Πόσο καλά γνωρίζεις τον άνθρωπο που παντρεύτηκες;

Είναι ίδιος μετά από τριάντα χρόνια γάμου;

Είναι η αγάπη αρκετή για να σώσει μια οικογένεια;

Το έργο του διακεκριμένου θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και μυθιστοριογράφου, Γουίλλιαμ Νίκολσον, «Υποχώρηση από τη Μόσχα» ανεβαίνει, από τις 6 Νοεμβρίου, για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, στο Θέατρο ΑΡΓΩ.

Πρωταγωνιστές η Αιμιλία Υψηλάντη και ο Φίλιππος Σοφιανός. Μαζί τους ο Θύμιος Κούκιος.

Ένας άντρας. Μια γυναίκα. Στη μέση ηλικία. Εκείνη, η Άλις, δυναμική κι εξουσιαστική. Εκείνος, ο δάσκαλος Έντουαρντ, ασφυκτιά μέσα στη σχέση τους. Ανάμεσά τους, ο γιος τους στο ρόλο του ισορροπιστή.

Η ανατροπή και η σύγκρουση στη σχέση θα έρθει από έναν νέο έρωτα. Αποτελεί η ηλικία εμπόδιο για να φτιάξει πάλι κάποιος τη ζωή του; Για τη μοναξιά του άλλου ευθύνεται αυτός που αποχωρεί από τη σχέση;

Ερωτήματα που αντιμετωπίζουν και τα δυο φύλα, από το ξεκίνημα έως το τέλος της κοινής τους ζωής.

Στο σπουδαίο αυτό έργο ο Γουίλλιαμ Νίκολσον δίνει τις δικές του απαντήσεις – απαντήσεις ίσως όχι απ’ όλους αποδεκτές, που όμως σίγουρα αφορούν στον σύγχρονο άνθρωπο.

Γεννημένος στην Αγγλία το 1948 ο Γουίλλιαμ Νίκολσον αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και μυθιστοριογράφου. Προτάθηκε δύο φορές για βραβείο Τόνυ για τα έργα του «Η κοιλάδα με τους ίσκιους» και «Υποχώρηση από τη Μόσχα». Παράλληλα διακρίθηκε στη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων, όπως «Μονομάχος», «Ελισάβετ: ο χρυσός αιώνας», «Οι άθλιοι» κ.ά.

Για το σύνολο της θεατρικής και λογοτεχνικής του προσφοράς βραβεύτηκε το 2015 από το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση – σκηνοθεσία Αλέξανδρος Κοέν

Πρωταγωνιστές η Αιμιλία Υψηλάντη και ο Φίλιππος Σοφιανός.

Μαζί τους ο Θύμιος Κούκιος.

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Διεύθυνση παραγωγής: Άρτεμις Υψηλάντη-Ναπολέων

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βοηθοί σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Μπιάγκης, Μαρίνα Σκούρα, Χριστίνα Σταματάτου

Προβολή - Επικοινωνία θεάτρου ΑΡΓΩ: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Πού: Θέατρο ΑΡΓΩ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο
Τηλ.: 2105201684-5

Πότε: Από Παρασκευή 6 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 17 ευρώ, γενική είσοδος, 15 ευρώ ο εξώστης και οι άνω των 65, 12 ευρώ φοιτητές, 10 ευρώ άνεργοι και ΑμεΑ.

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ VIVA 13 EYΡΩ

Για ειδικές τιμές για περισσότερα άτομα επικοινωνήστε με το θέατρο

Επίσης παρακαλείται το κοινό να κλείνει (προκειμένου να βλέπει) τις θέσεις του, μέσω viva.
Πρέπει να τονιστεί ότι το θέατρο λειτουργεί με σύγχρονο εξαερισμό (είναι ισόγειο και με μεγάλα ύψη) και υπάρχουν ράμπες ΑΜΕΑ για την πρόσβαση ατόμων με δυσκολίες, τόσο στην είσοδο όσο και στις τουαλέτες.

Επίσης, το θέατρο θα λειτουργήσει με όλους τους κανόνες που θα προβλέπει ο ΕΟΔΥ για την ασφαλή λειτουργία των θεάτρων.

Ο Δημήτρης Κεχαïδης αποτελεί μια εξέχουσα μορφή της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας της μεταπολίτευσης. Άφησε παρακαταθήκη έργα σταθμούς όπως «Το Πανηγύρι» (1964), τα μονόπρακτα «Η Βέρα και το Τάβλι» (1972), το πολυπαιγμένο «Δάφνες και Πικροδάφνες», έργο που συνυπόγραψε με τη σύζυγο του Ελένη Χαβιαρά το 1979, μέχρι το «Με δύναμη από την Κηφισιά» που πρωτοπαίχτηκε το 1995 από το Θέατρο της οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή και το είδαμε και πέρυσι από το Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Η δραματουργία του αν και μικρή αριθμητικά είναι απόσταγμα της μικροαστικής τάξης, του λαïκού νεοέλληνα που προσπαθεί να επιβιώσει κάποιες φορές κάτω από αντίξοες συνθήκες, αυτού που ψάχνει την ευκαιρία και έχει τάσεις «φυγής» από την πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες που σκιαγραφεί είναι ολοκληρωμένοι και αγγίζουν το κοινό γιατί στα μάτια τους βλέπει τον εαυτό του, την οικογένεια του, τον περίγυρο του. Ο ίδιος έλεγε πως δεν βιαζόταν να γράψει ένα έργο, γιατί δυσκολευόταν να αποχωριστεί τους ήρωες του προηγούμενου.

Συνέδεσε το όνομα του με το Θέατρο Τέχνης από το 1958 σε νεαρή ηλικία με τα μονόπρακτα «Μακρινό λυπητερό τραγούδι» και «Παιχνίδια στις Αλυκές».

Συγκεκριμένα «Το Τάβλι» που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω πρωτοανέβηκε το 1972 στο στο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το γεγονός ότι παίζεται και ξαναπαίζεται για 45 χρόνια και πλέον καταδεικνύει τη δύναμη του κειμένου, τη διαχρονικότητα του καθώς και την ελληνικότητα του.

Όλα παίζονται γύρω από μια παρτίδα τάβλι. Υπό τον ήχο των ζαριών σε μια συζήτηση ο Φώντας (Πέρης Μιχαηλίδης) προσπαθεί να πείσει τον κουνιάδο του Κόλλια (Φίλιππος Σοφιανός) να στήσουν μια μεγάλη μπίζνα για να πιάσουν τη «καλή», ώστε να καταφέρει ο δεύτερος επιτέλους να εκδώσει το βιβλίο του όπου εξιστορεί τα κατορθώματα του στην Αντίσταση. Αυτό είναι το επιχείρημα, εκεί ποντάρει ο Φώντας. Σήμερα, ο Κόλλιας προσπαθεί να επιβιώσει σαν λαχειοπώλης, ενώ ο Φώντας είναι ανεπάγγελτος. Δύο διαφορετικοί τύποι, μεσήλικες που όμως έχουν βρει τις ισορροπίες τους και λειτουργούν άλλοτε αρμονικά και άλλοτε όχι με την ελπίδα να πιάσουν το άπιαστο, το όνειρο που θα τους εξασφαλίσει την ευημερία και θα τους βγάλει από τη μιζέρια, συνυπάρχουν στο εν λόγω έργο, που παραμένει απελπιστικά επίκαιρο. Με οξυδέρκεια σκιαγραφείται η καλοδουλεμένη κομπίνα του ενός και οι αντιρρήσεις του δεύτερου. Στο τέλος όμως δε διστάζουν να «ξεπουλήσουν» ο ένας γυναίκα και ο άλλος την αδερφή του εν ονόματι του σχεδίου. Αξίες που καταρρέουν, νοοτροπία του νεοέλληνα που αναζητά το εύκολο χρήμα χωρίς κόπο αλλά με ρίσκο, μικροαπατεωνίσκοι που περνούν τις μέρες τους παίζοντας τάβλι στα καφενεία ή στο σπίτι, βρίσκουν στέγη στο φιλόξενο και ατμοσφαιρικό θέατρο FAUST αυτή τη φορά μετά την περιοδεία στα χωριά της Μεσσηνίας με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας σε σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη που συμμετέχει με διπλή ιδιότητα στην παράσταση.

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο FAUST, ποντάροντας στην μαεστρία των δύο πολύ έμπειρων ηθοποιών, την απόλυτη χημεία τους και τις εναλλαγές γλυκόπικρων συναισθημάτων τράβηξε την προσοχή του κοινού και κέρδισε την παρτίδα. Ο Πέρης Μιχαηλίδης ως Φώντας και εμπνευστής της κομπίνας κέντησε το ρόλο του παίζοντας με τη φωνή, το σώμα αλλά και το συναίσθημα μας. Με τσαχπινιά ντύθηκε το ρόλο του κουτοπόνηρου τεμπελάκου και λίγο ανήθικου Φώντα καταφέρνοντας να μας καθηλώσει. Σκηνοθετικά ο Πέρης Μιχαηλίδης ορθά άφησε το έργο να αναπνεύσει, στηριζόμενος στο δυνατό κείμενο που είχε μπροστά του και στο ταλέντο των ηθοποιών. Ο Φίλιππος Σοφιανός πιο μεστός υποκριτικά από ποτέ σε ένα ρόλο, αυτόν του αντιστασιακού Κόλλια, που του ταίριαξε γάντι, πέτυχε το αμείωτο ενδιαφέρον του κοινού βγάζοντας αλήθεια σε κάθε ατάκα. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω : «μου έλεγες θα γεμίσουμε την Ελλάδα γουρούνια, τώρα με Νέγρους». Μας έπεισε απόλυτα σε κάθε στιγμή.

Αυτή την παρτίδα τάβλι δεν πρέπει να τη χάσετε, ακόμη κι αν την κέρδισαν άλλοι, οι πρωταγωνιστές.

Από την Νατάσα Κωνσταντινίδη