Το θεατρικό αριστούργημα του Πήτερ Σάφερ το οποίο μάγεψε κοινό και κριτικούς όταν έκανε πρεμιέρα το 1979 στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και έγινε η ταινία των 8 όσκαρ το 1984, παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τις 2 Φεβρουαρίου σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και κεντρικούς πρωταγωνιστές τον Νίκο Ψαρρά, τον Γιάννη Νιάρρο και τη Μαίρη Μηνά.
Υπάρχει, λένε, μία αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Του Φωτός με το Σκοτάδι. Του Θεού με τον Διάβολο. Όμως μία στα αλήθεια είναι η μάχη. Του Εαυτού με τον Εαυτό.
Το 1979 ο Πήτερ Σάφερ, χρησιμοποιώντας έναν μύθο που διέρρευσε στην Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα, περί δολοφονίας του Μότσαρτ από τον σύγχρονό του συνθέτη Αντόνιο Σαλιέρι, δημιουργεί ένα από τα διασημότερα και σημαντικότερα θεατρικά έργα της σύγχρονης δραματουργίας.
Ο Αντόνιο Σαλιέρι, αρχιμουσικός της αυλής του αυτοκράτορα Ιωσήφ, συναντιέται με τον νεαρό Αμαντέους. Καθώς η συνάντησή τους μετατρέπεται σε ανηλεή σύγκρουση, η αιώνια μάχη αποκαλύπτεται. Και μέσα από την αποκάλυψη αυτή, αντικρίζουμε την δική μας μάχη να αντιμετωπίσουμε την ζωή. Να αντιμετωπίσουμε την ύπαρξή μας. Και να καταφέρουμε, ίσως, το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου. Να ζήσουμε σε επαφή με τον Εαυτό.
Το "Αμαντέους", για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ανεβαίνει στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά με την μουσική του Μότσαρτ να ερμηνεύεται ζωντανά, επί σκηνής, από ένα διαφορετικό κουιντέτο εγχόρδων σε πρωτότυπες μεταγραφές των έργων του Μότσαρτ.
Συντελεστές:
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Μετάφραση αρχικού κειμένου: Έλενα Καρακούλη
Σκηνικά - Κοστούμια: Όλγα Μπρούμα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ενορχήστρωση - Μεταγραφές - Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Σιάμπος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Αναστασία Στυλιανίδη, Δανάη Μουτσοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου - Ενδυματολόγου: Βάσω Κακοσίμου
Trailer Παράστασης: Χρήστος Συμεωνίδης
Φωτογραφίες Παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Γραφείο Τύπου & Επικοινωνία Παράστασης: Μαρία Τσολάκη, Ευαγγελία Σκρομπόλα
Διαφήμιση – SocialMedia: RenegadeMedia / ΒασίληςΖαρκαδούλας
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ
Διανομή:
Σαλιέρι: Νίκος Ψαρράς
Αμαντέους: Γιάννης Νιάρρος
Κωνστάνς: Μαίρη Μηνά
Αυτοκράτορας: Γιάννης Κότσιφας
Ρόζενμπεργκ: Γιώργος Τριανταφυλλίδης
Βαν Σβήτεν: Γιώργος Τζαβάρας
Βεντιτσέλλι: Βαγγέλης Δαούσης, Βασίλης Ντάρμας
Μουσικοί:
1ο Βιολί: Κώστας Καριτζής
2ο βιολί: Αγγελική Ποτήρη
Βιόλα: Ελευθερία Τόγια
Τσέλο: Άρης Ζέρβας
Κοντραμπάσο: Κώστας Πατσιώτης
Sound Design - Μίξεις: Σωτήρης Ζηλιασκόπουλος
ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ
του Peter Shafer
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Κεντρική Σκηνή Δημήτρης Ροντήρης
Πρεμιέρα: Σάββατο 5 Φεβρουαρίου
Μέρες & Ώρες Παραστάσεων
Τετάρτη: 20.00
Πέμπτη: 21.00
Παρασκευή: 21.00
Σάββατο: 17.30 & 21.00
Κυριακή: 20.00
Τιμές Εισιτηρίων:
Διακεκριμένη Ζώνη: 25-30 ευρώ
Α Ζώνη: 20-25 ευρώ
Β Ζώνη: 15-20 ευρώ
Ζωρίς Αρίθμηση- Εξώστης: 10 – 15 ευρώ
Λινκ Προπώλησης:
Η παράσταση «Μια Υπέροχη Ζωή» σε διασκευή Joe Landry και σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού έρχεται τον Δεκέμβριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και εμείς πήραμε μια πρώτη γεύση από το τι θα δούμε!
Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Ψαρράς, Νάντια Κοντογεώργη, Γιώργος Γλάστρας, Άγγελος Μπούρας, Θεοδοσία Σαββάκη
Τον Σεπτέμβριο του 1938, τo Eθνικό Θέατρο πραγματοποίησε την πρώτη στους νεώτερους χρόνους παράσταση Αρχαίου Δράματος στο αργολικό θέατρο με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Δεκαέξι χρόνια μετά, το 1954, το Εθνικό Θέατρο επέστρεψε και πάλι στο Θέατρο της Επιδαύρου με τον Δημήτρη Ροντήρη, αυτή τη φορά με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη. Την επόμενη χρονιά καθιέρωσε επισήμως τον θεσμό των Επιδαυρίων και από τότε, κάθε καλοκαίρι, το Εθνικό Θέατρο δίνει αδιάλειπτα τον παλμό στο Φεστιβάλ.
Έτσι λοιπόν και φέτος, πιστοί στο ετήσιο ραντεβού μας με το κοινό, δίνουμε το παρών στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου παρά τις πρωτοφανείς συνθήκες και τις αντιξοότητες που επικρατούν λόγω της πανδημίας.
Λυσιστράτη ( 411 π.Χ.)
Υπόθεση
Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του πελοποννησιακού πολέμου, η Αθήνα και η Σπάρτη συνεχίζουν έναν πόλεμο που φαίνεται να μην έχει τέλος. Οι ανθρώπινες απώλειες και οι καταστροφές βαίνουν αμείωτες και από τις δύο πλευρές, ενώ κάθε προσπάθεια ειρήνης έχει αποτύχει. Η Αθηναία Λυσιστράτη όμως δεν απελπίζεται και προτείνει ένα ανορθόδοξο σχέδιο για την παύση των εχθροπραξιών.
Μαζί με τη Λαμπιτώ, την επικεφαλής των γυναικών της Σπάρτης, κηρύσσουν πάνδημη και αυστηρή σεξουαλική αποχή των γυναικών, με στόχο να οδηγήσουν τους άντρες των δύο αντιμαχόμενων πλευρών σε συνθηκολόγηση και σύναψη ειρήνης.
Η Λυσιστράτη ενισχύει το σχέδιό της εμποδίζοντας την πρόσβαση των ανδρών στο δημόσιο ταμείο, που φυλάσσεται στην Ακρόπολη, εγκαθιστώντας εκεί μια ομάδα φρούρησης από ηλικιωμένες γυναίκες.
Παρά τις ποικίλες κωμικές αντιδράσεις, τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών, το ειρηνευτικό σχέδιο φαίνεται να αποδίδει καρπούς και η στρατηγική της Λυσιστράτης αποδεικνύεται αποτελεσματική.
Η ειρήνη δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή της με τη μορφή μιας νέας και όμορφης γυναίκας, της Συμφιλίωσης, που θα δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα των εορτασμών μέσα στην Ακρόπολη.
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά: Ολγα Μπρούμα
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αναστασία Στυλιανίδη
Βοηθός Σκηνογράφου: Ηρώ Κορωνίδη
Βοηθός Ενδυματολόγου: Άελλα Τσιλικοπούλου
Διανομή (αλφαβητικά)
Χορός Ανδρών: Πάρης Αλεξανδρόπουλος
Λαμπιτώ: Βίκυ Βολιώτη
Καλονίκη: Στεφανία Γουλιώτη
Χορός Ανδρών: Βαγγέλης Δαούσης
Γυναίκα Δραπέτης, Χορός Γυναικών: Δάφνη Δαυίδ
Σπαρτιάτης: Στέλιος Ιακωβίδης
Πρόβουλος: Γιάννης Κότσιφας
Βοιωτή, Χορός Γυναικών: Νεφέλη Μαϊστράλη
Χορός Ανδρών: Γιώργος Ματζιάρης
Κορίνθια, Χορός Γυναικών: Ελπίδα Νικολάου
Μυρρίνη: Αγορίτσα Οικονόμου
Λυσιστράτη: Βίκυ Σταυροπούλου
Κινησίας: Νίκος Ψαρράς
Συμμετέχει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Προπώληση εισιτηρίων: Ελληνικό Φεστιβάλ Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου), στο www.greekfestival.gr.
Πληροφορίες για τα Μ.Μ.Ε. 210 5288164, 210 5288196
Απο τη Γιώτα Δημητριάδη
10 Ιουνίου 1944: Σφαγή στο Δίστομο, όπου οι ΝΑΖΙ αφανίζουν, σχεδόν, ένα ολόκληρο χωριό στο μαρτυρικό Δίστομο Βοιωτίας.
10 Ιουνίου 2019: Η Έλενα Καρακούλη παρουσιάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών το Himmelweg (Ο δρόμος για τον ουρανό) του Ισπανού δραματουργού Χουάν Μαγιόργκα.
Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τη θλιβερή επέτειο παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό κείμενο, βασισμένο σ’ ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός της εποχής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων κοντά στην Πράγα, στήνεται ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Η ναζιστική κυβέρνηση του Βερολίνου επιβάλλει σε επιλεγμένους κρατούμενους να δημιουργήσουν μια πλαστή εικόνα αξιοπρεπούς διαβίωσης, εξαιτίας του φόβου για κοινωνική κατακραυγή.
Εκεί καταφτάνουν εκπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού, θορυβημένοι από τις φήμες για τις συνθήκες που επικρατούν στα στρατόπεδα, αυτό που βλέπουν, όμως, είναι όλα να λειτουργούν «κανονικά». «Είναι μια σχεδόν κανονική πόλη», θα γράψει στην αναφορά του ο υπεύθυνος ελεγκτής του Ερυθρού Σταυρού και μόλις επιστρέψει στην υπηρεσία του θα στείλει 3 κούτες με φάρμακα έχοντας καθαρή συνείδηση, γιατί όσο κι αν έψαξε οι «δασκαλεμένοι» Εβραίοι δεν τον άφησαν να καταλάβει τίποτα για την πραγματικότητα που βίωναν.
Το έργο είναι τρομακτικά σύγχρονο, στην Ευρώπη, όπου η ακροδεξιά, όλο και κερδίζει έδαφος.
Η ιστορία, μου θύμισε την βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι «Η Ζωή είναι ωραία» (1997). Μου θύμισε, όμως, και το «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1973), καθώς κι άλλες τόσες ιστορίες που έχουμε παρακολουθήσει, μέσα στα χρόνια, εμπνευσμένες από τη βιαιότητα του πολέμου και τις αγριότητες των Ναζί.
Αυτό δείχνει, ότι ένα έργο μιλάει στο θυμικό σου. Η Έλενα Καρακούλη, στην καλύτερη δουλειά της μέχρι σήμερα, ανέστησε την ιστορία του Χ. Μαγιόρκα με μοναδικό τρόπο στήνοντας μια σπουδαία παράσταση.
Μοιάζει να μην υπογραμμίζει τίποτα, αντιθέτως, δίνει στον θεατή την ευκαιρία να φανταστεί ακόμα περισσότερες εικόνες από αυτές που παρακολουθεί. Ισορροπεί μοναδικά μεταξύ του Ευριπίδειου «φαίνεσθαι» κι «είναι», όπως αναφέρεται άλλωστε και στο κείμενο: «ο καπνός έχει σκιά» και στολίζει την παράσταση με τα απαραίτητα σκηνοθετικά ευρήματα.
Η ομάδα των ηθοποιών της είναι σπουδαία. Ο Νίκος Ψαρράς, στον ρόλο του σκληρού Γερμανού στρατιωτικού, χτίζει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα με τις ψυχώσεις, τις εμμονές, αλλά και κάποια ψήγματα ευαισθησίας, τα οποία φωτίζουν μοναδικά τον ήρωά του. Σκηνική εγρήγορση, εντυπωσιακή απεύθυνση κι ένας λόγος που ρέει και σε παρασύρει. Νομίζω μια από τις καλύτερες ερμηνείες του ηθοποιού, τα τελευταία χρόνια, όπου έτσι κι’ αλλιώς έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη.
Απίστευτος ο Δημήτρης Παπανικολάου, στον ρόλο του υποτακτικού Εβραίου. Ο ηθοποιός έχει σωματοποιήσει μοναδικά όλο τον πόνο και την εξάντληση ενός κακοποιημένου ανθρώπου. Δημιουργεί μια φιγούρα,παραπέμποντας τόσο σε παλιάτσο, όσο και στον Τσάρλι Τσάπλιν. Παράλληλα, είναι άκρως ενδιαφέρουσες οι στιγμές, κατά τις οποίες φλερτάρει με την εξουσία, αποδεικνύοντας τη δίψα του ανθρώπου γι’ αυτήν.
Δυνατός στον ρόλο του εκπροσώπου του Ερυθρού Σταυρού, ο Θανάσης Δήμου με μια καθηλωτική αφήγηση των γεγονότων, που χτυπάει κατευθείαν στην ενσυναίσθηση του θεατή.
Ο Ηλίας Ανδρέου κι η Μελισσάνθη Ρεγκούκου, στα μικρά τους περάσματα, μοιάζουν με εικόνες βγαλμένες από μουσικό κουτί. Σ' αυτό συμβάλλει κι η εμπνευσμένη δουλειά της Φαίδρας Σούτου στην κίνηση.
Την παράσταση, όμως, κλέβει στο φινάλε η μικρούλα Έλλη Παπανικολάου, η οποία με την μαγική της φωνή ερμηνεύει ένα νανούρισμα, όπως το θυμάται από τη μαμά της που χάθηκε. Το κίνητρο που δίνει στο παιδί ο πατέρας: «το κάνουμε για να γυρίσει πίσω η μαμά» και, στη συνέχεια, αυτή η μελωδία που βγαίνει από το στοματάκι της, μοιάζει σαν κραυγή για όλα τα παιδιά,θύματων των πολέμων.
Μια κραυγή που θα μας κυνηγά για πάντα και θα μας θυμίζει τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη: «Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά». Αποτύχαμε, λοιπόν, και συνεχίζουμε...
Η παράσταση οφείλει, επίσης, την επιτυχία της στην εικαστική επιμέλεια της Εύας Νάθενα, η οποία δίνει λύση με το εύρημα με τις βαλίτσες, προσθέτοντας, τόσο στο εικαστικό, όσο και στο δραματουργικό κομμάτι του έργου, όπως, επίσης, τα όμορφα κουστούμια της Εβελίνας Δαρζέντα κι οι δουλεμένοι, στη λεπτομέρεια, φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου. Αφήνω για το τέλος τα καταπληκτικά βίντεο του Άγγελου Παπαδόπουλου και την εμπνευσμένη μουσική της Violet Louise.
Μια παράσταση, που πρέπει να βρει τον δρόμο της και για τη χειμερινή σεζόν, ώστε να την απολαύσουν, όσο το δυνατόν περισσότεροι θεατρόφιλοι αλλά και μαθητές, αφού μόνο με την Τέχνη και την Παιδεία αντιμετωπίζεται το τέρας του ναζισμού και της ακροδεξιάς.
Είδα
Video
