Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Ο Παντελής Φλατσούσης, μετά τη θερμή υποδοχή της παράστασης «Εθνικό Ντεφιλέ» που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2021, συνεχίζει να διερευνά τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και θεάτρου ντοκιμαντέρ, σκηνοθετώντας αυτήν τη φορά μία παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα Λάθος Χώρα του Gazmend Kapllani.

Στο Λάθος Χώρα (2018) του Gazmend Kapllani ο Καρλ και ο Φρεντερίκ, δύο αδέλφια από το Τερς της Αλβανίας, μια φανταστική κωμόπολη που κουβαλάει τα έντονα χνάρια της Βαλκανικής ιστορίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τις ημέρες μας, επανενώνονται έπειτα από χρόνια στα πάτρια εδάφη, καθώς ο πρώτος έχει ακολουθήσει το μεγάλο κύμα μετανάστευσης που γέννησε η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Κι ενώ ετοιμάζονται να θάψουν τον νεκρό πατέρα τους, «ξεθάβουν» ανομολόγητα απωθημένα και εκ διαμέτρου αντίθετες εκδοχές του παρελθόντος.

Ποια σώματα σηματοδοτούνται ως <<άλλα>> στις δυτικές και πιο συγκεκριμένα στην ελληνική κοινωνία; Με ποιους τρόπους οι μεταναστευτικές ροές έχουν διαφοροποιήσει την έννοια του <<άλλου>> και την αντιμετώπισή του από αυτες τις κοινωνίες; Το ελληνικό κράτος από την σύστασή του αποτελεί μεταναστευτικό κόμβο. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι μένουν, ζωές διασταυρώνονται και χωρίζουν. Ειδικά από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η χώρα μας αποτελεί χώρα υποδοχής μεταναστών, ανθρώπων που, επιχειρώντας να αλλάξουν τις ζωές τους, αλλάζουν ταυτόχρονα και την κοινωνική πραγματικότητα της χώρας υποδοχής. Πώς δέχτηκαν οι Έλληνες τους μετανάστες των αρχών της δεκαετίας του '90, αλλά και πώς οι ίδιοι οι μετανάστες διαμόρφωσαν τις ζωές τους στον καινούριο τους τόπο; Άραγε το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει κάνει την ελληνική κοινωνία μία πιο συμπεριληπτική κοινωνία ή έχει εντείνει φαινόμενα φοβικά απέναντι σε ό,τι ορίζεται ως διαφορετικό από το κυρίαρχο αφήγημα;

Η παράσταση Λάθος Χώρα, με αφετηρία το ομότιτλο μυθιστόρημα του Gazmend Kapllani, το οποίο αντιπαραβάλλεται με προσωπικές ιστορίες των ίδιων των ηθοποιών της παράστασης, επιχειρεί να εξερευνήσει τα παραπάνω ερωτήματα αλλά και τους τρόπους, με τους οποίους αλληλοδιαπλέκονται η μυθοπλασία με την πραγματικότητα, το ατομικό με το συλλογικό βίωμα και η ιστορία με την καθημερινότητα.

Lathos Xora 5a Nastasia Arapoglou 1 1 768x1150

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία: Παντελής Φλατσούσης

Κείμενο: Γκαζμέντ Καπλάνι

Μετάφραση μυθιστορήματος Λάθος Χώρα: Ιλίρα Αλίαϊ

Διασκευή – Κείμενο παράστασης: Παντελής Φλατσούσης & η ομάδα, βασισμένοιστο μυθιστόρημα Λάθος Χώρα του Γκαζμέντ Καπλάνι

Δραματουργία: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Πουλχερία Τζόβα

Video design & editing: Κώνσταντίνος Νησίδης

Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ

Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Σόνια Καλαϊτζίδου

Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Σοφέλπη Στάικου

Οργάνωση Παραγωγής: Στέλλα Μανικάτη

Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Παραγωγή: SPECTRUM AMKE

Ηθοποιοί: Έλιο Φοίβος Μπέικο, Ντέμπορα Οντόγκ, Θωμάς Σιέκας

Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Παραστάσεις: από 2 Δεκεμβρίου

Ημέρες παραστάσεων:

Τετάρτη, Πέμπτη στις 21.00 & Κυριακή στις 21.15

Διάρκεια:80'

Τηλέφωνο ταμείου:210 77 11 333

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/lathos-chora/

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτό:  Michalis Kloukinas

 

O Χώρος Δ της Πειραιώς 260 έχει μεταμορφωθεί σε πασαρέλα και σαν άλλο fashion week, έξω από την αίθουσα είναι στημένες κάμερες και οι παρουσιαστές του σόου αναμένουν τους θεατές με το μικρόφωνο στο χέρι για τις πρώτες δηλώσεις πριν ξεκινήσει η βραδιά.

Μπαίνοντας στον χώρο, πρώτα περνά κανείς από τα παρασκήνια, όπου οι ηθοποιοί- μοντέλα ετοιμάζονται και, λίγα βήματα πιο κάτω αντικρίζει τη μεγάλη πασαρέλα που έχει στηθεί.

«Της μνήμης οι φυλακές θα γκρεμιστούν.Εδώ θα φτιάξουμε ξανά την ιστορία», τραγουδάει σε ζωντανή εκτέλεση ο Γιάν Βαν και η μπάντα του.

Εκεί, για τα επόμενα 120 λεπτά, ο Γιώργος Κριθάρας και η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου με ανάλαφρη διάθεση θα μας παρουσιάσουν τους σταθμούς της ελληνικής φουστανέλας.

Βρισκόμαστε 300 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, στο 2121. Σ' έναν πλανήτη που δεν υπάρχουν πλέον έθνη και χώρες, παρά μόνο μια παγκόσμια ψηφιακή αυτοκρατορία. Κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ένα μικρό ψηφίο. Το θέατρο ως είδος αποτελεί προϊόν της ιστορίας.

Από μπροστά μας θα παρελάσουν ο βασιλιάς Όθωνας, η βασίλισσα Αμαλία, ο Θεόφιλος, ο Κωλέττης, ο Λόρδος Βύρωνας, ο Σπύρος Λούης και πολλοί άλλοι.

ntefil

Η ιδιαίτερη σκηνική σύνθεση του Παντελή Φλατσούση έχει ως άξονα δύο ερωτήματα: «Από το 1 έως το 10, πόσο Έλληνας αισθάνεσαι;» και «Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;», σχολιάζει το ελληνικό σύμπλεγμα, όπως χαρακτηρίζει την ανάγκη των Ελλήνων κάθε τους δραστηριότητα να είναι αρεστή στους Ευρωπαίους, καυτηριάζοντας παράλληλα κάθε τι εθνικιστικό.

Η ιδέα της πασαρέλας, αν και δεν γίνεται για πρώτη φορά -θυμίζουμε την παράσταση «Τις γυναίκες έντυσε το εθνικό θέατρο», των Ατταριάν- Φιλίνη, το 2018, στην Πειραματική του Εθνικού, παραμένει πρωτότυπη. Επιπλέον, η επιλογή των πέντε ηθοποιών – μοντέλων και η αφήγηση της ιστορίας τους στο φινάλε συγκινεί και δίνει τροφή για σκέψη.

ntefile2

Ο ταλαντούχος Αινείας Τσαμάτης από την Αλβανία, η Ντέμπορα Οντόγκ με μισή καταγωγή από την Ουγκάντα, ο Γιλμάζ Χουσμέν που μεγάλωσε στην Ξάνθη, αλλά πάντα το όνομά του παραξένευε, ο Hossain Amiri από το Αφγανιστάν, που δεν γνώριζε καν ότι υπήρχε χώρα με το όνομα Ελλάδα, και ο Θέμης Θεοχάρογλου - Holy Grace, που αγαπάει την φουστανέλα γιατί ήταν η μόνη φούστα που επιτρεπόταν να φοράει μικρός, γεμίζουν με την ενέργειά τους τη σκηνή- πασαρέλα. Ντυμένοι με φαντασία και γούστο υψηλής αισθητικής από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη, που έχει κάνει σπουδαία δουλειά με τα κοστούμια της παράστασης.

ntefile3

Δυστυχώς, όμως, η δραματουργία της παράστασης (Παντελής Φλατσούσης, Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Κατερίνα Κωνσταντινάκου), πάσχει τόσο ως προς το κείμενο όσο και ως προς τη σκηνική σύνθεση και, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια κουράζουν τον θεατή. Η ιδέα του Παντελή Φλατσούση θα μπορούσε να αναπτυχθεί στη μισή διάρκεια και να αποφευχθούν μ' αυτό τον τρόπο οι τόσες φλυαρίες και επαναλήψεις.

