Η ομάδα GAFF σας εύχεται υγεία μεταφέροντας στη σκηνή την κωμωδία του Μολιέρου «Ο κατά φαντασίαν ασθενής».

Ο Αργκάν φοβάται τον θάνατο γι΄ αυτό και είναι σε επιφυλακή για πιθανές αρρώστιες. Αν και χαίρει άκρας υγείας, καθαρίζει καθημερινά το έντερο του, πίνει περιττά χάπια και τονωτικά φτιαγμένα ειδικά γι’ αυτόν και ταΐζει μια στρατιά γιατρών και φαρμακοποιών. Εκτός από τους γιατρούς στα χρήματά του στοχεύει και η δεύτερη σύζυγος του που προσποιείται πως τον αγαπά ενώ σχεδιάζει να του πάρει την περιουσία. Όταν ο Αργκάν θα αναγκάσει την κόρη του να παντρευτεί γιατρό, προκειμένου να εξασφαλίσει εικοσιτετράωρη ιατρική περίθαλψη για το υπόλοιπο της ζωής του αλλά, θα αναλάβει δράση η δαιμόνια υπηρέτρια του σπιτιού, σχεδιάζοντας μια ίντριγκα με σκοπό να ανοίξει τα μάτια του Αργκάν για να αντιμετωπίσει την υποχονδρία του, τους παρασιτικούς γιατρούς και την πανούργα γυναίκα του.

Το τελευταίο έργο του Μολιέρου είναι μια εξαιρετική μελέτη χαρακτήρων καθώς μέσα από τον «ασθενή» Αργκάν, που ελέγχει τα πάντα γύρω του με τις αυταπάτες και την εγωπάθεια του, αναδεικνύονται με τον πιο κωμικό τρόπο οι μηχανισμοί της χειραγώγησης και της εξαπάτησης.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Απόδοση – Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη, Ιωσήφ Ιωσηφίδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα, Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης, Στίχοι τραγουδιών: Ο Θίασος, Επιμέλεια κίνησης: Κατερίνα Γεβετζή Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος, Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Πασσάς, Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου, Trailer: Στέφανος Κοσμίδης Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: GAFF
Ερμηνεία: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Σοφία Καραγιάννη, Κωνσταντίνος Πασσάς, Αλέξανδρος Τούντας, Κορίνα Θεοδωρίδου, Κωνσταντίνος Παράσης, Γεωργία Κυριαζή

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από Σάββατο 1 η Ιανουαρίου, Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 9.15
Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€, Μειωμένο: 10€, Ατέλειες: 5€, Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

Προπώληση εισιτηρίων
Viva.gr:https://www.viva.gr/
Για την είσοδό τους στην παράσταση οι θεατές πρέπει να επιδεικνύουν είτε πιστοποιητικό πλήρους εμβολιασμού είτε πιστοποιητικό νόσησης. Το Θέατρο τηρεί όλους τους ισχύοντες κανόνες προστασίας από την εξάπλωση του COVID – 19. Η τήρηση των ατομικών μέτρων προστασίας των θεατών είναι υποχρεωτική κατά την προσέλευση τους και κατά την παραμονή τους στον χώρο του θεάτρου.

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι (σταθμός Μετρό: Κεραμεικός) Τηλέφωνα επικοινωνίας:6947409435, 210 3455020 | Facebook | Website

της Μαρίνας Αποστόλου

Οι πρώτες παραστάσεις σε κλειστό χώρο, για εμβολιασμένους θεατές, ξεκίνησαν με την αισιοδοξία ότι η καλλιτεχνική σεζόν θα εξελιχθεί ομαλά και χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις αναβολών «μέχρι νεωτέρας».

Μια από αυτές και το θεατρικό ανέβασμα της «Πανούκλας» του Καμύ, ογδόντα λεπτά ποιοτικού και καλοδουλεμένου θεάτρου στο Θέατρο 104, στο Γκάζι.

