«Kαι σεις παιδιά του έρωτα να γίνετε, να βγάλετε φτερά, να τα ξαναγαπήσετε όλα».

Οι Όρνιθες σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, λίγο πριν πετάξουν με προορισμό τη Χιλή και το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής, καταλαμβάνουν για δύο μέρες την Κεντρική Σκηνή της Στέγης, σε μια σύμπραξη Ελλήνων και Βραζιλιάνων ηθοποιών.

Αυτή η παράσταση ποτέ δεν ήταν απλώς μια παράσταση. Έμοιαζε, πάντα, με το σκηνικό της: ένα πλωτό νησί, κάπου μεταξύ ελληνικής αμμουδιάς και Αμαζονίου, γεμάτο πεύκα και τροπική βλάστηση, το οποίο ταξιδεύει πέρα από τόπους και χρόνους, εθνικά σύνορα, πολιτείες και πολιτεύματα. Μετά την πρεμιέρα στην Επίδαυρο, το 2016, οι Όρνιθες του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου πέταξαν έως το St. Ann’s Warehouse του Μπρούκλιν, όπου και συνέβη το πρωτοφανές: μια ελληνική παραγωγή ανακηρύχτηκε από το Vulture του “New York Magazine” στις δέκα καλύτερες του 2018.

Τώρα, ανανεωμένη στο έπακρο, εξελίσσεται για άλλη μια φορά, και με μια ταινία του Μπάμπη Μακρίδη –εμπνευσμένη από αυτήν– και ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα να τη συνοδεύει. Οι Όρνιθες ενώνουν τη βραζιλιάνικη ομάδα χορού Passinho Carioca, από τις φαβέλες του Ρίο, με τους Νίκο Καραθάνο, Χρήστο Λούλη, Βασιλική Δρίβα, Έκτορα Λιάτσο, Κώστα Μπερικόπουλο, Κωνσταντίνο Μπιμπή, Amalia Bennett, Γιάννη Σεβδικαλή, Άγγελο Τριανταφύλλου, να περιστοιχίζονται πλέον από τους Αμαλία Μουτούση, Στεφανία Γουλιώτη, Θανάση Αλευρά, Κλέλια Ρένεση και Μάρθα Φριντζήλα και φυσικά, τους μουσικούς επί σκηνής.

Για δύο μόνο μέρες, στις 29 και 30 Δεκεμβρίου, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης παρουσιάζεται η νέα εκδοχή της παράστασης που έλαβε αποθεωτικές κριτικές και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: «Θέαμα και ήχος που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στη Νέα Υόρκη» (New York Times), «Ένα εορταστικό, σαρωτικό καρναβάλι των αισθήσεων» (Vulture), τόσο φρέσκια, τόσο καίρια και τόσο επίκαιρη σαν να γράφτηκε σήμερα (Theater Pizzazz), τόσο ελληνικό που γίνεται καθολικό (Exeunt Magazine).

Επόμενος σταθμός για τους ελληνοβραζιλιάνικους Όρνιθες, αμέσως μετά την Αθήνα και τη Στέγη, είναι το διεθνές φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής στη Χιλή, Santiago a Mil, κατόπιν επίσημης πρόσκλησης και, μάλιστα, διπλής. Γιατί η παράσταση θα παιχτεί σε ένα από τα εμβληματικά θέατρα του Σαντιάγο, στο Teatro Municipal de las Condes, και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που τη συνοδεύει θα παρουσιαστεί σε έναν ανοιχτό χώρο, έξω από την πρωτεύουσα, με ελεύθερη είσοδο για τους κατοίκους των γειτονικών κοινοτήτων, σε μια πόλη που «βράζει» λόγω της κοινωνικής κρίσης που οδήγησε σε συγκρούσεις που κρατούν εδώ και σχεδόν δύο μήνες. Το νόημα της παράστασης των Ορνίθων, μακριά από τείχη και εχθρότητες, δεν μπορεί παρά να είναι οικουμενικό και απαραίτητο στη Χιλή το 2020.

Αυτή είναι, εξάλλου, η φιλοσοφία του περίφημου φεστιβάλ που, εδώ και 25 χρόνια, από το 1994, έχει παρουσιάσει 1.065 θεάματα από τη Χιλή και περίπου 500 από άλλες 25 χώρες του κόσμου, μπροστά σε 11.825.830 θεατές, τόσο στο Σαντιάγο όσο και σε 15 ακόμη πόλεις, κοινότητες και γειτονιές της Χιλής. Μεταξύ άλλων καλλιτεχνών, έχουν παρουσιάσει εκεί τα έργα τους οι Pina Bausch, Ariane Mnouchkine, Royal de Luxe, Robert Wilson, Christoph Marthaler, Jan Fabre, Krystian Lupa, Ivo van Hove, Romeo Castellucci, Lemi Ponifasio και Thomas Ostermeier.

