«Μια εφηβική παρέα αγοριών που άντεξε στο πέρασμα του χρόνου.
Σαραντάρηδες πια καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με όσα δεν ήξεραν αλλά και
όσα ήξεραν και επέλεγαν επιμελώς να καταχωνιάζουν.
Μια μάνα κατάκοιτη με αδυναμία ομιλίας επικοινωνεί τις ανάγκες αλλά και όλες τις
επιθυμίες της με ένα ηλεκτρικό κουδούνι κρεμασμένο στο λαιμό.
Πόση δύναμη μπορεί να κρύβεται στην αδυναμία;
Πόση εξουσία στην ανημπόρια;
Πόσο μας επηρεάζουν οι άνθρωποι γύρω μας;
Πόσο μας αλλοιώνουν, μας διαμορφώνουν, μας συνθλίβουν;
Πόσο ελεύθεροι είμαστε πραγματικά στις επιλογές μας;»

Το νέο έργο του Δημήτρη Αλεξίου είναι ένα δυνατό ψυχογράφημα χαρακτήρων που είναι φίλοι μας, κοιμούνται δίπλα μας ή τους αντικρίζουμε κάθε μέρα στον καθρέφτη.

Από 18 Οκτωβρίου μέχρι 30 Νοεμβρίου
Κάθε Δευτέρα στις 20:00
Κάθε Τρίτη στις 21:00
Θέατρο Μεταξουργείο, Ακαδήμου 14, πλ. Αυδή, τηλ. 2105234382
Εισιτήρια: 13€ , 10€ (ανέργων, ΑΜΕΑ, φοιτητικό, 65+, ατέλειες)
Κρατήσεις/ ομαδικά εισιτήρια: 6972211091 και στο www.viva.gr

Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους κάτω από 15 ετών.
Διάρκεια: 100 λεπτά χωρίς διάλειμμα

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ
Κείμενο – σκηνοθεσία: Δημήτρης Αλεξίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άντα Ανδρούτσου
Σκηνικά: Σταμάτης Ζέρβας
Κατασκευή σκηνικών: Γιώργος Χάιντας, Δημήτρης Μαμάι, Αλέξανδρος Πέτοβας
Φωτισμοί: Δημήτρης Αλεξίου
Φωτογραφίες: Γιώργος Νίκογλου
Βίντεο: Νεκτάριος Θεοδώρου
Graphic design: Δήμητρα Καραγιάννη
Πρωτότυπη μουσική επένδυση: Βαγγέλης Σερίφης
Επικοινωνία : Acerinta, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Εκτέλεση παραγωγής: Κωνσταντίνος Πλατής

Το ομώνυμο τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Αθηνά Πανταζή σε στίχους Κατερίνας Ξαναλάτου , μελωδία του Δημήτρη Αλεξίου και παραγωγή- ενορχήστρωση Βαγγέλη Σερίφη

Παίζουν: Απόστολος Βαρναβέλιας, Κατερίνα Ξαναλάτου, Βασίλης Λαδικός , Γιώργος Χάιντας , Βαρβάρα Ραμπαούνη, Γεωργία Προκοπίου. Φιλική συμμετοχή: Βασίλης Μουτσόπουλος

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Τα στενά του Μεταξουργείου δεν είναι και το καλύτερο μέρος για περίπατο. Παρ’ όλα αυτά,  φτάνοντας στον μικρό πεζόδρομο της Ακαδήμου, νιώθεις, αμέσως, τη διαφορά. Τα δύο θέατρα έχουν δώσει χρώμα και ζωντάνια στην πολύπαθη περιοχή.

Συναντώ τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, για πρώτη φορά, κι από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας μας συνειδητοποιώ πόσο ταιριαστό είναι το όνομά της, μια ευωδία αγαπημένου λουλουδιού συνταιριασμένη με μια μελωδία κελαηδίσματος.

Από το φουαγιέ, ήδη,οι αναμνήσεις από τις παραστάσεις αλλά και τους καλλιτέχνες που πέρασαν από το θέατρο Μεταξουργείο είναι έντονες.

Η Γιασεμί κάνει εντατικές πρόβες για το υπέροχο έργο του Γουίλιαμ Γκίμπσον «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν». Συνεργάζεται, για πρώτη φορά, με παιδιά αλλά και τη σκηνοθέτη Νικαίτη Κοντούρη, την οποία πάντα θαύμαζε, έχει τις ανησυχίες της, σαν νέα μαμά, φωνάζει τη μητέρα της Άννα Βαγενά, «Άννα», όταν συνεργάζονται στο θέατρο, της λείπει πολύ ο Λουκιανός, όχι ως πατρική φιγούρα, αλλά ως σοφός συνομιλητής και βλέπει τον θάνατο και τη γέννηση σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος...

Σε βρίσκουμε σε εντατικές πρόβες για την παράσταση «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν», του Γουίλιαμ Γκίμπσον, σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη. Πες μας δύο λόγια για το έργο και τον ρόλο σου.

Το πολύ ενδιαφέρον, για μένα, είναι ότι θα κάνω ένα υπαρκτό πρόσωπο, την Άννυ Σάλιβαν.Τόσο η ίδια, όσο κι η μαθήτριά της η Έλεν Κέλλερ, ήταν γυναίκες οι οποίες με το έργο τους βελτίωσαν, σημαντικά, τη ζωή των τυφλών και κωφών παιδιών.

Η Άννυ ήταν μια φτωχή, τυφλή κοπέλα, Ιρλανδέζα, η οποία έζησε σ’ ένα φτωχοκομείο. Ορφάνεψε μικρή από μητέρα κι ο πατέρας της την παράτησε εκεί μαζί με τον αδερφό της.

Από εκεί είχε την τύχη να μεταφερθεί στο ίδρυμα Perkins, στη Βοστόνη, ένα πολύ σπουδαίο ίδρυμα για τυφλούς, που υπάρχει ακόμα στην Αμερική. Όλα αυτά διαδραματίζονται το 1860 με 1870. Οταν ολοκληρώνει τις σπουδές της, ο διευθυντής του ιδρύματος τη στέλνει σε μια πλούσια οικογένεια στην Αλαμπάμα. Εκεί συναντά, τη μικρούλα Έλεν Κέλλερ, που έχει γεννηθεί φυσιολογικά αλλά μετά από λίγους μήνες, από κάποια αρρώστια, μάλλον μηνιγγίτιδα, μένει και τυφλή και κωφή.

Όταν φτάνει στο σπίτι τους, το παιδάκι είναι ήδη εφτά ετών, είναι ένα αγρίμι κι αδυνατεί να επικοινωνήσει. Οι γονείς έχουν την αγωνία, πώς να το κάνουν να επικοινωνήσει. Δεν θέλουν να το κλείσουν σε ίδρυμα. Μάλιστα, η επικοινωνία των γονιών με το ίδρυμα Perkins έγινε μέσω του γνωστού επιστήμονα, Γκράχαμ Μπελ. Ο διευθυντής είχει δει κάτι στην μόλις 21 ετών Άννυ και την έστειλε στην οικογένεια.

Το έργο διαδραματίζεται σ’ αυτό το διάστημα των 3 μηνών, από τη στιγμή που η δασκάλα παραλαμβάνει το παιδί, όντας πραγματικά ένα αγρίμι, μέχρι τη στιγμή που καταφέρνει η μικρούλα, όχι μόνο να μιλήσει, αλλά να συνδέσει τη λέξη με το αντικείμενο, μέσω του δακτυλικού αλφαβήτου.

Υπάρχει, μάλιστα, μια πολύ ωραία σκηνή, όπου η μικρούλα καταλαβαίνει αυτή τη σύνδεση...

Ακριβώς, και στην πραγματική ζωή και στο έργο, η Έλεν καταλαβαίνει το πως συνδέεται η κάθε λέξη με ένα αντικείμενο, όταν η δασκάλα της ρίχνει νερό στην παλάμη. Από εκεί και πέρα ξεκλειδώνεται αυτή η λειτουργία στον εγκέφαλό της. Από την πρώτη κι’ όλας μέρα καταφέρνει και συλλαβίζει 30 με 35 λέξεις. Η μικρή εκπαιδεύεται κι η ίδια στο ίδρυμα και στη συνέχεια γίνεται το πρώτο τυφλοκωφό άτομο στην ιστορία, το οποίο τελειώνει πανεπιστήμιο.

Το έργο θίγει πάρα πολλά ζητήματα. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το θέμα της εκπαίδευσης και πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζεται ο κάθε μαθητής σαν μια ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα...

Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όντας και μητέρα, βλέπω ότι υπάρχει μια τάση στην εποχή μας να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά σαν είναι το κέντρο του κόσμου. Τα κακομαθαίνουμε και δεν τους χαλάμε κανένα χατήρι. Αυτό αντιμετωπίζει κι η ηρωίδα στο έργο. Ένα παιδί απόλυτα κακομαθημένο, γιατί οι γονείς του με το παραμικρό της δίνουν ένα γλυκό, προκειμένου να καλμάρει και να φύγει η δύσκολη στιγμή. Η Άννυ Σάλιβαν, αντίθετα, αντιμετωπίζει το παιδί, ως ίσο, λέγοντας από την αρχή ότι είναι πολύ έξυπνο παιδί, αλλά θέλει το χρόνο του και πρέπει κανείς να ασχοληθεί μαζί του και να εκπαιδευτεί.

Πώς είναι να δουλεύεις με παιδιά;

Είναι η πρώτη φορά και το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Τα παιδιά έχουν μια καθαρότητα και μια αθωότητα απέναντι στα πράγματα. Νομίζω, πως αν τα παρακολουθήσεις, μόνο κέρδος έχεις.

Πώς δουλεύει η σκηνοθέτης σας, Νικαίτη Κουντούρη, με τις δύο μικρές του θιάσου;

Επειδή η σχέση που βιώνουμε στη σκηνή είναι, κυρίως, σωματική, βασικός στόχος είναι να κατακτήσεις την εμπιστοσύνη του παιδιού. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η Νικαίτη δουλεύει και με τις δύο παράλληλα. Παρακολουθεί η μια την πρόβα της άλλης και προσπαθεί να εντάξει τα ωραία στοιχεία. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά ουσιαστικό ενδιαφέρον για το πώς θα παίξουν καλύτερα τον ρόλο.

Ως μητέρα, πόσο δύσκολο είναι να μην «κακομάθεις» το παιδί σου;

Πολύ...(γελάει). Το παιδί θέλει χρόνο κι υπομονή και με τον τρόπο ζωής μας σήμερα, αυτό είναι πολύ δύσκολο.Τα παιδιά σε διδάσκουν την υπομονή κι εγώ, ευτυχώς, είμαι πολύ υπομονετική, το πήρα από τον μπαμπά μου αυτό. Δεν είναι εύκολο να πεις δεν σου δίνω το tablet! Τώρα, το βιώνω, γιατί η ηλικία των τριών, που είναι η Μαρίνα είναι πιο απαιτητική. Ξεκινάνε τα παιδιά να έχουν συναισθήματα, φόβους, ανασφάλειες κι είναι αναγκαία η εκπαίδευση.

Έχει καταλάβει τι δουλειά κάνει η μαμά της;

Ναι, βέβαια, μάλιστα κατεβαίνει στο θέατρο και ρωτάει «Εγώ πότε θα κάνω πρόβα;». Της λείπω, βέβαια, αλλά ευτυχώς, ο μπαμπάς της και σύντροφός μου είναι ουσιαστικά παρόν και μοιράζουμε τον χρόνο. Νομίζω, ότι όχι μόνοι ηθοποιοί, γενικά οι γονείς λείπουν στα παιδιά τους.

Αν και παιδί καλλιτεχνών, μοιάζει να το έχεις διαχειριστεί με πολύ ωραίο τρόπο. Κάνεις παραστάσεις με την Άννα Βαγενά, αλλά πολλές φορές κάνεις και μόνη σου πράγματα....Πώς το κατάφερες αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένα εύκολο πράγμα, ιδιαίτερα, όταν είσαι και από δύο γονείς καλλιτέχνες. Μεγαλώνοντας, βλέπω ότι ο χώρος έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση κι όχι το κοινό. Το κοινό με αγκάλιασε από την αρχή. Αυτό συμβαίνει μόνο στα δικά μας επαγγέλματα, στους άλλους χώρους δεν γίνεται αυτή η σύγκριση.

Όμως, είτε παίζεις με την μαμά σου, είτε έχεις μαμά ηθοποιό, πάνω στη σκηνή είσαι μόνος. Δεν μπορεί να σου κάνει κανένας μαγικά!

Είναι θέμα διαχείρισης, κι έγινε αυτό που είπες, με τα χρόνια ακολούθησα τον δικό μου δρόμο, δούλεψα κι εκτός Μεταξουργείου αλλά και μέσα σ’αυτό.

Έχω δουλέψει και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου,το Εθνικό Θέατρο και με την Άννα έχουμε κάνει πολλά πράγματα, πολλές φορές.

Την φωνάζεις «Άννα» κι όχι «μαμά»;

Ανάλογα, στο θέατρο είναι η Άννα Βαγενά, η συνεργάτης.

Από μικρή ήθελες να ακολουθήσεις αυτό τον δρόμο ή προέκυψε στην πορεία;

Ήθελα, αλλά επειδή από μικρή ήμουν στα θέατρα κι είχα καταλάβει τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί οι γονείς μου ήταν οι ίδιοι και παραγωγοί των παραστάσεων, δίσταζα να το αποφασίσω. Δεν το είχα εξομολογηθεί, να σου πω την αλήθεια, ήμουν καλή μαθήτρια κι ετοιμαζόμουν να δώσω για Μ.Μ.Ε., αλλά κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα ήμουν δυστυχισμένη αν επέλεγα άλλο δρόμο. Κάποια στιγμή, λοιπόν, κάλεσα τη μάνα μου σε δείπνο και της το ανακοίνωσα!

Πώς αντέδρασε;

Είχε πολύ πλάκα γιατί με είχε ακούσει πολύ σοβαρή και τρόμαξε. Νόμιζε ότι ήμουν έγκυος ή ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Οπότε την καθυσήχασα, της το είπα κι όλα καλά! Κι οι δύο, τόσο ο πατέρας μου, όσο κι η μάνα μου, πότε δεν μας αποθάρρυναν από το να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, εμένα και την αδερφή μου. Εκείνη σπούδασε κοινωνική λειτουργός, αλλά στην πορεία ασχολήθηκε με την μουσική. Εύχομαι, όλοι οι γονείς να είχαν την ίδια αντιμετώπιση, να λένε: «Να κάνετε ό,τι σας κάνει ευτυχισμένους».

Από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον μπαμπά σου, τι σου λείπει περισσότερο; Μου είπες πριν για την υπομονή του...

Είναι πάρα πολλά....Ο Λουκιανός ήταν ένας σοφός άνθρωπος, πέρα από όλα τα άλλα. Μου λείπει, αφάνταστα, η παρουσία του και το να περνάω χρόνο μαζί του κουβεντιάζοντας. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει άλλος, ο οποίος θα μπορέσει να αντικαταστήσει αυτό το κενό και δεν μιλάω για την πατρότητα, αλλά γι’ αυτή την ξεχωριστή επικοινωνίας μας.

Νομίζω, ότι ήρθαν ξαφνικά πολλές αλλαγές στη ζωή σου. Έφυγε ο μπαμπάς σου, ήρθε η κόρη σου... Πώς τις διαχειρίστηκες;

Πράγματι, ευτυχώς, ο μπαμπάς μου πρόλαβε τη μικρή. Εκείνη γεννήθηκε Σεπτέμβριο, ο Λουκιανός έφυγε πέντε μήνες μετά. Έζησα τα δύο μεγαλύτερα γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου, τη γέννηση και τον θάνατο, μέσα σε ένα εξάμηνο.

Σ’ άλλαξαν αυτά τα γεγονότα; Πολλές φορές, όταν συμβαίνει κάτι τόσο δυνατό στη ζωή μας λέμε ότι αλλάζουμε τρόπο σκέψης ή στάση ζωής, αλλά στην ουσία επανερχόμαστε. 

Σίγουρα με άλλαξαν κι ο θάνατος κι η γέννηση. Τώρα που στο λέω το συνειδητοποιώ αυτό, αλλά τα βάζω σαν ίσα, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Παρόλο, που η γέννηση είναι η ζωή, επειδή εγώ τα βίωσα πολύ κοντά, θεωρώ ότι και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά. Δεν ξέρω, αν ακούγεται μαύρο όλο αυτό... και με τη γέννηση υπάρχει ένας θάνατος από «κόρη» γίνεσαι «μαμά». Ήταν η πιο δύσκολη, αλλά κι η πιο τροφοδοτική περίοδος της ζωής μου.

Από τον κόσμο εισπράττεις αγάπη για τον Λουκιανό;

Πάρα πολύ...συνέχεια... Είναι πολύ έντονο όλο αυτό. Είναι παρόν κι η νέα γενιά συνεχίζει να ακούει τα τραγούδια του. Έγινε μια πολύ ωραία εκδήλωση το καλοκαίρι, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά και τώρα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Όπου πέρα από τους ανθρώπους, που ήρθαν, μιλάμε για 10.000 κόσμο, φάνηκε πόσο ζωντανά κι επίκαιρα είναι ακόμα τα τραγούδια του. Αυτό που μου λένε είναι ότι το κενό είναι μεγάλο, γιατί δεν υπάρχει κάποιος αντίστοιχος καλλιτέχνης. Είναι η τρίτη-τέταρτη γενιά, η οποία μεγαλώνει με τα τραγούδια του.

Από την πολιτεία έχουν γίνει πράγματα;

Ναι...Από τον Δήμο Βουλιαγμένης έγινε μια ωραία κίνηση κι ονομάστηκε η πλαζ Βουλιαγμένης, όπου είχε γίνει το θρυλικό πάρτι, και έτσι τώρα είναι η «Πλαζ Βουλιαγμένης –Λουκιανός Κηλαηδόνης». Ο κόσμος νομίζω ότι βρίσκει τις περισσότερες φορές πράγματα για να τιμήσει έναν καλλιτέχνη. Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως ένας άνθρωπος, που δεν είναι πια στη ζωή, καταφέρνει να μαζέψει τόσο κόσμο με τραγούδια, τα οποία γράφτηκαν πριν 40 χρόνια.

Εμείς, σαν οικογένεια, θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα για τον Λουκιανό, δεν μου αρέσει να λέω «στη μνήμη του». Έχει αφήσει ένα απίστευτο έργο πίσω του και ένα αρχείο, που ο ίδιος αρχειοθέτησε πριν φύγει. Αυτά, λοιπόν, θέλουμε να αξιοποιηθούν.

Μπορούμε να ανακοινώσουμε κάτι;

Υπάρχει, ένα πολύ ωραίο διήμερο, που θα γίνει στις 14 και 15 Δεκέμβρη στο Μέγαρο Μουσικής για τα παιδιά. Ο Λουκιανός είχε γράψει πολλές μουσικές και για το θέατρο, για παιδικές παραστάσεις. Εκεί, θα συμμετέχουν ηθοποιοί, μουσικοί και παιδιά!

Τα παιδάκια, φέτος,  έχουν την τιμητική τους!

Ναι!

Την κόρη σου θα την έβαζες να παίξει σε παράσταση. Αν δεν ήταν τριών και ήταν εφτά θα έπαιζε μαζί σου τώρα στο «Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν»;

Θα ήθελα να γίνει, όπως έγινε και μ’ εμάς. Να μην την πιέσω προς κάποια κατεύθυνση. Νομίζω, πώς όχι...Ακόμα είναι μικρή... θα δούμε. Αυτό που βλέπουμε, πάντως, με τον πατέρα της, είναι ότι έχει μουσικό αυτί. Γεγονός, μάλλον γονιδιακό, γιατί κι ο μπαμπάς της είναι μουσικός.

Με την πολιτική τι σχέση έχεις;

Παρακολουθώ τα γεγονότα, ενημερώνομαι, δεν έχω κάποιο πάθος, ώστε να λέω ότι θέλω να εμπλακώ με τα κοινά. Με ενδιαφέρει το τι συμβαίνει στη χώρα κι επειδή νομίζω ότι η πολιτική ξεκινά από τον πολίτη προσπαθώ να κάνω πράγματα για να καλυτερεύσει η ζωή μας.

Η ζωή της μαμάς πώς ήταν όταν ήταν στη Βουλή;

Η μητέρα μου ήταν πάντα πολιτικοποιημένη, από πολύ νέα στη Λάρισα δημοτική σύμβουλος κ.λ.π Είναι κάτι που χρόνια την απασχολούσε.

Η Βουλή, όμως, φαντάζομαι ότι είναι κάτι πιο απαιτητικό....

Σίγουρα είναι. Αν, όμως, δεν το άντεχε δεν θα έμπαινε σ’ αυτή την ιστορία. Το έκανε έχοντας κάνει έναν μεγάλο κύκλο ζωής κι έχοντας δουλέψει χρόνια.

Κι είχε δουλέψει, όπως λες...

Ακριβώς, ξέρει τι θα πει δουλεύω, δημιουργώ, ξεκινώ κάτι από την αρχή, όπως αυτό εδώ το θέατρο, το «Μεταξουργείο», μια χειροποίητη δημιουργία και των δύο γονιών μου.

Το θέατρο, φέτος, κλείνει είκοσι χρόνια. Πώς ήταν αυτή η πορεία;

Το γεγονός και μόνο ότι συνεχίζει να υπάρχει δεν είναι αυτονόητο. Το θέατρο στάθηκε μέσα στην κρίση κι όλα αυτά τα χρόνια, με μικρές εξαιρέσεις, μια ή δυο παραγωγές δεν έχει επιχορηγηθεί ποτέ επιβιώνοντας μόνο με τις δικές του δυνάμεις.

Η υπουργός δήλωσε ότι «ο πολιτισμός πρέπει να είναι αυτοεπιδοτούμενος». Αυτό πώς το σχολιάζεις;

Εμείς είμαστε χρόνια έτσι. Παρ΄όλα αυτά, φέτος κάναμε πρόταση για χορηγία, αλλά απορρίφθηκε κι έτσι δεν επιχορηγούμαστε γι’ αυτή τη συγκεκριμένη παραγωγή. Είναι μεγάλες οι δυσκολίες. Αναγκάζεσαι, συνήθως, να κάνεις λιγοπρόσωπα έργα και τα θέατρα να φιλοξενούν πολλές παραγωγές και εις βάρος των προβών και της προετοιμασίας της κάθε παράστασης. Είμαστε ικανοποιημένοι, που καταφέραμε να επιβιώσουμε σε δύσκολες εποχές, όταν άλλα θεάτρα με επιχορηγήσεις, έκλεισαν. Χρωστάμε πολλά στο κοινό που μας ακολουθεί πιστά, όλα αυτά τα χρόνια.

Μου είπες για το ρεπερτόριο, το οποίο προσαρμόζεται λόγω παραγωγής. Ποιά έργα ονειρεύεστε να κάνετε;

Αγαπάμε πολύ τον Τσέχωφ, για παράδειγμα, τα έργα του όμως έχουν πολλά πρόσωπα. Όπως, επίσης, και τον Τέννεσι Ουίλιαμς κι ευτυχώς, καταφέραμε να κάνουμε τον «Γυάλινο Κόσμο», το 2005.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω, αν η εμπλοκή σου μ’ αυτό τον ρόλο σ’ έκανε να σκεφτείς περισσότερο τη θέση των ΑΜΕΑ στη χώρα μας.

Επειδή κάνω μαθήματα νοηματικής μ’ ένα πολύ συμπαθητικό άνθρωπο, τον Στράτο Πατρινό, συνειδητοποιώ κάτι που φανταζόμουν, ότι δεν είναι ίση η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων. Οι κωφοί κι οι τυφλοί στην Ελλάδα έχουν πολλά προβλήματα. Δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα να υπάρξουν μαζί μας, ώστε να επικοινωνήσουν με όλη την κοινωνία. Πόσο συχνά βλέπεις ένα άτομο με αναπηρία στο δρόμο;

Χαίρομαι, πάρα πολύ που θα έρθουν στην παράσταση τυφλά και κωφά παιδιά από σχολεία. Θα κάνουμε παραστάσεις καθολικά προσβάσιμες στο κοινό. Θα ανακοινωθούν σύντομα οι παραστάσεις που θα έχουν και με διερμηνεία. 

«ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΝΥ ΣΑΛΙΒΑΝ»

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ»

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 1 Νοεμβρίου 2019

Κλείστε έγκαιρα τη θέση σας μέσω viva.gr

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιασεμί Κηλαηδόνη, Αλέξανδρος Σωτηρίου,Λίνα Φούντογλου, Σταμάτης Μπάκνης και οι μικρές Ιωάννα Αλεξανδρή και Κατερίνα Κανάκη.

Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Λάρισας 

Μαγευτικές φιγούρες κινούνται πίσω από ένα λευκό τεντωμένο σεντόνι, σε έναν «ημιδιαφανή» μικρόκοσμο, που όμως είναι τόσο διακριτός στις παιδικές ψυχές.

Πολύχρωμες και συναρπαστικές «σκιές» έρχονται στο Θέατρο «Μεταξουργείο» για να ξεσηκώσουν μικρούς και μεγάλους, συστήνοντας τον Καραγκιόζη στα παιδιά και θυμίζοντάς τον στους γονείς, από την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου. Ο Γιώργος Αθανασίου, ένας από τους καλύτερους καραγκιοζοπαίκτες της νεότερης γενιάς, θα δίνει παραστάσεις κάθε Κυριακή στο Θέατρο «Μεταξουργείο» στις 12:00 και στις 15:30.

Ο Γιώργος Αθανασίου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε οικογένεια με μεγάλη παράδοση στο Θέατρο Σκιών. Όπως λέει και ο ίδιος «Οι περισσότερες από τις ξέγνοιαστες στιγμές των παιδικών μου χρόνων, ήταν πίσω από τον μπερντέ του Καραγκιόζη. Φέτος συμπληρώνω δέκα χρόνια επαγγελματικής πορείας στο ελληνικό θέατρο σκιών, έχοντας περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα. Συνεργάστηκα με σχολεία, δήμους, συλλόγους, φεστιβάλ και άλλους ιδιωτικούς φορείς. Πλέον ακολουθώντας την αγάπη μου για το σενάριο, δημιουργώ και τα δικά μου έργα, πάντα με σεβασμό στην παράδοση. Θέλω η κάθε μου παράσταση να δίνει ένα μήνυμα, μα και ένα όνειρο σε κάθε παιδί (ηλικίας 3 - 103 ετών!). Ας αφήσουμε επιτέλους τα παιδιά να ονειρευτούν ή καλύτερα να εμπνευστούμε εμείς από τα όνειρά τους...»

Ο Καραγκιόζης

Παρακολουθώντας ένα παιδί τις περιπέτειες του Καραγκιόζη πλάθει και δικές του εικόνες, αφήνει τη φαντασία του να καλπάσει και πίσω από τη διάφανη «μαγική» κουρτίνα, ταξιδεύει με προορισμό το όνειρο, το γέλιο και τη διασκέδαση. Πίσω από ένα θεατρικό παιχνίδι κρύβεται πάντα μια ιδιαίτερη ιστορία, ένα μήνυμα κι ένα παιδικό όνειρο. Μάλιστα, ας μην ξεχνάμε πως ο Καραγκιόζης είναι κι ένα μάθημα ζωής: να κυνηγάμε τα όνειρά μας και να μαθαίνουμε τον εαυτό μας μέσα από αυτά.

Η Άννα Βαγενά μας λέει για τον Καραγκιόζη

Ανήκω σε μια γενιά, που στα παιδικά της βιώματα, πρωταγωνιστεί ο Καραγκιόζης. Στους χωματόδρομους της γειτονιάς μου, στη Λάρισα, που γεννήθηκα και μεγάλωσα τα απογεύματα του καλοκαιριού στήναμε συχνά με τα άλλα παιδιά το άσπρο σεντόνι που «δανειζόμασταν», κλέβαμε από τις μανάδες μας, τον μπερντέ του Καραγκιόζη. Με αυτοσχέδιες φιγούρες δίναμε παραστάσεις. Βάζαμε εισιτήριο για τις γειτόνισσες και τους γείτονες, που κουβαλώντας τα καρεκλάκια τους, παρακολουθούσαν το θέαμα. Έχω ακόμα έντονα στη μνήμη μου, τη μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα του δρόμου που καταβρέχαμε για να είναι ευπρεπές το θέατρό μας, που όμως πολλές φορές κατέληγε σε «τραγωδία», γιατί έπαιρνε φωτιά ο μπερντές, από τα αναμμένα κεριά που χρησιμοποιούσαμε για φως. Στη συνέχεια τρέχαμε να γλιτώσουμε από το ξύλο των μανάδων μας για τα καμμένα σεντόνια. Τώρα, είμαι ευτυχής, που στο Θέατρό μας το «Μεταξουργείο», υπακούοντας στην εντολή της δίχρονης εγγονής μου Μαρίνας, που απαιτεί οπωσδήποτε «Καραγκόζο», θα φιλοξενήσουμε για τον χειμώνα αυτό, τον υπέροχο Θίασο Σκιών του Γιώργου Αθανασίου.

Από τις 16/12/18, κάθε Κυριακή στις 12:00 και στις 15:30

Γενική είσοδος 5€

Στο ίδιο θέατρο κάθε Κυριακή, Δευτέρα & Τρίτη θα παίζεται το έργο «Δυο γυναίκες χορεύουν», με την Άννα Βαγενά και την Γιασεμί Κηλαηδόνη.

Θέατρο «Μεταξουργείο» Ακαδήμου 14 & Κεραμεικού|210-5234382

Το έργο «Δυο γυναίκες χορεύουν», του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ, που θεωρείται απ’ τους κορυφαίους της σύγχρονης ισπανικής θεατρικής γραφής, θα ανεβάσει για τη θεατρική περίοδο 2018-2019, το Θέατρο «Μεταξουργείο».

Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία κι έχει παιχτεί σε όλες σχεδόν τις πρωτεύουσες της Ευρώπης.

Στο Θέατρο «Μεταξουργείο», θα παίζεται από τις 9 Δεκεμβρίου 2018, σε σκηνοθεσία Nebojsa Bradic.

Παίζουν οι ηθοποιοί : Άννα Βαγενά και Γιασεμί Κηλαηδόνη.

Στο έργο, το χιούμορ και η συγκίνηση να εναλλάσσονται γοργά. Δύο γυναίκες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, ηλικία, μνήμες, επιθυμίες, με μόνο κοινό τη μοναξιά τους, ενώνουν τις ζωές τους και χορεύουν μαζί...τον τελευταίο χορό.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας : Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ ι Ζουρνέτ

Μετάφραση:Μεταφραστική ομάδα “Els De Paros” (Μαρία Χατζηεμμανούηλ, Δημήτριος Ψαρράς, Ιωάννης Μαντάς, Αλέξανδρος Μπαβέας)

Σκηνοθεσία: Nebojsa Bradic

Φωτισμοί : Μελίνα Μάσχα

Επικοινωνία : Άντζυ Νομικού

Παίζουν : Άννα Βαγενά, Γιασεμί Κηλαηδόνη

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Έναρξη παραστάσεων : Κυριακή 9/12/2018

Ημέρες και ώρες παραστάσεων : Κυριακή στις 19:00, Δευτέρα 20:00 (λαϊκή απογευματινή) & Τρίτη στις 21:00.

Τιμές εισιτηρίων : 18ευρώ, 15ευρώ (λαϊκή απογευματινή κάθε Δευτέρα) και μειωμένο 12ευρώ (φοιτητές, άνεργοι, συνταξιούχοι άνω των 65 ετών, πολύτεκνοι). Ισχύουν εισιτήρια ΟΓΑ.

Κρατήσεις εισιτηρίων : Στο τηλέφωνο του θεάτρου, 210-5234382.

Προπώληση: www.viva.gr, τηλ. 11876.