Επιπλέον, μπορεί η αρχική σύλληψη να είχε κάποιο ενδιαφέρον, όμως, από το κείμενο απουσιάζει η τόλμη, το μαχαίρι δεν φτάνει στο κόκκαλο. Σημαντικά θέματα, όπως για παράδειγμα η θέση της γυναίκας μέσα από την ενδυμασία της, μοιάζουν με τυχαίες παρενθέσεις.

Τα προβλήματα του κειμένου δεν αφήνουν ανεπηρέαστες και τις ερμηνείες των ηθοποιών, οδηγώντας τους σε συχνά σαρδάμ και αμήχανη κινησιολογία.

Σε επικοινωνιακό αδιέξοδο φτάνει και το ιντεράκτιβ κομμάτι της παράστασης με το κοινό παγωμένο και τους ηθοποιούς αδύναμους να το διαχειριστούν.

Καλοδουλεμένο και εμπνευσμένο το Βίντεο editing (Μάριος Γαμπιεράκης - Χρυσούλα Κοροβέση), αλλά και οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου.

 

 28 και 29 Ιουνίου στην αίθουσα Δ της Πειραιώς 260 στις 21:00 

 

 Διαβάστε επίσης: 

 

Ο Παντελής Φλατσούσης, Τα Ντεφιλέ Και Η Φουστανέλα (Συνέντευξη)

 

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη 

Μια ιδιαίτερη σκηνική σύνθεση με αφετηρία την ελληνική φουστανέλα και με αφορμή την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης προτείνει αυτό τον μήνα το Φεστιβάλ Αθηνών. Το όνομα της; Εθνικό Ντεφιλέ. Η παράσταση αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις 26 Ιουνίου 2021 στην Πειραιώς 260. Το πρόσωπο πίσω από αυτή την ιδέα είναι ο σκηνοθέτης Παντελής Φλατσούσης. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής «Αρχή» της Νέλλης Καρρά, έχει εργαστεί ως ηθοποιός από το 2011 έως το 2016, συμμετέχωντας σε παραστασεις στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Θέατρο Ακροπόλ, Skrow Theatre, Knot Gallery, σε σκηνοθεσία των Σπύρου Ευαγγελάτου, Βίκυς Γεωργιάδου, Βασίλη Μαυρογεωργίου. Από το 2014 έως το 2017 εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης σε παραστάσεις του Θωμά Μοσχόπουλου για το Θέατρο Πόρτα και του Ανέστη Αζά για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στην παράσταση Το Φιντανάκι (2017). Έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις, οι οποίες αναζητούν νέες φόρμες παρουσίασης θεατρικού ντοκιμαντέρ, όπως το site - specific Κυψέλη – New Kids On the Block (Φεστιβάλ Αθηνών 2019) και το NO FUTURE! (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης 2018). Επίσης έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις, κλασικών και σύγχρονων κλασικών έργων 

 
2121. Σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον, όπου τα έθνη-κράτη δεν υφίστανται πλέον, διοργανώνεται ένα ντεφιλέ μνήμης για να τιμηθεί η φουστανέλα, το εθνικό ένδυμα του πάλαι ποτέ ελληνικού έθνους-κράτους. Στην πασαρέλα της Πειραιώς 260 παρελαύνουν η στολή του εύζωνα και η σουλιώτικη ενδυμασία του Βύρωνα, το φράκο του Κοραή και η φουστανέλα του Όθωνα, τα φράγκικα του Καποδίστρια και η φορεσιά της Αμαλίας. Με αφορμή την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης, η παράσταση, σε ατμόσφαιρα εορταστική και υπό τους ήχους ζωντανής μουσικής, με έναν θίασο πολυσυλλεκτικό, επιχειρεί να καταθέσει ένα σχόλιο σχετικά με την ταυτότητα και την ετερότητα θέτοντας το ερώτημα τι τύπου κοινότητες θα μπορούσαμε να επινοήσουμε σήμερα, με στόχο ένα πιο συμπεριληπτικό μέλλον. Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη της παράστασης Π. Φλατσούση για την ιδέα της και τη δραματουργία της παράστασης, την καταγωγή της φουστανέλας, την ετερότητα και την πολυπολιτισμικότητα των σύγχρονων κοινωνιών και στοχαστήκαμε πάνω στο θεατρικό γίγνεσθαι. 
 