Πόσο εύκολο είναι άραγε να δραματοποιήσει κανείς ένα λογοτεχνικό και δη αφηγηματικό έργο τέτοιου βεληνεκούς και τέτοιας έκτασης, εν ολίγοις ένα κλασικό αριστούργημα, όπως αυτό της Πανούκλας του νομπελίστα Καμύ; Πόσο απλό είναι με τρεις ηθοποιούς πάνω σε μια μικρή σκηνή συνοδευόμενοι από μία μουσικό επίσης ζωντανά επί σκηνής να δοθούν σάρκα και οστά σε εμβληματικά δραματικά πρόσωπα όπως αυτό του γιατρού Ριέ; Σίγουρα καθόλου απλό…

Παρόλα αυτά, η Σοφία Καραγιάννη τόλμησε, μετέφρασε το εν λόγω έργο και το επεξεργάστηκε δραματουργικά σε συνεργασία με το Μιχάλη Βραζιτούλη. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης στο ρόλο του γιατρού Ριέ, ο Κωνσταντίνος Πασσάς στο ρόλο της Πόλης και ο Δημήτρης Μαμιός ως Πανούκλα ζωντάνεψαν μια πολιτεία που δονείται και συχνά συνθλίβεται από το φόβο που σκορπά η καλπάζουσα, μεταδοτική, θανατηφόρα ασθένεια σε μια αμφίβολης κατάληξης αναμέτρηση με την αγωνία και τη συμφορά.

Δεν έχει καμιά σημασία το όνομα της πόλης αυτής ούτε η γεωγραφική της θέση ούτε νόημα έχει να προσδιοριστεί ακριβώς ο χρόνος. Κι έτσι ενώ στο έργο του Καμύ γνωρίζουμε ότι πρόκειται για το Οράν στα αλγερινά παράλια, γαλλική επαρχία τη δεκαετία του ’40, η Καραγιάννη επέλεξε (και έπραξε ορθά) να παρουσιάσει μόνο «μια πόλη» με ανθρώπους που πάσχουν και πρέπει να επιβιώσουν.

Ο Ριέ, ο εκπρόσωπος της επιστήμης, της γνώσης, της παρατήρησης, της αμφιβολίας, της διαρκούς αναζήτησης μα και της επίπονης δουλειάς και της αυταπάρνησης και πάνω απ’ όλα της λογικής μα και της ελπίδας – δεν είναι τυχαίο ότι η παράσταση αφιερώνεται στους γιατρούς που σχεδόν δυο χρόνια τώρα παλεύουν πολλές φορές με κάθε κόστος ενάντια στον κορωνοϊό – έθεσε σε δεύτερη μοίρα την προσωπική του ζωή (η γυναίκα του είναι ασθενής και λαμβάνει θεραπεία σε άλλη πόλη) με σκοπό να υπηρετήσει το κοινό καλό. Ο Ιωσηφίδης, έμπειρος ηθοποιός, κλήθηκε ως γιατρός Ριέ να καταγράψει ηχητικά βήμα-βήμα όλη αυτή την υγειονομική και κυρίως ανθρώπινη περιπέτεια διαμένων σε μια πολυκατοικία όπου για πρώτη φορά εντόπισε έναν ψόφιο ποντικό, σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν όλα… Πολύ καλός στο σύνολό του, δε θα κρύψουμε ότι ο Ιωσηφίδης μάς προβλημάτισε σε δύο κομβικές στιγμές του έργου: η πρώτη ήταν όταν πέθανε το παιδί, ο γιος του εισαγγελέα και η δεύτερη όταν ο ίδιος πληροφορήθηκε το θάνατο της γυναίκας του. Θα περίμενε κανείς περισσότερη ένταση και πάθος ίσως και ακραίες εκδηλώσεις αντίδρασης απέναντι σε τέτοια συμβάντα, ωστόσο κάνοντας δεύτερες σκέψεις καταλάβαμε ότι η στάση του Ιωσηφίδη-Ριέ και στις δύο περιστάσεις μαρτυρά, το πιο πιθανό, την ψυχραιμία και το μεγαλείο ψυχής που διέπει έναν επιστήμονα της υγείας υπό συνθήκες πίεσης και πανικού. Ειδικά στην περίπτωση της συζύγου του, όπως ακούσαμε και στην παράσταση, «δεν υπάρχουν πια ψυχικά αποθέματα». Ο Ριέ είναι διαλυμένος μα αντέχει ακόμα. Ιδιαίτερα απαιτητικό το εγχείρημα να ενσαρκώσει τα περισσότερα από τα δραματικά πρόσωπα της πόλης 

Ο Κωνσταντίνος Πασσάς κλήθηκε να ερμηνεύσει περισσότερο από ένα δραματικά πρόσωπα της πόλης και έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Έγινε πότε ο θυρωρός κύριος Μισέλ που αμφισβητούσε την αλήθεια και δεν πίστευε στο επερχόμενο κακό καθώς στην πολυκατοικία τους δεν υπήρχαν νεκρά ποντίκια κι η βρωμιά αυτή που ανησυχούσε το γιατρό από την πρώτη στιγμή απλά δεν αφορούσε το κτήριό τους… (σημειωτέο ότι στο τέλος ο Μισέλ πέθανε… «σιγουριά και βλακεία πάνε μαζί»… πολυάριθμες επομένως οι αναλογίες της Πανούκλας του Καμύ με την πανδημία του κορωνοϊού…) και πότε ο Νομάρχης που επιθυμούσε την ησυχία στο πλήθος και την προσωπική του προβολή αλλά κυρίως ο ιερέας Πανελού, εκπρόσωπος της εκκλησίας, της πίστης στο Θεό και της κόντρας με την επιστήμη. Εξαιρετική η παρουσία του ηθοποιού, με ρυθμό, παλμό και περισσή ενέργεια μπροστά στους θεατές ακόμα και ως νεκροθάφτης/εργάτης του δήμου με κίτρινο αδιάβροχο να κατονομάζει σχεδόν κυνικά τους νεκρούς από την πανούκλα παρέα με το συνάδελφό του.

Αεικίνητος και με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση, ήταν ο Δημήτρης Μαμιός στο ρόλο της Πανούκλας. Με το κατάλληλο μακιγιάζ και με μια ένδυση που παραπέμπει σε ποντίκι ή ακόμα και στο θάνατο μεταμορφώθηκε ο ίδιος στο θάνατο που θέρισε τους κατοίκους της πόλης σχεδόν επί ένα χρόνο. Σε σταθερά ανοιχτό διάλογο με το γιατρό Ριέ, η Πανούκλα άπλωσε παντού τα δίχτυα της απομονώνοντας τους ανθρώπους, περιορίζοντας την επικοινωνία, καταργώντας τον έρωτα, προσφέροντας την ευκαιρία σε επιτήδειους να πλουτίσουν, εξορίζοντας τους πολίτες μέσα στην ίδια τους την πόλη… Κι όταν έφθασε η ώρα να φύγει, η ώρα για τη λήθη, δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει ότι πάντα θα υφίσταται στη ζωή ακόμα και πάνω σε διάφορες υλικές επιφάνειες κι ότι απλά θα κοιμάται… «You are my sunshine, my only sunshine… you make me happy…» τον ακούσαμε να τραγουδάει και να χορεύει νευρικά σαν σκοτεινό ξωτικό στη διάρκεια της παράστασης από χαιρεκακία για την καταστροφή που είχε σπείρει.

Εξαιρετική η  μουσικός Ευσταθία Λαγιόκαπα που έπαιξε ακορντεόν και τύμπανο με το πόδι ενδύοντας μοναδικά την παράσταση και εξυπηρετώντας την κίνηση των ηθοποιών σε μουσική που συνέθεσε ο Στάθης Δρογώσης και ήταν πραγματικά αισθαντική.

«Άριστα δέκα» όμως και στην Κωνσταντίνα Κρίγκου που ασχολήθηκε με την επιλογή των κοστουμιών και το στήσιμο του σκηνικού. Ξεχωρίσαμε φυσικά τα δεκάδες ζευγάρια παπούτσια πεταμένα επί σκηνής που συμβόλισαν το δίχως άλλο τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους από την πανούκλα. Το μαύρο μακρύ τακούνι έγινε φονικό όπλο απειλής από την Πανούκλα στο λαιμό του Ριέ, τα μικρά παπούτσια κατέδειξαν το αθώο παιδί που χάθηκε άδικα, οι ψηλοτάκουνες γόβες φορέθηκαν από την Πανούκλα γιγαντώνοντάς την ενώ οι κόκκινες γόβες «φώναξαν» την απώλεια της γυναίκας του Ριέ… Και τα περισσότερα από αυτά τα ζευγάρια παπούτσια στο τέλος έφραξαν διά χειρών Ριέ την τρύπα δεξιά της σκηνής από την οποία εισήλθαν και εξήλθαν ο ένας μετά τον άλλο οι χαρακτήρες του έργου της Πόλης.

Η ελπίδα τελικά κατίσχυσε κι η ζωή νίκησε αποδεικνύοντας ότι είναι πιο δυνατή από την αρρώστια. Μια παράσταση ζωηρή, βαθιά ανθρώπινη που αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς ειδικά στις μέρες μας.

Η «Πανούκλα», το δεύτερο μετά τον «Ξένο» μεγάλο μυθιστόρημα του Καμύ, καταγράφει τη συμπεριφορά των ανθρώπων σ' έναν κόσμο που μοιάζει χωρίς σκοπό και μέλλον, σ' έναν κόσμο πνιγηρής επανάληψης και μονοτονίας.

Το αριστούργημα του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέα θα απολαύσουμε αυτό το φθινόπωρο σε δύο διαφορετικές θεατρικές παραστάσεις.

Η ομάδα GAFF και η σκηνοθέτιδα Σοφία Καραγιάννη θα ανεβάσουν την παράσταση στο Θέατρο 104 και ο σκηνοθέτης Γιώργος Οικονόμου σε κεντρικό θεάτρο των Αθηνών-δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη.

Η πρεμιέρα της παράστασης που είχε προγραμματιστεί για τις 26 Απριλίου και αναβλήθηκε λόγω του γενικού lockdown, θα πραγματοποιηθεί τον Οκτώβρη στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104. Στον ρόλο του γιατρού Ριε ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, που μαζί με τον Κων/νο Πασσά, τον Δημήτρη Μαμιό και τον μουσικό Άρη Ζέρβα, ζωντανεύουν το αλληγορικό τοπίο του έργου. Έπειτα από τη βιωμένη εμπειρία της πανδημίας η Ομάδα GAFF φέρνει στη σκηνή ένα έργο που δεν είναι «κήρυγμα» απελπισίας αλλά ελπίδας και αισιοδοξίας.

Γιώργος Οικονόμου- φωτό: Σταύρος Χαμπάκης

Ενώ για την παράσταση του Γιώργου Οικονόμου, σε διασκευή του ίδιου και του συγγραφέα Neil Bartlett ο θίασος δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί.

Σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας, αριστοκράτες, κοινοί θνητοί και απατεώνες επιδίδονται με πάθος στα τυχερά παιχνίδια. Με άκρατο κυνισμό και με σαφείς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις τζογάρουν χρήματα, ανθρώπους και αισθήματα. Εκεί, σε αυτή τη μικρογραφία της Ευρώπης με τις πολλές γλώσσες, τις διαφορετικές νοοτροπίες και με τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού, ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς θα παρασυρθεί στη δίνη του αδιέξοδου έρωτα και θα παίξει στη ρουλέτα κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.

Η Σοφία Καραγιάννη με μια αξιόλογη ομάδα ηθοποιών και συντελεστών, υπογράφει τη σκηνοθεσία σε ένα από τα πιο κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που καταπιάνεται κυρίως με το πάθος του τζόγου, αλλά και με άφθονο χιούμορ σαρκάζει την κοινωνία της εποχής του συγγραφέα, που είναι εθισμένη όσο και η δική μας, παρά τις πολιτισμικές διαφορές, στον εύκολο πλουτισμό και το χρήμα. Και κάπου εκεί βρίσκεται ο έρωτας, αδυσώπητος και άστοργος, για να εξυψώσει ακόμη περισσότερο την κατάρρευση του ήρωα.

Ο Παίκτης γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του συγγραφέα και εκδόθηκε το 1866. Το 1863 στο καζίνο του Βισμπάντεν ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι χάνει όλα του τα χρήματα. Δέχεται να εξοφλήσει τα χρέη του, παραδίδοντας σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα καινούργιο βιβλίο. Τα καταφέρνει, υπαγορεύοντας το κείμενο στη στενογράφο Άννα Σνίτκινα την οποία παντρεύεται λίγο αργότερα. Έτσι , μέσα σε 26 μέρες, γράφτηκε ο Παίκτης, ένα έργο βαθιά ψυχολογικό με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, και ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη

Μετάφραση (από τα γαλλικά): Μιλτιάδης Σαλβαρλής

Προσαρμογή κειμένου: Σοφία Καραγιάννη, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Βάσια Mίχα

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου

Μουσική: Στάθης Δρογώσης

Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: GAFF

Ερμηνεία (με αλφαβητική σειρά): Βασιλική Διαλυνά, Κορίνα Θεοδωρίδου, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Αλέξανδρος Τούντας

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Πληροφορίες Παράστασης

Παραστάσεις

Από Τετάρτη 3 Απριλίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21.15, Σάββατο στις 19.00 & Κυριακή 18.30

Τιμές εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 12€

Μειωμένο: 10€

Ατέλειες: 5€

Διάρκεια παράστασης

90 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Προπώληση εισιτηρίων

Viva.gr

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41 (σταθμός μετρό Κεραμεικός)

Τηλ. 210 3455020

Ο Διγενής δεν είναι σίγουρα ένα τυχαίο πρόσωπο. Είναι ο δημοφιλέστερος από τους ήρωες των ακριτικών τραγουδιών και ο πρωταγωνιστής ενός έμμετρου αφηγήματος του 11^ου – 12^ου αιώνα, άγνωστου συγγραφέα, το οποίο αποτελεί το παλαιότερο λογοτεχνικό γραπτό μνημείο της δημώδους ελληνικής μεσαιωνικής γλώσσας και θεωρείται το έργο που σηματοδοτεί την αρχή της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ακούγεται και είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ο Διγενής είναι σύμβολο ηρωισμού, δεν είναι άλλος ένας ήρωας.

Στο Θέατρο 104 παρακολουθούμε από την εταιρεία θεάτρου Gaff μια παράσταση με αφορμή το έπος του Διγενή σε σκηνοθεσία Σοφία Καραγιάννη. Μια διασκευή που σκοπό έχει με χιουμοριστικό τρόπο να αποδώσει τα κατορθώματα, τους αγώνες, τους έρωτες και το θάνατο του ήρωα.

Τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν τον κόσμο του Διγενή γύρω από τον ίδιο και πολεμάνε, ερωτεύονται, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν σκάκι, «όσο κερδίζω θα μ’ αφήνεις να ζω» λέει ο Διγενής στο θάνατο που ήρθε να τον πάρει. Παίζουν με το θάνατο λοιπόν και ζούνε την κάθε μέρα έντονα, σαν να είναι η τελευταία. Υπάρχει όμως και για τους ήρωες ένα όριο. Ένα όριο που μπορεί να αψηφούν, είναι όμως αυτό που μας εξομοιώνει όλους, ήρωες και μη, ο θάνατος. Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο;

Αυτό που βλέπουμε στην εν λόγω παράσταση είναι η μεταφυσική πλευρά του ποιήματος.

Το κοινό το υποδέχονται οι τρεις «ραψωδοί» ξαπλωμένοι στο ξύλινο πάτωμα. Τα μαρμαρένια αλώνια γίνονται το ξύλινο αλώνι ενός γυμνού σκηνικού που έρχονται να το γεμίσουν οι ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους. Το έργο ξεκινά και τελειώνει με τον ίδιο τρόπο. Ενδιαφέρον σαν τον κύκλο που κάνει η ζωή, αν σου χαρίσει μια φορά την παρτίδα στο σκάκι, δεν σημαίνει ότι θα στη χαρίζει για πάντα. Είναι κλασικό παράδειγμα θεατρικής δουλειάς που δεν θέλει να εντυπωσιάσει με σκηνοθετικά τεχνάσματα, σοφή σκηνοθετική επιλογή της Σοφίας Καραγιάννη, αλλά επιδιώκει να τραβήξει την προσοχή του θεατή σε σημεία που πρέπει, αποδεικνύοντας ότι το σώμα και η φωνή του ηθοποιού υποκαθιστούν το οποιοδήποτε σκηνικό.

Οι δυνατές ερμηνείες, η ένταση, οι αυξομειώσεις στη φωνή, η μίμηση, η κίνηση (Μαργαρίτα Τρίκκα) δεν περνούν απαρατήρητα. Οι υποβλητικοί φωτισμοί ( Νίκος Βλασόπουλος) συμπληρώνουν το αποτέλεσμα. Και τα κοστούμια των «ραψωδών», τα οποία επιμελήθηκε η σκηνοθέτις Σοφία Καραγιάννη υπηρετούσαν πιστά το όλο εγχείρημα.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης (Διγενής), ο Κωνσταντίνος Πασσάς και ο Αλέξανδρος Τούντας λειτούργησαν με εξαιρετική σκηνική χημεία και μας χάρισαν πολλές κωμικές σκηνές δίνοντας νόημα στη φράση του δημοτικού τραγουδιού: «Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».

Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

Στην παράσταση«Διγενής Ακρίτης,στα όρια», που παίζεται από την Τετάρτη 2 Μαΐου στο Θέατρο 104, τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν τον Διγενή Ακρίτη, το ηρωικό ποίημα που είναι και το πρώτο γραπτό μνημείο της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πολεμάνε, ερωτεύονται, αναμετριούνται με δράκους και θηρία, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν με το θάνατο και ζούνε την κάθε μέρα τους τόσο έντονα σαν να είναι η τελευταία μιας μακρόχρονης ζωής. Υπάρχει όμως ένα όριο και για αυτούς που αψηφούν τη στιγμή του τέλους. Ένα όριο που μας εξομοιώνει όλους . Μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό;