Η Ομάδα Σημείο Μηδέν συνεχίζει την ερευνητική της εργασία πάνω στο έργο του Φραντς Κάφκα με το διήγημα “Αναφορά σε μια Ακαδημία”.

Η παράσταση θα παρουσιάζεται από τις 19 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και κάθε Κυριακή στις 20.00 στο Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος.

Λίγα λόγια για το έργο

Ο κεντρικός ήρωας του διηγήματος του Φραντς Κάφκα «Αναφορά σε μια Ακαδημία» είναι ο πίθηκος Rotpeter. Μια ομάδα κυνηγών της εταιρείας Χάγκενμπεκ τον πυροβόλησε σε μια ζούγκλα της Χρυσής Ακτής, καθώς πήγαινε με την αγέλη του να πιούν νερό. Δέχτηκε δύο σφαίρες με αποτέλεσμα τον ευνουχισμό του. Κατόπιν, τον αιχμαλώτισαν, τον μετέφεραν στο πλοίο τους και τον έκλεισαν σε ένα κλουβί. Αυτός, σε κατάσταση σοκ, έχοντας χάσει τη μνήμη της ως τώρα ζωής του, πάσχισε να διαφύγει. Τότε άρχισε να παρατηρεί αυτούς που ήταν γύρω του, τους εξαθλιωμένους και από-ανθρωποιημένους σκλάβους/ναύτες της εταιρείας Χάγκενμπεκ και προσπάθησε να τους μιμηθεί. Οι άνθρωποι με τη σειρά τους, παίζοντας με το άγριο ζώο, άρχισαν να το βασανίζουν. Οι ναύτες έχοντας αποδεχθεί την καταπίεση που υφίστανται αυτοί οι ίδιοι, με χαρακτηριστική άνεση την ασκούσαν με τη σειρά τους σε ένα ήδη τραυματισμένο και ανήμπορο άγριο ζώο. Όταν το καράβι έφτασε στο Αμβούργο ο Rotpeter μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα στο ζωολογικό κήπο και το βαριετέ (μουσικό θέατρο). Διάλεξε το βαριετέ. Ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του στην ανθρώπινη συμπεριφορά και πλέον παρουσιάζει ως περφόρμανς την ίδια τη διαδικασία του βίαιου εξανθρωπισμού του.

Σκηνοθετικό Σημείωμα:

Η Αχερουσία Λίμνη του Σώματος και η Διονυσιακή Κρύπτη*

“ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος, ὅτεῳ μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν”
Ηράκλειτος

Στο σώμα μας υπάρχει μία κρύπτη. Βρίσκεται στον “κάτω κόσμο” του σώματος. Εκεί είναι ο Διόνυσος. Περιμένει τη λύτρωσή του. Μπροστά στην Αχερουσία Λίμνη, στην γκρίζα ζώνη της εσωτερικής εξορίας του. Αυτή είναι η περιοχή όπου γράφει ο Φραντς Κάφκα. Η Αχερουσία Λίμνη του σώματος, σε μία Νέκυϊα χωρίς τέλος. Ο πίθηκος - άνθρωπος – ηθοποιός στην “Αναφορά” αφηγείται τη διαδικασία αυτής της εσωτερικής εξορίας. Το μουσικό του θέατρο επίσης. Ο άνθρωπος που ήταν πίθηκος γίνεται ηθοποιός για να μπορεί να εκφράζει το τραύμα του, για να μην πάψει ποτέ να μιλάει γι’ αυτό. Η θεατρική και μουσικότροπη έκφραση του τραύματος αποτελεί μια πρόσκαιρη λύτρωση.

Το χιούμορ του είναι πάντα πένθιμο και αυτοσαρκαστικό γιατί γεννιέται από το τραύμα. Ένα υφέρπον ρεύμα τραγικότητας διαπερνά την Αναφορά του, χωρίς ποτέ να χάνεται η λάμψη της μουσικότητας και της θεατρικότητας.

Να κατέβουμε μαζί με τον Κάφκα ως την Αχερουσία Λίμνη του σώματος. Να αφηγηθούμε μαζί του την ιστορία του βίαιου εξανθρωπισμού της ζωικής ενέργειας του κάθε ανθρώπου, κατά βάση του ίδιου μας του εαυτού. Να κοιτάξουμε κατάματα την κρύπτη όπου βρίσκεται αποδιωγμένος ο Διόνυσος μέσα μας. Να τολμήσουμε να ανοίξουμε αυτή την πόρτα. Ας αναρωτηθούμε γιατί γίναμε ηθοποιοί κι εμείς οι ίδιοι. Ποιό τραύμα αφηγούμαστε; Ποια αγωνία είναι αυτή που εκφράζουμε; Η ψυχοσωματική αυτή διαδικασία μπορεί να μας οδηγήσει ως την εξέγερση του σώματος, κατάσταση κατά την οποία το σώμα παράγει την ίδια του την ελευθερία.

Σάββας Στρούμπος
Ίος, 12/8 – Αθήνα 29/8/2020
*Η έννοια της κρύπτης αναπτύσσεται διεξοδικά από την Κατερίνα Μάτσα στο βιβλίο της “Το Αδύνατο Πένθος και η Κρύπτη”, Άγρα 2012

Συντελεστές παράστασης:
Μετάφραση: Ιωάννα Μεϊτάνη
Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος
Σκηνική εγκατάσταση: Σπύρος Μπέτσης
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Κοστούμια: Σάββας Στρούμπος, Ρόζυ Μονάκη
Ηχητικό τοπίο: Λεωνίδας Μαριδάκης
Φωτογραφίες: Αντωνία Κάντα
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά – Μπονισέλ, Μπάμπης Αλεφάντης, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ντίνος Παπαγεωργίου

Με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού

Περισσότερες πληροφορίες για την Ομάδα Σημείο Μηδέν, τους συντελεστές και τις παραστάσεις που έχει παρουσιάσει, μπορείτε να βρείτε στο www.simeiomiden.gr

