Παρασκευή απόγευμα, ώρα 20:00 και βρέθηκα στο Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού για να παρακολουθήσω την παράσταση «Ο Μικρός πρίγκιπας και το ρόδο του» του Θοδωρή Τσαπακίδη.

   Βασισμένο στο βιβλίο «Antoine et Consuelo de Saint-Exupéry : Un amour de légende.», το έργο εμπνέεται από τις ερωτικές επιστολές του συγγραφέα Αντουάν ντε Σέντ- Εξυπερύ και της καλλιτεχνικής φύσης συζύγου του, Κονσουέλο. Με προσωπικό ύφος, αγάπη, ανυπομονησία και διαχρονικό ρομάντζο, οι λέξεις ενσαρκώνονται σε αυτό το μοναδικό μιούζικαλ δωματίου από τους ηθοποιούς Ελπίδα Τοπάλογλου και Βαγγέλη Παπαδάκη στην Α’ διανομή. Οι μελωδίες δημιουργημένες απ’ την πρωταγωνίστρια και τον σκηνοθέτη, ζωντανεύουν χάρις στην εξαιρετική μουσική παρουσία στο πιάνο και στα φωνητικά, της Βέρας Χατζηπαπά. Όλα αυτά, βέβαια, παίρνουν ζωή με τη χορογραφία του Δημήτρη Ράπτη και της βοηθού του Αλεξίας Φάλλα, η οποία αποτυπώνει τα συναισθήματα, τον ρομαντισμό και τον δυναμισμό του θρυλικού αυτού ζευγαριού μετατρέποντας το συγκεκριμένο μιούζικαλ δωματίου σε κάτι πραγματικά μαγικό!

     Λίγα λεπτά πριν την έναρξη, ακούστηκε ο ήχος μιας γραφομηχανής κι ανοίγοντας οι πόρτες προς τα καθίσματα, αντίκριζε κανείς μια εικόνα που σε ταξίδευε στην εποχή του 40’. Μια ψάθινη καρέκλα, ένα γραφείο και μια γραφομηχανή ήταν όλα όσα χρειαζόντουσαν για να προσθέσουν στην αισθητική του δωματίου, όπου οι καλλιτέχνες μας υποδέχτηκαν σιωπηλοί υπό την συνοδεία πιάνου. Το μάτι μου αυτόματα έπεσε πάνω στο καναρινί, φλοράρ φόρεμα της Τοπάλογλου που την κολάκευε αφάνταστα και σε συνδυασμό με το vintage χτένισμά αποτελούσε την ενσάρκωση της Κονσουέλο. Παραδίπλα, κάτω απ’ το φως του λαμπτήρα στο γραφείο, δέσποζε η μορφή του Βαγγέλη Παπαδάκη, ο οποίος υποδυόταν τον συγγραφέα μας στη διαδικασία της σύνταξης μιας ερωτικής επιστολής.

Με το που άρχισε η παράσταση γέμισε όλο το δωμάτιο και δεν μπορούσες παρά να σαγηνευτείς από την ερωτική ατμόσφαιρα που δημιουργούταν από το πιάνο, τις λέξεις και τις φωνές που συνόδευαν τη μουσική. Μέσα από το έργο καταλαβαίνει κανείς πως το «τριαντάφυλλο» του μικρού πρίγκιπα ήταν η ίδια η γυναίκα του, η οποία γνωρίζουμε πως δεν σταμάτησε ποτέ να του γράφει επιστολές ακόμη και μετά την εξαφάνιση του Αντουάν ντε Σέντ- Εξυπερύ.

   Το έργο σε αφήνει με μια αίσθηση αρχοντικού ρομαντισμού, που ειδικά στις μέρες μας σπανίζει και ξεχνιέται. Επίσης, δεν θα μπορούσε να στεγαστεί σε καλύτερο μέρος, εφόσον, όλη η διακόσμηση στο Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού, αλλά κι η υποδοχή στον χώρο της παράστασης παρέπεμπε σε μια άλλη εποχή. Στην υποδοχή, μάλιστα, έβρισκες, μεταφρασμένο απ’ τις εκδόσεις Πατάκη, το βιβλίο «Ο μικρός πρίγκιπας και το ρόδο του -  Ένας μυθικός έρωτας».