Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού 

 «Προσπαθώντας για το αδύνατο, κατορθώνουμε το καλύτερο δυνατό», υποστήριζε ο Ά. Στρίντμπεργκ και τα λόγια του Σουηδού θεατρικού συγγραφέα μοιάζουν να ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωση της Χριστίνας Χριστοφή. Πώς αλλιώς, αν όχι, αθεράπευτα ρομαντική, μπορείς να χαρακτηρίσεις μια καλλιτέχνη που ανοίγει ένα μικρό θέατρο, στην Κυψέλη μέσα στην κρίση; Επιλέγοντας, μάλιστα, να ανεβάσει, στη μικρή σκηνή του, θέατρο ρεπερτορίου και δίνοντας βήμα σε Έλληνες συγγραφείς.

Πες μας δύο λόγια για το έργο. 

 

\

 

 

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη 

Το έργο του Furio Bordon, «Αγαπημένε Elvis, Αγαπημένη Janis», έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Μπιπ, κάθε Σάββατο και Κυριακή έως τις 29 Μαρτίου, για να μας μιλήσει για το σκληρό πρόσωπο της ενηλικίωσης μέσα από τα γράμματα της 15χρονης και της 27χρονης Μαρίνας στον Elvis Presley και στη Janis Joplin.

Και η κουβέντα μας με τους τρεις ηθοποιούς (Θοδωρή Γκόγκο, Σεμέλη Παπαοικονόμου, Μαρβίνα Πιτυχούτη) ξεκίνησε από την ενηλικίωση των ροκ σταρ στα ‘60s για φτάσει στην ενηλικίωση της Ελλάδας το 2020.

Σεμέλη, πες μας λίγα λόγια το έργο.

Σεμέλη: Αρχικά, με το Θοδωρή είμαστε ομάδα εδώ και 10 χρόνια στα Γιάννενα και ,σε αυτή τη φάση, θέλαμε να ανεβάσουμε μια παράσταση στην Αθήνα. Και επιλέξαμε αυτό το έργο το οποίο γράφτηκε το ’96 και δεν έχει παιχτεί ποτέ ούτε στην Ιταλία. Το έργο αυτό, λοιπόν, έχει δύο μέρη. Στο πρώτο η Μαρίνα είναι 15 χρονών και στο δεύτερο 27. Από το ξεκίνημα του έχει, ήδη, αυτοκτονήσει και εμφανίζεται στη σκηνή ως «φαντασματάκι» μέσα από τις διηγήσεις των γονιών της οι οποίοι έχουν αποφασίσει μετά το θάνατο της να διαβάσουν το ημερολόγιο της. Στο πρώτο μέρος γράφει γράμματα στον Έλβις Πρίσλει και στο δεύτερο μέρος στη Τζάνις Τζόπλιν. Είναι και οι δύο πρόσωπα που έχουμε στο μυαλό μας ως ροκ σταρ, ως δηλαδή αντιπροσώπους μιας «καλής» ζωής. Στην ουσία, όμως, αν σκεφτεί κανείς ότι και οι δύο αυτοκτονήσανε, μάλλον περνάνε το ίδιο άσχημα όπως και όλοι εμείς. Μέσα, επομένως, από το έργο απομυθοποιείται το ροκ εν ρολ είδωλο της εποχής και αντικαθίσταται από ένα σύνολο κοινών καταπιέσεων. Είναι ένα θέμα που δε σταματάει να απασχολεί. Αναφέρεται στα ‘60s αλλά στέκεται και σήμερα.

Τι είναι –τελικά- η ενηλικίωση; Είναι μια διαδικασία σκληρή ή τόσο αυτονόητη που μοιάζει βαρετή;

Μαρβίνα: Η ενηλικίωση, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε βαρετή. Είναι μια φυσική διαδικασία περάσματος από μια φάση σε άλλη. Μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρουσα και πολύ ουσιαστική περίοδος. Όμως κάποιοι τη συγχέουν με την επιβολή, την επικράτηση, την οίηση, τη σοβαροφάνεια, την εξουσιομανία, την παντόφλα ή τον καναπέ. Αυτός περίπου είναι ο κόσμος των ενηλίκων που περιγράφει η Μαρίνα στο έργο και στον οποίο αρνείται πεισματικά να μπει.

Θοδωρής: Η ενηλικίωση που η ηρωίδα του Bordon βιώνει είναι σκληρή και βασανιστική. Για τον καθένα μας, η ενηλικίωση είναι μια διαδικασία επίπονη. Παίρνονται αποφάσεις και διαμορφώνονται απόψεις που μας ακολουθούν σε όλη μας την ζωή. Η Μαρίνα δεν θέλει να μεγαλώσει. Αναρωτιέται αν όλα αυτά που της συμβαίνουν ανήκουν άραγε σε αυτή τη διαδικασία; Η ίδια αναζητά τρόπους να το σταματήσει και να μείνει έξω από τον ‘προσβλητικό’ κόσμο των ενηλίκων όπως η ίδια χαρακτηριστικά αναφέρει.

Όλοι ενηλικιωνόμαστε; Αν αρνηθούμε;

Μαρβίνα: Είναι αλήθεια πως πολλοί δυσκολεύονται ή αρνούνται να ενηλικιωθούν. Όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ναι, όλοι ενηλικιωνόμαστε βιολογικά –όσοι επιβιώνουμε ως τότε, για να είμαι πιο ακριβής. Αν όμως πρόκειται να μπούμε στις λογικές ή τις πρακτικές που περιέγραψα παραπάνω, τότε καλύτερα να μην «ενηλικιωθούμε» ποτέ!

Θοδωρής: Όλοι ενηλικιωνόμαστε αλλά κάπου μέσα μας υπάρχει ένα παιδί που θέλει να έχει λόγο και παρουσία στη ζωή μας. Για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τις τέχνες , και ειδικότερα το θέατρο, αυτό το κρυμμένο παιδί έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μπορεί κανείς να βιώσει την ατομικότητα του σε ένα κόσμο που κυριαρχεί η εικόνα και τα αυστηρά πρότυπα; Αν όχι, που μπορεί να οδηγήσει η συνθήκη αυτή της μίμησης προτύπων;

Μαρβίνα: Βεβαίως και μπορεί. Αρκεί η δύναμη του χαρακτήρα του να είναι τέτοια ώστε σταθερά να πορεύεται προς την αυτοπραγμάτωσή του, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρω του. Ένα ισχυρό δίκτυο ανθρώπων που σε αγαπούν και σε στηρίζουν και αντίστοιχα εσύ εκείνους, είναι η καλύτερη βάση, πιστεύω. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας έχω εδώ και χρόνια μία και μόνη άποψη: τα πρότυπα δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικά. Καμιά φορά είναι φάροι που φωτίζουν το δρόμο μας.

Θοδωρής: Η μίμηση των προτύπων (μουσική, αθλητισμός, πολιτική κτλ) είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στη ζωή μας. Η ατομικότητα του καθενός συνθλίβεται ανάμεσα σε πρότυπα όπως η ομορφιά, η τήρηση ηθικών κανόνων κτλ και έτσι συχνά προσαρμοζόμαστε σε συνθήκες που τις περισσότερες φορές δεν μας ικανοποιούν.

Βλέπετε ομοιότητες ανάμεσα στη δεκαετία του 1960 και στο σήμερα; Η ομοιότητα έγκειται στα ισχυρά «καλλιτεχνικά» πρότυπα ή και σε κάποια διάθεση επανάστασης;

Μαρβίνα: Δεν έζησα τη δεκαετία του ΄60, αλλά από όσα γνωρίζω, θεωρώ πως μόνο στο προσωπικό και ανθρώπινο επίπεδο εντοπίζονται ομοιότητες. Αυτό που διαφοροποιεί την εποχή εκείνη από τη δική μας είναι, νομίζω, ο θάνατος των ισχυρών «πιστεύω», των ιδεολογιών και του ρομαντισμού. Σε πολιτικό, κοινωνικό αλλά και καλλιτεχνικό επίπεδο δεν βρίσκω ιδιαίτερες ομοιότητες. Επίσης ισχυρά καλλιτεχνικά πρότυπα δεν νομίζω πως υπάρχουν στην εποχή μας. Είναι τέτοια η ταχύτητα εναλλαγής των μηνυμάτων που θεωρώ πως αυτοί οι ρυθμοί είναι ταχύτεροι από τους ρυθμούς με τους οποίους το κοινό μεταβολίζει το κάθε καλλιτέχνημα.

Θοδωρής: Η εποχή της δεκαετίας του ’60 είχε ως χαρακτηριστικό της την αμφισβήτηση, την επαναστατικότητα, την αναζήτηση και την ουτοπία. Σήμερα, τα καλλιτεχνικά πρότυπα είναι περισσότερο κατασκευάσματα ενός συστήματος που δημιουργεί ρέπλικες και αναπαράγει ξανά και ξανά τα ίδια δεδομένα σε όψη και περιεχόμενο. Βέβαια, υπάρχουν πάντοτε οι εξαιρέσεις που βρίσκονται όμως σε δεύτερη γραμμή.

Στην Ελλάδα του σήμερα υπάρχει κάποιο αίτημα αλλαγής της κατάστασης, κάποιας επανάστασης;

Μαρβίνα: Με την έννοια μιας γενικευμένης επανάστασης, δυστυχώς, δεν νομίζω. Και φταίει έχω την εντύπωση το γεγονός του πόσο ξεπουλήθηκαν κάποιοι παλιοί «επαναστάτες». Εκτιμώ ότι ο καθένας μας σήμερα μπορεί να πετύχει σπουδαίες αλλαγές σε μικροκλίμακα. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Πιστεύω στη σύμπραξη υγιών ατομικοτήτων που μπορούν από κοινού να επιτύχουν όμορφα αποτελέσματα. Με αυτόν τον τρόπο συνεργασίας γεννήθηκε αυτή η παράσταση κι ευχαριστώ πολύ τον Θοδωρή, την Σεμέλη και όλους τους συνεργάτες μας γι’ αυτό.

Θοδωρής: Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης. Η αναζήτηση των νέων ιδεών, του οράματος…σήμερα αφορά πολύ λίγους και αυτοί που ευαγγελίζονται την προοδευτικότητα το κάνουν με τόσο παλιά υλικά που γίνονται αντιπαθητικοί και αποκρουστικοί ιδίως για τους νέους ανθρώπους.

Η Ελλάδα ενηλικιώθηκε ποτέ; Ή μιμούμενη κι αυτή ξένα πρότυπα είναι καθηλωμένη σε μια παιδικότητα που δεν της ανήκει;

Μαρβίνα: Η Ελλάδα, πιστεύω, γεννήθηκε ενήλικη σαν τη θεά Αθηνά από το κεφάλι του πατέρα της. Εκτός αν η ερώτησή σας αφορά τους Έλληνες. Θα με συγχωρέσετε αλλά δεν ταυτίζω την Ελλάδα με όλους τους κατοίκους της. Επίσης δουλεύω εδώ και χρόνια με παιδιά και αρνούμαι να συγχέω την έννοια της παιδικότητας με τη γελοιότητα «ενήλικων» ανθρώπων που εδώ και χρόνια καταληστεύουν αυτή τη χώρα, την υποχρεώνουν να δανείζεται κι έτσι να μην μπορεί ποτέ να είναι ανεξάρτητη. Μια δέσμια ενήλικη γυναίκα τη φαντάζομαι την Ελλάδα που εξαντλείται σε πισωγυρίσματα αλλά βιώνει και περιόδους ανάτασης. Νιώθω τυχερή και ευγνώμων που ανατράφηκα και μορφώθηκα σε αυτήν τη χώρα. Νιώθω ελεύθερη.

Θοδωρής: Μια εποχή νομίζαμε ότι πραγματικά η Ελλάδα κατάφερε και ενηλικιώθηκε. Ότι απέκτησε δομές, δημοκρατία, αξίες, ανθρωπισμό….Κάναμε λάθος! Όλα οδήγησαν στην εμπορευματοποίηση, την απαξία και την οπισθοδρόμηση. Η Ελλάδα είναι σαν ένα παιδί που το αφήσαμε αμόρφωτο , ανεκπαίδευτο και χωρίς αξίες για τη ζωή.

Η πρωταγωνίστρια του έργου ψάχνει στήριγμα σε δύο αστέρες της μουσικής, την Τζάνις Τζόπλιν και τον Έλβις Πρίσλεϊ;

Μαρβίνα: Σίγουρα ψάχνει την ελπίδα σε αυτούς. Καμιά φορά η δύναμη της τέχνης είναι τέτοια που σε κάνει να βλέπεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη σαν έναν πολύ κοντινό σου άνθρωπο, να «συνδιαλέγεσαι» μαζί του, να βιώνεις μέσα από αυτόν στιγμές που εσύ θα ήθελες αλλά δεν θα μπορούσες ποτέ να ζήσεις. Αποδομείται όμως η διασημότητα στο έργο του Furio Bordon. Αλλιώς ονειρεύεται η Μαρίνα τον Έλβις κι αλλιώς ήταν στην πραγματικότητα εκείνος. Ένα μεγάλο ερώτημα που με απασχόλησε επί μακρόν ήταν τελικά αν με ενδιαφέρει η προσωπική ηθική του καλλιτέχνη. Σήμερα έχω καταλήξει πως ναι, με ενδιαφέρει απολύτως.

Θοδωρής: Στο πρώτο μέρος η Μαρίνα αποφασίζει να γράψει γράμματα στον Elvis. Στο δεύτερο μέρος η Μαρίνα, ενήλικη πια…αποφασίζει να κάνει ξανά το ίδιο…αυτή τη φορά όμως χρησιμοποιώντας ως παραλήπτη την Janis!

Ζητάει έναν επώνυμο «εξομολόγο» για να δώσει στη ζωή της την «αξία» που θεωρεί πως δεν έχει ή εξιδανικεύει τα είδωλα της θεωρώντας πως μόνα αυτά μπορούν –τελικά- να την καταλάβουν;

Μαρβίνα: Αν προσέξετε ο λόγος της Μαρίνας υποδεικνύει έναν βαθύ και ουσιαστικά καλλιεργημένο άνθρωπο. Ούτε η επωνυμία ούτε η διασημότητα νομίζω πως την απασχολούν, δεν πλησιάζει ποτέ από κοντά αυτούς τους ανθρώπους, δεν την ενδιαφέρει να πάρει «αξία», όπως λέτε, η ζωή της από εκείνους. Αλλά ναι, εκτιμώ πως πιστεύει ότι θα μπορούσαν να την καταλάβουν γιατί θεωρεί κι εκείνη τον εαυτό της αντισυμβατικό όπως νομίζει πως είναι οι αγαπημένοι της καλλιτέχνες.

Θοδωρής: Η Μαρίνα διοχετεύει το απόθεμα της αγάπης και της τρυφερότητας που έχει μέσα της στα γράμματα που στέλνει στα ινδάλματα της, τον Elvis και την Janis. Είναι οι φίλοι που δεν έχει στην πραγματική ζωή. Είναι το δικό της προσωπικό καταφύγιο.

Αρνείται κάθε βοήθεια από την οικογένεια;

Μαρβίνα: Επί της ουσίας ναι. Θεωρεί πως αν και την αγαπούν οι γονείς της δεν θα την καταλάβουν, θα την κρίνουν, και εν τέλει θα την ισοπεδώσουν όπως όλοι οι άλλοι. Προτιμά να πεθάνει χωρίς καν να προσπαθήσει να ζητήσει τη βοήθειά τους. «Ενηλικιώνεται», κόβοντας με τον πιο άγριο τρόπο τον ομφάλιο λώρο.

Θοδωρής: Δεν αρνείται την βοήθεια από την οικογένεια της, αλλά έχει την πεποίθηση ότι η οικογένεια της δεν την καταλαβαίνει. Η ίδια λέει πως αν μπορούσε να πει στους γονείς της την αλήθεια για όλα όσα της συμβαίνουν, τότε εκείνοι θα την καταλάβαιναν και θα την άφηναν να ζήσει όπως εκείνη θέλει….βέβαια η Μαρίνα δεν φτάνει ποτέ στο σημείο να μιλήσει για όλα όσα την απασχολούν στην πορεία της ζωής της.

Γιατί αυτό το έργο τώρα;

Μαρβίνα: Γιατί γύρω μας υπάρχει ακόμα εκφοβισμός, κοροϊδία, απομόνωση, αλκοολισμός, ψυχικές ασθένειες, ναρκωτικά, απόρριψη, απουσία… Αν θέλετε ένα επιμύθιο συνοψίζοντας είναι: «Μίλα μου για ό,τι σε απασχολεί, δως μου μια ευκαιρία να σε βοηθήσω. Σ’ αγαπώ. Εσύ μη γίνεις μια ακόμη Μαρίνα».

Θοδωρής: Είναι ένα έργο τρυφερό. Πάντα επίκαιρο. Ο Furio Bordon εισχωρεί εις βάθος στα ανθρώπινα συναισθήματα. Αγκαλιάζει με τρυφερότητα τους ήρωες του που μας αποκαλύπτουν σκέψεις που όλοι έχουμε κάνει κάποια στιγμή στη δική μας ζωή. Σκέψεις που μας βασανίζουν. Σκέψεις που πολλές φορές φοβόμαστε να εξωτερικεύσουμε ή να εξομολογηθούμε. Σε αυτόν τον κόσμο που η εικόνα κυριαρχεί , οι αρετές κάθε ανθρώπου φαίνεται να έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Η σκληρή καθημερινότητα που κατακλύζεται από είδωλα και κατασκευασμένα πρότυπα μας αναγκάζει να ψάχνουμε διαρκώς και απεγνωσμένα τη θέση και την υπόσταση μας. Η αγάπη, η τρυφερότητα, η κατανόηση, η αποδοχή, η συντροφικότητα…δεν είναι πια προτεραιότητα μας….Μια μεγάλη μαύρη τρύπα δημιουργείται που μας καταπίνει διαρκώς!
Με αυτές τις σκέψεις, με αγάπη και κατανόηση για τους χαρακτήρες του έργου, προσπαθήσαμε να φωτίσουμε όλες τις πτυχές τους. Να τους καταλάβουμε. Να ταιριάξουμε τις δικές μας σκέψεις με τις δικές τους. Να τους βοηθήσουμε να αποκαλυφθούν και να μας βοηθήσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους να γίνουμε έστω και λίγο…καλύτεροι!

«Αγαπημένε Elvis, Αγαπημένη Janis» στο Θέατρο Μπιπ (Αγίου Μελετίου 25 και Κυκλάδων, Κυψέλη) μέχρι τις 29 Μαρτίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00

Για πρώτη φορά το έργο του Ανδρέα Κεντζού παρουσιάζεται στη σκηνή του Θεάτρου ΜΠΙΠ στην Κυψέλη σε σκηνοθεσία Αρκαδίας Ψάλτη και με έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:

Η ιστορία αυτού του έργου εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη των ημερών μας. Εκεί ζει μια οικογένεια: μητέρα, πατέρας, κόρη και ο υπερήλικας με άνοια παππούς. Ένα βράδυ γιορτινό, η κόρη εκμεταλλεύεται την έξοδο των γονέων για να υποδεχθεί το αγόρι της πρώτη φορά στο σπίτι. Οι αναταράξεις αυτής της σχέσης όμως θα προκαλέσουν ένα μικρό σεισμό που ανοίγει μια απροσδόκητη καταπακτή με θέα στα θεμέλια του σπιτιού, για να ξεπροβάλει ο εφιάλτης που γέννησε και κρατά αυτό το σπίτι γερό.

Σημείωμα σκηνοθέτιδος:

Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου, γράφει ο Πλάτωνας. Κι ο πόλεμος ζει στα σπίτια μας και σε καιρούς ειρήνης,σκέφθηκα όταν διάβασα πρώτη φορά το κείμενο που μου έφερε ο Ανδρέας. Ο έρωτας λένε είναι πόλεμος. Μα ο έρωτας είναι η απόλυτη συνύπαρξη, ειρήνη κι όχι πόλεμος. Κάτι δεν πάει καλά. Το πιάνω αλλιώς.

Τι θέλει να διαλύσει ο πόλεμος; Τον φόβο της επιβολής του άλλου. Μα ο πόλεμος είναι φόβος. Πως θα τον διαλύσει; Ο φόβος με τον φόβο αυγατίζει. Κι ο έρωτας έχει φόβο; Δεν έχει αγάπη; Μήπως τον φόβο δεν τον διαλύει ο πόλεμος αλλά μόνο η αγάπη; Και πού είναι η αγάπη; Θα σε αγαπώ αν κάνεις αυτό. Μην κάνεις το άλλο, δεν θα σε αγαπώ. Η επιβολή λέγεται αγάπη. Μπερδεύεται ο φόβος με αγάπη. Κι εκεί αρχίζει η διαστροφή- πονάω από αγάπη, σκοτώνω από αγάπη.

Κι όλα αυτά χωράνε μέσα σ' ένα σπίτι. Ο πόλεμος, η ειρήνη, η επιβολή, ο φόβος, η αγάπη, η ζωή, ο θάνατος. Κι όπως μπερδεύονται, μπλοκάρουν τις ζωές μας, κι οι άνθρωποι πονάμε. Κι αναζητούμε λύτρωση, να βγούμε απ το κουβάρι, να ανοίξουμε τις πανοπλίες μας για να δεχθούμε αγάπη. Αγάπη που λυτρώνει.

Αρκαδία Ψάλτη, Ιανουάριος 2020

Βιογραφικά:

Ανδρέας Κεντζός

Γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές («Συγκεκριμένα ποιήματα», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και «σαραντατέσσερα», από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν).

Αρκαδία Ψάλτη

Ηθοποιός-Σκηνοθέτις. Γεννήθηκε στην Χίο. Απόφοιτη της σχολής φωτογραφίας FOCUS και της δραματικής σχολής ΑΡΧΗ .Εργάζεται ως ηθοποιός και από το 2012 έχει ιδρύσει την θεατρική εταιρεία ''αγγελοπετριά'' και έχει σκηνοθετήσει τα :''Βιογραφία ενός σκύλου'' παραδοσιακό παραμύθι συρραφή με σύγχρονα κείμενα λογοτεχνίας, υπό την Αιγίδα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου, ''Πιτσιμπούργκο'' της Σώτης Τριανταφύλλου, υπό την Αιγίδα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου,2018 ''Πρώτη φλέβα'' του Γιάννη Μακριδάκη, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ,2019 ''Γυνή πλέουσα'' του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Παίζουν: Γιάννης Κοκκιασμένος, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Στράτος Σωπύλης, Δανάη Ντέμου, Σταμάτης Μπάκνης

Συντελεστές της παράστασης:

Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός

Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη

Βοηθός σκηνοθέτη: Σπύρος Δέτσικας

Σκηνογραφία, ενδυματολογία: Κατερίνα Μωροπούλου

Φωτισμοί: Αρκαδία Ψάλτη

Φωτογραφίες: Λευτέρης Παπαγεωργίου

Βίντεο παράστασης: Μάκης Σέμπος

Οργάνωση παραγωγής: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά

Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Διάρκεια: 80 λεπτά

Είδος: Κοινωνικό

Εισιτήρια: 15 ευρώ κανονικό

10 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό,ανέργων, άνω των 65, ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι)

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Παράταση λόγω επιτυχίας μέχρι τις 7 Απριλίου

ΜΠΙΠ

Διεύθυνση: Αγίου Μελετίου 25, Αθήνα 113 61

Τηλέφωνο: 21 3034 4074

Facebook page: https://www.facebook.com/beepkipseli.webnode.gr/

« Κι η γολέττα εξηκολούθει ακόμη να βολτατζάρη εις τον λιμένα, κι ο μικρός βοσκός εξηκολούθει να φυσά τον αυλό του εις την σιγήν της νυκτός. Κι η φώκη καθώς είχεν έλθει έξω εις τα ρηχά, ηύρε…

Κι έμελλε ο γέρων ούτος ναυτικός να ίδη όλην την φοβεράν, την δαιμονιώδη πομπήν, όλων των στοιχείων τ' αυρανού, των ανέμων, των κυμάτων κι έμελλεν να… Και το παράθυρον προ μιας στιγμής είχε κλεισθή. Και αν μίαν μόνον στιγμήν ηργοπόρει, ο σύζυγός της Πολυλογούς θα έβλεπε τον άνθρωπον να… Και βαθειά, εις την σιωπή της νυκτός, τίποτε άλλο δεν ηκούσθη, ειμή το λάλημα του νυχτερινού πουλιού, και το άσμα μιας τελευταίας συντροφιάς ναυτικών, μελλόντων ν'αναχωρήσωσιν αύριον… Και μετά ημίσειαν ώραν, η Καραβοκυρού, βρεγμένη ακόμη ολίγον, ευρέθη πλαγιασμένη δίπλα εις την εστίαν, εις το πλάγι του συζύγου της. »

Μια παράσταση που αναδεικνύει το μεταφυσικό και απόκοσμο στοιχείο στο έργο του Παπαδιαμάντη. Η παράσταση παντρεύει τρεις τεχνικές του θεάτρου ( αφήγηση, υποκριτική και θέατρο κούκλας). Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο αφηγητής που εκφράζεται μέσω των εφτά ηθοποιών. Είναι άχρονος, αιώνιος, παντογνώστης των γενομένων. Αυτός κινεί τα νήματα της ιστορίας. Κουβαλά τις μνήμες και τις εικόνες του παρελθόντος και αυτός επιλέγει πότε θα τις ζωντανέψει ενώπιον του κοινού. Όλη η παράσταση λοιπόν είναι μια αφήγηση της ίδιας στην ουσία ιστορίας. Ένα πέρασμα από αυτή την ζωή του καθενός από τους ήρωες των διηγημάτων και κατ' επέκταση του καθενός από όλους εμάς.

Κι εκεί έγκειται η διαχρονικότητα του Παπαδιαμάντη. Τα διηγήματα του γραμμένα σε μια ξένη σε εμάς γλώσσα αλλά τόσο οικεία τελικά, σα να είναι γραμμένη στο γονίδιο μας πριν γεννηθούμε. Ερχόμαστε πιο κοντά στις ρίζες μας, στις ρίζες αυτού του τόπου.

Οι ήρωες του θα γεννηθούν, θα ζήσουν, θα ξεπεράσουν δυσκολίες και εμπόδια, θα πάθουν και θα πεθάνουν. Ο κύκλος της ζωής παρουσιάζεται στο έργο του ως κάτι το απολύτως φυσικό. Κι ο θάνατος που κυριαρχεί, δεν έχει δραματικό χαρακτήρα. Είναι η φυσική κατάληξη. Η ζωή συνεχίζεται. Ύστερα υπάρχει η στενή σχέση ανθρώπου και φύσης. Οι άνθρωποι γεννιούνται και μεγαλώνουν, ερωτεύονται σιμά στη φύση. Ζουν από την φύση. Και κάποτε σβήνουν στην αγκαλιά της. Έννοιες διαχρονικές, παντοτινές. Άλλες ξεχάστηκαν στο πέρασμα των χρόνων, άλλες είναι ακόμα ζωντανές. Όσο ο άνθρωπος και η ζωή…

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Νίκος Κρίκας
Σχεδιασμός/Κατασκευή κούκλας: Χάρτινο Φεγγάρι Θέατρο Κούκλας
Κοστούμια: Μπέσσυ Χαϊκάλη
Επιμέλεια Μουσικής: Μπέσσυ Χαϊκάλη

ΠΑΙΖΟΥΝ ( ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ)

Βιργινία Μιχαήλ
Ιορδάνης Καλέσης
Φαίδρα Παπανικολάου
Νίκος Κρίκας
Δήμητρα Μπάσιου
Μπέσσυ Χαϊκάλη

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Προγραμματισμένη πρεμιέρα: 21/2/2020 για 8 παραστάσεις

Στο θέατρο Μπιπ / Αγ. Μελετίου 25 Κυψέλη
Κάθε Παρασκευή στις 21.15
Διάρκεια 90’ / τιμή εισιτηρίων γενική είσοδος 10 ευρώ, φοιτ 8
Ανέργων - ΣΕΗ 5 ευρώ.
Στόχος της παράστασης είναι να ταξιδέψει κι εκτός Θεάτρου

Η Ομάδα Θεάτρου La Strada, από 11 Μαρτίου 2020, ανεβάζει στο Θέατρο ΜΠΙΠ, το έργο του Ιωάννη Κονδυλάκη «Πρώτη Αγάπη» σε σκηνοθεσία Ιωάννας Ρούσσου.

Τα Πρέπει και τα Θέλω μας.

Ο έρωτας του μικρού Γιωργή για την πολύ μεγαλύτερη στα χρόνια Βαγγελιώ, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στο μικρό χωριό της Κρήτης.

Η πάλη μεταξύ του Πρέπει μιας απόλυτης κοινωνικής κατασκευής και του Θέλω της ανθρώπινης ψυχής που δεν γνωρίζει καλούπια.

Ένα δυνατό τρίγωνο με κεντρικό ήρωα, το γιο στην πρώτη του νιότη, τη μάνα θεματοφύλακα των αξιών και την ερωμένη που ξεφεύγει από τις νόρμες μιας αυστηρής κοινωνίας.

Τα λόγια του Κονδυλάκη και η ντοπιολαλιά της ανατολικής Κρήτης, ακουμπούν τους ήχους του cante jonto και την ξερή γη της Ανδαλουσίας και μετουσιώνονται σε μια παράσταση θυμίζοντας πως η καταπίεση, υπό οποιαδήποτε μορφή, η στοχοποίηση της διαφορετικότητας μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες ενέργειες. Το έργο του Κονδυλάκη εκατό χρόνια μετά τον θάνατο του, ιδωμένο με σύγχρονη ματιά παραμένει επίκαιρο.

Μια παράσταση που ο υποκριτής γίνεται και αφηγητής, όπου μουσική και θέατρο συνυπάρχουν αρμονικά δημιουργώντας την αίσθηση της παραμυθίας.

Συντελεστές
Διασκευή-Απόδοση κειμένου : Βίκυ Θαλασσινού, Δώρα Θωμόπουλου
Σκηνοθεσία : Ιωάννα Ρούσσου
Σκηνικός χώρος-Κοστούμια : Ευγενία Βησσαρίου
Μουσική Επιμέλεια : Εύα Θωμοπούλου
Παίζουν : Βίκυ Θαλασσινού
Δώρα Θωμοπούλου
Κώστας Κουτρούλης
Τραγούδι- Palmas : Εύα Θωμοπούλου
Φωτογραφίες : Δανάη Κουβαρά
Παραγωγή : Ομάδα θεάτρου La Strada
Επικοινωνία : Λαμπριάννα Κυριακού | Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ευχαριστούμε το Νίκο Τουρνάκη για τη βοήθεια του.

Στο θέατρο ΜΠΙΠ,
Αγίου Μελετίου 25 και Κυκλάδων, Κυψέλη

Από 11 Μαρτίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη 9.15μ.μ. για δέκα μόνο παραστάσεις
Διάρκεια: 75΄
Τιμές εισιτηρίων : Γενική είσοδος 12 ευρώ, Φοιτητικό 8 ευρώ, Ανέργων- Ατέλειες 5ευρώ.
Εισιτήρια:
Τηλ. Κρατήσεων : 213 0344074 5-8μ.μ.
www.viva.gr
και στο ταμείο του Θεάτρου

Πρεμιέρα 10 Φεβρουαρίου έως Τρίτη 10 Μαρτίου

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θεάτρο ΜΠΙΠ

Για πρώτη φορά το έργο συγγραφέα Ανδρέα Κεντζού παρουσιάζεται στη σκηνή του Θεάτρου ΜΠΙΠ στην Κυψέλη σε σκηνοθεσία Αρκαδίας Ψάλτη και μ’ έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:

 Σε ένα ωραίο σπίτι σε μια ωραία περιοχή της Αθήνας ζει μια οικογένεια. Η μητέρα, ο πατέρας, η κόρη και ο υπερήλικας με άνοια παππούς. Ένα βράδυ γιορτινό, ο πατέρας και η μητέρα ετοιμάζονται να βγουν κι η κόρη περιμένει το αγόρι της να επισκεφθεί πρώτη φορά το σπίτι. Αυτό το βράδυ συμβαίνει κάτι, εκεί που φαντασία και πραγματικότητα γίνονται ένα, εκεί που μπερδεύονται. Αυτό, μια βόμβα είναι που σκάει απ΄ τα θεμέλια, και ρίχνει φως στα σκοτεινά του σπιτιού και της ψυχής. Μια ιστορία σκάει που είναι κοινή, παράλληλη και τόσο οδυνηρή όσο αυτή που έχτισε και την πατρίδα. Αυτό το σπίτι το μεγάλο που ζούμε όλοι μαζί. Κι ό,τι έχουμε εξωραΐσει, εξιδανικεύσει, μυθοποιήσει μας εμφανίζεται τότε λουσμένο στην αλήθεια του. Στο μεγαλείο της αλήθειας του. Στην φρίκη της αλήθειας του.Και τότε τι; Πόλεμος, το σκοτώνουμε; Τότε τι; Ωραία στιγμή πραγματικά, μπορεί να γίνει μαγική.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου, γράφει ο Πλάτωνας. Κι ο πόλεμος ζει, σκέφθηκα όταν διάβασα το κείμενο πρώτη φορά, στα σπίτια μας και σε καιρούς ειρήνης. Με διάφορους τρόπους εκφράζεται, ο έρωτας ας πούμε λένε είναι πόλεμος. Μα πως; Ο έρωτας είναι συνύπαρξη η απόλυτη ίσως. Συνύπαρξη είναι η ειρήνη. Ο έρωτας τότε,πως είναι πόλεμος; Το πιάνω αλλιώς. Τι θέλει να διαλύσει ο πόλεμος; Τον φόβο. Μα ο πόλεμος είναι φόβος. Πως θα τον διαλύσει; Ο φόβος με τον φόβο αυγατίζει. Κι ο έρωτας έχει φόβο; Δεν έχει αγάπη; Μήπως τον φόβο δεν τον διαλύει ο πόλεμος μα μόνο η αγάπη; Πως οι ιδέες αυτές που ενσαρκώνουμε, εκφράζονται μέσα απ την ψυχή μας, στις σχέσεις μας, στα σπίτια μας,σε όλα τα συστήματα που φτιάχνουμε; Η ιστορία λέει του κάθε έθνους, φτιάχνεται μέσα απ τους πολέμους του. Είμαστε η ιστορία μας; Ή μήπως μπορούμε να είμαστε μέσα από αυτήν και κάτι άλλο; Κάτι που την φέρει, δεν την αναπαράγει, αλλά μπορεί και την μεταβολίζει σε φως, δύναμη και χαρά;

Αρκαδία Ψάλτη, Ιανουάριος 2020

Βιογραφικά:

Ανδρέας Κεντζός

Γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές («Συγκεκριμένα ποιήματα», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και «σαραντατέσσερα», από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν).

Αρκαδία Ψάλτη

Ηθοποιός-Σκηνοθέτις. Γεννήθηκε στην Χίο. Απόφοιτη της σχολής φωτογραφίας FOCUS και της δραματικής σχολής ΑΡΧΗ .Εργάζεται ως ηθοποιός και από το 2012 έχει ιδρύσει την θεατρική εταιρεία ''αγγελοπετριά'' και έχει σκηνοθετήσει τα :''Βιογραφία ενός σκύλου'' παραδοσιακό παραμύθι συρραφή με σύγχρονα κείμενα λογοτεχνίας, υπό την Αιγίδα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου, ''Πιτσιμπούργκο'' της Σώτης Τριανταφύλλου, υπό την Αιγίδα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου,2018 ''Πρώτη φλέβα'' του Γιάννη Μακριδάκη, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ,2019 ''Γυνή πλέουσα'' του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Παίζουν: Γιάννης Κοκκιασμένος, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Στράτος Σωπύλης, Δανάη Ντέμου, Σταμάτης Μπάκνης

Συντελεστές της παράστασης:

Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός

Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη

Βοηθός σκηνοθέτη: Σπύρος Δέτσικας

Σκηνογραφία, ενδυματολογία: Κατερίνα Μοροπούλου

Φωτισμοί: Αρκαδία Ψάλτη

Φωτογραφίες: Λευτέρης Παπαγεωργίου

Βίντεο παράστασης: Μάκης Σέμπος

Οργάνωση παραγωγής: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά

Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Διάρκεια: 80 λεπτά

Είδος: Κοινωνικό

Εισιτήρια: 15 ευρώ κανονικό

10 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό,ανέργων, άνω των 65, ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι)

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

ΜΠΙΠ

Διεύθυνση: Αγίου Μελετίου 25, Αθήνα 113 61

Τηλέφωνο: 21 3034 4074

Facebook page: https://www.facebook.com/beepkipseli.webnode.gr/

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Έξι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα αστυνομικό τμήμα για να εξιχνιάσουν μαζί με τον αστυνόμο την υπόθεση απαγωγής ή κλοπής ή εξαφάνισης ενός χρυσόψαρου. Ο καθένας όμως παρουσιάζει τη δική του εκδοχή της ιστορίας, και τότε όλα μπερδεύονται.

Ο Δημήτρης Νταούλης γράφει και σκηνοθετεί «Το χρυσόψαρο», ένα έργο που θέτει ζητήματα ελευθερίας της σκέψης στον χαοτικό κόσμο της σύγχρονης καθημερινότητας.

Εγώ τον συνάντησα στο θέατρο ΜΠΙΜΠ και έχοντας ως «μουσική υπόκρουση» το ζέσταμα της  παράστασης μιλήσαμε για την ελευθερία, για το τι τον ενέπνευσε να γράψει αυτό το έργο αλλά και για το ποια είναι η δική του «γυάλα».

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Το «χρυσόψαρο» είναι ένα έργο για την ελευθερία που το έγραψα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Προσπαθώ μέσα από αυτό να μιλήσω για τον παραλογισμό τον οποίο βιώνουμε εμείς οι άνθρωποι, Μέσα από αυτόν οι άνθρωποι βιώνουν περίεργες καταστάσεις που τους κάνουν να ξεχάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Μέσα από αυτό το έργο βλέπουμε κάποιους χαρακτήρες για τους οποίους το χρυσόψαρο συμβολίζει κάτι διαφορετικό. Βλέπουμε ένα χρυσόψαρο που έχει κλαπεί, και καθέναν από τους χαρακτήρες να έρχεται στο αστυνομικό τμήμα να καταθέσει αν το έκλεψε. Ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι ο ένοχος και ακούμε όλες τις εκδοχές της ιστορίας για την κλοπή του χρυσόψαρου. Και μέσα από αυτήν την εξιστόρηση των γεγονότων για το τι έγινε σε αυτό το pet shop βλέπουμε ότι ο καθένας θυμάται διαφορετικά το περιστατικό της κλοπής. Οπότε καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα συμβολικό έργο για την μνήμη, που είναι ένστικτο, που ο καθένας θυμάται διαφορετικά τα πράγματα και που τελικά το χρυσόψαρο συμβολίζει κάτι διαφορετικό για τον καθένα.

Για εσένα τι συμβολίζει το χρυσόψαρο;

Για τους Κινέζους το χρυσόψαρο είναι σύμβολο καλής ενέργειας. Για εμένα το χρυσόψαρο συμβολίζει πολλά πράγματα που δεν θα ήθελα να αποκαλύψω γιατί για τον θεατή μπορεί να είναι κάτι προσωπικό και δεν θέλω να τον επηρεάσω. Θα μπορούσε να συμβολίζει ακόμα και την Ελλάδα που ο καθένας θέλει να εκμεταλλευτεί. Για εμένα είναι κάτι πολύ προσωπικό πάντως.

Ποιο μήνυμα θες να περάσεις μέσα από το έργο;

Όταν γράφεις ένα έργο έχεις κάτι στο μυαλό σου αλλά οι χαρακτήρες σε πηγαίνουν μόνοι τους και τελικά ξεπηδούν πολλά πράγματα που δεν περίμενες. Νομίζω πως αυτό που βγαίνει σαν γενικότερη αίσθηση από αυτήν την παράσταση είναι ότι ζούμε έναν πολύ μεγάλο καταιγισμό πληροφοριών τον οποίο ο καθένας δεν μπορεί να διαχειριστεί αλλά και ότι είναι δύσκολο να παραμείνεις αληθινός μέσα στην αναζήτηση του εαυτού σου.

Σκηνοθετικά τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Σκηνοθετικά αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς οκτώ άτομα.

Τι σε εμπνέει συνήθως;

Με εμπνέουν πολύ οι δύσκολες καταστάσεις που περνάει η χώρα μας σε κοινωνικό επίπεδο. Εννοώ τις οικογενειακές καταστάσεις, τις ζυμώσεις τις οποίες περνάμε αλλά και τις συζητήσεις που κάνουν οι άνθρωποι. Αλλά με εμπνέει και η φύση, ο ήλιος, η θάλασσα ακόμα και τα πιο απλά πράγματα.

Θα ήθελες να έχεις την μνήμη ενός χρυσόψαρου;

Κάποιοι λένε ότι αυτό με τα τρία δευτερόλεπτα που λένε ότι κρατάει η μνήμη ενός χρυσόψαρου είναι μύθος. Εγώ γράφοντας αυτό το κείμενο συνειδητοποίησα ότι δεν ισχύει. Οι περισσότεροι άνθρωποι πάντως το πιστεύουν γι' αυτό και το κράτησα στο έργο. Εγώ νομίζω ότι έχω μνήμη ελέφαντα γιατί θυμάμαι πολύ καλά τη ζωή μου μέχρι τώρα με πολλές λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να τη χάσω αυτή τη μνήμη. Ακόμα και τα άσχημα γεγονότα μας μαθαίνουν να γινόμαστε καλύτεροι. Ακόμα και όταν θυμάσαι μια άσχημη κατάσταση σου θυμίζει ότι εσύ συνεχίζεις να ζεις και μετά από αυτό έχοντας κρατήσει ένα δίδαγμα. Οπότε δεν θα ήθελα να σβήσω τις άσχημες στιγμές.

Τι πιστεύεις όμως ότι οδηγεί τους ανθρώπους να επιλέγουν μερικές φορές να έχουν μνήμη χρυσόψαρου;

Κάποιος μου είπε πρόσφατα ότι η μνήμη είναι ένστικτο. Οπότε αυτό τους οδηγεί. Δεν ξέρω αν ισχύει, το ανθρώπινο μυαλό είναι ένα μυστήριο οπότε πολλά πράγματα είναι ανεξήγητα.

Το χρυσόψαρο χάνει την ελευθερία του γιατί είναι κλεισμένο μέσα σε μια γυάλα. Αν υποθέσουμε ότι εσύ είσαι το χρυσόψαρο ποια είναι η δική σου γυάλα;

Οποιοδήποτε καλούπι για μένα είτε από τους γονείς, είτε από την κοινωνία, είτε από τα στερεότυπα, είναι η δική μου γυάλα και θα ήθελα να ζω έξω από αυτήν. Εννοείται ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει κάποια όρια αλλά ονειρεύομαι μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα έχει το γνώθι σαυτόν, που θα αυτοπεριορίζεται. Αυτό είναι μια ιδανική κοινωνία και δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει. Μπορεί να λέω μπούρδες αυτή τη στιγμή αλλά για εμένα όποιος βάζει όρια στον άλλον του ασκεί και μια μορφή βίας.

Τι είναι η ελευθερία για εσένα;

Για εμένα την ελευθερία μόνο να την βιώσεις μπορείς, δεν μπορείς να την περιγράψεις γιατί με τον να την ορίσεις είναι σαν να την περιορίζεις αμέσως. Η ελευθερία είναι σαν το νερό, σαν μια βουτιά στην θάλασσα, σαν τον ήλιο. Ο άνθρωπος μόνο αν ζούσε στη φύση ελεύθερος θα μπορούσε να την βιώσει πραγματικά. Δυστυχώς έχει φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ο πολιτισμός που ο άνθρωπος έχει σκλαβωθεί κάτω από το χρήμα και δεν μπορεί να τη βιώσει γιατί είναι δουλεύει για τα χρήματα.

Προσωπικά υπάρχει κάτι που νιώθεις ότι σε περιορίζει και σε κάνει να χάνεις τη δική σου ελευθερία;

Θα ήταν άδικο για τους άλλους ανθρώπους που ζουν πολύ πιο περιορισμένοι από εμένα να πω κάτι τέτοιο, γιατί ζω σε ένα πολύ ελεύθερο σπίτι οπότε είμαι ήδη πολύ πιο ελεύθερος από άλλους ανθρώπους. Μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα στην κοινωνία μας που μας ασκούν καταπίεση. Εγώ δεν θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ελευθερίες, νιώθω ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ ελεύθερος.

Το έργο περιστρέφεται γύρω από την εξαφάνιση ενός χρυσόψαρου, κάτι που φαινομενικά είναι ασήμαντο. Εσύ έχεις χάσει ποτέ κάτι που για εσένα ήταν πολύ σημαντικό αλλά για τους άλλους ήταν ασήμαντο;

Πρόσφατα μου λήστεψαν το σπίτι και έχασα όλα τα γράμματα που είχα ανταλλάξει με την πρώτη μου κοπέλα. Και μέσα σε ένα σωρό άλλα άσχετα πράγματα μου κλέψανε και αυτά που για κάποιον άλλον σίγουρα είναι ασήμαντα αλλά για εμένα όχι.

Ως παιδί συμμετείχες και στην τηλεοπτική σειρά «Λατρεμένοι μου γείτονες». Πως βίωσες όλη αυτή την εμπειρία;

Ήταν μια πολύ διδακτική εμπειρία, κυρίως γιατί έμαθα τον χώρο της τηλεόρασης. Πως είναι δηλαδή να πηγαίνεις στην ώρα σου, να μαθαίνεις τα λόγια σου, να ανταποκρίνεσαι στη σκηνή και όλα αυτά. Απλά το παράπονό μου είναι ότι έπρεπε σαν παιδί να ανταποκριθώ σε μια δουλειά ενήλικα. Τον πρώτο χρόνο δεν καταλάβαινα και πολύ τι γινόταν από τον ενθουσιασμό μου. Τον δεύτερο χρόνο ήμουν πιο άνετος και είχα και κάποια παράπονα, το είχα πάρει και λίγο πάνω μου. Δεν μου άρεσε καθόλου που με αναγνώριζαν στο δρόμο. Στο σχολείο με έλεγαν ομοφυλόφιλο και χοντρό και γι' αυτό μετά δεν ήθελα να ασχοληθώ καθόλου ούτε με το θέατρο, ούτε με την τηλεόραση ούτε με τίποτα σχετικό. Επίσης, θέλω να πω ότι είχα μεγάλη αγάπη στους ηθοποιούς που παίζαμε μαζί γιατί ήξεραν πόσο δύσκολο ήταν αυτό για εμάς και μας πρόσεχαν. Και φυσικά και οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες και ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Όλα ήταν πολύ καλά και υπάρχει σαν μια πολύ καλή ανάμνηση. Ήταν κάτι που το είχα επιλέξει εγώ δεν μου το επέβαλλε κανείς. Ήθελα από μικρό παιδί να παίξω σε σίριαλ, ήταν κάτι που μετά από κάστινγκ κατάφερα μόνος μου, και αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα το ξαναέκανα.

«Το χρυσόψαρο» του Δημήτρη Νταούλη

Και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θεάτρο ΜΠΙΠ

Έξι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα αστυνομικό τμήμα για να εξιχνιάσουν μαζί με τον αστυνόμο την υπόθεση απαγωγής ή κλοπής ή εξαφάνισης ενός χρυσόψαρου.

«Το χρυσόψαρο» του Δημήτρη Νταούλη είναι ένα έργο για την ελευθερία. Μια σουρεαλιστική κωμωδία με πολλές ανατροπές, που ανεβαίνει από 16 Δεκεμβρίου στο Θέατρο ΜΠΙΠ.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Tο χρυσόψαρο δεν είναι στη γυάλα του πια.Ενας Κύριος κατηγορεί μια Κυρία και την πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα, ο Αστυνόμος αναγκάζεται να παρακολουθήσει τις καταθέσεις μιας σειράς προσώπων που έρχονται να παρουσιάσουν την δική τους εκδοχή της ιστορίας απαγωγής ή εξαφάνισης του χρυσόψαρου από το κατάστημα μικρών ζώων. Ένα παιχνίδι του μυαλού και της μνήμης μέσα από μια κωμωδία καταστάσεων κι ένα έργο που θέτει ζητήματα ελευθερίας της σκέψης στον χαοτικό κόσμο της σύγχρονης καθημερινότητας. Μια παράσταση που θέτει το ερώτημα: Ποιος δεν θα ήθελε να έχει τη μνήμη του χρυσόψαρου για να ξεχάσει αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Ένα έργο που ρωτά: πρέπει κανείς να ζει «μέσα στη γυάλα» ή μήπως όχι; Κι αν ζει «έξω από τη γυάλα» είναι ικανός να τα καταφέρει η χρειάζεται πάντα κάποιος να τον προστατέψει και να τον επαναφέρει στην τάξη όταν αυτό χρειάζεται;

Δημήτρης Νταούλης

Facebook page: https://www.facebook.com/%CE%A4%CE%BF-%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%88%CE%B1%CF%81%CE%BF-111291947022670/

Video παράστασης: https://www.youtube.com/watch?v=tqUNe9kfqeY

Κείμενο: Δημήτρης Νταούλης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Νταούλης, Έλλη Ταμπάκη

Επιμέλεια Κίνησης: Έλλη Ταμπάκη.

Μουσική: Λένα Σέρρα.

Σκηνικά - Κοστούμια: Δώρα Πανταζοπούλου.

Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας

Φωτογραφίες-Βίντεο: Άρης Γεωργίου.

Οργάνωση Παραγωγής: Δώρα Πανταζοπούλου.

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν, καταθέτουν, τραγουδούν: (Με σειρά εμφάνισης) Δημήτρης Μπούρας, Γιώργος Ημέρης, Δώρα Πανταζοπούλου, Βερόνικα Μπακόλα, Ανδριανή Κυλάφη, Σάββας Βασιλειάδης, Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου.

Διάρκεια: 80 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 12 € κανονικό 8€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες)

Από 16 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Φεβρουαρίου (εκτός από 31/12)

Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

Την Δευτέρα στις 16 Δεκεμβρίου, «Το χρυσόψαρο» θα κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο Θέατρο MΠΙΠ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Νταούλη και Έλλης Ταμπάκη. Πρόκειται για το νέο έργο του πρώτου, ο οποίος αν και νέος συγγραφέας, έχει κάνει αίσθηση με τα έργα του. Αυτή τη φορά μια σουρεαλιστική κωμωδία με πολλές ανατροπές, που πραγματεύεται το ζήτημα της ελευθερίας μας δίνει ραντεβού στη μικρή σκηνή της Κυψέλης. 

Πριν την πρεμιέρα συναντήσαμε και τους επτά ηθοποιούς της παράστασης οι οποίοι απάντησαν πολύ ανοιχτά στις… περί μνημονικού ερωτήσεις μας!

-          Μνήμη χρυσόψαρου ή ελέφαντα.. ; Τι χαρακτηρίζει περισσότερο εσένα ;

Βερόνικα Μπακόλα: Ελέφαντα!Με χαρακτηρίζει η μνήμη χρυσόψαρου γι' αυτό θα’θελα το αντίθετο.

Δημήτρης Μπούρας: Ανάλογα τη φάση που βρίσκομαι είναι αυτό νομίζω. Υπάρχουν στιγμές που θα τις θυμάμαι πάντα και άλλες που διαγράφονται αυτόματα μετά από λίγα λεπτά. Είναι σαν να έχεις μια ελαττωματική κάρτα μνήμης.

Σάββας Βασιλειάδης: Μνήμη Ελέφαντα ξεκάθαρα.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Και τα δύο. Ευχάριστες ή δυσάρεστες καταστάσεις συνήθως θυμάμαι ( παρόλο που τις δυσάρεστες τις θυμάμαι με την ευχάριστη οπτική τους). Ξεχνάω ανούσιες πληροφορίες ή μάλλον... αυτές δεν τις ακούω!!

Δώρα Πανταζοπούλου: Ελέφαντα γενικά αλλά με τα ονόματα καμία φορά χρυσόψαρου

Ανδριανή Κυλάφη: Μνήμη ελέφαντα που θέλει ενίοτε να γίνει μνήμη χρυσόψαρου.

Γιώργος Ημέρης: Διαλέγω μνήμη ελέφαντα, αλλά δυστυχώς έχω μνήμη χρυσόψαρου.

-          Γιατί ξεχνούν οι άνθρωποι;

Βερόνικα Μπακόλα: Γιατί δε δίνουν την αρμόζουσα σημασία στα πράγματα. Οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στους εαυτούς τους και δεν δίνουν σημασία στο τι συμβαίνει τριγύρω. Αυτό τους κάνει να ξεχνούν γιατί στην πραγματικότητα δεν άκουσαν ποτέ! Αυτό ίσως τους κάνει πιο ευτυχισμένους.

Δημήτρης Μπούρας: Γιατί δεν δίνουν στις στιγμές τη σημασία που πρέπει. Αφήνουμε να περνάνε πράγματα χωρίς να καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν για μας. Χωρίς να καταλαβαίνουμε τι σπουδαίο δώρο είναι οι στιγμές.

Σάββας Βασιλειάδης: Γιατί έχουν πολλά στο κεφάλι τους και θέλουν να ξεχάσουν ή γιατί περνάει ο χρόνος και απλά ξεχνάνε!

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Έχουμε το λιγότερο δύο ειδών μνήμες τη βραχυπρόθεσμη και τη μακροπρόθεσμη. Η πρώτη έχει διάρκεια λίγα δευτερόλεπτα ενώ η δεύτερη μπορεί να είναι αιώνια. Η πρώτη αν επαναλαμβάνεται μπορεί να ενταχθεί στην δεύτερη, αλλιώς λησμονείται. Η δεύτερηαν και μπορεί να μην επαναλαμβάνεται περνάει στη μορφή ανάμνησης μέσω κάποιας συσχέτισης γεγονότων ή καταστάσεων. Κάψιμο.

Οι άνθρωποι δηλαδή ξεχνάνε ό, τι δεν τους «άγγιξε» αρκετά.

Δώρα Πανταζοπούλου: Είναι αναγκαίο για την ομαλή λειτουργία του μυαλού να πετάει πληροφορίες που θεωρεί άχρηστες προφανώς ,δεν θα ήταν λειτουργικό να θυμάται κάθε λεπτομέρεια γιατί θα γινόταν ακριβώς το ίδιο που γίνεται με έναν υπολογιστή υπερφορτωμένο θα κράσαρε...Επομένως κρατάμε αυτά που θεωρούμε σημαντικά τα υπολοιπα απλά τα ξεχνάμε, καμία φορά γίνεται και σαν άμυνα αποβάλλουμε αρνητικές αναμνήσεις δεν ξέρω αν γίνεται σε όλους σ εμένα πάντως όταν αναζητώ κάτι στην μνήμη μου τα χαρούμενα γεγονότα είναι πιο καθαρά και λεπτομερή...

Ανδριανή Κυλάφη: Οι άνθρωποι ξεχνούν γιατί δεν τους αρέσει να πονούν. Είναι μηχανισμός άμυνας. Επικεντρώνεσαι στα θετικά ή -έστω- σ' αυτά που αντέχεις να θυμάσαι και τα άλλα επιλέγεις να τα ξεχάσεις. Γι' αυτό, άλλωστε, επιμένουμε πεισματικά να υπάρχουμε.

Γιώργος Ημέρης: Από μόνος του ο οργανισμός προσπαθεί να πετάξει όσα μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα ή ασήμαντα. Γι’ αυτό ξεχνάει ο άνθρωπος, κατά τη γνώμη μου.

-          Ποια είναι η δική σου γυάλα;

Βερόνικα Μπακόλα: Μερικές φορές ίσως είναι ο καθωσπρεπισμός που μου επιβάλλεται ασυναίσθητα απ' τα κοινωνικά πρότυπα.

Δημήτρης Μπούρας: Δεν ξέρω, νομίζω ότι είναι μια γυάλα στην οποία όλοι κολυμπάμε. Ο φόβος. Και αυτό μας εγκλωβίζει, μας εμποδίζει να ζήσουμε πραγματικά. Νομίζω ότι έχω κάνει μεγάλα βήματα για να ξεφύγω από αυτή τη γυάλα, αλλά δεν ξέρω αν κανείς είναι πραγματικά ελεύθερος ποτέ από αυτή.

Σάββας Βασιλειάδης: Ο εαυτός μου στην κακή του εκδοχή.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Η γυάλα της ώρας. Όλα τα ρολόγια έχουν ένα μικρό γυαλίμπροστά που προστατεύει τους δείκτες. Πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν δεν κοιτάγαμε συνέχεια ένα ρολόι. Όπως λέει και ένα αγαπημένο τραγούδι: «Γιατί σπάμε τα κεφάλια μας, μάνα»; της είπα.

«Αυτή η ζωή είναι δανεική, δες το ρολόι στο σαλόνι».

Δώρα Πανταζοπούλου: Έχω προσπαθήσει να βγαίνω από κάθε γυάλα που με βάζω με δυσκολεύει αυτή της τελειομανίας και του ελέγχου θέλω να παίρνανε όλα απ το χέρι μου για να είμαι σίγουρη πως γίνονται όπως θέλω και να νιώθω κάποια σιγουριά, πράγμα πρακτικά αδύνατο αλλά εντάξει νομίζω θα σπάσει κ αυτή η γυάλα σύντομα και θα αφεθώ στην ροη του χρόνου... ελπίζω να μην με πάρει και με σηκώσει! (γέλια..)

Ανδριανή Κυλάφη: Η καθημερινότητα. Σίγουρα. Και η προσπάθεια να συμβιβάσω την πραγματικότητα με το όνειρο.

Γιώργος Ημέρης: Αν ήξερα ακριβώς θα είχα βγει από κει μέσα!

-          Έχεις ευχηθεί να μπορούσες να σβήσεις κάτι από τη μνήμη σου για πάντα..;

Βερόνικα Μπακόλα: Όχι.

Δημήτρης Μπούρας: Όχι. Γιατί οι αναμνήσεις είναι στοιχείο του εαυτού μας, της προσωπικότητας μας. Αν σβήσω μια ανάμνηση σβήνω κάτι από μένα. Και είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω.

Σάββας Βασιλειάδης: Κάποιες νύχτες που δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ γιατί σκέφτομαι διάφορα.

Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Όχι! Νιώθω πολύ καλά με όσα θυμάμαι!

Και να ήθελα άλλωστε... (βλέπε τη δεύτερη ερώτηση!)

Δώρα Πανταζοπούλου: Μπα δεν νομίζω η αν το ευχήθηκα δεν το θυμάμαι πράγμα που σημαίνει πως η ευχή μου πραγματοποιήθηκε....

Ανδριανή Κυλάφη: Ναι. Το ότι είμαι θνητή, αλλά δεν ξεχνιέται γαμώτο.

Γιώργος Ημέρης: Όχι, θέλω να τα θυμάμαι όλα, είναι ένα μάθημα για να προχωράμε στη ζωή!

ΤΟ ΕΡΓΟ: Έξι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα αστυνομικό τμήμα για να εξιχνιάσουν μαζί με τον αστυνόμο την υπόθεση απαγωγής ή κλοπής ή εξαφάνισης ενός χρυσόψαρου.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:

Το χρυσόψαρο δεν είναι στη γυάλα του πια. Ένας Κύριος κατηγορεί μια Κυρία και την πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα, ο Αστυνόμος αναγκάζεται να παρακολουθήσει τις καταθέσεις μιας σειράς προσώπων που έρχονται να παρουσιάσουν την δική τους εκδοχή της ιστορίας απαγωγής ή εξαφάνισης του χρυσόψαρου από το κατάστημα μικρών ζώων. Ένα παιχνίδι του μυαλού και της μνήμης μέσα από μια κωμωδία καταστάσεων κι ένα έργο που θέτει ζητήματα ελευθερίας της σκέψης στον χαοτικό κόσμο της σύγχρονης καθημερινότητας. Μια παράσταση που θέτει το ερώτημα: Ποιος δεν θα ήθελε να έχει τη μνήμη του χρυσόψαρου για να ξεχάσει αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Ένα έργο που ρωτά: πρέπει κανείς να ζει «μέσα στη γυάλα» ή μήπως όχι; Κι αν ζει «έξω από τη γυάλα» είναι ικανός να τα καταφέρει η χρειάζεται πάντα κάποιος να τον προστατέψει και να τον επαναφέρει στην τάξη όταν αυτό χρειάζεται;

Δημήτρης Νταούλης

ΘΕΑΤΡΟ ΜΠΙΠ

Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη

τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θεάτρο ΜΠΙΠ από 16 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Φεβρουαρίου (εκτός από 31/12)

Κείμενο: Δημήτρης Νταούλης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Νταούλης, Έλλη Ταμπάκη

Επιμέλεια Κίνησης: Έλλη Ταμπάκη.

Μουσική: Λένα Σέρρα.

Σκηνικά - Κοστούμια: Δώρα Πανταζοπούλου.

Φωτισμοί: Βασίλης Καρανταλης

Φωτογραφίες-Βίντεο: Άρης Γεωργίου.

Οργάνωση Παραγωγής: Δώρα Πανταζοπούλου.

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν, καταθέτουν, τραγουδούν: (Με σειρά εμφάνισης) Δημήτρης Μπούρας, Γιώργος Ημέρης, Δώρα Πανταζοπούλου, Βερόνικα Μπακόλα, Ανδριανή Κυλάφη, Σάββας Βασιλειάδης, Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου.

Διάρκεια: 80 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 12 € κανονικό 8€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες)

   Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, ΚΥΨΕΛΗ
     213 034 40 74

Κ Β Α Ν Τ Α

της Χριστίνας Χριστοφή

Από 8 Δεκεμβρίου 2019 - Κυριακή στις 19.00
για λίγες παραστάσεις

Μια ηθοποιός ξέχασε τα λόγια της, όμως δεν θέλει να εγκαταλείψει τη σκηνή. Καρφωμένη στη θέση της, φορώντας το κοστούμι του ρόλου της, αφηγείται ιστορίες περιμένοντας το χειροκρότημα. Ιστορίες για τον χρόνο, το σύμπαν, τις πυρηνικές εκρήξεις, τις διαψεύσεις και τις προδοσίες. Ιστορίες για το απέραντο και το μηδαμινό. Μια ερωτική εξομολόγηση με αντικείμενο του πόθου τον «εκλεκτό θεατή» του θεάτρου και της ζωής.

Απόσπασμα από το έργο ΚΒΑΝΤΑ

«Την ξέρετε την ιστορία της Κβάντα;Είναι πολύ παλιά.

Τόσο παλιά όσο κι εκείνος ο μύθος που λέει πως κάνουμε προσωπικές επιλογές.

Λες και ο καθένας μας έχει το δικό του τρένο και το οδηγεί

και πίσω του έχει βαγόνια που τα σέρνει.

Και διαλέγει μόνος του τη διαδρομή, τους επιβάτες, τους σταθμούς, τα διαλέγει όλα μόνος του.Σήμερα όμως κατάλαβα ότι εγώ δεν έχω το δικό μου τρένο.

Κανείς μας δεν έχει.

Είμαστε όλοι συνεπιβάτες.Και το τρένο είναι ένα και μοναδικό.

Και δεν κινείται.

Έχει σταματήσει.

Ή μάλλον ήταν πάντα σταματημένο.

Εμείς κινούμαστε με φόρα μέσα στο τρένο γιατί γεννιόμαστε με φόρα.

Με φόρα. Και πηγαίνουμε, και πηγαίνουμε…

Νομίζουμε πως κινούμαστε στο χρόνο

αλλά είμαστε ακίνητοι, εγκλωβισμένοι σε μια άπειρη στιγμή.

Και πηγαίνουμε…

Αριστερά και δεξιά, παράθυρα, πρόσωπα, τοπία…

Ή μάλλον το ίδιο τοπίο.

Μέχρι να τελειώσουν όλα.

Μέχρι να σκάσουμε με όλη μας τη φόρα πάνω σε ένα κάθισμα,

σε ένα κλειστό παράθυρο,

σε έναν επιβάτη, κάπου τελοσπάντων»

Θεατρικό έργο/ερμηνεία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνοθεσία: Ζωρζίνα Τζουμάκα
Κοστούμι: Costumier
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Ζέρβας

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Facebook page: https://www.facebook.com/beepkipseli.webnode.gr/

Διάρκεια: 60 λεπτά

Τιμές Eισιτηρίων: 10 ευρώ, 5 ευρώ(φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ ατέλεια, άνω των 60)

7 ευρώ (ομάδα 4 ατόμων), ειδικές τιμές για γκρουπ

Τηλεφωνική κράτηση στο: 213 034 40 74

………………………………………………………………………………………………………………………………

­

Έξι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα αστυνομικό τμήμα για να εξιχνιάσουν μαζί με τον αστυνόμο την υπόθεση απαγωγής ή κλοπής ή εξαφάνισης ενός χρυσόψαρου.

«Το χρυσόψαρο» του Δημήτρη Νταούλη είναι ένα έργο για την ελευθερία. Μια σουρεαλιστική κωμωδία με πολλές ανατροπές, που ανεβαίνει από 16 Δεκεμβρίου στο Θέατρο ΜΠΙΠ.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Tο χρυσόψαρο δεν είναι στη γυάλα του πια.Ενας Κύριος κατηγορεί μια Κυρία και την πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα, ο Αστυνόμος αναγκάζεται να παρακολουθήσει τις καταθέσεις μιας σειράς προσώπων που έρχονται να παρουσιάσουν την δική τους εκδοχή της ιστορίας απαγωγής ή εξαφάνισης του χρυσόψαρου από το κατάστημα μικρών ζώων. Ένα παιχνίδι του μυαλού και της μνήμης μέσα από μια κωμωδία καταστάσεων κι ένα έργο που θέτει ζητήματα ελευθερίας της σκέψης στον χαοτικό κόσμο της σύγχρονης καθημερινότητας. Μια παράσταση που θέτει το ερώτημα: Ποιος δεν θα ήθελε να έχει τη μνήμη του χρυσόψαρου για να ξεχάσει αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Ένα έργο που ρωτά: πρέπει κανείς να ζει «μέσα στη γυάλα» ή μήπως όχι; Κι αν ζει «έξω από τη γυάλα» είναι ικανός να τα καταφέρει η χρειάζεται πάντα κάποιος να τον προστατέψει και να τον επαναφέρει στην τάξη όταν αυτό χρειάζεται;

Δημήτρης Νταούλης

Την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου στο FRAU cafe-bar (Φειδίου 6, 10678 Αθήνα) το Χρυσόψαρο κάνει πάρτι και σας περιμένει!

https://www.facebook.com/events/573951650049465/

Κείμενο: Δημήτρης Νταούλης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Νταούλης, Έλλη Ταμπάκη

Επιμέλεια Κίνησης: Έλλη Ταμπάκη.

Μουσική: Λένα Σέρρα.

Σκηνικά - Κοστούμια: Δώρα Πανταζοπούλου.

Φωτισμοί: Βασίλης Καρανταλης

Φωτογραφίες-Βίντεο: Άρης Γεωργίου.

Οργάνωση Παραγωγής: Δώρα Πανταζοπούλου.

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν, καταθέτουν, τραγουδούν: (Με σειρά εμφάνισης) Δημήτρης Μπούρας, Γιώργος Ημέρης, Δώρα Πανταζοπούλου, Βερόνικα Μπακόλα, Ανδριανή Κυλάφη, Σάββας Βασιλειάδης, Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου.

Διάρκεια: 80 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 12 € κανονικό 8€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες)

Από 16 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Φεβρουαρίου (εκτός από 31/12)

Το θέατρο Μπιπ την σεζόν 2019-2020 μας προτείνει 10 παραστάσεις, ένα ρεπερτόριο από σύγχρονα ελληνικά έργα και κλασικά αριστουργήματα. 

ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ

του Harold Pinter

4 τελευταίες παραστάσεις 

Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00

"Η γυναίκα... Η γυναίκα πετυχαίνει συχνά, να ξέρεις, εκεί που ο άντρας σ ταθερά αποτυγχάνει."

Ένα ζευγάρι Άγγλων, μετά την πρώτη νιότη, ο Έντουαρντ και η Φλώρα, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος. Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.

Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Καπόγιαννη
Μουσική: Stratum3 
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής
Επικοινωνία/Δημόσιες σχέσεις:
Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Ηλίας Γκογιάννος

……………………………………………………………………………………………………………………………………

ΤΟ ΜΥΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΦΩΚΗΣ

του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Για 2η χρονιά

Μέχρι 21 Δεκεμβρίου

Σάββατο στις 18.00

Τα τρία διηγήματα «Ο 'Έρωτας στα Xιόνια» , «Υπό την Βασιλικήν Δρύν» και « Το Μυρολόγι της Φώκης» ανατέμνουν με αυτόν τον μοναδικό τρόπο, που μόνο η ιδιότυπη προσωπικότητά του ήξερε, την ανθρώπινη ψυχή με τους πόθους, τα πάθη, τον έρωτα, την ένδεια, τον αγώνα της ζωής μέσα σ' ένα απόλυτα ταυτισμένο φυσικό περιβάλλον, με δύναμη, θάρρος, εσωτερική δαπάνη, πίστη και συνέπεια. Οι ήρωές του είναι λουσμένοι με χρυσή ατμόσφαιρα νοσταλγίας κι έτσι έχει στομώσει σ΄ αυτούς η τραχύτητα και η σκληράδα της καθημερινής πραγματικότητας.

Σκηνοθεσία: Νίκος Γεωργάκης
Ηθοποιοί: Στέργιος Γιαννουλάκης, Χρήστος Τσιλογιάννης, Εύη Ηλιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλλα Παναγιωτοπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Ζέρβας
Επεξεργασία Ήχου και Εικόνας: Βασίλης Γιαννουλάκης
Φωνή Γυναίκας: Μαρία Μπρανίδου
Χορεύουν: Μέλη του Πολιτιστικού Ομίλου "Δωδώνη"

…………………………………………………………………………………………………………………………………..

(Rouτίν)^Α

των Μ. Χαρέμη και Φ. Ορκόπουλου

performance σωματικού θεάτρου

Μέχρι 3 Δεκεμβρίου

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15

Η (Rouτίν)^A αποτελεί μια καθημερινή ιεροτελεστία. Δύο ήρωες -ένα ζευγάρι- οργανώνουν το δικό τους τελετουργικό, δημιουργώντας την προσωπική τους γλώσσα. Με όχημα τη λούπα των καθημερινών υποχρεώσεων δομείται ένα πλαίσιο που λειτουργεί σαν καταφύγιο για αυτούς και τους επιτρέπει να καλλιεργήσουν μια σχέση μοναδική και ιδιαίτερη , που υπακούει σε "ειδικούς" κανόνες και "μιλάει" τον αυστηρά δικό τους σωματικό κώδικα. Μια performance σωματικού θεάτρου που προτείνει, μία εναλλακτική θεώρηση της έννοιας "ρουτίνα", η οποία -a priori- ηχεί και φορτίζεται αρνητικά_

Ιδέα-Δημιουργία υλικού-Σκηνοθεσία-Ερμηνεία

Μαρίλια Χαρέμη, Φιλήμων Ορκόπουλος

……………………………………………………………………………………………………………………………………..

ΣΠΟΥΡΓΙΤΗΣ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ
της Μαργαρίτας Γουέσελινκ

Από 28 Νοεμβρίου

Πέμπτη κ Παρασκευή στις 21.00

Ένα συγκινητικό έργο για την ζωή στο δρόμο. Δύο γυναίκες, η μια άστεγη και η άλλη μια νεαρή που αντιμετωπίζει προβλήματα στο σπίτι, γνωρίζονται, συγκρούονται και τελικά γίνονται φίλες.

Θεατρικό έργο: Μαργαρίτα Γουέσελινκ
Σκηνοθέτης: Γιάννης Μπακογεώργος
Παίζουν: Ελένη Ανδρεάδου, Παρή Τρίκα

……………………………………………………………………………………………………………………………………..

Κ Β Α Ν Τ Α

της Χριστίνας Χριστοφή 

Από 8 Δεκεμβρίου 2019

Κυριακή στις 19.00

Μια ηθοποιός ξέχασε τα λόγια της, όμως δεν θέλει να εγκαταλείψει τη σκηνή. Καρφωμένη στη θέση της, φορώντας το κοστούμι του ρόλου της, αφηγείται ιστορίες περιμένοντας το χειροκρότημα. Ιστορίες για τον χρόνο, το σύμπαν, τις πυρηνικές εκρήξεις, τις διαψεύσεις και τις προδοσίες. Ιστορίες για το απέραντο και το μηδαμινό. Μια ερωτική εξομολόγηση με αντικείμενο του πόθου τον «εκλεκτό θεατή» του θεάτρου και της ζωής.

Θεατρικό έργο/ερμηνεία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνοθεσία: Ζωρζίνα Τζουμάκα

…………………………………………………………………………………………………………………………………

ΤΟ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟ
του Δημήτρη Νταούλη

Από 16 Δεκεμβρίου 2019

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Έξι ευαίσθητοι άνθρωποι έρχονται να καταθέσουν στο αστυνομικό τμήμα Καισαριανής... συγγνώμη στο θέατρο ΜΠΙΠ.. την κλοπή; την απαγωγή! την εξαφάνιση ενός χρυσόψαρου; ...ποιος ξέρει τι πραγματικά έχει συμβεί; άλλωστε όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Μια σουρεαλιστική κωμωδία!

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Νταούλης
Επιμέλεια Κίνησης: Έλλη Ταμπάκη
Παίζουν, χορεύουν, καταθέτουν: Δώρα Πανταζοπούλου, Γιώργος Ήμερης, Δημήτρης Μπούρας, Βερόνικα Μπακόλα, Αριάδνη Κυλάφη, Σάββας Βασιλειάδης, Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου

……………………………………………………………………………………………………………………………………

ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Του Γιώργου Κατσιφή

Από 10 Ιανουαρίου 2020

Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00

Πέντε άνθρωποι πεθαίνουν μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Οι ψυχές τους παγιδεύονται σε ένα καφέ. Ένα καφέ μπορεί να είναι ο παράδεισος, αυτοί μπορούν να ζήσουν αιώνια;

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κατσιφής
Κινησιολογία: Φανή Παρλή
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάκης Νάνος
Πρωτότυπη μουσική/ Μουσική παραγωγή: Δημήτρης Μορφέας Σπανός
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Επικοινωνία-Φωτογραφίες: Ράνια Παπαδοπούλου
Σκηνικά: Χριστόφος Κώνστας xsquare design lab
Σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Χατζηλάμπρος
Παίζουν: Παναγιώτης Γουργουλιός, Ειρήνη Κυδωνάκη, Κωνσταντίνος Μυλωνάς, Νίκος Παπαδάκης, Χρόνης Στρίκος

……………………………………………………………………………………………………………………………..

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Του Ανδρέα Κεντζού

Από 10 Φεβρουαρίου 2020

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Πραγματικότητα και φαντασία. Πόσο από τη ζωή μας είναι πραγματικότητα και πόσο φαντασία; Και τι συμβαίνει αν η φαντασία αποδειχθεί πιο δυνατή από την πραγματικότητα; Στον «Βασιλιά Αλέξανδρο» μια οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με αποκαλύψεις που δείχνουν ότι το κακό είναι μάλλον η ρίζα της ζωής.

Θεατρικό έργο: Ανδρέας Κεντζός

Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη

Παίζουν: Γιάννης Κοκιασμένος, Στράτος Σωπύλης, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Σταμάτης Μπάκνης, Δανάη Ντέμου

……………………………………………………………………………………………………………………

ΕΡΩΣ – ΘΑΛΑΣΣΑ – ΘΑΝΑΤΟΣ στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

Από 21 Φεβρουαρίου

Κάθε Παρασκευή στις 21.00

Μία παράσταση που συνδυάζει τρεις τεχνικές του θεάτρου. Την αφήγηση, την υποκριτική μέσω των ηθοποιών και την υποκριτική μέσω του κουκλοθεάτρου.