Info:
Τοποθεσία: Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος (Λεωνίδου 12, Μεταξουργείο)
Ημερομηνία: Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2021, Παραστάσεις:
Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00. Διάρκεια: 80’
Πληροφορίες: Τηλ.: 210-3225207
Τιμές εισιτηρίων: 15ευρώ (κανονικό), 10ευρώ (μειωμένο: φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ, ΑμΕΑ, συνοδός ΑμΕΑ, άνω των 65, ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, ομαδικές κρατήσεις άνω των 7 ατόμων)

Προπώληση:
TICKET SERVICES
- τηλεφωνικά: 2107234567
- εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39
- online: www.ticketservices.gr
https://www.ticketservices.gr/event/frants-kafka-anafora-gia-mia-akadimia-theatro-attis/

Η Ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος ανακοινώνουν την έναρξη καλοκαιρινής περιοδείας για την παράσταση «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Αξίζει να σημειωθεί πως πρόκειται για την 3^η συνεχή χρονιά που η παράσταση ταξιδεύει σε επιλεγμένους σταθμούς σε όλη την Ελλάδα ενώ αυτό το καλοκαίρι οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μία νέα, δεύτερη, εκδοχή της παράστασης.

Το πρόγραμμα της περιοδείας διαμορφώνεται ως εξής:

• ΧΑΝΙΑ | Θέατρο Λενταριανών | 24 ΚΑΙ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ | Σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΡΗΤΗΣ
  

• ΦΙΛΙΠΠΟΙ – ΚΑΒΑΛΑ | Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων
  | 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ |Συνδιοργάνωση με ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας | Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων
  

• ΟΛΥΜΠΙΑ |Θέατρο Φλόκα | 12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ | Στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Τεχνών Αρχαίας Ολυμπίας
  

• ΠΡΕΒΕΖΑ | Ωδείο Νικόπολης |22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ | Συμμετοχή, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πρέβεζας, στον εορτασμό για την πανσέληνο του Αυγούστου. Δράση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
  

• ΚΑΛΑΜΑΤΑ |Κάστρο Καλαμάτας | 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ | Σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
  

• ΕΛΕΥΣΙΝΑ | Παλαιό Ελαιουργείο | 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ | Συμμετοχή στο Φεστιβάλ «ΑΙΣΧΥΛΕΙΑ»
  

• ΛΑΡΙΣΑ | Β’ Αρχαίο Θέατρο Λάρισας | 19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ | Σε συνεργασία με το Θεσσαλικό Θέατρο στο πλαίσιο του Δικτύου Αρχαίου Δράματος.
  

• ΒΟΛΟΣ | 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ | Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βόλου | Ο χώρος θα ανακοινωθεί προσεχώς

• ΣΥΡΟΣ | Θέατρο «Απόλλων» | 15-16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ | Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Σύρος – Πολιτισμός 2021
  

Πρόκειται για τη 2^η εκδοχή της παράστασης η οποία είναι το αποτέλεσμα πολύμηνου εργαστηρίου πάνω στην αρχαία Τραγωδία, που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2018. Για τις ανάγκες της ερευνητικής διαδικασίας και της παράστασης δημιουργήθηκε νέα μετάφραση του έργου από τον Δημήτρη Δημητριάδη.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Τίποτα δεν είναι πλέον όπως πριν! Και το ερώτημα τίθεται αναπόφευκτα: Προς τι το θέατρο; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στην προσπάθεια να μετασχηματίσουμε το τραυματικό βίωμα σε δημιουργικό υλικό κι έπειτα στη βαθιά επιθυμία να επικοινωνήσουμε αυτό το εσωτερικό ταξίδι, αναζητώντας διαρκώς νέους τρόπους έκφρασης, ίσως και μια νέα οπτική για τη ζωή και την τέχνη.

Οι σκέψεις αυτές μας ώθησαν στη φετινή περιοδεία κι έτσι παρουσιάζουμε για 3η συνεχή χρονιά την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή.

Θελήσαμε να δημιουργήσουμε μια δεύτερη εκδοχή της παράστασής μας, για να ερευνήσουμε ποια είναι σήμερα η σχέση μας με το εκρηκτικό σύμπαν αυτής της τραγωδίας, μετά από μια χρονιά που άλλαξε ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και τον θάνατο, την αξία των κοινωνικών δεσμών και των ανθρώπινων σχέσεων.

Σάββας Στρούμπος

Καλοκαίρι/Φθινόπωρο 2021

Σοφοκλή

ΑΝΤΙΓΟΝΗ

(Εκδοχή β’)

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Παίζουν οι ηθοποιοί

Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Έλλη Ιγγλίζ,
Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Άννα Μαρκά – Μπονισέλ,
Μπάμπης Αλεφάντης, Ντίνος Παπαγεωργίου

Facebook: Ομάδα Σημείο Μηδέν (@omadasimeiomiden)
Instagram: Ομάδα Σημείο Μηδέν (@zeropointtheater)

Με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού

Διαβάστε επίσης: 

Σάββας Στρούμπος: «Τα Έργα Αποκαλύπτονται Όταν Αρνηθούμε Τα Κλισέ Που Έχουν Κατακάτσει Πάνω Τους» 

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού 

Είναι ένας πολίτης του κόσμου, μαζί με τον Θοδωρή Τερζόπουλο έχει ταξιδέψει στα μεγαλύτερα θέατρα της υφηλίου και έχει απολαύσει το θερμό χειροκρότημα και τις διθυραμβικές κριτικές.

Παρ’ όλα αυτά ο Σάββας Στρούμπος δηλώνει πως εμπνέεται πάντα από την Αθήνα και τις συναντήσεις στα κουτούκια της μ’ αγαπημένους  ανθρώπους.

Συνεχίζει για δεύτερη σεζόν και μετά την πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία,  να παρουσιάζει με την ομάδα «Σημείο Μηδέν» την Αντιγόνη του Σοφοκλη, παράσταση που έκανε αίσθηση την περσινή σεζόν.

Σε μια από τις αγαπημένες του γωνιές στην πόλη, στην Πλάκα, έχει κανονιστεί το ραντεβού μας για τη φωτογράφιση και την κουβέντα.

Παρά το μικρό τζετ λαγκ, ο Σάββας άρτι αφιχθείς από την Κίνα δεν χάνει στιγμή το χαμόγελό του αλλά και αυτό το μοναδικό πάθος του για το πιο όμορφο ταξίδι απ’ όλα: αυτό στον μαγικό κόσμο του θεάτρου.

Μόλις επέστρεψες από Κίνα. Τι έκανες εκεί; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Στην Κίνα ταξίδεψα με το Θέατρο Άττις, συμμετέχοντας στις  «Τρωάδες» του Θοδωρή Τερζόπουλου. Παρουσιάσαμε την παράσταση στο φεστιβάλ του WuZhen. Αντιμετωπίζω κάθε έξοδο από το θέατρο της Λεωνίδου, είτε στο εξωτερικό είτε στο εσωτερικό, με την ίδια αυτοσυγκέντρωση και ενέργεια. Χρειάζεται να υπερασπιζόμαστε την παράσταση με όλο μας το είναι. Από την άποψη αυτή, κάθε ανάλογη εμπειρία είναι εξίσου δυνατή.

Με τον Θ. Τερζόπουλο έχετε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Πόσο διαφορετικό είναι το θέατρο σε κάθε γωνιά του πλανήτη και ποιο είδος σ’ έχει γοητεύσει περισσότερο;

Σε κάθε χώρα, ανάλογα με τις πολιτισμικές, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές ιδιομορφίες, το θέατρο διαθέτει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Ωστόσο παντού υπάρχουν οι άνθρωποι του θεάτρου που αφιερώνουν τη ζωή τους στην υλοποίηση ενός καλλιτεχνικού οράματος που αφορά διαστάσεις της ανθρώπινης κατάστασης μέσα στον κόσμο. Ίσως απ'όλες τις παραδόσεις να συνδέομαι περισσότερο με τη ρωσική παράδοση λόγω της μεγάλης ιστορίας και των σπουδαίων δημιουργών που ανήκουν σε αυτή.

Πιστεύεις ότι ως χώρα, έχουμε επενδύσει αρκετά στον πολιτισμό μας και ειδικότερα στο θέατρο;

Ναι, πιστεύω ότι επενδύουμε στον πολιτισμό. Φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η επένδυση έχει κατά κύριο λόγο χαρακτηριστικά τουριστικής ατραξιόν ή πατριωτικής φιέστας. Μπορούμε άραγε να αρνηθούμε τις απαιτήσεις της βιομηχανίας του θεάματος και να κοιτάξουμε για λίγο μέσα μας; Προσωπικά πιστεύω στα εγχειρήματα από ομάδες ανθρώπων που αντιστέκονται στις παραπάνω αντιλήψεις και επιμένουν να εκφράζονται και να δημιουργούν αναλαμβάνοντας το κόστος της αντίστασής τους.

Μετά τις εκλογές, είδαμε πολλές αλλαγές από το Υπουργείο Πολιτισμού, νέες ηγεσίες στο Εθνικό Θέατρο και στο Φεστιβάλ Αθηνών αλλά και την πρόσφατη απομάκρυνση της ηγεσίας του Κ.Β.Θ.Ε . Ποιο είναι το δικό σου σχόλιο;

 Με εξαίρεση μια συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών το 2014 με τη «Σωφρονιστική Αποικία», επιλέγω να είμαι συγκεντρωμένος στη δουλειά μου με τους συνεργάτες μου στην Ομάδα και το Άττις, γιατί πιστεύω ότι μέσα από αυτούς τους δρόμους προωθείται το θέατρο και η τέχνη του ηθοποιού. Πιστεύω σε έναν ριζικό μετασχηματισμό όλων αυτών των φορέων και θεσμών με γνώμονα την επιστροφή στις σημαντικές παραδόσεις του θεάτρου, τη μνήμη, τη δημιουργικότητα, την ανθρώπινη χειραφέτηση. Στους ανθρώπους που αναλαμβάνουν αυτές τις θέσεις εύχομαι καλή τύχη.  

Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συνεργάζεσαι με τον Θ. Τερζόπουλο;

Είναι δημιουργικό! Οι απαιτήσεις της δουλειάς είναι μεγάλες και χρειάζεται διαρκής εγρήγορση, ετοιμότητα και ανάληψη πρωτοβουλίας σε πολλά επίπεδα. Για μένα είναι προκλητικό. Δεν σκέφτομαι την ευκολία ή τη δυσκολία. Τα πάντα υπάρχουν μέσα στη δουλειά ανά πάσα στιγμή.

Συχνά ακούμε να λένε ότι το ελληνικό θέατρο πάσχει από εμπνευσμένους σκηνοθέτες.Το ασπάζεσαι;

Δεν συμφωνώ με τις γενικεύσεις. Ας είμαστε αυτοσυγκεντρωμένοι, ας αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας, τον κόσμο που ζούμε και το τι διακυβεύεται στην εποχή μας, ας δουλεύουμε με σοβαρότητα και επιμονή, ας δίνουμε έμφαση στην παιδεία την καλλιτεχνική και την ανθρώπινη και η έμπνευση έρχεται χωρίς να το περιμένουμε.

Η Αντιγόνη συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, το καλοκαίρι ακολούθησε μια περιοδεία σ’ ανοιχτά θέατρα. Πώς προσαρμόστηκε εκεί η παράσταση;(είχε δημιουργηθεί για κλειστό χώρο).

Χρειάστηκε να ανοίξουμε την ενέργειά μας και τα εκφραστικά μας μέσα. Δεν ήταν δύσκολη η προσαρμογή, κυρίως λόγω του τρόπου δουλειάς μας και της ψυχοφυσικής εκπαίδευσης των ηθοποιών. Ως προς τη διαμόρφωση του χώρου, είχαμε μαζί μας ένα σκοινί με το οποίο δημιουργούσαμε τον κύκλο της τραγωδίας. Μέσα στον κύκλο παιζόταν η παράσταση.

Η «Αντιγόνη» έχει επηρεάσει πολλαπλώς την ηθική και γενικότερη πνευματική σκέψη του σύγχρονου Δυτικού μας πολιτισμού. Υπάρχουν ατελείωτες αναλύσεις και το έργο ανεβαίνει πολύ συχνά. Εσύ από ποια σκοπιά είδες τη Σοφόκλεια τραγωδία;

Βλέπουμε την «Αντιγόνη» ως Τραγωδία για τη διεκδίκηση της  ζωής. Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία. Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής - κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του.

Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο μέλλον. Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην τραγωδία.

Η έννοια του αστερισμού τραγωδιών είναι για μας σημαντική καθώς σηματοδοτεί την ανάπτυξη του τραγικού υλικού πέραν του δίπολου Αντιγόνης-Κρέοντα. Το κάθε πρόσωπο φέρει τον δικό του ιδιαίτερο πυρήνα αγωνίας, πάθους και δέους, έτσι αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα πρόσωπα και συμμετέχει στην εξέλιξη της τραγωδίας.

Πόσο μπορεί να απασχολήσει τον σημερινό θεατή η φιλοσοφική σπουδαιότητα του έργου; Μπορεί ο Έλληνας του 2019 να κατανοήσει την έννοια του ηθικού και άγραφου νόμου, σε μια εποχή ισοπέδωσης;

Όπως είπα και παραπάνω, δεν σκέφτομαι με γενικεύσεις, τις οποίες θεωρώ παραπλανητικές σε πολλά επίπεδα. Ποιος ακριβώς είναι ο Έλληνας; Είναι ένα μονοδιάστατο ον; Είμαστε σίγουροι γι' αυτό; Χρειάζεται προσοχή. Η επαφή μας με τους θεατές και στην Αθήνα και ανά την Ελλάδα σαφώς αποδεικνύει ότι υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι που συνδέονται βαθιά με τα ζητήματα του έργου και της παράστασης.

Η λέξη «Αντιγόνη» σημαίνει είτε αυτή που πάει ενάντια στους γονείς της, είτε αυτή που αναπληρώνει (αντικαθιστά) τους γονείς της. Εσύ ποιον δρόμο διάλεξες σε σχέση με το οικογενειακό περιβάλλον;

Είναι το αιμάτινο τοπίο πάνω στο οποίο βαδίζει η Αντιγόνη. Διαρκώς συνδεδεμένη με τους νεκρούς της, θέλει να τους κρατήσει στη μνήμη της, θέλει η ψυχές τους να ησυχάσουν, τα τραύματά τους να επουλωθούν. Έτσι, το αιμάτινο τοπίο της οικογένειας γίνεται και το εφαλτήριο της αντίστασής της απέναντι στην εξουσία, η πηγή ενέργειας του μεγάλου πάθους της, που την οδηγεί ως τον θάνατο.

Οι πρόβες για τις παραστάσεις σου, διαρκούν αρκετό, καιρό, πολλές φτάνουν και τον έναν χρόνο. Πόσο εφικτό είναι αυτό πρακτικά στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας του 2019;

Από οικονομικής άποψης είναι δύσκολο, καθώς δεν μπορούμε να έχουμε τις αμοιβές που θα θέλαμε για τους ηθοποιούς. Ωστόσο οι ηθοποιοί αμοίβονται και στις πρόβες και στις παραστάσεις. Από καλλιτεχνικής άποψης είναι αναγκαίο, γιατί η δημιουργική και ερευνητική διαδικασία χρειάζονται χρόνο, επιμονή και υπομονή.

Μετά το  «Περιμένοντας τον Γκοντό» έρχονται οι «Ευτυχισμένες μέρες». Τι σε γοητεύει στον Μπέκετ;

Τον θεωρώ τον σύγχρονο τραγικό, τον συγγραφέα που εκφράζει τις τραγικές διαστάσεις της ανθρώπινης ερήμωσης και αγωνίας με απαράμιλλο βάθος και ένταση. Στο υπέδαφος των κειμένων του βλέπω τη σπίθα της ζωής, το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την οδύνη της ανθρώπινης κατάστασης. Στα κείμενά του βλέπω τον αγώνα του ανθρώπινου όντος στη σύνδεσή του με το αναπόφευκτο του θανάτου. Θεωρώ το υλικό του εξαιρετικά γενναιόδωρο. Πιστεύω, όμως, ότι μας αποκαλύπτεται εφόσον τολμήσουμε να αρνηθούμε τα κλισέ που έχουν κατακάτσει πάνω στα κείμενα του μέσα στα χρόνια. Θα συνεχίσω να δουλεύω πάνω στον Μπέκετ, ακολουθεί το «Not I» («Όχι εγώ»).

Εντοπίζονται κοινά στοιχεία ανάμεσα στην αρχαία τραγωδία και το θέατρο του παραλόγου;

Σαφώς ο Μπέκετ εντάσσεται στο θέατρο του παραλόγου, όμως ως μια διακριτή οντότητα.Οπότε θα μπορούσα να πω ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα τον μπεκετικό κόσμο και την αρχαία τραγωδία, όπως και θεμελιώδεις διαφορές. Στον Μπέκετ έχουμε την τραγι-κωμωδία, βρισκόμαστε σε ένα τοπίο καταστροφής, στο τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Εκεί τα πρόσωπα δεν είναι παθητικά. Αντίθετα, είναι ενεργοποιημένα, προσδοκούν ένα συμβάν λύτρωσης, το οποίο ως το πέρας του έργο δεν έρχεται. Σε αυτή την κατάσταση ενεργοποιημένης προσδοκίας στην εσχατιά του κόσμου, στο κάθε πρόσωπο ξεδιπλώνεται όλο το φάσμα της ανθρωπότητας με τους φόβους και τις ελπίδες, τις επιθυμίες και τις αγωνίες, αλλά και την ανάγκη συνύπυαρξης κι επαφής με τον άλλον άνθρωπο, έστω και στα πέρατα της ζωής. Στην ερήμωση των προσώπων ξεδιπλώνεται η τραγωδία της ανθρώπινης κατάστασης, στην αποκάλυψη των ανθρώπινων αντιφάσεων βλέπουμε το κωμικό στοιχείο. Ιερό και βέβηλο, προσδοκία και απόγνωση, επιθυμία και ματαίωση, έρωτας και θάνατος αλληλεπιδρούν και αλληλοδιαπλέκονται στο έργο του Μπέκετ, δημιουργώντας ένα τραγι-κωμικό σύμπαν μελέτης του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο.

Στην αρχαία τραγωδία το πρόσωπο καταλύτης, ο τραγικός ήρωας είναι παρόν, είναι εδώ, διεκδικεί, συγκρούεται, ανατρέπει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Δεν υπάρχει το στοιχείο της προσδοκίας, παρ' όλο που βρισκόμαστε στα ακραία όρια Φύσης, Ύπαρξης και Ιστορίας, δηλαδή σε τοπία λοιμού, καταστροφών, πολέμων, τρέλας, μανίας και πάθους. Μέσα στην κλίμακα του Άμετρου, του “άνευ όρων και ορίων” είναι που η τραγωδία θέτει το ερώτημα: “Προς τι ο άνθρωπος;”, μελετώντας το ανθρώπινο ον σε όλο το φάσμα από την τερατία ως την υπέρβαση.

Ποιες είναι οι δικές σου "Ευτυχισμένες μέρες";

Θεωρώ πως είναι το κείμενο που καθιστά τον Μπέκετ τον τραγικό του 20ου αιώνα, αλλά και τον προφήτη του 21ου. Βλέπουμε τη Γουίνι ως σύγχρονο Προμηθέα, έγκλειστο στο καμμένο τοπίο του θανάτου, της αγωνίας και της οδύνης. Εκεί όμως αγωνίζεται, αντλεί την ενέργειά της από το βάθος της ανθρώπινης δομής, κρατάσει τη σπίθα της  ζωής αναμμένη και παλεύει ως το τέλος, ως τη στγμή του κύκνειου άσματος. Αν οδεύει προς τον θάνατο, οδεύει ως νικήτρια της ζωής. Το Θάρρος του Ζην βρίσκεται στον πυρήνα της δουλειάς μας.

Στον ρόλο της Γουίνι είναι η Ανέζα Παπαδοπούλου, συγκλονιστική ηθοποιός. Η συνεργασία μας είναι πολύ δημιουργική και προκλητική.Μαζί της στη σκηνή είναι η σταθερή συνεργάτις μου και ηθοποιός της Σημείο Μηδέν εδώ και 6 χρόνια, η Έλλη Ιγγλίζ.

Ποιο είναι το καλύτερο ταξίδι που έχεις κάνει ποτέ;

Ταξίδια σε απομονωμένες παραλίες για λίγες διακοπές το καλοκαίρι ή σε κάποιο χωριό τον χειμώνα ή την άνοιξη. Αλλά και το “ταξίδι” προς και από το θέατρο με την αγωνία και την προσδοκία του, τις σκέψεις και την ανακούφιση.

Τι σιχαίνεσαι και τι αγαπάς στην Αθήνα;

Η Αθήνα είναι για μένα πόλη έμπνευσης. Αγαπώ ιδιαίτερα τις γωνιές της στα Εξάρχεια, στον Κεραμεικό, στην Ακρόπολη, στο Φάληρο, κάποια κουτούκια, κάποια σημεία συνάντησης με παρέες και αγαπημένους ανθρώπους. Αυτό που με απωθεί είναι η ανθρώπινη αγνωμοσύνη.

«Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Παίζουν οι ηθοποιοί:Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Έλλη Ιγγλίζ, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Στέλιος Θεοδώρου - Γκλίναβος

Παραστάσεις: Πέμπτη έως Κυριακή, ώρα έναρξης: 20.30

«Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ

Μετάφραση: Θωμάς Συμεωνίδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Σκηνογραφία: Σάββας Στρούμπος

Ερμηνεύουν: Ανέζα Παπαδοπούλου(Γουίνι), Έλλη Ιγγλίζ(Γουίλι)

Πρεμιέρα 17 Ιανουαρίου 2020

Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη παρουσίαση της παράστασης «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο θέατρο Άττις-Νέος Χώρος, η Ομάδα Σημείο Μηδέν, περιοδεύει κατά τους μήνες Ιούλιο - Αύγουστο και Σεπτέμβριο σε επιλεγμένους σταθμούς σε όλη την Ελλάδα.

Από τον προγραμματισμό της δεν θα μπορούσε να λείψει η Κρήτη. Έτσι, στις 9/8 η «Αντιγόνη» της Ομάδας Σημείο Μηδέν θα παρουσιαστεί στο Ρέθυμνο (Φρούριο Φορτέτζα – Θέατρο «Ερωφίλη»), την επόμενη μέρα, 10/8, στο Ηράκλειο (Κηποθέατρο Μ. Χατζιδάκις) και στις 11/8 στη Σητεία (Άλσος Χλουβεράκη).

Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα πολύμηνου εργαστηρίου πάνω στην αρχαία Τραγωδία, που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2018 και ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2019, με την πρεμιέρα. Για τις ανάγκες της ερευνητικής διαδικασίας και της παράστασης δημιουργήθηκε νέα μετάφραση από τον Δημήτρη Δημητριάδη.

Πληροφορίες: Τηλ.: 210-3225207

9/8 | Ρέθυμνο | Φρούριο Φορτέτζα – Θέατρο «Ερωφίλη», στις 21.00

10/8 | Ηράκλειο | Κηποθέατρο Μ. Χατζιδάκις, στις 21.30

11/8 | Σητεία | Άλσος Χλουβεράκη, στις 21.30

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Το σκεπτικό της παράστασης:

Βλέπουμε την «Αντιγόνη» ως Τραγωδία για τη Διεκδίκηση της Ζωής.

Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία.

Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής - κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του.

Η Αντιγόνη αντιτίθεται, αντιστέκεται. Η στάση της δεν αφορά μονάχα την οικογενειακή διάσταση του ζητήματος. Στον οίκο των Λαβδακιδών κάθε πράξη είναι άμεσα πολιτική, γιατί επηρεάζει άμεσα την πόλη. Ο κατ’ επιλογή θάνατος της Αντιγόνης αποτελεί κραυγή Ζωής! Επιλέγει τον θάνατο γιατί θέλει να ζήσει ασυμβίβαστα.

Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον Μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο Μέλλον. Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην τραγωδία:

-          Η τραγωδία του εξεγερμένου Ανθρώπου: Αντιγόνη

-          Η τραγωδία της Εξουσίας: Κρέων

-          Η τραγωδία του Συγκρουσιακού ανθρώπου: Ισμήνη

-          Η τραγωδία του Λόγου: Αίμων

-          Η τραγωδία της Προφητείας: Τειρεσίας

-          Η τραγωδία του βραχυκυκλωμένου ανθρώπου: Ευρυδίκη

-          Η τραγωδία της Υποτακτικότητας: Φύλακας

-          Η τραγωδία της Δημοκρατίας: Χορός

Ο Χορός διαρκώς αναζητά το μέτρο. Θέτει ερωτήματα, αμφισβητεί και αυτό-αμφισβητείται, κρίνει και κρίνεται, αναιρεί και αυτό - αναιρείται. Προσπαθεί με μεγάλη αγωνία να ορίσει το δίκαιο και το άδικο, το σωστό και το λάθος, τον θύτη και το θύμα, χωρίς να υπάρχει καμία εξωκοσμική αρχή να δώσει σαφείς και οριστικές απαντήσεις. Πρόκειται για την Τραγωδία της Δημοκρατίας. Δεν μπορεί κανείς να είναι ήσυχος, αναθέτοντας την ευθύνη πολιτών και πόλης σε κάποιον θεό ή σωτήρα: «Ή θα είμαστε ήσυχοι ή θα είμαστε ελεύθεροι», έγραφε ο Θουκυδίδης.

Η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία:

Η αρχαία Τραγωδία είναι τελετουργικό θέατρο προς τιμήν του θεού Διόνυσου, θεού της γονιμότητας και της βίας, της μεταμόρφωσης και των ενστίκτων. Βγαίνει μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο της κοινωνίας. Μελετάει τη Ζωή στα ακραία όρια της Φύσης, της Ύπαρξης και της Ιστορίας. Είναι ένα βιοπολιτικό θέατρο, που ασκεί δριμύτατη κριτική στο δημοκρατικό πολίτευμα που το γέννησε, με σκοπό το ίδιο αυτό πολίτευμα να βαθαίνει διαρκώς τα χειραφετητικά του χαρακτηριστικά.

Η Τραγωδία, παιδί και μήτρα της Φιλοσοφίας και της Δημοκρατίας, είναι θέατρο καθολικής αμφισβήτησης. Μας προσκαλεί σε μια ριζική επαναξιολόγηση όλων των αξιών της ζωής, με το βλέμμα στραμμένο στον ενεργό και χειραφετημένο πολίτη σε διαρκή εγρήγορση.

Σάββας Στρούμπος

Συντελεστές:

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία, διαμόρφωση χώρου, επιμέλεια κοστουμιών: Σάββας Στρούμπος

Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης

Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης

Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο

Photo credits: Αντωνία Κάντα

Δημιουργία αφίσας: Soul Design

Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη

Διανομή:

Αντιγόνη: Έβελυν Ασουάντ

Κρέων: Κωνσταντίνος Γώγουλος

Τειρεσίας - κορυφαία Χορού: Έλλη Ιγγλίζ

Ισμήνη - Αγγελιαφόρος: Ανδρομάχη Φουντουλίδου

Αίμων: Γιάννης Γιαραμαζίδης

Ευρυδίκη - κορυφαία Χορού: Ρόζυ Μονάκη

Φύλακας - Εξάγγελος: Στέλιος Θεοδώρου - Γκλίναβος

Χορός: η Ομάδα

Προπώληση:
Ρέθυμνο: Κιόσκι Πλατεία Τεσσάρων Μαρτύρων
Ηράκλειο: Ταμείο Κηποθεάτρου «Νίκος Καζαντζάκης»
Σητεία: Βιβλιοπωλείο «Πάπυρος», Βιτσέντζου Κορνάρου 75, τηλ. 2843023663, Κατάστημα VICKO, Μύσωνος 45, τηλ. 2843025660

Για όλες τις παραστάσεις εισιτήρια είναι διαθέσιμα και μέσω ηλεκτρονικής προπώλησης στο Viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/theater/periodeia/sofoklh-antigonh-omada-shmeio-mhden/

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

«Περιμένοντας το Τίποτα ή το Περιμένοντας»; Διερωτηθήκαμε παρακολουθώντας την παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» στο Θέατρο Άττις.

Ο Σάββας Στρούμπος επιστρέφει για δεύτερη σεζόν με το μπεκετικό αριστούργημα για να διερευνήσει με την ομάδα του το ζήτημα της επικοινωνίας και της συνύπαρξης με τον Άλλον. Γραμμένο το 1949, το «En attendant Godot» έκανε πρεμιέρα στις 5 Ιανουαρίου το 1955 στο Theatre de Babylone στο Παρίσι. Έκτοτε, το έργο έχει μεταφραστεί και παιχτεί σε δεκάδες γλώσσες, ενώ είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας.

«Μια τραγικωμωδία σε δύο πράξεις», όπως επισημαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας,στην πρώτη σελίδα του έργου του και αντί να κατευθύνει τα πολλά ερωτήματα του έργου, τα διευρύνει. Είναι σίγουρα τραγική η διαπίστωση πως «Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα, ούτε εδώ, ούτε πουθενά», ή το «Περιμένοντας το τίποτα», αλλά κι η ίδια η ζωή δεν είναι μια τραγωδία; Από την άλλη, κάθε ματαιότητα που ξεδιπλώνεται στο έργο, καταλήγει να αυτοσαρκάζεται.

Ο Σάββας Στρούμπος, καταφέρνει να δείξει και τις δύο αυτές ποιότητες του έργου, την κωμική και την τραγική σε μια καλοκουρδισμένη υποκριτική γραμμή. Είναι χαρακτηριστικό της παράστασης, το σχεδόν ασθματικό νευρικό γέλιο των ηθοποιών, που στήνει μια ηχητική παρτιτούρα δηλωτική της υπαρξιακής αγωνίας των χαρακτήρων. Ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν, είναι καταδικασμένοι να περιμένουν, χωρίς να πράττουν τίποτα κι αυτή τους η απραξία τους αδρανοποιεί σε μία απραξία σε φαύλο κύκλο.

Ταυτόχρονα, οι εικόνες που στήνει ο σκηνοθέτης της παράστασης, με τα σώματα να στήνουν έναν σταυρό, με τις δύο γυναίκες ηθοποιούς να θυμίζουν –στην πρώτη σκηνή του έργου- πτώματα σε μνήμα, ανακαλούν εικόνες θυμάτων πολέμου. Καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, δίνεται η αίσθηση της αγωνιώδους προσπάθειας για κάτι που θα έρθει άνωθεν για να σώσει την ύπαρξη τους από το τίποτα που τους βυθίζει. Μου αποκαλύφθηκε μέσω της παράστασης, πως η σημασία του έργου δεν διαβάζεται ούτε στα λόγια του έργου, ούτε στις παύσεις του, αλλά στην αδυναμία επικοινωνίας του ατόμου με το είναι του και της έκφρασης αυτού στο πλαίσιο μιας συλλογικότητας. Τι μας μένει λοιπόν να κάνουμε;

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, το αμειγώς υπαρξιακό και ολίγον μεταφυσικό, η υποκριτική διδασκαλία, αναδεικνύει το στοιχείο της αδυναμίας επικοινωνίας με τον Άλλο, καθώς το πεδίο επιμηκύνεται με την παρουσία των Πόντσο και Λάκι. Οι τέσσερις χαρακτήρες παραμένουν μονάδες, καθώς δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν και να καταλήξουν από κοινού σ’ έναν ουσιαστικό κοινό τόπο.

Οι ηθοποιοί της παράστασης, ανοιχτοί στο θέατρο που υπηρετεί ο Στρούμπος, δίνουν πολλά με την χαρισματική τους παρουσία. Εξαιρετικοί και πολυμήχανοι, ο Κωνσταντίνος Γώγουλος κι ο Χρήστος Κοντογεώργης, ερμηνεύουν τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες του έργου. Φαίνονται ανασφαλείς τόσο με τις βεβαιότητες όσο και με τις αβεβαιότητες της ζωής τους και της αναμονής του Γκοντό, αλλά είναι αποφασισμένοι να συνεχίζουν να περιμένουν. Ο κόπος που επιδίδουν στην εκφορά του λόγου και η ορατή προσπάθεια για επικοινωνία παρά τα όποια εμπόδια, δίνουν ένα πολύ τίμιο αποτέλεσμα. Στο πρόσωπο του Γώγουλου, ζωγραφίζεται η υπαρξιακή αγωνία και το σχεδόν μεταφυσικό παιχνίδι αναζήτησης του είναι και του τέλους του είναι. Η Έλλη Ιγκλίζ -σταθερή συνεργάτης του Στρούμπου – δίνει πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες από την πρώτη στιγμή της παράστασης. Το σώμα της, θυμίζει ένα πτώμα στο μνήμα αρχικά, ενώ στη συνέχεια σηκώνεται από την τέφρα για να υποδυθεί τον Λάκι. Η διαλεκτική που ανοίγει με την αλλολαλιά ως απότοκο της ανταλλαγής πληθυσμών, είναι ανάλογη της εποχής μας. Απολαυστικότητη κι η Έβελυν Ασσουάντ ως Πόντσο.

Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις έργων του Μπέκετ, πάντα δυσκολευόμουν να επικοινωνήσω με τον υπαινικτικό λόγο του, και ν’ ακούσω πίσω από αυτόν. Δεν περίμενα λοιπόν πως μια παράσταση που ισοσκελίζει το σωματικό θέατρο με το λόγο, θα μου άνοιγε ένα παραθυράκι κατανόησης και θ’ ανακύκλωνε το ενδιαφέρον πρόσληψης του σύγχρονου κλασικού έργου. Η παράσταση που προτείνει ο Σάββας Στρούμπος στο θρυλικό Άττις είναι άξια συζήτησης και περαιτέρω διερεύνησης.

Η παράσταση του έργου του Χάινερ Μύλλερ, «Η Αποστολή-Ανάμνηση από μιαν Επανάσταση» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Άττις – Νέος Χώρος από την Ομάδα Σημείο Μηδέν, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, ολοκληρώνει την παρουσίαση του β΄κύκλου της την Κυριακή 9 Απριλίου 2017.

Μετά το τέλος της παράστασης την Κυριακή 2 Απριλίου, θα ακολουθήσει συζήτηση του κοινού με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Σάββα Στρούμπο.

Απόσπασμα από το έργο:

ΣΑΣΠΟΡΤΑΣ: Όταν οι ζωντανοί δεν θα μπορούν άλλο ν’ αγωνίζονται, θ’ αγωνιστούν οι νεκροί. Με κάθε χτύπο στην καρδιά της Επανάστασης, φυτρώνει ξανά κρέας γύρω απ’ τα κόκαλά τους, έρχεται αίμα στις φλέβες τους, ζωή στο θάνατό τους. Η εξέγερση των νεκρών θα είναι ο πόλεμος των τοπίων, όπλα μας τα δάση, τα βουνά, οι θάλασσες, οι έρημοι του κόσμου. Εγώ θα γίνω δάσος, βουνό, θάλασσα, έρημος. Εγώ, αυτό είναι η Αφρική. Εγώ, αυτό είναι η Ασία. Οι δυο Αμερικές, είναι εγώ. 

Λίγα λόγια για το έργο:

Η Αποστολή: Ανάμνηση από μιαν Επανάσταση, του Ανατολικογερμανού συγγραφέα Χάινερ Μύλλερ, δημοσιεύτηκε το 1979 στην επιθεώρηση SinnundForm. Το έργο καταπιάνεται με τη Γαλλική Επανάσταση. Εξιστορεί την απόπειρα τριών απεσταλμένων της επαναστατικής κυβέρνησης στην αγγλική αποικία της Τζαμάικα να πυροδοτήσουν εξέγερση των σκλάβων. Ο μαύρος σκλάβος Σασπόρτας και ο αγρότης Γκαλουντέκ, που έχουν υποστεί την καταπίεση στο πετσί τους, αψηφώντας όλες τις δυσκολίες, ρίχνονται ολόψυχα στον αγώνα μέχρι θανάτου. Ο λευκός διανοούμενος Ντεμπυσόν, γιός δουλοκτήτη κι επικεφαλής της τριάδας, συγκρούεται με τον εαυτό του: να θυσιαστεί στη φωτιά της μάχης για το ιδανικό της Επανάστασης ή να απολαύσει τις ανέσεις και την ασφάλεια της οικογενειακής εστίας των δουλεμπόρων; Με αφορμή τη σύγκρουση και τον εσωτερικό διχασμό των τριών επαναστατών, ο Χάινερ Μύλλερ υφαίνει ένα βαθιά ποιητικό σύμπαν για την πίστη, την προδοσία και τη διαρκή αναγκαιότητα της επανάστασης. 

