Αυτό που με καίει…είναι ταυτόχρονα κι αυτό που με συγκινεί.

Με καίει το πάθος, με καίει το λάθος που γίνεται πάθος, με καίει η στιγμή που έχει φύγει πριν καν τη γράψω ως λέξη, τι λείπει, τι μου λείπει…

Αυτό που με καίει… είναι αυτό που ψάχνω να με κάψει. Η ζωή που προσπαθώ ν’ αφουγκραστώ κάτω κι ανάμεσα από τη ζωή, από τη ζωή μου.

Σε ό,τι κάνω στο χώρο της τέχνης, όλα τα παραπάνω με απασχολούν. Και με μπερδεύουν ταυτόχρονα. Αλλά κι αυτό με καίει… το αν θα μπούνε ποτέ τα πράγματα σε σειρά, αν θα μπορέσω να ξέρω ποια είναι αυτά τα «πράγματα».

Στο θέατρο με καίει το εδώ και τώρα… μαραζώνω αν θαμπώσει. Με συγκινούν αυτές οι στιγμές, που ηθοποιοί και θεατές, αλλάζουν διάσταση, μπαίνουν σ’ έναν άλλο κόσμο κι ό,τι προκύψει. Γιατί πρέπει να προκύψει, αυτό το «ζωντανό» θέατρο αγαπάω. Όταν βλέπω έναν ηθοποιό να έχει πάθος πάνω στη σκηνή, κλαίω γιατί με συγκινεί αυτό που τον καίει, ακόμα κι αν δε μπορώ να το καταλάβω ακριβώς. Το ίδιο μου συμβαίνει όταν υποκλίνεται ένας θίασος που μόλις βγήκε από τον επί σκηνής κόσμο του, όσο δυνατή κι αν ήταν η παράσταση, με συγκινεί ο άνθρωπος στο τέλος, η ψυχή που φλέγεται.

Αυτό που με καίει… είναι τι κάνουμε οι άνθρωποι μπροστά στο φόβο του θανάτου, πώς αντιμετωπίζουμε τις απελπισίες μας. Με συγκινεί η καλοσύνη, η μεγαλοψυχία, η δοτικότητα, η ευγένεια.

Αυτό που με καίει… είναι οι κόσμοι που θέλω να δημιουργήσω, τα παράλληλα σύμπαντα, οι άνθρωποι που γνώρισα αλλά κι εκείνοι που δε θα γνωρίσω.

Με καίει αυτό το… «όλα θα πάνε καλά αλλά πρέπει να κάνουμε υπομονή…» όπως λέει κι ο Σαίξπηρ στον Άμλετ.

Αυτό που με καίει είναι αυτό που με σώζει… κι αναζητώ τους λόγους στους δρόμους της τέχνης.

Η Ζωή Ξανθοπούλου πρωταγωνιστεί στο «Hamlet & Άμλετ» στο Θέατρο Αργώ.

Με καίει που…

Δεν φταίει κανείς και για τίποτα, φταίει πάντα ένα ανύπαρκτο τρίτο πρόσωπο, στοιχείο ή συνθήκη, η ποσότητα και η προχειρότητα. Με καίει η ανοχή και η ηλιθιότητα, η βλακεία και η υστεροβουλία, ο ωχαδελφισμός και το έχει ο θεός. Με καίει ο εαυτός και το μυαλό μου, οι ιδέες σου και οι ιδέες μου, το πάθος και η ανάγκη της σκέψης κι αυτή η αιώνια βλακεία των πολλών πυροβολημένων που αρνούμενοι την λογική και τον επιχειρηματικό διάλογο καταφεύγουν στη λεκτική φαμφαρολογία.

Σε όλα αυτά λοιπόν καλούμε να πειθαρχήσω στη λογική ενός θετικού αποτελέσματος που προέρχονται από πράξεις έκφρασης και να ανεχτώ τον εαυτό μου, για να με ανεχτούν κι άλλοι εαυτοί κατά προτίμηση, τους πιο μακριά από εμένα, μήπως και σωθούμε.

