Από 4 Απριλίου επιστρέφει στο Θέατρο Μικρό Παλλάς, ο μονόλογος "Ουρανία" με τη Δανάη Μπάρκα για 6 μοναδικές παραστάσεις. 

Δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση ηθοποιού. Είναι μια καλλιτέχνις που ψάχνεται συνεχώς, εναποθέτοντας κάθε κομμάτι της ζωής που την εξιτάρει στη σκηνή, γι’ αυτό και οι ερμηνείες της μένουν αξέχαστες.

Τα τελευταία χρόνια η Μαρία Πρωτόταππα έχει αποδείξει ότι δεν είναι μόνο σπουδαία ηθοποιός. Μπορεί άνετα να καθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη «με τα εργαλεία του ηθοποιού», όπως παραδέχεται στο texnes-plus, και να ανεβάσει παραστάσεις που κάνουν αίσθηση.

Στην έκτη σκηνοθετική δουλειά της θα αναλάβει να σκηνοθετήσει μόνο τον εαυτό της, από τις 27/2, στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Έμπνευση για την παράσταση αποτέλεσε το βιβλίο «Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας» (εκδ. Ίκαρος, μτφρ. Μαρίας Παλαιολόγου), που έγραψε η Κολομβιανή ζωγράφος Έμμα Ρέγιες έπειτα από προτροπή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και, όπως μου εξομολογήθηκε, σε αυτή τη δουλειά «τη νοιάζει το παιδάκι»… Αυτό το κοριτσάκι λοιπόν, που με τα μαγικά πινέλα του τη γοήτευσε τόσο πολύ, προσπαθήσαμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα, πριν από την πρεμιέρα, μέσω μιας σύντομης κουβέντας ανάμεσα σε εντατικές πρόβες.

Τι σε γοήτευσε στην ιστορία της Έμμα Ρέγιες και αποφάσισες να την παρουσιάσεις στη σκηνή;
Ήθελα να νιώσω την περιπλάνηση στο τυχαίο, στην ελεύθερη πορεία. Ζω λες και μπορώ να ελέγξω το σήμερα, το τώρα. Η αγωνία να παραμείνω ασφαλής σε γνώριμα μέρη είναι μεγάλη και περιορίζει το ζωτικό χώρο και τη χαρά. Τα αναπάντεχα της ζωής με έκαναν να νιώσω τέτοιες στιγμές ηδονής και ευφορίας, που θέλησα να τις βρω σε μια ξένη ζωή, όπου κάθε μέρα όλα ήταν αβέβαια και ζωντανά. Για να ξεφοβηθώ δανείζομαι την εμπειρία της Έμμα.

Αυτή η παράσταση είναι η έκτη σκηνοθετική δουλειά σου. Ποια ανάγκη σε οδηγεί κάθε φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη;
Ίσως δεν πρόκειται για ανάγκη. Ασχολούμαι τριάντα τέσσερα χρόνια με το θέατρο. Είναι ο τρόπος ζωής μου. Αυτή τη δουλειά δεν τη σκηνοθετώ. Τη φτιάχνω ως ηθοποιός με τα εργαλεία του. Δεν με νοιάζει η τέχνη σήμερα. Με ενδιαφέρει το παιδάκι. Η Έμμα. Σε όλα τα άλλα θα ήθελα να βάλω μια μεγάλη φωτιά και να τα εξαφανίσω.

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Αύγουστου», που συνεχίζεται στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν», θα σε δούμε σε ένα μικρό θέατρο, μόνη στη σκηνή. Εδώ ποιο είναι το καλλιτεχνικό στοίχημα;
Μακάρι να μην ήταν καν θέατρο. Να μη χρειάζονταν τίτλοι, παρουσιάσεις, δηθενιές. Στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας πήγα γιατί ήταν σαν να με φώναξαν στο «σπίτι» τους ο Αλέξανδρος και η Μαίρη. Και θα περάσει κάποιος κόσμος για βόλτα. Θα είμαστε παρέα.

