Στα τέλη του 20ου αιώνα η κατάρρευση του αμερικανικού ονείρου και η τραγωδία της καπιταλιστικής ουτοπίας εμπνέουν τον Tracy Letts να γράψει το έργο «Killer Joe». Βαθιά επηρεασμένος από τον Αμερικανικό Νότο του περιθωρίου, το πολιτικό και κοινωνικό του βλέμμα συναντά τη μη προνομιούχα τάξη, τον λαό των τροχόσπιτων, που έχει το υποτιμητικό παρατσούκλι trailer trash («σκουπίδια των τροχόσπιτων»).
Χωρίς να «εξιδανικεύει» τη φτώχεια με στοιχεία ανθρωπισμού, αρετής, αυτοθυσίας και ανωτερότητας, ο Lettsγράφει ένα βίαιο έργο με θέμα την παθογένεια μιας δυσλειτουργικής οικογένειας. Με στοιχεία που δανείζεται από τη μαύρη κωμωδία και το θρίλερ και με επιρροές από τον Tennessee Williams και τον William Falkner κάνει πρωταγωνιστή έναν κόσμο βίαιο, χυδαίο και αδυσώπητα σκληρό.
Ο Γιάννης Στάνκογλου, στην πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα, μεταφέρει επί σκηνής, το «KillerJoe» έχοντας στο πλευρό του μία ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών: τον Κώστα Νικούλι, την Ναταλία Σουίφτ, τη Δήμητρα Λημνιού και τον Κωνσταντίνο Σειραδάκη.
Ένας καταχρεωμένος νεαρός έμπορος ναρκωτικών ζητά από έναν ντετέκτιβ της αστυνομίας του Τέξας, έναν σύγχρονο καουμπόι του Νότου, που συμπληρώνει το εισόδημά του ως επαγγελματίας εκτελεστής, να σκοτώσει τη μητέρα του ώστε να εισπράξει ο ίδιος, η μικρότερη αδερφή του, ο πατέρας του και η μητριά του την ασφάλεια ζωής. Καθώς δεν έχει να δώσει προκαταβολή για τον φόνο, ο ντετέκτιβ του ζητά ως εγγύηση τη μικρή του αδερφή και εκείνος, με τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα του, τη δίνει.
Συντελεστές παράστασης
Μετάφραση: Γιάννης Σακαρίδης, Ντενίς Νικολάκου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Στάνκογλου
Δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά&Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Χορογραφία: Έντι Λάμε
Φωτισμοί:ΓιώργοςΚαρβέλας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Πανάγος Ιωακείμ
Φωτογραφίες& Βίντεο: Πάτροκλος Σκαφίδας
Γραφιστική επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης
Παίζουν:
Γιάννης Στάνκογλου, Κώστας Νικούλι, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Δήμητρα Λημνιού, Ναταλία Σουίφτ
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: 24 Νοεμβρίου
Μέρες & Ώρες παραστάσεων:
ΤΕΤΑΡΤΗ : 20:00
ΠΕΜΠΤΗ : 21:00
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ : 21:00
ΣΑΒΒΑΤΟ (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ 18:00) (ΒΡΑΔΙΝΗ : 21:00)
ΚΥΡΙΑΚΗ: 20:00
Τιμές Εισιτηρίων:
17€ Φοιτητικό, Άνω 65 ετών, ΑΜΕΑ, ΑΝΕΡΓΩΝ
20€ ΚΑΝΟΝΙΚΟ
Προπώληση στη viva.gr
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Ένα ξέφρενο πάρτι στήνεται στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός. Πάνω στην ξύλινη κατασκευή (σκηνικό Γιάννης Αρβανίτης), η Πέγκυ Σταθακοπούλου με την Τζένη Σκαρλάτου δείχνουν να ξεφαντώνουν. Οι δύο τους είναι φίλες από παλιά, είναι η Κάτια κι η Μαρίκα, ενώ η Βασιλική Τρουφάκου τις ακολουθεί πιο συνεσταλμένα, ίσως, και λόγω της εγκυμοσύνης της Φανής, του ρόλου που υποδύεται.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης αφήνει την καρέκλα του σκηνοθέτη για να δώσει τον παλμό στο θίασο. Η πρόβα για τον «Ήχο του όπλου» εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, καθώς η πρεμιέρα στις 9 Νοεμβρίου, είναι προ των πυλών.
Λίγα λεπτά αργότερα, θα ξεκινήσει ένα πλάγιο φλερτ στα… ρώσικα. Έτσι η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ως Κάτια, και ο Σταύρος Μερμήγκης, ως Ηλίας, θα χτίσουν έναν ξεχωριστό σκηνικό κώδικα.
«Δεν τον αγαπάτε πια;» τη ρωτάει εκείνος. «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη, για μένα, μια λέξη υπάρχει μόνο, αγωνία» θα του απαντήσει εκείνη.
Μέσα από τα λόγια της Κάτιας συμπυκνώνονται τα υπαρξιακά αδιέξοδά του, έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Οι αγωνίες μιας γενιάς, που έμαθε να επιβιώνει με ήττες, το τραύμα της μοναξιάς και τις ενοχές της.
«Τα θερινά σινεμά» του Κάου Μπόι της ελληνικής μουσικής έριξε την αυλαία του πάρτι. Το κομμάτι που σημάδεψε όσο κανένα τον Λουκιανό Κελαηδόνη ακούγεται από το laptop του σκηνοθέτη κι όλοι οι ηθοποιοί ακολουθούν τους νοσταλγικούς στίχους παρασύροντας κι εμάς που τους παρακολουθούμε από την πλατεία.
Όλα όσα διαδραματίζονται παρακολουθεί με καχυποψία, ακουμπισμένος στη γωνία της σκηνής, ο Αγησίλαος Μικελάτος, ο γιος της Κάτιας, ο Μιχάλης. Λίγο αργότερα θα κάνει την είσοδό του στη σκηνή και με βρεγμένο από τη βροχή μαλλί, ο Κώστας Νικούλι, στον ρόλο του Γιαννούκου.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης πατά πάλι το play, επιλέγοντας ένα κομμάτι που δένει μοναδικά με την πολιτική κατάσταση που σχολιάζει η Αναγνωστάκη στο έργο. Έτσι από τα ηχεία του υπολογιστή, ακούγεται «Η Katyusha του ΚΚΕ» που κυκλοφόρησαν το 2015, ο Γιάννης Αγγελάκας κι ο Τζίμης Πανούσης και δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις, καθώς πρόκειται για μια παράφραση του ρωσικού τραγουδιού (Κατιούσα) που ήταν και ο αντάρτικος ύμνος του ΕΑΜ.
Ο νεαρός ηθοποιός φτάνει με ορμή στο κέντρο της σκηνής και σαν άλλος χούλιγκαν γηπέδου τραγουδά δυνατά βγάζοντας παράλληλα και την μπλούζα του:
«Με τις κάλπικες επιδοτήσεις
τους μισθούς ντροπής των βουλευτών
πλάι πλάι μαζί με χρυσαυγίτες
ορντινάντσα των καπιταλιστών»
Αυτή είναι μια μικρή γεύση από την πρόβα της σκηνής του πάρτι, από το αγαπημένο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη που ανεβαίνει από το Θέατρο Σταθμός, τιμώντας τη μνήμη της σπουδαιότερης μεταπολεμικής συγγραφέως.
Η υπόθεση του έργου λίγο-πολύ γνωστή:
Παραμονές των εκλογών η Κάτια, Αθηναία δημότης, έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία για να ψηφίσει, διαταράσσοντας την καθημερινότητα του δεκαεννιάχρονου γιού της Μιχάλη. Από την παλιά της φίλη Μαρίκα μαθαίνει πως ο Μιχάλης έχει εγκαταλείψει τη σχολή, στην οποία φοιτά και πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας πίσω την έγκυο κοπέλα του Φανή.
Στην προσπάθειά της να μεταπείσει τον Μιχάλη έρχεται αντιμέτωπη μαζί του. Εκείνος την απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει με ένα παράνομο όπλο, που βρέθηκε στα χέρια του από μια μυστήρια ιστορία παρανομίας, στην οποία φέρεται να είναι μπλεγμένος ο δεκαεξάχρονος αδελφός της Φανής, ο Γιαννούκος. Όλα θα συμβούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου που δε θα εκπυρσοκροτήσει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.
Τι έχουν, όμως, να μας πουν οι ηθοποιοί κι ο σκηνοθέτης της παράστασης για όσα μέλλει γενέσθαι στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός;
Ο Μάνος Καρατζογιάννης, όπως είναι γνωστό, εδώ και χρόνια ασχολείται με την δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.
Ο ίδιος μας λέει: «Είναι δεκαπέντε χρόνια που μ’ απασχολεί ο συγγραφικός κόσμος της Αναγνωστάκη. Έχω παίξει σε τέσσερα έργα της κι έχω σκηνοθετήσει άλλα τέσσερα. Έχω βγάλει ένα βιβλίο από τις εκδόσεις Σοκόλη («Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη»), έχω επιμεληθεί την έκδοση του Εντευκτηρίου κι έχω οργανώσει, μαζί με τη Δήμητρα Κονδυλάκη και τον Γρηγόρη Ιωαννίδη, την έκθεση που έγινε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών».
Τι συμβαίνει, όμως, στα έργα της και τον έκανε να εντρυφήσει τόσο πολύ στο συγγραφικό τη σύμπαν;
«Για μένα είναι ένα ρολόι η ίδια η Ανγνωστάκη, ένα ρολόι της ζωής μου. Της οφείλω πάρα πολλά ως σκηνοθέτης, ως ηθοποιός, ως μελετητής κι ως άνθρωπος. Γιατί είχαμε και προσωπική σχέση. Μ’ έναν μοναδικό τρόπο, κάθε φορά, που δοκίμαζα κάτι για πρώτη φορά συνδεόμουν μ’ ένα έργο της. Πρώτη φορά, δηλαδή, έπαιξα στο θέατρο τον Γιωργάκη στην «Κασέτα», πρώτη φορά που σκηνοθέτησα ήταν πάνω σε δικό της έργο, πρώτη φορά που έγραψα. Είναι σαν να με πήρε από το χέρι σ’ όλες αυτές τις πρωτόγνωρες για μένα εμπειρίες. Τώρα εδώ συμβαίνει να έχει φύγει από τη ζωή κι είναι η πρώτη φορά που ετοιμάζω παράσταση με εκείνη απούσα», εξομολογείται ο Μάνος Καρατζογιάννης.
Αλήθεια, όμως, πώς αισθάνεται που αυτή τη φορά δουλεύει ένα θεατρικό της κείμενο, ενώ εκείνη δεν είναι πια μαζί μας;
«Παίρνω μια απόσταση ώστε να την αντιμετωπίσω, ως αυτό που πραγματικά είναι, μια συγγραφέας αντάξια των μεγάλων ευρωπαϊκών φωνών. Για μένα, δηλαδή, δεν είναι μόνο μια Ελληνίδα συγγραφέας, είναι μια συγγραφέας ανάλογη του Τσέχωφ, του Άλμπι κ.λπ, είναι διεθνούς κλίμακας. Δεν είναι τυχαίο ότι κι ο Κουν εκεί την τοποθετούσε και συνέκρινε τον «ήχο του όπλου» με τα κείμενα της τσεχωφικής δραματουργίας ως προς την ευαισθησία και το χιούμορ του έργου», μου λέει με θαυμασμό για τη συγγραφέα.
Όσον αφορά το έργο σημειώνει: «Είναι ένα έργο που συμβολίζει πολύ τον χρόνο και την υπαρξιακή αγωνία γύρω από τον χρόνο που περνά. Γι’ αυτό και είδατε στις πρόβες ότι ακούγεται στην παράσταση το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Τα θερινά σινεμά» που έχει επιλέξει η ίδια για τα νιάτα που περνούν. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, αλλά και την ελευθερία. Πώς διαχειριζόμαστε τον χρόνο; Τι επιλογές κάνουμε σε ιδιωτικό και δημόσιο επίπεδο;»
Ο σκηνοθέτης είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη Λούλα Αναγνωστάκη. Του ζητώ, λοιπόν, να μοιραστεί μαζί μας κάτι από όλα αυτά που θα κρατάει για πάντα στην καρδιά του και συγκινημένος μου λέει: «Είναι πάρα πολλά… Αν υπήρχε άνθρωπος, ο οποίος να μπορούσε να σου δώσει την πιο γήινη συμβουλή αυτός ήταν η Λούλα. Ήξερες ότι είχες κάτι κι εκείνη θα σε συμβούλευε για το καλύτερο, με μια μοναδική ψυχραιμία. Ενώ είχε η ίδια αυτή την αγωνία που εκφράζει κι η Κάτια μέσα στο έργο και της ανυπέρβλητης ευαισθησίας, είχε, παράλληλα, μια πολύ σωστή σύνδεση με την πραγματικότητα. Επίσης, είχε μοναδικό χιούμορ η Λούλα. Κυρίως, όμως, αυτό που θα θυμάμαι είναι ότι ήταν η ίδια και στη δημόσια και την ιδιωτική της ζωή. Αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο, το έχω συναντήσει σ’ ελάχιστες περιπτώσεις καλλιτεχνών στην Ελλάδα, μια από αυτές ήταν εκείνη κι ο Μάνος Ελευθερίου. Άνθρωποι, οι οποίοι αυτό που έδειχναν ήταν και στην πραγματικότητα, όσο κοντά και να πήγαινες δεν έβλεπες κάτι διαφορετικό. Επίσης, είχε μια φοβερή διαίσθηση ως άνθρωπος, σε κοιτούσε κι ένιωθες ότι έφτανε πολύ βαθιά».
Στον Μάνο Καρατζογιάννη, όμως, δεν λείπει μόνο η συγγραφέας κι ο Μάνος Ελευθερίου: «Σίγουρα η παράσταση ανεβαίνει έναν χρόνο μετά τον θάνατο της Λούλας Αναγνωστάκη, αλλά είναι πολύ στη σκέψη μου κι η Χρύσα Σπηλιώτη, με την οποία παίζαμε μαζί σ’ αυτό το έργο πριν μια δεκαετία. Θα το γράψω και στο πρόγραμμα», μου λέει εμφανώς συγκινημένος και γι’ αυτή την απώλεια.
Η Πέγκυ Σταθακοπούλου έρχεται, για πρώτη φορά, στην καριέρα της αντιμέτωπη με έργο της Αναγνωστάκη και δηλώνει ενθουσιασμένη με την ηρωίδα της: «Η Κάτια είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές ηρωίδες. Γιατί είναι ένα πλάσμα, το οποίο φέρει θεατρικά πολλές στιγμές από ηρωίδες της παγκόσμιας δραματουργίας. Υπάρχουν στιγμές, που αισθάνεσαι ότι έχει κάτι από τις ηρωίδες του Τέννεσι Ουίλιαμς, άλλες φορές σου θυμίζει τη Νόρα, άλλες διακρίνεις τσεχωφικά στοιχεία. Είναι μια ύπαρξη πάρα πολύ ευάλωτη κι εύθραυστη, γι΄ αυτό τον λόγο έχει και μια ιδιαίτερη σχέση με το αλκοόλ. Αναζητά την ελευθερία της με κάθε τρόπο, αλλά ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που είναι κουρασμένοι κι αδύναμοι, ώστε να αλλάξουν τη ρότα της ζωής τους».
Τι θα ήθελε, λοιπόν, να αλλάξει η Κάτια; «Τα πάντα! Να φύγει μακριά να ζήσει ελεύθερη. Να μεγαλώσει τα παιδιά της, έξω από το πολύ συγκεκριμένο πρότυπο της οικογένειας, του σχολείου, των σπουδών. Ονειρεύεται το “ανέφικτο” και συνθλίβεται από αυτή τη ζωή. Μ’ αφορμή τη σχέση της με τον γιό της. Εγώ νομίζω, ότι αν δεν ήταν αυτή η σχέση της μαζί του τόσο καταλυτική, ώστε να την οδηγούσε στο θάνατο, σίγουρα θα υπήρχε κάτι άλλο που θα την συνέτριβε. Είναι από αυτά τα πλάσματα που τελικά συνθλίβονται στο τέλος», μου λέει η ίδια, επισημαίνοντας ότι «οι αλλαγές όσο δύσκολες και αν είναι στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή».
Όσον αφορά το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και τον τρόπο που φωτίζεται από την ερμηνεία της μέσα στο έργο, η Πέγκυ Σταθακοπούλου δηλώνει: «Νομίζω ότι όπως είναι γραμμένο το κείμενο κι όπως υποστηρίζεται από την ίδια την Αναγνωστάκη, μοιραία είναι πολύ ανάγλυφο. Το ζήτημα είναι η δοσολογία πάνω στην οποία πατάς και πόσο σ’ ενδιαφέρει να του βάλεις έναν προβολέα που θα το έχει σαν υπότιτλο ή θα το αφήσεις να αιωρείται. Γιατί έτσι κι’ αλλιώς στη σχέση των ανθρώπων και δη στις οικογενειακές σχέσεις και, μάλιστα,στη σχέση της μητέρας με τα παιδιά της υπάρχουν ποιότητες αισθημάτων που δεν μπορείς να τις ονομάσεις. Και το λέω κι ως μητέρα που έχω κόρη».
Τον Σταύρο Μερμήγκη, θα τον απολαύσουμε σε μια μόνο σκηνή της παράστασης, στο πάρτι: «Ο Ηλίας είναι ένα πρόσωπο κάποιας ηλικίας, έχει σχέση με τη Μαρίκα, τη φίλη της Κάτιας και νομίζω πως, γενικά, τα έχει χαμένα μέσα σ’ αυτή την κατάσταση», μου επισημάνει.
Όσον αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας από τη δεκαετία του 1980, όταν και διαδραματίζεται το έργο μέχρι σήμερα, ο ίδιος μου επισημαίνει: «Η πολιτική κατάσταση έχει αλλάξει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς ίδια. Τουλάχιστον, έχουμε περισσότερη γνώση για το τι πραγματικά συμβαίνει, ενώ τότε ήμασταν πιο ιδεολόγοι. Μιλάμε για εποχές και τώρα και σήμερα με φρούδες ελπίδες. Μας παραμυθιάζουν και δημιουργούν στο μυαλό μας μια ουτοπία, η οποία ποτέ δεν έρχεται».
Η Τζένη Σκαρλάτου, η Μαρίκα της παράστασης, σημειώνει για τον ρόλο της: «Η Μαρίκα είναι η παιδική φίλη της Κάτιας, είναι αντισυμβατική και απελευθερωμένη. Δεν έχει παντρευτεί και διατηρεί, παράλληλα, σχέση με τον γιο της φίλης της, τον Μιχάλη κι έναν συνομήλικο της. Συναντιέται, για πρώτη φορά, με τη φίλη της μετά από καιρό κι υπάρχει η χαρά της επανασύνδεσης, αλλά υπάρχει και το πρόβλημα με το παιδί που θέλει να φύγει και το οποίο και οι δύο γυναίκες αγαπάνε, με διαφορετικό τρόπο βέβαια. Υπάρχει, όμως, και μια κριτική στάση της Μαρίκας απέναντι στην Κάτια».
Τι γοητεύει την ίδια σ’ αυτό το έργο;
«Το συγκεκριμένο έργο είναι, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, διαχρονικό, γιατί άπτεται των ανθρωπίνων σχέσεων. Παρ’ όλο που έχει νύξεις για το πολιτικό status της εποχής που είναι γραμμένο, άνετα μπορείς να το μεταφέρεις και σε μια πιο σύγχρονη εποχή, γιατί εκεί που εστιάζει είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και, κυρίως, αυτή η δισεπίλυτη σχέση μάνας και γιού»
Ο Αγησίλαος Μικελάτος, ερμηνεύει τον ρόλο του Μιχάλη κι είναι, η όπως μας είπε, η πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με κάποιο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. «Αυτό που βλέπω είναι ότι έχει στη γραφή της κάτι πολύ λοξό. Οι χαρακτήρες της, ο τρόπος που γράφει είναι πολύ άμεσος. Τα πολιτικά σχόλια που κάνει, γίνονται όλα με το γάντι, είναι όλα από κάτω».
«Όλοι οι ήρωες της Αναγνωστάκη δεν ζητούν κάτι, το απαιτούν. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η κυρίαρχη επιθυμία του Μιχάλη είναι να φύγει, να εξαφανιστεί, να μην υπάρχει. Σ’ ένα πολύ κομβικό σημείο του έργου λέει: ‘’Μακάρι να ήμουν αόρατος”. Είναι όλοι πάνω του, δέχεται πιέσεις από παντού κι έτσι η φυγή είναι η μόνη λύση για εκείνον. Ανοίγει, συνεχώς, θέματα και δεν κάθεται να τα αντιμετωπίσει. Αυτό που έχει μάθει να κάνει είναι να σηκώνεται και να φεύγει. Ο υπερστόχος του είναι η Αμερική, ως κάτι πολύ μακρινό και πολύ χαοτικό».
Αλήθεια όμως πόσο έχει αλλάξει η πολιτική κατάσταση από τη δεκαετία του ’80, όταν και γράφτηκε το έργο;
«Νομίζω ότι δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν διαφέρει σε κάτι γι’ αυτό το λόγο και το έργο έχει αυτό το άχρονο στοιχείο, γεγονός που το κάνει και διαχρονικό», επισημαίνει ο Αγησίλαος Μικελάτος.
Αντίθετα η Βασιλική Τρουφάκου είναι η μόνη από τον θίασο, που έρχεται αντιμέτωπη για τρίτη φορά στην καριέρα της με έργο της Αναγνωστάκη (μετά την «Παρέλαση» και το καλοκαιρινό «Εργοστάσιο» στο Φεστιβάλ Αθηνών). «Μ’ αφορμή αυτό το έργο είπαμε ότι θέλουμε να συνεργαστούμε ξανά με τον Μάνο με διαφορετικό τρόπο τώρα, (μαζί είχαν παίξει στην «Παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι). Είναι ένα καινούργιο κι άγνωστο έργο, αλλά όταν επανέρχεσαι σ’ έναν χαρακτήρα που έχεις δουλέψει, μπαίνεις ξανά στο δικό του σύμπαν κι αυτό έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί ξανασυστήνεσαι με κάτι διαφορετικό αλλά που έχει μια κοινή ρίζα. Αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον ηθοποιό. Μου έχει συμβεί και μ’ άλλους συγγραφείς, όπως ο Ίψεν, γιατί επανέρχεσαι στην ίδια βάση, αλλά φυσικά ερευνάς κάτι διαφορετικό, γιατί είναι άλλοι ήρωες και άλλες ιστορίες».
Η ίδια δείχνει να έχει, ήδη, βάλει στην καρδιά της τη Φανή. Μου λέει χαρακτηριστικά: «Η Φανούλα είναι ένα πολύ ερωτευμένο κορίτσι. Τίμιο με πολύ συμπαγή χαρακτήρα και μια ακλόνητη ιδεολογία, που προσπαθεί μέσα σ’ αυτό το χάος, που περιγράφει η Λούλα Αναγνωστάκη, δηλαδή μιας καινούργιας θέσης πραγμάτων, μιας ρευστότητας που υπήρξε μεταπολεμικά, να επιβιώσει».
Παρόν στην πρόβα και ο αξιαγάπητος Όσκαρ, εδώ με την Τζένη Σκαρλάτου
Πιστεύει, όμως, ότι αυτή τη «μεταπολεμική ρευστότητα» την έχουμε αφήσει πίσω σήμερα; «Νομίζω ότι ακόμα ανιχνεύουμε …Δεν ξέρουμε που ακριβώς πατάμε».
Όσο για την εγκυμοσύνη της επί σκηνής μας επισημαίνει: «Ένα από τα πρώτα πράγματα, που είπα στις πρώτες συναντήσεις είναι ότι είναι τρομερό πως αυτή η κοπέλα είναι έγκυος με μια ανειλημμένη απόφαση να ευδοκιμήσει αυτή η εγκυμοσύνη και στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτό. Όλοι όταν το ακούν, κάπως το παρακάμπτουν και νομίζω ότι έχει και συμβολική σημασία. Διότι, όταν στη δραματουργία επιλέγει ο συγγραφέας ένα τέτοιο γεγονός, συνήθως μ’ έναν τρόπο περιστρέφονται τα πράγματα γύρω από αυτό. Αντίθετα, εδώ υπάρχει μια εγκυμοσύνη, την οποία αγνοούν όλοι. Σαν να μην σχετίζεται κανείς τους μ’ αυτό το γεγονός»
Ο Κώστας Νικούλι, τον οποίο οι περισσότεροι θυμόμαστε από τη βραβευμένη ταινία του Πάνου Κούτρα, Xenia, μου συστήνει τον ήρωά του: «Υποδύομαι τον Γιαννούκο, τον αδερφό της Φανής και κολλητό του Μιχάλη. Στο έργο τον παρακολουθούμε να μπλέκει σε μια ιστορία μ’ ένα όπλο, το οποίο βρέθηκε στα χέρια του από έναν άνδρα. Ο ίδιος ο Γιαννούκος αποκαλύπτει ότι αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος με α κεφαλαίο. Μέσα από αυτή την ιστορία του όπλου αλλάζει η ζωή του και καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα μόνος του, ανεξάρτητος από τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα, όμως, χάνει κι έναν φίλο, τον Μιχάλη, τον μόνο άνθρωπο, που σεβόταν και που ‘’σερνόταν” από πίσω του, όπως αναφέρει και ο ίδιος».
Το έργο σηματοδότησε την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Κάρολου Κουν, στο Θέατρο Τέχνης, το 1987, με τους: Ρένη Πιττακή, Στράτο Τζώρτζογλου, Κλέωνα Γρηγοριάδη, Μίμη Κουγιουμτζή, κ.ά.
«Ο ήχος του όπλου», όπως έλεγε ο ίδιος ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης στην τελευταία συνέντευξή του («Το Βήμα», 8.2.1987) «δεν ακούγεται ούτε μία φορά στη σκηνή. H συχνή αναφορά στο αντικείμενο αυτό που σκοτώνει, εισβάλλει βίαια στον φανταστικό κόσμο των ηρώων του έργου και το μήνυμα που εκτοξεύεται από την κοίτη της γλώσσας είναι μια συνεχής απειλή…»
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Θεάτρο Σταθμός στις 9 Νοεμβρίου.
Η προπώληση έχει ξεκινήσει. Κλείστε το εισιτήριο σας εδώ.
Την αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης.
Κείμενο: Γιώτα Δημητριάδη
Κείμενο: Γιώτα Δημητριάδη, Δημήτρης Χαλιώτης
Το πρώτο μέρος δεν ήταν αρκετό και στο δεύτερο σίγουρα δεν θα συμπεριληφθούν όλοι, καθώς ηθοποιοί που στέκονται δίπλα σε πρωταγωνιστές και πολλές φορές καταφέρνουν να κλέψουν ακόμα και την παράσταση ξεπηδούν συνεχώς στις αθηναϊκές σκηνές. Με πολλά ή λιγότερα χιλιόμετρα στη θεατρική τους καριέρα, ξεχωρίσαμε ορισμένους που θεωρούμε πως δικαίως μας κέντρισαν την προσοχή.
Μαρία Διακοπαναγιώτου, «Αυτή η νύχτα μένει» (Τεχνόπολις)
Αν μιλούσαμε με όρους πίστας, θα ήταν το «πρώτο όνομα», παρόλο που υποδύεται ένα δεύτερο ρόλο στη θεατρική διασκευή του «Αυτή η νύχτα μένει» που σκηνοθετεί η Κίρκη Καραλή. Η εκρηκτικά ταλαντούχα Μαρία Διακοπαναγιώτου μοιάζει να ήρθε κατευθείαν από τα μπουζούκια της αθάνατης ελληνικής επαρχίας των 80s. Φωνή, παρουσία, στάση σώματος, τρόπος έκφρασης, το λαϊκό αντικατοπτρίζεται με απόλυτο τρόπο πάνω της. Η ερμηνεία της είναι απολαυστική. Είναι αδύνατο να μην την ξεχωρίσεις.
Νάνσυ Μπούκλη, «Επικίνδυνες σχέσεις» (Θέατρο Άλμα)
Στη σκηνή του Θεάτρου Άλμα βρίσκουμε τον Γιώργο Κιμούλη στο γνωστό και προκλητικό έργο του Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις». Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα σε μορφή επιστολών, το οποίο εκδόθηκε το 1782, γνώρισε τεράστια επιτυχία και απαγορεύτηκε το 1825, επί κυβερνήσεως Καρόλου Ι΄, ως «επικίνδυνο». Παράλληλα απαγορεύτηκαν τα έργα του Βολταίρου, του Μοντεσκιέ, του Ρουσό και του Μπομαρσέ. Η απαγόρευσή του ίσχυσε ουσιαστικά καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του υποκόμη Βαλμόν, του τρελού καρδιοκατακτητή που έχει ως στόχο της ζωής του να παίζει με τις γυναίκες. Ένα από τα θύματά του είναι και η Σεσίλ, την οποία υποδύεται η ταλαντούχα Νάνσυ Μπούκλη. Η ερωτική της σκηνή με τον Γιώργο Κιμούλη είναι ίσως η καλύτερη σκηνή της παράστασης. Η ηθοποιός εμπλουτίζει την ατμόσφαιρα με τη μοναδική της ενέργεια, το μπρίο και τη σκηνική της γοητεία.
.
Κωνσταντίνος Μωραΐτης, «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» (Θέατρο Τέχνης)
Υποδυόμενος επτά διαφορετικούς –απολύτως αντίθετους μεταξύ τους– ήρωες στην παράσταση του Σίμου Κακάλα που μεταφέρει στη σκηνή την υπέροχη ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης καταφέρνει να είναι το ίδιο πειστικός, χωρίς καμία ριζική μεταμόρφωση και δίχως καμία υπερβολή. Το βλέμμα του, ο τόνος της φωνής του, η στάση του σώματός του λειτουργούν σαν μια αόρατη μάσκα που του επιτρέπει να περνά από τον έναν ήρωα στον άλλο. Υπηρετώντας πιστά τη σκηνοθεσία του Κακάλα, καταφέρνει να ξεχωρίσει παραμένοντας αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου. Και αυτό μόνο εύκολη υπόθεση δεν το λες.
Ορόρα Μαριόν και Αλέξανδρος Μυλωνάς, «Αύγουστος» (Θέατρο Δημήτρης Χορν)
Στον «Αύγουστο» θαυμάζει κανείς πόσο άρτια λειτουργούν οι σκηνές συνόλου και γι’ αυτό τα εύσημα ανήκουν τόσο στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη για τη σκηνοθεσία του όσο και στην ομάδα των ηθοποιών που συμμετέχουν. Από τους δεύτερους ρόλους τις εντυπώσεις κλέβει η Ορόρα Μαριόν από την πρώτη κιόλας σκηνή ως Ινδιάνα νοσοκόμα. Η νεαρή ηθοποιός μοιάζει να έχει χτίσει έναν ολόκληρο χαρακτήρα τόσο διαφορετικό από όλη την οικογένεια Γουέστον και η παρουσία της στη σκηνή, αν και διακριτική, τραβά τα βλέμματα.
Εξαιρετικός και ο πολύπειρος Αλέξανδρος Μυλωνάς. Με έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα εκμαιεύει με ευκολία τόσο το γέλιο όσο και τη συγκίνηση του κοινού.
Γιώργος Σύρμας, «Γενικός Γραμματεύς» (Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου)
Η Σοφία Μαραθάκη πειραματίζεται πάνω στο «Γενικό Γραμματέα» του Ηλία Καπετανάκη, μια κωμωδία γραμμένη στα τέλη του 19ου αιώνα, και ο νεαρός Γιώργος Σύρμας κλέβει τις εντυπώσεις με το μπρίο και την ενέργεια με την οποία υποδύεται διαφορετικούς ήρωες του έργου. Μοιάζει να διαθέτει σπάνια κωμική στόφα, γκελ στο κοινό, αλλά και μέτρο, αφού ποτέ δεν χάνει τον έλεγχο υποκύπτοντας σε μπαλαφάρες. Είτε συμφωνήσεις είτε όχι με την παράσταση της Μαραθάκη, οφείλεις να παραδεχτείς ότι ο Γιώργος Σύρμας ξεχωρίζει μένοντας πιστός στη σκηνοθετική γραμμή.
Στέλλα Γκίκα, «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;» (Θέατρο Σφενδόνη)
H Ρούλα Πατεράκη και η Ρένη Πιττακή ως άσπονδες γηραιές αδερφές και πρώην σταρ της showbiz έδωσαν ρεσιτάλ στη θεατρική μεταφορά του διάσημου κινηματογραφικού θρίλερ του 1962, αν και η σκηνοθεσία δεν ευνόησε την παράσταση ώστε να απογειωθεί. Σημαντική ήταν και η συμβολή των δεύτερων ρόλων. Ξεχωρίσαμε τη Στέλλα Γκίκα ως Έντα, απόλυτα πειστική και αποφασιστική ως η νοσοκόμα-βοηθός που φτάνει σε σημείο αυτοθυσίας για την κυρία της.
Κώστας Νικούλι, «Καλιγούλας» (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά)
Μια σπουδαία ερμηνεία μάς χαρίζει ο Γιάννης Στάνκογλου ως Καλιγούλας στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Στο πλάι του μια πολύτιμη Θεοδώρα Τζήμου στο ρόλο της Καισώνιας και ένας καλοδουλεμένος θίασος. Ο νεαρός Κώστας Νικούλι ως Σκιπίωνας δίνει μια μεστή ερμηνεία, ως alter ego του σκληρού αυτοκράτορα – οι κοινές τους σκηνές είναι από τις πιο δυνατές της παράστασης. «Δυστυχία μου είναι ότι καταλαβαίνω τα πάντα», ομολογεί κάποια στιγμή έχοντας σκιαγραφήσει έναν πολύ ενδιαφέροντα παλλόμενο ψυχικά χαρακτήρα που δίνει μάχη για τη συγχώρεση και τη λύτρωση. Ο νεαρός ηθοποιός εμφανίζεται παράλληλα και στο «Ρομπέρτο Τσούκο» στο Θέατρο Τέχνης
Μαίρη Σαουσοπούλου, «Φιλιώ Χαϊδεμένου» (Θέατρο Βεάκη)
Μια δυνατή ιστορία που αφορά όλους τους Έλληνες ζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη. Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη συγκινεί με τη συγκλονιστική της ερμηνεία, με συνοδοιπόρο της σε αυτό το ταξίδι τον Ζαχαρία Καρούνη, που ντύνει με όμορφες μελωδίες το προσφυγικό δράμα. Στο πίσω μέρος της σκηνής ο θίασος δίνει σάρκα και οστά στις αφηγήσεις της Φιλιώς. Ξεχωρίσαμε τη Μαίρη Σαουσοπούλου που υποδύεται τη μητέρα της.
Είναι αξιομνημόνευτος ο τρόπος με τον οποίο αγκαλιάζει το νεκρό κεφάλι του συζύγου της και ζητά να ρίξει λίγο χώμα στα μάτια του. Λιτή, ουσιαστική και καθηλωτική ερμηνεία.
Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος "Οι δεύτεροι ρόλοι που κλέβουν την παράσταση"
Είδα
Video