 

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιάννης Αστερής 

Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος 

Διασκευή: Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Αστερής

Σκηνικά & Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου 

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής

Κίνηση: Amalia Bennett

Ερμηνεύουν: Douglas Alves de Paula, Θανάσης Αλευράς, Στεφανία Γουλιώτη, Βασιλική Δρίβα, Νίκος Καραθάνος, Έκτορας Λιάτσος, Χρήστος Λούλης, Αμαλία Μουτούση, Amalia Bennett, Κώστας Μπερικόπουλος, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Tuany Nascimento, VN Dançarino Brabo, André Oliveira DB, Marlon Brando de Oliveira Santos, Κλέλια Ρένεση, Γιάννης Σεβδικαλής, Άγγελος Τριανταφύλλου, Μάρθα Φριντζήλα

Παίζουν ζωντανά οι μουσικοί: Σοφία Ευκλείδου, Μιχάλης Καταχανάς, Δημήτρης Κλωνής, Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Δημήτρης Τίγκας, Άγγελος Τριανταφύλλου

Βοηθός Σκηνοθέτις: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου 

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Μπιτούνη

Βοηθός Σκηνογράφου: Μυρτώ Λάμπρου

Ηχολήπτης Παράστασης: Κωστής Παυλόπουλος

Βοηθός Παραγωγής: Τζέλα Χριστοπούλου

Hair Design: Χρόνης Τζήμος 

Μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Μυτά

Υπεύθυνος Σκηνής: Γιάννης Κρητικός

Κατασκευή Δέντρων: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Κατασκευή Σκηνικού: Lazaridis Scenic Studio, Σωκράτης Παπαδόπουλος

Ειδικές Κατασκευές Κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη, Σωκράτης Παπαδόπουλος

Μετάφραση στα αγγλικά: Ορφέας Απέργης

Εκτέλεση Παραγωγής: POLYPLANITY Productions Γιολάντα Μαρκοπούλου & Βίκυ Στρατάκη

Μια παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Πληροφορίες

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

29-30 Δεκεμβρίου 2019

Κεντρική Σκηνή

Κυριακή 12:00, Δευτέρα 17:00

Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Εισιτήρια

Έναρξη γενικής προπώλησης: 6 ΔΕΚ 2019, 17:00

Κανονικό: 7, 15, 25, 35, 40 €

Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12, 20, 30, 35 €

Παρέα 10+ άτομα: 10, 18, 28, 32 €

Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €

Ανεργίας, ΑμεΑ: 5 €

Συνοδός ΑμεΑ: 7, 10€

Ομαδικές κρατήσεις στο groupsales@onassis.org

https://www.onassis.org/el/whats-on/the-birds-by-aristophanes

Σε οριστική και συνολική λύση για το Κέντρο μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο (Κ.Μ.Ε.Ε.Θ.-Θ.Μ.) προχωρά το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Ο χώρος που θα στεγάσει το νέο Θεατρικό Μουσείο είναι το νεοκλασικό κτίριο της οδού Σταδίου 47, κληροδότημα Αλεξάνδρου Σούτζου, το οποίο θα παραχωρηθεί, βάσει συμφωνίας, από την Εθνική Πινακοθήκη στο ΥΠΠΟΑ.

Το νεοκλασικό της οδού Σταδίου 47, ισόγειο και δύο όροφοι,  χρησιμοποιήθηκε ως εξοχικό της οικογένειας  Αλεξάνδρου Σούτζου (διέθετε  και έξοδο στην οδό Γεωργίου Σταύρου, η οποία ήταν η  έξοδος των αλόγων). Περιήλθε,  με διαθήκη και κωδίκελλο  του 1894,  στην Εθνική Πινακοθήκη και αποτελεί περιουσία του κληροδοτήματος Αλεξάνδρου Σούτζου. Η  πρόσοψη κρίθηκε διατηρητέα  από  τον Δήμο Αθηναίων , το  2003. Το κτίριο εκμισθώνονταν έως τον Οκτώβριο του 2012, σε εμπορικές επιχειρήσεις.

Το νεοκλασικό της οδού Σταδίου 47 θα στεγάσει την πλούσια κληρονομιά του Θεατρικού Μουσείου, το πολύτιμο αρχείο του και την μοναδική βιβλιοθήκη του, ενώ θα προβλέπει χώρους έρευνας κι εκπαίδευσης για το ελληνικό θέατρο.