Στο δελτίο Τύπου της παράστασης η Ράγιες αναφέρεται ως «ένας θηλυκός Όλιβερ Τουίστ». Ο Ντίκενς είχε δηλώσει: «Με τις περιπέτειες και τη δυστυχισμένη ζωή του μικρού Όλιβερ θέλησα να αποδείξω ότι το πνεύμα του καλού καταφέρνει πάντα να υπερνικά κάθε αντίξοη περίσταση και τελικά να θριαμβεύει». Συμβαίνει το ίδιο και με τη Ράγιες;
Στην Έμμα δεν τίθεται θέμα καλού κακού. Δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα. Τα διλήμματα ηθικής φύσεως μοιάζουν με ανθρώπινες κατασκευές. Εδώ το ζήτημα είναι η επιβίωση και ο χώρος η πραγματική ζωή. Η Έμμα δεν προτείνει καλοσύνη. Δεν προτείνει τίποτα. Είναι αθώα και υπάρχει. Έχει μια ευκολία να ξεκινά από την αρχή. Χωρίς να μεμψιμοιρεί.

Η Έμμα Ρέγιες έστειλε στο φίλο της, τον ιστορικό Χερμάν Αρσινιέγας, την πρώτη από τις είκοσι τρεις επιστολές που περιγράφουν τις σκληρές συνθήκες μέσα στις οποίες κύλησε η παιδική της ηλικία. Αυτές οι συνθήκες πιστεύεις ότι καθόρισαν και τα έργα της;
Η ίδια λέει σε συνέντευξη ότι ζωγραφίζει βουβά ουρλιαχτά. Συνάντησε πολύ κόσμο στο διάβα της. Πολλές απίθανες ιστορίες καθημερινών ανθρώπων. Ενώθηκε μαζί τους. Έλιωσε μαζί τους. Ήταν μία από το πλήθος. Δεν ήταν η ασφαλής καλλιτέχνις που έκλεβε από τα παράθυρα ξένες ζωές. Ο διευθυντής της σχολής ζωγραφικής στο Παρίσι την είχε παροτρύνει να ακολουθήσει δικό της δρόμο. Πολλοί ξέρουν τη δουλειά, αλλά δεν έχουν τι να πουν. Εσύ δεν έχεις ιδέα από σχέδιο, όμως έχεις να πεις πράγματα. Άρχισε να ζωγραφίζει άφοβα με την αφέλεια παιδιού. Θεοί, ζώα, άνθρωποι, τέρατα έγιναν ένα. Και με τόσο χρώμα.

Εσένα πόσο σε επηρέασαν καλλιτεχνικά τα παιδικά σου χρόνια;
Υποθέτω πολύ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η Alice Miller (στο βιβλίο της «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας») γράφει μεταξύ άλλων: «Η αυτόματη, φυσική επαφή με τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας μας δίνει δύναμη και αυτοεκτίμηση». Πόσο χρήσιμο εργαλείο είναι για έναν ηθοποιό η επαφή με το συναισθηματικό του κόσμο; Πόσο εφικτό και πόσο επώδυνο;
Η επαφή με την εσωτερική ζωή μάς ξεχωρίζει από τους νεκρούς και από τα ζόμπι. Ηθοποιός, μπακάλης, οδηγός λεωφορείου, τι σημασία έχει; Αν δεν είναι αυτονόητη αυτή η επαφή, φοβάμαι ότι μιλάμε για ψυχοπαθολογία. Αλλά, τι λέω, εδώ έχουμε αποχωρήσει από τα σώματά μας οι περισσότεροι. Ζούμε και κατοικούμε από το λαιμό και πάνω. Τρομερές μεταλλάξεις. Δεν είναι επώδυνο να νιώθεις.

«Εκτιμώ περισσότερο τι έχεις ζήσει, πολύ λιγότερο αυτό που έχεις διαβάσει». Τι σημαίνει για σένα αυτή η φράση; Καλλιτεχνικά και προσωπικά.
Αυτός που εκφράζεται καλλιτεχνικά οφείλει να είναι βαθιά προσωπικός. Να μιλά για τη δική του ζωή, για τα δικά του εμπόδια. Αλλιώς φλυαρεί. Ναι, πιστεύω πως γίνεσαι η ζωή σου. Οι άνθρωποι που έχουν ζήσει είναι οι κόσμοι που θες να ταξιδέψεις. Αυτούς τους θησαυρούς εν ζωή τους παραγκωνίζουμε. Δεν είναι της μόδας. Τους… βαριόμαστε.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.
Θα είμαι η Κλυταιμνήστρα στον «Αγαμέμνονα» σε σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις, που θα παρουσιαστεί στις 6-7 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Η «ΕΜΜΑ» της Μαρίας Πρωτόπαππα, διασκευή βασισμένη στο βιβλίο «Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας» (εκδ. Ίκαρος, μτφρ. Μαρία Παλαιολόγου), παρουσιάζεται από τις 27 Φεβρουαρίου στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, για 10 παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Παραγωγή: Kart Productions

Πρεμιέρα Τρίτη 20 Φεβρουαρίου

"Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης",Αυτός είναι ο τίτλος του μονολόγου που θα ερμηνεύσει τον χειμώνα ο Θανάσης Παπαγεωργίου στο θέατρο ΣΤΟΑ και που έγραψε η Νάνση Τουμπακάρη, βασισμένος στις αφηγήσεις του ίδιου του Μάρκου έτσι όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάϊλ  ‘’Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία’’.

Η ζωή του βασανισμένου ποιητή, συνθέτη, μπουζουξή και τραγουδιστή, του μεγάλου ρεμπέτη, του αριστοκράτη μάγκα που με το έργο του καθόρισε την πορεία του αστικού λαϊκού τραγουδιού, συμπυκνώνεται μέσα στην εξομολόγηση - συνέντευξη που έδωσε το 1969, τρία χρόνια πριν τον θάνατό του. Όπως λέει ο ίδιος “Παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο. Σ’ έναν κόσμο που εγώ του τραγούδησα τις χαρές του, τις λύπες του, τα πλούτη του, τη φτώχεια του, την ορφάνια του, την ξενιτιά του. Αυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου”. Ωστόσο η εξομολόγησή του δεν αποτελεί απλά μια αφήγηση των γεγονότων της ζωής του αλλά μια, εκπληκτικής καθαρότητας, θαρραλέα μαρτυρία της εποχής του.

Τα 150 περίπου τραγούδια του, γραμμένα μέσα από την εσωτερική του ανάγκη να εκφράσει εκείνο που τον βασάνιζε, δικαιώνουν την άποψη του  μελετητή του ρεμπέτικου Παναγιώτη Κουνάδη ότι πρόκειται για τον “εν δυνάμει αναρχικό πατέρα της μεγάλης παρέας της μαγκιάς του Πειραιά”. Ο γιος του Στέλιος θα επενδύσει την παράσταση που θα σκηνοθετήσει ο Θανάσης Παπαγεωργίου, με τις μελωδίες του ίδιου του Μάρκου, έτσι όπως τις άκουσε και τις διδάχτηκε από εκείνον.

Για τον Θανάση Παπαγεωργίου, η παράσταση αυτή είναι ένα χρέος που οφείλει στον δικό του πατέρα, που σε μια από τις οικογενειακές κυριακάτικες εξόδους, σε ηλικία δέκα μόλις ετών τον πήγε στου Καλαματιανού στις Τζιτζιφιές όπου συνάντησε τους μεγάλους λαϊκούς συνθέτες και όλη τη μυσταγωγία του ρεμπέτικου τραγουδιού. Η εμπειρία αυτή, μαζί με άλλες ανάλογες που ακολούθησαν, του χάραξε την αποστολή της ζωής του: την αφοσίωσή του στον απλό άνθρωπο της δουλειάς και του μεροκάματου.

Μετά από έναν επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων, "Το πράσινό μου το φουστανάκι " της Λένας Κιτσοπούλου,  που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και αγαπήθηκε από το κοινό, επιστρέφει στο θέατρο Αλκμήνη.

Ένας μονόλογος σπαρταριστός, προκλητικός, μία  ιστορία καθημερινής τρέλας που αγκαλιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη με τρυφερότητα και καυστικό χιούμορ. Μία γυναίκα αντιφατική, ανατρεπτική, η οποία αναζητά την ωραία θέα ενός παρανοϊκού κόσμου. 

Από την Παρασκευή 21 Απριλίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9:30, μέχρι το Σάββατο 20 Μαΐου. 

Σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου

Ερμηνεύει η Τζούλη Σούμα

Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης

Κουστούμια: Νίκος Καρδώνης

Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς

Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος

Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου

Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου

Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Τζίνα Φουντουλάκη

Θέατρο «Αλκμήνη», Αλκμήνης 8, Γκάζι

Τηλέφωνο: 210-3428651

Διάρκεια: 60 λεπτά

Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30

Τιμές: κανονικό: 12, φοιτητικό/συνταξιούχων: 10, ανέργων: 5

Η Μάνια Παπαδημητρίου ερμηνεύει το «Μονόλογο» της Σιμόν Ντε Μποβουάρ σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά, με τη συνοδεία της Μαίρης Σκοπελίτη στο τσέλο, στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας-Β’ σκηνή.

Το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου, μετά το τέλος της παράστασης θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα: «Τι άφησε το γυναικείο κίνημα σήμερα;». Η δημοσιογράφος Πόλυ Κρημνιώτη συντονίζει νέες, εργαζόμενες γυναίκες, την Φωτεινή Παπαρήγα, μεταφράστρια και καθηγήτρια ξένων γλωσσών και την Αντιγόνη Κατσαδήμα, δημοσιογράφο και επικοινωνιολόγο. Η συζήτηση είναι ανοικτή στο κοινό με σκοπό να ακουστούν πολλές απόψεις για την σημασία και τη συνέχεια της γυναικείας χειραφέτησης στην κοινωνία μέχρι σήμερα.

Λίγα λόγια για το «Μονόλογο»

Η Μυριέλ βρίσκεται μόνη την παραμονή της πρωτοχρονιάς σ' ένα διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού, σε κακή ψυχολογική κατάσταση, εγκαταλελειμμένη απ' όλους και απομονωμένη. Αυτή τη βραδιά που όλοι βρίσκονται με δικούς τους ανθρώπους εκείνη ανακαλεί βίαια τις  σχέσεις και τα άσχημα βιώματα της ζωής της. Η μοναξιά είναι αφόρητη, θανατερή. Η Μυριέλ αποδίδει ευθύνες σε όλους τους άλλους και προσπαθεί να κρατηθεί από φαντασιώσεις και γεγονότα χωρίς να ξέρουμε που θα οδηγηθεί τελικά. Βλέπει να γερνά και να προδίδεται από τους άντρες της ζωής της και τους οικείους της. Στον παραληρηματικό της μονόλογο θέτει θέματα υπαρξιακά και αυταπάτης με αφοπλιστική ωμότητα. Τα λάθη της ζωής της πολλά. Δικά της; Των άλλων; Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ αφήνει τον θεατή ν' αποφασίσει για την αιτία της ανθρώπινης μοναξιάς και τις επιπτώσεις που απορρέουν από τις σχέσεις της αστικής οικογένειας.

Τα πρόσωπα του τρίπτυχου έργου της Σιμόν ντε Μποβουάρ “Προδομένη γυναίκα” (1967) είναι γυναίκες μέσης ηλικίας, που ωριμάζουν και νιώθουν την προδοσία γύρω τους. Γυναίκες της μοναξιάς. Τρεις γυναίκες σ' ένα κείμενο προβληματισμού, ένα ψυχογράφημα για ανθρώπους που βιώνουν την απομόνωση και την αποξένωση, τη «βία» απ' τους ανθρώπους και απ' την κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ βάζει τον άνθρωπο απέναντι στον εαυτό του, στις ευθύνες του και στις αποτυχίες του.

Συντελεστές

Μετάφραση, διασκευή, σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά

Μυριέλ: Μάνια Παπαδημητρίου

Τσέλο:  Μαίρη Σκοπελίτη

Φωτογραφίες: Σπύρος Δομαζάκης, Θανάσης Κεφαλάς 

INFO:

Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας/ Β’Σκηνή

Κεφαλληνίας 16-18 Κυψέλη

Πληροφορίες – κρατήσεις : 210 8838727

Παραστάσεις:
Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00

Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια: 60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 12 ευρώ

Φοιτητικό: 8 ευρώ

Άνεργοι & Ατέλειες: 5 ευρώ

Προπώληση:

viva.gr, 11876, Media Markt, Public, SevenSpots, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης