Το Θέατρο της οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής, ένα από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα θέατρα της αθηναϊκής σκηνής, περνάει στη νέα του εποχή. Χτίζοντας γέφυρες με τη σπουδαία ιστορία του ιδρυτή του και με το βλέμμα ταυτόχρονα στραμμένο μπροστά, o πολιτιστικός οργανισμός ‘Λυκόφως’ του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου αναλαμβάνει για τα επόμενα 10 χρόνια το ιστορικό θέατρο της Κυψέλης.

Οι πόρτες άνοιξαν στις 6 Νοεμβρίου με το έργο-σταθμός της ρωσικής δραματουργίας ‘Συμφορά από το πολύ μυαλό’ του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, με μια καινούργια 13μελή ομάδα νέων και παλαιότερων ηθοποιών και σε νέα έμμετρη μετάφραση της Έλσας Ανδριανού. Το θεμελιώδες αυτό κείμενο ανέβηκε για πρώτη φορά από τον Λευτέρη Βογιατζή το 1986 και έκτοτε δεν παρουσιάστηκε ποτέ ξανά στην Ελλάδα.

Η νέα σύγχρονη προσέγγιση του Στάθη Λιβαθινού πάνω στην κλασική αυτή ρώσικη κωμωδία επιχειρεί να αναδείξει τις -σχεδόν σκανδαλώδεις- αναλογίες του με το δικό μας “σήμερα” και συνομιλεί με τη δηκτική ανατομία των αρχών του ρωσικού 19ου αιώνα που έχει φιλοτεχνήσει ο Γκριμπογέντοφ αξιοποιώντας τα μοτίβα της κλασικής ευρωπαϊκής κωμωδίας κάτω από τα οποία αναδύονται συνεχώς η ανελέητη κριτική και η πικρή επίγνωση.

Η ματαιωμένη επιστροφή και η κανιβαλική κατακρήμνιση του ευφυούς πολυτάλαντου που αρνείται με απόλυτο τρόπο να προσαρμοστεί σε μια κοινωνία που αποθεώνει τη μετριότητα, η μετωπική σύγκρουση μιας ειλικρινούς ιδεολογικής στάσης με την αέναη προσαρμογή που εξασφαλίζει την επιτυχία, η απουσία ελπιδοφόρας πολιτικής δράσης σε εποχές που υπάρχει απόλυτη ανάγκη αλλαγής ενώ το νέο δεν διαφαίνεται ακόμη, η αντιπαράθεση ενός πολιτισμού εικονικής ελαφρότητας με τις πραγματικές ανάγκες επιβίωσης, ο χρόνος που αλλοιώνει τα πάντα οδηγώντας τα στο αναπόφευκτο τέλος, η ερωτική προδοσία που ακυρώνει σχέσεις ζωής αντικαθιστώντας τις με ανούσιες συμβατικές, είναι μόνο μερικά από τα θέματα που εντοπίζονται, τόσο στο χαοτικό παρόν μας, όσο και στην κοινωνία την οποία στοχοποιεί η οξεία σατιρική ματιά του Γκριμπογέντοφ.

Η παράσταση σηματοδοτεί την επιστροφή του Στάθη Λιβαθινού στο ελεύθερο θέατρο, καθώς πρόκειται για την πρώτη του σκηνοθεσία μετά τη θητεία του ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Μετάφραση: Έλσα Ανδριανού

Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός

Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Δημήτρης Μαραμής

Κίνηση: Πάρης Λεόντιος

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Έμιλυ Λουϊζου, Σοφία Παλάτη

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Έμιλυ Κουκουτσάκη

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Παίζουν (αλφαβητικά): Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Θέμης Θεοχάρογλου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Αθανασία Κουρκάκη, Νέστωρ Κοψιδάς, Μάριος Κρητικόπουλος, Πάρις Λεόντιος, Νεφέλη Μαϊστράλη , Λίλλυ Μελεμέ, Ερρίκος Μηλιάρης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Δημήτρης Φιλιππίδης, Γιλμάζ Χουσμέν

Μια παραγωγή του Πολιτιστικού Οργανισμού «Λυκόφως»

Θέατρο Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής

Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη

Τηλ.: 2108217877

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή 20:30, Σάββατο 21:00, Κυριακή 20:00

Τιμές εισιτηρίων:

Τετάρτη έως Παρασκευή: 18 ευρώ Ανέργων/Φοιτητικό/ΑΜΕΑ: 15 ευρώ

Σάββατο και Κυριακή: 20 ευρώ Ανέργων/Φοιτητικό/ΑΜΕΑ: 17 ευρώ

Προπώληση:

Ticketservices.gr: https://www.ticketservices.gr/event/symfora-ap-to-poly-myalo

Viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/festival/theater/symfora-ap-to-poly-myalo

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε»

Η «Ορέστεια» του Αισχύλου, η μοναδική σωζόμενη αρχαία τριλογία από την κλασική αθηναϊκή δραματουργία που πρωτοπαρουσιάστηκε το 458 π.Χ., αποτελείται από τις τραγωδίες «Αγαμέμνων», «Χοηφόροι» και «Ευμενίδες».

Τις περισσότερες φορές , για πρακτικούς λόγους, τις παρακολουθούμε ξεχωριστά, πέρσι για παράδειγμα είδαμε τον «Αγαμέμνωνα» σε σκηνοθεσία Τσέζαρι Γκραουζίνι, μια εξαιρετική προσέγγιση από τους Vasistasκαι την Αργυρώ Χιώτη στις «Χοηφόρους» και έναν υποκριτικό άθλο από τη Στεφανία Γουλιώτη στις «Ευμενίδες».

Αυτό το καλοκαίρι το Εθνικό Θέατρο είχε την εξαιρετική πρωτοβουλία να παρουσιάσει την τριλογία μέσα από την ματιά τριών σκηνοθετών, δίνοντας βήμα τόσο στις νεότερες δημιουργούς, όσο και στη γυναικεία οπτική. Πήρε το ρίσκο, γνωρίζοντας τόσο τις πρακτικές δυσκολίες, όσο και το μη εμπορικό κομμάτι της παράστασης –δύσκολα θα παρακολουθεί το κοινό παράσταση 280 λεπτών!

Το ερώτημα είναι αν τελικά η παράσταση ως σύνολο κατάφερε τον σκοπό της. Και για ποιον σκοπό μιλάμε; Υπήρχε στόχος να δούμε διαφορετικές οπτικές; Μια κοινή αισθητική; Αυτό ομολογώ, πώς δεν το κατάλαβα. Νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση: «Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε».

