Από τη Μαρία Κακαλή 

Η 17^η Νοεμβρίου έμελλε να γίνει η νύχτα που στιγμάτισε τη νεότερη ελληνική ιστορία. Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, η ιδεολογία της λαϊκής μάζας που εξεγέρθηκε ενάντια στη δικτατορία του ’67, είναι αδυσώπητα παρούσα απέναντι σε κάθε ψήγμα φασισμού που υποσκάπτει τη δημοκρατία και τις ανθρώπινες ελευθερίες.

Τα παιδιά, ήδη από τα πρώτα τους σχολικά βήματα, διδάσκονται τα ιστορικά γεγονότα που σχετίζονται με την ανάληψη της εξουσίας από τους Συνταγματάρχες και τους αγώνες των Ελλήνων, και δη των φοιτητών, για την πτώση του χουντικού καθεστώτος και την επάνοδο της δημοκρατίας.

Η Επέτειος του Πολυτεχνείου εορταζόταν ανέκαθεν στα σχολεία και έτσι τα παιδιά, μέσα από τα ποιήματα, τα τραγούδια και τις ιστορικές αφηγήσεις, λάμβαναν γνώση των σημαντικότερων πτυχών της ένδοξης αυτής σελίδας της σύγχρονης ιστορίας. Δεδομένης της πανδημίας, οι σχολικές εορταστικές εκδηλώσεις έχουν περιοριστεί κατά πολύ. Παρόλα αυτά, οι εκπαιδευτικοί φροντίζουν να διδάσκουν σχετικά τα παιδιά, να προβάλλουν βίντεο με εικόνες από την εξέγερση και τη νύχτα της 17^ης Νοεμβρίου και να αναπαράγουν τραγούδια που συνδέθηκαν με αυτή την ιστορική περίοδο.

Ωστόσο, πέραν του σχολείου που διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στη μεταλαμπάδευση των ιστορικών γνώσεων, η Λογοτεχνία καλείται να πραγματώσει για ακόμη μία φορά την αποστολή της και να μην περιοριστεί αποκλειστικά στην τέρψη των μικρών αναγνωστών. Τα βιβλία αποτελούν μέσο διακίνησης ιδεών, πόσω μάλλον εκείνων που αφορούν το ιδανικό της ελευθερίας. Επιπλέον, αναπαράγουν τα θλιβερά ιστορικά γεγονότα με τέτοιο τρόπο, ώστε να καθίστανται κατανοητά στα παιδιά αλλά όχι επώδυνα.

Ένα τέτοιο βιβλίο συνιστά και «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου» του Φίλιππου Μανδηλαρά. Ο συγγραφέας επέλεξε να αποδώσει τα γεγονότα μέσα από στιχάκια που δύνανται να αποτυπωθούν στη μνήμη των παιδιών, ξεκινώντας από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο για να καταλήξει στην ακυβερνησία που επικράτησε τη δεκαετία του ’60 στην Ελλάδα και οδήγησε στο πραξικόπημα και το Πολυτεχνείο. Η χιουμοριστική και πολύχρωμη εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια, προσδίδουν ακόμη μεγαλύτερη παραστατικότητα στον λόγο.

«Στο Πολυτεχνείο αποφάσισε να κλειστεί,

απαγορεύσεις, φυλακές να μην τις φοβηθεί.

Γιατί το γνωρίζει πως πάλευε για την ελευθερία,

στον τόπο μας για να ξανάρθει η δημοκρατία»

Η Μαρίζα Ντεκάστρο έλαβε το 2019 από τη Διεθνή Παιδική και Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου την τιμητική διάκριση White Ravens για το βιβλίο της «2651 ημέρες δικτατορίας». Το κείμενο της Ντεκάστρο, σε συνδυασμό με την εικονογράφηση του Βασίλη Παπαγεωργίου, διέπεται από παιδαγωγικούς και διδακτικούς συμβολισμούς και ενεργοποιεί το κοινό της, προκειμένου αυτό να αναπτύξει κριτική σκέψη και μαθησιακές και κοινωνικές δεξιότητες. Οι «2651 ημέρες δικτατορίας» είναι κάτι περισσότερο από ένα διδακτικό βιβλίο που παραθέτει ιστορικά γεγονότα. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα λεύκωμα ή ημερολόγιο που ταλαντεύεται ανάμεσα στη μνήμη και το βίωμα της έφηβης τότε συγγραφέως.

