«Μακάρι να ‘μασταν πάντα παιδιά, δεν ξέρω πώς να μεγαλώσω...»
Ε. Ντίκινσον

Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Αντιγόνη» και η ομάδα «Δοκιμή» θα παρουσιάσουν από την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη για 20 μοναδικές παραστάσεις, μια παράσταση βασισμένη στο έργο του βραβευμένου συγγραφέα Σταμάτη Πολενάκη, «Το Τελευταίο Όνειρο της Εμιλυ Ντίκινσον».

Ο Σταμάτης Πολενάκης έχει σπουδάσει ισπανική φιλολογία στη Μαδρίτη και έχει εκδόσει ποιητικές συλλογές και θεατρικά έργα, τα οποία έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες. Έχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 2017.

Μια παράσταση -διαδρομή στην ποίηση, στη μουσική, στο όνειρο, στη ζωή και στο θάνατο. Ένα ονειρικό ταξίδι στην ιδιόρρυθμη ψυχή της σπουδαίας Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλυ Ντίκινσον (1830 - 1886).

Ο Δημοσθένης Φίλιππας, μετά το «Τελευταίο Τραίνο» (παρουσιάστηκε στο Τρένο στο Ρουφ, το 2017), καθοδηγεί για δεύτερη φορά σκηνοθετικά την Ιωάννα Μυλωνά και τη Μαρία Ροβάκη στον μαγικό κόσμο του συγγραφέα.

Η Κατερίνα Ελοσίτου παίζει ζωντανά στη σκηνή, την πρωτότυπη μουσική σύνθεση που δημιούργησε, ειδικά για την παράσταση. Οι μελωδίες της θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς θα αλληλεπιδρούν με τη δράση των ηθοποιών και θα εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Η Έμιλυ Ελίζαμπεθ Ντίκινσον εκκεντρική, τραγικά μοναχική, με αγάπη στη φύση και στην ανθρώπινη ζωή, καταθλιπτική, με έμφυτα χαρακτηριστικά αμφισβήτησης και ανυπακοής, αναμετράται με την παράδοση, τη ζωή και το θάνατο. Δίπλα όμως στην απόγνωση υπάρχει μια λοξή ματιά που γίνεται κοριτσίστικη δροσιά και ευθυμία!

Βασικό χαρακτηριστικό της η εκούσια απομόνωσή της. Επιλέγει να ζει μέσα στη φαντασία και στην ποίηση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που τη γνώρισαν.

Η παράσταση αυτή είναι ένα ταξίδι στο μαγικό κόσμο της σπάνιας αυτής ποιητικής ιδιοφυΐας.

Λίγα λόγια για την ομάδα ΔΟΚΙΜΗ:
Η ομάδα ΔΟΚΙΜΗ δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2017 στην Αθήνα, από τον Δημοσθένη Φίλιππα (ηθοποιό και σκηνοθέτη της ομάδας), την Κατερίνα Ελοσίτου (μουσικό) και τις ηθοποιούς Ιωάννα Μυλωνά και Μαρία Ροβάκη. Η κοινή τους αντίληψη, παιδεία και αισθητική για το θέατρο καθώς και η ανάγκη τους για μια κοινή καλλιτεχνική συνύπαρξη, εξέλιξη και έρευνα πάνω στην υποκριτική διαδικασία, τους οδήγησε στη δημιουργία της επιτυχημένης παράστασης ''Το Τελευταίο Τραίνο» του Φ. Κους, σε μετάφραση Π. Μάρκαρη, τη σεζόν 2017-2018, στο θεατρικό βαγόνι Τρένο στο Ρουφ. «Το τελευταίο όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον» του Σταμάτη Πολενάκη είναι η δεύτερη παραγωγή της ομάδας.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Φίλιππας
Ζωντανή πρωτότυπη μουσική: Κατερίνα Ελοσίτου
Παίζουν: Ιωάννα Μυλωνά ,Μαρία Ροβάκη
Σκηνικά/κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Εικαστική επιμέλεια εντύπων: Δικαίος Χατζηπλής
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γουβέλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Καπόγιαννη
Παραγωγή: Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Αντιγόνη», ομάδα ΔΟΚΙΜΗ
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Πρεμιέρα 20 Νοεμβρίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00.
Από 20 Νοεμβρίου μέχρι 23 Ιανουαρίου.
Εισιτήρια: Ολόκληρο: 12€ / Μειωμένο: 8€ / Ατέλειες: 5€
Ηλεκτρονική προπώληση: Viva.gr
Διάρκεια: 70 λεπτά

Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41, Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός) 118 54 Αθήνα
Τηλ: 2103455020

«Αλλά θέλετε να μάθετε ποιο είναι το πραγματικό θέμα; Θα σας πω εγώ ποιο είναι το πραγματικό θέμα. Το πραγματικό θέμα είναι η εξουσία».

Από τις 7 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 το νέο έργο του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Dennis Kelly («Ορφανά», «Ματίλντα – Το μιούζικαλ») με τίτλο “Girls & Boys” παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση – σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου, με τη Δώρα Παρδάλη, στο Θέατρο 104.

Μία γυναίκα γνωρίζει τυχαία τον μέλλοντα σύζυγό της σ’ ένα αεροδρόμιο. Ένας έντονος, παθιασμένος, τρελός έρωτας. Σύντομα αρχίζουν να φτιάχνουν την κοινή τους ζωή. Αγοράζουν σπίτι, χτίζουν καριέρες, κάνουν παιδιά – μία συνηθισμένη οικογένεια. Μέχρι που εκείνος αρχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με τη δουλειά του, ενώ εκείνη απολαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερη επαγγελματική αναγνώριση. Οι ισορροπίες ανατρέπονται. Τα πάντα αλλάζουν παίρνοντας μία απροσδόκητη και εφιαλτική τροπή…

«Δεν θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή που άρχισε να ξεφεύγει το πράγμα μεταξύ μας – θυμάμαι ότι βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση ξαφνικά».

To “Girls & Boys” έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του τον Φεβρουάριο του 2018 στο Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, σε σκηνοθεσία Lyndsey Turner, με πρωταγωνίστρια την βραβευμένη με BAFTA Carey Mulligan, σοκάροντας το κοινό και αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές.

Ένας συνταρακτικός μονόλογος για τη βία, την εξουσία, τις σχέσεις των δύο φύλων μέσα στη σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία.

Λίγα λόγια από τον συγγραφέα
«Δεν έχω υπάρξει ποτέ βίαιος, αλλά μόνο επειδή δεν ήμουν καλός σε αυτό. Δεν υπήρξα ποτέ ο σκληρός τύπος, αλλά πιθανώς να υπάρχει κάπου μέσα μου ένα κομμάτι που να επιθυμεί να σκοτώσει κάποιον. Μην με παρεξηγείτε. Δεν φαντασιώνομαι πάνω στη βία, στην πραγματικότητα με αρρωσταίνει. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει μία πλευρά μου, σε ένα παράλληλο σύμπαν, που την ευχαριστιέται. Πολλοί άντρες το κάνουν. Υπάρχει κάτι στους άντρες που τους ωθεί στη βία και η ανατροφή και η επίγνωση είναι τα αντίδοτα. Οι άνδρες χρειάζονται την αρρενωπότητα και οι γυναίκες τη θηλυκότητα. Αλλά υπάρχουν άνδρες εκεί έξω για τους οποίους η επιβεβαίωση του ανδρισμού τους συνεπάγεται την αδυναμία τους να χάσουν ή να λυγίσουν, παρά μόνο να σπάσουν ολοκληρωτικά. Εκείνος ήταν ένας από αυτούς τους άνδρες με μία ωρολογιακή βόμβα που περίμενε να εκραγεί μέσα του».

Σημείωμα σκηνοθέτιδας
«Η οπτική της δικής μας παράστασης και η κύρια προτεραιότητά μας είναι να ειπωθεί αυτή η ιστορία, στην Ελλάδα, τώρα. Όλο αυτόν τον καιρό, που η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε κρίση, επιχειρήσεις, η μία μετά την άλλη, κλείνουν και οι άνδρες συχνά δεν μπορούν πια να προσφέρουν οικονομικά στο σπίτι και την οικογένεια. Σ’ αυτές τις συνθήκες αμέτρητα ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με μια σκληρή πραγματικότητα: αδυνατούν να διαχειριστούν αλλαγές στο ενδοοικογενειακό τους περιβάλλον, ειδικά όταν πρόκειται για αλλαγές στην εισοδηματική τους ισορροπία. Οι ρόλοι του αρσενικού και θηλυκού ορίζονται και εξυπηρετούνται, σχεδόν ασυνείδητα, από ετεροπροσδιορισμούς, παλαιικούς νόμους κι έναν συντηρητισμό, που κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι έχει ξεπεραστεί. Όχι, στην ουσία του όμως. Συναισθηματικά ανώριμοι και θεμελιωδώς ανασφαλείς, φέρονται σαν «κορίτσια και αγόρια», με συνέπειες τέτοιες, που η παράβλεψή τους ισοδυναμεί με σιωπηρή συναίνεση σε έγκλημα».
Άννα-Μαρία Στεφαδούρου

Συντελεστές
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου
Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Trailer: Έλενα Κώτση
Teaser: Γιώργος Μακρής
Παίζει η Δώρα Παρδάλη.

Πρεμιέρα: 7 Οκτωβρίου
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 (μέχρι τις 7 Ιανουαρίου)
Εισιτήρια: 12 ευρώ, 8 ευρώ (μειωμένο)
Διάρκεια: 75 λεπτά
Θέατρο 104 (Black Box)
Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | http://www.104.gr/ www.facebook.com/BU21.theatro104 Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | https://www.facebook.com/Girls-and-Boys- 101474127877379/?ref=br_rs

-Μπορείς να διαγράψεις εκατό χιλιάδες ανθρώπους μονομιάς;
-Η Επανάσταση δεν γίνεται με λουλούδια. Αν πρέπει να παραμείνουν στις θέσεις τους τότε κρίμα!
-Το βλέπεις; Δεν αγαπάς τους ανθρώπους, Ουγκώ. Μόνο στις αρχές σου είσαι προσκολλημένος.
-Τους ανθρώπους; Γιατί να τους αγαπώ; Μήπως εκείνοι μ’ αγάπησαν;
-Τότε γιατί ήρθες μαζί μας; Αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους δεν μπορείς να παλέψεις γι’ αυτούς.

Από τις 6 Μαΐου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θέατρο 104 οι Apparatus παρουσιάζουν «Τα βρώμικα χέρια» του Ζαν – Πωλ Σαρτρ, σε νέα μετάφραση του Κωνσταντίνου Κωστογιαννόπουλου και απόδοση – σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου.

