Όσοι είναι γονείς έχουν βιώσει έστω μια φορά εκείνη τη στιγμή που μοιάζει με εφιάλτης. Περπατάς στο δρόμο με το παιδί σου, βλέπετε έναν ανάπηρο σε αμαξίδιο, κάποιον χωρίς χέρι, έναν τυφλό με μπαστούνι και το παιδί φωνάζει ‘’Μαμά γιατί αυτός δεν έχει χέρι;’’. Και ακούγεται πεντακάθαρα γιατί το σύμπαν έχει συνωμοτήσει και για κάποιο ανεξήγητο λόγο εκείνη η στιγμή είναι μια στιγμή απόλυτης ησυχίας. Είναι η στιγμή που θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί!

Τα παιδιά ακούνε από πολύ μικρά ότι ‘’όλοι είμαστε διαφορετικοί’’. Τους το λενε οι γονείς τους, το μαθαίνουν στο σχολείο, υπάρχουν άπειρα παραμύθια και βιβλία για την διαφορετικότητα. Όμως το πράγμα κάπου χωλαίνει. Γιατί τα παιδιά ακούνε ότι υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά δεν τους βλέπουν. Κι όταν τους βλέπουν τότε απορούν και γι’ αυτό ρωτάνε με όλη την αφοπλιστική και αμήχανη για τους ενήλικες ειλικρίνεια της παιδικής ηλικίας.

Αυτό είναι νομίζω και το κεντρικό θέμα τη παράστασης ‘’Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν’’. Η περιθωριοποίηση των ατόμων με αναπηρία. Δεν τους βλέπουμε γιατί δεν βγαίνουν συχνά έξω. Και δεν βγαίνουν γιατί τους εμποδίζουμε. Όλοι μας. Τους εμποδίζουμε παρκάροντας στις διαβάσεις, τους εμποδίζουμε αφήνοντας περιττώματα σκύλων, τους εμποδίζουμε γιατί δεν τους διευκολύνουμε.

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι, συνεχίζει να φέρνει τον μικρό θεατή αντιμέτωπο με σύγχρονα προβλήματα, ιδωμένα πάντα μέσα από το πρίσμα του γέλιου. Ο αποκλεισμός, ο κοινωνικός ρατσισμός, η ανισότητα και η περιθωριποίηση που υφίσταται ο μικρός Άρης στο έργο του Ρόι Κιφτ γίνονται άμεσα αντιληπτά από τα παιδιά αφού μπορούν ευκολότερα να μπουν στη θέση του Άλλου, όταν ο ‘’Άλλος’’ είναι ένας συνομίληκος που μιλά την γλώσσα τους. Να ‘’περπατήσουν με τα παπούτσια του’’ που λένε και οι Άγγλοι. Εκπληκτική και η συμβολή του έτερου σκηνοθέτη, Αντώνη Ρέλλα, ο οποίος όντας ανάπηρος ο ίδιος συνέβαλλε στο εκπληκτικό αποτέλεσμα της παράστασης. Ήταν εκεί για να υποδεχτεί τους μικρούς φίλους και με αμεσότητα και ενσυναίσθηση να τους βοηθήσει.

Η ομάδα των ηθοποιών(Βασίλης Κουκαλάνι, Μαρία Μοσχούρη, Τάνια Παλαιολόγου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης)ερμηνεύει άριστα τους ρόλους τους, ειδικά ο Γιώργος Κατσής στον απαιτητικό ρόλο του ανάπηρου Άρη.

Το έργο έχει ιδιαίτερη αξία αν σκεφτεί κανείς ότι γράφτηκε από έναν Άγγλο, μια χώρα που αν μη τι άλλο προσφέρει στα άτομα με αναπηρία πολύ περισσότερες διευκολύνσεις από αυτές που ‘’απολαμαβάνουν’’ στην χώρα μας. Είναι τρομακτικό και μόνο να σκεφτείς σε πόσο χειρότερη θέση βρίσκονται τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα.

Η μουσική και τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά πλαισιώνουν υπέροχα την παράσταση δίνοντας το δικό τους μήνυμα και προσθέτοντας κέφι και ζωντάνια που ξεσηκώνουν τους θεατές! ‘’Εγώ είμαι ανάπηρος κι εσύ είσαι περπατένιος, εγώ Κινέζος κίτρινος κι εσύ σοκολατένιος’’

3 Δεκέμβρη, παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ό,τι τους έχει συμβεί, μπορούμε όμως να τους διευκολύνουμε. Ας προπαθήσουμε να μπούμε στην θέση τους και να δείξουμε στα παιδιά πώς είναι να ζεις με εμπόδια. Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.

ΠΡΙΝ…

• Διαβάζουμε: Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) κυκλοφορούν διάφορες λίστες με βιβλία και παραμύθια σχετικά με το θέμα. Θα ξεχωρίσω δύο, ‘’Φένια η αγαπημένη των ήχων’’ της Γιώτας Αλεξάνδρου (εκδ.Πατάκη) το οποίο μιλά για την τύφλωση και το εξαιρετικό βιβλίο της συναδέλφου θεατρολόγου Ιωάννας Φαββατά ‘’Λυμένα κορδόνια’’ (εκδ. Πατάκη). Διαλέξτε μια ιστορία και ας γίνει η αφομή να μιλήσετε με τα παιδιά σας για τα παιδιά εκείνα που έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους, αλλά παραμένουν πάντα παιδιά που παίζουν και γελούν.
• 
• Βλέπουμε: Στο διαδίκτυο υπάρχουν μερικά πολύ ωραία animationσχετικά με το θέμα της αναπηρίας. Είδαμε και σας προτείνουμε τρία από αυτά.

ΜΕΤΑ…

• Για μεγαλύτερες ομάδες/ εμψυχωτές: Για να έρθουμε στη θέση του άλλου και να βιώσουμε για λίγο ό,τι βιώνει ας παίξουμε. Για πολύ μικρά παιδιά υπάχει η τυφλόμυγα που για λίγο τους βάζει στην θέση του τυφλού. Για μεγαλύτερα παιδιά έχουμε το παιχνίδι ‘’Οδηγώντας τον τυφλό’’. Χωριζόμαστε σε ζευγάρια και ο ένας κλείνει τα μάτια. Ο άλλος είναι ο οδηγός που πρέπει να οδηγήσει με ασφάλεια τον ‘’τυφλό’’ του. Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές. Ο ‘’τυφλός’’ να πιάνει από τον ώμο τον οδηγό και να υπάρχουν πολλοί οδηγοί και τυφλοί που κινούνται ταυτόχρονα. Μπορεί επίσης ο κάθε οδηγός να μείνει σταθερός σε ένα σημείο και να καθοδηγεί τον ‘’τυφλό’’ δίνοντάς του οδηγίες. Το παιχνίδι γίνεται δυσκολότερο βάζοντας εμπόδια (τσάντες, βιβλία, μπουφάν, κ.λπ) ή αν υπάρχουν ταυτόχρονα πολλοί οδηγοί και τυφλοί. Ακολουθεί συζήτηση πώς αισθάνθηκαν οι ’’τυφλοί’’ (Φοβήθηκαν; Ένιωσαν εμπιστοσύνη με τον οδηγό;) και οι οδηγοί (Ένιωσαν ευθύνη; Τους φάνηκε εύκολο ή δύσκολο;).

• Στα παπούτσια του άλλου: Τι θα λέγατε γυρνώντας σπίτι μετά την παράσταση να δένατε το ένα σας χέρι; Πόσο δυσκολεύει την καθημερινότητα μια αναπηρία; Δοκιμάστε το για μισή ώρα. και μπείτε και στη θέση ανθρώπων που ζουν έτσι.

            Η παράσταση δε δίνει λύση στο πρόβλημα της αναπηρίας. Όπως λύσεις δε δίνουν και οι διαφορετικοί χαρακτηρισμοί που κατά καιρούς προτείνονται για τα άτομα ΑΜΕΑ. Η παράσταση είναι σημαντική γιατί μας δείχνει ότι υπάρχουν, ότι είναι εδώ και είναι σαν και εμάς. Σίγουρα διαφορετικοί, αλλά σίγουρα ίσοι!

Δεν είμαστα όλο ίδιοι, αυτό είναι η αρχή

Μ’ αυτό ποτέ δεν ητανε για φόβο ή για νροπή.

Η παράσταση ‘’Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν’’ είναι καθολικά προσβάσιμη για όλους. Υπάρχει ταυτόχρονη Διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα, Ενδογλωσσικοί Υπέρτιτλοι για κωφούς/ές και βαρήκοους/ες καθώς και Ακουστική Περιγραφή για ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Τα προγράμματα διατίθενται σε μεγαλογράμματη γραφή, σε κώδικα Braille και Qr code.