«Η κυρά Δημοκρατία» της Κωνσταντίνας Αρμενιακού απευθύνεται σε παιδιά που βρίσκονται ακόμη και στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Με τη συμβολή της ζωηρής εικονογράφησης του Παναγιώτη Καψάσκη, οι μικροί αναγνώστες γίνονται θεατές ενός πραξικοπηματικού γεγονότος σε ένα χωριό, κατά το οποίο η Ρία η Δικτατορία παίρνει την εξουσία με το «έτσι θέλω» και φυλακίζει την κυρά Δικτατορία! Οι κάτοικοι, όμως, λαμβάνοντας αφορμή από το τραγούδι ενός παιδιού, αποφασίζουν να την απελευθερώσουν και να διώξουν τη Δικτατορία.

«Τα γενέθλια» της Ζωρζ Σαρή, αν και κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1977, μέχρι και σήμερα αποτελούν ένα βιβλίο που παρουσιάζει με εύληπτο τρόπο τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της επταετίας. Η ηρωίδα, η Άννα, είναι ένα οχτάχρονο κορίτσι που ενώ ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλιά του, έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της δικτατορίας. Το βιβλίο πραγματεύεται την αξία της ιδεολογίας στη ζωή του ανθρώπου, επισημαίνοντας πως, «Όταν πιστεύει ένας άνθρωπος σε μια ιδέα πολύ πρέπει να την υπερασπίζεται, ακόμη και να πεθάνει γι’ αυτή».

Στα σημάδια που άφησαν οι ερπύστριες που μπήκαν στο Πολυτεχνείο χαράχτηκαν δρόμοι λαμπρής καριέρας ακόμη και περαστικών από την πλατεία Αβησσυνίας αλλά βλέπεις ήταν το κλίμα…

Το κλίμα έκανε τον Μπογδάνο βουλευτή (τον πληρώνουμε μηνιαίως ή μάλλον τον …αποζημιώνουμε που ασχολείται με τα προβλήματά μας), τη Χρυσή Αυγή τραμπούκο με γραβάτες στη Βουλή!

Όχι το κλίμα που αλλάζει και θα μας τρελάνει όλους, το άλλο, το πολιτικό – που είναι χρόνια μεταλλαγμένο

Και μπορεί το Μαξίμου, δηλαδή ο Πρωθυπουργός, να έστειλε μήνυμα στην ανεκδιήγητη Δόμνα σιωπή για να γλυτώσουμε από καμιά μπαρούφα αλλά είναι τόσοι άλλοι που μιλούν…

#πολιτικολοζί

Γελώ με κακία κάθε φορά που ο Μάκης Βορίδης αναστενάζει απρόθυμα όταν του υπενθυμίζουν τις τσεκουράτες “μέρες” του. Τις μέρες της φασιστικής ΕΠΕΝ, τις νύχτες που έψαχνε αριστερούς και δεξιούς προδότες για να τους πλακώσει στο ξύλο. Ο υπουργός έχει παρελθόν. Όλοι έχουμε θα πεις…μόνο που συχνά το θυμάται σε ενεστώτα χρόνο. “Το ξύλο είναι αναγκάστικότητα” είπε. Και εμείς λέμε πως “Η εξάλειψη του φασισμού είναι επίσης αναγκάστικότητα”. Και τώρα τι;

#Βορίδης

Φυλάκιση 10 μηνών με αναστολή στον φοιτητή που εκσπερμάτισε στην πλάτη φοιτήτριας. Η μαμά του ζήτησε συγγνώμη και τον διαιολόγησε λέγοντας ούτε λίγο ουτε πολύ ότι είναι παρθένος.
Αυτό είναι τα πρόβλημα και η «ποινή του»: Η μανούλα!
Να μην το κάνουμε πιο λιανά, αλλά οι μαμάδες καλό είναι μεγαλώνουν ανεξάρτητα παιδιά. Και τα παιδιά να κάνουν «ξεπαρεού» τις μανούλες όταν μεγαλώνουν!
#μαμά_αγχόνη

Και που λες είναι να έρθουν οι Red Hot Chili Peppers. Η φήμη έτρεχε δεξιά και αριστερά. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να ανακοινωθεί ο ερχομός τους. Τους φέρνουν οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν το φεστιβάλ Ejekt.

#ejekthipsterique

Για την ιστορία να πούμε πως ήταν να τους φέρει η εταιρεία που κάνει φεστιβάλ λίγο πιο έξω από την Αθήνα και φέτος λέει να κάνει συναυλιακό καμ – μπακ, μόνο που κάποια στιγμή μπήκε σφήνα τη διαπραγμάτευση η εταιρεία που τελικά θα φέρει τους Red Hot κτλ. Στην Ελλάδα. Τα νεύρα πάνε και έρχονται. Και οι κόντρες των δύο εταιρειών για το ποιος θα κλέψει τα καλοκαιρινά πλάνα του άλλου δεν σταματούν ποτέ… (για τους δύσκολους λύτες: Θυμάστε τη συναυλία της Duffy

#βεντέτα

ht

Το Περασμένο Σάββατο πήγα και είδα το “Ο Άνθρωπος Ελέφαντας”  του Bernard Pomerance, βασισμένο στη ζωή του Τζον Μέρρικ, στο θέατρο Vault. Και;
Και σου λέω να πας να την δεις και εσύ. Η σκηνοθεσία του   Κοραή Δαμάτη, οι ερμηνείες των Δημήτρη Καρατζιά, Περικλή Μοσχολιδάκη, Μαρίας Καβουκίδη και Στέλιου Καλαϊτζή ήταν υπέροχες. Μου αρέσει η θεατρική Αθήνα που τρέχει “κάτω” από τις άσκοπες πρεμιέρες όπου αγωνιούντες δημοσιογράφοι τρέχουν να καλύψουν κουτσομπολια. Η ουσία αγάπες μου, στην τέχνη βρίσκεται και στο Vault ρέει άφθονη.

 #vault

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη στον μονόλογο της Ρόουζ δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας και γεμίζει φως το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Αξίζει να την απολαύσετε. Το έργο του Μάρτιν Σέρμαν είναι αποκαλυπτικό και ο μονόλογος της σπουδαίας ηθοποιού μας κάνει κοινωνούς ανείπωτων καταστάσεων και συναισθημάτων!

#Ρόουζ
#Θέατρο

Σε Γενικές Γραμμές. Τρεις δημοσιογράφοι, τρία site, σε ιστορίες καθημερινής τρέλας!Η Γιώτα Δημητριάδη @Τεχνες-Plus, ο Γιάννης Καφάτος @Viewtag.gr και ο Γιάννης Παναγόπουλος @Fragilemag.gr φτιάχνουν μια λίστα μ’ όλα όσα άκουσαν, είδαν και σκέφτηκαν την εβδομάδα που πέρασε, βολτάροντας στην πόλη, διαβάζοντας πρωτοσέλιδα εφημερίδων, κουβεντιάζοντας μεταξύ τους, κοιτώντας βιτρίνες μαγαζιών, ακούγοντας μουσική και συμφωνώντας πως ο διάβολος στις λεπτομέρειες βρίσκεται.