Ελπίζοντας έτσι στις επερχόμενες ισορροπίες που πολλές από αυτές καταφέρνουν να γίνουν εφικτές μέσω της εικόνας, της σκηνής, της πράξης, του φωτός, της γραφής και της μουσικής. Τίποτα άλλο…

Έχοντας συμμάχους τον ήλιο, τον αέρα, την θάλασσα και μια στάλα γαλάζιου ουρανού που με κάνει να αναπνέω ελεύθερα.

Ο Εμμανουήλ Μαύρος είναι  σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός υπεύθυνος του Θεάτρου Δρόμος

Η ερώτηση τριγυρνάει στο μυαλό μου από τότε που μου που προτάθηκε να συμμετάσχω στη στήλη του τέχνες plus…καιρό τώρα. Αφού πρώτα άφησα τη μία πλευρά μου να απαντήσει όλα τα γελοία, από το «τσίλι» μέχρι το «πιπέρι καγιέν», την έκανα στην άκρη για να αφήσω χώρο στην αλήθεια.

Τί με καίει αλήθεια;

Η αλήθεια με καίει.

Ποια αλήθεια αλήθεια;.

Η αλήθεια στο βλέμμα. Στην έκφραση, στη δημιουργία. Η αλήθεια στο άγγιγμα μα και στις λέξεις. Το καθαρό, το ατόφιο, το αγνό, το πηγαίο. Το χωρίς φίλτρο.

Πόσα θα γλιτώναμε οι άνθρωποι αν απλά ήμασταν αληθινοί μεταξύ μας; Αν ήμασταν αληθινοί με τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας. Αν μαθαίναμε από παιδιά να ακούμε αυτό που αλήθεια καίει μέσα μας κι αν μας προέτρεπαν να το ακολουθούμε. Αν μπορούσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια χωρίς να υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Η αλήθεια υπάρχει. Είναι η δική μου. Είναι κι η δική σου. Κι αυτή που υπάρχει στη μέση. Και μπορούμε να τη βρούμε αρκεί να υπάρχει και καλή, αληθινά καθαρή πρόθεση.

Αν απλά μπορούσαμε να κοιταχτούμε βαθιά με αλήθεια.

Αν απλά μπορούσαμε να υπάρχουμε όλοι, αληθινά.

Στ’ αλήθεια θα ‘ταν όλα πιο όμορφα.

*Τη Ρίτα Αντωνοπούλου απολαμβάνουμε για 2 ακόμη Σάββατα στη μουσική σκηνή Σφίγγα σε ένα μοναδικό μουσικό πρόγραμμα με τον Θοδωρή Οικονόμου στο πιάνο. 

Με καίει να μην ξεχνάω να ζω.

Να μη θεωρώ αυτονόητο το χρόνο που μου μένει, να μη θεωρώ αυτονόητους τους ανθρώπους που συναντώ και συναναστρέφομαι, να μη θεωρώ αυτονόητο το ενδιαφέρον του οποιουδήποτε για όσα έχω να εκφράσω μέσω της δουλειάς μου στο θέατρο.

Να μην ξεχνάω να παίζω μουσική και να ξαναβρίσκω το κέντρο μου.

Να μην ξεχνάω να χαμογελάω και να αγνοώ τους τοξικούς ανθρώπους που πληθαίνουν γύρω μας.

Με καίνε σκέψεις, λέξεις, κείμενα, ιδέες, ρυθμοί και ήχοι, και λίγο σπανιότερα εικόνες.

Με καίει να έχω απάντηση στο γιατί κάνω κάτι. 

Με καίει να θυμάμαι συνεχώς ότι στο θέατρο θέλω να απευθύνω ερωτήματα και όχι να σερβίρω απαντήσεις.

Με καίει να συμπορεύομαι με όσους επικοινωνώ. Να είμαι δίπλα σε όσους νοιάζομαι. Να ακούω τους άλλους και να μη μονολογώ.

Με καίει να μη χάσω ποτέ την περιέργειά μου.

Με καίει η νοσταλγία του μέλλοντος.

* Ο Κ. Αλέξης  Αλάτσης έχει μεταφράσει το κείμενο της Ιβάνα Ζάικο «Γυναίκα-Βόμβα» και σκηνοθετεί την ομώνυμη παράσταση που ανεβαίνει στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας. Η πρεμιέρα του έργου έχει προγραμματιστεί για τις 11 Δεκεμβρίου.