παίρνει, το στέλνει σε μια σχολή, όμως, αν δεν ασκηθεί, αν δεν ματώσει, αν δεν γυμναστεί, πώς θα πετύχει το στόχο του; Ανάλογες θυσίες απαιτεί και η τέχνη του ηθοποιού. Το όργανο του ηθοποιού, το βασικό του όργανο, είναι η φωνή και το σώμα του. Αν δεν έχεις φωνή, είναι σαν να θέλεις να γίνεις βιολιστής ή πιανίστας και να σου λείπουν δύο δάχτυλα. Έτσι και στην υποκριτική, αν δεν διαθέτεις φωνή την οποία θα καλλιεργήσεις, αν δεν έχεις σωστή άρθρωση, δεν γίνεται τίποτα. Κάθε ρόλος, κάθε χαρακτήρας δεν έχει μία φωνή, κάθε χαρακτήρας δεν περπατά με το δικό του τρόπο, αλλά με τον τρόπο του ηθοποιού..." 

Στο θίασο θα δούμε ηθοποιούς από την Αθήνα και διχοτομημένες πόλεις (Λευκωσία, Ιερουσαλήμ, Μοστάρ).Τα κοστούμια έχει σχεδιάσει η σταθερή συνεργάτιδα, του σκηνοθέτη, η ΛΟΥΚΙΑ και τη μουσική ο εκλεκτός του συνεργάτης του Θεάτρου Άττις, Παναγιώτης Βελιανίτης. Συμμετέχουν οι εξαιρετικοί ηθοποιοί: Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Σοφία Χιλλ, Νιόβη Χαραλάμπους, Προκόπης Αγαθοκλέους, Ανδρέας Φυλακτού, Hadar Barabash, Εβελίνα Αραπίδη, Ajla Hamzic, Erdogan Kavaz, Sara Ipsa, Evelin Asouant. Βοηθός σκηνοθέτη είναι ο Σάββας Στρούμπος.

 

Ελπίζουμε να έχουμε τη τύχη να δούμε την παράσταση και στην Ελλάδα!

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη μετά τη μεγάλη επιτυχία της με την "Φιλιώ Χαϊδεμένου" θα περιοδεύει με τον θίασο σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας. 

Οι φωτογραφίες των προβών είναι του Νίκου Βαρδακαστάνη και αναρτήθηκαν από τον ίδιο τον σκηνοθέτη στα social media. 

 

Στην αρχή χτυπάω διακριτικά την τεράστια μαύρη πόρτα του Tempus Verum-Εν Αθήναις στο Γκάζι. Είμαι κάπως μαγκωμένη, καθώς δεν τον έχω ξανασυναντήσει. Το δεύτερο χτύπημα είναι πιο αποφασιστικό και η πόρτα ανοίγει σε μερικά δευτερόλεπτα.

Ο μουσάτος άντρας με υποδέχεται χαμογελαστός και με πολλή ευγένεια μου προσφέρει μια καρέκλα για να καθίσω. Η σκηνή του θεάτρου, η οποία φέτος στο πρώτο της ξεκίνημα μας χάρισε ένα μπουκέτο θεατρικών συγκινήσεων, είναι γεμάτη σκόρπια αντικείμενα, μαρτυρώντας τον πολύωρο μόχθο που απαιτούν τα σεμινάρια και οι πρόβες.

Ο Δημήτρης Λάλος μοιάζει ενσωματωμένος σε αυτό το σκηνικό. Εξάλλου, όπως ο ίδιος θα επισημάνει, «στόχος του ήταν να μπορεί να πηγαίνει στη δουλειά του και να φεύγει από αυτή ό,τι ώρα επιθυμεί». Πράγματι, το νούμερο 19 της οδού Ιάκχου έχει γίνει το σπίτι του τον τελευταίο χρόνο.

Καθισμένος απέναντί μου λίγες βδομάδες πριν πατήσει για δεύτερη φορά το κοίλον της Επιδαύρου για να ερμηνεύσει τον Πολυνείκη στην τραγωδία του Ευριπίδη, απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια στο καθετί. Ίσως γιατί η φιλοσοφία του συνοψίζεται στη φράση «καλές είναι οι προθέσεις, ωστόσο σημαντικότερες είναι οι πράξεις». Ακόμα και αν αυτό αφορά τον σπουδαιότερο ρόλο της ζωής του, αυτόν του πατέρα, που ετοιμάζεται να παίξει σε λίγους μήνες...

Φέτος δεν σας είδαμε καθόλου επί σκηνής, μολονότι ήσασταν πολύ δραστήριος καλλιτεχνικά. Σας έλειψε αυτό;
Ήταν τόσο γεμάτη η χρονιά που πέρασε που δεν με απασχόλησε αυτό, αν και το θέατρο έχει πολλές εκφάνσεις και συνάμα είναι και ένα. Όταν σκηνοθετείς, ταυτόχρονα δουλεύεις και την υποκριτική σου και το αντίθετο. Με κάποιο τρόπο το ένα τροφοδοτεί το άλλο, επομένως δεν μου έλειψε.

Στην Επίδαυρο είναι η δεύτερη φορά που πηγαίνετε…
Όντως, είναι η δεύτερη φορά.

Τι αποκομίσατε από την προηγούμενη εμπειρία σας;
Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Είναι ένα φοβερό θέατρο. Όταν τελείωσα πέρυσι την παράσταση, σκεφτόμουν πως θα ήθελα να επιστρέψω και πάλι. Είναι ένας εκπληκτικός χώρος, ένα απαράμιλλο κτίσμα, το οποίο περιμένει εμάς να… το ολοκληρώσουμε κάπως.

Συνεπώς, ισχύει αυτό που υποστηρίζουν όλοι, ότι είναι συναρπαστικό να παίζεις στην Επίδαυρο, ότι είναι ιδιαίτερη η αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι στον συγκεκριμένο χώρο; Ναι, πράγματι. Στην Επίδαυρο μπορείς να βρεθείς και ως επισκέπτης, να απολαύσεις το χώρο από αρχαιολογική άποψη. Όταν όμως βρεθείς εκεί ως ηθοποιός και αλληλεπιδράσεις με το χώρο που πλέον λειτουργεί ως θέατρο, δηλαδή για το σκοπό που έχει κατασκευαστεί, τότε είναι κάτι μοναδικό, μεγαλειώδες.

Την τραγωδία στην οποία συμμετέχετε, τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ», πώς την αποκωδικοποιείτε;
Το πώς αποκωδικοποιώ εγώ μια τραγωδία είναι κάτι σχετικό, γιατί μια τραγωδία επιδέχεται πάρα πολλές αναγνώσεις και αυτό καθιστά τα εν λόγω κείμενα τόσο σπουδαία. Ένα από τα θέματα που θίγονται στο συγκεκριμένο δραματικό έργο είναι το πώς παρέρχεται ο άνθρωπος ο παλιός, ο θρυλικός, γιατί ο χαρακτήρας που ερμηνεύω εγώ είναι του Πολυνείκη. Αντιπροσωπεύει τον θρυλικό άνθρωπο που πίστευε πως έπρεπε να πάρει το νόμο στα χέρια του, πως δικαιωματικά έπρεπε να κυβερνήσει. Πιστεύω πως ένα από τα ζητήματα που επισημαίνονται είναι ότι αυτό πλέον παύει να υφίσταται και επικρατεί η δημοκρατία, επιβάλλονται οι νόμοι. Σε αυτό έγκειται και ο προβληματισμός του χαρακτήρα που υποδύομαι: γιατί δεν κυβερνά εκείνος ενώ είναι ο πρωτότοκος και κυβερνά ο δευτερότοκος επειδή απλώς έχει πείσει με το λόγο του. Στην ουσία ο άλλος κέρδισε τις εκλογές. Ένα λοιπόν από τα θέματα που πραγματεύεται το εν λόγω κείμενο είναι αυτό: πως φεύγει το παλιό και έρχεται το καινούργιο∙ πως φεύγει αυτός που θέλει να πάρει το νόμο στα χέρια του και τη θέση του παίρνει ο άνθρωπος της πόλης.

Διαβάζω στο Δελτίο Τύπου: «Ένας παλιός μύθος παρουσιασμένος από ένα θίασο σημερινών ανθρώπων, που προσπαθεί να τον φέρει σε ζωντανό διάλογο με το σήμερα, ώστε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις ενάντια στις προκαταλήψεις που μας χωρίζουν». Πώς επιτυγχάνεται σήμερα ο ζωντανός διάλογος με το αρχαίο δράμα;
Αυτό φαίνεται στην πράξη. Στην ερώτηση αυτή πιστεύω πως θα μπορούσα να απαντήσω μετά την περιοδεία. Τότε θα έχω διαπιστώσει αν θα έχει επιτευχθεί αυτό.

 Το ίδιο ισχύει και για την αφύπνιση των συνειδήσεων;
Νομίζω ναι. Αν και στόχος του θεάτρου είναι να αφυπνίσει, να καταδείξει, να καταγγείλει, να εμπνεύσει, να γεφυρώσει χάσματα, να φωτίσει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε ως προς αυτό, να υλοποιηθεί ο συγκεκριμένος στόχος.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα μόλις έμαθα γι’ αυτή την παράσταση είναι πώς θα καταφέρουν τόσοι ηθοποιοί που δεν είναι απλώς ηθοποιοί αλλά και σκηνοθέτες και δάσκαλοι να συνυπάρξουν και να συμπορευτούν για την υλοποίηση του οράματος ενός άλλου σκηνοθέτη.
Αυτό είναι πολύ εύκολο. Σε εμάς ήταν εύκολο. Ένας άνθρωπος που έχει σκηνοθετήσει, που έχει διδάξει, και τώρα καλείται να λειτουργήσει ως ηθοποιός, πρώτον αποκωδικοποιεί πολύ γρήγορα τις προθέσεις, δεύτερον γνωρίζει πάρα πολύ καλά τη θέση του. Έτσι τοποθετείται σωστά και αυτό διευκολύνει την όλη διαδικασία.

Δεν παίρνετε πρωτοβουλίες; Δεν εκφράζετε δικές σας απόψεις;
Όταν συμβαίνει, συμβαίνει με τρόπο δημιουργικό και συνάδει με τη θέση στην οποία βρισκόμαστε. Κανένας δεν έχει ούτε μία φορά πεταχτεί να πει τη δική του ιδέα. Εξάλλου όλοι έχουμε άποψη. Όμως, όταν έχεις περάσει από τη θέση του σκηνοθέτη και σου έχει συμβεί κάποιος ηθοποιός να σου έχει πει τι να κάνεις, ξέρεις ότι δεν πρέπει να κάνεις το ίδιο. Φέρεσαι σωστά και πειθαρχείς ευκολότερα.

Τη σεζόν που μας πέρασε  σκηνοθετήσατε τελείως διαφορετικές παραστάσεις. Συνεργαστήκατε και με μαθητές σας και με επαγγελματίες ηθοποιούς. Για παράδειγμα, στο «Αποχαιρετιστήριο δείπνο» και στους «Πνεύμονες». Τι σας πρόσφερε η μια συνεργασία και τι η άλλη;
Τελικά, όλοι, ακόμα και όσοι δεν έχουν εμπειρία, προσαρμόζονται. Όταν υπάρχει συγκεκριμένη τεχνική ‒αυτό που λέμε αστειευόμενοι ότι «η τεχνική ακόμα και νεκρούς ανασταίνει»‒, τότε όλοι μπορούν να λειτουργήσουν αρμονικά, και οι επαγγελματίες και όσοι τώρα ξεκινούν στο χώρο της υποκριτικής, αν και τα παιδιά με τα οποία δούλεψα ήταν επαγγελματίες, με την έννοια ότι είχαν τελειώσει τη σχολή και ήθελαν να βιοποριστούν από το θέατρο ‒ και βιοπορίζονται αυτή τη στιγμή από το θέατρο, καθώς παίζουν σε διάφορες παραστάσεις. Αποκόμισα τα καλύτερα και στις δύο περιπτώσεις. Διαπίστωσα ότι, όταν κάποιος είναι μεθοδικός, έχει αποτέλεσμα.

Δεν είναι περισσότερο tabula rasa τα νεότερα παιδιά;
Πιστεύω πως ενίοτε είναι πιθανό να συμβεί και το αντίθετο, γιατί όσο πιο πολλά ξέρεις τόσο πιο πολλά συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις. Με τη Βάσω (την Καβαλλιεράτου), για παράδειγμα, που δούλεψα, η οποία έχει εργαστεί και στην Αγγλία και έχει τη δική της ομάδα, παρόλο που είχε τόσες γνώσεις, είχε τόσες ώστε να είναι tabula rasa. Μερικές φορές χρειάζεται και αυτό, να φτάσεις σε ένα σημείο να γεμίσει το ποτήρι σου ώστε να είσαι σε θέση να το αδειάσεις. Μπορεί βέβαια να συμβεί και το αντίθετο, κάποιος που δεν είναι τόσο έμπειρος να νομίζει ότι είναι και να έχει άποψη. Δεν είναι μονόδρομος.

Εξαρτάται και από τον άνθρωπο και από τον καλλιτέχνη…
Ακριβώς.

