Τι με καίει; Με καίει η αδιαφορία του καθενός μας για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Η ελλιπής εκπαίδευση στα ελληνικά Πανεπιστήμια, τα κτίρια της Αθήνας που καταρρέουν, η διαφθορά, ο νεποτισμός που κυριαρχεί σε όλα τα πεδία είναι αποτελέσματα της δικής μας αδιαφορίας. Μπαίνοντας στη Σχολή Ψυχολογίας, και μάλιστα την περίοδο των μεγάλων καταλήψεων λόγω της αναθεώρησης του άρθρου 16, είχα τη διάθεση να αλλάξω ό,τι δε γίνεται σωστά στο Πανεπιστήμιο, να αγωνιστώ για όσα δικαιούμαι. Αυτό που έζησα ήταν μια μεγάλη απογοήτευση: πολλούς φοιτητές δεν τους απασχολούσε τίποτα εκτός από τους βαθμούς τους και όσοι «ενδιαφέρονταν» ήταν άτομα των παρατάξεων που απλώς μηρύκαζαν όσα τους έλεγε το κόμμα, για να ανελιχθούν στην ιεραρχία και να καρπωθούν την όποια αναγνωρισιμότητά τους. Κατέληξα αηδιασμένος να μην ασχοληθώ άλλο. Σκέφτομαι τώρα πως αυτή η αδιαφορία δεν είναι λύση. Τι με καίει; Με καίει που δεν ξέρω τη λύση. Δεν ξέρω πως μπορεί κάνεις σήμερα να αντιδράσει και αυτό το αδιέξοδο καταλήγει πολλές φορές σε αδιαφορία. Αλλά πρέπει να αντιδράσουμε. Πιστεύω πως ο καθένας μας πρέπει να αλλάξει πρώτα ατομικά, πως η επανάσταση πρέπει να είναι πρωτίστως προσωπική. Οι απογοητεύσεις είναι πολλές και συχνές μα είμαι σίγουρος πως υπάρχει και αποτέλεσμα όταν κανείς επιμένει και προχωράει παρόλες τις δυσκολίες. Ο ήρωας που υποδύομαι, ο * δεν αδιαφορεί. Αντιδρά. Προφανέστατα με λάθος τρόπο. Θα τον κρίνετε σίγουρα ακούγοντάς τον, θα τον καταδικάσετε, αλλά θα ήθελα να σκεφτείτε και μαζί με εσάς κι εγώ: υπαρχει κάποια διαφορετική αντίδραση που θα άλλαζε όντως κάτι; Εγώ πιστεύω πως ναι. Δεν την ξέρω, αλλά ξέρω ότι υπάρχει και θα επιμείνω μέχρι να τη βρω.

Ο Στέφανος Παπατρέχας ερμηνεύει το μονόλογο «Υγρασία στους Τοίχους» σε σκηνοθεσία Αναστάση Πινακουλάκη-Λάζαρου Βαρτάνη που παίζεται κάθε Παρασκευή στις 20:00 στο Black Box του Επί Κολωνώ. (Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας)