«Τα μαγικά καρυδότσουφλα», Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

Ομάδα Κοκου-Μουκλό ή αλλιώς κουκλοθέατρο! Για τους φανατικούς κουκλοθεατές η ομάδα Κοκου-Μουκλό αποτελεί εγγύηση ότι θα δουν καλό κουκλοθέατρο. Και σίγουρα δεν έχουν άδικο.

Τα παραμυθένια σκηνικά σε ταξιδεύουν πριν ακόμη αρχίσει η ιστορία. Και στη συνέχεια ηθοποιοί και κούκλες συνυπάρχουν σε μια παράσταση που συνδυάζει άρτια το κουκλοθέατρο και το θέατρο. Οι κούκλες δεν είναι ποτέ άψυχες στο κουκλοθέατρο, αλλά ειδικά στη συγκεκριμένη παράσταση είναι ισότιμες των ηθοποιών. Αλληλεπιδρούν μαζί τους, συμπληρώνουν οι μεν τους δε και ταξιδεύουμε όλοι στον κόσμο του παραμυθιού.  

Αν και η παράσταση προτείνεται για παιδιά ηλικίας τεσσάρων έως δέκα ετών, την παρακολούθησαν με τεράστια ανοιχτά μάτια και θεατές πολύ μικρότεροι ή πολύ… μεγαλύτεροι. Δίχρονοι θεατές δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους και από την άλλη μεριά ένας μπαμπάς συμμετείχε με τόσο ενθουσιασμό στο διαδραστικό μέρος που ακόμα και ο ίδιος σώπαινε απότομα όταν άκουγε τη φωνή του!

Ο Πατάπιος και ο Άρχοντας κλέβουν δικαίως την παράσταση και έτσι η δόξα μοιράζεται ισότιμα σε κούκλες και ανθρώπους. Τρεις μέρες μετά και ακόμα ο Πατάπιος πρωταγωνιστεί στις συζητήσεις μας στο σπίτι. Τρανή απόδειξη ότι η παράσταση μας επηρέασε βαθύτατα!

Αναζήτηση της φιλίας, αδικία σε βάρος των αδυνάτων και άρχοντες που νοιάζονται μόνο για την εξουσία θα μπορούσαν να είναι θέματα εφημερίδας. Όμως είναι θέματα κουκλοθέατρου. Δοσμένα με έναν τρόπο μαγικό (τέτοιον που μόνο τα παραμύθια κατέχουν) και ανάλαφρο. Ανάλαφρο όχι γιατί δεν σε προβληματίζουν, αλλά γιατί δεν σε βαραίνουν. 

Βαλίτσες για κούκλες και ανθρώπους με παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση και φύγαμε!

ΠΡΙΝ…

• Κατασκευή: Φτιάξτε τις δικές σας κούκλες κουκλοθέατρου, τις δικές σας σκηνές και ξεκινήστε με φαντασία και κέφι. Δαχτυλόκουκλες, γαντόκουκλες και μαριονέτες ή μαρότες. Δύο εκπληκτικά βιβλία με ιδέες για κατασκευές είναι το «Κουκλοθέατρο» της Μάγια Μπάριτς, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, με προτάσεις για όλα τα είδη κούκλας με τη χρήση καθημερινών, απλών υλικών. Επίσης εύχρηστο, με εύκολες ιδέες, είναι το βιβλίο «Δαχτυλόκουκλες» από τις εκδόσεις Εργάνη.

• Παιχνίδια με λέξεις: «Στου κουφού την πόρτα…» ή «Κάτι μπήκε στο μάτι μου…». Όταν η κόρη μου άρχισε να μιλά, δεν καταλαβαίναμε πάντα τι ήθελε να πει. Ρωτούσαμε τον γιο μου λοιπόν, ενάμιση χρόνο μεγαλύτερο, «Μα τι λέει τώρα;». Εκείνος έβρισκε λέξεις που ομοιοκαταληκτούσαν με τις παράξενες μωρουδίστικες λέξεις και περήφανος μας έκανε τη «μετάφραση». Κάπως έτσι ξεκίνησε το παιχνίδι αυτό. Στη συνέχεια, και αφού η κόρη μου άρχισε να μιλά κανονικά (και να μη σταματά ποτέ…), το παιχνίδι είχε μια παράξενη εξέλιξη. Σε μια κρίση θυμού του γιου μου (από αυτές που συνήθως συμβαίνουν στα τρίχρονα) και ενώ ωρυόταν για τα πάντα άρχισε να φωνάζει «Κάτι μπήκε στο μάτι μου» (χωρίς φυσικά να έχει μπει κάτι). Εγώ απάντησα «Μια αγελάδα στο παλάτι μου;» και εκείνος ξέσπασε σε γέλια. Εξακολούθησε να επαναλαμβάνει τη φράση ζητώντας να συνεχίσουμε το παιχνίδι και από τότε το παίζουμε πολύ συχνά. Πάντα ξεκινά με το «Κάτι μπήκε στο μάτι μου…», αλλά έπειτα από λίγο αλλάζει φράσεις και εγώ εξασκούμαι στην ομοιοκαταληξία. Εξασκηθείτε και εσείς παριστάνοντας τον κουφό. Θα σας φανεί πολύ χρήσιμη αυτή η δεξιότητα όταν γνωρίσετε το βοσκό του παραμυθιού στο κουκλοθέατρο…

ΜΕΤΑ…

• Κατασκευή: Τα μαγικά καρυδότσουφλα έρχονται σπίτι σας. Κολλώντας δύο καρυδότσουφλα σε ένα κομμάτι χαρτί μπορείτε να φτιάξετε κρόταλα, αλλά οι «χρήσεις» τους δεν σταματούν εδώ. Δεκάδες είναι οι κατασκευές με βάση τα καρυδότσουφλα, αρκεί να αφήσετε τη φαντασία σας ελεύθερη.

• Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς: «Από δω ο καλύτερός μου φίλος». Η Αννούλα στο παραμύθι έχει για φίλο της μια… νεαρή καρυδιά. Τόσο ανόμοιοι αλλά δεμένοι και αγαπημένοι φίλοι. Εσείς έχετε διαφορετικούς φίλους; Ένα παιδί περιγράφει μπροστά στην τάξη ένα φανταστικό φίλο που έχει, πώς τον λένε, με τι μοιάζει, πού ζει, τι του αρέσει να τρώει, πώς διασκεδάζει κ.λπ. (Για παράδειγμα, ο φίλος μου έχει δύο μύτες και μαλλιά σαν σκατζόχοιρου. Περπατά σαν καγκουρό,  κοιτάζει τα πάντα γύρω του πολύ περίεργα, ζει στο φεγγάρι και δεν μιλά παρά μόνο φτερνίζεται). Ένα άλλο παιδί παρουσιάζεται μπροστά στους υπόλοιπους σαν τον παράξενο φίλο του προηγούμενου παιδιού και θα πρέπει να κινηθεί ανάλογα: να περπατήσει σαν καγκουρό, να φτερνίζεται αντί να μιλά, να κοιτάζει περίεργα κ.ο.κ. Επίσης ίσως αυτοσχεδιάσει στο πλαίσιο του χαρακτήρα του και πει μια ιστορία από το φεγγάρι. Πόσο παράξενοι είναι δυνατό να γίνουν οι φίλοι μας; Στη συνέχεια θα μπορούσαν τα φανταστικά αυτά ζευγάρια φίλων να δώσουν μια συνέντευξη και να αναφέρουν τι τους ενώνει. Μια κοινή αγάπη, μια περιπέτεια που έζησαν ή απλώς ο χρόνος που αφιέρωσαν για να μάθουν ο ένας τον άλλο. Μικροί αυτοσχεδιασμοί που κρύβουν μεγάλες αλήθειες…

«Αν θες, θα μπορούσα να γίνω εγώ φίλος σου, χωρίς να με πληρώσεις», λέει ο Πατάπιος στον Άρχοντα, παρ’ όλα όσα έχει τραβήξει από δαύτον. Και εκείνος αρνείται γιατί δεν «γίνεται να έχει φίλο του ένα φτωχό». Γελάμε με τη σκηνή, αλλά αλήθεια πόσους φίλους κάναμε μετά το σχολείο; Και γιατί; Μήπως το θέμα του κουκλοθέατρου είναι τελικά πιο επίκαιρο για τους μεγάλους παρά για τους μικρούς; Μήπως η αγνότητα και η ανιδιοτέλεια της φιλίας είναι βαθιά κρυμένη στα παραμύθια και πρέπει εμείς οι μεγάλοι να ζητήσουμε από τα παιδιά να μας βοηθήσουν στην αναζήτησή της;