 

Η αποκατάσταση και η μετατροπή του νεοκλασικού κτιρίου  σε Θεατρικό Μουσείο προβλέπεται να ενταχθεί  στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Ενδιάμεσος διαχειριστικός φορέας έχει οριστεί το Εθνικό Θέατρο, στο οποίο έχουν αποδοθεί ήδη 450.000 ευρώ, για να καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες του Θεατρικού Μουσείου. Για την διαμόρφωση της τελικής πρότασης έχει προηγηθεί πολύμηνη έρευνα και προετοιμασία από το ΥΠΠΟΑ. Η πρόταση έχει γίνει αποδεκτή, βάσει αποφάσεων από τα Δ.Σ της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, του Θεατρικού Μουσείου, της Εθνικής Πινακοθήκης και του Εθνικού Θεάτρου.

 

Παράλληλα, έχει κινηθεί η διαδικασία ούτως ώστε το Θεατρικό Μουσείο να περάσει στο Δημόσιο, αφού πρώτα διευκρινιστεί με ακρίβεια το ύψος των χρεών του. Αναμένεται η τελική επικύρωση βάσει του καταστατικού  από τη γενική συνέλευση του Θεατρικού Μουσείου, έτσι ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία της μεταφοράς του Μουσείου στο Δημόσιο.

 

Την Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018 είχε προγραμματιστεί, υπό την εποπτεία του ΥΠΠΟΑ και παρουσία εκπροσώπων του Θεατρικού Μουσείου, να ξεκινήσει  η μεταφορά της βιβλιοθήκης από την οδό Καραμανλάκη στα Πατήσια, σε ασφαλή χώρο  της ΕΡΤ, με έξοδα που θα καλυφθούν από το ΥΠΠΟΑ. Ωστόσο, το πρωί της Τρίτης μόλις ο εκπρόσωπος του Θεατρικού Μουσείου άνοιξε την πόρτα της Βιβλιοθήκης διαπίστωσε διάρρηξη του χώρου. Κλήθηκε η Άμεση Δράση, έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες και η υπόθεση διερευνάται από την Αστυνομία.

 

 

«Η απόλυτη ελευθερία θα υπάρξει όταν θα είναι αδιάφορο αν ζούμε ή δεν ζούμε.»

Φ. Ντοστογιέφσκι, Δαιμονισμένοι

Είναι η πρώτη φορά που η Στέγη καλεί έναν ξένο δημιουργό να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς. Ο ρηξικέλευθος Ρώσος δημιουργός, που αποθεώθηκε το 2016 για τους αξέχαστους «Καραμάζοφ» του, επανέρχεται με Ντοστογιέφσκι και οι χίλιες σελίδες των «Δαιμονισμένων» ζωντανεύουν στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. 

Μηδενιστές και προφήτες, τρομοκράτες και επαναστάτες, εκτελεστές και αυτόχειρες κατακλύζουν την Κεντρική Σκηνή της Στέγης από 22 Νοεμβρίου έως 10 Δεκεμβρίου. Το απέραντο μυθιστορηματικό υλικό των Δαιμονισμένων (1870-72) αναδομείται θεατρικά από τον Ρώσο σκηνοθέτη Κονσταντίν Μπογκομόλοφ (γενν. 1975), σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που η Στέγη καλεί έναν ξένο καλλιτέχνη να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς.

Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Με μια πεντάωρη διασκευή των Αδερφών Καραμάζοφ στη Στέγη, που αποθεώθηκε από θεατές και κριτικούς, ο Μπογκομόλοφ συστήθηκε το 2016 στο ελληνικό κοινό, μεταφέροντας το εμβληματικό μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι από τον ύστερο 19ο αιώνα στα σαλόνια των σημερινών Ρώσων ολιγαρχών. Η σάτιρά του ήταν ανελέητη και το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα αδιαμφισβήτητο.

Ο ρηξικέλευθος Ρώσος σκηνοθέτης επανέρχεται πάλι με Ντοστογιέφσκι και, μαζί με τον ελληνικό του θίασο (Χρύσα Κουγιουμτζή, Έλενα Μεγγρέλη, Άρης Μπαλής, Αντώνης Μυριαγκός, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μαρία Πανουργιά, Γιάννης Παπαδόπουλος, Έλενα Τοπαλίδου, Αινείας Τσαμάτης, Μιλτιάδης Φιορέντζης), μας μεταφέρουν στο σκοτεινό σύμπαν του Σταβρόγκιν, του Βερχοβένσκι και των υπόλοιπων αντιηρώων του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Έργο πολυφωνικό και οριακό, πολιτικός λίβελος και ταυτόχρονα φιλοσοφικό μυθιστόρημα, εξομολογητικό και συνάμα σαρκαστικό, οι Δαιμονισμένοι εστιάζουν στη δράση ενός κύκλου νεαρών μηδενιστών. Κι όμως, σύμφωνα με τον Κονσταντίν Μπογκομόλοφ, οι Δαιμονισμένοι δεν είναι τόσο ένα έργο για τον μηδενισμό ή τον σοσιαλισμό, όσο για τον πόθο της ζωής και τη σαγήνη του θανάτου. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος: «Μια λέσχη αυτοχείρων παρουσιάζει ο Ντοστογιέφσκι: όλοι οι ήρωές του σκέφτονται τον θάνατο, μαγεύονται από τον θάνατο. Θυμίζουν τους σημερινούς τρομοκράτες-καμικάζι αυτοκτονίας… Η αυτοκτονία στο έργο δεν εκλαμβάνεται ως πράξη απόγνωσης, αλλά ως επιλογή ζωής». Πόσο άραγε θα διέφεραν οι Δαιμονισμένοι, αν παρέμεναν Ευρωπαίοι και χριστιανοί, αλλά εξελίσσονταν σε μια άλλη εποχή και σε μια άλλη χώρα; Πόσο απέχουν σήμερα οι δαίμονες από τους αγγέλους;

«Σκοτεινά ένστικτα και αρχαϊκοί δαίμονες αφυπνίζονται από τα βάθη της φύσης μας και μας παραπλανούν. Μήπως, όμως, αυτοί οι δαίμονες είναι οι νέοι μας θεοί και η νέα μας αλήθεια; Πού θα μας οδηγήσει αυτή η αναζήτηση μιας νέας αλήθειας – σε μια νέα λύτρωση ή σε έναν νέο φασισμό;» Αυτό διερωτάται με σκεπτικισμό ο Μπογκομόλοφ και μεταφέρει τη δράση των ντοστογιεφσκικών αντιηρώων από τη ρωσική πολίχνη των προεπαναστατικών χρόνων στη σύγχρονη εποχή.

Οι Δαιμονισμένοι του, οπλισμένοι με οργή και έκσταση, δεν υπήρξαν ποτέ άλλοτε πιο σημερινοί, «ελληνικοί», «ρωσικοί» και οικουμενικοί. 

ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Σκηνοθεσία: Konstantin Bogomolov

—

22 Νοεμβρίου – 10 Δεκεμβρίου 2017 | ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ | 20:00

 

 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία & Διασκευή: Konstantin Bogomolov

Μετάφραση: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου

Σκηνικά & Κοστούμια: Larisa Lomakina

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Δρακουλαράκος

Δραματουργική επεξεργασία μετάφρασης: Έρι Κύργια

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Δήμητρα Μητροπούλου, Χρύσα Κουγιουμτζή

Βοηθός Σκηνογράφου: Μυρτώ Λάμπρου

Βοηθός Ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου

Διερμηνέας προβών: Ιρίνα Σμυσλιάεβα- Σταθοπούλου

Διεύθυνση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη, Μαρία Δούρου

 

Ερμηνεύουν: Χρύσα Κουγιουμτζή, Έλενα Μεγγρέλη, Άρης Μπαλής, Αντώνης Μυριαγκός, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μαρία Πανουργιά, Γιάννης Παπαδόπουλος, Έλενα Τοπαλίδου, Αινείας Τσαμάτης, Μιλτιάδης Φιορέντζης

 

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

 

Mε αγγλικούς υπέρτιτλους σε όλες τις παραστάσεις

Μετάφραση υπερτίτλων: Μέμη Κατσώνη

 

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου

Masterclass από τον Konstantin Bogomolov

 

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα: 

Ριζοσπαστικός, αισθητικά και πολιτικά, ο Κονσταντίν Μπογκομόλοφ (γενν. 1975) έχει χαρακτηριστεί από τον διεθνή Τύπο ως το enfant terrible του ρωσικού θεάτρου.

 

Οι γονείς του ήταν κριτικοί κινηματογράφου. Ο ίδιος σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Λεμονόσοφ (Lomonosov Moscow State University, MSU) και σκηνοθεσία στη Ρωσική Ακαδημία Τεχνών (RATIGITIS).

 

Κάτοχος πολλών βραβείων και διακρίσεων στη χώρα του και συνεργάτης ιστορικών ρωσικών θεάτρων (Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και Θέατρο Λενινιστικής Κομσομόλ / Lenkom), ο Μπογκομόλοφ έχει παρουσιάσει επίσης τη δουλειά του σε σημαντικά ευρωπαϊκά θέατρα και διεθνή φεστιβάλ θεάτρου, όπως το Εθνικό Θέατρο της Πολωνίας στη Βαρσοβία, το Festwochen στη Βιέννη και το Theaterformen στο Ανόβερο.

 

Έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από είκοσι παραστάσεις, υπογράφοντας συνήθως και τη δραματουργία/διασκευή. Μεταξύ άλλων, έχει ανεβάσει τα έργα (θεατρικά ή μυθιστορήματα) Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη, Πολύ κακό για το τίποτα και Βασιλιάς Ληρ του Σαίξπηρ, Μαύρο χιόνι του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, Η Δίκη του Franz Kafka, Ο Γλάρος και Πλατόνοφ του Α.Π. Τσέχοφ, Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ του François Rabelais, Ο δράκος του Γεβγένι Σβαρτς, O πάγος του Vladimir Sorokin, Ηλίθιος και Αδερφοί Καραμάζοφ του Ντοστογιέφσκι. Πιο πρόσφατα, ανέβασε τα Παντρεμένα ζευγάρια, μια παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Woody Allen.

 

Στις αισθητικά αντισυμβατικές και πολιτικά ρηξικέλευθες παραστάσεις του, μια συνήθης σκηνοθετική πρακτική είναι η εξής: οι ανδρικοί ρόλοι παίζονται από γυναίκες ηθοποιούς και, αντίστροφα, οι γυναικείοι από άνδρες, ενώ η δράση μετατοπίζεται σε διαφορετικά χωροχρονικά πλαίσια από εκείνα του πρωτότυπου. Για παράδειγμα, στον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ, τον ομώνυμο ρόλο ερμήνευσε γυναίκα ηθοποιός και η δράση μεταφέρθηκε στη Σοβιετική Ένωση, το 1941, λίγο πριν από τη γερμανική επέλαση.

 

Η πεντάωρη και ακατάλληλη για ανηλίκους διασκευή των Αδερφών Καραμάζοφ του Ντοστογιέφσκι, με τίτλο Οι Καραμάζοφ και υπότιτλο «Μια ονειροφαντασία του σκηνοθέτη Κ. Μπογκομόλοφ», που ανέβηκε με τον θίασο του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας, ήταν η παράσταση με την οποία ο Μπογκομόλοφ συστήθηκε στο ελληνικό κοινό, από την Κεντρική Σκηνή της Στέγης, τον Ιανουάριο του 2016. Πάρτε μια ιδέα από την παράσταση εδώ.

 

Στη συγκεκριμένη παραγωγή των Δαιμονισμένων, όλοι οι συντελεστές θα είναι Έλληνες. Μόνη εξαίρεση; Η σταθερή συνεργάτιδα του Μπογκομόλοφ και πολυβραβευμένη σκηνογράφος-ενδυματολόγος, Larisa Lomakina.

 

Οι Δαιμονισμένοι αναπτύσσονται σε δύο διαστάσεις: στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της εποχής τους (μηδενισμός, προεπαναστατικά αιτήματα, θρησκευτικός και κοινωνικός διάλογος), αλλά και σε έναν χώρο μεταφυσικό. Αυτή είναι και η βασική διαφορά από τα άλλα έργα του Ντοστογιέφσκι.

 

Την εποχή που ο Ντοστογιέφσκι γράφει τους Δαιμονισμένους, στη Ρωσία προετοιμάζεται το επαναστατικό κίνημα. Όμως, ήδη υπήρχαν οι πρώτες πράξεις βίας. Το 1869 βρέθηκε το πτώμα ενός σπουδαστή της Γεωπονικής Ακαδημίας της Μόσχας, που ήταν μέλος επαναστατικού πυρήνα, σε μια λίμνη κοντά στο ίδρυμα. Το έγκλημα πυροδότησε ο αρχηγός της επαναστατικής αυτής ομάδας, Σεργκέι Νετσάγιεφ, που συμμετείχε και στη δολοφονία. Το ανατριχιαστικό έγκλημα έδωσε στον Ντοστογιέφσκι το έναυσμα για την πλοκή του έργου. Ο συγγραφέας καταγράφει όλες τις λεπτομέρειες του εγκλήματος και ο ένας εκ των κεντρικών ηρώων του εμπνέεται και αντιγράφει πιστά τον δολοφόνο του σπουδαστή.  

 

O Φιόντορ Ντοστογιέφσκι γεννήθηκε στη Μόσχα το 1821. Χωρίς γονείς από τα εφηβικά του χρόνια –ο πατέρας του πέθανε πιθανότατα με βίαιο τρόπο–, ζει φτωχικά, αλλά έχει πάθος για τα τυχερά παιχνίδια και το αλκοόλ. Πολύ σύντομα αρνείται τη δουλειά του γραφείου και αποφασίζει να ζήσει από την πένα του. Το 1846 γράφει τον Σωσία και τον Φτωχόκοσμο. Με τα έργα αυτά γίνεται δεκτός στους ρωσικούς λογοτεχνικούς κύκλους και εντάσσεται σε μια ομάδα ουτοπιστών σοσιαλιστών. Φυλακίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο για επαναστατική δράση, το 1849, αλλά γλιτώνει με ποινή καταναγκαστικών έργων στη Σιβηρία. Η εμπειρία του στη φυλακή και τον στρατό τού ενισχύουν τη βαθιά σχέση του με την Ορθοδοξία. Είναι κριτικός απέναντι στα φιλοσοφικά ρεύματα της Ευρώπης και η γραφή του εστιάζεται περισσότερο στη δύναμη της παράδοσης της Ρωσίας και των απλών ανθρώπων της. Αναγκάζεται να γράψει το Έγκλημα και τιμωρία και τον Παίκτη με ιδιαίτερη βιασύνη, για να ξεπληρώσει τα χρέη του. Φεύγει στην Ευρώπη για να αποφύγει τους ανθρώπους που του έχουν δανείσει χρήματα. Όσο ο Ντοστογιέφσκι βρίσκεται στην Ευρώπη, η φήμη του πίσω στην πατρίδα του μεγαλώνει. Γράφει τον Ηλίθιο (1869) και τους Δαιμονισμένους (1870-72). Όταν το 1879 γράφει τους Αδερφούς Καραμάζοφ, θεωρείται ήδη ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Ρωσίας. Το έργο αυτό είναι και το τελευταίο του. Πεθαίνει το 1881 από κρίση επιληψίας, ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε από την παιδική του ηλικία. 

 

Ο Ντοστογιέφσκι επηρέασε πολλούς σημαντικούς συγγραφείς σε όλο τον κόσμο. Φημολογείται ότι o Τολστόι, ξέσπασε σε δάκρυα όταν έμαθε για τον θάνατο του Ντοστογιέφσκι, αν και δεν είχαν γνωριστεί ποτέ. Όταν ο Τολστόι πέθανε, είχε μαζί του ένα αντίτυπο των Αδερφών Καραμάζοφ. Ο δε Αϊνστάιν είχε πει: «Ο Ντοστογιέφσκι μου προσφέρει πολύ περισσότερα από οποιονδήποτε επιστήμονα».

 

 

 

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

 

22 Νοεμβρίου – 10 Δεκεμβρίου 2017 | 20:00

Κεντρική Σκηνή

Διάρκεια παράστασης: 4 ώρες (με 1 διάλειμμα)

 

Εισιτήρια:

Κανονικό: 7, 15, 20, 28, 35, 40 €

Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12, 16, 22, 28, 32 €

Παρέα 10+ άτομα: 11, 14, 20, 25, 28 €

Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €

Ανεργίας, ΑΜΕΑ: 5 € | Συνοδός ΑΜΕΑ: 10 €

 

Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Με την υποστήριξη:

 

 

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Η υπηρεσία e-ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας ή τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

 

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

2109005800 Καθημερινά, 09:00 – 21:00

 

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ

2130178200 – Καθημερινά 09:00 – 20:00

 

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)

Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γίνονται δεκτές πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.

 

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ

•    ΓΕΡΜΑΝΟΣ & COSMOTE σε όλο το δίκτυο καταστημάτων

•    IANOS στο κατάστημα οδού Σταδίου

 

 

 

 

 

Πρώτη δημοσίευση στο http://texnes-plus.blogspot.gr/ στις 22/8/16

 

«Θέλω να ζήσω εκεί όπου ο πιο μεγάλος ‘‘μπελάς’’ είναι ο φίλος που σε συναντά στο δρόμο και σε καλεί στο σπίτι του γιατί αρραβωνιάζει το γιο του και έχει τραπέζι».

 

Ένα δάσος μέσα στο δάσος και το κοίλον την Επιδαύρου ήταν έτοιμο να υποδεχτεί την παράσταση. Τα φώτα έσβησαν και η πιο μαγική στιγμή είχε φτάσει. Το ατελείωτο μουρμουρητό έδωσε τη θέση του στην ιερή σιωπή. Το σκηνικό φωτίστηκε μοναδικά. Ένα πουλάκι πέρασε πεταχτά από το σύννεφο που δημιούργησε η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου σαν να καλωσόριζε και αυτό μαζί με το κοινό τούς ηθοποιούς στον τόπο του. Προφητικό το γρήγορο φτερούγισμά του, καθώς λίγο αργότερα η Επίδαυρος πλημμύρισε πουλιά!