ethniko ntefile 
Εθνικό Ντεφιλέ, μια πρωτότυπη σκηνική σύνθεση για την φουστανέλα, το ένδυμα που έχει συνδεθεί με την Ελληνική Επανάσταση.  Μιλήστε μας για την ιδέα πίσω από την παράσταση…
 
Η βασική μας σκέψη είναι να διατυπώσουμε το ερώτημα τι ακριβώς σημαίνει «έθνος», «εθνικό» και «εθνική ιστορία» σήμερα. Αναζητώντας απαντήσεις κοιτάμε με τρόπο αναστοχαστικό πίσω στα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Φτιάχνουμε, λοιπόν, ένα catwalk (σ.σ. πασαρέλα) από το οποίο παρελαύνουν πάνω από 200 χρόνια Ιστορίας. Θα επαναλάβω, όμως, ότι δεν είμαστε ιστορικοί, ούτε κάνουμε μάθημα Ιστορίας. Δεν μας ενδιαφέρει και δεν μπορούμε να το κάνουμε, δεν έχουμε τις γνώσεις. Εμείς βλέπουμε την Ιστορία από την σκοπιά του σήμερα, θέτουμε ερωτήματα από τη θέση στην οποία βρισκόμαστε αυτή την στιγμή, χωρίς να υποστηρίζουμε, ούτε να επιδιώκουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Βέβαια αυτά τα ζητήματα και αυτά τα ερωτήματα θέτουν θέματα ταυτότητας. Και αυτά τα βλέπουμε στην καθημερινή μας ζωή. Από αυτή την οπτική και με αυτή την σκηνική συνθήκη-πασαρέλα- ξεκινάμε.
 
Γιατί επιλέξατε ως βάση της δραματουργίας σας τη φουστανέλα; 
 
Αφετηρία μας είναι η ιστορία της φουστανέλας αλλά δεν ασχολούμαστε αποκλειστικά με αυτήν. Στην ουσία με την φουστανέλα ως αφηγηματικό άξονα επιδιώκουμε να αφηγηθούμε στιγμές μίας ενδυματολογικής ιστορίας του ελληνικού κράτους. Ποιοι φορούσανε, ποια ενδύματα σε ποιες στιγμές; Τι σήμαιναν αυτά για όσους τα φορούσαν και τι για όσους τα βλέπαμε; Ένα ένδυμα, ακόμα κι αν δεν έχει γίνει εθνικό σύμβολο, όπως η φουστανέλα, είναι ένα βασικό στοιχείο των ταυτοτήτων, ατομικών και συλλογικών. Άρα για εμάς ήταν το καλύτερο όχημα για να αφηγηθούμε τις συγκρούσεις, αντιθέσεις και παράξενες τροπές της ιστορίας του ελληνικού κράτους και το πώς αυτές τις βλέπουμε σήμερα. Είναι και μια ιδανική μεταφορά για την ελληνική εθνική ταυτότητα. Η φουστανέλα πέρα από ένα κομμάτι του υλικού, ας πούμε, πολιτισμού είναι και ένα σύμβολο. Μας δίνει, λοιπόν, την δυνατότητα να φτιάξουμε μια αφήγηση, που να παρουσιάζει όλες τις διαδικασίες κατασκευής και επινόησης της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, οι οποίες δεν έχουν σταματήσει φυσικά μέχρι και σήμερα. Και μας δίνει και την δυνατότητα να αποκαλύψουμε, να φωτίσουμε την ίδια την διαδικασία κατασκευής εθνικών ταυτοτήτων και εθνικών συμβόλων και το λέω στον πληθυντικό, γιατί όλα τα έθνη έχουν παρόμοιες διαδικασίες. Είναι επιδίωξή μας να εντάξουμε την ελληνική περίπτωση στα εκάστοτε διεθνή ιστορικά και κοινωνικά συγκείμενα. 
 
"Ένα ένδυμα, ακόμα κι αν δεν έχει γίνει εθνικό σύμβολο, όπως η φουστανέλα, είναι ένα βασικό στοιχείο των ταυτοτήτων, ατομικών και συλλογικών. Άρα για εμάς ήταν το καλύτερο όχημα για να αφηγηθούμε τις συγκρούσεις, αντιθέσεις και παράξενες τροπές της ιστορίας του ελληνικού κράτους και το πώς αυτές τις βλέπουμε σήμερα."
 
 
Οι σύγχρονες κοινωνίες κι ακόμη ειδικότερα η ελληνική, έχουν χαρακτήρα πολυπολιτισμικό. Πολλές περιοχές της Αθήνας διακρίνονται από εθνική και πολιτισμική ετερότητα. Στο Δελτίο Τύπου της παράστασής σας διαβάζουμε πως «το 2121 δεν υπάρχουν πια έθνη-κράτη». Πιστεύετε πως η έννοια «έθνος» θα διαβρωθεί; Πως επηρέασε αυτό την δραματουργία σας;
 
Στην παράσταση χρησιμοποιούμε την συνθήκη του 2121 για να ακροποιήσουμε αφενός κάποιες όψεις της σημερινής πραγματικότητας και έτσι να ιστορικοποιήσουμε την σημερινή εποχή. Να μιλήσουμε δηλαδή για το σήμερα ως ήδη νεκρό. Δεν μπορούμε, φυσικά, να ξέρουμε τι θα γίνει σε 100 χρόνια, αλλά δεν μας απασχολεί κιόλας να δει κάποιος το αρχειακό υλικό του Φεστιβάλ Αθηνών το 2121 και να πει κοίτα πόσο μέσα ή πόσο έξω είχαν πέσει, αν μας απασχολούσε κάτι τέτοιο θα κάναμε άλλη δουλειά με πιθανότερη αυτή του αστρολόγου. Εμείς μιλάμε με βάση μία πολυπολιτισμική συνθήκη, που όπως πολύ σωστά λέτε είναι αυτή που βιώνουμε σήμερα και στην Αθήνα και στις περισσότερες περιοχές της περιφέρειας. Βέβαια οι εθνικισμοί δεν μοιάζουν να κοπάζουν επειδή ζούμε σε πολυπολιτισμικές γειτονιές και πόλεις, κάθε άλλο θα έλεγα. Γίνονται όλο και πιο έντονοι. Οπότε δεν ξέρω αν θα σταματήσουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με βάση την έννοια «έθνος». Θα έλεγα ότι δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον. Θα πρέπει, όμως -και αυτό είναι ένα ερώτημα, που θέτουμε μέσα από την παράσταση- να αναρωτηθούμε, πώς θα φτιάξουμε νέες κοινότητες οι οποίες δεν θα βασίζονται στον αποκλεισμό, όπως γίνεται με τις εθνικές κοινότητες, αλλά στην συμπερίληψη. Νομίζω είμαστε πολύ μακριά από αυτό, όταν γιορτάζουμε τα νέα τείχη στον Έβρο ή ρωτάμε τους μετανάστες που θέλουν να πάρουν ελληνική υπηκοότητα ιστορικές λεπτομέρειες, που και εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε.
 
 
Πώς επέδρασε μέσα σας η παύση ενός χρόνου από τη θεατρική πρακτική λόγω της πανδημίας; 
 
 Επέδρασε με πολλούς και αντιφατικούς και διαφορετικούς τρόπους. Δεν μπορώ να πω, ότι ήταν και ο καλύτερος χρόνος. Είναι σημαντικό, ότι προετοιμάζαμε αυτή την παράσταση για το Φεστιβάλ Αθηνών, η οποία είχε τεράστια έρευνα και απαιτητική σύνθεση, αλλά οι συνθήκες είναι πάρα πολύ επισφαλείς, ήταν και είναι, ακόμα δεν έχει τελειώσει η πανδημία και οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις θα αρχίσουν να φαίνονται σταδιακά από κάποιο σημείο της επόμενης χρονιάς. Νομίζω έχει υπάρξει μια τομή σε πάρα πολλά ζητήματα. Αυτό δεν σημαίνει, ότι θα πάμε θέατρο και τα πάντα θα είναι αλλιώς από την μία μέρα στην άλλη ή ότι όλα θα αλλάξουν όψη από τον Μάρτιο του 2020 στον Ιούνιο του 2021. Είναι αργές αυτές οι διαδικασίες και επίσης είναι και απρόβλεπτες, γιατί το προς ποια κατεύθυνση θα πάει ο κόσμος είναι αυτή την στιγμή διακύβευμα δεν είναι δεδομένο. Όσο, όμως κι αν είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός, ότι ξαναγυρνάμε στα θέατρα, όσο κι αν όλη η προσπάθεια που γίνεται και στο Φεστιβάλ Αθηνών από όλους εργαζόμενους, καλλιτέχνες, καλλιτεχνική διεύθυνση είναι τεράστια και ελπιδοφόρα δεν μπορούμε να μην ανησυχούμε μετά από αυτό τον ένα χρόνο παύσης. Να ανησυχούμε για το τι θα γίνει του χρόνου, να ανησυχούμε για το γεγονός, ότι οι καλλιτέχνες παραμένουν αόρατοι ή όταν γίνονται ορατοί αντιμετωπίζονται ως ενοχλητικοί παράξενοι από τον κρατικό μηχανισμό και να ανησυχούμε για το ότι η καλλιτεχνική παραγωγή γίνεται εποχιακό επάγγελμα που συνδυάζεται με τον τουρισμό.  
 
Πως πιστεύεστε θα επηρεάσει την εγχώρια και την παγκόσμια σκηνή η κοινωνικοοικονομική κατάσταση αλλά κι η τάση του live streaming; 
 
 Ειλικρινά δεν ξέρω. Μπορεί να προκύψουν νέες υβριδικές μορφές τέχνης. Ήδη έχουμε δει desktop performances και διάφορες νέες μορφές, σίγουρα δειλές ή ανολοκλήρωτες αλλά είναι λογικό και καθόλου κακό αυτό, το αντίθετο. Φανερώνει, ότι είναι μια διαδικασία εν τω γίγνεσθαι. Επίσης μέσα από όλο αυτό μπορεί να προκύψουν νέες δραματουργίες και βασικά αυτό πρέπει να είναι το καλλιτεχνικό αίτημα της νέας γενιάς δημιουργών σήμερα, πιστεύω: να βρούμε τρόπους να επινοήσουμε νέες χειραφετητικές δραματουργίες, που θα μιλάνε σε όσο το δυνατόν πιο ευρύ κοινό. Και το ευρύ κοινό σήμερα δεν σημαίνει μόνο να μιλάμε σε πολλούς καλλιτεχνικά, όπως θα ήταν προ Covid και ισχύει ως αίτημα ακόμα,  αλλά πώς θα αποφύγουμε το θέατρο των νέων διαχωρισμών που έρχεται: το θέατρο ως προνόμιο όσων έχουν εμβολιαστεί ή έχουν κάποιου τύπου υγειονομικό πιστοποιητικό ή έχουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη. Φυσικά η λύση γι' αυτό δεν είναι η αποφυγή του εμβολιασμού, αυτό θα ήταν καταστροφικό, αλλά η διεύρυνση της πρόσβασης σε υγειονομική περίθαλψη σε όλους με ίσο τρόπο ανεξάρτητα από το οικονομικό υπόβαθρο. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το streaming αλλά είναι ολόκληρες νέες ανισότητες και νέοι διαχωρισμοί και νέα προνόμια, που έρχονται και θα τις αντιμετωπίσει και το θέατρο και οι άλλες τέχνες και πρέπει να βρούμε τρόπους να τους αντιμετωπίσουμε με νέες δραματουργίες με νέες μορφές τέχνης. Και βέβαια το streaming μπορεί να είναι και θετικό γιατί δίνει την δυνατότητα σε ανθρώπους που αλλιώς δεν θα την είχαν να δούνε παραστάσεις. Αλλά στις νέες μορφές ή δραματουργίες, που θα προσπαθήσουμε να επινοήσουμε με την βοήθεια της τεχνολογίας, αφού παρέα με αυτή ζούμε, κατά την γνώμη μου, και σε ό,τι αφορά την πρακτική μου και την δουλειά μου, κεντρικό ζήτημα θα ήταν η συνάντηση με το κοινό, η ζωντανή διάσταση του θεάτρου, ακριβώς γιατί το απρόβλεπτο που ενέχει η ζωντανή συνάντηση είναι και το πιο χειραφετητικό εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας.
 
Info: 
Η παράσταση Εθνικό Ντεφιλέ σε δραματουργία-σκηνοθεσία του Π. Φλατσούση θα παρουσιαστεί  26 & 27/06/2021 στις 21:00 και 28 & 29/06/2021 στις 22:00 κλείστε τις θέσεις σας εδώ
 

κηνοθεσία - Κείμενο Παντελής Φλατσούσης

Δραματουργία Παναγιώτα Κωνσταντινάκου

Σκηνικά - Κοστούμια Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση - Ζωντανή εκτέλεση Jan Van de Engel

Βίντεο editing Μάριος Γαμπιεράκης - Χρυσούλα Κοροβέση

Σχεδιασμός φωτισμών Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Συνεργασία στη δραματουργία Κατερίνα Κωνσταντινάκου

Βοηθός σκηνοθέτη Παναγιώτα Παπαδημητρίου

Παίζουν Houssain Amiri, Θέμης Θεοχάρογλου, Γιώργος Κριθάρας, Ντέμπορα Οντόγκ, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Αινείας Τσαμάτης, Γιλμάζ Χουσμέν

Οργάνωση παραγωγής Κωστής Παναγιωτόπουλος

Εκτέλεση παραγωγής SPECTRUM AMKE

 

Ο Παντελής Φλατσούσης έχει συνδέσει το τελευταίο διάστημα τη δημιουργική του πορεία με την Κυψέλη – το Λεόντιος και Λένα του Γκέοργκ Μπύχνερ που σκηνοθέτησε πρόσφατα στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων και την Ιταλική Νύχτα του ‘Eντεν φον Χόρβατ στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.

Στο πλαίσιο της ενότητας Άνοιγμα στην πόλη, αναλαμβάνει ένα ξεχωριστό εγχείρημα, που συνδέεται με το ευρύτερο αφιέρωμα του φετινού Φεστιβάλ στα παιδιά. Με κύριο όχημα τις αφηγήσεις παιδιών που μένουν στην Kυψέλη, οι οποίες θα εμπλουτιστούν και με συνεντεύξεις ενήλικων κατοίκων, ο σκηνοθέτης θα επιχειρήσει να δώσει μια διαφορετική οπτική της καθημερινής πραγματικότητας, αλλά και της ιστορίας της γειτονιάς μέσα από παιδικά μάτια διαφόρων εθνικοτήτων.

flatsoulis texnesplus1

Η παράσταση, που θα φιλοξενηθεί στο ιστορικό κτήριο του 15ου Γενικού Λυκείου Αθηνών, δομείται πάνω στα ερωτήματα που θέτει:

Πώς βλέπουν τα παιδιά τη ζωή τους στη γειτονιά;

Πώς βιώνουν τον κόσμο των ενηλίκων και πώς επηρεάζεται η ζωή τους από τις κοινωνικοπολιτικές εντάσεις, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν οξυνθεί;

Παράλληλα προκύπτουν και ερωτήματα σχετικά με την ίδια τη θεατρική τέχνη:

Ποια είναι τα όρια της;

Πώς προκύπτει μια παράσταση ενήλικης θεματολογίας, απευθυνόμενη σε ενήλικο κοινό, αλλά με πρωταγωνιστές της παιδιά;

flatsoulis texnesplus3

flatsoulis texnesplus4

flatsoulis texnesplus5

''Ο άνθρωπος, είτε βασιλικός είναι είτε δημοκρατικός, όσον αφορά το πεπρωμένο του είναι μια αδύναμη καλαμιά στον άνεμο. Υπάρχουν κάποιες στιγμές, που και ο πιο παράτολμος πρέπει ν'ακούει την φωνή της λογικής ακόμα και ενάντια στα συναισθήματά του.''