Όταν ξεκινήσατε να φτιάξετε αυτόν το χώρο (το Τempus Verum), ποιοι ήταν οι στόχοι σας;
Αν είχα σώας τας φρένας, δεν θα ήμουν εδώ, θα ήμουν σπίτι μου (γέλια). Εννοώ ότι το εν λόγω εγχείρημα είχε μεγάλο βαθμό δυσκολίας, καθώς έπρεπε διαχειριστώ οικονομικά, επιχειρηματικά και διοικητικά ένα χώρο που απαιτούσε τα πάντα από μένα. Η πρώτη χρονιά όμως πήγε πάρα πολύ καλά και εγώ έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα, αφοσιώθηκα στο εγχείρημά μου. Ήθελα να τα καταφέρω και μέχρι σήμερα πάμε καλά. Στόχος μου ήταν να μη χρωστάω και δεν χρωστάω. Από καλλιτεχνική άποψη στόχος μου ήταν να μπορώ να πηγαίνω στη δουλειά μου και να φεύγω από αυτή ό,τι ώρα επιθυμώ. Είναι διαφορετικό όταν συμμετέχεις στο όραμα κάποιου και διαφορετικό όταν έχεις το δικό σου όραμα. Για να υλοποιήσεις το δικό σου όραμα, πρέπει να έχεις το δικό σου χώρο και να διαθέτεις το χρόνο σου όπως εσύ κρίνεις. Η ζωή είναι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων. Προσπαθώ να επιβιώσω και, αν είμαι τυχερός και κάνω πραγματικότητα το όραμά μου, έχει καλώς. Μπορεί όμως και να αποτύχω.

Οπότε το θέατρο είναι για σας συνυφασμένο περισσότερο με μια ανάγκη, με μια επιθυμία ή με μια συνήθεια;
Σίγουρα με όλα και ίσως έχει σχέση και με άλλα πράγματα, πιο μύχια, πιο σκοτεινά, τα οποία ακόμη δεν έχω ανακαλύψει. Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις μέσα μας που μας ωθούν να πράττουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Για παράδειγμα, η αίσθηση της ανεξαρτησίας δεν είναι πάντα αθώα. Ίσως συνδέεται με τη μη υποταγή, ενδεχομένως να εκφράζει το ψώνιο κάποιου.

Είναι δυνατόν όμως ένας ηθοποιός να μην είναι «ψώνιο» με την καλή έννοια, να μην έχει φιλοδοξίες;
Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Ο Γιέρζι Γκροτόφσκι μιλά για τον «άγιο ηθοποιό», που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα, που αφιερώνει το σώμα του στην υπηρεσία της τέχνης, που θυσιάζει τον εαυτό του για το καλό της ανθρωπότητας και δεν το πουλά, μαζί με την ψυχή του, για να κερδίσει χρήματα. Μπορεί να υπάρχει και καλή και κακή φιλοδοξία. Είναι κάποια θέματα που, ενώ νομίζεις πως τα γνωρίζεις, τελικά αποδεικνύεται ότι τα αγνοείς.

Αυτά σας απασχολούσαν εξαρχής ή σας προβληματίζουν περισσότερο με την πάροδο του χρόνου;
Όσο μεγαλώνω, ωριμάζω. Άλλωστε οι πράξεις μας είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν. Αυτό συνδέεται κάπως με την ερώτηση που μου έκανες για την παράσταση σε σχέση με το Δελτίο Τύπου. Όλα τα Δελτία Τύπου αναφέρουν τις προθέσεις του καλλιτέχνη, αλλά το βασικό είναι αυτό που θα καταφέρει. Οι πράξεις μας είναι αυτές που τελικά μας εκφράζουν. Αν δεν πράξεις, δεν είναι δυνατό να κοιτάξεις πίσω, να κάνεις τον απολογισμό σου και να καταλάβεις ποιος είσαι. Εγώ κοιτάζοντας πίσω και διαπιστώνοντας ότι ασχολούμαι όλη μέρα με το θέατρο, συνειδητοποιώ ότι μάλλον είμαι θεατράνθρωπος. Είμαι άμεσα συνδεδεμένος με το θέατρο. Αυτό αποδεικνύεται από τις πράξεις μου, όχι από τις προθέσεις μου. Άρα, μεγαλώνοντας κοιτάζεις πίσω και μελετάς όσα έχεις κάνει και όχι αυτά που θέλεις να πράξεις. Όλοι θέλουμε να κάνουμε τα καλύτερα, το θέμα όμως είναι τι πραγματικά καταφέρνουμε.

Πέρα από το θέατρο υπάρχει ζωή για σας; Ασχολείστε με κάτι άλλο;
Με την οικογένειά μου. Η γυναίκα μου είναι έγκυος, περιμένουμε το παιδί μας τον Οκτώβρη. Από τη μια μεριά λοιπόν είναι το θέατρο και από την άλλη η οικογένειά μου.

Το γεγονός ότι περιμένετε παιδί έχει επηρεάσει τον τρόπο σκέψης σας;
Η απάντησή μου αυτή τη στιγμή είναι όχι. Όπως ήδη ανέφερα, καλές είναι οι προθέσεις, ωστόσο σημαντικότερες είναι οι πράξεις. Όχι ότι οι προθέσεις δεν έχουν αξία, δεν θέλω να παρεξηγηθώ.

Κάνετε όνειρα γι’ αυτό το μωρό;
Όχι, δεν κάνω όνειρα. Θα κάνει τα δικά του όνειρα. Εγώ δεν μπορώ να ονειρευτώ για κάποιον άλλο, πόσο μάλλον για ένα πλάσμα που δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Εγώ κάνω τα δικά μου όνειρα. Αν μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και κάποιοι άλλοι, έχει καλώς.

Επόμενα σχέδια…
Θα συνεχίσουμε του χρόνου μάλλον τους «Πνεύμονες». Θα κάνω το «Τάβλι», που είχα ανεβάσει και παλιότερα, με τους ίδιους ηθοποιούς. Επίσης, θα επαναληφθεί το «Έξυπνο πουλί», η περσινή παραγωγή που πήγε πολύ καλά. Από κει και πέρα θα αναζητήσω το επόμενο εργαλείο με το οποίο θα κάνουμε κάτι που θα έχει νόημα.

 

Ο Δημήτρης Λάλος είναι ο Πολυνείκης στην παράσταση «Οιδίπους επί Κολωνώ» που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο στις 7 και 8 Ιουλίου.

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Σταύρος Σ. Τσακίρης
Επεξεργασία κειμένου: Σταύρος Σ. Τσακίρης, Δήμητρα Πετροπούλου
Διανομή: Δημήτρης Λιγνάδης (Ξένος), Κώστας Καζάκος (Οιδίπους), Κόρα Καρβούνη (Αντιγόνη), Τζέννυ Κόλλια (Ισμήνη), Άρης Τρουπάκης (Θησέας), Δημήτρης Ήμελλος (Κρέων), Δημήτρης Λάλος (Πολυνείκης)
Χορός Ψαλτών: Πέτρος Δασκαλοθανάσης, Παναγιώτης Διαμαντόπουλος, Θεόδωρος Παλτόγλου, Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης
Χορός Πολιτών: Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Βαλέρια Δημητριάδου, Παναγιώτης Καμμένος, Ορέστης Καρύδας, Αγγελίνα Κλαυδιανού

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς  και Άρης Ασπρούλης 

«Όπου μου σύρει μιαν πετρού άψυσση μες στο σέρι σου»

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι, ο Αντωνής. Οι γονείς του τον αγαπούσαν πολύ και συνάμα ανησυχούσαν για εκείνον, γιατί η συμπεριφορά του διέφερε από των άλλων παιδιών. Μην μπορώντας ούτε αυτοί ούτε η γειτονιά να εξηγήσουν το γιατί, τη θέση της επιστήμης πήρε η μεταφυσική και η διάγνωση βγήκε: το αγόρι ήταν αλαβροστοισειώτης, δηλαδή αλαφροΐσκιωτος. Οι νεράιδες τον στοίχειωναν και τον άφηναν να λιώνει κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Μέχρι που μια μέρα βρέθηκε η λύση! Η προξενήτρα έφερε το καλό μαντάτο. Μια γειτονοπούλα ήθελε να τον παντρευτεί. Οι γονείς του χάρηκαν μόλις το άκουσαν και δέχτηκαν αμέσως. Εκείνος είπε το «ναι» μόνο και μόνο για να μην τους κακοκαρδίσει. Όμως δεν άντεξε πολύ, την τρίτη μέρα του γάμου του οι νεράιδες τον εκδικήθηκαν και πέθανε.

Με μια πρώτη ανάγνωση η ιστορία του Κύπριου λαϊκού ποιητή Παύλου Λιασίδη φαντάζει απλή, σαν ένα παραμύθι. Ωστόσο κρύβει έναν πλούτο ηθογραφικών και λαογραφικών στοιχείων μιας ζώσας εποχής, σπαρταριστά ψυχογραφήματα ηρώων –ιδανικοί χαρακτήρες για τη σκηνή– και μια σύγκρουση ανάμεσα στο φυσικό και στο μεταφυσικό, στη λογική και στη φαντασία.

Ο Λιασίδης, αν και είχε πάει μόνο μέχρι την πέμπτη δημοτικού, παρέμεινε πιστός στην κυπριακή διάλεκτο και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη σωστή χρήση της. Καθώς θεωρούσε ότι αλλοιωνόταν στο πέρασμα του χρόνου, κατέβαλε προσπάθεια ώστε να μελετηθεί και να κωδικοποιηθεί από τους ειδήμονες. Πίστευε πως οι «γραμματιζούμενοι» δεν την κατανοούσαν και δεν τη χρησιμοποιούσαν σωστά.

Αυτή η μουσικότητα της γλώσσας ήταν εύληπτη για εκείνον και χάρη στο σπάνιο μουσικό του ταλέντο – ήταν τραγουδιστής του μανέ και έπαιζε με μεγάλη δεξιοτεχνία πιθκιαύλιν και λαούτο. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι στίχοι του μελοποιήθηκαν.

Αυτά τα στοιχεία φαίνεται να έχει μελετήσει ενδελεχώς ο Νίκος Χατζόπουλος, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση. Το κείμενο παρουσιάζεται σε έμμετρη μορφή, σε  ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.Όλα είναι δουλεμένα στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, οι ήχοι του πιάνου –εξαιρετική η μουσική του Σταύρου Λάντσια– μοιάζουν να βγαίνουν από τις συλλαβές και τα φωνήεντα να συμπληρώνουν τις νότες.

Ο σκηνοθέτης τοποθετεί τον Αντωνή στο κέντρο της σκηνής, αλλά στο βάθος. Έτσι όλα περιστρέφονται γύρω του, όμως οι δύο κόσμοι είναι χωριστοί. Επιπλέον ο πρωταγωνιστής έχει επιλέξει τον κόσμο των νεκρών, του Άδη, σαν από αρχαία τραγωδία. Εκεί κυριεύεται από τις νεράιδες και οι κινήσεις του εκφράζουν το αδιέξοδο από ένα σώμα-σήμα-τάφο της ψυχής δίχως ίχνος υπερβολής. Ο Γιωργής Τσουρής δίνει μια μεστή και ουσιαστική ερμηνεία, που πείθει και συγκινεί. Εκμεταλλεύεται άριστα και την ιδιότητα του τραγουδιστή στα πρόσθετα μελοποιημένα ποιήματα του Λιασίδη που ακούγονται στην παράσταση.

Όσο για την αφήγηση, εναλλάσσεται με τη δράση και οι ηθοποιοί δείχνουν πανέτοιμοι τόσο να διηγηθούν την ιστορία όσο και να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες που υποδύονται.

Η Άνδρη Θεοδότου, αν και πολύ νέα, αποδίδει με σπαρακτικό τρόπο τη μητέρα που προσπαθεί να σώσει το παιδί της και συγκινεί. Εξαιρετική ακόμα και όταν τραγουδά, διανθίζοντας το ρόλο της με πινελιές χιούμορ. Η ερμηνεία της λιτή και ταυτόχρονα συγκλονιστική.

Ο Δημήτρης Αντωνίου σκιαγραφεί την κλασική αγροτική φιγούρα του πατέρα ενισχύοντας την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της παράστασης. Ο Κλείτος Κωμοδίκης είναι πολύ καλός σε όλους τους ρόλους, ενώ η Μαρίνα Αργυρίδου ανατρεπτική στο ρόλο της γριάς προξενήτρας.

Η παράσταση είναι εικαστικά άρτια και διακρίνεται για τα υψηλής αισθητικής κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, την προσεγμένη κίνηση της Βάλιας Παπακωνσταντίνου και τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη, που εντείνουν τη συνύπαρξη των δύο κόσμων, του ονειρικού και του πραγματικού, καθώς και την αλληλεπίδραση με την πλατεία. 

Αν τώρα αναρωτιέστε τι θα καταλάβει κανείς από ένα έργο στην κυπριακή διάλεκτο, η απάντηση από μια Ελλαδίτισσα είναι αρκετά. Ακόμα και αν δεν κατανοήσει κάποιες λέξεις, σίγουρα δεν θα χάσει το νόημα. Όταν, μια μάνα αγκαλιάζει το πονεμένο της παιδί, η συγκεκριμένη σκηνή χρειάζεται μετάφραση; Ή μήπως είναι δύσκολο να αντιληφθείς πώς είναι να μη χωράς πουθενά; «Εκρύανεν το γέμα μου», λέει ο Γιωργής Τσουρής σε μία από τις πρώτες σκηνές και δείχνει τις φλέβες του…

Απόψε 17/6 και αύριο 18/6 στην αίθουσα Β΄ στην Πειραιώς 260. Κλείστε τις θέσεις σας εδώ. 

ΥΓ.: Οι συντελεστές φρόντισαν να μας διευκολύνουν και με ένα γλωσσάρι. Σας το παραθέτω γιατί πολύ μου άρεσε.

 

Είναι πολλές οι ερμηνείες που μας έχει χαρίσει τα τελευταία χρόνια και θα έλεγε κανείς ότι είναι δύσκολο να τις απαριθμήσει. Ωστόσο είναι χαρακτηριστικές και εύκολα σου έρχονται στο νου, σαν φεύγοντας από το θέατρο κάποιο κομματάκι από την Κατερίνα, την Ειρήνα, την Πετούνια, τη Λισμπέτ ή τον Μικρό Πρίγκιπα να πήρες μαζί σου. Η Λένα Παπαληγούρα καταφέρνει να βουτάει σε κάθε ρόλο, λες και είναι η πρώτη φορά, με ενθουσιασμό μικρού παιδιού, και όσο περνάνε τα χρόνια δίνει όλο και μεγαλύτερη βαρύτητα στη διαδικασία που «αν δεν έχει ρίσκο, επικοινωνία, περιέργεια, αγάπη, δόσιμο από την ομάδα, αν δεν είναι γόνιμη, αυτό μπορεί να τη δυσαρεστήσει πολύ», όπως θα μου εξομολογηθεί κάποια στιγμή.

Αυτή την περίοδο βρίσκεται αντιμέτωπη με την Ιφιγένεια, μια παλιά της γνώριμη, όμως από άλλη σκοπιά. Στη διάρκεια της κουβέντας μας, στην οποία δικαιωματικά θα μονοπωλήσει σχεδόν η ηρωίδα του Ευριπίδη, η Λένα μοιάζει με σίφουνας που σε κατακλύζει, τόσο με τις αστραπιαίες εκλάμψεις της, την ευθύτητα και την αμεσότητά της όσο και με το πηγαίο χιούμορ της.

 

Ας αρχίσουμε από ένα στίχο από τη μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα για την παράστασή σας, που μοιάζει τραγικά σύγχρονος: «Ο άνθρωπος κουφάθηκε βαθιά από τις ιαχές της ανομίας και το χειρότερο αρχίζει να συνηθίζει…»
Αγαπημένος στίχος! Έχει και συνέχεια: «Δέχεται τα πάντα, εκτός από το μόνο που μπορεί να τον σώσει, να στραφεί στον άλλο και να χτίσει μια ζωή, που δεν θα αξίζει να γκρεμίσουν οι θεοί…» Πάρα πολύ συχνά σε αυτό το έργο ‒και σε αυτό έχει συμβάλει και η μετάφραση του Μπλάνα‒ νομίζεις ότι ο Ευριπίδης μιλάει για το σήμερα. Αν σκεφτείς όμως ότι γράφτηκε αιώνες πριν, είναι λίγο αποκαρδιωτικό, γιατί μάλλον δεν σημειώνεται πρόοδος. Από την άλλη, είναι τρομερά συγκινητικό για τη διαύγεια και το μέγεθος του ατόμου που το έγραψε.

Η παράστασή σας βασίζεται στο πρότυπο των τριών υποκριτών. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και πώς τη δουλεύετε στις πρόβες;
Η ιδέα του Αιμίλιου (Χειλάκη) ξεκίνησε από το να είναι πιο κοντά στον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζαν οι αρχαίοι τις τραγωδίες. Έτσι η Αθηνά (Μαξίμου) κάνει τον Μενέλαο και την Κλυταιμνήστρα, ο Αιμίλιος τον Αγαμέμνονα και τον Αχιλλέα και εγώ την Ιφιγένεια και τον Πρεσβύτερο. Γι’ αυτό, αν δεις το σκηνικό της παράστασης, θα διαπιστώσεις ότι οι τρεις υποκριτές είναι ανεβασμένοι κάπου ψηλά.

Έχετε από ένα τραπέζι…
Ναι, ακριβώς. Με τα τραπέζια προκύπτουν διάφορα σχήματα και οι σχέσεις των προσώπων διαμορφώνονται από αυτά και από τη θέση που έχουν στο χώρο, δηλαδή ο κάθε υποκριτής δεν μπορεί να πάρει τη θέση που θέλει, διότι ο χορός μετακινεί τα τραπέζια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση ότι αυτός αφηγείται την ιστορία. Επίσης ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο χρόνος ο δικός μας ‒των τριών υποκριτών‒ και του χορού δεν είναι ίδιος. Είναι λες κι εμείς  βρισκόμαστε στο τότε και ο χορός στο τώρα. Ως αποτέλεσμα, τα κορίτσια του χορού αποπνέουν τη λογική των σημερινών ανθρώπων, που προσεγγίζουν την αρχαία τραγωδία και προσπαθούν να βρουν σημεία ταύτισης με αυτή, ενώ εμείς τη λογική των άχρονων προσώπων, που ζουν και ξαναζούν την τραγική τους μοίρα.

Οπότε όλο αυτό λειτουργεί σαν ένα είδος «συνομιλίας»;
Κάπως έτσι. Εμένα αυτό μου φαίνεται πολύ γοητευτικό. Ο τρόπος με τον οποίο τα κορίτσια εισάγονται στην ιστορία για να δουν εμάς μου θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο εμείς, ως καλλιτέχνες, ερχόμαστε σε επαφή με το αρχαίο δράμα. Είναι δηλαδή κάτι που σε υπερβαίνει, και το γεγονός ότι αυτό υπάρχει στην ίδια την παράσταση με κάποιο τρόπο με απενοχοποιεί. Μου φαίνεται ότι όπως τα κορίτσια αυτά καλούνται  να βιώσουν τη συγκεκριμένη ιστορία με αθωότητα και αγνότητα έτσι και εμείς σκύβουμε σε τούτο το έργο και προσπαθούμε να το αποδώσουμε.

Η Ιφιγένεια είναι παλιά σου γνώριμη, τόσο από το μονόλογο του Ζαν Ρενέ Λεμουάν, που στηριζόταν στον αρχαίο μύθο, όσο και από την παράσταση του Θέμη Μουμουλίδη, πριν από μερικά χρόνια, στην οποία συμμετείχες στο χορό. Αυτές οι παραστάσεις αποτελούν για σένα χρήσιμο υλικό ή σε κάθε δουλειά προσπαθείς να είσαι tabula rasa;
Είναι πράγματι μια ηρωίδα που αγαπώ πολύ και γι’ αυτό χαίρομαι που ξανασυναντήθηκα μαζί της. Στο μονόλογο του Λεμουάν η δουλειά μου ήταν  αντίστροφη, είχα ξεκινήσει από το μύθο του Ευριπίδη για να καταλήξω στο μονόλογο. Τώρα, έχοντας αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έπιασα το μύθο από άλλο σημείο. Από την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Μουμουλίδης έχω αναμνήσεις και, όταν πάω να παίξω τον Πρεσβύτερο, σκέφτομαι, κάθε μα κάθε φορά, τον Μηνά (Χατζησάββα) που ερμήνευε το ρόλο αυτό… Το πιο βασικό είναι ότι με βοήθησε ώστε να κατανοήσω καλύτερα το έργο. Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση η δομή της παράστασης είναι διαφορετική, οπότε αναγκαστικά άφησα πολλά στην άκρη και ξεκίνησα από την αρχή.

Επομένως, η γνωριμία με την ηρωίδα ήταν ευεργετική στις πρόβες;
Όταν καμιά φορά βλέπεις ή διαβάζεις κάτι, λες: «Εγώ θα το έκανα έτσι». Δουλεύοντας όμως αναθεώρησα πολλά πράγματα. Μπορεί να είχα φανταστεί ότι θα λειτουργούσαν αλλά στην πράξη, εντούτοις δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δεν είχα καμία λύση επειδή βρέθηκα αντιμέτωπη με αυτό το έργο, ίσα ίσα περισσότερα ερωτηματικά…

Πώς κωδικοποιείς λοιπόν την τραγωδία της «Ιφιγένειας»;
Μέχρι ένα σημείο η Ιφιγένεια είναι ένα αθώο πλάσμα. Έρχεται αντιμέτωπη με τη διαφθορά του κόσμου των ενηλίκων, ενός κόσμου αντρικού, που είναι πολύ κοντά στον πόλεμο και στους ανθρώπους που έχουν την εξουσία, αλλά δεν έχουν καμία διάθεση να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αντίθετα, τους αφορούν μόνο το στέμμα και η ηγεσία. Η Ιφιγένεια μέσα σε μία μέρα από αθώο πλάσμα που είναι αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να συμβιβαστεί, λες κι οι άλλοι αποφασίζουν για τη μοίρα της, για να πεθάνει, αλλά εκείνη την αποδέχεται και την αλλάζει, ώστε σχεδόν στο τέλος να είναι δική της επιλογή. Αυτή είναι μια πρώτη ανάγνωση όσον αφορά τον εν λόγω χαρακτήρα. Από εκεί και πέρα, το σημαντικό για μένα είναι η μεταστροφή της Ιφιγένειας, γιατί, εκτός του ότι αυτό απασχολεί όλους τους μελετητές, είναι πάρα πολύ διττό και δύσκολο…

Μέχρι που ορισμένοι μελετητές υποστήριξαν ότι κάποιος άλλος και όχι ο Ευριπίδης συνέχισε την τραγωδία…
Ναι, πραγματικά. Αυτό είναι και το μεγάλο ερωτηματικό σε τούτο το έργο. Υπάρχουν πολλές εκδοχές, τις οποίες έχω αναζητήσει, και, αν εφαρμοστούν, «δουλεύουν», απλά πάντα κάτι μένει ανεπίλυτο… Σύμφωνα με μια άποψη, όλα αυτά τα κάνει γιατί πείθεται από τον πατέρα της. Τη δοκιμάζεις, κάτι σου λείπει. Με βάση μια άλλη εκδοχή, ερωτεύεται τον Αχιλλέα και δεν θέλει να θυσιαστεί αυτός για χάρη της, έτσι αποφασίζει να θυσιαστεί η ίδια για να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση. Η εκδοχή όμως που εμένα με αγγίζει περισσότερο είναι ότι η Ιφιγένεια βλέπει το σύνολο και σχεδόν «φτύνει» τον κόσμο των ενηλίκων. Διότι είναι ένα πρόσωπο που συνειδητοποιεί ότι ο πόλεμος αυτός είναι επεκτατικός, δεν έχει σχέση με την Ελλάδα, αλλά με τα λάφυρα της Τροίας. Αυτό αναφέρεται ξεκάθαρα και στο φινάλε του έργου. Για μένα λοιπόν αυτό που έχει ενδιαφέρον στην παρούσα φάση και σχετίζεται με την  ψυχοσύνθεσή μου, καθώς και με την ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα  που ερμηνεύω, είναι ότι η Ιφιγένεια είναι ένα πρόσωπο που κατανοεί απόλυτα αυτή την κατάσταση.

Στην Ελλάδα του σήμερα πιστεύεις πως θυσιαζόμαστε, όπως η Ιφιγένεια, για πράγματα που δεν έχουμε επιλέξει;
Σίγουρα. Νομίζω πως η δική μας η γένια, και όχι μόνο, έχει θυσιαστεί χωρίς να το έχει επιλέξει και η μοίρα της είναι προδιαγεγραμμένη. Δεν θεωρώ όμως ότι το φαινόμενο αυτό είναι μόνο ελληνικό. Γενικά πιστεύω πως επικρατεί μια πολύ περίεργη άποψη όσον αφορά την επιβίωση των ανθρώπων και τη σημασία που δίνεται σε αυτό. Σαν να θυσιάζονται οι άνθρωποι, σαν να μην έχει και τόση σημασία αν θα επιβιώσουν.

Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων και η ανάγκη βιοπορισμού αναγκάζει τους ηθοποιούς να συμμετέχουν σε τρεις με τέσσερις παραστάσεις το χρόνο. Ποιες επιπτώσεις νομίζεις πως έχει αυτό στην ερμηνεία του εκάστοτε ρόλου αλλά και στο συνολικό αποτέλεσμα;
Σίγουρα η συμμετοχή σε αρκετές παραστάσεις έχει σχέση και με βιοποριστικούς λόγους, γιατί πλέον κάνοντας μία παράσταση το χρόνο είναι αδύνατο να ζήσεις. Πολλές φορές όμως είναι και καλλιτεχνικοί οι λόγοι για τους οποίους δεν μπορείς να πεις «όχι» σε μια πρόταση. Εγώ, επειδή το έχω κάνει, νομίζω πως μπορείς να αντεπεξέλθεις, αλλά αυτό έχει επιπτώσεις στην προσωπική σου ζωή, γιατί, για να τα καταφέρεις, απαιτούνται απόλυτη συγκέντρωση και αφοσίωση στη δουλειά. Το αν αυτό έχει επιπτώσεις στην ποιότητα των παραστάσεων, δεν το γνωρίζω, γιατί πολλές φορές χρειάζεται χρόνος για να εντρυφήσεις. Από την άλλη όμως, όταν δουλεύεις συνεχώς, είσαι σε εγρήγορση, είσαι ανοιχτός σε προτάσεις και έτσι έχεις τη δυνατότητα να ρισκάρεις και να δοκιμάσεις το καθετί. Από εκεί και πέρα, δεν είναι όλοι οι ρόλοι ίδιοι ούτε όλες οι παραστάσεις ίδιες. Κάποιες παραστάσεις προϋποθέτουν πολύ χρόνο, ενώ άλλες απαιτούν μεγαλύτερο ρίσκο.

Αυτή η λογική της ταχύτητας, του fast-food, σε όλους τους τομείς δεν είναι εν γένει χαρακτηριστικό της γενιάς μας;
Ναι, σίγουρα. Από την άλλη, η γενιά μας είναι και εκπαιδευμένη ώστε να κάνει κάτι σε περισσότερο χρόνο. Αυτό ίσως έχει σχέση και με έναν ψυχαναγκασμό, με το ότι δεν μπορείς να παραμείνεις ήρεμος. Γιατί, αν συμμετέχεις σε δύο παραστάσεις, αν δουλεύεις όλη μέρα, θα αντεπεξέλθεις. Απλά δεν έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο. Οπότε νομίζω πως τα άτομα της γενιάς μου έχουν το φόβο του κενού, όταν δεν έχουν κάτι να κάνουν. Ο φόβος που νιώθουμε όταν έχουμε μία ελεύθερη ώρα. Μάθαμε να μας κυνηγάει συνέχεια ο χρόνος.

Είμαστε και κάπως αποπροσανατολισμένοι; Στο ελληνικό θέατρο υπάρχει μια ταυτότητα;
Δεν ξέρω αν υπάρχει μια ταυτότητα. Δεν ξέρω αν πρέπει να υπάρχει. Νομίζω πως  κάθε παράσταση φέρει την ταυτότητά της. Αυτό βέβαια δεν το γνωρίζεις εκ των προτέρων, πριν ανέβει η παράσταση, αλλά το συνειδητοποιείς αφού ανέβει και παρατηρώντας τον αντίκτυπο που έχει, καθώς έχει σχέση και με τη διαδικασία των ανθρώπων που τη βιώνουν. Κάθε παράσταση λοιπόν σίγουρα έχει ξεχωριστή  ταυτότητα, είτε αυτή μας αρέσει είτε όχι. Τώρα αν το θέατρο γενικά έχει ταυτότητα, πιστεύω πως στις μέρες μας όλοι ψαχνόμαστε. Αυτό όμως δεν το θεωρώ αναγκαστικά αρνητικό, καθώς μέσα από τη συγκεκριμένη διαδικασία θα προκύψουν πράγματα που… είτε θα ανθίσουν είτε θα μαραθούν.

Εσένα τι σε ενοχλεί σε μια παράσταση ώστε να θεωρήσεις ότι έχει «αρνητική» ταυτότητα;
Επειδή το τελευταίο διάστημα με απασχολεί περισσότερο η διαδικασία παρά το αποτέλεσμα, αν αυτή δεν έχει ρίσκο, επικοινωνία, περιέργεια, αγάπη, δόσιμο από την ομάδα, αν δεν είναι γόνιμη, αυτό ενδέχεται να με δυσαρεστήσει πολύ. Τώρα, όσον αφορά το αποτέλεσμα, έχω αποδεχτεί πλέον ότι μπορεί να μην είναι όπως το έχουμε φανταστεί, κάτι που οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και στην τύχη. Αν όμως η διαδικασία των προβών είναι γόνιμη, αυτό δεν με στενοχωρεί τόσο πολύ. Αντίθετα, αν μια παράσταση έχει γίνει με τσακωμούς, με ασυνεννοησία, με ευκολίες, και έχει τρομερή επιτυχία, δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ.

Σου έχει συμβεί αυτό;
Όχι.

Τον ελεύθερο χρόνο, που, όπως ανέφερες, φοβόμαστε να έχουμε, πώς τον αξιοποιείς;
Δίνω προτεραιότητα στην προσωπική μου ζωή, και δεν εννοώ μόνη στη σχέση μου αλλά και στους φίλους μου. Προτιμώ ένα βράδυ να μην κοιμηθώ παρά να χάσω τη συντροφιά τους για μεγάλο διάστημα. Νομίζω πως η σχέση μου και οι φίλοι μου είναι το αντίβαρο και η γείωσή μου και, αν έχω χρόνο για τον εαυτό μου, θα τον αφιερώσω σε εκείνους. Από την άλλη, με τους ρυθμούς που δουλεύουμε όλοι πλέον, είναι δύσκολο. Οπότε προσπαθώ, όταν βρίσκομαι με τον φίλο μου, να είμαι ουσιαστικά παρούσα και να μην κοιτάζω το κινητό ή να σκέφτομαι την πρόβα. Να είμαστε οι δυο μας και η γάτα μας.

Η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» θα περιοδεύσει στην Αθήνα και σε ολόκληρη την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι, σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη.

Πρεμιέρα 26 Ιουνίου στο Κατράκειο Θέατρο

Διαβάστε εδώ όλο το πρόγραμμα της περιοδείας

 

φωτογραφίες Πάνος Γιαννακόπουλος

Τρία δυνατά “χαρτιά” που σημείωσαν απανωτά sold out στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ενώνουν τις δυνάμεις τους για τον “Αρίστο”. Η Ελένη Ουζουνίδου (Σταματία, το γένος Αργυροπούλου), ο Γιώργος Χριστοδούλου (Ο Μικρός Χίτλερ) και ο Γιώργος Παπαγεωργίου (Η Ωραία του Πέραν), έχοντας μαζί τους τον Γιώργο Μπινιάρη, αναλαμβάνουν να ζωντανέψουν επί σκηνής το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη “Ο Γύρος του Θανάτου” (Κρατικό βραβείο λογοτεχνίας) στο οποίο κεντρικό πρόσωπο είναι ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο φερόμενος και εκτελεσθείς ως «Δράκος του Σέϊχ σου». Ο “Αρίστος” θα κάνει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2018 στον κάτω χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Τη διασκευή υπογράφει η Θεοδώρα Καπράλου και τη σκηνοθεσία ο Γιώργος Παπαγεωργίου.

Ο «Ιππόλυτος», ένα από τα 19 σωζόμενα έργα του Ευριπίδη, παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 428 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια και απέσπασε το πρώτο βραβείο. Στο έργο περιγράφεται  το μεγάλο πάθος της Φαίδρας, της γυναίκας του Θησέα, για τον πρόγονό της Ιππόλυτο, προϊόν τεχνάσματος της θεάς Αφροδίτης, η οποία θέλησε να εκδικηθεί τον τελευταίο για την αφοσίωσή του στην Άρτεμη και την απόλυτη απαξίωσή του για τον Έρωτα. Ο Ιππόλυτος, όταν του αποκαλύπτεται αυτός ο έρωτας, από την τροφό, τον αποκρούει. Η Φαίδρα, απελπισμένη και ντροπιασμένη, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της. Ο Θησέας, ύστερα από ένα γράμμα που βρίσκει στα χέρια της νεκρής συζύγου του, πιστεύει ότι ο γιος του είναι η αιτία του θανάτου της Φαίδρας και ζητά από τον Ποσειδώνα την τιμωρία του. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, είναι πια αργά και ο Ιππόλυτος πεθαίνει στην αγκαλιά του πατέρα του.

Στην παράσταση του Δημήτρη Καμαρωτού και της Αμαλίας Μουτούση ο μύθος του Ιππόλυτου μετατρέπεται σ’ ένα πεδίο συνάντησης, μουσικής σύνθεσης και λόγου, για να ειπωθεί μια ιστορία και οι θεατές να γίνουν μάρτυρες ενός υποκριτικού άθλου μιας ηθοποιού, που μοιάζει σαν απνευστί να ερμηνεύει όλους τους ρόλους της τραγωδίας με έναν απίστευτο εσωτερικό ρυθμό, μια φυσική ροή που εκπλήσσει και μια αμεσότητα που σε καλεί να προχωρήσεις στη μηχανή του χρόνου να γίνεις μέλος του χορού, ώσπου τελικά να νιώσεις την κάθαρση με την αριστοτελική έννοια. 

 Την είδαμε να βιώνει την έννοια του «τραγικού», που εμπεριέχει από την εποχή του Αισχύλου την εμπειρία του συγκλονισμού. Τραγικό είναι έτσι αυτό που μας κάνει να συγκλονιστούμε  για κάποιο λόγο. «Συγκλονίζομαι» με την έννοια «κλονίζομαι συθέμελα», όπως τρανταζόταν το κορμί της ως Φαίδρας από τα πάθη του έρωτα και το στόμα της πάσχιζε να βγάλει ήχους, τραυλίζοντας κάποια πι, που σε ανατρίχιαζαν. Μια σκηνική εμπειρία που οδηγεί και τον θεατή να βιώσει και να αισθανθεί τόσο έντονες ψυχολογικές εμπειρίες που στο τέλος η οπτική του να έχει κατά τι αλλάξει. 

Δεν  ήταν μόνο ο λόγος, όλοι αυτοί οι 1.466 στίχοι-σημαντική και η δουλειά του Νίκου Φλέσσα στη μετάφραση- ήταν και αυτές οι κινήσεις, που τον συνόδευαν αβίαστα, δίνοντας φόρμα στους ήρωες και στο σώμα της Αμαλίας Μουτούση για να τους ζωντανέψει στην αίθουσα του «Παρνασσού». Όπως η Τροφός, που με το στρογγυλό τραπέζι στα χέρια, έφερνε το βάρος των χρόνων αλλά και της αβάσταχτης είδησης που έμαθε. Το ίδιο σκηνικό αντικείμενο τοποθετημένο λίγο πιο πάνω από το στήθος, θα σηματοδοτεί την ταφόπλακα, και θα σχηματίσει τον Ιππόλυτο λίγο πριν το τέλος, καθώς λιγοψυχά. Ενώ μια εξαίσια στάση, στο πλάι του αριστερού φίλου της κεντρικής πόρτας, θα δώσει το στίγμα της αρχοντιάς, μέσα στην ακμαιότητα του βασιλιά Θησέα. Μαγική εικόνα φωτισμένη στο κέντρο της αίθουσας, σαν βγαλμένη από παράσταση αρχαίου αγγείου. 

Η μουσική σύνθεση του Δημήτρη Καμαρωτού, είναι μια παρτιτούρα δουλεμένη στη λεπτομέρεια κάθε στίχου, κάθε λέξης και συλλαβής που ερμηνεύεται και αυτή ζωντανά από τον ίδιο τον συνθέτη που βρίσκεται στην πίσω πλευρά της αίθουσας, πλάτη στο κοινό. Οι ήχοι, βγαλμένοι από υπολογιστή και μουσικά όργανα σε ξαφνιάζουν τόσο ευχάριστα. Χωρίς, ωστόσο, να προλάβεις να επεξεργαστείς λογικά την προέλευσή τους, αφού δένουν τόσο φυσικά με την αφήγηση, που μοιάζουν με γάργαρο νερό που κυλά σε ποτάμι κάποιας κοντινής πηγής. 

Εντυπωσιακά είναι και τα σκηνοθετικά ευρήματα με τον ήχο, όπως τα μαύρα «ηχεία» που αιωρούνται, όταν ο αγγελιαφόρος περιγράφει τη στιγμή του τραυματισμού του Ιππόλυτου. Αλλά και η εξαιρετική σκηνή, όταν η αφηγήτρια ανοίγει το ασημένιο κουτί και αναβλύζει η ανατριχιαστική φωνή της Κατίνας Παξινού από την ερμηνεία της στην Φαίδρα. 

Η επιλογή της αίθουσας εκδηλώσεων του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού φάνηκε, εκ του αποτελέσματος, ιδανική για αυτή την αλλιώτικη εμπειρία θέασης και ακρόασης του αρχαίου δράματος. Η αισθητική του χώρου, με τις σκηνογραφικές παρεμβάσεις της Εύας Μανιδάκη, δίνει μια αίγλη άλλης εποχής και εντάσσει εξαιρετικά την φιλοσοφία της παρουσίασης στο μοτίβο μιας πιο προσωπικής αφήγησης. Ακόμα και το βαθύ μοβ σύνολο, του Άγγελου Μέντη, έρχεται να δέσει αρμονικά σ’ αυτή την παλέτα. 

Από τα πρώτα λόγια που θα ακουστούν στην παράσταση είναι αυτά του Γ. Σεφέρη για τον «Ερωτόκριτο»: «Όταν δε χρειάζεται να ξεσπάσει ένα ποιήμα, προτιμά να βηματίζει, και ο βηματισμός του αυτός ,όπως κάθε βηματισμός, είναι ένας τρόπος αλυσιδωτός, ο ένας κρίκος βαστιέται από τον άλλον και τον επαναλαμβάνει». Μια παρόμοια αναλογία θα μπορούσε να γίνει για κάθε σπουδαίο έργο τέχνης. Τι ξέσπασμα να χρειάζεται η ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση; Ξέρει να «βηματίζει» με τόση ακρίβεια, που σ’ έχει κερδίσει άμα τη εμφανίσει. Απλά συγκλονιστική! Ιδανική ως Άρτεμις, Φαίδρα, Ιππόλυτος, Θησέας, Αφροδίτη, Τροφός…αλλά και ως κοριτσάκι που ανοίγει το μαγικό κουτί για να βγει μια φωνή από μια άλλη εποχή των Επιδαυρίων. Υπέροχη στο όλον και στο μέρος. 

 

*Η παράσταση θα παίζεται μέχρι την Κυριακή 11/6 στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό (πλατεία Καρύτση 8, Αθήνα) στις 21:00 και είναι μια παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση. Ελπίζω να συνεχιστεί για να την απολαύσουν περισσότεροι θεατές, όπως της αξίζει!

 

 

Στο πλαίσιο του ElaiΩnas Festival η Μαρία Ξανθοπουλίδου παρουσιάζει το «Μικρό Σχόλιο Μετά την Επιστροφή της Ιφιγένειας», ένα πείραμα που χωρίζεται σε δύο δράσεις.

Η πρώτη έλαβε ήδη χώρα με επιτυχία στην Ακαδημία Πλάτωνος, όπου διαβάστηκε από τον Αλέξανδρο Μυλωνά το κείμενο «Μικρό Σχόλιο για την Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Δημήτρη Χατζή. Επίσης, ακούσαμε το «Ιφιγένεια blues» για πρώτη φορά, ενώ  παράλληλα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε τη Μυρτώ Δελημιχάλη σε μια αυτοσχεδιαστική performance σύγχρονου χορού.

Έχοντας αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή τη μαγική βραδιά στον Ελαιώνα, περιμένουμε με αγωνία το Σάββατο (10/6) να παρακολουθήσουμε μια σκηνική σύνθεση βασισμένη στο κείμενο η «Επιστροφή της Ιφιγένειας» του Γιάννη Ρίτσου, που θα παρουσιαστεί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης αυτή τη φορά. Συμμετέχουν οι Θοδωρής Οικονόμου, Στέλλα Αντύπα, Αλέξανδρος Κακλαμάνος, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Ξανθοπουλίδου, Μαριέλα Νέστορα, Θωμαΐς Τριανταφυλλίδη, Κατερίνα Φωτιάδη και Αλέξανδρος Μυλωνάς.

Λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα τρυπώσαμε στις πρόβες για να πάρουμε μια μικρή γεύση από αυτό το εγχείρημα και συνομιλήσαμε με τους συντελεστές.

 

Το Φεστιβάλ του Ελαιώνα συμπληρώνει φέτος τρία χρόνια και η σκηνοθέτις Μαρία Ξανθοπουλίδου είναι παλιά του γνώριμη. Τι την ελκύει όμως στο συγκεκριμένο θεσμό ώστε να συμμετέχει κάθε χρόνο; «Το Φεστιβάλ του Ελαιώνα είναι μια κίνηση που οργανώνεται τα τρία τελευταία χρόνια στην Αθήνα, με πρωτεργάτες τη Φένια Παπαδόδημα και τον Γιώργο Παλαμιώτη, και σημείο αναφοράς την περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος. Τη φετινή χρονιά η ευρύτερη θεματική ήταν η ‘‘Νεότερη Ελλάδα’’, κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αφού είναι τόσο ευρύ, το πώς δηλαδή κάθε καλλιτέχνης το αντιλαμβάνεται αυτό και τι επιλέγει να φωτίσει».

 

Παρακολουθώντας κανείς τις πρόβες καταλαβαίνει αυτό που επισημαίνει ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο οποίος φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαιτέρως να παίζει κιθάρα. «Η παράσταση είναι μια σκηνική σύνθεση εικαστικών, μουσικής, λόγου, χορού», λέει φανερά ικανοποιημένος από το όλο εγχείρημα. Και συμπληρώνει όσον αφορά αυτή την πρώτη δημιουργική «ανάσα» και συνδιαλλαγή με το κοινό: «Αναγκαστικά υπάρχει υλικό για ανατροφοδότηση. Ωστόσο κάποια πράγματα είναι προκαθορισμένα στο δεύτερο σχεδίασμα».

 

Τα κείμενα όμως; Πώς συνδύασαν δραματουργικά την «Ιφιγένεια» της «Τέταρτης Διάστασης» του Ρίτσου με το έργο του Δημήτρη Χατζή και το απόσπασμα της αυτοβιογραφίας της Ζακυνθινής Ελισάβετ Μαρτινέγκου; Η Μαρία Ξανθοπουλίδου, που είχε και την αρχική ιδέα γι’ αυτό το σκηνικό πείραμα, εξηγεί: «Η πρώτη Ελληνίδα λογοτέχνιδα που κείμενό της εκδόθηκε ήταν η Ελισάβετ Μαρτινέγκου. Η Μαρτινέγκου έζησε πολύ περιορισμένη σε ένα σπίτι, από το οποίο βγήκε ελάχιστες φορές, και αυτό για να πάει στα κτήματα του πατέρα της. Αγαπούσε πολύ τα γράμματα και μπόρεσε να μεταφράσει τους αρχαίους τραγικούς, να μεταφράσει από τα ιταλικά κείμενα και να γράψει και η ίδια τα δικά της ‒ με πιο σημαντικό την ‘‘Αυτοβιογραφία’’. Για εκείνη τα γράμματα ήταν ο σκοπός και ο λόγος της ύπαρξής της. Η προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τις επιλογές που είχε κάνει ο πατέρας της γι’ αυτή και να βρει το δικό της σκοπό για τη ζωή της, σε εποχές που οι γυναίκες δεν είχαν φωνή, την καθιστά ξεχωριστή και τη συνδέει με το μύθο της Ιφιγένειας ‒ που πραγματεύονται τόσο το κείμενο του Ρίτσου όσο και αυτό του Χατζή (και τα δύο γράφτηκαν σε περιόδους κρίσης, στη χούντα και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η Ιφιγένεια προσπάθησε κι εκείνη να βρει το σκοπό στο θάνατό της και από θυσία τον μετέτρεψε σε εθελούσιο θάνατο για να φυσήξει ούριος άνεμος και να φύγουν τα πλοία των Αχαιών για την Τροία. Η έννοια του σκοπού, τι σημαίνει, από πού έρχεται για τον καθένα μας και πώς πολύ συχνά προκύπτει η μεταστροφή μας σε σχέση με αυτόν, όπως και το τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε, αλλά και το αν είναι πραγματικά δικός μας ο όποιος σκοπός είναι όσα ‘‘συνομιλούν’’ με την παράστασή μας».

Η Μυρτώ Δελημιχάλη, η χορεύτρια της παρέας, που εντυπωσίασε με τον αυτοσχεδιασμό της την Παρασκευή (2/6), τονίζει: «Αλληλοεπιδρώντας με τη μουσική και το κείμενο η κίνηση στο έργο ενυπάρχει ως εν δυνάμει λόγος».

 

Ο Ρίτσος στη δική του «Ιφιγένεια» φέρνει και πάλι μαζί τα δύο αδέρφια, αποδεσμευμένα από όλα τα αξιόλογα γεγονότα του παρελθόντος, εγκλωβισμένα ωστόσο «μέσα στη νέα σκλαβιά» ‒μεταφορική πλέον‒, που αφορά κυρίως έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον του διανοούμενου: πρόκειται για μια ωμή αλήθεια, που συνίσταται στη σκλαβιά της ένδειας, της φτώχειας και της πείνας. («Μουσκεύει τ’ αλεύρι, γρομπιάζει, δε γίνεται ψωμί ούτε πίτες».) Πόσο πιο κοντά μάς έχει φέρει η οικονομική κρίση στις ταλαιπωρίες και στις εμπειρίες του ίδιου του ποιητή; Αυτό έχει αντίκτυπο καλλιτεχνικά; Το λόγο παίρνει ο Θοδωρής Οικονόμου, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της πρόβας παλεύει με τα πλήκτρα του πιάνου του, χαρίζοντας μαγικές μελωδίες: «Η κατάσταση αυτή που βιώνουμε οι περισσότεροι τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι άσχημη, πολύ άσχημη. Ο κοινωνικός ιστός έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα και ο χαρακτήρας μας έχει αλλοιωθεί, είτε κυρίως από φόβο είτε απλά από το έντονο πια αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει. Ναι! Ιδίως τις νεότερες γενιές που ακόμη αναπνέουν, αλλιώς θα γεμίσουν με έναν άλλο αέρα, που είναι απαραίτητος για να συνεχίσεις να δημιουργείς, να ζεις, να ονειρεύεσαι».

«Μεγάλο απάγκιο για εμάς. Τεράστιο», προσθέσει η ηθοποιός Στέλλα Αντύπα. Και συμπληρώνει: «Ποια τέχνη όμως, έχει σημασία. Ναι, συμβαίνουν εξαιρετικά πράγματα στην πόλη. Ιδίως από ομάδες ανθρώπων που ανακαλύπτουν ότι μπορούν να συνεννοηθούν με μικρότερη προσπάθεια από όσο νόμιζαν και που κοινός στόχος είναι η συγκίνηση. Έτσι κι αλλιώς όλοι μας ξέρουμε βαθιά μέσα μας με πόση αλήθεια προσφέρουμε. Η τέχνη δεν μπορεί να υπάρχει αλλιώς. Έχουμε σκληρύνει αυτά τα χρόνια. Κι αυτό είναι εμπόδιο».

 

Τελικά στην Ελλάδα του σήμερα θυσιαζόμαστε για πράγματα που δεν επιλέξαμε; Όπως η Ιφιγένεια και ο Ορέστης για μια θυσία που τους «φορέθηκε»; Ο Θοδωρής αναφέρει: «Ακριβώς. Παρ’ όλα αυτά, δεν νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας είναι ένα αμιγώς ελληνικό πρόβλημα. Προφανώς και καλύπτονται όλα ‒οι αιτίες, οι φερόμενες ως λύσεις, πόσο μάλλον οι διασώστες μας‒ από ένα πέπλο υπερβολής και μη καθαρότητας ως προς τις προθέσεις. Μακάρι όλη αυτή η κατάσταση να μπορούσε να μας πάει επί της ουσίας πιο μπροστά. Είναι πολύ προσωπικό, κάποιοι θα βελτιωθούν και θα βοηθήσουν έτσι και το σύνολο και κάποιοι όχι. Η πραγματικότητα ενώ φαντάζει ένα τοπίο καθαρό για ορισμένους είναι θολή».

 

Σάββατο 10 Ιουνίου, Θέατρο Τέχνης-Υπόγειο, 21:00
Είσοδος ελεύθερη
Ιδέα-Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου
Μουσική και επί σκηνής στο πιάνο: Θοδωρής Οικονόμου
Κίνηση: Μαριέλα Νέστορα
Βίντεο: Θωμαΐς Τριανταφυλλίδη
Εικαστικός και επί σκηνής: Αλέξανδρος Κακλαμάνος
Χορεύει: Μυρτώ Δελημιχάλη
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Στέλλα Αντύπα, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Κατερίνα Φωτιάδη

 

 

Για την ακρίβεια είδα μόνο ένα μικρό αλλά αντιπροσωπευτικό δείγμα από αυτό το άκρως ενδιαφέρον εγχείρημα, που φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με την πρωταρχική ρίζα του θεάτρου, την αφήγηση. Όταν λέω μόνο ένα μικρό δείγμα, αναφέρομαι στα έργα «Οι δύο άρχοντες από τη Βερόνα» και «Ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα», καθώς στην Πειραιώς 260 η ομάδα Forced Entertainment μέσα σε εννιά μέρες παρουσιάζει 36 μικρογραφίες των κειμένων του κορυφαίου ελισαβετιανού συγγραφέα.

Ο ηθοποιός παραμένει καθιστός καθ’ όλη τη διάρκεια της αφήγησης, για σκηνή χρησιμοποιείται ένα τραπέζι και τα σκηνικά αντικείμενα τα συναντά κανείς στα ντουλάπια κάθε νοικοκυράς.

Οι εκδοχές των έργων του Σαίξπηρ είναι περιορισμένες, αφού διαρκούν 44-55 λεπτά. Οι δε ηθοποιοί μιλούν στη μητρική τους γλώσσα, ωστόσο ο λόγος είναι τόσο καθαρός και σωστά αρθρωμένος που γίνεται εύκολα κατανοητός ακόμα και από θεατές που δεν έχουν ευχέρεια στα αγγλικά. Έχεις την αίσθηση πως συμμετέχεις σε ένα ταξίδι το οποίο δεν θέλεις να τελειώσει. Σε απορροφά τόσο ο τρόπος που εκτυλίσσεται η δράση, με τα βαζάκια από μαρμελάδα ή τα σπρέι για παπούτσια, που παρακολουθείς με προσοχή τις κινήσεις του Καπουλέτου και ας είναι ο πιο περίεργος που έχεις δει ποτέ ‒ μια κόλλα σιλικόνης, ενώ η σύζυγός του είναι το «Fairy» για τα πιάτα (το μόνο γνώριμο brand που εντόπισα).

Το χιούμορ είναι ένα μεγάλο ατού των αφηγητών και στηρίζεται τόσο στα πιο χαριτωμένα αντικείμενα που εντάσσουν στη δράση, όπως ένας μίνι τρίφτης στον ρόλο του σκύλου, που κουνά μάλιστα και την ουρά, όσο και στην απίστευτη ετοιμότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τυχόν ευτράπελα. Αυτό συνέβη, για  παράδειγμα, όταν ενώ η Nicki Hobday ήταν στη σκηνή ακούστηκε για λίγα δευτερόλεπτα ένα εκκωφαντικός ήχος που τράβηξε την προσοχή του κοινού. Δεν έχω δει ηθοποιό να εντάσσει κάτι απρόοπτο τόσο έξυπνα στην παράσταση και να το χρησιμοποιεί υπέρ της.

Μπορεί το κόνσεπτ να φαντάζει απλοϊκό και η παρουσίαση των έργων κάπως παιδική, εντούτοις οι βραβευμένοι το 2016 με το International Ibsen Award Βρετανοί, που προσεγγίζουν για πρώτη φορά τα κείμενα του Σαίξπηρ, καταφέρνουν, αποδίδοντάς τα στο σύνολό τους συνοπτικά, να φέρουν το κοινό (ιδίως τα άτομα μικρότερης ηλικίας) σε επαφή με αυτά. Δεν είναι λοιπόν αμελητέα και η παιδαγωγική αξία των συγκεκριμένων παραστάσεων, καθώς με παιχνιδιάρικο και απενοχοποιητικό τρόπο η τέχνη και ο λόγος του Σαίξπηρ γίνονται πιο εύληπτα από όλους.

Ο Tim Etchells, καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας, υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης. Τα 36 έργα τα αφηγούνται έξι ηθοποιοί: Robin Arthur, Nicki Hobday, Jerry Killick, Richard Lowdon, Cathy Naden, Terry O’Connor.

Κάθε μέρα παρουσιάζονται τέσσερα σαιξπηρικά έργα, ένα ανά μία ώρα: στις 19:00, 20:00, 21:00 και 22:00.

Έχετε δύο ακόμα μέρες στη διάθεσή σας και οκτώ έργα του Σαίξπηρ να σας περιμένουν!

8 Ιουνίου 

19:00 «Τίτος Ανδρόνικος» (Robin Arthur)

20:00 «Πολύ κακό για το τίποτα» (Richard Lowdon) 

21:00 «Περικλής» (Cathy Naden) 

22:00 «Άμλετ» (Terry O’Connor)

9 Ιουνίου 

19:00 «Τέλος καλό όλα καλά» (Nicki Hobday) 

20:00 «Με το ίδιο μέτρο» (Cathy Naden) 

21:00 «Η κωμωδία των παρεξηγήσεων (Terry O’Connor) 

22:00 «Η τρικυμία» (Richard Lowdon)

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι, ο Αντωνής. Λίγο διαφορετικό από τα άλλα… νεραϊδοχτυπημένο. Οι γονείς του για να τον βάλουν στον ίσιο δρόμο τον πάντρεψαν με μια γειτονοπούλα. Όμως εκείνος δεν το άντεξε…

Ένα τέτοιο παραμύθι, για μεγάλους αυτή τη φορά, θα μας διηγηθεί επί σκηνής η Άνδρη Θεοδότου, μαζί με άλλους τέσσερις συμπατριώτες της, και μάλιστα στην κυπριακή διάλεκτο. Ο «Αλαβροστοισειώτης» του Κύπριου λαϊκού ποιητή Παύλου Λιασίδη δεν είναι ένα απλοϊκό παραμυθάκι, αλλά ένα έμμετρο έργο, γραμμένο σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. Πέντε υποκριτές είναι αντιμέτωποι με ένα μεγάλο στοίχημα για τέσσερις μέρες (15-18 Ιουνίου) στη σκηνή της Πειραιώς 260.

Με αφορμή την παράσταση, στη συνέντευξή μας με την Άνδρη η γενέτειρά της, η Κύπρος, είχε την τιμητική της, όπως άλλωστε και στην καρδιά της. Ακόμα και όταν με σπασμένη φωνή και βουρκωμένα μάτια έκανε λόγο για «το κομμάτι της Κύπρου που δεν μπορεί να αναπνεύσει». Μοιραία όμως δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και όλα όσα έγιναν τη θεατρική σεζόν που πέρασε, κατά την οποία ήταν υπερδραστήρια, αφού ασχολήθηκε με τις διασκευές κειμένων και συμμετείχε σε θεατρική παράσταση αλλά και σε τηλεοπτική σειρά.

Και επειδή, όπως λέει και η ίδια, το «κοινό είναι παντού», οι θαυμαστές της από τη σειρά μάς σταμάτησαν πολλές φορές στον δρόμο για να της πουν «πόσο φοβερή είναι!» Εκείνη χαμογέλασε ντροπαλά και τους ευχαρίστησε με τη μοναδική γλυκύτητα που τη διακρίνει.

 

 Ο «Αλαβροστοισειώτης», ένας Κύπριος ονειροπαρμένος, στην Πειραιώς 260

Είναι ένα κείμενο του Παύλου Λιασίδη, ενός Κύπριου λαϊκού ποιητή, από τους πιο γνωστούς. Πρόκειται για ένα έργο δραματουργικά ελλιπές. Ο ίδιος ήταν ένας ποιητής που δεν είχε δει θέατρο, μολονότι το έργο είναι καθαρά θεατρικό, έμμετρο και σε δεκαπεντασύλλαβο.

Ο Αντωνής και τα στοιχειά
Μας αφηγείται την ιστορία ενός νέου, του Αντωνή, που είχε κυριευθεί από νεράιδες. Οι γονείς το 1938-1940, μην ξέροντας τι πραγματικά συνέβαινε στην ψυχοσύνθεση του παιδιού τους και θεωρώντας πως είτε ο ψυχικός του κόσμος ήταν διαταραγμένος είτε είχε διαφορετικές σεξουαλικές αναζητήσεις είτε απλώς έβλεπε πέρα από τα όρια του συνηθισμένου, κατέφευγαν στην εύκολη διάγνωση: «Στοιχειώθηκαν το πνεύμα του και η ψυχή του και βλέπει οράματα και φιγούρες». Στο έργο λοιπόν οι γονείς του Αντωνή, έχοντας καταλήξει ότι αυτό συμβαίνει στον γιο τους, αποφασίζουν να τον παντρέψουν με μια γειτονοπούλα. Εκείνος για να τους κάνει το χατίρι δέχεται, αλλά δεν το αντέχει ούτε σωματικά ούτε ψυχικά, γι’ αυτό η ιστορία του δεν έχει αίσιο τέλος.

 

Παίζοντας στη μητρική σου γλώσσα
Είναι η δεύτερη φορά που παίζω θέατρο στη μητρική μου γλώσσα ή διάλεκτο. Η πρώτη ήταν στα δεκαπέντε μου. Ουσιαστικά όμως ως επαγγελματίας ηθοποιός δεν έχω ξαναπαίξει στα κυπριακά ποτέ στο θέατρο. Ωστόσο ήταν η πρώτη φορά που δυσκολεύτηκα τόσο να μάθω το κείμενο! Στο σίριαλ όμως, που παίζω μια Κύπρια και μιλάω και στα κυπριακά και στα ελληνικά, δεν έχω καμία δυσκολία, ίσως επειδή τα κυπριακά είναι της καθομιλουμένης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν λέξεις που δεν τις είχα χρησιμοποιήσει ποτέ και δεν τις ήξερα. Επιπλέον, υπάρχει και η δυσκολία του δεκαπεντασύλλαβου. Ο Νίκος Χατζόπουλος, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και με το κείμενο, με τη βοήθεια και του Γιωργή Τσουρή, που γνωρίζει τη διάλεκτο από παιδί. Έτσι το κείμενο ρέει και η ιστορία γίνεται κατανοητή και σε όσους δεν τη γνωρίζουν.

 

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος
Είναι μεγάλη πληγή και με πονάει αυτό που λέω τώρα. Η Κύπρος είναι η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει αυτό το τείχος. Αν και λένε ότι άνοιξαν τα σύνορα, δεν είναι ανοιχτά για μένα μέσα στην καρδιά μου. Ίσως ένας λόγος που κάνω τον «Αλαβροστοισειώτη» να είναι και αυτός, επειδή ήθελα να μιλήσω τη διάλεκτό μου και να πω ότι υπάρχει ένα κομμάτι που δεν μπορεί να αναπνεύσει αφού παραμένει εγκλωβισμένο.

 

Δεν ειπώθηκαν ποτέ όσα συνέβησαν…
Ένα παράπονό μου ως πολίτη της Κύπρου είναι ότι δεν καταγράφηκαν ποτέ όσα πραγματικά συνέβησαν ‒ όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Υπάρχουν ιστορίες που δεν ειπώθηκαν, υπάρχουν άνθρωποι που δεν βρέθηκαν, υπάρχουν άνθρωποι που βρέθηκαν και δεν μίλησαν, υπάρχουν μυστικά που δεν ακούστηκαν, υπάρχουν σχέδια που δεν αποκαλύφθηκαν. Είναι κάτι σαν προδοσία, που δεν ειπώθηκε ποτέ με τα λόγια που θα έπρεπε. Μάλλον δεν είναι ακόμη η στιγμή… Δεν ξέρω… Είναι λεπτές κόκκινες γραμμές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τα θέσουμε κάποια στιγμή επί τάπητος.

Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης και εννοώ και ο ελληνοκυπριακός λαός ‒ αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα ωμά. Να σκεφτείς ότι για το Σύνταγμα ισχύει ακόμη η συνθήκη του 1960. Μισό νησί, με εγγυήτριες δυνάμεις, με ερωτηματικά… Ελπίζω οι επόμενες γενιές να βρουν λύσεις.

 

Ο καλλιτέχνης και τα δαιμόνια
Νομίζω πως όσοι κάνουν αυτό το επάγγελμα, οι ηθοποιοί αλλά και όσοι ασχολούνται με την τέχνη, είναι άνθρωποι που η ψυχή τους είναι στοιχειωμένη από κάτι άλλο. Πάντα είναι διαφορετικοί, στην κοινωνία, στην οικογένεια, στο σχολείο. Κυριεύονται από κάτι άλλο.

Δεν εφησυχάζουν και δεν ικανοποιούνται με όσα βρίσκουν στον υπαρκτό κόσμο. Έτσι αναζητούν διεξόδους. Οποιαδήποτε μορφή τέχνης αποτελεί μια διέξοδο.

 

Από μικρή…
Ήμουν ένα παιδί που δεν σταματούσε ποτέ να ρωτάει, και όχι μόνο «Γιατί;» Επιπλέον, ήμουν υπερκινητικό παιδί, οπότε οι γονείς μου αποφάσισαν να με στείλουν να μάθω κάτι. Έτσι, όταν με ρώτησαν τι ήθελα να κάνω, στην αρχή είπα κάποιο ολυμπιακό άθλημα. Κατόπιν όμως βαρέθηκα και η δεύτερη επιλογή μου ήταν θέατρο. Σε ηλικία έξι ετών λοιπόν βρέθηκα σε μια ερασιτεχνική ομάδα στη Λευκωσία. Εκεί είχαμε και έναν εμπνευσμένο δάσκαλο, τον κύριο Ηλία, που αγαπούσε πολύ τα παιδιά και αποτελούσε πηγή έμπνευσης.

Η μεγάλη μου αγάπη
Τα παιδιά μού δίνουν δύναμη. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω ότι η μεγάλη μου αγάπη μπορεί να κρύβεται εκεί. Όσες υποχρεώσεις και αν έχω, νομίζω πως δεν θα σταματήσω ποτέ να κάνω θεατρικό παιχνίδι και διασκευές παιδικών έργων για το θέατρο. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα είναι να διασκευάζω έργα για παιδιά.

 

Η διασκευή κειμένων
Απαιτεί πολλή δουλειά, πολλή αφοσίωση, πολλή μοναξιά, όπως και η συγγραφή του θεατρικού έργου. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να μην έχω άλλες υποχρεώσεις το καλοκαίρι, ώστε να επικεντρώνομαι σε αυτή την ενασχόληση. Εργάζομαι το χειμώνα πολύ, μαζεύω ένα καλό κομπόδεμα, και τους καλοκαιρινούς μήνες πηγαίνουμε οικογενειακώς στην Άνδρο, όπου δουλεύω νύχτα μέρα. Ξυπνάω πολύ νωρίς και ξεκινάω. Φυσικά έχω και κάποιες ώρες για παιχνίδι και χαλάρωση με την κόρη μου.

 

Η Φιλιώ Χαϊδεμένου και η Δέσποινα Μπεμπεδέλη
Διασκευή για μεγάλους έχω κάνει άλλη μια φορά, αλλά την έχω στο συρτάρι. Όταν ο Ζαχαρίας Καρούνης και ο Βασίλης Ευταξόπουλος μου μίλησαν για τη «Φιλιώ Χαϊδεμένου», παίζαμε μαζί σε μια παράσταση του Εθνικού. Τους έδωσα να διαβάσουν ένα παιδικό κείμενο, τη βιογραφία του «Χανς Κρίστιαν Άντερσεν» που είχα ετοιμάσει για το Θέατρο Τέχνης. Τους άρεσε και μου ζήτησαν να προχωρήσω. Υποβάλαμε πρόταση στο Εθνικό, όμως κάτι πήγε στραβά και δεν προχώρησε. Το παίδευα δύο χρόνια, δεν το έγραφα, αλλά το σκεφτόμουν, το έπιανα και το άφηνα. Όταν μας είπε ο Ζαχαρίας, πριν από ένα καλοκαίρι, ότι θα γινόταν, δούλεψα και το τελείωσα. Ήταν για όλους μια ευτυχής συγκυρία που αυτόν το ρόλο τον ερμήνευσε η σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη.

Εμείς πάνω στην τρέλα μας την πήραμε τηλέφωνο, της είπαμε τι σκοπεύαμε να κάνουμε και τη ρωτήσαμε αν ήθελε να συμμετέχει. Δεν είχαμε καν έτοιμο το κείμενο. Όταν πήγα να τη δω για να την πείσω, της διάβασα ένα κομμάτι από την έναρξη και μια σκηνή στη μέση. Μου είπε: «Οκ, μου αρέσει. Να μου φέρεις και το βιβλίο!»

 

Ο ξεριζωμός της Φιλιώς ένας άλλος… «Αττίλας» που πληγώνει
Υπήρχαν μέρες, το λέω και ανατριχιάζω, που μου ερχόταν έντονα στη μνήμη, επειδή στην οικογένειά μου υπάρχει κάποιος αγνοούμενος. Δυσκολεύτηκα πολύ στα μεγάλα κομμάτια του βιβλίου, που αφηγούνται αυτό τον ξεριζωμό και αυτό το τρέξιμο, που δεν περιγράφονται στα βιβλία αλλά μου τα διηγήθηκαν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου πολέμησε το ’74. Έτσι θυμόμουν τη μάνα μου να μου λέει: «Τρέχαμε και δεν ξέραμε πού να πάμε… Παίρναμε έναν μπόγο στον ώμο και πηγαίναμε στο άγνωστο…» Αυτά θυμόμουν και δεν μπορούσα να δουλέψω εκείνα τα κομμάτια. Υπήρχαν μέρες που μου ήταν αδύνατο να τα επεξεργαστώ, τα άφηνα πίσω και συνέχιζα με άλλα κομμάτια του βιβλίου που αφορούσαν τα γεγονότα μετά την καταστροφή. Έπεφτα τότε σε αυτά που είχαν σχέση με τους πρόσφυγες και πάλι μου έρχονταν θύμησες στο μυαλό. Συνέχιζα, έφτανα στη γερμανική Κατοχή και άφηνα πίσω ολόκληρα κομμάτια. Αυτή ήταν η δυσκολία μου, πώς να τα πω, δεν ήθελα να τα αλλάξω, γιατί η συγκεκριμένη γυναίκα τα είπε με την αλήθεια της.

 

«Έλα στη θέση μου»: τηλεόραση για δεύτερη φορά
Όταν ένα βράδυ, πολύ αργά, μου τηλεφώνησε ο Τζώρτζης Ποφάντης, διευθυντής προγράμματος του Alpha, για να μου προτείνει τον ρόλο, δεν ήξερα πραγματικά αν ήθελα να κάνω τηλεόραση. Με γέμιζαν όλα όσα έκανα στο θέατρο και ήθελα να έχω και χρόνο για την οικογένειά μου, που πάντα τη βάζω πάνω από το επάγγελμά μου. Οπότε δεν μου έλειπε η τηλεόραση. Όταν όμως μου έστειλε το σενάριο, είδα ότι επρόκειτο για κωμωδία και ότι τη διασκευή έκανε ο Γιώργος Κρητικός, τον οποίο  θυμόμουν από το «10», πείστηκα.

 

Τηλεθεατές vs Θεατρόφιλοι
Αν κάποιος σε γουστάρει ως ηθοποιό από την τηλεόραση, θα έρθει να σε δει και στο θέατρο. Μπορεί να του ξυπνήσεις κάτι. Το κοινό είναι παντού! Είναι γύρω μας. Ανεβάζει και κατεβάζει καλλιτέχνες σε μία μέρα. Σίγουρα κάποιοι δεν με ήξεραν πριν από τη σειρά. Μερικοί μου λένε: «Πού ήσουν τόσα χρόνια;» Άλλοι με ρωτάνε: «Ήσουν στην Κύπρο και δεν είχες έρθει στην Ελλάδα;» Είναι λογικό αυτό, γιατί δεν μπορούν όλοι να πάνε στο θέατρο. Υπάρχει και μια μερίδα του κοινού που παρακολουθεί μόνο τηλεόραση και αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε. Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πολιτισμικός και πολυεθνικός και πρέπει να δεχτούμε τον καθένα με τη διαφορετικότητά του. Η σειρά μού άνοιξε πόρτες, γνώρισα καινούργιους ανθρώπους, έκανα καινούργιους φίλους και γνώρισα έναν άλλο ρυθμό δουλειάς που είναι πέραν του απαιτητικού. Μόνο καλό μού έκανε, γι’ αυτό χαίρομαι που θα συνεχίσει και για δεύτερη σεζόν.

 

Ο σπουδαιότερος ρόλος της ζωής μου
Με την κόρη μου τον τελευταίο χρόνο δεν κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Μας αρέσει πολύ να βλέπουμε ταινίες. Να πηγαίνουμε ταξίδια. Πρόσφατα πήγαμε ένα μίνι ταξίδι οι δυο μας. Θέλω να της δίνω εναύσματα να διαβάζει βιβλία. Χτες της αγόρασα πάλι ένα. Της αρέσει να ακούει μουσική και να μου μαθαίνει νέα συγκροτήματα. Πηγαίνουμε βόλτες το σκυλί παρέα. Πέρυσι πηγαίναμε και βλέπαμε και πολλές παραστάσεις μαζί. Φέτος, δυστυχώς, δεν προλάβαμε.

 

Το μήλο κάτω από τη μηλιά;
Ακόμη δεν έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες. Είναι πιο δωρικό παιδί. Της αρέσει το πίσω από τη σκηνή, να παρατηρεί πώς λειτουργούν οι άνθρωποι στα παρασκήνια, το τεχνικό κομμάτι. Προς το παρόν λέει ότι θέλει να ασχοληθεί με τη μαγειρική! Βλέπει φανατικά βιντεάκια μαγειρικής και μου μιλάει για κάτι απίστευτα πράγματα που μαθαίνει.

 

«Καινούργια σελίδα» στο Θέατρο Γκλόρια
Τον χειμώνα θα είμαι στο Θέατρο Γκλόρια, όπου θα ανέβει το έργο του Νιλ Σάιμον «Καινούργια σελίδα». Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί μου αρέσει πολύ ο Σάιμον και δεν έχω ξαναπαίξει. Επίσης, είναι ευτυχής συγκυρία, τόσο γιατί θα μας σκηνοθετήσει ο Γιάννης Μόσχος όσο και επειδή οι συνάδελφοι είναι εξαιρετικοί: ο Ταξιάρχης Χάνος, με τον οποίο συνεργάζομαι για δεύτερη φορά, η Μαρία Καλλιμάνη, με την οποία δεν είχα την τύχη να συμπράξω σκηνικά, και ο αγαπημένος μου φίλος Άγγελος Μπούρας, που επιτέλους θα παίξουμε μαζί.

 

Η Άνδρη Θεοδότου πρωταγωνιστεί στον «Αλαβροστοισειώτη» του Παύλου Λιασίδη σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου.
Από 15-18 Ιουνίου 2017 στις 20:00 στην Πειραιώς 260.
Η προπώληση έχει ξεκινήσει.
Κλείστε εισιτήρια ηλεκτρονικά εδώ:

http://greekfestival.gr/gr/events/view/nikos-xatzopoulos-2017

Την ερχόμενη σεζόν θα διασκευάσει τον «Πινόκιο» για την παιδική σκηνή του Νέου Κόσμου. Την παράσταση θα σκηνοθετήσει ο Παντελής Δεντάκης και αφορά ευπαθείς ομάδες. Θα παρουσιάζεται σε ιδρύματα, νοσοκομεία κ.λπ.

Θα διασκευάσει τον «Τρομάρα» του Γ. Βιζυηνού για το Θέατρο Βαλίτσας στην Κύπρο.

Θα πρωταγωνιστεί στην «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου στο Θέατρο Γκλόρια.

Καθημερινά θα την απολαμβάνουμε στη σειρά του Alpha «Έλα στη θέση μου», που θα συνεχιστεί για δεύτερη χρονιά.

 

Από την παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Άλκηστη» του Ευριπίδη, το πρώτα από τα σωζόμενα έργα του(438π.Χ) που αποτελεί και στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Κατερίνας Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο αποχώρησε η πρωταγωνίστρια και ταλαντούχα ηθοποιός Μαρία Κίτσου. 

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν επίσης ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος - Άδμητος, ο Δημήτρης Παπανικολάου - Ηρακλής, Γιάννης Φέρτης - Φέρης, Κώστας Βασαρδάνης - Απόλλων, Σωτήρης Τσακομίδης - Θάνατος, Ερρίκος Μηλιάρης  Υπηρέτης, και η  Κίττυ Παϊταζόγλου – Υπηρέτρια.

Η τελευταία όπως όλα δείχνουν θα κληθεί να αντικαταστήσει και την Μαρία Κίτσου στο ρόλο της Αλκηστής. 

Η Κίττυ Παϊταζόγλου, υποψήφια και για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη το 2016 έχει εντυπωσιάσει με την σκηνική της παρουσία σε αρκετές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια, κυρίως στο θέατρο Πόρτα. ( «Η Δίκη του Κάφκα» «Η Μύτη» «Λίλιομ») 

Η νέα διανομή έχει ήδη περάσει και στο site του Εθνικού Θεάτρου https://www.n-t.gr/el/events/repertory/alcestis 

Η παράσταση αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις 28 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. 

 

 

“Τα μάτια μου έχουν πληγωθεί. Γιατί πόλη και αυλή

Προσφέρουν θέαμα νοσηρό που βλάπτει την ψυχή

Μελαγχολία με τυραννεί, αγωνία σκοτεινή 

Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο όταν βλέπω το πώς ζει

Και άλλο να μη συναντώ, παρά άθλια κολακεία

Συμφέρον, ιδιοτέλεια,  απάτη, προδοσία

Άλλο δεν αντέχω. Αγανακτώ. Και το έχω βάλει πια σκοπό

Σε όλη την ανθρωπότητα άγρια να επιτεθώ.”

 

«Μισάνθρωπος» από την Ιόλη Ανδρεάδη,

με τη Βασιλική Τρουφάκου, τον Μιλτιάδη Φιορέντζη και τη Μελίνα Θεοχαρίδου

την Άνοιξη του 2018

 

Τον Μισάνθρωπο, την πιο πικρή κωμωδία του Μολιέρου, ετοιμάζεται να παρουσιάσει η σκηνοθέτις Ιόλη Ανδρεάδη με τους συνεργάτες της, την Άνοιξη του 2018 στο Σύγχρονο Θέατρο. 

Μισάνθρωπος ο Μιλτιάδης Φιορέντζης (Οικογένεια Τσέντσι, Young Lear). Στο ρόλο της γοητευτικής Σελιμέν, αυτού του θηλυκού Δον Ζουάν που αποτελεί τον καθρέφτη του Μισανθρώπου, η Βασιλική Τρουφάκου. 

Μαζί τους σε ρόλο έκπληξη η Μελίνα Θεοχαρίδου, που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς για την ξεχωριστή ερμηνεία της στο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» τη σεζόν που μόλις τελείωσε. 

Το έργο πρόκειται να ανέβει σε νέα μετάφραση Γιάγκου Ανδρεάδη και διασκευή της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη για έξι πρόσωπα. Το υπόλοιπο καστ αναμένεται να ανακοινωθεί. 

 

Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 12 Απριλίου του 2018.

Μια παραγωγή της Constantly Productions.

 

 

 

Η «Λαμπεντούζα», «Το έξυπνο πουλί», το «Μεγάλο κρεβάτι» και η «Μητρόπολη», που επιστρέφει μετά την περσινή της επιτυχία στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου στο Σύγχρονο Θέατρο, συνθέτουν το παζλ των τεσσάρων επιτυχημένων παραστάσεων στις οποίες την απολαύσαμε φέτος. Δηλώνει «τυχερή».

 

Η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου κατάφερε να ξεχωρίσει από τις πρώτες παραστάσεις που σκηνοθέτησε ο Ακύλλας Καραζήσης με τους τελειόφοιτους του Εθνικού Θεάτρου, με κάποιους από τους οποίους συνεχίζουν ακόμη να πορεύονται παρέα, να συνδημιουργούν, να δοκιμάζονται σε νέα είδη, γιατί πολύ απλά, όπως η ίδια λέει, «αγαπιούνται και θέλουν να βρίσκονται».

 

Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τη φετινή πρεμιέρα της «Μητρόπολης» θα συναντηθούμε με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση-αλληγορία, που μέσα από τα αρχαία κείμενα και τις ρήσεις των αγγελιαφόρων φέρνει στο φως διαχρονικά ζητήματα. Η κουβέντα μοιραία δεν θα περιοριστεί εκεί, με τη Χαρά σε κάθε ευκαιρία να δηλώνει την αφοσίωσή της στην τέχνη της: «Το θέατρο είναι εκεί, είναι το σπίτι μας, είναι η δουλειά μας». Μήπως τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο;

 

 

«Μητρόπολη»: Ο τόπος συνάντησης των αγγελιαφόρων και ο ρόλος μου στην παράσταση
Η «Μητρόπολη» βασίζεται σε πέντε τραγωδίες, από τις οποίες έχουν επιλεγεί οι αγγελικές ρήσεις και ο τόπος όπου συναντιούνται οι αγγελιαφόροι καθώς και άλλα σημεία, όπως, για παράδειγμα, αυτά του χορού. Εγώ λέω στην παράσταση το κομμάτι του έρωτα από την «Αντιγόνη» μαζί με τον Αγησίλαο (Μικελάτο) που έχει το αντίστοιχο κομμάτι του έρωτα από τη «Μήδεια» ‒ εκείνος έχει και την αντίστοιχη αγγελική ρήση της τραγωδίας και εγώ ένα μικρότερο μέρος της προς το φινάλε. Η παράσταση ξεκινά με μένα να απαγγέλω ένα κείμενο από τον «Οιδίποδα» με σκοπό να δώσω ζωή σε αυτό τον τόπο ‒τη Μητρόπολη‒, όπου υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα στα συντρίμμια, με ένα παιδί που φαίνεται να είναι νεκρό. Έτσι ξεκινώ με αυτό το κομμάτι που ο Οιδίποδας επικαλείται τους θεούς και ζητά βοήθεια για να δώσω ζωή στον πρώτο, που θα δώσει με τη σειρά του ζωή στον επόμενο και έτσι σιγά σιγά θα ξεκινήσει η παράσταση.

Φέρνουμε στη σκηνή όσα μας αφορούν.
Δεν υπάρχει πλοκή όπως σε μια τραγωδία. Εμείς θέλαμε να μιλήσουμε για όλα αυτά τα θέματα που μας αφορούν, όπως τον έρωτα, το θρήνο, την άφιξη, το πώς είναι αυτός ο άνθρωπος που έρχεται και ανακοινώνει τις τραγικές ειδήσεις, σε μια εποχή που ακούμε συνέχεια τραγικά γεγονότα, το αίσθημα του να μην ξέρεις πού ανήκεις κ.λπ. Δραματουργικά υπάρχει ένας σκελετός, αλλά δεν υπάρχει ακριβώς συνομιλία. Συνομιλούμε όλοι μέσα από ένα δικό μας κόσμο, μέσα από τον κοινό τόπο και με βάση τις κοινές μας ανάγκες.

