Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 
Γιώτα Δημητριάδη

Γιώτα Δημητριάδη

Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ο Σταμάτης Φασουλής και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου συναντιούνται στο θέατρο Μουσούρη –σε μια θεατρική συνύπαρξη έπειτα από αρκετά χρόνια– με το έργο «Ο κήπος με τις αλήθειες» («Things I know to be true»), του βραβευμένου Αυστραλού θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, Άντριου Μπόβελ. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση και σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. 

Ο «Κήπος με τις αλήθειες» πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Αυστραλία τον Μάιο του 2016 και είναι από τα έργα που καθιέρωσαν τον Άντριου Μπόβελ διεθνώς, ενώ η αμερικανική πρεμιέρα του έγινε τον Μάρτιο του 2019. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα ήρθε με το θεατρικό «Σκοτεινές Γλώσσες» («Speaking in tongues»), που ανέβασε πριν μερικά χρόνια ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Θέατρο Πόρτα. 

fasoulis papakonstantinou

Στη σκηνή του Μουσούρη παρακολουθούμε και τους: Ματίνα Νικολάου, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Παναγιώτης Γαβρέλας, Βίκυ Διαμαντοπούλου, που υποδύονται τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Πράις. 

Σκηνικό του έργου είναι ο κήπος της οικογένειας στη μακρινή Αυστραλία.  Σ’ αυτό τον κήπο τα παιδιά της οικογένειας εξομολογούνται στους γονείς τους τις αλήθειες τους. Η πορεία που πήραν στη ζωή μοιάζει να μην ικανοποιεί τα όνειρα των γονιών τους. Το ίδιο συμβαίνει και στις σχέσεις του ζευγαριού, που μετά από τόσες δεκαετίες γάμου ανοίγει τα χαρτιά του. Ο ψηλός ευκάλυπτος και τα τριαντάφυλλα του κήπου λειτουργούν σαν σύμβολα.  

Η σύζυγος  θα ομολογήσει κάποια στιγμή: «Τα μισώ τα τριαντάφυλλά του, είναι μια δικαιολογία για να μην ζεις», ενώ η κόρη θα αποκαλύψει ότι η μάνα στις δύσκολες στιγμές, έκλαιγε κάτω από τον ευκάλυπτο.  

Το ίδιο το έργο βρίθει στερεοτύπων,  κοινοτοπιών και στηρίζεται σε μια μελό αντίληψη, τόσο ξεπερασμένη, σαν κακή σειρά της δεκαετίας του ‘80. 

Στο συγκεκριμένο ανέβασμα, η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, όχι μόνο ενισχύει τις αδυναμίες του κειμένου αλλά εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή με αθέμιτους τρόπους, όπως για παράδειγμα την υπερβολική χρήση της μουσικής  (μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος), ή τα ερμηνευτικά κρεσέντο που συνοδεύονται από σχεδόν αστείες μέσα στην υπερβολή τους μούτες και γκριμάτσες. Το δυσάρεστο για τον θεατή κλίμα συμπληρώνει η φωνή από το υποβολείο και οι αμήχανες παύσεις μέχρι οι ηθοποιοί να ακούσουν τις ατάκες τους (!) 

Τόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης στον ρόλο του συνταξιούχου πατέρα, όσο και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στον ρόλο της νοσοκόμας μητέρας, δεν καταφέρουν να γλιτώσουν από αυτή την παγίδα, με αποτέλεσμα όλες οι δράσεις τους στη σκηνή να μοιάζουν επιφανειακές.  

Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, ιδιαίτερα εκεί  που το μελό ισορροπεί με το χιούμορ, αλλά δεν καταφέρνουν να προσθέσουν το θετικό πρόσημο στις ερμηνείες τους.  

Το ίδιο συμβαίνει και με τους νεότερους της παρέας, από τους οποίους διασώζεται, ίσως και λόγω ρόλου, η Βίκυ Διαμαντοπούλου.  

kipos mousouri texnes

Οι υπόλοιποι, σαφέστατα και λόγω της σκηνοθετικής γραμμής, αστοχούν απελπιστικά.  

Το σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη είναι λειτουργικό αλλά τα ψεύτικα τριαντάφυλλα πετάνε τον θεατή έξω από τη συνθήκη. Οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ άκρως ατμοσφαιρικοί. Ρεαλιστικά τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη.  

Δεν μπορώ να κλείσω το σημείωμα, χωρίς να αναρωτηθώ: Αυτό είναι το θέατρο που θέλουμε; Μια μελούρα της δεκαετίας του ‘80 με επιφανειακές ερμηνείες που προσπαθούν μάταια να χτυπήσουν στο συναίσθημα του θεατή;  

«Δεν είναι εύκολο να σταθείς μόνος ενάντια στον χλευασμό των άλλων», ομολογεί ο ένορκος Νο9, κατά κόσμον, Παντελής Παπαδόπουλος, αλλάζοντας  την ψήφο του σε «αθώος», υπερασπιζόμενος τον ένορκο Νο8, Μάνο Ζαχαράκο, που είναι ο μόνος που πιστεύει στο τεκμήριο της αθωότητας.  Έχουν περάσει μόνο λίγο λεπτά από τη στιγμή που οι 12 άνδρες έχουν κλειστεί σ’ ένα δωμάτιο για να αποφασίσουν για τη ζωή ενός παιδιού 16 ετών, το οποίο κατηγορείται ότι δολοφόνησε τον πατέρα του μ’ ένα μαχαίρι.  

Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 1957 και μετά το έγκλημα, η τύχη του αγοριού είναι στα χέρια 12 ενόρκων, οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι ένοχο. Σ’ αυτή την περίπτωση, η θανατική ποινή είναι υποχρεωτική. Το σενάριο είναι απλό και ταυτόχρονα τρομερά ευρηματικό που καθηλώνει.  

Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθετεί για έβδομη χρονιά, σε νέα θεατρική στέγη, στο Θέατρο Άνεσις, το έργο του Reginald Rose, που έγινε γνωστό από την ομώνυμη ταινία του 1957, σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λουμέτ. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου και ήταν υποψήφια για 3 Όσκαρ.  

«Είχα παρακολουθήσει την παράσταση την πρώτη χρονιά και υπήρχε στον μυαλό μου, ως μια εμπειρία με θετικό πρόσημο.  Παρακολουθώντας την έξι χρόνια αργότερα, εντυπωσιάστηκα ευχάριστα από την πορεία που έχει κάνει σκηνοθετικά όλα αυτά τα χρόνια». Η σκηνοθέτης καταφέρνει να δώσει μια κινηματογραφική αίσθηση σ’ όλη την παράσταση, χωρίς να επαφίεται σε ευκολίες, όπως για παράδειγμα στη χρήση βίντεο.  

Με βοηθό της τους εξαιρετικούς φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου απομονώνει σκηνές, παραδίδοντας στην πλατεία ένα ψυχογράφημα 12 χαρακτήρων.  

Τότε με είχε εντυπωσιάσει ο σπουδαίος Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή αλλά και η στιβαρή παρουσία του Τρύφωνα Καρατζά , που απεβίωσε πριν από δύο χρόνια.  

12enorkoitheatro

Όμως, αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως οι «12 ένορκοι» είναι μια παράσταση που καταφέρνει να κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα: να κάνει ουρές στα ταμεία, χωρίς το κοινό να έρχεται για να παρακολουθήσει αποκλειστικά κάποιον πρωταγωνιστή, όσο και αν έχουν περάσει σπουδαίοι ηθοποιοί όλα αυτά τα χρόνια. Πρωταγωνιστής στη προκειμένη παράσταση είναι η ίδια η παράσταση και τελικά το θέατρο που με την αμεσότητά του κερδίζει το κοινό.  

Η φετινή δωδεκάδα: Νίκος Βατικιώτης, Δημήτρης Δεγαΐτης, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Μάνος Ζαχαράκος, Κώστας Καζανάς, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Μιχάλης Μαρκάτης, Κωνσταντίνος Μπάζας, Παντελής Παπαδόπουλος, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας και  Βασίλης Φακανάς. Είναι εντυπωσιακά καλοκουρδισμένη με εξαιρετική σκηνική παρουσία.  

Θα μπορούσε να γράψει κανείς «ξεχωρίζει ο τάδε...», εδώ όμως δεν ξεχωρίζει κανείς, όλοι μαζί κλέβουν τις εντυπώσεις, έχοντας από καλές έως σπουδαίες στιγμές και οι δώδεκα αντικατοπτρίζουν τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή. Πλάθοντας χαρακτήρες ευδιάκριτους, αποφεύγοντας τον σκόπελο της καρικατούρας και διανθίζοντας πάντα τη βαριά ατμόσφαιρα του δικαστικού θρίλερ με πινελιές χιούμορ.  

Το σκηνικό (David Negrin), και τα κοστούμια (Κική Μήλιου), υπηρετούν απόλυτα το σκηνοθετικό όραμα, ενός ρεαλιστικού ανεβάσματος, είναι υψηλής αισθητικής και δίνουν την αίσθηση της Νέας Υόρκης του 1960.  

Στοίχημα: Η παράσταση θα σπάσει το ελληνικό ρεκόρ των επαναλήψεων, που είχε το «Σεσουάρ για δολοφόνους» με 11 χρόνια... 

Κείμενο: Reginald Rose 

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη 

Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος 

Σκηνικά: David Negrin 

Κοστούμια: Κική Μήλιου 

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού 

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη 

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου 

Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης 

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα, Κατερίνα Κωνσταντέλλου 

Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη 

Φωτογραφίες/Γραφιστική επιμέλεια/Τρέιλερ: GRIDFOX 

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού 

 

Οι 12 ένορκοι (αλφαβητικά): 

Νίκος Βατικιώτης, Δημήτρης Δεγαΐτης, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Μάνος Ζαχαράκος, Κώστας Καζανάς, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Μιχάλης Μαρκάτης, Κωνσταντίνος Μπάζας, Παντελής Παπαδόπουλος, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας, Βασίλης Φακανάς 

Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός 

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή 

Διάρκεια παράστασης: 100΄(χωρίς διάλειμμα) 

Κάθε Τετάρτη με Ελληνικούς και Αγγλικούς υπέρτιτλους. 

ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΝΕΩΝ ΑΥΛΩΝΑ. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Αν θέλετε μια μονολεκτική απάντηση στον τίτλο μας, αυτή είναι «πολύ!». Τα έργα του Ουίλιαμς είναι ένα δώρο για τους ηθοποιούς καθώς διαθέτουν ρόλους- ψυχογραφήματα  που τους δίνουν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν μεγάλο φάσμα από το ταλέντο τους.  

Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Τενεσί Ουίλιαμς (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Τόμας Λάνιερ Ουίλιαμς), είναι ένας από τους σπουδαιότερους δραματουργούς του 20ου αιώνα, γνωστός στο θεατρόφιλο κοινό από τα έργα του «Γυάλινος Κόσμος», «Λεωφορείο ο Πόθος» και «Λυσσασμένη Γάτα», που μεταφέρθηκαν με επιτυχία και στον κινηματογράφο. Μαζί με τους Ευγένιο Ο' Νιλ και Άρθουρ Μίλερ συγκροτούν την τριάδα των κορυφαίων Αμερικανών θεατρικών συγγραφέων. 

Στην αρχή της σεζόν 2021-2022, λοιπόν, μετράμε τρία έργα του, που θα ζωντανέψουν σε τέσσερις παραστάσεις σε κεντρικές σκηνές της πόλης. 

Το Λεωφορείο για πρώτη φορά στο Εθνικό Θεάτρο  

Περιέργως, στο Εθνικό Θέατρο δεν έχει ανέβει ποτέ το δημοφιλέστερο έργο του συγγραφέα, «Λεωφορείο ο Πόθος». Φέτος, λοιπόν, ήρθε η ώρα να το δούμε υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του  Θανάση Σαράντου και, την Κωνσταντίνα Τάκαλου στον ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά.

takalou tenxes plus1

Έναν αριστουργηματικό χαρακτήρα που έχουμε ήδη απολαύσει τόσο από την Βίβιαν Λη στο σινεμά, όσο και από τις Μελίνα Μερκούρη, Έλλη Λαμπέτη, Κόρα Καρβούνη, Πέμη Ζούμη, Κατερίνα Λέχου, Κάτια  Γέρου και πρόσφατα τη Μαρία Ναυπλιώτου στην εκδοχή του Μιχαήλ Μαρμαρινού στη θεατρική σκηνή.  

Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω πότε την ερμηνεία της  Τζίλιαν Αντερσον ως  Μπλανς Ντιμπουά  που είχα παρακολουθήσει στο Μέγαρο Μουσικής σε απευθείας μετάδοση από το Young Vic σε σκηνοθεσία του Μπένεντικτ Άντριους.  

gualinoskosmos nanouri

Γυάλινος Κόσμος επί 2! 

Το Εθνικό Θέατρο είχε και πέρσι στο πρόγραμμά του έργο του Ουίλιαμς και πιο συγκεκριμένα τον «Γυάλινο Κόσμο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που έκανε πρεμιέρα διαδικτυακά  από τη Σκηνή - Νίκος Κούρκουλος και ξεπέρασε τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις.  Η παράσταση θα βρει τον φυσικό της χώρο, τη σκηνή και θα τη δούμε στο Θέατρο Αλκυονίς. Το έργο θα παρουσιαστεί όπως ακριβώς φτιάχτηκε, με τους περιορισμούς του COVID-19, όπου οι ηθοποιοί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Οι εξαιρετικοί Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Αναστάσης Ροϊλός ζωντανεύουν τους ήρωες ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. 

Ivo Van Hove the Glass Menagerie Isabelle Huppert Jan Versweyveld.png

Το ίδιο έργο θα δούμε για δύο μοναδικές βραδιές ( 14 και 15 Νοεμβρίου), στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε σκηνοθεσία του Ίβο βαν Χόβε, που το 2019 έκανε την Επίδαυρο να υποκλιθεί με την αριστουργηματική του παράσταση «Ηλέκτρα- Ορέστης». Αυτή τη φορά, στη σκηνή της Στέγης επιστρέφει η σπουδαία ηθοποιός και σταρ διεθνούς βεληνεκούς, η αέρινη Ιζαμπέλ Υπέρ.  

 

colagepsd 2

Σπάνια παιγμένο στην Ελλάδα 

Νωρίτερα και πιο συγκεκριμένα από τις 20 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Πορεία θα δούμε τη «Νύχτα της Ιγκουάνα», ένα από τα πιο γοητευτικά, αν και λιγότερο παιγμένα στη χώρα μας έργα του Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία  της Μαρίας Μαγκανάρη, που μόνο καλά δείγματα γραφής έχει δώσει, ανεβάζοντας ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας.  

 

Διαβάστε επίσης:

«Γυάλινος Κόσμος»: Τα Ανεβάσματα Που Έγραψαν Ιστορία

 

Άννα Μάσχα: «Δεν Αντέχω Την Κατάχρηση Εξουσίας Από Τον Σκηνοθέτη»

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

Άννα Μαρία: -Νόρα; 

Νόρα: -Εγώ είμαι!  

Μ’ αυτή την άμεση στιχομυθία, ο Λούκας Ναθ εισάγει άμεσα τον θεατή στο θέμα της κωμωδίας του, με τίτλο «Το Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», που σκηνοθετεί - για πρώτη φορά στην Ελλάδα - ο Μανώλης Δούνιας στο θέατρο Άνεσις. 

Η Νόρα του Ίψεν επιστρέφει στο σπίτι, όπου μια νύχτα έκλεισε πίσω της την πόρτα και εγκατέλειψε τον άνδρα και τα παιδιά της. Σαν άλλος πολυμήχανος Οδυσσέας αναγνωρίζεται, όχι από τον πιστό της σκύλο αλλά από την πιστή της φίλη Άννα Μαρία, που αυτές  τις δύο δεκαετίες έμεινε πίσω για να φροντίζει όσους εκείνη εγκατέλειψε εν μια νυκτί.  

Ο Μανώλης Δούνιας, ο οποίος ανακάλυψε, μετέφρασε και σκηνοθέτησε το έργο του πολυβραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα, επιλέγει μια δυνατή τετράδα ηθοποιών και καταφέρνει να αναδείξει το ακριβές στίγμα του έργου. Δεν επικεντρώνεται σ’ ένα ρηχό και φθαρμένο φεμινιστικό κίνημα, αλλά βάζει σε πρώτο πλάνο τις ανθρώπινες σχέσεις. 

 Δημιουργώντας μια παράσταση- κέντημα, ένα ψυχογράφημα που μοιάζει να επιβεβαιώνει μια φράση της Χαρούλας Αλεξίου από το θεατρικό της «Χειρόγραφο» (ανέβηκε το 2016, σε κείμενα της ίδιας και σκηνοθεσία του Γ. Νανούρη), «Κανείς δεν φταίει, είμαστε όλοι μωρά». Στη σκηνή του Άνεσις, λοιπόν, ένιωθα ότι  παρακολουθούσα τις ιστορίες τεσσάρων μωρών, όλα αθώα, όλα τόσο πονεμένα και θυμωμένα.  

Στην ιστορία εγκατάλειψης του Ίψεν,  το σκάνδαλο δεν είναι ότι η Νόρα έφυγε, το σκάνδαλο είναι ότι δεν έφυγε για κάποιον άλλον άνδρα, έφυγε για εκείνη.  

Μπορεί το έργο του Ίψεν, όταν γράφτηκε ο 1879 να προκάλεσε διεθνή σάλο, αλλά ακόμη και σήμερα, 142 χρόνια μετά, πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι θα έκριναν παράλογη τη συμπεριφορά μια αντίστοιχης Νόρας. Γεγονός που στα δικά μου μάτια αποδεικνύει, όχι μόνο ποια παραμένει η θέση της γυναίκας, ακόμα και σε αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και πως κάποια στερεότυπα θα ζουν και θα βασιλεύουν όσοι αιώνες και αν περάσουν.  

Kouklospito2 marilena anastasiadou photography

Ο ίδιος ο Ίψεν είχε δηλώσει: «Πρέπει να αποποιηθώ την τιμή ότι ενσυνείδητα εργάστηκα για τα δικαιώματα των γυναικών. Δεν είμαι καν σίγουρος  για το ποια πραγματικά είναι τα δικαιώματα των γυναικών. Για μένα υπάρχει το ζήτημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Και αν διαβάσετε τα έργα μου προσεκτικά, θα το αντιληφθείτε αυτό. Παρεμπιπτόντως, είναι βεβαίως επιθυμητό να λυθεί το ζήτημα των γυναικών. Αυτό όμως δεν είναι ολόκληρο το αντικείμενό μου. Έργο μου υπήρξε η απεικόνιση της ανθρώπινης ύπαρξης». * 

 Η σκηνοθεσία, στοχοπροσηλωμένη στις ερμηνείες, βρίθει συμβολισμών, έχοντας ως συμμάχους της το έξυπνο σκηνικό του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, φωτισμένο εξαιρετικά από τον Νίκο Βλασσόπουλο και τα υψηλής αισθητικής κοστούμια της Εύας Νάθενα. 

Τα χρώματα των κοστουμιών δεν είναι τυχαία. Για τη Νόρα επιλέγεται ένα σκούρο μοβ… η ίδια σιγά σιγά απλώνεται στον χώρο, τοποθετώντας σταδιακά ένα αξεσουάρ  ή ρούχο της στα σημεία που πριν είκοσι χρόνια υπήρχαν τα δικά της αντικείμενα. Μπορεί το πιάνο της να έχει φύγει αλλά αμέσως η ίδια αφήνει εκεί τα την εσάρπα της. Ένα «κομμάτι» της θα αφήσει και εκεί που πριν είκοσι χρόνια βρισκόταν ο αγαπημένος της κούκος. Δεν θα της φτάσουν όμως μόνο αυτά... Έτσι τα μοβ στοιχεία θα χυθούν σαν πετρελαιοκηλίδα σε κάθε γωνιά του σαλονιού.  Στο τέλος, ο ίδιος ο Τόρβαλντ θα βγάλει ένα μοβ βιβλίο από την καρδιά του και αφού το διαβάσει, θα το κάνει κομμάτια. Εκείνη θα φύγει ξυπόλυτη, μην έχοντας ανάγκη κανένα ρούχο πια. Η Νόρα θα ξαναεγκαταλείψει τον σύζυγό της, φεύγοντας από την ίδια πόρτα είκοσι χρόνια μετά και αφήνοντάς τον με τα παπούτσια στο χέρι.  

Ο Τόρβαλντ φορά καφέ- μπεζ αποχρώσεις, όπως το σκηνικό, ο ίδιος είναι ένα μ’ αυτό το σπίτι, δεν το άφησε ποτέ. Η κόρη του φορά πράσινο, σαν μια νέα κοπέλα που παίρνει από τις ρίζες του πατέρα της αλλά ανοίγει τα φτερά της στη ζωή… Η Έμι είναι αποφασισμένη να ζήσει.  

Το πιο δυνατό χαρτί της συγκεκριμένης θεατρικής δουλειάς είναι οι ερμηνείες.  

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του, δίνει ρέστα. Ο Τόρβαλντ του, συγκινεί και ξαφνιάζει. Ο ηθοποιός ισορροπεί με μοναδική μαεστρία ανάμεσα στα κωμικά και τα δραματικά στοιχεία του ρόλου. «Δεν ξέρω τι να κάνω, όταν είμαι κοντά σου, πώς να συμπεριφερθώ. Μου λείπεις, Νόρα», ομολογεί και είναι μια από τις πιο αληθινές φράσεις που μπορεί να ακούσει κάποιος στη ζωή του.  

Η Ναταλία Τσαλίκη, ηθοποιός που ποτέ δεν σε απογοητεύει, έχει δώσει μια άλλη οπτική στη Νόρα. Η ηρωίδα της παλεύει για τα ιδανικά της, γράφει βιβλία με ψευδώνυμο, διαθέτει οικονομική άνεση και έχει επιστρέψει μετά από δύο δεκαετίες, χωρίς καμία διάθεση απολογίας, αντίθετα γύρισε για να εξυπηρετήσει κάποιο δικό της συμφέρον. Παρ’ όλα αυτά, η Νόρα της δεν είναι μονοδιάστατη, δεν είναι μια πετυχημένη φεμινίστρια, είναι μια γυναίκα που ομολογεί: «Είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη δική σου φωνή. Πόσα ψέματα λέμε για να κάνουμε τον άλλον να μας αγαπήσει;», και δεν μπορεί παρά να σε κάνει κομμάτια.  

Kouklospito3 marilena anastasiadou photography

Η Ντίνα Μιχαηλίδου, με πολλά χιλιόμετρα σε ρόλους ρεπερτορίου, δίνει μια ενδιαφέρουσα εκδοχή της γυναικείας υστερίας, που πηγάζει αυθόρμητα, σαν να βιώνεται πραγματικά επί σκηνής. Η ηθοποιός παίζει με τα μάτια και τις εκφράσεις της σε σημείο που μπορείς να την απολαύσεις ακόμη και στο mute.  

5mikri Kouklospito marilena anastasiadou photography

Η νεότερη της παρέας, η Δήμητρα Βήττα παρουσίασε μια Έμι, με τη δροσιά της νεότητας και την πίκρα της απόρριψης. Ένα κορίτσι που κοιτάζει κατάματα την ίδια της τη μητέρα και ομολογεί: «Τελικά μου βγήκε σε καλό που μ’ εγκατέλειψες». Η κόρη έχει αποφασίσει να πιστέψει στον γάμο, δεν είναι σαν τη μητέρα της. Για εκείνη, «Ένας κόσμος που δεν ρίχνεις άγκυρα πουθενά», δεν αξίζει τον κόπο.  

Η εμπνευσμένη μουσική του Λόλεκ χρησιμοποιήθηκε με μέτρο και πέτυχε τη συγκίνηση, χωρίς να την εκβιάζει.  

Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική θεατρική στιγμή, ένα ευτυχές πρώτο ανέβασμα του έργου του Λούκας Ναθ στη χώρα μας, που τολμώ να πω ότι  θα μπει στη λίστα των καλύτερων παραστάσεων της χρονιάς.  

Ομιλία σε συμπόσιο προς τιμή του από τη Νορβηγική Εταιρεία για τα Δικαιώματα των Γυναικών στις 26 Μαΐου 1898. 

 

 

Διαβάστε επίσης:

 

Ντίνα Μιχαηλίδου:«Δεν Μπορούν Να Θεωρούν Τον Καλλιτεχνικό Χώρο Ένα Μάτσο Ηλιθίους»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 φωτογράφια: Μάριος Βαλασόπουλος  

 

Το ραντεβού μας είναι στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας και η αγωνία μου να τον συναντήσω μεγάλη. Ας μου συγχωρεθεί μια τόσο προσωπική εισαγωγή αλλά υπάρχουν μερικές συνεντεύξεις - κουβέντες προτιμώ να τις λέω - που κάθε δημοσιογράφος ονειρεύεται να κάνει. Για μένα, ο Νίκος Μαστοράκης συγκαταλέγεται μέσα σ’ αυτές, καθώς μερικές από τις παραστάσεις του που παρακολούθησα στα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, αποτέλεσαν μαζί με τις δουλειές του Λευτέρη Βογιατζή το έναυσμα για να κάνω αυτή τη δουλειά. 

Τον συναντώ πριν την πρόβα της νέας του παράστασης  «Φθινόπωρο Χειμώνας», έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα Λαρς Νορέν, που έφυγε την περασμένη χρονιά από Covid 19. 

Ο Νίκος Μαστοράκης, δεν μοιάζει να ζει στον αναβρασμό των προβών, αντίθετα είναι χαλαρός και αποπνέει μια ηρεμία... Αναφέρεται πολύ συχνά στη «συνταξιοδότησή» του, ομολογεί ότι σκέφτεται ότι αυτή ίσως να είναι και η τελευταία του σκηνοθεσία. Εξάλλου, ανάμεσα στο δίλημμα θέατρο ή ζωή, η απάντηση για εκείνον μοιάζει δοσμένη εδώ και καιρό. « Περνάω πάρα πολύ ωραία και χωρίς καθόλου θέατρο. Το αγαπώ πολύ, με το θέατρο γειώνομαι, αποκτώ μια επαφή με τους ανθρώπους αλλά δεν είναι όλη μου η ζωή! Μου αρέσει να ζω! Είμαι μαγεμένος από την ίδια τη ζωή!», θα μου πει. Δεν διστάζει να σχολιάσει τα πρόσφατα γεγονότα του Metoo, να αποκαλύψει γιατί τον έδιωξαν από το Θέατρο Τέχνης και γιατί τελικά προτίμησε την καρέκλα του σκηνοθέτη από τη σκηνή. Ο Νίκος Μαστοράκης είναι ένας πολίτης του κόσμου, και το έχει καταφέρει αυτό, παρ’ όλο που φοβάται τα αεροπλάνα. Δεν έχει σκηνοθετήσει στο εξωτερικό, αν και είχε πολλές προτάσεις, γιατί «αισθάνεται στη γλώσσα του».

 

thinoporo xeimonas 2texnes plus

Ο θιάσος της παράστασης "Φθινόπωρο-Χειμώνας" που θα απολαύσουμε στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας 

 

O Λαρς Νορέν, έφυγε πέρσι από τη ζωή από covid, αφήνοντας πίσω του 70 θεατρικά έργα. Εσείς γιατί επιλέξατε το «Φθινόπωρο- Χειμώνας»;

Πράγματι, ήταν πολυγραφότατος. Τον γνώριζα από παλιά ως συγγραφέα. Έχω σκηνοθετήσει και στο παρελθόν τους «Δαίμονες» στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Είναι ένας συγγραφέας που μου αρέσει πολύ γιατί ασχολείται με τους πολλαπλούς σπαραγμούς των δύο φύλων. Εννοώ και στο επίπεδο των διαπροσωπικών και των οικογενειακών και των κοινωνικών σχέσεων. Εμένα, αυτό είναι κάτι που μου πάει πολύ. Πιστεύω, πράγματι, ότι η σχέση ενός ζευγαριού είναι σε σημείο μάχης... Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι θα ήταν καλό να ξανακάνω έναν Νορέν. Υπάρχουν και έργα του που μου αρέσουν πολύ αλλά είναι πολυπρόσωπα και είναι τρομερά δύσκολο να παρασταθούν. Υπάρχει για παράδειγμα, μια διασκευή του «Βυθού» του Γκόρκι, αλλά δυστυχώς έχει 25 πρόσωπα!

Δεν υπήρξε κάποια σκέψη να το προτείνετε σε κάποιο μεγάλο οργανισμό, για παράδειγμα στη Στέγη ή στο Εθνικό;

Μπα, δεν το συνηθίζω...Τις περισσότερες φορές με φωνάζουν για να κάνω κάτι. Βέβαια, όταν ήταν ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Εθνικό, μου ζητούσε να του προτείνω έργα.

Σας φωνάζουν να κάνετε κάτι...μου λέτε. Έτσι έγινε και τώρα η επιλογή με την κυρία Μπέτυ Αρβανίτη;

Με την Μπέτυ είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Συνήθως έχουμε διάφορα έργα και αποφασίζουμε.

fthinopo

Μπέττυ Αρβανίτη και Άλκης Παναγιωτίδης στην πρόβα της παράστασης 

Η κυρία Αρβανίτη ήταν εκείνη που σας έβαλε και σ' αυτόν τον «μαγικό κόσμο» της σκηνοθεσίας...Σωστά;

Εκείνη είναι υπεύθυνη για την υπέροχη αυτή περιπέτεια...

Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας αυτή την ιστορία; Ήσαστε ηθοποιός...

Ήμουν ηθοποιός, μόλις είχα τελειώσει τη Σχολή, ήταν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και τυχαία είχε έρθει ο Σεβαστίκογλου να κάνει τις «Τρεις Αδερφές». Είχε επιλέξει τη Μπέτυ να κάνει τη Μάσα και εκεί γνωριστήκαμε. Η σχέση μας είναι σχεδόν καρμική. Εγώ στη συνέχεια έφυγα για τη Βιέννη και εκεί είδα και διάβασα «Τα πικρά δάκρυα της Πέτραφον Καντ» και της είπα «Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το παίξεις!» (σςς παράσταση που ανέβηκε το 1987 σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη).

Διάβασα σε μια παλιότερη συνέντευξή σας ότι ως ηθοποιός σας έπιαναν κρίσεις πανικού....

Ναι, και ως άνθρωπος! (γελάει)

Γιατί πιστεύατε ότι συνέβαινε αυτό; Ήταν ο φόβος της έκθεσης;

Να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω. Είχα τρομερό τρακ κάθε φορά που έβγαινα στη σκηνή, έτρεμα ολόκληρος και κάποια στιγμή ήρθαν και οι κρίσεις πανικού. Ήταν ευχής έργον που μου πρότεινε η Μπέτυ να σκηνοθετήσω και έτσι απέφυγα κάτι που με δυσκόλευε.

Γι' αυτό, κύριε Μαστοράκη, αγαπάτε τόσο τους ηθοποιούς σας;

Θαυμάζω τους ηθοποιούς γιατί αυτοί ουσιαστικά είναι η παράσταση. Όσο καλή και να είναι μια παράσταση σαν σύλληψη ή σαν κόνσεπτ, αν οι ερμηνείες δεν είναι καλές, τότε, κατά τη γνώμη μου, η παράσταση είναι κακή. Οι ηθοποιοί, λοιπόν, φέρουν την παράσταση, είναι η παράσταση! Είναι οι μοναδικοί τεχνίτες που το εργαλείο τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Εσείς, πώς καταφέρνετε να τους κάνετε να δώσουν ό,τι καλύτερο έχουν;

Νομίζω, ότι καταλαβαίνουν την αγάπη που τους έχω και ίσως να είναι και η μέθοδος που ακολουθώ...

Η οποία είναι;

Είναι με αυτοσχεδιασμούς, όχι πάνω στην κίνηση αλλά πάνω στον λόγο. Δεν επιμένω στην αρχή να παίζουν τα λόγια του συγγραφέα αλλά την κατάσταση και αυτό ελευθερώνει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους.

Μου μιλάτε τόση ώρα με τρυφερότητα για τους ηθοποιούς σας. Πώς είδατε όλες αυτές τις αποκαλύψεις με το metoo και τη βία που ασκούσαν κάποιοι άλλοι σκηνοθέτες; Είχατε ακούσει γι’ αυτά τα περιστατικά;

Η αλήθεια είναι ότι έπεσα από τα σύννεφα. Καταρχάς, δεν γνώριζα τίποτα από όλα αυτά...

Δεν είχατε ακούσει ποτέ τίποτα...

Για να είμαι ειλικρινής, τίποτα γι’ αυτά τα συγκεκριμένα πρόσωπα και εξεπλάγην τρομερά. Είναι καλό, όμως, που αποκαλύφθηκαν όλα αυτά για να εξυγιανθεί ο χώρος...Βέβαια, πιστεύω ότι ίσως υπάρχει και λάσπη, ίσως κάποια πράγματα που ακούστηκαν να είναι υπερβολικά. Δεν ξέρω...Μπορεί να είναι και χειρότερα...

Για να έχουν όμως οδηγηθεί στη φυλακή, κάποιες κατηγορίες, φαντάζομαι ότι θα έχουν επιβεβαιωθεί από τους εισαγγελείς...

Σίγουρα....Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τόσο θέμα διαστροφής ή ανωμαλίας, όσο θέμα κατάχρησης εξουσίας. Είναι φρικτά σιχαμένο ένας άνθρωπος που έχει εξουσία, να φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

Είναι φαντάζομαι συχνό φαινόμενο στο θέατρο αυτό...

Ακούω κατά καιρούς φήμες...Το θέμα της εξουσίας στο θέατρο υπήρχε από παλιά. Σκηνοθέτες που έχουν φύγει από τη ζωή και καταπατούσαν τα όρια της σχέσης ηθοποιού- σκηνοθέτη. Δεν το έχω ζήσει εγώ προσωπικά, αλλά έχω ακούσει από άλλους συναδέλφους ότι πέρασαν φρικτά πράγματα.

Συζητάμε όλα αυτά και αναρωτιέμαι: το θέατρο δεν είναι και χαρά, δεν είναι και παιχνίδι;

Ναι, είναι! Το θέατρο είναι απ' όλα, το θέατρο είναι μια απομίμηση ζωής!

Υπάρχει κάποια μνήμη που πιστεύετε ότι σας έχει καθορίσει;

Τώρα τελευταία που έχει αρχίσει η ηλικία μου και παίρνει τα πάνω της (γέλια)...υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία και θυμάμαι ότι επειδή η μάνα μου ήταν αρρωστοφοβική και δεν ήθελε να βγαίνω από το σπίτι και να παίζω με άλλα παιδιά, μου έλεγε: «Έλα, έλα, θα φωνάξουμε 2-3 γειτονόπουλα και θα παίξουμε θέατρο!». Αυτό το θυμάμαι τώρα, πρέπει να ήμουν πολύ μικρός, πέντε – εφτά χρονών....

Άρα, την πρώτη παράσταση την κάνατε στο δημοτικό...

Ούτε καν..στο νηπιαγωγείο!

Στο σχολείο ήσαστε από τα παιδάκια που παίζουν στις παραστάσεις;

Ναι, βέβαια, πάντα έπαιζα!

Πάθη έχετε;

Πολλά....

Μπορείτε να μας πείτε κάποια;

Δεν θέλω να σας σοκάρω, γι’ αυτό θα περιοριστώ στα πάθη που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Εξάλλου τα πάθη τι είναι; Εμπειρίες που ζούμε με έντονο πάθος. Αυτό τα λέει όλα!

Έχετε πει ότι από το θέατρο Τέχνης σάς έδιωξαν στο δεύτερο έτος και ο λόγος ήταν ότι ήσαστε ανοιχτά ομοφυλόφιλος.

Ναι...

Εγώ, όταν το άκουσα, σκέφτηκα αυτό: ο ίδιος ο Κουν δεν ήταν;

Όχι, δεν ήταν ανοιχτά. Ο Κουν έκανε τα πάντα για να μη συζητιέται αυτό το θέμα. Επίσης, έχω να σας πω ότι ήταν έντονα ομοφοβικός. Εγώ δεν έκρυψα τίποτα. Δεν σκέφτηκα ότι θα κάνω τον άνδρα τον «πολλά βαρύ», ήμουν ο εαυτός μου.

Ας αφήσουμε το Τέχνης και ας πάμε στο Εθνικό Θέατρο. Δεν σκεφτήκατε ποτέ να δηλώσετε υποψηφιότητα για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή;

Όχι, είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Γενικά, δεν έχω καμία διάθεση να διευθύνω ή να έχω εξουσία και δεν μου αρέσει να έχω τόσες ευθύνες και τόσα διαδικαστικά θέματα.

Δεν έχω και τις ανάλογες ικανότητες, δηλαδή δεν είμαι άνθρωπος της τάξης και της οργάνωσης, είμαι πολύ χύμα. Μια τέτοια θέση απαιτεί άλλου είδους οργάνωση.

Πώς βλέπετε σήμερα την κατάσταση στο Εθνικό Θέατρο;

Είναι δύσκολη κατάσταση γιατί αυτά τα δύο χρόνια πλήγωσαν τον θεσμό. Νομίζω όμως ότι ο Γιάννης Μόσχος θα τα καταφέρει μια χαρά! Για μένα είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι ένας πολύ νέος άνθρωπος ανέλαβε μια τέτοια θέση. Πιστεύω ότι πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους.

Δίνουμε;

Νομίζω πως, ναι..

Εσείς σε νεαρή ηλικία ήσαστε ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος, μάλιστα ήσαστε και στο Πολυτεχνείο. Πώς βλέπετε τη σημερινή νέα γενιά, τη δικιά μου γενιά για παράδειγμα;

Δύσκολο να σας απαντήσω ειλικρινά. Δεν την βλέπω με καλό μάτι. Πιστεύω πως, ένα πολύ μεγάλο μέρος της ενέργειάς σας ξοδεύεται μπροστά από τις οθόνες. Είστε πάρα πολύ ενημερωμένοι αλλά δεν έχετε γνώσεις των πραγμάτων. Επίσης, έχετε μια προσκόληση στην οικογένεια που δεν την είχαμε εμείς. Το δικό μας έμβλημα ήταν a priori εχθροί με την οικογένεια, είναι το κατεστημένο και πρέπει να το πολεμήσουμε. Τότε χτυπούσαμε τη γροθιά στο μαχαίρι και λέγαμε «όχι» στην οικογένεια, είναι παρωχημένη... Μην ξεχνάτε ότι η δικιά μου γενιά ήταν αμέσως μετά τον Μάη του 1968, που τον έζησα στα εφηβικά μου χρόνια.

Είστε ένας σκηνοθέτης που δεν συνεργάζεται με τους ίδιους ηθοποιούς για πολλές παραστάσεις. Δεν είχατε ποτέ ανάγκη τη λογική της ομάδας;

 Κατά καιρούς, πάει να γίνει κάτι και να δουλέψω για τρεις ή τέσσερις παραστάσεις με τους ίδιους ηθοποιούς και μετά για κάποιους λόγους που δεν είναι πολύ καθαροί, ξαφνικά απομακρυνόμαστε. Πάντως, είναι αλήθεια ότι δεν φρόντισα να καλλιεργήσω τη λογική της ομάδας ή της οικογένειας γιατί είμαι κατά όλων αυτών των συμβάσεων.

Ταξιδεύετε συνέχεια και είστε από τους λίγους σκηνοθέτες που ομολογούν ότι παίρνουν ιδέες από τις παραστάσεις του εξωτερικού...Θέλω να πω ότι υπάρχουν συνάδελφοί σας που κοπιάρουν μια παράσταση του εξωτερικού στην Ελλάδα.

 Ξέρετε πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό; Έχει τύχει να δω παραστάσεις και να έχω μείνει άναυδος και μάλιστα κάποιες φορές που μου είχαν προτείνει να κάνω το ίδιο έργο μετά, αρνήθηκα γιατί είπα ότι το είχα παρακολουθήσει σε τόσο εξαιρετικό ανέβασμα που δεν θα είχε νόημα να το κάνω. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ βλέπω πάρα πολλές παραστάσεις και άλλες με εντυπωσιάζουν θετικά άλλες αρνητικά, πάντα αφήνουν ένα αποτύπωμα μέσα μου.

Μιλάμε και για ελληνικές παραγωγές;

Όχι, όσα παρακολουθώ στο εξωτερικό. Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να μεταφέρω κάτι από αυτά που έχω δει σε δικές μου δουλειές. Σαν κάθε φορά να μπαίνει ένα στοπ και να ξεχνάω ότι είδα. Μια φορά θυμάμαι σ’ ένα έργο που είχα κάνει, όχι μόνο είχα δει το ίδιο έργο σε ξένη παράσταση αλλά είχα και το βίντεο, και παρακολουθώντας το, είχε μια σκηνή που λέω «Αυτό δεν γίνεται πρέπει να βάλω οπωσδήποτε» και προσπάθησα να το κάνω. Μέσα σε ελάχιστες πρόβες είδα ότι κλώτσαγε. Ήταν σαν ένα ξένο σώμα.

Έχοντας, λοιπόν, τόση εμπειρία από τις παραστάσεις του εξωτερικού ως θεατής, ποιους σκηνοθέτες θα προτείνατε να έρθουν στην Ελλάδα, γιατί αξίζει να τους γνωρίσει και το ελληνικό θεατρικό κοινό;

Νομίζω ότι θα έφερνα έναν σκηνοθέτη να δουλέψει με Έλληνες ηθοποιούς. Αυτό που έκανε η Στέγη με τον Bogomolov και τους «Δαιμονισμένους», το θεωρώ περισσότερο χρήσιμο. Υπάρχει μια ανταλλαγή, κάτι γίνεται... Πάντως, μπορώ να πω ότι και στην Ευρώπη αυτή την περίοδο, δεν γίνονται σπουδαία πράγματα. Είναι μια περίοδος εσωστρέφειας, δεν γίνονται σπουδαία πράγματα, μην νομίζετε!

Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας;

Ένας λόγος είναι η μανία που υπάρχει με την αποδόμηση, σε σημείο να μην αναγνωρίσεις καθόλου τα κείμενα. Παρακολουθώ τα διεθνή φεστιβάλ και βλέπω έκπληκτος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα «κανονικό» έργο με αρχή, μέση και τέλος. Φέτος, για πρώτη φορά στην Πειραιώς 260 ήταν μόνο δύο τα έργα που ανέβηκαν.

Δεν έχουμε συγγραφείς ή είναι μια τάση των σκηνοθετών να υπερβαίνουν το κείμενο;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε συγγραφείς. Αν κοιτάξει κανείς παγκοσμίως, δεν γράφονται σπουδαία έργα.

Με τους Έλληνες συγγραφείς;

Είναι ελάχιστα τα καλά έργα που γράφονται.

Ως πολίτης του κόσμου, αν σας έλεγαν να επιλέξετε μια χώρα και να μείνετε εκεί ποια θα ήταν αυτή;

Καμία, μου αρέσει πάρα πολύ η ελληνική γλώσσα και γι’ αυτό το λόγο δεν σκηνοθέτησα και στο εξωτερικό ενώ είχα προτάσεις. Αισθάνομαι στη γλώσσα μου.

Κύριε Μαστοράκη, από την κουβέντα που έχουμε κάνει, μου δίνετε την αίσθηση ότι δεν είστε φιλόδοξος. Καταλαβαίνω σωστά;

Καθόλου...Καθόλου!

Ήσαστε πάντα έτσι ή μεγαλώντας;

Πάντα μ’ ενδιέφερε να περνάω καλά. Δεν μ’ ενδιέφερε να υπερβάλλω εαυτόν.

Με τη διδασκαλία έχετε ασχοληθεί καθόλου;

Ελάχιστα...Παλιότερα μού το είχαν προτείνει και αρνιόμουν. Τωρα δεν μου το προτείνουν πια. Αν είχα πρόταση όμως, θα το σκεφτόμουν...Έχω απέραντη υπομονή με τους ανθρώπους και νομίζω ότι θα μπορούσα να το κάνω. Τώρα πια που συνταξιοδοτούμαι, θα μ’ ενδιέφερε να ασχοληθώ.

Συνταξιοδοτείται ποτέ ένας σκηνοθέτης και ένας ηθοποιός;

 Ναι, βεβαίως! Άνθρωπος δεν είναι; Ο ηθοποιός είναι χρήσιμος και στα 95 του και στα 100. Ο σκηνοθέτης κάποια στιγμή κουράζεται.

Στη διάρκεια της κουβέντας μας, μού έχετε αναφέρει πολλές φορές τη σύνταξη. Να υποθέσω ότι σκέφτεστε να κάνετε δύο-τρεις παραστάσεις ακόμα και να σταματήσετε;

Να σας πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή σκέφτομαι ότι δεν θέλω να κάνω καμία!

 Δεν υπάρχει μέσα σας αυτό το «σαράκι» του καλλιτέχνη;

Όχι, καθόλου! Περνάω πάρα πολύ ωραία και χωρίς καθόλου θέατρο. Το αγαπώ πολύ, με το θεάτρο γειώνομαι, αποκτώ μια επαφή με τους ανθρώπους αλλά δεν είναι όλη μου η ζωή.

Τι άλλο σας αρέσει να κάνετε λοιπόν;

Μου αρέσει να ζω! Είμαι μαγεμένος από την ίδια τη ζωή!

Τι σημαίνει γιας εσάς λοιπόν το «να ζω»;

 Τα πάντα, ένα άπαν όπου υπάρχουν άπειρες και ανεξάντλητες δυνατότητες. Για μένα η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα roadtrip. Οδηγείς, σταματάς, λες «ωραία, εδώ μπορώ να μείνω δύο μέρες», κάθεσαι, φεύγεις...

Ποιο είναι το επόμενο ταξίδι που θέλετε να κάνετε;

Θα σας φανεί περίεγρο αλλά ενώ παλιά είχα μια απώθηση για τις αραβικές χώρες, κυρίως για τον τρόπο που συμπεριφέρονται στις γυναίκες, τώρα για έναν λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, θέλω να επισκεφτώ αυτές τις χώρες.

Έχετε ταξιδέψει σχεδόν παντού;

 Όχι, δεν έχω πάει στην Αμερική γιατί φοβάμαι τα αεροπλάνα. Όταν χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσω, κάνω πολλές στάσεις και αλλάζω πτήσεις. 

Τι άλλο φαβάστε;

Την ανημπόρια...

 

thinoporo xeimonas texnes plus

Το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας,παρουσιάζει από τις 15 Οκτωβρίου σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας των θεατών και με όλα τα επιβεβλημένα από τον νόμο πρωτόκολλα υγιεινής  λόγω της πανδημίας, το έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα Λαρς Νορέν, «Φθινόπωρο Χειμώνας», σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με τους: Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και Άλκη Παναγιωτίδη.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

 Η συνάντησή μας έχει προγραμματιστεί στο Θέατρο Άνεσις, όπου αυτή την περίοδο οι προετοιμασίες είναι πυρετώδεις. Σε λίγες μέρες, 4 θεατρικές παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα στην ίδια σκηνή. Θίασοι και τεχνικοί μπαινοβγαίνουν. 

Η Ντίνα τελειώνει την πρόβα αλαφιασμένη, "το άγχος για κάθε πρεμιέρα", όπως θα μου πει, "είναι πάντα το ίδιο, όσα χρόνια και να περάσουν αν και αυτή την παράσταση την πιστεύω πολύ!".
 Αυτή τη φορά θα την απολαύσουμε στην καινούρια κωμωδία «Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο»  του Lucas Hnath, που θα δούμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια, όπου θα πρωταγωνιστεί  ένα εξαιρετικό καρέ ηθοποιών - Ναταλία Τσαλίκη, Αλέξανδρος Μυλωνάς και Δήμητρα Βήττα. 
Αποφασίζουμε να μιλήσουμε σε κάποιο κοντινό καφέ, αναζητώντας λίγα λεπτά ηρεμίας. Η Ντίνα Μιχαηλίδου γεννήθηκε στο θέατρο, με πατέρα τον αείμνηστο Γιώργο Μιχαηλίδη και κατάφερε να ακολουθήσει μια διακριτική πορεία με σπουδαίους ρόλους ρεπερτορίου.
 
Η Ντίνα δεν φοβάται να μιλήσει έξω από τα δόντια για όλα όσα ζήσαμε τον τελευταίο καιρό. Εξηγεί γιατί στον Πέτρο Φιλιππίδη δεν αξίζει η προσφώνηση "κύριος". Εκφράζεται με αγάπη για τους συνεργάτες της. Θαυμάζει τα νέα παιδιά που "καλπάζουν" , ενώ δεν φοβάται να εκφράσει την αγανάκτησή της για τη στάση της Πολιτείας που αφήνει ανεκμετάλλευτο το έργο του πατέρα της. Γυρίζει ταινίες, κάνει τηλεόραση και θεωρεί τόσο το δράμα όσο και την ελαφριά κωμωδία, μέρος της δουλειάς της, ενώ εξομολογείται ποιο είναι το μόνο είδος θεάτρου που δεν μπορεί να υπηρετήσει. 
 
1kouklospito texnes plus

 

Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πες μας, λοιπόν, τι θα δούμε στη σκηνή του Θεάτρου Άνεσις;  

Θα δούμε τη συνέχεια του «Κουκλόσπιτου» του Ίψεν. Η Νόρα, είκοσι χρόνια μετά τη μέρα που άνοιξε την πόρτα και εγκατέλειψε τον άνδρα της και τα παιδιά της, γυρίζει  για να ζητήσει τα διεκδικούμενα. Αυτά δεν είναι η περιουσία της, τα έχει εξάλλου καταφέρει πολύ καλά, είναι η ελευθερία της.   

Την ελευθερία της δεν την διεκδίκησε όταν εγκατέλειψε το σπίτι της;  

Ένα μέρος της ελευθερίας της...Αν σου πω περισσότερα, θα προδώσω το έργο.   

Ο δικός σου ρόλος στην παράσταση;  

Εγώ υποδύομαι την  Άννα-Μαρία, την υπηρέτρια που μεγάλωσε τα παιδιά της και φρόντισε τον Ντόρβαλντ.  

Διαβάζω στο δελτίο Τύπου της παράστασης ότι πρόκειται για μια «κωμωδία σπουδή πάνω στη γυναικεία χειραφέτηση, που εξετάζει πόση πρόοδος έχει γίνει τα τελευταία χρόνια». Νιώθεις ότι έχει συντελεστεί τελικά πρόοδος;  

Μεγάλη πρόοδος , αλλά αν εξετάσεις όλα τα σπίτια που βρίσκονται εδώ γύρω είναι πολύ πιθανό να βρεις αρκετά σαν της  Νόρας και του Ντόρβαλντ. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι μπορεί να αλλάζει το κοινωνικό στάτους, η λογική μας απέναντι στα δύο φύλα, αλλά για μένα, η γυναίκα έχει ακόμη πολλά στεγανά να αντιμετωπίσει. Δεν το λέω από φεμινιστική άποψη. Το λέω γιατί το βλέπω...  

4kouklospito texnes plus

Σου συμβαίνει;  

Βεβαίως, επειδή είμαι γυναίκα με αντιμετωπίζουν διαφορετικά από ένα άνδρα. Θα σου πω ένα απλό παράδειγμα: πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν οι υπάλληλοι του δημοσίου μια γυναίκα από έναν άνδρα;    

 Διαφορετική αντιμετώπιση και μάλιστα με ακραία άσχημο τρόπο βλέπουμε και στο θέατρο και μάλιστα η χρονιά που μας πέρασε ήταν κομβική:  ήρθαν στο φως ανατριχιαστικά σκηνικά. Εσύ, μεγάλωσες στο θέατρο. Πίστευες ποτέ ότι θα βλέπαμε καλλιτέχνες στη φυλακή με τέτοιες κατηγορίες;  

 Όχι...όχι! Όλοι μας λίγο ή πολύ γνωρίζαμε κάποια συμβάντα, δεν γνωρίζαμε όλη την αλήθεια! Εγώ έχω μείνει άναυδη...Παρόλο που για τον κύριο Φιλιππίδη, όχι τον κύριο, διορθώνω! Για τον Πέτρο Φιλιππίδη έχω ακούσει κάτι πολύ άσχημο αλλά ήταν ένα περιστατικό αυτό που είχα ακούσει. Ήξερα ότι ο Πέτρος ήταν εξαιρετικά κυκλοθυμικός και όλοι γνωρίζαμε κάποιους σπόρους αλήθειας. Αυτό όμως που τελικά αποκαλύφθηκε και με τον Λιγνάδη και με τον Φιλιππίδη, δεν το φανταζόμουν ποτέ.   

 Έχω την αίσθηση, Ντίνα, ότι ήταν γνωστά πολλά περισσότερα από κάποιους «σπόρους αλήθειας»....  

Ίσως, μην ξεχνάς όμως, ότι εγώ ήμουν εκτός  χώρου για μια δεκαετία. Οπότε λογικό να μην τα ήξερα. Σε πληροφορώ όμως ότι και συνάδελφοι που τους γνώριζαν και είχαν συνεργαστεί μαζί τους, έχουν πέσει από τα σύννεφα. Φυσικά, υπάρχουν και κάποιοι που ήξεραν...  

Όλα όσα ακολούθησαν, και αναφέρομαι και στην Υπουργό Πολιτισμού που δήλωσε εξαπατημένη από την υποκριτική τέχνη του  πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή, πώς σου φάνηκαν;  

 Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό Γιώτα, γιατί θα θυμώσω...Γιατί όταν θυμώνει κανείς λέει πράγματα που καλό είναι να μην τα πει. Θεωρώ ότι στη χώρα μας είμαστε πολύ πίσω σε θέματα εφαρμογής των θεσμών...  

 Και αξιοκρατίας;  

Κυρίως, είμαστε πολύ πίσω...Δεν έχω άλλη εξήγηση.   

Ως ηθοποιός που έχεις διανύσει τόσο χρόνια στο σανίδι, και όχι μόνο, δεν νιώθεις προσβολή μια Υπουργός να συγχέει την τέχνη της υποκριτικής με την υποκρισίας;   

Προσβάλλει τον εαυτό της, όχι εμάς...  Δεν μπορούν να μας θεωρούν τόσο χαζούς. Δεν γίνεται! Δεν μπορούν να θεωρούν τον καλλιτεχνικό χώρο ένα μάτσο ηλιθίους! Γιατί δεν είμαστε! Είμαστε πάρα πολύ έξυπνοι άνθρωποι! 

Και είδαμε ότι η υπουργός παραμένει και μετά τον ανασχηματισμό.... 

Αυτό είναι πρόβλημα της κυβέρνησης και πρέπει να το κοιτάξει! 

 Οι καλλιτέχνες πέρασαν δύσκολα χρόνια και λόγω κρίσης και λόγω covid. Εσένα φαίνεται να μην σε άγγιξε η κρίση. Έκανες σπουδαία πράγματα στο σινεμά αλλά και τηλεόραση. Ήσουν τυχερή; 

Η αλήθεια είναι ότι ήταν προγραμματισμένα πολλά πράγματα από πριν και έγιναν όλα μαζί.  

3 Marioga

Πόσο ελπιδοφόρο είναι να δουλεύει κανείς σε ταινίες όπως η «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή ; 

Θεωρώ ότι το γεγονός ότι βλέπουμε ταινίες όπως η «Ευτυχία», δείχνει ότι η κινηματογραφική κουλτούρα στην Ελλάδα έχει αρχίσει να αλλάξει και μιλάω και για τα γραφεία παραγωγής, για τους σεναριογράφους και γενικότερα όλους τους συντελεστές. Η επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου δείχνει και την πρόοδο της χώρας σε μια άλλη πραγματικότητα. Θα αργήσουμε λίγο να το πετύχουμε αλλά θα τα καταφέρουμε. Χαίρομαι να βλέπω τους νέους ανθρώπους διαφορετικούς  και με μια άλλη νοοτροπία.  

Μπορούμε να πούμε με περηφάνια ότι έχουμε σινεμά στην Ελλάδα... 

Έχουμε καλό σινεμά! Τα νέα παιδιά, τα βλέπεις να καλπάζουν μπροστά και να μην τα ενδιαφέρει γι’ αυτό που υπάρχει από πίσω τους. Αυτό με ενθουσιάζει! 

Ο ρόλος σου στην «Ευτυχία» νομίζω μας άγγιξε όλους. Τι εισέπραξες εσύ; 

Μου έχουν πει άπειρα! Ήρθαν ηθοποιοί, συνάδελφοι και μου έλεγαν «Δεν ξέραμε ότι είσαι τόσο καλή ηθοποιός». Το κοινό στο δρόμο μου έλεγε πολύ συγκινητικά λόγια... Η αποδοχή του κόσμου σε σχέση μ’ αυτή την ταινία ήταν απίστευτη και είμαι ευγνώμων. 

Τώρα ολοκλήρωσες γυρίσματα και για μια ακόμη ταινία, τη «Σμύρνη μου αγαπημένη».... 

Ναι, και μια ακόμη εξαιρετική ταινία που λέγεται «Πίσω από τις φυλλωσιές» μιας πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας, της Ασημίνας Προέδρου. Μια ταινία μ’ ένα εκπληκτικό σενάριο που θα δούμε σε λίγους μήνες. Δεν έχω μεγάλο ρόλο αλλά πιστεύω πολύ σ’ αυτή την ταινία! Το πιο σημαντικό, ίσως, σε μια ταινία, είναι το σενάριο. Εκπληκτικό σενάριο είχαμε και στη «Σμύρνη μου αγαπημένη» ... 

Smyrni mou agapimeni tainia

Το σενάριο είναι της κ. Ντενίση; 

Ναι, μαζί με τη βοήθεια του Μάρτιν Σέρμαν, ένας εκπληκτικός συγγραφέας που έτυχε μάλιστα να παίξω το 2010 ένα δικό του θεατρικό, το «ΙΖΑΝΤΟΡΑ - WHEN SHE DANCED». 

Μιλάμε για μια πανάκριβη παραγωγή.... 

Τα χρήματα τα βρήκε εξ ολοκλήρου  η κυρία Ντενίση. Είναι μια παραγωγή από αυτές που λες, «δεν γίνεται να είναι ελληνική», και όμως είναι! Μου λένε ότι βγαίνει μαγικό το αποτέλεσμα. Με παίρνει τηλέφωνο η Μιμή ενθουσιασμένη και συγκινημένη. Η Ντενίση είναι η κυρία Ντενίση. Μια αρχόντισσα σ’ όλα της.  

Ο πατέρας σου, ο σπουδαίος Γιώργος Μιχαηλίδης, έχει φύγει τρία χρόνια από τη ζωή. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος,  αλλά δεν έχει πάρει το μάτι μου να έχει γίνει κάτι προς τιμήν του. 

Γιατί έχει πάρει το μάτι σου να έχει γίνει για κάποιον άλλον αξιόλογο καλλιτέχνη; Και ούτε θα πάρει! Αν δεν το κάνω εγώ, δεν θα το κάνει κανείς... 