Οι Όρνιθες του Καραθάνου ήταν άνθρωποι, αλλά από τα σώματά τους ξεπετάγονταν χρωματιστά φτερά. Ήταν άνθρωποι, αλλά είχαν φωνές αηδονιών, όπως η Νατάσσα Μποφίλιου. Λικνίζονταν στην ορχήστρα της Επιδαύρου σαν κύκνοι. Είχαν συγχρονισμό αποδημητικών πτηνών (καλοδουλεμένη κίνηση από την Αμάλια Μπένετ). Βρέχονταν άφοβα από τις σταγόνες της ξαφνικής μπόρας, αφού με το πρώτο τίναγμα τα φτερά τους θα στέγνωναν. Αγαπούσαν το πιο μικρό ξερόκλαδο, την παπαρούνα ,το χαμομήλι, το γκαζόν, γιατί τα έτρεφε.

Οι Όρνιθες του Καραθάνου ήταν μια φανταστική ομάδα ηθοποιών που τα έδωσαν όλα επί σκηνής και χαιρόσουν να τους απολαμβάνεις. Στο αργολικό θέατρο φώλιασαν ταλέντο, τεχνική, γνώση και έμπνευση.

Το δίδυμο Καραθάνος-Σερβετάλης υποδύθηκαν τις δύο ανθρώπινες φιγούρες, τον Πεισθέταιρο και τον Ευελπίδη, με μέτρο, εσωτερικότητα, αλλά και εντυπωσιακή σκηνική εγρήγορση. 

 

Αρης Σερβετάλης-Νίκος Καραθάνος

 

Ο Χρήστος Λούλης, αγνώριστος στο ρόλο του Τυρέα, θύμιζε μάλλον τον Γιάννη Σερβετά και έδωσε ρεσιτάλ στη σκηνή του καλέσματος των πουλιών. Ένα φοβερό τρίο, οι Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μαρία Διακοπαναγιώτου και 'Εμιλυ Κολιανδρή, επιτέθηκε στους εχθρούς της Νεφελοκοκκυγίας βγάζοντας το μανιφέστο του. Ο σκηνικά γοητευτικός Άγγελος Παπαδημητρίου εμφανίστηκε σαν συγγενής που έφερε γλυκά σε βαφτίσια. Η βασίλισσα Ελισάβετ Αλίκη Αλεξανδράκη κρατούσε πεισματικά την τσάντα της. Ένας τρυποκάρυδος –αυτό και αν ήταν πουλί!– κυριολεκτικά πετούσε και τον απέδωσε μοναδικά ο Μιχάλης Σαράντης

Ο Μιχάλης Σαράντης

Η κιτς θεά Ίρις, με καρναβαλικό κοστούμι από τη Βραζιλία, βίωσε με απίστευτη υστερία το δράμα των θεών μπροστά στα μάτια των θεατών και δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της από τη λιωμένη τούρτα στο πρόσωπο της Γαλήνης Χατζηπασχάλη. Ο Γιάννης Κότσιφας ήταν συγκινητικός και ανθρώπινος ως θεός Προμηθέας. Μια εντυπωσιακή κότα, το μοναδικό πτηνό με αληθινά φτερά, η Φωτεινή Μπαξεβάνη, σε μια σκηνή από δεύτερη διάσταση διέκοψε τον Ευελπίδη από την περιγραφή των βασανιστηρίων με το επικό «Σκάσε». Επίσης, πολύ καλοί ήταν οι Έκτορας Λιάτσος, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Φοίβος Ριμένας σε ρόλους πουλιών και θεών. Ο Νίκος Καραθάνος είχε στη διάθεσή του μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών που κατάφερε να την απογειώσει ερμηνευτικά.

 

Επέλεξε όμως να εμπλουτίσει το θίασό του με τον πιο ιδανικό πατέρα των θεών, βάζοντας στη θέση του Δία τον Γιάννη Σεβδικαλή, που έχασε και τα δύο του πόδια σε ατύχημα, θέλοντας έτσι να στείλει μήνυμα ότι τα όνειρα δεν ακρωτηριάζονται. Ότι υπάρχουν και τα φτερά της ψυχής. Σήμερα ο Γιάννης μοιράζει τα μετάλλια που κερδίζει στους αγώνες σε ανθρώπους που αγαπά! Ο γύρος της ορχήστρας που μας χάρισε, συνδεδεμένος συγκυριακά και με τη συναισθηματική φόρτιση των αγώνων στο Ρίο, ήταν μια ανατριχιαστική στιγμή. 

 

Η αηδόνα του δεν ήταν ηθοποιός, ήταν η Βασιλική Δρίβα, μια γυναίκα που δεν ψήλωσε πολύ και την έβγαλε από τη φωλιά της ο Τυρέας, ο Χρήστος Λούλης, την τοποθέτησε στη θυμέλη και εκείνη ντυμένη σαν πριγκιποπούλα ξεκίνησε να μιλά για τα πουλιά, για τον έρωτα, για την ευτυχία... φώναξε δυνατά «Αγάπη- τσίου-τσίου!» και καταχειροκροτήθηκε. Στο σημείο αυτό βέβαια η λεπτή γραμμή με το μελό μάλλον χάθηκε λιγάκι... Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νίκος Καραθάνος συνεργάζεται με τη Δρίβα, καθώς την είδαμε και στη «Σαλώμη», μόνο που τότε δεν είχε τόσο μεγάλο μονόλογο και η παρουσία της ήταν περισσότερο συμβολική. Εδώ, μετά την ιστορία που διηγήθηκε, παρέμεινε στο χορό των Ορνίθων και υπήρχαν στιγμές που προκαλούσαν μάλλον αμηχανία, καθώς μεταφερόταν από αγκαλιά σε αγκαλιά. 

 

 

Βασιλική Δρίβα- Γιάννης Σεβδικαλής

 

 Στην παράσταση συμμετείχε και η Νατάσσα Μποφίλιου και τις περισσότερες φορές έγινε ένα με το χορό των πουλιών. Χόρεψε ακόμα και γυμνόστηθη κάτω από την μπόρα. Τα τραγούδια που ερμήνευσε συνολικά ήταν μόλις τρία. Ένα κομμάτι μάλιστα συνδέθηκε εξαιρετικά με την ιστορία του πουλιού-Κατσιωλέα, που δεν είχε χώμα να θάψει τον πατέρα του. «Στρώσε χώμα να ριζώσει το τραγούδι μου». Ένα ξένο κομμάτι έγινε μοναδικό μουσικό χαλί σε μια σκηνή ορνιθομαχίας και το τελευταίο παρηγοριά στον πληγωμένο Προμηθέα. 

 

Γενικότερα όμως η παράσταση δεν είχε μουσική ταυτότητα. Ήταν λίγο από όλα. Ακούσαμε σχεδόν όλους τους ήχους, από ραπ, ζεϊμπέκικο (με τον Άγγελο Παπαδημητρίου να κάνει στροφές πάνω από την Αγγελική Δρίβα), ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά μελωδία δεν μας έμεινε. Είναι αυτή η αίσθηση όταν σηκώνεσαι από τη θέση σου, κατηφορίζεις σιγά σιγά, αυτές οι πέτρες και έρχονται μαζί με τα συναισθήματα και τις πρώτες σκέψεις στο νου, οι νότες της παράστασης σε συνοδεύουν μέχρι την έξοδο. Εδώ μάταια πίεζε το μυαλό τη γλώσσα να μετακινηθεί μήπως και παραγάγει κάποιον ήχο.

Ο Νίκος Καραθάνος εμπλούτισε τη «Νεφελοκοκκυγία» του με πάρα πολλά ευρήματα και ιδέες, κάνοντάς τη αρκετές φορές υπερφίαλη. Η διάρκεια της παράστασης (2 ώρες και 15 λεπτά) θα μπορούσε να ήταν σίγουρα μικρότερη. Επίσης άλλαξε, πέραν όλων των άλλων, το φινάλε του έργου. Δεν είδαμε πουθενά τη γαμήλια ένωση του Πεισθέταιρου με τη θεά Βασιλεία. Παρακολουθήσαμε ένα φινάλε, δικής του έμπνευσης, με ένα μαγικό πάρτι μεταξύ θεών, πουλιών και ανθρώπων και μια εντυπωσιακή τεράστια φωτεινή λευκή σφαίρα να στροβιλίζεται στο κέντρο του αργολικού κοίλου και όλους να χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς. Η απόπειρα φαντασίωσης της γαμήλιας ένωσης από το σκηνοθέτη σε ένα νεανικό beach party κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι ήταν καίρια μεταφορά, καθώς δυναμικός και κρίσιμος παράγοντας συγγραφής ενός θεατρικού έργου είναι όχι μόνο οι απόψεις και το ταλέντο του δημιουργού του, αλλά και η άποψη που ο συγγραφέας πιστεύει πως θα είχε το κοινό του. Δύσκολα λοιπόν σήμερα το happy end σηματοδοτείται με ένα γάμο.

Παρά τις όποιες διαφωνίες μας και τις πάρα πάρα πολλές φλυαρίες της, η παράσταση στο σύνολό της κέρδισε το κοινό. Ήταν σαν να ήθελες να σου δώσει κάποιος πολλά φιλιά και να σε γεμίσει και λίγα σάλια μέσα στο πάθος του... Τι θα έκανες; Τον άφηνες να σε φιλήσει.

 

 

 

* Η παράσταση θα παρουσιαστεί ξανά για 5 παραστάσεις τον Σεπτέμβριο στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών στις 17, 18, 21, 22, & 23 Σεπτεμβρίου 2016.