Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Ό,τι χρειάζομαι για το μακιγιάζ, τσιμπιδάκια, νερό. Στο καμαρίνι που είμαστε τώρα έχει ένα ωραίο σημείωμα στον καθρέφτη. Δεν ξέρω ποιανού είναι, αλλά μου αρέσει. 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Ήταν το πιο ωραίο καμαρίνι επειδή το μοιράστηκα με τους συμμαθητές μου στο τρίτο έτος του Ωδείου Αθηνών. Στην περίφημη «μαύρη αίθουσα» του Ωδείου περάσαμε κυριολεκτικά μία ολόκληρη χρονιά ο ένας πάνω στον άλλο. Όλοι οι τοίχοι γεμάτοι κείμενα, ποιήματα, σχεδιαγράμματα και παντού αντικείμενα και ρούχα. 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Καμαρίνι σε νυχτερινό κλαμπ. Το έχω δει σε ταινία, ήταν το καμαρίνι της Μάρλεν Ντίντριχ στο «Γαλάζιο Άγγελο». Ένας καθρέφτης με φωτογραφίες, φτερά, πούπουλα, κόσμος να πηγαινοέρχεται και σχεδόν μύριζα το άρωμα της τέλειας Lola Lola.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στο καμαρίνι πάλι της «μαύρης αίθουσας». Κοιμόμασταν με βάρδιες πάνω σε ξαπλώστρες θαλάσσης, όταν δεν τις χρησιμοποιούσαμε για σκηνικό. Τσακωνόμασταν ποιος θα ξάπλωνε πρώτος. Αναθέταμε «ξυπνητήρι» σε κάποιο συμμαθητή.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Πίνω νερό, τσεκάρω μήπως έχω κάτι στα δόντια μου και χοροπηδάω για να νιώσω χαζή.

Η Κατερίνα Ζησούδη συμμετέχει στην παράσταση «Το έξυπνο πουλί» του Ζορζ Φεντό, σε μετάφραση Νικηφόρου Παπανδρέου και διασκευή-σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη-Γιώργου Κατσή, στο Tempus Verum-Εν Αθήναις.