Μέσα από την παράσταση αναδεικνύεται το μεταφυσικό στοιχείο στο έργο του Παπαδιαμάντη. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο αφηγητής που εκφράζεται μέσω των 6 προσώπων. Αυτός ζωντανεύει το παρελθόν των ηρώων μέσω των διαλόγων του κάθε διηγήματος. Αυτός κουβαλάει τις μνήμες του παρελθόντος και τις στιγμές του παρόντος, είναι αιώνιος.

Διηγήματα: Το μοιρολόι της φώκιας, Άψαλτος, Έρωτας στα χιόνια, Τ' αγνάντεμα, Γυνή Πλέουσα

Σκηνοθεσία: Νίκος Κρίκας
Σκηνικά – Κοστούμια: Μπέσσυ Χαϊκάλη
Οργάνωση Παραγωγής: Νίκος Κρίκας και Μπέσσυ Χαϊκάλη
Ηθοποιοί: Φαίδρα Παπανικολάου, Ιορδάνης Καλλέσης, Κάλλι Μαυρομάτη, Βιργινία Μιχαήλ, Δήμητρα Μπάσιου, Μπέσσυ Χαϊκάλη, Νίκος Κρίκας

…………………………………………………………………………………………………………………………….

Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ
του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ

Από 4 Μαρτίου,

Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00

«Ο Πελεκάνος» του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ πρόκειται για το τέταρτο δραματικό κείμενο (opus IV) από τα Έργα Δωματίου που ο Σουηδός συγγραφέας έγραψε όταν βρέθηκε στα όρια της τρέλας μετά από το οδυνηρό τρίτο διαζύγιό του. Ο Στρίντμπεργκ, πατέρας πέντε παιδιών, κωδικοποιεί εδώ αυτοβιογραφικά στοιχεία, οικογενειακά μυστικά και επικεντρώνεται στα θεμελιώδη ζητήματα που χαρακτήρισαν την τρίτη, κυρίως, περίοδο της δραματουργίας του: τον έρωτα και τον θάνατο, τη σεξουαλικότητα, το ζόφο και τη βία στις οικογενειακές σχέσεις.

Απόδοση – διασκευή – σκηνοθεσία: Δημήτρης Φοινίτσης
Σκηνικός χώρος-κοστούμια: Άντζυ Πυκνάδα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Βίκυ Θαλασσινού, Δώρα Θωμοπούλου, Δημοσθένης Ελευθεριάδης
Παραγωγή: OMAΔA La Strada

      
Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, ΚΥΨΕΛΗ
213 034 40 74

3 τελευταίες παραστάσεις
2 ακόμα ενδιαφέρουσες συζητήσεις

Την Κυριακή 27/10 μετά την παράσταση

Θέμα: «Μπορούμε να θίγουμε τα “ιερά και όσια” του άλλου;». Μια συζήτηση με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Ηλία Μαγκλίνη με τον Θανάση Τριαριδη.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019

Θέμα: «Υπάρχουν δίκαιοι ύμνοι;» Μια συζήτηση των νέων θεατρικών συγγραφέων Κατερίνας Λουκίδου και Μάνου Κουνουγάκη με τον Θανάση Τριαρίδη

Για πρώτη φορά ανεβαίνει στη σκηνή, του θεάτρου ΜΠΙΠ, στην Κυψέλη, το αφηγηματικό κείμενο του Θανάση Τριαρίδη «Το κόψε-κόψε» ή «Όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται».

Έργο, που συμπυκνώνει,όλες εκείνες τις «ιερές» αφηγήσεις ανυπέρβλητης ανδρείας και επιβολής του ανθρώπου στον συνάνθρωπό του, από ανάγκη να δικαιολογήσει τη βία, τον θάνατο, την αδικία και την ιστορία του.

Ο ηθοποιός Παναγιώτης Γεωργούλας στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο γοητεύεται από το ρηξικέλευθο κείμενο του Τριαρίδη και δημιουργεί, μια παράσταση διαδραστική, με επιρροές από τη multimedia εποχή, βάζοντας στο επίκεντρο τον καταγγελτικό λόγο του συγγραφέα, μέσα από την ερμηνευτική ματιά, δύο νέων και ταλαντούχων ηθοποιών: της Ιωάννας Αγγελάκη και της Κέλλυς Νικηφόρου.

Μετά το τέλος κάποιων παραστάσεων θα ακολουθεί κουβέντα με τον συγγραφέα, Θανάση Τριαρίδη και εκλεκτούς καλεσμένους πάνω σε διάφορες θεματικές, μ’ αφορμή το έργο. Σύντομα θα ανακοινωθούν οι ημερομηνίες και οι θεματικές των συζητήσεων.

Απόσπασμα από το έργο:
«Σε γνωρίζω από τους οδηγούς που πατάνε σκυλιά στις εθνικές οδούς, από τους μποντιμπιλντεράδες που δουλεύουνε πόρτα στα μαγαζιά, από τους εφήβους που χειροκροτάνε μέσα στο σινεμά την τελική σπαθιά, την τελική μπουνιά, την τελική πιστολιά που στέλνει τον κακό στην άβυσσο για πάντα. Σε γνωρίζω από τα αγοράκια που ντύνονται λοκατζήδες τις απόκριες, από τα παιχνιδάδικα που πουλάνε αυτόματα οπλάκια, από τις μανάδες που γράφουν τα παιδιά τους στο καράτε, συναντιούνται στην αίθουσα αναμονής, «κι εσείς εδώ – κι εμείς εδώ» λένε, όλοι εδώ, στο τρομοστάσιο. Σε γνωρίζω από όσους φορούν κράνη, κουκούλες, καουμπόικα μαντήλια, από όσους έχουν κρατημένη θέση πάρκινγκ, από όσους έχουν κρατημένο βομβαρδιστικό, από όσους έχουν φόλα στο πορτ- μπαγκάζ του αυτοκινήτου.»

Video Teaser:
https://youtu.be/xsxbdmyWzFw

Σκηνοθεσία και σκηνικό περιβάλλον (φώτα - μάσκες - κοστούμια):Παναγιώτης Γεωργούλας
Video Προβολές / Ήχος: Πάνος Σακκάς
Παραγωγή Teaser: Ηλίας Τουφεξίδης &Πάνος Σακκάς
Φωτογραφίες: Χριστίνα Μπράτουσκα
Ερμηνεύουν: Κέλλυ Νικηφόρου & Ιωάννα Αγγελάκη
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παραστάσεις:
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019 Ώρα: 19:00.
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019 Ώρα: 19:00.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019 Ώρα: 19:00
Διάρκεια: 55 λεπτά
Facebook: https://www.facebook.com/%CE%A4%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%88%CE%B5- %CE%BA%CF%8C%CF%88%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85- %CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7- %CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7-713147152464807/

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 10 ευρώ/ μειωμένο 5 ευρώ
Προσφορά προπώλησης: 8 ευρώ μέσω της σελίδας στο facebook
Τηλέφωνο κρατήσεων : 6988010741(10:00 - 14:00 ) 2130344074 (Μετά τις 17:00 )
Απαραίτητη η κράτηση λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων
Θέατρο ΜΠΙΠ: Αγίου Μελετίου 25 – Κυψέλη, Αθήνα

Βιογραφικό σκηνοθέτη
Γεωργούλας Παναγιώτης

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου και συνέχισε με επιτυχία τις Μεταπτυχιακές του Σπουδές στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στη συνέχεια ακολούθησε σπουδές Υποκριτικής στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Γιώργου Αρμένη και αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης

«Πειραϊκός Σύνδεσμος». Έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων υποκριτικής.

Επιπλέον είναι απόφοιτος του Τ.Ε.Φ.Α.Α. του Α.Π.Θ. και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος από το Τ.Ε.Φ.Α.Α. του Δ.Π.Θ και πρώην αθλητής στίβου.

Τον Μάϊο του 2017 διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Το Σχοινάκι» της Νάντιας Δρακούλα σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου στο Εθνικό Θέατρο. Την περίοδο 2017/2018 συνεργάστηκε με τον Γιάννη Χουβαρδά στη παράσταση «Κάζιμιρ και Καρολίνα» του Έντεν φον Χόρβατ στο BIOS στον ρόλο του Κάζιμιρ. Το ίδιο καλοκαίρι στο Μουσικό Δράμα του Igor Stravinsky «Ιστορία του Στρατιώτη» που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Μουσικού Φεστιβάλ Ναυπλίου,σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή .

Τον Μάρτιο του 2019 συμμετείχε στην performance «MAINSTAGE» της Έλενας Αντωνίου σε σκηνοθεσία της ίδιας στα πλαίσια του Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και στην παράσταση «Πεθαίνω σαν Χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη,σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη.

Την ερχόμενη καλλιτεχνική περίοδο, μετά «Το κόψε-κόψε» , θα σκηνοθετήσει στο Ίδρυμα Β. &Μ. Θεοχαράκη, το έργο του Χριστόφορου Χριστοφή:«Toulouse-Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας ».Τέλος στο Κ.Θ.Β.Ε, θα συν-σκηνοθετήσει στα πλαίσια της 3 η ς Συνάντησης Νέων Καλλιτεχνών το έργο «Οιδίποδος Γένος», με μια ομάδα Ελλήνων και ξένων ηθοποιών που συμμετείχαν στις συναντήσεις των δύο προηγούμενων ετών.

Η (Rouτίν)^A αποτελεί μια καθημερινή ιεροτελεστία. Δύο ήρωες -ένα ζευγάρι- οργανώνουν το δικό τους τελετουργικό, δημιουργώντας την προσωπική τους γλώσσα. Με όχημα τη λούπα των καθημερινών υποχρεώσεων δομείται ένα πλαίσιο που λειτουργεί σαν καταφύγιο για αυτούς και τους επιτρέπει να καλλιεργήσουν μια σχέση μοναδική και ιδιαίτερη , που υπακούει σε “ειδικούς” κανόνες και “μιλάει” τον αυστηρά δικό τους σωματικό κώδικα. Η (Rouτίν)^Α γι' αυτούς λειτουργεί σαν ένας καμβάς που τους προσφέρεται απλόχερα, για να αναπτύξουν την φαντασία τους και τη δημιουργικότητά τους , πυροδοτώντας την έμπνευση και ανατροφοδοτώντας τις επιθυμίες τους.

Μια performance σωματικού θεάτρου που προτείνει, μία εναλλακτική θεώρηση της έννοιας “ρουτίνα”, η οποία -a priori- ηχεί και φορτίζεται αρνητικά.

Η πρεμιέρα της παράστασης θα γίνει την Τρίτη 1η Οκτωβρίου, στο Θέατρο Μπιπ. 

Συντελεστές:

 Ιδέα-Δημιουργία υλικού-Σκηνοθεσία-Ερμηνεία

Μαρίλια Χαρέμη, Φιλήμων Ορκόπουλος

Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ(κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο)

Διάρκεια έργου: 60'

ΜΠΙΠ

Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων – Κυψέλη

facebook: ΜΠΙΠ

2130344074

Πρεμιέρα, Τρίτη 1 Οκτωβρίου

κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15

έως 3 Δεκεμβρίου 2019

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Δεν έχω τέτοια σχέση με το καμαρίνι (μου). Όταν ήμουν μικρή και έμπαινα στα καμαρίνια σπουδαίων ηθοποιών τα χάζευα και έβλεπα κάτι απ’ την προσωπικότητα τους, αλλά εμείς παίζουμε συχνά σε άλλο θέατρο κάθε βράδυ και μοιραζόμαστε το καμαρίνι μας και με άλλες παραστάσεις, όποτε δεν φτιάχνεται αυτή η οικεία σχέση.

Πιο όμορφο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το αμάξι μου στο “Roadtrip 3” μακράν. Και το παγκάκι μας στο “Δουργούτι IslandHotel”.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Θυμάμαι πάντα τον ενθουσιασμό της Άννας Κόκκινου όταν μπήκαμε στο καμαρίνι της στο Ηρώδειο.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είχαμε τα καμαρίνια μας, αλλά λόγω σκηνής μπαίναμε πριν την παράσταση όλοι σε ένα χώρο 2 επί 6! Εννέα άτομα τελείως υπέροχα διαφορετικοί χαραχτήρες σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο λίγο πριν την παράσταση ήταν ό,τι πρέπει για ευτράπελα. Κι εγώ έπρεπε να μπαίνω πιο νωρίς στη σκηνή και με έτρωγε η περιέργεια για το τι έχανα από το ζέσταμα, τις κουβέντες και τα αστεία που άφηνα πίσω μου.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μια βαθιάανάσα. 

Η Κύνθια Βουκουβαλίδου υπογράφει τη σκηνοθεσία και παίζει μαζί με τη Μαίρη Λογοθέτη στο “sMOTHERed”, μία παράσταση για την αθάνατη και ανυπέρβλητη ελληνίδα μάνα, κάθε Παρασκευή στις 21:30 στο θέατρο ΜΠΙΠ.

Θέατρο ΜΠΙΠ
Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη
τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074
beepkipseli.webnode.gr
facebook ΜΠΙΠ

«ΕΝΑΣ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟΣ ΠΟΝΟΣ»
του Χάρολντ Πίντερ
Από 18 Μαρτίου, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
για λίγες παραστάσεις

Ένα ζευγάρι Άγγλων, μετά την πρώτη νιότη, ο Έντουαρντ και η Φλώρα, απολαμβάνουν το τσάι τους στη βεράντα. Είναι καλοκαίρι, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, ο καιρός είναι υπέροχος και ο κήπος ανθισμένος. Τα πράγματα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, όπως φαίνονται, αν και δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Μια συνάντηση φέρνει τα πάνω κάτω στο κατά τα άλλα φιλήσυχο ζευγάρι, ή καλύτερα, τα μέσα έξω.

To έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» (πρωτότυπος τίτλος: A slight ache) γράφτηκε το 1958 από τον Χάρολντ Πίντερ και αρχικά προοριζόταν για το ραδιόφωνο. Στη συνέχεια όμως ανέβηκε επιτυχημένα και στη σκηνή ενώ ακόμα ζούσε ο συγγραφέας. Ο ραδιοφωνικός «χαρακτήρας» του έργου συνεχίζει παρ’ όλα αυτά να υφίσταται.

Υπαινιγμοί, φλέγμα, χιούμορ, ανατροπές… ο Πίντερ για άλλη μια φορά εστιάζει, ή βάζει στο στόχαστρο, τη σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού. Μια συνάντηση γίνεται η αφορμή για να αποκαλυφθούν οι επιθυμίες και οι φόβοι που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονται στα λόγια που δεν λέγονται. Μερικές φορές εξάλλου, η επιθυμία και ο φόβος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το έργο «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» είναι απολαυστικό και ενοχλητικό ταυτόχρονα.
Είναι… Πίντερ!

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αλέξης Αλάτσης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Σκηνικά/Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Μουσική: Stratum 3
Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής
Επικοινωνία /Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημοσθένης Φίλιππας, Μαρία Μπρανίδου, Κωσταντής Μιζάρας

Είσοδος: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένα (άνεργοι και φοιτητές), 5 ευρώ οι ατέλειες.

Διάρκεια: 80 λεπτά

Λίγο πριν την αλλαγή του νέου χρόνου βρεθήκαμε στο όμορφο και ζεστό θέατρο ΜΠΙΠ, στην Αγίου Μελετίου και παρακολουθήσαμε το έργο μιας νέας συγγραφέως, σκηνοθέτη και ηθοποιού, της Στέλλας Μαγγανά. Ο τίτλος του αρκετά ευρηματικός και υποσχόμενος «8’ 19’’» ή αλλιώς 8 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα. Μπαίνοντας στο γιορτινό φουαγιέ του θεάτρου, συλλαμβάνω με τη ματιά μου την ιδιαίτερη αφίσα της παράστασης (σχεδιασμένη από την Αλεξία Κωστή)..Σε αποχρώσεις μαύρου και κόκκινου ένα βρέφος κοιμάται μέσα σε ένα ρόδι και όλα αυτά καταλήγουν σε σταγόνες αίματος.

Εφιαλτικό παραμύθι για ενήλικες ! Αναρωτιέμαι αν διακρίνονται τα παραμύθια σε ανήλικους και ενήλικες και ποια είναι αυτή η ειδοποιός διαφορά που οδήγησε τη συγγραφέα του έργου να το χαρακτηρίσει «εφιαλτικό»…

Η αίθουσα της παράστασης γεμάτη με θεατές κυρίως νεαρότερης ηλικίας αλλά και εκείνους που ίσως τολμούν να δουν τη θεατρική προσπάθεια τριών νέων ηθοποιών της Στέλλας Μαγγανά, της Μαρίας Προϊστάκη και του Κωνσταντίνου Γεωργόπουλου.

Μια μεγάλη οθόνη δείχνει το χρόνο να μετράει αντίστροφα για τα 8’19’’ και η παράσταση -που διαρκεί περίπου μια ώρα- ξεκινάει.

Στη θάλασσα το νερό είναι μαύρο. Ξημερώνει.

Ένα κομμάτι του ανατέλλοντος ηλίου πέφτει στη γη και ένας άνθρωπος γεννιέται: «Είναι αγόρι!..καταπώς φαίνεται».

Ο απόηχος της χαραυγής ψιθυρίζει:

«Για να ζήσεις πρέπει πρώτα να πεθάνεις» και το αγόρι ξεκινάει. Περνάει δάση, πόλεις, ερήμους, θάλασσες διψασμένο και άπειρο εντελώς καινούριο ρωτώντας : «Συγγνώμη κύριε, πού μπορώ να βρω τον θάνατο;».

Οι άνθρωποι παγώνουν, εξαγριώνονται, αδιαφορούν, το ταξίδι συνεχίζεται, η ερώτηση πάντα επιμένει, η απάντηση μονίμως αιωρείται ενώ η δύση του ηλίου καταφθάνει όσο εκείνο καλπάζει αγκαλιά με ένα νεογέννητο πάλι πίσω προς τον ήλιο.

Οι τρεις ηθοποιοί (απόφοιτοι και οι τρεις τους από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών) σε απόλυτο συγχρονισμό και επικοινωνία μεταξύ τους επιδιώκουν μια αλληγορική πολυδιάστατη αφήγηση για το ταξίδι του ανθρώπου στη ζωή, μέσα από ένα σκοτεινό, λιτό, με digital στοιχεία σκηνικό. Σημαντικό και κομβικό ρόλο στην εξέλιξη και στην πλοκή της παράστασης η ξεχωριστή και συγκεκριμένα η πρωτότυπη μουσική που υπογράφει ο Αλέξης Χατζηιωάννου.

Παρακολουθούμε τους ηθοποιούς σε ρόλο αφηγητών σε αυτό το περίεργο και μυστηριώδες παραμύθι, οι οποίοι χτίζουν με το σώμα και τη φωνή τους έναν κόσμο φαντασιακό, με δικούς του κανόνες. Έναν κόσμο που ξεκινά σαν όνειρο και καταλήγει σε έναν μυστήριο εφιάλτη, ο οποίος συνεπαίρνει τους θεατές και τους τοποθετεί σε αυτά τα αρχέγονα ερωτήματα για το τι κρύβει η ζωή μετά τον θάνατο… Η επιμέλεια της κίνησης που υπογράφεται από τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο και η ενδυματολογία από την Κυριακή Καλπακίδου συμπληρώνουν χωρίς υπερβολές και περιττά στοιχεία το ύφος του θεατρικού ταξιδιού που καλούμαστε ως θεατές να βιώσουμε.

Τελειώνοντας η παράσταση, οι ηθοποιοί εισπράττουν το ζεστό χειροκρότημα του κοινού, το οποίο και τους το χαρίζει απλόχερα. Μια ενδιαφέρουσα παράσταση με στοιχεία αφήγησης, νοήματα, μηνύματα, αλήθειες και συναισθήματα για την ανθρώπινη φύση, που οι τρεις ηθοποιοί μεταφέρουν στον θεατή απλά και σύνθετα παράλληλα. Και τελικά πόσος χρόνος χωρίζει το σκοτάδι από το φως; Μήπως 8’19’’;

*Στο φουαγιέ του θεάτρου πωλείται το βιβλίο της παράστασης εικονογραφημένο από την Αλεξία Κωστή, με ασπρόμαυρα σκίτσα.

Διαβάστε επίσης:

Η Στέλλα Μαγγανά Μας Γράφει Γι' Αυτό Που Την «Καίει»

Στη θάλασσα το νερό είναι μαύρο. Ξημερώνει.

Ένα κομμάτι του ανατέλλοντος ηλίου πέφτει στη γη και ένας άνθρωπος γεννιέται: «Είναι αγόρι!..καταπώς φαίνεται».

Ο απόηχος της χαραυγής ψιθυρίζει:

«Για να ζήσεις πρέπει πρώτα να πεθάνεις» και το αγόρι ξεκινάει. Περνάει δάση, πόλεις, ερήμους, θάλασσες διψασμένο και άπειρο εντελώς καινούριο ρωτώντας : «Συγγνώμη κύριε, πού μπορώ να βρω τον θάνατο;».

Οι άνθρωποι παγώνουν, εξαγριώνονται, αδιαφορούν, το ταξίδι συνεχίζεται, η ερώτηση πάντα επιμένει, η απάντηση μονίμως αιωρείται ενώ η δύση του ηλίου καταφθάνει όσο εκείνο καλπάζει αγκαλιά με ένα νεογέννητο πάλι πίσω προς τον ήλιο.

Στο έργο της Στέλλας Μαγγανά, με τίτλο «8’19’’» που κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018 στις 21.00 στο θέατρο ΜΠΙΠ, τρεις ηθοποιοί ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, η Μαρία Προϊστάκη και η Στέλλα Μαγγανά επιδιώκουν μια αλληγορική πολυδιάστατη αφήγηση για το ταξίδι μας στη ζωή μέσα από μια δυναμική παράσταση πλεγμένη με ηλεκτρονικούς ήχους και digital εικόνες. Παράλληλα με την πρωτότυπη μουσική του Αλέξη Χατζηιωάννου οι ηθοποιοί – αφηγητές χτίζουν με το σώμα και τη φωνή τους έναν κόσμο φαντασιακό, με δικούς του κανόνες, που ξεκινά σαν όνειρο και εξελίσσεται σε έναν μυστήριο εφιάλτη.

Λίγα λόγια για τη Στέλλα Μαγγανά

Η Στέλλα Μαγγανά είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνω

(2015 ) και τελειόφοιτη της Νομικής Σχολής Αθηνών.Εχει δουλέψει ως ηθοποιός στο θέατρο («Κηδεύω ά Εκπνοή, Δ. Δημητριάδη, Σκην.Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη) και στον κινηματογράφο («Κατάληψη» σκην. Αλέξανδρος Χατζής, 2009, « Ελέφαντας» σκην. Βαγγέλης Ζούγλος, 2014, «Red rose» σκην.Sepideh Farsi, 2015, «Το μάτι και το φρύδι» σκην. Κωστής Χαραμουντάνης, 2016, «Το Τέρας κοιμάται» σκην. Κωστής Χαραμουντάνης , 2017 ). Το « 8’19’’» αποτελεί την πρώτη της συγγραφική αλλά και σκηνοθετική δουλειά.

Λίγα λόγια για την Μαρία Προϊστάκη

Η Μαρία Προϊστάκη είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών ( 2015) και της Νομικής Σχολής Αθηνών. ‘Eχει συμμετάσχει ως ηθοποιός σε παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών, το θέατρο « Θησείον », το Σύγχρονο Θέατρο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το ‘Iδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης συνεργαζόμενη με τους Ελένη Σκότη, Ιόλη Ανδρεάδη, Ηλία Κουνέλα και Χρήστο Λύγκα.Επίσης έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη συνεργαζόμενη με τους Γιώργο Χριστοδούλου, Γιώργο Παπαγεωργίου και Γεράσιμο Μιχελή σε παραστάσεις στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Στον κινηματογράφο έχει παίξει σε ταινίες των Κωστή Χαραμουντάνη και Παύλο Βαλσαμίδη.

Λίγα λόγια για τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο

Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος γεννήθηκε το 1992.Είναι αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2015).Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις σε συνεργασία με την Σοφία Φιλιππίδου και σε κινηματογραφικές ταινίες συνεργαζόμενος με τους Πάνο Κούτρα, Κωστή Χαραμουντάνη, Γιώργο Ζώη. Ασχολείται επίσης με τον χορό.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο – σκηνοθεσία : Στέλλα Μαγγανά

Βοηθός σκηνοθέτη : Δήμητρα Σκέμπη

Πρωτότυπη μουσική : Αλέξης Χατζηιωάννου

Ενδυματολογία : Κυριακή Καλπακίδου

Σχεδιασμός αφίσας : Αλεξία Κωστή

Σχεδιασμός φώτων, video : Γιάννης Καραμπάτσος

Φωτογραφίες : Κώστας Γκιόκας

Επικοινωνία: Μαρία Κωνσταντοπούλου

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ερμηνεύουν : Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Στέλλα Μαγγανά, Μαρία Προϊστάκη

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 26/11/ 2018 έως 22/01/2019

Ώρα έναρξης : 21.00

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων : 10€, 5€(ατέλειες ανέργων,φοιτητικό, ΑΜΕΑ)

Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr

Θέατρο ΜΠΙΠ

Κυκλάδων και Αγίου Μελετίου 25, Κυψέλη

Τηλ.: 213 03 44074