Μία παράσταση που, χωρίς να αγνοεί το χιούμορ του έργου, αναδεικνύει και τα βαθύτερα κοινωνικά του στοιχεία.

«Να πούμε την ιστορία μας όπως εμείς θέλουμε» λέει ο Τζέικ στον Τσάρλι λίγο πριν το τέλος του έργου. Το «Πέτρες στις τσέπες του» της Μαρί Τζόουνς είναι ένα έργο που προσφέρει απλόχερα το γέλιο, αλλά δεν αρκείται σε αυτό. Απέχει παρασάγγες από μία απλή φαρσοκωμωδία. Δεν υπήρξε ποτέ μία τέτοια, έστω και αν πλασάρεται έτσι επικοινωνιακά κάποιες φορές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα βαθιά κοινωνικό έργο.

«Το περιεχόμενο αυτού του έργου είναι η πλέον αιχμηρή κριτική για τη νέο-καπιταλιστική-πολιτιστική μηχανή. Πίσω από τα γέλια και τα αστεία υπάρχει η εικόνα μίας βιομηχανίας (συμβαίνει να είναι το Χόλλυγουντ, αλλά θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε μεγάλη επιχείρηση) που σαγηνεύει και εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους μετατρέποντας τις ζωές τους σε πρώτη ύλη για κέρδος , αφού πρώτα τις αγοράζει και έπειτα τους τις ξαναπουλάει υποτιμημένες» σημειώνει εξαιρετικά εύστοχα ο Μαρκ Φίσερ στην κριτική του για το έργο στον Guardian το 2012.

Οι δύο κεντρικοί ήρωες του «Πέτρες στις τσέπες του» είναι δύο κομπάρσοι, που εργάζονται με ελάχιστα λεφτά σε μία χολλυγουντιανή υπερπαραγωγή. Είναι δύο απλοί άνθρωποι αφημένοι στη μοίρα τους μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουν να πάρουν την τελευταία στα χέρια τους. Αποφασίζουν να κάνουν ταινία τη ζωή τους έτσι όπως είναι και όχι έτσι όπως επιτάσσει η βιομηχανία του θεάματος. Μέσα από τα μάτια τους καταρρέει κομματάκι κομματάκι όλη αυτή η ιλουστρασιόν βιτρίνα που προτάσσει το σύστημα για να κρύψει την ασχήμια του. Όλος αυτός ο μηχανισμός που χρησιμοποιεί ως γρανάζια του ανθρώπινες ζωές κάνοντας τους πλύση εγκεφάλου ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Ο Τζέικ και ο Τσάρλι λοιπόν ανακαλύπτουν ότι έχουν.

Το έργο της Τζόουνς δεν είναι σοφαροφανές, ούτε δήθεν. Ξεχειλίζει από χιούμορ. Ένα χιούμορ όμως που δαγκώνει. Το γελοίο και το αστείο του πράγματος προκύπτει από το γεγονός ότι δύο ηθοποιοί αναλαμβάνουν να υποδυθούν μία πλειάδα από ετερόκλητους ήρωες. Πίσω από αυτή τη σύμβαση όμως η ίδια η ιστορία του έργου δεν είναι καθόλου αστεία. Ένα τσούρμο άνθρωποι δουλεύουν σαν σκλάβοι για να προκύψει μία λαμπερή υπερπαραγωγή, που ποτέ πραγματικά δεν θα δουν ούτε θα νιώσουν κομμάτι της. Άλλοι σωπαίνουν, άλλοι ελπίζουν, άλλοι θυσιάζονται, άλλοι παραιτούνται και άλλοι πεθαίνουν. Κυριολεκτικά. Όπως ο Σον, ένας νεαρός κατεστραμμένος από τις ουσίες (που το ίδιο το σύστημα του πρόσφερε απλόχερα), που μια μέρα βάζει πέτρες στις τσέπες του και βουτάει στο ποτάμι.

Ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου κατανόησαν βαθιά τον πυρήνα του έργου. Έφτιαξαν λοιπόν μία παράσταση – δεν παίζουν μόνο, αλλά και αυτοσκηνοθετούνται – που, χωρίς να χάνει το ανατρεπτικό χιούμορ της, ανέδειξε τα dark στοιχεία του έργου και την αιχμηρή κοινωνική κριτική που ασκεί. Μέσα στο χάρτινο ασπρόμαυρο σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού (εξαιρετική ιδέα που παραπέμπει ευθέως στο χάρτινο σύμπαν του Χόλλυγουντ, αλλά και ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος) κράτησαν σκηνοθετικά και υποκριτικά το μέτρο, δεν υπέκυψαν σε υπερβολές και μπαλαφάρες παρά σε ελάχιστα σημεία και σκιαγράφησαν ορθώς πιο καρτουνίστικα  τον ψεύτικο κόσμο της showbiz και αυτούς που τον εκπροσωπούν και πιο ρεαλιστικά τους δύο κεντρικούς ήρωες που υποδύονται, τον Τζέικ και τον Τσάρλι.

«Και βλέπουμε μόνο αγελάδες, όλη η οθόνη είναι πήχτρα στις αγελάδες… αγελάδες παντού και στη μέση όλα αυτά τα ψαγμένα αθλητικά παπούτσια, καθώς βουλιάζουν μέσα στη λάσπη και τα σκατά των αγελάδων» λέει Τσάρλι στο τέλος του έργου κι ενώ οι δύο ήρωες αρχίζουν να ξαναγράφουν το σενάριο της ταινίας τους όπως οι ίδιοι θέλουν. «Ναι ρε… Αγελάδες… μεγάλες, παχιές, σαλιάρικες αγελάδες. Και σκατά». Μπλακάουτ. Το «Πέτρες στις τσέπες του» είναι έργο που σε κάνει να γελάς. Αλλά αν το ξανασκεφτείς καλύτερα θα έπρεπε να κλαις.