Κατά τη διάρκεια μιας εμπόλεμης κατάστασης, ένας νεαρός αριστοκράτης, ο Ουγκώ, εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα από μια αίσθηση ιδεαλισμού. Αυτό όμως που θα δει είναι τις αρχές του να χειραγωγούνται από τους αρχηγούς του Κόμματος. Κάποια στιγμή θα του ανατεθεί μια σημαντική αποστολή: να δολοφονήσει τον Χέντερερ, τον Γραμματέα του Κόμματος που ενστερνίζεται διαφορετική άποψη για το ήθος και τις μεθόδους της επαναστατικής πολιτικής. Ωστόσο, όταν έρχεται σε επαφή μαζί του αναπτύσσουν μια βαθιά σχέση. Εγκλωβισμένος σε ένα ηθικό δίλημμα προσπαθεί να αποφασίσει αν πρέπει να εκπληρώσει την αποστολή του ή, υποκύπτοντας στα αισθήματά του, να υποστηρίξει τον άνθρωπο που θαυμάζει.

Στα «Βρώμικα Χέρια» ο Σαρτρ επιχειρεί την απόδειξη των φιλοσοφικών του ιδεών. Μετατρέπει έναν διανοούμενο αντιήρωα, προσκολλημένο στην αγνότητα του, σε άνθρωπο της δράσης. «Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του». Ο Ουγκώ ανίκανος να καταλάβει το νόημα της ύπαρξής του, νομίζει ότι ο σκοπός των προλετάριων θα δώσει νόημα στην ζωή του. Προτιμά να ανατινάξει όλον τον κόσμο παρά να λερώσει τα χέρια του. Στο τέλος όμως κατανοεί τη φύση του ανθρώπου και αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του. Η ελεύθερη επιλογή του είναι ηθικά μοναχική και πολιτικά υπεύθυνη.

Όντας ο ίδιος ανατρεπτικός και ακολουθώντας κάθε φορά την προσωπική του άποψη, και όχι κάποιο καθεστώς, ο Σαρτρ αναπτύσσει στο έργο αυτό δύο χαρακτήρες, ενταγμένους μεν στο ίδιο Κόμμα, αλλά με ριζικά αντίθετη ιδεολογικά λογική: ο Χέντερερ θεωρεί ότι οι πολιτικοί πρέπει να προστατεύουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, ακόμα κι αν γι’ αυτό χρειάζεται να καταπατήσουν τις ιδέες τους, ενώ ο Ουγκώ είναι έτοιμος να καταστρέψει τα πάντα και τους πάντες για χάρη των ιδεών του. Ο Χέντερερ είναι πραγματιστής, αλλά και ανθρωπιστής, ενώ ο Ουγκώ είναι τυφλωμένος από τις πολιτικές του ιδέες. Η δολοφονία του Χέντερερ, ωστόσο, γίνεται σχεδόν μοιραία όταν ο Ουγκώ ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του, η Τζέσικα, διατηρεί σχέση μαζί του. Δεν τον σκοτώνει από ζήλεια, αλλά για την προδοσία του Χέντερερ στη σχέση εμπιστοσύνης και αλήθειας που είχε χτίσει μαζί του. Ο Ουγκώ αρνείται να εγκαταλείψει την ιδεολογία του και είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτό. Κάνοντας πράξη τις σκέψεις του και αναλαμβάνοντας δράση, κερδίζει, εντέλει, την ελευθερία του.

Συντελεστές
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Κωστογιαννόπουλος
Απόδοση - Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνθα Καραδήμα
Βοηθός σκηνογράφου: Θεανώ Βάχλα
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Επικοινωνία: Δημήτρης Χαλιώτης
Παραγωγή: Apparatus
Παίζουν: Αντώνης Γιαννακός (Λουί & Χέντερερ), Κατερίνα Δημάτη (Όλγα), Σταύρος Λιλικάκης (Ιβάν, Ζωρζ & Καρσκύ), Γιάννης Μάνθος (Ουγκώ) , Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη (Τζέσικα), Νικόλας Φραγκιουδάκης (Σλικ & Πρίγκιπας).

Info
Πρεμιέρα: 6 Μαΐου
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 (μέχρι τις 4 Ιουνίου)
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο), 5 ευρώ (ανέργων)
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41, Γκάζι (πλησίον σταθμού «Κεραμεικός»)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3455020

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Νερό, υγρά μαντιλάκια, τσιμπιδάκια, λακ όπως και λίγη μαύρη σοκολάτα για ενέργεια!

Πιο όμορφο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Στη Νέα Υόρκη, είχα κάποια στιγμή ένα δικό μου καμαρίνι, υπέροχα μεγάλο, που ήταν όμως γεμάτο με πράγματα. Το άδειασα, το σκούπισα, το καθάρισα, μέχρι και φορητό καλοριφέρ έφερα από το σπίτι μου θυμάμαι, γιατί ήταν χειμωνας και έκανε πολύ κρύο ακόμα στην πόλη και στο θέατρο. Μετά το ένιωθα πραγματικά σαν το βασιλικό μου διαμέρισμα, ιερός τόπος δημιουργικής συγκέντρωσης! (γέλια)

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Δεν ξέρω! Αυτό που γνωρίζω, πάντως, είναι ότι το πιο «ζεστό» καμαρίνι είναι αυτό στο οποίο λαχταράς να πας γιατί η συγκεκριμένη συνεργασία σε γεμιζει χαρά, έμπνευση και αίσθημα δημιουργίας.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Από την παράσταση μας τώρα στο Θέατρο 104, με τον Βαγγέλη Σαλευρή και τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο που ετοιμαζόμαστε όλοι μαζί, μέσα σε κλίμα παρέας… το έργο για μας ξεκινά πολύ πριν ανέβουμε στη σκηνή. Η χημεία μας είναι ευτυχής εντός και εκτός σανιδιού!

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Σκέφτομαι από πού έρχομαι, πού πάω και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θέλω πιο πολύ στη συγκεκριμένη σκηνή! Μετά ας παίξουμε… κι ο Θεός μαζί μας (γέλια)

Η Φιόνα Γεωργιάδη πρωταγωνιστεί μαζί με τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο και τον Βαγγέλη Σαλευρή στην κωμωδία του Andrew Cowie "Η ζωή μου στην τέχνη", που παρουσιάζεται, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο 104. 

Σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας, αριστοκράτες, κοινοί θνητοί και απατεώνες επιδίδονται με πάθος στα τυχερά παιχνίδια. Με άκρατο κυνισμό και με σαφείς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις τζογάρουν χρήματα, ανθρώπους και αισθήματα. Εκεί, σε αυτή τη μικρογραφία της Ευρώπης με τις πολλές γλώσσες, τις διαφορετικές νοοτροπίες και με τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού, ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς θα παρασυρθεί στη δίνη του αδιέξοδου έρωτα και θα παίξει στη ρουλέτα κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.

Η Σοφία Καραγιάννη με μια αξιόλογη ομάδα ηθοποιών και συντελεστών, υπογράφει τη σκηνοθεσία σε ένα από τα πιο κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που καταπιάνεται κυρίως με το πάθος του τζόγου, αλλά και με άφθονο χιούμορ σαρκάζει την κοινωνία της εποχής του συγγραφέα, που είναι εθισμένη όσο και η δική μας, παρά τις πολιτισμικές διαφορές, στον εύκολο πλουτισμό και το χρήμα. Και κάπου εκεί βρίσκεται ο έρωτας, αδυσώπητος και άστοργος, για να εξυψώσει ακόμη περισσότερο την κατάρρευση του ήρωα.

Ο Παίκτης γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του συγγραφέα και εκδόθηκε το 1866. Το 1863 στο καζίνο του Βισμπάντεν ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι χάνει όλα του τα χρήματα. Δέχεται να εξοφλήσει τα χρέη του, παραδίδοντας σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα καινούργιο βιβλίο. Τα καταφέρνει, υπαγορεύοντας το κείμενο στη στενογράφο Άννα Σνίτκινα την οποία παντρεύεται λίγο αργότερα. Έτσι , μέσα σε 26 μέρες, γράφτηκε ο Παίκτης, ένα έργο βαθιά ψυχολογικό με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, και ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη

Μετάφραση (από τα γαλλικά): Μιλτιάδης Σαλβαρλής

Προσαρμογή κειμένου: Σοφία Καραγιάννη, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Βάσια Mίχα

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου

Μουσική: Στάθης Δρογώσης

Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: GAFF

Ερμηνεία (με αλφαβητική σειρά): Βασιλική Διαλυνά, Κορίνα Θεοδωρίδου, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Αλέξανδρος Τούντας

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Πληροφορίες Παράστασης

Παραστάσεις

Από Τετάρτη 3 Απριλίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21.15, Σάββατο στις 19.00 & Κυριακή 18.30

Τιμές εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 12€

Μειωμένο: 10€

Ατέλειες: 5€

Διάρκεια παράστασης

90 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Προπώληση εισιτηρίων

Viva.gr

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41 (σταθμός μετρό Κεραμεικός)

Τηλ. 210 3455020

Ένας νέος συναντά μια κοπέλα τυχαία στην παραλία και την ερωτεύεται παρά την απίθανη ανταπόκριση της. Ένας έρωτας που ξεκίνησε μια χειμωνιάτικη μέρα και έμελλε να είναι καθοριστικός. Δύο διαφορετικές ιστορίες με μοναδικό τους κοινό σημείο συνάντησης τη δύναμη της αγάπης αλλά και τις δικές τους ξεχωριστές «Νύχτες» παίζονται σε δύο διαφορετικά θέατρα της Αθήνας.

«Νύχτες» : Ένας ανέλπιδος έρωτας και ο φόβος της μοναξιάς

Μία καλοκαιρινή νύχτα ένας νέος συναντά τυχαία σε μια παραλία μία κοπέλα. Μετά από αρκετές συναντήσεις αποφασίζουν να ανοίξουν τις καρδιές τους και να ξεδιπλώσουν τα σκοτάδια τους. Η Νάστενκα μιλάει για τον έρωτα που περιμένει και τον άντρα των ονείρων της χωρίς να ξέρει ότι ο ήρωας τρέφει ερωτικά συναισθήματα για εκείνη. Όταν της εξομολογείται τον έρωτα και τα όνειρα του δεν βρίσκει την ανταπόκριση που επιθυμεί και καταφεύγει σε μια ζώη εγκλωβισμένη στα παιχνίδια του ανθρώπινου μυαλού.

Εμπνευσμένη από τις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο 104 με τους Σταύρο Μαρκάλα, Ντένια Στασινοπούλου, Κωνσταντίνο Αρνόκουρος και Μάρω Μελισσάρη από την ομάδα Apparatus.

Η ομάδα Apparatus είναι μια νέα ομάδα δημιουργών στον χώρο του θεάτρου και των εικαστικών τεχνών, με βασικά της μέλη τους Βάσια Χρονοπούλου, Λένα Λέκκου, Δημήτρη Μπαλτά, Αντώνη Λέκκο και Μάνθα Καραδήμα.

«Οι Λευκές μας Νύχτες» : Ένας έρωτας με καταλυτικό χαρακτήρα

Στην Πλάκα συναντήθηκαν δυο νέοι όταν ο έρωτας τους άγγιξε μια χειμωνιάτικη νύχτα του 60'. Μαζί, ο Πάρης και η Ελενίτσα, θα πορευτούν στο όνειρό τους και θα σφραγίσουν τη ζωή τους, αποδεικνύοντας η αγάπη νικά τα πάντα. Ο έρωτάς τους θυμίζει τους δύο ήρωες της ρομαντικής νουβέλας του Ντοστογιέφσκι.