Εμβόλιμο στο έργο της Αποστολής, σύμφωνα με την προσφιλή συνήθεια του Χάινερ Μύλλερ, βρίσκεται ένα κείμενο πρόζας, που παραπέμπει στον κόσμο του Φραντς Κάφκα. Το κείμενο είναι γνωστό με τον τίτλο Ο Άντρας στον ανελκυστήρα και καταδεικνύει την αγωνία και τον φόβο ενός υπαλλήλου, στελέχους γραφειοκρατικού κολοσσού, ο οποίος δεν είναι σε θέση να φέρει σε πέρας την αποστολή που του έχει ανατεθεί. Ο υπάλληλος αδυνατεί να φτάσει στο γραφείο του προϊσταμένου του, καθώς ο χώρος και ο χρόνος «εκτροχιάζονται».

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο αιρετικός μαρξιστής συγγραφέας Χάινερ Μύλλερ (1929-1995), θεωρείται ο σημαντικότερος, μετά τον ΜπέρτολτΜπρεχτ, θεατράνθρωπος της μεταπολεμικής Γερμανίας. Θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, δραματουργός, ποιητής, θεωρητικός του θεάτρου. Γεννήθηκε στο Έπενντορφ της Σαξονίας στις 9 Γενάρη του 1929. Σε ηλικία μόλις 16 ετών, λίγο πριν την οριστική ήττα των ναζί, στρατολογήθηκε υποχρεωτικά στον γερμανικό στρατό. Έμεινε για λίγο καιρό αιχμάλωτος του Κόκκινου Στρατού. Μόλις απελευθερώθηκε τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές και εργάστηκε αρχικά ως βιβλιοϋπάλληλος και στη συνέχεια ως δημοσιογράφος. Το 1947 έγινε μέλος του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας (Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας). Δημοσίευσε τα πρώτα έργα του (ποιήματα και πεζά) το 1951 και το 1954 έγινε μέλος της «Ένωση Ανατολικογερμανών Συγγραφέων» και συντάκτης του περιοδικού «Νέα Τέχνη». Τη δεκαετία του ’50 συνεργάστηκε με το θέατρο ΜαξίμΓκόρκι του Ανατολικού Βερολίνου και το 1959 βραβεύτηκε, μαζί με τη σύζυγό του Ίνγκε Μίλερ, με το Βραβείο Τόμας Μαν. Το 1990 βραβεύτηκε με το Βραβείο Κλάιστ. Οι σχέσεις του με το ανατολικογερμανικό καθεστώς διαταράχτηκαν το 1961, λόγω της κριτικής του στάσης. Κατηγορήθηκε για «ιστορικό πεσιμισμό» και διαγράφηκε από την «Ένωση Ανατολικογερμανών Συγγραφέων». Ο ίδιος εξακολουθούσε να δηλώνει μαρξιστής και ουδέποτε αυτομόλησε στη Δύση, παρά τη μεγάλη διάδοση των έργων του και τα συνεχή ανεβάσματα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Το 1984 έγινε μέλος της ανατολικογερμανικής Ακαδημίας Τεχνών. Μετά την επανένωση, ο Μύλλερ εξακολούθησε να ζει στο ανατολικό τμήμα του Βερολίνου, ενώ το 1992 κλήθηκε να συμμετάσχει στην πενταμελή καλλιτεχνική διεύθυνση του ιστορικού θεάτρου του Μπρεχτ, BerlinerEnsemble. Το 1995, λίγο πριν το θάνατό του, αναγορεύτηκε στον μόνο καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου. Πέθανε από καρκίνο του λάρυγγα στις 30 Δεκέμβρη του 1995, σε ηλικία 67 ετών, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το μεγάλο σχέδιο πάνω στο οποίο εργαζόταν: ένα διεθνές φεστιβάλ για την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του Μπρεχτ. Η ταφή του έγινε στο νεκροταφείο Ντοροτέεν του Βερολίνου, εκεί που έχουν ταφεί μεγάλες μορφές των γερμανικών γραμμάτων όπως  ο Χέγκελ, ο Μπρεχτ, ο Χάινριχ Μαν.

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση: Ελένη Βαροπούλου

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης

Σκηνική εγκατάσταση | Κοστούμια: Ηλίας Παπανικολάου

Δραματουργική συνεργασία: Μαρία Σικιτάνο

Χειριστής φωτός: Δημήτρης Σταμάτης

Photo credits: Αντωνία Κάντα

Δημιουργία αφίσας: Soul Design

Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Διανομή

Ελεάνα Γεωργούλη: Ντεμπυσόν

Δαυίδ Μαλτέζε: Αντουάν, Πρώτη Αγάπη

ΈβελυνΑσουάντ: Γυναίκα, Πρώτη Αγάπη, Προδοσία

Έλλη Ιγγλίζ: Γκαλουντέκ

Δημήτρης Παπαβασιλείου: Σασπόρτας

Στο εμβόλιμο κείμενο, Άντρας στον ανελκυστήρα ο Δαυίδ Μαλτέζε. 

INFO

Τοποθεσία: Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος, Λεωνίδου 12, Μεταξουργείο, Αθήνα (πλησίον Μετρό Μεταξουργείο)

Παραστάσεις: Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τελευταίες παραστάσεις: Σάββατο 25 Μαρτίου στις 21.00, Κυριακή 26 Μαρτίου στις 20.00, Σάββατο 1η Απριλίου στις 21.00, Κυριακή 2 Απριλίου στις 20.00, Σάββατο 8 Απριλίου στις 21.00, Κυριακή 9 Απριλίου στις 20.00

Διάρκεια: 90’

Πληροφορίες-κρατήσεις εισιτηρίων: 210-3225207 

Τιμές εισιτηρίων: 12ευρώ (κανονικό), 10ευρώ (φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ, ΑμΕΑ)