Το «Μαυροπούλι» γράφτηκε το 2005 και είναι βασισμένο σε ένα πραγματικό γεγονός. Ο συγγραφέας του, David Harrower, βραβεύτηκε δύο φορές για το έργο αυτό. Το 2006, όταν κέρδισε το βραβείο Scotland Critics Award για το καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς, και το 2007, όταν κέρδισε το βραβείο Laurence Olivier Award.

 Ο τίτλος του έργου  θυμίζει την  ιστορία του Αγίου Βενέδικτου, όπου το Μαυροπούλι συμβολίζει την ερωτική επιθυμία. Ο άγιος αντιστέκεται και αυτοτιμωρείται, κάτι που δεν καταφέρνει ο ήρωας του έργου, γιατί είναι ένας καθημερινός άνδρας με αδυναμίες και τρωτά σημεία. Ο Harrower βέβαια σε συνέντευξή του ανέφερε ότι δεν γνώριζε το μύθο και ότι το Μαυροπούλι του έργου του είναι ένα παρατσούκλι που δίνει ο Ρέυ στην Ούνα.

Πρόκειται για ένα επίκαιρο έργο, ένα πολύ δυνατό κείμενο, που δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστο ακόμα και τον λιγότερο ευαισθητοποιημένο στο θέμα θεατή. Ένα έργο που γράφτηκε απνευστί από τον Harrower, μέσα σε ένα μήνα σχεδόν, αγγίζοντας ιδιαίτερα επικίνδυνες χορδές της κοινωνίας, ένα έργο που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, αφήνοντάς του αναπάντητα ερωτήματα και μια πικρή γεύση. Κι αυτό γιατί υπάρχουν στο έργο διάχυτες συναισθηματικές αμφισημίες. Πού αρχίζει το ανήθικο και που σταματά το ηθικό; Πού ο έρωτας και πού η αρρώστια; Πόσο «παιδί» μπορεί να είναι ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που προκαλεί με το βλέμμα έναν άνδρα συνομήλικο και φίλο του πατέρα του και του αφήνει ραβασάκια στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του; 

Ποιος είναι θύμα και ποιος θύτης; Είναι πράγματι ο Ρέυ ένας διεθφαρμένος παιδεραστής ή μήπως είναι κάποιος με αδυναμίες ,που του συνέβη στο διάβα της ζωής του, στα 45 του χρόνια, να γνωρίσει και να ερωτευτεί τον λάθος άνθρωπο; Πόσοι άλλωστε δεν έχουν ερωτευτεί το λάθος πρόσωπο τη λάθος χρονική στιγμή; Για το λάθος του αυτό όμως πλήρωσε με ποινή φυλάκισης έξι ετών για αποπλάνηση ανηλίκου.

Κανείς δεν ξέρει την απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι η κοινωνία μας αρέσκεται στο να κολλάει ταμπέλες, να στιγματίζει και να τιμωρεί ανθρώπους που ξεφεύγουν από τη νόρμα της. Στην καθημερινή ζωή όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, δεδομένου ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μπαίνουν πάντα σε καλούπια.

Έχω την πεποίθηση ότι αυτό ακριβώς θέλει να τονίσει ο συγγραφέας με το έργο του και ταυτίζομαι απόλυτα με τη θέση του. Θέλει να προβληματίσει το κοινό του. Προφανώς κανένας έχοντας σώας τας φρένας δεν θα δικαιολογούσε την πράξη του Ρέυ, όμως ο Harrower  δεν θέλει να καταδικάσει κιόλας τον ήρωά του. Τιμωρήθηκε αρκετά στη φυλακή.

Η μεταφορά του έργου στο θέατρο Άλμα σκηνοθετήθηκε από τον έμπειρο Γιώργο Κιμούλη, ο οποίος κρατάει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του διφορούμενου ήρωα Ρέυ. Δίπλα του έχει την νεαρή ηθοποιό Ανθή Σαββάκη, που κλήθηκε να αναλάβει το δύσκολο ρόλο της διαταραγμένης ψυχικά Ούνα έπειτα από πρόβες μόλις δέκα ημερών.

Τον θεατή υποδέχεται μια σκηνή γεμάτη χαρτιά πεταμένα παντού, άδεια μπουκάλια, άδεια ποτήρια καφέ (σκηνικό: Χριστίνα Κωστέα).Πρόκειται για το χώρο δουλειάς του πρωταγωνιστή, ο οποίος απασχολείται σε φαρμακευτική εταιρία με οδοντιατρικά είδη, όπως γράφει το μπουφάν που φοράει ( Dental Factory) και το οποίο βιάζεται να βγάλει μάλλον για να κρύψει στην Ούνα την πραγματική του θέση στην εταιρία,  που δεν είναι άλλη από αυτή του νυχτοφύλακα. Οι δυο τους μπαίνουν στη σκηνή εμφανώς ταραγμένοι. Συναντιούνται δεκαπέντε χρόνια μετά, όταν εκείνος είναι  πια 60 χρονών και εκείνη 27. Αποστασιοποιημένοι από την τρίμηνη παράνομη σχέση τους πριν από 15 χρόνια συζητούν πότε ήρεμα πότε θυμωμένα. Εκείνος έχει αλλάξει όνομα , πόλη διαμονής, δουλειά, γιατί όπως μας λέει ο πρωταγωνιστής με σπασμένη τη φωνή, αυτό τον βοήθησε να ξεχάσει. Εκείνη αντιθέτως δεν άλλαξε τίποτα και καθημερινά για 15 χρόνια ζούσε και ξαναζούσε το ίδιο γεγονός. Εκείνος, παρόλο που φαίνεται ταραγμένος από την παρουσία της, μοιάζει να έχει αφήσει πίσω του το παρελθόν και να έχει συνεχίσει τη ζωή του, όπως αυτή μπορεί να συνεχιστεί μετά από ένα τέτοιο γεγονός. 

«Γιατί ήρθες;» τη ρωτά, για να πάρει μια αποστομωτική απάντηση «Για να σε δω». Τον έψαχνε πάντα και τον είδε τυχαία σε φωτογραφία από διαφήμιση της εταιρίας. «Θα σε αναγνώριζα όπου κι αν σε έβλεπα», του λέει και αρχίζει το κατηγορώ της. Του μιλά περί κακοποίησης ,εξουσίας κλπ και εκείνος απολογείται. «Έξι χρόνια στη φυλακή έχασα ό,τι είχα και δεν είχα» ,της λέει , ενώ εκείνη του απαντά: «Εγώ δεν είχα προλάβει να έχω κάτι,ήμουν 12 χρονών». Ο Ρέυ έχει πληρώσει για το κακό που της προκάλεσε «το βλέμμα των άλλων είναι η μεγαλύτερη τιμωρία». «Έπρεπε να σε προστατέψω και δεν σε προστάτεψα».

 Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης ο θεατής γίνεται μέτοχος μιας πολύ δύσκολης κατάστασης, που δεν ξέρω αν οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να αποδώσουν, τουλάχιστον όχι σε όλα τα σημεία. Ο Ρέυ του Κιμούλη καταφέρνει να γίνει συμπαθής, παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε. Η γνωστή μανιέρα του ηθοποιού είναι πάντα  παρούσα. Ο Κιμούλης είναι καλός , πάντα είναι καλός , είναι σπουδαίος ηθοποιός σύμφωνα με τη γνώμη της γράφουσας. Έχει αποδείξει επανειλημμένα το εύρος του ταλέντου του, όμως ο Ρέυ του αφήνει κάτι ανεκπλήρωτο. Η δυνατότερη στιγμή του υποκριτικά είναι ο μονόλογος όταν παρουσιάζει τη δική του οπτική για τη σχέση τους. Το «Δεν ήσουν στόχος ,κορίτσι μου γλυκό» ηχεί μέσα μας σαν καμπάνα . Η Ανθή Σαββάκη, παρά τις δυσκολίες, στέκεται σε γενικές γραμμές καλά πάνω στη σκηνή, χωρίς όμως να απογειώνει την ψυχικά διαταραγμένη ηρωίδα της, Ούνα. Η δική της δυνατή στιγμή είναι όταν μένει για λίγο μόνη στο σκοτάδι και τραγουδά σαν ένα φοβισμένο πλάσμα που έχασε τις ισορροπίες του για άλλη μια φορά. Τότε με πείθει απόλυτα, ενώ νομίζω πως χάνει λίγο σε συναίσθημα ο μονόλογός της. Αληθινά όμως εκτιμώ ότι έχει μέλλον στο χώρο. Η σκηνοθεσία είναι λειτουργική και μας βάζει στο βαρύ κλίμα του έργου. 

Η τελική αποτίμηση για την παράσταση είναι θετική, αν και οι δύο πρωταγωνιστές έχουν να παλέψουν με ένα πολύ δυνατό κείμενο, ανάμεσα σε λεπτές ισορροπίες. Δεν θα ήθελα να παραλείψω την παρουσία της μικρής, που στο τέλος φέρνει την κάθαρση. Ο Ρέυ γίνεται ξανά ανθρώπινος και βγάζει από πάνω του την ταμπέλα του παιδεραστή όταν φροντίζει και αγαπάει σαν παιδί του την κόρη της νέας  συντρόφου του. Η Ούνα δεν μπορεί να το διαχειριστεί αυτό και οδηγεί στο τέλος.

Αξίζει να σημειωθεί και η εξαιρετική  μουσική υπόκρουση του Σταμάτη Κραουνάκη, διαβάσαμε και τους εμπνευσμένους στίχους του στο πρόγραμμα της παράστασης. Τα καλόγουστα κουστούμια είναι της Σοφίας Νικολίδη και οι λειτουργικοί φωτισμοί της  Κατερίνας Μαραγκουδάκη.

 Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη