HΤζόντυ και ο Μπράντ βρίσκονται αντιμέτωποι σαν ζευγάρι με την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής τους.

Ένας παλιός συμμαθητής από το σχολείο, ο Τέιτ, μοιάζει να είναι ο μόνος που είναι διατεθειμένος να τους βοηθήσει.

Είναι στιγμές που η ζωή μοιάζει να σου γλιστρά μέσα από τα χέρια και αναρωτιέσαι πότε είναι η σωστή στιγμή που πρέπει να τελειώσει.

Το “Πώς Να Νικήσεις Την Μοναξιά” μας φέρνει περισσότερο αντιμέτωπους με δύσκολα ερωτήματα παρά με απαντήσεις.

Πόσο ολοκληρωτικά ανήκουμε στον εαυτό μας και σε ποιό βαθμό θυσιάζουμε το είναι μας για την ευτυχία του άλλου..

Όσο συμπονετικοί κι αν πιστεύουμε ότι είμαστε, είναι στην πραγματικότητα ποτέ δυνατό να νιώσουμε αληθινά τον ψυχικό ή σωματικό πόνο του άλλου;

Ο Νήλ Λαμπιούτ θίγει το ευαίσθητο ζήτημα της εθελούσιας υποβοηθούμενης ευθανασίας, εκεί που η παράταση της ζωής είναι μια οδυνηρή μακρόσυρτη πορεία προς ένα προδιαγεγραμμένο θάνατο, και την ίδια στιγμή κοιτάζει τη βαθύτερη υπαρξιακή διάσταση της απώλειας, του πένθους και της μοναξιάς.

Ο Νήλ Λαμπιούτ ανήκει στην αιρετική θεατρική πρωτοπορία του αμερικανικού θεάτρου.

Το κέντρο της προβληματικής του στα έργα του είναι η αμερικανική ψυχή, και επιδιώκει να κάνει μια ανατομία της νοσηρότητας, της υποκρισίας και του τραύματος του σύγχρονου αμερικανού – αλλά και γενικότερα του σύγχρονου ανθρώπου.

Συντελεστές

Συγγραφέας: Νήλ Λαμπιούτ
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου – Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Χρήστος Λύγκας
Δραματουργική Επιμέλεια: Τόρστεν Ίσραελ
Εικαστικό Περιβάλλον: Γιάννης Μετζικώφ – Πρώτες Ύλες
Μουσική: Γιώργος Κουμεντάκης
Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Τριβουλίδης
Σχεδιασμός φωτισμού: Πρώτες Ύλες
Φωτογραφίες: Νάσια Στουραΐτη
Γραφιστικά: Γιώργος Κτενίδης
Επικοινωνία / Δημόσιες Σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Θεατρικός Οργανισμός «Πρώτες Ύλες»

Διανομή
Μαρία Μπρανίδου
Χρήστος Λύγκας
Γεράσιμος Μαύρος

Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από Σάββατο 5 Φεβρουαρίου
Ημέρες &ώρες παραστάσεων
Σάββατο στις 21:00 &Κυριακή στις 18:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 13€
Μειωμένο: 10€
Ατέλειες: 8€
Διάρκεια παράστασης 100 λεπτά
 
Προπώληση εισιτηρίων
TICKETSERVICES
Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου)
Τηλεφωνικά: 210 7234567
Online: https://www.ticketservices.gr/event/pos-na-nikiseis-tin-monaksia-vault/

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ
*Κατά την είσοδό τους στο θέατρο οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης, καθώς και πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Στη παράσταση θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας από τον Covid-19.
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
FB Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1
Instagram: vault.theatre.plus
(https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)
Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες (11:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00) : 213 0356472, 6951832070
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Σχολιάστε μας τον τίτλο του έργου.

Μαρία Μπρανίδου: Ο τίτλος αναφέρεται σ’ έναν ανεπαίσθητο πόνο, έναν πόνο στα μάτια του Έντουαρντ. Ο Πίντερ όμως χρησιμοποιεί αυτή την «βιτρίνα» για να μας μιλήσει για έναν άλλο πόνο, για τον πόνο ενός ανθρώπου που έχει χάσει την επαφή με τον εαυτό του, που δεν ξέρει πια ποιος είναι, που φοβάται, ασφυκτιά  και στο τέλος καταρρέει. Είναι ένας πόνος υπαρξιακός.

Δημοσθένης Φίλιππας: Με ελαφρά δόση κυνισμού και ειρωνίας ,συμβόλικά αλλά και ρεαλιστικά ταυτόχρονα απαντά στα μεγάλα γιατί που θέτει ο Έντουαρντ κατά την διάρκεια της παράστασης.Ο ανεπαίσθητος πόνος στα μάτια του ήρωα γίνεται αιτία,αφορμή και αποτέλεσμα των δεινών του.

       Ποιο είναι το στοιχείο που θέλει πρωτίστως να αναδείξει η παράσταση;

Μαρία Μπρανίδου:Η παράσταση μιλά για την αποξένωση. Την αποξένωση των ανθρώπων που είναι χρόνια μαζί. Βλέπουμε ένα καλοβαλμένο ζευγάρι μέσης ηλικίας να απολαμβάνει το τσάι του στο εξοχικό του. Φαινομενικά όλα είναι τέλεια. Σιγά σιγά όμως ξεδιπλώνεται μια σχέση ουσιαστικά τελειωμένη όπου κυριαρχεί η ανικανότητα επικοινωνίας, η έλλειψη αγάπης, ο ανταγωνισμός, η ζήλεια. Γίνεται μάχη για το ποιος θα έχει την εξουσία, ποιος θα ευνουχίσει τον άλλον, ποιος θα επιβιώσει. Η αποξένωση όμως είναι και σε σχέση με τον εαυτό. Άνθρωποι που δεν έχουν σκύψει να δουν μέσα τους, που φοβούνται, που άγονται από τα ένστικτά τους.

Δημοσθένης Φίλιππας: Εκτός απο την αιώνια πάλη των δύο φύλων,την πάλη ανάμεσα στην φύση και το ανθρώπινη νόηση το βασικό στοιχείο της παράστασης και του έργου είναι η στενή επαφή των χαρακτήρων με τους φόβους,τα λάθη,τους πόθους τους,τις χαμένες ευκαιρίες,τις επιλογές εκούσιες και ακούσιες,την προσπάθεια για επιβίωση,το τέλος...

Πόσο κοντά είναι το ελληνικό κοινό στο λονδρέζικο στιλ του Πίντερ;

Μαρία Μπρανίδου: Μπορεί το λονδρέζικο στυλ να μην είναι τόσο κοντά μας αλλά αυτά που πραγματεύεται το έργο μας αφορούν και μάλιστα πολύ! Το θέμα του που κινείται σε δυο άξονες, την πάλη μεταξύ των δυο φύλων και την αναζήτηση ταυτότητας και υπαρξιακού νοήματος, μας αφορά όλους ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης. Το έργο ενώ γράφτηκε το 1958 δεν έχει χάσει καθόλου την δύναμη και την σφριγηλότητά του! Είναι ένα σπουδαίο έργο και για αυτό διαχρονικό. Δεν είναι τυχαίο το ότι έχει παιχτεί σε πολλές χώρες, ακόμα και στην Ιαπωνία!

Δημοσθένης Φίλιππας: Τα βαθιά υπαρξιακά ζητήματα που θέτει το έργο είναι παναθρώπινα και πάντοτε παρόντα έστω και υποσεινήδητα...περιμένουν μια αφορμή για να ξεπηδήσουν με ορμή.

Το θεατρικό στυλ του Πίντερ αν και αμιγώς αγγλικό είναι κατά την γνώμη μου απόλυτα ευανάγνωστο από το ελληνικό θεατρικό κοινό και η ταύτιση με τους χαρακτήρες είναι μεγάλη. 

Ποια είναι τα στοιχεία του ρόλου που σας γοητεύουν και ποια σας δυσκόλεψαν;

Μαρία Μπρανίδου: Η Φλώρα είναι μια γυναίκα που ενώ φαίνεται ήπια, ήρεμη, ευγενική, είναι ένα ηφαίστειο! Επιθυμεί, παθιάζεται, διεκδικεί! Με γοητεύει το ότι την ύστατη στιγμή αντιμετωπίζει την ύπαρξη με θετικό πρόσημο, επιλέγει την ζωή κι όχι τον φόβο, την φθορά, τον θάνατο. Αυτό που με δυσκολεύει σ’ αυτήν είναι το ότι λειτουργεί υπόγεια, ελίσσεται, είναι χειριστική, λέει ψέματα. Βέβαια σιγά σιγά την καταλαβαίνω περισσότερο, μετέρχεται κάθε μέσου με σκοπό την επιβίωση.

Δημοσθένης Φίλιππας: Τα στοιχεία του Έντουαρντ που με γοητεύουν είναι αυτά ακριβώς που με δυσκόλεψαν...Το να έρχεσαι αντιμέτωπος με το τέλος,όποιο τέλος!Με την ματαιότητα και την γελοιότητα της ύπαρξης σου...με τα λάθη,τις επιλογές και την ασημαντότητα σου.

«Η γυναίκα να ξέρεις, πετυχαίνει συχνά εκεί που ο άντρας σταθερά αποτυγχάνει»: ακούμε τη Φλώρα να λέει στην παράσταση. Εσείς το πιστεύετε;

Μαρία Μπρανίδου: Αυτό είναι θέμα για μεγάλη κουβέντα. Η γυναίκα έχει σίγουρα μέσα της τεράστια εσωτερική δύναμη και υπομονή, ίσως γιατί είναι προετοιμασμένη από την φύση για να τεκνοποιήσει. Δεν καταθέτει εύκολα τα όπλα, αγωνίζεται, επιμένει, ελίσσεται, ζητάει βοήθεια, ψάχνει τρόπους, αλλάζει ευκολότερα. Ο άντρας είναι συχνά πιο απόλυτος και ισχυρογνώμων και τον φοβίζουν οι αλλαγές, πιο δύσκολα θα δεχτεί την βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή ας πούμε. Βέβαια παίζει ρόλο και η εκπαίδευσή του. Στις παραδοσιακές κοινωνίες ο άντρας μεγαλώνει με την εικόνα του δυνατού, του νικητή, δεν του επιτρέπεται να είναι ευάλωτος. Δύσκολος και σκληρός ρόλος!

Δημοσθένης Φίλιππας: Ναι,το πιστεύω...όπως πιστεύω και το ακριβώς  αντίθετο.Τα δύο φύλα είναι διαφορετικά και έχουν φτιαχτεί για να συμπληρώνει το ένα το άλλο.Σε ένα δεύτερο επίπεδο νομίζω ότι με την συγκεκριμένη φράση ο Πίντερ σχολιάζει την επικράτηση της Φύσης απέναντι στην ανθρώπινη ελλιπή νοητική και ψυχική λειτουργία.

Ποιο αίσθημα ή ποια σκέψη θέλετε να «πάρει» ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Μαρία Μπρανίδου:Σε τέτοια έργα, εννοώ που δεν είναι μονοσήμαντα αλλά αφήνουν ανοιχτά ερωτήματα και πολύ χώρο στον θεατή, δεν μπορείς να ξέρεις με ποιο αίσθημα ή ποια σκέψη θα φύγει ο καθένας. Και δεν πιστεύω ότι χρειάζεται. Ο θεατής προβάλει τις δικές του σκέψεις και κάνει τις δικές του ταυτίσεις που πολλές φορές σε εκπλήσσουν! Από τις λίγες παραστάσεις που έχουμε κάνει, το ωραίο είναι ότι μετά οι θεατές θέλουν να μας μιλήσουν για αυτό που είδαν. Το έργο εγείρει μεγάλες συζητήσεις!

Δημοσθένης Φίλιππας: Θέλουμε να αναγνωρίσει στοιχεία του εαυτού του και της συμπεριφοράς του και ξεκινώντας από την ιστορία και τους χαρακτήρες να αρχίσει να θέσει ερωτήματα,τα μικρά και μεγάλα γιατί, χωρίς να υπάρχουν απαραίτητα και απαντήσεις.Το έργο και η παράστασή μας ενδείκνυται για συζήτηση με συνοδεία ποτού μετά το τέλος της.

 Οι δύο ηθοποιοί της παράστασης "Τα μαύρα λουστρίνια" μας άνοιξαν τα καμαρίνια τους και μοιράστηκαν μαζί μας ιστορίες θεάτρου. 

ΜΑΡΙΑ ΜΠΡΑΝΙΔΟΥ

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Στο καμαρίνι έχω πάντα τα βαφτικά μου, αποσμητικό, άρωμα, βούρτσα για τα μαλλιά, νερό, ενίοτε καμιά σοκολάτα (μαύρη κατά προτίμηση), τα λόγια της παράστασης, σημειώσεις, κανένα ζεστό, κανένα γουράκι που μου φέρνουν φίλοι... Συνήθως έχω πολλά πράγματα, δημιουργώ ένα μικρό «σπιτάκι», ένα μικρόκοσμο όπου νιώθω ασφαλής. Θέλω να έχω τον χώρο μου και τον χρόνο μου πριν την παράσταση γι’ αυτό πηγαίνω αρκετά νωρίς. Για μένα το καμαρίνι λειτουργεί ως χώρος μετάβασης από την πραγματικότητα στον κόσμο του θεάτρου, στην ατμόσφαιρα του έργου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α) Ως χώρο

To πιο ωραίο καμαρίνι που είχα, ή τουλάχιστον ένα από τα πιο ωραία, ήταν στο θέατρο Αθηνών όταν έπαιζα στην «Ξυλένια κούκλα» του Δημήτρη Αδάμη. Είχαμε χωρίσει τα καμαρίνια σε κοριτσιών και αγοριών. Στο καμαρίνι των κοριτσιών η καθεμιά μας είχε τη θέση της. Είχα για πρώτη φορά τον προσωπικό μου καθρέφτη, το προσωπικό μου τραπεζάκι.. πολυτέλειες! Αλλά και το κλίμα ήταν ωραίο. Πολλά άτομα, πλάκες, γέλια, ανέκδοτα, φωτογραφίες.

β) Με ποιους συναδέλφους

Η συνθήκη του καμαρινιού σε συνδέει βαθιά με τον άλλον. Ντύνεσαι, ξεντύνεσαι, μιλάς για τις αγωνίες σου σχετικά με την παράσταση αλλά και για τα προσωπικά σου, πως έχεις έρθει, κλπ. Έχω συνδεθεί με πολύ κόσμο όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποιον. Με τον καθένα είναι μια άλλη σχέση. Τώρα στα «Μαύρα λουστρίνια» είμαστε στο καμαρίνι εγώ και η Μαρίνα, μου αρέσει να την χτενίζω και να την βάφω. Κι εκείνη είναι όπως και στην παράσταση, μια μικρή «μύγα» γεμάτη ενέργεια! Και με κάνει πάντα να γελάω!

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Πριν πολλά χρόνια στην Cartoucherie, το θέατρο της Ariane Mnouchkine στο Παρίσι. Είχα πάει να δω την παράσταση «tambours sur la digue», μια πραγματικά εξαιρετική παράσταση. Προχωρώντας λοιπόν για να μπούμε στην κεντρική σκηνή, δεξιά μας, απλώνονταν τα καμαρίνια χωρισμένα από μας με ένα λεπτό διαφανές ύφασμα σαν τούλι. Οι ηθοποιοί προετοιμάζονταν σιωπηλοί και  μπορούσαμε να τους δούμε. Θυμάμαι πολύ έντονα αυτή την εικόνα. Ήταν μαγική! Ένα είδος τελετουργίας, σαν να ήταν κομμάτι της παράστασης.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Δεν μου έρχεται μια συγκεκριμένη ανάμνηση αλλά μια ολόκληρη περίοδος. Ήταν στο Εθνικό, στο «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Δημήτρη Μαυρίκιου. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Ο πιο πολυπληθής θίασος όπου έπαιξα ποτέ! Αν και ψαρωμένη, ένιωθα υπέροχα σαν μεθυσμένη!

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Πίνω μια γουλιά νερό, κοιτάζομαι στον καθρέφτη, ένα τελευταίο τσεκάρισμα, αλλά και ένα «έλα, πάμε, βάλε τα δυνατά σου!». Πάντα πριν βγω στην σκηνή  νιώθω κάτι αμφίθυμο, από τη μια μια αγωνία, ένα σφίξιμο στο στομάχι, από την άλλη ένα πετάρισμα σαν να πηγαίνω στο πρώτο ραντεβού. Λίγο πριν αρχίσει πάντως η παράσταση λέω από μέσα μου την προσευχή μου..

ΜΑΡΙΝΑ ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΗ

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Δεν έχω και πολλά αντικείμενα, είμαι από αυτούς που ξεχνούν και δανείζονται σχεδόν πάντα μία φουρκέτα ή ένα τσιμπιδάκι. Πάντα έχω όμως ένα φλιτζάνι με τσάι ή καφέ και μια συγκεκριμένη καρέκλα. Τη θέση μου! 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι είναι αυτό που έχω τώρα στο στούντιο Μαυρομιχάλη κυρίως λόγο οικειότητας με το χώρο και τους συναδέλφους. 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι... μάλλον δεν το έχω δει ακόμα.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι, είναι να σβήσω το φως πίσω μου.

Η Μαρία Μπρανίδου και η Μαρίνα Πανηγυράκη πρωταγωνιστούν στην παράσαστη "Τα μαύρα λουστρίνια" που βασίζεται στα έργα της Μάρως Δούκα "Τα μαύρα λουστρίνια" και "Που 'ναι τα φτερά;" Για 4 ακόμα παραστάσεις στο Studio Μαυρομιχάλη τις Κυριακές στις 19:00. Κλείστε εδώ τις θέσεις σας.