 

Οι αγγελιαφόροι του χθες και του σήμερα
Γενικότερα αισθάνομαι ότι υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να ειπωθούν τα δυσάρεστα. Ίσως μας ελκύει και εμάς να τα ακούσουμε. Η αλήθεια είναι ότι σίγουρα ζούμε σε μια εποχή που συμβαίνουν πολλά δυσάρεστα, αλλά παράλληλα συμβαίνουν και πολλά ευχάριστα, τα οποία, όπως βλέπω, δεν επιλέγουμε και τόσο να τα εξιστορήσουμε. Θα ακούσεις, για παράδειγμα, πιο εύκολα για τη γυναίκα που εξερράγη μπροστά της η χύτρα και πέθανε, όχι όμως για τον άνθρωπο που είναι ήρωας σε ένα νησί και σώζει πρόσφυγες. Το πρώτο θα γίνει άμεσα είδηση, ενώ το άλλο θα το πληροφορηθείς πολύ πιο σπάνια. Για κάποιο λόγο και εμάς μας ελκύουν περισσότερο τα δυσάρεστα, αλλά και τα ΜΜΕ τα προβάλλουν πιο πολύ.

Εθισμένοι στις κακές ειδήσεις
Είναι σαν να έχουμε εθιστεί πλέον και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αποστροφή. Λες «Δεν αντέχω να τα ακούω πια αυτά» και αισθάνεσαι και ενοχές, γιατί νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και κλείνεσαι. Ενώ, αν ακούγαμε ευχάριστα πράγματα, θα ξαναγεννιόταν μέσα μας η ελπίδα και αυτό θα μας έκανε πιο δυνατούς απέναντι στο πρόβλημα.

Το «Έξυπνο πουλί» αντίδοτο στη θλίψη
Με αυτή την παράσταση θέλαμε να βρεθούμε ξανά μαζί επειδή αγαπιόμαστε και να δοκιμαστούμε στην κωμωδία, κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει. Υπήρχε αυτό το «Να περάσουμε καλά», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάναμε χαβαλέ. Δουλέψαμε πολύ, αλλά πάντα με χαρά. Ήταν μια τέτοια ανάγκη. Νομίζω το γεγονός ότι πήγε τόσο καλά η παράσταση μαρτυρά ότι και ο κόσμος διψά να ξεφύγει λίγο και να γελάσει. Δεν θέλω να παρεξηγηθεί αυτό. Δεν εννοώ ότι πρέπει ξαφνικά να σταματήσουμε να κάνουμε σοβαρά έργα και ότι το κοινό πρέπει να βλέπει μόνο κωμωδίες, γιατί και τα δραματικά έργα προσφέρουν μια άλλου είδους ψυχαγωγία, που ίσως είναι και κάτι πιο βαθύ. Ωστόσο είναι σημαντικό να καταφέρεις να κάνεις το θεατή για δύο ώρες να γελάσει και να ξεχαστεί, καθώς έτσι γίνεται μια επανεκκίνηση στο μυαλό και στην ψυχή του.

Τέσσερις παραστάσεις μέσα σε λίγους μήνες
Η «Μητρόπολη» ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι και ολοκληρώνεται η χρονιά πάλι με αυτή την παράσταση και αυτό είναι τέλειο! Πέρασα μια φάση κατά την οποία αναρωτήθηκα γιατί τα κάνω όλα αυτά. Μήπως ήταν από την αγωνία και την ανάγκη μου να μη λείπω από τις παραστάσεις που κάναμε με τους φίλους, γιατί και το «Έξυπνο πουλί» και το «Μεγάλο κρεβάτι» έγιναν με αγαπημένους φίλους. Τελικά, συνειδητοποίησα ότι μου έκανε πάρα πολύ καλό. Γιατί η «Λαμπεντούζα» ουσιαστικά ήταν μονόλογος. Δεν αλληλοεπιδρούσαμε με τον Αργύρη (Ξάφη) πάνω στη σκηνή, παρά μόνο στο τέλος που είχαμε ένα βλέμμα. Οπότε, μου έκανε πολύ καλό που πήγαινα από τη μια παράσταση στην άλλη. Μου έδινε μεγάλη ενέργεια.

Όταν θες να ξαναγίνεις σερβιτόρα…
Γενικά δεν σταματάς να σκέφτεσαι και να δουλεύεις! Πέρασα μια φάση που πήγαινα στην πρόβα και έλεγα: «Θα ήθελα τώρα να πάω σε ένα καφέ να δουλέψω σερβιτόρα». Επειδή το έχω κάνει, γι’ αυτό ερχόταν στο μυαλό μου μια γνώριμη ανάμνηση. Έτσι απλά να σερβίρω φρέντο εσπρέσο και μετά να γυρίζω σπίτι και να μην έχω να σκεφτώ ούτε σε πόσους σέρβιρα ούτε σε πόσους έχω να σερβίρω αύριο, τίποτα… Εντάξει, αυτά στη συγκεκριμένη δουλειά συμβαίνουν. Μπορεί σε μια περίοδο να έχεις τρία πράγματα μαζί γιατί ξέρεις ότι μετά έρχεται μια περίοδος που δεν έχεις τίποτα. Τελικά, πήγαν όλα καλά. Ίσως γιατί και στις τρεις δουλειές το κλίμα ήταν οικογενειακό.

«Λαμπεντούζα»: Ένα σκαλί πιο πάνω
Σίγουρα είχε διαφορά από ό,τι είχα κάνει μέχρι πρότινος. Στην Ελλάδα έχω κάνει κυρίως παραστάσεις με τον Ακύλλα (Καραζήση), οπότε ήμασταν παιδιά από τη σχολή και το σχήμα ήταν πιο ομαδικό. Το ίδιο και οι δύο παραστάσεις που έκανα στη Γερμανία. Άρα, με αυτή την έννοια η «Λαμπεντούζα» ήταν κάτι διαφορετικό, γιατί πρώτη φορά ήμασταν στη σκηνή μόνο δύο άτομα, ο Αργύρης και εγώ ‒ αυτό μπορεί να παραπέμψει στο «πρωταγωνιστές». Επίσης, ήμουν με τον Αργύρη που τον γνώριζα ελάχιστα. Τον ήξερα μόνο ως ηθοποιό. Το ίδιο και τον Βαγγέλη (Θεοδωρόπουλο). Αυτό για μένα ήταν μια διαφορετική συνθήκη. Γιατί δούλεψα με ένα σκηνοθέτη που δεν με είχε μαθήτρια και με τον Αργύρη που είναι ένας ηθοποιός πολύ πιο έμπειρος από μένα. Συνεπώς, ήταν ένα μεγαλύτερο βήμα.

Οι δουλειές στη Γερμανία
Μιλάω πολύ καλά γερμανικά. Το γεγονός ότι έχω δουλέψει στη Γερμανία ήταν  καθαρά θέμα τύχης και θα μπορούσε να είχε συμβεί ακόμα και αν μιλούσα μόνο ελληνικά. Η θεατρική δουλειά που κάναμε ήταν ένα πρότζεκτ με τις γυναίκες της Τροίας και συμμετείχαν Τούρκοι, Έλληνες και Γερμανοί ηθοποιοί, οπότε ο καθένας ερμήνευε το κείμενο στη γλώσσα του. Εγώ τελικά στη Γερμανία έπαιξα στα γερμανικά επειδή αντικατέστησα τη Γερμανίδα Ανδρομάχη – υπήρχε μια ηθοποιός από κάθε χώρα που υποδυόταν την Ανδρομάχη. Το ίδιο συνέβη και με την ταινία που έκανα εκεί. Ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφερόταν αν η ηθοποιός θα μιλούσε τη γλώσσα, γιατί, σύμφωνα και με το σενάριο, εκείνος μια Ελληνίδα έψαχνε.

Θέμα επιλογής

Μου έχει δοθεί η επιλογή να δουλέψω περισσότερο στη Γερμανία και στο θέατρο, αλλά δεν ήθελα. Επιθυμούσα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Νιώθω ότι εδώ είναι το σπίτι μου. Ίσως επειδή εδώ έχω μεγαλώσει. Βέβαια πάντα όταν είμαι εδώ μου λείπει η Γερμανία και όταν είμαι στη Γερμανία μου λείπει η Ελλάδα, αυτό θα το νιώθω σε όλη μου τη ζωή. Το έχω αποδεχτεί. Μου λείπουν πολύ απλά πράγματα, οι μυρωδιές, η γλώσσα, τα μαγαζιά, η καθημερινότητα της κάθε χώρας.

Όταν ξέρεις ότι δεν πληρώνεσαι, έχεις την ελευθερία της επιλογής.
Τα υπέρ του να δουλεύεις στη Γερμανία είναι η ασφάλεια και ότι μπορείς να βιοποριστείς πολύ πιο εύκολα σε σχέση με την Ελλάδα. Υπάρχει πολύ μεγαλύτερος σεβασμός προς το επάγγελμα, κάτι που εδώ καμιά φορά το χάνουμε και συχνά φταίμε και οι ίδιοι οι ηθοποιοί γι’ αυτό. Επειδή έχουμε την ανάγκη να φανούμε, η  εκμετάλλευση είναι πολύ έντονη. Πλέον είναι δεδομένο ότι δεν πληρώνεσαι για τις πρόβες. Στη Γερμανία δεν συμβαίνει αυτό. Από τη στιγμή που εργάζεσαι πληρώνεσαι. Από την άλλη, αυτό είναι και αρνητικό, γιατί κάποιες φορές λειτουργείς σαν δημόσιος υπάλληλος. Για παράδειγμα, αν ήμουν εκεί, δεν θα είχα κάνει το «Έξυπνο πουλί» και το «Μεγάλο Κρεβάτι» με την ίδια ευκολία. Γιατί εδώ από τη στιγμή που ξέρεις ότι δεν πληρώνεσαι έχεις την ελευθερία να επιλέξεις να κάνεις αυτό που θέλεις, με αυτούς που θέλεις. Οπότε, σαν καλλιτέχνης τελικά εκφράζεσαι πιο ελεύθερα.

Ηθοποιός έρμαιο στο όραμα του σκηνοθέτη; «Νicht!»
Σίγουρα είναι μεγάλη ασφάλεια να έχεις συμβόλαιο για δύο χρόνια και να πληρώνεσαι, ανελλιπώς. Ακόμα και να σταματήσεις για καλοκαίρι, εσύ πληρώνεσαι! Αυτά τα ακούμε εδώ και λέμε: Πώς γίνεται; Επίσης, είναι μια εμπειρία να είσαι σε ένα θέατρο που κάνουν εννιά παραστάσεις το χρόνο, γιατί έτσι δουλεύουν εκεί. Καλλιτεχνικά όμως αυτή τη στιγμή αυτό δεν με καλύπτει. Είμαι σε μια φάση που ψάχνω να βρω τον εαυτό μου και τι θέλω να κάνω. Γιατί θέλω να κάνω θέατρο; Τι μου αρέσει στο θέατρο; Εκεί πηγαίνεις απλώς από σκηνοθέτη σε σκηνοθέτη και ακολουθείς το όραμά του και, ωραία αν συμφωνείς, ωστόσο είναι πολύ πιθανό να διαφωνείς και να μη βρίσκεις τίποτα ενδιαφέρον στο όραμά του. Θεωρώ ότι είμαι πολύ νέα ακόμη στη δουλειά για να ακολουθήσω αυτόν το δρόμο.

Οι ταινίες
Είχα την τύχη η πρώτη μου επαφή με το σινεμά να είναι σε γερμανική παραγωγή και με πρωταγωνιστικό ρόλο. Οπότε, ήταν για μένα μια βουτιά στα βαθιά! Πριν δεν είχα κάνει ούτε ταινία μικρού μήκους. Μόνο την εμπειρία που είχα από τη σχολή, στην οποία είχαμε καθηγητή τον Πέτρο Σεβαστίκογλου και κάναμε κάποια ταινιάκια. Μετά ήρθε ο «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη, που ήταν μια μεγάλη παραγωγή. Επομένως, έχω γνωρίσει μια πολύ καλή πλευρά αυτού του χώρου, που υπήρξαν κάποια λεφτά και έγινε μια αξιοπρεπής δουλειά και στις δύο περιπτώσεις. Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος, θα ήθελα πολύ να κάνω και άλλες ταινίες.

Το θέατρο είναι το σπίτι μας.
Δεν θα άφηνα όμως ποτέ το θέατρο. Χωρίς θέατρο δεν μπορώ να με φανταστώ. Ίσως είναι και συνήθεια, ο τρόπος που έχουμε μάθει. Οι ταινίες είναι λίγο πιο περιστασιακές. Θα κάνεις μια ταινία κάθε δύο χρόνια, είναι κάτι που έρχεται και φεύγει. Το θέατρο είναι εκεί, είναι το σπίτι μας, είναι η δουλειά μας. Στον κινηματογράφο το αποτέλεσμα σίγουρα έχει να κάνει και με την υποκριτική, αλλά και με το πώς έχουν τραβηχτεί τα πλάνα, το μοντάζ, τη μουσική. Αυτό είναι και το γοητευτικό, ότι είναι αποτέλεσμα συνύπαρξης πολλών τεχνών. Ενώ στο θέατρο εσύ πρωταγωνιστείς, εσύ είσαι στη σκηνή, οπότε είναι μια άλλου είδους μαγεία…

 

Η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου πρωταγωνιστεί στη «Μητρόπολη» της Καλλιτεχνικής Ομάδας Momentum στο Σύγχρονο Θέατρο
Σκηνοθεσία: Αργύρης Πανταζάρας
Ημέρες παραστάσεων: 1-11 Ιουνίου 2017

 Κεντρική φωτογραφία και η φωτογραφία της παράστασης είναι του Νίκου Πανταζάρα

Η δεύτερη και η τελευταία φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σιμόπουλου η τέταρτη του Γιώργου Καπλανίδη