«Αγαμέμνων»

Ο «Αγαμέμνονας» της Ιούς Βουλγαράκη, ξεκίνησε με το φως το ήλιου και στηρίχθηκε σ’ ένα εμπνευσμένο δίπολο αντιθέσεων και συμβόλων.

Η Κλυταιμνήστρα (Εύη Σαουλίδου) ήταν ντυμένη στα λευκά, ο Αγαμέμνων (Αργύρης Ξάφης)στα μαύρα, η πρώτη φορούσε παντελόνι , εκείνος φόρεμα (κουστούμια: Πάρις Μέξης). Η υποδοχή του βασιλιά γίνεται από την ίδια στρώνοντας κόκκινο χαλί, το ίδιο χρώμα θα βάψει και τα χέρια της. Το κόκκινο της υποδοχής είναι το χρώμα προαποφασισμένης θυσίας.

Ο Θοδωρής Αμπαζής έγραψε μια σπουδαία μουσική σύνθεση, παίζοντας με τις ανάσες και τους χτύπους. Δίνοντας την αίσθηση ότι το τέλος του στρατηλάτη είναι προ των πυλών.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν εντυπωσιάσαν. Ξεχώρισε η Εύη Σαουλίδου, κυρίως για την εκφορά του λόγου της και ο Αργύρης Ξάφης για τις υποκριτικές πινελιές χιούμορ.

Με στόμφο και υπερβολή ο Κήρυκας του Δημήτρη Γεωργιάδη. Αδιάφορος ο Αίγισθος του Αλέξανδρου Λογοθέτη.

Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση της Δέσποινας Κούρτη, ως Κασσάνδρα, αλλά στο κομμάτι του θρήνου κάτι δεν λειτούργησε. Πολύ καλός ο Φρουρός του Στέλιου Ιακωβίδη, αν και φλέρταρε  με τη γραφικότητα σε κάποια σημεία.

Μια αίσθηση απροσανατολισμού εισέπραξα από τον χορό των γερόντων (Θανάσης Βλαβιανός, Πάρις Θωμόπουλος, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Νίκος Καρδώνης, Κωστής Κορωναίος, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Νταλιάνης, Θέμης Πάνου, Στρατής Πανούριος)Χανόταν ο ρυθμός και σ’ ελάχιστα σημεία λειτούργησαν ως σύνολο. Τα δε ξύλινα σκαμπό δεν φάνηκε να αξιοποιούνται οργανικά στις ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά μάλλον τους εμπόδιζαν.

Εντυπωσιακό το σκηνικό του Πάρι Μέξη και η σκηνή της κατάρρευσης του τεράστιου προσωπείου του βασιλιά. 

«Χοηφόροι»

Στον πυρήνα της τριλογίας, εκεί όπου εντοπίζει κανείς τη μεγαλύτερη δράση, υπήρχαν κατά τη γνώμη μου, και τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Η Λιλλύ Μελεμέ είχε μια εμπνευσμένη οπτική για τον χορό, οκτώ ταλαντούχες ηθοποιοί, με καλοδουλεμένη κίνηση (Μόνικα Ελεάνα Κολοκοτρώνη) πήραν τη σκυτάλη από το χορό των γερόντων. Χαρίζοντας στην τριλογία μια από τις καλύτερες στιγμές της.

Τα κορίτσια του χορού( Νατάσα Εξηνταβελώνη, Σοφία Κουλέρα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαίρη Μηνά, Νάνσυ Μπούκλη, Αρετή Τίλη, Ιώβη Φραγκάτου, Χριστίνα Χριστοδούλου) ντυμένα με τα εμπνευσμένα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα, τα οποία παρέπεμπαν και στην ισπανική κουλτούρα, μ’ αναφορές στο φλαμένκο ήταν εντυπωσικά και δημιούργησαν ένα καλαίσθητο περιβάλλον για τα αυτιά και τα μάτια του θεατή.

Δυστυχώς ,όμως οι βασικοί πρωταγωνιστές στάθηκαν πολύ κατώτεροι των προσδοκιών μας. Με το ζευγάρι Ηλέκτρα- Ορέστης (Μαρία Κίτσου και Γιάννης Νιάρρος) να στερούν από την παράσταση την πιο δυνατή σκηνή της, αυτή της αναγνώρισης. Έχω την αίσθηση ότι η αδικαιολόγητα κραυγαλέα Ηλέκτρα της Μαρίας Κίτσου, δεν άφηνε κανένα περιθώριο συγκίνησης,αντίθετα ακροβατούσε στα όρια με το κωμικό.

Παρομοίως και ο Γιάννης Νιάρρος, έδωσε έναν Ορέστη, σχεδόν αυτιστικό –σαν να τον βλέπαμε στο «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα».Ανούσια ξεσπάσματα, φλύαρες κινήσεις, είχαν σαν αποτέλεσμα μια "άχρωμη" ερμηνεία.  

Άτοπο και άστοχο το εύρημα με το νερό που τον έλουσε μετά τη δολοφονία. Ένα εφέ για το τίποτα.

Αντίθετα η Αγορίτσα Οικονόμου έλαμψε στο ρόλο της τροφού, με απλότητα και ειλικρίνεια, χωρίς στόμφο και επιτήδευση κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις!

Η Φιλαρέτη Κομνηνού, χωρίς να αρτιώνει την κεντρική μορφή της Κλυταιμνήστρας δεν την προδίδει.

Αδιάφορος ο Πυλάδης του Γιώργου Στάμου  και ο Αίγισθος του Γιώργου Χρυσοστόμου. Δεν κατάφεραν στο μικρό τους πέρασμα να αφήσουν το στίγμα τους στην παράσταση. Σ’ αντίθεση με τον έμπειρο Βασίλη Καραμπούλα στον ρόλο του ικέτη.

«Ευμενίδες»

Σημαντικότερο επίτευγμα από πλευράς σκηνοθεσίας ήταν οι «Ευμενίδες» της Γεωργίας Μαυραγάνη. Το τρίτο μέρος της τριλογίας διέσωσε το εθνικό θέατρο από το μεγάλο φιάσκο.

Εδώ, ναι, μπορούμε να πούμε ότι παρακολουθήσαμε μια παράσταση με έμπνευση, στόχο και όραμα.

Η Μαυραγάννη διεσώθη και από τον σκόπελο της παλιακής μετάφρασης του Κ.Χ Μύρη (Κώστας Γεωργουσόπολος), κάνοντας δραματουργική επεξεργασία στο τελευταίο μέρος της τριλογία (σύμβουλος δραματουργίας Δημοσθένης Παπαμάρκος).

Ο ταλαντούχος θίασος (Ναζίκ Αϊδινιάν, Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Κατερίνα Καραδήμα, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Εμμανουέλα Μαγκώνη, Νίκος Μάνεσης, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Αγγελική Παπαθεμελή, Μαριάμ Ρουχάτζε, Τζωρτζίνα Τάτση) παίζοντας ένα αέναο παιχνίδι ρόλων ήταν εντυπωσιακός και κατάφερε να τραβήξει τα κουρασμένα μάτια των θεατών. 

Οι έντεκα ηθοποιοί, άλλοτε σαν ένα σώμα και άλλοτε σε ομάδες με την άρτια κίνησή τους (Άρτεμις Φλέσσα) κρατώντας μονίμως το τέμπο τους, που έμοιαζε να βγαίνει αβίαστα από τον καθένα ξεχωριστά, κατάφεραν, όχι μόνο να ακουστεί η ιστορία, η πιο δύσκολη ίσως από τις τρεις, αλλά και να συγκινήσουν βαθιά.

Οι Ευμενίδες της Γεωργίας Μαυραγάνη με στοιχεία εκκλησιαστικής μουσικής  (Χάρης Νέιλας) και παραδοσιακών τραγουδιών (Κοίτα με γλυκιά μου αγάπη) έδωσαν νόημα και στις δύο προηγούμενες τραγωδίες.  Καθώς οι χτύποι της καμπάνας μνημόνευαν όλους τους νεκρούς, ένα μνημόσυνο –κάθαρση για όλους τους ήρωες και ένα εντυπωσιακό παρασταστικό αποτέλεσμα με τους 41 ηθοποιούς επί σκηνής.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι παρά τις καλές προσθέσεις και τους ταλαντούχους συντελεστές. Ο ασθενής πέθανε... Μόνο η Γεωργία Μαυραγάνη του  έδωσε μια δυνατή ενδοφλέβια ένεση, που ήρθε όμως πολύ αργά... Κρίμα.

«Έιναι στενό, σκοτεινό και υγρό και μυρίζει σα χώμα νωπό» είναι τα λόγια που επαναλαμβάνει η Τερέζ καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου.

Ο Εμίλ Ζολά (1840-1902), ήταν ένας επαναστάτης Γάλλος λογοτέχνης που προκαλούσε την κοινή γνώμη με ό,τι κι αν έγραφε. Εκπρόσωπος του Νατουραλισμού, χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική γραφή του που αποτυπώνει τα ήθη και τα πάθη της γαλλικής κοινωνίας του 19^ου αιώνα.

Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια με στερήσεις και κακουχίες σε κρύα σκοτεινά δωμάτια, σε σοφίτες σκιαγραφούνται στα μυθιστορήματα του και στην «Τερέζ Ρακέν» (1867) που αποτελεί το πρώτο του σημαντικό έργο και το αντικείμενο της κριτικής μας. Ακολουθεί «Η Ταβέρνα» (1877), το αριστούργημα του για τον αλκοολισμό και τη φτώχεια της εργατιάς και η περίφημη «Νανά» (1880), που όπως και η «Τερέζ Ρακέν» ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων με την ηρωίδα πόρνη που διαφθείρει την ελίτ του Παρισιού. Το 1885 μας δίνει το κορυφαίο έργο του «Ζερμινάλ», όπου καταγράφει τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας στα ανθρακωρυχεία. Το 1898 τον βρίσκει να υπερασπίζεται τον Ντρέιφους με επιστολή του στον Γάλλο Πρόεδρο, το περίφημο «Κατηγορώ» που σόκαρε εκ νέου την κοινή γνώμη και διακύβευσε τη φήμη του.

Λίγα χρόνια πριν την παράφορη ηρωίδα «Τερέζ Ρακέν» του Ζολά, ο Μπαλζάκ γράφει την «Ευγενία Γκραντέ» (1833) και το 1837 ο μοναδικός Φλωμπέρ την εμβληματική του ηρωίδα «Μαντάμ Μποβαρύ», η οποία επηρέασε την παγκόσμια λογοτεχνία. Η Τερέζ Ρακέν είναι ένα μανιφέστο μοντερνισμού προκειμένου ο συγγραφέας της να γνωρίσει στον λογοτεχνικό κόσμο το θηριώδες δικαίωμα, του να είσαι ο εαυτός σου με κάθε τίμημα. Η Τερέζ γίνεται σύμβολο στην λογοτεχνία και ο Ζολά διάσημος, αν και αρχικά το έργο αυτό χαρακτηρίστηκε χυδαίο πορνογράφημα. Δημιουργεί λοιπόν ένα μυθιστόρημα που ταυτόχρονα αποτελεί συνονθύλευμα ωμότητας και λεπτότητας, μελοδραματισμού και αγριότητας. Τρία πορτραίτα ανθρώπων στο Παρίσι του 19^ου αιώνα συναποτελούν το ερωτικό τρίγωνο που πλέκει το χρονικό ενός εγκλήματος πάθους. Ο Ζολά με την Τερέζ Ρακέν δε μελέτησε χαρακτήρες, αλλά ιδιοσυγκρασίες. Οι ήρωες του κυριεύονται από το αίμα τους και αφοπλισμένοι, αφήνονται στο μοιραίο της σάρκας τους. Ο έρωτας τους είναι ανάγκη τους. Ο φόνος που διαπράττουν συνέπεια της μοιχείας, την οποία αντιμετωπίζουν με ζωώδη στάση. Μέχρι σήμερα η Τερέζ Ρακέν διαβάζεται σαν ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα, πλούσιο σε εικόνες, γεμίζεις Παρίσι διαβάζοντας το. Από την άλλη όμως, είναι δύσκολο να αφαιρέσεις την επιστημονική του διάσταση σε μια εποχή που η Ιατρική και οι φυσικές επιστήμες γνώριζαν θεαματική εξέλιξη. Εξάλλου ο ίδιος ο συγγραφέας του έλεγε :«Έκανα απλούστατα μια ψυχολογική μελέτη δύο σωμάτων. Ακριβώς σαν τον χειρουργό πάνω από τα νεκρά σώματα». Αν και αρχικά αποτέλεσε απαγορευμένο θέμα, στη πορεία ενέπνευσε κριτικούς και καλλιτέχνες και έτσι βρίσκουμε ταινίες βασισμένες στο συγκεκριμένο έργο, όπως το πρόσφατο In secret (2013) του Τσάρλυ Στράτον με την Τζέσικα Λανγκ στο ρόλο της Μαμάς Ρακέν.

Εγκλωβισμένη στο σκοτεινό, υγρό δωμάτιο, με μοναδική συντροφιά τη θεία και μητέρα του ασθενικού ξαδέρφου και συζύγου της, Καμίγι (27 ετών), η νεαρή Τερέζ (21 ετών) μονολογεί: «Τρία χρόνια οι μέρες διαδέχονταν η μια την άλλη χωρίς καμία αλλαγή», «Μου λείπει η Βερνόν, το ποτάμι». Αυτό το σκηνικό αλλάζει όταν μια Πέμπτη και ενώ ετοιμάζονται να παίξουν Ντόμινο κατά την αγαπημένη τους συνήθεια, ο Καμίγι φέρνει στο σπίτι το φίλο του Λοράν. Ο Λοράν βάζει στόχο να την κατακτήσει. Και η Τερέζ παίρνει την εκδίκηση της «Σας ευχαριστώ που με θάψατε ζωντανή σ’ αυτό το σκοτεινό μαγαζί». Γίνονται εραστές και ο Λοράν απομυζά στο μέγιστο βαθμό τη φιλοξενία των Ρακέν. Εραστής της Τερέζ, φίλος του Καμίγι, ευνοούμενος της μαμάς Ρακέν. Οκτώ μήνες διήρκεσε το θέατρο, ώσπου σε μια εκδρομή στο ποτάμι ο Λοράν μην ορίζοντας τον εαυτό του, πνίγει τον Καμίγι μπροστά στα μάτια της Τερέζ που δεν κάνει τίποτα για να τον σταματήσει. Το τρίπτυχο αμαρτία-ενοχή-τύψεις όμως τους οδηγεί σε τρομερή εκδίκηση. Το θέατρο τους συνεχίζεται και καταφέρνουν να παντρευτούν με τη συναίνεση της μαμάς Ρακέν. Ο έρωτας όμως δεν τους βάζει πια σε πειρασμό και το φάντασμα του Καμίγι στοιχειώνει τη ζωή τους και τους στερεί ακόμα και τον ύπνο.

Η παράσταση «Τερέζ Ρακέν» στο Θέατρο Ροές σε σκηνοθεσία Λιλλύς Μελεμέ δημιούργησε εντυπώσεις και προσδοκίες λόγω των πρωταγωνιστών και των φωτογραφιών εποχής και των υπέροχων κοστουμιών.

Πιο συγκεκριμένα, έχοντας δει πλέον την παράσταση στο Θέατρο Ροές τολμώ να πω, πως βρέθηκα μπροστά σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνοθεσίες αυτής της θεατρικής σεζόν.

Η σκηνοθέτης Λιλλύ Μελεμέ εμπνεύστηκε μια παράσταση γεμάτη συμβολισμούς και σκοτάδι, τόσο στα πρόσωπα των ηθοποιών όσο και στο χώρο που κινούνται, ισορροπώντας ανάμεσα σε αφήγηση και δράση.

Συμβολισμοί που διαφαίνονται την ώρα του πνιγμού του Καμίγι, όταν η μαμά Ρακέν βουλιάζει τα ρούχα του στη σκάφη, ή μετά το θάνατο του, όταν ντύνεται με το σακάκι του και το πιο ευρηματικό όλων, τα τραπέζια που εκτός από την παραδοσιακή τους λειτουργία, γίνονται κρεβάτια για να κυλιστούν πάνω τους οι εραστές, αλλά και βάρκα απ’ όπου πετούν τον Καμίγι. Υπάρχει έντονη η ατμόσφαιρα ψυχολογικού θρίλερ, η δυσφορία και το σκοτάδι των ψυχών των εραστών, η οποία αποτυπώνεται στα πρόσωπα τους, ενώ οι ίδιοι βουλιάζουν στο υποσυνείδητο τους και στο σκοτεινό, υγρό δωμάτιο.

Αποδίδει η Μελεμέ άψογα το παιχνίδι ηδονής και οδύνης που κυριαρχεί στο έργο του Ζολά και επιτυγχάνει να έχει τους ηθοποιούς επί σκηνής καθ’όλη τη διάρκεια του έργου, εντάσσοντας τους τόσο αρμονικά που έχεις την αίσθηση ότι οφείλει να το κάνει. Κορυφαίο εύρημα το φάντασμα του Καμίγι που μπλέκεται ανάμεσα στους δύο εραστές και ουσιαστικά δεν είναι ποτέ μόνοι τους. Σε αυτό όλο προστίθεται η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μίνου Μάτσα που συμβάλλει στην απόκοσμη ατμόσφαιρα του έργου, καθώς και τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, ο οποίος επιμελήθηκε και τα καλαίσθητα λειτουργικά κοστούμια εποχής. Το σκηνικό με τα μεταλλικά ικριώματα θυμίζει φυλακή. Τη φυλακή της Τερέζ, αλλά και το φυλακισμένο υποσυνείδητο της, την εγκλωβισμένη συνείδηση της που την οδηγεί σε ψυχολογικό αδιέξοδο. Αριστοτεχνικοί οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα.

Αφήνω για το τέλος τους ηθοποιούς όχι τυχαία, αλλά γιατί επιθυμώ να δώσω έμφαση στη δουλειά που έκαναν. Η παράσταση αυτή έχει την τύχη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους να έχει δύο εξαιρετικά ταλέντα, από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους, την Μαρία Κίτσου στο ρόλο της Τερέζ και τον Κώστα Βασαρδάνη στο ρόλο του Καμίγι. Επιπροσθέτως, το ρόλο της υπερπροστατευτικής μητέρας Ρακέν αναλαμβάνει η εμπειρότατη ηθοποιός Σοφία Σεïρλή. Δίπλα τους στέκεται στο δύσκολο ρόλο του Λοράν ο νεαρός ηθοποιός Θανάσης Πατριαρχέας.

Οι τέσσερις τους βρίσκονται συνεχώς επί σκηνής και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.

Η Μαρία Κίτσου, με ταλέντο εμπειρία και εσωτερική λάμψη, έχοντας ήδη χτίσει το προφίλ της πρωταγωνίστριας είναι η τέλεια παράφορη ηρωίδα του Ζολά.Ο ρόλος της ταιριάζει απόλυτα και η ίδια «ντύνεται» την ασυμβίβαστη ηρωίδα με την ακραία συμπεριφορά. Μας πείθει ότι είναι μια φυσιολογική γυναίκα που ζώντας με έναν ασθενικό και καχεκτικό σύζυγο «ξυπνά» με την παρουσία του Λοράν που κυριεύει τους νευρώνες της και την κάνει να νίωθει ζωντανή και όχι θύμα. Μέσα στο μεγαλοπρεπές φόρεμα της και με τεράστια ευχέρεια κίνησης και έκφρασης μεταβαίνει αριστοτεχνικά από το προφίλ της σκοτεινής συζύγου σε αυτό της φλογερής γυναίκας που τολμά και είναι σίγουρη για τα αισθήματα της. Διατηρεί ζοφερή όψη απέναντι στον άρρωστο Καμίγι και όψη παθιασμένης γυναίκας απέναντι στον Λοράν. Εκρηκτική η ενέργεια της και το πάθος της επί σκηνής.

Ο Κώστας Βασαρδάνης κεντά το ρόλο του ασθενικού Καμίγι και αποδεικνύει ακόμα μια φορά το εύρος του ταλέντου του. Ορατός, αόρατος στο μεγαλύτερο μέρος του έργου καταφέρνει να γοητεύσει με την επιβλητική παρουσία του, κυρίως ως φάντασμα του πνιγμένου Καμίγι που στοιχειώνει τους εραστές και δεν τους αφήνει ούτε να κοιμηθούν.

Συγκινητική η Σοφία Σεïρλή στον καθοριστικό για το έργο ρόλο της μαμάς Ρακέν, η οποία καθηλώνει ως υπερπροστατευτική μαμά στην αρχή, που μπορεί και επιβιώνει μετά το θάνατο του παιδιού της. Συγκλονιστική τη στιγμή που παθαίνει το εγκεφαλικό καθηλωμένη στο αναπηρικό καροτσάκι , αλλά και όταν της αποκαλύπτονται οι φονιάδες που προσπαθεί γράφοντας στο πάτωμα «ΦΟΝ..» να τους ξεσκεπάσει και να πληρώσουν για το έγκλημα τους.

Ο Θανάσης Πατριαρχέας στο λεπτό υποκριτικά ρόλο του Λοράν που είναι ταυτόχρονα καλλιτέχνης, καρδιοκατακτητής, αλλά και φονιάς στέκεται ικανοποιητικά στις απαιτήσεις του ρόλου του, δίπλα όπως προανέφερα σε εξαιρετικά ταλέντα και μας δίνει την εντύπωση πως έχουμε να περιμένουμε πολλά από την πορεία του στο χώρο.

Αν μπορούσα να βρω ένα ψεγάδι στην άρτια παράσταση αυτό θα ήταν η μεγάλη διάρκειά της χωρίς διάλειμμα.

Διαβάστε ακόμη: 

Λίλλυ Μελεμέ: «Όταν Δεν Καταλαβαίνω Τι Γίνεται Στη Σκηνή, Δυσανασχετώ»

Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"

Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη 

Ένα σύγχρονο βραβευμένο ψυχολογικό θρίλερ (2009) του Χέρμαν Κοχ, «Το Δείπνο», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στο Σύγχρονο Θέατρο σε μετάφραση της Κάτιας Σπερελάκη.

Το βιβλίο του Ολλανδού συγγραφέα σημείωσε τεράστια επιτυχία από την αρχή της έκδοσης του. Πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα και πλέον και έχει ήδη μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες, ενώ είδαμε και μεταφορά του στο σινεμά το 2014 από τον Ιταλό σκηνοθέτη Ιβάνο Ντε Ματτέο, «I nostri ragazzi» και το 2017, μια άλλη εκδοχή του σε σκηνοθεσία του Όρεν Μούβερμαν, με τον Ρίτσαρντ Γκιρ ,«The Dinner».

Τρεις νεαροί έφηβοι επιστρέφοντας από διασκέδαση ανατινάζουν ένα ΑΤΜ και με αυτή τους την πράξη καίνε ζωντανή μια άστεγη γυναίκα που κοιμόταν εκεί. Η κάμερα καταγράφει το συμβάν, αλλά όχι τα πρόσωπα των παιδιών. Η ολλανδική τηλεόραση προβάλλει το βίντεο και επίκειται η σύλληψη τους. Με αυτή την πληροφορία ξεκινά η παράσταση. Δύο αδέρφια ο Πολ, καθηγητής (Στέλιος Μάινας) και ο Σερζ, υποψήφιος Πρωθυπουργός (Λάζαρος Γεωργακόπουλος) συναντιούνται με τις συζύγους τους Κλαιρ (Κατερίνα Λέχου) και Μπαμπέτ (Κατερίνα Μισιχρόνη) σε ένα ακριβό εστιατόριο, υπό την άγρυπνη ματιά του αφηγητή στην αρχή και μετρ στην πορεία (Γιώργος Κοτανίδης), ο οποίος με τις γαστριμαργικές του δημιουργίες επεμβαίνει τη στιγμή που δεν πρέπει. Τα προβλήματα των δύο ζευγαριών στο γάμο τους, με τα παιδιά τους, αλλά και οι άλυτες διαφορές μεταξύ αδερφών τίθενται επί τάπητος και η πλοκή κορυφώνεται όταν ο Σερζ δηλώνει την απόφαση του να αποσύρει την υποψηφιότητα του για την Πρωθυπουργία.

Επομένως, είναι ένα έργο του οποίου η θεματική πραγματεύεται το θεσμό της οικογένειας που υφίσταται κρίση σε όλες τις εκφάνσεις του. Δημιουργεί προβληματισμό για το αξιακό σύστημα και τους οικογενειακούς δεσμούς συνολικά, είτε αυτοί είναι αδερφικοί, γονεϊκή ή συζυγικοί. Άρα, έχει και πολιτική ταυτότητα.

Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στην ηθική και την ακεραιότητα και την απόδοση της δικαιοσύνης για μια αποτρόπαια πράξη. Στην αρχή γίνεται απόπειρα συγκάλυψης των προθέσεων των παρισταμένων, καθώς και μιας υποβόσκουσας μεταξύ τους αντιπάθειας. Στην πορεία οι μάσκες πέφτουν και ένας -ένας αποκαλύπτεται. Ως που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν για να προστατέψουν τα παιδιά τους; Υπάρχει αγάπη ή συμφέρον στη μεταξύ τους σχέση;

Συχνά επαναλαμβάνεται στο έργο «Δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον για να είμαστε ευτυχισμένοι». Έτσι είναι; Διλήμματα δημιουργούνται στο θεατή που προβληματίζεται με τα όσα διαδραματίζονται μπροστά του.

Η παράσταση στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ καταφέρνει να περάσει την ατμόσφαιρα του ψυχολογικού θρίλερ που απαιτείται και να εντείνει τα συναισθήματα του θεατή.Διαθέτει πέντε δυνατούς ηθοποιούς, ένα μεστό κείμενο, όμως η σκηνοθεσία δεν τους αξιοποιεί στο μέγιστο βαθμό. Έλειπε το στοιχείο της κορύφωσης. Έξυπνο το εύρημα της ενδυνάμωσης το ρόλο του μετρ (δεν λειτουργεί έτσι στο βιβλίο), προσδίδει σε θεατρικότητα.

Ένα πρωτότυπο και λειτουργικό σκηνικό δέσποζε στο κέντρο της σκηνής (Μιχάλης Σαπλαούρας), το οποίο περιστρεφόταν και συγκαταλέγεται στα συν της παράστασης. Ο ευερέθιστος Πολ, χαρακτήρας που υποδυόταν ο Στέλιος Μάινας αν και στο σύνολο του έπειθε, είχε στιγμές υπερβολής. Άψογη η Κατερίνα Λέχου ως Κλαιρ. Αποτύπωσε μια γυναίκα που πέρασε μια βαριά αρρώστια και τώρα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την ισορροπία του σπιτιού της και να βγάλει το παιδί της από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει. Με στοιχεία ανωτερότητας στην αρχή και ξεσπάσματα στο τέλος, ξεχωρίζει. Από το έτερο ζευγάρι, ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, ως Σερζ δημιούργησε το προφίλ του πολιτικού που εκμεταλλεύεται την εξουσία του για να τραβήξει θηλυκά, αλλά και το παιδί του για να το παίξει αδέκαστος πολιτικός. Η Μπαμπέτ της Κατερίνας Μισιχρόνη αρκετά καλή, ιδιαίτερα τη στιγμή, που εκρήγνυται εναντίον του συζύγου της. Σε καθοριστικό ρόλο έως και μεταφυσικό ο Γιώργος Κοτανίδης που ξεκινά και κλείνει το έργο. Άλλοτε ειρωνικός, άλλοτε ατσαλάκωτος μετρ.

Φωτισμοί που συμβάλλουν στην ατμοσφαιρικότητα από την έμπειρη Μελίνα Μάσχα και καλαίσθητα κοστούμια από την Βασιλική Σύρμα συμπληρώνουν την παράσταση.

Διαβάστε εδώ μια παλιότερη συνέντευξη της Λιλλύς Μελεμέ στο Texnes-plus.

Με την εμβληματική παράσταση Χανς Κόλχαας του Τζέιμς Σόντερς ανοίγει «αυλαία» το ολοκαίνουργιο Θέατρο "Αrt 63" της Δραματικής Σχολής Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη. Πρόκειται για μια διασκευή της διασημότερης ίσως νουβέλας του Χάινριχ φον Κλάιστ.

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 10 Νοεμβρίου, στις 9 μ.μ. και θα παρουσιάζεται κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 8 μ.μ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Λίλλυ Μελεμέ, ενώ στον ομώνυμο ρόλο του Κόλχαας είναι ο Νίκος Νίκας. Η παράσταση «Χανς Κόλχαας», του Τζέιμς Σόντερς σε μετάφραση Γιώργου Θεοδοσιάδη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Νέα Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας το 1974.

Γραμμένη το 1800, η ιστορία διαδραματίζεται την εποχή που η επανάσταση των χωρικών στη Γερμανία είχε σβήσει, αφήνοντας απόηχο αναρχίας στα γερμανικά κρατίδια. Το έργο έχει χαρακτηριστεί μπρεχτικό. Υποδηλώνει ότι τα πρόσωπα και οι πράξεις τους είναι απόλυτα συνδεδεμένα με τις εκάστοτε κοινωνικές δομές. Υπάρχει έντονο το στοιχείο της αδικίας, της εμμονής, του πόθου για δικαιοσύνη, της σημασίας προσήλωσης στις προσωπικές αξίες...

Ένας ανήλεος αγώνας για δικαίωση. Ένας ήρωας που επιθυμούσε ήρεμη ζωή. Μια αδικία που οδήγησε στα άκρα. Ένα εξαγριωμένο από την καταπίεση πλήθος. Μια επανάσταση που ανέτρεψε δεδομένα. Ένα έργο που μοιάζει αφόρητα πως γράφτηκε σήμερα...

Είναι η ιστορία του επαναστάτη Κόλχαας, ενός φιλήσυχου εμπόρου αλόγων που έπεσε θύμα αδικίας, εκδιώχθηκε από το δικαστικό σύστημα της εποχής και αποφάσισε μόνος του να διεκδικήσει με κάθε μέσο το δίκιο του. Είναι η ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου που μετατράπηκε σε ληστή και φονιά, ξεσηκώνοντας μια λυσσαλέα επανάσταση που συνεπήρε κάθε αδικημένο και κλόνισε το πολιτικό σύστημα. Μια ιστορία με καταιγιστικούς ρυθμούς και συνταρακτικό φινάλε.

Μην την χάσετε!

«Αrt 63», μια νέα θεατρική σκηνή στο κέντρο της πόλης

Στον αριθμό 63 της 3ης Σεπτεμβρίου, στο κέντρο της πόλης, στο κτίριο που στεγάζεται η «Δραματική Σχολή Αθηνών Γιώργος Θεοδοσιάδης» ξεκινά το «ταξίδι» της η νέα θεατρική σκηνή «Αrt 63».

Αφετηρία δημιουργίας του θεάτρου «Αrt 63» είναι η σύνδεσή του με τη Δραματική Σχολή «Γιώργος Θεοδοσιάδης». Στην πρώτη παράσταση, που θα ανοίξει την αυλαία του θεάτρου τον Νοέμβριο, συμμετέχουν απόφοιτοι – επαγγελματίες ηθοποιοί της σχολής, μαζί με καθηγητές της σχολής που είναι χρόνια καταξιωμένοι στο χώρο της τέχνης.

Ο χώρος είναι άρτια διαμορφωμένος για να φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις, μουσικές παραστάσεις, χορό, παρουσιάσεις βιβλίων κλπ και έχει στόχο να γίνει χώρος έκφρασης καλλιτεχνών, νέων – και όχι μόνο- που επιθυμούν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο κοινό.

INFO
Θέατρο Art 63
3ης Σεπτεμβρίου 63

Πρεμιέρα: Σάββατο 10 Νοεμβρίου, στις 9 μ.μ.
Κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ.
Κάθε Κυριακή στις 8 μ.μ.

Διάρκεια: 1 ώρα και 45 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος, στο ταμείο) | 8 ευρώ (μειωμένο, προπώληση)

Ακολουθήστε μας στο facebook: Χώρος Τέχνης Art 63
Πληροφορίες – κρατήσεις στο: 21 0323 3537

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
Κίνηση: Κική Μπάκα
Μουσική / Μουσική Διδασκαλία: Μάρω Θεοδωράκη
Δραματουργική Επεξεργασία: Τόνια Τσαμούρη
Σκηνικά / Κοστούμια: Άννα Ζούλια, Σύλβια Χαρατσάρη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αντώνης Τρίκκης

Ερμηνεία:
Νίκος Νίκας (Χανς Κόλχαας)
Σάλλη Αλ Ταπάς,
Παμπίνα Γεωργίου,
Ηλέκτρα Θεολόγη,
Γιώργος Καρακυριάκος,
Τόνια Μαράκη,
Χρήστος Ματσιαρόκος,
Γιώργος Ξούλος,
Δέσποινα Πέττα,
Παναγιώτης Ράιος,
James Rodi
& Νίκη Σκιαδαρέση

Φωτογραφίες: Αρείων Στεφανίδης

Επικοινωνία - προβολή στα ΜΜΕ: Μαρία Μυστακίδου

Τέσσερις γυναίκες ηθοποιοί (Μυρτώ Αλικάκη, Αμαλία Αρσένη, Φαίη Ξυλά, Λένα Ουζουνίδου) συναντούν τέσσερις γυναίκες σκηνοθέτες (Κίρκη Καραλή, Λίλλυ Μελεμέ, Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, Κυριακή Σπανού) και ετοιμάζουν τη θεατρική "Κάσσυ". Ένα έργο του Ανδρέα Φλουράκη, που έχει αφορμή την ιστορία της μυθολογικής Κασσάνδρας.

Οι "Κάσσυ", βυθισμένες εδώ και καιρό στον Κάτω Κόσμο, λαμβάνουν ένα επείγον μήνυμα απ' την Ιφιγένεια, που τις καλεί στον Πάνω Κόσμο. Οι ιστορίες τους ξετυλίγονται μέσα στο σκηνικό χώρο που δημιουργεί η Άση Δημητρολοπούλου.

Η παράσταση ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο στις 14 Απριλίου, με πρωτοβουλία της Ομάδας Anima και επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Η "ΚΑΣΣΥ" του Αντρέα Φλουράκη (Γ’ Βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού Μονοδράματος για τη διετία 2006-2008, οργανωμένου από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και την UNESCO):

Η Κάσσυ είναι ένας αρχαιόθεμος μονόλογος. Με βάση την τραγική Κασσάνδρα διερευνά την τραγωδία του ανθρώπου, που ενώ ξέρει τις συνέπειες συγκεκριμένων επιλογών του, εντούτοις δεν μπορεί ή δε θέλει να τις εμποδίσει. «Να μην μπορείς να βρεις το δίκιο σου, να μην μπορείς να προστατεύσεις αυτούς που αγαπάς, να μην μπορείς να σώσεις το σπίτι σου, να μην μπορείς να πείσεις κανέναν…» λέει η Κάσσυ. Παρ΄ όλα αυτά επιμένει με όπλο το λόγο. Η Κάσσυ είναι η γυναίκα – λάφυρο του Αγαμέμνονα – η αποκλεισμένη από το δημόσιο (αντρικό) λόγο – που επιμένει να μιλάει και να προειδοποιεί. Ο Φλουράκης επιμένει να διερευνά τη δυναμική των αρχαίων μύθων μέσα στο μεταμοντέρνο τοπίο της παγκοσμιοποίησης και να ανασκάπτει τον τρόμο μέσα στις «φαντασμαγορίες» της σύγχρονης συνείδησης. Η μετανάστευση, οι οικολογικές καταστροφές, οι μεγάλες οικονομικές ανισότητες φτιάχνουν τη δυστοπία του μέλλοντος και κάνουν την Κάσσυ και τις προειδοποιήσεις της πιο αναγκαίες από ποτέ.

Η παράσταση:
Τέσσερις γυναίκες σκηνοθέτιδες διαφορετικών γενιών ενώνονται για να σκηνοθετήσουν τέσσερις γυναίκες ηθοποιούς, ώστε να σηματοδοτηθεί η δύναμη της συνεργασίας, αλλά και η καλλιτεχνική ανάληψη της πρόκλησης να δομηθεί μια ενιαία παράσταση με καλλιτεχνική ελευθερία αλλά και συναντίληψη. Πρόκειται για μια χειρονομία μεγάλης σημασίας για την εποχή που διανύουμε.

Η βάση του εγχειρήματος είναι ένας αρχαιόθεμος μονόλογος, πιστεύοντας στην πρόκληση του αναστοχασμού και της μεταγραφής των κειμένων του αρχαίου ελληνικού δράματος στη σύγχρονη νεοελληνική θεατρική γραφή.

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Ανδρέας Φλουράκης
Σκηνοθέτες (αλφαβητικά): Κίρκη Καραλή, Λίλλυ Μελεμέ, Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, Κυριακή Σπανού
Ηθοποιοί (αλφαβητικά): Μυρτώ Αλικάκη, Αμαλία Αρσένη, Φαίη Ξυλά, Λένα Ουζουνίδου
Σκηνικά - Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Μουσικό περιβάλλον: Τhe Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης)
Κίνηση: Κωνσταντίνος Παπανικολάου
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Βίντεο: Ειρήνη Στείρου

Επικοινωνία: Brainco

Παραγωγή: Ομάδα Anima

* Τη φωνή της στην Ιφιγένεια, δανείζει η Αλίκη Αλεξανδράκη

(Η φωτογράφηση έγινε στο Nailstop (Γ.Παπανδρέου 53, Γουδί). Makeup artist: Γιάννα Νοικοκύρη. Ηair styling: Κατερίνα Βασιλείου.)

Πρεμιέρα: 14 Απριλίου, στο Θέατρο Από Μηχανής (ΠΑΝΩ ΣΚΗΝΗ) - Ακαδήμου 13, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210 523 2097

Για 10 παραστάσεις

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Σάββατο στις 18:00
Κυριακή στις 22:00

Τελευταία παράσταση: 13 Μαΐου 2018

Διάρκεια: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

«Να ζεις και να ’χει νόημα». 

Πολλά ελληνικά έργα γράφονται, λιγότερα ανεβαίνουν στις αθηναϊκές σκηνές και ακόμα λιγότερα μας ενθουσιάζουν. Στο Θέατρο Δημήτρης Χορν έχει κανείς τη δυνατότητα να παρακολουθήσει το έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» σε ένα σπουδαίο, κατά την άποψή μου, ανέβασμα από τη Λίλλυ Μελεμέ. 

Πρόκειται για ένα κείμενο ψυχογράφημα των ανθρώπινων σχέσεων, βαθιά συγκινητικό και αποκαλυπτικό. Με έντονες εναλλαγές και ενδιαφέρουσες κορυφώσεις. Ο Προυσαλίδης δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ακόμα και οι ήρωές του έχουν ονόματα αρχαίων προσώπων: Ηλέκτρα, Ορέστης, Ελένη. Υπάρχουν επίσης η Ύβρις, η Νέμεσις, η Τίσις. Παράλληλα και οι τρεις πρωταγωνιστές αναζητούν την κάθαρση. 

Δύο δίδυμα αδέρφια περνούν όλη τους τη ζωή στο νεοκλασικό τους απολαμβάνοντας το θέατρο: «Είδαμε το Βυσσινόκηπο με τη Λαμπέτη, όχι με χασικλήδες. Τι ποιότητα σιωπής η Λαμπέτη!» Κάποια στιγμή νοικιάζουν το κάτω διαμέρισμα σε μια νέα γυναίκα. Η γνωριμία τους μαζί της είναι καθοριστική και διαταράσσει τις ισορροπίες.

Σκηνοθετικά προοικονομείται κατά κάποιο τρόπο η δράση και, μόλις εμφανίζεται η Κατερίνα Λέχου, η σκηνή πλημμυρίζει με φως και μουσική. 

Η Λίλλυ Μελεμέ αντιμετωπίζει το έργο σαν μια ωδή στο ρεαλισμό δίνοντας χώρο στους εξαιρετικούς ηθοποιούς της. Συνάμα ανοίγει πόρτες στον κόσμο του ονείρου, της φαντασίας και του ασυνείδητου, επιτρέποντας περισσότερες αναγνώσεις του κειμένου και αναδεικνύοντας την πολυδιαστατικότητά του. 

Κλείνει το μάτι στο θεατή βάζοντάς τον πολλές φορές στο σαλόνι των δύο ηρώων. Μάλιστα χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο με την Έλλη Λαμπέτη και το φωτισμένο πορτρέτο της ηθοποιού. 

Ο Νικήτας Τσακίρογλου και ο Γιάννης Φέρτης αποδεικνύονται ένα ιδανικό θεατρικό ζευγάρι. Πείθουν απόλυτα τόσο για τη μεταξύ τους σχέση όσο και για τις ξεχωριστές ποιότητες των χαρακτήρων που ερμηνεύουν. 

Άλλοτε σαν δύο τύποι από το Μάπετ Σόου και άλλοτε σαν δύο μικρά αγόρια που μοιάζουν να το έχουν σκάσει από την αυλή του νηπιαγωγείου, καταφέρνουν να αποτυπώσουν σκηνικά το «Γίναμε ίδιοι», όπως λένε. Οι λεπτές όμως αποχρώσεις αυτής της βαθιάς εσωτερικής ομοιότητας που πηγάζει από τα παιδικά βιώματα έχουν και μεγάλο ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον. Ίδιοι ακόμα και ενδυματολογικά (κοστούμια: Γιώργος Πάτσας). Στην αρχή οι επιλογές είναι παρόμοιες –παπιγιόν με γραβάτα– και καταλήγουν ίδιες. 

Ο Νικήτας Τσακίρογλου έχει ένα εκπληκτικό ξέσπασμα όταν συνειδητοποιεί την απόρριψη και είναι σπαρακτικός όταν αναρωτιέται: «Από πού πηγάζει η σιγουριά σας για το μέλλον;» 

Η Κατερίνα Λέχου δείχνει να συγχρονίζεται μαζί τους και οι σκηνές των τριών είναι καλοκουδρισμένες. Αντίθετα στους μονολόγους της στον τηλεφωνικό θάλαμο φλερτάρει έντονα με την υπερβολή και τις περισσότερες φορές δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος στη γραμμή. 

Η παράσταση αναδεικνύεται μοναδικά και από τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα, τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα και τη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου. Όλα προσδίδουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στο σαλόνι του σπιτιού όπου εκτυλίσσεται η δράση. 

Ευφάνταστος συμβολισμός τα σκηνικά που περιστρέφονται σταδιακά μέχρι το φινάλε, μέχρι να μείνουν άδεια. Γκρι υγροί τοίχοι, όμοιοι με το τέλος του θανάτου, σαν το σπίτι στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», και ένας γάτος που δεν έρχεται ποτέ… 

Η απογοήτευση του έρωτα και η φθορά του χρόνου αποδομούν τα πάντα. Αναμνήσεις, κάδρα, παραστάσεις, μια ολόκληρη ζωή χάνεται. Τώρα μόνο η γλυκιά γεύση της καρυδόπιτας της μαμάς με την πολλή άχνη και το μπόλικο σιρόπι τούς έχει μείνει και έπειτα από χίλιες παραστάσεις έχει φτάσει η ώρα να παίξουν οι ίδιοι στο σαλόνι τους σπιτιού τους τη μεγαλύτερη τραγωδία.