Ο Δημήτρης Παπάς και η Σοφία Υψιπύλη Σοφία από 31 Ιανουαρίου θα μας παρουσιάζουν στο Θέατρο «Μπέλλος» την παράσταση «Οι Λευκές μας Νύχτες» του Κώστα Παπαπέτρου σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Τις χορογραφίες και όλη την κινησιολογία υπογράφει ο Φώτης Μεταξόπουλος.

Το πρωί της Δευτέρας 8 Ιανουαρίου 2018 πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη τύπου-brunch γνωριμίας με τους συντελεστές της παράστασης “BU-21” του Stuart Slade, που ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά. Το έργο παρουσιάστηκε το 2016 στο Trafalgar Studios στο West End του Λονδίνου και, μετά την Ισπανία, πρόκειται για το δεύτερο ανέβασμά του στην Ευρώπη.

Οι ηθοποιοί Χρηστίνα Γαρμπή, Ευθύμης Γεωργόπουλος, Μανώλης Κλωνάρης, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Βαγγέλης Σαλευρής, Λία Τσάνα, αφού παρουσίασαν σε μορφή αναλογίου αποσπάσματα του έργου, μίλησαν για τους έξι χαρακτήρες που υποδύονται. Στο έργο υπάρχει μία παλέτα αντιδράσεων απέναντι στο μυθοπλαστικό τρομοκρατικό αυτό χτύπημα, από ήρωες διαφορετικών ηλικιών, κοινωνικών τάξεων και εθνικοτήτων. Στη συνέχεια, αναφέρθηκαν στο σύνθετο φαινόμενο της τρομοκρατίας που ο Stuart Slade αγγίζει με χιούμορ και οξυδέρκεια στο σύγχρονο αυτό κείμενο. Ακούστηκαν ποικίλες σχετικές θέσεις, όπως ότι «τρομοκρατία δεν είναι οι άνθρωποι που σκοτώνονται, αλλά ο φόβος που σου προκαλεί», «η τρομοκρατία είναι ένας αόρατος εχθρός και είναι αφελές να πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά». Οι ηθοποιοί κατέληξαν στο ότι «το έργο σου λέει ότι η ζωή τρέχει, είναι εδώ.» Τονίστηκε η αμεσότητα, η καθημερινή γλώσσα και η βαθιά αισιοδοξία του κειμένου, ενώ ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς υπογράμμισε το μήνυμα του έργου, λέγοντας πως ένα τέτοιο συμβάν «δεν το ξεχνάς, αλλά ξεπερνιέται. Η ζωή προχωράει και πρέπει να προχωρήσει.»

Οι συντελεστές ανανέωσαν το ραντεβού τους με τους παρευρισκόμενους για την πρεμιέρα της παράστασης, την Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2018 στο Θέατρο 104, όπου θα παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15 μ.μ.

Συντελεστές της παράστασης:

Συγγραφέας: Stuart Slade

Μετάφραση: Λυδία Τριγώνη

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λυδία Τριγώνη

Production Design: Κασσιανή Λεοντιάδου

Κινησιολογία: Ντέπυ Γοργογιάννη

Σχεδιασμός ήχου-φωτισμού: Κασσιανή Λεοντιάδου, Σπύρος Δουκέρης, Λήδα Γρηγοριάδη

Artwork: Γιώργος Γιαννίμπας

Trailer: Γιώργος Τσιρογιάννης

ΠΑΙΖΟΥΝ: Χρηστίνα Γαρμπή, Ευθύμης Γεωργόπουλος, Μανώλης Κλωνάρης, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Βαγγέλης Σαλευρής, Λία Τσάνα

Trailer: https://youtu.be/5yTfu3ZrKcM

INFO

Παραστάσεις: Από 17 Ιανουαρίου 2018 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μμ

Εισιτήρια: 12 κανονικό και 8 μειωμένο

Διάρκεια: 90 λεπτά

Πληροφορίες θεάτρου:

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | http://www.104.gr/

www.facebook.com/BU21.theatro104

Βασισμένο στις «Λευκές Νύχτες» του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι

«Ο ουρανός είχε  μια τέτοια αστροφεγγιά, ήταν τόσο φωτερός ο ουρανός, που σαν τον κοίταζες αναρωτιόσουν δίχως να το θέλεις: μα είναι ποτέ δυνατό, κάτω απ’ έναν τέτοιο ουρανό, να ζουν άνθρωποι μουτρωμένοι και γκρινιάρηδες;»

Μια νύχτα του καλοκαιριού, όταν όλοι οι  κάτοικοι της πόλης φεύγουν στην εξοχή, ένας μοναχικός νέος συναντάει τυχαία στην παραλία μια νεαρή κοπέλα, τη Νάστενκα. Η γνωριμία τους οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες συναντήσεις τα βράδια που ακολουθούν, κατά τα οποία ο κάθε ήρωας ξεδιπλώνει την παράξενη ιστορία της ζωής του. Ενώ η Νάστενκα μιλάει για τον άντρα που περιμένει να την παντρευτεί, ο ήρωας την ερωτεύεται, παρ’ όλο που η ανταπόδοση των συναισθημάτων του είναι ανέλπιδη. Ταυτόχρονα όμως της εξομολογείται για πρώτη φορά όλον τον φαντασιακό του κόσμο, τον μοναχικό τρόπο ζωής του και το καταδικασμένο, μακριά από την πραγματικότητα μέλλον του.

Στο έργο «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι εμφανίζεται η φιγούρα του «ονειροπόλου» . Ένας άνθρωπος που καταφεύγει στον κόσμο των ρομαντικών ονειροπολήσεων γυρνώντας την πλάτη στη σκυθρωπή πραγματικότητα. Στην παράσταση «Νύχτες» οι ονειροφαντασίες του ήρωα ξεφεύγουν από τα δικά του πάθη και απλώνονται σε όλους τους θεατρικούς χαρακτήρες.  Βλέπουμε πόσο εύκολο είναι να καταφύγει κάποιος στο φαντασιακό του και να πλάσει έναν ολόκληρο κόσμο με όσα η ζωή δεν του έχει δώσει ακόμα. Και ενώ όλο αυτό μοιάζει με ένα αθώο και όμορφο παιχνίδι του ανθρώπινου μυαλού, ενέχει έναν σοβαρό κίνδυνο: ο άνθρωπος εγκλωβίζεται μέσα στο όνειρο πληρώνοντας το τίμημα της απόλυτης μοναξιάς του. 

______

Η ομάδα Apparatus είναι μια νέα ομάδα δημιουργών στον χώρο του θεάτρου και των εικαστικών τεχνών, με βασικά της μέλη τους Βάσια Χρονοπούλου, Λένα Λέκκου, Δημήτρη Μπαλτά, Αντώνη Λέκκο και Μάνθα Καραδήμα. Στόχος της ομάδας είναι η έκφραση των μελών της μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης, χωρίς τον περιορισμό του θεάτρου. Σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία νέων έργων είναι η θεματική που απασχολεί την ομάδα την εκάστοτε περίοδο και η ανάγκη επικοινωνίας της με τον κόσμο. Το 2017 παρουσίασαν το έργο «Ο Μηχανισμός του Δωματίου» του Αριστείδη Αντονά στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, ενώ η  πρώτη κοινή δουλειά των Apparatus παρουσιάστηκε στο Bios, στo διαγωνισμό Scratch Night του Bob Theatre Festival 2016. 

Συντελεστές

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια: Λένα Λέκκου

Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς

Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου

Μουσική σύνθεση: Γιώργος Κοσμίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνθα Καραδήμα

Φωτογραφίες - Αφίσα: Αντώνης Λέκκος

Παίζουν: Σταύρος Μαρκάλας, Ντένια Στασινοπούλου, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μάρω Μελισσάρη

Πρεμιέρα: 8 Ιανουαρίου

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (φοιτητικό & άνω των 65), 5 ευρώ (ανέργων & ατέλειες) 

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι (πλησίον σταθμού «Κεραμεικός»)

Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3455020

Μπαίνοντας στη σκηνή του 104 οι ηθοποιοί της ομάδας ΠυροΤέχνες σε περιμένουν πάνω στην σκηνή κάνοντας προθέρμανση, μιλώντας μεταξύ τους και με ρόδες, παιχνίδια και ασκήσεις νιώθεις ήδη μέλος του τσίρκου τους. Αφήγηση και βιντεοπροβολές συνθέτουν μια μαγευτική παράσταση και ο Γιάννης Δρακόπουλος αποδίδει με τον πιο αυθεντικό τρόπο τον παιχνιδιάρη και καλόκαρδο κλόουν Ζαν Ζακ Περώ. Δίπλα του οι Βιβή Πέτση, Βίκη Χατζοπούλου, Μαρίνα Τσουμπρή και Κλέα Σαμαντά μας μεταφέρουν με τις μεταμφιέσεις τους στις γειτονιές του Λονδίνου, στο τρένο ακόμα και μέσα στο παλάτι!

Τα σκηνικά και τα αντικείμενα είναι όλα από χαρτί ακριβώς όπως είναι και τα παιχνίδια των παιδιών. Ένας χάρτινος κόσμος, που όμως είναι αληθινός, αφού οι γύρω του τον πιστεύουν για αληθινό. Κάπως έτσι μου γεννήθηκε το μυαλό η ιδέα ότι ‘’Η Κόκκινη μύτη’’ δεν είναι μονάχα ένα έργο που μιλά για την αποδοχή του εαυτού μας και το ‘’άλλου’’, αλλά και για την παιδικότητα. Η κόκκινη μύτη και ο Ζαν Ζακ Περώ είναι το παιδί που μεγάλωσε. Μια μέρα το μαγικό τσίρκο που πετά στα σύννεφα, η παιδική μας ηλικία, κλείνει και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Οι κολλητοί φίλοι φεύγουν, κανείς από τους γύρω δε δίνει σημασία στα παιχνίδια που ο κλόουν φτιάχνει και όλοι προσπαθούν να τον πείσουν να εγκαταλείψει την κόκκινη μύτη του. Η γιαγιά, σαν ένας άλλος προστατευτικός γονέας, τον νουθετεί. Του δίνει συμβουλές πώς να μοιάσει με όλους τους υπόλοιπους, αλλά τελικά συνειδητοποιεί πόσο λάθος έκανε. ‘’Στα είπα όλα ανάποδα, μείνε όπως είσαι’’!

 Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους ενήλικες; Η βασίλισσα καλεί τον κλόουν στο παλάτι για να του επισημάνει ότι πρέπει να γίνει ίδιος με όλους τους άλλους. Πρέπει να προσαρμοστεί για το καλό του. Οι κάτοικοι της γειτονιάς τον διώχνουν και όταν εκείνος επιμένει να γυρνά στη γειτονιά τους, τσακώνονται σε ποιόν από τους δυο πρέπει να μοιάσει. Κι ο Ζαν Ζακ Περώ τι κάνει τελικά; Τι κάνει τελικά το ‘’παιδί’’ που κουβαλάμε μέσα μας; Το παιδί ξέρει πώς ‘’η τέχνη μου, η μουσική μου, τα παιχνίδια μου, η μύτη μου είμαι εγώ!’’.  

Η Χλόη, η φίλη του, τού γράφει για να του πει ότι άλλαξε τα παπούτσια της. Πόση τραγωδία κρύβεται στο ρήμα ‘’άλλαξα’’! Προσαρμόστηκε τελικά, γιατί με τα ‘’παλιά της παπούτσια’’ δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει. Τις φύλαξε όμως τις παλιές της πουέντ και τις φορά πού και πού το βράδυ. Στα όνειρά μας ξαναζωντανεύουν οι παλιές μας επιθυμίες, ξαναγινόμαστε παιδιά. Ξαναγινόμαστε μπαλαρίνες και κλόουν με κόκκινες μύτες.

Το τσίρκο γεμάτο παιχνίδια και φίλους και με ένα κρυμμένο μαγικό ραβδί (που κανείς δεν ξέρει ποιος τελικά το έχει) κλείνει και εμείς, εσείς, όλοι πρέπει να ξαναρχίσουμε τις ζωές μας σε ‘’αφιλόξενες πόλεις’’. Τι θα λέγατε αν κρατούσαμε για λίγο ακόμα τις κόκκινες μύτες μας και παίζαμε λιγάκι ακόμα ΠΡΙΝ αλλά και ΜΕΤΑ το θέατρο;

ΠΡΙΝ…

·                     Μου αρέσει…δε μου αρέσει. Ο Ζαν Ζακ Περώ έχει μια ιδιαιτερότητα, την κόκκινη μύτη του! Όμως όσο παράξενη κι αν είναι μια κόκκινη μύτη εκείνος είναι περήφανος για αυτήν. Για τι πράγμα άραγε είναι περήφανο το δικό σας παιδί; Ποιό χαρακτηριστικό του τού αρέσει πολύ και νομίζει πώς τον κάνει ξεχωριστό; Υπάρχει κάτι πάνω του που δεν τού αρέσει; Φυσικά θα ρθει κι η δική μας σειρά να μιλήσουμε για όσα μας αρέσουν και δε μας αρέσουν πάνω μας. Η κόκκινη μύτη του Περώ είναι μια αφορμή να μιλήσουμε για την αποδοχή των άλλων και του εαυτού μας χωρίς όρια και προϋποθέσεις.

·                     Ζωγραφίζω: ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΠΕΙΔΗ… Τα παιδιά κάνουν σε ένα χαρτί το περίγραμμα του χεριού τους. Πάνω σε κάθε δάχτυλο γράφουν γιατί τους αρέσουν τα χέρια τους, π.χ. τα χέρια μου είναι έξυπνα, δημιουργικά, όμορφα, δυνατά, γρήγορα. Στην παλάμη γράφουν ένα πράγμα που μπορούν να κάνουν με τα χέρια τους –να παίξουν πιάνο, να φάνε, να χαϊδέψουν τη γάτα κτλ. Μπορούν τα παιδιά να ‘’συστήσουν’’ τα χέρια τους στην οικογένεια και να πουν κάτι για αυτά. (Plummer, D., ‘’Παιχνίδια αυτοεκτίμησης για παιδιά’’, 2010,Πατάκης, σελ.93).

ΜΕΤΑ…

·                     Βγάζω τα χέρια μου γιατί… Το παιχνίδι αυτό το έμαθα από την φίλη και υπέροχη συνάδελφο Τζωρτζίνα(Κ. Καθόμαστε σε κύκλο. Όσοι περισσότεροι παίκτες τόσο πιο διασκεδαστικό το παιχνίδι. Ακουμπάμε τις παλάμες μας στο πάτωμα και ξεκινά κάποιος και βγάζει τα χέρια του αφού όμως πρώτα έχει βρει κάτι κοινό με κάποιον άλλο στον κύκλο. Π.χ. : ‘’Βγάζω τα χέρια μου γιατί θα μείνουν στον κύκλο τα χέρια της Ζωής που έχουν κι αυτά βέρα’’. Μετά μιλά η Ζωή: ‘’Βγάζω τα χέρια μου γιατί θα μείνουν στον κύκλο τα χέρια της Φαίδρας που έχουν κι αυτά λεπτά δάχτυλα’’. Καθένας πρέπει να βρίσκει να λέει κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουν ειπωθεί. Τελικά αποδεικύνεται ότι πάνω απ’ όλα τα χέρια έχουν ομοιότητες κι όχι διαφορές!

·                     Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς. Από δω ο καλύτερός μου φίλος: Σε δυάδες, ένα παιδί περιγράφει μπροστά στην τάξη έναν φανταστικό φίλο που έχει, πώς τον λένε, με τι μοιάζει, πού ζει, τι του αρέσει να τρώει, πώς διασκεδάζει κλπ (π.χ. ο φίλος μου έχει δύο μύτες και ανακατεμένα μαλλιά, τα χέρια του είναι κρεμασμένα όπως αυτά του καγκουρό. Κοιτάζει τα πάντα γύρω του πολύ περίεργα, ζει στο φεγγάρι, περπατά πάντα με τα πόδια ανοιχτά και δε μιλά παρά μόνο φτερνίζεται). Το δεύτερο παιδί παρουσιάζεται μπροστά στους υπόλοιπους σαν τον παράξενο φίλο του προηγούμενου παιδιού και θα πρέπει να κινηθεί ανάλογα: να περπατήσει με ανοιχτά τα πόδια και με χέρια κρεμασμένα, να φτερνίζεται αντί να μιλά, να κοιτάζει περίεργα κ.ο.κ. Μπορεί επίσης να αυτοσχεδιάσει στο πλαίσιο του χαρακτήρα και να πει π.χ., μια ιστορία από το φεγγάρι. Εάν τα παιδιά είναι μικρά, ο εμψυχωτής μπορεί να τα βάλει να ζωγραφίσουν τον παράξενο φίλο τους και μετά να μοιραστούν οι ζωγραφιές και να γίνει η παρουσίαση των παράξενων φίλων. Τι σημασία έχει αν είναι παράξενοι οι φίλοι μας; Το πιο σημαντικό είναι ότι… είναι φίλοι μας!

Στο τσίρκο του Ζαν Ζακ Περώ η Χλόη ήταν σίγουρη ότι κάπου υπήρχε κρυμμένο ένα μαγικό ραβδάκι. Ποιος όμως το είχε κανείς δεν ήξερε! Ας το βρούμε κι ας το κρατήσουμε για λίγο κι εμείς οι γονείς για να κάνουμε το τσίρκο να ξαναλειτουργήσει. Όλοι πριν μεγαλώσουμε ήμασταν κλόουν και μπαλαρίνες. Κι όπως λέει ο Ζαν Ζακ Περώ κλείνοντας το έργο ‘’ Μεγάλη τύχη όποιος το συναντήσει αυτό το τσίρκο’’. Ζώντας και δουλεύοντας με παιδιά αυτή είναι η μεγαλύτερή μου τύχη νομίζω…

Τι θα γινόταν αν αυτό που βλέπεις στις ειδήσεις συνέβαινε σε εσένα…;

Το “BU21” του Stuart Slade που παρουσιάστηκε στο Trafalgar Studios στο West End του Λονδίνου, ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και προγραμματίζει την πρεμιέρα του για τις 17 Ιανουαρίου 2018. Το έργο αγγίζει το φαινόμενο της τρομοκρατίας και πραγματεύεται τις ιστορίες έξι επιζώντων με έναν ιδιαίτερο και καυστικά ρεαλιστικό τρόπο.

Λίγα λόγια για το έργο “BU21”

«Αν δε μπορείς να το χλευάσεις, θα σε κάνει κομμάτια»

Το BU21 είναι ο αριθμός ενός αεροσκάφους που καταρρίφθηκε από τρομοκράτες το καλοκαίρι του 2017 πάνω από το Φούλαμ του Λονδίνου. Το έργο ακολουθεί τις ιστορίες έξι Λονδρέζων οι οποίοι επέζησαν από αυτό το χτύπημα. Οι αναμνήσεις από εκείνη την ημέρα, με εκατοντάδες επιβάτες να οδηγούνται στο θάνατο μέσα στον φλεγόμενο θάλαμο, πριν την πρόσκρουσή του στο δυτικό Λονδίνο, συνδέονται αναπόσπαστα με εικόνες, τραύματα και πληγές που ο καθένας προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να επουλώσει.

«Όταν είσαι σε κρίση κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις»

Βλέποντας καθημερινά στις ειδήσεις αμέτρητα περιστατικά να συμβαίνουν σε καταιγιστικούς ρυθμούς, το ερώτημα είναι ένα:

«θα μπορούσα άραγε να το αντέξω αν κάτι τέτοιο συνέβαινε και σε μένα;»

Στο ερώτημα αυτό απαντούν έξι εκδοχές απώλειας και ανθρώπινου πόνου, με κοινό σημείο αναφοράς το τρομοκρατικό χτύπημα, ερχόμενοι αντιμέτωποι με κάτι που όντως συνέβη σε εκείνους. Κανείς όμως δεν τους είχε προετοιμάσει για το πόσο σκληρό είναι...

Αποσπάσματα κριτικών για το έργο του Stuart Slade στο Λονδίνο:

«Μεταφέροντάς μας σε μία ομάδα υποστήριξης επιζώντων, ο Stuart Slade προσφέρει έξι κοντινές, πειστικές και με συχνά πικρό χιούμορ ιστορίες και το αποτέλεσμα είναι 90 έντονα λεπτά που αρέσκονται στο να μας εκπλήσσουν και να μας διαψεύδουν.» - Evening Standard

«Το έργο του Stuart Slade σχετικά με μια ομάδα επιζώντων που θυμάται ένα τρομακτικό περιστατικό είναι μια προσεκτική, συγκλονιστική και πικρά αστεία μελέτη για το πώς αντιμετωπίζουμε την τραγωδία.» - The Guardian.

«Και είναι φανερό ότι ο Stuart Slade αγαπάει τους χαρακτήρες του: με όσες ρωγμές και αν έχουν, μας κάνει να τους καταλάβουμε όλους. Αποτελεί μία αυθεντικά συναρπαστική νέα φωνή.» - Time Out London

«Διαδραματιζόμενο στον απόηχο ενός τρομοκρατικού χτυπήματος ενός επιβατικού τζετ πάνω από το Λονδίνο, αυτό το έντονα παιγμένο δράμα έχει έναν τόνο ανησυχητικής ειλικρίνειας. Λίγα έργα στο Λονδίνο μπορούν να υποστηρίξουν τόση αμεσότητα, τόση δυσοίωνη επικαιρότητα.» - The Telegraph.

«Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που δε σε κάνει απλώς να σκεφτείς. Σε αναγκάζει να το κάνεις. Περνάει το νόημά του χωρίς ποτέ να φαίνεται αδιάκριτο. Στην παραγματικότητα, το κοινό είναι οι πραγματικοί εισβολείς εδώ απόψε, που ρίχνουν μια ματιά στην προσωπική, ανθρώπινη πλευρά των ιστοριών που πολύ συχνά χάνουν το βάρος τους όταν υποβαθμίζονται σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ή σε μια ειδησεογραφική στήλη στο ίντερνετ. Το BU21 αντηχεί στο πού βρισκόμαστε και ποιοι είμαστε: τολμηρό, αξεγάδιαστο και βαθυστόχαστο.»  - A Younger Theatre

«Ο Stuart Slade είναι ένας συγγραφέας με την ικανότητα να φτάνει στις πιο σκοτεινές τρύπες και να τραβάει από μέσα το νήμα της ζωής. Για να βρει το χιούμορ στα πιο απίθανα μέρη...» - The Stage

«Όπως θα έχετε καταλάβει, το έργο αποφεύγει κάθε υποψία ενός ήσυχου, ευσεβούς τόνου, υπέρ μιας αφοπλιστικής ευθύτητας. Αυτό μπορεί να σου κόψει την ανάσα με το βάθος της ηθικής του πρόκλησης.» - Independent

«Αυτός είναι και ο στόχος της τρομοκρατίας, εξάλλου – να τρυπώνει στο κεφάλι μας και να γίνεται ένα γεγονός της ζωής. Αν η τρομοκρατία είναι ένα μέρος της ζωής, όμως, τότε η ζωή μας πρέπει να αποτελεί και κομμάτι της τρομοκρατίας, με τις όποιες αντιφάσεις της. Οι άνθρωποι ακόμη ερωτεύονται, ακόμη κάνουν έρωτα... Ο Slade κατά κάποιον τρόπο το επικροτεί αυτό – αμφισβητώντας την παραδοσιακή ρητορική των ειδήσεων, τη μοναδικότητα της ιστορίας, για κάτι πιο συλλογικό και αληθοφανές.» - What’s on Stage

Συντελεστές της παράστασης:

Συγγραφέας: Stuart Slade

Μετάφραση: Λυδία Τριγώνη

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λυδία Τριγώνη

Production Design: Κασσιανή Λεοντιάδου

Κινησιολογία: Ντέπυ Γοργογιάννη

Artwork: Γιώργος Γιαννίμπας

ΠΑΙΖΟΥΝ: Χρηστίνα Γαρμπή, Ευθύμης Γεωργόπουλος, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Μανώλης Κλωνάρης, Βαγγέλης Σαλευρής, Λία Τσάνα

INFO

Παραστάσεις: Από 17 Ιανουαρίου 2018

και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μμ

Εισιτήρια: 12 κανονικό και 8 μειωμένο

Διάρκεια: 90 λεπτά

Πληροφορίες θεάτρου:

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | http://www.104.gr/

 Το Θέατρο 104 παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη, «Η παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ρωμανού Καλοκύρη από τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017 και κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15 μόνο για λίγες παραστάσεις. 

Δύο αδέλφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα σ’ ένα δωμάτιο. Απ’ το μοναδικό φεγγίτη παρακολουθούν τις ετοιμασίες μιας παρέλασης, που εξελίσσεται απρόσμενα.

Σημείωμα Σκηνοθέτη:

Αναμονή: 

1. Χρονικό διάστημα που περνά κάποιος περιμένοντας κάτι .

2. Προσδοκία (προσδοκία και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο).

3. Υποδομή για επικείμενη εγκατάσταση.

Μέσα απ’ το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη παρακολουθούμε τον άνθρωπο να αντιδρά απέναντι στο φόβο για το άγνωστο ή το σκοτάδι, τον εγκλεισμό της οικογένειας, την ασφυξία της εποχής. Μένοντας μετέωρος ανάμεσα στη μνήμη και τη φαντασία, αφημένος στην εικονική ασφάλεια του εσωτερικού του χώρου, αδρανής παρατηρητής των γεγονότων, εθελοτυφλεί ελπίζοντας πως θα περάσει απαρατήρητος από το παρόν, την ώρα που η πραγματικότητα εισβάλλει απ’ το φεγγίτη. Βίαιη. Γιορτινή. Παράλογα ελκυστική, σαν μια παρέλαση… 

[Ρωμανός Καλοκύρης]

«Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που η Λούλα Αναγνωστάκη έδωσε δύο μονόπρακτά της στον Κάρολο Κουν κι εκείνος της ζήτησε ένα ακόμα για να συγκροτήσει μια παράσταση. Γύρισε σπίτι και ξενύχτισε: και την επομένη το πρωί το είχε έτοιμο. Σε μια νύχτα, ένα ακόμα μονόπρακτο, «Η παρέλαση», εμπνευσμένο και από τη φυλάκιση του αδελφού της, του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, στο Γεντί Κουλέ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο και απελευθερώθηκε το 1951 με τη γενική αμνηστία.»

[Σ. Ζαχαράτου, στο «Βήμα», 11/4/16]

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Ρωμανός Καλοκύρης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη

Κίνηση: Χριστίνα Μαριάνου

Μουσική: Nίκος Λάμπρου

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Φράττη

Βοηθός φωτιστή: Τζάνος Μάζης

Κατασκευή σκηνικού: Χρήστος Χαμζαλάρης

Κατασκευή κοστουμιών: Ευθαλία Κυρίτση

Σχεδιασμός αφίσας/flyer: Αριάδνη Καλοκύρη

Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος

Οργάνωση παραγωγής: Γιούλη Αθουσάκη

Παίζουν: Μάριος Ράμμος, Ουρανία Φουρλάνου 

Παραστάσεις: από Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου 2017 έως  Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2017 (10 παραστάσεις)

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 60 λεπτά

Χώρος: Θέατρο 104 (σκηνή Black Box)

Διεύθυνση: Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 11854, Αθήνα (Μετρό-Κεραμεικός)

Εισιτήριο: Κανονικό 10 ευρώ, Μειωμένο/ανέργων  5 ευρώ

Κρατήσεις θέσεων (περιορισμένος αριθμός): 210 3455020

Προπώληση: Στο ταμείο του Θεάτρου και στο Viva.gr 

Μετά από δύο επιτυχημένες σεζόν στο Θέατρο Νέου Κόσμου και περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο με την παράσταση "Αγγελική", οι Fly Theatre (Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer) παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά στο Θέατρο 104, βασισμένη στη ζωή και το έργο της Frida Kahlo.

 Στο «Frida Κι Άλλο» η ομάδα χρησιμοποιεί τις αρχές που έχει κατακτήσει - προσήλωση στο χώρο, το ρυθμό, το σώμα και το θεατρικό παιχνίδι- για να φέρει την Frida στη ζωή επί σκηνής. 

Η Κατερίνα Δαμβόγλου αναλαμβάνει το ρόλο της Μεξικανής ζωγράφου. Ο Robin Beer χειρίζεται και δημιουργεί ζωντανά ήχο και βίντεο δημιουργώντας τον κόσμο γύρω της. Με προβολή και ζωντανό βίντεο ζωγραφίζουμε τη σκηνή και εξερευνούμε την ιστορία της Frida, τους φυσικούς περιορισμούς και τον πόνο που την ώθησαν να δημιουργήσει έναν κόσμο που κυριαρχείται από κίνηση και ζωή. 

Η Frida, σύμβολο επιμονής, αντοχής και ελευθερίας, αντισταθμίζει την ακινησία της, “κινώντας” τη ζωή της στο μέγιστο. Τούτο την οδήγησε να παράγει ένα μοναδικό έργο, ακόμη και όταν “κοιτάζει προς τα μέσα”, που εκφράζει μια καθολική και βαθιά εικόνα του γύρω κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο ξεφεύγει από την αναπηρία της και μας κάνει να θέλουμε ακόμα Φρίντα Κι Άλλο.

Συντελεστές-«Frida Κι Άλλο»:

 Κείμενα/Επεξεργασία Κειμένου: Κατερίνα Δαμβόγλου, Μιράντα Βατικιώτη

Σκηνοθεσία: Fly Theatre (Κατερίνα Δαμβόγλου & Robin Beer)

Δραματουργία: Μιράντα Βατικιώτη

Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Ερμίνα Αποστολάκη

Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Κατερίνα Μπασκούτα

Ζωγραφική – Κατασκευή Σκηνικού: Ελένη Παπαδάκη

Φως - Ήχος: Robin Beer

Mακιγιάζ: Όλγα Πάτσιου

Φωτογραφίες: Αλίκη Χιωτάκη

Παίζουν: Κατερίνα Δαμβόγλου & Robin Beer

Τοποθεσία: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι-Μετρό Κεραμεικός

Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017. Παραστάσεις: Πέμπτη, ώρα έναρξης 21.15

Πληροφορίες: Τηλ.: 2103455020

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 10 ευρώ, 5 ατέλειες

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-104/frida-ki-allo/

«Ελευθερία χωρίς εξουσία καταντάει χάος, και εξουσία χωρίς τον σεβασμό της ελευθερίας, τυραννία» - Στέφαν Τσβάιχ

Η επιτυχημένη παράσταση «Ελιγμοί» του Ισπανού συγγραφέα Eduardo Galan επιστρέφει με ανανεωμένη διανομή για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και προγραμματίζει την πρεμιέρα της για τις 20 Σεπτεμβρίου 2017. Το έργο που ανέβηκε σε πανελλήνια πρώτη θα παρουσιαστεί για 10 μόνο παραστάσεις.

Λίγα λόγια για την παράσταση «Ελιγμοί»

Ένα ζευγάρι, ο Ντάριο και η Μπελέν – ο πρώτος ηθοποιός και η δεύτερη στρατιωτικός -  προσπαθούν να «ελιχθούν» και να βγουν αλώβητοι από την πραγματικότητα που τους περιβάλλει, παλεύοντας με την αλήθεια που αποδεικνύεται πιο σκληρή από το ψέμα. 

Ένας υπολοχαγός και ένας σκηνοθέτης τους φέρνουν αντιμέτωπους με την εξουσία, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Εξουσία στην τέχνη και εξουσία στον πόλεμο. Πότε η άσκηση εξουσίας υπερβαίνει τα όρια και ισοδυναμεί με κατάχρηση εξουσίας; Ποιος ο ρόλος του θύτη και ποιος του θύματος, όταν το ίδιο το άτομο έχει την ελευθερία να «ελίσσεται» στην προσπάθειά του να πετύχει τους στόχους του; 

Όσο όμως κι αν οι ήρωες επιχειρούν να «αν-ελιχτούν», το κοινωνικό σύστημα επεμβαίνει, περιορίζοντας τα περιθώρια τους και στερώντας τους την ικανότητα να εξουσιάζουν ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ταυτότητα της παράστασης

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Eduardo Galan 

Μετάφραση: Μαρία Φωτεινάτου 

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λυδία Τριγώνη 

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη 

Σκηνικά: Κασσιανή Λεοντιάδου

Ενδυματολόγος: Σοφία Λεγάτου

Φωτογραφία promo/artwork: Γιώργος Γιαννίμπας 

ΠΑΙΖΟΥΝ: 

Χρήστος Καπενής, Γιώργος Κοσκορέλλος, Αλέξανδρος Νταβρής, Αλεξάνδρα Χασάνη

INFO

Παραστάσεις: Από 20 Σεπτεμβρίου 2017 και για 10 μόνο παραστάσεις

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μμ

Εισιτήρια: 12 κανονικό και 8 μειωμένο 

Διάρκεια: 80 λεπτά

Πληροφορίες θεάτρου:

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020 

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | http://www.104.gr/ 

www.facebook.com/eligmoi104

Κριτικές για την παράσταση: 

«Οι Ελιγμοί (Maniobras) είναι μια σκληρή και δυνατή ιστορία για τον εκφοβισμό, το σεξ και τη βία. Ένα ευτυχισμένο κι ερωτευμένο ζευγάρι ονειρεύεται να οικοδομήσει ένα όμορφο μέλλον. Ωστόσο, η πραγματικότητα έρχεται να τους διαψεύσει με τον χειρότερο τρόπο.» (Ειρήνη Αϊβαλιώτου, catisart.gr)

«Στον απογυμνωμένο από σκηνικά χώρο του 104 και με μόνη γέφυρα προς το κοινό του τους ερμηνευτές του, ο Θοδωρής Βουρνάς παραδίδει μια παράσταση που γεννά ερωτήματα, οργή και δίνει το έναυσμα για μια ακόμα φιλοσοφική αναζήτηση των πλαισίων και των ορίων της εξουσίας, της βίας και των προσωπικών φιλοδοξιών.» (Μάνια Βορεάκου, Artic.gr)

«Μέσα από τη σκηνοθετική μαεστρία του Θοδωρή Βουρνά το έργο φαντάζει διαχρονικό και προσεγγίζει θέματα που ''μιλούν'' στην  ψυχή του θεατή.» (Θανάσης Ξάνθος, koitamagazine.gr) 

«Η παράσταση που την σκηνοθετεί ο Θοδωρής Βουρνάς, πραγματεύεται τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα, μέσα από την εξουσία στην Τέχνη και στις Ένοπλες Δυνάμεις.  Ο συγγραφέας συνδυάζοντας την επιβολή και την άσκηση της από τους εκείνους που εξουσιάζουν, καταδεικνύει πως γίνεται καταχρηστική και επικίνδυνη.» (Χαρά Κιούση, newsbeast.gr)

«Μια παράσταση που αξίζει να δείτε αλλά και να προβληματιστείτε για το ρόλο της εκάστοτε εξουσίας στις ζωές όλων μας γιατί όπως πολύ σωστά είπε κι ο Oscar Wilde «Kάθε εξουσία είναι εντελώς ταπεινωτική. Εξευτελίζει τόσο εκείνον που την ασκεί όσο κι εκείνον που την υφίσταται». (Έλενα Γούλα, Athens Vibe)

«Στην καθημερινότητά μας και στη ζωή μας συμβαίνουν πολύ χειρότερα, στο θέατρο όμως σπάνια έχουμε ξαναδεί ένα τέτοιο ανέβασμα. Εικονογραφημένη πραγματικότητα, αφηγηματική πλοκή, συνέχεια επεισοδίων, κινηματογραφική και θεατρική ανάμειξη.» (Κλεοπάτρα Σβανά, Independent.gr)

«Σκληρό περιεχόμενο, όμως συναρπαστικό και ενδιαφέρον ως το τέλος. Κεντρική ιδέα η κατάχρηση εξουσίας και η σεξουαλική παρενόχληση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε διπλό ταμπλό... Στρατιωτικό “versus" καλλιτεχνικό περιβάλλον. Τελικά, στη ζωή δε διαφέρουν και πολύ τα δήθεν πολιτισμένα από τα πολύ αυστηρά έως και βάρβαρα εργασιακά περιβάλλοντα.»  (Quinta Blogspot)

«Μια νεανική παράσταση που θίγει και αναφέρεται όχι μόνο στα προβλήματα της σημερινής πραγματικότητας , αλλά στην προαιώνια σχέση θύτη – θύματος. Στη κατάχρηση της εξουσίας. Στην αλλοίωση των χαρακτήρων των ανθρώπων, όταν αποκτήσουν εξουσία.» (Βίβιαν Μητσάκου, Theater Project 365)

Ένα ζευγάρι προσπαθεί να ελιχθεί και να παραμείνει αλώβητο στην πραγματικότητα που βιώνει, παλεύοντας να αντιμετωπίσει την αλήθεια που αποδεικνύεται ιδιαίτερα σκληρή. Μέσα από ένα ιδιόμορφο παιχνίδι εξουσίας, ένα παιχνίδι ελιγμών, θα αναδειχθούν οι ρόλοι του θύτη και τους θύματος.

Μια ιστορία που μπορεί να μοιάζει συνηθισμένη, ακόμα και οικεία. Ωστόσο πρόκειται για το νέο καλλιτεχνικό στοίχημα του ηθοποιού Αλέξανδρου Νταβρή. Αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της παράστασης «Ελιγμοί», που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Ισπανού συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλάν και παρουσιάζεται εδώ και δύο βδομάδες με επιτυχία σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά στο Θέατρο 104.

Με αφορμή την παράσταση είχαμε μια σύντομη συζήτηση με τον Αλέξανδρο για τους προσωπικούς του ελιγμούς στην τέχνη και στη ζωή.

Το έργο του Ισπανού συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλάν «Ελιγμοί» ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη. Πες μας λίγα λόγια για όσα θα παρακολουθήσουμε στη σκηνή.
Πρόκειται για ένα σύγχρονο ισπανικό έργο. Τέσσερα άτομα, άλλοτε θύτες και άλλοτε  θύματα, έρχονται αντιμέτωπα με την κατάχρηση εξουσίας. Το έργο εστιάζει στο πώς κάθε ήρωας χρησιμοποιεί τη δύναμη της εξουσίας και στο πώς αντιμετωπίζει την κατάχρησή της. Ένα θέμα απόλυτα διαχρονικό και ίσως σκληρό ενίοτε, που ωθεί το θεατή να ταυτιστεί με τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων των χαρακτήρων. Η παράστασή μας προσεγγίζει το θέμα ρεαλιστικά… Ακολουθούμε ένα ζευγάρι, την Μπελέν (στρατιωτικό) και τον Ντάριο (ηθοποιό), στους οποίους παρουσιάζεται μια μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία από τους ανωτέρους τους, τον υπολοχαγό και το σκηνοθέτη αντίστοιχα.

Ο ρόλος σου ως υπολοχαγού πόσο καταλυτικός είναι στο ζευγάρι;
Ο υπολοχαγός χρησιμοποιεί την εξουσία του για να κερδίσει τον έρωτα της Μπελέν. Ο συγκεκριμένος ρόλος είναι πολύ σημαντικός, καθώς πυροδοτεί τις εξελίξεις και συμβάλλει στην ανάδειξη της διαφθοράς της εξουσίας. Για μένα η πρόκληση όσον αφορά το ρόλο καθαυτό συνίσταται στην έντονη εναλλαγή των συναισθημάτων επί σκηνής και στην ωμότητα του χαρακτήρα.

Έχεις πέσει θύμα της εξουσίας κάποιου στο θέατρο ή έχεις δει συναδέλφους σου σε αυτή τη θέση; Αν ναι, πώς το αντιμετώπισες;
Όσο υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες, τάξεις και κάστες, το φαινόμενο της κατάχρησης εξουσίας δεν θα εξαλειφθεί. Δεν μιλάμε για ένα φαινόμενο στους κόλπους του θεάτρου ή σε όποιο επάγγελμα έχει προβολή… Μιλάμε για μια πράξη επιβολής ανθρώπου σε άνθρωπο. Φυσικά και συμβαίνει. Συμβαίνει γύρω μας. Συμβαίνει σε όλους. Η δύναμη της επιλογής του θύματος είναι πάντα η απάντηση. Και η δική μου απάντηση είναι δίκαιες συνεργασίες και καλό θέατρο.

Σήμερα πόσο εφικτό είναι για ένα νέο ηθοποιό να ελιχθεί στο θέατρο και να επιβιώσει;
Είναι το ίδιο δύσκολο όσο και για έναν «παλιό» ηθοποιό. Είναι σίγουρο ότι οι οικονομικές συνθήκες της χώρας μας έχουν αρνητική επίδραση στην άνθηση των τεχνών ‒ οποιωνδήποτε τεχνών. Οι μικρές ανεξάρτητες σκηνές, οι δημιουργικές συνεργασίες, η αγάπη και το πείσμα του Έλληνα ηθοποιού είναι αυτά που μας επιτρέπουν να ελισσόμαστε ακόμη.

Πότε ένιωσες την ανάγκη να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Η ανάγκη αυτή εμφανίστηκε μάλλον αργά, αλλά σίγουρα αβίαστα. Δεν υπήρξα το παιδί που από μικρό ονειρεύτηκε τη σκηνή. Ωστόσο την πρώτη στιγμή που ανέβηκα στη σκηνή κατάλαβα… Για μένα είναι έκφραση, ελευθερία, πάθος, επιλογή ζωής.

Θυμάσαι την πρώτη παράσταση που παρακολούθησες;
Ήταν ο «ΟΔΥΣΣΕΒΑΧ» της Ξένιας Καλογεροπούλου, το 1993, στο πλαίσιο εκπαιδευτικής εκδρομής με το σχολείο.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Έχω την τιμή να συμμετέχω στο Αφιέρωμα του Δήμου Νέας Σμύρνης για τα 95 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης. Στις 14 Μαΐου στον Πολυχώρο Πολιτισμού ΓΑΛΑΞΙΑΣ θα αφηγηθώ αποσπάσματα από το διήγημα του Στρατή Δούκα «Ιστορία ενός αιχμαλώτου».

Ο Αλέξανδρος Νταβρής πρωταγωνιστεί στους «Ελιγμούς» στο Θέατρο 104,
Ευμολπιδών 41, Γκάζι (τηλ.: 210 3455020) από 26 Απριλίου και για 14 μόνο παραστάσεις
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μ.μ.
Εισιτήρια: 12€ κανονικό και 8€ μειωμένο

 Το εμβληματικό έργο του Αλμπέρ Καμύ Ο Ξένος μεταφέρεται στην σκηνή του Θεάτρου “104” σε σκηνοθεσία  Δημήτρη Τσιάμη, από την Πέμπτη 20 Απριλίου κάθε Πέμπτη έως Κυριακή στις 21.00.

Ο Ξένος σύμφωνα με τον Αλμπέρ Καμύ, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια. “Ο Μερσώ αρνείται να πει ψέμματα, τον κινεί μόνο το πάθος του απόλυτου. Αυτό και μόνο τον τοποθετεί εκτός κοινωνίας, για την οποία είναι ένας ξένος. Προσπάθησα ν' αποδώσω με τον ήρωά μου τον μοναδικό Χριστό που μας αξίζει.” 

Ο ήρωάς του καταδικασμένος σε θάνατο για τον φόνο ενός  Άραβα βρίσκεται μπροστά σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του νοήματός της. Χωρίς ποτέ να δίνει κάποια οριστική απάντηση, η ατομική του εξέγερση είναι τελικά αυτή που τον οδηγεί στην αποδοχή και την υπέρβαση της κατάστασής του.

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τσιάμης και οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης, Γεράσιμος Μιχελής, Μιχάλης Οικονόμου και Κλεοπάτρα Μάρκου, ανασυνθέτουν και παρουσιάζουν το έργο με άξονα τα κεντρικά θέματά του -θνητότητα, μητέρα, χρόνος, δικαιοσύνη, παράλογο και εξέγερση- αναδεικνύοντας επί σκηνής τόσο την ιστορία όσο και τον φιλοσοφικό πυρήνα του έργου, σε ένα ζωντανό σκηνικό διάλογο του Ξένου με τον Μύθο του Σίσυφου, το μνημειώδες δοκίμιο του μεγάλου Γάλλου στοχαστή.

Κάθε Πέμπτη μετά την παράσταση θα ακολουθεί συζήτηση με τους συντελεστές της.

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Τσιάμης

Σκηνογραφία: Γιάννης Θεοδωράκης

Κινησιολογία: Ελένη Χατζηγεωργίου

Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Ενδυματολογία: Βασιλική Σύρμα

Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Δένδη

Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου

Σκηνοθέτης teaser: Γιώργος Αποστολόπουλος

Σχεδιασμός εντύπου: Γιώργος Αμαραντίδης

Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Κόλλια

Ηθοποιοί

Γεράσιμος Μιχελής

Μιχάλης Οικονόμου

Κλεοπάτρα Μάρκου

Ο Ξένος

Θέατρο 104

Κεντρική Σκηνή

Ευμολπιδών 41, Αθήνα 118 54 | 21 0345 5020

Πρεμιέρα 20 Απριλίου 2017

Παραστάσεις | 20.4 έως 11.6

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 21.00

Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ & 8 ευρώ μειωμένο (φοιτητών & ανέργων), 5 ατέλειες

 Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960) γάλλος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε στην Αλγερία. Το 1935  ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας, αργότερα το μετονομάζει σε Θέατρο της Ομάδας και εργάζεται για αυτό ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Τα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, τα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος τα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο Επαναστατημένος  Άνθρωπος συγκαταλέγονται στα σπουδαιότερα κείμενα του 20ου αιώνα. Το 1957 βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. 

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Οι λόγοι ενασχόλησης ενός σκηνοθέτη και μίας ομάδας ηθοποιών με ένα έργο ποικίλουν. Ένας όμως είναι αυτός που οφείλει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει και που μπορεί να κινήσει μια θεατρική διαδικασία ουσιαστικά και δημιουργικά. Αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από την ανάγκη να ανακαλύψεις, από την επιθυμία να γνωρίσεις, την διάθεση να μην επαναλάβεις αλλά να αλλάξεις μέσα απο το έργο του συγγραφέα και μέσα από το έργο σου. Να μην είσαι ο ίδιος σκηνοθέτης, ο ίδιος ηθοποιός, ο ίδιος θεατής μετά από αυτό. Η αλήθεια είναι πως κάποια έργα και κάποιες διαδικασίες προσφέρουν αυτή την δυνατότητα περισσότερο από άλλες.

Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ είναι μια πρόκληση στη συνήθεια. Ένα κάλεσμα για μια διαυγή οπτική της ζωής. Μια αδιάκοπη αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο παράλογο. Ο Καμύ μεταφέροντας μας   στην θέση του Ξένου μας διδάσκει. Αποκαλύπτει μια θέση απαλλαγμένη από συνήθειες, ασφάλειες, συμβάσεις και βεβαιότητες. Μια θέση που εντοπίζει στους κοινωνικούς ρόλους τον εγκλωβισμό της ύπαρξης. Ο Ξένος μας καλεί να δούμε καθαρά, και για να δούμε πιο καθαρά χρειάζεται να δούμε διαφορετικά. Να δούμε διαφορετικά και το ίδιο το θέατρο και τις δυνατότητές του.

Μέσα στην ιστορία του Ξένου συναντάμε την φιλοσοφική σκέψη του Καμύ πάνω στα θέματα που τον απασχόλησαν στο σύνολο σχεδόν του έργου του (Θάνατος, Μητέρα, Χρόνος, Νόημα, Παράλογο, Δικαιοσύνη, Βία, Εξέγερση κ.α.). Για την θεατρική του μεταφορά ανασυνθέτουμε την ιστορία του Ξένου κυρίως βάσει των θεμάτων του και λιγότερο των γεγονότων του. Εστιάζουμε έτσι στην ανάπτυξη της σκέψης του συγγραφέα γύρω από αυτά και στην ανάδειξη του πυρήνα και της κύριας αίσθησης του έργου. 

Ο Ξένος μας συνδιαλέγεται σκηνικά με τον Μύθο του Σίσυφου (Δοκίμιο του Α.Καμύ γραμμένο την ίδια περίοδο και δημοσιευμένο το ίδιο έτος με τον Ξένο, 1942) σε μια παράλληλη και διαρκή αναφορά σε αυτόν, ως σύμβολο της μοίρας του ήρωα του Ξένου, αλλά και της ανθρώπινης μοίρας ευρύτερα. Ο Καμύ μας λέει πως “Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο”, το ίδιο ισχυεί και για τον Ξένο.

Δημήτρης Τσιάμης

«Η υπέρτατη ηδονή του έρωτα μόνο με την υπέρτατη ηδονή του θανάτου μπορεί να συγκριθεί».

Αθήνα 1960. Πώς η μεγαλύτερη ευτυχία και δυστυχία της ζωής μπορεί να κριθεί από μία και μόνο συνάντηση; Το ποτάμι του Ιλισού, ο μενεξεδένιος Υμηττός, ο συννεφιασμένος ουρανός, η αττική γη στρώνουν το σκηνικό του μεγάλου έρωτα. Κάπου εκεί θα δοθεί και το πρώτο τους πύρινο φιλί.

Εκείνη προικισμένη με ένα θεϊκό ταλέντο θα γίνει η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος που θα ζητήσει χάρη από το βασιλιά και θα σπουδάσει στο Πολυτεχνείο, ενώ θα συνεχίσει για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Εκείνος θα μείνει πιστός στο φως της Αθήνας και θα συνεχίσει να γράφει διηγήματα, να μεταφράζει έργα μέχρι να κάψει ό,τι δημιούργησε με τα ίδια του τα χέρια.

Σοφία Λασκαρίδου και Περικλής Γιαννόπουλος έζησαν ένα μυθιστορηματικό έρωτα με τραγικό φινάλε, που απελπισμένος επέλεξε ο ίδιος ο Γιαννόπουλος, πραγματοποιώντας μια υπόσχεση που της είχε δώσει «αν ποτέ τη χάσει…»

Στεφανωμένος πάνω στο άσπρο άλογό του μπαίνει στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Αυτοκτονεί με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Στην παράσταση παρακολουθούμε την ιστορία από την πλευρά της Σοφίας Λασκαρίδου. Η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη δίνει στο θεατή τα απαραίτητα στοιχεία για να ταξιδέψει με τη φαντασία του. Από την εποχή κρατά το κοστούμι (σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης) και τη νοσταλγική μουσική (μουσική σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης). Έτσι στη σκηνή του 104 βλέπουμε τέσσερις Σοφίες ντυμένες στα λευκά, σαν αιώνιες νύμφες πιστές στην υπόσχεση το πρώτου έρωτα.

Η Ελένη Κουτσιούμπα, η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Αμαλία Νίνου και η Αριστέα Σταφυλαράκη κατορθώνουν αντίστοιχα να χρωματίσουν με τις ερμηνείες τους εξαιρετικά κάθε έκφανση αυτής της πολύκροτης προσωπικότητας.

Ο Σταύρος Γιαννουλάδης δίνει μια πιο μελαγχολική φιγούρα στον Περικλή Γιαννόπουλο που σε ταξιδεύει σε μια belle époque. Δυναμική και η παρουσία του Θανάση Ζερίτη, τόσο στο ρόλο του ποιητή όσο και στους υπόλοιπους – χαρακτηριστική η σκηνή με το βασιλιά Γεώργιο.

Το πιο δυνατό χαρτί της παράστασης είναι το φινάλε της. Η Μαριέττα Σγουρδαίου, χωρίς κοστούμι της εποχής, ακίνητη, ανάμεσά μας, μας εξιστορεί τους προβληματισμούς μιας γυναίκας λίγο πριν από τη δύση της ζωής.

Και εκεί συνειδητοποιείς ότι η ιστορία αυτή δεν ήθελε κατακερματισμό.

Υπήρχαν σημεία που ένιωθα ότι χρειαζόμουν περισσότερο λόγο σε κάποια ηθοποιό, να μου αφηγηθεί ακόμα και απνευστί την ερωτική έξαψη ή την απόγνωση της ζωγράφου και όχι τόσο πολύ μοίρασμα. Σαν να με διασπούσε όλο αυτό το πινγκ πονγκ από τη μια γωνιά της αίθουσας στην άλλη. Σαν να μίκραινε η ιστορία.

Παρ’ όλα αυτά η σύντομη διάρκεια της παράστασης, η χημεία της ομάδας, οι καλοδουλεμένες ερμηνείες και η δυνατή ιστορία κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον.

Περικλής Γιαννόπουλος-Σοφία Λασκαρίδου: ένας τραγικός έρωτας. Μια μεγάλη αγάπη, από αυτές που τα κοριτσόπουλα ονειρευόμαστε να ζήσουμε, από αυτές που αναστενάζεις βαθιά όταν τις διαβάζεις στα άρλεκιν. Η μυθιστορηματική αυτοκτονία με την οποία επέλεξε εκείνος να κλείσει για πάντα αυτό το κεφάλαιο συγκινεί βαθιά ακόμη και σήμερα. Έναν αιώνα μετά οι 4Frontal, αυτή η απίθανη θεατρική ομάδα, αποφασίζει να μας παρουσιάσει επί σκηνής το love story. 

Καθοδηγητής του εγχειρήματος ο Παντελής Δεντάκης, ο οποίος, όπως μου ανέφερε, νιώθει λίγο σαν «μεγάλος αδερφός ή μπαμπάς» των παιδιών. Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα μιλήσαμε με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση για έρωτες, απογοητεύσεις και θέατρο. 

 Η οικογένεια 4Frontal 

Κάναμε τον «Μουνή» και έπειτα από δύο χρόνια μια παράσταση με τον τίτλο «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αν και ορισμένα μόνο μία φορά». Έχουμε μια πάρα πολύ ωραία σχέση, οικογενειακή, σαν να είμαι λίγο ο μεγάλος τους αδερφός, ο μπαμπάς τους. Μαθαίνουμε πολλά ο ένας από τον άλλο, και εγώ από αυτούς και εκείνοι από μένα, ελπίζω. Είναι μια σχέση ανταλλαγής, μια πολύ ζωντανή σχέση, με τις συγκρούσεις μας και τις καλές μας στιγμές. Η ανταλλαγή είναι ουσιαστική, καθώς, όταν συμβαίνει, μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε και τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και σωστά. 

 Περικλής Γιαννόπουλος, ο «αυτόχειρας του Σκαραμαγκά»: τόσο κοντά και τόσο μακριά στους απανταχού ερωτευμένους… 

Οι μεγάλες ερωτικές ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ, περνούν στην αιωνιότητα. Αναφορικά με την πράξη της αυτοκτονίας, αυτή καθαυτή είναι κάτι άγριο και συνάμα θλιβερό. Όσο για την αυτοχειρία του Περικλή Γιαννόπουλου, γίνεται με έναν τρόπο ποιητικό, που φαίνεται ότι τον σκεφτόταν δέκα χρόνια πριν. Γράφει η ίδια η Λασκαρίδου ότι σε μια συνάντησή τους το πρώτο διάστημα της γνωριμίας τους, που είχαν πάει μια βόλτα στο Σκαραμαγκά, της είχε πει: «Αν ποτέ με εγκαταλείψεις, θα μπω σε αυτή τη θάλασσα καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, αλλά, μην ανησυχείς, θα βάλω πέτρες στις τσέπες μου και το άλογο θα βγει […]» Βέβαια αυτό δεν ξέρουμε αν ήταν αληθινό. Το συγκεκριμένο love story εξάλλου είναι μια καταγραφή της Λασκαρίδου. Έχω την εντύπωση όμως ότι ταιριάζει με αυτό τον άνθρωπο, τουλάχιστον από όσο τον έχω μελετήσει και τον έχω καταλάβει. Όσον αφορά την εποχή μας, και σε σύγκριση με το 1900-1910, είναι πιο γειωμένη, πιο πεζή. Έχω την αίσθηση ότι στο πέρασμα του χρόνου ορισμένα πράγματα τα εντάσσουμε στη σφαίρα της ποίησης. Φαίνεται πως πλέον γινόμαστε πιο κυνικοί, πιο στεγνοί. Βέβαια ο έρωτας είναι έρωτας, δηλαδή οι εκρήξεις είναι πάντα ίδιες, απλώς στην εν λόγω ιστορία ο έρωτας μετουσιώνεται σε μια δημιουργία, σε ποίηση στην περίπτωση του Γιαννόπουλου, σε ζωγραφική στην περίπτωση της Λασκαρίδου. Μας ξενίζει λοιπόν η αυτοκτονία για έναν έρωτα, ωστόσο είναι κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει. 

Η αισθητική της παράστασης 

Εγώ λειτουργώ πάντα με βάση τη λογική της αφαίρεσης. Δεν μου αρέσει η φλυαρία. Θέλω οι θεατές να βλέπουν ένα χώρο που θα έχει σαφώς το χαρακτήρα του χώρου αλλά θα επιδέχεται συμπλήρωση. Αυτό ισχύει και για το χώρο και για τον τρόπο με τον οποίο στήνεται μια παράσταση. Θέλω οι θεατές να είναι συνδημιουργοί, να υπάρχει χώρος ώστε να «πλάσουν» ένα κομμάτι του έργου, της υποκριτικής, της ιστορίας, του σκηνικού. Επίσης θέλω οι θεατές να έχουν χώρο να επικοινωνήσουν με τα δικά τους συναισθήματα και όχι με τα συναισθήματα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί είναι απαραίτητο να ανοίγουν ένα χώρο πάνω στη σκηνή ώστε οι θεατές να συνδιαλέγονται με τις δικές τους σκέψεις. Να μην τα παίρνουν όλα έτοιμα. Αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή χρειάζεται να δίνεται έτσι ώστε να ανοίγονται δίοδοι επικοινωνίας των θεατών με τον εαυτό τους. Νομίζω πως, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, η καλή τέχνη αυτό κάνει. Παράλληλα στη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχουν και τα κοστούμια που μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, σε μια εποχή που θεωρώ πως έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον για μας σήμερα. Γίνεται μια ωραία συνομιλία, ο σκηνικός χώρος είναι αρκετά πετυχημένος. 

Όλα τα έργα για τον έρωτα και το θάνατο 

Η τέχνη με το συγκεκριμένο θέμα ασχολείται. Όλα τα υπόλοιπα, που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται να ασχολούνται με αυτό, ουσιαστικά αυτό κάνουν. Εξάλλου όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είναι υποδιαιρέσεις του έρωτα και του θανάτου. Ο έρωτας είναι το εργαλείο, το όπλο απέναντι στο θάνατο. 

Ανάγκη να «διαγράψεις» μια παράσταση 

Ναι, το έχω νιώσει. Και παρόλο που θεωρητικά πιστεύω πως όλα είναι ανάλογα της αξίας κάποιου, έχουν υπάρξει και παραστάσεις με τις οποίες δεν έμεινα ικανοποιημένος – παραστάσεις που έχω κάνει εγώ και παραστάσεις στις οποίες έχω παίξει. Δεν το έχω βιώσει όμως ως ακραίο μαρτύριο. Ο Γιαννόπουλος δεν είχε απογοητευθεί από το έργο του, αλλά από την απήχηση που αυτό είχε. Και επειδή το πάλεψε αρκετά χρόνια και επέμεινε στις ιδέες του, στις απόψεις του, κάποια στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Οπότε ένιωσε ότι, εφόσον το έργο του δεν μπορούσε να το επικοινωνήσει, δεν είχε αξία, άρα δεν έπρεπε να υπάρχει. Έχω την εντύπωση ότι δεν αμφισβήτησε ο ίδιος το έργο του. Απογοητεύτηκε διότι δε είχε την ανταπόκριση που προσδοκούσε. 

Απογοήτευση από το κοινό 

Περισσότερο απογοητεύομαι όταν η δημιουργία της ομάδας στην οποία συμμετέχω δεν ενεργοποιεί το κοινό. Σαφώς με απασχολεί το κοινό, δηλαδή η παιδεία του, οι προσδοκίες και οι προσλαμβάνουσες που κάθε φορά έχει από μια παράσταση. Υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι ότι ορισμένοι θεατές είναι λιγότερο εκπαιδευμένοι από το πότε και με τι θα γελάσουν, από το αν είναι συγκεντρωμένοι, από το αν χρησιμοποιούν τα κινητά τους την ώρα που παίζουμε κ.λπ. Ναι, μπορεί να απογοητευτώ από το κοινό, αυτό όμως που κυρίως με αποκαρδιώνει είναι η μη ενεργοποίησή του μέσω της δουλειάς της ομάδας στην οποία συμμετέχω. 

«Ντριν Ντριν» την ώρα που παίζω 

Δεν είναι τρομερό που χτυπάνε τα τηλέφωνα. Το τρομερό είναι ότι είμαστε τόσο εξαρτημένοι από αυτά. Είμαστε διαρκώς με ένα κινητό στο χέρι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπου και αν πάμε. Αυτό βέβαια παρατηρείται παγκοσμίως, με εξαίρεση το Παρίσι, όπου συναντάς και ανθρώπους με ένα βιβλίο ανά χείρας. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, όταν κάποιος έρχεται στο θέατρο, δεν μπορεί να αποχωριστεί εύκολα το κινητό του. 

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί την ομάδα 4Frontal στην παράσταση «Σοφία Λασκαρίδου, μια αγάπη μεγάλη», που ανεβαίνει στο Θέατρο 104, στην κεντρική σκηνή. Προγραμματισμένη πρεμιέρα Παρασκευή 27 Ιανουαρίου. 

 Παίζει στις «Τρεις Αδερφές» στο Θέατρο Πορεία κάθε Τρίτη. 

Από 27 Φεβρουαρίου θα σκηνοθετήσει το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» στο Θέατρο Τέχνης.

Κεντρική φωτογραφία Παντελή Δεντάκη: Δομνίκη Μητροπούλου

φωτογραφίες παράστασης: Σταύρος Χαμπάκης 

Θέατρο από την αρχή!

«Κάτι σαν κήπος»

μία θεατρική παράσταση με μουσική και χορό

για παιδιά ηλικίας από 1 έως 5 ετών

«Κάτι σαν κήπος» είναι η καινούργια παραγωγή της ομάδα Αrtika (www.artika.co) που θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Ιανουαρίου στο θέατρο 104 στο Γκάζι και θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 12:00μ.μ.

Η ομάδα artika εδώ και δέκα χρόνια ασχολείται με την παραγωγή παραστάσεων βρεφικής και νηπιακής ηλικίας.  Μετά την τετράχρονη επιτυχία της παράστασης «Καληνύχτα μέρα», επιστρέφει με την παράσταση  «Κάτι σαν κήπος» για παιδιά ηλικίας από 1 έως 5 ετών και έχει διάρκεια 30 λεπτών. Η Ιδέα αλλά και η σκηνοθεσία είναι της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Κλεονίκη Καραχάλιου και Βασίλης Καζης.

Λίγα λόγια για το έργο:

Πρωί. Ντριν ντριν ντριν ντριν! Ξύπνα!

Η μέρα ξεκινάει μέσα σε έναν κήπο, ένα κήπο που δημιουργείται, γεννιέται, ζωντανεύει με τη δύναμη της φαντασίας!

Να πλυθώ! Άκου πώς κάνει ο ήχος του νερού όταν πέφτει πάνω μου! Κοίτα, ένα σύννεφο, άσπρο σα μαξιλάρι. Πόσο θα ‘θελα να το πιάσω!

Ένας κήπος γεμάτος μεταμορφώσεις, η βροχή που γίνεται ποτάμι, το ξύλο που γίνεται καράβι, το φύλλο που γίνεται πιάτο, το χώμα που γίνεται πύργος.

Ώρα για φαγητό! Και μετά;

Η παράσταση τελειώνει αλλά η ιστορία συνεχίζεται, από το θέατρο στη ζωή, όλοι μαζί γύρω από τη σκηνή κι έπειτα στη ζωή του καθενός.

Στοιχεία παράστασης:

Ιδέα - Σκηνοθεσία: Μαριλένα Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά: Νατάσα Ευσταθιάδη

Κοστούμια: Όλγα Ευαγγελίδου

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Παίζουν:  Κλεονίκη Καραχάλιου , Βασίλης Καζής.

Οργάνωση παραγωγής: Ράνια Ψημένου.

Διάρκεια παράστασης: 

30΄+ 10’ μετά την παράσταση όπου το φανταστικό συναντάει την πραγματικότητα.

Τόπος:

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41., τηλ. 210 3455020.

Τιμές εισιτηρίων:  10 € κανονικό – 8 € για  γκρουπ άνω των 10, φοιτητικό, άνω των 65 – 6 € για ανέργους

Παραστάσεις για το κοινό κάθε Σάββατο στις 12.00μμ, από τις 14 Ιανουαρίου 2017 και για τα σχολεία καθημερινά στο θέατρο ή στο χώρο σας.

Οργάνωση παραστάσεων για σχολεία 6973984420.

Θα χαρούμε πολύ να σας δούμε όλους εκεί!