H «Ιταλική Νύχτα» το έργο που έδωσε το βραβείο Κλάιστ στον Έντεν φον Χόρβατ, μεταφράζεται και ανεβαίνει για πρώτη φορά στη Ελλάδα, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, από τον Παντελή Φλατσούση με μία ομάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών αλλά και έμπειρων και καταξιωμένων συνεργατών.

Γραμμένο το 1931, το έργο διαπραγματεύεται ευθέως την άνοδο του ναζιστικού κόμματος στην Γερμανία του μεσοπόλεμου, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις από όλο το πολιτικό φάσμα.

Είναι Κυριακή πρωί σε κάποια μικρή πόλη της Νότιας Γερμανίας και τα μέλη της τοπικής οργάνωσης του δημοκρατικού κόμματος συγκεντρώνονται στο στέκι τους, το εστιατόριο του Josef Lehninger, για να οργανώσουν την ιταλική νύχτα που θα γίνει στο ίδιο μέρος εκείνο το βράδυ. Όμως, μία δυσάρεστη έκπληξη τους περιμένει: λίγο πριν την ανακοινωμένη ''δημοκρατική'' ιταλική βραδιά το εστιατόριό του Josef, θα φιλοξενήσει μια γερμανική μέρα, διοργανωμένη από την τοπική ομάδα φασιστών. Και τώρα πώς πρόκειται να αντιδράσουν οι δημοκρατικοί;

Γεννημένος στη Ριέκα της Αυστροουγγαρίας από αριστοκρατική οικογένεια, ο Χόρβατ άρχισε να γράφει από νωρίς, ενώ το 1922 μετακινήθηκε στο Βερολίνο. Στα τέλη της ίδιας δεκαετίας έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα έργα του. Οι ήρωες του Χόρβατ είναι σχεδόν πάντα συνηθισμένοι άνθρωποι που βιώνουν τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929: ανεργία, ανασφάλεια, η απειλή του πολέμου. Ο Χόρβατ φανερώνει μέσα από τα πρόσωπα των έργων του, την επίδραση των κοινωνικών συνθηκών στα άτομα και τις σχέσεις τους, και πώς αυτές παράγουν ένα ευρύ φάσμα στάσεων, από την ενεργό ένταξη ή την υποταγή στον φασισμό ως την αντίσταση σε αυτόν, έχοντας πάντα ως όπλο μία λεπτή ειρωνεία προς κάθε πλευρά και το χαρακτηριστικό χιούμορ του, αφού στην πραγματικότητα τα έργα του μπορούν να διαβαστούν ως πικρές κωμωδίες.

Πώς επηρεάζουν οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ανακατατάξεις τη ζωή των ανθρώπων; Πώς πρέπει να ζήσει κανείς την ζωή του, όταν οι εξελίξεις μοιάζουν να προλαβαίνουν κάθε του αντίδραση; Υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος; Ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν στην άνοδο του φασισμού την δεκαετία του 1930 στην Γερμανία; Η παράσταση στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας τον Φεβρουάριο του 2019 θα προσπαθήσει να εξερευνήσει αυτά τα ερωτήματα και τους πιθανούς παραλληλισμούς τους με τη σημερινή εποχή.

Συντελεστές

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Παντελής Φλατσούσης

Δραματουργία: Κατερίνα Κωνσταντινάκου, Παναγιώτα Κωνσταντινάκου

Σκηνικά: Δανάη Ελευσινιώτη

Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση & μουσική διδασκαλία: Ανρί Κεργκομάρ

Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Επιμέλεια video: Γιάννης Gizmo Μπερερής

Παίζουν: Γιάννης Δενδρινός, Κατερίνα Λάττα, Θεανώ Μεταξά, Δημήτρης Μηλιώτης, Προμηθέας Nerattini – Δοκιμάκης, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Βασίλης Σαφός

INFO:

Β’ Σκηνή Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη

Πληροφορίες – κρατήσεις: 2114117878

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Από 13 Φεβρουαρίου έως 18 Απριλίου 2019

Κάθε Τετάρτη στις 20.00 & Πέμπτη στις 21.00

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία