Έφυγε από τη ζωή ο διάσημος Ιταλός συγγραφέας Αντρέα Καμιλέρι, σε ηλικία 94 ετών.

«Θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου καθιστός σε μία πλατεία και να διηγούμαι ιστορίες, και στο τέλος να γυρίζω ανάμεσα στο κοινό με την κόπολα (σιτσιλιάνικη τραγιάσκα) στο χέρι», είχε τονίσει σε συνέντευξη του στο παρελθόν. Ο συγγραφέας τις τελευταίες εβδομάδες νοσηλεύονταν στην εντατική έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Εγινε ιδιαίτερα γνωστός για τα αστυνομικά μυθιστορήματά του με κεντρικό ήρωα τον αστυνόμο Μονταλμπάνο. Ο Αντρέα Καμιλλέρι γεννήθηκε στη Σικελία το 1925.

Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου φοίτησε για μικρό χρονικό διάστημα σε επισκοπικό κολέγιο απ' όπου αποβλήθηκε επειδή πέταξε ένα αυγό σε έναν σταυρό. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο κλασικό λύκειο Empedocle στο Αγκριτζέντο, από όπου πήρε απολυτήριο το 1943 χωρίς να δώσει εξετάσεις, λόγω της επέμβασης των συμμάχων στη Σικελία. Το 1944 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Λογοτεχνίας, αλλά δεν πήρε ποτέ πτυχίο. Την ίδια περίοδο έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα και ποιήματα. Από το 1948 μέχρι το 1950 σπούδασε σκηνοθεσία στην Ακαδημία Δραματικής τέχνης Silvio d'Amico (Accademia di Arte drammatica Silvio d'Amico) και ξεκίνησε να εργάζεται ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Το 1954 συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό για την πρόσληψη υπαλλήλων στη RAI αλλά δεν προσελήφθη επειδή ήταν κομμουνιστής. Το 1957 παντρεύτηκε την Rosetta Dello Siesto και απέκτησε τρία παιδιά. Ο Καμιλλέρι ήταν ο πρώτος που έφερε στην Ιταλία το θέατρο του παραλόγου του Σάμουελ Μπέκετ, ανεβάζοντας, το 1958, το έργο Το τέλος του παιχνιδιού στο Θέατρο dei Satiri στην Ρώμη και μετά (1970) στην τηλεόραση με τους Αντόλφο Τσέλι (Adolfo Celi) και Ρενάτο Ράσελ (Renato Rascel). Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του εξήντα κατάφερε τελικά να εργαστεί στη RAI και συμμετείχε σε πολλές παραγωγές της ιταλικής τηλεόρασης μεταξύ των οποίων στις τηλεοπτικές σειρές Οι περιπέτειες της Λάουρα Στορμ (Le avventure di Laura Storm), με πρωταγωνίστρια την Λαουρέτα Μασιέρο (Lauretta Masiero), Υπολοχαγός Σέρινταν (Tenente Sheridan), με πρωταγωνιστή τον Ubaldo Lay και Οι έρευνες του αστυνόμου Maigret (Le inchieste del commissario Maigret) με πρωταγωνιστή τον Τζίνο Τσέρβι (Gino Cervi).

Ο Κώστας Ευριπιώτης έφυγε από τη ζωή, σήμερα το απόγευμα, έπειτα από δίμηνη νοσηλεία στο Σπηλιοπούλειο Νοσοκομείο, όπου έδινε μάχη με τον καρκίνο. Ακριβώς πριν από ένα χρόνο ο ηθοποιός είχε αποκαλύψει πως είχε κάνει μια σοβαρή επέμβαση στο κεφάλι, καθώς είχε μια φλεγμονή. Είχε παντρευτεί και χωρίσει με την Βάλια Κωστοπούλου με την οποία απέκτησαν δυο αγόρια τον Ίωνα και τον Αδαμάντιο.

Στις αρχές Μαρτίου, ο Κώστας Ευριπιώτης αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Εκεί διαπιστώθηκε ότι αντιμετωπίζει λοίμωξη του αναπνευστικού και οι γιατροί έκριναν απαραίτητη τη νοσηλεία του. Το τελευταίο διάστημα η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί. Στο πλευρό του βρισκόταν συνεχώς η αγαπημένη του Λίλιαν Μπότση, τα παιδιά και οι φίλοι του. Οι γιατροί και οι δικοί του άνθρωποι ήλπιζαν σε ένα θαύμα.

Ανήμερα των γενεθλίων του τα παιδιά του εμφανίστηκαν με μια τούρτα στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός όπου και νοσηλευόταν τότε και ανάρτησαν μια φωτογραφία στο προφίλ τους στο Facebook. Αυτή είναι και η τελευταία φωτογραφία του αγαπητού ηθοποιού. 

Ο Κώστας Ευριπιώτης γεννήθηκε στην Ηλιούπολη στις 5 Μαρτίου του 1961 και ήταν το τέταρτο παιδί μιας φτωχής οικογένειας εργατών. Στο πατρικό του, μια μονοκατοικία με αυλή, ζούσε όλη του τη ζωή. Σε ηλικία 17 ετών χάνει τον αδερφό του γεγονός που τον είχε στιγματίσει έντονα. Τα παρθενικά του βήματα στη σκηνή τα έκανε με τον Νάσο Κεδράκα, ο οποίος είχε θεατρικό εργαστήρι στην Ηλιούπολη και ήταν ο άνθρωπος που τον παρότρυνε να γραφτεί στη σχολή Θεοδοσιάδη. Από το 1981 ήταν επαγγελματίας ηθοποιός και στα πρώτα του βήματα έπαιξε σε μια επιθεώρηση δίπλα στον Χρόνη Εξαρχάκο από τον οποίο μαγεύτηκε. Στο σίριαλ "Ο Ανδροκλής και τα λιονταράκια του" γνωρίζεται με τον Κώστα Βουτσά τον οποίο θεωρούσε δάσκαλο όπως και τον Θύμιο Καρακατσάνη με τον οποίο συνεργάστηκε στο θέατρο πολλά χρόνια.  

Στον κινηματογράφο, μεταξύ άλλων, εμφανίστηκε στις μεγάλες επιτυχίες "Ρόδα τσάντα και κοπάνα", 'Ελα να γυμνωθούμε ντάρλιγκ", "Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο", και πρόσφατα στα ριμέικ των ταινιών "Ο κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός", "Οι γαμπροί της Ευτυχίας". Στην τηλεόραση μεγάλη επιτυχία γνώρισε στο σίριαλ "Της Ελλάδος τα παιδιά". Στο θέατρο μεγάλη επιτυχία είχε η παράσταση "Άντρες έτοιμοι για όλα" που γνώρισε μεγάλη επιτυχία για τρεις σεζόν και τελευταία του εμφάνιση ήταν στην παράσταση "Ο Άη Βασίλης είναι σκέτη λέρα" στο θέατρο Βέμπο τη σεζόν 2016 -  2017. 

Από τον Σπύρο Σιακαντάρη

Θλίψη, στον καλλιτεχνικό κόσμο και στο θεατρόφιλο κοινό, προκάλεσε η είδηση ο,τι ο αγαπημένος ηθοποιός Τρύφων Καρατζάς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών. Ένας εξαιρετικός ηθοποιός που τον Δεκέμβριο που μας πέρασε έκλεισε 62 χρόνια στο σανίδι και ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και με απίστευτο ήθος. Ο Τρύφων Καρατζάς τα τελευταία 4 χρόνια ήταν ο ένορκος με τον αριθμό 9 στην παράσταση «Οι 12 ένορκοι» που παρουσιάζεται στο θέατρο Αλκμήνη με τεράστια επιτυχία.

Στην παράσταση αυτή τη σεζόν έπαιζε σε διπλή διανομή τον ρόλο και ο ίδιος εμφανιζόταν κάθε Πέμπτη και Παρασκεύη. Τελευταία φορά έπαιξε την Παρασκεύη 28 Δεκεμβρίου. Την Τρίτη 2 Ιανουαρίου έπεσε μέσα στο σπίτι του και  μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Γεννηματάς όπου και χειρουργήθηκε επιτυχημένα στο ισχίο. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του παρουσιάστηκε πρόβλημα με το αναπνευστικό του με αποτέλεσμα να καταλήξει την Πέμπτη 17 Ιανουαρίου. Μόλις την προηγούμενη ημέρα όλοι οι συναδελφοί του από την παράσταση τον είχαν επισκεφθεί στο νοσοκομείο. Τον Οκτώβριο του 2016 είχε πέσει και πάλι μέσα στο σπίτι του και είχε χειρουργηθεί για κάταγμα στο ισχίο. Υπηρέτησε την τέχνη της υποκριτικής σε όλες τις εκφάνσεις της μέσα από το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. «Εκείνο που ευτυχώς δε με κατέκλησε ποτέ ήταν η μανία της ματαιοδοξίας γιατί οι ηθοποιοί είμαστε και ματαιόδοξα και φιλόδοξα και ανασφαλή άτομα» είχε δηλώσει. Η κηδεία του αγαπητού ηθοποιού θα γίνει το Σάββατο 19 Ιανουαρίου στις 11 το πρωί στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών. 

Γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1935 και υπήρξε παιδί της κατοχής θεωρώντας πως αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του. Ζούσε στην οδό Αλκαμένους στην Αθήνα με τους βιοπαλαιστές γονείς του, Γιώργο και Στέλλα, και τον μικρότερο αδερφό του Δημήτρη. Από μικρο παιδί τραγουδούσε ώσπου το 1947 ένας γείτονας τον πήρε μαζί του στη χορωδία της Μητρόπολης Αθηνών. Ο Αρχιψάλτης του αναθέτει να ψέλνει κάθε Κυριακή τον ύμνο «Σε Υμνούμεν» κατά τη διάρκεια της Αγίας Κοινωνίας. Η λειτουργία μεταδιδόταν από το ραδιόφωνο και αυτό του έδωσε μεγάλη αναγνωρισιμότητα και αγάπη από τους Αθηναίους. Ο Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλέας Δαμασκηνός τον χειροτόνησε ως Αναγνώστη (ο μοναδικός τίτλος που μπορεί να δοθεί σε κάποιον απλό άνθρωπο χωρίς να χρειαστεί να φορέσει ράσο). Επειδή η παιδική φωνή του ήταν «Σοπράνο» ζήτησαν από τους γονείς του να πάει στην Παιδική Χορωδία της Βιέννης. Εκείνοι αρνήθηκαν γιατί θα στερούνταν το παιδί τους. Στην πορεία, ακούγοντας τον ο περίφημος καθηγητής φωνητικής Κίμων Τριανταφύλλου (αδερφός του Αττίκ) τον χαρακτήρισε «Τενοροβαρύτονο». Αυτή η φωνή θα τον βοηθούσε να έχει τεράστιο ρεπερτόριο αλλά χρειαζόταν να σπουδάσει. Λόγω έλλειψης χρημάτων δεν μπόρεσε.

Τελειώνοντας το γυμνάσιο (με συμμαθητές τους Αλέκο Φασιανό, Θόδωρο Αγγελόπουλο και Λευτέρη Παπαδόπουλο) δούλεψε για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του. Ξαφνικά, αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Στην επιτροπή είναι ο Δημήτρης Ροντήρης, ο ιστορικός του θεάτρου Γιάννης Σιδέρης και ο διευθυντής του Ωδείου Σαραντάκος. Γίνεται δεκτός με την υποτροφία «Αβέρωφ» και τελειώνει τη σχολή σε τρία χρόνια. Με την αποφοίτηση του ο δάσκαλος του Δημήτρης Ροντήρης τον συμπεριέλαβε στα ιδρυτικά στελέχη του Πειραϊκού Θεάτρου. Η πρώτη παράσταση που θα παίξει είναι η «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τα χρόνια εκείνα ο ηθοποιός δεν θεωρούνταν επάγγελμα. Μάλιστα, όταν για πρώτη φορά γράφτηκε το όνομά του στην εφημερίδα, όπως συνήθιζαν τότε να γράφουν στην αρχή της σεζόν για τους θιάσους, ήρθε ο πατέρας του από το καφενείο το μεσημέρι και τον ρώτησε «Μου είπαν ότι διάβασαν το όνομά σου στην εφημερίδα. Τι έκανες;», σαν να είχε διαπράξει έγκλημα. Η μητέρα του τον στήριξε πολύ.

Η φωνή του ήταν το εισιτήριο για να προσληφθεί στην Εθνική Ραδιοφωνία. Παρέμεινε για 14 χρόνια ως εκφωνητής καταγράφοντας δεκάδες χιλιάδες ώρες πτήσεων. Αποφάσισε να το εγκαταλείψει καθώς είχε κουραστεί από τις δύσκολες συνθήκες. Το πρωί στο ραδιόφωνο για σίριαλ στη συνέχεια διπλές παραστάσεις (την εποχή εκείνη τα θέατρα λειτουργούσαν από Τρίτη ως και Κυριακή με δύο παραστάσεις) και πολλές φορές νυχτερινά γυρίσματα για κινηματογραφικές ταινίες.

Το 1958 τον βρίσκει στο Λαικό Θέατρο του Μάνου Κατράκη να υποδύεται έναν γάλλο πρεσβευτή στο έργο του Γεωργίου Ρούσσου «Βασίλισσα Αμαλία», δίπλα στους Μάνο Κατράκη και Μαίρη Αρώνη. Οι ταξιθέτριες τον καλησπέριζαν με μια φράση από το ρόλο του. «Όταν συμβεί αυτό και οι ταξιθετριες έχουν αποστηθίσει μια φράση από το ρόλο σου κάτι συμβαίνει» θα πει χαρακτηριστικά. Την ίδια εποχή εντελώς τυχαία θα πάρει μέρος στην πρώτη του κινηματογραφική ταινία, εξαιτίας του Ανδρέα Ζησιμάτου. «Αύριο έχω γύρισμα στον Ασπρόπυργο για μια ταινία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και θέλουν νέους και νέες για μια σκηνή που γίνεται ένα πάρτι να χορεύουν. Θα πάρεις και ένα 50άρι. Θες να έρθεις;» Πήγα. Κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης μου έδωσε και μια φράση να πω. Η ταινία λεγόταν «Ερωτικές ιστορίες». 

Για αρκετά χρόνια στο θέατρο τα χαρακτηριστικά του αλλοιώνονταν με την προσθήκη περούκας, φαβορίτας, μαλλιών κτλπ καθώς έπαιζε ρόλους μεγαλύτερων ηλικιακά. Μετά τα 40 plus αρχίζει να παίζει με την αληθινή του φυσιογνωμία. 

«Το παρουσιαστικό παίζει κάποιο ρόλο. Ο Δαλιανίδης με πήρε και με πήγε στο Φίνο επειδή θα γύριζε μια ταινία με τεντιμπόιδες και ήθελε να βάλει και εμένα. Και του λέει ο Φίνος είισαι στα καλά σου; Δε το βλέπεις έχει ένα τζάκι που κουβαλάει. Εννοώντας κάτι αριστοκρατικό».

Πολλές ήταν οι εμφανίσεις του στο ιστορικό Θέατρο της Δευτέρας. «Πολλοί άνθρωποι αγάπησαν το θέατρο και ξαναπήγαν στο θέατρο εξαιτίας της παραγωγής αυτής. Κάναμε με σοβαρότητα πρόβες εβδομάδων. Παρόλα αυτά οι συνθήκες ήταν τραγικές πολλές φορές. Μια φορά η Ρίκα Διαλυνά με μια έξωμη τουαλέτα και εγώ με ένα πολύ λεπτό σμόκιν κάνουμε μια σκηνή στο στούντιο Ατα και έχουμε παγώσει, έχουμε γίνει παγάκια. Σε ένα διάλειμμα, είναι μέσα ο Γιώργος Ράλλης ο ιδιοκτήτης και του λέω βρε Γιώργο μου εδώ έχετε θέρμανση και μου λέει: Tα μηχανήματα έχουν εκατομμύρια, εσύ αν πάθεις κάτι παίρνω άλλον. Τόσο καλά. Μια άλλη φορά έχουμε γράψει το έργο με σκηνοθέτη τον Γρηγόρη Γρηγορίου και με ειδοποιούν ξαφνικά και μου λένε δυστυχώς το δεύτερο μέρος σβήστηκε γιατί γράψαμε ποδόσφαιρο απάνω. Κάνανε και οικονομία στις ταινίες. Βάζουν λοιπόν το πρώτο μέρος και εμείς ήμασταν εκεί, βαμμένοι, έτοιμοι και το δεύτερο μέρος το παίξαμε ζωντανά και ό,τι προλάβαινε η κάμερα».  

Σε μια συνέντευξη τύπου της παράστασης «Οι 12 ένορκοι» ρωτήθηκε, αν έχει κάνει ποτέ ένορκος.  «Όχι αλλά και το φονιά μπορώ να παίξω χωρίς να έχω κάνει φόνο. Και τον Χίτλερ αν χρειαστεί θα τον παίξω χωρίς να είμαι ο Χίτλερ. Αυτή είναι η δουλειά μου. Να παίρνω ένα κείμενο με δακτυλογραφημένες σειρές και να του βάζω αίμα, σάρκα, φωνή, κίνηση και να τον κάνω άνθρωπο. Το θέμα δεν είναι να έχεις ζήσει κάτι για να το ερμηνεύσεις». 

Στενός του φίλος ο ηθοποιός Δημήτρης Τσούτσης με τον οποίο μιλούσαν καθημερινά. Είχαν συνεργαστεί σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις και στην μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία «Λαβ Σόρυ» το 1994 όπου ερμήνευσαν τον πατέρα και τον νονό της Λίλη αντίστοιχα. H σειρά αυτή ήταν πρώτη σε θεαματικότητα τη σεζόν που προβλήθηκε. Την Λίλη υποδύθηκε στην αρχή της καριέρας της η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, η οποία τον αποχαιρέτησε μέσω του προφίλ της στο instagram γράφοντας τα εξής συγκινητικά λόγια: «Αχ! Μπαμπά!». Η αρχή μου και το φινάλε σου. Να αναπαυθείς αγαπημένε μου Τρύφωνα Καρατζά. Ήταν τιμή μου και καμάρι μου να παίξω την κόρη σου, πάντα με γέμιζε χαρά το γύρισμα μαζί σου. Εσύ με πήρες από το χέρι για να ξεκινήσω την δουλειά αυτή. Σε ευχαριστώ. Δεν σου το είπα ποτέ. Συγγνώμη μπαμπά».

Δυο φορές στην πολύχρονη καριέρα του κινδύνεψε να παρασυρθεί από τον θεατρικό ρόλο που ερμήνευε. «Το 1975 έπαιζα τον ψυχίατρο Ντίζαλ στο έργο «Έκβους» που είχα κάνει με τον Δημήτρη Ποταμίτη. Είχε επιβληθεί ο ρόλος στην προσωπικότητα μου, φερόμουν όπως ο ρόλος. Και στην παράσταση «Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές» που υποδυόμουν τον Ερρίκο τον όγδοο. Άρχισα να φέρομαι υπεροπτικά σα βασιλέας. Ευτυχώς βρέθηκαν φίλοι και με σώσανε. Μου είπαν σύνελθε, τι είναι αυτα που κάνεις. Δεν πήγα σε ψυχίατρο η ψυχαναλυτή. Ευτυχώς που υπήρχαν φίλοι γύρω μου και με βοήθησαν». 

Ο Τρύφων Καρατζάς δεν έμπλεξε ποτέ σε ίντριγκες. Δεν θα άλλαζε επάγγελμα αν γύριζε το χρόνο πίσω γιατί το επάγγελμα του ηθοποιού του είχε χαρίσει έντονες συγκινήσεις. Ποτέ δεν τον ενδιέφερε αν θα είχε μικρο η μεγάλο ρόλο καθώς σκοπός του ήταν να υπηρετήσει τη θεατρική τέχνη. Δεν αισθανόταν μοναξιά απολάμβανε το σπίτι του διαβάζοντας βιβλία η ακούγοντας μουσική. Δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί το μόνο που αγάπησε υπέρτατα ήταν το θέατρο. Το έβλεπε σαν μοναχός και ο,τι έχει καθήκον να υπηρετήσει την τέχνη. Και τι πιο ωραίο για έναν αληθινό θεατρίνο να παραμείνει ενεργός μέχρι το τέλος της ζωής του. 

Μεγάλη λατρεία είχε στον ανιψιό του και στα δύο παιδιά του τον Δημήτρη και την Τζωρτζίνα τους οποίους επισκεπτόταν τακτικά.

Εκτός από το θέατρο που εμφανιζόταν συχνά τον συναντούσα τυχαία στο κέντρο κοντά στην Ομόνοια να περιμένει στη στάση το τρόλει. Δεν αρνιόταν ποτέ σε μικρούς η μεγάλους θαυμαστές του μια φωτογραφία μαζί τους. Θυμάμαι μου είχε πει «Παλαιότερα ήταν της μόδας τα αυτόγραφα και όλοι μας ζητούσαν, τώρα ζητούν να βγαίνουμε φωτογραφίες».

Αμέτρητοι οι ρόλοι στο σανίδι και ακούραστος εργάτης του θεάτρου. «Είμαι προετοιμασμένος γενικά για οποιοδήποτε ρόλο. Αυτή είναι η πεμπτουσία της θεατρικής τέχνης. Και βεβαίως, εγώ έταξα ως σκοπό της ζωής μου να υπηρετήσω το θέατρο και όχι τον εαυτό μου. Έχω φτάσει σε μία ηλικία που, ενώ έχω λίγο κουραστεί, δεν έχω βαρεθεί. Νιώθω ιδιαίτερα ευχαριστημένος, για να μην πω καμιά πιο βαριά λέξη, που μου δόθηκε η ευκαιρία από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη να παίξω αυτό το ρόλο (12 ένορκοι), να λάβω μέρος σε αυτήν την παράσταση και να συνεργαστώ με πολύ άξιους και πολύ νεότερους από μένα συναδέλφους. Αυτό μου δίνει μια ιδιαίτερη χαρά. Θυμάμαι κάποια χρόνια που, όταν έφτανε η ώρα της παράστασης, έβγαζα φτερά να φτάσω στο θέατρο. Το ίδιο κάνω και τώρα, μετά από εξήντα χρόνια».

Αν και συνήθιζε να λέει πως «Ο ηθοποιός είναι ένα μοιραίο επάγγελμα. Μόλις φύγει από τη σκηνή ξεχνιέται. Εκτός αν μείνει στις αναμνήσεις». Το σίγουρο είναι ο,τι θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη μας για την παρουσία του μέσα από ρόλους που τον είχαμε αγαπήσει, και για την αξιοπρέπεια του, το ταλέντο του, τη φινέτσα του και το χαμόγελο του.

Τον αποχαιρετούμε με ένα στίχο του Καβάφη που του άρεσε: «ΚΑΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΠΑΛΙ, ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΨΗ ΤΗΣ»

* Οι φωτογραφίες με το σήμα texnes-plus είναι από το προσωπικό αρχείο θεατρικών προγραμμάτων του Σπύρου Σιακαντάρη.