Γιατί συμβαίνει αυτό; 

Γιατί αυτή η χώρα ήταν πάντα έτσι...Έφυγε ο Χατζηδάκις. Αν δεν άκουγες παντού τη μουσική του, αν δεν την χρησιμοποιούσαμε σ’ άλλες μορφές τέχνης, θα τον θυμόσουν;  Έτσι είναι αυτή η χώρα. Ζω ακόμη εγώ και το Πανεπιστήμιο ζήτησε το αρχείο του για να τον εντάξει στο θεατρικό γίγνεσθαι και από εκεί και πέρα θα δούμε τι θα κάνουμε....  

Είδαμε, πριν δύο χρόνια για παράδειγμα στο Άμφι-Θέατρο να γίνεται μια αναβίωση του «Άμλετ» προς τιμήν του Σπύρου Ευαγγελάτου. Θα σκεφτόσουν κάτι ανάλογο; 

Η Κατερίνα που το έκανε αυτό για τον πατέρα της είναι σκηνοθέτης και έχει και ένα άλλο εύρος κύκλου. Στη δική μου την περίπτωση δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό που μπορώ πραγματικά να κάνω, είναι να τιμήσω το έργο του πατέρα μου μέσα σε εθνικά πλαίσια.  

Δηλαδή; 

Εννοώ να δοθεί το αρχείο στο πανεπιστήμιο, να δημιουργηθεί ένα επίσημο site με τις παραστάσεις του.  Στόχος είναι να υπάρχει ένας χώρος, όπου ο φοιτητής, ο σπουδαστής ή οποιοδήποτε άλλος, θα μπαίνει μέσα και θα βλέπει το έργο του Μιχαηλίδη. Από εκεί και πέρα, είναι στη διάθεση της Πολιτείας, αν θέλει να αξιοποιήσει το έργο ενός τόσο σπουδαίου πνευματικού ανθρώπου, που είναι δική της περιουσία. Αυτό δείχνει και κατά πόσο η χώρα κυβερνάται από ανθρώπους που είναι μορφωμένοι ή αγράμματοι.  

Τι κρατάς από τον μπαμπά σου; Για να το κάνω πιο συγκεκριμένα, όταν δουλεύεις σε μια παράσταση.. 

Δεν είναι μόνο ένα πράγμα... Είναι πολλά! Η γενικότερη αίσθηση για την παράσταση. Ο πατέρας μου, πίστευε ότι αν δεν εντρυφήσεις βαθιά, ουσιαστικά σ’ ένα κείμενο και δεν βρεις τον χώρο, τον χρόνο, το περιβάλλον του έργου και του συγγραφέα, δεν μπορείς να πας πουθενά. Δεν μπορείς να μεταλλάσσεις τα βιβλία, όπως σου έρχεται. Αυτό δεν είναι ανάγνωση, είναι βιασμός... 

Αυτό δε σημαίνει ότι ένα έργο που γράφεται το 1800 και εμείς θέλουμε να το ανεβάσουμε σήμερα, δεν χρειάζεται κάποια άλλη προσέγγιση, κάποια άλλη ματιά στο έργο για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μαζί του... Διαφορετικά δεν θα υπάρχει Τέχνη αλλά μια τελετουργία, όπως είναι για παράδειγμα το θέατρο του Νο, που είναι υπέροχο, αλλά όταν ανεβάζεις ένα έργο, θες να συνομιλήσει με το σήμερα. 

Πώς βρίσκουν κάποιοι σκηνοθέτες χρόνο για μελέτη και ανεβάζουν έξι ακόμη και εφτά παρατάσεις τον χρόνο; 

Αν μπορούν, ας το κάνουν...Καλό είναι αυτό για τους ηθοποιούς. Δεν ξέρω, τι να σου απαντήσω...  

Σήμερα, έχουμε  πραγματικά καλούς σκηνοθέτες στο ελληνικό θέατρο; 

Υπάρχουν σκηνοθέτες και μάλιστα πολύ καλοί. Απλά κάθε σκηνοθέτης όσο πιο νέος είναι, τόσο περισσότερο χρόνο θέλει για να βρει την ταυτότητά του. Πιστεύω ότι η κρίση μάς έφερε μπροστά σε πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά και μιλάω για όλους τους κλάδους: ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους, σκηνογράφους ακόμη και κριτικούς θεάτρου. Μετά το 2016 που επέστρεψα στο χώρο, έμεινα άναυδη από τα ταλέντα που συνάντησα.  

Νομίζεις πως το επίθετό σου, το έχεις αξιοποιήσει όσο θα έπρεπε; 

Δεν είναι κάτι που μου αρέσει, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι και κάτι που εκτιμάται στο χώρο. Νομίζω, όμως, ότι πολλές φορές ένα επίθετο σού γυρίζει μπούμερανκ.  

ερωτας με διαφορα

Από τη σειρά του Star "Έρωτας με διαφορά" 

Σε βλέπουμε για δεύτερη χρονιά στο Star στη σειρά «Έρωτας με διαφορά» για την οποία δήλωσες ότι περνάς πολύ καλά... 

Πράγματι, είναι μια συνεργασία σαν γάργαρο νερό! Πέρασα υπέροχα!

 Είσαι μια ηθοποιός ρεπερτορίου, παρ’ όλα αυτά δεν έχεις κανένα φόβο να παίξεις και σε κάτι πολύ ελαφρύ και μάλιστα να το χαίρεσαι... 

Ηθοποιός είμαι και πιστεύω ότι όλα αυτά είναι μέσα στο κομμάτι της δουλειάς μου. Ξέρεις τι δεν θα μπορούσα να κάνω; Επιθεώρηση… έχει μια αμεσότητα με το κοινό, η οποία με τρομάζει. Επίσης, δεν έχω αυτή τη σπίθα που έχουν οι ηθοποιοί της επιθεώρησης και τη ζηλεύω τρομερά... 

Η αλήθεια είναι ότι και ως είδος η επιθεώρηση δεν είναι στα φόρτε της...Δεν μπορώ να φανταστώ σε ποιους ηθοποιούς αναφέρεσαι. 

Θα σου πω ένα παράδειγμα, έχω δει την Έλντα Πανοπούλου σε επιθεώρηση και έχω υποκλιθεί στο ταλέντο της... 

Μετά από μια δύσκολη μέρα με πρόβες, γυρίσματα, θέατρο,  τι σε χαλαρώνει; 

Τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ μοναχική. Να μένω σπίτι, να διαβάζω, να ακούω μουσική, να χαζεύω κορεάτικες ή κινέζικες σειρές στο διαδίκτυο, είναι πράγματα που μου αρέσουν και με ηρεμούν. 

Το γεγονός ότι είσαι μοναχική, όπως μου λες, και δεν έκανες τη δική σου οικογένεια, το «χρεώνεις» κατά κάποιο τρόπο στην αφοσίωσή σου στην Τέχνη σου; 

Όχι, απλά έτυχε...Κάποια στιγμή ερωτεύτηκα αφάνταστα το 2010 αλλά δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τα έχω ζήσει όλα! Ωραία ήταν η ζωή μου...και είναι!

 

 

H Ντίνα Μιχαηλίδου πρωταγωνιστεί στο "ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ Μέρος Δεύτερο" την  καινούρια κωμωδία του Lucas Hnath, σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια που κάνει πρεμιέρα στις 11 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνεσις. Κλείστε εδώ τις θέσεις σας. 

 Τον Δεκέμβριο θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες η ταινία "Σμύρνη μου αγαπημένη" σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη.

 

 

Οι ιστορίες καθ’ οδόν Νο2 κάνουν στάση! Η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που ταξίδεψε με επιτυχία στις γειτονιές και τις πλατείες της Αθήνας το 2019 με το Θέατρο Express επιστρέφει ανανεωμένη, επετειακή και εορταστική! Με το κέφι και τον ενθουσιασμό στις αποσκευές της είναι έτοιμη να «παρκάρει» στο Σχολείον της Αθήνας «Ειρήνη Παπά» για να συναντήσει τους θεατές της, να τους ταξιδέψει στον χρόνο και να τους ευθυμήσει.

 Μια απολαυστική μετάβαση στο παρελθόν, μια ανάλαφρη κριτική ματιά στη σχέση του χθες και του σήμερα, αυτοσαρκασμός με κέφι και ευφορία. Το παρελθόν μας χτυπά την πόρτα: μια λοξή ματιά στην ιστορία. Τι φταίει και τι μας φταίει; Διηγήσεις σπαρταριστές για την επανάσταση, τις πρώτες προσπάθειες οργάνωσης του ελληνικού κράτους, για ανακτορικές δεξιώσεις και ευρωπαϊκούς χορούς, για ήρωες και αγωνιστές που ανησυχούν για τους πολυελαίους, για τις συνήθειες και τις παραδόσεις των απλών ανθρώπων, για τα στραβά και τα όμορφά μας. Για τη ζωή που είναι γλυκιά και πικρή, που έχει γέλιο και δάκρυ. Για το νήμα που μας δένει με το χθες και που θα μας πάει στο μέλλον.
 
Εμείς μιλήσαμε με τον Τάσο Πυργιέρη, τον σκηνοθέτη της παράστασης που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια με στόχο να φέρει το θεάτρο κοντά στο κοινό. Έτσι λοιπόν η  παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, αφού  ταξίδεψε με επιτυχία στις γειτονιές και τις πλατείες της Αθήνας το 2019 και στα λεωφορεία της πόλης επιστρέφει ανανεωμένη, επετειακή και εορταστική για να τιμήσει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Αλήθεια όμως τι θα δούμε στη θερινή σκηνή του Εθνικού Θεάτρου;
 
 

istories kathodon main horizontal web

Ιστορίες Καθ’Οδόν Νο2...πώς φτάσαμε στην παράσταση;

Αυτό που αξίζει να σημειώσω αρχικά είναι ότι αυτή η σύμπραξη του Εθνικού Θεάτρου με τον ΟΑΣΑ, που ξεκίνησε το 2019 ως θέατρο express, μου έδωσε την ευκαιρία να σκηνοθετήσω μια παράσταση μέσα σε ένα λεωφορείο. Και αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη έγινε η αφορμή για να δημιουργηθεί μια παράσταση που περιόδευσε στους δήμους της Αττικής και αγαπήθηκε πολύ από το κοινό , αλλά και από τους ίδιους τους συντελεστές. Η αγάπη μας λοιπόν αυτή μας οδήγησε στο να επιστρέψουμε με ορμή, αυτή τη φορά στη σκηνή και να διηγηθούμε τις Ιστορίες Καθ’Οδόν Νο2.

Πόσο δύσκολο είναι να στήνεις μια παράσταση μέσα σ΄ ένα λεωφορείο;

Η προσπάθεια να στήσεις μια παράσταση μέσα σε μια «σκηνή» ενός λεωφορείου δυο επί δυο, δεν έχει την ελευθερία μιας κανονικής σκηνής. Όλα είναι περιορισμένα, όλα είναι μετρήσιμα, όλα γίνονται υπό το πρίσμα μιας μικρής κλίμακας από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Παρόλα αυτά από μόνη της αυτή η συγκεκριμένη συνθήκη σε οδηγεί στο να δημιουργήσεις κάτι ευφάνταστο. Η αλληλεπίδραση ηθοποιών και κοινού ήξερα πως θα είναι αυτό που θα προσδώσει κάτι μαγικό στην παράσταση και ήταν ένας από τους λόγους της επιτυχίας της.

Τι θα δούμε σ' αυτή την εκδοχή;

Γνωστές και άγνωστες, εύθυμες και μη, ιστορίες με πρωταγωνιστές τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης. Ιστορίες που βρέθηκαν ύστερα από μελέτη των εξαιρετικών συνεργατών μου, Ειρήνης Μουντράκη και Γιάννη Παναγόπουλου, μέσα από αρχειακά υλικά, ιστορικά κείμενα και τεκμήρια της εποχής εκείνης.

Σε προβλημάτισε η παγίδα του διδακτισμού λόγω του ιστορικού θέματος;

Φυσικά και με απασχόλησε και για αυτό πήρα την απόφαση να παρακολουθήσω την ιστορία εκείνης της περιόδου ως ψύχραιμος παρατηρητής. Ως καλλιτέχνες αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι να διδάξουμε και επουδενί να νουθετήσουμε. Η επιθυμία μας είναι να περιγράψουμε τα ιστορικά γεγονότα με μια εύθυμη διάθεση, χωρίς να δαιμονοποιούμε ούτε να αγιοποιούμε κανέναν. Θα θέλαμε όταν τελειώσει η παράσταση οι θεατές να έχουν δει και μια πιο ανθρώπινη πλευρά των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης και να είναι η αφορμή να κοιτάξουν την ιστορία μας με μια άλλη ματιά.

Ξέρουμε οι Έλληνες ιστορία;

Πιστεύω πως έχουμε μάθει την ιστορία μόνο μέσα από τα σχολικά βιβλία. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ενδιαφέρονται να μελετήσουν βαθιά και αντικειμενικά την ελληνική αλλά και την παγκόσμια ιστορία. Η δημιουργία αυτής της παράστασης ήταν για μένα η αφορμή να μελετήσω αυτό το γνωστό κομμάτι της ιστορίας μας, που όμως έχει πολλά κρυμμένα άγνωστα γεγονότα.

Ο Καμί υπογράμμιζε «Αγαπώ υπερβολικά τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής» Πόσο κοντά στον μέσο Έλληνα είναι αυτή η φράση;

Νομίζω πως ο Καμί με τη φράση του αυτή εκφραζει την αληθινή έννοια του πατριωτισμού και συμφωνώ μαζί του. Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα για το πόσο κοντά είναι σε αυτή τη φράση ο μέσος Έλληνας, αλλά θεωρώ πως κάποιοι έχουν μπερδέψει την αγάπη για την πατρίδα με τον όρο «εθνικισμός».

Την περασμένη χρονιά το θέατρο ήταν στο μάτι του κυκλώνα και λόγω των καταγγελιών του metoo. Πιστεύεις ότι τώρα που θα ανοίξουν τα θέατρα θα ξεχαστούν όλα;

Οι συνάδελφοί μου κι εγώ έχουμε επιστρέψει στις πρόβες μας για τη δημιουργία καινούριων παραστάσεων, πάντοτε με τις απαραίτητες προφυλάξεις και τηρώντας τα νέα υγειονομικά μέτρα, προσπαθώντας να κλείσουμε τις πληγές της προηγούμενης χρονιάς. Έχουμε μεγάλη ανάγκη και επιθυμία να ξαναβρεθούμε με τους θεατές. Ελπίζω πως τα θέατρα θα παραμείνουν ανοιχτά και θα μπορέσουμε να δουλέψουμε ξανά, αυτή τη φορά με μεγαλύτερο σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Σημασία δεν έχει να ξεχάσουμε τι έχει προηγηθεί , αλλά να προχωρήσουμε, με γνώμονα όσα μας έγιναν μάθημα αυτό τον δύσκολο χρόνο για όλους μας και κυρίως για τους ανθρώπους της τέχνης, που επλήγησαν σε μεγαλύτερο βαθμό.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Έχω ήδη ξεκινήσει πρόβες για την Κολεξιόν του Χάρολντ Πίντερ, σε καινούρια μετάφραση της Χριστίνας Παγκουρέλη και μουσική του Δημήτρη Μαραμή, που θα κάνει πρεμιέρα στις 23 Οκτωβρίου στη σκηνή του Φάουστ. Και στη συνέχεια ακολουθεί ο Γκάρη στο ΚΘΒΕ, το μιούζικαλ που έχω διασκευάσει μαζί με τον Βαγγέλη Κουφάκο, από το ομώνυμο παραμύθι της Τασούλας Επτακοίλη, με μουσική του Δημήτρη Μαραμή. Ευελπιστώ πως η πρεμιέρα του θα πραγματοποιηθεί μέσα στα Χριστούγεννα του 2021 στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου.

 

 

Ταυτότητα παράστασης

Δραματουργία: Ειρήνη Μουντράκη- Γιάννης Παναγόπουλος
Σκηνοθεσία: Τάσος Πυργιέρης
Κοστούμια: Μαρία Τσιώτη
Σκηνικά: Ελίνα Δράκου
Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια μουσικής: Παναγιώτης Χρονέας
Φροντιστήριο: Αλέξανδρος Τζώρτζογλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου

Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά):
Σταύρος Καραγιάννης, Ρένα Κυπριώτη, Γιάννης Παναγόπουλος

Φωτογράφος παράστασης: Κωνσταντίνος Λέπουρης

 

 

 

 

 

 Σβήνοντας τα πέντε κεράκια της τούρτας μας, βάλαμε ένα πολύ δύσκολο στοίχημα. Αναρωτηθήκαμε: Μπορούμε να επιλέξουμε 5 παραστάσεις που ξεχωρίσαμε την τελευταία πενταετία; Όπως θα διαβάσετε παρακάτω, κανείς από τους τρεις μας, δεν κατάφερε να γράψει, αυστηρά για πέντε παραστάσεις. Από το μικρό μας αφιέρωμα λείπουν πολλές ακόμη που άξιζαν μια θέση εδώ και ακόμη περισσότερες που θα θυμόμαστε.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ilektra Orestis Ivo Van Hove SITE 04

Ορέστης Και ΗλέκτραΜετά την πρόσφατη απογοήτευσή μας από τον Οιδίποδα του Οστερμάγιερ, δεν μπορώ να μην θυμηθώ τη συγκλονιστική παράσταση του  Ίβο βαν Χόβε με την Κομεντί Φρανσαίζ  τον Ιούλιο του 2019. Για μένα η πιο σύγχρονη και ουσιαστική παράσταση αρχαίους δράματος τα τελευταία χρόνια, με συγκλονιστικές ερμηνείες (Ηλέκτρα -Suliane Brahim και Ορέστης-Christophe Montenez).

epanenosi koreas

Επανένωση Της Βόρειας Και Της Νότιας Κορέας. Σπάνια παρακολουθώ την ίδια παράσταση δεύτερη, πόσω μάλλον τρίτη φορά. Η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη και οι ερμηνείες-διαμάντια των ηθοποιών (και στις τρεις διανομές), ανέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο το έργο του Ζοέλ Πομερά. Ένα χρόνο αργότερα, το 2017, ο Νίκος Μαστοράκης επιμελήθηκε συγγραφικά και σκηνοθετικά το Όλα θα πάνε καλά (1) το τέλος του Λουδουβίκου, και το παρουσίασε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Δεκατέσσερις ηθοποιοί και ένα πλήθος κομπάρσων ζωντάνεψαν δεκάδες πρόσωπα: βασιλείς, προέδρους, βουλευτές, καρδιναλίους, θερμόαιμους επαναστάτες και αγανακτισμένους πολίτες. Μια συγκλονιστική θεατρική εμπειρία.

Emma Protopappa1

Έμμα. Ένα από τα θύματα της κρίσης ήταν και η Β' Σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας, όπου η Μαρία Ξανθοπουλίδου και ο Αλέξανδρος Μυλωνάς παρουσίασαν μικρά θεατρικά διαμαντάκια. Πολλά από αυτά άξιζαν μια θέση στο αφιέρωμα, αν πρέπει όμως να επιλέξω μόνο ένα, αυτό είναι ο συγκλονιστικός μονόλογος της Μαρίας Πρωτόπαππα στο ρόλο της Κολομβιανής ζωγράφου Έμμα Ρέγιες. Η παράσταση ήταν βασισμένη στο βιβλίο Αναμνήσεις δι' αλληλογραφίας.

RitterDeneVoss printStavrosHabakis 6

Ρίττερ, Ντένε, ΦοςΗ Μαρία Πρωτόπαππα απέδειξε ότι, εκτός από σπουδαία ηθοποιός, είναι και μια εξαιρετική σκηνοθέτης. Το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ ανέβηκε στο Υπόγειο του Τέχνης με τρεις κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς στην καλύτερη στιγμή τους: Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου και Αργύρης Ξάφης στα καλύτερά τους.

unnamed

Βασίλισσα Της Ομορφιάς. Το θέατρο Επί Κολωνώ έχει καταφέρει, όλα αυτά τα χρόνια, να δημιουργήσει φανατικό κοινό. Προσωπικά, πριν παρακολουθήσω μια παράσταση εκεί, είμαι βέβαιη ότι θα είναι από ένα επίπεδο και πάνω. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Άγριο Σπόρο με τη συγκλονιστική παρουσία του αείμνηστου Τάκη Σπυριδάκη αλλά και την πρόσφατη Βασίλισσα της Ομορφιάς. Το έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα ευτύχησε στα σκηνοθετικά χέρια της Ελένης Σκότη ενώ η εξαιρετική ομάδα των ηθοποιών το απογείωσε. Η Αγορίτσα Οικονόμου σε μια ερμηνεία ζωής.

agriopapia

Αγριόπαπια. Το θέατρο Πορεία μας έχει χαρίσει εξαιρετικές θεατρικές εμπειρίες. Ξεχωρίζω το ιψενικό ανέβασμα δια χειρός Δημήτρη Τάρλοου, τόσο για την ανθρωπολογική προσέγγιση όσο και για το εικαστικό και το άρτιο ερμηνευτικό αποτέλεσμα. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του θεάτρου δίνουν βήμα σε συνεργασίες, έτσι αυτό το καλοκαίρι απολαύσαμε έναν υπέροχο ροκ Προμηθέα Δεσμώτη σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Σκηνοθέτης με πολύ μέλλον, που μέσα στην πενταετία αυτή μας χάρισε εξαιρετικές δουλειές. Προσωπικά ξεχωρίζω τους Πέρσες Πέρσες του.

 

Από την Τόνια Τσαμούρη

 MasterClass Nafpliotou Featured Viewtag 678x381

Masterclass του Τέρενες Μακ Νάλυ, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Η ερμηνεία της Μαρίας Ναυπλιώτου έχει μείνει (και θα παραμείνει), χαραγμένη βαθιά στη μνήμη μου. Η ηθοποιός καταλήγει να δίνει ένα αληθινό masterclass, υποκριτικής, αλλά και συναισθημάτων.

gida

Η Γίδα ή Ποια είναι η Σίλβια; Του Έντουαρντ Ώλμπι, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Η ιντριγκαδόρικη γραφή του Αμερικανού συγγραφέα βρήκε το κατάλληλο περιβάλλον. Μια σύγχρονη τραγωδία, με εκπληκτικές ερμηνείες, κάτω από την ιδιαίτερα ικανή σκηνοθετική μπαγκέτα του Νικορέστη Χανιωτάκη.

Η Βασίλισσα της Ομορφιάς του Μάρτιν ΜακΝτόνα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Μολονότι δεν είμαι ένθερμη θεατής των έργων του Ιρλανδού συγγραφέα, η παράσταση αυτή του Επί Κολωνώ, αποτελεί ορόσημο στα θεατρικά δεδομένα της Αθήνας. Μοναδική σκηνοθεσία, καταπληκτικές ερμηνείες, υπέροχο σκηνικό.

Ιταλική Νύχτα του Έντεν βον Χόρβατ, σε σκηνοθεσία Παντελή Φλατσούση. Ο άγνωστος σε μένα, έως τότε, νέος σκηνοθέτης, κατάφερε να πάρει ένα παλιό κείμενο και να παραδώσει μια παράσταση γεμάτη ρυθμό, πάθος και ενδιαφέρον. Με μια ομάδα νέων και εξαιρετικά ταλαντούχων ηθοποιών, που έμελλε να παίξουν σε μια από τις τελευταίες παραστάσεις που θα παρουσιάζονταν στο Υπόγειο του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Football του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου ΔελήStudio Μαυρομιχάλη. Τα κείμενα του Τριαρίδη είναι από μόνα τους γροθιά στο στομάχι. Ωστόσο, είναι μια γροθιά ικανή να επαναφέρει τον θεατή στην πραγματικότητα. Το κείμενο αυτό, λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, το ανακαλούσα συχνά-πυκνά στη μνήμη μου. Στα θετικά, περιλαμβάνεται ο Ιωσήφ Πολυζωίδης, στον καλύτερο ίσως μονόλογο της ζωής του.

Ύψωμα 731 του Άρη Μπινιάρη. Μια ροκ-πανκ παράσταση στο θέατρο Πορεία. Η εθνική υπερηφάνεια εναλλασσόταν με το έντονο συναίσθημα. Ο προσωπικός πόνος μετουσιωνόταν σε εθνικό χρέος. Μαθήματα θεατρικής και εθνικής ιστορίας από έναν από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της εποχής μας.

xristougenniatiki istoria

Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία  του Τσαρλς Ντίκενς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου. Τα τελευταία ανέμελα Χριστούγεννα, η παράσταση αυτή του Εθνικού Θεάτρου με είχε ευαισθητοποιήσει, ενώ είχα υποσχεθεί μέσα μου, ότι από την χρονιά που ερχόταν και εξής, θα άλλαζα πολλά πράγματα. Φευ! Άλλαξαν τα πράγματα, χωρίς να με περιμένουν….

 

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

insenso texnes plus

Insenso. Μια πολωνική παραγωγή σ’ έργο του Δημητριάδη, παρουσίασε ο Πέτρος Σεβαστίκογλου στις αρχές του 2016 στο Θέατρο Τέχνης. Η Αλεξάνδρα Καζάζου έδωσε μια συγκλονιστική ερμηνεία κι αναμετρήθηκε με το υδάτινο στοιχείο σε μια παράσταση-ορόσημο στην παραστασιογραφία του αγαπημένου μου θεατρικού συγγραφέα. (Μπορείτε ν’ απολαύσετε την Καζάζου στον Χορό των Ιχνευτών του Μαρμαρινού αυτή την περίοδο).

34113e3f628205700ec9cc550290558b L

7 Χρόνια. Τη σεζόν 2017-2018 ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος αναδιαμόρφωσε το Θέατρο Αποθήκη για τις ανάγκες της παράστασης «7 χρόνια», η οποία ήταν βασισμένη στην ομώνυμη ισπανική ταινία των Jose Cabeza και Cristian Conti. Ένα έργο επηρεασμένο από την Οικονομική Κρίση, με πρωταγωνιστές τους Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Ορφέα Αυγουστίδη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργο Χριστοδούλου και Αλέξανδρο Λογοθέτη.

i Arxi tou Arximidi texnes plus

Η αρχή του Αρχιμήδη. Την τελευταία πενταετία, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου κι εκλεκτοί καλλιτέχνες της νέας γενιάς, δημιουργούν παραστάσεις-διαμάντια στο Skrow. Ένα από αυτά ήταν η Αρχή του Αρχιμήδη, με τον ηθοποιό Μιχάλη Συριόπουλο που εκείνη τη χρονιά πήρε το βραβείο Χορν («Καντίντ ή Η αισιοδοξία» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και «Πόλη» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου).

Aias 14

Αίας. Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθέτησε μ’ έναν πολύ δημιουργικό τρόπο την τραγωδία του Σοφοκλή, με live ζωγραφική από τον Απόστολου Χαντζαρά και με τη συλλεκτική ερμηνεία του αγαπημένου μου Μιχάλη Σαράντη. Δράττοντας της ευκαιρίας, ο Νανούρης σκηνοθέτησε κι άλλη μια παράσταση που κουβαλώ μέσα μου με αγάπη, την Κατερίνα, τη μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία της Λένας Παπαληγούρα.

nefeles poster1

Τα τελευταία 8 χρόνια ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς υπήρξε ίσως το πρόσωπο, του οποίου οι δουλειές με απασχόλησαν περισσότερο. Από το Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε (Εθνικό) και τον Κυκλισμό του Τετραγώνου (Στέγη), ως τον Φαέθοντα (Κυκλάδών) και την Επιθεώρηση 1821 (Βεάκειο), έχει καταθέσει μια σειρά από δυνατές προτάσεις. Θα ξεχωρίσω τις Νεφέλες γιατί ήταν μια παράσταση που μ’ έκανε να δω τον Αριστοφάνη αλλιώς και μ’ εξέπληξε ιδιαιτέρως για τον ρυθμό, την αισθητική και τη διαθεσιμότητα, ακόμη κι ηθοποιών που δεν είχαν ξαναδοκιμαστεί στην κωμωδία.

apocalypse stegi 18 2

Αποκάλυψη.Αποκάλυψη. Ο ανερχόμενος Θάνος Παπακωνσταντίνου έχει καταθέσει ήδη σημαντικό έργο με τη σταθερή συνεργασία του με την εικαστικό Νίκη Ψυχογιού (σκηνικά-κοστούμια). Ξεχωρίζω την Ηλέκτρα του με το Εθνικό Θέατρο (2018) και την Αποκάλυψη στην Στέγη (2019). Η Αποκάλυψη ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία τόσο για την ικανότητα του Παπακωνσταντίνου να κεντάει εντυπωσιακές εικόνες-έργα Τέχνης με αρμονικά δεμένο θίασο όσο και για το πού μπορεί να φτάσουν οι Παραστατικές Τέχνες τα επόμενα χρόνια.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Το άρθρο ανανεώνεται συνεχώς...

Το παραδοσιακό πλέον αφιέρωμα του texnes-plus είναι εδώ. Με τα αποκαΐδια των πυρκαγιών και υπό την απειλή του ιού αυτό το δύσκολο καλοκαίρι, το θέατρο προσπαθεί να πάρει ανάσες οξυγόνου. Το κοινό δείχνει να ανταποκρίνεται και να γεμίζει τα ανοιχτά θέατρα όλης της χώρας, αποδεικνύοντας πόσο πολύ του έλειψε η ζωντανή θεατρική περιπέτεια μιας παράστασης.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχει έντονος φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι το χειμώνα, καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα γίνει με τη λειτουργία των θεάτρων. Ελπίζουμε να πάνε όλα καλά και να απολαύσουμε όχι μόνο αυτά που θα διαβάσετε εδώ, αλλά ακόμη περισσότερες παραστάσεις.

Με πίστη και αισιοδοξία, λοιπόν, ανοίγουμε αυλαία...

 

Εθνικό Θέατρο

Η Έρι Κύργια, ως προσωρινή καλλιτεχνική διευθύντρια, παρουσίασε στις αρχές του καλοκαιριού, το πρώτο πρόγραμμα που επιμελήθηκε η ίδια. Μια πρώτη γεύση είχαμε πάρει μέσα από το έγγραφο της απολογίας του Δημήτρη Λιγνάδη. Μιλάμε για παγκόσμια πρωτοτυπία (!), καλλιτεχνικός διευθυντής να ανακοινώνει μ’ αυτό τον τρόπο το πρόγραμμά του.

Με μεγάλη μας χαρά, λοιπόν, θα δούμε για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, τόσες γυναίκες σκηνοθέτιδες να παρουσιάζουν τις δουλειές τους στο κτίριο Τσίλλερ. Όλες τους έχουν αποδείξει την αξία τους όλα αυτά τα χρόνια σε ανεξάρτητες παραγωγές, έχοντας ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών μας.

Η Ελένη Ευθυμίου αναμένεται να κάνει πρεμιέρα με το «Φουέντε Οβεχούνα» του Λόπε δε Βέγα τον Οκτώβρη. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη θα πάρει η Μαρία Μαγκανάρη με το αριστούργημα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, «Ματωμένος Γάμος». Γραμμένο το 1932, σε μία περίοδο πολιτικής καμπής της Ισπανίας, ο Ματωμένος Γάμος έγινε ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής και επηρέασε όσο λίγα έργα τη γραφή του σύγχρονου θεάτρου. Το έργο σύστησε στο ελληνικό κοινό ο Κάρολος Κουν το 1947, σε μια εμβληματική παράσταση, ενώ στο Εθνικό Θέατρο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1981, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού.

Η Μαρία Πανουργιά θα παρουσιάσει τον «Τρωίλο και Χρυσηίδα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο συγγραφέας αντλεί έμπνευση και υλικό από τα επεισόδια του Τρωικού πολέμου και γράφει μια τραγωδία - ή καλύτερα μια κωμωδία; - για την τέχνη της μάχης και του έρωτα. Αποτυπώνει συναισθήματα και συμπεριφορές που αναδύονται εν βρασμώ, για να τα σχολιάσει αργότερα εν ψυχρώ.

 

toagoristotheoreio b

 

Η Σοφία Μαραθάκη θα παρουσιάσει στο φιλοθεάμον κοινό την παιδική παράσταση «Το αγόρι στο θεωρείο» της Αγγελικής Δαρλάση. Μια ιστορία σαν άγριο και συνάμα τρυφερό παραμύθι, με αφορμή ένα ιστορικό γεγονός: τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Σεπτέμβριο του 1922. Τότε που πάνω από 1.500.000 Έλληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν για πάντα τα σπίτια και την πατρίδα τους και να προσπαθήσουν να χτίσουν μια νέα ζωή στην Ελλάδα.

Πρώτη φορά, όσο παράξενο και αν φαίνεται, θα ανέβει στο Εθνικό Θέατρο το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τεννεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου. Το έργο, που καθιέρωσε τον Τεννεσί Ουίλιαμς ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του κόσμου, γράφτηκε το 1947 και έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Ethel Barrymore στη Νέα Υόρκη, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν, κερδίζοντας το βραβείο Πούλιτζερ. Το 1951 γνώρισε παγκόσμια επιτυχία με τη μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον ίδιο σκηνοθέτη και με πρωταγωνιστές την Βίβιαν Λη (Μπλανς), και τον Μάρλον Μπράντο (Στάνλεϊ). Έκτοτε, αν και έχει γνωρίσει αναρίθμητες αναβιώσεις στις σκηνές όλου του κόσμου, είναι η πρώτη φορά που το έργο ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο.

Στη γνώριμη σκηνή του Τσίλλερ θα επιστρέψει και ο Γιάννης Χουβαρδάς με το «Πονηρό πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ και έναν εξαιρετικό θίασο. Το έργο, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, γράφτηκε το 1941 και έκανε πρεμιέρα στο Ουέστ Εντ, σημειώνοντας ρεκόρ παραστάσεων. Αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες του συγγραφέα σε Αγγλία και Αμερική και γνώρισε αρκετές προσαρμογές ως μιούζικαλ, κινηματογραφική ταινία (1945 και 2020), ραδιοφωνική παράσταση, τηλεταινία.

Μεγάλο το φετινό στοίχημα και για τον Τάκη Τζαμαριά που θα μεταφέρει για πρώτη φορά στη σκηνή, το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη, «Αιολική Γη».

biniaris

                  Άρης Μπινιάρης

Στη σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», ο Άρης Μπινιάρης θα καταπιαστεί με τη δημοφιλή «Φάρμα των ζώων» του Τζωρτζ Όργουελ.Ο Τζωρτζ Όργουελ στο πιο γνωστό, ίσως, έργο του, τη Φάρμα των ζώων, που εκδόθηκε το 1945, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στην αυγή του Ψυχρού Πολέμου, μας καταθέτει μια αλληγορία για τις συνέπειες μιας ελλιπούς πολιτικής επανάστασης και διερευνά πώς το όραμα για μια κοινωνία δικαιοσύνης και αλληλεγγύης εκτροχιάζεται και μετατρέπεται σε ένα εφιαλτικό απολυταρχικό καθεστώς που βλέπει παντού εχθρούς.Η Φάρμα των ζώων, που πολλοί φορείς έχουν κατατάξει ανάμεσα στα 100 καλύτερα αγγλικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, έχει πολλάκις διασκευαστεί για τη θεατρική σκηνή και τον κινηματογράφο, αποδεικνύοντας το διαρκές ενδιαφέρον του κοινού για τις ιδέες και τους δυστοπικούς κόσμους του Όργουελ, αλλά και τα διδάγματα της Ιστορίας.

 Στο Μικρό Εθνικό, η Σοφία Βγενοπούλου αναλαμβάνει μια σειρά από εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες, με τίτλο «Νέες Φωνές», με στόχο την ενίσχυση της εφηβικής έκφρασης

 cartel1

                                       Σκηνή από το Άνθρωποι και Ποντίκια με την Μαίρη Μηνά και τον Βασίλη Μπισμπίκη 

 

Η μεγάλη θεατρική επιτυχία «Άνθρωποι και Ποντίκια», το αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη και απόδοση της αξέχαστης Σοφίας Αδαμίδου, θα παρουσιαστεί για 3η χρονιά στη νέα στέγη του Τεχνοχώρου Cartel.

aris cartel

                                                       Τάσος Σωτηράκης 

Το ίδιο και η επιτυχημένη παράσταση «Άρης» (έργο της Σοφίας Αδαμίδου), με τον Τάσο Σωτηράκη σε μια ερμηνεία ζωής, υπό της σκηνοθετικές οδηγίες του Βασίλη Μπισμπίκη.

Ο τελευταίος από τον Νοέμβριο θα ανεβάσει και τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη. Ο Βασίλης Μπισμπίκης υπογράφει και τη διασκευή με ρόλους τρανς γυναικών και πρωταγωνίστρια μεταξύ άλλων τη Μπέττυ Βακαλίδου.

 Κεντρικές σκηνές..

Στο Θέατρο Παλλάς θα συνεχιστεί το «Τρίτο Στεφάνι», που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και γνώρισε μεγάλη επιτυχία τόσο στις λίγες παραστάσεις που πρόλαβε να παρουσιάσει, όσο και στις διαδικτυακές του προβολές. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του μυθιστορήματος του Ταχτσή η Μαρία Καβογιάννη και η Μαρία Κίτσου. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Στην ίδια σκηνή, της οδού Βουκουρεστίου, μετακομίζει και η Μαρία Ναυπλιώτου, για να παρουσιάσει την εξαιρετική της ερμηνεία στο «Masterclass» του Τέρενς Μακνάλι, που έφυγε πριν ένα χρόνο από τη ζωή, όπως και ο παραγωγός της παράστασης Μιχάλης Αδάμ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Στο Μικρό Παλλάς ο Θοδωρής Αθερίδης ετοιμάζει το νέο του θεατρικό έργο, για το οποίο ο τίτλος δεν είναι ακόμη γνωστός. Η απρόβλεπτη κωμωδία «Μισά-μισά» (“Mitad y Mitad”) των Καταλανών Jordi Sánchez & Pep Anton Gómez, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά και πρωταγωνιστές τους Λευτέρη Ελευθερίου και Αντώνη Κρόμπα, θα ανέβει στο ίδιο θέατρο τα Δευτερότριτα.

gida

                                                               Σκηνή από τη Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια 

Απέναντι, στο Αθηνών θα δούμε την «Γίδα Ή Ποια Είναι Η Σύλβια;» του Άλμπι σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη με ένα δυνατό καρέ ερμηνευτών (Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος και Μιχαήλ Ταμπακάκης).

Palaiologos3

Συζητήσεις γίνονται για να επαναληφθεί στον ίδιο χώρο και το «Terror» το συγκλονιστικό έργο του Γερμανού συγγραφέα Φέρντιναντ φον Σίραχ σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου μ'  έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών: Κώστας Ξυκομηνός, Στέλιος Δημόπουλος, Βάσω Καβαλιεράτου, Νάνσυ Μπούκλη, Βασίλης Παλαιολόγος και Γιάννης Στεφόπουλος.

prodosia (1)

Στο διπλανό Θέατρο Βρετάνια θα συνεχίσει η «Προδοσία» του Πίντερ με  τον Αιμίλιο Χειλάκη, τον Λάκη Λαζόπουλο  και την Αθηνά Μαξίμου. Οι τρεις ηθοποιοί θα βρεθούν μαζί επί σκηνής, με τον πρώτο να κρατά και τον ρόλο του σκηνοθέτη.

Στο Θέατρο Αλίκη ο Πέτρος Ζούλιας θα παρουσιάσει το έργο του Ρομπέρ Τομά, «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται», που φαίνεται να αγαπά πολύ το ελληνικό κοινό. Στη σκηνή θα παρακολουθήσουμε τις:Ταμίλα Κουλίεβα, Ναταλία Δραγούμη, Κάτια Γκουλιώνη, Μαρίνα Ψάλτη, Γεωργία Καλλέργη, Βερόνικα Αργέντζη, Άννα Κωνσταντίνου και Έφη Σακελλαρίου.

 

 

mixani touring

                                                                                             Ορφέας Αυγουστίδης 

Ο τελευταίος θα σκηνοθετίσει τον μονόλογο του Μπενουά Σολέ «Η μηχανή του Τούργινγκ» με τον Ορφέα Αυγουστίδη στο ρόλο του δημιουργού μιας πρωτότυπης μηχανής σκέψης που με τα χρόνια θα εξελισσόταν στον σημερινό υπολογιστή. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.

magisses salem

                                                               Μάγισσες του Σάλεμ 

Το κενό στο Θέατρο Χορν θα καλύψουν οι «Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλερ, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και μια σπουδαία ομάδα ηθοποιών (Νικήτας Τσακίρογλου, Άκης Σακελλαρίου,Ιωάννα Παππά, Ρένια Λουιζίδου κ.λ.π). Στην παράσταση θα απολαμβάναμε και τον σπουδαίο Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.Το 1953, ο Άρθουρ Μίλερ παρουσίασε το έργο στο Μπρόντγουεϊ, με τον τίτλο «The Crucible», και βραβεύτηκε με το Βραβείο Τόνι. Το 1957, οι «Μάγισσες του Σάλεμ» μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Η ομώνυμη ταινία «The Crucible», βασίστηκε στο διασκευασμένο σενάριο του ίδιου του Άρθουρ Μίλερ και του μεγάλου Ζαν-Πωλ Σαρτρ, και είχε ως πρωταγωνιστές τα δύο ιερά τέρατα του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Υβ Μοντάν και τη Σιμόν Σινιορέ.

Ακριβώς δίπλα, στο Μικρό Χορν συνεχίζεται η επιτυχία για τα «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου, που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης.Στο φετινό ανέβασμα του έργου, στο ρόλο του Σάββα είναι ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και στους ρόλους του Κυριάκου, του Μαρινάκη και της Ιρίνας, βλέπουμε και πάλι τους Ηλία Βαλάση, Στέλιο Δημόπουλο και Μαρία Νεφέλη Δούκα, αντίστοιχα.

AgonasNegrouSkylon

 Στην οδό Ακαδημίας και στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, ο Αλέξανδρος Σωτηρίου θα σκηνοθετήσει ένα από τα πιο ιδιαίτερα και ενδιαφέροντα έργα του Μπερνάρ Μαρί Κολτές.Πρόκειται για τo «Αγώνας Νέγρου και Σκύλων» το οποίο, γραμμένο το 1979, αποτελεί ένα άκρως ζωντανό και επίκαιρο κείμενο που θίγει δεξιοτεχνικά τους φόβους, τις ψευδαισθήσεις, τις ελπίδες αλλά και την απληστία του ανθρώπου, πάθη ικανά να τον θέσουν εκτός ορίων, ηθικής αλλά και εκτός ευτυχίας. Παίζουν: Δημήτρης Ραφαήλος, Σαμουήλ Ακίνολα, Ευτυχία Γιακουμή και Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης.

 Στην ίδια σκηνή, από τις 11 Οκτωβρίου θα δούμε και τη μουσική παράσταση,  «Πώς να σωπάσω». Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, λοιπόν, θα απολαμβάνουμε στη σκηνή του Θεάτρου Καρέζη τον Χρήστο Θηβαίο,την  Ανδριάνα Μπάμπαλη, τη Βιολέτα Ίκαρη, Κώστα Τριανταφυλλίδη αλλά και τον Κώστα Καζάκο στο ρόλο του αφηγητή. Τα κείμενα και τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Τζένη Κόλλια. 

Το Θέατρο Τζένη Καρέζη αφιερώνει τις Τετάρτες (Από 6/10) σ' ένα νέο comedy club. Περισσότεροι από 30 κωμικοί αποτελούν τον πυρήνα του MIC DROP Comedy Club, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων ονομάτων της ελληνόφωνης σταντ απ σκηνής, και νεότερων πολλά υποσχόμενων κωμικών.Κάθε εβδομάδα θα ανεβαίνουν στη σκηνή διαφορετικοί stand up comedians, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να απολαύσει με ενιαίο εισιτήριο πολλούς κωμικούς σε 2 ώρες κωμωδίας, ενώ σε κάθε παράσταση θα υπάρχουν δέκα θέσεις δωρεάν για Α.Μ.Ε.Α. και ανέργους.

Ενώ τις Πέμπτες τη σκυτάλη παίρνει ο Χριστόφορος Ζαραλίκος με την παράσταση «1821-2021, Διακόσια Χρόνια Δανεικά»

 

Στη γειτονιά του Ψυρρή

Αρχικά, το έργο του Μίλερ, είχε ανακοινωθεί ότι θα παρουσιαζόταν στο Εμπορικόν,εκεί, όμως τελικά θα δούμε την πρώτη σκηνοθεσία του Γιάννη Στάνκογλου στο έργο «Killer Joe», γνωστό από την ομώνυμη ταινία με τον Μάθιου Μακόναχι. Ο ίδιος θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση.

opoiostheleinaxorisei texnesplus2

Στο Θέατρο Ήβη για τρίτη σεζόν θα συνεχιστει η επιτυχία του Γιώργου Καπουτζίδη «Όποιος θέλει να χωρίσει... να σηκώσει το χέρι του!» Η Μαριλού Κατσαφάδου, ο Γιάννης Κουκουράκης, ο Πάνος Νάτσης, η Ανθή Σαββάκη, ο Γιώργος Σαββίδης, η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη και ο Αποστόλης Ψαρρός, μαζί με την πάντα διαχρονική Κατιάνα Μπαλανίκα επιστρέφουν στου Ψυρρή.​

Μένουμε στη Σαρρή και πάμε στο Θέατρο Αποθήκη, όπου θα δούμε τo «The Good People»,το βαθιά ανθρώπινο και άγρια χιουμοριστικό θεατρικό έργο του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικάνου συγγραφέα David Lindsay-Abaire, σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους.Η ίδια μάλιστα θα πρωταγωνιστεί μαζί με τους: Τάσο Γιαννόπουλο, Παύλο Λουτσίδη, Aurora Marion, Ζωή Ρηγοπούλου και Σωσώ Χατζημανώλη.

Αλλαγή σελίδας για το Μουσούρη

Ο Σταμάτης Φασουλής θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στη χώρα μας το έργο του βραβευμένου Αυστραλού συγγραφέα, Άντριου Μπόβελ,«Ο Κήπος με τις Αλήθειες». Μαζί του στη σκηνή του θεάτρου Μουσούρη η Μίρκα Παπακωνσταντίνου.

Το έργο εκτυλίσσεται στον κήπο μιας οικογένειας, που τα προβλήματά τους έχουν τα ίδια, γνώριμα χαρακτηριστικά με αυτά μιας ελληνικής οικογένειας. Η οικογένεια Πράις, μπορεί να ζει στην μακρινή Αυστραλία, όμως γίνεται μια οικουμενική οικογένεια.

Έτσι, στην πλατεία Καρύτση, το θέατρο που τα τελευταία χρόνια παρακολουθούσαμε τον Πέτρο Φιλιππίδη, αλλάζει πρωταγωνιστές.

Στην Ιπποκράτους

athiktoi texnes plus

                                                                                    Το καστ των Άθικτων 

                                                                                    Το καστ των Άθικτων 

Στο Νέο Ακάδημο, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, θα απολαύσουμε το βραβευμένο αριστούργημα «Οι Άθικτοι» των 'Ερικ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς  με πρωταγωνιστές τον Αντώνη Καρυστινό και τον Σπύρο Χατζηαγγελάκη.

Στο ίδιο θέατρο, θα επαναληφθεί η «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι, σε σκηνοθεσία Κίρκης Κάραλη, που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, όσο πρόλαβε να παρουσιαστεί. Στο νέο ανέβασμα θα πρωταγωνιστούν μαζί με την Ράνια Οικονομίδου και τον Σήφη Πολυζωίδη που είδαμε πέρσι, και οι: Βαλέρια Κουρούπη, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Τζένη Μπότση, Νίκος Πολυδερόπουλος, Στάθης Σταμουλακάτος και Χάρης Τζωρτζάκης (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

gelontas

                                                                                                      Ορέστης Τζιόβας και Χρύσα Ρώπα

Στο γειτονικό Γκλόρια, η Βάσια Αργέντη θα σκηνοθετήσει τη Χρύσα Ρώπα και τον Ορέστη Τζιόβα στο «Γελώντας Άγρια» του Κρίστοφερ Ντουράνγκ.

XARALAMPOPOULOS BASILHS 780x526

                                              Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

Μένουμε στην Ιπποκράτους και λίγα μέτρα, πιο κάτω στο Ακροπόλ, η Σοφία Σπυράτου θα ανεβάσει τον «Κουρέα της Σεβίλλης», του Μπομαρσί με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τον Φάνη Μουρατίδη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Στην Πανεπιστημίου 

Στο Δημοτικό Θέατρο Ολύμπια- Μαρία Κάλλας θα δούμε «Το Φιόρο του Λεβάντε» του Γρηγόριου Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη με τον Κρατερό Κατσούλη, Γεράσιμο Γεννατάς, Πέννυ Μπαλτατζή, Δανάη Λουκάκη. Στο ρόλο της γιαγιάς η Λήδα Πρωτοψάλτη. Τη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς.

Στη Κυψέλη των θεάτρων

 Στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας θα απολαύσουμε μια ακόμα συνεργασία του Νίκου Μαστοράκη με την Μπέττυ Αρβανίτη μετά πετυχημένο ανέβασμα του Μπέρνχαρντ. Αυτή τη φορά ο σπουδαίος σκηνοθέτης θα καταπιαστεί με το έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα και ποιητή Λαρς Λορέν, «Φθινόπωρο -Χειμώνας». Το καστ συμπληρώνουν οι: Άλκης Παναγιωτίδης, Μαρία Καλλιμάνη και Άννα Καλαϊτζίδου.

Το ιστορικό θέατρο, θα επαναλάβει τη συνεργασία του και με τον Δημήτρη Καραντζά, μετά τον εξαιρετικό «Γυάλινο Κόσμο». Αυτή τη φορά ο ταλαντούχος σκηνοθέτης θα σκηνοθετήσει το κλασικό αριστούργημα του Ευγένιου Ο Νηλ, «Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα». Η ομάδα των ηθοποιών θα ανακοινωθεί σύντομα.

orlando

                                                                                                   Από την πρόβα του Ορλάντο

Απέναντι, στο Τόπος Αλλού ο Νίκος Καμτσής θα σκηνοθετήσει το «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ, με πρωταγωνίστρια την Αγγελική Παρδαλίδου.

Στο Θέατρο Κάππα, ο Σπύρος Παπαδόπουλος δεν θα ανεβάσει τελικά, ούτε φέτος, τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών». Μετά την μεγάλη επιτυχία του με το «Δείπνο ηλιθίων» θα τον δούμε μαζί με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη σε μια νέα κωμωδία που ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί.

to kainourio paidi LOW

Η Κάτια Δανδουλάκη έψαχνε να ερμηνεύσει έναν μονόλογο, και τελικά, όπως όλα δείχνουν, αυτός θα είναι το «Καινούργιο παιδί» των Ρέππα-Παπαθανασίου. Οι ίδιοι, μάλιστα, θα υπογράψουν και τη σκηνοθεσία του έργου, που θ’ ανέβει στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη.

Πρόκειται για την  ιστορία μιας γυναίκας που γεννήθηκε το 1950. Της Δάφνης. Η Δάφνη δεν έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι που να την διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος. Η Δάφνη είναι μια γυναίκα της γενιάς μας. Είναι μια από μας. Και από μια μεριά, η Δάφνη είμαστε εμείς. Εμείς που νοιώσαμε τον εαυτό μας στην μεταπολίτευση. Που επαναστατήσαμε (έστω και στη φαντασία μας) ενάντια στο κατεστημένο, στην οικογένεια μας, στον παραδοσιακό τρόπο ζωής και αργότερα στήσαμε τα δικά μας σπίτια με μοντέρνο τρόπο και με πολύ παλιά υλικά. Εμείς που ονειρευτήκαμε την εξέγερση στα ταβερνάκια των Εξαρχείων και στηρίξαμε την κατανάλωση στα ρεστοράν με σεφ και γαλλικά κρασιά. Από τον Μάο Τσε Τουνγκ μέχρι τον Τζόρτζιο Αρμάνι η Δάφνη ακολουθεί τη γενιά της στην άνοδο, την ευμάρεια και την άνεση του ‘90 και του 2000 και στη συνέχεια γκρεμίζεται μαζί της στην οικονομική κρίση του 2010. Αλλά συνεχίζει. Το καινούργιο παιδί είναι η δύναμη της να ξεπερνά ό,τι έγινε και να τραβάει τον δρόμο της προς τα μπρος. Εκεί που την καλεί η ζωή και οι πιο βαθιές πρωταρχικές της δυνάμεις. Γιατί μέσα απ’  όλες αυτές τις απώλειες αναδύθηκε μια καινούργια Δάφνη. Χρειάστηκε να χάσει μια ζωή αλλά τώρα πια ξέρει ακριβώς πως να αγαπάει. 

 

 

marika menti

                                                              Μαρίκα η Νένα Μεντή 

Το ραντεβού της με το κοινό ανανεώνει και η «Μαρίκα» του Πέτρου Ζούλια, με την Νένα Μεντή, στον ρόλο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Μαζί της, στη σκηνή του θεάτρου Χώρα, ένας πολυπληθής θίασος. 

Το έργο-σταθμός της ρώσικης δραματουργίας «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ θα παρουσιαστεί τον Νοέμβριο του 2021 σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων- Λευτέρης Βογιατζής, με έναν επιλεγμένο 15μελή θίασο, ως επί το πλείστον νέων ηθοποιών. Το θεμελιώδες αυτό κείμενο ανέβηκε για πρώτη φορά από τον Λευτέρη Βογιατζή το 1986 και έκτοτε δεν παρουσιάστηκε ποτέ ξανά στην Ελλάδα. Η παράσταση σηματοδοτεί την επιστροφή του Στάθη Λιβαθινού στο ελεύθερο θέατρο, καθώς πρόκειται για την πρώτη του σκηνοθεσία μετά τη θητεία του ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Στην ίδια σκηνή θα δούμε και την «Επαρχία» του  Μιχάλη Βιρβιδάκη σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα
 
 

 

  Η καλλιτεχνική εταιρία Μυθωδία αναλαμβάνει το Άνεσις με δικές της και φιλοξενούμενες παραγωγές

Η σπουδαία Νενά Μεντή έχει δεχτεί πρόταση από τον Νικορέστη Χανιωτάκη να ερμηνεύσει τον ρόλο της μάνας στον «Ματωμένο Γάμο» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Η παράσταση αναμένεται για το δεύτερο μισό της σεζόν στο θέατρο Άνεσις.

Εκεί, θα μετακομίζουν και οι «12 ένορκοι» του Reginald Rose, σε μετάφραση/σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Η παράσταση συνεχίζεται για 7η χρονιά μετατρέποντάς το θέατρο Άνεσις, σε δικαστικό μέγαρο και φέρνοντας ενόρκους και θεατές, αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις τους.

Photo Anesis 2

Στον ίδιο χώρο, ο Σίμος Κακάλας θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το γαλλικό έργο του Αλέξη Μίχαλικ, «Μια ιστορία αγάπης» με τον ίδιο να πρωταγωνιστεί μαζί με τις: Βίκυ Βολιώτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Κατερίνα Λυπηρίδου και Στεφανία Ζώρα.

Στο έργο του Αμερικανού Λούκας Ναθ «Το κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», κωμική συνέχεια του «Κουκλόσπιτου» του Χένρικ Ίψεν, που θα σκηνοθετήσει, σε μετάφρασή του, ο Μανώλης Δούνιας θα δούμε ένα εκλεκτό καστ: τους Αλέξανδρο Μυλωνά, Ναταλία Τσαλίκη, Ντίνα Μιχαηλίδου και η Δήμητρα Βήττα.  Η παραγωγή είναι της Kart Productions- Μαρία Ξανθοπουλίδου.

Το «Κουκλόσπιτο» τελειώνει με τη Νόρα να αποφασίζει να εγκαταλείψει τον άντρα και τα παιδιά της και να φεύγει κλείνοντας πίσω της την πόρτα. Με το άνοιγμα της ίδιας πόρτας, αλλά δύο δεκαετίες μετά, ξεκινάει η καινούρια κωμωδία του Λούκας Ναθ «Το Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», που σκηνοθετεί ο Μανώλης Δούνιας στο θέατρο Άνεσις. Η Νόρα επιστρέφει στο σπίτι μετά από 20 χρόνια. Tι έχει όμως αλλάξει για να την ίδια αλλά και για τους άλλους χαρακτήρες του έργου στα χρόνια που έλειψε; Και το σημαντικότερο έχει άραγε αλλάξει κάτι για την κοινωνία -για το σημερινό κοινό της εποχής του #Metoo- 142 χρόνια αφότου οι θεατές της πρεμιέρας έμειναν εμβρόντητοι με αυτή της την απόφαση; 

Πλούσιο πρόγραμμα στο Γύαλινο Μουσικό Θέατρο

sunikia oneiro texnes plus

                                                                                      Το καστ της παράστασης Συνοικία το όνειρο 

Δυναμικά στο παιχνίδι των θεατρικών παραγωγών θα μπει και το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο όπου θα παρουσιαστεί η «Συνοικία το όνειρο» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη με έναν δυνατό θίασο (Μάνος Βακούσης, Γιωργής Τσαμπουράκης, Μαρία Φιλίππου, Χαρά- Μάτα Γιαννάτου, Διονύσης Βούλτσος, Δημήτρης Καραμπέτσης, Αγαπη Μανουρά, Γεράσιμος Σοφιανός, Κατερίνα Σπάρταλη και Κώστας Φλωκατούλας)

Επίσης θα ανέβει το «Tape» σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους, η οποία δεν πρόλαβε να απολαύσει την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα πέρσι. Στην παράσταση θα πρωταγωνιστήσουν ο Κωνσταντίνος Κάππας, η Εμμανουέλα Αλεξίου και Δημήτρης Λιακόπουλος. Το έργο του Στίβεν Μπέλμπερ σύστησε στο ελληνικό κοινό ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς.

den plirono

Στην ίδια σκηνή, ο Δημήτρης Μυλωνάς θα παρουσιάσει την κωμωδία του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω- Δεν πληρώνω» με τους:Μπέσσυ Μάλφα, Γιώργο Σουξέ, Βασίλη Ρίσβα, Κατερίνα Τσάβαλου, Τόνυ Δημητρίου και Θοδωρή Ρωμανίδη.

zarifi

 Επιπλέον, ανεβάζει και τον ξεκαρδιστικό μονόλογο «Cavewoman» της Έμμα Πίρσον με μια επιλογή έκπληξη, την Κατερίνα Ζαρίφη.

Στην καρδιά της Ομόνοιας

midia georgalas

Μετά την πρώτη της παρουσίαση στην Ελλάδα, στο Θέατρο Μπάγκειον, στην πλατεία Ομονοίας, επανέρχεται στον ίδιο χώρο από τις 23 Σεπτέμβρη η «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά. Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει με επιτυχία η Τζούλη Σούμα. 

 

Στα στενά της Ομόνοιας

kostas gakis

Στο θέατρο Άλφα ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό». Ένα έργο - φόρος τιμής στον αδικοχαμένο στη μάχη με τον κορωνοϊό αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα.

Στην θέατρο της Πατησίων όμως θα δούμε ένα ολοκαίνουργιο θεατρικό έργο του Τάσου Ιορδανίδη με τίτλο «Θέλω να σου κρατάω το χέρι- I want to hold your hand» σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα και τους δύο τους στη σκηνή. Η υπόθεση αναφέρεται σ' ένα παράνομο ζευγάρι που συναντιέται σ' ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Οι γάμοι τους βρίσκονται σε κρίση.Είναι και οι δύο γονείς.Έχουν και οι δύο τα δίκια τους.Έχουν κάνει και οι δύο λάθη, αναζητούν τη  συντροφικότητα.Κάποιον να τους κρατάει το χέρι.

 

faidra proskinio texnes plus

Στο θέατρο Προσκήνιο, αναμένεται να απολαύσουμε τη νέα πολλά υποσχόμενη σκηνοθετική δουλειά του Δημήτρη Καραντζά με μια dream team ηθοποιών( Στεφανία Γουλιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Μιχάλη Σαράντη, Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη και Αναστάση Ροϊλό). Ο λόγος για τη «Φαίδρα» της Μαρίνας Τσβετάγιεβα που πέρσι λόγω των συνθηκών δεν πρόλαβε να κάνει πρεμιέρα.

Στη συνέχεια, ο Καραντζάς θα σκηνοθετήσει το αγαπημένο έργο του Τσέχωφ,«Θείος Βάνια», με τους Χρήστο Λούλη, Γιώργο Γάλλο, Λυδία Φωτοπούλου, Θεοδώρα Τζήμου και Ηρώ Μπέζου.

(Διαβάστε εδώ αναλυτικά όλο το πρόγραμμα του θεάτρου)

Στο Θέατρο Άλμα, και πιο συγκεκριμένα στη Β' σκηνή, η ομάδα Apparatus θα παρουσιάσει τις «Δούλες» του Ζαν Ζενέ σε σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου. Τις δύο αδερφές θα ερμηνεύσουν η  Ντένια Στασινοπούλου και η  Ιωάννα Λέκκα, ενώ κυρία θα είναι η Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου). Στο φουαγιέ του θεάτρου, τον Δεκέμβριο ο Γιάννης Μπέζος θα παρουσιάσει μια μουσική παράσταση. 

Την κωμωδία του Στρατή Καρρά «Οι Παλαιστές» θα δούμε στο Θέατρο Πρόβα, τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Παντελής Παπαδόπουλος.

Στο Θέατρο Βέμπο θα ανέβει η «Η Κυρία Επιθεώρηση» των Μάκη Δελαπόρτα και Στέλιου Παπαδόπουλου, όπως ήταν προγραμματισμένο από την προηγούμενη χρονιά με τους: Γιάννη Ζουγανέλη, Σοφία Μουτίδου, Ζέτα Δούκα, Νίνα Λοτσάρη, Παναγιώτη Πετράκη και Πηνελόπη Αναστασοπούλου. Στη σκηνή και θα απολαύσουμε και τον Κώστα Μακεδόνα αλλά και τον Μάκη Δελαπόρτα σε ρόλο αφηγητή. Ο ίδιος υπογράφει και τη σκηνοθεσία.

 

Εξάρχεια

Στο πάντα φιλόξενο Studio Μαυρομιχάλη, θα συνεχιστεί για 7η χρονιά η μεγάλη επιτυχία του Φώτη Μακρή το «Κιβώτιο», πρόκειται για το εμβληματικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου, σε μορφή Θεατρικού μονολόγου.

tzem

                                                           Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη σε πρόβα του Τζεμ 

Ο ίδιος θα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο της Ελέιν Μέρφυ «Ο Τζεμ» με τις Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη.Τρυφερό αλλά και σκληρό, συγκινητικό αλλά και γεμάτο χιούμορ, ανατρεπτικό και τολμηρό, το έργο της Ιρλανδής Ελέιν Μέρφυ, έρχεται να μας υπενθυμίσει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε όλοι μας, ότι ο άνθρωπος πάνω απ’όλα έχει ανάγκη την επαφή, το άγγιγμα, την κατανόηση την αλληλεγγύη και την αγάπη.

Harper Regan 3

Τον Νοέμβριο αναμένεται και η πρεμιέρα του «Χάρπερ Ρήγκαν» του Σάιμον Στήβενς.Πρόκειται για ένα ακόμη έργο που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Φώτης Μακρής, ο οποίος και θα πρωταγωνιστήσει μαζί με μια εκλεκτή ομάδα ηθοποιών (Λάμπρος Γιώτης, Στέλλα Κρούσκα, Στέλλα Παπαδημητρίου, Βάσω Παύλου και Φοίβος Σαμαρτζής).Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας στις 16 Απριλίου του 2008,σε σκηνοθεσία Marianne Elliott. Από τότε, έχει ανέβει σε δεκάδες παραγωγές σε όλο τον κόσμο.

Ο Δημήτρης Πλειώνης και η ομάδα Τόπι επιλέγουν το Μπεστ Σέλερ βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι το «Να σου πω μια ιστορία». Στη σκηνή εκτός από τον σκηνοθέτη θα δούμε και τη Μαλαματένια Γκότση,τον Στέλιο Ξανθουδάκη και τη Δώρα Χουρσανίδου. 

Στην ίδια σκηνή, από τον θίασο ΣΥΝ – ΘΗΚΗ, «Μια παράσταση χωρίς σημασία», βασισμένη στο έργο του  Όσκαλ Ουάιλντ «Μια παράσταση χωρίς σημασία», σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη και πρωταγωνιστές τους: Δέσποινα Πόγκα, Μαρία Μακρή, Χρήστο Συριώτη, Βασίλη Κούκουρα, Δημήτρη Ζουμπούλη, Βέρα Χατζηϊακώβου, Φίλια Δενδρινού, Γεωργία Παρασκευά και Σάκη Σιούτη.

 

lysasmeni mpalarina texnes plus

                                                                               Λυσσασμένη Μπαλαρίνα 

Στην ίδια σκηνή θα δούμε και τη νουβέλα του διάσημου Ρώσου σεναριογράφου Γκριγκόρι Κωνσταντινοπόλσκι , «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα» που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας σε διασκευή και σκηνοθεσία της Λιούμπα Κριβοχίζα.

farses

Μένουμε στην οδό Μαυρομιχάλη, και στο Θέατρο Φούρνο, όπου η σεζόν (25 Σεπτεμβίου έχει οριστεί η πρεμιέρα) θα ξεκινήσει με την παράσταση «Οι φάρσες» της Μαρίας Γιούλη, σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη με την ίδια και τη Γόνη Λούκα στη σκηνή. 

M1M33392 copy scaled

Στον ίδιο χώρο από τις 4 Οκτωβρίου θα  παρουσιαστεί μία διασκευή του διαχρονικού έργου του Έντουαρντ Άλμπυ «The Zoo Story» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μποστατζόγλου.

 Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας

Στο Θέατρο Λαμπέτη, πάλι ο Νικορέστης Χανιωτάκης, θα σκηνοθετήσει το «Σεσουάρ για δολοφόνους» των Μπρους Τζόρνταν και  Μέριλιν Άμπραμς με τους: Ιωάννη Απέργη, Τζένη Θεωνά, Δημήτρη Μακαλιά, Δανάη Μιχαλάκη, Ζήση Ρούμπο και Χάρη Χιώτη.

Το έργο έχει γνωρίσει μεγάλη θεατρική επιτυχία σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι το μακροβιότερο παιζόμενο έργο στις ΗΠΑ και διεκδικεί τις ίδιες δάφνες και στην Ελλάδα. Παιζόταν για 14 σεζόν στο Αποθηκή!

 Στο Θέατρο Ζήνα, ο Πέτρος Ζούλιας θα παρουσιάσει την «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, με πρωταγωνιστές τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, την Έφη Μουρίκη, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τη Μαρία Αντουλινάκη και τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο. Η παράσταση πραγματοποίησε με επιτυχία την  καλοκαιρινή της περιοδεία.

i thilia tou patrik chamilton se skinothesia aleksandrou koen sto therino theatro athina

Λίγο πιο κάτω, στο θέατρο Αθηνά, ο Κώστας Φιλλίπογλου θα σκηνοθετήσει την παράσταση «Ο Θεός της σφαγής» της Γιασμίνας Ρεζά. Στο ιδιαίτερα αγαπητό έργο της Γαλλίδας συγγραφέας θα δούμε τη Μυρτώ Αλικάκη και τον Κώστα Κάππα. Σύντομα θα ανακοινωθούν και τα άλλα δύο ονόματα για να κλείσει το καρέ. Στην ίδια σκηνή, τα Δευτερότριτα, θα παρουσιάστεί η «Η θηλιά» του Πάτρικ Χάμιλτον σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, που όλο το καλοκαίρι παιζόταν στην ταράτσα του Αθήνα με τους: Γωγώ Μπρέμπου, Αργύρη Αγγέλου, Βαγγέλη Ψωμά, Γιάννη Σίντο, Ελένη Κρίτα και Παντελή Καναράκη. 

Στη Τρικόρφων...

Στο Θέατρο Πορεία θα επαναληφθεί το «Τhis is not Romeo & Juliet» του Αργύρη Πανταζάρα, με τον ίδιο και τη Σίσσυ Τουμάση.

kotsampasis 2 ethniko

                                                                                                              Σκηνή από τον Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου 

Επιπλέον θα δούμε και τον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου»του Μ.Καραγάτση, μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου,σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου που λόγω κλειστών θεάτρων παρουσιάστηκε μόνο σε live streaming.

aristos poreia texnes plus

Τα Δευτερότριτα στη σκηνή του Πορεία θα δούμε την αγαπημένη σε κοινό και κριτικούς παράσταση «Ο Αρίστος» βασισμένη στο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη "Ο γύρος του θανάτου" σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου

Αρχές Οκτωβρίου, η Μαρία Μαγκανάρη θα σκηνοθετήσει  ένα έργο του Τέννεσι Ουίλιαμς που δεν ανεβαίνει πολύ συχνά, ο λόγος για την «Νύχτα της Ιγκουάνα».

Ενώ μετά το Πάσχα στο Πορεία θα διοργανωθεί το Νέο Αίμα, ένα φεστιβάλ νέων θεατρικών νεοελληνικών έργων. Στο πλαίσιό του θα παρουσιαστούν δύο βραβευμένα έργα της  θεατρικής σχολής πυροδότησης του θεάτρου Πορεία, το «Νυχιάνγκ» της Ευαγγελίας Γατσωτή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και το «Labor» της Ανθής Τσιρούκη σε σκηνοθεσία Έμιλυς Λουΐζου.

 

Στην Πειραιώς....

Ο Τάσος Χαλκιάς και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης θα συνεχίσουν τις παραστάσεις τους με το θρίλερ της Σούζαν Χιλ «Η γυναίκα με τα μαύρα», χωρίς να είναι σίγουρο αν η παράσταση θα ανέβει πάλι στη σκηνή του Πειραιώς 131. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νικορέστης Χανιωτάκης.

rinokeros teliki

Λίγο πιο πάνω, στο Θέατρο Κιβωτός, θα συνεχιστεί η επιτυχία του Γιάννη Κακλέα με τον «Ρινόκερο» του Ευγένιου Ιονέσκο και το κοινό να σχηματίζει ουρές για να απολαύσει τον Άρη Σερβετάλη. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον, τη σκηνοθεσία του Γιώργου Οικονόμου στην «Πανούκλα» του Αλμπέρτ Καμύ, με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών τους: Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Αντώνη Λουδάρo, Γιάννη Στεφόπουλο, Τάσο Δημητρόπουλο και Ευθύμη Μπαλαγιάννη.

 

Στο Γκάζι...

vaslisa tis omorfias

Στο Σύγχρονο Θέατρο θα απολαύσουμε την καταπληκτική παράσταση «Η βασίλισσα της ομορφιάς» του Μάρτιν ΜακΝτόνα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και με τις καταπληκτικές ερμηνείες των Αγορίτσα Οικονόμου, Σοφίας Σεϊρλή και Γιώργου Κατσή. Στη φετινή εκδοχή της παράστασης θα δούμε τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη στον ρόλο που ερμήνευε ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

Επιπλέον το θέατρο εγκαινιάζει την συνεργασία του με τον σπουδαίο ηθοποιό Δημήτρη Καταλειφό, με την παράσταση «Τέλος του Παιχνιδιού» του Σάμουελ Μπέκετ, ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα. Την εξαιρετική σύνθεση συντελεστών συμπληρώνουν οι ηθοποιοί Άρης Μπαλής, Όλγα Δαμάνη και Γιώργος Ζιόβας.

katoapotasteria

Στον ίδιο χώρο, από τις αρχές Οκτώβρη θα μεταφερθούν και οι «Κάτω από τ' αστέρια» . Η ρομαντική δραμεντί του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, με τη Λίλα Μπακλέση και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, ( οι ίδιοι υπογράφουν τη σκηνοθεσία μαζί με τη συμβολή της Άρτεμις Γρύμπλα)έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό. 

boysandgirls

Μένουμε στην Ευμολπιδών και κριβώς δίπλα στη σκηνή του Θεάτρου 104 συνεχίζεται για 3η χρονιά το θεατρικό διαμαντάκι «Girls & Boys» του Ντένις Κέλι, σε σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου και με τη Δώρα Παρδάλη σε μια σπαρακτική ερμηνεία.

Στο 104, τον Νοέμβριο, θα δούμε και τις «Τρεις εκδοχές της ζωής», το πιο πρωτότυπο έργο της διεθνώς καταξιωμένης Γαλλίδας συγγραφέως Γιασμίν Ρεζά.. Μια συμπαραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης και των ThisFamousTinyCircustheatergroupσε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου. H παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο της Κοζάνης (24/9). ΜΑζί με το σκηνοθέτει στην παράσταση θα δούμε την Μυρτώ Γκόνη, την Καλλιόπη Παναγιωτίδου και τον Άρη Λάσκο. 

Στο ίδιο θέατρο, η  HashArt theater group μετά από την επιτυχημένη παρουσίαση του έργου ΑΝΤΙΓΟΝΗ/αυτό τουλάχιστον το μπορώ, επανέρχεται με το οριακό έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα LARS NORÉN «ΔΑΙΜΟΝΕΣ».Η παράσταση θα παρουσιάζεται, από τις 2 Οκτωβρίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στο θέατρο 104. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κώστας Μπάρας και παίζουν οι: Ηλέκτρα Κομνηνίδου, Τάσος Κονταράτος,  Ελένη Κουταλώνη, Τρύφων Μπάρκας.

Στο κοντινό Tempus Verum εν Αθήναις, τον Ιανουάριο αναμένεται να δούμε τον αγαπημένο μονόλογο «Κυρία Μαργαρίτα»του Ρομπέρτο Ατάιντε με τον Πανο Παπαδόπουλο στον ομώνυμο ρόλο και τον Γιώργο Παπαγεωργίου να υπογράφει τη σκηνοθεσία. Οι δύο τους είχαν μια πολύ πετυχημένη συνεργασία λίγα χρόνια πριν στον «Επιθεωρητή». 

Στο Θέατρο Χυτήριο «Οι ανθισμένες μανόλιες» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού γνώρισαν εμπορική επιτυχία στην αυλή και ετοιμάζονται να ανθίσουν και στο εσωτερικό του Θεάτρου τα Δευτερότριτα.

Επιπλέον, η Βάσια Παναγωπούλου θα παρουσιάσει και το «Λιωμένο Βούτυρο» του Σάκη Σερέφα, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι. Το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία το 2008, όταν παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα.

Στο Olvio θα απολαύσουμε την παράσταση «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» του Γιάννη Σκαραγκά σε σκηνοθεσία Νατάσας Παπαμιχαήλ, που είδαμε διαδυκτιακά και μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις (διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης) Παίζουν οι: Έλενα Αρβανίτη,Χριστίνα Δενδρινού,Καλλιόπη Καραμάνη, Δημήτρη Μαύρο,Ηλία Μπαγεώργο, Γιούλη Μπανούση και Χριστόδουλο Στυλιανού.

Το νεοϋρκέζικο THE TANK ένα από τα επιδραστικότερα off-off θέατρα του Μανχάταν, έρχεται στο Θέατρο Ροές στις 6 και 7 Νοεμβρίου για να παρουσιάσει για πρώτη φορά εκτός Αμερικής, την τελευταία σκηνοθεσία της καλλιτεχνικής του διευθύντριας Meghan Finn. Το ελληνικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την παράσταση «When we went electronic» την οποία αποθέωσαν οι New York Times

ONORIO 3 H

«ΟΝΟΡΙΟ, τα ανομήματα ενός εγκληματία», το νέο θεατρικό έργο του Στέφανου Παπατρέχα σε σκηνοθεσία Λάζαρου Βαρτάνη και Στέφανου Παπατρέχα θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Βαφείο- Λάκης Καραλής. Μια σκοτεινή μεσαιωνική ιστορία γεμάτη αγωνία, μυστήριο και ανατροπές. Μια παράσταση που κινείται ανάμεσα στη θεατρική μαγεία και τον σκληρό ρεαλισμό. Ένα έργο για την αλήθεια, το νόμο, την ηθική και την εξαπάτηση.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Λάζαρος Βαρτάνης, Αλέξανδρος Καναβός, Σύνθια Μπατσή, Μαίρη Ξένου, Στέφανος Παπατρέχας και  Γεωργία Πιερρουτσάκου.

 

Στο θέατρο Ελιάρτ θα συνεχιστεί για 3η σεζόν «Ο απρόσκλητος επισκέπτης»,της Άγκαθα Κρίστι σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη.

Στο Μεταξουργείο...

Στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου, στο Μεταξουργείο θα δούμε σε επανάληψη το «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ, με τον Σωτήρη Χατζάκη και τον Δημήτρη Μυλωνά στο διπλό ρόλο σκηνοθέτη- ηθοποιού. Με τη δική του σκηνοθετική υπογραφή θα είναι και η παράσταση,«Μάκμπεθ-ο κύκλος του στΑΙΜΑτος» μια διασκευή πάνω στον Μάκμπεθ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ για 3 πρόσωπα( Γιάννης Νταλιάνης, Θανάσης Βλαβιανός, Άννα Ελεφάντη).

Επιπλέον, ο Μυλωνάς θα σκηνοθετήσει και το μυθιστόρημα, «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» του Νίκου Σκορίνη με τον Ορέστη Τζιόβα, Άννα Ελεφάντη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου κ. α

Στην πάνω σκηνή και για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζεται τo έργο «Homos, ή Όλοι στην Ελλάδα» του Τζόρνταν Σίβεϊ, σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου.

Στο ίδιο θέατρο θα δούμε και τον μονόλογο του Βασίλη Ρίσβα «Λείπεις..» με την Ράνια Παπαδάκου. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Μπέσσυ Μάλφα.

Πλώρη για δεύτερη χρονιά και μετά από μια πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία, βάζει και η κωμωδία του Πιερ ντε Μαριβώ, «Η Κληρονομιά», σε σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη.(Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

ypo

Το Θέατρο Αργώ , θα παρουσιάσει το έργο του Γουίλλιαμ Νίκολσον «Υποχώρηση από τη Μόσχα» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν και πρωταγωνιστές την Αιμιλία Υψηλάντη, τον Φίλιππο Σοφιανό και τον Θύμιο Κούκιο.

Η «Νεκρή λίμνη», το έντονα κοινωνικό έργο του Νταβίντ Ντεσόλα με θέμα τον έρωτα και την αναζήτηση της ευτυχίας, πρόκειται να παρουσιαστεί, σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Χατζηνικολάου, από την ομάδα ΝΑΜΑ, στη θεατρική σκηνή του Επί Κολωνώ. Τα τρία πρόσωπα του έργου, τα υποδύονται η Παναγιώτα Βλαντή, ο Θανάσης Κουρλαμπάς και ο Χάρης Τσιτσάκης

 

Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις από 11.11 στο Θέατρο Σταθμός 6 1280x720

Στο Θέατρο Σταθμός, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Ένκε Φεζολλάρι θα ανέβει, μετά από πολλές αναβολές λόγω του covid,  το μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες βραβευμένο βιβλίο της Ornela Vorpsi,«Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» με τις  Αμαλία Αρσένη, Vefi Redhi και Αθηνά Καραγιώτη.

Διαβάστε εδώ όλο το πρόγραμμα του θεάτρου. 

Στο λιμάνι...

Η σεζόν θα ξεκινήσει με μια παράσταση (θέατρο ντοκουμέντο) της Μάρθας Μπουζιούρη εμπνευσμένη από τις ιστορίες των γυναικών των ναυτικών με τίτλο «Τα ταξίδια της Πηνελόπης» που θα πραγματοποιηθεί στις Πέτρινες Αποθήκες στο λιμάνι του Πειραιά. Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 19 Σεπτεμβρίου. 

Η θρυλική τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ μεταφέρεται στη σκηνή του ΔΘΠ και μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο αναπάντεχα γνώριμο,πλημμυρισμένο με τα τραγούδια που σημάδεψαν την ιστορία του ρεμπέτικου. Φιλίες, έρωτες, μάχη για την επιβίωση, λογοκρισία, διώξεις, αδιέξοδα, επιτυχία. Ο Τάκης Τζαμαριάς σκηνοθετεί το «Μινόρε της Αυγής» με έναν πολλά υποσχόμενο θίασο (Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Χριστίνα Μαξούρη, Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Μαρία Τσιμά κ.α)

Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος θα σκηνοθετήσει τον Νίκο Ψαρρά και τον Γιάννη Νιάρρο στο «Amadeus»του Πήτερ Σάφερ.

Στον ίδιο χώρο αναμένεται να παρουσιαστεί η αριστοτεχνική νουβέλα «Λευκές Νύχτες» του κορυφαίου Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, διασκευασμένη για το θέατρο με τους Αλεξάνδρα Αϊδίνη και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη.

Στα πέριξ...

Η Αναστασία Παπαστάθη ετοιμάζεται να παρουσιάσει στο θέατρο Radar το έργο «Τρομεροί γονείς» του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα και ποιητή Ζαν Κοκτώ, με την ίδια και τους: Στέλιο Γεράνη, Μαρία Μαυροματάκη, Βασίλη Τριανταφύλλου, Ευδοκία Ασπρομάλλη στους πέντε ρόλους του έργου.

kanto tzavella

Σύμφωνα με πληροφορίες τον χειμώνα θα συνεχιστεί, μετά την πετυχημένη καλοκαιρινή της περιοδεία και η παράσταση «Κάντω Τζαβέλλα - Δραγώι στα χρόνια της Επανάστασης», το δράμα του Θανάση Σταυρόπουλου σε σκηνοθεσία Μενέλαου Τζαβέλλα σε χώρο που δεν έχει ακόμη αποφασιστεί.

Το μυθιστόρημα «Ο Μπέμπης» της Βίλλυ Σωτηροπούλου θα ανέβει σε σκηνοθεσία της Άσπας Τομπούλη με τη Μαρία Τσιμά, τη Ροζαμάλια Κυρίου, τον Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, τη Μαρία Καραθάνου, τον Δημήτρη Οικονομάκη και την Άννα Μακρή.

Στο Θέατρο Τέχνης για τον Οκτώβριο στις δύο σκηνές θα παρουσιαστούν πέντε πρεμιέρες. «Οι Ναυαγοί» της Ηρώς Μπέζου σε σκηνοθεσία δική της και του Γιάννη Παπαδόπουλου. Στη σκηνή θα δούμε τους:Σοφία Κόκκαλη, Γιάννος Περλέγκας, Μιχάλης Τιτόπουλος

Τον «Μακμπεθ» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη με τους: Θάνο Τοκακη, Εύη Σαουλιδου. Κώστα Κουτσολελος. Κώστα Ξηκομινο, Γρηγόρη Ποιμενίδη και  Κωνσταντίνο Πλεμμενο.

Στη Φρυνίχου θα δούμε την  «Orestea» του Valentino Mannias από το Sardegna Tearto Orestea (μετάκληση από το εξωτερικό).Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Teatro Massimo Cagliari, η ανατρεπτική «Ορέστεια» του Θεάτρου της Σαρδηνίας, έρχεται στη σκηνή της Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης για 3 μόνο παραστάσεις στις 6, 7 και 8 Οκτωβρίου.

 Στην ίδια σκηνή έρχεται και το «Γεφύρι της Άρτας - και οι Λυγερές του Κάτω Κόσμου» σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.
 
Ο Θοδωρής Αμπαζής σκηνοθετεί και γράφει πρωτότυπη μουσική για τον «Ποπολάρος» του Γρηγόριου Ξενόπουλου με τους: τον Γιάννη Καράμπαμπα, την Ιφιγένεια Καραμήτρου, τον Παντελή Δεντάκη, την Μαρία Παρασύρη και τον Νίκο Αλεξίου. 
 

Το υπόλοιπο πρόγραμμα θα ανακοινωθεί σύντομα. Υπάρχουν όμως πληροφορίες ότι μέσα σ' αυτό θα συγκαταλέγεται  το νέο έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου «Μοτέλ 257» και ένα ακόμη πρωτότυπο θεατρικό έργο της καλλιτεχνικής διευθύντριας  Μαριάννας Κάλμπαρη με τίτλο «Υπερβολές» .Ενώ τον Φεβρουάριο αναμένεται να κάνει πρεμιέρα και  η «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα με την  Κίττυ Παϊταζόγλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το κορυφαίο αυτό έργο της σύγχρονης δραματουργίας, γραμμένο το 1942 στη διάρκεια της ιδιόρρυθμης ναζιστικής κατοχής στη Γαλλία, συνιστά μια μεταφορά για το άτομο και τον αγώνα του απέναντι σε ένα παντοδύναμο, γερασμένο, αυταρχικό κράτος.

tsernobil1AlexKat

Στο  Θέατρο του Νέου Κόσμου, ο πάντα ανήσυχος Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, θα παρουσιάσει το «Τσέρνομπιλ» της βραβευμένης με Νόμπελ λογοτεχνίας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς με τους :Στέλιο Μάινας, Μαρία Κατσιαδάκη, Πηνελόπη Τσιλίκα, Δαυίδ Μαλτέζε και Γιάννη Λεάκο. Στην ίδια σκηνή θα ξαναδούμε και το «Mute»το εκπληκτικό One Man Show του Γιώργου Χρισοστόμου

trilogia liman

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει στις 4 Οκτωβρίου στο Θέατρο Ιλίσια το πολυβραβευμένο έργο «Η Τριλογία των Λήμαν Μπράδερς» του Στέφανο Μασσίνι, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με μια χρυσή τριάδα πρωταγωνιστών: Μάκης Παπαδημητρίου, Αργύρης Ξάφης και Μιχάλης Οικονόμου.

ksypna vasili

Μετά από δύο sold out σεζόν στο Εθνικό Θέατρο, το «Ξύπνα Βασίλη» σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, η παράσταση-επιτυχία που έδωσε νέα πνοή στην αγαπημένη διαχρονική σάτιρα του Δημήτρη Ψαθά, προστίθεται στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και παρουσιάζεται τη σεζόν 2021-2022 στο Θέατρο Ιλίσια με ανανεωμένο θίασο.

170tetragonika

 Στο Studio Ιλίσια θα δούμε για 6η χρονιά την πετυχημένη παράσταση «Τα 170 τετραγωνικά»του Γιωργή Τσουρή σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη με έναν εξαιρετικό θίασο. (Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης)

gualinos

 Στο Αλκυονίς θα απολαύσουμε και ζωντανά τη σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη στο κλασικό αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς «Γύαλινο Κόσμο» που είχαμε δει μέσω της οθόνης μας με την Άννα Μάσχα, την Λένα Παπαληγούρα,  τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και  τον Αναστάση Ροϊλο.

ThomasMosxopoulos

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Θέατρο Πόρτα θα ανεβάσει το έργο του Πέδρο Καλντερόν δε λα Μπάρκα  «Ο γιατρός της τιμής του». Οι παλιότεροι θυμούνται την παράσταση «Η ζωή είναι όνειρο» του  ίδιου συγγραφέα που είχε αφήσει ιστορία στο Αμόρε (2004). Στη σκηνή θα δούμε τους:Μελαχρινό Βελέντζα, Ελένη Δαφνή, Στέργιο Ιωάννου, Αμαλία Καβάλη, Αυγουστίνο Κούμουλο, Γιώργο Παπαπαύλου, Παύλο Παυλίδη και Φώτης Στρατηγό.

Η σεζόν θα ξεκινήσει με το έργο της Μαρτίνα Μαγιόκ «Πόσο κοστίζει να ζεις» πάλι σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου με τους: Μελαχρινό Βελέντζα, Αμαλία Καβάλη Ειρήνη Μακρή και Φώτη Στρατηγό.

 

 savvas stroumbos texnes plus

Η Ομάδα Σημείο Μηδέν συνεχίζει την ερευνητική της εργασία πάνω στο έργο του Φραντς Κάφκα με το διήγημα «Αναφορά σε μια ακαδημία»  Ο σκηνοθέτης της παράτασης Σάββας Στρούμπος αναφέρει: «Αντιμετωπίζουμε το υλικό με τα μέσα του σωματικού και μουσικού θεάτρου ως τραγικωμωδία της απο-ανθρωποποίησης, της αποξένωσης από το σώμα, την επιθυμία και τη φαντασία. Καθώς βλέπουμε τη βίαιη μετάβαση του καφκικού αντι- ήρωα από την κατάσταση του πιθήκου σε αυτή του ανθρώπου μέσω της "εκπαίδευσης", ο αλληγορικός χαρακτήρας του διηγήματος μας φέρνει σε επαφή με τη διαδικασία βίαιης απο-ανθρωποποίησης του ανθρώπου, καθώς κανονικοποιείται και αφομοιώνεται από έναν ήδη αλλοτριωμένο και αλλοτριωτικό κοινωνικό περίγυρο. Η διαλεκτική μεταξύ ζωομορφισμού και ανθρωπομορφισμού που την ξαναβρίσκουμε στην αρχαία τραγωδία (βλ. Βάκχες) μας συνδέει με τον βίαιο πυρήνα πάθους και αγωνίας που αποκαλύπτεται σε κάθε ανάλογη διαδικασία καταστολής του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο, της ενέργειας αυτής που μας συνδέει με τη Φύση, τον Κόσμο, αλλά και τον Άλλον άνθρωπο μέσα και απέναντί μας, τον ξένο και διαφορετικό, με τον οποίο καλούμαστε να συνυπάρξουμε και να συνομιλήσουμε».

Παίζουν οι ηθοποιοί: Έβελυν Ασουάντ, Έλλη Ιγγλίζ, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά – Μπονισέλ,Μπάμπης Αλεφάντης και Ντίνος Παπαγεωργίου.

Η πρεμιέρα αναμένεται για τις αρχές Νοεμβρίου στο Θέατρο Νέο Άττις.

 

kapoios tha rthei xouvardas 2

 Από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 12 Οκτωβρίου θα παρουσιάσει ο Γιάννης Χουβαρδάς το έργο του Γιον Φόσε «Kάποιος θα ‘ρθει» σε μια παράσταση που σχεδιάστηκε ειδικά για τον Θόλο που βρίσκεται στο πάρκο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με πρωταγωνιστές τους Άλκηστη Πουλοπούλου, Αντώνη Μυριαγκό και Χάρη Φραγκούλη.

 Στο Θέατρο Σημείο, στα τέλη του Νοέμβρη θα κάνει πρεμιέρα του έργο «Δον Ζουάν» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμάντη με τους :Όμηρο Πουλάκη, Μάνια  Παπαδημητρίου και Δανάη Παπουτσή.

 Στο Μέγαρο Μουσικής

Ο Γιώργος Πέτρου σκηνοθετεί τις «33 Παραλλαγές» του Moises Kaufman.Το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο  στηρίζεται στο μυστήριο των παραλλαγών Diabelli του Μπετόβεν. Γιατί μια μεγαλοφυΐα να έχει εμμονή με την μετριότητα; Δύο ιστορίες με διαφορά διακοσίων ετών, του Lugwig van Beethoven και της Αμερικανίδας μουσικολόγου Katherine Brandt, με κοινή αναφορά τις 33 παραλλαγές σε ένα απλοικό βάλς του Anton Diabelli,: η εμμονή, οι ανθρώπινες σχέσεις, η αρρώστια, ο θάνατος, η μουσική, η συγκίνηση, αλλά και το χιούμορ συνυπάρχουν σε μια διήγηση κινηματογραφικού χαρακτήρα.

 Τις γιορτές των Χριστουγέννων ο Γιάννης Καλαβριανός θα ζωντανέψει στη σκηνή του Μεγάρου το έργο  «Μια υπέροχη ζωή» από την ομώνυμη ταινία του  Φρανκ Κάπρα.Μια χριστουγεννιάτικη παράσταση για όλη την οικογένεια. Με τους: Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη , Νίκο Ψαρρά , Νάντια Κοντογεώργη, Γιώργο Γλάστρα , Άγγελο Μπούρα και  τη Θεοδοσία Σαββάκη.

 

Το αγαπημένο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη την «Αυλή των θαυμάτων» θα ανεβάσει σε μορφή μιούζικαλ ο Χρήστος Σουγάρης με έναν εξαιρετικό θίασο ( Γιώργο Γάλλο, Βασίλη Μπισμπίκη,Κατερίνα Παπουτσάκη ,Κόρα Καρβούνη ,Μαρία Διακοπαναγιώτου , Μαρίζα Τσάρη ,Γιώργος Τσιαντούλας , Αλέξανδρος Βάρθης ,Κώστα Λάσκο ,Σωτηρία Ρουβολή, Ρούλα Πατεράκη ,Ηλία Λογοθέτη, Μαίρη Χρονοπούλου) και την Γλυκερία στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση.

 

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η παράσταση This is not Romeo & Juliet, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα, βασισμένη στο σαιξπηρικό αριστούργημα ξεχώρισε, αν και πρόλαβε να παιχτεί ελάχιστα στο Θέατρο Πορεία. Το κοινό όμως έδειξε το ενδιαφέρον του παρακολουθώντας την και on demand από την πλατφόρμα του θεάτρου.

toumasi 2 texnes plus

φωτό: Κοσμάς Ινιωτάκης για συνέντευξη στο texnes-plus 

Όπως ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, θα συνεχιστεί και αυτή τη χρονιά. Τη θέση της Έλλης Τρίγγου, που λόγω τηλεοπτικών υποχρεώσεων δεν μπορεί να συνεχίσει, θα πάρει η Σίσσυ Τουμάση.Η ταλαντούχα ηθοποιός ξεχώρισε και στην Αγριόπαπια του Ίψεν αλλά και στο Ευχαριστημένο της Μ.Καραγάτση,  που είχαμε παρακολουθήσει στο ίδιο θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου

Αναμένουμε λοιπόν τη νέα εκδοχή της παράστασης.(Διαβάστε εδώ την κριτική μας)

 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 
 
Η θητείας της  Καλλιόπης Ευαγγελίδου ως καλλιτεχνικής διευθύντριας του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών έληξε στις 31 Μαρτίου και μέχρι σήμερα δεν έχει ανακοινωθεί ο διάδοχός της  στο τιμόνι του ΔΗΠΕΘΕ.
 
Σύμφωνα με πληροφορίες του texnes-plus ο επόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής θα είναι ο συνθέτης, στιχουργός, μουσικός παραγωγός και συγγραφέας, Γιώργος Ανδρέου.
 
Ο Σερραίος μουσικοσυνθέτης έδωσε μάλιστα στις 29 Ιουνίου παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου  μία μεγάλη συναυλία στο Πάρκο Ηρώων στα πλαίσια του εορτασμού της 108η επετείου της Απελευθέρωσης της πόλης των Σερρών.
adreou
 
Ποιος είναι ο Γιώργος Ανδρέου;
 
Γεννήθηκε στις Σέρρες. Σπούδασε αρχικά νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έπειτα μουσική στην Eλλάδα και την Eυρώπη, ταυτόχρονα παρακολουθώντας σεμιναριακές σπουδές ψυχοακουστικής, ηχοληψίας και μέσων παραγωγής. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη σχέση-σύνδεση της Eλληνικής μουσικής τόσο με τα Δυτικά όσο και τα Aνατολικά μουσικά ιδιώματα. Ήταν μέλος του συγκροτήματος Αλερετούρ με τους Στάθη Παχίδη και Βαγγέλη Κοντόπουλο.Έπαιζε επίσης με την «Ταχεία Θεσσαλονίκης» του Νίκου Παπάζογλου, με τον οποίο και συμμετείχε στην Biennale της Βαρκελώνης του 1986. Το 1988 συμμετείχε στον ιστορικό δίσκο των Morel Βουβά Τοπία. Την ίδια χρονιά το συγκρότημα εκλέχθηκε παμψηφεί ως η ελληνική συμμετοχή στην Biennale της Μπολόνια
 
Από το 2000 είναι άμισθος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αστυπάλαιας.Από το 2009 ως το 2012 διετέλεσε διευθυντής του label AΚΤΗ live’n’studio της Sony Music Ελλάδας.Το καλοκαίρι του 2016 παρουσίασε στο Φεστιβάλ Φιλίππων το συμφωνικό έργο «Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ'», με μελοποιημένα αποσπάσματα ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη από το αντίστοιχο ποιητικό του έργο
 
Mε τις πολλαπλές ιδιότητες του διευθυντή παραγωγής, ενορχηστρωτή, ηχολήπτη και επιμελητή ηχογράφησης ο Γιώργος Aνδρέου έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους: Nίκο Ξυδάκη, Γιώργο Nταλάρα, Χάρις Αλεξίου, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Νίκο Παπάζογλου, Nίκο Πορτοκάλογλου, Xάρη και Πάνο Kατσιμίχα, Τάνια Τσανακλίδου, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Χρήστο Θηβαίο, Μιλτιάδη Πασχαλίδη, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Aφροδίτη Mάνου, Δήμητρα Γαλάνη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Παντελή Θαλασσινό, Nίκο Zούδιαρη, Γιώργο Zήκα, Mίνωα Mάτσα,  Στάμο Σέμση, Kώστα Xαριτάτο, Mανώλη Γαλιάτσο, Υπόγεια Ρεύματα, Έλιτρον, Βασίλη Παϊτέρη, Μιχάλη Κουμπιό, Γιώργο Κούκιο, Κορίνα Λεγάκη, Αθηνά Ανδρεάδη, Ορέστη Ντάντο, Ευτυχία Μητρίτσα, Κώστα Μπουντούρη και άλλους. Έχει επίσης  συνεργαστεί με την Oρχήστρα Nυκτών Eγχόρδων «Θανάσης Τσιπινάκης» του Δήμου Πατρέων και με πολλά μουσικά σχήματα και σύνολα.
 
Eνδεικτικά αναφέρεται η μουσική του για το ντοκιμαντέρ του Πάνου Καρκανεβάτου Η Πνοή της Γης,την ταινία της Όλγας Μαλέα Λουκουμάδες με Μέλι, τις ταινίες του Πάνου Καρκανεβάτου Καλά Κρυμμένα Μυστικά-Αθανασία και Ρουλεμάν, την ταινία Guilt του Βασίλη Μαζωμένου και την τανία του Αντώνη Καφετζόπουλου Υπόθεση Παπάζογλου. Στο θέατρο αξίζει να αναφερθεί η συνεργασία του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο έργο Κρίμα Που Είναι Πόρνη του Τζον Φορντ (σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά)], με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στον Ορέστη του Γιάννη Ρίτσου (2001), τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (2002), την Ηλέκτρα του Ευριπίδη (20030, την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη (2004)[16], όλα σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, καθώς και με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου στο έργο Περλιμπλίν και Μπελίσα του Λόρκα (2006) και το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών στο έργο Οψόμεθα εις Φιλίππους - Ιούλιος Καίσαρ 5η Πράξη των Σαίξπηρ/Πλουτάρχου (2008), και τα δύο σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.
 
Άλλες θεατρικές του μουσικές: Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής του Μολιέρου (Φεστιβάλ Αθηνών 2009, σκηνοθεσία Γιάννης Μπέζος). Η Βαβυλωνία του Δ. Βυζάντιου (Εθνικό Θέατρο, ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και Κομοτηνής 2009, σκηνοθεσία Θοδωρής Γκόνης & Τάσος Ράτζος), ο Άμλετ των Σαίξπηρ/Χειμωνά (Φεστιβαλ Φιλίππων, ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, Κανιγκούντα 2010, σκηνοθεσία Γιάννης Λεοντάρης & Θοδωρής Γκόνης) Το Τρίτο Κύμα των Τζόζεφ Ρόμπινετ και Ρον Τζόουνς (Εθνικό Θέατρο 2014, σκηνοθεσία Νίκος Αρβανίτης), Πλούτος του Αριστοφάνη (Φεστιβάλ Αθηνών 2016, σκηνοθεσία Γιώργος Κιμούλης). Αχαρνής του Αριστοφάνη (Φεστιβάλ Αθηνών 2018, σκηνοθεσία Κώστας Τσιάνος), Συρανό ντε Μπερζεράκ του Εντμόν Ροστάν (Θ.Ο.Κ. 2018-19, σκηνοθεσία Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, Βρε Καλώς τους των Guy Laurent και Marc de Chauveron (Θέατρο Βρετάνια 2019-20, σκηνοθεσία Πέτρος Φιλιππίδης)
 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Το 408 π.Χ., ο Ευριπίδης έγραψε και παρουσίασε την τραγωδία με τίτλο «Φοίνισσαι». Το έργο ήταν μέρος τριλογίας μαζί με την «Υψιπύλη» και «Αντιόπη»  και είναι το μόνο από τα τρία που διασώθηκε ολόκληρο.

Η υπόθεση του έργου είναι ίδια με τους  «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου (γραμμένο το 476 π.Χ.). Ωστόσο, εδώ, ο Ευριπίδης συνέλεξε  τα πιο δυσάρεστα γεγονότα του θηβαϊκού μύθου για τον Οιδίποδα και τη γενιά του.

Στο δράμα δεν υπάρχει πρωταγωνιστής αλλά ένα πλήθος προσώπων και γεγονότων. Παράλληλα, τα πολλαπλά αφηγηματικά επίπεδα, οι αναχρονίες, οι εναλλαγές του ρυθμού της αφήγησης, η παρουσίαση των ίδιων γεγονότων από διαφορετική οπτική γωνία αλλά και οι διακειμενικοί συνειρμοί με άλλες τραγωδίες (Αντιγόνη, Επτά επί Θήβας, Οιδίπους επί Κολωνώ), που αναδεικνύουν τη συγγένεια τόσο με εκείνες όσο και  με τα έπη, ανάγουν τη συγκεκριμένη τραγωδία σε μια από τις πολυπλοκότερες του είδους.

Οι Φοίνισσες, παρόλο που ανεβαίνουν έπειτα από χρόνια, στο παρελθόν είχαν παρουσιαστεί πολλές φορές από το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο (1960, 1965, 1978, 1988), όλες σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή.

finisses loukia texnes plus

Η Υπόθεση

Η ιστορία στηρίζεται στην αντιπαράθεση των δύο γιων του Οιδίποδα, Ετεοκλή και Πολυνείκη, οι οποίοι αναλαμβάνουν τη βασιλεία του πατέρα τους και συμφωνούν να μοιράζονται την εξουσία. Το πρόβλημα ξεκινά όταν ο Ετεοκλής αρνείται να παραδώσει στον αδερφό του τη διακυβέρνηση των Θηβών κι έτσι ο Πολυνείκης, αγανακτισμένος από την αδικία, ξεσηκώνει στρατό για να εκδικηθεί. Η μητέρα τους Ιοκάστη, προκειμένου να συμφιλιώσει τα παιδιά της, επιτρέπει την είσοδο του Πολυνείκη στην πόλη και τότε τα δυο αδέλφια αλληλοσκοτώνονται και εκείνη αυτοκτονεί.

Η αδερφή τους, η Αντιγόνη, παίρνει τους νεκρούς και γυρίζει στ’ ανάκτορα των Θηβών με τους τρεις σωρούς και ξεκινάει τον κόμμο. Λίγο αργότερα βγαίνει από το παλάτι ο Οιδίποδας και ξεκινάει και εκείνος να θρηνεί. Ο Κρέοντας, ο νέος βασιλιάς της χώρας, τους διατάζει να σταματήσουν και υποχρεώνει τον Οιδίποδα να φύγει από  τη Θήβα.

Στην Αντιγόνη λέει να αφήσει τους νεκρούς και κλεισμένη στο παλάτι να περιμένει τη μέρα του γάμου της με το γιο του, τον Αίμονα (ξάδερφό της και γιο του Κρέοντα), και διατάσσει να παραμείνει άταφο το σώμα του Πολυνείκη. Το φινάλε της τραγωδίας είναι «ανοιχτό», με την Αντιγόνη να παίρνει τον τυφλό πατέρα της και να φεύγουν για την εξορία.

 

sfiga finisses

Η παράσταση

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος προχώρησε σε κάποιες δραματικές παρεμβάσεις. Θα σταθώ στις πιο ουσιαστικές: πρώτον, ο πρόλογος του έργου αποδόθηκε πολυφωνικά από τον Χορό και όχι από την Ιοκάστη. Δεύτερον, προστέθηκε η παρουσία ενός βωβού προσώπου που δεν εμφανίζεται κανονικά στο έργο, της Σφίγγας. Τρίτον, παίρνει μια γενναία απόφαση για το φινάλε, κρατώντας την Αντιγόνη στη Θήβα για να ακολουθήσουν όσα γνωρίζουμε ήδη από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή.

Παρεμβάσεις που κατά τη γνώμη μου ωφέλησαν το κείμενο, χωρίς να του στερήσουν τίποτα από τη δυναμική του ενώ παράλληλα η επιλογή της Σφίγγας -πολύ καλή η Σεσίλ Μικρούτσικου-  να είναι παρούσα, ως βουβό πρόσωπο, επί σκηνής δείχνει ξεκάθαρα και την άποψη της εποχής ότι η Μοίρα είναι πάνω από όλα, ακόμη και από τους Θεούς. Ο Γιάννης Μόσχος, αδιαμφισβήτητα, δούλεψε πολύ πάνω στο κείμενο του Ευριπίδη και η παράστασή του είχε κάτι πολύ σημαντικό, που όλο και πιο σπάνια βλέπουμε τελευταία: σαφές σκηνοθετικό στίγμα και όραμα.

Επιπλέον, αν και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, ενώ μας έχει χαρίσει πολύ ωραίες δουλειές σε κλειστά θέατρα, δείχνει ότι είχε πάντα στο μυαλό του ότι η παράσταση θα έκανε πρεμιέρα στο αργολικό θέατρο, αξιοποιώντας πολλά σημεία και πέρα από την ορχήστρα.

Δυστυχώς, όμως, οι καλές προθέσεις, το δυνατό καστ των ηθοποιών και οι εξαιρετικά ταλαντούχες κοπέλες του Χορού,  δεν απέδωσαν τα δέοντα.

Ο Γιάννης Μόσχος επέλεξε  να προβάλει  στο λιτό αλλά λειτουργικό σκηνικό  της Τίνας Τζόκα, βίντεο με κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών ή κάποιων σημαντικών ενσταντανέ (Video Design: Αποστόλης Κουτσιανικούλης). Εύρημα που ενώ έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν, έμοιαζε αρχικά να έχει κάποιο ενδιαφέρον.

Η υπερβολική χρήση του, όμως, σε συνδυασμό με τα ατελείωτα πήγαινε-έλα του Χορού μαζί με τους πρωταγωνιστές  (κίνηση:Αμαλία Μπένετ), αλλά και τη δυσανάλογη αξιοποίηση της ενδιαφέρουσας  μουσικής (Θοδωρής Οικονόμου), είχαν ως αποτέλεσμα μια άσκοπα φορτωμένη παράσταση που απέτυχε να μεταδώσει τόσο την ιστορία όσο και τον λόγο του Ευριπίδη (στη σπουδαία μετάφραση του Νικηφόρου Παπανδρέου). Για συγκίνηση δε, ούτε λόγος... Οι ηθοποιοί έμοιαζαν εγκλωβισμένοι. Και το κοινό, αντί για την παράσταση, παρακολουθούσε την ακτινογραφία της, όλα υπογραμμισμένα, όλα έτοιμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της υπερβολής,  η σκηνή που ο Παιδαγωγός του έμπειρου ηθοποιού Κώστα Μπερικόπουλου ερμηνεύει τα λόγια του Αγγελιοφόρου (μια ακόμη επέμβαση στη δραματουργία από την πλευρά του σκηνοθέτη), και ο θεατής καλείται να δημιουργήσει στου μυαλό του τις εικόνες της μάχης, την ίδια ακριβώς στιγμή που πίσω από τον ηθοποιό προβάλλονται πλάνα και μπροστά από αυτά ο χορός κινείται έντονα και ψάλλει μια μελωδία(!)

Κανένας από τους ηθοποιούς της παράστασης δεν κατάφερε να παρουσιάσει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία για το βιογραφικό του. Από το σύνολο, ξεχώρισε  η Ιοκάστη της  Μαρίας Κατσιαδάκη, η Αντιγόνη της Λουκίας Μιχαλοπούλου και ο Ετεοκλής του Αργύρη Ξάφη. Οι τρεις τους είχαν κάποιες δυνατές σκηνές.

Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι του θιάσου ήταν από μέτριοι (ο Πολυνείκης του Θάνου Τοκάκη, ο Κρέοντας του  Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, ο Τειρεσίας του Αλέξανδρου Μυλωνά, ο Μενοικέας του Βασίλη Ντάρμα), έως κακοί όπως ο  Αγγελιαφόρος του  Γιώργου Γλάστρα και ο Οιδίποδας του Δημήτρη Παπανικολάου.

finisses ethniko texnes plusΓια το τέλος,  αφήνω αυτόν τον υπέροχο Χορό, που αν δεν είχε χαθεί στη φλυαρία και την ανέμπνευστη κίνηση της χορογράφου, θα ήταν από τους καλύτερους των τελευταίων ετών!

Η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Ζωή Μυλωνά, η  Ελπίδα Νικολάου,  η Σταύρια Νικολάου, η  Κατερίνα Παπανδρέου, η  Κατερίνα Πατσιάνη, η Ελίνα Ρίζου, η Μαριάμ Ρουχάτζε, η Θάλεια Σταματέλου και η  Στυλιανή Ψαρουδάκη έδρασαν μοναδικά σαν ένα σώμα, με εντυπωσιακή άρθρωση λόγου, συντονισμό και εξαιρετικές φωνές (Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου). Κορίτσια που το μέλλον του θεάτρου τους ανήκει και κάποιες ήδη έχουν δώσει σπουδαία δείγματα γραφής, ξεχωρίζοντας σε παραστάσεις.

Εκείνες φορούσαν και τα μόνα κοστούμια που είχαν κάποιο εικαστικό ενδιαφέρον (σκηνογράφος Ιωάννα Τσάμη), ενώ των υπόλοιπων ερμηνευτών έμοιαζαν με αποκριάτικες στολές.

Συνολικά, την πιο δύσκολη χρονιά στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου με το φάντασμα του σκανδάλου Λιγνάδη ακόμα νωπό, και η δεύτερη φετινή παραγωγή δεν καταφέρνει να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες μας.

 

φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

 

Aναλυτικά η περιοδεία:

7 Aυγούστου, Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλόππων

27 Αυγούστου Κατράκειο Θέατρο

3 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους

6-9 Σεπτεμβρίου, Υπαίρθιο Θέατρο Αττικό Αλσος (οι παραστάσεις διοργανώνονται από την Περιφέρεια Αττικής)

12 Αυγούστου, Ελευσίνα, Παλαίο Ελαιουργείο

15 Σεπτεμβρίου Θέατρο Πέτρας

18 Σεπτεμβρίου Θέατρο Βράχων - "Μελίνα Μερκούρη"

22-26 Σεπτεμβρίου «Σχολείον της Αθήνας Ειρήνη Παπά»

 

 

Διαβάστε επίσης:

«Ιχνευταί»: Είδα Την Παράσταση, Σε Σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού

 

Είδα Την «Ιφιγένεια Η Εν Ταύροις», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη 

 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

 

Στο «Σχολείο γυναικών», ο Μολιέρος έβαλε στο στόχαστρο την ηθική και κοινωνική υποκρισία της εποχής του, παίρνοντας θέση σ' ένα καυτό ζήτημα της εποχής του, τη δημιουργία οικογένειας. Το θέμα του έργου δεν είναι άλλο από το ζήτημα του γάμου και ιδιαίτερα της επιλογής συζύγου.

Ο μεγάλος κωμικός προκάλεσε σκάνδαλο, λοιδορώντας τις κρατούσες αντιλήψεις, που αναγνώριζαν μόνο στον άνδρα (πατέρα ή σύζυγο), το αποκλειστικό δικαίωμα της επιλογής. Στο έργο του ο Γάλλος συγγραφέας τονίζει μέσα από τα κωμικά επεισόδια ότι κανένα απομονωμένο μοναστήρι, καμιά ηθικοπλαστική εκπαίδευση και καμιά απαγόρευση ή περιορισμός δεν μπορούν να σταματήσουν την ελεύθερη βούληση.

 To Sxoleio ton gynaikon2

Η υπόθεση είναι απλή: Ο Αρνόλφο, ένα γεροντοπαλίκαρο που θέλει να παντρευτεί αλλά τρέμει στην ιδέα ότι θα τον απατήσει η γυναίκα του. Φοβικός και μισογύνης υιοθετεί ένα τετράχρονο κορίτσι, φροντίζοντας να μεγαλώσει μέσα στη θρησκοληψία και στον τρόμο της αμαρτίας, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή εκείνος, ήσυχος να το παντρευτεί. Η ζωή, όμως, του χαλάει όλα τα σχέδια. Η Αγνή, τρομοκρατημένη από τον αυστηρό και απόμακρο κηδεμόνα της, θα ερωτευτεί τον πρώτο νεαρό, που θα γνωρίσει, τον Οράτιο. Εκείνος θα καταφέρει να την «ξυπνήσει». Η κοπέλα επαναστατεί και ακολουθεί την έρωτά της.

 Το έργο ανέβηκε το 1663 με τον ίδιο τον Μολιέρο στον ρόλο του Αρνόλφου και ξεσήκωσε θύελλες στη συντηρητική κοινωνία της εποχής του. Είναι η πρώτη από τις κωμωδίες του, όπου το κλασικό πρότυπο του εξαπατηθέντος συζύγου (σύνηθες θέμα στα έργα του Μολιέρου), αποκτά τραγικό ύφος μέσα από τη μοναξιά του ανθρώπου που κατατρύχεται από ιδεοληψίες, εμμονές και έναν βαθύ ναρκισσιστικό πυρήνα.

 to sxoleio ton gynaikongiorgos santamouris 02 gallery

Ο Έκτορας Λυγίζος επιλέγει το συγκεκριμένο έργο, που έχει στιγματίσει με τη σκηνοθεσία του ο Λευτέρης Βογιατζής (2004), αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Αρνόλφο, με την Αγγελική Παπούλια (Αγνή) και τον Νίκο Κουρή (Οράτιο). Ο τελευταίος βρέθηκε και ανάμεσα στο κοινό της παράστασης.

Ο σκηνοθέτης, έχοντας ως βάση του τη σπουδαία μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, που είχε δουλευτεί πρώτη φορά για εκείνη την παράσταση στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, πριν 17 χρόνια. Η παράστασή του Λυγίζου υπηρετεί αλλά και εμπνέεται από αυτή την έμμετρη λυρική και ποιητική απόδοση του μολιερικού έργου.

Μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη είναι ο τρόπος με τον οποίο ο λόγος των ηθοποιών άλλες φορές πηγάζει και άλλες εκπορεύεται από τη μουσική και το γενικότερο ηχητικό περιβάλλον. Μια εξαιρετική δουλειά του The Boy -που είναι παρών στη σκηνή καθόλη τη διάρκεια της παράστασης- και ερμηνεύει τον ρόλο του Ανρίκ.

Οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν από νταϊρέδες και ζίλες μέχρι σαξόφωνα και τρομπέτες με εξαιρετική επιτυχία. Ο ίδιος ο Έκτορας Λυγίζος, απολαυστικός στον ρόλο του Αρνόλφου, με μια μπακέτα ανά χείρας, έδινε το σύνθημα για την κάθε σκηνή.

Τα κωμικά επεισόδια της παράστασης μοιάζουν περισσότερο κοντά στην κομέντια ντελ άρτε και τη φάρσα της εποχής του Μολιέρου που δύσκολα αγγίζει τον σημερινό θεατή.

Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι είδαμε μια καλοκουρδισμένη παράσταση, με όραμα και δουλειά συνόλου αλλά όχι μια κωμωδία. Η παράσταση δεν είχε γέλιο, είχε χιούμορ και μάλιστα έξυπνο χιούμορ, αποφεύγοντας τους σκοπέλους της υπερβολής.

to sxoleio ton gynaikonmichalis kloukinas 05 gallery 

Σε ρόλους του αντίθετου φύλου, η Ευαγγελία Καρακατσάνη και ο Γιάννης Κλίνης δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι έχουμε πολλά να περιμένουμε από αυτούς. Μια σκηνοθετική επιλογή που καυτηριάζει το φύλο ως κοινωνική κατασκευή. 

Με εντυπωσιακή σκηνική ενέργεια και όλα τα εκφραστικά της μέσα σε εγρήγορση, η Σοφία Κόκκαλη πείθει στον ρόλο της παιδούλας Αγνής.

Πολύ καλοί και οι νεότεροι της παράστασης Άρης Μπαλής και Κωνασταντίνος Ζωγράφος. Στη σκηνή του Χώρου Δ της Πειραιώς 260, και η Εύα Βλασσοπούλου, εδώ και χρόνια βοηθός σκηνοθέτη του Έκτορα Λυγίζου.

 to sxoleio ton gynaikonmichalis kloukinas 04 gallery

Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής ήταν το εντυπωσιακό σκηνικό της Κλειώς  Μπομπότη-αυτή τη φορά βοήθησε στην εξέλιξη της δράσης σ’ αντίθεση με το «Σώσε»- φωτισμένο ατμοσφαιρικά από τον Δημήτρη Κασιμάτη. Ένα τεράστιο χωνί ή εσωτερικό μουσικού οργάνου που έβριθε συμβολισμών και πάνω στο οποίο ισορροπούσαν μοναδικά οι ηθοποιοί, εκμεταλλευόμενοι κάθε του πτυχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εμφάνιση της Αγνής με ροζ φόντο που παραπέμπει τόσο στην κοριτσίστικη αθωότητα όσο και στο αιδοίο.

 Συνολικά, έχοντας παρακολουθήσει όλες τις δουλειές του Έκτορα Λυγίζου, τολμώ να πω ότι ήταν η καλύτερή του παράσταση, με τον ίδιο απολαυστικό στον πρωταγωνιστικό ρόλο και όλο τον θίασο δουλεμένο στις λεπτομέρειες. Ευχής έργον θα ήταν να έχει και συνέχεια.

Παραμένει δε εντυπωσιακό, αποδεικνύοντας τη σπουδαιότητα του κλασικού έργου του Μολιέρου, το γεγονός ότι μια ιστορία γυναικείας καταπίεσης του 17ου αιώνα είναι εκκωφαντικά παρούσα στα χρόνια μιας υποτιθέμενης εξέλιξης, με τις  γυναικοκτονίες να δείχνουν ότι μάλλον «Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, Κεμάλ».

 

φωτογραφίες: Michalis Kloukinas

 

«Το σχολείο των γυναικών» παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, Χώρος Δ από τις 17 έως τις 20 Ιουλίου 

 

Μπορεί να ξεκίνησε για λίγες παραστάσεις στην Ιερά Οδό πριν πέντε χρόνια αλλά, η «Ταράτσα του Φοίβου» κατάφερε να γίνει talk of the town και να φτάσει αισίως τα πέντε της χρόνια αυτό το καλοκαίρι, συνεχίζοντας με sold out παραστάσεις για δεύτερη χρονιά στο Άλσος.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ένας εξαιρετικός οικοδεσπότης και αυτή την πενταετία έχει φιλοξενήσει και τραγουδήσει μαζί με σχεδόν όλους τους εκπροσώπους του ελληνικού πενταγράμμου.

Η παράσταση μοιάζει με γιορτή, μ’ ένα πανηγύρι που ξεκινάει από τα ευφάνταστα σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης), και τα εντυπωσιακά κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη), και φτάνει σε επιθεωρησιακά νούμερα, σκετσάκια, μιμήσεις και stand up και, φυσικά τραγούδι, όλα με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Άγγελου Τριανταφύλλου.

Μαζί με τον Φοίβο στη φετινή του ταράτσα ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους οι: Θανάσης Αλευράς, Νεφέλη Φασούλη, Βύρων Θεοδωρόπουλος, IdrKayne και Φοίβος Ριμένας. Με τον πρώτο να ξεχωρίζει και να αναδεικνύεται, αναμφισβήτητα, ο σταρ της βραδιάς.

 

 

taratsa foivos texnes plus

 

 Ο Θανάσης Αλευράς είναι ένας σπάνιος καλλιτέχνης, ένα πολύπλευρο ταλέντο που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς. Ο μονόλογός του για τη Λίνα Μενδώνη, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Γιάννα Αγγελοπούλου, η Ελένη Σταμίρη αλλά κυρίως η Βίκυ Φλέσσα του, κερδίζουν το γέλιο του κόσμου άμα τη εμφανίσει.

Κατά τ’ άλλα, το σόου πάσχει από κάποιες ανορθόδοξες μεταβάσεις από το ένα νούμερο στο άλλο και μοιάζει σαν απλώς να ήθελε να τα χωρέσει όλα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Το τραγούδι, σίγουρα, δεν είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην ταράτσα του Φοίβου, με τον ίδιο να επαναλαμβάνει τις πέντε επιτυχίες του.

Τα κείμενα από την άλλη, μπορεί να είναι επίκαιρα και σε πολλά σημεία να βγάζουν γέλιο- ναι, περνάς ωραία- αλλά δεν είναι τολμηρά. Το μαχαίρι δεν φτάνει στο κόκαλο και όταν ζούμε σ’ αυτές τις εποχές, αυτή η ατολμία γίνεται ακόμη πιο έντονη και τελικά στοιχίζει στο τελικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο μπούμαν με τη σημαία της Παλαιστίνης... Αν κανείς αποφασίσει να σχολιάσει ένα τόσο βαθύ και πολιτικό ζήτημα, νομίζω πως πρέπει να το κάνει ουσιαστικά.

Σε κάθε ταράτσα, όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, υπάρχουν κάποιοι guest καλλιτέχνες που μαζί με τον Φοίβο τραγουδούν την τελευταία ώρα του τρίωρου σόου. Για την Πέμπτη 15 Ιουλίου είχε ανακοινωθεί ένα αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο με τον Θύμιο Παπαδόπουλο, τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Χρήστο Θηβαίο.

Όπως χαρακτηριστικά είπε η Ρίτα Αντωνοπούλου: «Για τον Θάνο υπάρχει μόνο ένας χρόνος σ’ ό,τι τον αφορά, ο Ενεστώτας», και πράγματι, όλοι όσοι τον παρακολουθούσαμε τα τελευταία χρόνια, ήταν σαν εκείνη τη ζεστή βραδιά στο Άλσος να τον βλέπαμε εκεί. Τόσο όταν ο Θύμιος Παπαδόπουλος έκανε τον γύρο της σκηνής με το σαξόφωνό του και ήταν σαν να ακούγαμε νοερά τη φωνή του Θάνου να ενθαρρύνει τον κόσμο να τον χειροκροτήσει, όσο και όταν η Ρίτα Αντωνοπούλου τραγουδούσε το «Μηδέν» και εκείνος σηκωνόταν από το πιάνο και την χόρευε. Γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος δεν ήταν ένας συνθέτης απόμακρος στο πιάνο του. Έπιανε πάντα τον σφυγμό του κοινού, έκανε με κάθε ευκαιρία χιούμορ και δεν είχε κανένα ταμπού να γίνει και ένας απολαυστικός διασκεδαστής.

Σίγουρα, αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν ένα αφιέρωμα στον μεγάλο συνθέτη, αλλά μάλλον κάποιοι αγαπημένοι συνεργάτες που μοιράστηκαν με το κοινό της ταράτσας μερικά αγαπημένα τραγούδια του. Σίγουρα τα πολιτικά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου δεν ήταν ταιριαστά με το πνεύμα της ταράτσας, και μάλλον θα έπρεπε να αναδιαμορφωθεί διαφορετικά η βραδιά. Παρ’ όλα αυτά, οι ερμηνευτές του έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και χάρισαν στο κοινό ωραίες στιγμές που δεν θύμιζαν σε τίποτα μνημόσυνο αλλά περισσότερο μια γιορτή.

 

 

«Ο ΙΔΟΜΕΝΕΑΣ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ» Παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του ROLAND SCHIMMELPFENNIG «ΙΔΟΜΕΝΕΑΣ» και στην όπερα του Μότσαρτ “Idomeneo”

Ο μύθος: Ο Ιδομενέας, βασιλιάς της Κρήτης επιστρέφοντας από την Τροία πέφτει σε θύελλα και υπόσχεται στον Ποσειδώνα να θυσιάσει το πρώτο ζωντανό πλάσμα που θα συναντήσει στην ακτή της πατρίδας του. Αυτός είναι ο γιος του. Θα εκπληρώσει ο Ιδομενέας τη θυσία;

Ο Μάξιμος Μουμούρης και η Βίκυ Βολιώτη φωτίζουν τις συνέπειες της ανθρώπινης βούλησης όταν αυτή εναντιώνεται στις επιταγές των θεών, ταξιδεύοντας μέσα από διαφορετικούς μύθους που απαιτούν θυσίες. Μυθικά πρόσωπα, όπως ο Ναύπλιος, ο Παλαμήδης, η Ηλέκτρα, ο Οδυσσέας, ζωντανεύουν με μοναδικό σκηνικό το φυσικό τοπίο, το φεγγάρι κι ένα πιάνο με ουρά… Ο μουσικός Θοδωρής Ιωσηφίδης συνοδεύει τους ηθοποιούς με άριες από την όπερα του Μότσαρτ Idomeneo, πρελούδια του Σοπέν και μινιατούρες του Προκόφιεφ.

«Είναι εγκληματικό να σκοτώνουμε το θύμα, επειδή είναι ιερό, αλλά το θύμα δε θα ήταν ιερό αν δεν το σκοτώναμε.»

Και οι μύθοι συνεχίζονται...

Συντελεστές Σύνθεση κειμένων – σκηνοθεσία: Έφη Ρευματά

Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου

Παραγωγή: Apparatus Οργάνωση παραγωγής: Μάνθα Καραδήμα

Ηθοποιοί: Μάξιμος Μουμούρης, Βίκυ Βολιώτη Πιάνο: Θοδωρής Ιωσηφίδης

Ημέρες παραστάσεων: 19 και 20 Αυγούστου 2021

Ώρα έναρξης: 21:00 Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Τόπος: Αρχαίο θέατρο Ορχομενού Αρκαδίας

Η παράσταση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του θεσμού ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ -Πρόγραμμα 2021-, του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Αναλυτικό πρόγραμμα και προκρατήσεις θέσεων στο digitalculture.gov.gr

Χρήσιμες πληροφορίες:

Οι εκδηλώσεις προσφέρονται δωρεάν από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Είναι υποχρεωτική η προκράτηση θέσης.

Για περισσότερες πληροφορίες συμβουλευτείτε την ιστοσελίδα: https://digitalculture.gov.gr/

Σημειώνουμε ότι οι θεατές θα πρέπει να τηρούν τις οδηγίες και συστάσεις της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων COVID-19 του Υπουργείου Υγείας για την ασφαλή προσέλευση στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία, σύμφωνα με τις ισχύουσες Κ.Υ.Α..

Για λόγους ασφαλείας και για την αποφυγή καθυστερήσεων και συνωστισμού, συνιστάται η έγκαιρη προσέλευση, 1 – 1,5 ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης.

Μετά την έναρξη, η είσοδος δεν θα επιτρέπεται.

Η χρήση μη ιατρικής μάσκας είναι απαραίτητη καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη που διδάχθηκε, πιθανότατα, μεταξύ 414-412 π.Χ. (δεν είναι επιβεβαιωμένη η χρονολογία), επέλεξε για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα στο αργολικό θέατρο ο ταλαντούχος Γιώργος Νανούρης.   

Το έργο είναι προγενέστερο της  «Ιφιγένειας η εν Αυλίδι» που παίχτηκε μετά τον θάνατο του Ευριπίδη, παρόλο που προηγείται σαν μύθος. Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» είναι ένα από τα πιο τεχνικά έργα του Ευριπίδη με πάρα πολλές πληροφορίες για όλες τις δυστυχίες της γενιάς των Ατρειδών, ενώ έχει χαρακτηριστεί από τους μελετητές  μελόδραμα, τραγι-κωμωδία ακόμα και  θρίλερ με αστυνομική πλοκή. Σκέψεις που με την πρώτη κιόλας ανάγνωση διαφαίνονται.   

Άξιο μνείας είναι το γεγονός πως από το έργο απουσιάζει η τραγική κορύφωση, δεδομένου πως δεν υπάρχει κάποιος ήρωας που να φτάνει σε ακραία τραγική στιγμή.  

Εδώ είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου τη διαφορά του «δραματικού»  και του «τραγικού»: μια διαφορά, όχι μόνο, ποιότητας  και έντασης συναισθήματος  αλλά κυρίως διαφορά κατηγορίας και φύσης. Το τραγικό μας οδηγεί σ’ άλλη θεώρηση των πραγμάτων, το δραματικό μας οδηγεί στη συμπόνια ή έστω στη συμπάθεια. Το τραγικό αφορά θεμελιώδη υπαρξιακά συμβάντα, ενώ αντίθετα το δραματικό αφορά πάντα το συναίσθημα της λύπης.   

Ένας επιπλέον σκόπελος, γενικότερα στα έργα Ευριπίδη, συναντάται στα χορικά, τα οποία σε αντίθεση με αυτά του Αισχύλου και του Σοφοκλή, δεν συνάδουν με την εξέλιξη του έργου αλλά εμπνέονται γενικότερα  από τους ήρωες και  βρίθουν λυρισμού.  Παράλληλα, σε αρκετά σημεία των διαλόγων το τραγικό εμπλέκεται με το κωμικό στοιχείο που φλερτάρει έντονα με την ειρωνεία.   

Αν στη συζήτηση εμπλέξουμε και τη φιλοσοφική σκέψη του πιο βαθυστόχαστου τραγικού ποιητή, όπως αναγνωρίζεται ο Ευριπίδης, αλλά και την αναζήτηση της ουσίας του θεού και την πραγματικότητα, όπου ο διώκτης του ανθρώπου δεν είναι  κάποια θεϊκή δύναμη αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος, αυτό τον αναγάγει στον πρώτο μεγάλο αιρετικό.   

lena ifigeneia texnes plus

Γεγονός που στο συγκεκριμένο έργο βλέπουμε μέσα από την κριτική στάση του ποιητή που έντεχνα περνά τις ιδέες του μέσα από τα λόγια τις Ιφιγένειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο  Ευριπίδης δεν μπορεί να δεχθεί τις ανθρωποθυσίες ως απαίτηση της θεάς και γι’ αυτό απομακρύνει την ιστορία από την Ελλάδα και την μεταφέρει σε μια βάρβαρη χώρα.   

Ο Γιώργος Νανούρης, έχοντας όλα αυτά και  σίγουρα πολλά περισσότερα στο μυαλό του, προσέγγισε το έργο του Ευριπίδη με σεβασμό, αποφεύγοντας περιττούς εντυπωσιασμούς και σκηνοθετικά τερτίπια, προσπαθώντας να εστιάσει στον λόγο και στα έξι αριστοτελικά στοιχεία της τραγωδίας (μύθος, ήθος, διάνοια, λέξις, μέλος και όψις). 

Έκανε το πιο απλό και σημαντικό, που σε λίγο θα ξεχάσουμε στην Επίδαυρο, ήτοι εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη θυμέλη, τη βάση του βωμού, που σε πολλές παραστάσεις εξαφανίζεται από σκηνοθετική άποψη.  

Παρά τις καλές προθέσεις, όμως, η σκηνοθετική του γραμμή τον οδήγησε σ’ ένα μάλλον ακαδημαϊκό ανέβασμα, χωρίς ξεκάθαρο στίγμα.  

Επιπλέον, έχω την αίσθηση, παρακολουθώντας την παράσταση από το άνω διάζωμα, ότι περισσότερο δημιούργησε μια ατμοσφαιρική παράσταση, ένα δράμα δωματίου, το οποίο δύσκολα στέκεται στην Επίδαυρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το γεγονός ότι κάποιοι από τους στίχους δεν ακούγονταν στο πάνω μέρος του θεάτρου.  

Όπως ο ίδιος ο Ευριπίδης υποστηρίζει στον  Ιππόλυτο: «Οὐ ταὐτὸν εἶδος φαίνεται τῶν πραγμάτων πρόσωθεν ὄντων ἐγγύθεν θ᾽ ὁρωμένων»  (Τα πράγματα δεν φαίνονται  ίδια όταν τα κοιτάμε από μακριά και όταν τα κοιτάμε από κοντά). Όταν, λοιπόν, σκηνοθετεί κάποιος  στην Επίδαυρο, μήπως θα πρέπει να έχει στο νου του και τον τελευταίο θεατή  στο άνω διάζωμα;  

ifigeneia nanouris2 texnes plus

Ο Γιώργος Νανούρης αντιμετώπισε τον χορό με την  χορωδιακή  του διάσταση, σαν μέλη ενός  τελετουργικού, αξιοποιώντας στο έπακρο την κορυφαία, και εξαιρετική, Κίττυ Παϊταζόγλου, που ήταν επιφορτισμένη με σχεδόν όλους τους στίχους που στην τραγωδία απαγγέλουν οι 15 Ελληνίδες υπηρέτριες. 

Εδώ, τα υπόλοιπα πέντε κορίτσια (Νικόλ Κουνενιδάκη, Μαρία Κωνσταντά, Άννα Κωνσταντίνου, Δανάη Πολίτη, Βιβή Συκιώτη και Αρετή Τίλη), με φοβερή ακρίβεια -φαίνεται η σκληρή δουλειά που έχουν κάνει με τον  Άγγελο Τριανταφύλλου που υπογράφει τη μουσική στην παράσταση- γίνονται η μοναδική μουσική (μέλος) της παράστασης. Επιλογή που σε πολλές σκηνές λειτουργεί εξαιρετικά, όπως για παράδειγμα στο Β΄ Στάσιμο, σε συνδυασμό με τη λυρική μετάφραση του Γιώργου Ιωάννου, ενώ  σ’ άλλες καταλήγει σ’ ένα ατελείωτο μοιρολόι ή υποσκιάζει τους πρωταγωνιστές.  

kitty texnes plus

Το μεγαλύτερο αγκάθι της παράστασης ήταν η έλλειψη μιας ενιαίας υποκριτικής γραμμής, που μοιραία οδήγησε στην έλλειψη σκηνικής επικοινωνίας. 

Η δυνατή ομάδα των ηθοποιών του (Λένα Παπαληγούρα, Μιχάλης Σαράντης, Νίκος Ψαρράς, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης  και  Προμηθέας Αλειφερόπουλος), μοιάζουν ο καθένας να αξιοποιεί όλες τις δυνάμεις που έχει στη φαρέτρα του, παίζοντας όμως μόνος του. Διαφορετικοί τονισμοί, πολλές αμήχανες κινήσεις και ανώφελες ερμηνευτικές εκρήξεις είναι μερικά από τα αποτελέσματα αυτής της έλλειψης.  

Συνεπέστερος από όλους μοιάζει ο Πυλάδης του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, δουλεμένος στις λεπτομέρειες, συμμετέχει ακόμη και στις σκηνές που δεν εκφέρει  λόγο και καταφέρνει να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα σχέση και με τον Ορέστη του Μιχάλη Σαράντη. Ίσως και η μόνη σκηνή  της παράστασης, στον Πρόλογο του έργου, όπου δύο χαρακτήρες επικοινωνούν πραγματικά.  

Ο τελευταίος, έστω κι αν υπάρχουν στιγμές που μοιάζει αμήχανος σκηνικά, με υπερβολικές σωματικές εξάρσεις, στη συνολική του ερμηνεία έχει θετικό πρόσημο.  

 aleiferopoulos sarantos

Η Λένα Παπαληγούρα είναι παλιά γνώριμη με την Ιφιγένεια, ξεκινώντας ως μέλος του χορού πριν δέκα χρόνια στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Θ. Μουμουλίδη, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο πριν τέσσερα χρόνια στην ίδια τραγωδία, σε σκηνοθεσία  Χειλάκη - Δούνια και, έχοντας ενδιάμεσα την εμπειρία του μονολόγου της «Ιφιγένειας» του Ζαν Ρενέ Λεμουάν. Φαίνεται, λοιπόν, να γνωρίζει καλά την ηρωίδα της, χωρίς όμως να να την πάει ένα βήμα μπροστά.  

Ορέστης και Ιφιγένεια δεν καταφέρνουν  με τη σκηνική τους σύζευξη να αναδείξουν  τον πυρήνα όλων των θεμάτων της τραγωδίας -την αδελφική αγάπη, τον νόστο για την πατρίδα κ.λπ. - που βρίσκεται στην τραγική αναγνώριση των δύο αδελφών στο Β΄ επεισόδιο. Έτσι, το μοτίβο της αναγνώρισης  δεν επιτυγχάνει να συγκινήσει τους θεατές, δημιουργώντας παράλληλα μια προβληματική στην ομαλή εξέλιξη της δράσης.  

ifigeneia en tavrois 4

Τόσο ο  αγγελιοφόρος, όσο και ο αγελαδάρης  του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη  δεν καταφέρνουν να μεταφέρουν τις εικόνες από τις αφηγήσεις τους στο κοίλον.  

Αξιοπρεπής, αλλά όχι σπουδαία, η θεά Αθηνά της Χάρις Αλεξίου.  

Ο Θόας του Νίκου Ψαρρά φέρει μια σκηνική ζωντάνια και καταφέρνει να αποδώσει και τις κωμικές πλευρές αλλά και εκείνος δεν συνδιαλέγεται ουσιαστικά  με τους υπόλοιπους του θιάσου, με εξαίρεση στην έξοδο, όταν απειλεί τις παρθένες του χορού.  

alexiou 2texnes plus

Το σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη ήταν μάλλον αδιάφορο, υπηρετώντας τη λιτή γραμμή της σκηνοθεσίας. Αντίθετα τα κοστούμια της Ιωάννης Τσάμη συμπλήρωναν την εικαστική εικόνα της θρησκευτικής μυσταγωγίας.  

Τα ζεστά φώτα του Αλέκου Γιάνναρου ήταν εναρμονισμένα στο πλαίσιο της μυσταγωγικής ατμόσφαιρας.  

Συνολικά, πρόκειται για ένα ανέβασμα που προσπαθώντας, μάλλον, να αποφύγει νεοτερισμούς και να ακολουθήσει τον δρόμο της λιτότητας, αποτυγχάνει να σταθεί στο μεγάλο θέατρο της Επιδαύρου, κάνοντας  τον πιο έμπειρο θεατή να αναρωτιέται τι έχει να προσθέσει η συγκεκριμένη ακαδημαϊκή ανάγνωση του σκηνοθέτη στην παραστασιολογία της «Ιφιγένειας η εν Ταύροις» αλλά και γιατί τόσο έμπειροι ηθοποιοί πέφτουν στην παγίδα των ευκολιών τους. 

Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη παρουσιάστηκε για 3 παραστάσεις στην Επίδαυρο (3,4 και 5 Ιουλίου), και θα συνεχίσει την περιοδεία της ανά την Ελλάδα. 

 

 

 

Διαβάστε επίσης:

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος Βρέθηκε, Ντυμένος Τσολιάς, Να Παίζει Σ' Ένα Άδειο ΡΕΞ, Την Ημέρα Που Συνελήφθη Ο Λιγνάδης

 

 

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

 

Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος»

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Τη θυμάμαι σε μια από τις πρώτες της παραστάσεις, που συνέπεσε με τα πρώτα χρόνια μου στη δημοσιογραφία. Ήταν μια περφόρμανς του Μπάμπη Γαλιατσάτου με τίτλο «All yesterday's parties». Ένα χρόνο αργότερα κλέβει την παράσταση στη «Μητέρα του σκύλου», που σκηνοθέτησε ο Νικίτας Μιλιβόγεβιτς στο Εθνικό Θεάτρο. Έκτοτε, η Ηρώ Μπέζου έχει ακολουθήσει μια αξιοζήλευτη θεατρική αλλά και κινηματογραφική διαδρομή και το 2019 κερδίζει, ίσως καθυστερημένα, το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη».

 Παιδί διάσημων ηθοποιών, η Ηρώ κατάφερε να ακολουθήσει τη δική της ξεχωριστή πορεία και να αποδείξει ότι πολλές φορές το μήλο όχι μόνο πέφτει κάτω από τη μηλιά, αλλά φτάνει και λίγο παραπέρα, καρποφορώντας νέους ζουμερούς καρπούς.
 
Αυτή την περίοδο, βρίσκεται στην Μεγαλόνησο, όπου θα κάνει πρεμιέρα με τον «Προμηθέα Δεσμώτη» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, μια συμπαραγωγή του Θεάτρου Πορεία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης. Η ίδια ερμηνεύει την Ιώ και από τη γεύση που πήραμε οι δημοσιογράφοι από μια ανοιχτή πρόβα της παράστασης, οι προσδοκίες μας έχουν φτάσει ήδη πολύ ψηλά.
 
 Η Ηρώ μου μίλησε για την Ιώ της που ακροβατεί σε ξυλοπόδαρα,την πρώτη της συγγραφική και σκηνοθετική απόπειρα που αναμένεται να δούμε στο Θέατρο Τέχνης αλλά και το « χρέος που έχει κάθε θηλυκή ύπαρξη ανά τους αιώνες να ικανοποιεί τον πόθο των ανδρών»...

 

 

 

promitheas texnes plus

φωτό από την ανοιχτή πρόβα της παράστασης, η Ηρώ Μπέζου ως Ιώ και ο Γιάννης Στάνκογλου στον ρόλο του Προμηθέα. 

 

Σε παρακολουθήσαμε στην ανοιχτή πρόβα να κάνεις κάτι ιδιαίτερα απαιτητικό. Πώς αντέδρασες όταν άκουσες από τον Άρη Μπινιάρη ότι η Ιώ θα είναι πάνω σε... ξυλοπόδαρα;

Το είχα πληροφορηθεί ήδη από πέρσι. Η αλήθεια είναι ότι με φόβισε λιγάκι αλλά είναι η πρώτη φορά που μου ζητείται να αποκτήσω μια δεξιότητα για τις ανάγκες μιας δουλειάς και μ' άρεσε η ιδέα. Επίσης, ο Άρης είναι καλός δάσκαλος και το έκανε να φαίνεται εύκολο.

Πρακτικά, πόσο δύσκολο είναι να εκφέρεις λόγο ακροβατώντας;

Όχι τόσο όσο ακούγεται. Άλλωστε δεν ισορροπώ πλέον στα δύο, αλλά στα τέσσερα, όπως είδατε, συν του ότι δεν βρίσκομαι πολύ ψηλά. Κάναμε πολλούς μήνες εξάσκηση, οπότε συνήθισα και ομολογώ ότι δεν με αποσπά από τη σχέση μου με το κείμενο. Άλλωστε, η σωματικότητα που προκύπτει από αυτό το δεδομένο είναι πλέον θεμελιώδες κομμάτι της υποκριτικής μου λειτουργίας στην παράσταση.

Ο Άρης Μπινιάρης μίλησε για την Αισχύλεια τραγωδία, τοποθετώντας στο επίκεντρό της τη φράση της Ιούς, «Ο Δίας με αποκτήνωσε γιατί με πόθησε». Τραγική ειρωνεία, την ίδια ώρα ομολογούσε τον φόνο της γυναίκας του, ο δράστης στα Γλυκά Νερά. Πώς αποκωδικοποιείς μέσα σου τη φράση;

Το έργο εστιάζει στη βία της εξουσίας, στην ασφυκτική, αδιέξοδη συνειδητοποίηση ότι «ο Δίας δίχως νόμους κυβερνά». Η εμφάνιση της Ιούς επικυρώνει αυτήν την χωρίς όρια δύναμη του τυράννου πάνω στους θνητούς. Η ηρωίδα τιμωρείται για την θηλυκή της φύση και «αποκτηνώνεται», στερείται δηλαδή τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της. Στερείται το ανθρώπινο σώμα, στερείται την πνευματική της διαύγεια, τη δύναμη πάνω στο ίδιο της το πνεύμα, ούσα πλέον στο έλεος του οίστρου. Στερείται την ταυτότητά της, εν ολίγοις. Δυστυχώς, η διαχρονικότητα του μύθου έγκειται κυρίως στην ενοχή που φορτώνεται το γυναικείο φύλο, στο χρέος που έχει κάθε θηλυκή ύπαρξη ανά τους αιώνες να ικανοποιεί τον πόθο των ανδρών, απολογούμενη ταυτόχρονα γι’ αυτό και αρνούμενη την όποια δική της ερωτική επιθυμία. Με λίγα λόγια, στον τρόμο που γεννά παντού και πάντα η ανθρώπινη σεξουαλικότητα.

mpezou texnes plus

φωτό από την ανοιχτή πρόβα της παράστασης

Πιστεύεις ότι θα πάψει να υπάρχει κάποτε αυτό «το χρέος»;

Θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει αλλά αργεί πολύ αυτή η εποχή. Νομίζω, δηλαδή, ότι δεν θα ζούμε εμείς να το δούμε. Όχι γιατί δεν πιάνουν τόπο οι κινήσεις που γίνονται παγκοσμίως, κυρίως στον δυτικό κόσμο αλλά, επειδή πιστεύω ότι είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε βάθος, στη ρίζα του. Γίνονται κάποια βήματα, που αργότερα θα θεωρηθούν καθοριστικά αλλά δεν νομίζω ότι θα μας απαλλάξουν από αυτό το χρέος. Νομίζω ότι προς το παρόν, λύνεται πιο επιφανειακά το ζήτημα και κυρίως μ’ ό,τι έχει να κάνει με το αποτέλεσμα αυτής της στάσης, όπως είναι οι συμπεριφορές και τα γεγονότα. Θέλω, όμως, να πιστεύω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, η γυναίκα θα αποφορτιστεί από αυτό το βάρος.

Βρίσκεις κοινά σημεία με την Ιώ, μια νέα γυναίκα σαν εσένα;

Είναι πολύ μεγάλη η απόσταση που μας χωρίζει από αυτά τα πρόσωπα, είναι μύθοι, είναι οι ήρωες που διαβάζαμε μικροί στα βιβλία μυθολογίας και έδιναν ώθηση στην φαντασία μας να οργιάσει. Φυσικά ο πόνος, η μοναξιά, το αίσθημα της αδικίας, είναι κοινοί τόποι για όλους τους ανθρώπους. Όπως και η απόγνωση που κρύβει το μεγάλο ερώτημα, «το δικό μου μαρτύριο πώς θα τελειώσει;». Ανοίγουν μια πόρτα για να συνδεθείς, έστω στιγμιαία, με μια ηρωίδα που υφίσταται το αδιανόητο.

Υπάρχει κάποια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας που θα ήθελες να παίξεις στο μέλλον;

Δεν είναι εύκολο να καταπιάνεσαι με τέτοια κείμενα και ρόλους. Θα ήθελα να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες που μπορούν να με βοηθήσουν να προσεγγίσω αυτά τα μεγέθη, όχι να παίξω ρόλους για να μπουν στο βιογραφικό μου. Όσο γοητευτικοί κι αν είναι.

Είναι η δεύτερη φορά μετά το “Ξύπνα Βασίλη” που συνεργάζεσαι με τον Άρη Μπινιάρη σ’ ένα τελείως διαφορετικό θεατρικό είδος. Πώς είναι η συνεργασία σας;

Είναι πολύ απελευθερωτικό και διεγερτικό για μένα το πλαίσιο που θέτει ο Άρης. Δημιουργεί σαφή όρια, ένα πολύ ισχυρό ηχητικό τοπίο και πάνω εκεί σου δίνει την ελευθερία να κινηθείς ακολουθώντας λιγότερο τη λογική και περισσότερο το ένστικτο, θα έλεγα. Η δόνηση που προκαλείται από τον διάλογο με τον ήχο, ξυπνάει μια λειτουργία όχι τόσο διανοητική, ενεργοποιεί κάτι θυμικό, το οποίο σε κείμενα όπως αυτό του Αισχύλου βοηθάει πάρα πολύ- δεδομένου ότι τα μεγέθη και οι καταστάσεις αυτές είναι κυριολεκτικά ασύλληπτες μέσα από τον δρόμο της λογικής.

Ετοιμάζεις την πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά. Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη;

Μέσα από την ανάγκη να ανέβει το έργο που έγραψα. Δεν θα ήθελα να το αναθέσω εξ ολοκλήρου σε κάποιον άλλον, μιας και είχα πολύ ισχυρή άποψη γι αυτό, και δεν θ’ άντεχα να απέχω από τη δημιουργική διαδικασία. Αλλά δεν θα μπορούσα να το σκηνοθετήσω μόνη μου, χωρίς τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Η σκηνοθεσία δεν με ενδιέφερε ποτέ ως τώρα, άλλωστε θεωρώ ότι είναι ένα ξεχωριστό ταλέντο. Όταν όμως έχεις κάτι να πεις, καλό είναι να το πεις.

Ποιο είναι αυτό το ξεχωριστό ταλέντο που έχει ανάγκη ένας καλός σκηνοθέτης;

Νομίζω ότι έχει να κάνει, κυρίως, μ’ έναν τρόπο να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Να μπορεί να φανταστεί και να πλάσει έναν κόσμο αισθητικά, υποκριτικά και εικαστικά. Σίγουρα είναι σημαντικό να μπορεί να επικοινωνεί με τους ηθοποιούς, να έχει μεταδοτικότητα αλλά αυτή δεν είναι η μόνη ευθύνη που έχει. Οι σημαντικοί σκηνοθέτες είναι αυτοί που έχουν μέσα τους ένα κόσμο ανοιχτό στη φαντασία και θέλουν να τον παρουσιάσουν στους ανθρώπους. Γεγονός που έχει να κάνει πολύ με την αισθητική αλλά και το εικαστικό κομμάτι, με το οποίο εγώ δεν έχω κάποια σύνδεση, τουλάχιστον ακόμα.

Παρ’ όλα δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να σκηνοθετούν μόνο όσοι έχουν όσα περιέγραψα. Μπορεί κάποιος σε μια καλή του στιγμή να δημιουργήσει κάτι πολύ ουσιαστικό χωρίς να έχει αυτό το ταλέντο.

mpezou 3 texnes plus

Τι σε ενέπνευσε να γράψεις το κείμενο των «Ναυαγών»;

Ξεκίνησα, προσπαθώντας να εμβαθύνω σε ένα κοντινό μου πρόσωπο και κατέληξα να μιλάω για πολλά άλλα, χωρίς να ξέρω καν τι με κινεί, πώς οδηγούμαι εκεί. Είχα μια απροσδιόριστη ανάγκη που με παρέσυρε και, ως ένα βαθμό, πρώτα έγραψα και μετά κατάλαβα τι γράφω. Ασχέτως ποιότητας του κειμένου, η διαδικασία είναι ηδονική και δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Αν καταλαβαίνω σωστά, το κείμενο γράφτηκε κάπως συνειρμικά και αβίαστα;

Όντως, δημιουργήθηκε αβίαστα, όχι τόσο συνειρμικά, γιατί πρόκειται για ένα ρεαλιστικό κείμενο. Δεν κατασκεύασα κάτι πρώτα και μετά το έγραψα, πρόκυπτε σαν να ήταν ήδη μέσα μου δομημένο κάτι, χωρίς να το γνωρίζω.

Φυσικά, διόρθωσα πράγματα ξανά και ξανά και στις πρόβες. Όμως ένα μεγάλο κομμάτι, βγήκε χειμαρρωδώς από μέσα μου.

Αν ναυαγούσες και έπρεπε να παραμείνεις υποχρεωτικά όχι σε κάποιο νησί αλλά σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής σου, ποια θα επέλεγες και γιατί;

Δεν θα επέλεγα καμία από αυτές που έχω ζήσει αλλά κάποια εποχή στο μέλλον, που φαντασιώνομαι ότι θα είναι πιο φωτεινή από αυτές που έχω ζήσει ως τώρα. Η λέξη «ναυαγήσω» δεν είναι καθόλου αισιόδοξη γιατί υπονοεί μια ακινητοποιημένη κατάσταση, παρ’ όλα αυτά θα προτιμούσα να ναυαγήσω σε κάτι που δεν έχω ζήσει ακόμη.

Πώς ήταν η επιστροφή στις πρόβες μετά από τόσους μήνες παύσης;

Λυτρωτική. Ανυπομονώ για την παράσταση.

Όλη αυτήν την περίοδο τι σου έλειψε περισσότερο; Αναθεώρησες πράγματα και καταστάσεις, και αν ναι, ποια;

Δεν τολμώ να κάνω απολογισμό γιατί δεν είμαι πεπεισμένη ότι η ιστορία αυτή έχει τελειώσει. Αν θεωρήσουμε όμως ότι ένας κύκλος έχει ολοκληρωθεί, θα έλεγα ότι επιβεβαιώθηκε η τεράστια ανάγκη μου για δύο πράγματα: να δουλεύω στο θέατρο και να δημιουργώ πολύ στενούς και βαθείς δεσμούς με τους ανθρώπους. Αναθεώρησα ως προς τη χρησιμότητα του να κάνεις σχέδια. Μου έλειψε να κυκλοφορώ χωρίς να δίνω λογαριασμό.

Πώς αντιμετώπισες όλες αυτές τις αποκαλύψεις, που ήρθαν στο φως με το κίνημα metoo; Ήταν κάτι που περίμενες;

Δεν θα πρωτοτυπήσω. Ήταν πολύ ανακουφιστικό και ζοφερό ταυτόχρονα. Η ανακούφιση σαφώς υπερισχύει κι εύχομαι να έχει μετακινηθεί κάτι οριστικά και όλο το κίνημα να επεκταθεί σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους

Έχει τύχει να βιώσεις ποτέ κακοποιητική συμπεριφορά σε κάποια πρόβα ή γύρισμα;

Άμεσα όχι. Εμμέσως, φυσικά! Αλλά εκεί γίνεται πολύ σύνθετο το ζήτημα. Ευθέως όμως δεν με έχει κακοποιήσει κανείς. Αλλά έχω υπάρξει μάρτυρας υποτιμητικής συμπεριφοράς απέναντι σε συναδέλφους, αρκετές φορές.

Πώς αντέδρασες;

Έχει τύχει να πάρω θέση αλλά έχει τύχει και να μην αντιδράσω, κάτι που φαντάζομαι ότι θα έχει συμβεί και σε άλλους συναδέλφους, αλλά δεν είμαι καθόλου περήφανη γι’ αυτό. Δεν είναι εύκολο να αντιδράσεις, ειδικά όταν είσαι νέος.

Μπορεί και να απορρίψεις και κάποια επόμενη συνεργασία για μια τέτοια συμπεριφορά;

Ναι, πιστεύω πως θα το έκανα. Έχει συμβεί κιόλας να αρνηθώ συνεργασία με κάποιον επειδή έχω ακούσει από συναδέλφους ότι συμπεριφέρεται πολύ άσχημα σε νέους ηθοποιούς. Δεν είναι όμως και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Διότι το αιώνιο πρόβλημα της δουλειάς μας είναι η ανεργία και εκεί πατάνε όσοι συμπεριφέρονται μ' αυτόν τον τρόπο. Ξέρουν ότι δεν έχεις πολλές επιλογές

Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που δεν σ’ αφορά; Υπάρχει κάποια τηλεοπτική δουλειά που ζήλεψες;

Όχι, δεν ονειρεύομαι να παίξω στην τηλεόραση αλλά είμαι λάτρης αρκετών σειρών, ελληνικών και ξένων. Υποψιάζομαι ότι δεν μου ταιριάζει ο κώδικας, προτιμώ να βλέπω απ’ το να παίζω.

Μια ελληνική και μια ξένη σειρά που ξεχώρισες πρόσφατα;

Μια ξένη σειρά που μου άρεσε πολύ ήταν το «Spartak». Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει πολλή τηλεόραση τα τελευταία χρόνια για πρακτικούς λόγους. Κλασικά αγαπημένη μου σειρά όμως είναι το «Dolce Vita».

mpezou 2 texnes plus

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;

Τον χειμώνα, μόλις ανοίξουν οι κλειστές αίθουσες, θα ανεβάσουμε την παράστασή μας, το έργο «οι Ναυαγοι» στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης (θα παίζουν ο Γιάννος Περλέγκας, ο Μιχάλης Τιτόπουλος και η Σοφία Κόκκαλη), και από τον Ιανουάριο θα συμμετέχω στον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο Προσκήνιο. Αλλά επειδή, όπως είπαμε, τι νόημα έχουν τα μακροπρόθεσμα σχέδια μια τέτοιαν εποχή, προς το παρόν έχουμε πρεμιέρα στα Χανιά στις 4 Ιουλίου.

Μου είπες πριν, ότι μέσα στην καραντίνα αναθεώρησες για τη χρησιμότητα να κάνει κάποιος σχέδια. Φαντάζομαι δεν ισχύει το ίδιο και για τα όνειρα. Πώς ονειρεύεσαι λοιπόν τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Δέκα χρόνια είναι πολύ μετά... Φαντασιώνομαι, κυρίως πράγματα που έχουν να κάνουν με την ψυχική και σωματική μου υγεία. Να μπορώ να εκφράζομαι όσο πιο ελεύθερα γίνεται και να απολαμβάνω τα πράγματα επί της ουσίας. Θέλω να έχω στη ζωή μου αγάπη και όσο λιγότερο φόβο γίνεται.

Σε σχέση με την υποκριτική;

Σε σχέση με τη δουλειά μου, να μην βαρεθώ ούτε στο ελάχιστο το θέατρο, γιατί είναι ένας κίνδυνος που υπάρχει γενικά στη δουλειά μας διότι η πίεση είναι μεγάλη οπότε κάποια στιγμή δυσφορείς να κουράζεσαι τόσο πολύ, να ψάχνεις συνέχεια δουλειά κ.λπ. Θέλω πολύ να αποφύγω αυτή τη φάση και να μην πλήξω ποτέ.

Ονειρεύομαι επίσης να συνεχίσω να γράφω πράγματα, που θα ενδιαφέρουν τόσο εμένα όσο και τους άλλους και θα θέλουν να τα βλέπουν να ανεβαίνουν.

 

 mpezou

φωτο: Πάτροκλος Σκαφιδάς  Από τις εντυπωσιακές μεταμφιέσεις της παράστασης 

 

Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» θα κάνει πρεμιέρα στις 4 Ιουλίου στα Χανιά, στην έδρα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης και στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου, ενώ στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου θα παρουσιαστεί στις 20, 21 & 22 Αυγούστου στο πλαίσιο του Athens Epidaurus Festival.

Το πρόγραμμα της περιφέρειας έχει ως εξής:

Φίλιπποι (Καβάλα) 20-21/7

Αλεξανδρούπολη 22/7

Ιωάννινα 24/7

Θέατρο Δάσους (Θεσσαλονίκη) 27-28/7

Βόλος 29/7

Λάρισα 30/7

Δελφοί 31/7

Aρχαία Ηλιδα 24/8

 

Η πρώτη συγγραφική της δουλειά,«Οι Ναυαγοί», θα παρουσιαστεί σε δική της σκηνοθεσία σε συνεργασία με τον Γιάννη Παπαδόπουλο στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η πρεμιέρα ανεμένεται το φθινόπωρο.

 Από τον Ιανουάριου θα συμμετέχει  στον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο Προσκήνιο.

 

 

Διαβάστε επίσης:

 

«Προμηθέας Δεσμώτης»: Πήραμε Μια Πρώτη Γεύση Από Την Παράσταση Του Άρη Μπινιάρη

 

Άρης Μπινιάρης: «Η Ουδετερότητα Δεν Προσφέρει Καρπούς Για Σκέψη»

 

Γιάννης Στάνκογλου:«Έχουμε Δεχτεί Πράγματα Χωρίς Να Τα Σκεφτόμαστε»

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτό:  Michalis Kloukinas

 

O Χώρος Δ της Πειραιώς 260 έχει μεταμορφωθεί σε πασαρέλα και σαν άλλο fashion week, έξω από την αίθουσα είναι στημένες κάμερες και οι παρουσιαστές του σόου αναμένουν τους θεατές με το μικρόφωνο στο χέρι για τις πρώτες δηλώσεις πριν ξεκινήσει η βραδιά.

Μπαίνοντας στον χώρο, πρώτα περνά κανείς από τα παρασκήνια, όπου οι ηθοποιοί- μοντέλα ετοιμάζονται και, λίγα βήματα πιο κάτω αντικρίζει τη μεγάλη πασαρέλα που έχει στηθεί.

«Της μνήμης οι φυλακές θα γκρεμιστούν.Εδώ θα φτιάξουμε ξανά την ιστορία», τραγουδάει σε ζωντανή εκτέλεση ο Γιάν Βαν και η μπάντα του.

Εκεί, για τα επόμενα 120 λεπτά, ο Γιώργος Κριθάρας και η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου με ανάλαφρη διάθεση θα μας παρουσιάσουν τους σταθμούς της ελληνικής φουστανέλας.

Βρισκόμαστε 300 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, στο 2121. Σ' έναν πλανήτη που δεν υπάρχουν πλέον έθνη και χώρες, παρά μόνο μια παγκόσμια ψηφιακή αυτοκρατορία. Κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ένα μικρό ψηφίο. Το θέατρο ως είδος αποτελεί προϊόν της ιστορίας.

Από μπροστά μας θα παρελάσουν ο βασιλιάς Όθωνας, η βασίλισσα Αμαλία, ο Θεόφιλος, ο Κωλέττης, ο Λόρδος Βύρωνας, ο Σπύρος Λούης και πολλοί άλλοι.

ntefil

Η ιδιαίτερη σκηνική σύνθεση του Παντελή Φλατσούση έχει ως άξονα δύο ερωτήματα: «Από το 1 έως το 10, πόσο Έλληνας αισθάνεσαι;» και «Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;», σχολιάζει το ελληνικό σύμπλεγμα, όπως χαρακτηρίζει την ανάγκη των Ελλήνων κάθε τους δραστηριότητα να είναι αρεστή στους Ευρωπαίους, καυτηριάζοντας παράλληλα κάθε τι εθνικιστικό.

Η ιδέα της πασαρέλας, αν και δεν γίνεται για πρώτη φορά -θυμίζουμε την παράσταση «Τις γυναίκες έντυσε το εθνικό θέατρο», των Ατταριάν- Φιλίνη, το 2018, στην Πειραματική του Εθνικού, παραμένει πρωτότυπη. Επιπλέον, η επιλογή των πέντε ηθοποιών – μοντέλων και η αφήγηση της ιστορίας τους στο φινάλε συγκινεί και δίνει τροφή για σκέψη.

ntefile2

Ο ταλαντούχος Αινείας Τσαμάτης από την Αλβανία, η Ντέμπορα Οντόγκ με μισή καταγωγή από την Ουγκάντα, ο Γιλμάζ Χουσμέν που μεγάλωσε στην Ξάνθη, αλλά πάντα το όνομά του παραξένευε, ο Hossain Amiri από το Αφγανιστάν, που δεν γνώριζε καν ότι υπήρχε χώρα με το όνομα Ελλάδα, και ο Θέμης Θεοχάρογλου - Holy Grace, που αγαπάει την φουστανέλα γιατί ήταν η μόνη φούστα που επιτρεπόταν να φοράει μικρός, γεμίζουν με την ενέργειά τους τη σκηνή- πασαρέλα. Ντυμένοι με φαντασία και γούστο υψηλής αισθητικής από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη, που έχει κάνει σπουδαία δουλειά με τα κοστούμια της παράστασης.

ntefile3

Δυστυχώς, όμως, η δραματουργία της παράστασης (Παντελής Φλατσούσης, Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Κατερίνα Κωνσταντινάκου), πάσχει τόσο ως προς το κείμενο όσο και ως προς τη σκηνική σύνθεση και, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια κουράζουν τον θεατή. Η ιδέα του Παντελή Φλατσούση θα μπορούσε να αναπτυχθεί στη μισή διάρκεια και να αποφευχθούν μ' αυτό τον τρόπο οι τόσες φλυαρίες και επαναλήψεις.

Επιπλέον, μπορεί η αρχική σύλληψη να είχε κάποιο ενδιαφέρον, όμως, από το κείμενο απουσιάζει η τόλμη, το μαχαίρι δεν φτάνει στο κόκκαλο. Σημαντικά θέματα, όπως για παράδειγμα η θέση της γυναίκας μέσα από την ενδυμασία της, μοιάζουν με τυχαίες παρενθέσεις.

Τα προβλήματα του κειμένου δεν αφήνουν ανεπηρέαστες και τις ερμηνείες των ηθοποιών, οδηγώντας τους σε συχνά σαρδάμ και αμήχανη κινησιολογία.

Σε επικοινωνιακό αδιέξοδο φτάνει και το ιντεράκτιβ κομμάτι της παράστασης με το κοινό παγωμένο και τους ηθοποιούς αδύναμους να το διαχειριστούν.

Καλοδουλεμένο και εμπνευσμένο το Βίντεο editing (Μάριος Γαμπιεράκης - Χρυσούλα Κοροβέση), αλλά και οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου.

 

 28 και 29 Ιουνίου στην αίθουσα Δ της Πειραιώς 260 στις 21:00 

 

 Διαβάστε επίσης: 

 

Ο Παντελής Φλατσούσης, Τα Ντεφιλέ Και Η Φουστανέλα (Συνέντευξη)

 

Φωτογραφίες: Γιώργος Στεργιόπουλος

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Έχω πάντα ένα σταυρό και φωτογραφία της κόρης μου και του άντρα μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

 Δεν το έχω ζήσει ακόμα… Συνήθως στεγάζονται κι άλλοι θίασοι και είναι δύσκολο να διαμορφώσεις ένα καμαρίνι των ονείρων σου.

moukiou kamarini2

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

 Όταν δούλεψα στο θέατρο Αλίκη, μετά το θάνατό της, το καμαρίνι της έμεινε άθικτο. Το κοιτούσα και το θαύμαζα γιατί ήταν όλα όπως τα άφησε…… Με το εκλεπτυσμένο και φίνο γούστο της. Τα πολυτελή κουστούμια της και κυρίως τη λάμψη της. Λες και ήταν ακόμη εκεί….

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

 Η ωραιότερη ανάμνηση που έχω από καμαρίνι , είναι από το θέατρο Καρέζη. Όταν κάναμε το έργο «Ο Θάνατος και η κόρη» του Αριελ Ντόρφμαν σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου. Μου έδωσε ένα καμαρίνι που είχαν φιλοξενηθεί σπουδαίοι ηθοποιοί! Ένοιωθα την αύρα τους και με έπιανε δέος, συγκίνηση αλλά και η ανάγκη να φανώ επαρκής.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Η προσευχή μου

 

 

Η Ηρώ Μουκίου πρωταγνιστεί στην παράσταση «Ανθισμένες Μανόλιες» στο Θέατρο Χυτήριο – Σημείο Πολιτισμού. Πρεμιέρα Τρίτη 29 Ιουλίου και από Κυριακή 11 Ιουλίου και κάθε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

 Η ομάδα ARTIVISTAS ιδρύθηκε τον Γενάρη του 2021. Είναι μια νεοσύστατη καλλιτεχνική ομάδα που αποτελείται από τον σκηνοθέτη, παραγωγό και συγγραφέα Αλέξανδρο Ράπτη και την πιανίστρια και μουσικολόγο Θάλεια Παπαδοπούλου. Η συνεργασία τους προέκυψε μέσα από την κοινή επιθυμία της δημιουργίας καινοτόμων έργων τέχνης με τη σύμπραξη του θεάτρου και της μουσικής. Στόχος της ομάδας είναι η παραγωγή και η εκτέλεση πρωτότυπων και σύγχρονων θεατρικών και μουσικών έργων, Ελλήνων και ξένων δημιουργών με έμφαση στην καινοτομία, τον σύγχρονο πολιτισμό και την χρήση της τεχνολογίας.
Οι δράσεις της ομάδας απευθύνονται τόσο σε ενήλικες, όσο και σε παιδιά. Σε λίγες μέρες μάλιστα πρόκειται να εγκαινιάσουν μια πρωτότυπη "κατασκήνωση" εμπνευσμένη από τους μύθους του Αισώπου και στόχο να εστιάσουν σε  ζητήματα που απασχολούν τα παιδιά, αλλά και τους γονείς στις μέρες μας όπως: η αυτογνωσία, η τόνωση της αυτοπεποίθησης, η αλληλεγγύη, η αποδοχή του διαφορετικού και η καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης.
 
thaleia papadopoulou 2texnes plus
 
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα γι' αυτή την κατασκήνωση;
 
Αλέξανδρος Ράπτης: Η πολύχρονη προσωπική μας πείρα με παιδιά και παρόμοιες καλλιτεχνικές κατασκηνώσεις μας οδήγησε στην ιδέα της δημιουργίας μιας σειράς θεατροπαιδαγωγικών εργαστηρίων με βάση την θεατρική τέχνη. Μετά την συνθήκη της καραντίνας η ανάγκη των παιδιών να επικοινωνήσουν δια ζώσης είναι πολύ αυξημένη. Το θέατρο μπορεί να γίνει ένα πολύ εκλεπτισμένο εργαλείο για να επαφέρει τα παιδιά σε μια αρμονική κοινωνική ζωή και ισσοροπία μέσα από την καλλιτεχνική έκφραση.
 
 
 
-Γιατί επιλέξατε τους μύθους του Αισώπου;
 
Αλέξανδρος Ράπτης: Θεωρούμε ότι ο Αίσωπος, ο αιώνιος παραμυθάς, είναι πάντα επίκαιρος, διαχρονικός και παγκόσμιος. Οι ευφάνταστες και διδακτικές ιστορίες του αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία, χτίσαμε ένα θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων με πολύ θέατρο, κίνηση, ζωγραφική και τραγούδι.
 
Χρησιμοποιώντας συγκεκριμένους μύθους του Αισώπου συνδυάζουμε δραστηριότητες Εκπαιδευτικού Θεάτρου, μουσικοκινητικής αγωγής, ζωγραφική, χειροτεχνία και μεθόδους της Υποκριτικής Τέχνης για να περάσουμε από όλα τα στάδια εξέλιξης της θεατρικής δημιουργίας. Έτσι μέσα σ' ένα πλαίσιο πληθωρικού παιχνιδιού και σε ένα περιβάλλον ελευθερίας, αλληλεγγύης και αποδοχής τα παιδιά διασκεδάζουν μέσα από την θεατρική τέχνη με ποικίλα παιδαγωγικά οφέλη.
 
 alexandros raptis texnes plus
 
 
-Ο περιορισμός που έχουν βιώσει και τα παιδιά τους μήνες της καραντίνας πιστεύετε ότι θα επηρεάσει την διαθεσιμότητά τους και την ανάγκη τους για επικοινωνία;
 
Θάλεια Παπαδοπούλου:Πιστεύουμε ότι η ανάγκη των παιδιών για άμεση επικοινωνία είναι μεγάλη αυτό το διάστημα. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας η επικοινωνία  γινόταν μέσω μίας οθόνης είτε για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα και τις δραστηριότητες τους, είτε για να συναντήσουν τους φίλους τους, αναζητώντας ίσως  να διατηρήσουν μια καθημερινότητα σαν αυτή που είχανε πριν την πανδημία. Όταν αρχίσανε σταδιακά να ανοίγουν τα πράγματα η χαρά τους ήταν μεγάλη κυρίως γιατί είδανε όλους τους φίλους τους από κοντά. Προφανώς και υπήρξε κάποια αμηχανία για το πώς πρέπει να αντιδράσουν και να φερθούνε σύμφωνα με τους νέους κανόνες που αναγκαστικά μπήκανε στη ζωή τους αλλά η διάθεση τους για επικοινωνία πιστεύουμε ότι δεν χάθηκε.
 
 
 
- Διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου ότι ένας από τους στόχους των εργαστηρίων σας είναι να “τονώσετε τον αυθορμητισμό των παιδιών”. Πιστεύετε ότι έχει πληγεί την εποχή της οθόνης;
 
Θάλεια Παπαδοπούλου:Ο αυθορμητισμός είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της παιδικότητας που αυτή την εποχή έχει πληγεί κυρίως λόγω της πανδημίας και τον περιοριστικών μέτρων. Τη δεδομένη χρονική στιγμή η οθόνη αποτέλεσε το μέσο επικοινωνίας των παιδιών όπως λέμε και παραπάνω. Είναι ένα μέσο που έχει έρθει και θα παραμείνει στις ζωές μας οπότε πρέπει γονείς και εκπαιδευτικοί να προσπαθήσουμε να καθοδηγήσουμε τα παιδιά στη σωστή χρήση της. Μιλώντας όμως για τα εργαστήρια μας, θα θέλαμε να τονώσουμε τον αυθορμητισμό των παιδιών μέσα από τη λεκτική και σωματική έκφραση, να αναπτύξουμε πνεύμα συνεργατικότητας και διαλόγου, να αναπτύξουμε την ομαδικότητα και τη δημιουργική δράση και τέλος να ενεργοποιήσουμε την επινοητική φαντασία των παιδιών. 
 
 paidia
 
-Κάθε χρόνο αυξάνονται οι νεανικές και παιδικές παραστάσεις στην Ελλάδα. Πώς θα χαρακτηρίζατε το επίπεδό τους;
 
Αλέξανδρος Ράπτης:Τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια έξαρση των παραστάσεων για παιδιά. Όλο και περισσότεροι θίασοι ασχολούνται με το είδος. Για μένα αυτλο μόνο καλό μπορεί να κάνει στον χώρο. Ο ανταγωνισμός που έχει δημιουργηθεί ευνοεί την βελτίωση της ποιότητας των παραστάσεων, γιατί όλο και περισσότεροι μικροί θίασοι με ποιοτικά χαρακτηριστικά προσπαθούν να δημιουργήσουν παραστάσεις για παιδιά με σεβασμό στον θεατή. Υπάρχουν βέβαια και οι εμπορικές και χαμηλού επιπέδου παραστάσεις που βασίζονται στον εντυπωσιασμό σε βαρος της ποιότητας. Αλλα πλέον οι γονείς μπορούν να επιλέξουν με βάση το αισθητικό τους κριτήριο που σταδιακά αλλάζει.
 
 
 
–Ετοιμάζετε κάτι άλλο αυτόν τον καιρό; Υπάρχουν ανακοινώσιμα σχέδια για τη συνέχεια;
 
Αλέξανδρος Ράπτης :Για το μέλλον έχουμε στα σκαριά μια μουσικοθεατρική παράσταση για παιδιά και μια μουσική performance για ενήλικες. Όταν θα ξέρουμε περισσότερες λεπτομέρειες θα τις ανακοινώσουμε. Ελπίζουμε η πορεία της πανδημίας να μας επιτρέψει να υλοποιήσουμε τις ιδέες μας. Σας ευχαριστούμε πολύ και καλή δύναμη σε όλους!
 
 
 
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

1η εβδομάδα – Η Αλεπού κι ο Κάβουρας: Δευτέρα 28 Ιουνίου έως Παρασκευή 2 Ιουλίου

2η εβδομάδα – Η Γάτα και Ποντίκια: Δευτέρα 5 έως Παρασκευή 9 Ιουλίου

3η εβδομάδα – Ο Λαγός και η Χελώνα: Δευτέρα 26 έως Παρασκευή 30 Ιουλίου

4η εβδομάδα – Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας: Δευτέρα 23 έως Παρασκευή 27 Αυγούστου

Ώρες: Καθημερινά 09.00 έως 13.00

Ηλικίες: 6-12 ετών

Μέγιστος αριθμός συμμετοχών: 15

ΤΟΠΟΣ

Εκπαιδευτήρια “Ο Πλάτων”

Προέκταση Ελ. Βενιζέλου, Γλυκά Νερά, 15354

ΚΟΣΤΟΣ

70€ την εβδομάδα ανά συμμετοχή

50€ ανά συμμετοχή για τους μαθητές του εκπαιδευτηρίου

Προαιρετικά 25€ έξτρα χρέωση για μεταφορά με σχολικό λεωφορείο (η υπηρεσία δεν είναι διαθέσιμη την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου).

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ

Τηλ. 2106611793

https://platon.gr/summer-camps/

www.artivistasgroup/παίξε μάθε γέλασε

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

• Υπεύθυνοι εργαστηρίων: Θάλεια Παπαδοπούλου, Αλέξανδρος Ράπτης, Σίσσυ Ιγνατίδου

• Στην κατασκήνωση, θα ακολουθήσουμε όλους τους κανόνες υγιεινής και οι χώροι του Εκπαιδευτηρίου θα απολυμαίνονται συνεχώς.

• Στις αίθουσες θα τηρούνται οι απαιτούμενες αποστάσεις.

• Κατά την είσοδο στα Εκπαιδευτήρια, γονείς και παιδιά θα φορούν μάσκα και θα θερμομετρούνται.

• Η χρήση μάσκας για τα παιδιά, κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου, είναι υποχρεωτική.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ “ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ”

Οργάνωση Παραγωγής:

ARTIVISTAS

Σχεδιασμός εκπαιδευτικών προγραμμάτων:

Αλέξανδρος Ράπτης, Φώτης Δούσος, Ιωάννα Λιούτσια, Καλλιόπη Φύκαρη, Λουίζα Νικολάου

Θεατροπαιδαγωγοί, ηθοποιοί & εμψυχωτές:

Σίσσυ Ιγνατίδου, Αλέξανδρος Ράπτης, Θάλεια Παπαδοπούλου, Λουίζα Νικολάου

Σχεδιασμός αφίσας: Κωστής Τριανταφύλλου/ thirtyleaf design

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαρία Κωνσταντοπούλου

 

 

 https://www.facebook.com/ArtivistasTheaterMusicGroup

 
 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία