Μετά την μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία , τον Οκτώβριο του ’15 στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, αλλά και στην Αθήνα τον φετινό χειμώνα, ο «Κάτω Παρθενώνας» του Μηνά Βιντιάδη παρουσιάζεται για μία και μόνο παράσταση, στο Κηποθέατρο Νίκαιας στις 21 Σεπτεμβρίου και ώρα 21.00, σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη και πρωταγωνιστές τους Λεωνίδα Κακούρη και Χρήστο Σαπουντζή.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Στην Ελλάδα του σήμερα, ένας χρηματιστής και ένας άστεγος διαπραγματεύονται μια «συνεργασία» που ισορροπεί εφιαλτικά ανάμεσα στην ιδεολογία και τη δικαιολογία, τη φτώχεια και την ηθική εξαθλίωση, την ευκαιρία και την καταστροφή, τη δολοφονία και τη σωτηρία. Σε έναν κόσμο που κυβερνούν οι τράπεζες και οι οίκοι αξιολογήσεων, οι ήρωες έχουν, κυρίως, ν’ αντιμετωπίσουν τους προσωπικούς του δαίμονες. Δυνατός σε αυτή τη μάχη δεν είναι, πια, αυτός που έχει τα χρήματα. Είναι αυτός που έχει το μαχαίρι. Το παιχνίδι σκληραίνει. Οι αλήθειες πονάνε όσο βγαίνουν στο φως…

Κι όπως λέει και ο συγγραφέας, «σ’ ένα καλά κρυμμένο μικρό χωριό κάτω από την Ακρόπολη ζούμε όλοι»…

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο ΜΗΝΑΣ ΒΙΝΤΙΑΔΗΣ
Σκηνοθεσία ΒΑΝΑ ΠΕΦΑΝΗ
Παίζουν ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ και ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΠΟΥΝΤΖΗΣ
Σκηνικά-κοστούμια ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΥΝΤΖΕΡΗΣ
Φωτισμοί ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΛΩΤΣΟΤΗΡΑΣ
Μουσική ORESTIS
Α Βοηθός σκηνοθέτη ΝΤΕΠΥ ΠΑΓΚΑ
Β Βοηθός σκηνοθέτη ΕΛΙΟ ΦΟΙΒΟΣ ΜΠΕΙΚΟ
Φωτογραφίες ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΤΟΠΩΔΗΣ
Δημόσιες Σχέσεις ΝΤΑΙΖΗ ΛΕΜΠΕΣΗ email Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κέντρο Πολιτισμού Δήμου Νίκαιας, Αχιλλέως 15 Νίκαια, τηλέφωνο 2104906021

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
12 ευρώ γενική είσοδος και 10 ευρώ φοιτητικό, ανέργων ( με επίδειξη κάρτας ανεργίας )
Η είσοδος επιτρέπεται σε άτομα άνω των 15 ετών.

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

Ο Λεωνίδας Κακούρης, τους τελευταίους μήνες, δίνει έναν αγώνα δρόμου, με δεκάωρα καθημερινά γυρίσματα, πρόβες για το έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας» και καθημερινή μελέτη των σκηνών της επόμενης μέρας για τις «Άγριες Μέλισσες». Παράλληλα, σε λίγες μέρες, θα τον δούμε και στη μεγάλη οθόνη να ερμηνεύει τον Βασίλη Τσιτσάνη, στην ταινία «Ευτυχία», για τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.

Το ραντεβού μας είναι στο Θέατρο Άλμα λίγο μετά την πρόβα. Ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου κερδίζει, άμα τη εμφανίσει,  το σεβασμό και τη συμπάθειά μου: σοβαρός, ευγενής αλλά και μ’ ένα ακόμη ταλέντο που δεν το γνώριζα κι έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την τηλεοπτική του εικόνα ως Δούκα Σεβαστού.

Ο Λεωνίδας Κακούρης μπορεί να σε ρίξει κάτω από τα γέλια, όταν ξεκινάει τις μιμήσεις!

Το πρώτο πράγμα που τον ρωτάω, πριν καν πατήσω το rec για την ηχογράφηση, είναι πώς αντιμετωπίζει τον ενθουσιασμό του κοινού για τη σειρά: «Και πριν λίγο, που ψώνισα από το ψιλικατζίδικο έβγαλα και μια σέλφι! Μου ζήτησε ένα παλικάρι μια φωτογραφία...Ε, δεν μπορείς και να αρνηθείς! Έτσι, όπως κρεμόμαστε, άλλωστε όλοι στα μανταλάκια θα ήταν και χαζό να το αρνηθείς. Η αγάπη του κόσμου κι ο τρόπος που έχει αγκαλιάσει τη σειρά μας δίνει χαρά και δύναμη.

 

Στο έργο του Μηνά Βιντιάδη: «Ο Κάτω Παρθενώνας» o επίλογος του τίτλου δεν είναι τυχαία. Πείτε μας δύο λόγια γι’ αυτό.

Ναι, μ’ αυτό ο συγγραφέας εννοεί ένα μικρό χωριό, όπου ζει ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών. Ένας άστεγος, ο οποίος παραμένει στο δρόμο περισσότερο από ιδεολογία. Μετά από μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του αποφασίζει να πετάξει ό,τι περιττό έχει και να ζήσει με τα λιγότερα.  Ο «Κάτω Παρθενώνας» είναι ένα  μικρό χωριό στον λόφο του Φιλοπάππου.

Μπορούμε να δούμε τους ήρωες του Βιντιάδη ως δύο μπεκετικούς κλοσάρ ήρωες κι, ίσως, τον έναν αντανάκλαση του άλλου;

Ναι, θα μπορούσε να είναι το άσπρο και το μαύρο. Ουσιαστικά στο έργο συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι: ο ένας βλέπει τον Παρθενώνα από τη σπηλιά του κι ο άλλος από το υπέροχο πανάκριβο διαμέρισμά του. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο επιχειρηματίας βρίσκεται σε μια τραγική κατάσταση, καθώς την επόμενη μέρα θα κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες γράφοντας την επικείμενη χρεοκοπία του. Μέσα στην απόγνωσή του αυτός ο άνθρωπος, μη γνωρίζοντας τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτή την παρακμή, επιλέγει μια ακραία λύση. Γιατί πίσω από κάθε οικονομική καταστροφή υποβόσκει και μια ηθική παρακμή, όπως συμβαίνει σήμερα, και στη χώρα μας. Διότι, αν δεν υπήρχε ηθική κρίση, με τα σκάνδαλα και τα ψέματα που λέγονται στον λαό, δεν θα είχαμε βρεθεί σ’ αυτά τα αδιέξοδα. Δεν θα κορόιδευε ο ένας τον άλλον και τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Ο λαός έχει μάθει  να  τιμωρεί με την ψήφο του για τα ψέματα που ακούει;

Φοβάμαι, πώς όχι. Ο λαός, εμείς δηλαδή, έχουμε πολύ κοντή μνήμη. Μνήμη χρυσόψαρου, ξεχνάμε πάρα πολύ εύκολα και πιστεύουμε, επίσης, πολύ εύκολα αυτόν  που θα μας πει αυτά που θέλουμε να ακούσουμε.

Ας επανέλθουμε στη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων...

Η σύγκρουση των δύο κόσμων έχει να κάνει ως εξής: ο επιχειρηματίας καλεί τον άστεγο σπίτι του πιστεύοντας ότι αν του δώσει ένα μεγάλο ποσό θα καταφέρει να πετύχει τον στόχο του. Ποιος είναι αυτός; Να τον πείσει να τον σκοτώσε, ώστε να εισπράξει η οικογένεια του την αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρεία. Με μια απάτη, λοιπόν, με μια  δήθεν δολοφονία, θέλει να αποκαταστήσει τη φήμη του, ώστε να μην έχει τη ρετσινιά του αποτυχημένου.

Ξαφνικά, όμως, έρχεται σ’ επαφή μ’ έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο από αυτόν που θα περίμενε, έναν καλλιεργημένο τύπο, ιδιαίτερα μορφωμένο, ο οποίος από τα λεγόμενά του φαίνεται ότι είχε ένα επίπεδο ζωής, από τη μεσαία τάξη και πάνω.

Υπάρχει κι ένα πραγματικό περιστατικό πίσω από το θεατρικό έργο: το 1994 η Γιόλα Βαγενά ζήτησε από τον Ματθαίο Μορσελά,  ο οποίος ήταν άστεγος, να τη δολοφονήσει....

Ναι, βέβαια. Οι άστεγοι πολλές φορές χρησιμοποιούνται από διάφορα στρώματα της κοινωνίας, από τα ψηλότερα μέχρι τα χαμηλότερα. Πριν τρία χρόνια, είχαμε ανεβάσει ένα έργο, το «Συγγνώμη» (της Μάρτα Μπουτσάκα, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά), όπου τρεις έφηβοι πυρπόλησαν μια άστεγη γυναίκα και της έβαλαν φωτιά για να ανεβάσουν το βίντεο στο youtube. Κι αν μπείτε στο youtube θα δείτε ασύλληπτα πολλά τέτοια περιστατικά. Βλέπεις κτηνώδη τζιπ και να βγαίνουν από μέσα δύο –τρία άτομα και να χτυπάνε, χωρίς έλεος, αστέγους.

 Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Βάνα Πεφάνη. Έχετε κι εσείς εμπειρία ως σκηνοθέτης. Πόσο διαφορετικό είναι να σκηνοθετεί κάποιος ηθοποιός συναδέλφους του;

Εξαρτάται. Έχω συναντήσει  ανθρώπους, οι οποίοι είναι αποκλειστικά σκηνοθέτες και δεν ξέρουν να δουλέψουν με τους ηθοποιούς, μένουν μόνο στο να δημιουργήσουν κάποιες εικόνες και κάποια σχήματα επί σκηνής. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο ηθοποιός πρέπει να καλύψει το κενό του σκηνοθέτη δουλεύοντας μόνος του πάνω στην ερμηνεία του.

Η Βάνα, επειδή είναι κι ίδια ηθοποιός κι επειδή το έργο είναι ένα έργο ερμηνειών, δεν στηρίζεται, δηλαδή, σε εντυπωσιακά σκηνικά, εφέ, κ.λ.π., έχεις την αίσθηση, ως ηθοποιός, ότι από κάτω υπάρχει ένα μάτι και μια φροντίδα, η οποία θα σε προστατεύσει από τις κακοτοπιές. Επιπλέον, η Βάνα είναι πολύ ανοιχτή, καθώς σ’ αφήνει να φέρεις ιδέες στην πρόβα.

Παράλληλα, βιώνετε μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία με τις «Άγριες Μέλισσες». Πώς την εισπράττετε από τον κόσμο;

Είναι από τις φορές που καταλαβαίνεις ότι τη σειρά την παρακολουθεί πολύ κόσμος. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός από το κοινό κι αυτό μας δίνει χαρά και κουράγιο!

Γιατί πέτυχε αυτή η σειρά;

Γιατί είχε καλά υλικά! Ποια είναι αυτά; Πρώτα απ’ όλα το σενάριο, έπειτα ο άνθρωπος, που επιμελείται του σεναρίου, ο σκηνοθέτης που αναλαμβάνει  να το στήσει, οι σκηνοθέτες που είναι στα γυρίσματα, η σκηνογραφία και μετά οι ηθοποιοί. Σε κάποιες περιπτώσεις, λοιπόν, όλα αυτά τα υλικά έρχονται και κουμπώνουν. Οι μέλισσες είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι ένα μελίσσι που βουίζει συνεχώς. Από τον Αύγουστο, που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, δεν έχουμε σταματήσει λεπτό! Όλοι οι συντελεστές είμαστε εργάτριες μέλισσες και δουλεύουμε συνέχεια....Το μέλι μας, όμως, καταναλώνεται κι όσο καταναλώνεται, τόσο θα πρέπει να το παράγουμε και πάντα με την έννοια και τη φροντίδα για να μην χαθεί η ποιότητά μας.

 

 

Φαντάζομαι, όλοι θα σας ρωτάνε: «Τι θα γίνει στη συνέχεια...»

Ναι, αλλά τι να σας πω; Γίνεται χαμός! Ποιον να πιάσεις και ποιον να αφήσεις. Δεν είναι ένας είναι χωριό ολόκληρο!

Δεν είναι πιο δύσκολο να χτίσεις έναν χαρακτήρα, όταν δεν γνωρίζεις από την αρχή τι θα γίνει; Σ’ ένα θεατρικό έργο υπάρχει αρχή, μέση, και τέλος. Στα τηλεοπτικά σενάρια αυτό διαφέρει.

Σαφέστατα. Εδώ, όμως, πριν ξεκινήσουμε είχαμε 30-40 σενάρια. Μέσα σ’ αυτά, λοιπόν, μπορείς να δεις την πορεία του χαρακτήρα σου. Φυσικά, συζήτησα πολύ και με τη σεναριογράφο της σειράς για το πως έχει στο μυαλό της τον ρόλο και μετά από συνεργασία καταλήξαμε σ’ αυτή την προσωπικότητα του Δούκα, την οποία παρακολουθείτε στη σειρά.

Ποιος είναι για εσάς ο Δούκας;

Είναι ένας σκληρός, αυταρχικός άνθρωπος μ’ έναν δικό του κώδικα τιμής.  Ουσιαστικά ένας άνθρωπος ανάπηρος, που πίσω από το προσωπείο του πλούσιου και δυνατού κρύβεται ένα παιδί, το οποίο πάντα, μάταια, έψαχνε την επιβεβαίωση από τον πατέρα του.

Αντιστοίχως, κι αυτός διαιωνίζει την ιστορία, με το να φέρεται με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά του, δημιουργώντας πάλι κάποιους ανθρώπους πολύ σκληρούς, όπως είναι ο Κωνσταντής. Ουσιαστικά, κι εκείνος αναζητά την αγάπη και την αποδοχή, αλλά δεν τις βρίσκει με αποτέλεσμα να ξεσπά πάνω στους άλλους.

 

 

Είναι αλήθεια ότι προτιμούσατε να παίξετε τον ρόλο του Μιλτιάδη, ώστε να μην είστε πάλι ο «κακός» της ιστορίας;

Ισχύει. Εξάλλου μου είχαν πει ότι με σκεφτόντουσταν για έναν από τους δύο ρόλους κι επειδή εκείνη την περίοδο είχα τελειώσει την «Επιστροφή», όπου είχα φάει δεν ξέρω και εγώ πόσο κόσμο...(γέλια!) Σκεφτείτε ότι είχα πάει σ’ένα νεκροταφείο να κάνουμε γύρισμα και μου λέει ο πάτερ : «Έλα, έλα μου το γέμισες το μαγαζί!» (γέλια) .

 Ήθελα, λοιπόν, να κάνω έναν θετικό ήρωα, γιατί έχω κουραστεί να μου λένε «πόσο κακός είσαι». Από την άλλη, οι «κακοί» έχουν πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό, γιατί στόχος είναι να μπορέσεις να αναδείξεις κι άλλες ποιότητες του χαρακτήρα. Στον Δούκα προσπάθησα, από την αρχή, να βρω τα τρωτά του σημεία και να τα αναδείξω. Αυτός ο άνθρωπος για να είναι τόσο σκληρός κάτι υπάρχει από πίσω... Δεν θα είχε κανένα νόημα αν μέναμε μόνο στο πρώτο επίπεδο.

Νομίζω, πως εκείνη την εποχή,  κι ειδικά στην επαρχία, οι άνθρωποι ήταν έτσι κι αλλιώς πιο σκληροί...

Σίγουρα, όλοι  ήταν  πιο σκληροί εκείνη την εποχή και δεν υπήρχε και η κατάθλιψη...Σκέφτεσαι ότι τότε ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα κι, όμως, δεν ήταν σε τέτοια έξαρση οι ψυχικές νόσοι.

Σήμερα, που η ζωή είναι πολύ πιο εύκολη, ο μισός πληθυσμός πάσχει από  κατάθλιψη. Τότε η Ελλάδα, έβγαινε από έναν πόλεμο, και το μόνο που είχε σημασία ήταν να επιβιώσεις, να καταφέρεις να υπάρξεις και την επόμενη μέρα. Οτιδήποτε άλλο δεν είχε θέση στις ζωές των ανθρώπων. Παράλληλα ήταν εποχές, στις οποίες υπήρχε ένα όραμα, να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις ζωές τους, να φύγουν από τα χωριά και να πάνε στα αστικά κέντρα. Υπήρχε μια ελπίδα για το μέλλον...

 

 

Έχετε περάσει κάποια δύσκολη ψυχολογική φάση ή κατάθλιψη;

Ναι, έχω περάσει και νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας, είτε το έχουμε καταλάβει, είτε όχι έχουμε νιώσει την ανάσα από αυτό το μικρό τερατάκι. Είναι σημείο των καιρών. Ζούμε σε μια εποχή εικονικής πραγματικότητας, έχουν χαθεί τα απλά, τα ανθρώπινα, αυτά που εξαργυρώνονται εκείνη τη στιγμή.

 Όλα τα ωραία πράγματα είναι δωρεάν, απλά οι άνθρωποι φοβόμαστε να κοιταχτούμε κατάματα με τον άλλον και να πούμε την αλήθεια μας.  Ο καθένας βρίσκει τρόπους ή προσωπεία για να καλύπτει τις αδυναμίες του. Αυτό μέχρι ενός σημείου είναι καλό, γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά να μην πηγαίνουμε και στο άλλο άκρο, να είμαστε αδιάβροχοι και να μην μας επηρεάζει τίποτα.

Αυτό ισχύει περισσότερο στον δικό σας κλάδο;

Ναι, γιατί έχει πάρα πολύ μεγάλη ανασφάλεια. Σ’ όποιο σημείο της καριέρας σου κι αν βρίσκεσαι, είτε είσαι στην αρχή, είτε στη μέση, είτε στο τέλος. Κάθε παράσταση είναι μια καινούργια πρόκληση και μια πηγή ανασφάλειας. «Θα πάει;», «Δεν θα πάει;», «Θα έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον;», «Θα έχει κόσμο;» .

Για εσάς, τι μετράει περισσότερο: να έχει κόσμο, να γραφτούν καλές κριτικές, να σας πει ένας συνάδελφος καλά λόγια;

Και τα τρία αυτά είναι πολύ σημαντικά! Αν μια παράσταση έχει κόσμο, δείχνει ότι η δουλειά σου έχει απήχηση. Για μένα, όμως, είναι πολύ σημαντικές κι οι συνεργασίες, όπως τώρα με τον Χρήστο Σαπουτζή, με τον οποίο παίζουμε μαζί κι αισθάνομαι πολύ καλά.

 

 

 

Έχει τύχει να παίξετε σε μια παράσταση που εσάς σας ικανοποιούσε, αλλά δεν είχε ανταπόκριση ή και το αντίστροφο;

Βέβαια, σε τόσες δουλειές είναι λογικό. Το οξύμωρο είναι ότι αυτές που δεν πήγαν δεν τους άξιζε να μην πάνε καλά και κάποιες άλλες μπορεί να πήγαν πολύ καλύτερα από όσο τους άξιζε. Αυτό το ξέρει μόνο Θεός του Θεάτρου...

Ξεκινήσατε από τη Νομική, αλλά στη συνέχεια κάνατε στροφή στην υποκριτική;

Όχι, ξεκίνησα παράλληλα στο Πολιτικό της Νομικής και στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στη Νομική άντεξα μέχρι το 3ο έτος, στη συνέχεια κατάλαβα ότι μόνο το θέατρο μ’ ενδιαφέρει.

Υπήρχαν στιγμές που μετανιώσατε γι’ αυτό;

Όχι. Μπορεί κάποιες  φορές να ζορίστηκα και κάποιες άλλες να σκέφτηκα ότι, ίσως, μπορώ να κάνω και κάτι άλλο, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα μείνω μακριά από την υποκριτική.

Με τη σύζυγός σας είστε ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι. Τα παιδιά σας έχουν εκφράσει καλλιτεχνικές ανησυχίες;

Τα παιδιά κάνουν κλασικό και σύγχρονο χορό και τα δύο (αγόρι και κορίτσι), πανιά, εναέρια γυμναστική και μουσική. Κάποιες φορές τα έχω πάρει, σε κάτι AudioBook, που έχω κάνει για παράδειγμα στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη κι ήταν και πολύ καλά! Γενικά, νομίζω ότι είναι καλλιτεχνικές φύσεις.

 

 

Πώς αντιμετωπίζουν την επιτυχία του μπαμπά τους; Φαντάζομαι θα γίνεται ένας χαμός στο σχολείο.

Κάπως έτσι, βέβαια, κι εγώ προσπαθώ να το υποβιβάσω. Δεν θέλω να έχουν την αίσθηση ότι είναι κάτι τρομερά σημαντικό.

Θα σας δούμε και στην ταινία του Άγγελου Φραντζή, «Ευτυχία», για τη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Η ιστορία της γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στο θέατρο στην παράσταση με τη Νένα Μεντή και, τώρα, θα την δούμε και στη μεγάλη οθόνη. Γιατί μας γοητεύει τόσο πολύ η ζωή της;

Η Παπαγιαννοπούλου ήταν μια γυναίκα, η οποία εμποτίστηκε από τη ζωή! Ζούσε τις καταστάσεις και πάλεψε πάρα πολύ. Μας άφησε αυτά τα υπέροχα διαμάντια, τα οποία πήραν στα χέρια τους σπουδαίοι συνθέτες κι έχουμε αυτή τη μοναδική παρακαταθήκη.

Σε ποιόν ρόλο θα σας δούμε;

Θα ερμηνεύσω τον Βασίλη Τσιτσάνη! Και ξέρετε πώς μιλούσε ο Τσιτσάνης ε; (Μιμείται τη φωνή του τέλεια!)

Σε λίγες μέρες, αποχαιρετάμε στο 2019. Τι κρατάτε και τι θέλετε να ξεχάσετε από αυτή τη χρονιά;

Από το ’19 θα αφήσω πίσω κάποιες δυσκολίες, οικογενειακές, που είχαμε με κάποια θέματα υγείας, τα οποία ευτυχώς πήγαν καλά και τελείωσαν. Φυσικά, κρατάω την «Επιστροφή», η οποία ήταν κι η επιστροφή μου στην τηλεόραση κι η γνωριμία μου με τη Μελίνα την Τσαμπάνη και με οδήγησε στις «Άγριες Μέλισσες». 

 

Info: Ο Λεωνίδας Κακούρης πρωταγωνιστεί μαζί με τον Χρήστο Σαπουτζή στο έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας», σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη. Πρεμιέρα 16 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Άλμα .

Από 19 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί στις αίθουσες η ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή.

Από Δευτέρα έως Πέμπτη τον παρακολουθούμε στη σειρά του ANT1 «Άγριες Μέλισσες».